Search

WOS:000556668300001 PubMed ID32764695 Intellectual disability (ID) is a genetic and clinically heterogenous common disease and underlying molecular pathogenesis can frequently not be identified by whole- exome/genome testing. Here, we report 4 siblings born to a consanguineous union who presented with intellectual disability and discuss the METAP1 pathway as a novel etiology of ID. Genomic analyses demonstrated that patients harbor a novel homozygous nonsense mutation in the gene METAP1. METAP1 codes for methionine aminopeptidase 1 (MetAP1) which oversees the co-translational excision of the first methionine remnants in eukaryotes. Loss of function mutations to this gene may result in a defect in the translation of many essential proteins within a cell. Improper neuronal function resulting from this loss of essential proteins could lead to neurologic impairment and ID.

Background In December 2019, a novel type of coronavirus infection emerged in the Wuhan province of China and began to spread rapidly. In this study, we aimed to determine the differences between COVID‐19 disease and Influenza. Methods This retrospective study included 164 children with COVID‐19, as well as 46 children with Influenza. The two groups were compared with respect to clinical and laboratory parameters and the rates of intensive care and mechanical ventilation requirement. Results In both groups, the most common admission complaints were fever and cough. As compared to the COVID‐19 group, the Influenza group had significantly higher rates of cough (37 [80.4%] and 38 [23.2%]), fever (31 [67.4%] and 34 [20.7%]), muscle pain (34 [73.9%] and 31 [18.9%]), vomiting (13 [28.9%] and 8 [4.9%]) and tachypnea (32 [69.6%] and 3 [1.8%]) (P

Objective: A very small amount of Atropa belladonna (AB) can lead to serious symptoms of poisoning and can cause death in children. In this study, demographic, clinic and laboratory results of AB poisoning were evaluated. Methods: A total of 108 cases with belladonna poisoning were retrospectively evaluated. At time of admission, age, age groups, gender; signs and symptoms caused by poisoning, duration of stay in hospital, laboratory data, intensive care needs, and applied treatments were recorded. Results: Approximately 44.4% were females and 55.6% were males. While the most common symptoms were xeroderma and flushing, the most frequent findings were tachycardia and mydriasis. Eight patients complained about astasis and five of them were taken into the intensive care unit. Astasis complaint was relatively higher (p < 0.01) in the patients who needed intensive care than those who did not. Creatine kinase levels were relatively higher (p = 0.06) in the intensive care patients as compared to non-intensive care patients. Neostigmine was given to all patients. Five patients, who failed to respond to therapy, were taken into the intensive care and respond to treatment successfully with physostigmine. Conclusion: Atropa belladonna poisoning may seriously progress in the act of late diagnosis and treatment in childhood. Thus, it is crucial to realize that AB poisoning should be taken into consideration in the patients with flushing, xeroderma with mydriasis, tachycardia, tremor; abdominal pain, and fever symptoms. Patients with astasis complaints should be evaluated carefully in terms of intensive care need. Patients with a Glasgow Coma Scale lower than 12 should be observed in the intensive care.

WOS:000635211600001 Background: Chronic hepatitis B (CHB) is a viral infection that can result in life-threatening conditions, such as hepatocellular carcinoma and cirrhosis. Tenofovir, which is used for the treatment of CHB, is a nucleotide analog that inhibits HBV-DNApolymerase and has two formulations: disoproxil and alafenamide. In contrast to tenofovir disoproxil fumarate (TDF), tenofovir alafenamide fumarate (TAF) penetrates the whole hepatocyte without being eliminated due to its longer plasma half-life and greater plasma stability. As a result, side effects such as proximal renal tubulopathy and loss of bone density are less common in the treatment of TAF and have similar efficacy to TDF. Objectives: The purpose of the study was to evaluate the effectiveness and reliability of TAF using real-life data. Methods: This retrospective cohort study was carried out in secondary or tertiary healthcare centers in southern Turkey. A total of 480 patients aged 18 years and older were administered TAF for an appropriate indication by the infectious diseases and gastroenterology clinics of the healthcare centers participating in this study. The data collected at t = 0, t =3, and t = 6 months of treatment were analyzed. The chi-square, Mann-Whitney U, Friedman, Wilcoxon, Cochran's Q, and McNemar's tests were used. Results: The mean age of the patients was 47.40 +/- 14.5, and 327 of them (68.1%) were male. A total of 78.1% of the 480 patients who underwent the TAF treatment had previous antiviral therapy experience (TDF, n =340; 70.8 %), and 21.9% were treatment-naive. The most common reasons for the initiation of TAF treatment were the use of drugs affecting bone mineral density (BMD) (42.9%) and osteoporosis (22.3%). Patients who had taken TDF experienced a significant improvement in glomerular filtration rate (GFR), hip and spine T-scores, and phosphorus levels from t = 0 months tot = 6 months after switching to TAF (P < 0.05). For this group, no statistically significant difference was observed concerning LDL and cholesterol levels from t= 0 months to t = 6 months. Side effects were reported by 5.7% of patients in the third month and 7.1% in the sixth month, with the most common side effect being hair loss (1%). Conclusions: TAF was found to be an effective and safe alternative to TDF with lower incidences of its long-term effects, such as nephrotoxicity and decreased bone density.

WOS:000575612200001 PMID: 32991038 Background The novel coronavirus disease (Covid-19) can progress with mild to moderate or self-limiting clinical findings in children. The aim of this study was to investigate the disease features of Covid-19 in Turkish children. Methods Children diagnosed by the method of real-time reverse transcription-polymerase chain reaction for Covid-19 at the Dicle University Department of Pediatric, between April and June 2020, were evaluated. Hospital records were investigated retrospectively. Results One hundred and five patients children with the mean age of 108.64 +/- 65.61 months were enrolled in this study. The most common cause of transmission in pediatric patients was in contact with a family member diagnosed with COVID-19 (n = 91, 86.7%). The most common admission complaints were dry cough (n = 17, 16.2%), fever (n = 16, 15.2%), lassitude and fatigue (n = 14, 13.3%) respectively. More than 95% of all children with Covid-19 were asymptomatic, mild, or moderate cases. CRP was identified only independent factor associated with long duration of hospitalization. Conclusion The results of this study show the effect of Covid-19 on Turkish children. A clear understanding of the local epidemiology of corona virus infections and identification of risk factors are critical for the successful implementation of the prevention and control program.

The etiology of bacterial meningitis in Turkey changed after the implementation of conjugated vaccines against Streptococcus pneumoniae and Haemophilus influenzae type b (Hib) in the Turkish National Immunization Program (NIP). Administration of Hib vaccine and PCV-7 (7-valent pneumococcal conjugate vaccine) was implemented in NIP in 2006 and 2009, respectively. in 2011, PCV-7 was replaced with PCV-13. Meningococcal vaccines have not yet been included in Turkish NIP. This prospective study comprised 27 hospitals located in seven regions of Turkey and represented 45% of the population. Children aged between 1 month and 18 years who were hospitalized with suspected meningitis were included. Cerebrospinal fluid (CSF) samples were collected, and bacterial identification was made according to the multiplex PCR assay results. During the study period, 994 children were hospitalized for suspected meningitis, and Hib (n = 3, 2.4%), S. pneumoniae (n = 33, 26.4%), and Neisseria meningitidis (n = 89, 71%) were detected in 125 samples. The most common meningococcal serogroup was MenB. Serogroup W comprised 13.9% (n = 5) and 7.5% (n = 4) of the meningococci in 2015 to 2016 and 2017 to 2018, respectively. Serogroup C was not detected. There were four deaths in the study; one was a pneumococcus case, and the others were serogroup B meningococcus cases. The epidemiology of meningococcal diseases has varied over time in Turkey. Differing from the previous surveillance periods, MenB was the most common serogroup in the 2015-to-2018 period. Meningococcal epidemiology is so dynamic that, for vaccination policies, close monitoring is crucial. IMPORTANCE Acute bacterial meningitis (ABM) is one of the most common life-threatening infections in children. The incidence and prevalence of ABM vary both geographically and temporally; therefore, surveillance systems are necessary to determine the accurate burden of ABM. The Turkish Meningitis Surveillance Group has been performing a hospital-based meningitis surveillance study since 2005 across several regions in Turkey. Meningococcus was the major ABM-causing agent during the 2015-to-2018 period, during which MenB was the dominant serogroup., GlaxoSmithKlineGlaxoSmithKline, Funding for this study was provided by GlaxoSmithKline.

INTRODUCTION: This study aimed to evaluate and compare with healthy control subjects the levels of indirect inflammatory markers such as mean platelet volume (MPV), platelet to lymphocyte ratio (PLR), and neutrophil to lymphocyte ratio (NLR) in adults and children with brucellosis. METHODS: White blood cell, neutrophil, lymphocyte, and platelet counts, and C-reactive protein (CRP) levels were retrospectively recorded for all participants. RESULTS: NLR and neutrophil counts were significantly higher in adult patients compared to those in pediatric patients. CONCLUSIONS: Indirect inflammatory markers such as NLR, PLR, MPV, red distribution width, and CRP levels may be helpful for follow-up of brucellosis.

Pelvis boşluğunun yan duvarlarında a.v.iliaca externa ve interna adlı çatalın aşağısında, fossa ovarica adlı çukurlarda bulunurlar. Yanlardan basık oval görünümlüdürler. Dış tabakasında kabuk yapısında bir tabaka bulunur. İç tabakasında ise gevşek bir yapıya sahiptir. İç tabaka kan damarlarından zengin bir tabakadır. Ovarium'un beslenmesi iç tabakadan sağlanır. Yumurta üretimi ve kadın hormonlarını iç tabaka üstlenmiştir.

Hayatın devam edebilmesi karbonhidrat, yağ ve protein gibi maddelerden enerji sağlanarak ATP üretilmesi ve üretilen ATP'nin de hücrelerin ihtiyaçlarının karşılanması gibi birçok işlevin sağlanması amacıyla tüketilmesini gerektirir.

Böbreküstü bezleri, bazı bilim adamları ve araştırmacıların yüzlerce yıldır ilgi odağı olmuştur ve teknoloji alanındaki gelişmelerin sonucu olarak özellikle son zamanlarda bu bezlerin yapı ve fonksiyonu hakkındaki bilgide gözle görülür derecede ilerleme kaydedilmiştir.

Salgılarını doğrudan kana veya dolaylı olarak lenfatik sisteme veren kanalsız salgı bezlerinin bir araya gelerek oluşturduğu sisteme endokrin sistem denir. Kanalsız olan bu bezlerin salgılarına hormon adı verilir.

Hareket ihtiyaca binaen mekanda yer değiştirme eylemidir. Hareketin gerçekleşebilmesi için pasif ve aktif unsurlara ihtiyaç vardır. Hareketin pasif unsurlarında kemikler ve eklemler bulunur. Aktif unsurda ise kaslar yer alır.

Hipofiz bezi yaklaşık olarak erkeklerde 0,5 gr, kadınlarda multipar kadınlarda 1,5 gr ağırlığında bezelye büyüklüğünde, bileşik endokrin bir bezdir. Hipofiz bezi sfenoid kemiğindeki derin küçük bir çöküntüde beynin üçüncü ventrikülünün tabanında yer alır.

Ağız ve dişlerin sağlığı, vücut fonksiyonlarımızın, yaşam kalitemizin ve genel sağlığımızın vazgeçilmez bir parçasıdır. Erken yaşlarda alınabilecek bazı önlemlerle, dünyada en yaygın ve sık görülen ağız ve diş sağlığı problemi olan diş çürükleri engellenebilmektedir.

Pubertenin başlaması için normal yaş, genel popülasyondaki çocukların %95'inin pubertesinin başladığı yaş olarak kabul edilir. Pubertal gelişim popülasyon standartlarına göre 2-2.5 SD daha erken başlarsa erken puberte söz konusudur. Erken pubertenin nedenleri normal gelişim varyantlarından morbidite riski yüksek hatta mortalite riski taşıyan patolojik nedenlere kadar geniş bir spektrumda yer alabilirler.

Giriş ve Amaç: Beyin omurilik sıvısı (BOS) şantları hidrosefali durumlarında, BOS'u absorbsiyon amacıyla vücudun başka bölümlerine taşıyan sistemlerdir. Ancak bu sistemlerde görülebilen enfeksiyonlar şantın çalışmamasına yol açan ve yüksek oranda mortaliteye de neden olabilen ciddi bir sorundur. Bu çalışmada hidrosefali nedeniyle ventriküloperitoneal şant (VPŞ) takılan ve şant enfeksiyonu gelişen olguların epidemiyolojik, klinik ve laboratuvar bulgularının değerlendirilmesi ve şant enfeksiyonuna sebep olan mikroorganizmaların antibiyotik direncinin saptanması amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntemler: Bu çalışma Ocak 2014 – Kasım 2016 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Çocuk Enfeksiyon Hastalıkları Bilim Dalı'nda yapıldı. Çalışmaya cinsiyet ayrımı gözetmeksizin yaşları 1 – 18 yaş arasında VPŞ enfeksiyonu olan 81 vaka retrospektif olarak alındı. Bulgular: Vakaların %76,5'inde 0-1 aylıkken VPŞ katateri takılırken, en sık şant katateri takılma nedeni hidrosefali idi. Hastaların tedavi sonrası BOS protein düzeyi başvuru anındaki BOS protein düzeyine göre istatistiksel olarak anlamlı oranda düşük idi (p = 0.028). Vakaların beşinci gün BOS protein düzeyi birinci gün BOS protein düzeyine göre istatistiksel olarak anlamlı oranda düşükken (p = 0.001), tedavi sonrası BOS protein düzeyi de beşinci gün BOS protein düzeyine göre anlamlı oranda düşüktü (p < 0.001). Beşinci gün BOS glukoz düzeyi ise birinci gün (p = 0.007) ve tedavi sonrası (p < 0.001) BOS glukoz düzeyine göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksekti. Hastaların %64,1'inde BOS kültüründe gram pozitif ve %35,9'unda gram negatif mikroorganizma üredi. En sık üreyen gram pozitif mikroorganizma koagülaz negatif stafilokok iken, en sık üreyen gram negatif mikroorganizma acinetobacter spp idi. Gram pozitif bakterilerden en çok direnç görülen antibiyotikler sırasıyla seftriakson, sefotaksim, tazobaktam iken, en etkili antibiyotikler vankomisin, teikoplanin ve linezolid idi. Gram negatif bakterilerden en çok direnç görülen antibiyotikler sırasıyla klindamisin, seftriakson ve sefotaksim iken, en etkili antibiyotikler kolimisin, amikasin ve seftazidim idi. Çalışmaya alınan vakaların %21'i exitus oldu. Tartışma ve Sonuç: VPŞ enfeksiyonları özellikle çocukluk çağında doğru tedavi edilemezlerse ciddi mortalite ve morbidite ile seyrederler. Bundan dolayı öncelikle şant enfeksiyonlarının oluşmasına engel olabilmek için tedbirler alınmalı, artan antibiyotik dirençlerinin önüne geçebilmek için uygun ve doğru antibiyotik rejimlerinin tercih edilmesi ile uzun süren hastanedeki yatış oranlarının ve yüksek tedavi giderlerinin önüne geçilebileceği kanaatindeyiz.Anahtar Kelimeler: antibiyotik;direnç; enfeksiyon; mortalite; ventriküloperitoneal şant Introduction: Cerebrospinal fluid (CSF) shunts are the systems for carrying CSF to other parts of the body for absorption in cases of hydrocephalus conditions. However, the infections that can be seen in these systems are a serious problem that cause failure of shunting leading to higher rate of mortality. In this study, it was aimed to evaluate the epidemiological, clinical and laboratory findings of patients with ventriculoperitoneal shunt (VPS) who developed shunt infection as well as determining the antibiotic resistance of microorganisms causing shunt infection.Materials and Methods: This study was conducted between January 2014 and November 2016 in the Dicle University, Faculty of Medicine, Department of Pediatrics, Pediatric Infectious Diseases Department. Eighty-one patients with VPS infections aged between 1 and 18 years were included irrespective of gender in this retrospective study.Results: Of the patients, 76.5% had VPS catheter at the age of 0-1 month, and the most frequent reason for shunt catheter was hydrocephalus. Post-treatment CSF protein levels of patients were statistically significantly lower than that of CSF protein levels on admission (p=0.028). The CSF protein levels of the patients on the fifth day was significantly lower than that of first day CSF protein levels (p = 0.001), and the post-treatment level of CSF protein was also significantly lower than the levels of CSF protein on the fifth day (p < 0.001). The fifth day CSF glucose level, however, was statistically significantly higher than the first day (p=0.007) and post- treatment (p

Giriş ve Amaç: Subakut sklerozan panensefalit (SSPE), kızamık virüsünün merkezi sinir sistemini tutması ile oluşan ilerleyici bir çocukluk çağı hastalığıdır. Hastalık hızlı seyretmekte olup; genellikle belirtiler başladıktan sonra birkaç yıl içinde ölüm gerçekleşmektedir. Bu çalışmada SSPE’li hastalarda epidemiyolojik, klinik ve laboratuvar bulguları ve tedavi sonrası oluşan değişikliklerin incelenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntemler: Bu çalışma Ocak 1990 - Aralık 2016 yılları arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı’nda yapıldı. Çalışmaya yaşları 1 – 18 yaş arasında olan ve SSPE tanısı konmuş 42 hasta retrospektif olarak alındı. Tüm vakaların demografik verileri, hastalık öyküleri, fizik muayene bulguları, laboratuvar parametreleri, beyin omurilik sıvısı (BOS) bulguları, verilen tedaviler, tedavi sonrası takip ve sonuçlara ait tüm veriler kaydedildi. Bulgular: Hastaların %59,5’i kız ve %40,5’i erkek, yaş ortalamaları 123,7 ± 37,7 ay (36 – 192 ay) idi. %78,6’sı köy/kırsalda yaşıyordu. %52,4’üne bir doz ve %16,7’sine iki doz kızamık aşısı yapılmıştı. %73,8’i daha önce kızamık enfeksiyonu geçirmişti. En sık başlangıç semptomları yürümede dengesizlik, entelektüel (kognitif/bilişsel) fonksiyonlarda bozulma, ani sıçramalar ve konuşmada bozukluk idi. En sık fizik muayene bulguları kognitif defisit, akinetik mutizm, akinetik rijit sendrom ve epileptik nöbet idi. Çalışmaya alınan 42 hastanın 36’sının klinik evresi Evre 3 idi. Hastaların %78,6’sında her dört nörolojik bozulma indeksi de anormaldi. %95,2’si tedavide isoprinosine ve en az bir antiepileptik ilaç kullanırken, %14,3’ü amantadin/ribavirin kullanıyordu. Hastaların ortalama takip süresi 63,3 ± 45,4 ay idi. %28,6’sı exitus olurken, exitus olan vakalar semptomlar başladıktan sonra ortalama 31,6 ± 35,9 ayda kaybedildi. Tartışma ve Sonuç: SSPE tanısı anamnez, fizik muayene, klinik, serum ve BOS’da kızamık antikor titresinin yükselmesi, karakteristik elektroensefalogram (EEG) paterni ve beyin biyopsisinde panensefalitin gösterilmesi ile konur. SSPE hastalığının bölgemizde iyi tanınması nedeni ile daha erken evrelerde tanı konulması beklenmektedir. Ancak çalışmamızda SSPE tanısı semptomların başlangıcından ortalama 69,6 ± 111,4 gün sonra konulmuştur. Bu sonuç bize tanı koymada gecikildiğini, SSPE’nin farklı semptom ve bulgularla karşımıza çıkabileceği için erken tanıda klinik şüphenin önemini birkez daha ortaya koymaktadır. SSPE tedavisi genel olarak yaşam süresini uzatma ve yaşam kalitesini iyileştirmeye yönelik olup günümüzde hastalığın kesin bilinen bir tedavisi bugün için yoktur. SSPE vakalarında yaşam süresi değişmekle birlikte genellikle birkaç yılda exitus ile sonuçlanmaktadır. Sonuç olarak; SSPE yaygın aşılama programına rağmen ülkemiz için önemli bir sağlık sorunu olmaya devam etmektedir. SSPE çok farklı klinik tablolarla karşımıza çıkabildiği için hastalığın iyi tanınması çok önemlidir. Kronik ve ilerleyici bir hastalık olan SSPE’nin hala tedavisi olamamakla beraber mevcut tedaviler hastalığın seyrini yavaşlatmakta ancak tedavi seçeneklerinin de arttırılması gerekmektedir. Anahtar Kelimeler: çocuk; kızamık; mortalite; subakut sklerozan panensefalit Background: Subacute sclerosing panencephalitis (SSPE) is a progressive disorder of the central nervous system caused by measles virus in childhood. The disease progression is mostly rapid, which may lead to death within a few years after its onset. In this study, we aimed to investigate epidemiological, clinical and laboratory findings and to evaluate treatment responses of patients with SSPE. Materials and Methods: This retrospective study included 42 patients who were admitted to Dicle University, Faculty of Medicine, Department of Pediatrics and were diagnosed with SSPE between January 1990 and December 2016. Demographic data, physical examination findings, laboratory results, cerebrospinal fluid (CSF) findings of all cases, treatments applied, follow-up data, and treatment responses were recorded. Results: Of all patients, 59.5% were females and 40,5% were males with a mean age of 123,7 ± 37,7 (range: 36 to 192) months. A total of 78.6% were living in villages and rural areas. A total of 52.4% of the patients received one dose and 16.7% of the patients received two doses of measles vaccination. Of the patients, 73.8% had measles infection before. The most common initial symptoms were impaired walking, impaired intellectual (cognitive) functions, sudden jumps, and speech disorder. The most frequent physical examination findings were cognitive deficit, akinetic mutism, akinetic rigid syndrome, and epileptic seizure. Thirty-six patients had Stage 3 disease, and 78.6% of the patients had abnormal results in the all four neurological impairment indices. Of the patients, 95.2% received isoprinosine and at least one antiepileptic medication, while 14.3% used amantadine/ribavirin. The mean follow-up was 63.3 ± 45.4 months. The mean time from the symptom onset to mortality was 31.6 ± 35.9 months in 28.6 of the patients. Discussion: The diagnosis of SSPE is made by medical history, physical examination, clinical, serum test results, and elevated measles antibody titers in CSF, characteristic electroencephalogram (EEG) patterns, and panencephalitis in brain biopsy. It is expected that the diagnosis of SSPE will be given for an earlier period due to the good recognition in our region. However, the mean time from the symptom-onset to diagnosis of SSPE was 69,6 ± 111,4 days in our study. This result once again highlights the importance of the clinic suspicion, which indicates that it is delayed in diagnosing and that SSPE may be confronted with different symptoms and findings. Currently, there is no known treatment for SSPE, and the treatment is often to prolong the life span and to improve the quality of life of patient. The life span of these patients is variable which usually results in death in a few years. Conclusion: Subacute sclerosing panencephalitis continues to be a major health problem for our country, despite the widespread vaccination program. As SSPE may present with many different clinical pictures, it is of utmost importance that the disease must be well-recognized. As a chronic and progressive disease, SSPE is still not able to be treated and current treatment options can only slow the progression of the disease. Further treatment options are needed to be developed. Keywords: child; measles; mortality; subacute sclerosing panencephalitis.

Çocukluk çağı ishallerinin büyük kısmından gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerde virüsler, az gelişmiş ülkelerde ise bakteriler sorumludur. Enterik virüsler (özellikle rotavirüs ve adenovirüs) bakteriyel olmayan akut gastroenteritlerin en sık nedeni olarak bildirilmiştir. Gastroenterit etkenlerinin saptanması, hastalığın tedavisi ve prognozunun öngörülmesinde önemlidir. Özellikle gereksiz antibiyotik kullanımları başta olmak üzere birçok yanlış ve gereksiz tedaviler uygulanması gereksiz maddi kayıpların yanında morbidite ve mortalite oranlarını da arttırmaktadır. Bu çalışmada Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Polikliniği'ne Ocak 2011 – Aralık 2015 tarihleri arasında ishal, karın ağrısı, ateş, kusma ve dehidratasyon gibi yakınmalar ile başvuran 0-16 yaş arası hastaların demografik verileri, laboratuar verileri, rotavirüs ve adenovirüs tip 40/41 antijen sonuçları geriye dönük olarak hasta dosyalarından elde edildi. Çalışmaya rotavirüs ve/veya adenovirüs serolojisi pozitif 129 hasta (Grup 1) ve viral seroloji negatif 130 hasta (Grup 2) olmak üzere toplam 259 çocuk dâhil edildi. Tüm vakaların demografik verileri, eşlik eden hastalıklar, klinik tablo, laboratuvar sonuçları kaydedildi. Grup 1'deki hastalar rotavirüs pozitif, adenovirüs pozitif ve hem rotavirüs hem de adenovirüs pozitif olmak üzere üç gruba ayrıldı. Üç grup arasında klinik ve laboratuvar parametreleri istatistiksel olarak karşılaştırıldı. Grup 1'deki hastaların yaş ortalamaları 21,7 ± 30,0 ay ve %60,5'i erkek iken, grup 2'deki hastaların yaş ortalamaları 23,6 ± 32,2 ay ve %63,8'i erkek idi. Grup 1'deki vakaların ortalama hastanede yatış süreleri 5,4 ± 2,9 gün iken, Grup 2'de bu süre 4,6 ± 2,4 gün idi. Her iki grupta da hastalar en çok yaz aylarında hastaneye yatırılırken, en sık başvuru şikâyetleri sırasıyla ishal, kusma ve ateş idi. Grup 2'deki vakalarda ishal varlığı (p = 0,023) ve 0-10 arasındaki ishal sayısı (p = 0,001) Grup 1'den istatistiksel olarak daha yüksek iken, grup 1'de 11-15 arasındaki ishal sayısı (p = 0,001) grup 2'den daha fazla idi. Grup 1'deki olgularda en sık birlikte bulunan hastalıklar sırasıyla akciğer enfeksiyonu, akut lenfoblastik lösemi ve kistik fibrozis idi. Grup 1'deki olguların %71,3'ünde rotavirüs, %20,2'sinde adenovirüs ve %8,5'inde hem rotavirüs hem de adenovirüs antijen pozitifliği vardı. Rotavirüs pozitif gruptaki hastaların üre, albümin ve CRP değerleri arasında istatistiksel yönden kuvvetli ve anlamlı bir ilişki varken, Adenovirüs ve hem Rotavirüs hem de Adenovirüs pozitif gruptaki hastaların beyaz küre sayısı, üre, albümin ve CRP değerleri arasında istatistiksel yönden kuvvetli ve anlamlı bir ilişki vardı (p < 0,05). Rotavirüs pozitif, adenovirüs pozitif ve hem rotavirüs hem de adenovirüs pozitif olan üç gruptaki vakalarda ishal, kusma, karın ağrısı ve iştahsızlık ile aralarında istatistiksel yönden kuvvetli ve anlamlı bir ilişki vardı (p < 0,05). Her üç grup arasında nörolojik bulgular, probiyotik kullanımı ve antibiyotik kullanımı açısından anlamlı fark yoktu (p > 0,05). Sonuç olarak viral gastroenterit etkenlerinden rotavirüs ve adenovirüs gaitada bakılan antijen testleriyle kolaylıkla tespit edilebilir. Gastroenterit etkeni olarak virüslerin saptanması gereksiz antibiyotik kullanımını azaltacaktır. Özellikle viral gastroenteritlerden rotavirüs ve/veya adenovirüs enfeksiyonunda üre ve albumin ile sekonder enfeksiyon açısından beyaz küre sayısı ve CRP düzeylerinin de yakın takip edilmesi gerektiği kanısındayız.Anahtar Kelimeler: adenovirüs; çocuk; gastroenterit; rotavirüs Childhood diarrheas are mostly caused by viruses in developed and developing countries, and by bacteria in less developed countries. It has been reported that enteric viruses (particularly rotavirus and adenovirus) are the most common culprits of acute gastroenteritis. Detection of the causes of gastroenteritis is of utmost importance for the treatment and prediction of the disease prognosis. Unnecessary and wrong treatment applications, particularly the use of unnecessary antibiotics, may cause financial loss and may increase mortality and morbidity rates. In this study, demographic data, laboratory data, rotavirus and adenovirus type 40/41 antigen results of the patients aged between 0 and 16 years who were admitted with complaints of diarrhea, abdominal pain, vomiting, and dehydration between January 2011 and December 2015 to the outpatient clinic of Dicle University, School of Medicine, Department of Pediatrics were retrospectively analyzed using the hospital records. A total of 259 children were included in the study, and the patients were divided into two groups: rotavirus and/or adenovirus positive serology group (n = 129) (Group 1) and negative viral serology group (n = 130) (Group 2). Demographic data, comorbidities, clinical conditions, and laboratory results were recorded. Patients in group 1 was also sub-divided in three as rotavirus positivity, adenovirus positivity, and both rotavirus + adenovirus positivity. Clinical and laboratory parameters of these three groups were compared statistically. The mean age of the patients in group 1 was 21.7 ± 30.0 months, and 60.5% were males. The mean age of the group 2 was 23.6 ± 32.2 months, and 63.8% were males. The mean length of hospital stay was 5.4 ± 2.9 days for the patients in group 1 and 4.6 ± 2.4 days for the patients in group 2. Most patients were hospitalized in summer session. The most common complaints were diarrhea, vomiting, and fever for both groups. While the presence of diarrhea (p = 0.023) and the number of diarrhea between 0 and 10 (p = 0.001) were statistically higher in the group 2 than group 1, the number of diarrhea between 11 and 15 was statistically higher in the group 1 than group 2. The most common comorbidities for the group 1 were lung infection, acute lymphoblastic leukemia and cystic fibrosis. Rotavirus was positive for 71.3%, adenovirus was positive for 20.2%, both rotavirus + adenovirus were positive for 8.5% in the group 1. There was a statistically strong and significant relation with white blood cell, urea, albumin and C-reactive protein (CRP) values for the patients with rotavirus positivity (p < 0.05). There was a statistically strong and significant relation with diarrhea, vomiting, abdominal pain, and lack of appetite for both three subgroups with rotavirus positivity, adenovirus positivity, and both rotavirus + adenovirus positivity (p < 0.05). However, no significant difference in the neurological findings, use of probiotics, and use of antibiotics was observed among the subgroups (p > 0.05).In conclusion, rotavirus and adenovirus, as a cause of viral gastroenteritis, can be easily detected using stool antigen tests. Detection of these viruses which can cause gastroenteritis would reduce unnecessary use of antibiotics. Based on our study results, we believe that patients with viral gastroenteritis caused by rotavirus and/or adenovirus should be monitored for the development of secondary infections, considering urea, albumin levels, white blood cells, and CRP values.Key words: adenovirus; child; gastroenteritis; rotavirus 77

ÖZETÇocuk Kliniklerinde Yatan Hastalarda Kolistin Kullanımının DeğerlendirilmesiGeçmiş dönemlerde nefrotoksisite ve nörotoksisite nedeniyle kullanımı sınırlandırılan kolistin son yıllarda çoklu antibiyotik direncine sahip gram-negatif bakterilerden özellikle acinetobacter baumannii, klebsiella pneumoniae ve pseudomonas aeruginosa nedeniyle meydana gelen enfeksiyonlardaki artış nedeniyle tekrar kullanıma girmiştir. Bu çalışmada farmakodinamik ve farmakokinetik özellikleri tam anlaşılamayan kolistinin kullanım endikasyonu, dozu, klinik yanıtı ve olası yan etkileri incelenerek, kolistin uygulanmasının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Bu çalışma, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı'nda Ocak 2013 - Aralık 2015 tarihleri arasında yapıldı. Çocuk Yoğun Bakım Üniteleri ve kliniklerinde 48 saatten daha uzun süre yatan, cinsiyet ayrımı gözetmeksizin yaşları 1 ay – 18 yaş arasında olan ve kolistin tedavisi alan 49 hasta retrospektif ve 4 hastada prospektif olarak çalışmaya alındı. Kolistin tedavisi alan 53 hastadan tekrarlayan enfeksiyonlarında dâhil edilmesi ile 63 enfeksiyon tespit edildi. Çalışmada hastaların yaşı, cinsiyeti, yatış tanıları, yattığı klinik, yatış süresi, uygulanan invaziv girişimler (mekanik ventilasyon, santral venöz katater, idrar sondası, nazogastrik sonda, intratekal girişim, trakeostomi, toraks tüpü gibi), eşlik eden ek hastalıklar, total parenteral nutrisyon kullanımı, uygulanan antibiyotik rejimleri ve süreleri, nötropenik olma, immün süpresyon kullanma, H2 reseptör blokörü kullanılması gibi olası risk faktörleri, tedavi öncesi, tedavinin beşinci günü ve tedavi sonrası laboratuar değerleri kaydedildi.Çalışmaya alınan vakaların 33'ü (%52,4) erkek ve 30'u (%47,6) kızdı. Vakaların yaş ortalamaları 42,8 ± 50,2 ay (3 -183 ay), ortalama ağırlıkları 13,8 ± 11,7 kg (2 - 60 kg), hastanede yatış süreleri ortalama 17,1 ± 208 (12-750) gün idi.Vakalarımızın 48'si (%76,2) çocuk yoğun bakım ünitesinde takip edilirken, 15'i (%23,8) diğer servislerimizde yatarak takip edilmekteydi. Kültürlerde üreyen mikroorganizmalar açısından incelendiğinde; 32 (%50,8) hastada acinetobacter baumanii, 10 (%15,9) hastada pseudomonas aeruginosa, bir (%1,6) hastada klebsiella pneumoniae üremesi tespit edilirken, 20 (%31,7) hastada üreme olmadı. Kolistin 43 vakada kültür sonucu ile 20 vakada ise sepsis sonucu ampirik olarak başlandı. Kolistin tedavisi alan hastaların en sık maruz kaldıkları risk faktörleri trakeostomi, nazogastrik sonda, yatış süresi ve mekanik ventilasyon idi. 62 vakada kombine tedavi uygulandı, kombinasyonda en sık meropenem ve sulperazon kullanılmıştı. Kolistinin ortalama kullanma süresi 19,7 ± 11,1 gün olarak tespit edildi. Hemoglobin düzeyi tedavinin 5. gününde diğer günlere göre anlamlı olarak daha düşüktü (p = 0,006). Kalsiyum düzeyi ise tedavi öncesi diğer günlere göre daha düşüktü (p = 0,001). Diğer biyokimyasal ve hemogram parametrelerinde istatistiksel olarak anlamlı fark görülmedi (p > 0,017). Endotrakeal entübasyon, mekanik ventilasyon, nazogastrik tüp, transfüzyon, geçirilmiş cerrahi operasyon ve bilinç kapalılığının istatistiksel olarak mortaliteyi arttırdığı tespit edildi (p < 0,05).Sonuç olarak; Kolistin gram-negatif bakteriler ile meydana gelen enfeksiyonlarda diğer antibiyotiklere direnç varsa kullanılmalıdır. Hastalıkların şiddeti ve mortalitesi göz önüne alındığında kolistinin yan etkileri kabul edilebilir düzeydedir. Kolistin alan hastaların takibinde özellikle hemoglobin ve kalsiyum düzeyine de dikkat edilmesini önermekteyiz.Anahtar Kelimeler: Çocuk, kolistin, klinik yanıt, yan etki ABSTRACTEvaluation of Colistin use in Hospitalized Children in Pediatric ClinicsColistin, which its use was restricted due to nephrotoxicity and neurotoxicity earlier, has begun to be reused due to increased infection rates caused by Gram negative bacteria with multiple antibiotic resistance, particularly with Acinetobacter baumanni, Klebsiella pneumonia, and Pseudomonas aeruginosa in recent years. In this study, we aimed to investigate the indications, dose, clinical response, and possible side effects of colistin, of which pharmacodynamics and pharmacokinetics have not been fully understood yet, and to evaluate its efficacy in clinical practice.This study was conducted at Dicle University, Faculty of Medicine, Department of Pediatrics between January 2013 and December 2015. A total of 49 patients who stayed longer than 48 hours in the Pediatric Intensive Care Units (PICUs) and clinics with an age range of 1 month to 18 years, irrespective of sex, and were treated with colistin were retrospectively analyzed. In addition, four patients were prospectively analyzed. A total of 63 infections were detected including repetitive infections in 53 patients who were being treated with colistin. Age and sex of the patients, diagnosis during hospitalization, clinic of hospitalization, invasive interventions including mechanical ventilation, central venous catheterization, urinary catheterization and nasogastric tube replacement, intrathecal intervention, tracheostomy, and thoracic tube replacement, comorbidities, total total parenteral nutrition, antibiotic regimens and treatment duration, presence of neutropenia, the use of immunosuppressive and H2 receptor blocking agents, and laboratory test results before treatment, on Day 5 of treatment, and after treatment were recorded. Of all patients, 33 (52.4%) were males and 30 (%47.6) were females. The mean age was 42.8±50.2 (range: 3 to 183) months, while the mean body weight was 13.8±11.7 (range: 2 to 60) kg, and the mean duration of hospitalization was 17.1±208 (range: 12 to 750) days.Of the patients, 48 (76.2%) were followed in the PICU, while 15 (23.8%) were hospitalized in the other wards. In the evaluation of microorganism growth in the cultures, Acinetobacter baumanii reproduction in 32 (50.8%) patients, Pseudomonas aeruginosa in 10 (15.9%) patients, and Klebsiella pneumoniae in one (1.6%) patient were identified. There was no reproduction in 20 (31.7%) patients. Empiric colistin was initiated in 43 patients based on culture test results and in 20 patients due to sepsis. The most common risk factors for patients receiving colistin treatment were tracheostomy, nasogastric tube replacement, hospitalization duration, and mechanical ventilation. A total of 62 patients received combined treatment, and most frequently meropenem and sulperazone were used. The mean duration of colistin was 19.7±11.1 days. Hemoglobin level was significantly lower on Day 5 of treatment, compared to the remaining days (p=0.006). Calcium level was lower before treatment, compared to the remaining days (p=0.001). There was no statistically significant difference in the other biochemical and complete blood count parameters (p>0.017). Endotracheal intubation, mechanical ventilation, nasogastric tube replacement, transfusion, previous surgery, and unconsciousness were found to statistically significantly increase mortality (p