Search

Gala Gölü Milli Parkı Edirne iline bağlı Enez ve İpsala ilçe sınırları içerisinde yer alan, 6.087 ha alanı kaplayan karasal ve sulak ekosistemlerden oluşmaktadır. Gala Gölü Milli Parkı sınırları içerisinde memeli hayvanlar üzerine 29 Temmuz – 07 Kasım 2016 tarihleri arasında 26 günlük kapsamlı arazi çalışması gerçekleştirilmiştir. Bu çalışma sonunda memeli hayvanların güncel envanteri yapılarak Gala Gölü Milli Parkı sınırları içerisinde 6 takım, 16 familyaya ait toplam 44 memeli türünün bulunduğu tespit edilmiştir. Bölgede istilacı tür olarak Myocastor coypus (su maymunu) tespit edilmiştir., Gala Lake National Park (GLNP) consists of terrestrial and aquatic ecosystems covering 6.087 hectares of area in Enez and İpsala district boundaries of Edirne province. Extensive field studies were performed on mammals within the boundaries of GLNP for 26 days from 29 July to 07 November 2016. A total of 44 mammalian species from 16 families within 6 orders were determined in the studied area and an up-to-date inventory of mammals was prepared. Myocastor coypus (coypu) were detected as an invasive species in the region.

Imbros and Tenedos,Northern islands of Eagean Sea,were visited as a total of 122 days between 1990-1992 and 449 rodent samples were collected.In Imbros,7 rodent species (Sciurus anomalus,Apodemus flavicollis,Apodemus sylvaticus,Rattus rattus,Rattus norvegicus,Mus macedonicus,Spalax leucodon)belonging to 3 families (Sciuridae,Muridae,Spalacidae)and in Tenedos,4 species (Apodemus hermonensis,Rattus rattus,Mus domesticus,Spalax leucodon)of 2 families (Muridae,Spalacidae) were determined. Using the information about their ecological features,morphological comporision of same aged rodent samples from islands with the Thrace and Northwest Anatolia was carried out.As a result of the comparision,it was found that Sciurus of Imbros, Apodemus and Spalax samples of Tenedos showed similarity to the samples from Northwest Anatolia,whereas Apodemus and Spalax samples from Imbros showed similarity to the samples from Turkish Thrace.However,Rattus and Mus samples from both islands showed similarity to all samples from both Turkish Thrace and Northwestern Anatolia. In this region,because of the difficulities arising from determining the species of Apodemus using morphological index,a method of foreman incisiv/maxilla teeth length (F1/11 M 3 )separation diagram were used.Apodemus populations from Imbros,Tenedos, Europe and Northwestern Anatolia were analysed for discriminant function in order to clear their relations and to prove the acceptability of previously used species determination method.

Micromys minutus was recorded from six localities in Turkish Thrace. The external, cranial and karyological peculiarities of the specimens were determined. The dorsal colour of the specimens is dark brownish, being lighter on the sides, but the rostrum and cheek are markedly ochre. Mean tail length relative to body length is 90.5%, and the occipito-nasal length is 18.1 mm. The diploid number of chromosomes was 2n = 68 with NF = 136 and NFa = 132.

In this study, white blood cell counts and morphological characteristics of peripheral blood cells were determined. Bat specimens were collected from Koyunbaba Cave in Kırklareli Prov. in November 2007. The highest and lowest lymphocyte counts were determined in M. myotis (70.4±12.09) and R. ferrumequinum (53.3±14.83), respectively. When comparing the neutrophil counts of the species, it was seen that the highest value belongs to R. hipposideros (37.75±18.03) and the lowest one belongs to M. capaccinii (17.88±12.50). The highest percantage of monocytes was seen in R. ferrumequinum (12.55±5.77) where as R. hipposideros (7.75±3.89) has the lowest counts. The white blood corpuscle populations have also been compared with other bat studies, Bu çalışmada beyaz kan hücrelerinin sayısı ve periferik kan hücrelerinin morfolojik özellikleri saptanmıştır. Yarasa örnekleri, Koyunbaba Mağarası (Kırklareli)’ndan Kasım 2007’de toplanmıştır. En yüksek ve en düşük lenfosit sayıları sırasıyla M. myotis’te (70,4±12,09) ve R. ferrumequinum’da (53,3±14,83) belirlenmiştir. Türlerin nötrofil sayıları karşılaştırıldığında en yüksek değerin R. hipposideros’a (37,75±18,03), en düşük değerin ise M. capaccinii’ye (17,88±12,50) ait olduğu görülmüştür. En yüksek monosit oranı R. ferrumequinum’da (12,55±5,77) görülmüşken, R. hipposideros en düşük sayıya sahiptir (7,75±3,89). Beyaz kan hücresi sayıları ayrıca diğer yarasa çalışmaları ile karşılaştırıldı

Biometric and genetic variation were analysed among populations of D. nitedula from Italy, Balkan Peninsula, Asia Minor and Israel. The biometric analysis was carried out on 84 specimens using 13 linear skull measurements. Variations in metrical characters among samples were studied by standard and multivariate analyses. The genetic analysis was carried out on 29 specimens by electrophoresis of 40 gene loci. In both analyses the Israeli sample was the most distinct. Skulls of Israeli specimens are characterized by longer mandibular tooth row, higher rhamus mandibulae, longer bullae, and narrower braincase breadth, rostra1 breadth and interorbital constriction. Electrophoretically the Israeli sample can be discriminated from European populations by four loci (Ldh-1, G6pdh, Pep-1, and Lap-2) fixed for new alleles. The mean value of Nei's genetic distance between Israeli and European populations was D = 0.186, ranging from 0.153 to 0.227. The Israeli population, commonly attributed to the taxon phrygius, was different from this by biometric analysis. D. n. phrygius from the topotype locality in Asia Minor clustered with the European population from Turkish Thrace. In order to clarify the phylogenetic relationships of the Israeli forest dormouse, a comparison with other populations from the Caucasus and Iran and with Dryomys laniger from Turkey is suggested. Riassunto Variabilità genetica e biometrica in Dryomys nitedula (Pallas, 1778) - Variabilità biometrica e genetica sono state analizzate tra popolazioni di D. nitetula provenienti da Italia, Penisola Balcanica, Asia Minore ed Israele. L'analisi biometrica è stata condotta su 84 esemplari mediante 13 misurazioni craniche lineari. La variazione nei caratteri metrici tra i campioni è stata studiata mediante analisi standard e multivariata. L'analisi genetica è stata condotta su 29 esemplari mediante elettroforesi di 40 loci genici. In entrambe le analisi il campione israeliano è risultato il più distinto. I1 cranio degli esemplari israeliani è caratterizzato da fila molare mandibolare più lunga, rhamus mandibolae più alto, bullae più lunghe e da una riduzione nella larghezza della costrizione interorbitale, della scatola cranica e del rostro. Elettroforeticamente il campione israeliano può essere distinto dalle popolazioni europee sulla base di quattro loci fissati per nuovi alleli (Ldh-1, G6pdh, Pep-1 e Lap-2). Il valore medio della distanza genetica di Nei tra le popolazioni europee e quella israeliana è D = 0.186, con range compreso tra 0.153 e 0.227. La popolazione israeliana, generalmente attribuita al taxon phrygius, si differenzia da questo su base morfologica. D. n. phrygius della località topotipica in Asia Minore risulta affine alla popolazione europea della Tracia turca. Per chiarire i rapporti filogenetici del driomio israeliano si suggerisce il confronto con altre popolazioni del Caucaso e dell'Iran e con Dryomys laniger della Turchia.

Karyotype analysis was carried out on three species of dormice: Myoxus glis, 4 populations from Northern and Southern Italy and from Turkey; Dryomys nitedula, 4 populations from Northern and Southern Italy, from Israel and from Turkey; Myomimus roachi, 1 specimen from Turkey. Myoxus glis shows 2n=62; comparison of our specimens from different localities shows complete correspondence between karyotypes, both for the autosomes and the heterochromosomes. Dryomys nitedula shows 2n=48. All populations we studied, show the same karyotypic pattern, except for the NOR-bearing chromosomes. Myomimus roachi, here studied for the first time, shows 2n=44. All the autosomes are biarmed of decreasing size. The X-chromosome is a medium size metacentric, while the Y-chromosome is the smallest one. All the three species we studied, show one pair of NOR-bearing chromosomes, Ag-NORs always correspond to the secondary constriction. Differences in the fundamental number and in heterochromosome morphology, have been observed by other authors, in different European populations. This variability is analysed and discussed. Riassunto Analisi cromosomica in tre specie di Myoxidae - L'analisi cromosomica è stata condotta su popolazioni europee di tre specie di Myoxidae: Myoxus glis, 4 popolazioni provenienti dal Nord e Sud Italia, e dalla Turchia; Dryomys nitedula, 4 popolazioni provenienti dal Nord e Sud Italia, da Israele e dalla Turchia; Myomimus roachi, 1 esemplare, proveniente dalla Turchia. Myoxus glis presenta 2n=62. Gli esemplari, provenienti dalle diverse popolazioni, mostrano corrispondenza nella morfologia sia degli autosomi che degli eterocromosomi. Dryomys nitedula presenta 2n=48. La morfologia dei cromosomi nei cariotipi appare corrispondente mentre diversa è la localizzazione degli Ag-NOR. Myomimus roachi, del quale viene analizzato per la prima volta il cariotipo, presenta 2n=44. Tutti i cromosomi sono metacentrici o submetacentrici di dimensioni decrescenti; il cromosoma X è un metacentrico di medie dimensioni, mentre l'Y è il più piccolo elemento dell'assetto. Le tre specie da noi studiate mostrano tutte una sola coppia di cromosomi postatori di NOR, gli Ag-NOR sono sempre localizzati in corrispondenza di una regione eterocromatica. Vengono analizzate e discusse le differenze osservate, da altri autori, in altre popolazioni europee, riguardo al numero fondamentale e alla morfologia degli eterocromosomi.

We examined the glans penis of 34 adult specimens belonging to five genera and six species of Myoxidae. Three measurements of phalli and 11 measurements of bacula were taken and nine ratios were calculated. The baculum of Myoxidae is simple and in all the species studied is fully expressed at the tip of the phallus and, excluding Muscardinus, lies beneath cavernous tissue. In Myoxus, the baculum is triangular, wide and flat and evident interpopulational variability is existing: North Italian specimens display shape differences in comparison with South Italian and Thracian populations. The baculum of Dryomys is relatively thick, wide on the base and narrow at the shaft. There are differences in size between Thracian and Israeli populations of Dryomys nitedula. The baculum of Muscardinus is short and thin, with a small base; the phallus is tubelike and shorter than the baculum. The baculum of Myomimus is very short and robust, with a relatively wide base; the phallus, in contrast to other species, has no pad-like structure. The baculum of Eliomys differs from that of Dryomys and resembles more that of Myoxus, being more curved, more triangular and flat in shape, with widening in the middle. There are marked differences between bacula of E. quercinus and E. melanurus. A cluster analysis showed high affinities between Myoxus and Eliomys, as well as Myomimus and Dryomys, reflecting possible phylogenetic relationships. Riassunto Falli e bacula di Mioxidi europei; descrizione e comparazione - È stato esaminato il glans penis di 34 esemplari adulti appartenenti a cinque generi e sei specie di Myoxidae. Sono state rilevate tre misurazioni sul fallo, undici sul baculum e nove rapporti. Il baculum dei Myoxidae è semplice e in tutte le specie studiate è situato nella parte terminale del fallo e, tranne che nel moscardino, giace sotto il tessuto cavernoso. Il baculum di Myoxus è triangolare, ampio ed appiattito; è presente una evidente variabilità tra popolazioni. Esemplari dell'Italia settentrionale mostrano differenze nella forma del baculum rispetto a popolazioni dell'Italia meridionale e della Tracia. I1 baculum di Dryomys è relativamente spesso, ampio alla base e sottile nella parte terminale. Esistono differenze nelle dimensioni tra popolazioni di Dryomys nitedula della Tracia e di Israele. II baculum di Muscardinus è corto, sottile, con una piccola base; il fallo è tubulare e più corto del baculum. Il baculum di Myomimus è molto corto, robusto, con una base relativamente ampia; il fallo, contrariamente alle altre specie, è privo di protuberanze. Il baculum di Eliomys differisce da quello di Dryomys e ricorda più quello di Myoxus, avendo una forma più curvata, triangolare ed appiattita, con un allargamento nella parte mediana. Esistono marcate differenze tra il baculum di E. quercinus e quello di E. melanurus. Elevata affinità, che potrebbe indicare possibili rapporti filogenetici, tra Myoxus e Eliomys e tra Myomimus e Dryomys è stata osservata mediante cluster analysis.

ÖZET Kuzey Ege'de yeralan Gökçeada ve Bozcaada'ya 1990 - 1992 yıllarında 2 kez yaz, 1 kez sonbahar ve 1 kez de ilkbahar olmak üzere 4 'er kez gidilerek 122 günlük arazi çalışması sonunda toplam 449 adet kemirici örneği toplanmıştır. Gökçeada'da 14 değişik lokaliteden 261 adet kemirici örneği toplanmış ve bu adada 3 familya 'ya (Sciuridae, Muridae, Spalacidae) bağlı, 5 cinse (Sciurus. Apodemus. Rattus. Mus ve Spa lax) ait 7 türün (Sciurus anomalus. Apodemus f lavicollis, Apodemus sylvaticus. Rattus rattus. Rattus norvegicus. Mus macedonicus ve Spa lax leucodon) bulunduğu tespit edilmiştir. Bozcaada'da ise 11 değişik lokaliteden 188 adet kemirici örneği toplanmış ve bu adada da 2 familya'ya (Muridae, Spalacidae) bağlı, 4 cinse (Apodemus, Rattus, Mus ve Spa lax) ait 4 türün (Apodemus sp., Rattus rattus. Mus domesticus ve Spalax leucodon) bulunduğu tespit edilmiştir. Bu türlere ait ekolojik bilgiler de değerlendirilerek adalarda yasayan kemirici türlerine ait örnekler Trakya ve Kuzeybatı Anadolu'dan elde edilen örnekler ile aynı yas grupları arasında morfolojik olarak karsı İstın lmıst ir. Bu karşılaştırma sonunda Gökçeada Sciurus anomalus ile Bozcaada Apodemus ve Spalax örneklerinin Kuzeybatı Anadolu örneklerine benzer olduğu, Gökçeada Apodemus ve Spalax örneklerinin de Trakya örneklerine benzer olduğu tespit edilmiştir. Bununla birlikte her iki adadaki Rattus ve Mus örneklerinin Kuzeybatı Anadolu ve Trakya örneklerine benzer olduğu görülmüştür. Kuzeyden güneye doğru inildiğinde morfolojik özellikleri birbirine karışan A_,_ sylvaticus ile A. f lavicollis örneklerinin tür düzeyindeki teşhisi zorlaşır. Bu nedenle her iki adadaki Apodemus örneklerine morfometrik ve morfolojik indeksler uygulanmış ve bu indekslerin Gökçeada ve Bozcaada Apodemus örneklerinin teşhisinde yetersiz kaldığı görülmüştür. Bunun üzerine Avrupa'da simpatrik olarak bulunan A. sylvaticus ve 2L_ f lavicollis'e ait örneklerin teşhisinde başarıyla kullanılan foreman inkisiv / maksi İla dis sırası uzunluğu (FI/I1-M3) serpilme diyagramı yöntemini adalardaki Apodemus örneklere uygulanmış ve dış morfolojik özelliklerin yardımıyla da örnekler teşhis edilebilmiştir. Bu uygulamanın sonunda Gökçeada'dan elde edilen Apodemus' 1ar m A. f lavicollis ve İL. sylvaticus türlerine ait olduğu fakat Bozcaada Apodemus ' larının Gökçeada Apodemus ' larından tamamen farklı olduğu tespit edilmiştir. Bu yüzden Bozcaada Apodemus 'lan sadece cins düzeyinde teşhis edilebilmiş ve bu örnekler Apodemus sp. olarak verilmiştir.II Gökçeada, Bozcaada, Kuzeybatı Anadolu, Trakya ve Slovenya'ya ait 9 Apodemus populasyonuna ait örnekler üzerine 12 metrik kafatası ölçüsü kullanılarak diskriminant fonksiyon analizi uygulanmıştır. Aynı zamanda kullandığımız ayırma yönteminin geçerliliği kontrol edilmiştir.Bu analizde Gökçeada, Bozcaada, Avrupa ve Kuzeybatı Anadolu Apodemus populasyonlarının birbirleri ile olan yakınlığı, ilişkileri açıklanmıştır. Her iki adadan elde edilen türlerin aynı yas grubu erkek ve dişi örneklerine ait dış vücut ve kafatası ölçüleri tablolar halinde verilmiş ve Spalaxleucodon dışındaki diğer türlerin erkek ve dişileri arasında herhangi bir fark olmadığı görülmüştür. Anahtar Kelimeler : Memeliler, adalar, Gökçeada ve Bozcaada. Türkiye'nin kemirici faunası m SUMMARY Gökçeada and Bozcaada, Northen Eagean islands were visited 4 times, twice in summer, once in spring and once in autumn, between 1990 and 1992 and as a total of 122 days 449 rodent samples were collected. In Gökçeada, 261 rodent samples from 14 different localities were collected and 7 specimens (Sciurus anomalus, Apodemus f lavicollis, Apodemus sylvaticua. Rattua rattus, Rattua norvegicus. Mus macedonicus ve Spa lax leucodon). belonging to 5 genus (Sciurua. Apodemus. Rattua. Mus and Spa lax) of 3 families (Sciuridae, Muridae and Spalacidae) were determined. Whereas in Bozcaada, 188 rodent samples from 11 different localities were collected and 4 species (Apodemus sp., Rattua rattus. Mus domesticus ve Spa lax leucodon) belonging to 4 genus (Apodemus. Rattua. Mus and Spa lax) of 2 families (Muridae and Spalacidae) were determined. Using the information about their ecological features, morfological comparison of same-aged rodent samples from islands with the Turkish Thrace and Northwestern Anatolia was carried out. As a result of comparison, it was found that S_j_ anomalus of Gökçeada, Apodemus and Spa lax samples of Bozcaada showed similarity to the samples from Northwestern Anatolia. Whereas Apodemus and Spa lax samples from Gökçeada showed similarity to the samples from Turkish Thrace. However Rattua and Mus samples from both islands showed similarity all samples, from both Turkish Thrace and Northwestern Anatolia. When it is moved from North to South, morphological features of A^ f lavicollis and A^ sylvaticus is getting mixed up, and classification which, on the species level, is getting har der. There for e both morphometric and morphological indexes were used for all Apodemus specimens in both islands However, these indexes are not sufficient for identification of these specimens. Because of that, a method of foreman incisiv / maxilla teeth length (FI/I1-M3) separation diagram, which has been used succesfully in Europae to identify simpatric Apodemus populations, is used on Apodemus specimens in both islands and with the help of external morphological features, samples were identifed. As a result of the application of the new method» it was found that Apodemus specimens in Gökçeada belong to both A_i. f lavicollia and ÜL. aylvaticua but Apodemus samples in Bozcaada were extremly different than Apodemus samples from Gökçeada. Therefore Apodemus samples of Bozcaada could only have been identifed on the genus level and these samples hve been classified as Apodemus sp.IV 9 Apodemua populations from Gökçeada, Bozcaada» Northwestern Anatolia, Turkish Thrace and Slovenia were analysed for discriminant function test accordig to 12 metric skull measurements. On the same time, the previous test is controlled by comparing the results of both tests. With discriminant analysis techinique, the relations of the Apodemus populations, with Gökçeada, Bozcaada, Europea and Northwest Anatolia are cleared. Body and skull measurements of same-aged male and female samples from both islands have been listed in tables and except Spa lax leucodon, no difference between males and females was observed. Key Words: Mammals, rodent fauna of Turkey, islands, Imbros and Tenedos. 150

Ö Z E ît Bu çalışmada 1985-1986 yıllarında Mayıs-Ekim ayları arasında Edirne ilinden yakalanan 205 adet kemirici örneğinin sistematik ta¬ yinleri yapılarak 9 kemirici türünün (Citellus citellus, Dryomys n it e dula. Myomimus roach^. Apodemua flavicollisf Apoâemus s.ylvaticııs. Rattus rattuşf Rattus norvegjcus. Muş muşcülus f Microtus arvalis)y ağırlıkları, dış vücud ve kafatası ölçüleri ile hatitatları ve di¬ ğer biyolojik özellikleri hakkında bilgiler verilmiştir. -1 39

Bu çalışmada, Kırklareli il sınırları içinde yer alan Koyunbaba Mağarası yarasa faunasının mevsimsel populasyon değişimleri ve tünek seçimleri araştırılmıştır. Mağara Eylül 2007-Ağustos 2008 tarihlerinde toplam 15 araştırma gezisi düzenlenerek incelenmiştir. Yarasa türlerinin populasyon sayımı, sıcaklık ve nispi nem ölçümleri için Koyunbaba Mağarasında yarasaların tünek olarak kullandığı 7 istasyon belirlenmiştir. Yarasaların tünek seçimi 3 parametreye (tünek yeri, tünek tipi, tünek yüksekliği) göre kaydedilmiştir. Elde edilen veriler istatiksel olarak değerlendirilmiştir.Mağaranın mevsimsel sıcaklık (Xyaz=14.50; Xkış=9.78) ve nem (Xyaz=78.70; Xkış=83.63) değerleri arasındaki fark istatiksel olarak anlamlıdır. Ayrıca, mağaranın çeşitli bölümlerindeki yaz sıcaklık farkı anlamlı iken, kış sıcaklık farkı anlamlı değildir.Koyunbaba Mağarasında Rhinolophidae (Rhinolophus ferrumequinum, R. hipposideros, R. euryale, R. mehelyi, R. blasii), Vespertilionidae (Myotis myotis, M. blythii, M. emarginatus, M. capaccinii, Plecotus austriacus) ve Miniopteridae (Miniopterus schreibersii) familyalarına ait toplam 11 yarasa türü kaydedilmiştir. R. blasii ve P. austriacus türleri Koyunbaba Mağarası için yeni kayıttır.En büyük populasyon yoğunluğu kreş kolonisi olarak 29.451 birey sayılmıştır. Koyunbaba Mağarası yarasa populasyonlarının % 92'si tarafından daha çok üreme ve yavru yetiştirme barınağı olarak, daha az olarakta % 8'i tarafından hibernasyon barınağı olarak kullanılmaktadır. Koyunbaba Mağarası R. ferrumequinum ve R. mehelyi tarafından hem yazlık hem de kışlık tünek olarak kullanılırken, R. blasii, R. euryale, M. myotis/blythii, M. capaccinii ve M. schreibersii tarafından ise daha çok yazlık tünek olarak kullanılmaktadır. M. emarginatus ise sadece yazlık tünek olarak kullanmaktadır.Koyunbaba Mağarasının farklı bölümleri yarasa türlerine göre farklı derecelerde kullanılmaktadır. Mağaranın salon ve oda özelliğindeki bölümleri yazlık tünek olarak kullanılırken, koridor bölümleri kışlık tünek olarak kullanılmaktadır. Mağaradaki tüneklerin yarasalar tarafından seçimi ve kullanımı da türlere göre farklı derecelerdedir.R. ferrumequinum, R. hipposideros, R. euryale, R. mehelyi ve M. emarginatus türlerinin tünek yeri seçimleri farklı değildir ve tüm tünek yerlerini de kullanmaktadırlar. R. blasii, M. myotis/blythii, M. capaccinii ve M. schreibersii türlerinin tünek yeri seçimleri farklıdır ve daha çok salonda tünerler. Yarasa populasyonlarının tünek yüksekliği seçimleri farklılık göstermektedir. Sıcak ve ferah olan yüksek tünekler daha çok yazlık tünek olarak kullanılmaktadır. R. ferrumequinum (0-3 m), R. hipposideros (0-3 m), M. myotis/blythii (5-30 m), M. capaccinii (5-30 m) ve M. schreibersii (5-30 m) türlerinin tünek yüksekliği seçimleri farklılık göstermektedir. Duvar özelliğindeki tünekler yarasalar tarafından hem hibernasyon hemde yavrulama ve yavru yetiştirme populasyonları tarafından tercih edilirken, tavan ve baca özelliğindeki tünekler ise daha çok yavrulama ve yavru yetiştirme populasyonları tarafından tercih edilmektedir.Sıcaklık tünek seçiminde neme göre daha önemli bir faktör olarak bulunmuştur. Özellikle yavrulama ve yavru yetiştirme tüneklerindeki sıcaklık tercihi türlere göre farklılık göstermektedir.Koyunbaba Mağarası büyük girişlere ve büyük bir salona sahip olmasından dolayı çok sayıda yarasa türünün büyük populasyonlarına yazın ev sahipliği yapmaktadır. Buna göre, Koyunbaba Mağarasının sıcak bölge Avrupa yarasa populasyonlarının üreme başarısı ve geleceği açısından uluslar arası bir öneme sahip olduğu anlaşılmıştır. In this study, seasonal population changes and roost selection of bat fauna in the Koyunbaba Cave located in boundary of Kırklareli was investigated. For this aim, between September 2007 and August 2008 total 15 surveys were carried out. The 7 stations used as roost by bats in the Koyunbaba Cave were determined for population count of bat species and measurement of temperature and relative humidity. Roost selection of bats were recorded as 3 parameters (roost location, roost type, roost height). Collected data was evaluated statistically.There was a statistically significant difference between seasonal (summer/winter) temperature (Xyaz=14.50; Xkış=9.78) and humidity (Xyaz=78.70; Xkış=83.63) of the cave. Also, while the temperature difference in different parts of the cave was significant in summer, it was not significant in winter.In the Koyunbaba Cave, totally 11 bat species belong to Rhinolophidae family (Rhinolophus ferrumequinum, R. hipposideros, R. euryale, R. mehelyi and R. blasii), Vespertilionidae family (Myotis myotis, M. blythii, M. emarginatus, M. capaccinii and Plecotus austriacus) and Miniopteridae family (Miniopterus schreibersii) were determined. R. blasii and Plecotus austriacus are new records for the Koyunbaba Cave.The largest total population abundance of bats was recorded as 29.451 in nursery in the Koyunbaba Cave. The Koyunbaba Cave was used by 92 % of the total bat population for breeding and nursery and by a minority 8 % of the bat population as a shelter for hibernating. The Koyunbaba Cave was used by species of R. ferrumequinum and R. mehelyi for both nursing and hibernating, species of R. blasii, R. euryale, M. myotis/blythii, M. capaccinii, M. emarginatus and M. schreibersii for nursing.Different parts of the Koyunbaba Cave are used by bats to various degrees. Parts of room and hall in the Koyunbaba Cave were used by bats for nursery while parts of corridor were used for hibernating. Selection and use degree of roost in the cave by bats differed according to the species.Roost selection of R. ferrumequinum, R. hipposideros, R. euryale, R. mehelyi and M. emarginatus were not different and they used all roost types. Roost selection of R. blasii, M. myotis/blythii, M. capaccinii and M. schreibersii were different and they usually roosted in hall. Selection of roost height of R. ferrumequinum (0-3 m), R. hipposideros (0-3 m), M. myotis/blythii (5-30 m), M. capaccinii (5-30 m) and M. schreibersii (5-30 m) showed difference. While wall as a roost type was prefered by bats for both hibernating and breeding/nursing, ceiling and dome as roost type were prefered usually for breeding/nursingTemperature is found more important factor than moisture for roost selection. Temperature selection particularly in nursery roost shows difference among species.The Koyunbaba Cave is a host to big populations of many species in summer due to having a big enterance and hall. Thus, it is understood that the Koyunbaba Cave have international importance in terms of reproduction success and future of warm Europe bat population. 109

ÖZET Yüksek Lisans Tezi DUPNİSA MAĞARA SİSTEMİ YARASALARI (MAMMALİA: CHİROPTERA) Trakya Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Biyoloji Anabilim Dalı Nisan 2002 ile Ocak 2004 tarihleri arasında Sarpdere köyü (Kırklareli- Demirköy) sınırları içinde yer alan Dupnisa Mağara Sistemi'nde (Sulu Mağara, Kuru Mağara ve Kız Mağarası) aylık periyodlar halinde 29 defa ziyaret edilerek gerçekleştirilen bu çalışma ile Chiroptera ordosunun Microchiroptera subordosundan Rhinolophidae familyasına ait 4 tür {Rhinolophus ferrumequinum, R. hipposideros, R. euryale ve R. mehelyi ) ve Vespertilionidae familyasına ait 7 tür (Myotis myotis, M. blythii, M. emarginatus, M. mystacinus, M. capaccinii, Miniopterus schreibersii ve Plecotus auritus) olmak üzere toplam 11 yarasa türü tespit edilmiştir. Rhinolophus mehelyi (Kuru ve Kız Mağarası) ve Plecotus auritus (Kuru Mağara) Dupnisa Mağara Sistemi için yeni kayıttır. Daha önce Dupnisa Mağara Sistemi'nde tespit edilen 4 tür (M daubentonii, M. bechsteinii, M. nattereri ve Barbastella barbastellus)'' 'e ise bu çalışmada rastlanamamıştır. P. auritus' un mağara siteminde rastlantısal olarak bulunduğu tespit edilmiştir. Bu çalışma ile Dupnisa Mağara Sistemi yarasa tür sayısı 15 'e çıkarılmıştır. Aylık periyodik çalışmalar sırasında mağara sistemindeki yarasaların sayımlan yapılarak, mağaralara göre populasyon büyüklüğünün en yüksek olduğu aylar özellikle kış mevsiminde Sulu Mağara'da (Ocak 2003: 33.257 ve Ocak 2004: 44.470 birey), Kız Mağarası'nda (Ocak 2003: 9.556 ve Ocak 2004: 10.130 birey) ve yaz mevsiminde Kuru Mağara'da (Temmuz 2002: 5.424 ve Ağustos 2003: 6.778 birey) olarak belirlenmiştir. Dupnisa Mağara Sistemi'nde en yüksek toplam populasyon yoğunluğu ise (Ocak 2003: 42.841 ve Ocak 2004: 54.653 birey) olarak kaydedilmiştir. Dupnisa Mağara Sistemi'nde bulunan yarasa populasyonlanmn % 99'unu 4 tür; M. schreibersii (% 81), M blythii (% 7), R. euryale (% 7) ve R. ferrumequinum (% 4)oluşturmaktadır. Yarasa populasyonlarının (% 67)'si Sulu Mağara'yı sadece kışlama amacıyla, (% 14)'ü Kuru Mağara'yı yavrulama ve yavru yetiştirme amacıyla kullanırken, (% 19)'u ise Kız Mağarası'nı kışlama, yavrulama ve yavru yetiştirme amacıyla kullanmaktadır. Bu çalışma bulgularına göre, Dupnisa Mağara Sistemi'nin bu sistemdeki toplam yarasa populasyonlarının (% 81)'i tarafından daha çok kışlama ve daha az olmak üzere (% 19)'u tarafından da yavrulama ve yavru yetiştirme barınağı olarak kullanıldığı belirlenmiştir. Türkiye'de bilinen toplam 35 yarasa türünden 15'nin (% 42,85) Dupnisa Mağara Sistemi'nde bulunduğunun tespit edilmesi, Dupnisa Mağara Sistemi'nin diğer mağaralarda rastlanmayan zengin bir tür çeşitliliğine ve büyük populasyon yoğunluğuna sahip olduğunun bir göstergesidir. Bu çalışma verilerine dayanarak bir kısmı turizm ziyaretine açılan Dupnisa Mağara Sistemi'ne ait bir ziyaret takvimi hazırlanmış, mağara ve yarasalarının korunmasına yönelik öneriler getirilmiştir. Şubat 2004, 92 sayfa Anahtar Kelimeler: Chiroptera, Yarasa, Tür, Populasyon, Dupnisa Mağara Sistemi, Trakya, Türkiye. ABSTRACT Master Thesis BATS OF DUPNİSA CAVE SYSTEM (MAMMALIA: CHİROPTERA) Trakya University Institute of Science Department of Biology With this research which was realized between April 2002 and January 2004 with 29 times monthly periodic visits to Dupnisa Cave System (Sulu Cave, Kuru Cave and Kız Cave) locating in boundary of Sarpdere village (Krrklareli-Demirköy), totally 1 1 bat species of which 4 species {Rhinolophus ferrumequinum, R. hipposideros, R. euryale and R. mehelyi) belong to Rhinolophidae family and 7 species {Myotis myotis, M. blythii, M. emarginatus, M. mystacinus, M. capaccinii, Miniopterus schreibersii and Plecotus auritus) belong to Vespertilionidae family from suborder Microchiroptera of order Chiroptera were determined. Rhinolophus mehelyi (Kuru and Kız Cave) and Plecotus auritus (Kuru Cave) are new records for Dupnisa Cave System. 4 species (M daubentoni, M. bechsteinii, M. nattereri and Barbastella barbastellus) recorded in Dupnisa Cave System in former studies weren't found in this study. It was also determined that P. auritus has existed in Dupnisa Cave System coincidentally at the time of invistegation. With this study, bat species of Dupnisa Cave System have been increased to 15. Bats in Dupnisa Cave System have been counted during monthly periodic visits and according to this countings, months in which population density was the highest (In Sulu Cave, January 2003: 33.257 and January 2004: 44.470; In Kız Cave, January 2003: 9.556 and January 2004: 10.130; In Kuru Cave, July 2002: 5.424 and August 2003: 6778) were determined. The highest total population density was recorded as 42.841 (in January 2003) and 54.653 (in January 2004) in Dupnisa Cave System. 4 Species -M. schreibersii (81 %), M. blythii (7 %), R. euryale (7 %), R. ferrumequinum (4 %)- constitue 99 % of population of bats found in Dupnisa Cave System. While 67 % of bat population only uses Sulu Cave to spend the winter, 14 % ofIV them uses Kuru Cave to bring forth young and breeding and 19 % of them uses Kız Cave both to spend the winter and to bring forth young and breeding. According to these findings, that Dupnisa Cave System is used by 81 % of total bat population much more to spend the winter and used by 1 9 % of total bat population much less to bring forth young and for breeding as shelter was determined. Being determined that Dupnisa Cave System has 15 bat species which is 42,85 % of 35 bat species in Turkey shows that Dupnisa Cave System has a rich species variety and large population density. On the basis of this research, a visit schedule has been prepared for Dupnisa Cave System of which some part is already open to turizm and some suggestions have been made for conservation of cave and bats. February 2004, 92 pages Key Words: Chiroptera, Bat, Species, Population, Dupnisa Cave System, Thrace, Turkey 92