Search

Статья посвящена проблемам подготовки и повышения квалификации преподавателей истории, a также повышения качества исторического образования школьников и студентов в связи с усилившимся в последние годы влиянием исторической политики на духовно-нравственные сферы общества. Провозглашение Года российской истории (2012 г.) авторы рассматривают как повод осмыслить в педагогическом контексте феномены исторической политики и политики памяти, усовершенствовать профессиональную лабораторию педагогов-гуманитариев, актуализировать цели и содержание исторического образования школьников и студентов., The article is devoted to the problems of preparation and improvement of professional skills of teachers of history, and also improvement of quality of history education of pupils and students in connection with the influence of a historical policy in society. The authors consider declaration of Year of the Russian History (2012) as an occasion to comprehend the phenomena of historical policy and policy of memory in the pedagogical context, to improve professional laboratory of teachers-humanists, to actualize the purposes and the content of history education.

W artykule zastanawiam się nad potrzebą odmiennego sposobu prowadzenia badań historycznych w Europie Środkowo-Wschodniej. Swoje analizy prowadzę w dwóch etapach. W pierwszym ukazuję spór dotyczący różnic między wschodnim a zachodnim podejściem do swojej przeszłości. Ilustrując tę kwestię, w sposób czysto arbitralny przywołuję dwa przykłady – pierwszy odnoszący się do kwestii czysto historycznych, drugi zaś do sfery społeczno-kulturowej – stanowią uzasadnienie dla stawianego przeze mnie pytania w tytule i próby odpowiedzi na nie. Drugi etap to propozycja odpowiedzi. Tutaj, odnosząc się do stawianych przez polskich badaczy kilku problemów natury teoretyczno-metodologicznej, próbuję znaleźć zastosowanie dla zyskującego coraz większe zainteresowanie i uznanie nurtu badawczego, historii mówionej. Przemycając pewne ogóle tezy dotyczące pamięci kulturowej, edukacji historycznej czy też polityki historycznej koncentruję się na specyfice współczesnej historii Europy Środkowo-Wschodniej. Ilustrując z kolei swoje przemyślenia na temat szans, możliwości oferowanych przez historię mówioną, odwołuję się do kilku projektów wynikających z doświadczeń krajów postkomunistycznych. In my article I consider the necessity of distinct means of historical research in the Middle-East Europe. My analysis is divided into two parts. The firts part is a presentation of a contention between different Western and Eastern approaches to own past. To illustarte this issue I give two examples – firts one relating to historical sphere, second one relating to social and cultural sphere of reality. These two perspective constitute a justification of a title question and attempt to answer. The second part is a proposition of answer. Here, considering few methodological and theoretical problems raised by Polish researchers, I am trying to find inside these problems an adaptation for oral history as a research method which gains more and more interests. By using some general issues as cultural memory, historical education or historical policy, I concentrate on a peculiarity of contemporary history of the Middle-East Europe. To illustrate my considerations on chances and possibilities of oral history, I refer to some projects from post communistic countries.

W dokumencie członkowie stowarzyszenia „Memoriał” poddają analizie sytuacje wewnętrzną i międzynarodowa Rosji, a zwłaszcza jej stosunki z sąsiadami, w tym z Polską. Pamięć historyczna zdecydowanie różni społeczeństwo rosyjskie i polskie. Dzisiaj nikt nie widzi możliwości dialogu między oboma społeczeństwami. Mimo tego „Memoriał” proponuje drogę dialogu. In documet members o the International Association "Memorial" gave the analysis of internal and external situation of Russia, and especially its relations with the neighbors, in this with Poland. Historical memory decidedly differs the Russian and Polish societies. Today nobody can't see the possibility of dialogue between the both societies. In spite of then "Memorial" proposes the way of dialogue.

The presented paper discusses the changes in the Russian education system that took place in the years 2013–2016, during the presidency of Vladimir Putin. The analysis encompasses all dimensions of changes in the education system: personnel changes (replacement of Dmitri Livanov by Olga Vasil’eva in the position of the RF Minister of Education and Science), formal ones (development of the new: Concept of a new educational – methodological complex for teaching national history), institutional (reform of the Russian Academy of Sciences) and finally also qualitative changes (introduction of new history textbooks). The article attempts to show that the above changes are in fact manifestations of tightening state control over education and its treatment as a vehicle to create the historical policy of the Russian Federation.

A museum facility or museum exhibit is always an area of myth creation, identity determination, and this is generally a political undertaking. Politics and power almost always have their share in the creation of museum centers and facilities. The Warsaw Rising Museum, discussed in the article, is a museum in Poland which in many respects is a unique and innovative solution on many levels. The building, the nature of the exhibition, the manner of its presentation, etc. are inspiring in terms of museums, exhibitions, formal as well as in terms of new ideas and content. The establishment and functioning of the museum sparked a debate in Poland about the so-called historical policy, which the museum itself was partly an effect of. The discussion cited in the article took the form of a political dispute, at the center of which was history and memory. Historical policy has taken the form of historical revindication in the romantic key, which is a response to a critical story, focusing on searching for white spots and demythologizing Polish history. Historical policy has become an intellectual interpretation of the need for memory, the Warsaw Rising Museum is one of the institutional facilities serving such memory. The accounts of intellectuals, historians, and politicians are present and legible in this matter. Placówka muzealna, eksponat muzealny jest każdorazowo obszarem tworzenia mitu, określania tożsamości, a to jest na ogół politycznym przedsięwzięciem. Polityka i władza niemal zawsze mają swój udział w powstawaniu i kreowaniu muzealnych ośrodków i obiektów. Omówione w artykule Muzeum Powstania Warszawskiego stanowi w Polsce muzeum pod wieloma względami wyjątkowe i jest nowatorskim rozwiązaniem na wielu płaszczyznach. Budynek, charakter wystawy, sposób prezentacji itp., są inspirujące zarówno pod względem muzealniczym, wystawienniczym, formalnym, jak i pod względem nowych idei i treści. Powstanie i funkcjonowanie muzeum wywołało w Polsce debatę o tzw. polityce historycznej, której zresztą samo muzeum po części było efektem. Przywołana w artykule dyskusja przybrała charakter sporu politycznego, w którego centrum znalazła się historia i pamięć. Polityka historyczna przybrała formę rewindykacji historycznej w kluczu romantycznym, będącą odpowiedzią na historię o zabarwieniu krytycznym, skupiającą się na wyszukiwaniu białych plam oraz demitologizacji historii Polski. Polityka historyczna stała się intelektualną wykładnią potrzeby pamięci, Muzeum Powstania Warszawskiego jest jedną z instytucjonalnych placówek takiej pamięci służącej. Relacje intelektualistów, historyków i polityków są w tej materii obecne i czytelne.