Search

Notícias sobre a história, a identidade, o funcionamento, o reconhecimento e a produção do Programa de Estudos em Representações da Antiguidade.

Este artigo propõe-se a investigar o fr. 5 Page, de Álcman, frequentemente lido como se consistisse em uma cosmogonia arcaica. Por meio de um exame dos lemmata conservados, em diálogo com os demais fragmentos supérstites de Álcman e com o comentário em que os referidos lemmata estão inseridos, propomos uma nova interpretação do poema. O resultado é uma reaproximação entre essa composição e os partênios do poeta.

ENGLISH BELOW-- 1993 yılında Letoon’da bulunmuş olan bir yazıtta (Rousset 2010) ve J. Caesar ile Lykia Birliği arasındaki müttefiklik antlaşmasında (Mitchell 2005) Lykia’nın kuzey sınırlarında “Masa” adında bir dağ anılmaktadır. İ.Ö. 160-150 arasına tarihlenen bu Letoon yazıtında söz konusu dağ Oinoanda’daki Termessoslular ve Lykialılar arasındaki bir sınır çatışmasına konu olmaktadır. Bu sınır tartışması Kos kentinde görülen bir dava neticesinde çözüme ulaşmış ve taraflar Masa Dağı’nın Tloslulara ait olması, Oinoanda’daki Termessosluların da dağın sadece kereste ve otlaklarını kullanmaları ve de herhangi bir şekilde ekim dikim ya da inşa yapmamaları hususlarında anlaşmışlardır. Bunlar neticesinde Lykia Birliği Oinoanda’daki Termessoslulara 25 talanton yeni Rhodos gümüş plintoforu ödemiştir. Bu anlaşma çerçevesinde Masa Dağı’nın detaylı bir şekilde sınırlandırılması yapılmış ve sınırlandırma komisyonunun tüm sınırlama faaliyeti yazıtta verilmiştir. Anakaya üzerine işlenen 18 adet sınır işaretinin yanı sıra, yollar, vadiler, akarsular, bir dağ geçidi, yaylalar, taşlık alanlar gibi pek çok coğrafi tanımlamalar da kullanılarak dağ etrafının kapsamlı bir resmi sunulmuştur. Bununla birlikte, bu kadar detaya rağmen dağın yeri tespit edilememişti. 2019 yılındaki arazi çalışmalarımız neticesinde yazıtta bahsi geçen vadiler tespit edilerek, yazıtta anılan akarsulardan Golbanounda’nın Bayırköy’ün güneydoğusundaki Hacıosman Deresi, Endyrenos’un da Gökbel Yaylası doğusundaki Sarısu olduğu görülmüş ve Masa Dağı’nın günümüz Hacıosman Dağı olduğu anlaşılmıştır. Yazı bu keşif çalışmasının detaylarını içermektedir. ______________________________________________________________________ A mount called Masa is mentioned in an inscription from the Letoon (Rousset 2010) and in the foedus (treaty) between Caesar and Lycia (Mitchell 2005), as northern border of Hellenistic Lycia. The inscription from the Letoon, which dates from sometime 160-150 B.C., reads that this mount has been the subject matter of a border conflict between Termessans at Oinoanda and Lycians. This conflict was resolved in a case tried in Kos and parties accepted that Mount Masa should belong to Tloans, but Termessans at Oinoanda could use its wood and grass being prohibited to sow, to harvest or to build on its lands. In the sequel, Lycians had to pay 25 talents of new Rhodian silver plinthophors to Termessans at Oinoanda. Within the frame of this agreement, Mount Masa was demarcated all around and all the details of demarcation fulfilled by a commission were given in the inscription. In addition to 18 boundary marks carved on bedrock, through several geographic descriptions such as roads, ravines, streams, defiles, plateaux and stony places, a comprehensive picture around the mount was presented. However, the location of the mount was not found, in spite of all the details given in the text. As a result of our 2019 campaign, the ravines are determined on the field and it is understood that Golbanounda, one of two streams mentioned in the inscription, was today’s Hacıosman Deresi, and the second, Endyrenos, was today’s Sarı Dere. Therefore, it has now been understood that Mount Masa was Hacıosman Dağı of today. This contribution contains the details of this discovery.

Étymologiquement, le législateur (νομοθέτης) édicte des lois (νομοθετεῖ). Pourtant, dans les Lois, Platon s’inscrit en faux contre cette pseudo-évidence : la loi n’est pas le seul discours du législateur, qui doit, « de toute nécessité », dire certaines choses auxquelles « il ne convient pas d’être énoncées sous la forme d’une loi » (718b4-c2). On apprend peu après qu’elles doivent être dites sous forme de préludes (722e-723b). Le législateur est donc au moins autant un « diseur de préludes...

Apresentado em 458 a.C, o drama esquiliano Agamêmnon faz parte da trilogia Oresteia, obra aclamada em toda a Antiguidade e que serviu de parâmetro para muitos autores posteriores. Já a tragédia homônima de Sêneca foi escrita entre os anos de 40 e 65 d.C., e chegou até a modernidade com intrigantes questões de composição. O presente artigo dedica-se a analisar algumas passagens que correspondem a um diálogo direto entre a tradição grega e a romana a partir do conceito de emulação (aemulatio). Para os críticos antigos, não bastava que o autor realizasse a imitação (imitatio) de uma obra. O literato deveria tentar se igualar a seu predecessor. Dessa forma, embora muitos estudiosos questionem as fontes de inspiração do autor romano e outros refutem ter Sêneca emulado a tragédia de Ésquilo, pretende-se mostrar que há inúmeros elementos que merecem atenção e que aproximam os dois dramas.

Les références aux législateurs grecs dans le corpus néoplatonicien ne sont pas rares. Elles sont liées notamment à la dimension politique du mode de vie néoplatonicien, dont les études récentes ont montré l’importance. L’analyse des occupations quotidiennes (epitêdeumata) des philosophes néoplatoniciens décrites dans les vies de philosophes de l’Antiquité tardive confirme cet intérêt, plus ou moins fort selon les philosophes, pour les activités politiques, dont celle de législateur. Les réfé...

As mudanças mentais ocorridas no século XVII e a resultante separação entre os antigos e os modernos, nos séculos seguintes (XVIII e XIX) acarretaram transformações semânticas substanciais na relação com a herança clássica. Entre essas mudanças (bem demonstradas pelo culto romântico da originalidade), destacam-se as novas categorias e formas em que a experiência humana foi modelada, cujos modelos teóricos e narrativos propunham um novo gênero: a história nacional. A certeza de superação dos antigos foi também responsável pelo plural de antiguidades nacionais. Surpreendentemente, porém, essas novas narrativas revelar-se-iam em grande dívida para com a tradição clássica: principalmente, na formulação heroica dessas novas antiguidades.

This paper presents two new milestones, found at Çayırhan/Nallıhan, Ankara. No.1 is identi-cal with and from same find spot as three other milestone’s inscriptions published in RRMAM but records 7 mp from Juliopolis. It was situated between the first two milestones, published in RRMAM. No.2, also found in same place, is largely illegible and fragmentary, for this reason an adequate reading could not be provided., Bu yazıda Çayırhan’da bulunan iki yeni miltaşı tanıtılmaktadır. No.1 RRMAM’da yayınlanan diğer 3 miltaşı ile tıpatıp benzerdir ve aynı bölgede bulunmuştur. Miltaşı Julipolis’ten 7 mp mesafe uzaklık vermektedir. Daha önce RRMAM’da yayımlanan miltaşlarından ilk ikisinin arasında konumlanmaktadır. Aynı yerinde ele geçen No.2 ise hem kırık hem de yazıtın son derece yıpranmış olmasından dolayı sonuç verici bir okuma yapılamamıştır.Yazıtın çevirisi şu şekildedir:İyi talihle! Büyük Parth, Britannia ve Germannia fatihi, başrahip, tribunicia potestas yetkisini 19 kez elinde bulunduran, 3 kez imparator olarak selamlanmış, 4 kez consul olan, vatanın babası ve proconsul İmparator Caesar Marcus Aurelius Antoninus Pius Augustus. Iuliopolis’ten 7 (mil).

The article deals with the grave inscription of the two brothers Eubulion and Demetrios, sons of Theopompos, written on a small stele from Imperial times. As is obvious at first glance, the inscription has been heavily tampered with: While the lines 6–14 show a consistent type face, the lines 1–5 diverge significantly and have partially been written on an erased surface. Furthermore, the lines 15–16 are clearly secondary and appear as a non-professional addendum altogether. A revision of the inscription’s squeeze made possible a reconstruction of most of the erased parts in lines 4–5, revealing that the grave monument was, in fact, not meant for two, but for four brothers, two of which have been scratched off. After an epigraphic analysis and the reconstruction of the erased parts in ll.4–6 (section I), the article deals with the following topics: Section II addresses the secondary text in ll.1–6 and delivers a detailed analysis of the verb διαφέρειν „belong to“ (g. „gehören“, fr. „appartenir à“) in Imperial grave texts from Asia Minor, showing that the term typically appears in cases where an already established grave monument comes into the hands of new owners. Section III deals with the beginning of the original text and discusses the implications of the erasure of two brothers (and their respective wives, children and grandchildren) from a family grave monument.

Critical review of Poesía arcaica griega (Siglos VII- V a. C.) Tomo I: Poesía Parenética. Calino, Tirteo, Arquíloco, Mimnermo, Alceo, Solón, Simónides. Estudio preliminar, versión, notas, comentarios e índices de Bernardo Berruecos Frank.

Este artigo apresenta a tradução portuguesa de um opúsculo astrológico de autoria desconhecida, conhecido como Anónimo de 379. O comentário introdutório aborda os topoi relativos à astronomia e à astrologia na Antiguidade Clássica. Em Tratado sobre as estrelas brilhantes fixas, o astrólogo identifica de que forma os astros determinam temperamentos dos signos do zodíaco, na altura do nascimento, impelindo-os a agir de certo modo.

Essa breve nota tem por objetivo informar sobre o Grupo de Pesquisa Estudos sobre o Teatro Antigo, sediado na FFLCH/USP e certificado pelo Diretório dos Grupos de Pesquisa do CNPq, procedendo a um histórico de suas atividades e descrição de seus meios de atuação.

Relato de pesquisa

O propósito deste texto é discutir o tema da saciedade na Ilíada, partindo do canto 19, no qual o desejo insaciável de Aquiles pelo combate imediato se choca com a visão de Odisseu de que o homem muito rapidamente se sacia do combate. Defende-se que, embora predomine no poema uma qualificação negativa da guerra, o tema da saciedade pode sugerir ao receptor que desejo e prazer também têm um papel na representação da atividade do guerreiro.

As a poem centered on war, the Iliad is not considered to be endowed with the element of the fantastic as is the Odyssey. There are, however, mentions or allusions to some creatures fought by heroes of previous generation, like Heracles and Bellerophon, along with some brief mentions to other fantastic creatures, like the Gorgon, the centaurs, Briareus and Typhon. This paper aims to locate those brief presences in the broader narrative frame of the Iliad.

Plato’s Protagoras belongs to the most read and analyzed works of the philosopher. Interest is aroused not only by the content of the work, but also by its form: diligent composition, elaborate descriptions of characters and dramatic nature of separate scenes, although the work belongs to the group of narrative dialogues. The aim of this article is to analyze the prologue of Protagoras, which consists of five scenes (309a–316a), to answer the question what function they have and how important role they play in this dialogue.

The recent book by Elżbieta Starek and Grzegorz Kotłowski concerns Latin inscriptions collected in Archcathedral Basilica in Frombork. The Authors present Polish translations of all inscriptions accompanied by the extensive commentary and provide the ample information on historical background.

Expomos como “notas de pesquisa” o trabalho em andamento no grupo de pesquisa Ápeiron: Estudos em Física e Metafísica, que tem o intuito de desenvolver pesquisa no âmbito da metafísica antiga relacionada à física contemporânea.

Neste artigo, intentamos tratar do prólogo do livro III das Geórgicas de Virgílio, em que se abordam assuntos em relação com a pecuária. De início, após a delimitação da importância do tema proemial na literatura antiga, apresentamos alguns traços específicos deste terceiro prólogo. Esses traços – que depois seriam “retomados” na abertura de Eneida I – correspondem à sumarização dos assuntos a serem tratados por Virgílio, à metalinguagem, à invocação divina, ao estabelecimento de elos entre patrono e poeta e a algum realce dos tópicos abordados na mesma parte da obra didática virgiliana. Enfim, comparamos sucintamente o prólogo de Geórgicas III com os demais do poema, disso resultando que ele se aproxime, pela extensão e complexidade, daquele do livro I, mas se afaste, em pontos parecidos, dos relativos aos livros II e IV.

O Discurso aos Jovens sobre como tirar proveito das Letras Gregas de Basílio de Cesareia é um texto de enorme importância histórica e serviu, sobretudo no Renascimento, como texto de justificativa para a adoção da literatura pagã em meios cristãos. Este artigo faz uma análise do texto centrando-se em primeiro lugar na idade do público com que Basílio fala, para depois compreender de forma mais correta os objetivos que o autor tem ao fazer essa alocução. Chegamos à conclusão de que o texto é dirigido a jovens que cursam a chamada escola do γραμματιστής, ou aquilo que Marrou chamou de “ensino secundário”, e possuem entre 12 e 16 anos de idade. Com isso, Basílio julga que a literatura grega pode ser um importante trampolim para a aquisição das disposições morais necessárias para a posterior compreensão do texto bíblico e das doutrinas sagradas.

A cerâmica, como todos os produtos materiais da atividade humana, é utilizada e produzida em um contexto social. Os indivíduos aprendem técnicas de produção de cerâmica com os pais, outros parentes ou com mestres e tendem a reproduzir, em maior ou menor grau, as técnicas de produção dos que lhes ensinam. Nosso objetivo neste artigo é apresentar a dinâmica dos diálogos e aprendizagem de técnicas e estilos que circularam pelo Norte do Egeu, mais especificamente em Tasos, uma cidade fundada por Paros, no século VII a.C. Discorreremos sobre a trajetória das influências que perpassam a Ática e o Peloponeso na cerâmica de figuras negras como documento arqueológico no Mediterrâneo, mais especificamente na Grécia oriental. A recepção dos elementos da Grécia do Leste em Tasos foi bastante intensa no período arcaico, com a inserção das técnicas de figuras negras advindas de diversos locais do Mediterrâneo. As peculiaridades dos ateliês arcaicos do Norte do Egeu e os diálogos com regiões orientais trouxeram elementos representativos, técnicas e estilo recebidos por pintores locais e emulados nos ateliês arcaicos da ilha.

Descrição do grupo e de suas atividades, e relato de trabalhos de pesquisas

The article aims to explore the connections between the fifteenth book of Ovid’s Metamorphoses and the Bellum civile sung by Eumolpus in Petronius’ Satyricon. Not only structural and thematic analogies, but also the recurrence of key-figures such as Hercules and Caesar support the thesis of a very close link between the two texts. Eventually, it will be shown that Ovid’s Metamorphoses represent for Petronius both an important model and «anti-model» in the construction of an epic poem which only apparently takes side against Lucan’s Pharsalia.

Lucretius, considered to be the continuator of Epicure, is the author of the poem De rerum natura. Essentially, this title suggests that it is a work that addresses the problems of ancient phy­sics, in this case the materialistic concept of reality. Of course, this is true, but besides the physical doctrine, the poem also contains numerous sections on ethics and morality. Although no part of De rerum natura is a constant ethical argument, the whole text is permeated with information that serves precisely this purpose. The aim of this article is to show how the poet uses in his prologues for subsequent books of the poem the structure, content and various stylistic and rhetorical elements to convince the reader of the rightness and values of the explicitly and implicitly demonstrated ethical views he proclaims.

Homero é reconhecido, séculos mais tarde, por Teofrasto como uma fonte a considerar em matéria botânica e algumas referências concretas lhe são feitas na História das plantas. Mas a importância desta componente, sobretudo na Odisseia, vai além de um propósito informativo sobre a relação entre as plantas e os diversos ambientes referidos no poema; a construção literária do nóstos de Ulisses passa também pela exploração simbólica das paisagens diversas que vai cruzando.

During his reign Augustus gradually included his daughters and nieces in the education strategies reserved for the members of the domus Augusta. Ancient tradition shows that even the female heirs of the princeps, grown in a cosmopolitan context, can benefit of the new educational system perhaps attending Verrius Flaccus’ lessons for a longer period than the other girls of the nobilitas senatoria.

A expressão Diòs d’eteleíeto boulḗ figura no quinto verso da Ilíada. Ela enuncia a realização do plano de Zeus e tem sido pensada como um descarte em relação à norma. Isso quer dizer que comentadores interpretam o modo como a Ilíada recria esse motivo tradicional conforme as necessidades da sua lógica interna. Eu argumento, porém, que se deve perceber o jogo das oposições como na desconstrução, ou seja, não como uma invenção desdobrada sobre o fundo invisível de uma norma e em reação ao seu poder, mas como uma evidência que salta aos olhos. Por meio da análise formal, mostro que a Diòs boulḗ consiste, exatamente, na busca pelo equilíbrio entre forças contrárias. Isso significa que o plano de Zeus na Ilíada é autorreferencial.

As aventuras de Odisseu, narradas por ele mesmo para os feácios, têm como eixo narrativo a viagem para o Hades onde o herói escuta as profecias de Tirésias, depois complementadas por Circe. Esse núcleo divide as aventuras de Odisseu em três partes: uma primeira, em que as ameaças à tripulação são desconhecidas e imprevisíveis; uma segunda, em que Odisseu já sabe antecipadamente quais desafios esperar ao longo do percurso (mas dosa o conhecimento destes por seus companheiros segundo seu próprio discernimento); e uma terceira, em que, com a realização de uma das três possibilidades da profecia, Odisseu se vê sozinho e mais uma vez diante de um mar imprevisível. O objetivo deste artigo é mostrar como a informação e o seu controle são usados na construção da tensão entre Odisseu e sua tripulação na Odisseia.

Pretendo, nesta exposição, explorar as motivações atuantes no roubo de gado praticado por Odisseu contra Polifemo, procurando apresentar argumentos para defender que, longe de necessitarem do suporte de uma estrutura explicativa extratextual (nesse caso, o esquema mítico do mestre dos animais de Walter Burkert), elas se conformam a padrões observáveis em outras passagens dos poemas homéricos e especialmente da Odisseia.

Este artigo reexamina um dos casos mais famosos de interação, o chamado Mito de Sucessão encontrado nas tradições grega arcaica, acadiana e hurro-hitita. Ele sugere que a versão dessa narrativa na Teogonia de Hesíodo, em lugar de indicar um modelo simplista de derivação direta, toca em um processo de interação mais rico e complexo, e que, portanto, esse nexo de textos do Oriente Próximo – incluindo a Canção de Emergência hitita (que costumava ser chamada Canção de Kumarbi), mas acrescentando a Teogonia de Dunnu e o Enuma Elish acadianos e uma variedade de narrativas posteriores da tradição greco-fenícia – pode indicar algo de fundamental sobre cada cultura, especificamente o modo pelo qual os gregos da época arcaica percebiam o gênero como um elemento essencial na sua construção dessas narrativas: ou seja, a figura da esposa-mãe, que nas tradições próximo-orientais pode assumir, e de fato assume, uma variedade de papéis, é consistentemente reduzida a uma função desestabilizadora, minando e subvertendo o domínio da divindade marido-pai. O estudo desses textos serve como uma ilustração clara do modo pelo qual a analogia transcultural é mais recompensadora do que uma genealogia buscada e definida de maneira estrita, que já foi a moda dominante do estudo comparativo no campo dos Estudos Clássicos.Tradução de Camila Aline Zanon

Lysias argues in XII 36 that if the Athenians condemned the Arginousai generals it would be right to condemn the Thirty. This argument implies that the generals were guilty and asserts that there was a strong conviction on the part of the Athenians that they should punish the generals. This is a clever rhetorical argument, which conformed to the Athenian ideology according to which the demos was blameless. However, Lysias avoids mentioning that the Athenians violated their law and tried the generals without a proper trial. This happens because the orator comments on the trial retrospectively. If he had to admit that the procedure was illegal, this would clearly have weakened his case; so he does not make this mistake.

A pesquisa desenvolvida neste artigo situa-se nos processos de expansão dos pequenos reinos levantinos, nos quais as apropriações e desapropriações territoriais ocorreram por meio de guerras estrategicamente ambientadas nas cidades. Lança luz sobre as estruturas de poder palacial no antigo Oriente-Próximo. Desta forma, temos o objetivo de contextualizar historicamente o monumento de Tēl Dān. A descoberta dos dois fragmentos menores, “B1” e “B2”, do monumento aramita, que compõem com o fragmento “A” o artefato, completa vinte e cinco anos. Nossa hipótese é que o artefato extrapola o próprio conflito e seus agentes reais na medida em que o acontecimento tem sua motivação na ausência das guarnições militares do império neoassírio na região após 845 AEC. Com a análise da fonte, buscaremos expor evidências da mapografia política do antigo Israel na primeira metade do século IX AEC e do início da expansão aramita no sul do Levante.

Este artigo é uma tentativa (ou ensaio) de uma interpretação mais detida e precisa, por meio da tradução e principalmente do comentário detalhado, do texto grego da súplica do aedo Fêmio para não ser degolado por Odisseu na Odisseia (22, 342-53), levando em conta não apenas um entendimento vocabular e sintático adequado do texto desta súplica em sua básica função discursiva ou retórica, mas também a sua interpretação “literária”, social e religiosa no contexto da Odisseia (mais especificamente) e da Ilíada, com uma atenção particular à palavra autodídaktos (“autodidata” ou “espontâneo”), cuja ocorrência aqui é a única (um hápax) em Homero.

Urbs y ager estaban intrínsecamente relacionados dentro del mundo romano. Por lo tanto, es imposible entender uno sin comprender el otro. La civitas y el ager formaban un universo común, con las vías de comunicaciones actuando a modo de arterias del territorium. Combinando Fuentes clásicas con el registro arqueológico pretendo estudiar, para una mejor comprensión, el entorno de Colonia Augusta Emerita y el ager publicus controlado y administrado por la colonia lusitana; al igual que los límites de la provincia de Lusitania y la frontera sur de Emerita.

Klasik, Roma ve Geç Antik Dönem Anadolu topraklarına çeşitli içerik ve amaçlar barındıran, taş­lar üzerine yazılı binlerce Yunanca ve Latince yazıt miras bırakmıştır. Antik dünyanın çöküşü ve Ortaçağ’a geçiş ile birlikte, bu materyaller kamusal ya da şahsi metinleri taşımaları bakımından önemlerini kaybetmişler ve onlara bakanlar için anlaşılmaz hale gelmişlerdir. Bu süre içerisinde, epigrafi farklı bir yönelim izlemiş ve Hıristiyanlık ile Doğu Roma İmparatorluğu’na ait kurumla­rın hizmetinde yeni değerler kazanmıştır. Tahkimatlar, kamu altyapısı ve kiliseler bu uzun dönem boyunca bölgedeki inşa faaliyetinde öne çıkmışlardır. Erken dönem materyalleri ile dolu olan antik kent ve alanlarının ilk olarak meydana gelmesinin ardından mimari üretim geniş ölçüde pek çok çeşitte ve pek çok döneme ait devşirme malzeme kullanmıştır. Bu devşirmeler çeşitli yapılar içerisine – hiç bozulmamış ya da yeniden işlenmiş şekilde – konmuş pek çok yazıtı içermektedir. Ankara’nın duvarları, Ephesos kentinin kiliseleri ve diğer anıtlar, sonradan Selçuklu ve Osmanlı Türkleri tarafından da kullanılan bu uy­gulamayı temsil etmektedirler. Anadolu’nun Bizans Dönemi anıtlarındaki yazılı devşirme malzemelerin varlığı, bir şekilde deği­şik formda hala aynı dili konuşan fakat farklı bir kültürü paylaşan bir toplumda yazılı kelimelere karşı gösterilen tutuma dair pek çok sorun ortaya çıkarmaktadır. Bu makale, Anadolu’dan seçilen yeniden kullanılmış epigrafik malzemeler ışığında yazıtların çoğunlukla pratik amaçlarla kullanıl­dığını iddia etmektedir. Okuma yazma bilen ya da bilmeyen Bizanslılar tarafından neredeyse an­laşılmaz olan yazılı taşlar, savunma yapılarında, sivil binalarda ve kiliselerde yeniden kullanılmak üzere ham inşa malzemesine dönüşmüşlerdir.

This paperpresents a new inscribed Assos-type sarcophagus found recently in a villageclose to the ancient city of Alexandreia Troas. A characteristic feature of thegeneral decoration of Assos-type sarcophagi is the attention-grabbing shape ofthe large central panel positioned on each of the long sides of thesarcophagus. It is proposed that these large central panels may have been schematicrepresentations of rectangular or round funerary altars. Accordingly, the depiction of the funerary altar onthe sarcophagus is considered to be a new hybrid style of the practice in thenecropolis of Assos of erecting a funerary altar along with the sarcophagus. With this sarcophagus inscription dating tothe third century AD, the presence of the professional association ofshipwrights, which is known to have existed in a number of important harbourcities in the western part of the Roman Empire, is attested for the first time inthe ancient city of Alexandreia Troas and Asia Minor in general. The epithet ἱερώτατοςlabelling the collegium suggests that the association may have gained a privilegedposition in the ancient city. The anonymous owner of the sarcophagus must havebeen associated with the collegium of shipwrights at Alexandreia Troasand, presumably, he was a shipwright., Makalede yakın zamanda AleksandreiaTroas yakınlarındaki Kemallı Köyü’nde bulunmuş yazıtlı bir Assos lahditanıtılmaktadır. Yazarlar, Assos lahitlerinin her iki uzun yüzünde bulunan veşekilleri itibariyle dikkat uyandıran geniş orta panelin aslında dikdörtgenveya silindirik gömü sunaklarının lahitler üzerine işlenmiş şematik bir tasviriolabileceğini ileri sürmektedir. Buna bağlı olarak, mezar sunaklarının lahitüzerine betimlenmesinin Assos nekropolisinde lahitle birlikte bir gömü sunağıdikme geleneğinin yeni bir melez biçemi olabileceği varsayılmaktadır. Roma İmparatorluğu’nunbatısında birkaç önemli liman şehrinde faaliyet gösterdiği bilinen tersaneişçileri derneğinin Aleksandria Troas ve Asia Minor’daki varlığı, MS 3. yüzyılatarihlenen bu yazıtla ilk defa epigrafik olarak belgelenmektedir. Derneği tanımlamakiçin kullanılan ἱερώτατος epitheti bu derneğin kentte belli bir prestije sahip olduklarınıdüşündürmektedir. Lahdi hazırlatan kişinin bu dernekle bir bağlantısının olmasımuhtemeldir. Belki, o da bir tersane işçisiydi. Yazıtın tercümesi şöyledir: “[- - - ve] evlatlarım Sulpicius Aurelius [cognomen] ve Sulpicius AureliusSmintheus için [- - -] eğer biri (lahdi) açarsa ve (içerisine) başka bir ceset koyarsason derece kutsal tersane işçileri derneğine 500 denarii verecek”.

Classical,Roman and Late antiquity inherited in the land of Asia Minor thousands of olderGreek and Latin inscriptions on stone, of various content and purposes. With thecollapse of the ancient world and the transition to the medieval period, thismaterial lost its significance as conveyor of public and private texts andbecame incomprehensible to the viewers. In the meantime, contem­porary epigraphyfollowed a different orientation and acquired new values, in the service ofChris­tianity and the Eastern Roman imperial institutions. Fortifications,public infrastructure and churches predominate in the building activity in there­gion during this long period. Taking place primarily at ancient cities andsites full of earlier ma­terial, architectural production extensively reusedspolia of various kinds and periods. These spo­lia included many inscriptions,which were embedded –intact or reworked– in variousstructures. The walls of Ankara, the churches of Ephesus and other monumentsare representative of this practice, which was later exercised by the Seljuksand the Ottoman Turks too. The presence of inscribedspolia in Byzantine monuments of Asia Minor raises several questions about theattitude towards the written word in a society which was still using the samelanguage, in a somehow changed form, but was sharing a different culture. Basedon selected cases of reused epigraphic material from the Asia Minor, thisarticle argues that inscriptions were treated mainly in practical terms. Beingmore or less incomprehensible by illiterate and literate Byzantines, in­scribedstones became raw building materials available to be recycled infortifications, secular buildings and churches., Klasik, Roma ve Geç AntikDönem Anadolu topraklarına çeşitli içerik ve amaçlar barındıran, taş­larüzerine yazılı binlerce Yunanca ve Latince yazıt miras bırakmıştır. Antikdünyanın çöküşü ve Ortaçağ’a geçiş ile birlikte, bu materyaller kamusal ya daşahsi metinleri taşımaları bakımından önemlerini kaybetmişler ve onlarabakanlar için anlaşılmaz hale gelmişlerdir. Bu süre içerisinde, epigrafi farklıbir yönelim izlemiş ve Hıristiyanlık ile Doğu Roma İmparatorluğu’na ait kurumla­rınhizmetinde yeni değerler kazanmıştır. Tahkimatlar, kamualtyapısı ve kiliseler bu uzun dönem boyunca bölgedeki inşa faaliyetinde öneçıkmışlardır. Erken dönem materyalleri ile dolu olan antik kent ve alanlarınınilk olarak meydana gelmesinin ardından mimari üretim geniş ölçüde pek çokçeşitte ve pek çok döneme ait devşirme malzeme kullanmıştır. Bu devşirmelerçeşitli yapılar içerisine – hiç bozulmamış ya da yeniden işlenmiş şekilde –konmuş pek çok yazıtı içermektedir. Ankara’nın duvarları, Ephesos kentininkiliseleri ve diğer anıtlar, sonradan Selçuklu ve Osmanlı Türkleri tarafındanda kullanılan bu uy­gulamayı temsil etmektedirler. Anadolu’nun Bizans Dönemi anıtlarındaki yazılıdevşirme malzemelerin varlığı, bir şekilde deği­şik formda hala aynı dilikonuşan fakat farklı bir kültürü paylaşan bir toplumda yazılı kelimelere karşıgösterilen tutuma dair pek çok sorun ortaya çıkarmaktadır. Bu makale,Anadolu’dan seçilen yeniden kullanılmış epigrafik malzemeler ışığındayazıtların çoğunlukla pratik amaçlarla kullanıl­dığını iddia etmektedir. Okuma yazma bilen ya da bilmeyen Bizanslılartarafından neredeyse an­laşılmaz olan yazılı taşlar, savunma yapılarında, sivilbinalarda ve kiliselerde yeniden kullanılmak üzere ham inşa malzemesinedönüşmüşlerdir.

The widely accepted link of Homer’s town with the land of Taruwisa and/or the land of Wilusa in Hittite sources is based on little other than name associations: firstly that of Alaksandu, king of Wilusa, with Alexandros or Paris, the Trojan prince (1911), then of Wilusa with Ilios, another name for Troy, and, independently, of Taruwisa with Troy itself (both 1924). Also ]appaliunas, in a list of Wilusian gods, was identified with Apollo (1931). None of these equations is cogent, and if a Wilusian king and a Wilusian god really had Greek names, it would not strengthen the localization of Wilusa in the Troad. Homer’s town was indeed localized there, but the efforts to prove the existence of a town around the stronghold on the hill of Hisarlık have failed. This stronghold was neither Troy nor the capital of Wilusa, and there is no connection with Hittite history or culture. Monuments and inscriptions in Hittite style exist in West Anatolia, but farther to the south, and until now none of the western kingdoms attested primarily in Hittite sources has been confirmed by excavation. The equation of Ephesos with Abāsa, the town of Uhhazidi, the last king of Arzawa, is phonetically even worse, and Ephesos is probably a genuine Greek name.

Bu makale, antik Oinoanda (no. 1), Olbasa (no. 2), ve Maionia (no. 3) kentlerinden üç adet yayınlı yazıt için düzeltmeler önermektedir. No. 1’de zafer kazanmış bir atletin adı ve baba adları Thoas oğlu Hermaios olarak da bilinen Aratos’un oğlu Aurelius Aisimos olarak önerilmiş ve hieronikes, (“kutsal galip”) yerine pleistonikes (“çok kere galip”) olarak övülmüştür. No. 2’de Sebastoi için adanan yazıtlı bir altarın adayıcısı cognomeni yeniden Protes olarak okunmuştur. Son olarak, kırık bacağı için şifa bulan birinin kefaret steli olan no. 3’de, metnin sentaksı düzenlenmiş ve bir harfin değiştirlmesiyle açıklanmıştır.

Eskişehir Müzesi’ndeki Eski Yunanca ve Latince yayımlanmamış yazıtlar üzerinde yıllardır çalış­malar yürütmekteyiz. Bu makalede müzede kaydettiğimiz 43 yeni yazıtı tanıtmaktayız. Yazıtların 38 tanesi mezar yazıtıdır. Bir tanesi olasılıkla bir adak yazıtıdır (no. 15). Bir adet yüzük üzerinde bir yazıt vardır (no. 40). Son üç eser ise yazılı mühürlerden oluşmaktadır (no. 41-43). Mühürler zamanında ekmek mühürü olarak kullanılmıştır. Mezar yazıtlarından iki tanesi epigramdır (no. 33-34). Mezar yazıtlarının steller, altarlar veya sütunlar üzerine yazılmış olduğu görülmektedir. Eserler Eskişehir teritoryumunda bulunmuştur ancak birçoğunun tam buluntu yeri bilinme­mektedir. Eserler çoğunlukla İS 2./3. ile 4./6. yüzyıllara aittir. Ekmek mühürlerinden ilk ikisi oldukça geç bir dönemden, olasılıkla İS 11. yy’dan gelmektedir. Yazıtların çevirileri şöyledir:1. Ben Maximus’un oğlu, vatanı için tüm arkhe ve parapompe görevlerini tamamlamış olan bouleutes Marcus Aurelius Iulianus, artık (bu zamandan sonra) yaşlı bir kimse olarak eşim Theodora ile birlikte burada yatmaktayım. Bedbaht bir fani olmamak için yaşarken hayatın tadını çıkar!2. Bu (mezarı) Italicus oğlu Aur(elius) Amianus ve Demetrios oğlu Demetrios, Appas oğlu Appas, Demetrios oğlu Dionysios ve Teuthras oğlu Akmazon yaşarlarken kendileri için yaptırdılar.3. Epiktetos sütkardeşi Trophimas ile beraber anneleri Gallene’nin anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).4. Eren(n)ius karısı Fla(v)ia’nın anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdı).5. Gaius’un oğlu Agrippas karısı Apphia için şefkat dolu sevgisi nedeniyle (bu mezarı yaptırdı).6. Eru(c)cius Antipatros ve Cor(nelia) Flaviane ve kızları Theophile sütanneleri Kimre’nin anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).7. Paideros’un çocukları Aurelia Servilia ve Aurelius Paideros biricik anneleri Iulia için - - - - Corne(lius?)’la beraber (anısı nedeniyle bu mezar taşını yaptırdılar.)8. Oğlu Hermogenes ve torunları Ladike’ye anısı nedeniyle (son) saygılarını sundular.9. Karısı İode, kardeşi Mommon ve oğulları Seleukos ile Antikrates Theophilos’a anısı nedeniyle (son) saygılarını sundular.10. Gaizatoris ve Seleukos ve Phoinikea İode’ye anısı nedeniyle (son) saygılarını sundular.11. Annesi Tertia genç ölen oğlu Teuthras için, Apollonides ve Hermesileon da biricik kardeşleri için anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).12. Bakıcıları (bakıcı ailesi) Kallistratos ve Beronike ve annesi Thallousa 12 sene yaşayan çok değerli Agathemeris için anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).13. Hermon ve Onesimos babaları Agathemeros için anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).14. Biz Aur(elius) Nounas ve Aur(elia) Domna kızımız Ammia için anısı nedeniyle (bu mezarı) yaptırdık.15. Beronikos’un oğlu Aur(elius) Athenodoros karısı Syntrophos’un kızı Nike ile beraber - - - - -16. Lucilla kendi kızı Theodoule için - - - - -17. Kocası Menandros ve (çocukları?) Lucius, Marcus, Gaius, Titus, Akka - - - - Tertia’ya (anısı nedeniyle son) saygılarını sundular.18. Aurelius Hilaros ve Aurelia Iulia biricik kızları - -lia’ya anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).19. Aleksandros’un oğlu Paideros karısı Semne’nin anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdı).20. 24 yıl yaşamış olan Tiberius Iulius Graptus.21. - - - ve Manes ebeveynleri için - - - -22. Komisyoncu/simsar Dionas kendi karısı Khreste için (bu mezarı yaptırdı).23. Aurelia Mania kocası Manes ve erken yaşta ölen çocukları Polykhronios, Phosphoros ve Karikos için anıları vesilesiyle (bu mezarı yaptırdı).24. İmparator Traianus Hadrianus Augustus Kaisar’ın kulu, ev kölesi Areidaios eşi - - -mos’un kızı Flavia Euhemeria’nın anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdı).25. Oğulları Antonius ve Pompeius (babaları) Gaius’un hatırası nedeniyle (ona son) saygılarını sundular.26. Aleksandros ve Apphe oğulları, Apollonios ve Apphia kardeşleri, karısı Mania (ise kocası) Menotenes’in hatırası nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).27. Çocukları Nikias, Demetrios, Nana, Antiokhos - - - - (babaları) Antiokhos’un hatırası nedeniyle (ona son) saygılarını sundular.28. Henüz konuşmaya başlamamış olan Doretos burada yatyor. Amarantos ve Dorete oğulları ve kendileri için anneleri Eirene ile birlikte (çocuğun) hatırası nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).29. G(aius) Iulius Timianos Polemon nişanlı kuzeni Cl(audia) Themisto için (anısı nedeniyle bu mezarı yaptırdı).30. Kardeşleri Antonius ve Petronius ve kızkardeşi Lala ve annesi Nysa Aribazos’a hatırası nedeniyle (bu mezarı) yaptırdılar.31. - -ros ve karısı Magna tek çocukları Nounas’ın anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).32. Markion’un kızı Markia ve Damas’ın mirasçıları - - - - -33. Olasılıkla bir erkek çocuğuna ait fragman şeklindeki mezar şiiri. Yazıda anlamlı bir bütünlük yoktur.34. Tanrının diakon’u (din görevlisi), ve bir at doktoru yatıyor burada, yaşlı bir kimse olarak, bırakıp evde üç oğlunu, kızını ve hayat arkadaşını. Gördüğün gibi yazdılar bu yazıyı küçük harflerle, pek bilge babaları Abaskantos için ve yaptılar ona bu mezarı.35. Diakon (din görevlisi) Theodoulos’un dindar kızı Amia burada yatıyor.36. Burada Orthodoks Hıristiyanların kilisesine ait mezar kazıcılarının başı (protodekanos) ve tüccar olan Stephanos’un karısı Maria yatıyor.37. Burada Trophimos’un oğlu Korynthos yatıyor. Yazıtın altındaki ligatür şeklindeki omikron ve ypsilon’dan oluşan kısaltma belki şöyle anlaşılmalıdır: (Tanrı)nın?38. Burada Anastasios’un oğlu kutsal metin okuyucusu (anagnostes) Eusebis yatıyor.39. Kyriakos’un oğulları Onesimos ve Asterios’un mezarı.40. Solomon’(un yüzüğü).41. Baskı yüzündeki yazıt: Kurtar bizi ey Efendi! Tutamak çevresindeki yazıt tam okunamıyor.42. Tanrı’nın koruması (himayesi). 43. Anthimos.

Eskişehir Müzesi’ndeki Eski Yunanca ve Latince yayımlanmamış yazıtlar üzerinde yıllardır çalış­malar yürütmekteyiz. Bu makalede müzede kaydettiğimiz 43 yeni yazıtı tanıtmaktayız. Yazıtların 38 tanesi mezar yazıtıdır. Bir tanesi olasılıkla bir adak yazıtıdır (no. 15). Bir adet yüzük üzerinde bir yazıt vardır (no. 40). Son üç eser ise yazılı mühürlerden oluşmaktadır (no. 41-43). Mühürler zamanında ekmek mühürü olarak kullanılmıştır. Mezar yazıtlarından iki tanesi epigramdır (no. 33-34). Mezar yazıtlarının steller, altarlar veya sütunlar üzerine yazılmış olduğu görülmektedir. Eserler Eskişehir teritoryumunda bulunmuştur ancak birçoğunun tam buluntu yeri bilinme­mektedir. Eserler çoğunlukla İS 2./3. ile 4./6. yüzyıllara aittir. Ekmek mühürlerinden ilk ikisi oldukça geç bir dönemden, olasılıkla İS 11. yy’dan gelmektedir. Yazıtların çevirileri şöyledir:1. Ben Maximus’un oğlu, vatanı için tüm arkhe ve parapompe görevlerini tamamlamış olan bouleutes Marcus Aurelius Iulianus, artık (bu zamandan sonra) yaşlı bir kimse olarak eşim Theodora ile birlikte burada yatmaktayım. Bedbaht bir fani olmamak için yaşarken hayatın tadını çıkar!2. Bu (mezarı) Italicus oğlu Aur(elius) Amianus ve Demetrios oğlu Demetrios, Appas oğlu Appas, Demetrios oğlu Dionysios ve Teuthras oğlu Akmazon yaşarlarken kendileri için yaptırdılar.3. Epiktetos sütkardeşi Trophimas ile beraber anneleri Gallene’nin anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).4. Eren(n)ius karısı Fla(v)ia’nın anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdı).5. Gaius’un oğlu Agrippas karısı Apphia için şefkat dolu sevgisi nedeniyle (bu mezarı yaptırdı).6. Eru(c)cius Antipatros ve Cor(nelia) Flaviane ve kızları Theophile sütanneleri Kimre’nin anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).7. Paideros’un çocukları Aurelia Servilia ve Aurelius Paideros biricik anneleri Iulia için - - - - Corne(lius?)’la beraber (anısı nedeniyle bu mezar taşını yaptırdılar.)8. Oğlu Hermogenes ve torunları Ladike’ye anısı nedeniyle (son) saygılarını sundular.9. Karısı İode, kardeşi Mommon ve oğulları Seleukos ile Antikrates Theophilos’a anısı nedeniyle (son) saygılarını sundular.10. Gaizatoris ve Seleukos ve Phoinikea İode’ye anısı nedeniyle (son) saygılarını sundular.11. Annesi Tertia genç ölen oğlu Teuthras için, Apollonides ve Hermesileon da biricik kardeşleri için anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).12. Bakıcıları (bakıcı ailesi) Kallistratos ve Beronike ve annesi Thallousa 12 sene yaşayan çok değerli Agathemeris için anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).13. Hermon ve Onesimos babaları Agathemeros için anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).14. Biz Aur(elius) Nounas ve Aur(elia) Domna kızımız Ammia için anısı nedeniyle (bu mezarı) yaptırdık.15. Beronikos’un oğlu Aur(elius) Athenodoros karısı Syntrophos’un kızı Nike ile beraber - - - - -16. Lucilla kendi kızı Theodoule için - - - - -17. Kocası Menandros ve (çocukları?) Lucius, Marcus, Gaius, Titus, Akka - - - - Tertia’ya (anısı nedeniyle son) saygılarını sundular.18. Aurelius Hilaros ve Aurelia Iulia biricik kızları - -lia’ya anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).19. Aleksandros’un oğlu Paideros karısı Semne’nin anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdı).20. 24 yıl yaşamış olan Tiberius Iulius Graptus.21. - - - ve Manes ebeveynleri için - - - -22. Komisyoncu/simsar Dionas kendi karısı Khreste için (bu mezarı yaptırdı).23. Aurelia Mania kocası Manes ve erken yaşta ölen çocukları Polykhronios, Phosphoros ve Karikos için anıları vesilesiyle (bu mezarı yaptırdı).24. İmparator Traianus Hadrianus Augustus Kaisar’ın kulu, ev kölesi Areidaios eşi - - -mos’un kızı Flavia Euhemeria’nın anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdı).25. Oğulları Antonius ve Pompeius (babaları) Gaius’un hatırası nedeniyle (ona son) saygılarını sundular.26. Aleksandros ve Apphe oğulları, Apollonios ve Apphia kardeşleri, karısı Mania (ise kocası) Menotenes’in hatırası nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).27. Çocukları Nikias, Demetrios, Nana, Antiokhos - - - - (babaları) Antiokhos’un hatırası nedeniyle (ona son) saygılarını sundular.28. Henüz konuşmaya başlamamış olan Doretos burada yatyor. Amarantos ve Dorete oğulları ve kendileri için anneleri Eirene ile birlikte (çocuğun) hatırası nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).29. G(aius) Iulius Timianos Polemon nişanlı kuzeni Cl(audia) Themisto için (anısı nedeniyle bu mezarı yaptırdı).30. Kardeşleri Antonius ve Petronius ve kızkardeşi Lala ve annesi Nysa Aribazos’a hatırası nedeniyle (bu mezarı) yaptırdılar.31. - -ros ve karısı Magna tek çocukları Nounas’ın anısı nedeniyle (bu mezarı yaptırdılar).32. Markion’un kızı Markia ve Damas’ın mirasçıları - - - - -33. Olasılıkla bir erkek çocuğuna ait fragman şeklindeki mezar şiiri. Yazıda anlamlı bir bütünlük yoktur.34. Tanrının diakon’u (din görevlisi), ve bir at doktoru yatıyor burada, yaşlı bir kimse olarak, bırakıp evde üç oğlunu, kızını ve hayat arkadaşını. Gördüğün gibi yazdılar bu yazıyı küçük harflerle, pek bilge babaları Abaskantos için ve yaptılar ona bu mezarı.35. Diakon (din görevlisi) Theodoulos’un dindar kızı Amia burada yatıyor.36. Burada Orthodoks Hıristiyanların kilisesine ait mezar kazıcılarının başı (protodekanos) ve tüccar olan Stephanos’un karısı Maria yatıyor.37. Burada Trophimos’un oğlu Korynthos yatıyor. Yazıtın altındaki ligatür şeklindeki omikron ve ypsilon’dan oluşan kısaltma belki şöyle anlaşılmalıdır: (Tanrı)nın?38. Burada Anastasios’un oğlu kutsal metin okuyucusu (anagnostes) Eusebis yatıyor.39. Kyriakos’un oğulları Onesimos ve Asterios’un mezarı.40. Solomon’(un yüzüğü).41. Baskı yüzündeki yazıt: Kurtar bizi ey Efendi! Tutamak çevresindeki yazıt tam okunamıyor.42. Tanrı’nın koruması (himayesi). 43. Anthimos.

The least significant of all ancient settlements called Athenai was located east of Trapezous on the Pontic coast. It maintained its name well into the 20th century, when its successor was renamed Pazar. That Arrian provides us with the first (surviving) description of this chorion is due to a storm that compelled him to anchor parts of the Roman fleet in its little harbour (AD 132). In the 6th century, Prokopios mentions the village only to refute the local tradition that it had been founded by its more famous namesake. Scholars have shared this skepticism and thus largely relegated Pontic Athens to footnotes or condemned it to complete oblivion. But nothing is more plausible than regarding it as a result of Perikles’ expedition to the Euxine (ca. 437/35 BC). Athenai may have a pre-history as a Milesian apoikia called Limne. Less certain is the role it played after the breakdown of Athenian thalassocracy (405 BC). It probably stood under Sinopean hegemony, before being absorbed into the Pontic kingdom in the early-2nd century BC. By then, however, Pontic Athens had shared the economic downturn of the area between Trapezous and Phasis. It lived on as a village regardless, and thus demonstrates that a polichnion could escape the historical record for centuries without ceasing to exist.

Makalede yakın zamanda Aleksandreia Troas yakınlarındaki Kemallı Köyü’nde bulunmuş yazıtlı bir Assos lahdi tanıtılmaktadır. Yazarlar, Assos lahitlerinin her iki uzun yüzünde bulunan ve şekilleri itibariyle dikkat uyandıran geniş orta panelin aslında dikdörtgen veya silindirik gömü sunaklarının lahitler üzerine işlenmiş şematik bir tasviri olabileceğini ileri sürmektedir. Buna bağlı olarak, mezar sunaklarının lahit üzerine betimlenmesinin Assos nekropolisinde lahitle birlikte bir gömü sunağı dikme geleneğinin yeni bir melez biçemi olabileceği varsayılmaktadır. Roma İmparatorluğu’nun batısında birkaç önemli liman şehrinde faaliyet gösterdiği bilinen tersane işçileri derneğinin Aleksandria Troas ve Asia Minor’daki varlığı, MS 3. yüzyıla tarihlenen bu yazıtla ilk defa epigrafik olarak belgelenmektedir. Derneği tanımlamak için kullanılan ἱερώτατος epitheti bu derneğin kentte belli bir prestije sahip olduklarını düşündürmektedir. Lahdi hazırlatan kişinin bu dernekle bir bağlantısının olması muhtemeldir. Belki, o da bir tersane işçisiydi. Yazıtın tercümesi şöyledir: “[- - - ve] evlatlarım Sulpicius Aurelius [cognomen] ve Sulpicius Aurelius Smintheus için [- - -] eğer biri (lahdi) açarsa ve (içerisine) başka bir ceset koyarsa son derece kutsal tersane işçileri derneğine 500 denarii verecek”.

Homeros’un ülkesinin Hitit kaynaklarında geçen Taruwisa ve/veya Wilusa ülkesi ile olan ve yaygın olarak kabul edilen bağlantısı isim ilişkilerinden başka çok az şeye dayanmaktadır: öncelikle Wilusa kralı Alaksandu’nun Aleksandros ya da Truva prensi Paris ile özdeşleştirilmesi (1911), daha sonra da Wilusa’nın Truva’nın bir diğer adı olan Ilios ile ve bağımsız olarak da Taruwisa’nın bizzat Truva ile özdeşleştirilmeleri (her ikisi de 1924). Ayrıca Wilusa’lı tanrılar listesindeki ]appaliunas da Apollon ile özdeşleştirilmiştir (1931). Bu eşleştirmelerin hiçbirisi ikna edici değildir ve eğer bir Wilusa kralı ve Wilusa’lı bir tanrı gerçekten Yunan isimlere sahipse, bu Wilusa’nın Troas’a lokalize edilmesini güçlendirmez. Homeros’un ülkesi gerçekten de oraya lokalize edilmişti, ama bu çabalar Hisarlık tepesindeki kalenin civarında bir kentin varlığını kanıtlamada başarısız olmuştur. Bu kale ne Truva ne de Wilusa başkentiydi ve de Hitit tarihi ve kültürüyle bir bağlantısı yoktu. Hitit tarzındaki anıtlar ve yazıtlar Batı Anadolu’da mevcuttur ama daha güneye doğru gelindiğinde, şimdiye dek öncelikli olarak Hitit kaynaklarında görülen batı krallıklarının hiçbiri kazı ile doğrulanamamıştır. Ephesos’un Arzawa’nın son kralı Uhhazidi’nin kenti olan Abāsa ile eşitlenmesi fonetik olarak daha da kötüdür ve Ephesos olasılıkla gerçek bir Yunan ismidir.

Este artigo se propõe a discutir a ἔκφρασις do manto de Jasão, presente no livro 1 das Argonáuticas de Apolônio de Rodes, a partir do diálogo estabelecido com seu principal modelo no âmbito da poesia épica: o escudo de Aquiles, descrito no livro 18 da Ilíada. A descrição do manto de Jasão nas Argonáuticas está inserida no episódio da ilha de Lemno (Arg. 1.609-909), a primeira ἀριστεία dos argonautas durante a navegação em direção à Cólquida. O manto é composto por sete cenas mitológicas que aludem a diferentes temas abordados ao longo dos quatro cantos das Argonáuticas. Há, portanto, uma finalidade programática presente na descrição desse artefato, de modo a funcionar como um sumário de temas explorados pelo poeta na composição de um epos que destoa de seu modelo homérico. Em anexo, é apresentada a tradução integral da ἔκφρασις do manto (Arg. 1.721-87).

Convivas – em grego, Daitalēs – é a primeira comédia de Aristófanes, produzida por Calístrato, em 427. Seu tema é o embate entre a nova educação e a educação tradicional, e por isso é conhecida por ser uma espécie de precursora de Nuvens. Este artigo tem por objetivo discutir questões relacionadas ao coro de convivas e sua relação com o culto de Héracles. Debruça-se, ainda, sobre duas personagens dessa comédia, os irmãos Sensato e Pervertido, e a sua possível relação com a parábola de Pródico acerca da juventude daquele herói.

Neste artigo propomos leituras do Grande Sertão: veredas, de João Guimarães Rosa, e dos poemas homéricos, mais especificamente a Ilíada, com performances dialetais diferentes. Nosso intuito será comprovar (a partir de rotacismos, apócopes, aféreses, síncopes etc.) a amplificação de sentido que advém dessas alterações fonéticas no contexto das obras em foco como um todo. Visamos ao estudo dos metaplasmos como mecanismo que flexibiliza o texto poético e que lhe faculta a dinamicidade, a espacialidade cultural e a fugacidade do oral. Com o recurso de potencializar metaplasmos, o texto ganha novos sentidos no tempo e no espaço. Recuperam-se as estratégias de oralidade do português brasileiro e, através delas, projetam-se aquelas da chamada ‘língua morta’ de Homero.

Desde pelo menos Sérvio e Macróbio (século IV-V), costuma-se ver na estrutura da Eneida de Virgílio uma divisão em duas partes de acordo com o objeto de imitação homérico: a primeira constituiria uma espécie de Odisseia do protagonista Eneias (narrando seus errores, conforme Sérvio); a segunda, que narra gestas bélicas (de bello), sua Ilíada. Tem-se apontado que essa divisão não é estanque, havendo imitação significativa da Ilíada na primeira parte da Eneida e da Odisseia na segunda. Em 1989, num capítulo de seu Virgil’s Augustan epic, Francis Cairns, em oposição à bipartição tradicionalmente aceita pelos estudiosos, defendia que a Eneida é estruturada como uma Odisseia com momentos iliádicos; mais recentemente, em 2012, em seu Virgil’s Homeric lens, Edan Dekel apresentou uma espécie de versão mais refinada dessa interpretação, mostrando como a Ilíada comparece na Eneida mediada pela Odisseia. Neste artigo, voltaremos a essa questão para ressaltar a importância da Ilíada na epopeia virgiliana. De forma sutil (rítmica, sonora, temática), a Ilíada já ecoa na proposição da Eneida, o que é significativo; a ira de Juno ecoa, como os estudiosos têm mostrado, a de Aquiles; ao final da epopeia, intertextualmente, o leitor é levado a projetar sobre Eneias a sombra de um Aquiles raivoso: esses dois momentos-chave nos fazem refletir sobre a importância da Ilíada na apropriação de Homero por Virgílio e é esse aspecto da imitação virgiliana que destacaremos, como uma espécie de contraponto às análises que veem na Odisseia o modelo maior da Eneida.

En la historia de la crítica literaria, la lectura de Ilíada como un poema que transmitía las atrocidades de la guerra confrontó en numerosas ocasiones con su recepción como una composición marcial, que incitaba ostensiblemente a la muerte gloriosa de los jóvenes. Semejante contradicción hermenéutica indica claramente el carácter controvertido e inquietante de Aquiles, en cuya configuración juega un papel esencial el concepto de discordia. La novela póstuma de Fuentes que lleva como título el nombre del personaje protagonista de Ilíada se funda en la estética homérica de la discordia violenta como eje compositivo. Nos proponemos analizar cómo Fuentes logró en su novela conferir un carácter “latinoamericano” al conflicto iliádico, de un modo tan homérico que la muerte del protagonista se convierte en una lección de piedad., In the history of literary criticism, the reading of the Iliad as a poem that conveyed the atrocities of war confronted on numerous occasions with its reception as a martial composition, which ostensibly incited the glorious death of young people. Such a hermeneutical contradiction clearly indicates the controversial and disturbing character of Achilles in whose configuration the concept of discord plays an essential role. The posthumous novel of Fuentes that takes as its title the name of the main character of Iliad is based on the Homeric aesthetic of violent discord as a compositional axis. We intend to analyze how Fuentes managed in the iliadic conflict in his novel to confer it a very “Latin American” feature, in such a Homeric way that the death of the protagonist becomes a lesson in piety., Facultad de Humanidades y Ciencias de la Educación