Search

Bu çalışmanın amacı, kök kanal tedavisi uygulanmış daimî dişlerde, apikalden istemsiz olarak taşan kök kanal dolgu patlarını değerlendirmek ve bu durumu etkileyen olası risk faktörlerini belirlemektir. Gereç ve Yöntemler: Çalışmada, tek bir operatör tarafından 18 yıl 6 ay boynunca tedavi edilen 5.381 adet hastaya ait dişler incelenmiş ve çalışmaya toplam 7.761 diş dâhil edilmiştir. Hastanın yaşı, cinsiyeti, pulpal ve periapikal hastalığın teşhisi, ilgili dişin tipi, tedavinin şekli [birincil tedavi (vital, devital), tekrarlayan tedavi], kanal dolum tekniği, hangi kök kanal patının kullanıldığı ve tedavi seans sayısı gibi faktörler incelenerek, taşkın pat gelişimi üzerinde en fazla belirleyici olan etkenin tespit edilmesi sağlandı. İstatistiksel analiz, tek değişkenli ve çoklu değişkenli lojistik regresyon analizleri kullanılarak yapıldı. Bulgular: Olguların ortalama yaşı 43,7±16,6 (yıl) olup; 2.251’i (%41,8) erkeklerden, 3.130’u (%58,2) kadınlardan oluşmaktaydı. Taşkın pat, 7.761 adet dişin 535 (%6,9) tanesinde gözlendi. Birincil tedavi gören vital dişlere göre birincil tedavi gören devital dişlerde (p

Amaç: Yassı Kanallar standart bir güta-perka konun kolay adaptasyonuna izin vermezler. Bu tip kanallara bir ana konun uyumu çözücüye daldırma tekniği ile hazırlanan şekillendirilmiş bir konla sağlanabilir. Bu in vivo çalışmanın amacı çözücüye daldırılarak sıkıştırılan güta-perka tekniğinde kullanılan chloroform ve halotanın biouyumluluğunu değerlendirmekti. Gereç ve Yöntem: 21 adet Spraque Dawley cinsi rat kullanıldı. Kloroform veya halotana daldırılan güta-perka içeren teflon tüpler ratların sırt bölgesindeki deri altı bağ dokusuna implante edildi. Güta-perka ve boş teflon tüp her rata kontrol amacıyla implante edildi. Her rata farklı gruplardan dört implantasyon yapıldı. Gözlem dönemlerinden sonra (1, 4 ve 8 hafta) rotlar histopatolojik analiz için sakrifiye edildiler. Bulgular: Çalışmanın sonuçları 1 hafta sonra tüm implant tipleri için inflamatuar reaksiyonların orta ve şiddetli derecede olduğunu gösterdi. Reaksiyonların derecesi, 4 ve 8. haftalardan sonra azaldı. 8 hafta sonunda tüm implant tipleri için minimal veya hafif inflamatuar reaksiyonlar vardı. Sonuç: Tüm implantlar için inflamatuar reaksiyonların şiddeti zamanla azaldı. Chloroform ve halotana daldırılan güta-perka, kontrol güta-perka ve teflonla oluşan histopatolojik doku reaksiyonları arasında belirgin bir farklılık olmadığı görüldü., Aim: The flat canals don't lend themselves to the easy adaptation of a standardized gutta-percha cone. The adaptation of a master cone to these canals may be achieved with a customized cone, prepared by a solvent dip technique. The purpose of this study was to evaluate the biocompatibility of chloroform and halothane, which are used in "solvent dip fitted gutta-percha technique". Materials and Methods: Twenty one Spraque Dawley rats were used. Teflon tubes containing gutta-percha softened with chloroform or halothane were implanted into the dorsal subcutaneous connective tissue of rats. Gutta-percha and an empty teflon tube were implanted to each rat for control. Four implants from different groups were placed to each rat. After the observation periods (1, 4 and 8 weeks) rats were sacrificed for histopathological analysis. Results: The results of the study demonstrated that the inflammatory reactions for all implant types were moderate or severe after one week. The degree of reactions was subsided after 4 and 8 weeks. There were minimal or mild inflammatory reactions for all implant types after 8 weeks. Conclusions: The severity of inflammatory reactions for all implant types was decreased over time. It was concluded that there were no obvious microscopic differences among the histopathological tissue reactions caused by chloroform-dipped gutta-percha, halothane-dipped gutta-percha, control gutta-percha or teflon.

Bu çalışmanın amacı, kloroform ve halotan gibi iki farklı çözücüye daldırılarak şekillendirilmiş guta - perka tekniğinin oluşturduğu apikal sızıntıyı karşılaştırmaktı. Bu çalışmada 57 adet tek köklü insan dişi kullanıldı. Kanal preparasyo-nunu takiben, her grupdan örnekler kanal dolgu patı olarak AH Plus kullanılarak kloroforma daldırılmış, halotana daldırılmış veya hiç çözücü uygulanmamış gutta perkanın lateral kondensas-yonu tekniğiyle dolduruldular. Yedi gün 37C de % 100 nemli ortamda saklandıktan sonra, dişler 24 saat 100 mmHg vakum altında metilen mavisi boyasına bırakıldı. Bundan sonra dişler dik olarak kesilip ikiye ayrıldı ve boya penetrasyonu lineer olarak stereomikroskopla ölçüldü. Kloroform ve halotan grupları arasında istatistiksel olarak önemli bir fark yokken (P0,05), her iki çözücüye daldırma tekniği de geleneksel lateral kondensasyon grubundan önemli derecede daha az boya sızıntısı gösterdi (P0,05)., The purpose of this study was to compare the apical leakage of two different solvent - dipped fitted gutta - percha techniques using chloroform and halothane. Fifty seuen single -rooted human teeth were used in this study. Following root canal preparation, samples from each group were obturated by either a halothane - dipped, a chloroform - dipped, or an untreated lateral condensation technique using AH Plus as a root canal sealer. After storage in 100% humidity at 37°C for 7 days, the teeth were immersed in methylene blue dye at 100 mm Hg vacuum pressure for 24 hours. After that, the teeth were sectioned longitudinally and linear extent of dye penetration was measured with a stereomicrosco-pe. There was no difference statistically between chloroform and halothane groups (p>0,05), but both of this solvent - dipped groups showed significantly less leakage than the conventional lateral condensation group (p

ÖZET Kalsiyum hidroksit içerikli iki ayrı kanal dolgu patı olan Seal apex ve CRCS'nin, BHK-21 (Baby Hamster Kidney) -Fibroblast hücreleri üzerinde sitotoksisiteler i, santrifüj altındaki boya sızıntısının şeffaflaştırma yöntemiyle ölçülmesiyle apifcal sızdırmazlık kabiliyetleri ve çeşitli aerob ve anaerob mikroorga nizmalar üzerindeki inbibisyon zonlarının ölçülmesiyle de ant ibakteriyel etkinlikleri araştırılmıştır. Çalışmadan elde edilen sonuçlar, hazırlanmasından kısa süre sonraki gözlem sürelerinde CRCS'nin Sealapex- ten daha fasla sitotoksisite oluşturduğunu, bekleme süresindeki artışa bağlı olarak CRCS'nin sitotoksisitesinde düsüs olduğunu ve aradaki farkın azaldığını göstermiştir. Ayrıca her iki patlada iyi bir apikal sızdırmazlık elde edilmiş? ant imikrobiyal etkinl iklerinin- de orta düzeyde ve birbirlerine yakın olduğu tespit edilmiştir. SUMMARY Sealapex and CRCS, two different calcium hydroxide containing root canal sealers, were investigated -For cytotoxicity in BHK-21 (Baby Hamster Kidney) -fibroblast cell culture, -For apical scalability by dye penetration a-Fter centr i-fuging in cleared teeth and for antibacterial e-F-Fectiveness on aerobic and anaero bic bacterial cultures. Data obtained -From this study indicated that CRCS was more cytotoxic than Sealapex -for short term, but di-f-Ference between two sealers was reduced in long term- Furthermore, there were good sealing ability and moderate antimicrobial e-f-Fects -For both sealers. 62

It is known that periapical lesions of endodontic origin are one of the most common diseases found in the oral cavity. This case report describes the non-surgical endodontic treatment of a large cyst-like periradicular lesion associated to the mandibular left first molar. During treatment procedure, 1% sodium hypochlorite solution and 0.2% chlorhexidine gluconate were used for irrigaton and calcium hydroxide was used for the intracanal dressing. Periapical healing was observed 9-month after initial treatment and continued at the 1-year review, Pulpal orijinli kronik periapikal lezyonlar, oral kavitenin en sık rastlanan hastalıklarından birisidir. Bu olgu raporunda kist benzeri geniş periapikal lezyon ile karakterize sol alt birinci molar dişin cerrahi müdahale olmaksızın gerçekleştirilen endodontik tedavisi anlatılmaktadır. Tedavi boyunca kanallarda %1’lik sodyum hipoklorit ve % 0.2’lik klorheksidin glukonat solüsyonları kullanılarak irrigasyon sağlanmış, kalsiyum hidroksit kullanımı ile kanal içi medikasyon gerçekleştirilmiştir. Dokuz aylık ve 1 yıllık dönemlerde yapılan kontrollerde periapikal bölgede iyileşmenin oluştuğu gözlenmiştir

Bu çalışmanın amacı; %17'lik EDTA, %7'lik MA ve %2'lik CHX final irrigasyon solüsyonlarının, 3 farklı kök kanal dolgu patının (AH Plus, EndoRez, Tech BioSealer Endo) dentin tübül penetrasyonuna etkilerinin lazer taramalı konfokal mikroskop (LSCM) ile incelenmesidir.Çalışmada 160 adet tek köklü, kök gelişimini tamamlamış, insan alt çene premolar dişleri kullanıldı. Kemomekanik preparasyon, %5,25'lik NaOCl irrigasyonu kullanılarak Ni-Ti el aletleri ile yapıldı. Preparasyon işlemlerinden sonra dişler 5ml %5,25'lik NaOCl ile ardından 2,5ml distile su ile irrige edilip 5 farklı final irrigasyon grubuna ayrıldı (n=32).Grup 1: 5ml %17 EDTA + 2,5ml DS, Grup 2: 5ml %17 EDTA + 2,5ml DS + 2,5ml %2 CHX, Grup 3: 5ml %7 MA + 2,5ml DS, Grup 4: 5ml %7 MA + 2,5ml DS + 2,5ml %2 CHX, Grup 5: 5ml %5,25 NaOCl + 5ml DS.İrrigasyon işlemlerinin ardından her gruptan ikişer kök smear tabakanın durumunu görmek amacı ile SEM analizi için ayrıldı. Kalan kökler farklı kanal dolgu patları ve guta-perka konlarla doldurulmak üzere 3 alt gruba ayrıldı (n=10).Grup A: AH PlusGrup E: EndoRezGrup T: Tech BioSealer EndoObturasyon işlemlerinden sonra apeksten 2, 6 ve 10 mm mesafeden transvers yönde kesitler alınıp lazer taramalı konfokal mikroskop ile incelendi.Elde edilen verilere göre AH Plus patı dentin tübüllerine en iyi penetrasyonu göstermiştir. Klorheksidin irrigasyonunun, MA + CHX grubunda (G4A) AH Plus patının penetrasyon derinliğini azaltması haricinde olumsuz etkisi olmamış, EndoRez ve Tech BioSealer Endo patlarının tübül penetrasyonunu artırmıştır. The purpose of this study is to evaluate the effects of different final irrigation regimens on tubuler penetration of root canal sealers; AH Plus, EndoRez, Tech BioSealer Endo into dentinal tubules using confocal laser scanning microscope. One hundred and sixty recently extracted human mandibular premolar teeth with single canals were used. After chemomechanic preparation using Ni-Ti hand instruments with 5,25% sodium hypochlorite (NaOCl) irrigation, all teeth were irrigated with 5ml 5,25% NaOCl and 2,5ml distilled water then the samples were divided into 5 groups (n=32) according to the final irrigation solution used. G1: 5ml %17 EDTA + 2,5ml DW, G2: 5ml %17 EDTA + 2,5ml DW + 2,5ml %2 CHX, G3: 5ml %7 MA + 2,5ml DW, G4: 5ml %7 MA + 2,5ml DW + 2,5ml %2 CHX, G5: 5ml %5,25 NaOCl + 2,5ml DW.Before obturation, two roots from each group (total of 10 roots) were left unobturated to examine under scanning electron microscopy to analyse smear layer removal. The groups were subgrouped randomly into 3 groups (n=10) for obturation with root canal sealers; AH Plus (Dentsply Maillefer, Ballaigues, Switzerland), EndoREZ (Ultradent, Inc, South Jordan, UT, USA), Tech BioSealer Endo (Isasan, Rovello Porro, Italy) labeled with fluorescent dye. The teeth were sectioned at distances of 2, 6, and 10 mm from the root apex. Total percentage and maximum depth of sealer penetration were measured using confocal laser scanning microscopy.AH Plus showed the greatest tubule penetration while Tech BioSealer Endo showed the least. Chlorhexidine irrigation did not negatively effect sealer penetration except group G4A and made a positive effect on the tubule penetration of other sealers examined. 114

ÖZETBu çalışmanın amacı, erbium lazer aktivasyonuyla yapılan irrigasyonun, Nd:YAG lazerin kök kanal dezenfeksiyonunun ve konvansiyonel irrigasyon yöntemlerinin kanal içerisinde oluşturulan Enterococcus faecalis biyofilmleri üzerine antimikrobiyal etkinliklerinin taramalı elektron mikroskobu ile in vitro değerlendirilmesidir.Bu çalışmada uzunlamasına kırılarak elde edilmiş 110 adet standart yarım kökün prepare edilmiş kanal duvarlarında E. faecalis biyofilmleri 4 hafta boyunca oluşturuldu. Dört haftanın sonunda yarım kökler birleştirilerek, her grup 12 kökten oluşan 9 gruba ayrıldı ve farklı irrigasyon protokolleri uygulandı. Grup I ve II de nonablatif enerji seviyesinde apikalde uygulanan Er:YAG lazer ile sırasıyla S F ya da %1 NaOCl solüsyonları aktive edildi. Grup III ve IV de koronalde uygulanan Er:YAG lazer ile S F ya da %1 NaOCl solüsyonlarının aktivasyonu yapıldı. Grup V ve VI da S F ya da %1 NaOCl solüsyonları ile yapılan konvansiyonel irrigasyon sonrası Nd:YAG lazer uygulandı. Grup VII, VIII ve IX da sırasıyla %1 NaOCl, %6 NaOCl ya da S F kullanılarak konvansiyonel irrigasyon yapıldı.İrrigasyon işlemleri sonrası scanning electron microscope için kökler hazırlandı. Örneklerin koronal, orta ve apikal bölgelerinden 700x büyütmede ESEM kullanılarak standart görüntüler elde edildi. Elde edilen görüntüler üzerinde biyofilmlerin kapladığı yüzey alanları, 4 puanlı skorlama sistemi ile 3 gözlemci tarafından bağımsız olarak incelendi.Uygulanan 3 yöntemden hiçbirinin E. faecalis biyofilmlerini tamamen elimine edemediği saptandı. Er:YAG lazerin aktivasyonuyla yapılan irrigasyonun, Nd:YAG lazer ile yapılan kök kanal dezenfeksiyonuna ve konvansiyonel irrigasyona göre daha fazla biyofilm elimine ettiği bulundu. Apikalde uygulanan Er:YAG lazerin aktivasyonu sonucu oluşan irrigasyonun antimikrobiyal etkinliği, koronalde uygulanan Er:YAG lazerin aktivasyonuna göre daha etkili olduğu tespit edildi. Sodyum hipoklorit solüsyonunun Er:YAG lazer ile aktivasyonunun, S F solüsyonu ile yapılan aktivasyonuna göre biyofilm eliminasyon etkinliği daha fazla saptandı. Farklı irrigasyon solüsyonlarının kanal içerisinde uygulanmasının Nd:YAG lazerin biyofilm eliminasyonu üzerine arttırıcı etkisi olmadığı belirlendi.Sonuç olarak çalışmamızda en etkili yöntem olarak bulunan Er:YAG lazerin aktivasyonu ile yapılan irrigasyonun kök kanalından tamamen bakteriyel biyofilm eliminasyonunu sağlayamadığı saptanmıştır. Buna rağmen, lazerle aktive edilerek yapılan irrigasyon sonucu daha fazla negatif örnek ve apikal bölgede daha az biyofilm elde edildi.Anahtar kelimeler: Lazer aktivasyonuyla yapılan irrigasyon, Er:YAG lazer, Nd:YAG lazer, biyofilm, E. faecalis, kök kanal dezenfeksiyonu The aim of this study was to evaluate the antimicrobial efficacy of erbium laser activated irrigation and Nd:YAG laser disinfection of root canals, and also that of conventional irrigation on intraradicular Enterococcus faecalis biofilms in invitro conditions by using scanning electron microscope.In this study Enterococcus faecalis biofilms were grown in 4 weeks on the prepared root canal walls of 110 standardized root halves which had been longitudinally sectioned. At the end of the 4 weeks after following reapproximation, the roots were divided into nine groups of twelve and were treated with different irrigation protocols. In group I and II, salin or %1 NaOCl solutions were activated respectively in nonablative energy level by using the Er:YAG laser irradiation in the apical third of the root canal system. In group III and IV salin or %1 NaOCl solutions were activated by Er:YAG laser in the coronal third of the root canal system. In group V and VI, Nd:YAG laser was irradiated after the conventional irrigation that was made by using salin or %1 NaCl solutions. In group VII, VIII, IX conventional irrigation was treated respectively by using %1 NaCl, %6 NaCl or salin.After the irrigation procedures the root halves were processed for scanning electron microscopy. The standard images (700x) were taken form apical, coronal and middle part of the specimens by using ESEM. Biofilm coverage were examined independently by three calibrated examiners, using a four-point scoring system.It was concluded that none of the three methods used in this study did not eliminate Enterococcus faecalis biofilms completely. Also it was found that Er:YAG laser activated irrigation eliminated much more biofilms than conventional irrigation and Nd:YAG laser disinfection of root canals. The determination showed that the antimicrobial efficacy of Er:YAG laser activated irrigation applied in the apical part of the root canal is more effective than that of Er:YAG laser activated irrigation applied in the coronal part of the root canal. The biofilm elimination efficacy was much more with NaCl solution activation than salin solution activation irrigated by Er:YAG laser irradiation. It was also determined that treating different irrigation solutions in canals did not augment the effect of Nd YAG laser irradiation on elimination of biofilms.As a result; Er:YAG laser activated irrigation that was seemed to be the most effective method in our study proved not to eliminate the biofilms from the root canal completely. However, it was clear that laser activated irrigation generated much more negative samples and left less apical biofilms than the other irigation methods.Keywords: Laser-activated irrigation, Er:YAG laser, Nd YAG laser, biofilm, Enterococcus faecalis, root canal disinfection 108

Bu çalışmanın amacı; % 5,25'lik Sodyum hipoklorit, % 2'lik Klorheksidin glukonat, % 100'lük Oktenidin hidroklorit ve iki farklı ışıkla aktive olan dezenfeksiyon sisteminin (Fotosan ve metilen mavisi & diyot lazer), E. faecalis biyofilmi üzerindeki antimikrobiyal etkinliklerinin bakteri kültür yöntemi ve lazer taramalı konfokal mikroskop ile değerlendirilmesidir.Çalışmada 9,7 mm çapında, 1,5 mm kalınlığında standart hidroksiapatit diskler üzerinde 4 hafta boyunca E. faecalis biyofilmi oluşturuldu. 4 hafta sonunda, yüzeyi E. faecalis biyofilmi ile kaplanan diskler, test edilen irrigasyon solüsyonları içerisinde 1 dk ve 5 dk bekletildi. Işıkla aktive olan dezenfeksiyon sistemlerinden Fotosan grubunda diskler fotosensitizer ajanın içerisine daldırılarak üretici firmanın talimatları doğrultusunda 30 sn LED ışık cihazı ile ışınlandı. Diğer grupta ise diskler metilen mavisi içerisine daldırılarak 30 sn diyot lazer ile ışınlandı. Disklerin fotosensitizer ajanların içerisinde bekleme süreleri, her iki grup için de ışınlama süresi dahil olacak şekilde toplam 1dk ve 5 dk olarak ayarlandı. Kültür yönteminde diskler antimikrobiyal işlemlerin ardından, üzerlerinde kalan yapışık bakterileri sökmek için 1 dk ultrasonik su banyosunda bekletildi. Disklerin yüzeyinden sökülen bakterilerin oluşturduğu süspansiyondan TSA'ya ekimler yapıldı ve 37 °C'de 24 saat bekletildikten sonra besiyeri üzerinde üreyen koloniler sayılarak canlı bakteri sayısı hesaplandı. Lazer taramalı konfokal mikroskop analizi için diskler floresan boyalarla boyanarak üzerlerindeki ölü (kırmızı) ve canlı (yeşil) bakteriler tespit edildi. Ölü hücre / total hücre oranı hesaplandı.Elde edilen verilere göre her iki yöntem ve uygulama süresinde de kontrol grubu SF hariç test edilen irrigasyon solüsyonlarının hepsi ışıkla aktive olan dezenfeksiyon sistemlerinden daha etkili bulundu. % 5,25'lik NaOCl ile % 100'lük Oktenidin hidroklorit arasında istatistiksel olarak fark gözlenmedi. % 2'lik CHX, % 5,25'lik NaOCl'den daha az etkili bulunurken, % 100'lük Oktenidin hidroklorit ile arasında istatistiksel olarak fark saptanmadı. Her iki yöntem ve uygulama süresinde de test edilen ışıkla aktive olan dezenfeksiyon sistemleri arasında fark bulunmadı. Kültür yönteminde ışıkla aktive olan dezenfeksiyon sistemi Fotosan ile SF arasında istatistiksel olarak fark saptanmadı. Lazer taramalı konfokal mikroskop analizi sonuçlarına göre ise 1 dk uygulama süresinde Fotosan grubu, 5 dk uygulama süresinde ise diyot lazer grubu ile kontrol grubu SF arasında istatistiksel olarak fark bulunmadı. Kültür yönteminde Fotosan grubu hariç diğer tüm gruplarda 1 dk ve 5 dk uygulama süreleri arasında istatistiksel olarak fark gözlenmedi. Fotosan grubunda 5 dk uygulama süresi 1 dk'ya göre istatistiksel olarak daha etkili bulundu. Lazer taramalı konfokal mikroskop analizi sonuçlarına göre ise tüm gruplarda uygulama süreleri arasında istatistiksel olarak fark gözlenmedi. Elde edilen verilere göre iki yöntem arasında korelasyon tespit edildi. The aim of this study was to evaluate the effectiveness of % 5,25 Sodium hypochloride, % 2 Chlorhexidine gluconate, % 100 Octenidine hydrochloride and two different light activated disinfection systems (Fotosan and methylene blue & diode laser) on E. faecalis biofilm, by using the bacteria culture method and laser scanning confocal microscope.In this study, E. faecalis biofilm was grown on the standard hydroxyapatite discs, which have a 9.7 mm diameter and 1.5 mm width, for 4 weeks. At the end of the 4 weeks, the discs whose surfaces were covered by E. faecalis biofilm were kept in the irrigation solutions for 1 and 5 minutes. Discs in the Fotosan group, a light activated disinfection system, immersed in the photosensitizer agent, and activated by LED light for 30 seconds according to the manufacturer?s instructions. In the other group, discs were immersed in methylene blue, and activated by diode laser for 30 seconds. In the culture method, following antimicrobial exposure, discs were kept in ultrasonic water bath for 1 minute in order to remove remaining adherent bacteria from the discs. Aliquots from the bacterial suspension were added on TSA, and incubated for 24 hours at 37 °C. After incubation, bacteria colonies grown on the culture were counted. Dead (red) and live (green) bacteria on the discs were identified by coloring the discs with florescence dyes in order to make an evaluation in the laser scanning confocal microscope. Dead cells / total cells ratio was calculated.According to the data achieved, in both of the methods and application times, all of the tested irrigation solutions were found more effective than light activated disinfection systems except the control group Saline. No statistical difference was observed between % 5,25 NaOCl and % 100 Octenidine hydrochloride. % 2 CHX being found less effective than % 5,25 NaOCl, any statistical difference was observed between % 2 CHX and % 100 Octenidine hydrochloride. In both of the methods and application times, no difference was found between the tested light activated disinfection systems. In the culture method, no difference was found between Fotosan and Saline statistically. Within the results of the laser scanning confocal microscope analysis no statistical difference was found between Fotosan group and Saline group in application time of 1 minute. No statistical difference was found between Diode laser group and Saline group in application time of 5 minute. In the culture method, no statistical difference was observed between application times of 1 and 5 minutes in all of the other groups except Fotosan. In the Fotosan group, 5 minute was found more effective than 1 minute statistically. In the conclusions of the laser scanning confocal microscope analysis no statistical difference was observed in application times in all of the groups. According to the data achieved, a correlation was observed between two methods. 100

Çalışmamızın amacı Türk toplumunda üst çene birinci ve ikinci büyük azıdişilerinin kök kanal morfolojilerinin yaş ve cinsiyet faktörlerini de göz önündebulundurarak değerlendirilmesidir. Bu çalışmada 100'er adet üst çene birinci ve ikincibüyük azı dişi kullanıldı. Dişlerin dezenfeksiyonun ardından kron kısımları, karbonsepare yardımıyla mine?sement sınırının 1 mm koronalinden kesildi. Sonrasında yüksekçözünürlüğe sahip dijital kamera ile ×3 optik büyütme ile alınan görüntüler pulpa tabanışekillerini belirlemek için kullanıldı. Üst birinci büyük azı dişlerin pulpa odası şekilleriincelendiğinde 82 dişin romboid, 18 dişin üçgen; üst ikinci büyük azı dişlerinde ise 74dişin romboid, 21 dişin üçgen ve 5 dişin ise oval şekle sahip olduğu gözlendi. Her ikidiş grubunda cinsiyet ile kanal tipleri arasındaki ilişki incelendiğinde kadınlarda,erkeklere göre daha fazla oranda tek kanala sahip olduğu gözlendi (p

ÖZETAraştırmamızın amacı, rezin esaslı yeni bir kök kanal dolgu materyali olan Epiphany-Resilon sisteminin biyolojik uyumluluğunun incelenmesi ve AH Plus, guta perka,Epiphany ve Resilon materyallerinin farklı kombinasyonlarının apikal sızdırmazlıkyönünden değerlendirilmesidir. Biyolojik uyumluluk çalışmasında 36 adet, 9 aylık ve200-220 gr ağırlığında olan Wistar Albino cinsi rat kullanıldı. Anestezi sonrası ratlarınsırtlarında dört adet subkütanöz cep hazırlandıktan sonra, her bir materyal (Resilon,guta perka, teflon tüp içerisine yerleştirilmiş Epiphany, boş teflon tüp) belirli bir cepiçerisine implante edildi. Boş olan teflon tüpleri ve guta perka konlar kontrol grubuolarak kullanıldı. İmplantlar 1, 4 ve 8 haftalık süreler sonrası, etraflarında bulunandokularla birlikte çıkarıldı. Histopatolojik değerlendirme sonucunda doku reaksiyonlarıderecelendirildi. İncelenen her zaman aralığındaki implant materyalleri arasında,doku reaksiyonu açısından bir farkın olmadığı belirlendi (p>0.05). Dördüncü haftadanitibaren doku reaksiyonu şiddetinin oldukça hafiflediği, 8 haftalık dönemde azalmayadevam ettiği gözlendi. Test edilen materyallerin tümü biyolojik uyumluluk yönündenyeterli bulundu. Araştırmada apikal sızıntının incelenmesi için 70 adet tek köklü diş,ProTaper dönen aletler ile crown-down tekniği ile prepare edildi. Örnekler rastgeleolarak 4 adet çalışma grubuna (15'er diş) ve 2 adet kontrol grubuna (5'er diş) olmaküzere toplam 6 gruba bölündü ve şu şekilde dolduruldu: Grup 1, AH Plus + gutaperka; Grup 2, AH Plus + Resilon; Grup 3, Epiphany + Resilon; Grup 4, Epiphany +guta perka. Tüm dişler 1 hafta süreyle nemli gazlı bez içerisinde kapalı kaplardamuhafaza edildi. Bir hafta sonra 10 ± 0,05 mm boyutunda hazırlanmış örneklerbilgisayarlı sıvı filtrasyon cihazına bağlanarak apikal sızıntıları incelendi. ANOVA testiile gruplar arasında istatistiksel olarak farkların olduğu tespit edildi. Tukey HSD testmetodu kullanılarak, Group 4 (Epiphany + gutta-percha)'ün apikal sızıntı değerininistatistiksel olarak Group 2 (AH Plus + Resilon)'den daha düşük olduğu tespit edildi(p0.05).Anahtar kelimeler: AH Plus, apikal mikrosızıntı, biyolojik uyumluluk, Epiphany,Resilon. ABSTRACTThe aim of this study was to evaluate the in vivo biocompatibility of the new resin-based Epiphany-Resilon root canal filling system and to assess the apical sealingability with different pairings of AH Plus, gutta-percha, Epiphany and Resilon. Thirty-six Wistar Albino rats, 9 months old, weighing 200 to 220 g, were used to evaluatethe biocompatibility. Four subcutaneous pockets were created in the back of rats, andeach material (Resilon, gutta-percha, teflon tube containing Epiphany, empty teflontube) were implanted into specific dorsal site. The empty teflon tubes and gutta-percha points were used as control. After 1, 4, and 8 weeks, the implants wereremoved with the surrounding tissues. The tissue reactions were graded after ahistopathological examination. At each time period there was practically no differencein the reaction of all the implant materials (p>0.05). The intensity of the reaction haddiminished by the 4-week observation period, and this reduction continued throughthe 8-week observation period. All the tested materials showed an acceptablebiocompatibility. For the apical leakage study, 70 single rooted teeth wereinstrumented using ProTaper rotary files and crown-down technique. The roots weredivided randomly into 6 groups (4 experimental groups of 15 roots each and 2 controlgroup of 5 roots) and filled as follows: Group 1, AH Plus + gutta-percha; Group 2, AHPlus + Resilon; Group 3, Epiphany + Resilon; Group 4, Epiphany + gutta-percha. All70 roots were stored in gauze dampened with sterile saline and enclosed in sealedtubes for 7 days to allow the sealer to set. One-week later, apical parts of roots of 10± 0,05 mm were attached to computerized fluid filtration meter and the apicalmicroleakage values were determined. ANOVA revealed a significant differenceamong the groups. Multiple paired comparisons (Tukey test) showed that Group 4(Epiphany + gutta-percha) had significantly lower apical leakage than Group 2 (AHPlus + Resilon) (p0.05).Key Words: AH Plus, apical microleakage, biocompatibility, Epiphany, Resilon. 81

Çalışma iki bölümde gerçekleştirildi. Biouyumluluk çalışması in vivo şartlarda yapılırken, apikal mikrosızıntı in vitro olarak değerlendirildi. İn vivo çalışmanın amacı, çözücüye daldırılarak sıkıştırılan guta-perka tekniğinde kullanılan chloroform ve halotanın biouyumluluğunu değerlendirmekti. Yirmi sekiz adet Spraque Dawley cinsi rat kullanıldı. Chloroform ve halotana daldırılan guta-perka içeren teflon tüpler ratların sırt bölgesindeki subkutanöz konnektif dokusuna implante edildi. Guta-perka ve boş teflon tüp her rata kontrol amacıyla implante edildi. Her rata farklı gruplardan dört implantasyon yapıldı. Gözlem periyotlarından sonra (24 saat, 1, 4 ve 8 hafta) ratlar histolojik analiz için öldürüldü. Çalışmanın sonuçları 1 gün sonra tüm implant tipleri için inflamatuar reaksiyonların hafif ve orta derecede olduğunu gösterdi. Reaksiyonların derecesi, 1 hafta sonra orta ve şiddetliye doğru arttı ve 4 ve 8. haftalardan sonra azaldı. 8 hafta sonunda tüm implant tipleri için minimal ve hafif inflamatuar reaksiyonlar vardı. Chloroform ve halotana daldırılan guta-perka ve kontrol guta-perka ve teflonla oluşan histopatolojik doku reaksiyonları arasında belirgin bir farklılık olmadığı görüldü. Çalışmanın ikinci aşamasında, in vitro çalışmanın amacı kloroform ve halotan gibi iki farklı çözücüye daldırılarak şekillendirilmiş guta-perka tekniğinin oluşturduğu apikal 46 sızıntıyı karşılaştırmaktı. Bu çalışmada 57 adet tek köklü insan dişi kullanıldı. Kanal preparasyonunu takiben, her gruptan örnekler kanal dolgu patı olarak AH Plus kullanılarak kloroforma daldırılmış, halotana daldırılmış veya hiç çözücü uygulanmamış gutta perkanın lateral kondensasyonu tekniğiyle dolduruldular. Yedi gün 37°C de %100 nemli ortamda saklandıktan sonra, dişler 24 saat 100 mmHg vakum altında metilen mavisi boyasına bırakıldı. Bundan sonra dişler dik olarak kesilip ikiye ayrıldı ve boya penetrasyonu lineer olarak stereomikroskopla ölçüldü. Kloroform ve halotan grupları arasında istatistiksel olarak önemli bir fark yokken (p>0,05), her iki çözücüye daldırma tekniği de geleneksel lateral kondensasyon grubundan önemli derecede daha az boya sızıntısı gösterdi., The study was carried out in two parts. While the biocompatibility study was investigated in vivo conditions, apical microleakage was evaluated in vitro. The purpose of in vivo study was to evaluate the biocompatibility of chloroform and halothane, which are used in "solvent dip fitted gutta-percha technique". Twenty eight Spraque Dawley rats were used. Teflon tubes containing gutta-percha which softened with chloroform or halothane were implanted into the dorsal subcutaneous connective tissue of rats. Gutta-percha and empty teflon tube were implanted to each rat for control. Four implantations from different groups were done in each rat. After the observation periods (24h, 1, 4 and 8 weeks) rats were sacrificed for histological analysis. The results of the study demonstrated that the inflammatory reactions for all implant types were mild and moderate after 1 day. The degree of reactions were increased to moderate and severe after 1 week, and subsided after 4 and 8 weeks. There were minimal and mild inflammatory reactions for all implant types after 8 weeks. İt was concluded that there is no obvious difference among the histopathological tissue reactions caused by chloroform and halothane dipped gutta percha, control gutta percha and teflon. In the second part of the study, the purpose of in vitro study was to compare the apical leakage of two different solvent-dipped fitted gutta-percha techniques using chloroform and halothane. Fifty seven single-rooted human teeth were used in this study. Following root canal preparation, samples from each group were obturated by either a halothane-dipped, a chloroform-dipped, or an untreated lateral condensation technique using AH Plus as a root canal sealer. After storage in 100% humidity at 37°C for 7 days, the teeth were immersed in methylene blue dye at 100 mm Hg vacuum pressure for 24 hours. After that, the teeth were sectioned longitudinally and linear extent of dye penetration was measured with a stereomicroscope. There was no difference statistically between chloroform and halothane groups (p>0,05), but both of this solvent-dipped groups 48 showed significantly less leakage than the conventional lateral condensation group

6. ÖZET Selçuk Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Diş Hastalıkları ve Tedavisi Anabilim Dalı Endodonti Bilim Dalı DOKTORA TEZİ / KONYA 2000 FUNDA (KONİ) ÇOBANKARA İki Farklı Kanal Dolgu Patının Adezyon Özellikleri ve Köklerin Kırılma Dirençleri Üzerine Etkilerinin In Vitro İncelenmesi Çalışma iki bölümde gerçekleştirildi. İlk bölümdeki adezyon deneyinde alt ve üst yirmi yaş dişi anatomik kronlarının pulpa odası tavan kısımlarım içine alacak şekilde hazırlanıp düzleştirilen 60 adet dentin örneği kullanıldı. Öncelikle tüm örneklerde işlem sonucu oluşan smear tabakası uzaklaştırıldı, daha sonra rastgele seçilen 30 örnekte 0 numaralı su zımparası kullanılarak eşit kalınlıkta smear tabakası elde edildi. Bu şekilde smear tabakalı ve smear tabakasız olmak üzere hazırlanan 30'ar adet dentin örneği daha sonra 15Ti iki eşit gruba ayrıldı ve sonuçta deneyde kullanılacak her iki kanal dolgu maddesi için biri smear tabakalı diğeri smear tabakasız olmak üzere toplam 4 grup oluşturuldu: Grup 1- AH26, smear (-) Grup 2- AH26, smear (+) Grup 3- Ketac -Endo, smear (-) Grup 4- Ketac -Endo, smear (+) Deney için özel olarak yapılmış çelik taşıyıcı içerisine yerleştirilen kanal dolgu patları örnekler üzerine 90°Tik açıyla konuldu ve etüvde 1 hafta süreyle 37°C'de nemli bir ortamda bekletildi. Kanal dolgu patları ve dentin dokusu arasındaki bağlanma dayanımları 'Testometric' cihazı ile ölçülerek, değerler kg/cm2 cinsinden hesaplandı ve veriler ?t 0 + 1-1+-1 n+»l/na I /-/l r/f*-*lr r/ es. /-* ü-**I ır%-*-/ /A t *.-* I ri-t ıoıuııoıiAOVi vı tu cuv uvğvttvtıuııııuı. 61Elde edilen bulgular sonucunda smear tabakası kaldırılmasının her iki pat için bağlanma dayanımını anlamlı ölçüde arttırdığı ve AH26 kanal dolgu patı bağlanma dayanımının smear tabakası varlığında ve yokluğunda Ketac-Endo'ya göre istatistiksel olarak önemli ölçüde daha üstün olduğu tespit edildi. Araştırmanın ikinci bölümündeki kırma deneyinde 96 adet yeni çekilmiş benzer boyutlarda tek köklü kanin dişi kullanıldı. Dişler mine-sement birleşiminden kesilerek rastgele herbiri 12 `şer kökten oluşan 8 gruba ayrıldı: Grup 1 : Ketac-Endo, smear(-), tek kon tekniği Grup 2 : Ketac-Endo, smear(-), lateral kondensasyon tekniği Grup 3 : Ketac-Endo, smear(+), tek kon tekniği Grup 4 : Ketac-Endo, smear(+), lateral kondensasyon tekniği Grup 5 : AH26, smear(-), lateral kondensasyon tekniği Grup 6 : AH26, smear(+), lateral kondensasyon tekniği Grup 7 : Genişletilmemiş (negatif kontrol) Grup 8 : Genişletilmiş (pozitif kontrol) Kanal dolgusu sonrasında geçici dolguyla kapatılan örnekler 1 hafta boyunca 37°C'de ve nemli bir ortamda etüvde bekletildi. Daha sonra koronal lingual duvarları ve kanal boşlukları bukkaî duvarlarının 2 mm aşağısına kadar indirildi. Daha sonra akrilik rezin içerisine gömülen kökler, Testometric cihazı için özel olarak hazırlanan çelik altlığa uzun eksenleriyle 15°'lik açı yapacak şekilde yerleştirildi. Kırık meydana gelinceye kadar köklerin bukkal duvarları ile kanal boşluklarının birleşme yerinden dakikada 1 mm sabit hızda artan kuvvet uygulandı. Her kökün bukkal kök duvarını kıran kuvvet değerleri kaydedilip sonuçlar istatistiksel olarak değerlendirildi. Elde edilen bulgular sonucunda; - Kök kanal genişletilmesinin dişin kırılmaya karşı direncini önemli ölçüde azalttığı, - Smear tabakası kaldırılıp kaldırılmadığına bakılmaksızın Ketac-Endo'nun tek kon yöntemiyle uygulanmasının lateral kondensasyona göre kökleri anlamlı ölçüde daha dirençli hale getirdiği, - Kanallar genişletildikten sonra hangi kanal dolgu maddesiyle doldurulduğuna ve smear tabakasının kaldırılıp kaldırılmadığına bakılmaksızın lateral kondensasyonla doldurulan köklerin kırılmaya karşı dirençleri arasında anlamlı bir fark olmadığı, - Smear tabakasının kaldırılıp kaldırılmamasının diş köklerinin kırılmaya karşı davanımlan acısından anlamlı bir etki oluşturmadığı tesnit edildi. 62 7. SUMMARY In vitro Investigation of Adhesive Properties of Two Different Root Canal Sealers and Effects on Resistance to Root Fracture The study was carried out in two parts. 60 flat dentin specimens, which contained pulpal chamber roof and were obtained from anatomic crowns of lower and upper non- carious extracted third molars, were prepared for tensile strength testing in the first part. After removing smear layer from all specimens, a new smear layer was formed in uniform thickness by grinding 0 grit silicon carbid paper under water drops in first 30 dentin specimens. Then, 60 specimens were divided in to 4 groups including 15 of each as follows: Group 1- AH26, smear (-) Group 2- AH26, smear (+) Group 3- Ketac-Endo, smear (-) Group 4- Ketac-Endo, smear (+) The root canal sealers (AH26, Ketac-Endo) were placed onto the specimens surface at an angle of 90° by the help of a specially designed steel aparatus. The samples were then stored in an incubator providing a moist athmosphere and at a temperature of 37°C for 7 days. The tensile strength values between the root canal sealers and dentin were measured by using a Testometric Machine. The scores were determined as kg/cm2 and results were evaluated statistically. The results of this first part of the study revealed that removal of the smear layer was increased the tensile strength of Ketac-Endo and AH26 to dentin significantly. The tensile strength of AH26 was significantly higher than Ketac-Endo in the presence or absence of smear layer. In the second part of the study, the fracture analysis were performed in 96 non- carious, extracted canines which have similiar dimensions. The crowns of teeth were cut down from the cementoenamel junction. Teeth were divided in to 8 groups including 12 roots of each: 63Group 1 : Ketac-Endo, smear(-), single cone tecnique Group 2 : Ketac-Endo, smear(-), lateral condensation tecnique Group 3 : Ketac-Endo, smear(+), single cone tecnique Group 4 : Ketac-Endo, smear(+), lateral condensation tecnique Group 5 : AH26, smear(-), lateral condensation tecnique Group 6 : AH26, smear(+), lateral condensation tecnique Group 7 : Nonprepared (negative control) Group 8 : Prepared (pozitive control) Root canal therapy was applied to the roots. Coronal portions were sealed with a temporary filling. The samples were stored in to an incubator at a temperature of 37°C and a moist athmosphere for 7 days. The coronal lingual walls were lowered to 2 mm below the buccal wall of the roots. The prepared roots were embedded in to acrylic resins and then acrylic resin blocks were placed in specially designed steel pad at an angle of 15° to the long axis of the root. A slowly increasing force, at a rate of 1.0 mm per min was applied at the junction of buccal wall and root canal space until fracture occured. The results were recorded and analysed statistically. The results were as follows: - The root canal instrumentation was significantly weakened the tooth structure against to fracture, - The gutta percha master cone and Ketac-Endo sealer obturated canals showed significantly higher resistance against the fracture forces than the canals obturated with lateral condensation technique and Ketac-Endo sealer. Absence or presence of smear layer was not important, - When the roots of canals were obturated with lateral condensation tecnique, there was not a significant difference between fracture resistance values of the two root canal sealers with regard to the presence or absence of smear layer and root canal sealer type. The roots of canals showed similiar resistance to fracture, - The presence or absence of the smear layer did not cause any significant effect on the root fracture resistance of teeth. 64 76