Search

Amaç: Postpartum dönemde yapılan fizik muayene bulguları ve görüntüleme yöntemleriyle Roberts-SC sendromu düşünülen bir olgunun sunumunu amaçladık. Olgu Sunumu: Yirmi sekiz yaşında, G5P2 olan gebe hasta dış merkezden polikliniğimize iskelet displazisi ön tanısıyla refere edildi. Yapılan ileri düzey ultrasonografik (USG) değerlendirmede fetusun ortalama 19 hafta ile uyumlu olduğu, her iki üst ve alt ekstremitelerin proksimal ve distalinde ileri derecede kısalık (şiddetli mikromeli), vertebral kemik yapılarda demiyelinizasyon, bilateral koroit pleksus kistleri ve toraks ön-arka çapının azaldığı izlendi. Mevcut bulgularla fetal letal iskelet displazisi düşünüldü. Anormal USG bulguları nedeniyle aileye fetal kromozom analizi önerildi, fakat kabul edilmedi ve gebeliğin devamı yönünde karar alındı. Mükerrer sezaryen endikasyonuyla 2700 g, 42 cm boyunda, 3-4 APGAR skorlu bir kız bebek sezaryenle doğurtuldu. Yenidoğan postpartum 24 saat içinde kaybedildi. Sonuç: Roberts-SC fokomeli sendromu değişik klinik bulguların bir arada bulunduğu nadir görülen otozomal resesif (OR) kalıtım gösteren bir hastalıktır. Prenatal ultrasonografik değerlendirme ve sitogenetik incelemelerde erken sentromer ayrılmasının bulunması diğer iskelet displazilerden ayrımını sağlayabilir. Hastalara sonraki gebeliklerinde fetal anomalinin erken tespiti ile genetik danışmanlık hizmetinin verilmesi önem göstermektedir. Objective: We aimed to present the case who was thought to have had Roberts-SC syndrome with postpartum physical examination and imaging findings. Case: A 28-year-old pregnant patient with gravida-5, parity-2 was referred to our clinic with the diagnosis of skeletal dysplasia. At advanced ultrasonographic examination, fetal development was at 19 weeks. There was severe shortness (micromelia) in both the upper and the lower parts of both upper and lower extremities, demineralisation in vertebral bony structures, bilateral choroid plexus cysts and decreased anteroposterior chest diameter. Lethal skeletal dysplasia was considered with the present findings. Due to the abnormal USG findings, fetal chromosome analysis was recommended but the family didn’t accept the test and decided to continue with the pregnancy. Due to the previous cesarian sections, repeat cesarian section was indicated and a 2700 gr, 42 cm baby girl was born with an Apgar score of 3-4. The newborn died within 24 hours. Conclusion: Roberts-SC phocomeia syndrome is a rare disorder with autosomal recessive inheritance and varying clinical findings. Early centromere separation on cytogenetic analysis and prenatal ultrasonography could help differentiate this entity from other skeletal dysplasias. Genetic counselling is important in order to be able to detect any possible fetal anomaly in future pregnancies.

Actinomiches is a patogen for pelvis while it is a member of normal oropharingeal flora. Pelvic actinomycosis is a very rare form of actinomycosis with only 3% of all actinomycosis cases. Actinomycosis becomes a solid mass which is stuck to surrounding organs with perioverian chronic granulomatous reaction, and it is commonly confused with malignancy. In present study, we reported a case with pelvic actinomycosis that was operated for differential diagnosis of a mass lesion in over and diagnosed by post-operative histological examiantion., Aktinomiçes orafaringeal floranın bir üyesi iken pelvis için patojendir. Pelvik aktinomikoz tüm aktinomikoz olgularının %3\'ünü oluşturan daha nadir şeklidir. Aktinomikoz oluşturduğu perioverian kronik granülomatöz reaksiyonla çevre organlara yapışık, solid kitle haline gelir ve bu görüntüsü nedeniyle malignite ile karıştırılır. Bu sunumda overde kitle ayırıcı tanısı için ameliyat edilen ve cerrahi sonrası tanı patolojik muayene ile konan pelvik aktinomikoz olgusunu irdeledik.

A woman aged 34 years, with a history of Caesarean sec­tion seven years ago, were admitted with an enlarging, painful mass located 6-7 centimeters above the Phannen­stiel incision in the midline of abdominal wall. The cyclical nature of pain, magnetic resonance imaging (MRI) and sonographic features of the lesion led to the diagnosis of abdominal wall endometriosis. Total excision and his­topathologic examination of the specimen confirmed en­dometriosis. Endometriosis should be kept in mind in the differential diagnosis of abdominal wall masses., Yedi yıl önce sezaryen ile doğum yapma öyküsü olan 34 yaşındaki kadın hasta phannenstiel kesi yerinden 6-7 cm yukarısında, orta hatta ağrılı ve zamanla büyüyen kitle ile başvurdu. Ağrının özellikle adet döngüsü ile ilişkili olması, ultrasonografi ve manyetik rezonans görüntüleme (MRG) bulguları ile hasta endometriozis ön tanısıyla yatırıldı. Kit­le total eksize edildi ve patolojik incelemeyle endometri­ozis tanısı doğrulandı. Batın ön duvarı kitlelerinin ayırıcı tanısında endometriozis akılda tutulmalıdır.

Objective: The Meckel-Gruber syndrome is an autosomal recessive lethal syndrome which characterized by systemic malformations. Nine patients observed at six months period in our region that consanguineous marriage are common. We aim to present this rare syndrome with current literature knowledge. Methods: We presented that prenatally diagnosed with Meckel-Gruber syndrome of nine fetus in Dicle University Faculty of Medicine, Obstetrics and Gynecology Department between January 2013 and June 2013. Results: The rate of Meckel Gruber Syndrome was found as 1/3500 in our region in one year. Conclusion: Our result showed that consanguineous marriages might be an important factor leading to increase rate of Meckel-Gruber syndrome. Families having these patients should be offered genetic screening for possible recurrences., Amaç: Meckel-Gruber Sendromu sistemik malformasyonlar ile karakterize otozomal resesif, ölümcül bir sendromdur. Akraba evliliklerinin sık olduğu bölgemizde 6 aylık bir sürede 9 olguda tanı konulmuştur. Mevcut veriler ışığında bu nadir sendromu, literatür eşliğinde sunmayı amaçladık. Yöntemler: Ocak 2013-Haziran 2013 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum polikliniğinde in utero tanısı konan ve diğer hastanelerden tanısı konulup ünitemize sevk edilen dokuz Meckel-Gruber Sendromlu olgu literatür eşliğinde sunuldu. Bulgular: Meckel-Gruber Sendromunun sıklığının; bölgemiz yıllık doğum oranına oranlayacak olursak yaklaşık 1/3500 oranında olduğu görüldü. Sonuç: Bölgemizde sık olduğu bilinen akraba evliliğinin ciddi sakatlığa yol açan bu sendromun artış göstermesinde önemli bir faktör olabilir. Tekrar etme olasılığı olan bu sendrom için etkilenen ailede genetik tarama önerilmelidir.

Öz:Amaç: Bu çalışmanın amacı tekrarlayan gebelik kaybı (TGK) olan hastalarda etiyolojik nedenlerin değerlendirilmesidir. Gereç ve yöntemler: Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi kadın hastalıkları ve doğum kliniğine, 2008'den 2011 tarihine kadar başvuran hastaların verileri incelendi. Tanıya yönelik tüm testleri hastanemizde yapılmış olan 114 hasta çalışmaya alındı. Etiyolojiye yönelik ebeveyn kromozom analizi, annede antifosfolipid antikor pozitişiği, kongenital uterin anomaliler için histerosalfingografi, trombofilik bozukluklar (faktör V leiden mutasyonu, protrombin gen mutasyonu) ve endokrinolojik (diabetes mellitus, tiroit endokrinopatisi) yönden tetkikleri değerlendirildi. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı ve abortus sayıları sırasıyla 29.7±6.6, 3.2±1.3 idi. Elli (%43.9) hastada en az bir etiyolojik neden saptanırken, 64(%56.1) hasta idiopatik olarak değerlendirildi. Majör kromozom anomalisi olarak; dört ebeveynde dokuzuncu kromozomda inversiyon saptandı. Diğer patolojilerin oranı; kongenital uterus anomalisi:14 (%12.3), faktör V Leiden mutasyonu:7 (%6.1), protrombin gen mutasyonu: 6 (%5.3) ve 10 (%8.8) hastada antifosfolipid antikor pozitişiği idi. Ebeveynlerin %34,2'sinde karyotip analizinde 9qh+ izlendi. Sonuç: Major kromozomal anomali, kongenital uterus anomalileri, trombofilik bozukluklar ve çalışmada değerlendirilen diğer patolojik durumlarının oranı daha önce yayınlanmış veriler ile benzer olduğu saptandı. Ebeveynlerin 39'unda (%34,2) 9. kromozomda qh+ (sentromer bölgesinde heterokromazi) polimorfizmi izlendi. Bu sonucun çalışılan toplumun genetik polimorfizmimi? yoksa TGK ile ilişkilimi? olduğunu anlamak için daha ileri çalışmalara ihtiyaç vardır. Abstract:Objective: The aim of the present study is to evaluate etiologic factors in patients with recurrent pregnancy loss (RPL). Material and methods: The records of patients admitted to Obstetrics& Gynecology Clinic of Dicle University Medical Faculty Hospital, from 2008 to 2011 were evaluated. Of the 114 patients who all tests were applied for diagnosis in our hospital were enrolled to study. For etiologic evaluation; Parental chromosome analysis, maternal antiphospholipid antibodies, hysterosalpingography for mullerian anomalies, thrombophilic disorders (factor V leiden mutation, prothrombin gene mutation) and endocrine (diabetes mellitus, thyroid hormone disorder) tests applied to patients. Results: The mean age and mean number of abortus were 29.7±6.6, 3.2±1.3 respectively. Fifty (43.9%) patients had at least one etiologic factor where as 64 (56.1%) were idiopathic. Major chromosomal aberrations were detected in four (%3.5) couples as inversion of the ninth chromosome. The frequency for other pathologies; mullerian anomaly:14 (%12.3), factor V leiden mutation:7 (%6.1), prothrombin gene mutation:6 (%5.3) and antiphospholipid antibodies in 10 (%8.8) patients. Conclusion: The prevalance for major chromosomal aberrations, mullerian anomalies, thrombopylic disorders and other pathologic conditions which evaluated in the study were found similar to reported previously. Polymorphism of 9qh+ (heterochromatic centromeric regions) was seen in 39 (%34.2) parents. Further studies are needed to understand that, if this result related to the genetic polymorpisym of the study population? or the pathology associated with RPL?.

Tubo-ovaryan abse (TOA), tuba, over ve çevre dokuları içine alan ciddi bir inflamatuar hastalıktır. Bu çalışmada TOAli olguların risk faktörleri, klinik bulguları ve tedavi yaklaşımlarını sunmayı amaçladık. Ocak 2007 Haziran 2012 tarihleri arasında TOA tanısı ile takip edilen 31 hastaya ait dosyalar retrospektif olarak incelendi. Hastalara ait risk faktörleri, klinik ve laboratuar sonuçları, uygulanan tedavi yöntemleri ve gelişen komplikasyonlar kaydedildi. Medikal tedavi alan hastalar, başarılı ve başarısız tedavi grubu olarak iki gruba bölündü. Gruplar, demografik veriler, risk faktörleri ve kitle özelliklerine göre karşılaştırıldı. Hastaların ortalama yaşı 33.12±10.43 idi. Yirmisekizi (%90.3) evli ve 27si (%87) multipardı. Kontraseptif yöntem olarak evli olan 28 hastanın 11inde rahim içi araç (RİA) (%35.5) kullanımı mevcuttu. Son 6 ay içinde geçirilmiş intrauterin veya intraabdominal girişim veya operasyon 9 (%29) ve pelvik inflamatuar hastalık (PİH) 15 hastada (%48.4) mevcuttu. Hastaların başvuru sırasında, tümünde pelvik ağrı (%100), 24ünde vajinal akıntı (%77.4), 17sinde ateş (%54.8), 14ünde düzensiz menstrüel kanama (%45.2) mevcut idi. TOAlı hastalarda klinik bulgular olarak; %54.8 ateş, %61.3 lökositoz, %71 yüksek sedimentasyon hızı, %71 C-reaktif protein yüksekliği tespit edildi. Olguların hospitalize edildiklerindeki ilk tanıları; 14ünde (%45.2) TOA, 5inde rüptüre TOA, 7sinde RİA translokasyonu ve TOA, 1inde perfore apandisit komplikasyonu şüphesi, 4ünde pelvik kitle (teratom, myom dejenerasyonu, over kanseri, endometrioma) idi. Medikal tedavinin 13 hastaya uygulandığı ve başarı oranının %46.2 olduğu bulundu. Başarılı ve başarısız tedavi grupları arasında, demografik veriler, risk faktörleri ve kitle özellikleri açısından anlamlı fark saptanmadı. Yapılan cerrahi girişimler; %22.6 laparoskopik abse drenajı, %32.3 laparotomi ile abse drenajı, %12.9 unilateral salpingoooferektomi ve %12.9 total abdominal histerektomi-bilateral salpingooferektomi idi. Postoperatif komplikasyon olarak %6.5 barsak hasarı ve sepsis, %6.5 dehisens ve %3.25 yara yeri enfeksiyonu geliştiği izlendi. TOAde, PİH ve RİA kullanımı yanında pelvik kitleler de risk faktörü olabilir. TOA, klasik enfeksiyon semptomları olmaksızın pelvik kitle ve ağrı ile başvurabilir. Bu nedenle, pelvik kitle ayırıcı tanısında akla getirilmelidir. Tanısı TOA olan hastalarda ilk tedavi tercihi medikal; şüpheli olgularda ve rüptüre abselerde cerrahi olmalıdır. Tubo-ovarian abscess (TOA) is a serious inflammatory disease of the female reproductive system including the ovary, fallopian tube, and the surrounding tissues. In this study, we aimed to present risk factors, clinical features and treatment approaches in TOA. The files of 31 patients with a diagnosis of TOA were analyzed retrospectively from January 2007 to June 2012. The patients risk factors, clinical details, treatment modalities, laboratory results, and complications were recorded. The medically treated patients were divided into two groups: successful and unsuccessful treatment groups. Groups were compared according to the demographic data, risk factors, and mass characteristics. The mean age of patients was 33.12±10.43. Twenty-eight patients (90.3%) were married and 27 of them (87%) were multiparous. Intrauterine device (IUD) were used as contraceptive method in 11 of married patients (35.5%). Nine patients (29%) had history of prior intrauterine or intraabdominal intervention within 6 months. Pelvic inflammatory disease (PID) were in 15 patients (48.4%). At admission, pelvic pain in 31 (100%), vaginal discharge in 24 (77.4%), fever in 17 (54.8%), irregular menstrual bleeding in 14 (45.2%) of patients were recorded. Laboratory findings were elevated erythrocyte sedimentation rate (71%), and increased C-reactive protein level (71%), leukocytosis (61.3%) respectively. The initial diagnosis of hospitalized patients were observed TOA in 14 (45.2%), ruptured TOA in 5, IUD translocation and TOA in 7, the suspicion of a complication of perforated appendicitis in 1 and pelvic mass (teratoma, fibroid degeneration, ovarian cancer, endometrioma) in 4 of patients, respectively. Medical treatment was applied in 13 patients and reached 46.2% success rate. There was no significant difference in between successful and unsuccessful treatment groups with respect of demographic data, risk factors, and the mass characteristics. Surgical procedures were laparoscopic abscess drainage (22.6%), laparotomy and drainage of abscess (32.3%), unilateral salpingooopherectomy (12.9%), and total abdominal hysterectomy and bilateral salpingo-ooferectomy (12.9%), respectively. The bowel injury and sepsis (6.5%), dehiscence (6.5%), and wound infection (3.25%) were observed as postoperative complications. The pelvic masses may be a risk factor in addition to PID and the use of IUD for TOA. The patients with TOA may present with the pelvic mass and pelvic pain without the classic symptoms of infection. Therefore, TOA should be considered in the differential diagnosis of pelvic masses. Although the medical treatment should be the first choice in patients with TOA, suspected cases and ruptured abscesses should be treated by surgery.

Acute hepatitis A is a rarely seen infection during preg­nancy. In terms of clinical and laboratory findings, it can be interfere with acute fatty liver disease which can be quite mortal during pregnancy. Since liver function tests are el­evated in both conditions, hepatitis A infection should also be kept in mind in differential diagnosis. We present a 30 year-old pregnant woman with 35 weeks of gestation who presented to our clinic with a suspection of acute fatty liver disease but finally diagnosed as acute hepatitis A in­fection. J Clin Exp Invest 2013; 4 (1): 123-125, Gebelikte akut hepatit A enfeksiyonu oldukça nadir görül­mektedir. Klinik ve laboratuar bulgularıyla gebelikte olduk­ça mortal seyredebilen gebeliğin akut yağlı karaciğer has­talığı ile karışabilmektedir. Karaciğer fonksiyon testlerinde yükseklik izlenen her iki durumun ayırıcı tanısı yapılmalı ve bu tabloyla gelen bir hastada hepatit A enfeksiyonu da akla gelmelidir. Kliniğimize başvurusunda, gebeliğin akut yağlı karaciğer hastalığı tanısı sonrasında akut hepatit A tanısı alan, 30 yaşında 35 haftalık gebeliği olan bir olgu sunulmuştur.

Öz:Amaç: Preterm doğum, neonatal morbidite ve mortalitenin önemli ve sık bir nedeni olan Prematür Erken Membran Rüptürü (PEMR) nün maternal ve fetal sonuçlarının incelenmesi. Materyal Metod: Çalışmada Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum servisine Ocak 2011-Aralık 2012 tarihleri ara¬sında başvuran PEMR li 94 hasta retrospektif olarak incelendi. Hastaların yaşı, gravidası, paritesi, abortus sayısı, yaşayan çocuk sayısı, obstetrik hikayeleri, doğumdaki gebelik haftası, klinik bulguları ve laboratuvar değerleri, doğum şekli, sezeryan endikasyonu, bebeğin doğum ağırlığı ve boyu, 1.-5. dk APGAR skorları irdelendi. Bulgular: Hastanemizde PEMR insidansı 3.8 % idi. Hastalarımızda ortalama doğum haftası 31.5±3.1, izlem süreleri 6.1±2.2 gündü. Hastalarımızın başvuru esnasında C-reaktif protein değeri 3.2±4.4 mg/dl, beyaz küre değerleri 13626.9±3369.7/mm3 idi. Otuzdördüncü gebelik haftasından küçük 66 hastaya (70.2%) fetal akciğer maturasyonu amacıyla steroid uygulandı. Ondört hastada (14.9%) 37,5 oC üzerinde ateş geliştiği gözlendi. Onüç hastada (13.8%) vaginal ve servikal kültürde üreme olduğu ve tamamında E.coli ürediği gözlendi. PEMR olgularında 51 hasta (54.3%) normal doğum ile 43 hasta (45.7%) ise sezaryenle doğurtuldu. Yenidoğanların 48 i (51,1%) gözleme, 46 sı (48.9%) yenidoğan yoğun bakıma alındı. Yoğun bakıma alınan 14 (14.9%) yenidoğanın postpartum 24 saat içinde ex olduğu, 5 (5.3%) yenidoğanın sepsis sonrası ex olduğu tespit edildi. Ex olan yenidoğanların ortalama gebelik haftaları (26.7 ±1.6) idi. Gestasyonel hafta arttıkça 1. dk (r = 0.660, p = 0.000) ve 5. dk (r = 0.695, p = 0.000) APGAR değerlerinin arttığı gözlendi. Sonuçlar: PEMR maternal-fetal morbidite ve mortaliteye yol açan ve hala güncelliğini koruyan bir obstetrik problemdir. Başvuran hastalar dikkatli bir şekilde değerlendirilmeli, tanı mutlaka kesinleştirilmeli, gebelik haftası ve enfeksiyon bulguları başta olmak üzere gebeliği komplike edebilecek tüm faktörler göz önünde bulundurularak hastaya özgü uygun tedavi yöntemi uygulanmalıdır. Bu olgular erişkin ve yenidoğan yoğun bakım servisi hizmetinin verildiği ileri merkezlerde takip ve tedavi edilmelidir. Abstract:Objective: To analyze maternal and fetal outcomes of PPROM (preterm premature rupture of membranes), which is an important and frequent cause of preterm birth, neonatal morbidity and mortality. Material and methods: In this study, 94 PPROM patients who had consulted to the Gynecology and Obstetrics Clinics of Dicle University Faculty of Medicine between January 2011 and December 2012 were analyzed retrospectively. Ages, number of gravidas, parities, miscarriages, living children, obstetrical histories, gestational weeks at childbirth, clinical findings, laboratory values, types of deliveries, indications of C-sections, fetal birth weights and fetal lengths and 1.-5. minuteAPGAR scores were assessed. Results: The incidence of PPROM was 3.8 % in our hospital. Mean gestational week at birth and follow-up period of our patients were 31.5±3.1 weeks and 6.1±2.2 days, respectively. Mean C-reactive protein value and White Blood Cell count of our patients on admission were 3.2±4.4 mg/dl and 13626.9±3369.7/mm3, respectively. Steroid therapy was given to 66 (70.2%) patients with gestational age of < 34 weeks so as to achieve fetal pulmonary maturation. Febrile episodes (> 37.5 oC) developed in 14 (14.9%) patients. Growth of E.coli strains was observed in vaginal and cervical cultures of 13 (13.8%) patients. Patients with PPROM were delivered via normal vaginal route (n=51; 54.3%) or cesarean section (n=43; 45.7%). Newborns were brought into observation room (n=48; 51.1%) or neonatal intensive care unit (NICU) (n=46; 48.9%). Fourteen (14.9%) newborns monitored in the NICU died within 24 hours after birth. Five (5.3%) newborns were lost because of sepsis. Mean gestational age of the deceased newborns at delivery was 26.7±1.6 weeks. One- and five minute -APGAR scores increased in parallel with longer gestational weeks of the newborns at birth (r=0.660, p=0.000 and r=0.695, p=0.000, respectively) Conclusion: PPROM is still considered as a prevalent obstetrical complication which leads maternal and/or fetal morbidity and mortality. The patients who seek medical care should be attentively assessed, definitive diagnosis should be absolutely established and patient-specific treatment should be instituted in consideration of all complicating factors of pregnancy predominantly gestational week and infectious manifestations. These cases should be monitored and treated in advanced centers which can provide healthcare services in their adult and neonatal intensive care units.

Amaç: Hastanemizde izlenen jinekolojik kanserlerinin epidemiyolojik özellikleri hakkında fikir vermek amacıyla bu çalışmamızı planladık. Gereç ve yöntem: Çalışmamızda Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniğinde Ocak 2001 ile Kasım 2011 tarihleri arasında jinekolojik kanser ön tanısı ile ameliyat edilen 231 hasta geçmişe yönelik incelendi. Bulgular: 2001-2006 yılı ilk yarısı arası dönemi kapsa- yan ilk grup jinekolojik kanserler arasında en sık tanı ko- nan over kanserleridir. 2006 yılı ikinci yarısından 2011 yılı sonuna kadar olan dönemi kapsayan ikinci grupta ise en sık jinekolojik kanser yine over kanserleridir. Ancak en- dometrium kanseri oranında artış olduğu bulundu. Over kanserli hastaların büyük bölümünü ileri evreli olgular oluştururken, endometrium kanserli olguların büyük bö- lümünün ise evre 1 olgulardan oluştuğu bulundu. Ağrı şikâyeti ile başvuran Endemetrium kanserli 6 olgunun 4’ ünde hastalık ileri evrede tanınmıştır. Tüm dünyada ve özellikle de sosyoekonomik düzeyi düşük toplumlarda en sık jinekolojik kanser olan serviks kanseri bölgemizde sık- lık bakımından endometrium kanserinden sonra 3. sırada yer almıştır. Sonuç: Sonuç olarak, bölgemizde son yıllarda en sık ar- tış gösteren jinekolojik kanser endometrium kanseridir. Kötü beslenme, sosyoekonomik düzeyin yükselmesi gibi nedenlerle artan obezite sıklığı ile endometirum kanseri sıklığı artışı ilişkili olabilir. Özellikle over kanserli olguların erken evre de tanı konulabilmesi için sağlık çalışanları ve halk bilgilendirilmelidir. Objectives: We planned this study with the aim of obtaining knowledge about epidemiological characteristics of gyne- cological malignancies followed up in our hospital. Materials and methods: In our study we analyzed 231 patients that were operated with the appraisal diagnosis of gynecological cancer in Gynecology and Obstetrics Depart- ment of Dicle University Medical Faculty between the dates of 2001, January and 2011, November. Results: The mostly diagnosed gynecological malignancy was ovarian cancers among the gynecological cancers seen in the first group compassing the period between the year 2001 and the first half-term of the year 2006. In the second group compassing the period from the second half- term of the year 2006 to the end of the year 2011, ovarian cancers were again the most frequently seen gynecological cancers. On the other hand it was found that there was an increase in the percentage of endometrial cancers. While cases with advanced staged constituting the major part of the patients with ovarian cancer, it was seen that the major- ity of the patients with endometrium cancer were consisting of stage 1 cases. In the 4 of 6 cases having endometrium cancer and applying with the complaint of pain, the disease was noticed in the advanced stage. Being the most fre- quently seen gynecological cancer all over the world and especially in the societies with lower socio-economic sta- tus, the cervix cancer was taking place in the 3rd order after endometrium cancer in terms of frequency in our region. Conclusion: Consequently, in the recent years the gyne- cological cancer showing the most frequent increase was endometrium cancer in our region. The increase in the fre- quency of obesity, relating with the reasons like the improper nutrition behavior, the increase in the socio-economic sta- tus, may be associated with the increase in the frequency of endometrium cancer. The healthcare personals and the public body must be instructed to diagnose the gynecologi- cal cancer cases especially the ones having ovarian cancer in the early stage.

Konjenital diyafragma hernisi nedeni bilinmeyen, oldukça nadir görülen bir doğumsal anomalidir. Diğer anomaliler ile ilişkisi ve farklı klinik desenleri ile çeşitli nedenleri olabileceğini düşündürmektedir. Konjenital diyafragma hernisi 2.500 canlı doğumda 1 görülür. Olguların% 85’inde defekt [1] sol taraflıdır. Konjenital diyafragma hernisi vakalarının çoğu sporadiktir. Aileselkonjenital diyafragma hernisi, tüm vakaların sadece % 2‘ sini [2] oluşturur, oldukça nadirdir. Bu konjenital anomali hemen hemen her zaman doğum öncesi ultrasonografik muayene ile tanınabilir. Tedavisi ile sonuçlar herninin derecesine göre değişkenlik gösterir. Bilateral konjenital diyafragma hernisi kötü prognozile, nadir bir doğumsal anomalidir. Biz sağ taraflı konjenital diyafragma hernisi operasyon sırasında keşfedilen bilateral konjenital diyafragma hernisi olgusu sunulmuştur. Diyafragmatik defekt onarıldı ve bir prolen örgü abdominal kompartman sendromu önlemek için karın yara yerleştirildi. Hasta yine de ameliyat sonrası ciddi pulmoner hipertansiyon nedeniyle öldü. Öncelikle olgu sınırlı sayıda olup bilateral konjenital diyafragma hernisi, son derece nadirdir. CDH hasta bakımı yenidoğan ve cerrahlar için çok zordur. Olgumuzu sunmamızın amacı özellikle bilateral konjenital diyafragma hernisi olan hastaların tedavi ve sonuçlarını değerlendirmektir., Congenital diaphragmatic hernia is a relatively rare birth defect with unknown etiology. Its association with other anomalies and distinct clinical patterns suggest that several causes may be involved. Congenital diaphragmatic hernia occurs in 1 in 2500 live births. In 85% of cases the defect is left-sided [ 1]. Most cases of congenital diaphragmatic herniaare sporadic and familial congenital diaphragmatic herniais rare, comprising only 2% of congenital diaphragmatic herniacases[2]. Thiscongenital anomaly can almost always be recognized with prenatal ultrasound screening. There is a high degree of variability in both treatment and outcomes. Bilateral congenital diaphragmatic hernia is a rare birth defect, with grim prognosis. We describe a case of bilateral congenital diaphragmatic hernia discovered while repartitioning right sided congenital diaphragmatic hernia. The diaphragmatic defect was repaired and a prolene mesh was placed on the abdominal wound to avoid abdominal compartment syndrome. The patient nonetheless died post operatively due to severe pulmonary hypertension. Bilateral congenital diaphragmatic hernia, priorly identified through a limited number of case reports, is extremely rare. The care of congenital diaphragmatic hernia patients is very difficult for neonatologists and surgeons. Our report particularly the management and outcome of patients with bilateral congenital diaphragmatic hernia.

Amaç: Bu çalışmanın amacı proliferasyon fazı ve sekresyon fazı endometrium dokularında leptin ekspresyonu varlığını araştırmak ve ek olarak hiperplastik endometrium dokularında normale göre leptin ekspresyonu açısından fark olup olmadığını ortaya koymaktır.Gereç ve Yöntem: Hastanemizde 2002-2007 yılları arasında tanı almış 17 adet proliferasyon fazında endometrium, 23 adet sekresyon fazında endometrium ve 18 adet endometrial hiperplazi dokusu ele alındı. Bu örnekler leptin ekspresyonu açısından immünohistokimyasal boyama yöntemi ile değerlendirildi. Boyanmanın yoğunluğu ve dağılımı göz önüne alınarak endometrial bezler ve yüzey epiteli için 0: negatif, 1: minimal boyanma, 2: hafif boyanma, 3: güçlü boyanma, stroma için 0: negatif, 1: hafif boyanma, 2: güçlü boyanma olarak kabul edildi.Bulgular: Leptin ekspresyonu açısından en az boyanma erken PFE dokularında gözlendi. Boyanma derecesi orta PFE örneklerinde erken PFE tanılı örneklere oranla daha yüksek, geç PFE dokularında ise en yüksek olarak gözlendi. Boyanma derecesi erken SFE dokularında belirgin olarak düşüktü. En yüksek boyanma derecesi ise geç SFE tanılı örneklerde izlendi. Adet döngüsü sürecinde endometrial leptin ekspresyonunun erken proliferasyon fazından itibaren arttığı, geç proliferasyon fazında en yüksek dereceye çıktığı ve ovulasyon ile belirgin olarak azaldığı bulundu. PFE, SFE ve EH tanılı örnekler arasında leptin ekspresyonu açısından istatiksel anlamda bir fark tespit edilmedi (P

İnfertilite korunmasız düzenli cinsel ilişkiye rağmen bir yıl boyunca gebe kalamama durumudur. İnfertilite reprodüktif dönemdeki çiftlerin yaklaşık %10-15 `ini etkiler. Bu çalışmamıza Mayıs 2011-Kasım 2011 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Kadın Hastalıkları Ve Doğum Anabilim Dalı jinekoloji polikliniğine çocuk sahibi olamama şikayetiyle başvurup infertilite tanısı alan ve sadece tubal patensinin değerlendirilmesi için HSG planlanan 174 olguyu dahil ettik ve bu olguları tubal obstrüksiyon için her hangi bir risk faktörünü taşıyanlar ve taşımayanlar olmak üzere iki gruba ayırdık. Grup 1(n:47) risk faktörü taşıyan, Grup 2(n:127) risk faktörü taşımayan hastalardan oluşturuldu. Risk faktörü taşıyan (Grup 1) ve risk faktörü taşımayan (Grup 2) olguları yaş ortalaması, ortalama evlilik süresi ve ortalama infertilite süresi açısından değerlendirdiğimizde iki grup arasında belirgin farklılık yoktu. HSG sonuçlarından, infertilite açısından standart ilk değerlendirme sonrası başlayacağımız tedaviye en önemli katkıyı tespit edilen iki taraflı tubal obstrüksiyon sunar. Risk faktörü taşıyan grupta HSG de bilateral tubal obstrüksiyon oranı, risk faktörü taşımayan gruba göre anlamlı şekilde fazlaydı. Ayrıca risk faktörü taşımayan olguların % 92, 9' da her hangi bir tubasından geçiş tespit edildi ve HSG sonucu tedavi şeklimizi değiştirmedi. İnfertilite tanılı olgular öykü, jinekolojik muayene ve vajinal ultrasonografi ile dikkatli değerlendirilir ve tubal patoloji için yüksek risk grubu oluşturulursa, bu olgular için HSG anlamlı sonuçlar verecektir. Her hangi bir tubal risk faktörü taşımayan olgular ise anlamlı katkıyı sağlamayan, ağrılı ve radyasyon tehlikesi göz ardı edilemeyen HSG işleminden korunmuş olacaktır. Infertility is the inability of a couple to become pregnant after 1 year of unprotected sexual intercourse. Infertility affects 10-15% of couples in reproductive age. In our study we examined 174 patients whom apply to Department of Obstetrics and Gynecology, Dicle University between May 2011-November 2011 with the complaint of inability to become pregnant and we planned HSG for only evaluation of tubal patency. We seperated the cases in two groups; group with risk factors, group without risk factors. Group 1 (n:47) was group with risk factors. Group 2 (n:127) was group without risk factors. There was no difference in terms of average age, average duration of marriage, average duration of infertility between two groups. The most important HSG result is bilateral tubal obstruction for starting the treatment of patient. Bilateral tubal obstruction ratio was significantly higher in group with risk factors. Tubal patency in HSG was %92,9 in group without risk factors. This result did not change our treatment type. We should evaluate infertile patients by using infertility history, gynecological examination, vaginal ultrasound and if they have risk factors HSG will be useful for these cases. The patients without risk factors will be protected from HSG that cause pain and spread radiation 45