Search

Ethical principles are mainly constructed under the “human rights” concepts, and ethics as aphilosophical aspect under medical perspective, try to find the answer of “what is right” and“ought to do” for the special condition or case/patient. Consider or treat the human not thedisease will be our aim with empathic approach.

Etik prensipler temelde “İnsan Hakları ” ilkeleri altında yapılandırılırlar ve etik felsefesi görüşüaltında, Tıp Bilimi açısından “doğru nedir” ve “ne yapmalıyım” sorularına özgün koşullarda veyaolgu/hastaya durumsal olarak cevap bulmaya çalışmaktır. “Hastalığı değil, hastayı tedavi et ”prensibi empati/duygudaşlık yaklaşımı hedeflenmelidir.

Mastositoz deri ve/veya iç organlarda aşırı mast hücre birikimi ile karakterizekutanöz ve sistemik olarak sınıflandırılan bir grup hastalıktır. Semptomlar masthücre mediatörlerinin aşırı salınımına ve onların lokal veya sistemiketkilerine bağlıdır. Mastositozisli hastalarda semptomlar hafif olabileceğigibi hayatı tehdit eden anaflaktik reaksiyonlara da neden olabilmektedir.Anaflaktik krizler literatürde genellikle sistemik tutulum varlığında veerişkin ya da çocukluk dönemlerinde bildirilmiştir. Biz burada bir günlük ikenkutanöz mastositoz tanısı almış ve yenidoğan döneminde anaflaksi gelişen birhastayı literatür eşliğinde sunduk.Mastocytosis is carachterized by excessive mast cell accumulation in the skin and/or internal organs. Mastocytosis is divided into two groups; systemic and cutaneous. Symptoms depend on excessive cytokine release and their local and systemic affects. Symptoms may be mild or cause life-threatening anaphylactic reactions. In the literature anaphylactic reactions reported in systemic disease of adult and childhood mastocytosis. We here present an anaphylaxis in the newborn with a diagnosis of cutaneous mastocytosis.

Mastositoz deri ve/veya iç organlarda aşırı mast hücre birikimi ile karakterize kutanöz ve sistemik olarak sınflandırılan bir grup hastalıktır. Semptomlar mast hücre mediatörlerinin aşırı salınımına ve onların lokal veya sistemik etkilerine bağlıdır. Mastositozisli hastalarda semptomlar hafif olabileceği gibi hayatı tehdit eden anaflaktik reaksiyonlara da neden olabilmektedir. Anaflaktik krizler literatürde genellikle sistemik tutulum varlığında ve erişkin ya da çocukluk dönemlerinde bildirilmiştir. Biz burada bir günlük iken kutanöz mastositoz tanısı almış ve yenidoğan döneminde anaflaksi gelişen bir hastayı literatür eşliğinde sunduk. Mastocytosis is carachterized by excessive mast cell accumulation in the skin and/or internal organs. Mastocytosis is divided into two groups; systemic and cutaneous. Symptoms depend on excessive cytokine release and their local and systemic affects. Symptoms may be mild or cause life-threatening anaphylactic reactions. In the literature anaphylactic reactions reported in systemic disease of adult and childhood mastocytosis. We here present an anaphylaxis in the newborn with a diagnosis of cutaneous mastocytosis.

Moebius sendromu, diğer adıyla Moebius sekansı, doğuştan yüz ve göz sinirlerinde felç ile belirgin, ilerleyici olmayan bir kraniyal disinnervasyon bozukluğudur. Emmede zayıflık ve yüz felci nedeniyle izlenen, in vitro dölleme ile oluşan gebelik sonucu doğan, beş günlük kız hastaya iki taraflı pitoz ve dışa bakış kısıtlılığı, dilde sola kayma, dismorfik yüz görünümü, sol el parmak ve tırnaklarında hipoplazi bulguları ile birlikte Moebius sendromu tanısı konuldu. Bu sendroma üç, dört, beş, dokuz, 10 ve 12 gibi ek kraniyal sinir tutulumu, kol ve bacak gelişim anomalileri de eşlik edebilir. Etiolojide bir çok etmen öne sürülmekle beraber yardımcı üreme tekniklerine bağlı nadir olgular bildirilmiştir. Hastalarda beslenme güçlüğü ve aspirasyon sorunları süt çocukluğu döneminde karşılaşılan başlıca sorunlardır. Yüz felci ile doğan yenidoğan diğer kraniyal sinirler bakımından da ayrıntılı muayene edilmeli, ayırıcı tanıda Moebius sendromu ile birlikte diğer kraniyal disinnervasyon bozuklukları göz önünde bulundurulmalıdır., Möbius' syndrome, also known as Möbius' sequence, is a nonprogressive cranial dysinnervation disorder characterized by congenital facial and abducens nerve paralysis. Here, we report a 5-day-old girl who was conceived after in vitro fertilization with poor suck and facial paralysis. She had bilaterally ptosis and lateral gaze limitation, left-sided deviation of the tongue, dysmorphic face, hypoplastic fingers and finger nails on the left hand, and was diagnosed as having Möbius' syndrome. Involvement of other cranial nerves such as three, four, five, nine, 9 and 12, and limb malformations may accompany this syndrome. However, several factors have been proposed for the etiology, some rare cases have also been reported with artificial reproductive technologies. Feeding difficulties and aspiration are the main problems encountered in infancy. The other cranial nerves should be examined further in newborns who present with congenital facial palsy, and other cranial dysinnervation disorders should be considered in the differential diagnosis.

Konjenital pilor atrezisi (KPA) oldukça nadir bir durumdur. İzole olabileceği gibi eşlik eden anomaliler de bulunabilir. İzole vakalarda prognoz iyi olup eşlik eden patolojiye bağlı olarak fatal de olabilmektedir. Etyolojisi bilinmemektedir. Ailesel vakaların literatürde bildirilmesi hastalığın genetik geçişli olabileceğini de düşündürmüştür. Bu olguda intrauterin tanısı olmayan hipernatremik dehidratasyon kliniği ile geç tanı almış bir KPA vakası nadir görülmesi nedeni ile sunulmuştur., Congenital pyloric atresia (CPA) is an extremely rare condition. It may be isolated or accompanied by other abnormalities. In isolated cases, prognosis is good but congenital pyloric atresia can be fatal depending on another anomali. The etiology is still unknown. Since familial cases were reported in literature, it is suggested that this disease might be inherited . In here, we reported a delayed diagnosed congenital pyloric atresia case that presented with hypernatremic dehydration.

Objective: Myelomeningocele is one of the most common dysraphic disorders. The aim of our study is to present the data collected from 42 babies with myelomeningocele, followed in our neonatal intensive care unit postoperatively.Methods: Data collected from 42 babies Is evaluated.Results: Most of the cases (95%) were either not diagnosed antenatally or had a late diagnosis. The anatomical locations of the lesions were: 71% lumbar, 17% lumbosacral, 7% thoracolumbar and 5% thoracic. Seven of the babies had complete guadriplegia and 30 cases had paraparesis in their legs. Neurogenic bladder was observed in 24 cases and they were catheterised. Urinary tract infection occurred in 9 of them. Orthopedic deformities were detected in 25 neonates. In their postoperative follow-up, sepsis was diagnosed in 86% of babies operated after 24 hours of life, while only 17% of the cases operated in the first few hours developed sepsis.Conclusion: Because of its high morbidity and mortality, open spinal dysraphism deserves special attention. Babies with late antenatal diagnosis should be delivered in a center where they can be operated soon after birth or, should be referred as soon as possible, preferably in the first 24 hours, if they were born in another hospital.Key Words: Myelomeningocele, newborn

Amaç: Bu çalışmada; toplum kökenli pnömoni tanısı (TKP) ile hastaneye yatırılan hastalarda bakteriyel ve viral etkenlerin insidansı ve klinik özellikleri araştırılması amaçlanmıştır.Yöntem: 1 Ekim 2008-28 Şubat 2010 tarihleri arasında Selçuk Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Poliklinikleri ve Çocuk Acil Servisine başvuran ve yatırılarak tedavi edilmesi gereken, başvurudan 48 saat öncesine kadar antibiyotik kullanmayan, klinik olarak TKP tanısı olan, yaşları 1 ay ile 16 yaş arasındaki toplam 91 hasta çalışma kapsamına alındı. Bu hastaların demografik ve klinik özellikleri kaydedildi. Hastane başvurusu esnasında tam kan sayımı, eritrosit sedimantasyon hızı, C-reaktif protein, prokalsitonin, kan kültürü için kan numuneleri ve viral etiyolojiyi gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu (RT-PCR) ile saptamak amacıyla nazofaringeal aspirat numuneleri alındı. Tüm hastaların PA akciğer radyografileri kontrol edildi.Bulgular:Hastaların %24,2 (22/91)'sinde pnömoni etkeni saptanırken, %75,8 (69/91)'inde herhangi bir pnömoni etkeni saptanamadı. 91 hastanın 11 (%12,1)'inde viral enfeksiyon, dokuzunda (%9,9) sadece bakteriyel enfeksiyon, üçünde (%3.3) viral koenfeksiyon, ikisinde (%2,2) hem virus hem de bakteri vardı. Virus tespit edilen 11 hastanın yedisinde Parainfluenza (PIV) 2, ikisinde PIV 3, birinde adenovirus, ikisinde hem PIV3 hem remains a leading cause of morbidity and mortality Childhood community-acquired pneumonia (CAP) adenovirus, birinde hem PIV2 hem de PIV3 tespit edildi. Hastaların hiçbirinde RSV, PIV1, hMPV saptanmadı. Bakteri tespit edilen 11 hastanın beşinde Stafilokokus epidermidis, ikisinde S. saprophyticus, birinde S. shominis, birinde S. capitis, birinde S. sobrinus ve birinde S. mitis tespit edildi. Hastaların ikisinde de viral-bakteriyel karma etken olduğu saptandı. Klinik olarak pnömoni tanısı alan 91 hastanın 59 (%64,7)'unda radyolojik olarak pnömoni varlığı belirlendi. Sonuç: Çalışmamız TKP'de viral etkenlerin etiyolojik etkisini gösterdi. Parainfluenza virus 2 tüm yaş gruplarında en sık tespit edilen viral etkendi. Viral enfeksiyonların etiyolojik tanılarının iyileştirilmesi ile gereksiz antibiyotik kullanımından kaçınılabilir. Sonuçlarımızı doğrulamak için daha kapsamlı ve randomize kontrollü çalışmalara gereksinim vardır, Objective: It was aimed to investigate clinical characteristics and incidence of bacterial and viral pathogens in patients who were hospitalized with the clinical diagnosis of community acquired pneumonia (CAP). Method: In this study 91 patients at the ages between one month and six years who required hospitalization and were admitted to pediatrics clinics and pediatric emergency services of the Selçuk University Meram Medical Faculty, and also who did not use antibiotics for 48 hours before hospital admission and had the clinical diagnosis of CAP were investigated from October 2008 to February 2010. Demographic and clinic characteristics of the patients were recorded. Blood samples for complete blood count, erytrocyte sedimentation rate, C-reactive protein, procalcitonin, blood culture and nasopharyngeal aspirate samples for detection of the viral etiologies by real time polymerase chain reaction (RT-PCR) were taken at the time of hospital admission. Initial posteroanterior (PA) chest X-rays of all patients were checked. Results: The agents of pneumonia were detected in 24.2% (22/91) but not in 75.8% (69/91) of our patients. Of 91 patients, 11 (12.1%) were positive for viral infections, 9 (9.9%) were positive for only bacterial infections, 3 (3.3%) had viral coenfection, 2 (2.2%) were positive for both viral and bacterial infections. Out of 11 viral positive patients, 7, 2, 1, 2, and 1 patients were detected to have parainfluenza virus (PIV) 2, PIV 3, adenovirus, both PIV 3 and adenovirus, both PIV 2 and PIV 3, respectively. RSV, PIV 1 and human metapneumovirus (hMPV) were not detected in any of cases. Out of 11 bacteria positive patients, 5, 2, 1, 1, 1, and 1 patients were detected to have Staphylococcus epidermidis, S. saprophyticus, S. hominis, S. capitis, S. sobrinus and S. mitis. Also mixed viral-bacterial agent presence were detected in 2 (2.2%) of our patients. Out of ninety one pneumonia patients those having their diagnosis clinically, 59 (64.7%) had radiological signs. Conclusion: Our study demonstrated the etiological influence of viral agents in CAP. Parainfluenza virus 2 was the most common viral agent among detected viruses in all age groups. Improving the etiological diagnosis of viral infections may avoid unnecessary the use of antibiotic. Further comprehensive and randomized controlled studies are needed to confirm our results.

Congenital nephrotic syndrome (CNS) is a rare kidney disease which reveals itself after birth and characterized with severe proteinuria, hypoalbuminemia and edema. It is a genetic disorder that occurs with deterioration of glomerular filtration barrier especially as a result of mutation that develops in genes called nephrin and podocin. CNS could be as a result of perinatal infection as well as a part of a genetic syndrome. Immune suppressive treatment is ineffective in genetically originated CNS, however renal transplantation yields curative treatment. In many cases to prevent from life threatening edema, daily albumin infusion is needed. Additionally, high caloric diet, thyroxin and mineral supply are applied. Also prophylaxis of thrombolytic complications and opportunistic infection that could develop due to immune deficiency is needed. In this report we discussed a case with the review of literature by reporting a newborn which had CNS diagnosis as a result of persistent hypoalbuminemia and proteinuria without edema., Konjenital nefrotik sendrom (KNS), doğumdan sonra kendini belli eden ciddi proteinüri, hipoalbüminemi ve ödemle karakterize nadir bir böbrek hastalığıdır. Özellikle nefrin ve podocin adlı genlerde oluşan mutasyon sonucu glomerular filtrasyon bariyerinin bozulmasıyla ortaya çıkan genetik bir bozukluktur. KNS perinatal enfeksiyonların sonucunda olabileceği gibi, genetik bir sendromunda parçası da olabilir. İmmün süpresif tedavi genetik kaynaklı KNS"de etkisizdir ancak böbrek transplantasyonu küratif tedavi sağlamaktadır. Birçok vakada hayatı tehdit eden ödemden korumak için günlük albümin infüzyonu gerekmektedir. Ek olarak yüksek kalorili diyet, tiroksin ve mineral desteği uygulanır. Tromboembolik komplikasyonların ve immünite yetersizliğinden dolayı gelişebilecek firsatçı infeksiyonların proflaksisi gerekmektedir. Yazımızda ödemi olmayan ancak sebat eden hipoalbüminemi ve proteinüri nedeniyle KNS tanısı alan bir yenidoğan olgusunu sunarak hastalığı literatür eşliğinde tartıştık.

Group A Streptococci are rare cause of neonatal menin­gitis. In this case report, we discussed a case of newborn meningitis caused by Group A beta hemolytic streptococ­cus under the light of related literature. Twenty four days old male baby who was reported to be completely healthy before was referred to our clinic with symptoms of fever, not sucking and left localized convulsion which were pres­ent for one day. Lumbar puncture was consistent with pu­rulent meningitis. Group A beta hemolytic streptococcus growth both in blood and Cerebrospinal liquid. Patient was treated with Penicillin G. In clinical follow-up, tetra ventricular hydrocephaly was detected but there was no need for shunt. Later follow-up revealed hearing loss. Meningitis caused by Group A beta hemolytic streptococ­cus although is quite rare must be kept in mind in cases of newborn meningitis. Group A Streptococcus can also cause serious neurological sequel as in other newborn meningitis causes., Grup A streptokoklar neonatal menenjitin oldukça nadir etkenlerindendir. Biz literatür ışığında A grubu beta hemo­litik streptokokun neden olduğu bir yenidoğan menenjit ol­gusunu tartıştık. Daha önce sağlıklı olan 24 günlük erkek bebek; bir gündür devam eden ateş, emmeme ve sola lokalize konvülziyonla başvurdu. Yapılan lomber ponksi­yonu pürülan menenjit ile uyumluydu. Hem kan hem de beyin omurilik sıvısı kültüründe A grubu beta hemolitik streptokok üredi. Hasta Penisilin G ile tedavi edildi. Klinik seyrinde tetra ventriküler hidrosefali geliştiği gözlendi. An­cak şant takılmasına ihtiyaç duyulmadı. Takiplerinde de işitme kaybı geliştiği tespit edildi. Grup A streptokok me­nenjiti yenidoğan döneminde oldukça nadir görülmesine rağmen yenidoğan sepsis ve menenjit olgularında akılda bulundurulması gereken etkenlerdendir. Grup A strepto­kok menenjiti diğer yenidoğan menenjit etkenleri gibi ciddi nörolojik sekellere yol açabilir.

Purpose: To determine the demographic characteristics of the newborns with respiratory difficulties, frequency of neonatal disease, analyze of the prognostic factors and effectiveness of treatment who were hospitalized in neonatal intensive care unit (NICU). Methods: In this study, file records of the newborns who were hospitalized in NICU of Meram Medical School were analyzed retrospectively. Results: Of the 771 newborns, 225 who admitted due to respiratory distress in 2008 and of the 692 newborns, 282 who admitted due to respiratory distress in 2009. Mean birth weight was 1954±972 gr in 2008, and 2140±1009 gr in 2009. Mean pregnancy weeks were 32,4±5,0 in 2008 and 33,4±4,9 in 2009. Diagnosis of patients were sepsis (77,8%), respiratory distress syndrome (RDS) (40,4%), pneumothorax (20,9%), patent ductus arteriosus (PDA) (12,4%), meconium aspiration syndrome (MAS) (6,2%), intraventricular hemorrhage (IVH) (5,3%), pneumonia (3,6%), retinopathy of prematurely (ROP) (3,1%), bronchopulmonary dysplasia (BPD) (2,7%) and transient tachypne of newborn (TTN) (2,2%) in 2008. In 2009, percentage of the diagnosis was 69,5% sepsis, 33,3% RDS, 17,0% PDA, 16,0% pneumothorax, 10,3% pneumonia, 8,2% IVH, 6% TTN, 5,3% BPD, 3,2% MAS and 3,2% ROP. 33.7% of the patients were died in 2009 and 43,6% of them in 2008. Conclusion: The newborns with respiratory distress who admitted to the hospital must be evaluated according to the pregnancy week, way of birth and accompanying problems during first examination and convenient transportation of the ones who need to be cared in advanced center where an intensive care support can be applied to decrease mortality and morbidity of newborns distress., Amaç: Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesine solunum sıkıntısı nedeniyle yatan hastaların demografik özelliklerini ve solunum sıkıntısına neden olan yenidoğan hastalıklarının sıklığını, tedavinin etkinliğini ve prognozunu belirlemektir. Gereç ve yöntemler: Bu çalışmada 01.01.2008 ile 31.12.2009 tarihleri arasında Meram Tıp Fakültesi Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesine solunum sıkıntısı nedeni ile yatırılarak izlenen hastaların dosya kayıtları retrospektif olarak incelendi. Bulgular: 2008 yılında 771, 2009 yılında ise 692 hasta yatırılarak takip ve tedavi edildi. Bu hastalardan 2008 yılında 225'i, 2009 yılında 282'si solunum sıkıntısı nedeni ile başvurdu. Ortalama doğum ağırlığı 2008'de 1954±972 gr, 2009'da 2140±1009 gramdı. Ortalama gebelik haftası 2008'de 32,4±5,0 hf, 2009'da 33,4±4,9 haftaydı. 2008 yılında aldıkları tanılar %77,8 sepsis, %40,4 respiratuar distres sendromu (RDS), %20,9 pnömotoraks, %12,4 patent duktus arteriozus (PDA), %6,2 mekonyum aspirasyon sendromu (MAS), %5,3 intra ventriküler kanama (İVK), %3,6 pnömoni, %3,1 prematüre retinopatisi (ROP), %2,7 bronkopulmoner displazi (BPD), %2,2 yenidoğanın geçici taşipnesi (YDGT) idi. 2009'da ise %69,5 sepsis, %33,3 RDS, %17,0 PDA, %16,0 pnömotoraks, %10,3 pnömoni, %8,2 İVK, %6 YDGT, %5,3 BPD, %3,2 MAS, %3,2 ROP tanıları aldılar. Solunum sıkıntısı nedeni ile başvuran hastaların 2008'de %43,6'sı, 2009'da %33,7'si ölümle sonuçlandı. Sonuç: Solunum güçlüğü ile başvuran yenidoğanların ilk değerlendirilmelerinde doğum haftası, doğum şekli ve eşlik eden sorunların göz önünde bulundurulması ve gereken hastaların yoğun bakım desteğinin yapılabileceği ileri bir merkeze uygun bir biçimde naklinin yapılması ile yenidoğan ölümlerinde ve morbiditesinde azalma sağlanabileceği kanısındayız.

Amaç: Yazında doğum şeklinin, doğum sonrası depresyon ve anne-bebek etkileşimi üzerine etkilerini inceleyen çalışmalarda farklı sonuçlar bulunmaktadır. Bu çalışmanın amacı doğum şekli ile doğum sonrası depresyon, algılanan sosyal destek ve maternal bağlanma arasındaki ilişkiyi incelemektir. Yöntem: Vajinal doğum yapan 40 kadın ve sezaryen doğum yapan 40 kadın çalışmaya alınmıştır. Depresif belirtilerinin taranmasında Edinburg Doğum Sonrası Depresyon Ölçeği (EDSDÖ), maternal bağlanmanın incelenmesinde Maternal Bağlanma Ölçeği (MBÖ) kullanılmıştır. Sosyal destek Çok Boyutlu Algılanan Sosyal Destek Ölçeği (ÇBASDÖ) ile değerlendirilmiştir. Bulgular: Doğum sonrası depresyon ve algılanan sosyal destek puanları açısından iki grup arasında fark bulunmamıştır. Diğer yandan MBÖ puanları SD yapan kadınlarda anlamlı olarak daha düşük bulunmuştur. Sonuç: Çalışmamızın sonuçları doğum şeklinin doğum sonrası depresyon gelişimi üzerine bir etkisinin olmadığını desteklemektedir. Bunun yanında SD'nin maternal bağlanma üzerine olumsuz bir etkisi olabilir, Objective: There are contradictory findings in the literature about the effects of delivery type on postpartum depression and mother–infant interaction. The aim of this study was to investigate the relationship between delivery mode and postpartum depression, perceived social support, and maternal attachment.Method: Forty females, who had vaginal delivery (VD) and 40 females, who had cesarean delivery (CD) were recruited to participate in the study. Edinburgh Postpartum Depression Scale (EPDS) was used to screen depressive symptoms and Maternal Attachment Scale (MAS) was used to detect maternal attachment. Social support was assessed by using Multidimensional Scale of Perceived Social Support (MSPSS).Results: We found no significant differences in postpartum depression and perceived social support scores between the two groups. On the other hand, MAS scores were significantly lower in CD women.Discussion: Our findings support that delivery mode had no impact on the development of postpartum depression. However CD may have negative effect on maternal attachment

Amaç: Çok düflük doum arlkl (ÇDDA) bir bebein doumu annesi için önemli bir yaflam olaydr. Bu bebeklerin annelerinin psikolojik stres açsndan yüksekrisk altnda olduu çeflitli arafltrmalarda gösterilmifltir. Bu çalflmann amac ÇDDA olan bebeklerin annelerinde depresif belirtilerin düzeyini arafltrmak veiliflkili etmenleri incelemektir. Yöntem: Çalflmaya 35 ÇDDA bebein (1500 gr) annesi, 35 düflük doumarlkl (DDA) bebein (1500-2500 gr) annesi ve 35 zamannda doan salklbebein (2500 gr) annesi olmak üzere toplam 105 bebek ve annesi alnmfltr. Annelerdeki doum sonras depresif belirtilerin incelenmesinde Edinburg Doum Sonras Depresyon Ölçei (EDDÖ) kullanlmfltr. Sosyal destek ise Çok BoyutluAlglanan Sosyal Destek Ölçei (ÇBASDÖ) ile deerlendirilmifltir. Bulgular: Ortalama EDDÖ puan ve yüksek depresyon puan olan (EDDÖ12) annelerin says ÇDDA olan bebeklerin annelerinde DDA olan bebeklerin vezamannda doan bebeklerin annelerine göre daha fazlayd. EDDÖ ile doumhaftas, doum arl ve alglanan sosyal destek arasnda negatif yönde kore-lasyon, EDDÖ ile hastanede kalfl süresi arasnda ise pozitif yönde korelasyonolduu görüldü. Düflük doum arl ve hastanede uzun süre kalfl doum son-ras depresyon için öngörücü deiflken olarak bulundu. Sonuç: Çok düflük doum arl olan bir bebein doumu ve ardndan hastan-eye yatrlmas annede psikolojik stres oluflturmaktadr. Çocuk hekimlerininÇDDA bebeklerin annelerinde depresif belirtiler konusunda daha dikkatliolmalar ve gerektiinde psikiyatri kliniine yönlendirmeleri yararl olabilir. (Nöropsikiyatri Arflivi 2012; 50: 30-33), Background: Giving birth to an infant with very low birth weight (VLBW) is a major life event for a mother. Several studies have shown that mothers of these infants are at greater risk of psychological distress. The aim of this study was to investigate the level of depressive symptoms and to determine the associated factors among mothers who have infants with VLBW. Methods: The sample consisted of 105 subjects: 35 mothers of VLBW infants (2500 g). The Edinburgh Postpartum Depression Scale (EPDS) was used to detect maternal depressive symptoms. Maternal social support was assessed by the Multidimensional Scale of Perceived Social Support (MSPSS). Results: The mean EPDS score and the number of mothers with high depressive scores (EPDS>12) were significantly higher in mothers of infants with VLBW than in mothers of LBW and term infants. EPDS score was negatively correlated with birth weight, gestational age, and perceived social support and positively correlated with duration of hospital stay in mothers of infants with VLBW. Low birth weight and long hospital stay were found as predictors of postpartum depression in mothers of infants with VLBW. Conclusion: The birth and subsequent hospitalization of an infant with very low birth weight evoke psychological distress in mothers. Pediatricians should be more careful about depressive symptoms of mothers of infants with VLBW and should refer for counseling when it is necessary. (Archives of Neuropsychiatry 2012; 50: 30-33)

Fiziksel çocuk istismarı, hafif yumuşak doku yaralanmasından ölüme neden olan ağır beyin hasarına kadar değişen geniş bir yel- pazede ortaya çıkabilmektedir. Çocuklarda ciddi ve ölümcül yaralanmaların başlıca nedeni fiziksel istismar sonucu oluşan kafa travmasıdır ve başlıca; dıştan gözlenen travma izleri, subdural hemoraji, retinal hemoraji klinik triadı ile ortaya çıkmaktadır. Yazımızda geç neonatal sepsis ve osteogenezis imperfekta tanısı ile merkezimize sevk edilen 20 günlük bir bebekte hırpalanmış bebek sendromu olgusunu sunduk. Yirmi günlük iken huzursuzluk, emmeme şikâyeti ile dış merkez çocuk acil servisine götürülen hasta sepsis düşünülmüş ve bu sırada çekilen grafilerinde çok sayıda kırık saptanması üzerine, osteogenezis imperfekta tanısı da düşünülerek hastanemize sevk edilmişti. Ekstremite muayenesinde her iki kol ve sol baldırda şişlik, ekimoz ve hareket kısıtlılığı mevcuttu. Ekstremite grafilerinde her iki humerus ve sol femurda cisim kırığı saptandı. Çoğunlukla aile bireyleri tarafından ver- ilen yanlış öykü veya hekimin dikkatsiz aldığı öykü ile tanısı güçleşen, ciddi mortalite ve morbiditeye neden olan fizik istismarın tanısında radyolojik incelemelerin önemi büyüktür. Ailenin verdiği öykü ile radyolojik bulgular arasındaki uyumsuzluk hekim için uyarıcı olmalı ve radyolojik veriler dikkatle incelenmelidir., Physical child abuse may occur in a broad range of disorders from a mild soft tissue injury to a severe brain damage leading to death. The head trauma resulted from physical abuse is the main reason for the severe and fatal injuries in children, and arises with the clinical triad of externally seen trauma signs, subdural hemorrhage and retinal hemorrhage. In this article, we report a case of shaken baby aged 20-day, who was referred to our clinic with the diagnosis of late neonatal sepsis and osteogenesis imperfecta. A 20-day-old baby was presented to the emergency department of an outer health center with the complaints of restlessness and non-breastfeeding was considered as sepsis, and subsequently when multiple fractures were detected in the ra- diological investigations, a diagnosis of osteogenesis imperfecta was also considered, and the baby was referred to our hospital. In the examination of the extremities, he had swelling, ecchymose and limited mobility in both arms and the left calf. The extremity radiograms revealed body fractures in both humeri and the left femur. Radiological investigations are very important for the diag- nosis of physical abuse, which causes serious mortality and morbidity and is usually difficult to diagnose because of a wrong medi- cal history given by family members or a history taken by the physician carelessly. Discordance between the history given by the family and the radiological findings should be warning for the physician, and the radiological findings must be assessed carefully.

Klasik galaktozemi nadir görülen bir karbonhidrat metabolizma bozukluğudur. Galaktozemili hastalarda sepsis sıklığı belirgin derecede artmıştır. En sık görülen sepsis etkeni E. coli’dir. Mantar sepsisi galaktozemi hastalarında nadiren bildirilmiştir. Kandida sepsisi yenidoğan yoğun bakım ünitelerinde özellikle prematürite ve düşük doğum ağırlığı gibi altta yatan bir risk faktörü olan bebeklerde önemli bir sepsis nedenidir. Galaktozemi hastalarında en sık sepsis etkeni E. coli olmasına rağmen altta yatan bir risk faktörü olmasa da kandidiyazisin de bu hastalarda bir sepsis ve menenjit etkeni olabileceği akılda tutulmalıdır. Ayrıca kandidiyaziste klinik ve laboratuar bulgular silik olabilir. Bu nedenle özellikle neonatal kandida menenjitinde erken tanı ve tedavi için şüphe indeksini yüksek tutmak gerekir. Böyle hastalarda BOS analizi, kültürü ve beyin görüntülenmesi mutlaka yapılmalıdır. Çünkü erken tanı ve tedavi hayat kurtarıcı olacaktır. Bu yazıda yatışının dördüncü gününde alınan kan kültüründe Candida albicans üreyen ve menenjit tanısı konan bir klasik galaktozemi olgusu sunuldu., Classical galactosemia is a rarely seen carbohydrate metabolism disorder. The frequency of sepsis significantly increases in patients with galactosemia. The most common agent causing sepsis is E. coli. Sepsis due to fungus in patients with galactosemia is rarely reported. Candida is an important cause of sepsis in newborn intensive care units especially in newborns with underlying risk factors such as prematurity and low birth weight. Although the most common etiologic agent of sepsis is E. coli in cases with galactosemia, it should be kept in mind that candida may also be causative agent of sepsis and meningitis in these patients even though there is no underlying risk factor. Also the clinical and laboratory findings of candidiasis may be obscure. For this reason, especially in newborn candida meningitis, the index of suspicion should be kept high for early diagnosis and treatment. In such patients cerebrospinal fluid analysis, culture and brain imaging should be done necessarily, because early diagnosis and treatment will be life saving. In this article we reported a galactosemia case with the diagnosis of meningitis and Candida albicans grown in his blood culture derived on the fourth day of admission to clinic.

Amaç: Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesine solunum sıkıntısı nedeniyle yatan hastaların demografik özelliklerini ve solunum sıkıntısına neden olan yenidoğan hastalıklarının sıklığını, tedavinin etkinliğini ve prognozunu belirlemektir. Gereç ve yöntemler: Bu çalışmada 01.01.2008 ile 31.12.2009 tarihleri arasında Meram Tıp Fakültesi Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesine solunum sıkıntısı nedeni ile yatırılarak izlenen hastaların dosya kayıtları retrospektif olarak incelendi. Bulgular: 2008 yılında 771, 2009 yılında ise 692 hasta yatırılarak takip ve tedavi edildi. Bu hastalardan 2008 yılında 225'i, 2009 yılında 282'si solunum sıkıntısı nedeni ile başvurdu. Ortalama doğum ağırlığı 2008'de 1954972 gr, 2009'da 21401009 gramdı. Ortalama gebelik haftası 2008'de 32,45,0 hf, 2009'da 33,44,9 haftaydı. 2008 yılında aldıkları tanılar %77,8 sepsis, %40,4 respiratuar distres sendromu (RDS), %20,9 pnömotoraks, %12,4 patent duktus arteriozus (PDA), %6,2 mekonyum aspirasyon sendromu (MAS), %5,3 intra ventriküler kanama (İVK), %3,6 pnömoni, %3,1 prematüre retinopatisi (ROP), %2,7 bronkopulmoner displazi (BPD), %2,2 yenidoğanın geçici taşipnesi (YDGT) idi. 2009'da ise %69,5 sepsis, %33,3 RDS, %17,0 PDA, %16,0 pnömotoraks, %10,3 pnömoni, %8,2 İVK, %6 YDGT, %5,3 BPD, %3,2 MAS, %3,2 ROP tanıları aldılar. Solunum sıkıntısı nedeni ile başvuran hastaların 2008'de %43,6'sı, 2009'da %33,7'si ölümle sonuçlandı. Sonuç: Solunum güçlüğü ile başvuran yenidoğanların ilk değerlendirilmelerinde doğum haftası, doğum şekli ve eşlik eden sorunların göz önünde bulundurulması ve gereken hastaların yoğun bakım desteğinin yapılabileceği ileri bir merkeze uygun bir biçimde naklinin yapılması ile yenidoğan ölümlerinde ve morbiditesinde azalma sağlanabileceği kanısındayız., Purpose: To determine the demographic characteristics of the newborns with respiratory difficulties, frequency of neonatal disease, analyze of the prognostic factors and effectiveness of treatment who were hospitalized in neonatal intensive care unit (NICU). Methods: In this study, file records of the newborns who were hospitalized in NICU of Meram Medical School were analyzed retrospectively. Results: Of the 771 newborns, 225 who admitted due to respiratory distress in 2008 and of the 692 newborns, 282 who admitted due to respiratory distress in 2009. Mean birth weight was 1954±972 gr in 2008, and 2140±1009 gr in 2009. Mean pregnancy weeks were 32,4±5,0 in 2008 and 33,4±4,9 in 2009. Diagnosis of patients were sepsis (77,8%), respiratory distress syndrome (RDS) (40,4%), pneumothorax (20,9%), patent ductus arteriosus (PDA) (12,4%), meconium aspiration syndrome (MAS) (6,2%), intraventricular hemorrhage (IVH) (5,3%), pneumonia (3,6%), retinopathy of prematurely (ROP) (3,1%), bronchopulmonary dysplasia (BPD) (2,7%) and transient tachypne of newborn (TTN) (2,2%) in 2008. In 2009, percentage of the diagnosis was 69,5% sepsis, 33,3% RDS, 17,0% PDA, 16,0% pneumothorax, 10,3% pneumonia, 8,2% IVH, 6% TTN, 5,3% BPD, 3,2% MAS and 3,2% ROP. 33.7% of the patients were died in 2009 and 43,6% of them in 2008. Conclusion: The newborns with respiratory distress who admitted to the hospital must be evaluated according to the pregnancy week, way of birth and accompanying problems during first examination and convenient transportation of the ones who need to be cared in advanced center where an intensive care support can be applied to decrease mortality and morbidity of newborns distress.

Giriş: Öğrencilerin klasik eğitimle aldıkları temel tıp bilimleri bilgilerini klinik yıllara ve klinik pratiğe taşıyamadıkları ve probleme dayalı öğrenimin (PDÖ) bu eksiği kapatabileceği ifade edilmektedir. Teorik farmakoloji eğitimini tamamlamış olan üçüncü sınıf öğrencilerinin çocukluk çağı zehirlenmeleri hakkındaki bilgi düzeylerinin hazırlanmış PDÖ senaryosu ile ölçülmesi amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada 2009-2010 akademik yılının 2. yarıyılı ortasında 2. PDÖ senaryosu olarak uygulanan bir çocukluk çağı zehirlenme olgusu öncesinde ve sonrasında araştırmacılar tarafından hazırlanan bir anket formu rastgele örnekleme yöntemiyle seçilen PDÖ gruplarına isimsiz ve gönüllülük temelinde uygulandı. Demografik bilgiler, zehirlenme vakası karşısında tutumlarını ve bilgi düzeylerini ölçmeye yönelik açıkkapalı uçlu sorular ile öncelik sıralaması yapma şeklindeki ifadelerden oluşan anket formunun değerlendirilmesinde sayılar, yüzdeler ki-kare ve Student-t testi kullanıldı. Bulgular: Çalışma grubunda, ön testte 89 öğrenci, son testte 96 öğrenci yer aldı. Refik Saydam Hıfzıssıhha Ulusal Zehir Danışma Merkezi (UZEM) verilerine göre çok sık zehirlenme başvurusu yapılan maddelerden oluşturulan listeye verilen yanıtlarda örneğin; losyon, banyo köpüğü, kozmetikler, suluboya ve kalaminli losyonlar gibi öğrencilerin ön testte toksik dedikleri maddeler son teste anlamlı olarak doğru cevaplanmıştı (p

Amaç: Çalışmanın amacı; hipoksik iskemik ensefalopatili (HİE) ve sağlıklı term yenidoğan bebeklerde, kardiyak etkilenmeyi göstermek amacı ile pulsed (PD) ve doku Doppler (DD) tekniklerini kullanarak miyokart performans indeksini (MPİ/Tei indeksi) belirlemek ve bu iki teknik sonuçları arasında ortaya çıkan farklılıkları değerlendirmektir. Yöntemler: Çalışma prospektif gözlemsel bir çalışmadır. Postnatal ilk 24 saat içinde belirlenen kriterlere göre perinatal asfiksi tanısı konulan 20 term yenidoğan ve kontrol grubu olarak sağlıklı, 50 term yenidoğan bebek çalışmaya alındı. HİE grup Sarnat evrelemesine göre Sarnat Evre 1 ve 2-3 olmak üzere iki gruba ayrıldı. Kontrol ve hasta gruplarına doğumdan sonraki ilk 24 saat içerisinde ve bir yıl sonra, PD ve DD ekokardiyografi teknikleri uygulanarak MPI hesaplandı. Aynı ölçüm teknikler ile elde edilen veriler Kruskal-Wallis testi ile iki tekniğin birbirine üstünlüğü ise Z skoru olarak hesaplandı. Bulgular: Sarnat evre 2-3 grubunda, hayatın ilk gününde her iki ventrikülde PD (0.410.04, 0.510.02) ve DD (0.590.04, 0.510.02) ile bakılan bakılan MPİ kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksek bulundu (p0.01, p0.02, p0.03). Pulsed ve doku Doppler ile elde edilen MPİ için hesaplanan Z skoru, kontrol grubu ve Sarnat Evre 1 grubunda her iki ventrikül için benzer bulunurken, diğer Sarnat gruplarında anlamlı olarak farklı olduğu görüldü. Sonuç: Hipoksik iskemik ensefalopatili yenidoğanlarda kardiyak fonksiyonlar olumsuz yönde etkilenmekte olup bu durumun, hipoksinin ağırlığı ile ilişkili olduğu bulunmuştur. MPİ, hafif hipoksiye maruz kalan yenidoğanlarda kontrol grubundan farksız iken, orta ve ağır hipoksiye maruz kalmış yenidoğanlarda daha büyüktür. İki tekniğin ölçüm değerleri açısından birbirine üstünlüğü bulunamamış ancak orta ve ağır hipoksik grupta DD ile elde edilen MPİ’deki Z skor değişiminin daha büyük olduğu saptanmıştır. (Anadolu Kardiyol Derg 2011; 11: 719-25), Objective: The aim of the study is determination of myocardial performance index (MPI/Tei index) using pulsed (PD) and tissue Doppler (TD) techniques to show cardiac response in newborns with hypoxic-ischemic encephalopathy (HIE) and healthy newborns and eventually evaluation of the differences between these two techniques. Methods: The study is a prospective observational study. Twenty term newborns diagnosed as perinatal asphyxia during postnatal 24 hours due to the defined criteria and fifty healthy term neonates as control group were included the study. Hypoxic group was divided into two groups with Sarnat stages, Sarnat Stage 1 and 2-3. MPIs (Tei indexes) were calculated with PD and TD echocardiographic techniques in all groups after the 24 hours of birth and one year later. The statistical differences between same techniques were calculated with Kruskal-Wallis test and Z score was used to compare the superiority of two techniques. Results: The MPI values calculated by PD (0.41±0.04, 0.51±0.02) and TD (0.59±0.04, 0.51±0.02) during the first day of life in Sarnat Stage 2-3 in both ventricles were significantly higher than the control group (p

Nadir görülen otozomal resesif bir bozukluk olan Ellis-van Creveld sendromu veya kondroektodermal displazi ilk olarak 1940 yılında Ellis ve van Creveld tarafından tanımlanmıştır. Bu kıkırdak ve ektodermal displazi, kısa kaburga, postaksiyal polidaktili, displastik tırnak ve diş anomalileri, büyüme geriliği ve konjenital kalp hastalığı ile karakterizedir. Hastaların yaklaşık %60’ında bir kardiak defekt olup, en sık atrial septal defekt, genellikle de tek bir atrium vardır. Bu yazımızda distal ekstremite kısalığının yanı sıra tek atriumu olan bir Ellis-van Creveld sendromu olgusu sunuldu., Ellis-van Creveld syndrome or chondroectodermal dysplasia is a rare autosomal recessive disorder. It was first described by Ellis and van Creveld in 1940. It is a chondral and ectodermal dysplasia characterized by short ribs, postaxial polydactyly, growth retardation, and ectodermal (dysplastic teeth and nails) and congenital heart defects. Approximately 60% of patients have a cardiac defect, most commonly an atrial septal defect, often with a single atrium. In this article, we presented a case of Ellis-van Creveld syndrome associated with single atrium as well as rare distal limb shortening.

A dysmorphic newborn with 45,x,der(1)inv,(1)(p13;qter)t(y;1)(pter -> q11;p13),-Y de novo karyotype: Y/autosome translocations are very rare chromosomal rearrangements. In most cases, the long arm of the Y chromosome is translocated onto an autosome and most patients are referred because of male infertility. Y/1 translocations are very rare, and have been reported in seven patients sofar. Pericentric inversions may be seen In all chromosomes and are not associated with phenotypic abnormalities. Here we report a 6-day old male baby with prenatal growth retardation, frontal bossing, hypertelorism. micrognathia, cleft soft palate, absent uvula, hypospadias, simian line in both hands and hammer toes. Cytogenetic analysis was performed with GTG-banding, C-banding and FISH analysis containing X centromeric probe, Yq12-qter locus specific probe and whole chromosome Y probe. An unbalanced Y/1 translocation was diagnosed: 45,X,der(1)inv(1)(p13:qter)t(y;1)(pter -> q11:p13),-Y.

51 ÖZET Bu çalışmada, yenidoğan bebeğin ağrılı uyaranlara yanıtına anne sütü, sükroz ve distile suyun etkisi araştırılmıştır. Çalışmaya, Guthrie testi, kan şekeri ve bilirubin tayini için topuk kanı alınan 102 sağlıklı term bebek alınmıştır. Bebekler, 2 mi %25 sükroz, anne sütü ve distile su alacak şekilde randomize olarak üç gruba ayrılmıştır. Ağrıya yanıt, ortalama ağlama, iyileşme süresi ve kalp atım düzeyleri ile değerlendirilmiştir. Median ağlama zamanı sükroz grubunda (36 saniye) hem plasebo grubundan (52 saniye), hem de anne sütü grubundan (62 sn) daha kısa bulunmuştur (p=0.0009). Median iyileşme zamanının anne sütü (112 sn) ve distile su (124 sn) grupları ile karşılaştırıldığında sükroz grubunda (72 sn) daha kısa olduğu saptanmıştır (p=0.004). Anne sütü ve plasebo grubu arasında ağlama ve iyileşme zamanlan açısından anlamlı fark bulunmamıştır (p>0.05). Topuk delme işlemini takiben kalp tepe atımındaki artışın, sükroz grubunda birinci dakika (sükroz vs anne sütü, p= 0.005; sükroz vs plasebo, p= 0.01), ikinci dakika (sükroz vs anne sütü, p= 0.01; sükroz vs plasebo, p= 0.0029) ve üçüncü dakikada (sükroz vs anne sütü, p= 0.007; sükroz vs plasebo, p= 0.0049) anlamlı derecede az olduğu gözlenmiştir. Birinci, ikinci ve üçüncü dakikalarda kalp tepe atımındaki değişim yüzdesinde, anne sütü ve plasebo grupları arasında (sırasıyla p= 0.95, p= 0.48 ve p=0.91) istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmamıştır.52 Sonuç olarak sükrozun analjezik özelliğinin, anne sütü ve distile su ile karşılaştırıldığında daha belirgin olduğu gösterilmiştir. Anne sütünün orosensoryel antinosiseptif etkisi, %25 sükroz kadar etkin bulunmamıştır. Anne sütünün antinosiseptif etkisi üzerinde kesin bir yargıya varmadan önce, postgastrik yolun katkısının, emme ve anne teması gibi faktörlerin orosensoryel etki ile birlikte değerlendirilmesi gerekmektedir. Bu faktörlerin etkilerini yansıtacak ileri çalışmalara gereksinim vardır. Anahtar sözcükler Analjezi, yenidoğan, sükroz, süt 66