Search

Purpose: Being well informed can help with developing strategies to cope, can contribute to the psychological well-being of patients and improve their quality of life. It is aimed to investigate the effect of verbal-visual information compared to only written information before the procedure on coping methods, quality of life and disability in patients who will undergo coronary artery bypass surgery. Materials and methods: Forty-eight patients were divided into two equal groups. While the first group was informed about the risks of the operation process and post-operative care verbally and visually, the other group was given only written information. All patients underwent standardized psychiatric interviews according to DSM V, before and after surgery The Brief Disability Questionnaire (BDQ), Coping Scale (COPE), Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS), Health Related Quality of life Short-Form 36 (HRQOL-BRIEF SF-36) was applied. Results: Although psychiatric disorders are more common in women than men, no statistical difference was found. It was observed that the most common diagnosis was adjustment disorder. Although there was no significant difference between the groups in terms of anxiety and depressive symptoms and quality of life, it was observed that the use of religious coping decreased and disability increased after surgery only in the writteninformed group. Further, disability scores were positively correlated with the endpoint depression and anxiety scores in the group given only written information. Conclusion: Being well-informed verbally and visually about the surgery process effects patients' coping strategies and reduces disability by helping them to adapt in the post-operative period. Further longitudinal researches are needed in various cultures to determine the modifiable risk factors that may affect the psychological functions of the patients in the postoperative period., Amaç: İyi bilgilendirilmiş olmak, başa çıkma stratejileri geliştirmeye yardımcı olabilir, hastaların psikolojik iyilik hallerine katkıda bulunabilir ve yaşam kalitelerini iyileştirebilir. Bu çalışmada koroner arter by-pass cerrahisi yapılacak hastalarda işlem öncesi sözel-görsel bilgilendirme yapılmasının sadece yazılı bilgilendirme yapılmasına kıyasla hayat kalitesi, yeti yitimi ve başetme yöntemleri üzerine nasıl bir etkisinin olacağının araştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve yöntem: Çalışmamıza 48 hasta alınmış ve hastalar iki eşit gruba bölünmüştür. Birinci gruba, ameliyat süreci ve olası riskler ayrıntılı bir şekilde sözel-görsel olarak anlatılmış, ikinci grup ise yalnızca yazılı olarak bilgilendirilmiştir. Tüm hastalara DSM V’e göre standardize psikiyatrik görüşme yapılmış, ameliyat öncesinde ve sonrasında Kısa Yeti Yitimi Anketi (KYA), Başa Çıkma Tutumlarını Değerlendirme Ölçeği (COPE), Hastane Anksiyete ve Depresyon Ölçeği (HAD), Kısa form 36 Yaşam Kalitesi Ölçeği (SF-36) uygulanmıştır. Bulgular: Psikiyatrik bozukluklar genel olarak kadınlarda erkeklere göre daha fazla olmakla birlikte istatiksel fark saptanmamıştır. En sık konulan tanının, uyum bozukluğu olduğu gözlenmiştir. Gruplar arasında anksiyete ve depresif semptomlar ile yaşam kalitesi açısından anlamlı fark saptanmamasına ragmen, yalnızca yazılı olarak bilgilendirilmiş grupta ameliyat sonrası dini olarak başa çıkma kullanımının azaldığı ve yeti yitiminin arttığı gözlenmiştir. Ayrıca, yazılı bilgilendirilmiş grupta depresyon ve anksiyete puanları ile yeti yitimi arasında pozitif yönde korelasyon olduğu saptandı.

Purpose: Being well informed can help with developing strategies to cope, can contribute to the psychological well-being of patients and improve their quality of life. It is aimed to investigate the effect of verbal-visual information compared to only written information before the procedure on coping methods, quality of life and disability in patients who will undergo coronary artery bypass surgery. Materials and methods: Forty-eight patients were divided into two equal groups. While the first group was informed about the risks of the operation process and postoperative care verbally and visually, the other group was given only written information. All patients underwent standardized psychiatric interviews according to DSM V, before and after surgery The Brief Disability Questionnaire (BDQ), Coping Scale (COPE), Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS), Health Related Quality of life Short-Form 36 (HRQOL-BRIEF SF-36) was applied.Results: Although psychiatric disorders are more common in women than men, no statistical difference was found. It was observed that the most common diagnosis was adjustment disorder. Although there was no significant difference between the groups in terms of anxiety and depressive symptoms and quality of life, it was observed that the use of religious coping decreased and disability increased after surgery only in the written-informed group. Further, disability scores were positively correlated with the endpoint depression and anxiety scores in the group given only written information.Conclusion: Being well-informed verbally and visually about the surgery process positively affects patients’ coping strategies and adjustment while decreasing psychiatric comorbidity and disability rates. Further longitudinal research is recommended in various cultures to identify patients’ modifiable risk factors in terms of psychological outcomes., Amaç: İyi bilgilendirilmiş olmak, başa çıkma stratejileri geliştirmeye yardımcı olabilir, hastaların psikolojik iyilik hallerine katkıda bulunabilir ve yaşam kalitelerini iyileştirebilir. Bu çalışmada koroner arter by-pass cerrahisi yapılacak hastalarda işlem öncesi sözel-görsel bilgilendirme yapılmasının sadece yazılı bilgilendirme yapılmasına kıyasla hayat kalitesi, yeti yitimi ve başetme yöntemleri üzerine nasıl bir etkisinin olacağının araştırılması amaçlanmıştır.Gereç ve yöntem: Çalışmamıza 48 hasta alınmış ve hastalar iki eşit gruba bölünmüştür. Birinci gruba, ameliyat süreci ve olası riskler ayrıntılı bir şekilde sözel-görsel olarak anlatılmış, ikinci grup ise yalnızca yazılı olarak bilgilendirilmiştir. Tüm hastalara DSM V’e göre standardize psikiyatrik görüşme yapılmış, ameliyat öncesinde ve sonrasında Kısa Yeti Yitimi Anketi (KYA), Başa Çıkma Tutumlarını Değerlendirme Ölçeği (COPE), Hastane Anksiyete ve Depresyon Ölçeği (HAD), Kısa form 36 Yaşam Kalitesi Ölçeği (SF-36) uygulanmıştır. Bulgular: Psikiyatrik bozukluklar genel olarak kadınlarda erkeklere göre daha fazla olmakla birlikte istatiksel fark saptanmamıştır. En sık konulan tanının, uyum bozukluğu olduğu gözlenmiştir. Gruplar arasında anksiyete ve depresif semptomlar ile yaşam kalitesi açısından anlamlı fark saptanmamasına ragmen, yalnızca yazılı olarak bilgilendirilmiş grupta ameliyat sonrası dini olarak başa çıkma kullanımının azaldığı ve yeti yitiminin arttığı gözlenmiştir. Ayrıca, yazılı bilgilendirilmiş grupta depresyon ve anksiyete puanları ile yeti yitimi arasında pozitif yönde korelasyon olduğu saptandı.Sonuç: Ameliyat hakkında ayrıntılı sözel-görsel bilgilendirme yapılması hastaların ameliyat sonrası süreçte başetme stratejilerini etkilemekte ve daha sağlıklı bir şekilde uyum sağlamalarına yardımcı olarak yeti yitimini azaltmaktadır. Ameliyat sonrası dönemde hastaların psikolojik fonksiyonlarını etkileyebilecek modifiye edilebilir risk faktörlerinin de belirlenmesi açısından farklı kültürlerde uzun dönem çalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır.

Bu çalışmanın amacı öğrencilerin erteleme davranışlarına psikodrama grup çalışmasının etkisini incelemektir. Araştırma yarı deneysel tek gruplu ön test – son test çalışma deseni tipindedir. Araştırmanın örneklemini çalışmaya dahil olma kriterlerini karşılayan 14 gönüllü hemşirelik öğrencisi oluşturmuştur. Verilerin toplanmasında Kişisel Bilgi Formu ve Tuckman Erteleme Ölçeği kullanılmıştır. Öğrencilerin Tuckman Erteleme Ölçeği puanları, psikodrama grubu sonrası anlamlı şekilde düşmüştür(p

Travmatik yaşam olaylarının ve kayıpların etkileri kuşaklararası ve/veya kuşakaşan iletimle nesilden nesile aktarılabilmektedir. Genososyogram önemli yaşam olayları ve bağlantılarla zenginleştirilmiş bir soyağacı çalışmasıdır. Genosoyogram çalışması ile çözümlenmemiş ve tamamlanmamış travmaların izleri sürmek ve tamamlanmasını sağlamak mümkündür. Bedensel belirti bozukluğu etyopatogenezinde travmaların önemli rolü olduğu bilinmektedir. Bu olgu sunumunda, bedensel belirti bozukluğu tanılı 22 hastanın genososyogram çalışması sonuçlarının sunulması amaçlanmıştır. Hastaların çoğunluğunda çocukluk döneminde travmatik yaşantıların olduğu belirlenmiştir. Hastaların yaklaşık üçte birinde benzer bedensel belirti öyküsü, 2 hastada yıldönümü tepkileri olduğu tespit edilmiştir. Bedensel belirti bozukluğu olan hastalarda genosoyogram çalışmasının travma ve etkilerinin ayrıntılı olarak incelenmesine ve geçmiş kuşaklardan aktarılan yüklerin fark edilmesine olanak sağladığı söylenebilir. Genososyogram ile atalarımızdan aktarılan güç, umut ve yaşama bağlılık gibi olumlu öğelerin görülmesi ve hatırlanması sağlanabilmektedir. Bu konuda kapsamlı ve standardize ölçüm araçlarının kullanıldığı çalışmalara gereksinim bulunmaktadır.

Background: Shift workers face many physical, mental and social problems due to the disruption in the synchronization of their circadian rhythms, unusual working hours, exemption from social life as well as the negative impacts of such work. The purpose of the present study was to assess the different impacts of shift work on sleep, mental and social status among female textile workers in Denizli, Turkey. Methods: The study was carried out in 2012 at two different textile factories in Denizli-Turkey. A total of 799 workers took part in the study: 661 were shift workers and 138 were non-shift workers. Daytime sleepiness and quality of sleep were evaluated respectively via the Epworth Sleepiness Scale and Pittsburgh Sleep Quality Index. Polysomnographic examinations and psychiatric interviews were conducted on seven shift workers and 11 non-shift workers who exhibited daytime sleepiness. Results: The prevalence of daytime sleepiness was 20% and the rate of poor sleep quality was 61.5% among non-shift workers, while the rates were 15.4% and 83.5%, respectively among shift workers. It was observed that working shifts does not have an impact on daytime sleepiness, but is related to a 4.92-fold risk of poor sleep quality. In addition, risk of daytime sleepiness was 3.41 times higher in the presence of a mentally/physically disabled person in the family, 3.36 times higher if the person has an extra job, 3.15 times higher if the person suffered/suffers from a previous/current psychiatric disorder, and 1.17 times higher if the daily house work load of the individual is high. Conclusions: Working shifts disturbs sleep quality independent of many factors known to effect sleep. A history of previous or present psychiatric disorders increases the risk of daytime sleepiness. C1 [Ugurlu, Tugce Toker; Ozdel, Osman] Pamukkale Univ, Fac Med, Dept Psychiat, Denizli, Turkey. [Ugurlu, Erhan; Dursunoglu, Nese] Pamukkale Univ, Fac Med, Dept Pulmonol, Denizli, Turkey.

Introduction: Apathy which is known as loss of primary motivation is observed more frequently in elderly depression in comparison with younger adults. It is put forth that apathy is related with depressive symptom severity and cognitive functions, that the existence of apathy may be a predictor of neurocognitive impairment. The objective of this study was to examine the apathy levels in elderly patients with major depression as well as the relationship between depressive symptom severity and cognitive functions. Methods: The study was carried out with 40 major depressive disorder patients (MDD) aged 60 and above, 40 healthy controls aged 60 and above. Sociodemographic data form, structured psychiatric interview (SCID-I), Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D), Hamilton Anxiety Rating Scale (HAM-A), Montgomery-Asberg Depression Rating Scale (MADRS), Standardized Mini Mental State Examination (SMMSE), Montreal Cognitive Assessment Scale (MoCA), Apathy Evaluation Scale (AES) and Sheehan Disability Scale (SDS) were applied to the participants. Results: In our study, HAM-D, HAM-A and MADRS scale scores of MDD group was determined to be higher in comparison with those of the healthy control group. A positive correlation was determined in the MDD groups between the AES scores and depressive symptom severity, whereas a negative correlation was determined between the AES scores and cognitive functions. The SMMSE and MoCA scores of the geriatric MDD group were determined to be lower in comparison with healthy control group. Low performance was observed in the geriatric MDD group especially in the fields of orientation, visual/spatial functions, memory and language. Functionality was found to be lower in MDB group than in the control group, and functionality decreased as the level of apathy increased. Conclusion: Our results indicate that the apathy levels in geriatric depression are higher in comparison with the control group. Cognitive functions are affected adversely in geriatric patients in major depressive disorder, depressive symptom severity, impairment in cognitive functions and functionality are observed to be related with apathy level. © 2018 by Turkish Association of Neuropsychiatry.

Amaç: Psikodrama depresyona yol açan etmenlerle ilgilibir formülasyon yap?lmas?n? sa?lamakta, hastalar?niçgörü kazanmas?na ve iyile?mesine katk?da bulunulmaktad?r. Psikodrama grup psikoterapisi uygulamalar? ilehastalar hem grup çal??mas?n?n tedavi edici etmenlerinden, hem de psikodraman?n özgül teknik ve giri?imlerinden yararlanabilmektedir. Bu çal??mada, antidepresan kullan?m? olan depresyon hastalar?nda psikodramagrup psikoterapisi uygulama sürecinin özetlenmesi veiyile?meye katk?da bulundu?u dü?ünülen noktalar?ntart???lmas? amaçlanm??t?r. Yöntem: Çal??maya hafif-ortadüzeyde depresyonu olan 15 hasta kat?ld?, grup sürecini9 hasta tamamlad?. Bu süreçte hastalara ilaç tedavisineek olarak haftada 3'er saat olmak üzere 16 oturum gruppsikoterapisi ve psikodrama çal??mas? uyguland?.Depresyonun ?iddeti Hamilton DepresyonDerecelendirme Ölçe?i (HAM-D17) ile belirlendi. ?lk oturumda hastalar?n grup çal??mas?ndan beklentileri sorulduve yan?tlar kaydedilerek ortak bir liste olu?turuldu. Sonoturumda bu beklentilerin gerçekle?ip gerçekle?medi?ide?erlendirildi. Bulgular: Hastalar?n ba?lang?çtaki HAMD17 puan ortalamas? 13.33 (±2.39), grup sonunda 5.88(±4.01) olarak belirlendi. Grubun sonunda depresif belirti ?iddetinde anlaml? azalma tespit edildi (z=2.677,p=0.007, Wilcoxon testi). Hastalar?n grup psikoterapisive psikodramadan beklentileri gözden geçirildi. Grupsonunda hastalarda öfke kontrolünün artt???, korkular?nve gerginli?in azald???, gruptan destek gördükleri vekendilerini daha iyi tan?d?klar? tespit edildi. Sonuç:Sonuçlar?m?z psikodrama grup psikoterapisinin depresyon tedavisinde iyile?meye katk?da bulundu?unudü?ündürmektedir. Psikodrama, depresyonun olu?umunda hangi etmenlerin rol oynad???n?n anla??lmas?na vehasta taraf?ndan da fark edilen bu etmenlerin de?i?iminekatk?da bulunmu?tur

GİRİŞ ve AMAÇ: Tıpta İnsan Bilimleri, Tıp ve sağlık özelinde insan deneyimlerini kaydeden ve yorumlayan tarih, edebiyat, sanat, felsefe, etik, hukuk, sosyoloji, arkeoloji, antropoloji ve psikoloji gibi alanlardaki sistematik çalışmaların tümüne verilen isimdir. Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde 2010-2011 Eğitim-öğretim yılından itibaren “Tıpta İnsan Bilimleri Eğitim Programı” uygulanmaya başlanmıştır. Bu programın amacı, Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi öğrencilerinin gelecekteki meslek yaşantısında etik ve estetik değerleri yüksek iyi hekimler olabilmesi için hastasının sadece biyolojik sorunlarını çözen değil aynı zamanda hastasını her yönüyle iyi tanıyabilen, empati yapabilen, hekimlik sanatının insani boyutunu anlayabilen ve böylece hastalarını biyopsikososyal bir bütün olarak görebilmelerini sağlamaktır. Program konferans, seminer, film izleme ve yorumlama saatleri, interaktif toplantılar şeklinde yapılandırılmıştır. Tıpta İnsan Bilimleri Programının 4. Yılında programın değerlendirmesini yapmak, iyi işleyen faktörleri belirlemek, eksik yönleri görmek ve öğrencilerin önerilerini almak amacı ile bir anket planlanmıştır.YÖNTEM ve GEREÇLER: Anket programın uygulandığı 2013-2014 eğitim-öğretim yılında Dönem 1 ve programı bir önceki yıl almış olan Dönem 2 öğrencilerine uygulanmıştır. Dönem 1 öğrencilerinden 86 öğrenci, Dönem 2 öğrencilerinden 84 olmak üzere toplam 170 öğrenci ankete katılmıştır. Ankette Tıpta İnsan Bilimleri programının amacı ile ilgili sorular sorulmuş ve programla ilgili öneriler istenmiştir.BULGULAR: Bulgular değerlendirildiğinde iki sınıf arasında anlamlı bir fark bulunamamıştır (p>0,05). Sonuçta, Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıpta İnsan Bilimleri programı hedefleri arasında olan “entelektüel bakış açısını genişletme” ve “kişisel gelişime katkı” cevabı en yüksek ortalamaları almıştır.TARTIŞMA ve SONUÇ: Tüm öğrenciler değerlendirildiğinde % 92.4’lük bir oran ile programın devam etmesi istenmiştir. Programın bu sonuçlarla daha iyi bir düzeye getirilebileceği ve değişik konu başlıkları ile çeşitlendirilebileceği düşünülmektedir., INTRODUCTION: Humanities in Medicine is defined as the whole of history, literature, arts, philosophy, ethics, jurisprudence, sociology, archeology, anthropology and psychology which record and interprete human experiences in health. “Humanities in Medicine Education Program” commenced to be applied at Pamukkale University Medical School beginning from 2010-2011 education year. This program targets to educate physicians who not only solve the biological problems of the patients but also know the patients with every aspect, make empathy, can judge the character and thereby view the patients as a whole. The program was structured as seminaries, conferences, hours for watching and interpreting films, interactive meetings. A questionnaire was designed in 2013-2014 education year in order to evaluate the program at its fourth year, determine the well working factors, deficits and get the recommendations of the students and the questionnaire was applied to grade 1 students to whom the program was applied and grade 2 students who had received the program in the previous year.METHODS: A total of 170 students (86 grade 1 students and 84 grade 2 students) were included in the study. The questionnaire included the questions about the goals of the program and recommendations were asked. RESULTS: A significant difference was not found between two grades (p>0.05). The highest averages were obtained from “enhancing intellectual perspective” and “contribution to personal development” which are among the goals of Pamukkale University Medical School Humanities in Medicine Program. DISCUSSION AND CONCLUSION: When all students were evaluated, the program was wanted to continue with the ratio of 92.4%. We consider that the program could be improved and different headings may be added.

Amaç: Bu çalışmada temel amaç, mesleksel tükenmişliği azaltmada psikodrama terapisinin etkinliğini araştırmaktır. Bunun yanında mesleksel tükenmişliğin azalmasıyla beraber yaşam doyumunda artış ve depresif ruh durumu ile umutsuzluk düzeyinde bir azalmanın ortaya çıkması beklenmiştir. Yöntem: Psikodrama terapisi yöntemi ile yapılan çalışma, rehber öğretmenlerle, haftada bir, 16 oturum şeklinde ve her oturum dört saat olmak üzere yürütülmüştür. Çalışma 14 rehber öğretmenle tamamlanmıştır. Grup üyeleri psikoloji ve psikolojik danışmanlık bölümü mezunudur. Çalışma öncesi ve sonrası rehber öğretmenlerin Maslach Tükenmişlik Ölçeği (MTÖ), Yaşam Doyumu Ölçeği (YDÖ), Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ) ve Beck Umutsuzluk Ölçeğini (BUÖ) doldurmaları sağlanmıştır. Ayrıca açık uçlu sorulardan oluşan 'Sonuç Değerlendirme Formu' kullanılmıştır. Çalışma sonrasında rehber öğretmenlerdeki değişimler ölçek puanlarının karşılaştırılması ve sonuç değerlendirme formunun yanıtları ile değerlendirilmiştir. Sonuçlar: Rehber öğretmenlerin MTÖ'den ve YDÖ'den aldıkları terapi öncesi ve sonrası toplam puanları arasındaki farkın istatiksel olarak anlamlı olduğu bulunmuştur. BDÖ ve BUÖ toplam puanlarında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılaşma görülmemiştir. BDÖ toplam puanlarında ise ön test ve son test ölçümleri arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı olmasa da, dikkate değer bir azalma görülmüştür. Tartışma: Araştırma bulguları daha önce yapılan araştırma bulguları ile birlikte tartışılıp yorumlanmıştır. Mesleksel tükenmişliği azaltmada psikodrama terapisinin kullanılabilir bir yöntem olduğu görülmüştür. Daha geniş bir rehber öğretmen grubuyla ve kontrol gruplarıyla karşılaştırma yapılacak benzer çalışmaların yararlı olacağı düşünülmektedir.

Objective: Aim of this study is to investigate the effectiveness of psychodrama therapy in reducing school counsel-ors’ occupational burnout. In addition, the increase in satisfaction with life and the reduction of depressed mood and level of the hopelessness are expected when the occupational burn out is decreased. Methods: Psychodrama therapy was conducted with school counselors, 16 sessions, and four hours in a week. Study was finalized with 14 school counselors who have either psychology or psychological counseling. School counselors are administered to fill the Maslach Burnout Inventory (MBI), The Satisfaction with Life Scale (SLS), Beck Depression Inventory (BDI) and Hopelessness Scale (HS) before and after the study. Additionally a ‘Result Evaluation Form’ containing open ended questions was used. After the study changes in the counseling teachers were evaluated by the comparison of the score of the scales and with the results of the evaluation forms. Results: A statistical significant difference was found between the pretest and posttest scores after the therapy in MBI and SLS. There was no significant difference in, BDI scores and also in HS scores. The SLS’s pretest-post test scores were not significant however; there was a remarkable reduction in the scores. Conclusions: Current findings are discussed with reference to the literature. It was found that psychodrama is an useful technique in reducing occupational burnout. Similar studies in which will include the comparison of counseling group and control group with a larger sample will be beneficial. © 2016, Cukurova University, Faculty of Medicine. All rights reserved.

Amaç: Bu çalışmada, obezitede depresyon ve anksiyete düzeyleri ile yaşam kalitesi ve benlik saygısı arasındaki ilişkinin incelenmesi amaçlandı Yöntem: Obezite tedavisi için endokrinoloji polikliniğine başvuran, beden kitle indeksi (BKI) 30 kg/m² ve üzerinde olan 52 birey çalışmaya dahil edildi. Çalışma grubu ile benzer yaş ve cinsiyete sahip, BKI'i normal olan 43 bi-rey kontrol grubunu oluşturdu. Çalışmaya katılan bireylere, Hamilton Dep-resyon Derecelendirme Ölçeği (HAM-D17), Hamilton Anksiyete Ölçeği (HAM-A), Yaşam Kalitesi Ölçeği-kısa formu (WHOQOL-Brief-TR), Coo-persmith Benlik Saygısı Ölçeği (CBSÖ), Yeme Tutum Testi (YTT) uygulandı.Bulgular: Obezitesi olan bireylerin yaş ortalaması 47,25 (±7,88) idi. Bu bireylerin çoğunluğu kadın, evli, üniversite mezunu ve kentsel yerleşimliydi. Obezitesi olan bireylerin HAM-D17, HAM-A ve YTT puanlarının kont-rol grubuna göre daha yüksek, WHOQOL-Brief-TR fiziksel alan puanının daha düşük olduğu tespit edildi. İki grup arasında CBSÖ puan ortalamaları arasında farklılık saptanmadı. Obezitesi olan grupta HAM-D17 ve HAM-A puanları ile yaşam kalitesi fiziksel alan puanı ve CBSÖ puanı arasında nega-tif; YTT puanı arasında pozitif korelasyon tespit edildi. BKI ile HAM-D17 ve HAM-A puanları arasında korelasyon saptanmadı. Sonuç: Çalışmamız, obezitesi olan bireylerde depresyon ve anksiyete dü-zeylerinin yüksek olduğunu, bu bireylerin yeme tutum ve davranışlarında sorun yaşadıklarını, özellikle fiziksel alanda yaşam kalitesinin düşük olduğu-nu göstermektedir. Depresyon ve anksiyete belirtilerinin bulunması yaşam kalitesini, benlik saygısını ve yeme tutumunu olumsuz olarak etkilemekte-dir. Sonuçlarımız, obezitesi olan bireylerde psikiyatrik destek sağlanması-nın yaşam kalitesi ve benlik saygısı üzerinde olumlu katkıları olabileceğini düşündürmektedir.

Objective: Psychiatric symptom screening tests for patients who suffer from imbalance and dizziness are generally used in majority of clinics. Symptom checklist-90 Revised (SCL-90R) is one of these tests. The aims of this study are to analyze the Turkish version of SCL-90R, compare to its short version and investigate whether if it is possible to create a short version or not. Material and Method: The sample of this study consisted of 2100 patients who admitted to tertiary care neurotology department for imbalance and dizziness. Three different SCL-90R versions as the original, Brief Symptom Inventory (BSI) and Brief Symptom checklist-18 (BSI-18) were retrospectively studied. These three tests were evaluated with regards to global severity index, totalpositive symptoms and positive symptom index. The correlation between results were compared by Pearson correlation test. Structural integrity studies were also conducted with using raw data of SCL-90R. Results: There were strong correlations among the three questionnaires. While the structural distribution of questions are consisted of 10 factors in the standard form (SCL-90), the short form (containing 49 questions) which was created from our results was found to have different structural distribution. Moreover the distribution of questions were quite different than the actual structure and the questions from different factors were grouped under different factors. The short form, which was created from our results, showed similar properties with the BSI. The internal consistency reliability test showed significance for 9 of them. Eventually, we created a short form consisting of 9 factors and 49 questions. In this state, it shows similar features with BSI and contains a similar number of questions. Conclusion: Due to the difference in structural analysis, the results obtained by the sub-scales of the questionnaires should be evaluated very carefully. We think the short form we created can be used easily since the general values resulted from it are comparable to the the original questionnaire.

Amaç: Vajinismuslu kadınlar ve onların eşlerinde cinsel sorunların sık görüldüğü uzun süredir düşünülmektedir. Bu çalışmada vajinismuslu kadınlar ve onların eşlerinin cinsel sorunlarının, vajinismus için uygulanan bilişsel davranışçı yöntemlere dayalı cinsel terapi sonrasında değişip değişmediği araştırılmıştır. Yöntem: Primer vajinis- mus nedeniyle vajinal giriş sağlayamayan 28 evli çifte bilişsel davranışçı yöntemlere dayalı cinsel terapi öncesin- de ve sonrasında Golombok Rust Cinsel Doyum Ölçeği uygulanmı?tır. Sonuç: Çalışmanın sonuçları vajinismuslu kadınların cinsel sorunlarının tedaviden sonra azaldığını göstermiştir. Vajinismuslu kadınların eşleri genel popü- lasyona göre yüksek oranlarda cinsel sorunlar göstermemiştir ve var olan sorunlar vajinismus için uygulanan cinsel terapi ile azalma göstermemiştir.

Objective: It has long been suggested that sexual problems are common in women with vaginismus and their partners or spouses. In the current study, it was determined whether or not there was a change in sexual problems of women with vaginismus and their spouses after a successful sex therapy based on cognitive behavioral methods of vaginismus. Methods: The Golombok Rust Inventory of Sexual Satisfaction was administered to twenty-eight married couples, who could not achieve vaginal penetration due to primary vaginismus, before and after sex therapy based on cognitive behavioral methods. Results: The results of our study have shown that sexual problems in women with vaginismus improve after the treatment. Furthermore, their spouses do not show a higher rate of sexual problems than the general population, and these problems generally do not decrease by sex therapy used to treat vaginismus.

Giriş: Obstrüktif uyku apne sendromu (OUAS), kardiyovasküler ve serebrovasküler komplikasyonların yanı sıra nöropsikiyatrik bozukluklara da neden olabilir. Hastaların günlük yaşamları etkilenir ve yaşam kaliteleri düşer. Bu çalışmada OUAS\'lı hastaların anksiyete ve depresyon durumlarını belirlemeyi, stresle başa çıkma yetilerini değerlendirmeyi amaçladık. Materyal ve Metod: Uyku laboratuvarımıza OUAS şüphesiyle başvuran ve polisomnografileri (PSG) yapılan olgular apne-hipopne indeksi (AHİ) değerine göre; basit horlama, hafif, orta ve ağır OUAS olarak sınıflandırıldı. Çalışmaya katılmayı kabul edenlere, hastane anksiyete ve depresyon (HAD), stresle başa çıkma ve yeti yitimi değerlendirme ölçekleri uygulandı. Bulgular: Çalışmaya 54 hasta katıldı, 41 (%75.9) hastanın OUAS\'ı, 13 (%24.1) (kontrol grubu) hastanın da sadece basit horlaması vardı. OUAS\'lıların yaş ortalaması 52.3 ± 9.2 yıl, kontrol grubunun yaş ortalaması 50.5 ± 9.9 yıl idi. Her iki grubun tüm hastalarında horlama yakınması mevcuttu. OUAS\'lı hastaların 31 (%79.5)\'i tanıklı apne, 23 (%60.5)\'ü gündüz aşırı uyku halinden (GAUH) yakınıyordu. İki grup arasında yaş, beden kitle indeksi, uyku etkinliği, HAD anksiyete ve depresyon, yeti yitimi değerleri açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı. Stresle başa çıkma değerlendirmesinde içe kapanmanın OUAS\'lılarda daha fazla olduğu görüldü (p= 0.031). Ayrıca, orta ve ağır OUAS\'lılarda sosyal destek arama ihtiyacının artmış olduğu saptandı. Sonuç: Stresle başa çıkmada içe kapanma ve sosyal destek arama ihtiyacının daha fazla olması nedeniyle, özellikle orta ve ağır OUAS\'lı hastalarımızda psikiyatrik bozuklukların daha fazla olduğunu bulduk.

Amaç: Bu çalışmada, şizofreni ve şizoaffektif bozuklukta medial prefrontal korteks nörokimyasal metabolit düzeylerinin araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmaya 15 şizofreni (SCH), 15 şizoaffektif bozukluğu (SAD) olan hasta ve 15 sağlıklı kontrol katıldı. Medial prefrontal korteks (mPFC) N-asetil aspartat (NAA), kreatin içeren bileşikler (Cr), kolin içeren bileşikler (Cho) ve myo-inozitol (myo-I) düzeyleri proton manyetik rezonans spektroskopi (1H-MRS) ile araştırıldı. Bulgular: Gruplar arasında NAA, Cr, Cho ve myo-I düzeylerinde farklılık olduğu tespit edildi. Şizofreni hastalarında sağ ve sol mPFC NAA düzeyleri, sol mPFC Cho düzeyi kontrol grubuna göre düşük bulundu. Şizoaffektif bozukluğu olan hastalarda sağ ve sol mPFC NAA, Cho, Cr ve myo-I düzeyleri kontrol grubuna göre düşük bulundu. Şizofreni ve şizoaffektif bozukluk arasında mPFC nörokimyasal metabolit düzeylerinde fark- lılık saptanmadı. Sonuç: Bu çalışmada şizofreni ve şizoaffektif bozuklukta NAA ve Cho düzeylerinin azaldığını, dolayısıyla bu iki hastalıkta medial prefrontal bölgede nöronal canlılık ve bütünlüğün bozulduğunu, membran fosfolipid metabolizmasında düzensizlikler olduğu bulundu. Şizoaffektif bozuklukta Cr ve myo-I düzeylerinde de azalma olması bu bozuklukta medial prefrontal bölgede enerji metabolizmasında ve glial hücrelerde anormallikler olduğuna işaret etmektedir.

The aim of this study was to investigate proton magnetic resonance spectroscopy metabolite values in the medial prefrontal cortex of individuals with euthymic bipolar disorder. The subjects consisted of 15 patients with euthymic bipolar disorder type I and 15 healthy controls. We performed proton magnetic resonance spectroscopy of the bilateral medial prefrontal cortex and measured levels of N-acetyl aspartate, choline and creatine. Levels of these three metabolites in the medial prefrontal cortex were found to be lower in patients with bipolar disorder compared with healthy controls. A positive correlation was found between illness duration and choline levels in the right medial prefrontal cortex. Our study suggests that during the euthymic period, there are abnormalities in cellular energy and membrane phospholipid metabolism in the medial prefrontal cortex, and that this may impair neuronal activity and integrity. © 2012, Editorial Board of Neural Regeneration Research. All rights reserved.

Amaç: Bu çalışmada, obez kadınlarda psikiyatrik tanı sıklığının ve depresif belirti şiddetinin araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmaya obezite tedavisi için endokrinoloji polikliniğine başvuran, Beden Kitle İndexi (BKİ) 30 ve üzerinde olan, kronik fiziksel bir hastalığı bulunmayan 55 kadın alındı. Benzer yaş grubundan, BKİ 25 ve altında olan 55 kadın kontrol grubunu oluşturdu. Çalışmaya katılan bireylere DSM-IV tanı kriterlerine göre yapılandırılmış psikiyatrik görüşme (SCID-I) uygulandı. Depresif belirtilerin şiddeti Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği (HAM-D17) ile değerlendirildi. Bulgular: Obez grubun yaş ortalaması 41.07±10.00 yıl, kontrol grubunun 43.38±7.38 yıl olup iki grup arasında farklılık yoktu. Obez kadınlarda BKİ kontrol grubuna göre yüksek bulundu (sırasıyla 37.38±6.75, 22.45±1.83). Obez gruptaki psikiyatrik tanı sıklığının kontrol grubuna göre yüksek olduğu tespit edildi (sırasıyla %60 s=33, %9.1 s=5). Geçirilmiş psikiyatrik bozukluk sıklığı obez grupta kontrol grubuna göre yüksek bulundu (sırasıyla %45.5 s=25, %16.7 s=5). En sık konulan tanılar duygudurum bozuklukları ve anksiyete bozuklukları olarak belirlendi. Obez grupta HAM-D17 puan ortalaması kontrol grubuna göre yüksek bulundu. Sonuç: Çalışmamızda obezite nedeniyle tedavi arayışında olan kadınlarda psikiyatrik bozukluk sıklığının normal kilolu kadınlara göre yüksek olduğu belirlenmiştir. Sonuçlarımız obezite ve psikopatoloji arasındaki ilişkinin varlığını desteklemekte, tedavi arayışında olan obez kadınlarda psikiyatrik değerlendirmenin gerekli olduğunu düşündürmektedir.

Objective: Attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) and bipolar disorder are frequently comorbid diagnoses. Aim of this study was to compare the neurological soft signs in patients with bipolar disorder and in patients with comorbid ADHD to those in control subjects. This study helps us to understand the impact of ADHD on the soft neurological signs in bipolar disorder in adults. Methods: Sixty euthymic patients diagnosed with bipolar I disorder and 33 healthy control subjects were enrolled in the study. The Wender Utah Rating Scale, Adult ADHD Rating Scale and The Structured Clinical Interview for DSM-IV Disorders were administered to the participants. The subjects were classified into three study groups, namely, bipolar patients with comorbid ADHD (n=13), bipolar patients without comorbid ADHD (n=47) and controls. We performed the Neurological Evaluation Scale in the three groups. Results: Comorbid ADHD group showed poor performance on complex motor tasks such as fist-ring test and fist-edge-palm test, while bipolar group showed poor performance on Ozeretski test. Comorbid ADHD patients performed poorly on graphestesia, stereognosis and primitive reflexes. Conclusion: Abnormalities of repetitive motor performance and primitive reflexes observed in comorbid ADHD patients support the hypothesis that ADHD involves a deficit in fronto-striatal-thalamic neurocircuits. In contrast, impaired sequential motor performance in BP subjects shows deficits in dorsolateral prefrontal cortex. These results show that the pathophysiology of bipolar disorder and ADHD may be related to different areas, and comorbid ADHD may increase the severity of the soft neurological signs. © Archives of Neuropsychiatry, published by Galenos Publishing.

Amaç: İki uçlu bozukluk ve Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB) sıklıkla bir arada bulunabilen tanılardır. Çalışmanın amacı, iki uçlu I ve DEHB eştanılı iki uçlu I hastaların silik nörolojik belirtilerini kontrol grubuyla karşılaştırarak, DEHB eştanısının iki uçlu bozukluktaki etkilerini araştırmaktır. Yöntemler: Çalışmaya 60 ötimik iki uçlu I bozukluk tanılı hasta ve 33 sağlıklı kontrol alındı. Hastalara Wender Utah, Erişkin Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Değerlendirme ölçekleri uygulandı ve Yapılandırılmış Klinik Görüşme (SCID-I) yapıldı. Gruplar, iki uçlu hastalar (s=47), DEHB eştanılı iki uçlu hastalar (s=13) ve kontrol grubu olarak sınıflandırıldı. Tümüne Nörolojik Değerlendirme Ölçeği uygulandı. Bulgular: Karmaşık motor alt testlerinden yumruk halka testi ve yumruk kenar avuç içi testi gibi tekrarlı testlerde DEHB eştanılı grup, Ozeretski gibi ardışık sıralı testlerde ise iki uçlu grup daha kötüydü. DEHB eştanılı iki uçlu grupta ilkel refleksler daha fazlaydı ve grafestezi, sterognozi testlerinde kötü performans göstermişlerdi. Sonuç: Tekrarlı testler ve ilkel refleksler gibi fronto-striatal ve talamik yolakları değerlendiren testlerin DEHB eştanılı hastalarda bozuk olması, DEHB’de bu alanın rolünü düşündürmektedir. İki uçlu hastalarda ise dorsolateral prefrontal korteksle ilişkili, daha fazla bilişsel kontrolün ve dikkatin kullanıldığı ardışık sıralı testlerde bozukluk bulundu. Bu sonuçlar iki uçlu bozukluk ve DEHB’nin patofizyolojisinin farklı alanlarla ilişkili olabileceğini ve DEHB eştanısının silik nörolojik belirtilerin şiddetini arttırabileceğini göstermektedir.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, psöriyazis hastalarının ruhsal yakınmaları ve stresle başa çıkma becerileri üzerinde psikodrama grup çalışmasının etkisini incelemektir. Yöntem: Çalışmaya Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Dermatoloji Polikliniği'nde izlenen 10 hasta (dokuz kadın, bir erkek) katıldı. Haftada üç saat olmak üzere 18 hafta-lık grup sürecini yedi kadın hasta tamamladı. Grup başlamadan önce ve grup sonunda Beck Depresyon Ölçeği, Durumluk-Sürekli Anksiyete Ölçeği, Stresle Başa Çıkma Ölçeği uygulandı. Psöriyazis şiddeti Psöriyazis Alanı Şiddet İndeksi ile değerlendirildi. Sonuçlar: İlk değerlendirmede, hastaların belirgin düzeyde depresif belirtiler gösterdikleri, stresli durumlarla baş etmede en sık dine yönelme, duygulara odaklanma ve planlamayı kullandık-ları belirlendi. Üç hasta, hastalığı başlatan açık bir stres etkeni tanımladı, diğerleri hastalıklarının yaşamlarında karşılaştıkları güç durumların birikimi sonucunda geliştiği inancını taşıyordu. Hastaların dile getirdiği stres etkenle-ri daha çok aile ve yakın ilişkilerde yaşadıkları duygusal güçlüklerdi. Grup sonunda, başlangıca göre stresle başa çıkmada dine yönelmeyi kullanma sıklığı anlamlı ölçüde azalırken, olumlu yeniden yorumlamayı daha sık kullan-dıkları belirlendi (p0.05). Bazı hastalarda kısmi bir düzelme gözlenmekle birlikte, psöriyazis şiddetinde grup çalışması sonunda anlamlı değişiklik gözlenmedi. Tartışma: Sonuçlar, psikodrama grup çalışmasının psöriyazis hastalarında stresle başa çıkma tarzlarını olumlu yönde etkileyebileceğini düşündürmektedir.

Objective: Attention-deficit hyperactivity disorder (ADHD) is a disorder that typically first appears in childhood and has the main symptoms of inattention, overactivity, and impulsivity. Attention-deficit hyperactivity disorder and bipolar disorder are frequently comorbid and overlapping diagnoses. Although there is data describing the overlap of ADHD and bipolar disorder in childhood and youth, little is known about the comorbidity of these disorders in adulthood. In this study, our aim was to investigate comorbidity of attention deficit hyperactivity disorder in bipolar disorder and to compare several sociodemographic and clinical variables of bipolar patients with and without comorbid ADHD. Method: Sixty patients diagnosed with euthymic bipolar I disorder were enrolled in the study. Patients with bipolar disorder were observed in the outpatient setting during at least two months to ensure the existence of euthymia before the study procedures were conducted. Sociodemographic data form, Hamilton Depression, Young Mania, Wender Utah and Adult ADHD Rating Scales, and the Structured Clinical Interview for DSM-IV were applied to the participants. Socio-demographic data included variables such as age, gender, educational status, episode number, and the type of present treatment. Between group comparisons were made by using Mann-Whitney U test and Chi-square test. Results: The comorbidity rate of ADHD in our study sample with bipolar I disorder was 21.7%. There were no significant differences between with and without comorbid ADHD groups in terms of their age, gender, and educational level. Comorbid ADHD patients were smoking more cigarettes than those without comorbid ADHD. In addition, the number of their total episodes and manic episodes were relatively higher in the comorbid ADHD group. Conclusions: The results suggest that ADHD is a common comorbidity in adult bipolar patients. The existence of high rates of comorbidity leads to important diagnostic and therapeutic complications. Further study is needed to clarify the impact of ADHD on clinical outcomes of adult bipolar patients and to provide guidelines for therapeutic approaches.

Gelişmekte olan ülkelerde, kontrollü satılması gereken ilaçlara kolay ulaşımı sağlayan sağlık politikaları, tedavi için kullanılan ilaçların bağımlılık problemi oluşturmasına neden olabilir. Benzodiazepinler yaygın olarak reçete edilen kontrole tabi ilaçlardır. Bu çalışmada tedavi amacıyla lorazepam kullanmaya başlayan, ilacın kolay ulaşılabilirliği nedeni ile tolerans ve yüksek doz bağımlılığı gelişen bir olgu tanımlandı. Olgu ilaca kolay ulaşabildiği yaklaşık 6 aylık dönemde 220 mg/gün’e kadar kademeli olarak artan dozda lorazepam kullanmış olup; ilacı bulmakla ilgili güçlüklerden sonra, kendisi kademeli olarak azaltıp kesmeye çalışmıştır. Ortaya çıkan yoksunluk semptomları nedeniyle acil servise başvurmuştur. Hastada şiddetli huzursuzluk, nefes açlığı, terleme, baş ağrısı, kaygı, aşırı uyarılmışlık ve uykusuzluk mevcut olmasına rağmen nöbet veya yaşamı tehdit eden bir semptom gelişmedi. Çekilme semptomları ikinci günde başarı ile kontrol edildi. Hasta yatarak arındırma ve sürdürüm tedavisini reddedince, dördüncü günde kendi isteği ile taburcu edildi. Sonuç olarak, gelişmekte olan ülkelerde ilaçlara kolay ulaşımı sağlayan sağlık politikaları, kişilerin bağımlılık potansiyelini önemli düzeyde etkileyebilir

Background: Recent studies have focused on the nature of cognitive dysfunction in bipolar patients. The purpose of the current study was to investigate cognitive performance of individuals with bipolar disorder compared to healthy control subjects during a well-established euthymic period. Methods: The sample consisted of 27 bipolar euthymic patients and 21 control subjects. Verbal and visual memory performance, attention, executive functions and psychosocial functions were evaluated for each participant. Results: Bipolar patients showed significant attentional deficit and executive dysfunction and also poor performance on verbal and visual memory tasks compared to the controls. Illness duration and lifetime total episode number and previous episode with psychotic features was associated with worsened performance on attention, executive and memory tasks. Psychosocial functioning was not associated with cognitive deficit. Conclusions: The present study showed persistent cognitive impairment on inhibitory control and selective attention as well as poor performance on verbal and visual memory tests in a group of bipolar euthymic patients. The impaired neuropsychological performance was associated with duration of illness, total number of episodes per lifetime, and previous episodes with psychotic features. Attentional dysfunction seemed to be a trait abnormality for the sample studied.