Search

Aim: Postoperativeadhesions become a serious clinical state both for the patients and physicians,in case of reoperation, because adhesions make exploration difficult, mayinduce organ injury and so increases the operative time. In this study we aimedto asses the factors influencing the developement of brid ileus and to analysethe results of treatment.Material and Methods: In terms of adhesive ileus development, a retrospevtive review of laparatomy performedpatients in our hospital’s pediatric surgery department was conducted. Results: In this study 3271 patients were included. Most common indicationfor prior laparotomy was appendicitis (66%). Median age was 8,2 years and 61%of patients were male. Median follow up period was 5 years. Adhesive ileusoccurred in 152 patients (4.6%). 88% of adhesive ileus occurred within thefirst 6 months and 99% within first 3 years. There were no significantrelationship among patient age, gender and adhesive ileus development. 23% ofthe all cases were soiled abdominal procedures. The incidence of adhesive ileuswas 3,4% after clean procedures and 10,9% after contaminated and soiled abdominalprocedures. The drainage materials that were used following contaminatedoperations did not affect the development of adhesive ileus. Mean operationtime was 60 minutes. It was observed that prolonged operation time increasedthe development of adhesive ileus, and also exploring additional pathologiessuch as Meckel’s diverticulum increased adhesive ileus incidence 3 timesmore.Conservative treatment was successful in 61% of the patients with adhesiveileus and only %39 of them were operated for adhesions. Patients under the ageof one with adhesive ileus required surgical correction more frequently thanthe other age groups. The success rate of conservative treatment was higher inpatients who are older than 1 year old and in the setting of first adhesiveileus attack.Conclusion: This study demonstrated that traumatic and unnecessary interventions totissues, prolonged surgery time and intraperitoneal contamination during theoperation have increased the adhesive ileus development. Additionally, we supposethat conservative treatment of adhesive ileus in children has high successrate., Amaç: Postoperatif yapışıklıklarintestinal obstrüksüyona yol açması, reoperasyon durumlarında abdominaleksplorasyonu zorlaştırması, organ yaralanmalarına sebep olması nedeniyle hemhasta hem de hekimler için önemli bir klinik durumdur. Bu çalışmada brid ileusgelişimine etki eden faktörlerin saptanması ve brid ileusdaki tedavisonuçlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntemler: 2005-2010 yılları arasında çeşitli nedenlerle laparotomi yapılan hastalar brid ileus gelişimi açısından retrospektif olarakdeğerlendirildi. Bulgular: Bu çalışmaya laparotomi yapılan 3271 hasta dahil edildi. Apandisiten sık laparotomi endikasyonuydu (%66). 152 hastada (%4,6) postoperatif bridileus geliştiği tespit edildi. Bunların %88’inin postoperatif ilk 6 ayda,%99’unun da ilk 3 yıl içinde geliştiği görüldü. Yaş ve cinsiyet ile brid ileusgelişimi arasında ilişki yoktu. Vakaların %23’ü kirli vasıfta ameliyatlardı.Temiz, temiz kontamine ameliyatlardan sonra brid ileus gelişme oranı %3,4 iken,kontamine ve kirli ameliyatlardan sonra bu oran %10,9 olarak bulundu. Batın içerisinedren yerleştirilmesinin brid ileus gelişimini etkilemediği saptandı. Ameliyatsüresi uzadıkça postoperatif brid ileus gelişme oranının arttığı tespit edildi.Ayrıca ameliyatta Meckel divertikülü gibi ek patolojiler araştırılan hastalardabrid ileus gelişme oranının 3 kat arttırdığı görüldü.Brid ileus gelişen hastaların %61’i nonoperatif-konservatifyollarla tedavi edilirken %39’unda cerrahi girişim gerektiği tespit edildi. Sonuçlar: Çalışmamızda batın içindeuygulanan ek girişimlerin, operasyon süresinin uzun olmasının veintraperitoneal kontaminasyonun brid ileus gelişimini artırdığı gösterilmiştir.Bu konulara dikkat edilmesinin brid ileus gelişimini azaltabileceğidüşünülmüştür. Çocuk yaş grubunda uygun vakalarda konservatif tedavi ile dahayüksek oranlarda başarı sağlanabileceği kanısına varılmıştır.

IntroductionColorectal polyps are common in childhood and its incidenceis 1% of all childhood population. More than 90% of childrenwith colorectal polyp had juvenile polyp and that is commonlyfound in the rectosigmoid colon. This study aimed toevaluate the patients treated in our clinic for colorectal polyp.Material and MethodsPatients with colorectal polyp and treated in our clinic betweenthe years 2005-2015 were included in this study. The demographiccharacteristics of the patients, their complaints,treatment and pathology results were evaluated.ResultsEighty patients were included in this study; 52 of them weremales and 28 were females. The mean age of these childrenwas 5.5 ± 3.3 years. The presenting complaint was rectalbleeding in 50 and prolapse of rectal polyp in 30. Polyps weredetected and excised by endoscopy in 77 of the patients andno polys were detected in other 3 patients. %80 of polyps werelocated on posterior rectal wall and 90% of all were pedunculatedpolyps. Solitary polyps were seen in 92% of the patients.Histopathologic results showed that most of them types werejuvenile polyps (57%) and inflammatory polyps (30%). In allcases with multiple polyps the histopathologic types were juvenileor inflammatory ones and mean age was older in thispatient group.ConclusionA detailed family history should be taken from patients withcolorectal polyps. Although polyps in childhood populationare usually solitary and benign, it should be kept in mind thatthere may be multiple and precancerous ones.p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 8.0px Helvetica; color: #6b6a6a}, p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 8.0px Helvetica; color: #6b6a6a}GirişKolorektal polipler çocukluk çağında sık görülür ve okul öncesi-okul çağındaki çocukların %1’ini etkiler. %90’dan fazlasıjüvenil poliptir ve çoğu rektosigmoid bölgededir. Bu çalışmadakolorektal polip nedeniyle kliniğimizde tedavi edilenhastaların değerlendirilmesi amaçlandı.Materyal ve metod2005-2015 yılları arasında kolorektal polip nedeniyle kliniğimizdetedavi edilen hastalar çalışmaya dahil edildi. Hastalarındemografik özellikleri, başvuru şikayetleri, uygulanantedavi ve patoloji sonuçları değerlendirildi.SonuçlarToplam 80 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların yaşlarıortalama 5,5 ± 3,3 yaş olup, 52’si erkek, 28’i kızdı. Hastaların50’si rektal kanama, 30’u anüsden dışarıya çıkan kitle şikayetiylebaşvurmuştu. Endoskopide hastaların 77’sinde polipsaptanıp eksize edildi, 3 hastada ise polip yoktu. Poliplerin%80’i rektum arka duvarındaydı ve %90’ı saplıydı. Hastaların%92’sinde tek polip mevcuttu, en sık jüvenil polip (%57) veinflamatuvar polip (%30) bulundu. Birden fazla sayıda polipsaptanan olguların tamamında jüvenil ve inflamatuvar polipsaptandı ve bu olguların yaş ortalaması daha yüksek bulundu.TartışmaKolorektal polibi olan hastalarda detaylı bir aile öyküsüalınmalıdır. Çocukluk çağındaki polipler genellikle iyi huyluolmakla birlikte, multipl polipler ve pre kanseröz poliplerinolabileceği de akılda tutulmalıdır.&nbsp

ObjectivePatients with esophageal foreign bodies require promptdiagnosis and therapy. The best method of removal ofan esophageal foreign body remains controversial. Thepurpose of this study is to present our experience of theremoval of blunt upper esophageal foreign bodies in childrenusing Foley catheter tecnique.Materials and MethodsA total of 86 patients with a foreign body in the upperesophagus were admitted and treated in our hospitalbetween January 2011 and August 2016. There were 39male and 47 female patients, between 7,5 months and 10years of age.ResultsThe most commonly detected foreign bodies were coins(84%). Eighty four (98%) of 86 foreign bodies were successfullyextracted with this technique. In two (2%) cases theseattempts failed, and both of them extracted with Magill forcepstechnique under general anesthesia. No patients developedcomplications after the removal of the foreign body.DiscussionIt is difficult to prevent children from examining thingswith their mouths. Early detection and treatment of ingestedforeign bodies in esophagus is important in termsof preventing possible complications. Foley catheter techniqueis safe and cost-effective procedure and applicablefor blunt foreign bodies impacted in the upper esophagus.p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 8.0px Helvetica; color: #6b6a6a}, p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 8.0px Helvetica; color: #6b6a6a}AmaçÖzofagus yabancı cismi olan hastaların hızlı tanı ve tedavisiyapılmalıdır. Özofagus yabancı cisiminin çıkartılmasındakien iyi metodun hangisi olduğu hala tartışmalıdır.Bu çalışmada, çocuklarda künt üst özofageal yabancı cisimlerinçıkarılmasında kullanılan Foley kateter tekniğindekideneyimlerimizi sunmak istedik.Gereç ve YöntemOcak 2011-Ağustos 2016 tarihleri arasında üst özofagustayabancı cisim nedeniyle hastanemize başvuraN ve tedavisiyapılan toplam 86 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların39’u erkek ve 47’si kızdı, yaşları 7,5 ay ile 10 yaş arasındaydı.BulgularEn sık saptanan yabancı cisim madeni paraydı (%84). 86yabancı cismin 84’ü (%98) bu teknikle başarıyla çıkarıldı.Hastaların ikisinde (%2) girişim başarılı olmadı ve bunlaranestezi altında Magill forseps kullanılarak çıkarıldı. Hastalarınhiçbirinde yabancı cisim çıkarılması işlemine bağlıkomplikasyon gelişmedi.TartışmaÇocukların incelemek istedikleri her şeyi ağızlarına götürmelerineengel olmak zordur. Özofagus yabancı cisimlerininerken tanı ve tedavisi, muhtemel komplikasyonlarıngelişimini engellemek açısından önemlidir. Foley katetertekniği üst özofagustaki künt yabancı cisimlerin çıkarılmasındakullanılan güvenli ve maliyeti düşük bir yöntemdir.

Amaç: Çocuklarda testis tümörleri oldukça nadirdir ve çocukluk çağı solid tümörlerinin %1’ini oluşturur. Çocuklarda testis tümörlerine yaklaşımda farklılıklar mevcuttur. Çalışmada kliniğimizde testis tümörü nedeniyle cerrahi tedavi uygulanmış olan hastaların değerlendirilmesi yapıldı.Gereç ve Yöntemler: 2004-2014 yılları arasında tanı alan tüm testis tümörlü olgular geriye dönük olarak değerlendirildi. Klinik özellikleri, demografik özellikleri, tanı yöntemleri, tedavi yöntemleri ve sonuçları incelendi.Bulgular: Testis tümörü olan 22 çocuk çalışmaya alındı. Hastaların yaşları 3.5 ay ile 16.5 yaş arasında değişiyordu. Hastaların 12’sinde germ hücreli tümör tespit edildi (%55). Hastaların yarısı ağrısız tek taraflı skrotal kitle nedeniyle başvurdu. Çoğunluğu (%82) sol taraftaydı. Tüm hastalar opere edildi. On üç hastaya radikal inguinal orşiyektomi, 6 hastaya da testis koruyucu cerrahi uygulandı. Lenfoma düşünülen 3 hastadan ise sadece testis biyopsisi alındı.Sonuç: Testis tümörlerinin standart tedavisi cerrahidir ve çoğunlukla da tek başına yeterlidir. Benign tümörlerde testis koruyucu cerrahi uygun tedavi yöntemi olarak görülmektedir., Objective: Pediatric testicular tumors are very rare and constitute only 1% of all pediatric solid tumors. There are some differences in management of pediatric testicular tumors. Herein we aimed to evaluate the patients who underwent surgery for pediatric testicular tumors in our clinic.Material and Methods: A retrospective review of all testicular tumors diagnosed between 2004 and 2014 was performed. We analyzed the clinical characteristics, demographic features, diagnostic procedures, treatment methods and outcome.Results: A total of 22 children with pediatric testicular tumors were identified. Ages varied from 3.5 months to 16.5 years. Twelve cases were germ-cell tumors (55%). Half of the patients presented with a painless scrotal mass. Most cases (82%) were on the left side. All this children underwent surgery. Radical inguinal orchiectomy was performed in 13 cases and a testis-sparing procedure was performed in 6 cases. Only testicular biopsy was performed in 3 cases because of a presumptive diagnosis of lymphoma. conclusion: Surgery is the standard treatment of testis tumors and is often enough by itself. Testis-preserving surgery appears to be a feasible option for benign tumors

Amaç: Karın ağrısı çocukluk çağında en sık hastaneye başvuru nedenlerinden biridir. Bu çalışmada, apandisit ön tanısıyla başvuran çocuklarda, ayakta direkt batın grafisi (ADBG) ve ultrasonografinin (US), apandisit tanısı koymaya katkılarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntemler: 2010 yılı içerisinde polikliniğimize apandisit ön tanısıyla başvuran hastaların ADBG ve US bulguları değerlendirildi. Bu hastalardan apandisit tanısı alanlar 1.grup, opere edilip, patolojik incelemesi normal bulunan olgular, gözlem için yatan ve ayaktan takip edilen hastalar 2. grup olarak adlandırıldı. ADBG’de apandisit tanısını düşündüren; sağ alt kadranda hava-sıvı seviyesi, yaygın hava-sıvı seviyesi, fekalit varlığı, properitoneal yağ gölgesinde silinme, sağdan uzaklaşan skolyoz, diyafram altı serbest hava, apendiks içinde gaz bulguları değerlendirildi. US’de; çekum ile ilişkili, kör sonlanan, US probu ile komprese edilemeyen ve anteroposterior çapı ≥ 6 mm ölçülen tübüler yapı patolojik apendiks olarak kabul edildi. Bu bulgulara ek olarak; apendikolit, mezenter eko artışı, apse varlığı, sağ altta bağırsakların bir araya toplanması gibi apandisit tanısını destekleyen bulgular da değerlendirildi.Bulgular: Bir yıllık sürede polikliniğimize apandisit ön tanısıyla 744 hasta başvurdu. 1. grupta 350 hasta, 2. grupta 394 hasta mevcuttu. Grupların yaş ortalamaları benzerdi (p>0,05). Hastaların %87.5’ine ADBG, %78.5’ine US yapılmıştı. US’lerin %59.4’ü hastanemizde, %40.6’sı başka bir merkezde yapılmıştı. 1. grupta ADBG’de apandisit tanısını düşündüren bulgulardan sağ altta hava-sıvı seviyesi %46.8, sağdan uzaklaşan skolyoz %10.5, fekalit %4.7 ve yağ gölgesinde silinme %4.1 oranında saptandı. ADBG’nin apandisit tanısındaki duyarlılığı %56.3, spesifikliği %66.9 bulundu. US ile 180 olguda apendiks çapı değerlendirilmişti, apendiks çapının ≥6mm saptanması durumunda %86.4 ve komprese edilememe varlığında %72.1 duyarlılıkla apandisit tanısı koyulabildiği bulundu. 1. grupta %16.2 apendikolit, %5.5 apse, bunlara ek olarak %37.5 oranında mezenter eko artışı saptandı. Tüm US sonuçları değerlendirildiğinde duyarlılık %66.9, spesifiklik %66.1 olarak bulundu.Sonuç: ADBG apandisitli olguların sadece yarısında pozitif bir bulgu verebilmektedir. Çocuk yaş grubunda apandisit tanısı koymada US duyarlılığı en yüksek radyolojik tetkiklerden biri olmakla birlikte, bu duyarlılık yüksek oranda kullanıcıya bağımlıdır. Sonuç olarak sadece radyolojik incelemelere dayanılarak apandisit tanısının koyulması veya ekarte etmesinin mümkün olmadığı, bu nedenle tüm radyolojik bulguların klinik bulgularla birlikte değerlendirilerek tanıya gidilmesinin daha uygun olacağı kanısındayız., Objective: Abdominal pain is one of the most common causes of hospitalization in childhood. Here we aimed to evaluate the contribution of positive fi ndings in the upright abdominal x-ray and ultrasound imaging for the diagnosis of acute appendicitis in children admitted with abdominal pain.Material and Methods: The upright abdominal x-ray and ultrasound images of children who presented to our outpatient clinic with suspected acute appendicitis in 2010 were analyzed retrospectively. The patients were divided into 2 groups. The children with a fi nal diagnosis of acute appendicitis constituted group 1, while the patients who were operated on for suspected appendicitis and where the pathology examination was negative for appendicitis and children who required only observation in the hospital or as outpatient for suspected appendicitis made up group 2. Findings accepted to suggest a diagnosis of acute appendicitis on plain x-ray were air-fl uid level at the right lower quadrant, diffuse air-fl uid evels, presence of fecalith, blurring or loss of the properitoneal fat stripe, lumbar scoliosis with a left convexity, free air under the diaphragm, and gas shadow in the appendix. The criterion for the diagnosis of appendicitis by US was detection of a non-compressible, fl uid-fi lled and blind-ended tubular intestinal segment in connection with the cecum that was more than 6 mm in diameter. Furthermore, fi ndings that support the diagnosis of appendicitis such as presence of an appendicolith, increased periappendiceal mesenteric echogenicity, presence of abscess and conglomeration of intestinal loops to the right lower quadrant were also evaluated. Results: A total of 744 patients presented at our outpatient clinic for suspected acute appendicitis during the year 2010. Group I consisted of 350 and group II of 394 children. The mean age was comparable between the groups (p>0.05). Upright abdominal x-ray was available for 87.5% and ultrasound imaging for 78.5% the patients. Only 59.4% of the ultrasound examinations were carried out by our institution’s radiology department while the rest (40.6%) were performed elsewhere. In group I, the fi ndings on plain abdominal x-ray suggestive of acute appendicitis were as follows; air-fl uid levels at right lower quadrant (46.8%), lumbar scoliosis with left-sided convexity (10.5%), presence of fecalith (4.7%), and blurring of the right properitoneal fat shadow (4.1%). The sensitivity of plain abdominal x-ray for acute appendicitis was 56.3% with a specifi city of 66.9%. The diameter of the appendix could be measured only in 180 patients with ultrasound imaging. An appendix diameter ≥ 6 mm could be used to diagnose appendicitis with 86.4% sensitivity while unresponsiveness to compression could predict acute appendicitis with a sensitivity of 72.1%. In group I, appendicolith, abscess and increased mesenteric echogenity on ultrasound imaging were found in 16.2%, 5.5% and 37.5% of the patients respectively. The total sensitivity and specifi city of ultrasound imaging were 66.9% and 66.1% respectively. Conclusion: Only half of the children with acute appendicitis have a positive fi nding on plain x-ray. Although variability exists depending on the experience of the radiologist, ultrasound imaging is one of the most sensitive imaging modalities for the diagnosis of childhood acute appendicitis. In conclusion, we believe that acute appendicitis cannot be diagnosed by relying solely on imaging features and correlation of the imaging features with clinical parameters is essential.

Amaç: Pediatrik dermatoloji hastalıklarının tedavi edildiği bölümlerden biri de pediatrik cerrahidir. Bu çalışmada, pediatrik cerrahların deri hastalıkları için olan tecrübeleri değerlendirilmiştir. Ayrıca, pediatrik cerrahi ve diğer ilgili bölümlerin karşılıklı ilişkileri de araştırılmıştır. Gereç ve Yöntemler: 2005- 2011 yıllarına ait pediatrik cerrahinin dokümanları incelenmiştir. Teşhisler, konsültasyonları ve teşhislerde olan değişiklikler hastalar dermatolojik problemleri açısından değerlendirilmiştir. Bulgular: 352 pediatrik cerrahi hastaları dermatolojik şikayetler nedeniyle muayene edildi. Bu hastaların 72’si toplamda 80 defa diğer branşlara konsulte edildi. Dört hasta 2’şer kere, 1 hasta 3 kez konsulte edildi. Bu hastaların 68’inin tanısı konsültasyonlar sonrasında değişti. Sonuç: Dermatolojik hastalıklar açısından pediatrik muayenelerin entegrasyonu nadiren değerlendirilmiş bir durumdur. Bizim düşüncemize göre, bu değerlendirmeler pediatrik dermatoloji ünitelerinin ve bu üniteleri oluşturacak hekimlerin belirlenmesine yardımcı olabilir. Ortak tedavilerin yapılabilmesi açısından yardımcı olabilecek kliniklerinin entegrasyonun önemli olduğunu düşünmekteyiz., Objective: Pediatric surgery is one of the departments treating some pediatric dermatology diseases. In this study, experience of pediatric surgeons were assessed for skin diseases. In addition, the interaction between the pediatric surgery and other relevant sections were examined.Material and Methods: Pediatric surgery documents between 2005 and 2011 were examined. Diagnoses, consultations, and changes in diagnosis were evaluated for dermatologic problems of the patients.Results: Three hundred and fifty-two pediatric surgical patients were examined due to dermatologic complaints. Seventy-five patients were consulted eighty times totally to other clinics. four patients were consulted twice and one patient was consulted three times. The diagnosis of 68 patients was changed after examination in different clinics.Conclusion: Clinical disciplines for the integration of pediatric visits are rarely evaluated in dermatological patients. In our opinion, these evaluations may assist in selection of pediatric dermatologic units and medical members. Clinics of possible integrations between the common treatments for these patients may be important to design

Giriş ve Amaç: Çocuklarda akut karın ağrısının pek çok nedeni vardır. Bu nedenle, bu hasta grubu hekimler için önemli bir sorun teşkil eder. Bu çalışmada, akut karın ağrısıyla başvuran çocukların ne kadarında sonuçta bir tanıya ulaşabildiğimizi araştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntemler: “Akut ağrı”,”karın ağrısı, tanımlanmamış” gibi ön tanı içeren dokümanlar geriye dönük olarak toplandı. Bu dokümanlar yaş, cinsiyet, yönlendiren klinikler, laboratuvarlar ve nihai tanı açısından araştırıldı. Kan sayımı, biyokimya, idrar, gaita, düz karın grafisi, ultrasonografi, mikrobiyolojik değerlendirme sonuçları ve diğer laboratuvar verilerine göre konulan tanılar değerlendirildi. Laboratuvar çalışmaları normal ve anormal olarak sınıflandırıldı.Bulgular: Toplam 436 hastanın 354 tanesi Uluslararası Hastalık Kodlamasına ve çalışmaya esas teşkil eden kriterlere uygun olduğu için değerlendirmeye alındı. Erkek ve kız sayıları sırasıyla, 189 ve 165’di. Erkek ve kız ortanca yaşı sırasıyla 9 ve 10 yıldı. Hastaların büyük bir kısmı laboratuvar çalışmaları sonunda tanı almadı. İdrar kültürü dışında laboratuvar testleri kullanımı açısından gruplar arasında fark yoktu. Düz karın grafisi veya ultrasonografi seyrek olarak kullanılmıştır. Sonuç olarak hastaların %83’ün de bir tanıya ulaşılamadı. Tam kan sayımı ve ultrasonografinin sonuçlarının tanı almış grupta daha anlamlı olduğu bulundu.Sonuç: Çalışmamızda tanı almamış hastalar en büyük grubu oluşturmaktadır. Teşhis edilmemiş hastaların çoğu doğrudan çocuk cerrahisi kliniğimizi ziyaret etmiştir. Hastanemizde akut karın ağrılı çocuklarda hem laboratuvar hem de radyolojik testler oldukça az oranda kullanılmaktadır., Objective: There are many causes of acute abdominal pain in children. This kind of patients, therefore, become a major problem for physicians. In this study, we aimed to investigate how many children with acute abdominal pain have a diagnosis ultimately.Material and Methods: Data obtained from patient charts containing pre-diagnosis like “acute pain”or “abdominal pain, undefined” was collected retrospectively. These charts data was investigated for age, gender, referring clinic, laboratories and final diagnosis. Complete blood count, serum biochemistry, urine and stool analysis, urine culture, C-reactive protein, erythrocyte sedimentation rate, plain abdominal X-ray, ultrasonography results were documented. Laboratory examinations were classified as normal and abnormal findings. Absence of laboratory studies was also noted to show the physicians’ preference.results: Records of 436 patients with a compianit of abdominal pain were investigated. Of these patients, 354 patients were eligible for our selection criteria and suited for International Coding for Diseases. Gender distribution (189 male, 165 female) and median ages within both genders (males 9 and females 10 years) were similar. Most of the patients did not have a final diagnosis after laboratory investigations. There was no difference between the groups in terms of using laboratory tests except urine culture. Plain abdominal X-ray or ultrasonography was used infrequently. In the end, 83% of the patients did not have an eventual diagnosis. Both complete blood count and ultrasonography results were found more meaningful in the diagnosed group.conclusion: Undiagnosed patients composed the biggest group in our study. Most of the patients with undiagnosed abdominal pain primarily have admitted to our paediatric surgery department. Both the laboratory and radiological tests have been used infrequently among the children having acute abdominal pain in our hospital

Gezici dalak, dalağı normal pozisyonunda tutan asıcı bağlarının doğuştan yokluğu veya akkiz gevşekliği sonucu dalağın hareketli hale gelmesi ve karnın alt bölgelerinde ya da pelviste yerleşmesidir. Doğurganlık çağındaki kadınlarda sıktır, çocuklarda nadiren görülür. Hastada, torsiyonu sonucu akut ya da kronik tekrarlayan karın ağrıları oluşabilir. Asemptomatik olup başka bir sebeple yapılan muayene ya da tetkik sonucunda da ortaya çıkabilir. Niemann-Pick hastalığı bir lipid depo hastalığıdır. Öncelikle karaciğer ve dalakta olmak üzere pek çok organda sfingomiyelin ve kolesterol birikmesi ile karakterizedir. Hepatosplenomegali gelişebilir. Niemann-Pick hastalığı nedeniyle takip edilen 16 yaşında kız hasta adet görememe nedeniyle tetkik edilirken sol over kökenli olabilecek 10 cm boyutunda pelvik kitle tespit edildi. Eksploratif laparotomide karın sol altta 12 cmlik gezici dalak ve hilusunda soluk renkte dalak ile füzyon yapmış, düzensiz yapıda, 5 cm boyutunda solid bir kitle tespit edildi, hastaya splenektomi yapıldı. Patolojisi dalakda ceroid histiositozis ve hilusundaki kitlede nekroz ve sklerozis olarak rapor edildi. Niemann-Pick hastalığında splenomegali gelişmesine ve splenomegalinin gezici dalak için etiyolojik faktörler arasında sayılmasına rağmen literatürde daha önce bu iki hastalığın birlikteliği bildirilmemiştir. Asemptomatik olan gezici dalak olguları klinikte karında kitle ile özellikle de hastamızda olduğu gibi overian kitle ile karışabilmektedir. Bu nedenle bu nadir birliktelik bu olgu sunumunda tartışılmıştır., Wandering spleen is a rare entity that develops as a result of splenic hypermobility caused by congenital absence or acquired laxity of splenic suspensory ligaments that hold the spleen in its normal position. It is usually described in women of childbearing age and rare in children. Symptoms include acute or chronic intermittent abdominal pain due to the torsion of the pedicle. It may also be asymptomatic and discovered incidentally on clinical or radiological examination done for other reasons.Niemann-Pick disease is a lipid storage disorder. It is characterized by sphingomyelin and cholesterol accumulation in many organs and predominantly the liver and spleen. Hepatosplenomegaly may develop due to the disease. A 16-year-old girl with Niemann-Pick disease has admitted to our hospital with complaint of amenorrhea. A 10 cm pelvic mass possibly related to the left ovary was detected in her examinations. Laparotomy was performed and a 12 cm wandering spleen was discovered at the left lower quadrant of abdomen. And 5 cm faint, solid mass was found to be fused with the spleen at hilus. Splenectomy was performed. Histopathological examination revealed ceroid histiocytosis throughout spleen. The hilar mass was found to be a necrotic and sclerotic tissue.Although Niemann-Pick disease is reported as an etiological factor for splenomegaly as a cause of wandering spleen in the literature, their association is not reported yet. Asymptomatic wandering spleen can be regarded as abdominal or ovarian mass as in our case. We discussed this case to point out the differential diagnosis of wandering spleen and its rare association with Niemann-Pick Disease

Amaç: Prepubertal sıçan kullanılarak oluşturulan unilateral inmemiş testis modelinde Human Koriyonik Gonadotropin (hCG) tedavisinin etkilerinin serum testosteron ve antisperm antikor (ASA) düzeyleri saptanarak ve stereolojik metodlar kullanılarak değerlendirilmesi. Yöntem ve Gereçler: Toplam 40 adet prepubertal (30 günlük) erkek Spraque-Dawley sıçan Sham, Sham+ hCG tedavisi, İnmemiş testis ve İnmemiş testis+ hCG tedavisi gruplarına ayrıldı. Sıçanlar 30 günlük inmemiş testis ve 30 günlük hCG tedavisi sonrasında sakrifiye edildi. Serum ASA ve testosteron düzeylerini saptamak için kan örnekleri alındı. Testis dokuları rutin histopatolojik işlemlere alındı. Seminifer tübül (parankim) ve interstisiyel alan (stroma) (P/S) oranları stereolojik yöntemler kullanılarak hesaplandı. Bulgular: Testosteron düzeyleri Sham grubunda 689.08 ± 96.08 ng/dl , Sham + hCG grubunda 1062. 32 ± 78.5 ng/dl , İnmemiş testis grubunda 176.09 ± 23.35 ng/dl ve İnmemiş testis+ hCG grubunda 328.75 ± 43.49 ng/dl ölçüldü. ASA düzeyleri Sham grubunda 2.94 ± 0.56 U/ml , Sham + hCG grubunda 5.45 ± 1.58 U/ml, İnmemiş testis grubunda 20.87 ± 4.76 U/ml ve İnmemiş testis+ hCG grubunda 22.12 ± 6.99 U/ml ölçüldü. Testosteron ve ASA düzeyleri açısından Sham grupları ile İnmemiş testis grupları arasında fark saptandı. Parankim/stroma (P/S) oranları karşılaştırıldığında Sham grupları ile İnmemiş testis grupları arasında istatistiksel anlamlı fark saptandı (p, Purpose: To determine the effects of Human Chorionic Gonadotropin (hCG) treatment in unilateral undescended testis model by determining serum testosterone and antisperm antibody (ASA) levels and using stereological methods in prepubertal rats.Methods: A total of 40 prepubertal (30-day old) male Sprague-Dawley rats were separated into Sham, Sham+ hCG treatment, Undescended testis and Undescended testis+ hCG treatment groups. The rats were sacrificed following a 30-day undescended testis duration and 30-day hCG treatment duration. Blood samples were obtained to determine the ASA and testosterone levels. The testes were prepared following routine histological procedures. The seminiferous tubule (parenchyma) and insterstitium (stroma) (P/S) ratios were calculated using stereological methods.Results: The testosterone levels were 689.08±96.08 ng/dl in the Sham group, 1062.32±78.5 ng/dl in the Sham+hCG group, 176.09±23.35 ng/dl in the Undescended testis group and 328.75±43.49 ng/dl in the Undescended testis+hCG group. ASA results were 2.94±0.56 U/ml in the Sham group, 5.45±1.58 U/ml in the Sham+hCG group, 20.87±4.76 U/ml in the Undescended testis group, and 22.12±6.99 U/ml in the Undescended testis+hCG group. A statistically significant difference was detected between the Undescended testis and Sham groups. The comparison of the parenchyma/stroma (P/S) ratios revealed statistically significant difference between Sham groups and Undescended testis groups (p