Search

Amaç: Insülin glarjin U300 (IGlarU300) insülin glarjin U100’e (IGlarU100) kıyasla daha az hipoglisemiye neden oldugu gösterilen, ultra uzun etkili bazal insülin analogudur. Biz bu çalısmada diger insülin rejimleri ± oral antidiyabetik tedavilerden (oad) IGlarU300 tedavisine geçmenin glisemik kontrol ve hipoglisemi üzerine etkisini arastırmayı amaçladık. Yöntem: Dokuz Eylül Üniversitesi Endokrinoloji polikliniklerine basvurup, mart 2017- haziran 2021 tarihleri arasında IGlarU300 tedavisi baslanmıs olan tip 1 ve tip 2 diyabetik hastaların tıbbi kayıtları retrospektif olarak incelendi. Hastaların demografik özellikleri, diyabetik tedavileri, laboratuvar sonuçları ve hipoglisemi sıklıgı gibi verileri kaydedildi. Baslangıç verileri IGlarU300 tedavisi sonrası 3, 6, 12, 24. aylar ile karsılastırıldı. Bulgular: 167 hastanın kayıtları incelendi (K/E: 94/73; ortalama yas: 58.29 ± 16.52). 41 hasta tip 1, 126 hasta tip 2 diyabet tanılıydı. En sık 3 komorbid durum; hiperlipidemi, hipertansiyon ve koroner arter hastalıgıydı. Hastaların büyük bir kısmı (�,8) insülin kullanıyordu. ?,6’ sı bazal, y,6’ sı intensif, %0,6’sı ise premix insülin tedavisi altındaydı. IGlarU300 tedavisine geçiste, hastaların toplam (bazal±- bolus) insülin dozlarında anlamlı bir degisiklik yapılmamıstı. IGlarU300 kullanıldıgı süre boyunca toplam insülin dozunda hafif azalma izlendi. IGlarU300 ile HbA1c’de, 3- 6- 12-24. aylarda baslangıca göre anlamlı düsüs izlendi (pSonuç: IGlarU300, insülin dozlarında belirgin degisiklik olmaksızın hipoglisemiyi azaltmakta ve glisemik kontrolü saglamaktadır. Ayrıca hastalarda oad ihtiyacını da azaltmıstır.

The goals of Type 2 diabetes treatment are to eliminate the hyperglycemia resulting from insulin insufficiency and/or insulin resistance, delay beta cell damage/depletion, and prevent other metabolic co-morbidities and complications. In the current treatment algorithms, lifestyle changes (medical nutrition therapy, physical exercise) and oral anti-diabetics are followed by insulin therapy, which is considered a replacement therapy for Type 2 diabetes. Pre-mixed insulin preparations, which are an option for patients with poor blood glucose level control under oral anti-diabetics treatment, have been developed to meet both basal and prandial insulin needs by simulating the physiological changes in insulin levels. The consensus on the necessity of individualizing insulin therapy requires physicians to have a detailed knowledge of the various uses of insulin. Therefore, this comprehensive consensus statement has been prepared by a panel of expert endocrinologists from different regions of Turkey to help physicians use biphasic insulin aspart 30 in suitable patients at the right time. In this statement, expert panel opinions on (a) Recommendations for the appropriate initiation, titration, and intensification of insulin treatment, and (b) The treatment algorithms in initiation, titration, and intensification of biphasic insulin aspart 30 treatment and special conditions specific to changing treatment regimen are presented. Tip 2 diyabet (T2D) tedavisinde amaç, insülinin yetersiz salgısı ve/veya insülin direnci sonucu oluşan hiperglisemiyi ortadan kaldırmak, beta hücre harabiyetini/tükenişini yavaşlatmak, eşlik eden diğer metabolik sorunları düzeltmek ve komplikasyonları önlemektir. Güncel tedavi algoritmalarında yaşam tarzı değişikliği (tıbbi beslenme tedavisi, egzersiz) ve oral antidiyabetikler ile tedavi seçeneklerini izleyen aşamada yer alan insülin, T2D için bir yerine koyma tedavisi olarak değerlendirilmektedir. Hazır karışım insülinler, oral antidiyabetikler ile kan glukoz düzeyleri kontrol altına alınamayan hastaların tedavisinde yer alması önerilen tedavi seçeneklerinden olup, hem bazal hem de prandiyal insülin ihtiyacını fizyolojiye yakın biçimde karşılamak amacıyla geliştirilmişlerdir. İnsülin tedavisinin kişiye özel olması gerektiği konusundaki konsensüs, hekimlerin değişik insülinlerin kullanımları ile ilgili daha ayrıntılı bilgiye sahip olmalarını gerektirmektedir. Bu nedenle, ülkemiz koşullarında bifazik insülin aspart 30’un doğru hastada, doğru zamanda ve doğru biçimde kullanılmasını kolaylaştırmak ve hekimlere yardımcı olmak için Türkiye’nin farklı bölgelerinde görev yapmakta olan deneyimli endokrinologlardan oluşan bir uzman paneli tarafından, bu kapsamlı uzlaşı metni hazırlanmıştır. Bu uzlaşı metninde, uzman paneli görüşleri; a) İnsülin tedavisine uygun başlangıç, titrasyon ve yoğunlaştırma algoritma önerileri ve b) Bifazik insülin aspart 30 tedavisine özgü başlangıç, titrasyon ve yoğunlaştırma tedavi algoritmaları ve tedavi geçişlerine dair özel durumlara ilişkin öneriler temelinde sunulmaktadır.

Insulin degludec/insulin aspart (IDegAsp) is a modern coformulation of ultra-long-acting basal insulin degludec, with rapid-acting insulin aspart. IDegAsp provides effective, safe, well-tolerated glycemic control, with a low risk of hypoglycemia while allowing flexibility in meal patterns and timing of administration. This consensus statement describes a pragmatic framework to identify patients who may benefit from IDegAsp therapy. It highlights the utility of IDegAsp in type 2 diabetic patients who are insulin-naive, suboptimally controlled on basal or premixed insulin, or dissatisfied with basal-bolus regimens. It also describes potential IDegAsp usage in type 1 diabetic patients.

Bu çalışmanın amacı 20 yıllık dönemde Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji anabilim Dalı'nda saptadığımız 159 tiroid kanserinin retrospektif olarak incelenmesidir. Olguların sasso (132 olgutiti tiroid papiller karsinomu {TPK}. vaee [15 olgui'ü tiroid tolliküier karsinomu (TFK). "tacın (?clgulı'ü tiroid modüller karsinomu [TMR]. %32 {5 olgul'si de timid Hürthie hücreli karsinomitümörü tTl—lHI—(iTl dür. Saptadığımız timid kanseri olgularının histopatolojik bulgulari yeni bilgiler ışığında değerlendirilmiştir. Anahtar Sözcükler: Timid kanseri. mikrokarsinom. timid papiller tümörü. mikst timid karsincmları. iroid karsinomları az görülen kanserler olmasına karşın. her yıl birkaç binden az insanı etkiler ve kanser ölümlerinin “fal'den azını oluşturur. Etioloji'de çevresel etkenler. kalıtımdan daha önemlidir. Guatrın endemik olduğu bölgelerde sıklığı yüksektir {1-3}. Ayrıca

Background and aim: Recent human and animal study findings have indicated that insulin-like growth factor I and its receptor (IGF-I/ IGFIR) system activation play a critical role in cell transformation and Tumoragenesis. Although IGF-I and IGF-IR expression have been shown in neoplastic intestinal cells of humans and rats, the modulation of IGF-IR expression during progression of normal colonic mucosa to adenoma, carcinoma and metastasis has not yet been investigated sufficiently. Meterial and methods: In this retrospective study, we studied the expression of IGF-IR in 35 normal colonic mucosa, 31 colonic adenomas and 71 colorectal adenocarcinomas. Formalin-fixed, paraffinembedded tissues of each patient were immunostained using streptavidin- biotin-peroxidase method. An anti-IGF-IR b(H-60) rabbit polyclonal antibody (Santa Cruz Biotechologen, SC-9038 Inc. U.S; dilution 1/100) was used. Results: IGF-IR positivity rates were 92 % (65/71) in the colorectal cancer patients, 71 % (22/31) among those with adenoma and 0 % among the normal mucosa specimens. When the intensity of the stain was semiquantitatively evaluated, strong IGF-IR positivity was identified in colorectal cancer patients compared to adenomas (p=0.000). In colorectal cancer patients, strong IGF-IR positivity was also significantly related with higher-stage tumors (p=0.037). Conclusion: Our findings suggested that IGF-IR expression may have an important role during the progression of normal mucosa to colorectal adenoma and adenocarcinoma, Giriş ve Amaç: Yakın dönemde insan ve hayvan çalışmalarındaki bulgular, hücre transformasyonu ve tümörogenezisde, insülin benzeri büyüme faktörü-1(IGF-I) ve insülin benzeri büyüme faktörü-I reseptörü (IGF-IR) sisteminin aktive olmasının kritik rolü olduğunu düşündürmektedir. İnsan ve farede, neoplastik intestinal hücrelerde IGFI ve IGF-IR ekspresyonu gösterilmekle birlikte, normal kolonik mukozadan adenom, karsinom ve metastaza ilerleme sırasında IGF-IR ekspresyonunun modülasyonu yeterince değerlendirilmemiştir. Gereç ve yöntem: Bu retrospektif çalışmada, 71 kolorektal kanser, 31 adenom ve 35 normal mukozada, formalinle fikse edilmiş parafin bloklarda saklanan dokularda, immünohistokimyasal yöntemle IGF-IRb(H-60) (1/100, Santa Cruz Biotechologen, SC-9038 Inc.U.S) ekspresyonu incelenmiş ve olguların klinik özellikleri, sağ kalımları, IGF-IR ekspresyonu ile olan ilişkileri araştırılmıştır. Bulgular: Kanserli olgularda %92 (65/71), adenomlu olgularda %71(22/31) oranında IGF-IR pozitifliği bulunurken, normal mukozalı olguların hiçbirinde (%0) IGF-IR pozitifliğiyle karşılaşılmadı. IGF-IR ekspresyonu, şiddet ve yaygınlık açısından semikantitatif bir yöntemle değerlendirildiğinde kanserli dokularda adenomlu dokulara göre daha yüksek IGF-IR ekspresyonuyla karşılaşıldı (p:0.000). Ayrıca kanserli olgular erken evre (evre I ve II) ve geç evre (evre III ve IV) olarak karşılaştırıldığında ileri evrelerde IGF-IR ekspresyonu anlamlı düzeyde daha yüksek bulundu (p:0.037). Sonuç: Bulguları mız kolorektal tümörogenezde normal mukozadan adenom, karsinom ve metastaz gelişiminde IGF-IR ekspresyonunun önemli bir yeri olduğunu düşündürmektedir.

Objectives: The relation between non-functioning adrenal adenoma and unfavorable metabolic status has been a debate so far. We aimed to demonstrate the prevalence of non-alcoholic fatty liver disease (NAFLD) in subjects with silent adrenal adenomas. Materials and Methods: 130 consecutive subjects with non-functioning adrenal adenomas, 170 age-, gender- and BMI-matched individuals without adrenal gland disorders, and 20 patients with Cushing's syndrome were included in the study. Fatty liver disease was diagnosed by ultrasonography and the severity was scored semiquantitatively. Liver function tests were performed. Cushing's syndrome and non-functioning adrenal adenoma were diagnosed using appropriate tests of hypothalamus-pituitary-adrenal function. Results: The prevalence of NAFLD was 30.7%, 65.0% and 39.4% in adenoma group, Cushing's syndrome group and control group, respectively. There was no significant difference in terms of Type 2 diabetes mellitus, hypertension and NAFLD prevalence between adenoma group and controls. NAFLD was not only more common in subjects with Cushing's syndrome but was also more severe. Hypercortisolemia strongly predicted the development of metabolic syndrome (OR: 10.571, p=0.004). When age, gender, hypercortisolemia and metabolic syndrome were assessed, metabolic syndrome remained as the sole independent predictor of fatty liver development (OR: 9.162, p