Search

Bu çalışma, Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin Nisan 1920- Nisan 1923 arasındaki süreyi kapsayan birinci dönemindeki dış politika yapım süreçlerine odaklanmaktadır. Tarihyazımında Birinci Meclis olarak anılan bu meclisin en önemli görevi kuşkusuz Millî Mücadele’yi zafere taşımaktı. Bu sebeple, Ankara’nın yürüttüğü dış politika da savaşın gidişatında önemli bir alanı oluşturmaktaydı. Buradan hareketle bu makale, Birinci Meclis çatısı altında Ankara hükümetinin yürüttüğü diplomasinin mecliste ne şekilde tartışıldığını analiz edip meclisin hangi noktalara özellikle önem atfettiğini ortaya koymaktadır. Birinci Meclis, milletvekillerinin kompozisyonu ve meclis hükümeti sisteminin yapısı itibariyle tarihimizde dinamik ve aynı zamanda içinde birçok tartışmanın yaşandığı bir meclis olarak adlandırılmaktadır. Çalışma, dış politika alanının bu tartışmalardan azade olmadığını, aksine bu alanın meclis içi tartışmalarda önemli yer tuttuğunu göstermektedir. Bu noktada araştırmanın özellikle ortaya koymak istediği üç husus bulunmaktadır. Birincisi, Birinci Meclis’te milletvekillerinin dış politika meselelerini ciddi bir biçimde tartıştığı ve genel olarak siyasette daha küçük bir grup tarafından yönlendirildiği düşünülen dış politika alanında meclisin tamamının aktif görüş bildirdiğidir. Makalenin ortaya koyduğu ikinci husus, meclisin dış politikaya aktif katılımının dönemin olağan dışı şartlarına ek olarak siyasal sistemin kendisi ile yakından ilgili olduğudur. Bir başka deyişle, meclis hükümeti sistemi yasamayı diğer erklerin üzerinde tuttuğundan dış politika yapımı da – diğer alanlara benzer biçimde - milletvekilleri ve icra vekilleri heyeti arasında bir yetki mücadelesine dönüşmüştür. Makalenin altını çizdiği üçüncü husus da dış politikanın meclis içinde bulunan farklı gruplar arasındaki güç mücadelesinden ayrı tutulamayacağıdır. Tartışmaların içeriği ve tarafları bu durumu da özetler niteliktedir., This study focuses on foreign policy making process in the Turkish Grand National Assembly between April 1920 and 1923, namely, during its first period. The foremost aim of this assembly, which has been called the First Parliament in Turkish historiography, was to win the War of Independence. Therefore, foreign policy constituted one of the most important realms of the Turkish National Struggle. This study, in this respect, shows the foreign policy related issues that the parliament paid attention to, and the debates around them. In Turkish historiography, the First Parliament has been associated with dynamism and democracy mostly because of its convention system (meclis hükümeti sistemi) and of its political composition. This presentation displays that foreign policy was not an exception regarding the vivid discussions taking place in the parliament. This study has three main assumptions. First, it suggests that the First Parliament actively engaged with foreign policy making, which is usually regarded as the realm of the executive body. Second, it argues that this active involvement stemmed not only from the extraordinary circumstances of the day, but also from the political system itself. In other words, since the convention system formulated the legislative body superior to the executive, the relationship between these two powers turned into a struggle about authority in the Turkish Grand National Assembly, not excluding the area of foreign policy. Third, it emphasizes that all these conflicts inside the parliament cannot be separated from the ordinary politics of the day. The content and specifically the parties of these debates explain this situation well.

anemon Türkiye’nin Sahra altı ülkelerle ilişkileri 2000’li yıllardan itibaren önemli ilerleme kaydetmiştir. Var olan çalışmalar bu politikanın ardındaki motivasyonlara odaklanmış ve meselenin siyasal, ekonomik ve kültürel boyutlarını analiz etmişlerdir. Bu makale ise politikanın oluşum sürecine odaklanarak yazına katkıda bulunmayı amaçlamaktadır. Türkiye’de Afrika ülkelerine yönelik bir açılım 2000’lerden önce gündeme gelmiş olsa da bu çabalar ya tam anlamıyla bir politikaya dönüşmemiş ya da hükümet değişikliği nedeniyle terk edilmiştir. 2000 sonrası Afrika politikasının başarılı bir şekilde ortaya çıkması kısmen bu çabalara ve siyasa girişimcilerinin destek alabilmek için benimsedikleri stratejilere bağlı olmuştur. Turkey’s relations with Sub-Saharan African countries have developed substantially since the 2000s. Existing research has focused on the motivations for this policy and analyzed it from political, economic and cultural aspects. This article seeks to contribute to this literature by focusing on the emergence phase of this policy. An opening towards African countries have come to the agenda in Turkey several times before the 2000s but these attempts either did not turn into full-fledged policies or were abandoned after a change of government. The successful emergence of the post-2000 African policy is in part based on these attempts but also on the strategies adopted by policy entrepreneurs to get support for the opening. 770432

Bu makale, Türk dış politikasını ve küresel konumunu yeniden tanımlama arayışını analiz etmek ve anlamak için içsel ve dışsal unsurları da dikkate alarak mevcut argümanlara bir alternatif oluşturmaya odaklanmaktadır. Bu makalenin temel amacı, 2000 sonrası dönemde değişen Türk dış politikası dinamiklerini ve artan kabiliyetlerini dikkate alarak Türkiye’nin küresel sistemin yapısına yönelik yaklaşımını eleştirel realizm bağlamında değerlendirmektir. Bu çerçevede çalışmanın birinci amacı Türkiye’nin uzun yıllardan bu yana bölgesinde yaşanan çatışmaların/krizlerin çözümü, küresel barışın ve adaletin sağlanması için öne sürdüğü “Dünya Beşten Büyüktür” söylemini bir model olarak analiz etmektir. Çalışma bu çerçevede sadece mevcut dış politika dinamiklerini yorumlamayı değil, pozitivist yaklaşıma bir alternatif sunmayı da hedeflemektedir. Çalışma temelde pozitivist yaklaşımın olaylara ve mevcut konjonktüre odaklanarak bir dış politika tahlili yapmanın eleştirisini yapmaktadır. Bu doğrultuda çalışma, Bhaskar ve Patokami’den yola çıkarak çıkarak fail ve yapıyı kullanmakta, Gramsci’nin ise hegemonya yaklaşımını benimsemektedir. Makalenin temel iddiası, eleştirel realizmin dış politika analizinde ana akım teorilere göre daha açıklayıcı ve yorumlayıcı bir tahlil imkânı sunduğudur. Makale bu doğrultuda ontolojik sorgulamanın önemine dikkati çekerken, diğer yandan Türkiye’nin küresel sisteme yönelik eleştirilerini ve çözüm modelini eleştirel gerçeklik bağlamında tartışmaktadır., This article focuses on creating an alternative to existing arguments, taking into account internal and external factors in order to analyze and understand Turkish foreign policy and its quest to redefine its global position. The main purpose of this article is to evaluate Türkiye's approach to the structure of the global system in the context of critical realism, taking into account the changing Turkish foreign policy dynamics and increasing capabilities in the post-2000 period. In this context, the first aim of the study is to analyze the discourse of "The World is Bigger Than Five", which Türkiye has put forward for the resolution of conflicts/crises in its region for many years, and to ensure global peace and justice, as a model. In this context, the study aims not only to interpret the current foreign policy dynamics, but also to offer an alternative to the positivist approach. The study basically criticizes the positivist approach to make a foreign policy analysis by focusing on events and the current conjuncture. In this direction, the study uses agency and structure based on Bhaskar and Patokami, and adopts Gramsci's hegemony approach. The main claim of the article is that critical realism offers a more explanatory and interpretive analysis opportunity in foreign policy analysis than mainstream theories. While drawing attention to the importance of ontological inquiry in this direction, the article also discusses Turkey's criticisms of the global system and its solution model in the context of critical reality.

Presentation atBISA 2022 (British International Studies Association), New Castle, United Kingdom This presentation has been preparedas a part of EMOFORTE Projectthat has received funding from the European Union’s Horizon 2020 research and innovation programme under the Marie Skłodowska-Curie grant agreement No.896311 This paper will focus on ressentiment in Turkish foreign policy discourse vis a vis the European Union in reaction to the stagnated membership process, employing mixed methods and corpus-assisted discourse analysis to establish the linkages between status, ressentiment and claims to moral superiority. “Ressentiment” is a reaction emerging from situations of profound systemic injustice and inequality, which includes, but goes beyond, ordinary sentiments of resentment. While the role of ressentiment in populist discourse has already been discussed in the literature, research so far has rarely explored the particular role of ressentiment in the triangle of international relations, populism and emotion. The resentment resulting from status denial in international relations, such as not being admitted to an international organization, can activate underlying ressentiment and serve as a strong tool for populists in foreign policy discourse. Following the previous research which considers that status-seeking is a subcategory of state identity politics and political claims to moral superiority is one of the status-enhancing strategies adopted by the small and middle powers (Wohlforth et al. 2018), this study attempts to show how the emotions can function as status markers in populist foreign policy discourse and how they can empower the identity articulations positioning Turkey in a category of higher moral status comparing to the ‘malevolent’ West. With the help of emotion discourse analysis, it explores how populist leaders make claims of moral superiority against the status-denying institutions, and these are given particular force by the background situation of latent injustice.

Presentation at the InternationalSymposium on 'Emotions and Foreign Policy in Global International Relations: the West and the Rest', Universidad de Navarra, Pamplona SpainEMOIR Symposium This presentation has been preparedas a part of EMOFORTE Projectthat has received funding from the European Union’s Horizon 2020 research and innovation programme under the Marie Skłodowska-Curie grant agreement No.896311 Geopolitical Emotions: A historical look at EU-Turkey relations This paper explores the links between the geopolitics, national identity, and emotions by focusing on Turkish Foreign Policy Discourses between 1997-1999. The end of the Cold War disturbed the settled role of Turkey within the dynamics of bi-polar world by increasing ambiguities and unpredictability in its relations with the neighbor countries, and the rest of the World in general. It also amplified Turkey’s security concerns by unsettling the function and raison d’etre of NATO. First Iraqi war, American intervention, and the war in Balkans accompanied by shifting alliances in Europe led to a crisis in Turkish foreign policy which was functioning according to the similar rules and definitions for the decades during the Cold War. The EU’s exclusion of Turkey from the list of official candidates in 1997 not only signalled that Turkey is not taking part in the newly emerging coalitions and alliances while the existing structures such as NATO are losing their conventional roles. It also posed a direct threat to an important component of the national identity: Westernization/Europeanization as a sign of improvement and evolution. The period from the 1997 Luxembourg summit to the 1999 Helsinki Summit is a special period in the history of Turkish Foreign Policy: at best, a period of anxiety and disappointment in Foreign Affairs and a period of crisis in terms of national identity. Increasing security concerns with ambiguities of re-positioning Turkish Foreign Policy in a modified but not yet re-settled international system created an atmosphere which was called anxious geopolitics (Eberle 2021). This study makes the emotions the primary focus of its discourse analysis which will be conducted to understand how geopolitics becomes a part of identity articulationsin foreign policy discourses

Economic growth and distribution of wealth based on globalization is the Justice and Development Party (AKP)’s strength in domestic politics. The AKP has also used the economy as a foreign policy tool by developing the policies of previous governments based on free market economics and harmonizing with the EU. This article examines the mechanism of the economic aspects of Turkish foreign policy under the AKP. Business associations are key to understanding the AKP’s economic diplomacy. This paper focuses on the Turkish Industrialists and Businessmen’s Association (TÜSİAD), the Foreign Economic Relations Board (DEİK), and the Turkish International Cooperation Agency (TİKA) as the economic mechanism of Turkish foreign policy. foreign policy.

2005 yılından itibaren Adalet ve Kalkınma Partisi (AK Parti) hükümetleri ile birlikte Afrika kıtası Türk Dış Politikasında önem kazanmaya başlamıştır. Türkiye'nin yumuşak güç politikası, Afrika ile çok taraflı ilişkilerin geliştirilmesinde en önemli araçlardan biridir. Türkiye son yıllarda Afrika ülkeleriyle askeri ve savunma alanlarında önemli işbirlikleri yapmaktadır. Örneğin Türkiye'nin yurtdışındaki en büyük askeri üssü 2017 yılında Somali'de açıldı. Ancak Türkiye'nin yumuşak gücü, kıta ile siyasi, ekonomik, sosyal ve güvenlik alanlarında ilişkileri derinleştirmek için çok önemli bir stratejik zemin hazırlamaktadır. AK Parti hükümetleri Türkiye’nin Afrika ile ilişkilerini ideolojik bir boyuttan stratejik bir boyuta taşıyarak Afrika kıtasının Türkiye için stratejik bir anlamı olduğunu ortaya koymuştur. Araştırma, Türkiye'nin Afrika'ya yönelik yumuşak güç stratejisinin tarihi, coğrafi, siyasi ve ekonomik dahil olmak üzere bir dizi faktör ve dinamikten etkilendiğini savunuyor. Bu çalışma, Türkiye'nin Afrika'daki yumuşak güç politikasını kavramsal bir çerçevede ve bütüncül bir yaklaşımla analiz ederek literatüre katkı sağlamayı amaçlamaktadır., Since 2005, with the ruling Justice and Development Party (AK Party) governments, the African continent has gained a great importance in Turkish Foreign Policy. Turkey's soft power policy is one of the most important tools in the development of multilateral relations with Africa. Turkey has been making significant cooperation with African countries in the fields of military and defense in recent years. For example, Turkey's largest overseas military base was opened in Somalia in 2017. However, Turkey's soft power prepares a very important strategic ground for deepening relations with the continent in the political, economic, social, and security fields. The ruling AK Party governments have moved Turkey's relations with Africa from an ideological dimension to a strategic one, revealing that the African continent has a strategic meaning for Turkey. The research argues that Turkey’s soft power strategy toward Africa has been influenced by several factors and dynamics including historical, geographical, political, and economic. This study aims to contribute to the literature by analyzing Turkey’s soft power policy in Africa in a conceptual framework and holistic approach.

Ali Fethi (Okyar) Bey, the interior minister of the Grand National Assembly government, took a two-month leave on 3 July 1922 to receive treatment in Europe. During this time, he conducted negotiations in Italy, France and England on the joint peace terms of March 1922, which England and France presented to Turkey and Greece. He arrived in London on 30 July 1922 after Rome and Paris; but unlike other countries, he could not hold high-level talks there. During August, his requests to meet with Foreign Minister Lord Curzon were rejected on various excuses. He could only meet with secondary officials who had no power to influence the foreign policy. Therefore, the current literature is dominated by the opinion that Fethi Bey's London mission ended in failure and the Turkish Great Offensive decision was taken after that. However, the meetings and correspondence between Mustafa Kemal Pasha and Fethi Bey before the Turkish Great Offensive allows for a different interpretation. According to these meetings, which Fethi Bey mentioned in his memoirs, delaying the England’s realization of the situation was of great importance for the preparations for the Turkish offensive, which was carried out with the utmost secrecy, and this was the main goal of Fethi Bey's London mission. The main purpose of Fethi Bey's visit to Europe was to prevent an actual intervention by England until the attack takes place, and to create public opinion in favor of the national struggle and against the British government, rather than holding peace talks with Italy, France and England. In this study, Fethi Bey's visit to London, which took place just before the Great Offensive, was considered as one of the measures taken to protect the confidentiality of the attack, as a diplomatic maneuver, and Fethi Bey's attempts at the British government and his public opinion-building activities in London were examined. The main source of the study is Fethi Bey's memoirs and British archive documents., Büyük Millet Meclisi hükümetinin Dâhiliye Vekili Ali Fethi (Okyar) Bey, 3 Temmuz 1922’de Avrupa’da tedavi görmek meclisten için iki aylık izne ayrılmış, bu süre zarfında İngiltere ve Fransa’nın Türkiye ve Yunanistan’a sunduğu Mart 1922 tarihli barış şartları üzerine İtalya, Fransa ve İngiltere’de müzakerelerde bulunmuştur. Roma ve Paris’in ardından 30 Temmuz 1922’de Londra’ya giden Fethi Bey, diğer ülkelerin aksine burada üst düzey görüşmelerde bulunamamıştır. Ağustos ayı boyunca Fethi Bey’in İngiltere Dışişleri Bakanı Lord Curzon’la müzakere talepleri çeşitli bahanelerle reddedilmiş, Fethi Bey ancak dış politikayı etkileme imkanı olmayan ikinci düzey yetkililerle görüşebilmiştir. Mevcut literatüre Fethi Bey’in Londra misyonunun başarısızlıkla sonuçlandığı ve bunun ardından Büyük Taarruz kararının alındığı kanısı hâkimdir. Oysaki Büyük Taarruz öncesi Mustafa Kemal Paşa’yla Fethi Bey arasında gerçekleşen görüşme ve yazışmalar farklı bir yoruma olanak sağlamaktadır. Fethi Bey’in anılarında belirttiği bu görüşmelere göre; azami gizlilik içerisinde yürütülen taarruz hazırlıklarında, İngiltere’nin durumun farkına varmasının geciktirilmesi büyük bir önem taşımaktadır ve Fethi Bey’in Londra misyonunun asıl hedefi budur. Fethi Bey’in Avrupa ziyareti, İtalya, Fansa ve İngiltere nezdinde barış görüşmeleri yapmaktan ziyade, bu kanıyı uyandırarak taarruz gerçekleşene kadar İngiltere’nin fiili bir müdahalesini önlemek ve milli mücadele lehine ve İngiltere hükümeti aleyhine kamuoyu oluşturmayı amaçlamaktadır. Bu çalışmada, Fethi Bey’in Büyük Taarruzdan hemen önce gerçekleşen Londra ziyareti taarruzun gizliliğini korumak için alınan tedbirlerden biri, bir diplomasi manevrası olarak ele alınmış ve Fethi Bey’in bu süre zarfında İngiliz hükümeti nezdindeki girişimleri ve Londra’da yürüttüğü kamuoyu oluşturma faaliyetleri incelenmiştir. Çalışmanın temel kaynağını Fethi Bey’in anıları ve İngiliz arşiv evrakı oluşturmaktadır.

This study is about foreign policy implementations that applied to design Turkish politics before and after the Arab Spring periods by Ak Party, which entered the political scene with the wind of “change” and “reform”. In this context, the current study suggests that the AK Party, prior to the Arab Spring, reinterpreted the basic paradigms of the Kemalist political culture and shaped its foreign policy on these dynamics, but with the Arab Spring, experienced a shift towards the traditional line. In order to embody this argument, the relationship between political culture and foreign policy in the AK Party period is examined in detail.

Using both quantitative and qualitative research techniques, we investigate the effect of leaders' style and personality on foreign policy. The study examines six Turkish leaders, Suleyman Demirel, Bulent Ecevit, Necmettin Erbakan, Recep Tayyip Erdogan, Abdullah Gul, and Turgut ozal, and 18 foreign policy cases to answer the following questions: do Turkish leaders differ from each other in terms of their personality traits and styles?; how did their styles affect their foreign policy choices?; and how did they react to various domestic and international constraints they encountered in cases of foreign policy? Our findings suggest that: (a) in terms of their personality traits, Turkish leaders do not collectively fit in one category; (b) there are some stark differences among our six leaders, although some leaders are more similar to each other than others in terms of their personality traits and styles; (c) these differences were observable in the foreign policy decisions they made.

This article aims to study the basic factors shaping Turkey’s Middle East policy, the main instruments to realize Turkey’s goals and determine the outcomes of these policies in three periods (1991-1997, 1997-2002 ve 2002-2011) in a detailed manner. Due to the threats posed from the Middle East region, security-fist approach has dominated Turkey’s perspective towards the region between 1991 and 1997. Between 1997 and 2002, with the effect of İsmail Cem who was advocating Ankara should take steps to overcome the problems in relations with the region, Turkey adopted a vision to construct a relation model based on cooperation with the countries of the region. Between 2002 and 2011, under Ak Parti administration, Turkey approached its policy towards the Middle East upon constructing mutual cooperation, activating and strengthening economic relations, reviving historical and cultural ties and contributing to peace through regional stability. Moving forward from this point, this article sets forth that during these periods Turkey’s Middle East policy reflects radical and comprehensive changes in terms of foreign policy discourse, instruments and goals.Since the process is continuing and due to limitation of the study, post-Arab Spring period has not been included to the scope of the study., Bu çalışma Soğuk Savaş sonrası dönemde Türkiye’nin Ortadoğu politikalarının şekillenmesinde hangi faktörlerin ön plana çıktığını, hedeflerin gerçekleştirilmesinde kullanılan araçları ve bu politikaların uygulamadan sonra ortaya çıkan sonuçları üç ayrı dönemde (1991-1997, 1997-2002 ve 2002-2011) ayrıntılı bir şekilde analiz etmeyi amaçlamaktadır. 1991-1997 arası dönemde Türkiye’nin Ortadoğu’dan kaynaklı tehditler nedeniyle bölgeye yönelik politikalarında güvenlik ön planda olmuştur.1997-2002 arası dönemde ilişkilerdeki sorunların çözülmesi için Ankara’nın da adımlar atması gerektiğini savunan İsmail Cem’in etkisiyle, Türkiye, Ortadoğu’ya yönelik politikasında bölge ülkeleriyle işbirliği zemini oluşturulması şeklinde bir perspektif benimsemiştir. 2002-2011 arası AK Parti döneminde Türkiye, Ortadoğu’ya yönelik politikasını karşılıklı işbirliğinin tesis edilmesi, ekonomik ilişkilerin dinamizm kazanması, tarihsel ve kültürel bağların yeniden canlandırılması ve bölgesel istikrar ile barışa katkı sağlanması olarak belirlemiştir. Bu noktadan hareketle, çalışma, bu üç ayrı dönemde Türkiye’nin Ortadoğu politikalarında dış politika söylem, araç ve hedefleri açısından radikal ve kapsamlı değişiklikler olduğunu göstermiştir. Arap Baharı sonrasında ortaya çıkan süreç henüz devam ettiği için ve sınırlılık bağlamında çalışmanın kapsamına dâhil edilmemiştir.

We would like to thank Lara Gulmez for her research assistance. This research was supported in part by Isik University's Research Fund (BAP Project no: 19A302). Given Iraqi Kurds’ special place in Turkey’s ‘biographical narrative’, Turkey-Iraqi Kurdish Regional Government (KRG) relations are not simply strategic or economic but also highly affectively charged. These relations involve emotional encounters filled with anxiety, pride, anger, and disappointment that generate concerns for not only Turkey’s physical security but also its ontological security. This paper traces the emotional context of Turkey-KRG relationship. It suggests that a combination of Turkey’s deep-rooted ‘anxiety’ and ‘hubris’ toward the Iraqi Kurds prevented the emergence of a close partnership between these two actors and fostered merely a ‘fragile rapprochement’ since 2008. Iraklı Kürtlerin Türkiye’nin ‘biyografik anlatıları’ içindeki özel yeri nedeniyle Türkiye-Irak Kürt Bölgesel Yönetimi (IKBY) ilişkileri yalnızca stratejik ve ekonomik değil, aynı zamanda kaygı, gurur, öfke ve hayal kırıklıklarıyla dolu temaslar da içeren duygu yüklü bir ilişki olagelmiştir. Bu çerçevede, IKBY Türkiye’nin yalnızca fiziksel güvenliği için değil, ontolojik güvenliği için de endişe kaynağı olmuştur. Bu makale, Türkiye-IKBY ilişkilerindeki duyguların izini sürerek Türkiye’nin Iraklı Kürtlere karşı geliştirdiği kökleşmiş ‘kaygı’ ve ‘kibir’ duygularının bu iki aktör arasında 2008’den itibaren yakın bir ortaklığın ortaya çıkmasını engellediğini ve ilişkilerin yalnızca kırılgan bir yakınlaşma ile sınırlı kalmasına sebep olduğunu ileri sürmektedir. Publisher's Version Q4 WOS:000788819600006

Körfez krizi, Körfez İşbirliği Konseyi'nde yaşanan en kötü diplomatik krizlerden biri olarak kabul edilmektedir. Yaşanan bu durum Katar ile abluka uygulayan ülkeler arasındaki ilişkilerin ekonomik, politik ve hatta sosyal olarak kesilmesine yol açtı. çünkü Katar çoğu malın gelişine güveniyordu. Katar Suudi Arabistan'dan kara sınırı boyunca gerçekleşen ithalat ihracat bağımlıdır. Katar'ı çevreleyen tehdit, Katar'ın güvenliğe ulaşmak için yerel ve uluslararası ittifaklara açık olmasına yol açtı. Bu tez, Körfez krizi sırasında her iki ülkenin dış politika davranışının temel faktörleri ve belirleyicileri ışığında Katar Devleti ile Türkiye Cumhuriyeti arasındaki ilişkiyi açıklamayı amaçlamaktadır. Bu nedenle, tez, tehdit altında hisseden devletlerin dış politika davranışlarını açıklamada temel bir yaklaşım olarak "tehditlerin dengelenmesi teorisini" kullanır. Ayrıca Katar Devleti ve Türkiye Cumhuriyeti'nin dış politikasını oluşturan belirli faktörleri inceleyecek ve iki şehrin ablukacı ülkelerle ilişkisine bakılacaktır. Çalışma, Türkiye'ye karşı başarısız darbe girişimi, Türk lirası krizi ve Körfez krizi gibi her iki ülkenin yaşadığı krizlere ilişkin Katar ve Türkiye'nin pozisyonlarının analizini ana odak noktası olarak sunmaktadır. Bu çalışma, kaçınılmaz veya potansiyel tehdidin ülkeler arasındaki ittifakların oluşumunda önemli bir unsur olduğu sonucuna varmaktadır. Körfez krizi sırasında Katar ve Türkiye'nin ittifakı, tehditlerin dengelenmesine ve diğer birçok ideolojik, kültürel, ekonomik ve askeri mülahazalara dayanan bir davranıştır. The Gulf crisis is considered one of the worst diplomatic crises in the Gulf Cooperation Council. This situation led to the economic, political, and even social interruption of relations between Qatar and the blockading countries, because Qatar relied on the arrival of most goods. Imports across the land border from Saudi Arabia to Qatar are export-dependent. The threat surrounding Qatar has led Qatar to be open to local and international alliances to achieve security. This thesis aims to explain the relationship between the State of Qatar and the Republic of Turkey in light of the main factors and determinants of the foreign policy behavior of both countries during the Gulf crisis. Therefore, the thesis uses "threat balancing theory" as a basic approach to explaining the foreign policy behavior of states that feel threatened. In addition, certain factors that make up the foreign policy of the State of Qatar and the Republic of Turkey will be examined and the relationship of the two cities with the blockade countries will be examined. The study presents as the main focus the analysis of the positions of Qatar and Turkey regarding the crises experienced by both countries, such as the failed coup attempt against Turkey, the Turkish lira crisis, and the Gulf crisis. This study concludes that inevitable or potential threat is an important element in the formation of alliances between countries. The alliance of Qatar and Turkey during the Gulf crisis is a behavior based on balancing threats and many other ideological, cultural, economic, and military considerations.

In the discipline of International Relations, studies have concentrated on regionalization and regional powers along with globalization. There are studies examining in which ways and how much regional powers can influence their regions in the literature. Accordingly, a regional power can use empire, hegemony, or leadership strategies. In this context, being a regional power, Türkiye’s sphere of influence and interest extends to the Middle East, the Balkans, and the Turkic World. This study examines that the key to Türkiye’s geopolitical reality and being a regional power is the Turkic World. A theoretical and historical analysis has been presented by utilizing the qualitative research method. Destradi’s article has been used to create a theoretical framework, and this study has determined that Turkish foreign policy implemented a regional hegemony strategy in the Middle East between 2002 and 2016 and turned to the Turkic World in 2016. In this context, this study has concluded that Türkiye is on the way to becoming an egalitarian regional leader., Uluslararası İlişkiler disiplininde küreselleşme ile birlikte bölgeselleşme ve bölgesel güçler üzerine de çalışmalar yoğunlaşmaktadır. Literatürde bölgesel güçlerin, bölgelerine nasıl ve ne kadar etki edebildiklerini inceleyen çalışmalar mevcuttur. Buna göre bir bölgesel güç; emperyal, hegemonya ya da liderlik stratejilerini kullanabilmektedir. Bu bağlamda bölgesel güç olan Türkiye’nin etki ve ilgi alanı Orta Doğu, Balkanlar ve Türk Dünyası’na kadar uzanmaktadır. Bu çalışmada Türkiye’nin jeopolitik gerçeğinin ve bölgesel güç olmasının anahtarının Türk Dünyası olduğu incelenmektedir. Çalışmada nitel araştırma yöntemi kullanılarak kuramsal ve tarihsel bir inceleme yapılmıştır. Kuramsal çerçeve oluşturmak için Destradi’nin makalesinden yararlanılmış, Türk dış politikasının 2002 – 2016 yılları arasında Orta Doğu’da bölgesel hegemonya stratejisi uyguladığı, 2016 yılında ise Türk Dünyasına yöneldiği tespit edilmiştir. Bu kapsamda Türkiye’nin eşitlikçi bir bölgesel lider olma yolunda ilerlediği bulgusuna ulaşılmıştır.

Savaş, çatışma ve diplomatik gerginlikler ekonomi üzerinde önemli etkiler yaratmaktadır. Ekonomik değişkenlerde meydana gelen değişimler zaman zaman ekonomik faktörlerden ziyade politik faktörlerden kaynaklanmaktadır. Benzer bir biçimde, savaş ile ilgili olaylar finansal piyasalarda işlem gören varlık fiyatları üzerinde de etkilere neden olmaktadır. Savaşın finansal varlıklar üzerindeki etkisini araştıran çalışmalar genellikle savaşa taraf olan ülkelere odaklanmıştır. Savaşa katılmayarak tarafsız konumlarını koruyan ülkeler üzerine yapılan çalışmalar sınırlı sayıdadır. Bu doğrultuda bu çalışma, İkinci Dünya Savaşı nedeniyle ortaya çıkan çatışma ve politik krizlerin tarafsız ülke konumundaki Türkiye’de işlem gören finansal varlıklar üzerindeki etkilerini araştırmaktadır. Bu amaçla, 1938 ile 1946 yılları arasında borsada işlem gören döviz kuru, altın, tahvil ve hisse senetlerine ait günlük fiyat verileri Akşam ve Borsa (La Bourse) gazetelerinden elde edilmiştir. Bu kapsamda elde edilen verilere içsel kırılma testlerinden olan Bai- Perron (1998, 2003) çoklu yapısal kırılma testi ve Inclan ve Tiao (1994) yinelemeli kümülatif kareler toplamına dayanan çoklu varyans kırılma testi uygulanarak varlık fiyatlarında meydana gelen büyük ölçekli ani değişimleri gösteren kırılma tarihleri tespit edilmiştir. Bu tarihlere denk gelen ekonomik ve politik gelişmeleri saptamak amacıyla Akşam Gazetesi aracılığıyla başlık yoğunlukları hesaplanmış, bu başlıklar üzerinden içerik analizi yapılarak ilgili olaylar belirlenmiştir. Yapılan analizler sonucunda, Türkiye’nin savaş boyunca tarafsız olmasına ve finansal piyasalara müdahale ederek belirli dönemlerde altın ve döviz kuru fiyatlarını sabitlemesine rağmen savaş ile ilgili olayların döviz kuru, altın, tahvil ve hisse senedi fiyatları üzerinde etkili olduğu görülmüştür. Özellikle savaşın başlangıcı, Südet krizi, Almanya’nın Yunanistan’ı işgali, ABD’nin savaşa girmesi, Türkiye’nin müttefikler ile olan ilişkilerinin gerilmesi gibi olayların varlık fiyatlarını etkilediği saptanmıştır. War, conflict, and diplomatic tensions would severely impact economies. The large-scale changes in economic variables may stem from political factors rather than economic factors to some extent. The war-related events affect the prices of assets traded in financial markets in a similar way. In the literature, studies generally focus on the effect of war on financial assets in belligerent countries. There is a limited number of studies about neutral countries. Therefore, this study aims to analyse the effect of the conflicts and political crises on the financial assets traded in the Turkey during World War II. To this end, daily price data of exchange rates, gold, bonds, and stocks traded in the stock exchange between 1938 and 1946 were collected from the Akşam and Borsa (La Bourse) newspapers. To detect break dates, Bai-Perron multiple structural break test (1998, 2003) and iterated cumulative sums of squares (ICSS) algorithm proposed by Inclan and Tiao (1994) are employed. In order to determine the economic and political events that coincide with the obtained break dates, the headline densities were calculated within the scope of the content analysis thanks to the Akşam Newspaper. The findings show that, although Turkey was neutral throughout the war and the government intervened in the financial markets and applied fixed gold and exchange rate prices in certain periods, the war-related events had affected the exchange rates, gold, bond and stock prices to a large extent. In particular, the war-related events such as the beginning of the war, the Sudeten crisis, the occupation of Greece by Germany, the entry of the United States into the war and diplomatic tensions between Turkey and the allies had influenced asset prices.

Paper Presentation at the Workshop 'Politics of Emotions in International Relations' organized at Stockholm University, Sweden(22/09/2022 - 24/09/2022) This presentation has been preparedas a part of EMOFORTE Projectthat has received funding from the European Union’s Horizon 2020 research and innovation programme under the Marie Skłodowska-Curie grant agreement No.896311