Search

Background/aims: Management of pancreatic pseudocysts can be challenging. Endosonography-guided drainage of the pseu- docysts is an important treatment modality. In this study, we evaluated the results of endosonography-guided transmural endosco- pic drainage of these lesions. Materials and Methods: We performed drainage of the pancreatic pseudocysts through the stomach or duodenum using a linear endosonography device. The procedure steps were as follows: Determination of the best location for ne- edle insertion, puncture of the cyst, guide insertion, creation of a window between the cyst and stomach lumen using a cystotome, and finally insertion of a double pigtail catheter. Results: The procedure was applied to 12 patients (8 males, 4 females, mean age: 51±15.6 years), with success achieved in 10 patients (83%), defined as complete disappearance of the cyst. The mean cyst diameter was 9 cm (range: 6-12 cm). There was only one complication (8%), as an intraabdominal abscess with an uncomplicated course af- ter surgical drainage. Conclusions: Endosonography-guided drainage is an effective and safe method for the management of pan- creatic pseudocysts.

The SRS(TM) Endoscopic Stapling System (Medigus Ltd, Omer, Israel) is a novel method for the treatment of gastroesophageal reflux disease (GERD). The present study assessed the safety and efficacy of SRS compared with laparoscopic anti-reflux surgery (LARS).Of 27 participants, 11 underwent SRS and 16 LARS. Symptoms were assessed using Velanovich GERD-health-related quality of life (GERD-HRQL) scores. The groups were compared in reference to operation time, improvement in GERD-HRQL scores, and postoperative course. Chi-squared and Mann-Whitney-U-tests were used for statistical analysis.Of 16 (59.3%) male and 11 (40.7%) female patients, mean age was 39.6 (range: 24-60) years and mean body mass index was 26.2 kg/m(2) . Both groups were statistically similar. An esophageal perforation observed in the SRS group completely recovered after over-the-scope clipping. Procedure times for SRSand LARS were 89 and 47 min, respectively (P 0.05). Mean discharge time was longer for SRS than LARS (3 days vs 1.2 days, P 0.05). However, this difference disappeared with the exclusion of a complicated patient with long hospitalization in the SRS group. During 6 months mean follow up, proton-pump inhibitor use was insignificantly higher in the SRS group (P 0.05). Mean GERD-HRQL scores dropped in 87% and in 64% of patients (P 0.05) from 29.3 to 4.1 and from 24.8 to 8.9 (P = 0.016) in LARS and SRS groups, respectively.The short-term results of SRS are promising. The forthcoming new-generation devices and increasing experience may further improve efficacy and decrease untoward effects.

Sclerosing cholangitis is a rare complication of Langerhans cell histiocytosis in children which can result in liver failure. This combination is even rarer in adults.We report a 65-year-old female who developed sclerosing cholangitis 4 years after the diagnosis of Langerhans cell histiocytosis.Sclerosing cholangitis caused by Langerhans cell histiocytosis is a rare condition in the adult population, but it has a high mortality. There is no definitive therapy other than liver transplantation. The long-term efficacy of liver transplantation remains unknown.

Several studies have reported that interferon therapy increases elimination rate of HBeAg and anti-HBe seroconversion in chronic hepatitis B (CHB) patients. We aimed to evaluate long-term results of interferon-α treatment in HBeAg positive CHB patients in a country with exclusively D genotype. Seventy-one naive CHB patients (M/F 61/10, mean age 29 ± 12 years, range 16–62) treated with 6 months of interferon-α 2b, 10 MU tiw and had a consequent untreated follow-up period of at least 10 years with positive response were identified and their data were reviewed. The therapy response was defined as HBeAg seroconversion with undetectable HBV-DNA. The responders were followed-up at 3–6-month intervals. Twenty-eight (39%) patients achieved HBeAg seroconversion (25 within the therapy, 3 within the consequent 12 months off-treatment follow-up). The responders were followed-up with a mean period of 152 months (range 123–181). In the follow-up period, 21/25 (84%) initial responders relapsed. On the other hand, 3 patients who did not respond at the end of therapy sustained the response during follow-up. Hence 21/28 total responders relapsed (75%), either with HBeAg reversion (3, 14.3%) or HBV-DNA elevation over 2000 IU/ml (or its equivalent in other types of definitions) and ALT elevation (18, 85.7%). The sustained response was present in 7 patients (9.8%). Serious side effects precluding completion of treatment occurred in three patients (4.2%). In multivariate analysis none of the pre-treatment parameters appeared to be significant in predicting response. Sustained response to interferon treatment is low in HBeAg positive CHB patients with genotype D.

Amaç: HBeAg pozitif KHB hastalarının uzun dönem prognozunu, prognoza etki eden faktörleri ve uygulanan antiviral tedavilerin etkinliklerini göstermekYöntem: Ocak 1993 ve Ağustos 2009 tarihleri arasında Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Hepatoloji Polikliniğine başvuran HBeAg pozitif KHB hastalarının dosyaları geriye dönük olarak tarandı. Dosya kayıtları belirgin eksik olan ve KHB ile beraber hepatit C veya hepatit D tanısı olan hastalar çalışmaya alınmadı.Bulgular: Hastaların 97'si (%67.4) erkek, 47'si (%32.6) kadındı. Hastaların ortalama takip süresi 69,8 aydı. HBsAg beş hastada (%3.4) negatifleşti. Dokuz hasta kaybedildi (%6.3). Siroz gelişen hasta sayısı 19'du (%13.1). Siroz tanısı olan ve olmayan hastalar arasında yapılan multivariate analizde; cinsiyet ve başlangıçtaki ALT düzeylerinde istatiksel olarak anlamlı farklılık yoktu. Tanı sırasındaki yaş, başlangıçtaki HBV DNA ve karaciğer biyopsisindeki histolojik aktivitelerinde ise iki grup arasında istatiksel olarak anlamlı fark vardı. Hepatosellüler karsinom dört hastada (%2.7) saptandı. Pegile interferon ile bir yıllık tedavi sonu HBeAg serokoversiyon oranı %27 ve takip sonunda kalıcı yanıt oranı %11.1'di. Standart interferon alfa ile tedavi sonu HBeAg serokoversiyon oranı %39.4 ve kalıcı yanıt oranı %11.2'di. Lamivudin ile bir yıllık tedavi sonu HBeAg serokoversiyon oranı %27.3, takip sonunda kalıcı yanıt oranı %15, direnç oranı ise %7.4'tü. Entekavir ile 18 aylık tedavi sonu HBeAg serokoversiyon oranı %21.1, saptanamayacak HBV DNA ve normal ALT seviyeleri %78.9'du. Pre-S2 içeren aşı tedavisi sonunda HBeAg serokoversiyon oranı %31.5, HBV DNA düşüşü ve normal ALT seviyesi oranı %38.8'di. 52 aylık takip sonunda kalıcı yanıt oranı %21'di.Sonuç: HBeAg pozitif KHB tedavisinde amaç PCR'la saptanamayan HBV DNA düzeylerine eşlik eden HBeAg serokoversiyonunu sağlamaktır. Objective: To investigate long term prognosis in HBeAg positive CHB patients, factors effecting on prognosis, and efficacy of antiviral therapies.Materials and Methods: HBeAg positive chronic hepatitis B patients who applied to Hepatology Polyclinic at Cerrahpaşa Medical Faculty during January 1993- August 2009 are reviewed retrospectively. Patients with incomplete documentation or with hepatitis C or hepatitis D concurrently are excluded.Results: Ninety-seven patients (%67,4) were male and forty-seven (%32,6) female. Mean follow-up duration was 69,8 months.HBsAg became negative in five (%3.4) patients. Nine patients (%6.3) deceased. Nineteen patients (%13.1) progressed to cirrhosis. In the multivariate analysis of cirrhotic and non-cirrhotic patients, there were no statistical differences between the two groups regarding gender and initial ALT levels. However, there was statistical difference between the two groups respect to the age in diagnosis, initial serum HBV DNA levels and histologic activity in liver biopsies. HCC was evaluated in four patients (%2.7). HBeAg seroconversion rate following twelve month-treatment with pegylated interferon was %27 and persistent response rate was %11.1 during follow-up. HBeAg seroconversion rate following treatment with standard interferon alfa was %39.4 and response rate was %11.2. HBeAg seroconversion rate following one-year therapy with Lamivudine was %27.3, and permanent response rate was %15, and resistance rate was %7.4. HBeAg seroconversion rate following eighteen-month therapy with Entecavir was %21.1 and undetectable HBV DNA levels and normal ALT levels were %78.9. After treatment with pre-S2 including vaccine, HBeAg seroconversion rate was %31.5, suppression of serum HBV DNA levels and normalization of ALT levels was %38.8. In the duration of fifty-two week follow up permanent response rate was %21.Conclusion: The purpose of the treatment of HBeAg positive CHB patients is to provide HBeAg seroconverison associated with undetectable HBV DNA levels. 52

Amaç: Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Hepatoloji Polikliniği'ne başvuran KHC hastalarında uzun dönem prognoz, prognoza etkili faktörler ve uygulanan antiviral tedavilerin etkinliklerini göstermek.Yöntem: Ocak 1998-2009 arası polikliniğimize başvurmuş KHC tanılı hastaların (n:1010) dosyaları geriye dönük incelendi. Çalışmaya alınan 502 hastanın yaş, kilo, seroloji, biokimya, hemogram ve HCV RNA düzeylerini, biyopsi bulgularını, takip sürelerini, siroz, HCC gelişimi ve mortalite oranlarını, ribavirinle kombine klasik ve/veya PEG İFN tedavilerinde EVY, TSY, KVY, alevlenme, nüks ve yan etki oranlarını araştırdık.Bulgular: Hastaların 270'i kadın (%54), 232'si erkek (%46), tanı esnasında ortalama yaş 51 ve ortalama takip süresi 53 ay idi. Genotip 1b %87 oranıyla baskındı. Hastaların yarısı tedavi almıştı. Tedavisiz grupta tedavili gruba göre siroz gelişimi (%35), HCC gelişimi (%4,3) ve mortalite (%6,2) oranları belirgin yüksekti. İki grup arasında tanı sırası yaş, başlangıç ALT ve hemogram değerleri arası istatistiksel anlamlılık vardı (p

Amaç: Çalışmamızda HBeAg negatif kronik hepatit B hastalarının uzun dönem prognozunu, prognoza etki eden faktörleri ve uygulanan antiviral tedavilerin etkinliklerini ortaya koymayı amaçladık.Hasta seçimi ve yöntem: Ocak 1993 ve Nisan 2008 arasında CTF İç Hastalıkları AB Hepatoloji polikliniğine başvuran HBeAg negatif kronik hepatit B hastalarının dosyaları geriye dönük olarak tarandı. Dosya kayıtları veya takipleri belirgin eksik olanlar ve Hepatit B ile beraber hepatit C veya hepatit D tanısı da olan hastalar çalışmaya alınmadı.SONUÇ: 122 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların 86'sı (%70.5) erkek, 36'sı (%29.5) kadındı. Hastaların ortalama takip süresi 84,6 (SD±47,7) aydı. HBsAg 3 hastada (%2.4) negatifleşti. AntiHBs 1 hastada gelişti (%0.8). Dört hasta öldü (%3.3). Siroz gelişen hasta sayısı 23'dü (%18.9). Siroz tanısı olan ve olmayan hastalar arasında yapılan multivariate analizde; cinsiyet, ilk başvuru sırasındaki HBV DNA ve ALT düzeylerinde istatiksel olarak anlamlı farklılık yoktu. Tanı sırasındaki yaş ve karaciğer biyopsisindeki histolojik aktivitelerinde ise her iki gurup arasında istatiksel olarak anlamlı fark vardı. Siroz olanların yaşı ve biyopsilerindeki histolojik aktiviteleri daha ileriydi. Hepatosellüler karsinom 5 hastada saptandı (%4.1) ve ortalama gelişme süresi 66.4 (SD±48.2) aydı. Bu hastaların hepsi daha öncesinde siroz tanısı almıştı. Pegylated interferon ile tedavi sonu yanıt oranı %44.4 ve kalıcı yanıt oranı %11.1'di. İnterferon alfa ile tedavi sonu yanıt oranı %55.3 ve kalıcı yanıt oranı %10.5'di. Lamivudine ile tedavi sonu yanıt oranı %71.6, kalıcı yanıt oranı %9.8, direnç oranı ise %9.9'du. Entecavir tedavilerinin hepsi devam ediyordu. Ortalama tedavi süresi 8.1 aydı ve biyokimyasal ve virolojik yanıt alınanların oranı %93.8'di. Aim: The aim of our study is to object long term prognosis, the factors that effects prognosis and the efficiency of the antiviral treatments in HBeAg negative patients with chronic hepatitis B.Patient selection and method: HBeAg negative patients with chronic hepatitis B who applied to Hepatology outpatient clinic of Cerrahpaşa Medical Faculty between January 1993- April 2008 were evaluated in the study.Conclusion: 122 patients were included in the study. 86 (70.5%) of the patients were male, 36 (29.5%) were women. The patients mean follow up period was 84.6 (SD±47.7) months. In 3 patients, HBsAg (2.4%) was became negative. AntiHBs was developed (0.8%) in 1 patient. 4 patients were died (3.3%). The patients who had cirrhosis were 23 (18.9%). In multivariate analyses; sex , HBV DNA and ALT levels at the first application time between the patients with cirrhosis or without cirrhosis, no significantly statistical difference was found. Age and histological activity in liver biopsy at the diagnosis time between the two groups, statistically significant differences was found. Age was older and the histological activity in the liver biopsy was more advanced in the patients who had cirrhosis. Hepatocellular carsinoma was found in 5 patients (4.1%) and mean development time was 66.4 (SD±48.2) months. End of treatment respond with pegylated interferon was 44.4% and sustained respond was 11.1%. End of treatment respond with alpha interferon was 55.3% and sustained respond was 10.5%. End of treatment respond with lamivudine was 71.6% and sustained respond was 9.8%, resistance ratio was 9.9%. 42

Portal hipertansiyonun karaciğer sirozuna göre çok daha az sıklıkla nedeni olan NSPH hakkında ülkemizde yeterince veri yoktur. NSPH'nın önde gelen nedenlerinden biri olan İPH daha çok orta Asya ülkelerinde (Hindistan, Pakistan) görülmektedir. Etyolojisi bilinmeyen İPH'nın sıklığı gelişmiş ülkelerde giderek azalmaktadır. Daha çok çocukluk çağında görülen EHPVO'nun bu yaş grubundaki en sık nedeni umblikal sepsis ve kateterizasyon olduğu için gelişen tıp teknolojileri ile bu nedenlerin azalması hastalığın sıklığında azalma ile sonuçlanmıştır. Erişkin yaş grubunda ise etyoloji multifaktöryeldir ve erişkin NSPH'nın en sık nedeni olarak karşımıza çıkmaktadır. NSPH'nın diğer nedenleri ise çok daha nadirdir. Yapılan bu çalışmada 50 erişkin Türk hastada NSPH'nın en sık nedeni olarak EHPVO saptandı (%62). Geri kalan hastalar ise İPH (%38) idi. Diğer nedenler ise bu elli kişilik grupta saptanmadı. Tüm dünyada halen EHPVO yaş ortalaması pediyatrik hastaların çokluğundan dolayı İPH'nın çok altında seyrederken biz bunu Türk hastalarda tersine saptadık. Hastalığın mortalitesi çok düşük olmasından dolayı pediyatrik dönemden erişkin yaşa gelen hastalar ile EHPVO yaş ortalamasının daha düşük çıkması beklenirdi, ancak pediyatrik gruptan böyle bir katılım saptamadık. Saptanan EHPVO nedenleri de zaten hastalığın ülkemizde ileriki yaşlarda değişik nedenlerden dolayı oluştuğunu gösterdi. En dikkat çekici neden ise literatürde bildirilen serilerde karşımıza çıkmayan tüberkülozdu. Trombofilik nedenler ise değişik oranlarda saptandı. Hastaların sağ kalım oranı ise ortalama 7,4 yıllık hastalık süresi sonunda %98 oldu. Ölen tek hasta ise NSPH'da mortaliteyi etkileyen en önemli faktör olan varis kanaması nedeniyle kaybedildi. Hastaların geçirdikleri varis kanaması ise her hastada 8,4 hastalık yılında bir kere şeklinde hesaplandı. 25 Noncirrhotic portal hypertension (NCPH) is a less common cause of portal hypertension compared to cirrhosis, and less is known about Turkish patients. IPH, more common in middle Asian countries (India and Pakhistan), is one of the leading cause of NCPH. The etiology of IPH is not known, and the incidance of this disease is decreasing in developed countries. EHPVO is commonly seen in childhood ages, and the most common cause is umblical sepsis and catheterisation. Developing medical technologies has decreased these causes in pediatric ages, so that this had a result of decreased incidance of the disease. EHPVO is multifactorial in adults, and it is the most common cause of NCPH in adults. The other causes of NCPH is so rare. In this study 50 adult Turkish patients are enroled. EHPVO is the most common cause (62%) of NCPH in Turkish patients, and the rest of the patients (38%) were IPH. The other causes do not detected. EHPVO patients age average is still too lower than IPH because of pediatric patients constitute the larger group of EHPVO all around the world. But we detected this vice versa in Turkish patients. Because the disease has a very high survival rate, it is expected that pediatric patients survive until adulthood and results in lower average of age. But we did not detected such a participation from pediatric group. Anyway the causes that had been determined in EHPVO showed that the disease occures in older ages due to different causes in Turks. The most interesting cause was tuberculosis which was not listed so commonly in other series in the English literature. Thrombophilic causes were detected in different proportions. The survival rate is 98% after an average of 7.4 patient years. One patient has died because of esophageal variceal bleeding. The bleeding of esophageal varices is one times per patients for 8.5 patient years. 26 34

Multiple organ failure (MOF) due to colchicine treatment is rare, even in the presence of concurrent renal and hepatic failure [1]. Here, we present a case of MOF caused by nearusual doses of colchicine in a patient with risk factors for colchicine intoxication. A 76-year-old male patient with 2 months history of decline in well-being, malaise, and fatigue had been referred to our institution due to elevated alanine aminotransferase (ALT) and aspartate aminotransferase and (AST) levels. His medical history included diabetes mellitus type 2 for 6 months, arterial hypertension for 10 years and gout for 40 years. He had been taking perindoprilhydrochlorothiazide 10/12.5 mg tablet once a day, verapamil sustained-release tablet once a day, and rapeglinid 0.5 mg tablet three times a day. 5 days before the admission, he has been advised to take colchicine tablet 1 mg three times a day by a general practitioner for gout prophylaxis. Physical examination revealed bilateral 3? pretibial oedema and grade 3 holosystolic murmur on the apex. Lungs were clear to auscultation. Left lobe of liver was palpable. On the fifth day of admission, the patient experienced watery diarrhoea four to five times a day lasting for a week. The culture and the microscopic examinations of stool revealed no pathological findings. Oral anti-diabetic drugs were not appropriate for the patient because of hypoglycaemia risk due to chronic liver disease. Angiotensin converting enzyme inhibitors could worsen renal function in a dehydrated diabetic patient. Diarrhoea caused by colchicine overdose resolves by dose reduction, that is why colchicine dose was decreased to 1 mg/day and all the other medications were ceased. On the day 10, the patient became anuric and febrile. Urea and creatinine levels increased. Bicytopenia was observed on his blood count. Arterial blood gas analysis was consistent with metabolic acidosis. He still had diarrhoea. Thus, colchicine was thought to be responsible for this clinical picture and was stopped. Breathing was shallow and laboured. Chest radiography showed bilateral patchy shadowing throughout both the lung fields. Systemic inflammatory response syndrome (SIRS), sepsis and MOF were considered. Piperacilline-tazobactam 2.25 mg four times a day was started. He was intubated due to respiratory failure but unfortunately died on the same day. Use of the Naranjo adverse drug reaction probability scale in our patient indicated a probable relationship (score of 5) between MOF and colchicine therapy. Eighty percent of the patients taking therapeutic doses of colchicine and almost all patients who are exposed to overdose experience GI symptoms. These GI symptoms serve as primary warning signs of colchicine toxicity during treatment for any indicated disease and are usually mild, transient, and reversible by discontinuation or lowering of colchicine dose [1]. Common clinical features of colchicine toxicity along with stages are shown in Table 1. A. Ucgul Department of Internal Medicine, Cerrahpasa Medical Faculty, Istanbul University, Istanbul, Turkey

19 ÖZET Kriptojenik siroz etyolojisi belirlenememiş siroz olarak tanımlanmaktadır. NASH, patogenezi tam olarak bilinmeyen bir hastalıktır. Serum tetkiklerinde saptanamayan viral hepatitler (genellkle hapatit B), gizli alkol tüketimi, sessiz otoimmün hepatit, nonalkolik steatohepatit, al-antitripsin fenotip anamalileri kriptojenik siroz için muhtemel etyolojik faktörler olarak belirtilmiştir. Olguların çoğunda obezite, diyabet veya hiperlipidemi gibi metabolik hastalıkların varlığı dikkat çekmektedir. NASH, hastaların büyük bir bölümünde durağan ve yavaş seyirli olmasına karşın bazı hastalarda hapatosellüler nekroz ve fibrozise yol açarak karaciğer sirozuna neden olabilmektedir. Bu çalışmada; kriptojenik siroz hastalarındaki vücut-kitle indeksi (BMİ) ve diyabet sıklığının etyolojisi belli sirozlularla karşılaştırılması amaçlanmıştır. 55 kriptojenik sirozlu hasta ile etyolojisi belli siroz hastasından oluşan vaka-kontrol grubu çeşitli yönlerden karşılaştırılmış ve kriptojenik sirozda muhtemel etyolojik nedenler ortaya çıkarılmaya çalışılmıştır. Gruplar arasında BMİ ortalama değerleri (kg/m2) açısından anlamlı fark saptanmadı (p>0.05). Kriptojenik sirozlu hastalarda obezite (BMİ > 30) sıklığı, vaka-kontrol grubu ve Türkiye değerlerine benzer saptanırken (p>0.05), tip II DM sıklığı hem vaka-kontrol grubu hemde ulusal değerlerden anlamlı olarak yüksek saptandı (p 24.9 olan kriptojenik siroz hastalarında (N=25) tip II DM sıklığı BMİ < 25 olan diğer kriptojenik siroz hastalarına (N=30) ve Türkiye'de ki sıklığa oranla anlamlı olarak yüksek saptandı (p 24.9 olan gruba oranla anlamlı olarak yüksek bulundu (506.2 ± 666.1 ve 238.0 ± 144.2) (p 24.9 olan (N=16) grup, anlamlı çoğunlukta kriptojenik sirozlu hastalardan (%28.5) oluşmaktaydı (p30) was similar to the control group and Turkish population (p24.9 (N=25) the prevalance of type n DM were found to be higher than the other cryptogenic cirrhotic patients with a BMK25 (N=30) and than the general population (p24.9 (506.2 ± 666.1 and 238.0 ± 144.2, respectively) (p24.9 (N=16), constituted an importanport of cryptogenic cirrhotics (%28.5) (p

MELATONİNİN SIÇANLARDA DİMETİLNITROZAMİNİN İNDÜKLEDİĞİ KARACİĞER FİBROZU ÜZERİNE ETKİSİ ÖZET Karaciğer fibrozu gelişiminde en önemli etken, özellikle kollajen olmak üzere hücre dışı matriks bileşenlerinin depolanması artışıdır. Disse aralığındaki stellate hücreler fibroz patogenezindeki kollajen sekresyonu artışından sorumludur. Son zamanlarda serbest radikal hasan ve malondialdehid (MDA) ile stellate hücrelerinin aktifleşerek kollajen sentezi için uyarıldıkları ve bu aktivasyonun antioksidanlarla bloke edilebildiği gösterilmiştir. Melatonin, günümüzde bilinen en güçlü fizyolojik hidroksil radikal temizleyici sidir. Ayrıca melatonin dokulardaki kollajen içeriğinin en önemli inhibitor düzenleyicisidir. Günümüzde klinik kullanımda karaciğer fibrozunun etkili bir tedavisi yoktur. Biz melatonini, karaciğer fibrozu patogeneziyle ilişkili her iki etkisi nedeniyle, sıçanlarda dimetilnitrozaminin (DMN) indüklediği karaciğer fibrozu modelinde kullanmayı amaçladık. Üç buçuk - 4 aylık erkek Wistar Albino sıçanlar 4 gruba ayrıldı. Melatonin ( %1 etanol içinde, 100 mg/kg/gün, SC ) DMN+melatonin ve melatonin-kontrol gruplarına 14 gün süreyle verildi. DMN ( izotonik NaCI içinde, 40/mg/kg, intraperitoneal ) tek enjeksiyon olarak DMN ve DMN+melatonin gruplarına verilirken, normal-kontrol grubu sıçanlara sadece çözücüler verildi. Karaciğerlerin histopatolojik değerlendirilmelerinde tek doz DMN verilen DMN grubu sıçanların tümünde (14/14) karaciğer fibrozu değişiklikleri gelişirken, bu değişikliklerin DMN+melatonin grubu sıçanların 5/14' ünde baskılandığı görüldü (p

24 ÖZET Hepatit C virüsü (HCV) dünya nüfusunun yaklaşık %3'ünü etkilemekte, uygun bir şekilde takip ve tedavi edilmediği taktirde yüksek oranda siroz ve hepatosellüler kansere yol açmaktadır. Virüsün bulaş yollan dikkate alındığında diyalize giren kronik böbrek yetersizliği (KBY) hastalan yüksek risk altındadır ve HCV bu hastalarda en az 10 kat daha yüksek oranda görülmektedir. Günümüzde son dönem böbrek yetersizliğinin en uygun tedavisi böbrek naklidir. Hepatit C'li böbrek nakli olmuş hastalarda yeni böbreğin atılımını engellemek amacıyla kullanılan immün baskılayıcı ilaçlar ve steroidler gerek HCV ve gerekse yeni böbrek üzerine olumsuz etkiler yaparlar. Bu nedenle nakil öncesi tedavi altın standart gibi görülmektedir. Bu çalışmada 17 kronik hepatit C'li KBY hastasının lenfosit alt gruplan bakıldı. Hastalara 3 ay süreyle, haftada 3 kez, 3 milyon ünite IFN-alfa 2a verilerek tedavi öncesi, 5. gün ve 3. ay lenfosit sayımı yapıldı. CDla, CD2, CD3, CD4, CD8, CD16, CD20, CD4/CD45RA, CD4/CD45RO ve CD56 pozitif hücre sayılan bulundu. Böylece kronik hepatit C'li KBY hastalannda interferon tedavisinin bakılan lenfosit alt gruplan üzerine etkileri araştınldı. 3 aylık IFN tedavisi ile hepatit C'li KBY hastalannda yardımcı T lenfosit, sitotoksik T lenfosit, B lenfosit, hafiza ve naif T lenfositleri azaldı (p < 0.007). 3 aylık tedavi ile hastalann tamamında HCV-RNA (PCR) negatifleşti. Bu çalışma hepatit C ve KBY birlikteliğinin lenfosit alt gruplannda daha yaygın eksikliklere yol açtığını gösterdi. Bu eksiklik muhtemelen dolaşımdaki lenfositlerin karaciğere göçüne bağlandı. IFN tedavisine cevapta hepatit C ve KBY birlikteliğinin dezavantaj oluşturmadığı görüldü. 25 SUMMARY The hepatitis C virus (HCV) affects three percent of the world population. If it remains uncontrolled, it may lead to cirrhosis and hepatocellular carcinoma with a higher incidence. The patients with chronic renal failure (CRF) who receive dialysis have a high risk for HCV infection because of its parenteral spread. HCV incidence is found at least ten times in these patients compared to healthy population in previous studies. Nowadays the most suitable treatment for end-stage renal disease is renal transplantation. Immunosuppressive drugs and steroids used for preventing renal transplant rejection have negative effect to HCV and renal transplant in the chronic hepatitis C (CHC) patients who underwent renal transplantation. Because of these reasons treatment of HCV infection before renal transplantation is necessery. In this study subgroups of lymphocytes are studied in a total of 17 CHC patients with CRF. The patients treated with 3 million unit (MU) interferon alpha 2a, thrice weekly for 3 months and lymphocytes subgroups CDla, CD2, CD3, CD4, CD8, CD 16, CD20, CD4/CD45RA, CD4/CD45RO and CD56 were counted at baseline, at fifth day and third month of treatment. Thus the effects of CRF, CHC and interferon treatment on worked subgroups of lymphocytes are studied. At the end of the third month of interferon therapy CD4, CD8, CD20, CD4/CD45RA and CD4/CD45RO values decreased in CHC patients with CRF (p

ÖZET Alkolik karaciğer hastalığı, önemli bir sağlık problemidir. Kronik alkol kullanımı, steatohepatit, alkolik hepatit ve siroza yolaçabilir. Alkolün yolaçtığı karaciğer hastalıklarından korunmada en önemli adım alkolün kesilmesi olsa da, alkolün karaciğer hasan oluşturma mekanizmaları daha iyi anlaşıldıkça, yeni tedavi yaklaşımları mümkün olacaktır. Alkolik karaciğer hastalığının oluşumunda, oksidatif stres artışının rolü olabileceğine dair veriler artmaktadır. N-asetilsistein, parasetamol toksikasyonu yanında karbon tetraklorür ve kloroform intoksikasyonlannda da kullanılan glutatyon depolarını dolduran, antioksidan, indirgeyici ve şelasyon yapıcı bir ajandır. Bu çalışmada intragastrik olarak etanol uygulanan sıçanlarda karaciğer hasarının gelişiminde n-asetilsisteinin serbest radikalleri bağlayıcı etkisinin araştırılması amaçlanmıştır. Otuz iki sıçan üç gruba ayrıldı; birinci gruba etanol, ikinci gruba etanol ile birlikte n- asetilsistein ve üçüncü gruba (kontrol grubu) alkol ile eş kaloride dekstoz 4 hafta süreyle uygulandı. İntragastrik olarak etanol verilen grupta, kontrol grubuna göre lipid peroksidasyonunun bir göstergesi olan malondialdehid düzeyi daha yüksek, antioksidan enzimler olan glutatyon peroksidaz ve süperoksit dismutaz düzeyleri daha düşük ve serum aminotransferaz düzeyleri daha yüksek bulundu. Buna karşılık, etanol yanında n-asetilsistein uygulanan sıçanlarda, etanol alan gruba oranla, malondialdehid ve aminotransferaz düzeyleri daha düşük ve antioksidan enzim düzeyleri daha yüksek bulundu. Bu değerler, sadece dektroz alan konrtol grubundan istatistiksel olarak farksızdı. Bu çalışma, etanolun yolaçtığı karaciğer hasarının büyük ölçüde oksidatif stresle ilişkili olduğunu ve n-asetilsiteinin bu hasan sıçan modelinde etkili bir şekilde azalttığını ortaya koymuştur. 19 SUMMARY Alcoholic liver disease is one of the most common forms of serious liver diseases. Chronic alcohol consumption may lead to steatohepatitis, alcoholic hepatitis, and cirrhosis. Although withdrawal remains the main step in avoding alcohol-induced liver diseases, better understanding of the pathogenesis of alcohol-induced damages provide new clues for therapeutic trials. There is increasing evidence that alcohol-induced liver damage may be associated with increased oxidative stress. N-acetylcysteine is commonly used to reduce the toxic effects of acetaminophen in overdose as well as poisonings with carbon tetrachloride and chloroform acting as an antioxidant, reducing and chelating agent. It repletes glutathione stores. We aimed to investigate free-radical scavenger effect of n-acetylcysteine in the development of liver damage in rats intragastrically fed with ethanol. Thirty two rats divided into three groups were fed with ethanol, ethanol and n-acetylcysteine, or isocaloric dextrose (control group) for 4 weeks. Rats fed intragastrically with ethanol developed a higher level of lipid peroxidation as measured by malondialdehyde, lower levels of antioxidant enzymes of glutathione peroxidase and superoxide dismutase and higher levels of aminotransferase levels compared to control group. In rats fed with n-acetylcysteine and ethanol, malondialdehyde and aminotransferase levels were lower and antioxidative enzymes were higher significantly than the ethanol-fed group, in levels comparable to those of control group. This study clearly reveals that ethanol-induced liver damage is associated with oxidative stress, and n-acetylcysteine drug attenuates this damage effectively in rat model. 20 28

ÖZET HBV ve HCV tüm dünyada kronik hepatit, siroz ve HSK'nin en önemli nedenlerinden biridir. KHB ve KHC hastalarının tedavisinde sıklıkla kullanılan İFN'nin yan etkilerinden biri de hematolojik sistem üzerine olan etkisi ile ortaya çıkan anemi, lökopeni ve trombositopenilerdir. Biz de çalışmamızda interferonların hematolojik yan etkilerini araştırdık. Bu amaçla İ.Ü. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Anabilim Dalı, Hepatoloji Bilim Dalı Kronik Hepatit polikliniğinde KHB veya KHC tanısı ile İFN tedavisi gören 86 hasta retrospektif olarak incelendi. Çalışmaya 4-6 ay interferon tedavisi gören ve ilk ay haftalık daha sonra aylık hematokrit, lökosit ve trombosit değerleri bakılan 86 hasta alındı. Bunlardan 30'u (%35) kadın, 56'sı (%65) erkek idi. Hastaların ortanca yaşı 38 (sınırlar: 8-70) olarak bulundu ve bunların 67'si (%78) £50 yaş, 19'u (%22) >50 yaş idi. Çalışmaya alınanların 51 'i (%59) KHB'li, 35'i (%41) KHC'Ii, 45'i (%69) histopatolojik olarak hafıf-orta fibrozisli, 20'si (%31) ileri fibrozisli idi. Bu hastalardan KHB olanlar 9-10 MU, KHC olanlar 3-5 MU İFN, haftada 3 gün, 4-6 ay süreyle almıştı. Tedavi sırasında birinci ay haftalık daha sonra aylık kan sayımı takipleri ile izlenmişti. Bu hastalar tedavi öncesi değerler ve tedavi esnasında saptanan en düşük değerler esas alınarak irdelendi. Bu irdeleme hem genel olarak, hem de gruplar arası karşılaştırmalı olarak yapıldı. İFN tedavisi ile hematokrit, lökosit ve trombosit değerlerinin anlamlı olarak düştüğü görüldü ve bu düşmeler tüm gruplarda (kadın, erkek, KHB, KHC, £50, >50, hafıf-orta fibrozisli, ileri fibrozisli ) her üç parametrede de ( hematokrit, lökosit, trombosit ) çok ileri düzeyde anlamlı (eşli t testi, p< 0,001) idi. Çalışmamızda 6 hastada (%7) hematokrit >%20 düştü. İFN tedavisine başlarken lökopeni ve trombositopenisi olmayan 64 hastanın 38'inde (%59) en az bir hematolojik yan etki (hematokritte £%20 düşme, lökopeni gelişmesi, trombositopeni gelişmesi) gözlemledik. Hastaların 4'ünde (%5) hematolojik yan etkiler nedeniyle doz azaltımı ya da İFN tedavisinin kesilmesi gerekti. 55Maksimal düşmeler yüzde olarak da hesaplandı. Hematocrit %9±6, lökosit %33±17 ve trombosit ise %31±17 oranlarında ortalama düşüş gösterdi (Grafik 1). Bu düşüşlerin kadın ile erkek, B tipi ile C tipi, 50 yaş ve altı ile 50 yaş üstü, hafıf-orta fıbrozis ile ileri fibrozis arasında yapılan karşılaştırılmaları ise her üç parametre (Hematokrit, lökosit, trombosit ) açısından da istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (eşli t testi, p> 0,05) (Grafik 2-13). Ayrıca İFN tedavisinden önce lökopenik (0,05 ) (Grafik 14). Bununla birlikte trombositopenik olanlarda düşüş yüzdesi daha az oldu. Başlangıçta lökopenik olanlarla olmayanların tedavi sırasındaki düşmeleri karşılaştırıldığında ise istatistiksel olarak çok ileri düzeyde anlamlı fark bulundu (sırasıyla %11±8 ve %34±16 ) (eşli t testi, Mann Whitney-U testi, p50 years and mild-moderate fibrosis-severe fibrosis) (paired t test, p0,05). Generally in all the patients the maximum decreases as percentages are in the hematocrite, leukocyte and thrombocyte values were as follows (9±6%, 33±17%, 31 ±17%). There was also no statistically significant difference between the patients who were thrombocytopenic before therapy and were not (27±19% and 32±16) (paired t test, p>0,05). But there was statistically significant difference between the patientes who were leukopenic before therapy and were not (11 ±8% and 34±16%) (paired t test, Mann Whitney-U test, p

42 ÖZET Hepatit C virüsünün (HCV) aile içi bulaşması tartışmalıdır. HCV ' nin aile içi bulaşıcı lığını değerlendirmek için, HCV ' ne bağlı kronik karaciğer hastalarının aile bireylerindeki anti - HCV antikorlarını araştırdık. Bu çalışma incelenen indeks hasta ve aile bireylerinin sayısı açısından ülkemizde yapılan en kapsamlı çalışmadır. Ulaşabildiğimiz uluslararası çalışmalar dikkate alındığında yine aynı bakış açısından ilk üç çalışma arasındadır. Bu nedenle bu çalışmanın sonuçlarının ülkemizde gitgide hepatit B ' ye ulaşan ölçüde bir sağlık sorunu olan HCV enfeksiyonun, Çoğu yönü hala karanlıkta, olan bulaşma paterninin ortaya konulması ve hekimin hastaların aile - içi bulaşma sofularına temel yanıtı verebilmesini sağlaması yönünden önemli katkılar yapacağı düşüncesindeyiz. Çalışmaya, 122 indeks olgunun (65 ' i kadın ve 57 ' si erkek, ortalama yaş 47.5 ± 14, yaş sınırlan; 17-74) 309 aile bireyi (93 eş, 164 çocuk, 22 ana-baba, 16 torun ve 14 kardeş) alındı. İndeks olgulardan karaciğer biyopsisi mevcut olan 100 olgunun 16 ' sında kronik persistan hepatit, 47 ' sinde kronik aktif hepatit, 37 ' sinde karaciğer sirozu saptandı. 2243 hastaya (çoğunluğu dializ hastası) kontrendikasyon veya hastanın reddetmesi nedeni ile biyopsi yapılamadı. Kontrol grubu olarak hastanemizin kan merkezine baş vuran donörler alındı. Hem hastalarda hem de aile bireylerinde anti - HCV 2. kuşak ELISA yöntemi ile çalışıldı. Pozitif olgularda PCR ile HCV - RNA araştırıldı. İndeks olgulardan HCV - RNA ' sı negatif olan 11 olgunun anti - HCV pozitifliği RIBAile doğrulandı. Kontrol grubunda ise anti - HCV 3. kuşak ELISA yöntemi ile çalışıldı. Aile bireylerinden anti - HCV ' si pozitif 5 olgudan 3 ' ünde ve ilgili indeks hastalarda genotipleme yapıldı. Çalışmamızda tüm aile bireylerindeki anti - HCV pozitifliğinin (5 / 309, % 1.6) kontrol grubuna (74 / 9488, % 0.78) göre anlamlı şekilde yüksek olduğu saptandı (p < 0.01). Eşler ile (1 / 93, % 1.07) eş dışındaki diğer aile bireyleri (4 / 216, % 1.8), anti - HCV pozitifliği açısından karşılaştırıldığında istatiksel fark yoktu. 3 aile bireyinde ve ilişkili indeks hastalarda çalışılan genotiplerin lb olduğu saptandı. Sonuç olarak HCV enfeksiyonunda aile içi bulaşmanın söz konusu olabileceği, ancak riskin düşük olduğu, bulaşmanın büyük olasılıkla nonseksüel yollarla olduğu karasına varıldı. 49

27

43 ÖZET AHH, ara konağının kemirgen, son konağının tilki -ya da köpek- olduğu bir Echoniococcus multilocularis enfestasyonudur; insan, bu paraziti son konağın dışkısında bulunan yumurtaları yutmak suretiyle alır. En çok karaciğerde yerleşen lezyonlar, erken evrelerde çoğunlukla sağ üst kadranda kunt bir ağrı dışında semptomsuzdurlar. Bu nedenle tanı, ancak ileri evrede konulabilir ve vakalar bu dönemde genellikle non-rezektabldtr. Erken tanısı zor ve prognozu oldukça kötü olan bu hastalığa, neyse ki oldukça ender olarak rastlanmaktadır. Şimdiye kadar saptanmış tüm vakaların Kuzey yarımkürede olduğu AHH'a ait yurdumuzdan birkaç vaka bildirimi yapılmış olmasına karşın bu enfestasyona yönelik epidemiyolojik çalışmaların olmaması nedeni ile ülkemizdeki sıklığı konusunda bilgi sahibi değiliz. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi bünyesinde yaptığımız yaklaşık 3 yıllık çalışmada 7 AHH vakası tespit ettik ve bunlara farmakolojik tedavi uyguladık. Bu vakaların hemen hepsi malignite ön tanısı ile öpere edilmiş ve tümü wedge biyopsi ile AHH tanısı almış olan, lezyonun radikal cerrahi çıkarımı mümkün olmayan vakalardı. Hastaların tümünde karaciğerde, ilave olarak üçünde akciğerde, birinde batında alveolar hidatik lezyon mevcuttu.44 Bu hastalara 4 ile İS kurs arası albendazol tedavisi uyguladık. Tedaviye yanıtta takip kriteri olarak klinik ile birlikte bilgisayarlı tomografiyi esas aldık. Klinik yanıt ve toksisite yönünden, her ay fizik muayene ve biyokimyasal analizlerini tekrarladık. Bir hasta hariç tümünde klinik olnarak belirgin düzelme kaydettik. Akciğer tutulumu olan 3 vakadan birisinde bilgisayarlı tomografi ile akciğer lezyonlarının gerilediğini saptadık. Abdominal kavite lezyonlu bir hastada albendazol tedavisi sonrası lezyonun radikal çıkarımı mümkün oldu. Ancak, karaciğer lezyonlarında aynı olumlu sonuç alınamadı; iki vakadaki kısmi yanıt dışında diğer hastaların kontrol tomografilerinde lezyonların boyut ve strüktürlerinde belirgin bir değişiklik gözlemlemedik. tik kurs kemoterapi sırasında vefat eden bir hastamızı hariç tutarsak bu üç yıllık süre zarfında, düzenli tedavi alan hastalarımızdan sadece bir tanesini kaybettik. Bu hastamız düzenli tedavi altında nüks gözlenen ve sürdürülen tedaviye yanıtı stasyoner olan genel durumu bozuk bir vaka idi. Sonuç olarak; erken tanısı zor ve prognozu kötü olan AHH'ta cerrahi tedavinin mümkün olmaması halinde albendazol tedavisinin, denenmesi gereken bir medikal yaklaşım olduğu görüşündeyiz. 53

G A A b st ra ct s of uniform uptake within the DC compared with the irregular uptake in the AC. 3. No subject was identified as having zero uptake in any segment by all observers. 4. The quantitative analysis of uptake also showed differences in the percentage uptake for the various segments, highest in C+AC. Discussion 1. The pattern of uptake, irregular in C+AC and more uniform elsewhere, probably explains the differences between quantitative and qualitative results. 2. These findings confirm our anecdotal observation but do not explain the underlying mechanisms. 3. Possible reasons for our findings include water reabsorption, colonic muscle uptake and uptake by microbes when fermenting undigested fibre. Conclusion FDG uptake in the colon occurs frequently and offers the potential for a non-invasive probe of colonic physiology. Quantitative uptake (mean ± SD) in 9 patients (1 excluded because of anomalously high uptake in DC)

Aims: Non-alcoholic fatty liver disease (NAFLD) is an increasingly recognized cause of chronic-liver-disease which may be diagnosed incidentally in asymptomatic patients. Non-alcoholic steatohepatitis (NASH) may cause cirrhosis and hepatocellular carcinoma. To date, no established non-invasive test exists to accurately predict fibrosis in NASH. Although liver biopsy is the gold standard for the diagnosis of NASH, it occasionally has some serious complications. We aimed to compare the diagnostic accuracy of some widely used non-invasive fibrosis scoring systems.