Search

Copyright of Journal of Middle Eastern Studies / Ortadoğu Etütleri is the property of Turkmen Cooperation & Cultural Foundation Center for Middle Eastern Strategic Studies (ORSAM) and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Amaç: Aksiyel spondiloartritte (SpA), TNF-a ve IL-17 inhibitörlerinin hastalık aktivitesi üzerinde benzer yanıt oranlarına sahip olduğu gösterilmişken, anterior üveit yönetimindeki etkinlik karşılaştırması ile ilgili bilgiler sınırlıdır. Gerçek yaşam verilerinin değerlendirildiği bu çalışmada, adalimumab (ADA) ve sekukinumab (SEK) tedavisi altında ortaya çıkan ön üveit sıklığının karşılaştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: TURKBİO veri tabanına bağlı yürütülen prospektif kohort çalışmasına, 2011-2021 yılları arasında, en az 1 yıl süre ile takip edilen, 312 aksiyel SpA (170-ADA, 142-SEK) hastası dahil edildi. Hastaların demografik ve klinik verileri ile tedavi öncesi ve takipteki ön üveit tanıları değerlendirmeye alındı. Üveite kadar geçen süre analizi için Kaplan-Meier yöntemi kullanıldı ve Log-Rank testi ile istatistiksel analiz yapıldı. Gruplar arası risk oranı (HR-hazard ratio), Cox regresyon analizi (%95 GA) ile hesaplandı. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen ve demografik verileri Tablo 1'de sunulan hastaların; yaş, cinsiyet, HLA B27 pozitifliği ve tedavi öncesi üveit öyküsü benzer iken, SEK alan hastaların başlangıç hastalık aktivite skorunun (BASDAI) daha yüksek olduğu görüldü (p<0,01). ADA, hastaların %81,8'inde ilk kullanılan biyolojik ajan iken, SEK alanlarda bu oranın %40,8 olduğu tespit edildi (p<0,01). Takipte ön üveit atağı; ADA alan 9 (%5,3) hastada (3 yeni/8 relaps), SEK alan 7 (%4,9) hastada (5 yeni/2 relaps) görüldü. Üveit insidansı, ADA grubunda 3,25/100 hasta yılı, SEK grubunda 3,35/100 hasta yılı olarak hesaplandı. Kaplan-Meier sağkalım analizine göre üveit ortaya çıkana kadar geçen süre SEK grubunda daha kısaydı (medyan takip; ADA 720 gün, SEK 570 gün, Log-Rank p<0,01) (Şekil 1). SEK alan hastaların, ADA kullananlara göre üveit riskinin anlamlı derecede yüksek olduğu görüldü (hazard ratio: 1,93; %95 GA, 1,5-2,4; p<0,01). Yüksek hastalık aktivitesi ve diğer risk faktörleri ile üveit gelişimi arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı. Sonuç: Aksiyel SpA hastalarında SEK ve ADA tedavileri altında ön üveit insidans hızı benzer görülmesine rağmen, olasılıkla ADA kullanan hastalarda takip süresinin daha uzun olmasına bağlı olarak, ön üveit ortaya çıkana kadar geçen süre SEK grubunda daha kısa bulunmuştur. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Pyoderma gangrenozum (PG), psoriasis (PSO) ve hidradenitis suppurativa (HS) enflamatuvar deri hastalıklarıdır (İDH) ve JAK-STAT yolu patogenezde önemli rol oynayabilir. Psoriasiste STAT aktivasyonu gösterilmiştir. JAK1, JAK2 ve JAK3'ün PG biyopsilerinde aşırı eksprese edildiği gösterilmiştir. Literatürde tofacitinib ile tedavi edilen dirençli HS olguları mevcuttur. JAK-STAT yolunun inhibisyonu, enflamatuvar deri hastalıklarının tedavisi için umut verici olabilir. Ancak, İDH'lerde JAK/STAT yolu ile ilgili mevcut veriler sınırlıdır. Bu çalışmada, İDH biyopsilerinde JAK/STAT sinyal yolunu araştırmayı amaçladık. Yöntem: Patolojik olarak doğrulanmış 31 PG'li, 25 HS'li deri biyopsileri ve karşılaştırma için 35 psoriasis ve 26 sağlıklı deri biyopsisi incelendi. Bu preperatlarda JAK1, JAK2, JAK3, tirozin kinaz 2 (TYK2), STAT1, STAT3, STAT4, STAT5 ve STAT6 ekspresyonunu değerlendirmek için immünohistokimyasal yöntemler kullanıldı. Dermiste, boyama yoğunluğu "pozitif" veya "negatif" olarak, epidermal kısım ise sitoplazmik ve nükleer kısım olarak ikiye ayrıldı ve boyama yoğunluğuna göre: negatif, hafif pozitif, orta derecede pozitif ve güçlü pozitif olarak değerlendirildi. Bulgular: Toplam 117 biyopsi analiz edildi. Sonuçlar Tablo 1, 2 boyanma görseli Şekil 1'de sunulmuştur. Sağlıklı deri ile karşılaştırıldığında PG, PSO ve HS'li hastalarda tüm JAK/STAT proteinleri için dermal boyamada istatistiksel anlamlı saptandı. Öte yandan, PG, PSO ve HS'nin dermal boyama modellerinde fark yoktu. PG epidermisinin sitoplazmik kısmında JAK1, STAT3 ve STAT4 kuvvetli, TYK2 orta derecede ve STAT6 ise hafif eksprese edildi. TYK2 ve STAT3 ayrıca PG cildindeki epidermisin nükleer kısmında güçlü bir şekilde ifade edildi. Tüm JAK-STAT ve TYK2, HS'nin dermal kısmında aşırı eksprese edildi. HS epidermisinin sitoplazmik kısmında STAT3 ve STAT4 güçlü bir şekilde eksprese edildi, JAK1 ve TYK2 ise epidermisin sitoplazmik kısmında hafifçe boyandı. HS epidermisin nükleer kısmında TYK2 güçlü bir şekilde ifade edildi. JAK1, epidermisin sitoplazmik kısımlarında PSO'ya karşı PG'de aşırı eksprese edildi (p<0,001). Sonuç: Vurgulamak istediğimiz JAK1, TYK2, STAT3 ve STAT4 spesifik olarak hedefleyen terapilerinin refrakter PG tedavisinde ve ayrıca TYK2, STAT3 ve STAT4 hedefli tedavilerin HS tedavisinde faydalı olabileceğidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Renal transplantasyon, otoimmün/kronik enflamatuvar hastalıklarda gerek primer hastalığın renal tutulumu sonrası gerek amiloidoz sebebiyle romatoloji pratiğinde karşılaştığımız, yönettiğimiz bir durumdur. Renal nakilli, otoimmün/kronik enflamatuvar hastalıkla takipli hastalarda da biyolojik tedavi önemli bir tedavi alternatifidir. Bununla birlikte, renal nakilli hastalarda biyolojik tedaviler hakkında çok az şey bilinmektedir. Çalışmamızda renal nakil sonrası biyolojik tedaviyle izlenen hastaların özelliklerini ve ciddi enfeksiyon sıklıklarını tespit etmeyi amaçladık. Yöntem: Çalışmamıza toplam beş merkezden biyolojik tedaviyle izlenen romatolojik hastalık tanılı renal nakilli hastalar dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri, nakil verileri, biyolojik tedavileri, takipleri boyunca yaşanan enfeksiyonlar ve enfeksiyonların ağırlıkları incelendi. Bulgular: Çalışmaya 14'ü (%45) kadın 31 hasta dahil edildi. Ortalama yaş 41±9'du. Yirmi beş (%80) hasta non-preemptif renal transplant hastasıydı, hastaların nakil öncesi ortalama hemodiyaliz süresi 40±40 aydı. Hastaların 23'ünde (%74) son dönem böbrek yetmezliği nedeni FMF-amiloidozdu (Şekil 1). Nakil sonrası dönemde immünosüpresif tedaviyle birlikte hastaların 17'si (%54) anakinra, 11'i (%35) canakinumab ve 3'ü (%10) etanercept kullandı (Tablo 1) ve ortalama biyolojik ajan kullanma süresi 4,2±2,6 yıldı. Nakil sonrası dönemde iki hastada solid organ bir hastada hematolojik malignite gelişti. Hastaların 16'sında (%52) en az bir kez enfeksiyon nedeniyle hastane yatış öyküsü mevcuttu. Hastalardan 4'ü (%13) enfeksiyon nedeni ile eksitus oldu, iki hastada eksitus nedeni COVID-19'du (Tablo 2). Sonuç: Romatolojik hastalıklar son dönem böbrek yetmezliğinin önemli bir nedenidir ve kalıcı tedavi transplantasyondur. Romatolojik hastalık nedeni ile nakil olan hastalar nakil sonrası dönemde de biyolojik ajan kullanmaktadır. Transplant hastaları immünosüpresif tedavi almaları nedeni ile enfeksiyon gelişimi açısından risk altındır. Biyolojik ajan kullanımı enfeksiyon riskini daha da artırabilir. Meyer ve arkadaşlarının yayınladığı derlemede 187 biyolojik ajan kullanan transplantasyon hastası incelenmiş, 54'ünde (%30) enfeksiyon raporlanmıştır. Bu çalışmada hastalar ortalama 12 ay biyolojik ajan kullanmıştır. Bizim çalışmamızda hastaların %52'sinde enfeksiyon gelişmiştir. Çalışmamızda yer alan hastalar nakil sonrası ortalama 4,2 yıl biyolojik tedavi almıştı, tedavideki süre farkının enfeksiyon oranının yüksekliğine sebep olduğu düşünülebilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Sistemik skleroz (skleroderma) tanısıyla uzun süre izlenen hastaların ilk semptom tarihinden itibaren sağkalım analizi yapılarak sağkalım ilişkili faktörlerin saptanması amaçlanmıştır. Yöntem: Romatoloji kliniğimizde 2006-2021 yılları arasında skleroderma tanısıyla takip edilen 322 hasta mevcuttu. 2013 ACR/EULAR kriterlerini karşılamayanlar veya çakışma sendromu olanlar çıkarıldıktan sonra kalan 282 hasta çalışmaya alındı. İlk Raynaud-dışı semptomun başlangıcından itibaren ölüme ya da çalışmanın bitimine kadar geçen süre "hastalık süresi" olarak kabul edildi. Sağkalım ilk Raynaud-dışı semptomun başlangıcından itibaren Kaplan-Meier ve Log-rank testi kullanılarak analiz edildi. Ayrıca sürekli değişkenler üzerinde sağkalım öngörü değerini belirlemek için Roc analizi yapıldı. Bulgular: Hastaların 252'sinin (%89,4) kadın (K/E:8,4) ve %64,2'sinin sınırlı hastalık tipinde olduğu görüldü. Ortalama ilk Raynaud fenomeni görülme yaşı 42,3±14,3 iken, Raynaud-dışı ilk semptomdan itibaren ortalama hastalık başlangıç yaşı 46,3±14,0 idi. Ortanca hastalık süresi 12,0 (min-maks: 0-46,6) yıl olarak bulundu (Tablo 1). Takip süresi 3,735 hasta yılı olarak saptandı. İlk Raynauddışı semptom başlangıcından itibaren genel ortanca sağkalım süresi 28,0 yıl (22,8-33,2) olarak bulundu. İlk Raynaud fenomeni görülme yaşının >47,5 (p<0,001), hastalık başlangıç yaşının >53,5 (p<0,001), düşük DLCO % (p<0,001), interstisyel akciğer hastalığı (İAH) (p<0,001), pulmoner arteriyel hipertansiyon (PAH) (p=0,031), kardiyak tutulum (p=0,005), EF <%50 (p=0,012), konjestif kalp yetmezliği (p=0,038), gastrointesitinal sistem tutulumu (p=0,040), medsger hastalık şiddet skorunun >7,5 (p<0,001), koroner arter hastalığı (KAH) (p=0,014) ve malignite (p<0,001) olması sağkalımı azaltan faktörler olarak bulundu (Şekil 1). Sonuç: Uzun takip sağkalım analizinde; PAH, İAH ve kardiyak tutulum gibi skleroderma ilişkili majör organ tutulumlarının yanı sıra; malignite ve KAH gibi yandaş hastalıklar ve ileri yaş, sağkalımı azaltan risk faktörleri olarak saptandı. Bununla birlikte renal tutulum, diffüz hastalık tipi ya da anti-Scl 70 antikor pozitifliği ile sağkalım arasında ilişki saptanmadı. Medsger hastalık şiddet skorunun 7,5'in üzerinde olması kötü prognoz öngörü değeri olarak bulundu. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Tanımlandığı üzere; uzun hastalık süresi olup geç evre hastalığı temsil eden birden fazla başka merkezlerden izlenen hastalar ile kısa hastalık süresi olup erken evre hastalığı temsil eden (merkezimizde izlenen) hastaların kıyaslanmasıdır. Yöntem: 2006-2021 yılları arasında sistemik skleroz (skleroderma) tanısıyla takip edilen 322 hasta mevcuttu. 2013 ACR/EULAR kriterlerini karşılamayanlar veya çakışma sendromu olanlar çıkarılıp, kalan 282 hasta çalışmaya alındı. İlk Raynaud-dışı semptom başlangıcından itibaren ölüme ya da çalışmanın bitimine kadar geçen süre "hastalık süresi" olarak kabul edildi. Merkezimizde takibe başlandığında hastalık süresi ≤12 ay olanlar (iç kohort) ve >12 ay olanlar (dış kohort) olmak üzere iki ayrı kohortun Kaplan-Meier ve Log-rank sağkalım analizleri yapıldı. Bulgular: Hastaların 128'i (%45,4) iç kohortta, 154'ü (%54,61) dış kohortaydı. İç kohortta ortanca hastalık süresi 9 yıl (minmaks: 0-16), dış kohortta 16 yıl (min-maks: 2-46) saptandı (p<0,001). İç kohortun ortanca sağkalım süresinin, dış kohorta göre daha kısa olduğu bulundu (Şekil 1). İç kohortta kötü prognoz göstergeleri; hastalık başlangıç yaşı >53,5, medsger hastalık şiddet skoru >6,5, erkek cinsiyet, modifiye Rodnan deri skoru >7,5, düşük FVC %, düşük DLCO %, interstisyel akciğer hastalığı (İAH), gastrointestinal tutulum, renal tutulum, renal kriz, kronik böbrek yetmezliği ve malignite olduğu saptandı (Tablo 1). Dış kohortta kötü prognoz göstergeleri; ilk-Raynaud fenomeni yaşının >42,5, hastalık başlangıç yaşının >44,5, medsger hastalık şiddet skorunun >7,5, düşük DLCO%, İAH, pulmoner arteriyel hipertansiyon (PAH), kardiyak tutulum, EF ≤%50, malignite ve koroner arter hastalığı olduğu saptandı (Tablo 2). Sonuç: Erkek cinsiyet, renal kriz ve gastrointestinal tutulum iç kohort hastalarında; PAH ise dış kohort hastalarında sağkalımı azaltan faktörlerdendi. Hastalık süresi kısa olan iç kohort hastalarında sağkalımın azaldığı gözlendi. Sebebinin, dış kohort hastalarında kötü prognoza sahip olanların takibimize girmeden önce eksitus olması ve sağkalım olasılığı yüksek hastaların takibimize girmiş olmasından kaynaklandığı düşünüldü. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Türkiye'de sistemik skleroz (skleroderma) hastalarındaki standardize mortalite oranını (SMR) bildiren bir çalışma yoktur. Gelişmiş ülkelerde SMR İngiltere'de 1,34 (%95 GA 1,00-1,75), Çin'de 2,2, Japonya'da 2,76 (%95 GA 2,18-3,35), Kanada'da 3,8 (%95 GA 3,3-4,2), İspanya'da 4,2 (%95 GA 3,3-5,0) ve Fransa'da 5,73 (%95 GA 4,68-6,94) olarak bildirilmiştir. Bu çalışmada, skleroderma kohortunda uzun süreli mortalite ve ilişkili risk faktörlerinin detaylı analiz edilmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Romatoloji kliniğimizde 2006-2021 yılları arasında skleroderma tanısıyla takip edilen 322 hasta mevcuttu. 2013 ACR/EULAR kriterlerini karşılamayanlar veya çakışma sendromu olanlar çıkarıldıktan sonra kalan 282 hasta çalışmaya alındı. Türkiye İstatistik Kurumu'nda Türkiye/İzmir genel popülasyonuna ait mortalite verileri 2009-2019 yıllarıyla sınırlıydı. Bu veriler kullanılarak yıllara göre eşleşen SMR analizi yapıldı (Şekil 1). Bulgular: Takip süresi 3,735 hasta yılı olup, 76 ölüm (%27) saptandı. Türkiye'ye göre genel SMR 2,16 (%95 GA 1,68-2,65) [E: SMR 3,51 (%95 GA 1,60-5,42); K: SMR 2,42 (%95 GA 1,90-2,93)] olarak hesaplandı. İzmir ile Türkiye SMR değerleri birbirine benzemekteydi. Ancak cinsiyet bazında ele alındığında erkek cinsiyette SMR değerleri İzmir'de, Türkiye'ye göre kıyaslandığında rakamsal olarak daha düşük hesaplanırken, kadın cinsiyette tam tersi gözlendi (Tablo 1). Mortalite ilişkili risk faktörleri; a) tek değişkenli analizde; malignite, PAH, DLCO% düşüklüğü, yüksek medsger hastalık şiddet skoru, ileri Raynaud fenomeni görülme yaşı, ileri hastalık başlangıç yaşı, düşük EF (<%50), kardiyak tutulum, konjestif kalp yetmezliği, koroner arter hastalığı, interstisyel akciğer hastalığı, gastrointestinal tutulum b) çok değişkenli analizde; malignite, PAH, DLCO% düşüklüğü, yüksek medsger hastalık şiddet skoru olarak bulundu (Tablo 2). Sonuç: Yaptığımız uzun süreli analizde elde edilen veriler dünyada 2000 yılı sonrası yayınlanan literatürle kıyaslanırsa; mortalite oranı Asya ülkeleri olan Çin ve Japonya ile benzerken, İngiltere hariç diğer Avrupa ülkelerinden daha düşük saptandı. Erkek mortalite oranları İngiltere, Kanada ve İspanya kohortlarındaki gibi kadınlara kıyasla daha yüksek bulundu. [ABSTRACT FROM AUTHOR]