Search

Christian Kracht's imperium and Steffen Kopetzky's Risiko can be described as historical adventure novels, which deal with the Wilhelminian Era. in both novels it is significant that the context of the German colonialism plays an important role. Closely related to the specific configuration of the male subjects of colonialism, these novels open up a critical perspective on the typical perception of masculinity of the Wilhelminian Era, in which masculinity is associated with solidity, self-assertion, control and force. the aim of this study is to demonstrate that Kracht's Imperium as well as Kopetzky's Risiko can be seen as narratives which vehemently question conventional images and discourses of heroic masculinity. the study refers to literary studies which focus on the literary conception of masculinity. After a short outline of the cultural discourses about masculinity at the beginning of the 20' century, I will analyze the male figures. the illustration of the discursive link between the fictional configuration of masculinity and the imperial world politics of Germany constitutes a crucial point of the analysis. Therefore, I will also concentrate on the significance of the body. in this sense, it could be ascertained that the images and configuration of masculinity in Kracht's Imperium and in Kopetzky's Risiko are dominated by colonial discourses, which turn out to be negative. So, the literary conception of masculinity serves as a critical dimension, that reveals the negative aspects of German colonialism politics in the Wilhelminian Era., research project entitled "Deutschsprachige Gegenwartsliteratur und Postkolonialismus. Mannlichkeitsbilder und koloniales Begehren in Christian Krachts Imperium und Steffen Kopetzkys Risiko" [BAP: 16-EDB-010], This study is a part of my research project entitled "Deutschsprachige Gegenwartsliteratur und Postkolonialismus. Mannlichkeitsbilder und koloniales Begehren in Christian Krachts Imperium und Steffen Kopetzkys Risiko", carried out at Ege University, Faculty of Letters between 2016-2019 (BAP: 16-EDB-010).

EnglishSextus Pompeius, an (il)legitimate imperator. New interpretation of the title praef. clas. et orae marit. ex s. c. This paper aims to study the legend praef. class. et orae marit. ex s. c. on Sextus Pompeius’ coinage, which did not allude to a specific public charge, but reminded the conditions for attribution of his imperium and prouincia in 43 B.C., ex senatus consulto. It should be read as praef(ectus) clas(si) et orae marit(imae) ex s(enatus) c(onsulto) and underlines the definition of the prouincia of Sextus Pompeius, who was then a priuatus cum imperio. While asserting his political legitimacy, the title he fabricated demonstrates the weakness of his institutional position, which determined his command practice, particularly the prominence of liberti in his entourage. francaisCet article revient sur la legende praef. class. et orae marit. ex s. c. figurant sur les emissions monetaires de Sextus Pompee, qui ne faisait pas reference a une quelconque magistrature, mais rappelait les conditions d’attribution de son imperium et de sa prouincia, ex senatus consulto, en 43 av. J.-C. Elle doit donc etre lue en praef(ectus) clas(si) et orae marit(imae) ex s(enatus) c(onsulto) et met en avant la definition de la prouincia de Sextus Pompee, alors simple priuatus cum imperio. Tout en lui permettant d’affirmer la legitimite de son action politique, cette titulature forgee de toutes pieces manifeste sa position institutionnellement friable, determinant sa pratique du commandement, en particulier la preeminence des affranchis dans son entourage.

Both discussed judgments of the Constitutional Court shall be considered as erroneous. The second judgment is to some extent a result of the first one. The thesis of the first judgment was shaped in a scope that is too wide, where it should be limited only to the situation, in which the regulations of the administrative law do not directly protect a given claim and do not grant this protection a judicial channel. This situation led to extending of the competences of the Supreme Court and courts of general jurisdiction onto subsequent civil law institutions, including such situation, when the regulations of the tax law provide for such protection, along with the judicial channel in administrative courts. At this stage it’s hard to decide – even though throughout a couple of last years courts of general jurisdiction and the Supreme Court established a certain pattern of judicial decisions – which direction the court rulings would take. Only the Court of Justice of the European Union or intervention of legislators might change the disadvantageous direction, in which the judicial principles go nowadays. Oba glosowane wyroki Trybunału Konstytucyjnego – w sprawach K 52/16 i SK 12/99 – należy uznać za nietrafne. Ten drugi wyrok jest niejako konsekwencją tego pierwszego. Teza pierwszego wyroku została sformułowana zbyt szeroko, a powinna być ograniczona tylko do sytuacji, w której przepisy prawa administracyjnego wprost nie chronią danej należności i nie przyznają tej ochronie drogi sądowej. Ta sytuacja doprowadziła do rozszerzenia kompetencji Sądu Najwyższego i sądów powszechnych na kolejne instytucje prawa cywilnego w sytuacji, gdy przepisy prawa podatkowego taką drogę ochrony, w tym drogę przed sądami administracyjnymi, przewidują. Trudno na tym etapie – mimo ukształtowanej przez kilkanaście lat jednolitej linii orzeczniczej sądów powszechnych i Sądu Najwyższego – przesądzić ten kierunek orzeczniczy. Tylko droga przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej albo ingerencja ustawodawcy może ten niekorzystny kierunek orzecznictwa zmienić.

Languages played a crucial role in the nation-building processes of the 19th century. It is impossible to investigate these processes not taking into consideration the imperial phenomenon. The aim of this article is to analyze and compare peculiarities of language and educational practices that characterized the development of the Jewish and Polish communities in what is referred to as the «Western outskirts» of the Russian Empire. The elimination of the Polish educational institutions was accompanied by the elaboration of options for including the Polish youth into the common imperial context through the educational system, and through the system of higher education in the first place. However, the Polish language maintained the status of the language of record keeping, court proceedings, and daily communication until the November Uprising (1830-1831), which significantly complicated the task of the local Poles’ assimilation.The article hypothesizes that competitive surrounding that was created by the Hebrew and Yiddish supporters, who were aligned with the followers of the Russian language oriented assimilation project, fostered the crystallization and norm introduction of both Jewish languages, which was happening with simultaneous development of their literary standards. The project on the establishment of the Jewish teacher training institutions with elements of secular education, the Russian language and the Russian management proved to be inviable as it failed to conform to Jewish traditional religious education.The methodology of the research: the article uses the comparative method to draw comparisons between language and educational practices of the representatives of the Polish and Jewish communities of the Southwestern and Northwestern territories during «the long 19th century», the elements of constructionist methodology enables the author to investigate the role of language marker in the implementation of the Polish and Jewish national projects. Instrumentarium of a so-called «new empire history» allows considering a destructive influence on national languages development in the nation-building process. The outlined methodology also testifies the presence of the novelty elements in the suggested material. Starting from the middle of the 19th century the communicative dominance in the Russian empire was given to the Russian language. Other languages occupied their local niches, which largely limited their usage and functioning. The efforts of the authorities to reduce the communicative area of the national languages usage and to diminish their status had the perverse effect. The oppression only encouraged the creators of national «projects» to make every effort to standardize, expand the spheres of language usage, to actively use them as languages of literature and science. Questions related to the consolidation of the status of state languages in the newly created nation-states after the destruction of one empire and under new political circumstances in the context of another empire need further studies., Językam należała jedna z kluczowych ról w procesie budowania społeczeństwa w XIX wieku. Niemożliwe jest badanie tych procesów poza okresem imperialnym. Głównym celem proponowanego artykułu jest analiza i porównanie cech edukacji i praktyk językowych, które charakteryzowały rozwój społeczności żydowskiej i polskiej na tzw. “zachodnich peryferiach” Imperium Rosyjskiego. Likwidacji polskich instytucji edukacyjnych towarzyszył rozwój wariantów włączenia polskiej młodzieży w kontekst imperialny poprzez system edukacji, a przede wszystkim, szkoły wyższe. Jednak, utrzymanie języka polskiego jako języka dokumentów, sądownictwa, codziennej komunikacji aż do powstania listopadowego w latach 1830-1831 znacznie skomplikowało zadanie asymilacji lokalnych Polaków.Przypuszcza się, że środowisko konkurencyjne stworzone przez zwolenników używania języka hebrajskiego i jidysz, w które dołączyli się sympatyzatorzy projektu asymilacyjnego (na język rosyjski), sprzyjało krystalizacji i unormowaniu każdego języka żydowskiego, jednocześnie rozwijając ich standardy literackie. Projekt stworzenia żydowskich instytutów nauczycielskich z elementami świeckiej edukacji, w języku rosyjskim i pod rosyjskim kierownictwem okazał się nierealnym z powodu niemożliwości osiągnięcia zgody z tradycyjną żydowską edukacją religijną.Metodologia: W artykule wykorzystano metodę porównawczą dla porównania praktyk językowych i edukacyjnych przedstawicieli społeczności polskiej i żydowskiej z terytoriów południowo-zachodnich i północno-zachodnich regionów w “długim XIX wieku”. Elementy metodologii konstruktywistycznej pozwoliły zbadać rolę znacznika języka w realizacji polskiego i żydowskiego projektów narodowych. Zestaw narzędzi tak zwanej “nowej historii imperium” umożliwił rozważenie nie tylko destrukcyjnego wpływu na rozwój języków narodowych w tworzeniu narodu. Przedstawiona metodologia potwierdza również obecność elementu nowości w proponowanym materiale.W Imperium Rosyjskim od połowy XIX wieku dominacja komunikacyjna stopniowo przechodzi do języka rosyjskiego. Inne języki zostały przeniesione do ich własnych nisz, co w dużej mierze ograniczyło ich użycie i wykorzystanie. Próby władz ograniczyć przestrzeń komunikacyjną w zakresie używania języków narodowych i zmniejszenia ich statusu przyniosły odwrotny skutek. Ich ucisk tylko zachęcił twórców narodowych “projektów” do podjęcia wszelkich wysiłków w celu standartyzacji, rozszerzenia dziedzin ich zastosowia, aktywnego wykorzystywania ich jako języków literatury i nauki. Dalsze badania wymagają pytań związanych z wzmocnieniem statusu języków państwowych w nowo utworzonych państwach narodowych po zniszczeniu całego imperium i nowych warunków politycznych w kontekście tych państw., Мовам належала одна із ключових ролей в націотворчих процесах ХІХ ст. Дослідження цих процесів в окреслений період неможливо поза межами імперського. Головним завданням запропонованої статті є аналіз та порівняння особливостей освіти та мовних практик, які характеризували розвиток єврейських та польських громад на так званих «західних окраїнах» Російської імперії. Ліквідація польських за характером навчальних закладів супроводжувалась розробкою варіантів включення польської молоді до загальноімперського контексту через систему освіти, й перш за все, вищу. Однак, збереження за польською статусу мови діловодства, судочинства, щоденного спілкування до Листопадового повстання 1830-1831 рр. значно ускладнило завдання асиміляції місцевих поляків. Висловлюється припущення, що конкуруюче середовище, що було створене прихильниками використання івриту та їдишу, до яких долучались симпатики асимілітаційного проекту з орієнтацією на російську мову, сприяло кристалізації та унормуванню кожної єврейської мови із одночасним розвитком їх літературних стандартів. Проект зі створення єврейських вчительських інститутів з елементами світської освіти, російською мовою та російським керівництвом виявився нежиттєздатним через неможливість досягти їх узгодження з єврейською традиційно-релігійною освітою. Методологія: у статті використано компаративний метод для порівняння мовних та освітніх практик представників польських та єврейських громад Південно-Західного та Північно-Західного краю протягом «довгого ХІХ ст.», елементи конструктивістської методології дозволили дослідити роль мовного маркеру в реалізації польського та єврейського національних проектів. Інструментарій так званої «нової імперської історії» дозволив розглянути не лише деструктивний вплив на розвиток національних мов в націотворенні. Окреслена методологія засвідчує й наявність елементу новизни в запропонованому матеріалі. В Російській імперії від середини XIX ст. комунікативне домінування поступово закріплюється за російською мовою. Іншим мовам відводилися свої, локальні ніші, які значною мірою обмежували їх вживання та використання. намагання влади скоротити комунікативний простір використання національних мов та принизити їх статус мали цілком зворотній ефект. Їх утиски лише стимулювали творців національних «проєктів» докладати максимум зусиль для унормування, розширення сфер вжитку, активного використання в якості мов літератури та науки. Подальших досліджень потребують питання, пов’язані із закріпленням статусів державних мов у новостворених національних державах після руйнації однієї імперії та нових політичних обставин в умовах іншої.

Treball Final de Grau en Història i Patrimoni. Codi: HP1036. Curs acadèmic: 2018/2019 El presente TFG de Historia y Patrimonio expone el proceso por el que la República romana fue sustituida de la mano de Augusto por el Imperio, a pesar del rechazo visceral de los romanos hacia la Monarquía desde su derrocamiento. La República, asentada en el Senado y en los magistrados elegidos periódicamente entre sus miembros, que así limitaban el poder de los gobernadores, dejó paso al Imperio, gobernado por un solo hombre. Los progresivos cambios experimentados por el Senado iniciados con Julio César, que fue asesinado por ello, y culminados por Augusto, supusieron la acumulación cada vez mayor de cargos y honores en una sola persona, el Emperador, en detrimento del papel tradicional del Senado. La inteligente táctica de Augusto consiguió que el propio Senado le otorgara el poder, convirtiéndose en el primer emperador. Así pues, este trabajo pretende exponer los siguientes aspectos a lo largo de su redacción: la evolución que vivo el Senado y Roma desde el siglo II a.C hasta el fallecimiento de Augusto, pero principalmente, la figura del primer emperador Augusto y cómo logró, a pesar de su delicada salud y su falta de dotes militares, instaurar un nuevo régimen como el Principado. Para ello el trabajo está dividido en tres bloques; el primero comprende los dos primeros capítulos iniciado desde mediados del siglo II a.C explicando los problemas a los que tuvo que hacer frente Roma pasando por las figuras de lo Graco, Sila, Mario y Julio César hasta la evolución que vivió el joven Octavio hasta el año 27 a.C, año en el que se hizo con el control de la República. El segundo bloque, formado por los capítulos tres y cuatro, desarrolla las reformas que realizó Augusto para instaurar el principado y la denominada pax Augusta. Por último, el tercer bloque recoge el último y quinto capítulo del trabajo, donde analizo la sucesión de Augusto y la red de matrimonios y adopciones que realizó a lo largo de su vida. Finalizaré el presente trabajo con una conclusión donde de manera claro, daré respuesta a los puntos clave para poder entender como la República romana desapareció para dar paso al Imperio romano gobernado por un único hombre, el Emperador. Pero sobre todo el papel que jugó Augusto tanto político, social, religioso, militar e incluso arquitectónico en el Principado; y como su obra perduró tras su muerte. The present TFG of History and Heritage exposes the process by which the Roman Republic was replaced by Augustus by the Empire, despite the visceral rejection of the Romans towards the Monarchy since its overthrow. The Republic, based in the Senate and the magistrates elected periodically among its members, which thus limited the power of the governors, gave way to the Empire, ruled by a single man. The progressive changes experienced by the Senate initiated with Julio Cesar, who was killed for it, and culminated by Augustus, meant the increasing accumulation of positions and honors in a single person, the Emperor, to the detriment of the traditional role of the Senate. Augusto's intelligent tactics got the Senate to grant him power, making him the first Emperor.Thus the present work intends to expose the following aspects throughout its writing: the evolution that the Senate and Rome lived from the second century BC until the death of Augustus, but mainly, the figure of the first emperor Augustus and how he achieved, despite his delicate health and lack of military skills, establishing a new regime as the principality. For this, the work is divided into three blocks; The first includes the first two chapters started from the middle of the second century BC explaining the problems that Rome had to face, going through the figures of the Graco, Sila, Mario and Julio César until the evolution that the young Octavian lived until the year 27 BC, year in which it took control of the Republic. The second block, formed by chapters three and four, develops the reforms that Augusto carried out to establish the principality and the socalled pax Augusta. Finally, the third block contains the last and fifth chapter of the work, where I analyze the succession of Augustus and the network of marriages and adoptions that he made throughout his life, answer to the key points to understand how the Roman Republic disappeared to give way to the Roman Empire ruled by a single man, the emperor, a clear synonym for monarch and that the Romans hated. But above all the role that Augustus played both political, social, religious, military and even architectural in the Principality; and how his work endured after his death.