Search

Reactie op ‘Betovering en betekenis: Trendrapport theater-, dans- en muziekeducatie’

Reflectie utgesproken na het ochtendgedeelte van het Kennis Delen Festival 2019 georganiseerd door het LKCA.

Keynote over cultuureducatie op de Groninger Onderwijsdag 2019

Deze brief werd voorgelezen in het kader van de ‘Perron 18’-werkveldbijeenkomst op 21 maart 2019 van Kunsteducatie Noorderbreed, het samenwerkingsverband van de opleidingen en onderzoekers kunsteducatie van de Hanzehogeschool Groningen . Het thema van de bijeenkomst was ‘Inclusiviteit’.

In de tweede kamer zijn onlangs vragen gesteld over de ‘niet-bezoeker’. In deze notitie schetsen we, op basis van bestaand onderzoek, een beeld van wat er bekend is over de ‘niet-bezoeker’. Uit onderzoek blijkt dat het cultuurbereik in Nederland boven de 90% van de Nederlandse bevolking ligt; beperken we ons tot voorstellingen van gecanoniseerde cultuur dan gaat het om circa 40%. Met die cijfers behoren we tot de Europese koplopers. Daarnaast participeert een aanzienlijk deel van de bevolking – in een sterk veranderende context –actief in cultuur. Om na te denken over het verder vergroten van cultuurbereik is het onderscheid zoals gehanteerd in Van den Broek (2013) nuttig: er bestaan (regelmatige en incidentele) bezoekers, geïnteresseerde niet-bezoekers en niet-geïnteresseerde niet-bezoekers. Voor het verhogen van bezoek onder niet-bezoekers bestaan in de huidige situatie twee aangrijpingspunten: het vergroten van interesse en het wegnemen van praktische drempels. Analyse van huidig onderzoek leert dat het weliswaar voor specifieke groepen nodig zal zijn om in te zetten op het slechten van praktische drempels (bijvoorbeeld fysieke drempels voor mindervaliden of financiële drempels voor gezinnen met een laag inkomen), maar dat een minstens zo grote uitdaging ligt in het opwekken of vergroten van interesse onder de niet-bezoekers. Daarbij kan gebruik worden gemaakt van kennis omtrent de motieven van de huidige bezoekers, maar er mag niet van uit gegaan worden dat de mogelijke bezoekmotieven van niet-bezoekers op hetzelfde vlak liggen. Pogingen om de interesse te vergroten kunnen op verschillende manieren vorm krijgen. Educatie, het aanbod aanpassen aan de smaak van groepen niet-bezoekers, en vormen van dialoog en co-creatie met het beoogde publiek worden alle al in de praktijk gebracht, met wisselend succes. In al deze activiteiten is het fundamenteel doordenken van de waarde van kunst en cultuur van groot belang. Het loslaten van een strikt marktdenken waarin de markt bestaat uit vraag en aanbod en uit producenten en consumenten ten faveure van een meer dialogische en procesgerichte benadering van de waarde van kunst en cultuur kan de basis daarvan zijn. Een belangrijke vraag betreft de overheidsondersteuning en -financiering van kunst en cultuur in Nederland. Indien men van opvatting is dat de waarde van cultuur zich niet beperkt tot gecanoniseerde cultuur en/of dat het van belang is te komen tot een meer gelijkmatige verdeling van overheidsgelden voor cultuur over de hele bevolking, kan het nodig zijn om de uitgangspunten van cultuursubsidiëring opnieuw te doordenken. Het aangaan van deze discussie is geen sinecure omdat het gaat over de grondslagen van ons bestel. Op basis van de huidige kennis over de ‘niet-bezoekers’ lijken er geen ‘quick wins’ te zijn. Daarvoor is enerzijds de mate van cultuurparticipatie in het algemeen te hoog; en waar het het achterblijven van participatie aan gecanoniseerde cultuur betreft, zullen maatregelen op het gebied van het wegnemen van drempels en het vergroten van de motivatie naar verwachting bescheiden resultaat opleveren. Indien de ‘niet-bezoeker’ werkelijk een problematische categorie vormt, dan is het grondig doordenken van de fundamenten van cultuurbeleid geboden.

Referent bij inleiding van Hugo van der Poel over onderzoeksprogrammering in cultuureducatie en -participatie.

Inleiding bij de start van de minor Betekenisvolle Kunsteducatie van de Hanzehogeschool Groningen. De minor is een gezamenlijke minor van PCC, AM en PABO.

In de tweede kamer zijn onlangs vragen gesteld over de ‘niet bezoeker’. In deze notitie schetsen we, op basis van bestaand onderzoek, een beeld van wat er bekend is over de ‘niet bezoeker’. Uit onderzoek blijkt dat het cultuurbereik in Nederland boven de 90% van de Nederlandse bevolking ligt; beperken we ons tot voorstellingen van gecanoniseerde cultuur dan gaat het om circa 40%. Met die cijfers behoren we tot de Europese koplopers. Daarnaast participeert een aanzienlijk deel van de bevolking – in een sterk veranderende context –actief in cultuur. Om na te denken over het verder vergroten van cultuurbereik is het onderscheid zoals gehanteerd in Van den Broek (2013) nuttig: er bestaan (regelmatige en incidentele) bezoekers, geïnteresseerde niet-bezoekers en niet-geïnteresseerde niet-bezoekers. Voor het verhogen van bezoek onder niet-bezoekers bestaan in de huidige situatie twee aangrijpingspunten: het vergroten van interesse en het wegnemen van praktische drempels. Analyse van huidig onderzoek leert dat het weliswaar voor specifieke groepen nodig zal zijn om in te zetten op het slechten van praktische drempels (bijvoorbeeld fysieke drempels voor mindervaliden of financiële drempels voor gezinnen met een laag inkomen), maar dat een minstens zo grote uitdaging ligt in het opwekken of vergroten van interesse onder de niet-bezoekers. Daarbij kan gebruik worden gemaakt van kennis omtrent de motieven van de huidige bezoekers, maar er mag niet van uit gegaan worden dat de mogelijke bezoekmotieven van niet-bezoekers op hetzelfde vlak liggen. Pogingen om de interesse te vergroten kunnen op verschillende manieren vorm krijgen. Educatie, het aanbod aanpassen aan de smaak van groepen niet-bezoekers, en vormen van dialoog en co-creatie met het beoogde publiek worden alle al in de praktijk gebracht, met wisselend succes. In al deze activiteiten is het fundamenteel doordenken van de waarde van kunst en cultuur van groot belang. Het loslaten van een strikt marktdenken waarin de markt bestaat uit vraag en aanbod en uit producenten en consumenten ten faveure van een meer dialogische en procesgerichte benadering van de waarde van kunst en cultuur kan de basis daarvan zijn. Een belangrijke vraag betreft de overheidsondersteuning en -financiering van kunst en cultuur in Nederland. Indien men van opvatting is dat de waarde van cultuur zich niet beperkt tot gecanoniseerde cultuur en/of dat het van belang is te komen tot een meer gelijkmatige verdeling van overheidsgelden voor cultuur over de hele bevolking, kan het nodig zijn om de uitgangspunten van cultuursubsidiëring opnieuw te doordenken. Het aangaan van deze discussie is geen sinecure omdat het gaat over de grondslagen van ons bestel. Op basis van de huidige kennis over de ‘niet-bezoekers’ lijken er geen ‘quick wins’ te zijn. Daarvoor is enerzijds de mate van cultuurparticipatie in het algemeen te hoog; en waar het het achterblijven van participatie aan gecanoniseerde cultuur betreft, zullen maatregelen op het gebied van het wegnemen van drempels en het vergroten van de motivatie naar verwachting bescheiden resultaat opleveren. Indien de ‘niet-bezoeker’ werkelijk een problematische categorie vormt, dan is het grondig doordenken van de fundamenten van cultuurbeleid geboden. In de tweede kamer zijn onlangs vragen gesteld over de ‘niet bezoeker’. In deze notitie schetsen we, op basis van bestaand onderzoek, een beeld van wat er bekend is over de ‘niet bezoeker’. Uit onderzoek blijkt dat het cultuurbereik in Nederland boven de 90% van de Nederlandse bevolking ligt; beperken we ons tot voorstellingen van gecanoniseerde cultuur dan gaat het om circa 40%. Met die cijfers behoren we tot de Europese koplopers. Daarnaast participeert een aanzienlijk deel van de bevolking – in een sterk veranderende context –actief in cultuur. Om na te denken over het verder vergroten van cultuurbereik is het onderscheid zoals gehanteerd in Van den Broek (2013) nuttig: er bestaan (regelmatige en incidentele) bezoekers, geïnteresseerde niet-bezoekers en niet-geïnteresseerde niet-bezoekers. Voor het verhogen van bezoek onder niet-bezoekers bestaan in de huidige situatie twee aangrijpingspunten: het vergroten van interesse en het wegnemen van praktische drempels. Analyse van huidig onderzoek leert dat het weliswaar voor specifieke groepen nodig zal zijn om in te zetten op het slechten van praktische drempels (bijvoorbeeld fysieke drempels voor mindervaliden of financiële drempels voor gezinnen met een laag inkomen), maar dat een minstens zo grote uitdaging ligt in het opwekken of vergroten van interesse onder de niet-bezoekers. Daarbij kan gebruik worden gemaakt van kennis omtrent de motieven van de huidige bezoekers, maar er mag niet van uit gegaan worden dat de mogelijke bezoekmotieven van niet-bezoekers op hetzelfde vlak liggen. Pogingen om de interesse te vergroten kunnen op verschillende manieren vorm krijgen. Educatie, het aanbod aanpassen aan de smaak van groepen niet-bezoekers, en vormen van dialoog en co-creatie met het beoogde publiek worden alle al in de praktijk gebracht, met wisselend succes. In al deze activiteiten is het fundamenteel doordenken van de waarde van kunst en cultuur van groot belang. Het loslaten van een strikt marktdenken waarin de markt bestaat uit vraag en aanbod en uit producenten en consumenten ten faveure van een meer dialogische en procesgerichte benadering van de waarde van kunst en cultuur kan de basis daarvan zijn. Een belangrijke vraag betreft de overheidsondersteuning en -financiering van kunst en cultuur in Nederland. Indien men van opvatting is dat de waarde van cultuur zich niet beperkt tot gecanoniseerde cultuur en/of dat het van belang is te komen tot een meer gelijkmatige verdeling van overheidsgelden voor cultuur over de hele bevolking, kan het nodig zijn om de uitgangspunten van cultuursubsidiëring opnieuw te doordenken. Het aangaan van deze discussie is geen sinecure omdat het gaat over de grondslagen van ons bestel. Op basis van de huidige kennis over de ‘niet-bezoekers’ lijken er geen ‘quick wins’ te zijn. Daarvoor is enerzijds de mate van cultuurparticipatie in het algemeen te hoog; en waar het het achterblijven van participatie aan gecanoniseerde cultuur betreft, zullen maatregelen op het gebied van het wegnemen van drempels en het vergroten van de motivatie naar verwachting bescheiden resultaat opleveren. Indien de ‘niet-bezoeker’ werkelijk een problematische categorie vormt, dan is het grondig doordenken van de fundamenten van cultuurbeleid geboden. In de tweede kamer zijn onlangs vragen gesteld over de ‘niet bezoeker’. In deze notitie schetsen we, op basis van bestaand onderzoek, een beeld van wat er bekend is over de ‘niet bezoeker’. Uit onderzoek blijkt dat het cultuurbereik in Nederland boven de 90% van de Nederlandse bevolking ligt; beperken we ons tot voorstellingen van gecanoniseerde cultuur dan gaat het om circa 40%. Met die cijfers behoren we tot de Europese koplopers. Daarnaast participeert een aanzienlijk deel van de bevolking – in een sterk veranderende context –actief in cultuur. Om na te denken over het verder vergroten van cultuurbereik is het onderscheid zoals gehanteerd in Van den Broek (2013) nuttig: er bestaan (regelmatige en incidentele) bezoekers, geïnteresseerde niet-bezoekers en niet-geïnteresseerde niet-bezoekers. Voor het verhogen van bezoek onder niet-bezoekers bestaan in de huidige situatie twee aangrijpingspunten: het vergroten van interesse en het wegnemen van praktische drempels. Analyse van huidig onderzoek leert dat het weliswaar voor specifieke groepen nodig zal zijn om in te zetten op het slechten van praktische drempels (bijvoorbeeld fysieke drempels voor mindervaliden of financiële drempels voor gezinnen met een laag inkomen), maar dat een minstens zo grote uitdaging ligt in het opwekken of vergroten van interesse onder de niet-bezoekers. Daarbij kan gebruik worden gemaakt van kennis omtrent de motieven van de huidige bezoekers, maar er mag niet van uit gegaan worden dat de mogelijke bezoekmotieven van niet-bezoekers op hetzelfde vlak liggen. Pogingen om de interesse te vergroten kunnen op verschillende manieren vorm krijgen. Educatie, het aanbod aanpassen aan de smaak van groepen niet-bezoekers, en vormen van dialoog en co-creatie met het beoogde publiek worden alle al in de praktijk gebracht, met wisselend succes. In al deze activiteiten is het fundamenteel doordenken van de waarde van kunst en cultuur van groot belang. Het loslaten van een strikt marktdenken waarin de markt bestaat uit vraag en aanbod en uit producenten en consumenten ten faveure van een meer dialogische en procesgerichte benadering van de waarde van kunst en cultuur kan de basis daarvan zijn. Een belangrijke vraag betreft de overheidsondersteuning en -financiering van kunst en cultuur in Nederland. Indien men van opvatting is dat de waarde van cultuur zich niet beperkt tot gecanoniseerde cultuur en/of dat het van belang is te komen tot een meer gelijkmatige verdeling van overheidsgelden voor cultuur over de hele bevolking, kan het nodig zijn om de uitgangspunten van cultuursubsidiëring opnieuw te doordenken. Het aangaan van deze discussie is geen sinecure omdat het gaat over de grondslagen van ons bestel. Op basis van de huidige kennis over de ‘niet-bezoekers’ lijken er geen ‘quick wins’ te zijn. Daarvoor is enerzijds de mate van cultuurparticipatie in het algemeen te hoog; en waar het het achterblijven van participatie aan gecanoniseerde cultuur betreft, zullen maatregelen op het gebied van het wegnemen van drempels en het vergroten van de motivatie naar verwachting bescheiden resultaat opleveren. Indien de ‘niet-bezoeker’ werkelijk een problematische categorie vormt, dan is het grondig doordenken van de fundamenten van cultuurbeleid geboden.

В статті розкривається специфіка культурологічного підходу до становлення культури особистості в сучасному інформаційно – освітньому просторі, аналізується місце і роль навчального закладу як засобу моральної регуляції інтегрованого суспільства, виокремлюється становлення національної свідомості як визначального фактора у формування культурних цінностей. В ракурсі предмета наукового аналізу розглядається ціннісно – смисловий аспект як визначальний чинник у становленні культури особистості. Застосовано методи емпіричного й теоретичного рівнів дослідження, які надають можливість більш детально проникнути в сутність культурологічної науки, а також соціоаксіоматичний метод логічної побудови наукового матеріалу. Наукова значущість роботи полягає в розширенні дослідницького простору культурологічної науки, визначенні загальних аспектів дослідження культурно – історичного процесу, окресленні інтегративних вимог до формування культури освіти, застосуванні традиційних та інноваційних методів навчально – виховної роботи, В статье раскрывается специфика культурологического подхода к становлению культуры личности в современном информационно - образовательном пространстве, анализируется место и роль учебного заведения как средства моральной регуляции интегрированного общества, выделяется становление национального сознания как определяющего фактора в формирование культурных ценностей. В ракурсе предмета научного анализа рассматривается ценностно - смысловой аспект, как определяющий фактор в становлении культуры личности. Применены методы эмпирического и теоретического уровней исследования, которые предоставляют возможность более детально проникнуть в сущность культурологической науки, а также социоаксиоматичний метод логического построения научного материала. Научная значимость работы заключается в расширении исследовательского пространства культурологической науки, определении общих аспектов исследования как культурно - исторического процесса, очерчивании интегративных требований к формированию культуры образования, применении традиционных и инновационных методов учебно - воспитательной работы, In the article opens up specific of the culturological going near becoming of culture of personality in modern informatively - educational space, a place and role of educational establishment as facilities of the moral adjusting of the integrated society are analysed, distinguished becoming of national consciousness as determinative in forming of cultural values. In foreshortening of the article of scientific analysis the valued is examined is a semantic aspect, as a determinative is in becoming of culture of personality. Methods are applied empiric and theoretical levels researches, that give possibility more in detail to get to essence of culturological science, and also socioaksiomatuchniu method of logical construction of scientific material. Scientific meaningfulness of work consists in expansion of research space of culturological science, determination of general aspects

Gastcollege voor de master kunsteducatie, 13/2/2017, Hanzehogeschool/NHL, Groningen, NL

A proposal of itinerant activities for children from 0 to 6 years in the neighborhood of Benimaclet (Valencia). Creation of an itinerary of shows and workshops for the nuturing space Pequeño Mus. Upbringning, learning and unlearning., Propuesta de actividades itinerantes para los niños de 0 a 6 años en el barrio de Benimaclet (valencia). Creación de un itinerario de espectáculos y talleres para el espacio de crianza Pequeño Mus. Crianza Aprendiendo y desaprendiendo.

Autorka prezentuje w oparciu o przegląd literatury przedmiotu działania edukacyjne w muzeach skierowane do dzieci i młodzieży jak również do różnych grup osób dorosłych i starszych. W kontekście pedagogiki kultury, edukacji kulturowej i kulturalnej, wychowania estetycznego, wychowania przez sztukę, edukacji historycznej ukazuje muzeum jako ważny obszar badań edukacyjnych, który w Polsce stosunkowo mało jest eksplorowany w szczególności przez środowisko pedagogów. Zwracając uwagę na dynamiczny rozwój muzealnictwa w Polsce w ostatniej dekadzie, na wybranych przykładach działań prowadzonych przez muzea i literatury przedmiotu wskazuje na muzeum jako aktualną i ważną przestrzeń dla wychowania do aktywnego uczestnictwa w kulturze. Zwraca uwagę na potrzebę podejmowania badań nad edukacją muzealną przez środowisko pedagogów, nauczycieli w aktywnej współpracy z muzealnikami i animatorami kultury. The author presents, on the basis of literature review, educational activitiesin museums addressed to children and youth as well as to various groups of adults and plder [eople. In the context of pedagogy of culture, culture and cultural education, aesthetic education, art education, historical education, the author presents museum as an important area of educational research, which is relatively little explored by pedagogical community in Poland. Noting the dynamic development of museums in Poland in the last decade, on the basis of exemplary activities in museums and literature, the author highlights museum as actual and important space for education for active participation in culture. She draws attention to the need to undertake research on museum education by pedagogues and teachers in active collaboeation with museum experts and cultural animators.

A systematic introduction to culture education for (prospective) primary education teachers.

The current century we are in, is an age of change and transformation. Change in a positive meaning is the first step of developing, with a transformation of a forward looking face through creativity, notion and values. Today, Contemporary culture, Contemporary art, s Contemporary society and of course Contemporary mankind is mentioned with different discourses and different values. As a result of all of the transformation related to contemporary culture, art and society transformation in this paper focuses on key points related to critical reactions; dead end to criticism, social upheaval and consumption frenzy, culture and education policy, the reflection of change on the art education and aim limits in art and culture education.

Įvairių šalių mokslininkai didelį dėmesį skiria socialinei kultūrinei veiklai bendruomenėje, ypač išskirdami meno ugdomąją funkciją, kaip turinčią didelę reikšmę ugdant žmogaus dvasinį pasaulį ir vertybių sampratą. Socialinės kultūrinės veiklos tikslas – leisti žmonėms socialiai ir kultūriškai veikti visuomenėje. Socialinė kultūrinė veikla mokykloje padeda išvengti socialinių problemų, mažina socialinę atskirtį, aktyvina visą mokyklos bendruomenę. Tyrimu siekta atskleisti kultūrinės edukacijos raišką sprendžiant socialines problemas. Tyrime dalyvavo bendrojo lavinimo mokyklų vadovai, mokytojai, 14–18 metų mokiniai ir savivaldybių kultūros skyrių specialistai. Mokslinės literatūros analizė parodė, kad kultūrinės edukacijos organizavimas bendrojo lavinimo mokyklose padeda mokiniams pasinaudoti savo artimiausioje aplinkoje esančių muziejų, kitų kultūrinių įstaigų teikiamomis paslaugomis. Daugelis krašto muziejų, bibliotekų, teatrų, kitos kultūros įstaigos siūlo įvairių edukacinių programų, pritaikytų skirtingo amžiaus mokiniams. Šios programos yra viena iš galimybių susipažinti su šalies istorija, gamta, geografija ir pan., praplėsti mokyklines žinias bei pažinimo ribas, be to, tai svarbus pozityviosios socializacijos veiksnys, kuriuo siekiama asmenybės lygmeniu įtvirtinti visuomenės kultūrą ir įgyvendinti negatyvios socializacijos prevenciją. Nustatyta, kad mokinių kultūrinė edukacija reiškiasi teikiant socialines kultūrines paslaugas, organizuojant mokinių išvykas į teatrus, muziejus, kultūrinius ir pramoginius renginius, vykdant kitus meninius ir kultūrinius projektus. The researchers from a wide range of countries devote a considerable attention to socio-cultural activity in a community emphasising the educative function of arts as crucial in developing individual’s spiritual world and his/her perception of values. The purpose of socio-cultural activity is to allow for individual’s social and cultural activity in the society. Socio-cultural activities at school facilitate prevention of social problems, reduce social exclusion and activate school community

A systematic introduction to culture education for (prospective) primary education teachers.

A systematic introduction to culture education for (prospective) primary education teachers.