Search

Ce travail s’inscrit dans un exercice d’analyse de la colonialité du pouvoir au sein des communautés Kaingang qui cherchent à récupérer leurs terres dans l’état du Rio Grande do Sul, au Brésil. Nous avons cherché à comprendre les expressions de la colonialité dans sa reproduction au sein des relations historiques, politiques et du travail. Nous avons abordé les initiatives au sein desquelles des alternatives de vie qui la défie se profilent et se projettent. Pour cela, nous avons réalisé une recherche à partir de l’anthropologie historique en utilisant des sources historiographiques mais aussi des récits oraux historiques des Kaingang. Nous avons analysé les relations de travail passées et présentes liées aux processus de dépossession des Kaingang de leurs territoires. Nous avons vu en elles l’axe central de la reproduction de la colonialité du pouvoir au sein de ces populations. Le régime tutélaire qui s’est institué sur les populations amérindiennes avec la construction de l’Etat-nation brésilien apparaît comme le pilier qui rend possible la reproduction de la domination coloniale. Nous avons utilisé l’ethnographie afin d’élaborer une recherche collaborative avec les Kaingang, qui, dans les récupérations de terre, cherchent à récupérer, avec leur territoire, des pratiques sociales et rituelles, mais aussi, leur Histoire. Nous avons donc souligné l’importance des personnes plus âgées (kofá), des leaders spirituels (kujà) et des femmes dans les processus de récupération des terres, dans leur préparation mais aussi pour l’élaboration de futurs projets de vie. C’est aux interstices entre la mémoire du pillage et de la violence coloniale, et la mémoire des ancêtres qui, auparavant, dans un temps appelé vãsy (avant l’arrivée de la civilisation) « vivaient bien» que les Kaingang rompent les barreaux des propriétés, mais aussi du paternalisme tutélaire et de la dépendance en construisant des alternatives de vie qui visent la récupération de leur autonomie. Ce travail invite donc d’autres chercheurs/euses amérindien/nes ou non pour que l’on puisse penser et construire des chemins qui nous mènent au détachement subjectif et politicoéconomique de la colonialité. Este trabalho inscreve-se em um exercício de análise da colonialidade do poder entre os Kaingang que se encontram em processo de recuperação territorial no Rio Grande do Sul. Busca-se compreender as expressões da colonialidade a partir da sua reprodução no seio das relações históricas, políticas e de trabalho e aborda-se iniciativas no seio das quais se perfilam e almejam alternativas de vida que a desafiam. Para isso, realizou-se uma pesquisa desde a antropologia histórica, a partir tanto de fontes historiográficas quanto das narrativas orais e históricas dos Kaingang. Analisa-se as relações de trabalho passadas e atuais sendo que essas são diretamente vinculadas aos processos de despossessão dos Kaingang dos seus territórios. Visualiza-se assim nelas o eixo central da reprodução da colonialidade do poder entre os Kaingang. O regime tutelar que se constituiu sobre as populações indígenas junto à construção do Estado-nação brasileiro destacou-se como um dos pilares que possibilita a reprodução da dominação colonial. Utilizou-se o método etnográfico para a elaboração de uma pesquisa colaborativa com os Kaingang que, nas retomadas, buscam recuperar junto com o território, práticas sociais e rituais e assim também, sua história. Destaca-se a importância dos mais velhos (kofá), das lideranças espirituais (kujà) e das mulheres nos processos de recuperação territorial tanto na sua preparação quanto na elaboração de projetos futuros. No interstício entre a memória do despojo e da violência colonial e a memória dos antepassados, que no tempo antigo, vãsy, “antes da civilização”, viviam bem, os Kaingang rompem as grades, das propriedades, mas também do paternalismo tutelar e da dependência construindo alternativas de vida que almejam a retomada da sua autonomia. Este trabalho convida outros/as pesquisadores/as indígenas e não indígenas a pensar e construir em conjunto caminhos para o desprendimento subjetivo e político-econômico da colonialidade. This study is part of an analysis of the coloniality of power in the Kaingang people who try to recover their lands in the state of Rio Grande do Sul, in Brazil. We have tried to understand the expressions of the colonialism in historical relationships, in politics and in the work context. We have studied initiatives in which alternative lifestyles are developing beyond the coloniality of power. To that matter, we have carried out research based on historical anthropology using historiographical sources and oral historical narratives of the Kaingang. We have analyzed the past and present work relationships linked to the expropriation process of the Kaingang from their territories. We consider them as being the key point of the coloniality of power induced by the state and capitalism power against these populations. The domination regime established with the construction of the Brazilian state-nation distinctly appears to be the foundation that enables coloniality of power’s reproduction between the Native Americans. We have used ethnography to develop a collaborative research with the Kaingang who, in their efforts to regain their lands, strive to retrieve their social practices, their rituals and their History. We have therefore emphasized the importance of the elders (kofá), the spiritual leaders (kujà) and the women in the reappropriation process of their lands, but also for the creation of future life projects. At the crossing between the memories of looting and colonial violence, and the memories of the ancestors who used to live well at a time called vãsy (before the civilization). The Kaingang shatter the bonds of private property, but also the state paternalism by building life alternatives aiming to regain their autonomy. The goal of this work is to invite other researchers, who are Native Americans or not, to join us so that we can think and build paths leading to subjective and politico-economic perspective of the colonialism. Este trabajo se inscribe en un ejercicio de análisis de la colonialidad del poder entre los Kaingang que se encuentran en procesos de recuperación territorial en el estado del Rio Grande del Sur en Brasil. Buscamos entender las expresiones de la reproducción de la colonialidad a partir de las relaciones históricas, políticas y de trabajo, y abordamos iniciativas que anhelan alternativas de vida que la desafían. Para esto, realizamos una pesquisa desde la antropología histórica a partir de fuentes historiográficas y de narrativas orales y históricas de los Kaingang. Analizamos las relaciones de trabajo pasadas y actuales sabiendo que estas son directamente vinculadas a los procesos de desposesión de los Kaingang de sus territorios. Visualizamos en ellas el eje central de la reproducción de la colonialidad del poder entre los Kaingang. El régimen tutelar que se constituyó sobre los pueblos indígenas junto con la construcción del Estado-nación brasileño se destacó como uno de los pilares que posibilita la reproducción de la dominación colonial. Utilizamos el método etnográfico para la elaboración de una pesquisa colaborativa con los Kaingang que, en la retomadas, buscan recuperar, junto a su territorio, prácticas sociales y rituales y así también, su historia. Destacamos la importancia de las personas mayores (kofá), de los líderes espirituales (kujà) y de las mujeres en los procesos de recuperación territorial tanto para su preparación como para la elaboración de proyectos futuros. En el intersticio entre la memoria del despojo y de la violencia colonial, y la memoria de los antepasados, que, antiguamente, en un tiempo llamado vãsy, “antes de la civilización”, vivían bien, los Kaingang rompen las rejas, de las propriedades, pero también del paternalismo tutelar y de la dependencia y construyen alternativas de vida que anhelan la recuperación de su autonomía. Este trabajo convida a otros/as investigadores/as indígenas y no indígenas a pensar y construir en conjunto caminos para el desprendimiento subjetivo y político-económico de la colonialidad.

Dialogo tra antropologia religiosa e studi sul Vicino Oriente antico

The aim of this paper is to identify the origin of the clientela in archaic Rome. In order to do that, I will use both the emic and etic approaches. Firstly, I will focus on the ancient authors (Dionysius of Halicarnassus, Cicero, Plutarch, Festus, Ampelius) and their interpretations in order to identify the reason that led them to attribute the origin of patronage to Romulus. Secondly, thanks to the anthropological approach and by analysing the recent bibliography I will propose a more plausible hypothesis concerning the formation of the archaic clientela.

L'Ignasi Terradas actualment és professor emèrit de la Universitat de Barcelona. Anteriorment va ser catedràtic d'Antropologia Social i professor titular d'Història a la mateixa universitat. Al llarg dels seus cinquanta anys d'experiència en l'àmbit acadèmic s'ha anat especialitzant en l'àrea de l'Antropologia Jurídica, fins a convertir-se en un referent a nivell internacional. En aquesta entrevista l'Ignasi ens relata el seu camí per l'antropologia i la seva visió sobre l'estat actual i futur de la disciplina a Catalunya i Espanya. L'Ignasi Terradas actualment és professor emèrit de la Universitat de Barcelona. Anteriorment va ser catedràtic d'Antropologia Social i professor titular d'Història a la mateixa universitat. Al llarg dels seus cinquanta anys d'experiència en l'àmbit acadèmic s'ha anat especialitzant en l'àrea de l'Antropologia Jurídica, fins a convertir-se en un referent a nivell internacional. En aquesta entrevista l'Ignasi ens relata el seu camí per l'antropologia i la seva visió sobre l'estat actual i futur de la disciplina a Catalunya i Espanya Ignasi Terradas is currently professor emeritus of the University of Barcelona. Until his recent retirement, he was chair of Social Anthropology and Professor of History at the same university. Through his fifty years of experience in the academy, he has specialized in the area of Legal Anthropology becoming an international referent in the field. In this interview Ignasi relates his journey within the discipline and his views on the present and future of Social Anthropology in Catalonia and Spain. Ignasi Terradas é atualmente Professor Emérito da Universidade de Barcelona. Anteriormente, foi Professor de Antropologia Social e Professor de História na mesma universidade. Ao longo dos seus cinquenta anos de experiência na área académica, especializou-se na área da Antropologia Jurídica, tornando-se uma referência internacional. Nesta entrevista, Ignasi nos conta sobre sua jornada pela antropologia e sua visão do estado atual e futuro da disciplina na Catalunha e na Espanha.

En el marco del proyecto radiofónico Conexiones Americanas: Hacia los Ríos Profundos de América Latina, invitamos a la Dra. Montserrat Ventura i Oller a dialogar sobre su experiencia como investigadora y sus conocimientos de la sociedad Tsáchila. En esta conversación conocemos detalles de sus intereses y perspectivas de análisis, así como de los cambios que ha podido observar en la sociedad Tsáchila desde que realiza trabajo de campo. En ella también nos recuerda la importancia de la Antropología para buscar, con humidad, el conocimiento profundo de la diversidad humana. Within the framework of the radio project American Connections: Towards the Deep Rivers of Latin America, we invited PhD. Montserrat Ventura i Oller to discuss her experience as a researcher and her knowledge of Tsachila society. In this conversation, we learn details of his interests and perspectives for analysis, as well as the changes that she has been able to observe in Tsachila society since she has done fieldwork. In it, she also reminds us of the importance of Anthropology to seek, with humility, a deep knowledge of human diversity.

El conflicto por una finca urbana en la judería de Tetuán (Marruecos) entre un musulmán y un judío durante los años 1920 nos permite desentrañar la influencia de múltiples dimensiones externas a las relaciones intercomunitarias que indican que las llamadas pertenencias no se articulan necesariamente por factores entendidos como "culturales". Desde un ejercicio de contraste de las diferentes visiones y versiones de aquel conflicto se observa sobre todo el peso de lealtades clientelares que trascienden las fronteras religiosas. El colonialismo introdujo nuevos equilibrios de poder entre las comunidades, haciendo que la sumisión estatutaria de los judíos respecto a la mayoría musulmana se fuera transformando; el conflicto evidencia las estrategias de supervivencia de los actores locales, que establecen alianzas con agentes coloniales de diversos países. Los detalles del conflicto nos permiten analizar la terminología de la época sobre sistemas de clasificación de nacionalidad y de religión, y finalmente nos indican que los actores intentan estratégicamente ser juzgados por los tribunales que más les benefician, en un contexto legal donde coexistían tribunales islámicos, judíos e hispano-marroquíes. Por un lado, el litigante musulmán, protegido inglés, trataría de que la causa fuera dirimida por la justicia islámica; por el otro, el litigante judío reclamaría su condición de súbdito español para que el caso fuese juzgado por la justicia española A dispute over a building in the Jewish quarter of the city of Tetuan (Morocco) between a Muslim and a Jew during the 1920s allows us to unravel the influence of multiple factors external to intercommunal relations which indicate that belonging is not necessarily a matter of "culture." Comparison of the different visions and versions of that dispute allows us to observe the influence of patronage ties that transcend religious boundaries. Colonialism introduced new power dynamics between communities, transforming the statutory subordination of the Jews to the Muslim majority; the dispute reveals the survival strategies of local actors, who established alliances with colonial agents of different countries. The details of the case allow us to analyze the terminology in use during this period for classifying nationality and religion, and show that the actors strategically tried to be judged by the courts that most benefited them, in a legal context where Islamic, Jewish and Spanish-Moroccan courts coexisted. On the one hand, the Muslim litigant, an English protégé, tried to have the case settled by Islamic justice; on the other, the Jewish litigant claimed his status as a Spanish subject to have the case tried by Spanish justice.

Przedmiotem niniejszej książki są symboliczne aspekty nacjonalizmu birmańskiego. Tematyka niniejszej publikacji ogniskuje się wokół relacji pomiędzy kulturą symboliczną, a polityką na przykładzie przemian politycznych, społecznych, religijnych i kulturowych zachodzących w Birmie w okresie od 1885 do 2015 roku. Tak szeroka cezura jest wynikiem chęci przedstawienia radykalnych zmian w lokalnej kulturze i życiu politycznym oraz społecznym, jakie miały miejsce na przestrzeni stu lat dzielących te daty. Wynika ona przy tym z faktu, że procesy narodowotwórcze mają zawsze charakter wpisujący się w tradycję braudelowskiego „długiego trwania”. Prezentowana analiza przemian okresu lat 1885-2015 nie jest „trywialną” i typową, historią polityczną, określaną przez Ferdynanda Braudela jako courtedurée. Wysnute wnioski wynikają ze świadomości, iż jedynie obustronna analiza, zarówno w kontekście longedurée, jak i courtedurée, umożliwi uchwycenie pełnego obrazu badanego zagadnienia. Dlatego też odniesienia do przeszłości, nawet znacznie bardziej oddalonej od opisywanego okresu, będą istotnym jej elementem. W książce podejmuje się próby wykorzystania pogłębionego antropologicznego podejścia w badaniach nad historią i polityką państwa odległego nam zarówno w wymiarze geograficznym, jak i kulturowym. Przyjęcie tej perspektywy badawczej wynika ze świadomości, że tak politologia, jak i historia, jako dyscypliny naukowe zbyt często rejestrują kolejne wydarzenia polityczne, wycofując się z przedstawienia ich głębszej struktury, których sens determinowany jest przez kulturę. Celem niniejszej książki jest wyjaśnienie głębszych złożoności symbolicznej struktury birmańskiej polityki. Próba rozszerzenia pola dyskusji podjęta w niniejszej pracy polega przede wszystkim na wzbogaceniu już istniejących interpretacji badanych wydarzeń o krytyczną metarefleksję. Nacisk zostaje położony na logiczną i zrozumiałą prezentację możliwie zobiektywizowanej oceny przeszłości i teraźniejszości. Główne pytania badawcze, na które w pracy podjęta została próba odpowiedzi to: (1) Jak birmański nacjonalizm i polityka wyrażała się w zastanych i poprzedzających je systemach wartości i symbolach?; (2) Na ile nowoczesne modele i strategie polityczne, będące spuścizną epoki kolonialnej, Symboliczne wymiary birmańskiego nacjonalizmu i polityki w latach 1885‒2015 296 doprowadziły do zmian owej aksjologii i symboliki? Kluczową rolę w niniejszej książce odegra próba ukazania, w jaki sposób birmańskie społeczeństwo, zanurzone w takiej, a nie innej rzeczywistości kulturowej, utrzymuje równowagę, rozwiązuje konflikty, przezwycięża trudności i napięcia oraz trwa na przestrzeni wieków. Poprzez skupienie uwagi na zachodzących w Birmie procesach narodowotwórczych i towarzyszącej im dokonywanej przez elity polityczne reinterpretacji symboli, podejmuje się próbę zbadania relacji między symboliczną sferą znaczeń a polityką. Z uwagi na szerokie wykorzystanie spuścizny badawczej antropologii poniższa dysertacja wpisuje się z jednej strony w szeroki nurt badań z zakresu antropologii symbolicznej, antropologii polityki oraz antropologii historycznej i historii, z drugiej strony, zbliżając się do studiów postkolonialnych, bliskich tradycji badawczej, indyjskiej szkoły historycznej Subaltern Studies. W pracy zwraca się szczególną uwagę na aspekty odwołujące się do tak abstrakcyjnych i irracjonalnych zmiennych, jak te o charakterze kulturowym, które jednak w birmańskich realiach często warunkowały decyzje wysokiego szczebla. Wydaje się zasadnym stwierdzenie, że dla wyłonionych w toku powojennych przemian birmańskich elit rządowych wynalezienie nowych rytuałów i symboli, przy równoczesnym przeprowadzeniu głębokiej reinterpretacji tych już istniejących, stało się conditio sine qua non dalszego przetrwania ich państwa jako samodzielnego bytu politycznego. Władza, poprzez nowe hasła, nowe narodowe ceremonie i obrzędy, za którymi postępowały nowe języki i stworzone za ich pośrednictwem nowe podręczniki szkolne, przepełnione nowymi treściami, pragnęła doprowadzić do integracji podległego jej zróżnicowanego kulturowo społeczeństwa. Środkiem ku temu miała stać się stworzona na nowo przestrzeń symboliczna, w której to płynnie mieli się poruszać zarówno wyłonieni w toku walk o niepodległość charyzmatyczni przywódcy, jak i zakorzeniony w kulturach lokalnych podległy im lud. Jak ukazała dziejowa praktyka, próba wykorzystania przez rządzących do własnych, pragmatycznych i czysto politycznych celów dorobku miejscowej kultury symbolicznej, wraz z całym kompleksem powiązanych z nią ustrukturyzowanych znaczeń, mitów, podzielanych przekonań i symboli w wypadku Birmy prowadziła czasami raczej do spektakularnego fiaska niż sukcesu. W książce podjęta została próba przedstawienia, w jaki sposób birmańska kultura symboliczna (w tym wypadku zwłaszcza religia buddyjska) pasuje do pojęć dotyczących społeczeństwa, polityki, władzy oraz percepcji świata w znaczeniu ogólnym. Badacze zajmujący się tematyką birmańską zazwyczaj dzielą nowożytną historię kraju na kilka okresów. Ten standardowy model periodyzacji pozostaje pomocnym narzędziem badawczym i niewielu naukowców próbowało z nim zerwać. Również w niniejszej książce korzysta się z tego ugruntowanego już modelu. Okresy te determinują równocześnie strukturę pracy, która składa się ze wstępu, czterech rozdziałów oraz zakończenia. Pierwszy ze wspomnianych okresów zaczyna się w roku 1885, kiedy to wraz z początkiem kolejnej wojny anglo- -birmańskiej miało miejsce przypieczętowanie trzystopniowego brytyjskiego podboju Królestwa Birmy. Data ta wyznacza fundamentalną zmianę w historii kraju, moment drastycznego zerwania z historyczną przeszłością i przypieczętowanie losu birmańskiej monarchii. Przyjęcie, jako początkowej cezury czasowej, roku 1885 warunkują ważne z punktu widzenia analizy wydarzenia. To w następstwie rozpoczętej wówczas wojny z koroną brytyjską Królestwo Birmy utraciło swoją niezależność polityczną, stając się częścią Indii Brytyjskich. Wydarzenie to do dnia dzisiejszego powraca echem w działaniach birmańskich polityków, co w sposób jaskrawy pokazuje, jak wielką tragedią okazał się ten fakt dla birmańskiej kultury, dumy narodowej, a także godności. Wraz z zakończeniem wojny i rozciągnięciem swojej władzy nad Birmą brytyjska administracja kolonialna, praktycznie z dnia na dzień zniosła instytucję monarchii, będącej swoistym leitmotivem w krajach buddyzmu theravāda . Zmarginalizowana została również rola buddyjskiego kleru Sangha. Sam okres kolonialny przyniósł ze sobą ponadto radykalne przekształcenia, mające znaczny wpływ na współczesną scenę polityczną. Manifestacją niezgody na obce rządy i wpływy kulturowe były postępujące po sobie w okresie kolonialnym powstania chłopskie o charakterze religijnym, które jednakże ze względu na swój spontaniczny charakter, a także skromne możliwości militarne, nie miały szans powodzenia i zostały stłumione przez armię kolonialną. Powstałe w okresie kolonialnym organizacje protonacjonalistyczne skupiały się w pierwszym rzędzie na obronie religii, w reakcji na rany zadane miejscowej kulturze. Zderzenie z obcym systemem rządów, systemem edukacji, a także idącymi za nimi wzorcami kulturowymi sprawiło, że birmańscy działacze polityczni zostali wyposażeni w ideologiczne narzędzia i nowe koncepcje, dzięki którym w przyszłości udało im się przejąć władzę polityczną nad krajem. Ten szczególny okres w historii Birmy charakteryzował się również przełamaniem izolacji kraju, dotychczas uchodzącego za „Pustelnicze Królestwo”. Drugi przełomowy okres dla historii kraju rozpoczyna się wraz z wybuchem II wojny światowej. Wydarzenia wojenne oprócz wielu innych przekształceń, jak choćby postępującej w regionie dekolonizacji, doprowadziły do odzyskania przez Birmę niepodległości, wpływając także na rozwój i okrzepnięcie nowoczesnego, birmańskiego nacjonalizmu. Był to czas, w którym wiodącą rolę w birmańskim ruchu nacjonalistycznym uzyskał twórca birmańskiej niepodległości Aung San. Kolejnym przełomowym okresem w historii Birmy jest czas od uzyskania przez ten kraj niepodległości w roku 1948 do przewrotu generała Ne Wina w roku 1962. Był to czas rządów żarliwego buddysty U Nu, który odegrał istotną rolę w kształtowaniu kierunku przemian politycznych w powojennej Birmie, mając również swój znaczny udział w procesie Symboliczne wymiary birmańskiego nacjonalizmu i polityki w latach 1885‒2015 298 ugruntowywania się ich związku z lokalną kulturą symboliczną. Mimo to okres ów jest słabo opracowany i do dnia dzisiejszego można znaleźć jedynie nieliczne opracowania, które go dotyczą. Istotną rolę w ówczesnym życiu politycznym odgrywał buddyzm, który za rządów U Nu został uznany za religię narodową. Wspomniany przedział czasowy, z uwagi na trwający wówczas eksperyment z demokracją, posiada szczególne znaczenie także dla współczesnych birmańskich działaczy prodemokratycznych. Przedział od 1962 roku do upadku dyktatury Ne Wina w roku 1988, pomimo faktu, że był on czasem izolacji państwa, należy do jednego z najlepiej opracowanych okresów w historii kraju. Naczelną rolę w Birmie odgrywała wówczas idiosynkratyczna socjalistyczna ideologia, określana, jako „Birmańska Droga do Socjalizmu”. Wpisywała się ona ideowo w powstałą w Azji Południowo-Wschodniej koncepcję buddyjskiego socjalizmu, której jednym z głównych orędowników był król Kambodży Norodom Sihanouk . Podejmowane w tym czasie wysiłki miały na celu wzmocnienie birmańskiej tożsamości politycznej i kulturowej. Okres od przejęcia władzy przez wojskową juntę w roku 1988, poprzez wybory 2010 roku, aż do ostatnich przemian politycznych w kierunku demokracji, które zostały przerwane przez nagły wojskowy przewrót został opisany w ostatniej części pracy. Wydarzenia z początku 2021 roku są właściwie kodą dla długiego procesu modernizacyjnego, charakteryzującego się wewnętrznymi sprzecznościami nie tylko w Birmie, ale także w całym regionie Azji Południowo- Wschodniej. Mająca miejsce w dniu dwudziestego lutego 2021 roku, krwawa próba stłumienia spontanicznych masowych demonstracji będących reakcją na niedawne przechwycenie władzy przez wojskową juntę, świadczy o tym, że w Mjanmie zakończył się pewien etap w rozwoju lokalnej sceny politycznej kraju oraz birmańskiego społeczeństwa. Obecna junta wojskowa nie posiada poparcia społecznego i swoją władzę może sprawować tak jak czyniła to w przeszłości jedynie za pomocą brutalnej siły. Podjęta problematyka symbolicznych wymiarów birmańskiego nacjonalizmu i polityki wydaje się istotna ze względu na specyficzną pozycję Mjanmy jako kraju znajdującego się pomiędzy dwoma wschodzącymi potęgami Indii i Chin. Birma przez wieki stanowiła swoisty kulturowy pomost pomiędzy tymi imperiami. Co więcej, pomimo dużego zainteresowania badaczy jej potężniejszymi sąsiadami, sam kraj przez dekady pozostawał dla świata akademickiego naukową terra incognita. Państwo to nigdy nie znajdowało się w centrum zainteresowania badaczy uniwersyteckich ani w naszym kraju, ani zagranicą. Ilość opracowań dotyczących Birmy, w porównaniu choćby do sąsiadującej z nią Tajlandii, jest skromna, a ich lista pełna luk. Birma, obok Laosu, jest najbardziej zaniedbanym naukowo krajem w Azji Południowo-Wschodniej. Rozumienie Birmy na tle innych państw regionu Azji Południowo-Wschodniej jest nadal bardzo ubogie, a studia nad kulturą i społeczeństwem tego kraju wymagają dalszych wysiłków badawczych. Szersze zainteresowanie środowiska naukowego i opinii publicznej tematyką birmańską, jak pokazała praktyka, ma zazwyczaj charakter czysto koniunkturalny i jest ściśle powiązane z zachodzącymi w tym kraju dramatycznymi przełomami politycznymi lub pustoszącymi kraj katastrofami naturalnymi. Naczelnym celem pracy jest przedstawienie genezy oraz rozwoju birmańskiego nacjonalizmu w kontekście zachodzących na przestrzeni lat zmian politycznych na najwyższych szczeblach władzy, a także jego postępującego nasączenia elementami zaczerpniętymi z kultury dominującej w tym kraju grupy etnicznej. Bliższe przyjrzenie się tym dwóm aspektom, umożliwiło pokazanie, że podobnie, jak ma to miejsce w przypadku innych występujących w świecie nacjonalizmów, również jego birmańska wersja jest tworem złożonym, czerpiącym pełnymi garściami z bogatej spuścizny historycznej i kulturowej Birmy. Szczególny nacisk został położony na rolę, którą odegrały konkretne symbole w okresie kolonialnym, kiedy to stanowiły kulturową podbudowę dla działalności ugrupowań protonacjonalistycznych oraz w okresie po uzyskaniu niepodległości, kiedy to legitymizowały one władzę polityczną, stanowiąc narzędzie komunikacji pomiędzy elitami politycznymi a podległym im ludem. Birma funkcjonuje w licznych publikacjach naukowych traktujących o kolonializmie, imperializmie, nacjonalizmie, kwestiach etnicznych, a także komunizmie i militaryzmie. Unaocznia to rozmiar i wagę problemów, z którymi boryka się i borykało to państwo na przestrzeni lat. Współczesna Birma, będąca przykładem kraju, który powstał w wyniku kolonizacji europejskiej z pokrewnych, ale całkiem odmiennych i często rywalizujących ze sobą społeczności, zjednoczonych tylko dziedzictwem kolonialnym, jest przydatnym modelem analitycznym do ukazania głębszych problemów trawiących współczesny świat. This book focuses on the symbolic aspects of Burmese nationalism. The subject of the publication concentrates on the relationship between symbolic culture and politics on the example of political, social, religious, and cultural changes taking place in Burma in the period from 1885 to 2015. Such a long time range results from the desire to present radical changes in local culture and political and social life that took place over the hundred years separating these dates. It results from the fact that nation-building processes are always in line with the tradition of Braudel’s “long duration”. The presented analysis of changes in the years 1885–2015 is not a “trivial” and typical political history, described by Ferdinand Braudel as courtedurée. The conclusions result here from the awareness that only a two-sided analysis, both in the context of longedurée and courtedurée, will make it possible to grasp the full picture of the issue under study. Therefore, references to the past, even much more distant from the described period, will be an important element of this presentation. The book attempts to use an in-depth anthropological approach in research on the history and politics of a distant country, both geographically and culturally. The adoption of this research perspective results from the awareness that both political science and history, as scientific disciplines, too often register subsequent political events, withdrawing from presenting their deeper structure, the meaning of which is determined by culture. The purpose of this book is to explain the deeper complexities of the symbolic structure of Burmese politics. The attempt to expand the field of discussion undertaken in this paper consists primarily in enriching the already existing interpretations of the events under investigation with critical meta-reflection. The emphasis is on a logical and understandable presentation of possibly objectified assessment of the past and present. The main research questions to which the paper was attempted to answer are: (1) how was Burmese nationalism and politics expressed in the existing and preceding systems of values and symbols? as well as (2) to what extent did modern political models and strategies, being the heritage of the colonial epoch, lead to changes of this axiology and symbolism? An attempt to show how Symboliczne wymiary birmańskiego nacjonalizmu i polityki w latach 1885‒2015 302 the Burmese society, immersed in its particular cultural reality, maintains balance, resolves conflicts, overcomes difficulties and tensions, and lasts through the ages will play a key role in this book. By focusing attention on the nation-building processes taking place in Burma and the accompanying reinterpretation of symbols made by the political elites, an attempt is made to examine the relationship between the symbolic sphere of meanings and politics. On the one hand, due to the extensive use of the research legacy of anthropology, the following dissertation is part of the broad stream of research in the field of symbolic anthropology, political anthropology, historical anthropology, and history. On the other hand, it comes closer to postcolonial studies, close to the research tradition of the Indian school of history Subaltern Studies. The work pays particular attention to aspects relating to such abstract and irrational variables as those of a cultural nature, which, however, in the Burmese realities, often conditioned high-level decisions. It seems reasonable to say that for the Burmese government elites, emerging in the course of post-war transformations, the invention of new rituals and symbols, while carrying out a deep reinterpretation of those already existing, has become a conditio sine qua non for the further survival of their state as an independent political entity. The authorities, through new slogans, new national ceremonies and rituals, followed by new languages and new school textbooks, created through these languages and filled with new content, wanted to bring about the integration of its culturally diverse society. The re-created symbolic space was to be the means for attaining this goal. In such a space, charismatic leaders emerged in the course of the struggle for independence and their people rooted in local cultures were to move smoothly. Historical practice has shown that attempts made by Burmese rulers to use for their own pragmatic and purely political goals the local symbolic culture, along with the whole complex of structured meanings, myths, shared beliefs, and symbols led sometimes to a spectacular failure rather than a success. The book attempts to present how the Burmese symbolic culture (in this case especially the Buddhist religion) fits into the concepts of society, politics, power, and perception of the world in a general sense. Researchers analysing Burmese issues usually divide the modern history of this country into several periods. Such a standard periodisation model remains a helpful research tool, and few scientists have attempted to reject it. The discussed book also uses this well- -established model. The periods determine the work structure, which consists of an introduction, four chapters, and an ending. The first period begins in 1885 when the three-stage British conquest of the Kingdom of Burma was clinched, along with the beginning of the next Anglo-Burmese war. This date is considered as the sign of a fundamental change in the history of the country, a moment of the drastic break with the historical past and clinching of the Burmese monarchy fate. The adoption of 1885 as the initial time limit is determined by the events which are important from the perspective of analysis. It was in the aftermath of the war with the British crown that began at that time that the Kingdom of Burma lost its political independence, becoming part of British India. This event still echoes in the activities of Burmese politicians, which clearly shows how this fact turned out to be a great tragedy for the Burmese culture, national pride and dignity. With the end of the war and the extension of its power over Burma, the British colonial administration almost overnight abolished the institution of monarchy, which is a peculiar leitmotiv in the countries of Theravada Buddhism. Moreover, the role of the Buddhist Sangha clergy was marginalized. The colonial period also brought radical transformations, having a significant impact on the contemporary political scene. A manifestation of disagreement with foreign government and cultural influences took the form of religious peasant uprisings following one after another in the colonial period, which, however, due to their spontaneous nature and modest military capabilities, had no chance of success and were suppressed by the colonial army. The proto-nationalist organisations established during the colonial period focused primarily on the defense of religion in response to the wounds inflicted on the local culture. The clash with the foreign system of government, system of education, as well as the cultural patterns that followed them, made Burmese political activists equipped with ideological tools and new concepts, thanks to which they later managed to take political power over the country. This special period in the history of Burma was also characterised by breaking of the country isolation which caused that Burma was known as the “Hermit Kingdom”. The second breakthrough period in the history of the country begins with the outbreak of World War II. The war events, in addition to many other transformations, such as decolonization progressing in the region, led to regaining independence by Burma, and influenced the development and consolidation of the modern Burmese nationalism. It was a time when Aung San, the creator of the Burmese independence, gained a leading role in the Burmese nationalist movement. Another milestone in the history of Burmawas the time from regaining independence in 1948 until the coup of General Ne Win in 1962. In this period, the fervent Buddhist U Nu ruled over the country. He played an important role in shaping the direction of political changes in post-war Burma, making significant contribution to the process of consolidating their relationship with the local symbolic culture. Nevertheless, this period is poorly elaborated and to this day only a few studies concerning it can be found. Buddhism, which was accepted as the national religion during the rule of U Nu, played an important role in the political life of that time. The aforementioned time frame, due to the then experiment with democracy, is of particular importance also for contemSymboliczne wymiary birmańskiego nacjonalizmu i polityki w latach 1885‒2015 304 porary Burmese pro-democracy activists. The period from 1962 to the fall of the Ne Win dictatorship in 1988, despite the fact that it was the state isolation time, belongs to one of the best elaborated periods in the history of this country. At that time, the leading role in Burma was played by the idiosyncratic socialist ideology, known as the “Burmese Way to Socialism”. Ideologically, it was part of the concept of Buddhist socialism created in South-East Asia. One of the main proponents of this idea was the Cambodian king Norodom Sihanouk. At that time, efforts were aimed at strengthening the Burmese political and cultural identity. The period from the seizure of power by the military junta in 1988, through the 2010 elections, until the last political shift towards democracy, which was interrupted by a sudden military coup, is described in the last part of this paper. The events of early 2021 are actually the coda for a long modernisation process characterized by internal contradictions not only in Burma but also in the entire South-East Asia. The bloody attempt, made on 20 February 2021, to suppress spontaneous mass demonstrations in response to the recent seizure of power by the military junta, shows that a certain stage in the development of the local political scene and Burmese society has ended in Myanmar. The current military junta has no public support and can exercise its power, as it did in the past, only with brutal force. The discussed issues of the symbolic dimensions of Burmese nationalism and politics seems important due to the specific position of Myanmar as a country located between the two emerging powers of India and China. For centuries, Burma has been a specific cultural bridge between these empires. Moreover, despite the great interest of researchers in its more powerful neighbors, this country remained a scientific terra incognita for decades for the academic world. Burma has never been in the center of interest of university researchers, either in our country or abroad. The number of studies on Burma, compared to neighboring Thailand, for example, is modest, and this list is full of gaps. Burma, next to Laos, is scientifically the most neglected country in South-East Asia. The understanding of Burma compared to other countries in the South-East Asia is still very poor, and studies on the culture and society of this country require further research efforts. The wider interest of the scientific community and public opinion in Burmese issues, as the practice has shown, is usually cyclical in nature and closely related to dramatic political breakthroughs or natural disasters devastating the country. The main goal of this work is to present the origins and development of Burmese nationalism in the context of political changes taking place over the years at the highest levels of authority, as well as its progressive saturation with elements drawn from the culture of the ethnic group dominating in this country. A closer look at these two aspects made it possible to show that, as in the case of other nationalisms occurring in the world, the Burmese version is a complex creation, using in a wide range the rich historical and cultural heritage of Burma. Particular emphasis was placed on the role played by specific symbols in the colonial period when they constituted a cultural foundation for the activities of proto-nationalist groups, and in the period after regaining independence, when they legitimised political power, constituting a tool of communication between political elites and their people. Burma functions in numerous scientific publications on colonialism, imperialism, nationalism, ethnic issues, as well as communism and militarism. This shows the size and importance of problems that this country is struggling with, as it was doing over the years. Contemporary Burma, an example of the country that emerged due to European colonisation from related but quite different and often competing communities, united only by its colonial heritage, is a useful analytical model for revealing deeper problems consuming the modern world.

Migrations during the Roman conquest of Gaul in 58–51 BC: A historical and anthropological approach Caesar’s Commentarii de bello Gallico are a unique Roman source containing information on barbarian migrations in the 1st century BC. Despite numerous studies dedicated to Caesar’s narrative style, there still is a lack of reflection on the possible causes of migrations and the attitude of wan­dering barbarians to the Roman rule. Contemporary scholars have a tendency to see barbarians as Rome’s ‘eternal’ enemies, and often assume that they ‘must’ have manifested aggressive attitudes. By incorporating anthropological reflection and adopting the ‘other’s’ perspective, it is possible to better understand mechanisms prompting barbarians to look for a new homeland. No less of an important aspect is the reconstruction of Caesar’s way of presenting the phenomenon of migration, which allows us to explain why he treated it as hostile in every case.

This paper analyzes the current state of military-historical anthropology and the methodology of its development and outlines the areas for further research in this field. One of the most important problems facing military-historical anthropology today is the development of a new scientific vision. The new system of methodological principles will update the military-anthropological discourse and generate specific (military-anthropological) knowledge to achieve a more comprehensive understanding of a human as a special bio-psycho-socio-cultural phenomenon. The authors of the work believe that military-historical anthropology has the potential to overcome the limitations imposed by its “predecessor discipline”—historical anthropology and gain its own theoretical and methodological status. An important condition for achieving these goals is the integration of the modern philosophical anthropology and other philosophical disciplines into the system of military-anthropological research. Currently, there is a need for improvement of the methodology of military-historical anthropology. Having taken shape in the late 1990s as an independent branch of humanitarian knowledge, military-historical anthropology combined various aspects of military and “near-military” knowledge (corresponding sections of psychology—psychology of post-traumatic conditions, sociology, and ethnology/cultural anthropology—ethnological foundations of military culture). This integrative-synthetic stage is now completed. This paper analyzes the validity of some concepts of philosophical anthropology such as the concept of “non-places”. It also describes the features and heuristic prospects of applying this concept in the field of military-anthropological knowledge and determines the areas for further development of the methodology of military-historical anthropology.

International audience; Central Vanuatu is known for its chiefdoms based on titles and clan affiliations, which are reminiscent of the typical social organization in Polynesia. Moreover, the presence of several Polynesian-speaking communities in the outliers of Mele, Ifira and Emae proves that migrations from Polynesian islands occurred centuries before European contact. In this paper, we analyze the available linguistic data in order to identify loanwords between Polynesian and non-Polynesian languages. We examine multiple sources of information to document the semantic values of the discussed forms, including ethnographic and archaeological sources. This approach, inspired by the ‘triangulation method’ developed by P. Kirch and R. Green, provides evidence for specific patterns of interaction that created a unique cultural sphere in central Vanuatu. Furthermore, this paper provides insight onto the kinds of items that should be present in the archaeological signatures of Polynesian occupations in this region.; Le centre du Vanuatu est connu pour ses chefferies à titres et des affiliations claniques qui rappellent celles des sociétés polynésiennes. Par ailleurs, la présence de communautés locutrices de langues polynésiennes à Mele, Ifira et Emae révèle des contacts et des migrations depuis des îles polynésiennes plusieurs siècles avant l’arrivée des Européens. Dans cet article, nous analysons l’ensemble des données linguistiques disponibles afin d’identifier les emprunts lexicaux entre langues polynésiennes et non-polynésiennes. Nous examinons les valeurs sémantiques des formes lexicales discutées en prenant en compte les données ethnographiques et archéologiques disponibles. Cette approche, inspirée de la méthode dite « de triangulation » de P. Kirch et R. Green, nous permet d’explorer les interactions qui ont participé à la constitution d’une sphère interculturelle originale. Nous fournissons également des informations sur les éléments susceptibles de constituer les signatures archéologiques associées aux occupations polynésiennes du Vanuatu central. Mots-clés : Vanuatu, Polynesian outliers, emprunts linguistiques, échanges culturels, anthropologie historique These files are a supplement to Hermann & Walworth (2020, Journal de la Société des Océanistes, 'Approche interdisciplinaire des échanges interculturels et de l’intégration des communautés polynésiennes dans le centre du Vanuatu')

Incognito was, by the end of the seventeenth century, a well-established and widely used practice in the European courts. In addition to its various convenience and financial uses, incognito could also have specifically diplomatic uses, acting as a unique and highly useful tool in negotiations, and it is this particular aspect of incognito this article aims to explore. Firstly, I will point out that, by suspending the standard rules governing social interactions, diplomatic incognito was first and foremost a way to free language and discourses from ceremonial restraints, which could very well be the sole and simple aim. The use of incognito did more however than simply facilitate diplomatic communications: it initiated, aside from the words spoken by the negotiators, another kind of dialogue, made of gestures and symbols, which I will endeavour to study. The last part of this article will be dedicated to the way this unique language made available using incognito could be used by early modern European states and their representatives to alter the balance of power and to level the diplomatic field in their favour.

Современные исследования старения можно представить как конкуренцию двух различных оптик: геронтологической, которая рассматривает возраст с точки зрения биологических детерминант (самочувствия, здоровья, физиологических процессов), и социально-конструктивистской, при которой возраст рассматривается как конструкт, созданный обществами и культурами, характерными для данных обществ (Katz and Calasanti 2015; Rubinstein and de Medeiros 2015). Конкуренция подобных оптик создала множественные ответвления, так как для биологической концептуализации возраста свойственно понимание старения с точки зрения тела и телесных проблем, а также взаимодействий материальных объектов и людей (Григорьева 2018; Aldwin et al. 2017; Hoppner and Urban 2019). Социально-конструктивистский подход отчасти стал основой критической геронтологии и многих других исследований старения, где важной отправной точкой выступает демонстрация того, как стереотипы по поводу возраста конструируются в разных странах (Laz 1998; Martinson and Berridge 2015). Ключевая проблема, скрывающаяся за теоретическими построениями и концептуализацией возраста и характерная для обоих подходов, – это проблема определения возраста как он есть. Оба подхода работают с возрастом как с гомогенной сущностью. Наметить концептуальные линии в поиске смыслов возраста с точки зрения различных перспектив призвана работа «Aging and Human Nature: Perspectives from Philosophical, Theological, and Historical Anthropology» – сборник под редакцией Марка Шведы, Михаэля Корса и Клаудии Боццаро. Авторы и составители издания – специалисты в области этики медицины, теологической этики, философии и биоэтики из различных университетов Европы и Северной Америки. Все они занимаются философскими, биоэтическими и социокультурными исследованиями старения. Text in Russian DOI: 10.25285/2078-1938-2020-12-2-224-227

This article discusses the use of the concept of “Andean Utopia” in the social sciences the 80s. Not only it was used to characterize the “cycle of revolts” of the Andean south the first decades of the 20th century and the rural struggles of 1950-1960; but also to explain in the first moment, the birth of Shining Path in Ayacucho. The reasons were between others, of using the theoretical arsenal of the anthropology an also of exotizar to the actors of the above-mentioned movements., Este artículo discute el uso del concepto de “utopía andina” por las ciencias sociales de los años 80. Fue usada no sólo para caracterizar el “ciclo de rebeliones” del sur andino y las invasiones campesinas de mediados del siglo XX, sino también para explicar (en un primer momento), la aparición de Sendero Luminoso en Ayacucho. Las razones fueron, entre otras, el de usar el arsenal teórico de la antropología y también el de exotizar (y exorcizar) a dicho movimiento.

In the Brexit referendum debates and their aftermath, one popular call to solidarity within the EU came from artist Wolfgang Tillmans, who released a series of posters with slogans intended to rally voters to support remaining in the EU. This article takes one of those slogans – ‘It’s a question of where you feel you belong. We are the European family’ – as a starting point to examine the openings and closures made available through calls to (trans)national solidarity on the basis of family. Drawing on critical autobiography, historical anthropology and analysis of trends in bordering and race politics, the article points to multi-layered and colonially inflected histories of ‘family’ in relation to national and continental belonging. Beginning with the sense of uncertainty over belonging and connection stirred up by Brexit, the essay acknowledges the comfort found by some in the seeming security of family. However, the article then engages with alternative realities of ‘The European Family’ – families separated by border controls, racialised as defective or oppressed by heteronormative patriarchy – and unsettles the problematic of ‘European’ in ‘The European Family’. The paper identifies how empirical and metaphorical family relate to (trans)national belonging and citizenship. Bringing Tillmans’ posters into conversation with some of Gillian Wearing’s work on family and place, the conclusion offers some possibilities for thinking family/nation while retaining ambiguity, resistance and potential and resisting the closure of normative ideas, in favour of a more empirically grounded engagement with how ‘real families’ relate to and through nation.\ud \ud

Les Rythmes au Moyen Âge de Jean-Claude Schmitt fait partie de ces ouvrages qui ouvrent un champ historiographique, en faisant la démonstration de la mise en perspective diachronique d’un objet apparemment aussi intangible que celui des rythmes conjoints du corps, du monde, du temps. Cette note critique vise à faire le point sur la place de cet ouvrage dans le champ des études sur la cadence et l’anthropologie des rythmes, en soulignant l’apport de l’anthropologie historique comparative. Les rythmes au Moyen Âge de Jean-Claude Schmitt are amongst these books that can open a historiographical field, demonstrating the diachronical examination of an object which as intangible as the notion of joint rhythm of the body, of the world, and of time. This Review replaces the book in the field of studies on rhythm, underligning the use of the method of anthropological history.

This essay offers some broader contextualization on the role of “structuralism” in North America and its relationship to the works of scholars who have been broadly classified under the exonym “Paris School” including Jean-Pierre Vernant, Marcel Detienne, Pierre Vidal-Naquet, and Nicole Loraux. As this essay makes clear, these scholars were doing far more than merely applying “structuralism” as a particularly fashionable intellectual method, which can now be dismissed. Rather, they were engaged, each in their own way, with the very problem of the relationship between meaning and history, a problem that is as pertinent today as it was when structuralism was first on the rise. Cet article entend étudier, dans une perspective contextualisée, le rôle de la référence au structuralisme en Amérique du Nord et ses liens avec les travaux des chercheurs qui ont été rassemblés sous l’exonyme « École de Paris », parmi lesquels Jean-Pierre Vernant, Marcel Detienne, Pierre Vidal-Naquet et Nicole Loraux. Je montre que ces chercheurs étaient loin d’envisager le structuralisme comme une méthode intellectuelle à la mode qu’il s’agirait d’appliquer aux textes anciens, et dont les acquis mériteraient dès lors aujourd’hui d’être abandonnés. Chacun à sa manière, ils interrogeaient le problème essentiel du rapport entre historicité et signification – et cette question est toujours aussi pertinente aujourd’hui qu’elle ne l’était lorsque la théorie structuraliste apparut.

This chapter examines the emergence of a form of historical consciousness among the Omaheke Ju/'hoansi of the western Kalahari desert, in eastern Namibia. Edwin Wilmsen was the first anthropologist to grapple with the implications of sustained historical contact between hunter-gatherers and others in the Kalahari. Namibia's Omaheke Region lies on the western edge of Kalahari. It stretches northwards from the town of Gobabis, through two hundred kilometres of commercial ranch land into the vast Hereroland East communal area, the one-time native reserve of the primarily pastoralist Herero and Mbanderu peoples. Despite the myriad theoretical problems to afflict historical anthropology many anthropologists and historians alike remain wedded to the possibility of a concrete history and theoretical sabre rattling notwithstanding, the Kalahari Debate is ultimately about 'concrete history'. A trend in post-colonial African scholarship has been to view all societies as historical.

This essay in historical anthropology juxtaposes some rice rituals in southern China with their counterparts in the Shan States of Upper Burma. The approach is one of symbological analysis of iconic codes, and it is suggested here that the two sets of rituals, superficially different, may be seen as morphological transforms of a common cultural semantic pattern. This understanding has a bearing on further explorations of the formation of the wider Southeast Asian field.

Este artículo pretende ordenar de modo tentativo un contenido embrionario que se encuentra disperso en diversos artículos en los que Koselleck esboza su apuesta personal por una Histórica, entendida como una teoría de la posibilidad de las historias de carácter prelingüistico. A este propósito estructurador, se suma una propuesta de ampliación de los pares categoriales metahistóricos, entre los que destacan por su alto grado de abstracción dentro-fuera, arriba-abajo y antes-después, que en buena parte constituyen la base de esta particular antropología histórica. La incorporación de la pareja uno-múltiple / unidad-pluralidad, una forma que transita entre una abstracción despojada de historia y expresiones más saturadas históricamente, reforzaría la base cuasitrascendental de la Histórica mediante la incorporación de un par de categorías que facilitaría análisis históricos más sutiles de los conceptos políticos y sociales.

espanolEn estas paginas recorrere algunas experiencias de mi vida academica en donde se podran apreciar las influencias de Ana Maria Lorandi y su pasion por “formar gente”. En funcion de mi trayectoria personal dentro del equipo creado y dirigido por Lorandi, abrire distintas puertas hacia la figura de esta investigadora. En primer lugar abordare su papel como profesora del Departamento de Ciencias Antropologicas en la Universidad de Buenos Aires (UBA). A continuacion, a partir de mis primeros vinculos con la Seccion Etnohistoria del Instituto de Ciencias Antropologicas (UBA), ire desplegando otras facetas de Ana Maria: mentora de un Seminario de Investigacion en Antropologia Historica, titular de catedra en la materia “Sistemas Socioculturales de America II” y consejera de estudiantes y tesistas. Luego me detendre en el rol de Ana como investigadora, directora de proyectos y referente para becarios e investigadores. Finalmente atendere a sus cualidades personales mas destacadas, valoradas por todos aquellos que tuvieron el privilegio de conocerla. EnglishIn these pages I will follow some experiences of my academic life, where the influences of Ana Maria Lorandi and her passion for “training people” will be appreciate. According to my personal experience within the research team created and directed by Lorandi, I will open various doors to the figure of this researcher First, I will address her role as a professor in the Anthropological Department at the University of Buenos Aires (UBA). Then,from my first bonds with the Section, I will display other facets of Ana Maria: mentor of a Research Seminar in Historical Anthropology, head teacher on the subject “Socio-cultural systems of America II”and counselor for students. From there, I’ll continue with the influential role of Ana Maria as a researcher, as principalof collective projectsand as a reference for scholars and researchers. Finally I'll attend to their more prominent personal qualities, valued by all who had the privilege of meeting her.

This article is devoted to the analysis of the formation of the cognitive perspective of the historical-anthropological dimension of modern philosophy of history. The influence of the mentioned problem field on the development of intellectual directions of modern philosophical and historical studios was studied.

The article aims at characterizing and discuss the recent historiography on the subject of religiosity in the medieval period, presenting and commenting works considered as illustrative of what is indicated as the most creative and interesting tendency of the field - the construction and use of an analytical concept of medieval religiosity which respects current theoretical requirements. The presented works are grouped in four thematic fields, namely: the reconfigurations of Anthropological History; the History of Emotions; the lay experience of religion; the institutional history of the Church and the study of ecclesiology. The exposition is preceded by an epistemological reflection on the basic issues of historiographical construction, specifically applied to the history of religiosity in medieval times (concepts, theories, materials, criticism of «master narratives» and medievalism surrounding the theme).

This article offers an anthropological reading of Ottoman sources on Libya to shed light on the history of women in Islamic contexts while addressing key issues of gender, power, and representation...