Diabetic foot ulceration (DFU) can be defined as a full-thickness wound below the ankle and is a major complication of diabetes mellitus. Despite best practice, many wounds fail to heal, and when they do, the risk of recurrence of DFU remains high. Beliefs about personal control, or influence, on ulceration are associated with better engagement with self-care in DFU. Psychological interventions aim to reduce levels of psychological distress and empower people to engage in self-care, and there is some evidence to suggest that they can impact positively on the rate of wound healing.To evaluate the effects of psychological interventions on healing and recurrence of DFU.In September 2019, we searched the Cochrane Wounds Specialised Register; the Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL), Ovid MEDLINE (including In-ProcessOther Non-Indexed Citations), Ovid Embase, Ovid PsycINFO and EBSCO CINAHL Plus. We also searched clinical trials registries for ongoing and unpublished studies, and reviewed reference lists of relevant included studies as well as reviews, meta-analyses and health technology reports to identify additional studies. There were no restrictions with respect to language, date of publication or study setting.We included randomised controlled trials (RCTs) and quasi-RCTs that evaluated psychological interventions compared with standard care, education or another psychological intervention. Our primary outcomes were the proportion of wounds completely healed; time to complete wound healing; time to recurrence and number of recurrences.Four review authors independently screened titles and abstracts of the studies identified by the search strategy for eligibility. Three authors independently screened all potentially relevant studies using the inclusion criteria and carried out data extraction, assessment of risk of bias and GRADE assessment of the certainty of the evidence.We identified seven trials that met the inclusion criteria with a total of 290 participants: six RCTs and one quasi-RCT. The studies were conducted in Australia, the USA, the UK, Indonesia, Norway and South Africa. Three trials used a counselling-style intervention and one assessed an intervention designed to enhance an understanding of well-being. One RCT used a biofeedback relaxation training intervention and one used a psychosocial intervention based on cognitive behavioural therapy. A quasi-RCT assessed motivation and tailored the intervention accordingly. Due to the heterogeneity of the trials identified, pooling of data was judged inappropriate, and we therefore present a narrative synthesis. Comparisons were (1) psychological intervention compared with standard care and (2) psychological intervention compared with another psychological intervention. We are uncertain whether there is a difference between psychological intervention and standard care for people with diabetic foot ulceration in the proportion of wounds completely healed (two trials, data not pooled, first trial RR 6.25, 95% CI 0.35 to 112.5; 16 participants, second trial RR 0.59, 95% CI 0.26 to 1.39; 60 participants), in foot ulcer recurrence after one year (two trials, data not pooled, first trial RR 0.67, 95% CI 0.32 to 1.41; 41 participants, second trial RR 0.63, 95% CI 0.05 to 7.90; 13 participants) or in health-related quality of life (one trial, MD 5.52, 95% CI -5.80 to 16.84; 56 participants). This is based on very low-certainty evidence which we downgraded for very serious study limitations, risk of bias and imprecision. We are uncertain whether there is a difference in the proportion of wounds completely healed in people with diabetic foot ulceration depending on whether they receive a psychological intervention compared with another psychological intervention (one trial, RR 2.33, 95% CI 0.92 to 5.93; 16 participants). This is based on very low-certainty evidence from one study which we downgraded for very serious study limitations, risk of bias and imprecision. Time to complete wound healing was reported in two studies but not in a way that was suitable for inclusion in this review. One trial reported self-efficacy and two trials reported quality of life, but only one reported quality of life in a manner that enabled us to extract data for this review. No studies explored the other primary outcome (time to recurrence) or secondary outcomes (amputations (major or distal) or cost).We are unable to determine whether psychological interventions are of any benefit to people with an active diabetic foot ulcer or a history of diabetic foot ulcers to achieve complete wound healing or prevent recurrence. This is because there are few trials of psychological interventions in this area. Of the trials we included, few measured all of our outcomes of interest and, where they did so, we judged the evidence, using GRADE criteria, to be of very low certainty.Das diabetische Fußsyndrom (DFS) kann als eine vollflächige Wunde unterhalb des Knöchels definiert werden und ist eine Hauptkomplikation der Diabetes mellitus. Auch bei bestmöglicher Behandlung heilen viele Wunden nicht, und wenn sie es tun, bleibt das Risiko des Wiederauftretens eines DFS hoch. Das Vertrauen in die persönliche Kontrolle, oder Einflussmöglichkeit, auf die Ulzeration ist mit einem höheren Einsatz bei der Selbstversorgung des DFS verbunden. Psychologische Interventionen zielen darauf ab, den Grad der psychischen Belastung zu reduzieren und die Betroffenen darin zu bestärken, sich selbst zu versorgen. Es gibt Evidenz dafür, dass sich diese Interventionen positiv auf die Wundheilungsrate auswirken können.Ziel des Reviews war die Ermittlung der Wirkungen psychologischer Interventionen auf die Heilung und das Wiederauftreten des DFS.Wir durchsuchten im September 2019 das Cochrane Wounds Specialised Register, das Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL), Ovid MEDLINE (einschließlich In‐ProcessOther Non‐Indexed Citations), Ovid Embase und EBSCO CINAHL Plus. Außerdem durchsuchten wir klinische Studienregister nach laufenden und unveröffentlichten Studien und prüften die Referenzlisten relevanter eingeschlossener Studien sowie von Reviews, Metaanalysen und HTA‐Berichten (health technology assessments, HTA), um weitere Studien zu identifizieren. Es gab keine Einschränkungen hinsichtlich der Sprache, des Datums der Veröffentlichung oder des Durchführungsortes der Studien.Wir schlossen randomisierte kontrollierte Studien (RCTs) und Quasi‐RCTs ein, die psychologische Interventionen im Vergleich zur Standardversorgung, Schulungsmaßnahmen oder einer anderen psychologischen Intervention untersuchten. Unsere primären Endpunkte waren der Anteil der vollständig abgeheilten Wunden, die Zeit bis zur vollständigen Wundheilung, die Zeit bis zum Wiederauftreten und die Häufigkeit des Wiederauftretens. DATENSAMMLUNG UND ‐ANALYSE: Vier Review‐Autoren überprüften unabhängig voneinander die Titel und Abstracts der durch die Suchstrategie identifizierten Studien auf ihre Eignung für den Einschluss in den Review. Drei Autoren überprüften unabhängig voneinander alle potenziell relevanten Studien anhand der Einschlusskriterien und führten die Datenextraktion, die Bewertung des Risikos für Bias und die GRADE‐Bewertung der Vertrauenswürdigkeit der Evidenz durch.Wir fanden sieben Studien, die die Einschlusskriterien erfüllten, mit insgesamt 290 Teilnehmenden: sechs RCTs und einen Quasi‐RCT. Die Studien wurden in Australien, den USA, Großbritannien, Indonesien, Norwegen und Südafrika durchgeführt. Drei Studien verwendeten eine Beratung als Intervention und eine Studie bewertete eine Intervention, die darauf abzielte, das Verständnis von Wohlbefinden zu verbessern. Eine RCT untersuchte ein Entspannungstraining mit Biofeedback und eine RCT eine psychosoziale Intervention, die auf kognitiver Verhaltenstherapie basiert. In einer Quasi‐RCT wurde die Motivation bewertet und wurde die Intervention entsprechend angepasst. Aufgrund der Heterogenität der identifizierten Studien wurde eine statistische (rechnerische) Zusammenfassung der Daten als ungeeignet erachtet, weshalb wir eine narrative (beschreibende) Synthese präsentieren. Die Vergleiche waren (1) eine psychologische Intervention im Vergleich zur Standardversorgung und (2) eine psychologische Intervention im Vergleich zu einer anderen psychologischen Intervention. Wir sind unsicher, ob es einen Unterschied zwischen einer psychologischen Intervention und der Standardbehandlung für Menschen mit diabetischen Fußulzerationen gibt, bezogen auf den Anteil der vollständig geheilten Wunden (zwei Studien, Daten nicht statistisch (rechnerisch) zusammengefasst, erste Studie RR 6,25, 95% KI 0,35 bis 112,5; 16 Teilnehmende, zweite Studie RR 0,59, 95% KI 0.26 bis 1,39; 60 Teilnehmende), das Wiederauftreten von Fußgeschwüren nach einem Jahr (zwei Studien, Daten nicht statistisch (rechnerisch) zusammengefasst, erste Studie RR 0,67, 95% KI 0,32 bis 1,41; 41 Teilnehmende, zweite Studie RR 0,63, 95% KI 0,05 bis 7,90; 13 Teilnehmende) oder die gesundheitsbezogenen Lebensqualität (eine Studie, MD 5,52, 95% KI.‐5,80 bis 16,84; 56 Teilnehmende). Diese Bewertung basiert auf Evidenz von sehr niedriger Vertrauenswürdigkeit, die wir aufgrund von sehr schwerwiegenden methodischen Einschränkungen der Studien, dem Risiko für Bias und der unzureichenden Genauigkeit der Ergebnisse herabgestuft haben. Wir sind uns nicht sicher, ob es einen Unterschied im Anteil der vollständig geheilten Wunden bei Menschen mit diabetischen Fußgeschwüren gibt, je nachdem, ob sie eine psychologische Intervention vergleichen mit einer anderen psychologische Intervention erhalten (eine Studie, RR 2,33, 95% KI 0,92 bis 5,93; 16 Teilnehmende). Diese Bewertung basiert auf Evidenz von sehr niedriger Vertrauenswürdigkeit, die wir aufgrund von sehr schwerwiegenden methodischen Einschränkungen der Studien, dem Risiko für Bias und der unzureichenden Genauigkeit der Ergebnisse herabgestuft haben. Die Zeit bis zur vollständigen Wundheilung wurde in zwei Studien berichtet, jedoch nicht in einer Weise, die dazu geeignet war, die Ergebnisse in diesen Review aufzunehmen. Eine Studie berichtete über die Selbstwirksamkeit und zwei Studien berichteten über die Lebensqualität, aber nur eine Studie berichtete über die Lebensqualität in einer Weise, die es uns ermöglichte, Daten für diesen Review zu entnehmen. Keine Studie untersuchte den anderen primären Endpunkt (Zeit bis zum Wiederauftreten) oder sekundäre Endpunkte (Amputationen (größere oder distale) oder Kosten.Wir konnten nicht ermitteln, ob psychologische Interventionen für Menschen mit einem aktiven diabetischen Fußgeschwür oder einem diabetischen Fußgeschwür in der Vorgeschichte von Nutzen sind, um eine vollständige Wundheilung zu erreichen oder ein Wiederauftreten zu verhindern. Dies liegt daran, dass es nur wenige Studien zu psychologischen Interventionen in diesem Bereich gibt. Von den eingeschlossenen Studien erhoben nur wenige alle interessierenden Endpunkte. In den Studien, in denen dies der Fall war, stuften wir die Vertrauenswürdigkeit der Evidenz anhand der GRADE‐Kriterien als sehr niedrig ein.บทนำ: แผลที่เท้าจากเบาหวาน (Diabetic foot ulceration: DFU) คือ แผลที่มีความลึก full‐thickness ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ข้อเท้าลงไป ซึ่งเป็นภาวะแทรกซ้อนที่สำคัญของโรคเบาหวาน ที่แม้จะมีแนวทางการรักษาที่ดีที่สุด แต่แผลของผู้ป่วยหลายคนก็ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ และเมื่อหายแล้วความเสี่ยงของการกลับเป็นซ้ำของ DFU ก็ยังคงสูงอยู่ ซึ่งความเชื่อของผู้ป่วยเกี่ยวกับความสามารถในการดูแลแผลของตัวเองสัมพันธ์กับการมีส่วนร่วมที่ดีในการดูแล DFU การบำบัดทางจิตมีเป้าหมายเพื่อลดระดับความเครียดทางจิตใจ และส่งเสริมให้ผู้ป่วยมีส่วนร่วมในการดูแลตนเอง และมีหลักฐานบางอย่างที่ชี้ให้เห็นว่าวิธีนี้ส่งผลในเชิงบวกต่ออัตราการหายของแผลได้ วัตถุประสงค์: เพื่อประเมินประสิทธิผลของการบำบัดทางจิตใจต่อการหายและการกลับเป็นซ้ำของ DFU วิธีการสืบค้น: ในเดือนกันยายน 2019 ผู้วิจัยได้สืบค้นใน the Cochrane Wounds Specialised Register; the Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL); Ovid MEDLINE (including In‐ProcessOther Non‐Indexed Citations); Ovid Embase,Ovid PsycINFO และ EBSCO CINAHL Plus นอกจากนี้ยังได้สืบค้นการศึกษาทางคลินิกที่ลงทะเบียนและกำลังดำเนินการอยู่, การศึกษาที่ไม่ได้ตีพิมพ์ และรายการเอกสารอ้างอิงจากการศึกษาที่เกี่ยวข้อง เช่นเดียวกับบทความทบทวนวรรณกรรม, การวิเคราะห์อภิเมตต้า และรายงานเกี่ยวกับเทคโนโลยีสุขภาพเพื่อค้นหาการศึกษาเพิ่มเติม โดยไม่มีข้อจำกัดทั้งในด้านภาษา วันที่ตีพิมพ์ หรือสถานที่ที่ทำวิจัย เกณฑ์การคัดเลือก: ผู้วิจัยรวบรวมการทดลองแบบ randomised controlled trials (RCT) และ quasi‐RCTs ที่ประเมินการบำบัดทางจิตเปรียบเทียบกับการดูแลมาตรฐาน หรือเทียบกับการให้ความรู้หรือการบำบัดทางจิตวิธีอื่นๆ โดยผลลัพธ์หลัก คือ สัดส่วนของบาดแผลที่หายสนิท, ระยะเวลารักษาจนกว่าแผลจะหายสนิท, ระยะเวลาจนกว่าจะเกิดแผลซ้ำ และจำนวนครั้งที่เกิดแผลซ้ำ การรวบรวมและวิเคราะห์ข้อมูล: ผู้วิจัย 4 คนได้คัดกรองชื่อเรื่องและบทคัดย่อของการศึกษาที่ถูกค้นพบด้วย search strategy โดยเป็นอิสระต่อกัน ผู้วิจัย 3 คนคัดกรองการศึกษาที่อาจเกี่ยวข้องทั้งหมดอย่างเป็นอิสระตามเกณฑ์การคัดเลือก และดำเนินการดึงข้อมูล, ประเมินความเสี่ยงของการมีอคติ และประเมิน GRADE ของความเชื่อมั่นของหลักฐาน ผลการวิจัย: ผู้วิจัยค้นพบการทดลอง 7 ฉบับ (RCT 6 ฉบับและ quasi‐RCT 1 ฉบับ) ที่ตรงตามเกณฑ์การคัดเลือก โดยมีผู้เข้าร่วมทั้งหมด 290 คน การศึกษาเหล่านี้ดำเนินการในออสเตรเลีย, สหรัฐอเมริกา, นอร์เวย์, อินโดนีเซีย, แอฟริกาใต้และสหราชอาณาจักร การศึกษา 3 ฉบับใช้การบำบัดในรูปแบบการให้คำปรึกษา และการศึกษาอีก 1 ฉบับประเมินการบำบัดที่เพิ่มความเข้าใจในสุขภาวะของตนเอง มี RCT 1 ฉบับ ที่ใช้การฝึกแบบ biofeedback relaxation training และอีก 1 ฉบับใช้การบำบัดทางความคิดและพฤติกรรม (cognitive behavioural therapy) และมี quasi‐RCT 1 ฉบับ ที่ประเมินแรงจูงใจและปรับแต่งวิธีการบำบัดให้เหมาะสมกับแต่ละคน เนื่องจากความแตกต่างของรูปแบบการทดลอง การรวมกันของข้อมูลจึงถูกตัดสินว่าไม่เหมาะสมดังนั้นผู้วิจัยจึงนำเสนอการสังเคราะห์แบบบรรยายแทน มีการเปรียบเทียบได้แก่ (1) การบำบัดทางจิตใจเปรียบเทียบกับการดูแลตามมาตรฐานและ (2) การบำบัดทางจิตใจวิธีต่างๆ เปรียบเทียบกัน ผู้วิจัยไม่แน่ใจว่ามีความแตกต่างระหว่างการบำบัดทางจิตใจและการดูแลมาตรฐานสำหรับผู้ที่มี DFU ในแง่ของสัดส่วนของบาดแผลที่หายสนิท (มี 2 การศึกษาที่ไม่ได้เอาผลลัพธ์รวมกัน, การศึกษาแรก RR 6.25, 95% CI 0.35 ถึง 112.5; ผู้เข้าร่วม 16 คน, การศึกษาที่สอง RR 0.59, 95% CI 0.26 ถึง 1.39; ผู้เข้าร่วม 60 คน), ในแง่ของการกลับเป็นซ้ำของแผลที่เท้าหลังจากหนึ่งปี (มี 2 การศึกษาที่ไม่ได้เอาผลลัพธ์รวมกัน, การศึกษาแรก RR 0.67, 95% CI 0.32 ถึง 1.41; ผู้เข้าร่วม 41 คน, การศึกษาที่สอง RR 0.63, 95% CI 0.05 ถึง 7.90; ผู้เข้าร่วม 13 คน) หรือในคุณภาพชีวิตที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพ (การศึกษา 1 ฉบับ, MD 5.52, 95% CI ‐5.80 ถึง 16.84; ผู้เข้าร่วม 56 คน) ผลลัพธ์นี้มาจากหลักฐานที่มีความเชื่อมั่นต่ำมาก ซึ่งผู้วิจัยได้ตัดสินจากข้อจำกัดในการศึกษาที่ร้ายแรงมาก, ความเสี่ยงของการมีอคติ และความไม่แม่นยำ ผู้วิจัยไม่แน่ใจว่าการบำบัดทางจิตด้วยวิธีที่แตกต่างกันจะส่งผลใดๆ หรือไม่ต่อสัดส่วนของบาดแผลที่หายสนิทในผู้ที่มี DFU (การศึกษา 1 ฉบับ, RR 2.33, 95% CI 0.92 ถึง 5.93; ผู้เข้าร่วม 16 คน ) ผลลัพธ์นี้มาจากหลักฐานที่มีความเชื่อมั่นต่ำมาก ซึ่งผู้วิจัยได้ตัดสินจากข้อจำกัดในการศึกษาที่ร้ายแรงมาก, ความเสี่ยงของการมีอคติ และความไม่แม่นยำ ระยะเวลารักษาจนกว่าแผลจะหายสนิทมีรายงานในการศึกษา 2 ฉบับ แต่ไม่ใช่วิธีการวัดผลที่เหมาะสมที่จะนำมารวมไว้ในการทบทวนนี้ มีการศึกษา 1 ฉบับ รายงานการรับรู้ความสามารถของตนเอง และมีการศึกษาอีก 2 ฉบับ รายงานเรื่องคุณภาพชีวิต แต่มีเพียงการศึกษาเดียวเท่านั้นที่รายงานคุณภาพชีวิตในลักษณะที่ทำให้ผู้วิจัยดึงข้อมูลมาตรวจสอบได้ และไม่มีการศึกษาใดที่สำรวจผลลัพธ์หลักอื่นๆ (ระยะเวลาจนกว่าจะเกิดแผลซ้ำ) หรือผลลัพธ์รอง (การตัดแขนขาหรือค่าใช้จ่าย) ข้อสรุปของผู้วิจัย: ผู้วิจัยไม่สามารถระบุได้ว่าการบำบัดทางจิตใจจะเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่เป็นแผลที่เท้าจากเบาหวานหรือเคยมีแผลที่เท้าจากเบาหวาน เพื่อให้การรักษาบาดแผลสมบูรณ์หรือป้องกันการกลับเป็นซ้ำ เนื่องจากมีจำนวนการศึกษาเกี่ยวกับการบำบัดทางจิตน้อยมากในประเด็นนี้ จากการศึกษาที่รวบรวมมา มีผลลัพธ์หลักเพียงไม่กี่ตัวที่มีรายงาน และเมื่อมีข้อมูลก็จะมาจากการศึกษาที่มีความเชื่อมั่นต่ำมากตามเกณฑ์ของ GRADE.پیشینه: زخم پای دیابتی (diabetic foot ulcers; DFU) را میتوان به عنوان یک زخم با درگیری ضخامت کامل پوست زیر مچ پا تعریف کرد و عارضه اصلی دیابت ملیتوس به شمار میآید. با وجود بهترین روشهای درمانی، بسیاری از زخمها بهبود نمییابند، و در صورت بهبود، خطر عود DFU همچنان بالا است. درک هر فرد بیمار در ارتباط با کنترل شخصی، یا تاثیر بر زخم، مرتبط با تعامل بهتر با مراقبت از خود در DFU است. هدف از مداخلات روانشناختی کاهش سطح دیسترس روانشناختی و توانمند‐سازی افراد برای انجام مراقبت از خود است، و برخی شواهد نشان میدهد که آنها میتوانند بر نرخ بهبودی زخم تاثیر مثبت داشته باشند. اهداف: ارزیابی تاثیرات مداخلات روانشناختی در بهبود و عود DFU. روشهای جستوجو: در سپتامبر 2019، پایگاه ثبت تخصصی گروه زخمها در کاکرین؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ Ovid MEDLINE (شامل In‐ProcessOther Non‐Indexed Citations)؛ Ovid Embase؛ Ovid PsycINFO و EBSCO CINAHL Plus را جستوجو کردیم. همچنین پایگاههای ثبت کارآزماییهای بالینی را برای یافتن مطالعات در حال انجام و منتشر نشده جستوجو کرده و فهرست منابع مطالعات وارد شده مرتبط، همچنین مرورها، متاآنالیزها (meta‐analyses) و گزارشهای فناوری سلامت را برای شناسایی مطالعات بیشتر بررسی کردیم. هیچ نوع محدودیتی از نظر زبان انتشار، تاریخ انتشار یا محیط اجرای مطالعه اعمال نشدند. معیارهای انتخاب: کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و شبه‐RCTهایی را وارد کردیم که مداخلات روانشناختی را در مقایسه با مراقبتهای استاندارد، آموزش یا مداخلات روانشناختی دیگر ارزیابی کردند. پیامدهای اولیه ما نسبتی از زخمهای کاملا بهبود یافته؛ زمان لازم تا ترمیم کامل زخم؛ زمان لازم تا عود زخم و تعداد موارد عودها، بودند. گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها: چهار نویسنده مرور بهطور مستقل از هم عناوین و خلاصهمقالات مربوط به مطالعات شناسایی شده را بر اساس استراتژی جستوجو، از نظر واجد شرایط بودن ارزیابی کردند. سه نویسنده با استفاده از معیارهای ورود، تمام مطالعات بالقوه مرتبط را مستقلا غربالگری کرده و استخراج دادهها، ارزیابی خطر سوگیری (bias) و ارزیابی قطعیت شواهد را با کمک رویکرد درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) انجام دادند. نتایج اصلی: هفت کارآزمایی را با حضور 290 شرکتکننده شناسایی کردیم که معیارهای ورود را داشتند: شش RCT و یک شبه‐RCT. این مطالعات در استرالیا، ایالات متحده آمریکا، انگلیس، اندونزی، نروژ و آفریقای جنوبی انجام شدند. سه کارآزمایی از یک مداخله به سبک مشاوره استفاده کرده و یک مورد مداخلهای را ارزیابی کرد که برای درک بهتر از بهزیستی (well‐being) طراحی شده بود. یک RCT از مداخله آموزش آرامسازی بیوفیدبک (biofeedback) و دیگری از مداخله روانشناختی مبتنی بر درمان شناختی رفتاری استفاده کرد. یک شبه‐RCT انگیزه را ارزیابی کرده و متناسب با آن مداخله را انجام داد. با توجه به ناهمگونی در کارآزماییهای شناسایی شده، گردآوری دادهها نامناسب بودند، بنابراین یک سنتز روایتگونه (narrative) را ارائه میدهیم. مقایسهها عبارت بودند از (1) مداخله روانشناختی در مقایسه با مراقبت استاندارد و (2) مداخله روانشناختی در مقایسه با مداخله روانشناختی دیگر. ما مطمئن نیستیم که تفاوتی بین مداخله روانشناختی و مراقبت استاندارد برای افراد مبتلا به زخم پای دیابتی در نسبتی از زخمهای کاملا بهبود یافته (دو کارآزمایی، دادهها تجمیع نشدند، اولین کارآزمایی؛ RR: 6.25؛ 95% CI؛ 0.35 تا 112.5؛ 16 شرکتکننده، کارآزمایی دوم؛ RR: 0.59؛ 95% CI؛ 0.26 تا 1.39؛ 60 شرکتکننده)، در عود زخم پا پس از یک سال (دو کارآزمایی، دادهها تجمیع نشدند، کارآزمایی اول؛ RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.32 تا 1.41؛ 41 شرکتکننده، کارآزمایی دوم؛ RR: 0.63؛ 95% CI؛ 0.05 تا 7.90؛ 13 شرکتکننده) یا در کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (یک کارآزمایی، MD: 5.52؛ 95% CI؛ 5.80‐ تا 16.84؛ 56 شرکتکننده) وجود دارد یا خیر. این یافته بر اساس شواهدی با قطعیت بسیار پائین است، که سطح کیفیت آن را به دلیل محدودیتهای بسیار جدی در مطالعه، خطر سوگیری، و عدم دقت کاهش دادیم. ما مطمئن نیستیم که در نسبتی از زخمهای کاملا بهبود یافته در افراد مبتلا به زخم پای دیابتی بسته به اینکه یک مداخله روانشناختی را در مقایسه با یک مداخله روانشناختی دیگر دریافت میکنند، تفاوتی وجود دارد یا خیر (یک کارآزمایی، RR: 2.33؛ 95% CI؛ 0.92 تا 5.93؛ 16 شرکتکننده). این بر اساس شواهدی با قطعیت بسیار پائین از یک مطالعه است، که سطح کیفیت آن را به دلیل محدودیتهای بسیار جدی مطالعه، وجود خطر سوگیری، و عدم دقت کاهش دادیم. زمان لازم تا بهبود کامل زخم در دو مطالعه گزارش شد، اما نه به روشی که برای گنجاندن در این مرور مناسب باشد. یک کارآزمایی، خود‐کارآمدی و دو کارآزمایی کیفیت زندگی را گزارش کردند، اما فقط یک مورد کیفیت زندگی را به روشی گزارش کرد که به ما امکان استخراج داده را برای این مرور میداد. هیچ مطالعهای پیامد اولیه دیگر (زمان لازم تا عود) یا پیامدهای ثانویه (قطع عضو (ماژور یا دیستال) یا هزینه) را بررسی نکرد. نتیجهگیریهای نویسندگان: ما نتوانستیم تعیین کنیم که مداخلات روانشناختی برای افراد مبتلا به زخم پای دیابتی فعال یا سابقه زخم پای دیابتی فوایدی برای دستیابی به ترمیم کامل زخم یا پیشگیری از عود آن دارد یا خیر. این امر به این دلیل است که کارآزماییهای مداخلات روانشناختی اندکی در این زمینه انجام شدند. از کارآزماییهایی که وارد کردیم، تعداد کمی همه پیامدهای مورد نظر ما را اندازهگیری کردند و، در مواردی که این کار انجام شد، قطعیت شواهد را با استفاده از معیارهای درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) در سطح بسیار پائین قضاوت کردیم.L'ulcère du pied diabétique (UPD) peut être définie comme une plaie de pleine épaisseur sous la cheville et constitue une complication majeure du diabète sucré. Malgré les meilleures pratiques, de nombreuses blessures ne cicatrisent pas, et lorsqu'elles le font, le risque de récidive d’UPD reste élevé. Les croyances relatives à la capacité personnelle, ou à l'influence, de gérer les ulcères sont associées à un meilleur engagement dans l'autogestion de la santé concernant les UPD. Les interventions psychologiques visent à réduire les niveaux de détresse psychologique et à donner aux gens les moyens de prendre soin d'eux‐mêmes, et certaines données probantes indiquent qu'elles pourraient avoir un impact positif sur le taux de guérison des blessures.Évaluer les effets des interventions psychologiques sur la guérison et la récidive des UPD. STRATÉGIE DE RECHERCHE DOCUMENTAIRE: En septembre 2019, nous avons effectué des recherches dans le Registre spécialisé du groupe Cochrane sur les plaies et contusions ; le registre Cochrane des essais contrôlés (CENTRAL), Ovid MEDLINE (y compris les références en cours de traitement et autres références non indexées), Ovid Embase, Ovid PsycINFO et EBSCO CINAHL Plus. Nous avons également effectué des recherches dans les registres d'essais cliniques pour trouver des études en cours et non publiées, et avons examiné les références bibliographiques des études incluses pertinentes ainsi que des revues, des méta‐analyses et des rapports sur les technologies de la santé afin de trouver des études supplémentaires. Aucune restriction n’a été appliquée concernant la langue, la date de publication ou le cadre de l'étude. CRITÈRES DE SÉLECTION: Nous avons inclus des essais contrôlés randomisés (ECR) et des quasi‐ECR évaluant les interventions psychologiques par rapport aux soins standard, à l'éducation ou à une autre intervention psychologique. Nos critères de jugement principaux étaient la proportion de blessures complètement guéries, le temps nécessaire à la guérison complète des blessures, la durée avant récidive et le nombre de récidives. RECUEIL ET ANALYSE DES DONNÉES: Quatre auteurs de la revue ont indépendamment examiné les titres et les résumés des études identifiées par la stratégie de recherche pour leur éligibilité. Trois auteurs ont indépendamment examiné toutes les études potentiellement pertinentes en utilisant les critères d'inclusion et procédé à l'extraction des données, à l'évaluation du risque de biais et à l'évaluation du niveau de confiance des données probantes avec la méthode GRADE. RÉSULTATS PRINCIPAUX: Nous avons identifié sept essais répondant aux critères d'inclusion avec un total de 290 participants: six ECR et un quasi‐ERC. Les études ont été menées en Australie, aux États‐Unis, au Royaume‐Uni, en Indonésie, en Norvège et en Afrique du Sud. Trois essais ont utilisé une intervention de counseling et un autre a évalué une intervention destinée à améliorer la compréhension du bien‐être. Un ECR a utilisé une intervention d'entraînement à la relaxation par rétroaction biologique et un autre une intervention psychosociale basée sur la thérapie cognitivo‐comportementale. Un quasi‐RCT a évalué la motivation et adapté l'intervention en conséquence. En raison de l'hétérogénéité des essais identifiés, la combinaison statistique n'était pas appropriée, et nous présentons donc une synthèse narrative. Les comparaisons ont porté sur (1) l'intervention psychologique par rapport aux soins standard et (2) l'intervention psychologique par rapport à une autre intervention psychologique. Nous ne savons pas s'il existe une différence entre l'intervention psychologique et les soins standard pour les personnes souffrant d'ulcères du pied diabétique en ce qui concerne la proportion de plaies complètement guéries (deux essais, données non combinées, premier essai RR 6,25, IC à 95 % 0,35 à 112,5 ; 16 participants, deuxième essai RR 0,59, IC à 95 % 0.26 à 1,39 ; 60 participants), la récidive des ulcères du pied après un an (deux essais, données non combinées, premier essai RR 0,67, IC à 95 % 0,32 à 1,41 ; 41 participants, deuxième essai RR 0,63, IC à 95 % 0,05 à 7,90 ; 13 participants) ou la qualité de vie liée à la santé (un essai, DM 5,52, IC à 95 % ‐5,80 à 16,84 ; 56 participants). Cela est basé sur des données probantes d’un niveau de confiance très faible que nous avons abaissées en raison de limitations de l'étude, du risque de biais et d'imprécision très importants. Nous ne savons pas s'il existe une différence dans la proportion de plaies complètement guéries chez les personnes souffrant d'ulcères du pied diabétique selon qu'elles bénéficient d'une intervention psychologique ou d’une autre intervention psychologique (un essai, RR 2,33, IC à 95 % 0,92 à 5,93 ; 16 participants). Cela est basé sur des données probantes d’un niveau de confiance très faible provenant d'une étude que nous avons abaissées en raison de limitations de l'étude, du risque de biais et d'imprécision très importants. La durée nécessaire à la cicatrisation complète des plaies a été rapportée dans deux études, mais d'une manière qui ne convenait pas pour être incluse dans cette revue. Un essai a rapporté l'auto‐efficacité et deux essais ont rapporté la qualité de vie, mais un seul a rapporté la qualité de vie d'une manière qui nous a permis d'extraire des données pour cette revue. Les études n'ont pas exploré l'autre critère de jugement principal (durée avant récidive) ou les critères de jugement secondaires (amputations (majeures ou distales) ou le coût).Nous ne sommes pas en mesure de déterminer si les interventions psychologiques apportent un quelconque bénéfice aux personnes souffrant d'ulcères du pied diabétique actif ou ayant des antécédents des ulcères du pied diabétique concernant la guérison complète des plaies ou la prévention de la récidive. Cela s'explique par le fait qu'il y a peu d'essais d'interventions psychologiques dans ce domaine. Parmi les essais que nous avons inclus, rares sont ceux ayant mesuré tous nos critères de jugement d'intérêt et, lorsqu'ils l'ont fait, nous avons jugé les données probantes comme étant d’un niveau de confiance très faible, en utilisant les critères GRADE.La úlcera del pie diabético (UPD) se puede definir como una herida de espesor total por debajo del tobillo y es una de las principales complicaciones de la diabetes mellitus. A pesar de las mejores prácticas, muchas heridas no cicatrizan, y cuando lo hacen, el riesgo de recurrencia de la UPD aún es alto. Las creencias sobre el control personal, o su influencia sobre la ulceración, se asocian con un mejor compromiso con el autocuidado en la UPD. Las intervenciones psicológicas tienen como objetivo reducir los niveles de angustia psicológica y capacitar a las personas para que se ocupen del autocuidado, y hay alguna evidencia que indica que puede tener una repercusión positiva sobre la tasa de cicatrización de las heridas.Evaluar los efectos de las intervenciones psicológicas sobre la cicatrización y la recurrencia de la UPD. MÉTODOS DE BÚSQUEDA: En septiembre de 2019 se hicieron búsquedas en el registro especializado del Grupo Cochrane de Heridas (Cochrane Wounds), en el Registro Cochrane central de ensayos controlados (CENTRAL); Ovid MEDLINE (incluido In‐ProcessOther Non‐Indexed Citations); Ovid Embase y EBSCO CINAHL Plus. También se buscaron estudios en curso y no publicados en los registros de ensayos clínicos, y se examinaron las listas de referencias de los estudios incluidos pertinentes, así como las revisiones, los metanálisis e informes de tecnología sanitaria para identificar estudios adicionales. No hubo restricciones en cuanto al idioma, la fecha de publicación ni el contexto de los estudios. CRITERIOS DE SELECCIÓN: Se incluyeron ensayos controlados aleatorizados (ECA) y ensayos controlados cuasialeatorizados que evaluaron las intervenciones psicológicas en comparación con la atención estándar, la educación u otra intervención psicológica. Los desenlaces principales fueron la proporción de heridas completamente cicatrizadas; el tiempo hasta la cicatrización completa de la herida; el tiempo hasta la recurrencia y el número de recurrencias. OBTENCIÓN Y ANÁLISIS DE LOS DATOS: Dos autores de la revisión de forma independiente evaluaron la elegibilidad de los títulos y resúmenes de los estudios identificados mediante la estrategia de búsqueda. Tres autores revisaron de forma independiente todos los estudios potencialmente relevantes y utilizaron los criterios de inclusión y realizaron la extracción de los datos, la evaluación del riesgo de sesgo y la evaluación GRADE de la certeza de la evidencia.Se identificaron siete ensayos que cumplieron con los criterios de inclusión con un total de 290 participantes: seis ECA y un ensayo controlado cuasialeatorizado. Los estudios se realizaron en Australia, EE.UU., Indonesia, Noruega, el Reino Unido y Sudáfrica. Tres ensayos utilizaron una intervención de estilo de asesoramiento y uno evaluó una intervención diseñada para mejorar la comprensión del bienestar. Un ECA utilizó una intervención de entrenamiento de relajación con biorretroalimentación y otro utilizó una intervención psicosocial basada en la terapia cognitivo‐conductual. Un ensayo controlado cuasialeatorizado evaluó la motivación y adaptó la intervención en consecuencia. Debido a la heterogeneidad de los ensayos identificados, se consideró inapropiado agrupar los datos, por lo que se presenta una síntesis narrativa. Las comparaciones fueron (1) intervención psicológica comparada con atención estándar y (2) intervención psicológica comparada con otra intervención psicológica. No se sabe si hay una diferencia entre la intervención psicológica y la atención estándar en las personas con úlceras del pie diabético en cuanto a la proporción de heridas completamente cicatrizadas (dos ensayos, datos no agrupados, primer ensayo RR 6,25; IC del 95%: 0,35 a 112,5; 16 participantes, segundo ensayo RR 0,59; IC del 95%: 0,26 a 1,39; 60 participantes), la recurrencia de la úlcera del pie después de un año (dos ensayos, datos no agrupados, primer ensayo RR 0,67; IC del 95%: 0,32 a 1,41; 41 participantes, segundo ensayo RR 0,63; IC del 95%: 0,05 a 7,90; 13 participantes) o la calidad de vida relacionada con la salud (un ensayo, DM 5,52; IC del 95%: ‐5,80 a 16,84; 56 participantes). Lo anterior se basa en evidencia de certeza muy baja, que se disminuyó debido a las limitaciones muy graves de los estudios, el riesgo de sesgo y la imprecisión. No se sabe si existe una diferencia en la proporción de heridas completamente cicatrizadas en personas con úlcera del pie diabético según si reciben una intervención psicológica en comparación con otra (un ensayo, RR 2,33; IC del 95%: 0,92 a 5,93; 16 participantes). Este resultado se basó en evidencia de certeza muy baja de un estudio, que se disminuyó debido a limitaciones muy graves del estudio, el riesgo de sesgo y la imprecisión. El tiempo para completar la cicatrización de la herida se informó en dos estudios, pero no de manera adecuada para su inclusión en esta revisión. Un ensayo informó sobre la autoeficacia y dos ensayos informaron sobre la calidad de vida, pero solo uno informó sobre la calidad de vida de una manera que permitió extraer datos para esta revisión. Ningún estudio exploró el otro desenlace principal (tiempo hasta la recurrencia) o los desenlaces secundarios (amputaciones [mayores o distales] o coste).No es posible determinar si las intervenciones psicológicas tienen algún efecto beneficioso en las personas con una úlcera de pie diabético activa o con antecedentes de úlceras del pie diabético para lograr la cicatrización completa de la herida o prevenir la recurrencia. Esto se debe a que hay pocos ensayos de intervenciones psicológicas en esta área. De los ensayos que se incluyeron, pocos midieron todos los desenlaces de interés y, cuando lo hicieron, se consideró que la evidencia, según los criterios de GRADE, fue de certeza muy baja.