Search

Diferansiye tiroid karsinomları (DTK) tiroid foliküler epitelyal hücrelerden gelişen ve tüm tiroid karsinomlarının %90’ını oluşturan kanserlerdir. Çalışmamızda iyot refrakter metastatik DTK’larda sorafenib tedavisinin etkinliği ve güvenliğinin değerlendirilmesi planlandı. Çalışmamıza merkezimizde iyot refrakter metastatik DTK nedeniyle sorafenib tedavisi alan 6 hasta dahil edildi. Sorafenib tedavisi sonrası izlemde hastalarda en sık cilt döküntüleri olmak üzere, hipertansiyon, yüksek ventrikül hızlı atriyal fibrilasyon ve özefajit gibi ilaca bağlı yan etkiler gözlendi. Cilt lezyonları tüm hastalarda tedavinin 1. ayında ve hafif şiddette gelişmiş olup, ilaç doz azaltımı sonrası semptomlar 1 ay içinde düzeldi. Bir hasta perikardiyal effüzyon gelişimi ve iki hasta akciğer metastazlarında progresyon sonrası eksitus oldu. Tedavi sonrası 3 hastada progresif hastalık, 1 hastada stabil hastalık ve 1 hastada parsiyel yanıt saptandı. Sorafenib tedavisinin etkinliği konvansiyonel kemoterapilere göre daha yüksek olmakla birlikte, gelişebilecek yan etkiler nedeniyle deneyimli merkezlerce uygulanmalı, hastalar yan etkiler konusunda bilgilendirilmelidir. Differentiated thyroid carcinomas (DTC) are originated from thyroid follicular epithelial cells and comprises %90 of all thyroid carcinomas. The aim of this study was to assess the efficacy and safety of sorafenib treatment on iodine refractory metastatic differentiated thyroid carcinomas. Six patients who have received sorafenib treatment due to refractory metastatic DTC were included in the study. During follow-up skin rashes were the most frequent adverse effect after sorafenib treatment followed by hypertension, high ventricular rate atrial fibrillation and esophagitis. Skin lesions were mild and occurred in the first month of the treatment, after dose reduction symptoms resolved within 1 month. One patient had died of pericardial effusion and two patients had died of progressive pulmonary metastasis. Progressive disease was observed in 3 patients, stable disease in 1 patient and partial response in 1 patient after treatment.Although the efficacy of sorafenib is higher than the conventional chemotherapeutics, it should be used in experienced centers because of the possible side effects that can develope and patients should be informed about those side effects.

Differentiated thyroid carcinomas (DTC) are originated from thyroid follicular epithelial cells and comprises %90 of all thyroid carcinomas. The aim of this study was to assess the efficacy and safety of sorafenib treatment on iodine refractory metastatic differentiated thyroid carcinomas. Six patients who have received sorafenib treatment due to refractory metastatic DTC were included in the study. During follow-up skin rashes were the most frequent adverse effect after sorafenib treatment followed by hypertension, high ventricular rate atrial fibrillation and esophagitis. Skin lesions were mild and occurred in the first month of the treatment, after dose reduction symptoms resolved within 1 month. One patient had died of pericardial effusion and two patients had died of progressive pulmonary metastasis. Progressive disease was observed in 3 patients, stable disease in 1 patient and partial response in 1 patient after treatment.Although the efficacy of sorafenib is higher than the conventional chemotherapeutics, it should be used in experienced centers because of the possible side effects that can develope and patients should be informed about those side effects., Diferansiye tiroid karsinomları (DTK) tiroid foliküler epitelyal hücrelerden gelişen ve tüm tiroid karsinomlarının %90ını oluşturan kanserlerdir. Çalışmamızda iyot refrakter metastatik DTKlarda sorafenib tedavisinin etkinliği ve güvenliğinin değerlendirilmesi planlandı. Çalışmamıza merkezimizde iyot refrakter metastatik DTK nedeniyle sorafenib tedavisi alan 6 hasta dahil edildi. Sorafenib tedavisi sonrası izlemde hastalarda en sık cilt döküntüleri olmak üzere, hipertansiyon, yüksek ventrikül hızlı atriyal fibrilasyon ve özefajit gibi ilaca bağlı yan etkiler gözlendi. Cilt lezyonları tüm hastalarda tedavinin 1. ayında ve hafif şiddette gelişmiş olup, ilaç doz azaltımı sonrası semptomlar 1 ay içinde düzeldi. Bir hasta perikardiyal effüzyon gelişimi ve iki hasta akciğer metastazlarında progresyon sonrası eksitus oldu. Tedavi sonrası 3 hastada progresif hastalık, 1 hastada stabil hastalık ve 1 hastada parsiyel yanıt saptandı. Sorafenib tedavisinin etkinliği konvansiyonel kemoterapilere göre daha yüksek olmakla birlikte, gelişebilecek yan etkiler nedeniyle deneyimli merkezlerce uygulanmalı, hastalar yan etkiler konusunda bilgilendirilmelidir.

Symptoms in primary adrenal insufficiency depend on glucocorticoid and mineralocorticoid deficiency. Because the symptoms are nonspecific, the diagnosis is often delayed and patients may present with adrenal crisis. The appropriate dose of glucocorticoid and mineralocorticoid replacement should be performed. The goal of treatment of patients with primary adrenal insufficiency is to restore normal well-being, stable weight, normal sexual function, and physical activity. Patients with primary adrenal insufficiency are at risk of life-threatening adrenal crises. For this reason, in cases of stress such as surgery, trauma and infections, glucocorticoid doses should be increased and the patients should be informed about the circumstances in which they will increase the dose. In follow-up, evaluation of clinical findings in terms of under or overtreatment is important. For this reason, it is recommended that these patients must be followed up at experienced centers., Primer adrenal yetmezlikte semptomlar glukokortikoid ve mineralokortikoid eksikliğine bağlıdır. Semptomların nonspesifik olması nedeniyle tanı sıklıkla gecikir ve hastalar adrenal kriz ile presente olabilir. Tedavide uygun dozda glukokortikoid ve mineralokortikoid replasmanı yapılmalıdır. Amaç normal iyilik halinin sağlanması, kilonun korunması, normal seksüel fonksiyonların ve fiziksel aktivitelerin sürdürülebilmesidir. Primer adrenal yetmezliğin en önemli sebebinin otoimmün olması nedeniyle bu hastalarda diğer otoimmun hastalıkların değerlendirilmesi önem taşımaktadır. Primer adrenal yetmezlikli hastalarda hayatı tehdit edici adrenal kriz riski bulunmaktadır. Bu nedenle cerrahi, travma ve enfeksiyon gibi stres durumlarında glukokortikoid dozlarında artış yapılmalı ve hastalar doz artışı yapacakları durumlar hakkında bilgilendirilmelidir. Hastaların eksik ya da aşırı doz replasmanları açısından klinik bulgularının değerlendirilmesi izlemlerinde çok önemlidir. Bu nedenle bu hastaların, hastalık hakkında bilgili ve deneyimli merkezlerde takip edilmesi önerilmektedir.

Our aim was to investigate the relationship between lower urinary tract symptoms (LUTS) in terms of vascular risk factors include diabetes. In a prospective study, a total of 116 men aged 40 years or more who presented to the outpatient clinics of urology or endocrinology between January 2012 and April 2013 were included. After receiving a detailed medical history, fasting blood glucose, serum lipids including total cholesterol, HDL and triglyceride, HbA1c, creatinine, total testosterone and total prostate-specific antigen were measured. Urinalysis and uroflowmetry were done. Postvoiding residual urine and prostate volume were measured by suprapubic ultrasonography. International Prostate Symptom Score (IPSS) of the patients were determined. Existence of vascular risk factors including hypertension, hyperlipidemia, diabetes mellitus, coronary artery disease and obesity as well as age, body mass index (BMI), weight, waist circumference and body fat percentage values were recorded. Of the patients, 41 (35.3%) had hypertension, 54 (46.6%) dyslipidemia, 68 (58.6%) diabetes mellitus, 34 (29.3%) coronary artery disease and 39 (33.6%) obesity. When the patients were grouped according to the presence of the risk factors (no risk [14 patients], mild to moderate [1-2 risk factor] [65 patients] and severe [3 or more risk factors] [37 patients]), there was no a significant difference among the groups in terms of IPSS (p = 0.76). The results of this prospective study show that vascular risk factors and diabetes may not be related to LUTSKey words: Lower urinary tract symptoms, vascular diseases, aging, diabetes

Our aim was to investigate the relationship between lower urinary tract symptoms (LUTS) in terms of vascular risk factors include diabetes. In a prospective study, a total of 116 men aged 40 years or more who presented to the outpatient clinics of urology or endocrinology between January 2012 and April 2013 were included. After receiving a detailed medical history, fasting blood glucose, serum lipids including total cholesterol, HDL and triglyceride, HbA1c, creatinine, total testosterone and total prostate-specific antigen were measured. Urinalysis and uroflowmetry were done. Postvoiding residual urine and prostate volume were measured by suprapubic ultrasonography. International Prostate Symptom Score (IPSS) of the patients were determined. Existence of vascular risk factors including hypertension, hyperlipidemia, diabetes mellitus, coronary artery disease and obesity as well as age, body mass index (BMI), weight, waist circumference and body fat percentage values were recorded. Of the patients, 41 (35.3%) had hypertension, 54 (46.6%) dyslipidemia, 68 (58.6%) diabetes mellitus, 34 (29.3%) coronary artery disease and 39 (33.6%) obesity. When the patients were grouped according to the presence of the risk factors (no risk [14 patients], mild to moderate [1-2 risk factor] [65 patients] and severe [3 or more risk factors] [37 patients]), there was no a significant difference among the groups in terms of IPSS (p 0.76). The results of this prospective study show that vascular risk factors and diabetes may not be related to LUTS.

Tiroidit, tiroidin çeşitli nedenlerle ortaya çıkan inflamasyonudur. Birçok neden, otoimmünite, enfeksiyonlar, radyasyon, ilaçlar tiroidit gelişimine neden olabilmektedir. Tiroiditlerin nedenleri gibi klinik tabloları da çok çeşitlidir. Bu nedenle ayrım ve sınıflama yapmak her zaman mümkün olamamaktadır. Hastalarda herhangi bir semptom olmaksızın tanı tesadüfen konulabildiği gibi, hastalar boyunda şiddetli ağrı, şişlik, guatr ile de başvurabilmektedirler. Hastalar ötiroidik olabilmekte, hipotiroidi veya tirotoksikoz da görülebilmektedir. Tedavi genellikle semptomları düzeltmeye yöneliktir. Tiroid disfonksiyonu saptanması halinde etyolojide göz önünde bulundurularak tedavi planlanmalıdır Thyroiditis is the inflammation of the thyroid which caused by various reasons. Many reasons including autoimmunity, infection, radiation or medications may lead to the development of thyroiditis. Similar to the complexity of its causes, thyroiditis presents many varieties of clinical conditions. Therefore, making the exact distinction and classification of thyroiditis is not always possible. Thyroiditis may be incidentally diagnosed in patients without any symptoms, such as patients with severe neck pain, swelling or goiter. The patients may be euthyroid, as well as they may develop hypothyroidism or thyrotoxicosis. Most of the time, the treatment is employed towards the symptoms. Once the thyroid dysfunction is detected, treatment should be planned by taking the etiology into consideration.

Thyroiditis is the inflammation of the thyroid which caused by various reasons. Many reasons including autoimmunity, infection, radiation or medications may lead to the development of thyroiditis. Similar to the complexity of its causes, thyroiditis presents many varieties of clinical conditions. Therefore, making the exact distinction and classification of thyroiditis is not always possible. Thyroiditis may be incidentally diagnosed in patients without any symptoms, such as patients with severe neck pain, swelling or goiter. The patients may be euthyroid, as well as they may develop hypothyroidism or thyrotoxicosis. Most of the time, the treatment is employed towards the symptoms. Once the thyroid dysfunction is detected, treatment should be planned by taking the etiology into consideration., Tiroidit, tiroidin çeşitli nedenlerle ortaya çıkan inflamasyonudur. Birçok neden, otoimmünite, enfeksiyonlar, radyasyon, ilaçlar tiroidit geli-şimine neden olabilmektedir. Tiroiditlerin nedenleri gibi klinik tabloları da çok çeşitlidir. Bu nedenle ayrım ve sınıflama yapmak her zaman mümkün olamamaktadır. Hastalarda herhangi bir semptom olmaksızın tanı tesadüfen konulabildiği gibi, hastalar boyunda şiddetli ağrı, şişlik, guatr ile de başvurabilmektedirler. Hastalar ötiroidik olabilmekte, hipotiroidi veya tirotoksikoz da görülebilmektedir. Tedavi genellikle semptomları düzeltmeye yöneliktir. Tiroid disfonksiyonu saptanması halinde etyolojide göz önünde bulundurularak tedavi planlanmalıdır.

Metformin tip 2 diyabetik ve prediyabetik hastalarda yaygın olarak kullanılan genellikle iyi tolere edilen bir oral antidiyabetiktir. En sık görülen yan etkileri gastrointestinal sistem yakınmalarıdır. Uzatılmış salınımlı formunun gastrointestinal sistem yan etkilerinin daha az olduğu öne sürülmektedir. Çalışmamızda metforminin uzatılmış salınımlı ve standart formunun tip 2 diyabetik ve prediyabetik hastalarda kullanımının gastointestinal tolerabilite, kilo ve glisemik kontrol üzerine etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. Çalışmaya yeni tanı almış tip 2 diyabetik ve prediyabetik 73 hasta alındı. Hastalara rastgele randomizasyonla standart metformin (grup I) ve uzatılmış salınımlı metformin (grup II) başlandı. Tedavi başlangıcı ve bir ay sonra yapılan değerlendirmede gastrointestinal semptom derecelendirme ölçeği kullanıldı. Her iki gurupta gastrointestinal semptom skorları benzer bulundu. En az bir yeni yakınma oranı grup I’de %20.5 grup II’de %26.4 bulundu. Her iki grupta diyare ve grup II’de ayrıca hazımsızlık ile ilişkili semptomlarda hafif artış mevcuttu. Yan etki nedeniyle tedaviyi bırakan hasta olmadı. Grup I ve grup II’de prediyabetik hastalarda medyan 4.0(min-maks) ve 3.0(min-maks), diyabetik hastalarda ise her iki grupta med yan 2.5(min-maks) kg kilo kaybı gözlendi. Diyabetik hastalarda HbA1c değerlerinde grup I’de %1.1, grup II’de %1.0 medyan düşüş saptan dı. Bu sonuçlarla çalışmamızda her iki formun diyabet ve prediyabetiklerde etkin ve gastrointestinal yan etkiler açısından benzer olduğu görülmüştür. Metformin is usually well-tolerated and commonly used oral-antidiabetic in type-2 diabetes and pre-diabetes. The most common side effects are gastrointestinal ones. It is proposed that extended-release form of metformin has less gastrointestinal side effects. We aimed to compare the extended-release and standard form metformin in type-2 diabetic and prediabetic patients for gastrointestinal tolerability, weight effect and glycemic control. Seventy-three newly diagnosed type-2 diabetic or prediabetic patients enrolled in the study. Standard form (group I) and extended-release (group II) metformin were started to patients with randomisation. Gastrointestinal symptom rating scale was used at the beginning and in the first month of treatment for evaluation. Gastrointestinal symptom scores were similar in both groups. At least one new symptom were found 20.5% of group I and 26.4% of group II. There was a slight increase in symptoms associated diarrhea in both groups and indigestion in the group II. No patients discontined treatment due to side effects. Weight loss was observed 4.0 and 3.0 kg for prediabetics in the group I and II, 2.5 kg for diabetic patients in the both groups. In diabetic patients, HbA1c reduced 1.28% and 1.24% in the group I and II. In conclusion, both forms are effective and similar in terms of gastrointestinal side effects.

Metformin is usually well-tolerated and commonly used oral-antidiabetic in type-2 diabetes and pre-diabetes. The most common side effects are gastrointestinal ones. It is proposed that extended-release form of metformin has less gastrointestinal side effects. We aimed to compare the extended-release and standard form metformin in type-2 diabetic and prediabetic patients for gastrointestinal tolerability, weight effect and glycemic control. Seventy-three newly diagnosed type-2 diabetic or prediabetic patients enrolled in the study. Standard form (group I) and extended-release (group II) metformin were started to patients with randomisation. Gastrointestinal symptom rating scale was used at the beginning and in the first month of treatment for evaluation. Gastrointestinal symptom scores were similar in both groups. At least one new symptom were found 20.5% of group I and 26.4% of group II. There was a slight increase in symptoms associated diarrhea in both groups and indigestion in the group II. No patients discontined treatment due to side effects. Weight loss was observed 4.0 and 3.0 kg for prediabetics in the group I and II, 2.5 kg for diabetic patients in the both groups. In diabetic patients, HbA1c reduced 1.28% and 1.24% in the group I and II. In conclusion, both forms are effective and similar in terms of gastrointestinal side effects., Metformin tip 2 diyabetik ve prediyabetik hastalarda yaygın olarak kullanılan genellikle iyi tolere edilen bir oral antidiyabetiktir. En sık görülen yan etkileri gastrointestinal sistem yakınmalarıdır. Uzatılmış salınımlı formunun gastrointestinal sistem yan etkilerinin daha az olduğu öne sürülmektedir. Çalışmamızda metforminin uzatılmış salınımlı ve standart formunun tip 2 diyabetik ve prediyabetik hastalarda kullanımının gastointestinal tolerabilite, kilo ve glisemik kontrol üzerine etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. Çalışmaya yeni tanı almış tip 2 diyabetik ve prediyabetik 73 hasta alındı. Hastalara rastgele randomizasyonla standart metformin (grup I) ve uzatılmış salınımlı metformin (grup II) başlandı. Tedavi başlangıcı ve bir ay sonra yapılan değerlendirmede gastrointestinal semptom derecelendirme ölçeği kullanıldı. Her iki gurupta gastrointestinal semptom skorları benzer bulundu. En az bir yeni yakınma oranı grup I'de %20.5 grup II'de %26.4 bulundu. Her iki grupta diyare ve grup II'de ayrıca hazımsızlık ile ilişkili semptomlarda hafif artış mevcuttu. Yan etki nedeniyle tedaviyi bırakan hasta olmadı. Grup I ve grup II'de prediyabetik hastalarda medyan 4.0(min-maks) ve 3.0(min-maks), diyabetik hastalarda ise her iki grupta med-yan 2.5(min-maks) kg kilo kaybı gözlendi. Diyabetik hastalarda HbA1c değerlerinde grup I'de %1.1, grup II'de %1.0 medyan düşüş saptan-dı. Bu sonuçlarla çalışmamızda her iki formun diyabet ve prediyabetiklerde etkin ve gastrointestinal yan etkiler açısından benzer olduğu görülmüştür.