Search

GİRİŞ: Bu çalışmanın amacı multipl skleroz (MS) tipleri üzerine sigaranın etkilerini ve bu etkilerin IL 17 ve 23 düzeyleri ile ilişkisini araştırmaktır.YÖNTEM: Klinik izole sendrom (KİS), relapsing remitting MS (RRMS), primer progressif MS (PPMS), sekonder progressif MS (SPMS) ve sağlıklı kontrol olgularından periferik kan örnekleri alınmıştır. Sigara tüketim alışkanlıkları bu çalışma için hazırlanmış bir anket aracılığı ile sorgulanmıştır. Hastalar ve kontroller sigara tüketim alışkanlıklarına göre hiç içmemiş, bırakmış ve aktif içici olarak gruplandırılmıştır.SONUÇLAR: Çalışmamıza 60 multipl skleroz tanılı hasta ile 20 sağlıklı kontrol dahil edilmiştir. Multipl skleroz hastaları 8 KİS, 32 RRMS, 15 SPMS ve 5 PPMS tanılı hastadan oluşmaktadır. Çalışmamızda; aktif olarak sigara içimi MS hastalarında daha yüksek atak/yıl oranı ile ilişkili bulunmuştur. Sigara içimi daha düşük IL 23 düzeyleri ile ilişkilidir. Sigara dumanına pasif maruziyet, ilerleyen dönemde kranyal MR görüntülemelerde atrofi ile ilişkili iken,iIn utero maruziyet, polisemptomatik hastalık başlangıcı ile ilişkili olduğu gözlenmiştir. Annesi, kendisinin çocukluk döneminde sigara içmiş hastalarla, içmemiş hastaların başlangıç semptomları farklılık arz etmektedir.SONUÇ: Bu çalışma bağlamında, sigara tüketiminin ve pasif maruziyetin MS hastalığı üzerine olumsuz etkileri mevcuttur. Bu ilişkinin Th17 yolağı üzerine etkileri net değildir. Sigara bırakılması önerilerinin ve programlarının, MS hastalarının faydasına olacağı açıktır. INTRODUCTION: The aim of the study was to investigate whether there is any effect of smoking status in the different subtypes of multiple sclerosis (MS) and IL 17 & IL23 levels.METHOD: Blood samples were obtained from patients who are diagnosed with clinically isolated syndrome (CIS), relapsing-remitting MS (RRMS), primary progressive MS (PPMS), secondary progressive MS (SPMS) and healthy controls. Smoking habits are questioned via the specifically created questionnaire. Patients and controls are grouped into three subgroups according to smoking status as active smokers, former smokers and never smokers. RESULTS: There were 60 patients and 20 age-sex matched healthy controls. The patient groups consisted of 8 CIS, 32 RRMS, 15 SPMS and 5 PPMS cases. Actively smoking is proportionate with higher attack rate per year. Smoking is reversely proportionate with IL 23 levels. Passive smoking is associated with atrophy in the follow up cranial MRI. In utero exposure is associated with polysymptomatic disease onset. The onset symptoms between patients whose mothers have smoked during patients' childhood differ from each other.CONCLUSION: This study shows detrimental effects of smoking and passive smoking on MS. The relationship between these adverse effects and Th17 pathway is not clear. It is evident that MS patients should be adviced against smoking and should be directed to programs for quitting smoking. 108

Klinik pratikte birçok baş ağrısı hastası atak sıklığı ve şiddetinin mevsime ya da hava durumuna göre değiştiğini belirtse de epizodik baş ağrılarında atakların özelliklerinin hava durumu ile ilişkisi çok belirgin değildir. Baş ağrısı hastaları sıklıkla hava durumu değişikliklerinin baş ağrısını başlattığını ve semptomları kötüleştirdiğini ifade ederler. Biz bu çalışmada hava durumu değişkenlerinin (sıcaklık, rüzgâr hızı, rüzgâr yönü, nem, basınç, ultraviyole (UV) indeksi ve güneşlenme süresi) epizodik migren ve epizodik gerilim tipi baş ağrısının (EGTBA) atak sıklığı, süresi ve şiddetini nasıl etkilediğini belirlemeyi ve ayrıca hava durumu verilerinin baş ağrısı atak süresi, şiddeti ve sıklığı üzerine etkileri açısından bu iki epizodik başağrısı tipini karşılaştırmayı planladık. Uluslararası baş ağrısı topluluğu [International Headache Society(IHS)] tarafından 2004 yılında yayımlanan ve dilimize çevirisi yapılan Uluslararası baş ağrısı sınıflandırmasına [International Classification of Headache Disorders-ICHD-II] göre tanı alan elli epizodik migren ve elli EGTBA hastası çalışmaya dâhil edildi. Çalışmaya dâhil edilen olguların nörolojik değerlendirmesi yapıldıktan sonra kliniğimizde kullanılan Baş Ağrısı Değerlendirme Formu dolduruldu. Hastalara baş ağrısı takibi için birer adet günce verildi. Ağrı süresi, sıklığı ve şiddeti ile ilgili elde edilen bulguların günlük olarak alınan hava durumu verileri ile ilişkisi incelendi ve iki baş ağrısı grubu meteorolojik verilerin ağrı özelliklerine etkisi açısından birbirleri ile karşılaştırıldı. Çalışmanın istatistiksel analizlerinde, sürekli değişkenlere ait tanımlayıcı istatistikler ortalama, standart sapma, medyan, minimum ve maksimum değerleriyle, kategorik değişkenler frekans ve yüzde ile gösterildi. Normal dağılım gösteren değişkenlerin iki grup karşılaştırmalarında iki ortalama arasındaki farkın önemlilik testi, normal dağılım göstermeyen değişkenlerin iki grup karşılaştırmalarında Mann Whitney U testi kullanıldı. Çalışmadaki tüm istatistiksel karşılaştırmalarda p değeri 0,05'in altındaki karşılaştırmalar istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Çalışmamızda migren tipi baş ağrılarında rüzgar hızı ortalamalarının gerilim tipi baş ağrısı (GTBA) ile kıyaslandığında anlamlı derecede yüksek olduğu görülürken, UV indeksi ortalamalarının ise GTBA ataklarında anlamlı düzeyde yüksek olduğu tespit edildi (sırasıyla p=0,018 ve 0,039). GTBA ataklarında UV indeksi ortalaması kadınlarda erkeklere kıyasla anlamlı derecede yüksek bulundu (p=0,044). GTBA ataklarında güneşlenme süresi ortalaması da yine kadınlarda erkeklere oranla anlamlı derecede uzun saptandı (p=0,050). Analizlerimiz migren hastalarının yaş ortalaması arttıkça atakların olduğu günlere ait hava sıcaklığı ortalamasının düştüğünü gösterdi (r=-0,146 ve p=0,046). Sonuç olarak; migren ve GTBA hastalarında tedavi düzenlenirken bu bulgular doğrultusunda hava şartları ile ilgili öneriler ve uyarılarda bulunulabilir. Bu bilgilendirmeler hastalara günlük yaşam aktivitelerini düzenlemeleri konusunda yol gösterici olabilir. Aynı zamanda tedaviye cevapsızlık durumlarında mevcut tedavinin gözden geçirilmesi sırasında hava durumu baş ağrısı ilişkisinin göz önünde tutulmasının önemi unutulmamalıdır. In clinical practice, although patients with headache report that frequency and severity of attacks change by seasons and weather conditions; there is not a distinct relation between characteristics of attacks in episodic headaches and weather conditions. Patients with headache often imply that change in weather conditions triggers headache off and impairs its symptoms. In this study, we aimed to assess how variants of weather conditions (temperature, wind velocity, wind direction, humidity, pressure, ultraviolet (UV) index and sunshine duration) affect severity, duration and frequency of attacks in episodic migraine and episodic tension-type headache (ETTH) and compare these two types of episodic headaches in terms of effects of weather conditions on duration, severity and frequency of headache. Fifty patients with episodic migraine and fifty patients with ETTH diagnosed with International Classification of Headache Disorders (ICHD-II) which published by International Headache Society (IHS) in 2004 and translated to our language, are included. After the patients examined neurologically, they filled out a Headache Assessment Form used in our clinic. Each one is given diaries to observe headache. Relation between weather conditions and findings regarding severity, duration and frequency of headache are assessed and two types of headaches are compared in terms of effects of weather condition to characteristics of headaches. In statistical analysis of our study, defining statistics regarding continuous variables were shown by mean, standart deviation, median, minimum and maximum values, categorical variables were shown by frequency and percentage. The suitability of continuous variables for normal distribution were shown by Shapiro Wilk test..In comparisons of two groups, unpaired t-test for variables which have a normal distribution and Mann Whitney U test for variables which do not have normal distribution were used. In all statistical comparisons in our study, p values less than 0.05 are considered statistically significant. In our study,it is determined that mean wind velocity in episodic migraine is significantly higher than the values in tension-type headache (TTH) and mean UV index is significantly higher in attacks of TTH (one by one, p=0,018 and 0,039) Mean UV index reported significantly higher in women than men (p=0,044). Mean sunshine duration in attacks of TTH reported significantly longer in women than men (p=0,050). Our analysis showed that when mean age gets higher in patients with migraine, mean temperature in the days with attack gets lower (r=-0,146 and p=0,046). Consequently, with these findings patients with migraine and TTH can be advised or warned regarding weather conditions in medical treatments. These briefings can be leading for patients to modify their lifestyles. However, when treatment is reconsidered due to unresponsiveness to treatment, it is notable to take into consideration relation between headache and weather conditions. 92

Giriş : İnme yaşlanan toplumlarda sosyoekonomik önemi gittikçe artan bir hastalıktır. Dünya Sağlık Örgütü'nün (DSÖ) verilerinde 1990 yılında inme dünya genelinde ikinci, gelişmiş ülkelerde üçüncü ölüm nedeni olarak gösterilmiştir. Sakatlık ve işgücü kaybının ise birinci nedenidir. Son dönemlerde inme ile ilişkili mortalite oranı azalırken inme insidansında yükselme olmuş ve dizabilite ile yaşayan inme geçirmiş kişi sayısı artmıştır. Bu artış, inme geçiren kişinin kendisi, ailesi, toplum ve sağlık sektörü için büyük emosyonel ve sosyoekonomik sonuçlar doğurmaktadır. Ayrıca son dönemlerde inme ile ilişkili hospitalizasyon oranlarında artış olduğu izlenmiştir. Hospitalizasyon oranında artış ile birlikte hastanede kalış süresinde ve mortalite oranlarındaki düşüş korumanın iyileşmesi değil, inmenin daha iyi tedavisi olduğu görüşünü desteklemektedir. İskemik inme hastasında erken kan akımı sağlanmasının uzun dönem morbidite üzerine etkili olduğu çalışmalarla kanıtlanmıştır. Bu nedenle, çalışmaların çoğu rekanalizasyon ve reperfüzyon odaklıdır. Amaç : Çalışmanın amacı, hastane öncesi ve hastane içi faktörlerin, akut iskemik inme hastalarında prognozu ne şekilde etkilediğini bulmaktır.Materyel ve metod : Araştırmamız hastane öncesi ve hastane içi faktörlerin prognoz üzerine etkisini belirleyen kohort çalışmasıdır. Araştırmaya; Haziran 2015 – Ağustos 2015 tarihleri arasında semptom başlangıcının ilk 24 saatinde Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi acil servisine başvuran, klinik, laboratuvar bulgular ve radyolojik tanı yöntemleriyle (bilgisayarlı tomografi (BT) ve/veya manyetik rezonans görüntülemesinde (MRG)) akut iskemik inme tanısı alan 18 yaşından büyük 80 hasta alındı. Dışlama ölçütü, dizabiliteye neden olabilecek başka bir komorbit durum olarak kabul edildi. Hastalar inmeyi takiben ilk 24 saat, 3.gün, taburculuk sırasında ve 3.ayda rutin İnme Poliklinik kontrolünde değerlendirildi.Bulgular ve Sonuç: Çalışmamızda 75 yaş üzeri hastalarda prognoz daha kötü saptanırken, vücut kitle indeksi ˃25 ve sigara kullanım öyküsü olan hastalarda prognoz daha iyiydi. 3.ayda kötü prognoza sahip hasta oranı tüm populasyonda % 27.5; 3.ay mortalite oranı ise % 18.75 olarak saptandı. 270 dakikanın altında başvuran hastalarda prognoz, 270 dakikanın üzerinde başvuran hastalara kıyasla daha iyiyken, trombolitik tedavi uygulanan hastalarda 3.ayda iyi fonksiyonel sonuç, uygulanmayanlara göre farklı bulunmadı. Duysal semptomla başlayan hastalarda semptom-kapı süresinin anlamlı derecede uzun olduğu, motor semptomların ise semptom – kapı zamanını kısalttığı görüldü. Hastane içi faktörlerden kapı – beyin görüntülemesi ve kapı – anjiografi süreleri semptom – kapı zamanı 270 dakikanın altında olanlarda daha düşük bulundu. Ayrıca, yatış süresi uzun olan, ilk gün ortalama kan şekeri 120 mg/dL, vücut sıcaklığı 36.7 C º'nin üzerinde olan hastaların prognozu kötü seyretti. Sonuç olarak, bu çalışmada, akut iskemik inme hastalarında hastane öncesi faktörlerden inmenin duysal semptomla başlaması prognozu kötü yönde etkilerken, uyarıcı motor semptomun prognozu iyi yönde etkilediği görüldü. Hastane içi faktörlerden ise yatış süresinin uzun olması, kan şekeri kontrolünün sağlanamaması ve yüksek vücut sıcaklığı kötü prognozla ilişkili saptandı. Background: Stroke is a disease that becomes increasingly important socioeconomically in aging societies. According to the data of World Heath Organization (WHO, 1990), stroke is the second leading cause of death worldwide, third leading cause in developed countries. In addition, stroke is an important cause of long term disability. Increase in the incidence of stroke with decreased stroke-related mortality caused high prevalence of stroke and disability, with the consequences of serious emotional and socioeconomic problems for the stroke patients, care givers, families, and the health sector. In addition, it was observed that there is an increase in stroke-related hospitalization rates nowadays. There has been an increased rate in hospitalization, where the rates of mortality an in-hospital periods have been decreased. This supports the concept that the treatment of acute stroke stroke is more effective than the preventive measures. Administration of intravenous recombinant tissue-type plasminogen activator as soon as possible to eligible patients is the basis of the stroke treatment. Providing blood flow as soon as possible is effective on long term morbidity in patient with ischemic stroke. Therefore, most of trials have been focused on recanalization and reperfusion.Purpose: The goal of the study is to explore how prehospital and inhospital factors influence the prognosis of patients with acute ischemic stroke.Materials and Method: Our study is a cohort study to determine the impact of prehospital and inhospital factors on prognosis. 80 patients over the of age 18 were included, admitted to Medical Faculty of Dokuz Eylul University, Emergency Department within the first 24 hours of the symptoms. Diagnosis of acute ischemic stroke was based on clinical, biochemical and diagnostic imaging (Computed Tomography (CT) and/or Magnetic Resonance Imaging (MRI)) findings. Patients were included between June 2015 and August 2015. Another comorbid state is considered as an exclusion criteria. Patients have been evaluated within the first 24 hours, third day, during discharge and after third month.Results and conclusion: The prognosis was poorer in patients above age 75. Patients with Body Mass Index (BMI) above 25 and with smoking history had better prognosis. Rate of patients with poor prognosis was 27.5% in all population, with the mortality rate of 18.75% in third month. While prognosis of patients applied earlier than 270 minutes was better than patients those applied later than 270 minutes, funcitonal outcomes of patients who have given trombolytic therapy was not different from patients who have not recieved this therapy, after third month. It was observed that symptom-door time was significantly longer in patients who experienced sensorial disturbances as the first symptomes. Motor symptom as warning signs caused shorter sympthom-door times. It has been found that door-to-brain imaging and door-to-angiography times were shorter in patients whose symptom-door time was shorter than 270 minutes. Prognosis was poor in patients with long length in hospital, and with blood glucose level above 120 mg/dl and the body temperature above 36.7°C in the first day.In conclusion, patients with acute ischemic stroke had poor prognosis when stroke began with sensory symptoms. Motor symptoms as warning sign had positive effects on prognosis. Longer length of stay in hospital, unregulated blood glucose, higher body temperature had negative effects. 65

Amaç: Obstruktif uyku apne sendromu (OUAS) için önemli bir semptom olan gündüz aşırı uykululuk (GAU), bireyin kognitif ve fiziksel performanslarında düşüşe, iş ve trafik kazalarına sebebiyet vermektedir. GAU'nun tespitinde ve tedavi etkinliğinin takibinde, uygulama kolaylığı ve maliyetsiz oluşu nedeniyle en sık ve yaygın kullanılan testlerin başında Epworth uykululuk ölçeği (EUÖ) yer almaktadır. Bu çalışmanın amacı OUAS hasta grubunda GAU'yu demografik ve polisomnografik verilerle tartışmak ve kullanmakta olduğumuz EUÖ'nün işlerliğinin gücünü değerlendirmektir.Gereç ve yöntem: Araştırma Ocak 2014-Şubat 2016 tarihleri arasında Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı Uyku Bozuklukları Polikliniği'nde polisomnografik (PSG) olarak OUAS tanısı konulmuş hastalara ait verilerin retrospektif olarak incelenmesi ile gerçekleştirilmiştir. Gündüz aşırı uykululuğun EUÖ ile değerlendirildiği erişkin yaştaki tüm hastalar çalışmaya alınmıştır. İstatistik analizleri SPSS 15 kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Anlamlılık düzeyi olarak p

Amaç: Valproik asit, geniş kullanım yelpazesi ve yüksek etkinlik düzeyi göz önüne alındığında gerek epilepside gerekse diğer nöropsikiyatrik bozukluklarda sık reçete edilen bir ilaçtır. En iyi bilinen yan etkisi tremordur ve %6-80 oranında rastlanmaktadır. Bu çalışmada literatürdeki eksikliğe dikkat çekip kendi verilerimizi kullanarak VPA kullanan ve tremor yakınması olan hastaların klinik ve elektrofizyolojik özellikleri ve yaşam kalitesine etkisi ortaya konulmaya çalışıldı.Hastalar ve yöntem: Bir yıl içerisinde Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim Dalı Epilepsi Polikliniği'ne başvurmuş ve epilepsi nedeniyle VPA kullanan hastalar yan etkiler açısından sorgulandı. Tremoru olan 46 sayıda olgu, tremoru olmayan 8 sayıda kontrol grubu ile karşılaştırıldı. Hastalarda tremor varlığı klinik gözlemin yanısıra polimiyografik olarak elektromiyografi (EMG) kaydı ile gösterildi. Elektrofizyolojik ve klinik özelliklerin metabolik parametreler, ilaç kan düzeyi ve ilaç kullanım süresi ile olan ilişkisi, çalışma ve kontrol grupları (yaş ve cinsiyet açısından denk) arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılıklar olup olmadığı araştırıldı.Bulgular: Toplam 40 olguda postural tremor, 28 olguda kinetik ve 13 olguda istirahat tremoru mevcuttu. Yimi dört olguda ise miyoklonus saptandı.. Tremoru olan grupta kullanılmakta olan VPA dozunun daha düşük bulunmuştur (p=0,046). Tremorun VPA kan düzeyi, politerapi ve epileptik sendrom tipinden etkilenmediği saptanmıştır. Ayrıca bizim hastalarımızda tremor hafif düzeydeydi ve günlük yaşam aktivitelerinde belirgin bozulmaya neden olmamıştır.. Sonuç: Çalışmamızda VPA kullanan hastalarda tremorun oldukça sık olduğu, muayene ve elektrofizyolojik inceleme dahil edildiğinde saptanma olasılığının arttığı görülmüştür. GABAerjik bir ilaç olan VPA'nın tremor tedavisinde kullanılan diğer GABAerjik ilaçların aksine tremora neden olması paradoksik durmaktadır. Literarürde VPA'nın beyinde GABA ile birlikte homovalinik asit, serotonin düzeylerini de arttıdığı görülmüştür, tremorejenik özelliğinin de bu yolla bağlantılı olabileceği akla gelmektedir. Objectives: Valproate has a wide range of indications and high effectivity, therefore it is a commonly prescribed drug in epilepsy cases as well as in other neuropsychiatric conditions. The best demonstrated side effect of VPA is tremor and is observed in 6-80% of the cases. Here in this study, we aimed to reports the missing points in the previous literature and to demonstrate the impact of VPA on the quality of life by observing the patients with tremor due to VPA exposure and by reporting their clinical and electrophysiological properties. Patients and Method: Patients admitted to Cerrahpaşa Medical Faculty, Neurology Department, Epilepsy Outpatient Clinic in a period of 1 year time, to whom VPA was introduced due to the diagnosis of epilepsy, were evaluated with regard to the side events. As the case group, 46 patients with tremor were recruited and for the control group 8 without tremor were included in the study. The presence of tremor not only reported by observation but also documented polymyographically via electromyographic examination (EMG). It was also evaluated if there are any statistically significant differences between the case and the control groups (which are similar for the age and sex) with regard to the relation between the metabolic parameters and the drug level in blood, and the electrophysiological and clinical parameters. Results: Postural tremor was evident in 40 cases, whereas kinetic tremor was observed in 28 and in 13 cases resting tremor was reported. There were myoclonus in 24 patients. It was reported that the dose of VPA in tremor group was higher (p=0.046). It was reported that tremor was not influenced by the VPA blood level, combination therapy or the subtype of epileptic syndrome. Furthermore, in our patients tremor was mild and did not have a prominent impact on the quality of life. Conclusion: We observed that the incidence of tremor in patients using VPA was high and it is even more easier to demonstrate tremor in such patients if examinations and electrophysiological studies are used together. It is a paradox that VPA, a GABAergic drug, in contrast with the other drugs in this group used to treat tremor, makes a tendency towards tremor. It was previously reported in studies that VPA, not only increases GABA, but also increases Homovanillic acid and serotonin levels in neurological system and therefore contributes to tremor formation 72

Giriş ve Amaç: Alzheimer Hastalığı (AH) sinsi başlangıçlı, en sık olarak bellek sorunlarının ön planda olup diğer kognitif alanların da etkilendiği, ön planda temporolimbik ve neokortikal bölgelerde amiloid plaklar, nörofibriler yumaklar ve nöronal kaybının eşlik ettiği bir nörodejeneratif hastalıktır. İnflamatuar süreçler AH'de klinikten çok uzun zaman önce ortaya çıkmakta ve nörodejenerasyona eşlik etmektedir. Çalışmamızda inflamatuar sitokinlerden olan, AH'de amiloid plakların nörotoksik hale gelmesinden sorumlu olduğu düşünülen IL-1β'nın serum düzeyleri incelenmiş, klinik özellikler ve nöropsikiyatrik test sonuçları ile korelasyonları incelenmiştir. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Otuzsekiz AH, 38 sağlıklı kontrol olgusu alınmıştır. AH olguları Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı Demans Polikliniği'nde takip edilen hastalardan 24.12.2012 – 28.08.2015 tarihleri arasında alınmıştır. Kontrol grubu hastalar ile benzer yaş ortalamasına ve cinsiyet dağılımına sahip sağlıklı bireylerden oluşmuştur. AH ve kontrol olgularında serum IL-1β düzeyleri ELISA yöntemi ile incelenmiştir. Hem hasta hem kontrollere Minimental Test Skoru (MMSE), Geriatrik Depresyon Ölçeği (GDÖ) uygulanmış, ayrıca AH grubuna ek olarak Global Bozulma Ölçeği (CDR), ayrıntılı nöropsikolojik test bataryası, Nöropsikiyatrik Envanter (NPI) uygulanmıştır. Bulgular: Hasta ve kontrol gruplarının serum IL-1β ölçümlerinin istatistiksel olarak farklı olmadığı, hasta grubunda IL-1β ölçümünün MMSE ve GDÖ ile korele olmadığı saptandı. Hasta grubunda IL-1β ölçümünün diğer klinik verilerle de ilişkisinin anlamlı olmadığı saptandı. Hastaların nöropsikolojik testlerinden yalnızca Saat Çizme Testi ve Görsel Öğrenme Puanı ile serum IL-1β düzeyi arasında orta düzeyde negatif anlamlı korelasyon saptandı. Diğer nöropsikolojik test sonuçları ile anlamlı korelasyon saptanmadı. Sonuç: Bizim çalışmamız AH ve sağlıklı kontroller arasında serum IL-1β seviyesi açısından anlamlı farklılık saptanmadığı çalışmalardandır, ancak saat çizme testi ve görsel öğrenme puanı ile elde edilen orta düzeyde negatif korelasyon zayıf bir bağlantıyı ortaya koymaktadır. Bu sonuç çok sayıda hastanın dahil edildiği geniş ölçekli çalışmalarda daha kuvvetli bağlantıların saptanacak olmasına işaret edebilir. Introduction and Purpose: Alzheimer's Disease is a neurodegenerative disease which affects most commonly memory and then other cognitive domains. It has an insidious onset and is accompanied by the temporolimbic and neocortical amyloid plaques, neurofibrillary tangles and neuronal loss. Inflammatory processes begins years before and accompany to neurodegeneration. We examined blood serum levels of IL-1β that is assumed to be responsible from amiloid plaques to become neurotoxic and its correlations with neuropsychiatric tests. Material and Method:In the present study, 40 AD patients and 40 healthy control (HC) subjects were included. AD patients were selected consecutively from Dementia outpatient clinic in Dokuz Eylül University, Department of Neurology between the dates of 20.06.2012-20.03.2015. Control cases were selected from the healthy elderly volunteer persons with similar demographic features. We characterized the expression of IL-1β in sera by ELISA in patients with AD and control cases. All the patients and controls also were examined with the Mini Mental State Examination (MMSE) and Geriatric Deppression Scale (GDS), and the patients examined with global deterioration scale (CDR), detailed neuropsychological battery and neuropsychiatric inventory (NPI). Results: The concentration of IL-1β in sera from patients with AD was not different from controls. Serum IL-1β does not correlate with MMSE and GDS in patients. We did not find any correlation between serum IL-1β levels and clinical parameters of AD. We found moderate negative correlation between serum IL-1β levels and Clock Drawing Test and Visual Learning Points and did not find any correlation with other neuropsychological test results. Discussion: Our study supported that the serum IL-1β level, as an indicator of inflamattion; is not different between AH and HC. However, a weak correlation between some neuropsychological tests and IL-1β implies that studies with larger population may find positive results. 78

Giriş: Beyin damar hastalığına bağlı, serebral, spinal ya da retinal infarkt nedeniyle ortayaçıkanfokal nörolojik bulgulara yol açan klinik tablo inme olarak adlandırılır. İnmelerin %80-85 gibi büyük bir çoğunluğu tıkayıcı damar hastalığına bağlı olup iskemik inmeleri oluşturur.Özellikle akut inme tedavisindeki gelişmelere rağmen inme, tüm dünyada ölüm nedenleriiçerisinde koroner arter hastalıklarından sonra ikinci sırada yer almaktadır. Erişkinlerde,sakatlık ve işgücü kaybının ise birinci nedenidir. İnme nedenleri içinde büyük arteraterosklerozuna bağlı iskemik inme önemli bir yer tutmaktadır. Medikal tedavinin yanındahastanın durumuna ve arter darlık derecesine göre bazı hastalara cerrahi ile endarterektomi yada endovasküler yöntemle stent uygulaması gerekli olmaktadır. İnme hastalarının sadece akutdönemde tedavisi değil, inmeden sonraki izlemleri, bu izlemlerde gerekli tetkiklerinyapılarak, tedavilerin düzenlenmesi inme tekrarın önlenmesinde, ikincil korumada hayatiönem taşımaktadır.Amaç: Bu araştırmanın amacı; cerrahi ya da stentleme yapılmamış geçici iskemik atak veiskemik inme hastalarının izlem sonuçlarını değerlendirmektir. Akut inme dönemindenörovasküler görüntüleme (VG) yapılmış, cerrahi yada stentleme endikasyonu konmamış, yada endikasyon konmuş ancak herhangi bir nedenle girişim yapılamamış hastaların karotisdarlıklarının izlemde ne durumda olduklarını öğrenmektir. Bu amaçla, medikal tedaviyleizlenen hastaların VG sonuçlarına bakılarak semptomatik taraftaki karotis arterin durumudeğerlendirilmiştir.Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada Ocak 2011-Ocak 2014 tarihleri arasında SerebrovaskülerHastalıklar (SVH) polikliniğine kaydedilmiş, endarterektomi ya da stent uygulanmamış,iskemik inme ve geçici iskemik atak tanılı toplam 940 hastanın tıbbi bilgileri çalışma içinincelenmiştir.Hastaların ayrıntılı demografik verileri, inme tipleri, vasküler risk faktörleri,akut dönem ve izlemlerindeki VG sonuçları, medikal tedavileri kayıt edilmiştir. Verilerin istatiksel analizi SPSS 15.0 programı ile yapılmıştır. Veri; yüzde dağılımve ortalama vestandart sapma ile özetlenmiştir. Akut dönem ve izlemlerdeki vasküler görüntülemesonuçlarının uyumu Kappa analizi ile değerlendirilmiştir.Bulgular: Çalışmaya alınan 394'i kadın 546'si erkek toplam 940 hastanıninme geçirdikleridönemdeki yaş ortalaması erkeklerde 64.29 ±11,9 (24-96 yaş), kadınlarda 65.78 ±14.4 (20-92yaş) olarak bulundu. İskemik inme hastalarının 170'inde (%18.1) büyük damar aterosklerozu(BAA), 232'sinde (%24.7) kardiyoembolik inme (KEİ), 269'unda (%28,6) küçük damaroklüzyonu (KDO), 50'sinde (%5.3) diğer nedeni bilinen inme (DNBİ) ve 93'ünde (%9.9)sebebi bilinmeyen inme (SBİ) ve 126'sında (%13.4) geçici iskemik atak (GİA)saptanmıştır.Hastalarda en sık görülen risk faktörleri sırasıyla hipertansiyon (HT),hiperlipidemi (HL) ve diyabetes mellitus (DM) idi.Hastaların polikliniğimizde izlemsürelerine baktığımızda 460 hastanın (%48.9) 2 yıldan uzun süre izlendiği, 107 hastanın 1-2yıl, 78 hastanın 6-12 ay, 76 hastanın 3-6 ay, 219 hastanın 3 aydan az süreyle izlenmiş olduğusaptandı. İzlem VG'ler inmeden sonraki 3-6 ay, 6-12 ay, 1-2 yıl, 2-5 yıl içinde ve 5 yıldansonrası dilimlerde incelendi. 60 hastanın inme öncesi VG'si mevcuttu. 854 hastanın (%90.9)akut dönemde vasküler görüntüleme bulgularına ulaşılabildi. İzlemde239 hastanın 3-6 ayda,290 hastanın 6-12 ayda, 327 hastanın 1-2 yılda, 281 hastanın 2-5 yıl içinde ve 160 hastanın 5yıldan sonrası dilimlerde VG'si mevcuttu. Akut dönemde VG sonuçlarına baktığımızda, 615hastanın VG'si normaldi, 114 hastada anlamlı darlık oluşturmayan ( 5 yıl VG sonuçlarınınuyumuna bakıldığında, en yüksek uyum akut dönem ile 3-12 ay izlemde olmak üzere,tümizlem sonuçları akut dönem VG sonuçlarıyla uyumluydu ( p 5 years, the highest compliance in acute period was detected and all follow-upresults were consistent with acute vascular imaging results (3 to 12 months follow-up) (pvalue

Migrene sıklıkla eşlik eden vertiginöz semptomlar ve denge bozukluklarının oluş mekanizmasını anlamak, migren ve denge sistemi arasındaki etkileşimi analiz etmek, bu araştırmalar doğrultusunda mekanizmanın anlaşılmasına dolayısı ile tedavi protokollerinin geliştirilmesi yönünde katkı sağlamak amaçlanmıştır. Çalışmaya IHS III Beta kriterleriyle tanı konulmuş aurasız, auralı, vestibüler migren hastaları ile IHS III kriterlerine göre tanımlanmış herhangi bir başağrısı ölçütünü karşılamayan sağlıklı bireyler alındı. Vertijinöz yakınmaların migrenle ilişkisini ortaya koyabilmek için başağrısı ve başdönmesi formu hazırlandı. Hastalara Videonistagmografi testi (VENG) Berg denge ölçeği (BDÖ) fonksiyonel yürüme testi (FYT) uygulandı. 42 auralı 42 aurasız 17 vestibüler migren ve 23 sağlıklı bireyin kontrol grubu olarak alındığı calışmamızda Migrenli hastaların %22,5'inde kanal parezi (KP) %12,7'sinde yön egemenliği (YE) %7'sinde kalorik hipofonksiyon olmak üzere %42,2'sinde kalorik disfonksiyon saptandı. Aurasız migren grubunda 1 (%2,8) olguda, auralı migren grubunda 1 (%2,9) vestibüler migren grubunda 2 olguda (%13,3) Optik Fiksasyon Supresyonu 0,05). Bu hastaların hiçbirinde ek santral okulomotor patoloji bulgusu saptanmamıştır. Denge yönünden değerlendirildiğinde vestibüler migrenlilerin sağlıklı bireylere ve auralı aurasız migrenlilere göre gözler kapalı dengede duruşu ve çeşitli yürüme aktivitelerini gerektiren Berg denge ölçeği skorlarında istatistiksel olarak anlamlı olmamakla birlikte düşüklük olduğu tespit edilmiştir. Migrenli hastalardaki kalorik test sonuçları; periferik düzeyde bir etkilenmeye işaret etmektedir. Hastalarımız ataklar arası dönemde değerlendirilmiş olup, ileriki çalışmalarda atak döneminde de değerlendirilerek; ortaya çıkan işlevsel farklılıkların incelenmesi ve geniş hasta gruplarında çalışmalar yapmak daha sağlıklı veriler ortaya koyulmasına yardımcı olacaktır. In this study we aimed to understand the mechanisms of vertiginous symptoms and balance disorders frequently accompanying to migraine and to analyze the interaction between balance system and migraine in order to contribute in developing medical protocols. We included migraine patients with aura, those without aura and vestibülar migraine patients who were all diagnosed ackording to IHS III criteria and also included healthy people who don't meet any of these criteria. To see the relationship between vertiginous complains and migraine we prepared a form named 'the form of headache and dizziness'. We applied 'Videonystagmography (VEG)', 'Berg Balance Scale (BBS)' and 'Functional Training Test (FTT)'. In this study where we had 42 migraine patients with aura, 42 migraine patients without aura, 17 vestibülar migraine patients and 23 people as the control group 22,5% of the migraine patients had canal paresis (CP), 12,7% had side dominance (SD), 7,0% had caloric hypofunction and in total 42,2% of the patients had a caloric dysfunction. One case (2,8%) in the migraine group without aura, one case (2,9%) in the migraine group with aura, two cases (13,3%) in the vestibülar migraine group the optical fixation suppression was calculated as 0,05). No additional central oculomotorius pathology was detected in those patients. We detected some low scores in the BBS which much more requires (with respect to the balance mechanism) standing stable and closing the eyes and some training activities in vestibüler migraine patients, even though those scores had no remarkable meaning statistically. The caloric test results in migraine patients sign to an influence in a peripheral level. Our patients were evaluated in the periods between the attacks and it looks like it will be helpful to make same studies in a wider patient group and also during the attacks and to analyze the functional differences occurring in the study in the future. 99

Multipl Skleroz (MS) hem gri hem de ak maddenin etkilendiği santral sinir sisteminin inflamasyon, demiyelinizasyon, aksonal kayıp, gliozisi ile karakterize, farklı klinik gidiş ve nörolojik bulguların görüldüğü kronik inflamatuar ve nörodejeneratif bir hastalığıdır.MS'te başlangıç yaşı hastaların 2/3 ünde 20-40 yaş arasında olup erkek/kadın oranı 2-3/1'dir. Etyolojisi hala kesin olarak bilinmemekle birlikte genetik ve çevresel süreçlerin tetiklediği otoimmün mekanizmaların patogenezde rol aldığı düşünülmektedir. Histopatolojisinde aksonların kısmen korunduğu demiyelinizasyon, inflamasyon, oligodendrosit kaybı ve gliozis ile giden patolojik süreç hakim olup son zamanlarda yapılan çalışmalarda normal görülen ak madde ve gri maddede de trakt spesifik patern yanı sıra inflamasyon alanındaki başlıca TH1, TH17 ve aktive mikroglialardan salınan sitokin, nitrit oksit gibi mediatörler ile birlikte aktive mikrogliaların direkt olarak yol açtığı hasar saptanmıştır. Talamus kortikal ve subkortikal alanlar arasında resiprokal iletişimde önemli bir yapı olup özellikle başta anterior ve dorsomedial nükleuslarının MS hastalarında etkilenmesi kognitif bozuklukla yakından ilişkilidir. MS hastalarında kognitif bozukluk %35-60 oranında görülmekte olup bu bozukluk özellikle dikkat, bellek ve yürütücü fonksiyon alanlarında olmaktadır. Çalışmaya Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi Evliya Çelebi Eğitim Araştırma Hastanesi Nöroloji Anabilim Dalı'nda takipli son 3 ay içinde (Aralık 2015- Mart 2016) MRG'si yapılan, revize 2010 McDonald kriterlerine göre RRMS tanısı almış, 20-50 yaş arasında, sekonder sebeplere ve depresyona bağlı kognitif disfonksiyonu ve son 3 ay içinde akut relaps öyküsü olmayan ve/veya intravenöz yüksek doz kortikosteroid tedavisi almayan 36 hasta ile son 3 ay içinde baş ağrısı nedeniyle nöroloji polikliniğine başvuran nörolojik muayene ve MRG'si normal olan, sekonder sebeplere ve depresyona bağlı kognitif etkilenmesi olmayan 23 sağlıklı birey alındı. Hasta ve kontrol grubuna dikkat, bellek, yürütücü fonksiyonlar, dil ve vizyospasyal alanlara yönelik nöropsikometrik testler uygulandı. Kontrol grubu ile karşılaştırıldığında ortalama hastalık süresi 2 yıl ve ortalama EDSS'si 2 olan erken evre RRMS hastalarında literatürle uyumlu olarak dikkat, bellek ve yürütücü fonksiyonlar alanlarında belirgin etkilenme olup bu etkilenme talamik alan ve korpus kallosum alanındaki azalma ve 3. ventrikül genişliğindeki artış ile korele olarak saptanmıştır. Kognitif rezervi düşük olan yani eğitim süresi 8 yılın altında olan MS hastalarında ise kognitif rezervi yüksek olanlara göre tüm kognitif alanlarda etkilenme saptanmıştır. Çalışmamız kognitif etkilenmenin görüntüleme yöntemleri ile erken dönemde değerlendirilebilmesi ve gelecekte derin gri madde etkilenimine yönelik önlemlerin hastalığın erken döneminden itibaren alınması yol gösterici olması amaçlamıştır. Multiple Sclerosis (MS) is an chronic inflammatory and neurodegenerative disease which affects both gray and white matter, and characterized by inflammation, demyelination, axonal loss and gliosis of the central nervous system, also it presents with different clinical courses and neurologic signs.In two third of the MS patients the age of onset is between 20-40 years. The male / female ratio is 2-3 / 1. Although it is not known with certainty about the etiology, is thought to be involved in the pathogenesis of autoimmune mechanisms triggered by genetic and environmental process. Histopathologically while the axons are partially protected, demyelination, inflammation is dominated by the pathological process leading to oligodendrocyte loss and gliosis.In recent studies the direct damage of activated microglia were identified as well as tract-specific patterns in normal working white and gray matter and with the release of mediators such as cytokines, nitrite oxide from Th1 TH17 and activated microglia in the inflammation area,Thalamus, is an important structure in reciprocal communication between cortical and subcortical areas. Which anterior and dorsomedial nuclei are affected in MS patients are closely related to cognitive impairment. The rate of cognitive impairment seen in 35-60% of MS patients, and especially attention, memory and executive functions are effected. 36 patients and 23 healthy subjects were enrolled in the study in Dumlupınar University Faculty of Medicine, Evliya Celebi Education and Research Hospital Neurology Department, whom had MR imagines in the last 3 months, and had been diagnosed with RRMS according to the revised 2010 McDonald criteria, between 20-50 years of age. The patients whom had secondary causes and depression linked with cognitive dysfunction, and acute relapse history in the last 3 months and/or high dose intravenous corticosteroid therapy were excluded from the study. Control group was consisted of 23 subjects whom admitted to the neurology clinic because of headache in the last 3 months with normal neurological examination and MRI also with normal cognitive function. Neuropsychometric test was performed to the patient and control groups, for the memory, executive functions, attention language, and visuospatial area. The mean disease duration of MS patients were 2 years and the average EDSS'S were 2. Compared with the control group, in accordance with the literature in the early stages of RRMS patients attention, memory and executive functions were significantly affected. This impairment was correlated with the decrease of the thalamic area, and the corpus callosum area, and also correlated with the increase in width of the ventricles. In patients whom had low cognitive reserve that means with a training period less than 8 years, all cognitive domains were affected than those with high cognitive reserve.Our study aims to highlight the importance of evaluating the cognitive impairment by imaging methods to assess the prevention of deep gray matter in the future in the early stage of the disease. 151

Amaç: Bu çalışmanın birincil amacı İdiyopatik PH olgularında tremor, rijidite ve bradikinezi ile KTS arasındaki ilişkiyi değerlendirmektir. İkincil amacı ise, PH olgularının duysal yakınmalarının etyolojik nedenlerini araştırmaktır.Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya Ekim 2015 Şubat 2016 tarihleri arasında Nöroloji Polikliniğine tetkik ve tedavi amacıyla başvuran İdiyopatik PH tanılı 8'i kadın 27'si erkek olmak üzere yaş ortalaması 62,8913,63 olan toplam 35 hasta alınmıştır. Kontrol grubuna ise KTS'ye sebep olabilecek rahatsızlıkları olmayan ve birinci derece yakınlarında PH olmayan 14'i kadın 24'ü erkek toplam 38 birey dahil edilmiştir. Çalışmaya alınan her hastadan ayrıntılı anamnez alınmış, hastaların ayrıntılı fizik ve nörolojik muayene bulguları, Hoehn Yahr Evrelemesi, Birleşik Parkinson Hastalığı Derecelendirme Ölçeği (UPDRS) doldurulmuş, rutin kan incelemeleri yapılmış, üst ekstremitelerde tuzak nöropati protokolünde EMG incelemesi yapılmıştır. Kategorik verilerin karşılaştırılmasında ki kare ve sürekli veriler için bağımsız gruplarda t testi ve mann whitney u testi kullanılmıştır. İstatistik anlamlılık düzeyi %5 olarak alınmış ve analizler için SPSS 21 istatistik paket programı kullanılmıştır.Bulgular: Ortalama hastalık süresi 2,75,30 yıl olarak hesaplanmıştır Katılımcıların %75,3'ünün (55 kişi) EMG bulgusu normal, %16,4'ünün (12 kişi) KTS %6,8'inin (5 kişi) PNP ve bir kişinin de Kübital TS olarak bulunmuştur. Katılımcıların Hoehn Yahr Evrelemesine göre %8,6'sı (3 kişi) Evre 1, %42,9'u (15 kişi) Evre 2, %22,9'u (8 kişi) Evre 3, %22,9'u (8 kişi) Evre 4 ve bir kişi de Evre 5'tedir. Hastaların %85,7'sinde (30 kişi) tremor, %77,1'inde (27 kişi) duysal yakınmalar, %77,1'inde (27 kişi) istirahat tremoru, %8,6'sında (3 kişi) aksiyon tremoru, %88,6'sında (31 kişi) rijidite ve %97,1'inde (34 kişi) beden bradikinezisi mevcuttur. Ayrıca hastaların UPDRS skoru ortalama 43,1122,96, mental durum alt grup puanı ortalama 4,543,07, günlük yaşam aktiviteleri alt grup puanı ortalama 15,318,88 ve motor muayene alt grup puanı ortalama 20,7111,27 olarak hesaplanmıştır. EMG'si normal ve KTS olan hastalar karşılaştırıldığında tremor, duysal yakınma, istirahat tremoru, aksiyon tremoru, rijidite ve beden bradikinezisi bakımından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık saptanmamıştır (p>0,05). EMG bulgusu normal olan grupta motor muayene alt grup puan ortalaması 20,479,33, KTS olan grupta ortalama 22,2314,12 puandır ve bu farklılık istatistiksel olarak anlamlı değildir (p=0,684).Sonuç: Çalışmamızda parkinson hastalarında, hastalığın kardinal belirtilerinden el tremoru, bradikinezi ve rijidite KTS gelişimi ile ilişkili bulunmamıştır. KTS'den bağımsız tüm hastalarda kontrol grubuna göre sinir iletim hızları anlamlı yavaşlama göstermektedir. Parkinson hastalarını KTS gelişme riski açısından gerektiğinde EMG ile değerlendirmek önemlidir. Aim: First aim of this study is to evalute the relationship between tremor, rigidity, bradykinesia and Carpal Tunnel Syndrome (CTS) in Idiopathic Parkinson's Disease (PD) patients. The second aim is to investigate the etiological causes of sensorial symptoms in PD cases.Materials and Methods: This study conducted with 35 Idiopathic PD patients (including 8 women and 27 men with a mean age of 62.8913.63) whom apply for the examination and treatment to the Neurology Clinic between October 2015 to February 2016. For control group, 14 women and 24 men totally 38 people, who doesn't have any illness related to CTS and doesn't have PD in first-degree relatives, included. For each patient, detailed medical history was taken, detailed physical and neurological examination findings, Hoehn and Yahr Staging, Unified Parkinson's Disease Rating Scale (UPDRS) was noted and routine blood tests and EMG examination of entrapment neuropathy in the upper extremity protocol was performed. For categorical data comparison, chi-square test and for continuous data comparison independent groups t test and Mann Whitney U test was used. Alpha was taken 5% for statistically significance and tests were performed with SPSS 21 statistical package programme. Findings: Mean duration of disease was 2.75.30 years. 75.3% (55 people) of participants had normal EMG findings, 16.4% (12 people) had CTS, 6.8% (5 people) PNP and one person had CTS. Hoehn and Yahr Staging of participants were; 8.6% (3 people) Stage 1, 42.9% (15 people) Stage 2, 22.9% (8 people) Stage 3, 22.9% (8 people) Stage 4 and one of the patient was Stage 5. 85.7% (30 people) of patient had tremor, 77,1% (27 people) had sensorial symptoms, 77.1% (27 people) had resting tremor, 8.6% (3 people) had action tremor, 88.6 % (31 people) had rigidity and 97.1 (34 people) had body bradykinesia. Also, mean UPDRS score of the patients were 43.1122.96, mental state subgroup score were 4.543.07, daily living activities subgroup score were 15.318.88 and motor examination subgroup score were 20.7111.27. There were no statistically significance difference between normal EMG patients and CTS patients at tremor, sensorial symptoms, resting tremor, action tremor, rigidity and body bradykinesia (p>0.05). Motor examination subgroup score was 20.479.33 at EMG normal group and 22.2314.12 at CTS group but wasn't statistically significant (p=0.684).Conclusion: To our study, we can not find relationship between development of cardinal findings; hand tremor, bradykinesia and rigidity at PD patients. Independent of CTS, all patients' nerve conduction velocity was slower than control group. EMG test, in terms of the risk of developing CTS, is important for PD patients. 82

Giriş: Başağrısı, servikosefalik arter diseksiyonu (SAD) hastalarında sık karşılaşılan bir semptomdur. Amacımız SAD hastalarında diseke olan damar ve lokalizasyonu, başağrısı tipi ve lokalizasyonu, demografık özellikler, eşlik eden bulgular ışığında retrospektif olarak değerlendirmektir.Materyal ve Metod: Ocak 2010 – Aralık 2015 tarihleri arasında Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı'nda ayaktan veya yatarak takip edilmiş ve MRA, BTA veya DSA ile ilgili diseksiyonu verifiye edilmiş 53 SAD hastası çalışmaya dahil edilmiştir. Anket üzerinden ayrıntılı görüşme ile başağrısı özellikleri ICHD –III beta (International Classification Committee of the International Headache Society (IHS). The International Classification of Headache-III beta) kriterlerine göre sınıflandırıldı.Sonuçlar: 53 SAD hastasının SAD sırasında zonklayıcı (n=24, %45,3) başağrısı tariflemekteydi. 29 (%54,7) hastada diseksiyon öncesi kronik başağrısı mevcuttu ve bunların sadece 20'si (%37,7) migren kriterlerini karşılamaktaydı. İKAD başağrısı oranı %53,6, boyun ağrısı %10,7 iken bu oranlar VAD'larında sırasıyla %92 ve %68'di ve iki damar sistemindeki bu farklar anlamlıydı (sırasıyla p= 0,002 ve p< 0,001). İKAD'da fotofobi % 10,7, fonofobi % 7,1 oranında ve VAD'larında ise fotofobi % 56, fonofobi %52 oranında gözlendi. İKAD'da % 54,5'inde migren mevcut iken, VAD hastalarının %77,8'inde öncesinde migren öyküsü mevcuttu (p= 0.237).Tartışma: Çalışmamızdaki en dikkat çekici özelliklerden biri VAD oranının yarıya yakın olması şaşırtıcı olmakla birlikte refere edilen merkez olmamız ile ilişkili olabileceğini düşündük. VAD ile ilişkili başağrısının İKAD olgularından yüksek oranda saptanması beklentimiz doğrultusundaydı. Ani olarak ortaya çıkan, ortalama 1 hafta devam eden, zonklayıcı karakterdeki, çok şiddetli, benzersiz başağrılarıyla başvuran hastalarda SAD tanısını akılda tutmak gerekir. Inroduction: Headache is a common symptom in cervical artery dissections (CAD). We aimed to investigate CAD patients retrospectively, compared to the vessel and localisation, headache type and localisation, demographic properties and accompanying symptoms.Methods: 53 CAD Patients verified with MRA, BTA or DSA and admitted to Cerrahpaşa Medical Faculty between January 2010 – December 2015 were included. Headache properties were evaluated with a standard questionnaire according to ICHD –III beta (International Classification Committee of the International Headache Society (IHS). The International Classification of Headache-III beta).Results: 24 patients (45,3 %) described a throbbing pain during CAD. 29 (%54,7) patients described chronic headache and 20 (%37,7) patients met the migraine criteria.Frequency of headache was 53,6 % and neck pain was 10,7 % among the internal carotis artery dissection (ICAD), and %92 and %68 (respectively p= 0,002 ve p< 0,001) among vertebral artery dissection (VAD) patients respectively. ICAD group included 10,7 % phtophobia, 7,1 % phonophobia, and VAD group had 56 % and 52 % respectively. Migraine presence was 54,5% for ICAD and 77,8% for VAD patients (p= 0.237). Discussion: We believe the reason of VAD to be almost half of all patients is associated with our clinic being a referal center. Headache was found to be more frequent among VAD than ICAD. A possible diagnosis of CAD should be kept in mind in a patient with a sudden onset headache that continues for a weak, has throbbing quality, that is very intense and unique. 64

Dear Editor, Syphillis is a spirochetal infectious disease which is transmitted sexually.1,2 Incidence of this disease has decreased by penicillin age and gradually increased since 2000. Neurosyphilis develops in 3 to 5% of the individuals infected with Treponema pallidum. Tabes dorsalis appears in 5% of these. Latent period of the syphilis is 10 to 15 years in tabes dorsalis.1-3 Neurosyphilis may appear with different clinical patterns such as meningitis, dementia, stroke, polyradiculopathy and tabes dorsalis.4,5 Tabes dorsalis, parenchymal form of late-term neurosyphilis is a rare form of neurosyphilis or tertiary syphilis characterized by stabbing type pains, sensorial ataxia, Romberg’s sign, deep sensorial and reflex loss due to chronic selective involvement of posterior roots and posterior chord of medulla spinalis.1-5 It progresses with slow progressive degeneration of the spinal nerves.

Epileptik bireyin yaşam kalitesini, sosyal işlevselliğini, hasta ve bakım veren kişinin anksiyete ve depresyonu gibi psikiyatrik komorbid durumlarını psikolojik testlerle saptamak; hastaların medikal tedavi veya cerrahi sonrası yaşam kalitelerini belirleyebilmek, antiepileptik ilaç kullanımı, tıbbi girişimlerin etkinliği ve yan etkilerini değerlendirebilmek, sağlık politikalarına yön verebilmek ve tıbbı araştırmaların yapılabilmesi için önemlidir. Biz bu çalışmamızda epilepsinin yaşam kalitesi ve sosyal işlevsellik üzerine etkisini; hasta ve hastaya bakım veren anksiyete ve depresyonu gibi psikiyatrik komorbid bozuklukların hastanın yaşam kalitesi ve sosyal işlevseliğine etkilerini farklı epilepsi gruplarında değerlendirmeyi amaçladık.Çalışmamıza Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Polikliniğinde, Ocak 2014 – Şubat 2015 arasında takip edilen, KPN olan 102 kadın, 101 erkek toplam 203 epilepsi hastası ve hasta yakınları alındı. Hastalar nöbet tipleri ve tedavi cevabına göre antiepileptik tedaviye dirençli, epilepsi cerrahisi uygulanan Temporal Lob Epilepsisi (TLE), antiepileptik tedaviye dirençli opere olmayan TLE olan, antiepileptik tedavi ile remisyona giren TLE olan, antiepileptik tedaviye dirençli Ekstra Temproal Lob Epilepsisi (ETLE) olan şeklinde gruplandı. Tüm hastalara Epilepsi Değerlendirme Formu (EDF), Sosyodemografik Bilgi Formu (SBF), Epilepside Yaşam Kalitesi Ölçeği (QOLİE–89 1,0 Versiyonu), hastaların temel yetileri ve sosyal davranışını nicelik yönünden değerlendiren Sosyal İşlevsellik Ölçeği (SİO) uygulandı. Hasta ve yakınlarına depresyon ve anksiyete düzeylerini belirlemeye yönelik Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği (HAM-D), Hamilton Anksiyete Derecelendirme Ölçeği (HAM-A) uygulandı. İstatiksel analizde Kruskal-Wallis Test ve Mann-Whitney U Testi kullanıldı. Çalışmamızda yaşam kalitesi ve sosyal işlevsellik alt ölçekleri değerlendirildiğinde en düşük puanların dirençli TLE olan grupta, en yüksek puanların cerrahi uygulanan TLE ve medikal tedavi ile remisyona giren TLE olan grupta olduğu gözlendi. Hem hasta hem de yakınlarında anksiyete ve depresyon puanları en yüksek dirençli TLE, en düşük cerrahi ve remisyon grubunda saptandı. Tüm gruplar arasında yaşam kalitesi ve sosyal işlevsellik arasında pozitif korelasyon, hasta ve hastaya bakım veren depresyon ve anksiyete düzeyleri arasında negatif korelasyon saptandı. Nöbetleri kontrol altına alınan bireylerin yaşam kalitesi ve sosyal işlevsellik düzeylerinin normal popülasyona yakın olmasına rağmen dirençli nöbetleri olan bireylerin nöbetleri kontrol altında olan epileptik bireylere oranla yaşam kalitesi ve sosyal işlevselliklerinin istatiksel anlamlılık yaratacak derecede düşük olması, yaşam kalitesini etkileyen en önemli değişkenin nöbet kontrolü olduğunu göstermektedir. Tedavide başarılı olabilmek, bireyin yaşam kalitesini artırabilmek için nöbetlerin kontrol altına alınması kadar hasta ve yakınlarının depresyon ve anksiyete düzeylerinin saptanması ve tedavi edilmesi de önemlidir. Sonuç olarak hastaların yaşam kalitesini artırmaya yönelik yapılan planlarda hastanın sosyal işlevselliğinin arttırılmasına yönelik tedbirlerin alınması, hasta ve yakınlarının anksiyete ve depresyon gibi psikiyatrik komorbid durumlar açısından incelenmesi ve gerekli durumlarda psikiyatri uzmanlarına yönlendirilmesi gerekmektedir. Anahtar kelimeler: Epilepside Yaşam kalitesi ölçeği, Sosyal İşlevsellik, Depresyon, Anksiyete This aim of this study is to assess the quality of life and social functionality of individuals with epilepsy, as well as comorbid psychiatric conditions such as anxiety and depression in patients and their relative caregivers through psychological tests; evaluate the quality of life for patients with epilepsy before and after medical treatment or surgery; evaluate the use of the antiepileptic drugs, efficiency of treatments and their side effects; and provide guidance to future health policies. This study examines the effect of epilepsy syndromes over the quality of life and social functionality, level of anxiety and depression in patients and their relative caregivers, and the overall effect of level of anxiety and depression over the quality of life and social functionality in different epilepsy groups.A total of 203 epilepsy patients (102 females, 101 males), who were observed between January 2014 and February 2015 and have Complex Partial Seizures (CPS), along with their relative caregivers, were admitted to the Neurology Clinic at Uludag University Faculty of Medicine for this study. Based on their seizure types and response to treatments, patients were classified as Temporal Lobe Epilepsy (TLE) which is operated and resistant to antiepileptic drug treatment; TLE which is unoperated and resistant to antiepileptic drug treatment; TLE which enters into remission through anti-epileptic treatment; and Extra Temporal Lobe Epilepsy (ETLE) which is resistant to anti-epileptic treatment. Epilepsy Evaluation Form (EEF), Sociodemographic Information Form (SIF), Quality of Life in Epilepsy Inventory (QOLIE-89 1,0 version), Social Functionality Inventory (SFI) which evaluates patients' main capacities and social manners in terms of quantity were applied to all 203 patients. In order to assess levels of anxiety and depression, all patients and their relative caregivers took Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D), Hamilton Anxiety Rating Scale (HAM-A). Groups were examined in terms of the effects of sociodemographic variables over the quality of life, patient's level of anxiety and depression over social functionality and quality of life, the effect of relative caregiver's level of anxiety and depression over patient's social functionality and the quality of life. Kruskal-Wallis Test and Mann-Whitney U Test were used in the statistical analysis.In this study, we observed that the drug-resistant TLE group had the lowest points, while the other two TLE groups, which are the operated TLE and TLE going into remission through antiepileptic treatment, had the highest points upon evaluation of the quality of life and social functionality sub-scales. Both patients and relative caregivers in the drug-resistant TLE group had the highest anxiety and depression points, while the TLE going into remission through antiepileptic treatment had the lowest points. For all groups, it was detected that there is a positive correlation between patient's quality of life and social functionality, while the quality of life and social functionality have a negative correlation with level of anxiety and depression in patients and their relative caregivers.Though the quality of life and social functionality levels of patients whose seizures were controlled were closer to the general population, the fact that the quality of life and social functionality of patients with resistant seizures, in proportion to patients with controlled seizures, were found to be significantly low shows that taking control of the seizures is the most important factor affecting the quality of life. In order to be able take control of the seizures effectively, it is also essential that level of anxiety and depression in relative caregivers be determined and treated. Consequently, in order to improve the quality of life, measures should be taken to enhance patient's social functionality. In addition, patients and their relative caregivers should be examined for comorbid psychiatric conditions such as anxiety and depression in patients, and when necessary, they should be directed to a psychiatrist.Key words: Quality of life epilepsy,Depression, Anxiety, Social functioning 124

Obstrüktif uyku apne sendromu; uyku sırasında üst solunum yolu (ÜSY)'nda tekrarlayan obstrüksiyonlarla karakterizedir. Bu obstrüksiyona bağlı olarak, inspirasyonda en az 10 saniye süre ile hava akımı azalırsa hipopne, durursa apne olarak adlandırılır. Genellikle alveoler ventilasyonun azalması ile oksijen desatürasyonu, obstrüksiyon uzun sürerse hiperkapni ortaya çıkmaktadır. Apne veya hipopnenin sonlanması çoğunlukla arousal ile olmaktadır. Tekrarlayan arousallar uyku bölünmelerine ve gündüz aşırı uykuya eğilime yol açmaktadır.OUAS'nun arteriyel hipertansiyon, hiperkoagülabilite, azalmış serebral perfüzyon, ateroskleroz, kardiyak aritmi, koroner arter hastalığı, konjestif kalp yetmezliği, iskemik inme, aksonal periferik nöropati ve diabetes mellitus ile ilişkili olduğu bilinmektedir. Son dönemde yapılan çalışmalarda OUAS'nun disotonomiye neden olduğu gösterilmiştir. Otonom sinir sisteminin disfonksiyonunda ortaya çıkan klinik belirtiler ortostatik hipotansiyon, kalp atım intoleransı, terleme bozukluğu, konstipasyon, diare, inkontinans, seksüel disfonksiyon, göz kuruluğu ve akomodasyon kaybıdır.Bu çalışmada Celal Bayar Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji-Uyku polikliniğince ASDA (American Sleep Disorders Association) kriterlerine göre ağır OUAS (horlama, tanıklı apne ve gündüz aşırı uykululuk hali ile birlikte AHİ > 30) tanısı alan, periferik nöropatiye neden olabilecek ek hastalık, ilaç ve madde kullanımı olmayan 50 olgu değerlendirildi. Bu çalışmada Obstruktif Uyku Apne Sendromu (OUAS) hastalığının periferik sinirler üzerine olan etkisinin, sinir iletim hızları ve sempatik deri yanıtları ile aydınlatılması amaçlanmıştır.Çalışmamızda posterior tibial sinir iletim amplitüd ve latans incelemeleri normal kontrol grubu ile karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bulundu. Sural duysal sinir amplitüdlerinde de istatistiksel olarak anlamlı olmasada amplitüd düşüklüğünün olması dikkat çekicidir. Bu da bize alt ekstremitelerden başlayan dying back özelliğinde polinöropati gelişebileceğinin habercisidir. Bu çalışmada daha önceki çalışmalarıdestekler biçimde OUAS'ın periferik nöropati oluşumunu kolaylaştırabileceği düşünülmüştür.ENMG, OUAS'ta gözlenen otonomik disfonksiyonu saptamak için kolay uygulanabilir non-invaziv testlerdir. Bunların rutin kullanıma girmesiyle, OUAS'nda gözlenen otonomik disfonksiyonun erken tanısı, böylece de erken tedavisi mümkün olacaktır. Böylelikte otonomik disfonksiyona bağlı ortaya çıkan ani kardiak ölümlerin önüne geçmek mümkün olabilecektir.Bu nedenle yöntemlerin geliştirilmesi ve daha sağlıklı veriler elde edilmesi için daha geniş serili çalışmalara ihtiyaç vardır. Obstructive sleep apnea syndrome (OSAS) is characterized by recurrent obstruction in the upper airway during sleep. The condition is called hypopnea if airflow is reduced at least 10 seconds during inspiration and is called apnea if airflow arrests ceases due to this obstruction. Oxygen desaturation usually occurs with reduced alveolar ventilation and hypercapnia occurs if obstruction lasts for long time. Termination of apnea and hypopnea usually occurs with arousal. Repeating arousals lead to interrupted sleep and excessive sleepy state during daytime.OSAS is known to be associated with arterial hypertension, hypercoagulation, decreased cerebral perfussion, atherosclerosis, cardiac arrhythmias, coronary arterial diseases, congestive heart failure, ischemic stroke, axonal peripheral neuropathy, and diabetes mellitus. Recent studies have shown that OSAS causes dysautonomia. Clinical features occurring as a consequence of dysfunction of autonomic nervous system include ortostatic hypotension, cardiac stroke intolerance, disordered sweating, constipation, diarrhea, incontinence, sexual dysfunction, dry eye, and loss of accommodation.In the present study, 50 patients without history of use of medication and substance abuse were evaluated who were diagnosed as having severe OSAS (snoring, witnessed apnea, excessive sleepy state during daytime, and AHI > 30) based on criteria of American Sleep Disorders Association (ASDA) in the neurology-sleep outpatient clinic of Medical Faculty of Celal Bayar University and who had no history of co-morbidities that might cause peripheral neuropathy. The present study aimed at clarify effect of obstructive sleep apnea syndrome (OSAS) on the peripheral nerves using nerve transmission velocities and sympathetic skin responses.In the present study, amplitude and latency studies of the posterior tibial nerve were found to be statistically significantly different compared to the control group. Decreased amplitude was remarkable in the sural sensorial nerve although not being statistically significant, suggesting that polyneuropathy of dying-back type starting from the lower limbs might occur.In parallel to the previous studies, it was concluded in the present study that OSAS might facilitate development of peripheral neuropathy.ENMGs are non-invasive tests that can be easilly applied to detect autonomic dysfunction in OSAS. With introduction of these tests to the routine practice, early diagnosis of the autonomic dysfunction in OSAS and thus its early treatment will be possible. Thus, it will also be possible to avoid sudden cardiac deaths due to autonomic dysfunction. For this reason, studies with large patient series are needed to develop the methods and obtain more robust data. 102

Tıkayıcı uyku apne sendromu toplumda sık görülen, ciddi mortalite ve morbiditeye nedne olan bir hastalıktır. Tıkayıcı uyku apne sendromu toplumda erkeklerde kadınlardan en az iki kat daha fazla görülen nadir olmayan bir hastalığı tanımlamaktadır. Tıkayıcı uyku apne sendromunda temel tedavi pozitif hava yolu basıncı uygulanmasıdır. Asıl olan manuel titrasyondur. Ancak bu yöntemin uzun sürmesi ve zahmetli olması nedeniyle son zamanlarda PAP öngördürücü parametreler ve formüller üzerinde durulmaktadır. Biz çalışmamızda polisomnografik verilerin PAP basıncını öngörmedeki etkisini araştırdık. Bu konuda en değerli parametrenin orta düzeyde öngörücü etkisi ile desatürasyon indeksi olduğunu saptadık. Ancak bu etkenin PAP üzerindeki ağırlığı %30 olarak saptandı. Diğer önemli parametreler ise AHI ve VKİ ve N1 uyku evresi olarak bulundu. Ancak yine bu iki parametrenin etkisi de orta düzeyde idi. PAP üzerindeki ağırlığı ise sırası ile %25, %18 ve %18 olarak saptandı. Diğer birçok parametre PAP basıncını öngörmede hafif düzeyde etkili olduğu izlendi. Ancak tüm parametreler değerlendirildiğinde PAP basıncını öngörmede herhangi bir matematiksel formül oluşturulamamıştır. PAP basıncını birçok faktör etkilemekte olup hastaları tedavi edecek PAP basıncının yine uyku tıbbı merkezinde manuel titrasyon ile belirlenmesi gerektiği görüşündeyiz. Sleep apnea syndrome is common in society, a disease that causes significant mortality and morbidity. Sleep apnea syndrome in the community at least two times greater in men than women is not a rare disease is defined. Positive airway pressure is the most effective mode of therapy for obstructive sleep apnea syndrome. Principle is the manual titration. However, this method takes long and difficult. New approaches at expediting and simlpifying the teraphy for sleep apnea were suggested, such as PAP prediction formulas. We investigated the effect of predicting the PAP pressure of polysomnographic data in our study. Moderate the most valuable parameter in this regard, we found that the effect of the predictor desaturation index. However, the weight of this factor on the PAP was 30%. Other important parameters are the AHI and BMI and found the N1 sleep stages. However, the influence of these two parameters was also moderate. The weight on the PAP, respectively 25%, were found to be 18% and 18%. Many other parameters to predict the pressure was found to be effective in mild PAP. However, all parameters in predicting the PAP has not created any pressure when evaluating mathematical formulas. Many factors affect pressure is being PAP titration with manual pressure PAP again at the center of sleep medicine to treat patients, we believe that to be determined. 52

Denge, insan vücudunun günlük yaşamdaki tüm aktivitelerini yapabilmesi ve sürdürebilmesi için direkt veya indirekt çok sayıda sensorial input; görsel, vestibuler, proprioseptif verilerin değerlendirilmesi, ayrıca kas iskelet sistemi ve kognitif sistemlerin koordinasyonu ile gerçekleşir. Epilepsi, toplumda oldukça sık görülen bir hastalıktır. Engellenmeyen nöbetler beyinde hem kognitif, hem yapısal, hem de entelektüel hızlı bir yıkım sürecine neden olmaktadır. Epilepsinin özellikle kas iskelet ve nöromuskuler sistem üzerine olan etkilerinin dengeyi olumsuz şekilde etkileyebileceği düşünülmektedir. Çalışmamızda epilepsili hastaların denge performanslarının değerlendirilmesi amaçlandı.Gaziosmanpaşa Üniversistesi Tıp Fakültesi Nöroloji polikliniğine başvuran 18-60 yaş aralığında toplam 100 (E/K:43/57) hasta ile yaş ve cinsiyet açısından uyumlu 88 sağlıklı gönüllü çalışmaya dahil edildi. Hastaların 38'ı primer jeneralize nöbet, 50'si parsiyel başlangıçlı nöbet, 12' si sınıflandırılmayan epileptik nöbet tarifliyordu. Postural dengenin değerlendirilmesi amacıyla Biodex Stability System ile testler yapıldı. Hastalardaki genel stabilite indeksi, antero-posterior stabilite indeksi, medio-lateral stabilite indeksi ve düşme riski indeksi değerlendirildi. Hasta ve kontrol grupları arasında yaş, cinsiyet, boy, vücut ağırlığı ve vücut kitle indeksi(VKI) açısından anlamlı farklılık yoktu. Denge testi sonuçları incelendiğinde hasta grubunun genel stabilite indeksi, antero-posterior stabilite indeksi, medio-lateral stabilite indeksi ve düşme riski indeksleri sonuçları sağlıklı kontrollere göre istatistiksel olarak anlamlı ölçüde farklıydı (p≤0.001). Hasta grubun dört parametrede de analiz sonuçları beklenen sonucun üstünde çıkmışken, kontrol grubunun değerleri normal ya da normale yakın olarak saptanmıştır. Korelasyon analizlerinde epilepsi süresi ile bozulmuş denge performansı arasında pozitif ama zayıf bir ilişki saptandı. İlaç almayan grup (n=10) ve politerapi alanlar (n:21) arasında denge performansı açısından istatiksel olarak anlamlı farklılık saptandı. Benzer şekilde monoterapi alan hastalar ve politerapi alanlar arasında da anlamlı bir farklılık mevcuttu. Hiç ilaç tedavisi almayan hastalarla monoterapi ve politerapi alanlar mediolateral stabilite testi ve fall index testi sonuçlarına göre kıyaslandığında anlamlı farklılıklar elde edildi.Çalışmamızda epilepsinin denge performansı üzerine olumsuz etkileri tespit edilmiştir. Dolaysıyla epilepsi tanısının erken konulması, tedavinin erken başlanması mümkün olduğunca monoterapi ile devam edilmesi önemlidir. Klinik pratikte nöbetlerin ve tedavinin denge üzerine olan etkileri de göz önünde bulundurmak, özellikle yaşlı hastalarda düşme ve fraktür nedeniyle artan mortalitenin önlenmesini sağlayacaktır.Anahtar kelimeler: epilepsi, denge, antiepileptikler Balance actualizes through the evaluation of several direct or indirect sensorial input; visual, vestibular and proprioceptive data for human body to perform and maintain all activities in daily life, and coordination of the musculoskeletal system and cognitive systems. Epilepsy is a frequently encountered disease in society. Unpreventable seizures cause both a rapid cognitive, structural, and intellectual degradation process in brain. It is considered that the effects of epilepsy especially upon the musculoskeletal and neuromuscular systems can negatively affect the balance. In our study, it was aimed to evaluate balance performance of the patients with epilepsy. Totally 100 (M/F:43/57) patients at 18-59 age interval applied to Gaziosmanpaşa University, Faculty of Medicine, Neurology Policlinics and 88 healthy volunteers concordant in terms of age and gender were included into the study. Primary generalized seizure was identified in 38 of the patients, partial-onset seizure was identified in 50, and unclassified epileptic seizure was identified in 12. In order to evaluate postural balance, teste were performed through the Biodex Stability System. General stability index, anterior-posterior stability index, mediolateral stability index, and fall risk index in patients were evaluated. There was no significant difference between patient and control groups in terms of age, gender, length, body weight and body mass index (BMI). When balance test results were analyzed, general stability index, anterior-posterior stability index, mediolateral stability index and fall risk index results of the patient group were more statistically and significantly different than the healthy controls (p≤0.001). Whereas the analysis results of the patient group in four parameters were above the expected result, the values of the control group were determined as near-normal. In correlation analyses, a positive but weak relationship was determined between the epilepsy duration and impaired balance performance. A statistically significant difference was determined between the unmedicated group (n=10) and the group medicated with polytherapy (n=21) in terms of balance performance. Similarly, there was also a significant difference between the patients administered with monotherapy and the ones administered with polytherapy. Significant differences were obtained when the unmedicated patients and the ones administered with monotherapy and polytherapy were compared according to the stability test and fall index test results. In our study, the negative effects of epilepsy upon the balance performance were determined. Accordingly, it is important that; early diagnosis, early onset of treatment as long as possible and to maintain monotherapy. In clinical practice, considering the effect of seizures and treatment upon the balance, will provide the prevention of the increasing mortality due to falls and fractures especially in old patients.Key Words: epilepsy, balance, antiepileptics 68

Giriş ve Amaç: Uygun antiepileptik tedavi altında hastaların %70'inin remisyona girdiği bilinmektedir. Çocuklarda 1-2 yıl, erişkinlerde 2-5 yıl nöbetsizlik sonrası ilaç kesimi düşünülmektedir. Her 3 hastadan 1'inde ilaç kesimi sonrası ilk 2 yıl içinde relaps görüldüğü bilinmektedir. Bu konuda yapılan çalışmalarda; beyin görüntüleme bulgusu varlığı, EEG de patolojik aktivite ve parsiyel nöbetler başta olmak üzere bazı risk faktörleri belirlenmiştir. Erken başlangıçlı epilepsi ve idiyopatik epilepside ise prognozun iyi olduğu, nöbet rekürrensinin daha düşük olduğu bilinmektedir. Çalışmamızda, relaps gelişen olgularda hasta ve hastalık özellikleri ile remisyon/relaps süreleri arasındaki ilişki incelenmiş ve relaps hızını etkileyen faktörler araştırılmıştır. İkincil olarak da, remisyon süresini etkileyen faktörler ile relaps sonrası başlanan tedavinin değerlendirilmesi hedeflenmiştir.Yöntem: Çalışmamızda 6000 Epilepsi hastası retrospektif olarak incelenmiş ve bunları içinden ilaç kesimi veya azaltımı sonrası poliklinikte en az bir yıl izlenerek relaps gelişimi gözlenen 244 hasta çalışmaya dahil edilmiştir.Bulgular: Çalışmamıza poliklinikte düzenli takip edilen relaps hastaları alınmış olup, ilaç kesimi/azaltımı sonrası takipten çıkan olgular dahil edilmemiştir. Bu nedenle relaps oranı kesin söylenememekle birlikte, ilaç kesimi sonrası takipten çıkan 510 hastada relaps gelişmediği kabul edilirse, %41 gibi bir relaps oranı tahmin edilebilir. Hastaların %53'ünde ilaç kesimi sonrası ilk 1 yılda relaps geliştiği gözlenmiştir. Politerapi alan hastaların daha geç remisyona girdikleri ve daha erken relaps görüldüğü saptanmış, bu durum yanlış erken monoterapi ve gereksiz politerapi ile ilişkilendirilebilir. Remisyon süresi ile relaps süresi arasında anlamlı ilişki saptanmış ve remisyon süresi uzadıkça daha erken relaps görüldüğü gözlenmiştir. Nöbet başlangıç yaşı, cinsiyet, hastalık süresi, EEG bulgusu ve aile öyküsü ile remisyon/relaps süreleri arasında anlamlı ilişki saptanmadı. Nöbet tipinin sayısı ve kesilen tedavi ile relaps süresi arasında anlamlı ilişki saptandı. Nokturnal nöbet, otomatizma ve aura varlığında daha geç remisyon ve erken relaps görülmesine karşın istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Sonuç: İlaç kesimi sırasında; nöbet çeşitliliği ve remisyon süresi özellikle değerlendirilmesi gereken etkenler olup, tedavinin planlanmasında öncelikle hastadan alınan anamnez dikkate alınmalıdır. Background: Antiepileptic drugs can be successfully withdrawn in up to 70% of cases. The timing of withdrawing antiepileptic drugs in children is 1-2 years, in adults 2-5 years after of seizure free period. The relapse rate is 1/3 at least 2 years. The risk factors of relapsing were brain scanning findings, positive pathological EEG activities, partial epileptic attacks. On the other hand, early-onset epilepsy and idiopathic epilepsy have a better prognosis for relapsing and lower risk of seizure recurrence. In our study, we investigated the relation between patient and disease characteristics in patients with relapse developing and the duration of remission/relapse. Secondly, factors of relapse rate, remission duration and medication after relapse were investigated.Material-Method: In our study, 6000 epilepsy patients were observed retrospectively. 244 patients who had relapse after drug reduction or withdrawal at least one year were included. Results: Follow-up of at least 1 year and relapsed patients in our clinic who were followed regularly was required for inclusion in this study. Some cases who loss to follow-up after drug reduction or withdrawal were excluded from study. Therefore, the definite relapse ratio can not be evaluated. If we accept the 510 follow-up patients who loss to follow-up had no relapse, the relapse ratio could be %41. %53 of patients after withdrawn was observed relapse at least one year. The patients with using polytherapy go into remission much later and are detected relapse much earlier. This may be associated with early-wrong monotheraphy and unnecessary polytheraphy. There is a significant negative correlation between the duration of remission and the duration of relapsing. As duration of remission gets longer, duration of relapsing gets earlier. There is no significant relationship between age at seizure onset, gender, disease duration, EEG findings, family history and duration of remission/relapse. The number of seizure type and duration of relapse and withdrawal drug is significantly correlated with each other. The patients with nocturnal seizures or automaticity or aura is seen longer remission and earlier relapse. But these findings are not statistically significant. Conclusion: During the withdrawn of drug, variety of seizure and duration of remission should be evaluated. The history of patient is primarily taken into consideration for planning the treatment. 65

Amaç: Nöromiyelitis optika; optik nörit ve LETM ile karakterize merkezi sinir sisteminininflamatuar bir hastalığıdır. Kognitif fonksiyon bozukluğu, hastalığın yarattığı fizikselözürlülükten bağımsız olarak günlük yaşam aktivitelerini, sosyal yaşamı ve iş verimini etkileyenönemli bir unsurdur. NMO hastalarında kognisyonu değerlendirmek üzere yapılan az sayıdaçalışma mevcuttur. Bu nedenle Türk NMO hastalarında BRB-N, BDE ve ACE-R testleri ilekognitif durum tayini yaparak; kognitif bozukluğun sıklığı ve kognitif fonksiyon bozukluğu ileilişkili olabilecek etkenlerin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Materyal ve metod: NMO tanısıyla İstanbul Bilim Üniversitesi Nöroloji Polikliniğindentakipli; takipleri sırasında BRB-N, ACE-R ve BDE testleri yapılmış olan; çalışma kriterlerineuygun 22 olgunun dosyaları etik kurul onayı alındıktan sonra retrospektif olarakdeğerlendirilmiştir. BRB-N testinde en az iki alt testte normatif verilere göre 5. persantilin altındaolan olgularda kognitif fonksiyon bozukluğu olduğu, diğer olgularda olmadığı kabul edilmiş veKFB sıklığı saptanmıştır. KFB olan ve olmayan gruplar yaş, cinsiyet, hastalık düzeyi, eğitimdüzeyi, NMO Ig G sonucu, EDSS skoru, kranyal MRG'de lezyon olup olmamasına görekarşılaştırılmıştır. Hastaların demografik, klinik ve radyolojik verilerinin depresyonla ilişkisideğerlendirilmiştir. ACE-R testinin skorları incelenerek NMO hastalarında ACE-R testinin KFBsaptamada duyarlılığı ve özgüllüğü değerlendirilmiştir. Çalışmamızda elde edilen veriler IBMSPSS Statistics 20.0 programı ile değerlendirilmiş; tüm istatistikler için anlamlılık düzeyi p≤0.05olarak kabul edilmiştir.Bulgular: Olguların yaşları 23 ile 65 arasında değişmekte olup; ortalama yaş 42,86±10,98yıldır. Hastaların %45,5'inde (n=10) KFB; %50'sinde ise (n=11) depresyon saptanmıştır. KFB olanolgularda istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde yaşın daha yüksek olduğu, eğitim düzeyinin dahadüşük olduğu, EDSS ve BDE skorlarının daha yüksek olduğu saptanmıştır (p0,05). Hastalarda en sık etkilenen kognitifprofilin; bellek kusuru, dikkat ve yürütücü işlevlerde bozulma olduğu izlenmiştir. ACE-R testininNMO hastalarında duyarlılığı ve özgüllüğü değerlendirildiğinde ACE-R testinin tanı değerininistatistiksel olarak iyi seviyesinde olduğu; 82,5 kesme değerinde, %88 duyarlılık ve %75 özgüllükile KFB saptayabileceği bulunmuştur.Sonuç: Çalışmamızda kognitif bozukluk ve depresyon NMO hastalarının yaklaşıkyarısında saptanmıştır. ACE-R testinin de klinik pratikte NMO'da KFB tanısındakullanılabileceği kanısına varılmıştır. NMO hastalarında KFB ve depresyon sıklıkla eşlik edentablolar olması nedeni ile hastaların bu yönden mutlaka değerlendirilmesi ve tedavilerinindüzenlenmesi, hastaların yaşam kalitesinin yükseltilmesi açısından büyük önem arz etmektedir. Purpose: Neuromyelitis optica is an inflammatory disease of the central nervous systemwhich is characterized by optic neuritis and LETM. Cognitive function impairment is an importantcomponent that has effects on social life, daily life activities and working effectivity regardless ofphysical disability. There are few studies on cognitive impairment in NMO patients. The purposeof this study is to assess the factors that may be related with the frequency and level of cognitivefunction impairment bu performing cognitive function tests like BRB-N, BDI and ACE-R inTurkish NMO patients.Material and methods: The files of 22 patients who are followed in Istanbul BilimUniversity neurology polyclinic with NMO suitable for study criteria and has had BDI, BRB-Nand ACE-R tests while being followed are evaluated retrospectively after ethical council approval.The cases who are under 5 percentile in the normal values of BRB-N test were diagnosed withcognitive impairment, other cases were taken as not impaired and by this process, the frequency ofcognitive impairment is obtained. The groups with and without cognitive impairment werecompared according to age, sex, level of disease, level of education, pathologic findings on cranialMRI, NMO Ig existence and EDSS score. The relation of the clinical, radiological anddemographic values and patients' depression level was evaluated. The specificity and sensitivity ofACE-R test on detecting cognitive impairment were assessed through ACE-R test results. Resultsin our study were evaluated with SPSS 20 statistics program and all statistic results with a p lessthan 0,05 were taken as significant.Results: The mean age of the patients was 42,86±10,98, changing between 23 and 65.45,5% (n=10) of the patients had cognitive impairment and 50% (n=11) had depression. The groupwith cognitive impairment had significantly older age, lower educational status, higher EDSS andBDI scores (p0,05). The mostly affected cognitive profile was found to be memory impairment, attention andprocessing dysfunction. When the specificity and sensitivity of ACE-R test on NMO patients wereevaluated, diagnostic level of the test was found to be statistically good since it can detectcognitive impairment with a sensitivity of 88% and specificity of 75% on a cut off level of 82,5.Conclusion: In our study, approximately half of the patients had depression or cognitiveimpairment. It has been concluded that ACE-R test can be used to detect cognitive impairment inNMO patients. Since cognitive impairment and depression are frequent in NMO patients, for theirquality of life, it is important for the patients to be assessed on these aspects of the disease. 87

GİRİŞ VE AMAÇ:Epilepsi nöbeti; beyindeki sinir hücrelerinin artmış uyarılabilirliğinden (nöronal hiperekstabilite) kaynaklanmakta olup değişik nedenlere bağlı olarak ortaya çıkabilir. Son zamanlarda yapılan çalışmalar immun sistemin nöbet etyolojisinde önemli rolü olabileceğini göstermiştir. Etyolojinin doğru belirlenmesi, tedavi ve prognozu önemli ölçüde etkilemektedir ancak nörobilimdeki tüm gelişmelere karşın epilepsi olgularının %60'ında altta yatan etken saptanamamaktadır. Çalışmamızda, nöbetlere yol açabilecek belirgin bir neden bulunamayan epilepsi hastalarında, otoimmun antikorların varlığına bakmayı ve varsa bu otoantikorlarla klinik bulgular arasındaki ilişkiyi belirlemeyi amaçladık.HASTALAR VE YÖNTEM:Çalışmamıza Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı epilepsi polikliniğince izlenen, nedeni belirlenememiş ve/veya immun sistem tutulumunu düşündüren klinik özellikleri olan fokal nöbetli 94 hasta ve 50 sağlıklı gönüllü dahil edilmiştir. Tüm katılımcılarda serumda anti-GAD, anti-VGCaC, anti-VGKC ve VGKC kompleks antijenleri (LGI1, Caspr2), anti-NMDAR ve anti-AMPA R1-R2 tipi glutamat reseptörleri ve gama amino bütirik asit (anti GABABR) antikorları araştırılmıştır. Serumlar -70°C'de dondurulmuş ve antikorların ölçülmesinde immunsitokimyasal analizler veya ELISA yöntemleri kullanılmıştır. Hastaların klinik bulguları, laboratuvar incelemeleri ve tedavi sonuçları kaydedilmiş ve otoantikorların varlığı ile ilişkileri incelenmiştir.SONUÇLAR:Doksan dört hastanın ortalama yaşı 37,5 ±15 yıl (yaş aralığı: 18-84 yıl) olup 55'i erkek (%58,5), 39'u (%41,5) kadındı. Hastaların 13'ünde (%13,8) otoantikor pozitifliği saptandı. Bu hastalardan 4'ünün anti-GAD, 5'inin anti-VGKC, 1'nin anti-NMDAR ve 1'nin de anti-AMPAR otoantikorları pozitifti. 2 olguda ise hem anti-GAD hem anti-VGKC antikoru saptandı. Kontrol grupta otoantikor pozitifliği tespit edilmedi (p=0,350.).Otoantikor testi pozitif (OATP) grupta ortalama nöbet başlangıç yaşı 31±20 yıl, otoantikor testi negatif (OATN) grupta ise 26,3±15,9 yıldı (p=0,341). Ortalama epilepsi süresi, OATP'de 9,5±9,8 yıl, OATN'de 10,7±9,6 yıldı. OATP gruptakihastaların 7'sinde (%53,8) immun sistemi ilgilendiren başka bir hastalık mevcuttu. OATN grupta ise bu özellikleri olan toplam 24 hasta (%29,6) saptandı (p=0,602). Kranyal MR incelemeleri (p=0,601) ve EEG özellikleri (p=0,829) açısından iki grup arasında anlamlı bir farklılık saptanmadı. Test pozitif grupta 13 hastanın 11'i (%84,6), negatif grupta ise 81 hastanın 56'sının (%69,1) iyi prognozlu olduğu görülmüştür. Ancak bu sonuç istatistiksel anlamlılığa ulaşmamıştır (p=0,161). Ayrıca OATP gruptaki hastaların %61,5'inde monoterapi ile son 1 yılda nöbetsizlik sağlanmıştır.TARTIŞMA:Otoimmun antikorları pozitif olan ve nedeni belirlenemeyen epilepsi hastalarında bu antikorların varlığı; ciddi enfeksiyonla tetiklenen nöbetler, otoimmun hastalık, allerjik hastalık, psikiyatrik hastalık öyküsü ve nöbetlerin geç yaşta başlaması gibi durumlarla ilişkili bulunmuştur. Sonuçlar istatistiksel anlamlılığa ulaşmasa da bulgularımız, bazı hastaların nöbet etyolojisinde immunitenin rol oynayabileceğini düşündürmektedir. Seropozitif hastaların özellikle immünmodülatör tedavilerden fayda görebileceği, ayrıca önemli bir kısmının iyi gidişli olduğu belirlenmiştir. Sonuç olarak, nedeni belirlenemeyen epilepsilerde otoimmun antikorların araştırılmasının değerli olabileceği ancak aralarındaki ilişkinin henüz yeterince anlaşılamadığı ve yeni belirlenen diğer antikorlarla yürütülecek başka çalışmalara da ihtiyaç olduğu düşünülmüştür. BACKGROUND AND AIM:Epileptic seizure which originates from the increased excitability of neurons in brain (neuronal hyperexcitability) may develop secondary to diverse causes. Recent studies demonstrated important role of immune system in the etiology of seizures. Although correct determination of the etiology affects the treatment and prognosis substantially, the underlying factor cannot be determined in 60% of patients with epilepsy despite all the advancements in the neuroscience.In our study, we aimed to analyze presence of autoantibodies in patients who did not have a possible cause underlying epilepsy and, if present, to determine clinical findings associated with these antibodies.PATIENTS AND METHOD:A total of 94 patients who were followed by Cerrahpasa School of Medicine Neurology outpatient clinic with the diagnosis of focal epilepsy of undetermined etiology and/or clinical features suggesting immune system involvement and 50 healthy volunteers were included in the study. Serum anti-GAD, anti-VGCaC, anti-VGKC and VGKC complex antigens (LGI1, Caspr2), anti-NMDAR and anti-AMPA R1-R2 type glutamate receptor and gamma amino butyric acid (anti-GABABR) antibodies were analyzed in all participants. Sera are frozen at 70 °C and immunocytochemical or ELISA methods were used for measurement of antibodies. Clinical findings, laboratory investigations and treatment results of patients were recorded and their relations with autoantibodies were analyzed.RESULTS:Mean age of patients was 37.5 ±15 years (age range 18-84 years). There were 55 males (58.5%), 39 (41.5%) females in the patient group. Autoantibodies were found to be positive in 13 (13.8%) patients. There were 4 patients with anti-GAD, 5 patients with anti-VGKC, 1 patient with anti-NMDAR and 1 patient with anti-AMPAR antibodies. Two patients, on the other hand, had both anti-GAD and anti-VGKC antibodies. No autoantibody was detected in control group (p=0.35). Mean age at seizure onset was 31.0±20.0 years in autoantibody-positive group whereas it was 26.3±15.9 autoantibody-negative group (p=0.341). Mean durations of epilepsy were 9.5±9.8 years and 10.7±9.6years in autoantibody-positive and autoantibody-negative groups, respectively. Seven (53.8%) patients in the autoantibody-positive group had concomitant another disorder associated with immune system whereas 24 (29.6%) patients were found to have similar features in autoantibody-negative group (p=0.602). There were no significant difference of cranial magnetic resonance scans (p=0.601) or electroencephalographic findings (p=0.829) between two groups. We determined good prognosis in 11 (84.6%) patients among 13 patients showing positive results and in 56 (69.1%) patients among 81 patients with negative results. However, this result was not statistically significant (p=0.161). Monotherapy provided seizure freedom for one year in 61.5% of autoantibody-positive patients.DISCUSSION:In patients with undetermined cause and positive autoimmune antibodies epilepsy of was related with seizures triggered by severe infections, history of autoimmune, allergic or psychiatric disorders and seizure onset at older age. Although statistically insignificant, our findings suggest role of immunity in etiology of some patients with epilepsy. Seropositive patients were demonstrated to benefit from immunmodulatory treatments and to have good prognosis. In conclusion, we think that investigation of autoimmune antibodies in epilepsy of undetermined cause may be valuable, however, the association has not yet been understood sufficiently and there are requirements for further studies with newly detected antibodies. 100

Kronik migren toplumun % 1,3-2,4'ünde görülen hem iş hem de özel hayattaki performansı etkileyen bir hastalıktır.ICHD -IIR 2006 kriterlerine göre kronik migren; ayda 15 günden daha fazla ortaya çıkan, aşırı ilaç kullanımı olmadan 3 aydan uzun süren ve başka bir bozukluğa bağlanamayan, bunların en azından 8'inin migrenöz karakterde özellikler taşıdığı veya migrene özgü tedaviye yanıtlı başağrısı olarak tanımlanmış ve daha önce 5 ve üzerinde migren atağı geçirmiş olması gerekliliği belirtilmiştir.Bu tez çalışmasının amacı, kronik migren tanılı hastalarda Botulinum Nörotoksin tip A (BoNT/A) uygulamasının VAS, MIDAS VE HIT-6 testleri ile günlük yaşam aktivitelerine olan etkisinin değerlendirilmesidir.Eylül 2012-Mayıs 2014 tarihleri arasındaCelal Bayar Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji kliniğibaşağrısı polikliniğine başvuran, migren tanısı almış, uygun süre ve dozda kullanılan migren spesifik profilaktik tedavilerden fayda görmemiş, takiplerinde, Uluslararası Başağrısı Topluluğunun ICHD -IIR 2006 kriterlerine göre kronik migren tanısı almış ve botulinum nörotoksin A uygulaması yapılmış 25 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Bu hastaların dosyalarından; ilk başvuru, 1.ve 2. botulinium toksini uygulamaları sonrasında yapılan başağrısı şiddeti ve günlük yaşam aktivitelerini belirleyen VAS, MIDAS ve HIT -6 test sonuçları retrospektif olarak değerlendirildi. Çalışmaya dahil edilen tüm hastalara tedaviye başlamadan önce MIDAS (Migrene bağlı kayıp değerlendirme ölçeği), VAS (Vizüel analog ağrı skalası) ve HIT-6 testleri uygulandı. VAS skalası ile hastanın ağrısının şiddeti, MIDAS ölçeği ile migren atağının hastada oluşturduğu iş gücü kaybı ve ağrılı günlerin sıklığı ve HIT-6 anketi ile hastanın başağrısına bağlı olarak neler hissettiğini ve neleri yapamadığı değerlendirildi. Hastalara 12 hafta aralıklarla iki kez, PREEMPT protokolüne uygun olarak 155 U BoNT/A enjeksiyonu yapıldı. Her enjeksiyon sonrasında hastaların VAS, MIDAS ve HIT -6 test sonuçları belirlendi. Hastalar 12 hafta da bir kontrol ve uygulama için çağırılarak takipleri yapıldı. Hastaların başvuru sırasındaki test sonuçları, 1. ve 2 uygulama sonuçları ile karşılaştırıldı. Bu süre içinde hastalar başağrısı günlüğü ile izlendi.Başvuru sırasında ve 1. ile 2.uygulamalar sonrası VAS, MIDAS, HIT-6 değerleri karşılaştırıldı ve bu karşılaştırmanın sonucunda da VAS, MIDAS ve HIT-6 değerlerinde tedavi sonrası belirgin azalma izlenmiş olup, bu fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu. (P

Epilepsi hastalarında nöbet sırasında ve nöbetsiz dönemdeki tam kan sayımı parametrelerinin normal sağlıklı bireylerin tam kan sayımı parametreleri ile karşılaştırılması.Epilepsi popülasyonun yaklaşık % 1‟ini etkileyen en sık görülen kronik hastalıkların başında gelmektedir. Epilepsi tedavi edilebilir bir hastalıktır ve tedavi maliyeti çeşitli hastalıklara göre daha düşüktür. Buna rağmen yeryüzünde 100 milyon epilepsi hastası olduğu tahmin edilmekte ve bu hastaların 35 milyonunun tedavi almadığı görülmektedir. Hastalığa yönelik farkındalığı artırmak amacıyla WHO (World Health Organization), ILAE (Uluslar arası Epilepsi İle Savaş Ligi ve IBE (Uluslar arası Epilepsi Bürosu), 1997'de global kampanyayı başlatmiştır.Bu çalışmada epilepsili hastalarda hemogram parametreleri incelenmiştir. Epilepsi nöbeti esnasında ve nöbetsiz dönemde inflamasyon varlığı araştırılmış ve bunun göstergesi olan hemogram parametreleri değerlendirilmiştir. Bu çalışma esnasında çalışmaya katılma kriterleri epilepsi tanı kriterlerine uygun olmak, 18 yaş üstü olmak ve epilepsi nöbeti esnasında bilinen enfeksiyonu olmamak (CRP, ESR yüksekliği olmaması) şeklinde belirlenmiştir. Çalışmaya daha önce bilinen epilepsi tanısı almış 52 hasta ve kontrol grubu olarak demografik özellikleri eşleştirilmiş 48 sağlıklı normal gönüllü çalışmaya dahil edilmiş, hemogram parametreleri retrospektif olarak incelenmiştir.Son yıllarda yapılan çalışmalarda epileptogenezde beyin dokusundaki inflamatuar mekanizmaların rolü üzerinde durulmaktadır. Deneysel modelleri ve insan beyin dokusunda elde edilen veriler epilepside inflamasyonun rolünü göstermektedir. Literatürde, kompleks febril nöbet ve basit febril nöbet ayrımında, MPV nin bir biomarker olarak kullanılabileği ileri sürülmüştür. Son zamanlarda yapılan çalışmalarda nötrofil lenfosit oranının kardiyovasküler hastalıklarla, solid tümörlerle ve inflamasyonla ilişkisi olduğu ve bunun prognostik öneminin bulunduğu savunulmaktadır. Yine literatürde komplex febril nöbetli hastalarda RDW değeri basit febril nöbetli hastalarda yüksek bulunmuştur.iiiBizim çalışmamızda epilepsi tanılı hastalarda MPV yüksekliği kronik bir inflamasyonun olması açısından anlamlı görülmektedir. Hastalarımızda hem nöbetli hem de nöbetsiz dönemde nötrofil lenfosit oranı kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı değildir. Hastaların hem nöbet anı hem de nöbetsiz durumda RDW değerleri normal popülasyona göre yüksek bulunmuştur. Hastalarımızda nöbet sırasında ve nöbetsiz dönemde bakılan değerleri ile normal sağlıklı olguların HGB ve HTC değerleri arasında anlamlı fark olmamakla beraber MCV değerleri kontrol grubuna göre yüksek bulunmuştur. Epilepsi tanılı hastaların epileptik nöbet sonrası normal zamanlardaki kan parametrelerinin normal sağlıklı gönüllerin kan parametreleri ile karşılaştırmasında; WBC, NEU, lenfosit değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı bir fark görülmüştür. ABSTRACTComparison of the complete blood count parameters of the epilepsy patients, in seizure and seizure-free periods, with the complete blood count parameters of the normal healthy subjectsEpilepsy is leading the most common chronic diseases, with the prevalence of 1% among the population. Epilepsy is a curable disease, which has lower treatment costs than various diseases. Despite this, 100 million epilepsy patients are estimated to exist all over the world and 35 million is believed not to have any treatments. To increase awareness on epilepsy, in 1997 WHO (World Health Organization) and ILAE (International League Against Epilepsy) initiated a global campaign in collaboration with IBE (International Bureau for Epilepsy).In this study hemogram parameters of the epilepsy patients were evaluated. During the epileptic seizures and in seizure-free periods, existence of inflammation was investigated and hemogram parameters which are indicators for inflammation were evaluated. In this study inclusion criteria were assigned as full-filling the epilepsy diagnosis criteria, being over the age of 18 and having no infection during the epileptic seizure (no elevation of CPR and ESR levels). 52 patients with priorly known epilepsy diagnosis and 48 healthy volunteers, who were matched according to their demographic characteristics, were included in the study. Hemogram parameters were evaluated retrospectively.Recent studies are focused on the role of the inflammatory mechanisms of the brain tissue in epileptogenesis. Outcomes from the experimental models and human brain tissue, showed the role of inflammation in epilepsy. In the literature it is claimed that MPV can be used as a biomarker in differentiation of complex febrile seizures with simple febrile seizures. Ratio of neutrophil-lymphocyte is shown to be in correlation with cardiovascular diseases, solid tumors and inflammation in latest studies and supported to have a prognostic value. And also in the literature it is vshown that RDW values of the patients with complex febrile seizures are higher than the patients with simple febrile seizures.In our study MPV elevation in patients with the diagnoses of epilepsy, was found to be significant pointing out to have chronic inflammation. Neutrophil-lymphocyte ratio was not statistically significant when compared to the control group, both in seizure and seizure-free periods of the patients in our study.RDW levels of the patients, both in seizure and seizure-free periods, were found to be elevated in comparison to the normal population. Although there was no significant difference between the patients and the normal healthy subjects regarding HGB and HTC values, MCV levels were found to be higher when compared to the values of the control group. When blood parameters of the epilepsy patients in normal post-seizure periods, were compared to the parameters of the healthy volunteers; WBC, neutrophil and lymphocyte values were noted to be significantly different. 54

Ailesel Akdeniz Ateşi olan hastalarda Huzursuz Bacaklar Sendromu görülme sıklığının araştırılması amaçlandı.Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi Fizik Tedavi ve Romatoloji polikliniğine başvuran Ailesel Akdeniz Ateşi tanısı olan 60 hasta ve 60 sağlıklı gönüllü çalışmaya dahil edildi. Çalışmaya katılan tüm bireyler, nörolojik muayeneleri yapılarak International Restless Legs Syndrome Study Group (IRLSSG) tarafından belirlenen tanı ölçütleri doğrultusunda Huzursuz Bacaklar Sendromu (HBS) açısından değerlendirildi. HBS tanısı alanlara ayrıca yine IRLSSG tarafından oluşturulmuş olan HBS şiddet değerlendirme ölçeği uygulandı. Çalışmaya katılanlardan kan alınmadı. Hastane kayıtları taranarak yakın zamanda çalışılmış serum demir, ferritin, hemoglobin, vitamin B12, folik asit, TSH, sT3, sT4 değerleri kullanıldı.Çalışmaya katılan hasta grubundaki bireylerin 47'si (%78,3) kadın, 13'ü (%21,7) erkek; kontrol grubunu oluşturan bireylerin de 47'si (%78,3) kadın, 13'ü (%21,7) erkekti. Hasta grubundaki bireylerin yaşları ortalaması 35,00±10,50 ve kontrol grubundaki bireylerin yaşları ortalamaları ise 34,81±7,71 olarak bulundu (p=0,913). Hasta grubundaki bireylerden 13' ü (%21,7) ve kontrol grubundaki bireylerden de 10' u (%16,7) HBS tanı kriterlerini karşılayarak HBS tanısı aldı. Hasta grubundaki HBS tanısı alan bireylerin IRLSSG puan ortalaması 24,15, kontrol grubundaki HBS tanısı alan bireylerin IRLSSG puan ortalaması 21,00 olarak bulundu. İki grup karşılaştırıldığında HBS görülme sıklığı ve IRLSSG puan ortalamaları açısından fark anlamsız bulunurken (p>0,05), hasta grubundaki HBS tanısı alanların IRLSSG şiddet ölçeğinin 7. ve 8. sorularına verdikleri puanlar kontrol grubundaki HBS tanısı alanlara göre yüksek ve bu yükseklik istatiksel olarak anlamlı bulundu (p0,05). The mean scores of the questions 7 and 8 of the IRLSSG rating scale for the severity of RLS was significantly higher in the FMF group than those of the control group.There was no significant difference between the FMF and the control groups regarding the RLS prevalance.Keywords: Restless Legs Syndrome, Familial Mediterranean Fever, IRLSSG severity scale. 100

Giriş: İskemik inme, nöroloji kliniğinde en sık karşlaşılan hastalık olup toplumda ciddi morbidite ve mortaliteye sebep olan önemli bir toplum sağlığı sorunudur. Bu sebeple yapılan çok sayıda araştırmaya rağmen patofizyolojide ve etiyolojide ciddi bilgi boşlukları ve eksiklikler olduğu bilinmektedir. Dünyada iskemik inmede kullanılma amacıyla birçok biyobelirteç çalışması devam etmektedir.İnme için geliştirilecek biyobelirteçler, hastalık için riskli grubun tanımlanmasında, hastalığın altında yatan nedenin ortaya çıkartılmasında, son durumda oluşacak infarkt hacminin ve sonuçlarının tahmininde, erken nörolojik bozulma tahmininde, klinik gidişin tahmininde, hemorajik dönüşüm oluşumunun saptanmasında, arteriyal rekanalizasyonda ve tedavinin etkinliğinin izlenmesinde kullanılabilir. Amaç: İskemik inme geçiren hastalarının ve sağlıklı gönüllülerin serum TRAIL protein düzeyinde farkı gözleyerek, hastalığın etiyo-patolojisinianlamaya katkıda bulunmak. TRAIL düzeyinin inme geçirildikten sonraki belirli periyotlarda ölçülerek serumdaki düzeyinde meydana gelen değişimleri izlemek ve hastanın progresyon süreciyle olan ilişkisini saptanmak. İnme durumunu takiben yapılabilecek olan trombolitik tedavinin (TPA: Doku Plazminojen Aktivatörü) TRAIL düzeyine olası etkisini gözlemek, tedavinin etkinliğini değerlendirmek. İskemik inmeden sorumlu risk faktörleri ile TRAİL düzeylerinin ilişkisini karşılaştırmak.Materyal ve Metot: DEÜTF Nöroloji AD'na inme nedeni ile 24 saatlik süre içinde başvuran 100 olgu ve yaş, cinsiyet açısından grup eşleştirmeye dikkat edilerek 100 sağlıklı gönüllü araştırmaya dahil edilmiştir. Hasta grubundan ilk gün (1. Gün), ilk hafta (7. Gün), ilk ay (28. Gün) ve 6. ay kan örnekleri alınmıştır. Kontrol grubunda tek sefer kan, aynı tüplere aynı miktarda alınmıştır. Hasta ve sağlıklı kontrollerden demografik ve risk faktör verileri toplanmıştır. Bunun dışında inme hastalarının kliniğe geldikleri ilk gün Trial of Org 10172 in Acute Stroke Treatment (TOAST) kriterine göre inme sınıflandırılması yapılmıştır. Ayrıca hastalara hem ilk gün hem de takip süreleri süresince (yedinci gün, 28. gün) NIH İnme Ölçeği (National Institute of Health Stroke Scale, NIHSS) ve Modifiye Rankin Skalası (mRÖ) değerlendirilmesi yapılmıştır. İstatiksel analiz SPSS 18 ile birlikte değerlendirildi.Bulgular: Yapılan analizler sonucunda hastaların yaş ortalaması, hipertansiyon, diyabet, sigara ve antiagregan/antikoagülan kullanımı hasta grubunda kontrol grubuna göre istatistiksel olarak daha anlamlı saptandı. Akut dönemde (ilk 24 saatte) inme hastalarında, kontrol grubu olgularına göre serum TRAIL protein düzeyinin düşük olduğu saptandı. ROC analizinde serum TRAIL düzeyinin hasta ve kontrolleri ayırt edici bir test olduğu saptandı. TRAIL protein düzeylerinin 1 . aydan itibaren artmaya başladığı saptandı. TPA alan hastalarda değerlendirilen NIHSS (1. Gün-1. Hafta) ile TRAİL düzeyleri arasında ilişki saptanmamıştır. Hastaların risk faktörleri/koruyucu faktörleri (hipetansiyon, diabet, sigara içimi, alkol kullanımı, antiagregan kullanımı, başka bir nörolojik hastalık varlığı) ile serum TRAIL düzeyi karşılaştırılmış ancak istatistiksel anlamlı bir fark bulunmamıştır.Sonuç: TRAİL proteini iskemik inmede biyomarker olarak kullanılması düşünülen biyobelirteçlerden olup literatürde bununla ilgili kısıtlı bilgi bulunmaktadır. Çalışmamız bu sebeple literatüre önemli bir katkı sağlamıştır. Çalışmamızda elde edilen veriler sonucunda akut dönemde TRAİL proteinin düzeyinde azalmalar iskemik inme tanısı konmasında yardımcı olabilir. Ayrıca migren, fonksiyonel hemiparezi vb. gibi iskemik inmeyi taklit eden klinik tablolarınayrımına da katkı sağlayabilir. Fakat bu proteinin tanıdaki katkılarının net değerlendirilmesi için daha geniş populayonlu çalışmalara ihtiyaç vardır.Anahtar sözcüker: TRAİL, iskemik inmede biyobelirteç, iskemik inmede risk faktörleri Background: Ischemic stroke is the most common neurological disease and it is an important public health problem that causes serious morbidity and mortality in community. Although there have been many research regarding pathophysiology and etiology,there arestill knowledge gaps in stroke literature. The studies for various stroke biomarkers are ongoing throughout the world. Spesific biomarkers developed for stroke, will be helpful not only in identification of risky groups for the disease, revealing the underlying cause, and estimation of early neurological deterioration, but also in estimation for clinical prognosis, detection of risk for hemorrhagic conversion, and the treatment effect following the interventions of recanalization and reperfusion.Purpose: By observing the changes in serum levels of TRAİL protein in ischemic stroke patients and in healthy volunteers,we aimed to make a contribution to the identification of etiopathogenesis of the disease.Changing serum levels in TRAIL obtained by measurements performed periodically, might have relations with the patient's progression process. We also aimed to assess the effects of thrombolytic therapy on TRAIL levels, and the relation between the TRAIL levels and outcome.Materials and Method: Ischemic stroke patients(n=100) admitted to the Neurological Department of DokuzEylül University Hospital within the 24 hour period, were participated in the study.There was age and gender matched control group consisted of healty volunteers (n=100). Blood samples were taken inthe first day (Day 1), in the first week (Day 7),in the first month (Day 28) and in the 6th month. Demographic data and risk factor profile were assessed both in patients and healthy controls. Subtype classification of stroke was made according to the Trial of Org 10172 in Acute Stroke Treatment (TOAST) criteria. Furthermore, patients in the first day and follow-up time period (7th days, 28th days), the NIH Stroke Scale (National Institute of Health Stroke Scale, NIHSS) and Modified Rankin Scale (MRS) assessment were performed. Statistical analysis was done with SPSS 18.Findings: The mean values of age, and the proportion of hypertension, diabetes, smoking and antiplathelet /anticoagulant use were statistically higher in patients than in control group. Stroke patients were found to have low serum levels of TRAIL protein in acute phase (first 24 hours) compared tocontrol group. ROC analysis revealed that serum TRAIL level was the testwhich distinguished patients and controls. It was determined that TRAIL protein level began to increase during the first month. There was no correlation between levels of TRAIL and NIHSS scores in (1st day-1st week) the patients who were given TPA. Risk factors/protective factors (hypertension, diabetes, smoking, alcohol use, antiplathelet use, presence of another neurological disease) were not related with the serum levels of TRAIL.Results: TRAIL protein as a biomarker may be considered touse in ischemic stroke, but there has been limited information in related literature. Our study therefore provides an important contribution to the literature. In conclusion, data from this study showed thatreductions in the levels of TRAIL protein in the acute phase of ischemic stroke,may be helpful in the diagnosis of the disease. In addition, exclusion of stroke mimics such as migraine, functional hemiparesis etc. may be easier.However, thementioned additive effects of this protein in the diagnosis of stroke, must be tested in studies with larger populations.Key Words: TRAIL, biomarkers for ischemic stroke, ischemic stroke risk factor 60

Giriş: İnme ölüm ve özürlülük nedenlerinin başlarında yer alır. İnme hastalarının %30'u bir yıl içinde ölmekte, yaşayanların üçte biri de günlük işlerinde başkalarının yardımına muhtaç olarak yaşamlarını sürdürmektedirler. İnme hastalarında meydana gelen nörolojik defisit ve özürlülüğün yanı sıra; kognitif, ruhsal ve sosyal değişiklikler hasta için yıkıcı olabilmekte ve hayat kalitesini önemli oranda etkilemektedir. Toplumların yaşlanması ile birlikte daha sık görülen inme ve inmeye bağlı problemler önemli bir küresel yük oluşturmaktadır. İnme hastalarının günlük aktivitelerinde ve sosyal çevrelerinde yaşadıkları sorunları anlamak ve bu yönden destek olmak, yaşam kalitelerini artırmak için önemlidir. Bu nedenle son yıllarda inme sonrası yaşam kalitesi ile ilişkili faktörler ve yaşam kalitesinin artırılmasına yönelik çalışmalar önem kazanmıştır. Yaşam kalitesini değerlendiren ölçeklerde genel olarak sağlığın fiziksel, fonksiyonel, psikolojik ve sosyal boyutunun değerlendirilmesi dört önemli nokta olarak karşımıza çıkmaktadır. İnmede sağlıkla ilişkili yaşam kalitesini değerlendiren genel ölçekler olmakla birlikte, son zamanlarda geliştirilen hastalığa özgül ölçekler fonksiyonel durumu ve iyi olma halini daha iyi değerlendirmekte ve kişinin hayat kalitesine dair daha tutarlı bilgiler sunmaktadır. Bu bilgiler inme sonrası tedavi yaklaşımlarını değiştirebilir.Amaç: Bu çalışmanın amacı, inmede özürlülük durumunu değerlendiren özgül fonksiyonel ölçekler aracılığıyla yaş, cinsiyet, inme alt tipi, inme şiddeti, alınan tedavi, lezyon lokalizasyonu ve lateralizasyon gibi inme özelliklerinin yanı sıra; kognitif etkilenme, depresyon varlığı, sosyokültürel ve ekonomik faktörlerin yaşam kalitesi üzerindeki etkilerini belirlemektir.Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya 102 inme hastası dahil edilmiştir. Hastalar inmeyi takiben üçüncü ve altıncı aylar arasında değerlendirmeye alınmıştır. Hastaların ayrıntılı demografik verileri ve inme özellikleri kayıt edilmiştir. Çalışmada inme şiddetini belirlemek için National Institutes of Health Stroke Scale (NIHSS), dizabilite düzeyi için Modifiye Rankin Skalası (MRS), kognitif durumu değerlendirmek için Mini Mental Durum Testi (MMDT), depresyon varlığını ortaya koymak için Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ) ve yaşam kalitesini değerlendirmek için 'İnmeye Özgül Yaşam Kalitesi Ölçeği' (Stroke Specific Quality of Life Scale_SSQOL) kullanılmıştır. Verilerin istatiksel analizi SPSS 15.0 programı ile yapılmıştır.Bulgular: Şiddetli inme, depresyon varlığı, ileri yaş ve kadın cinsiyet, kötü yaşam kalitesinin en önemli belirleyicileri olarak saptanmışlardır. Kötü yaşam kalitesi ile ilişkili diğer faktörler ise; bozulmuş kognitif durum, antikoagülan tedavi kullanımı, düşük eğitim düzeyi ve yalnız yaşamaktır. İnme tipi (hemorajik ya da iskemik), iskemik inme alt tipi, inme lateralizasyonu ve trombolitik tedavi, hayat kalitesi üzerine bir etkide bulunmamıştır.Sonuç: İnme tipinin (hemorajik ve iskemik), iskemik inme alttipinin (TOAST sınıflamasına göre) ve kullanılan tedavilerin yaşam kalitesi üzerine etkisini araştıran çok az sayıda çalışma mevcuttur. Önceki çalışmaların çoğunda bildirildiği gibi bizim çalışmamızda da inme hastalarının erken dönem hayat kalitesini etkileyen en önemli faktörler; inme şiddeti, yaş, cinsiyet, depresyon varlığı, eğitim düzeyi, kognitif durum ve yalnız yaşamaktır. Çalışmamız diğer çalışmalardan farklı olarak inme tedavisinin de yaşam kalitesi için belirleyici bir faktör olduğunu göstermiştir. Çalışmamızda antikoagülan tedavi kullanımının yaşam kalitesi üzerine olumsuz etkisi olduğu bulunmuştur. Çalışmamızda inme alt tipleri ve trombolitik tedavi alanlar ile almayanlar arasında yaşam kalitesi açısından farklılık bulunmamıştır. Sonuç olarak, bu çalışma ile inme rehabilitasyonunda hastaların yaşam kalitesini olumsuz etkileyen faktörlerin göz önünde bulundurulması ve bunlara çözüm aranmasının önemi ortaya çıkmıştır.Anahtar sözcükler: Depresyon, özürlülük, sağlıkla ilişkili yaşam kalitesi, inmeden sonra yaşam kalitesi, inme, inme sonuçları Background: Stroke is one of the major cause of death and disability. Thirty percent of stroke subjects die within a year of cerebrovascular event and one third of survivors become dependent in daily living activities. The neurological deficits and disabilities along with cognitive, psychiatric and social changes can be destructive for the subjects and affect the life quality deeply. As the population is aging, stroke and related problems increase the global burden. Understanding the problems in daily activities and social environment of stroke patients and supporting them in this respect is important to improve their quality of life. Therefore, in recent years determining the factors associated with quality of life after the stroke and related studies has gained importance for improving quality of life. The most important items that assess the general quality of life include physical, functional, psychological and social dimension of health. Even though there are generic scales for assessing health-related quality of life in stroke, recently developed specific scales assess functional status and well-being beter and offer consistent information on the person's quality of life. This knowledge can modify the approach in poststroke period.Purpose: The present study aims to investigate the effects of stroke features such as, age, gender, stroke type, ischemic stroke subtype, stroke severity, therapy, lesion localization and lateralization; cognitive involvement; presence of depression; socio-cultural or economic factors, on stroke related quality of life by utilizing stroke specific quality of life scales.Materherials and metod: A total of 102 stroke subjects were included in the study. Subjects were evaluated in between the 3 to 6 months poststroke period. The demographical and stroke features were recorded. In the study; severity of stroke was assessed by National Institutes of Health Stroke Scale (NIHSS). Modified Rankin Scale (MRS) was used to determine disability levels, and cognitive status was evaluated by the Mini Mental State Test (MMST). Beck Depression Inventory (BDI) was used to reveal the presence of depression and to assess quality of life, Stroke Specific Quality of Life Scale (SSQOL) was used. The statistical analysis was performed with SPSS 15.0.Results: Severe stroke, presence of depression, advanced age and female gender are major determinants of decreased quality of life. Other factors can be listed as impaired cognition, use of anticoagulant drugs, lower education level and living alone. The type of stroke (hemorrhagic or ischemic), the subtypes of ischemic stroke, lateralization of stroke, and thrombolytic therapy do not affect the quality of life.Consclusion: There is a few studies investigating the stroke types (hemorrhagic or ischemic), subtypes of ischemic stroke (according to TOAST criteria) and stroke treatment impact on the quality of life. As the previous studies suggest, the major factors that affect the quality of life in early poststroke period include the severity of stroke, age, gender, the presence of depression, education level, cognitive status and living alone. Unlike other studies, our study supports that the treatment of stroke is also a determining factor for quality of life. Use of anticoagulant therapy affects the quality of life in negative way. In the present study, no difference was found between stroke subtypes and there was no effect of thrombolytic treatment on quality of life. Keywords: Depression, Disability, Health related quality of life, Health quality of life after stroke, Stroke, Stroke outcome 104

Huzursuz bacaklar sendromu (HBS); bacaklarda dayanılmaz hareket ettirme dürtüsü ile karakterize, akşam ve gece saatlerinde istirahat etmekle kötüleşen sensörimotor bir hastalıktır. Hastalığın tanısını koyacak herhangi bir tetkik olmayıp klinisyenin değerlendirmesi ve geliştirilen tanı ölçütlerine göre konulmaktadır. Bu çalışmada Behçet Hastalığı (BH), Nöro-Behçet sendromu ve Multipl Sklerozda (MS) HBS sıklığı ve özellikleri araştırılmıştır.Poliklinikten takipli 96 BH (yaş ortalaması 39,9±11,8; 51'i erkek), 97 MS (yaş ortalaması 34,97±4,1; 24'ü erkek) hastası ardışık olarak onamları alındıktan sonra çalışmaya alındı. Bu iki gruba benzer yaş ve cins dağılımı gösteren, bilinen periferik ve santral sinir sistemi hastalığı olmayan 100 kişiyle (yaş ortalaması 36,18±11,10; 46'sı erkek) kontrol grubu oluşturuldu. Demografik bilgiler, öz ve soygeçmiş özellikleri sorgunlandı, nörolojik muayeneleri yapıldı, HBS tanı kriterleri sorgulandı. HBS'si olanlarda HBS'nin özellikleri ve şiddeti değerlendirildi. BH ve MS hastaların klinik ve görüntüleme bulguları dosyalarından derlendi. HBS, en sık MS grubunda (%22,8) ve Nöro-Behçet (%22) gruplarında olup kontrol grubuyla (%10) kıyaslandığında anlamlı fark bulundu (sırayla p değerleri 0,004 ve 0,029). Nöro-Behçet'i olmayan BH'larda ise HBS oranı (%10,9) kontrol grubundakine yakındı. Özürlülüğü daha az olan MS hasta grubunda HBS daha sıktı. Demir eksikliği anemisi MS grubunda en sık (p=0,008) olmakla birlikte bu grupta HBS ile korelasyonu yoktu. Behçet hastalarında ise HBS ile demir eksikliği anemisi arasındaki korelasyon anlamlı düzeydeydi (p=0,004). HBS semptomları MS grubunda en ağırdı. MS grubunda uyku bozukluğu daha fazla ve bu hastaların uykuya dalma süreleri daha uzundu. Stres tüm gruplarda HBS'yi arttıran faktör olmakla birlikte MS grubunda en fazlaydı (p=0,011). Hem MS hem de Nöro-Behçet grubunda MR lezyonlarının dağılımı ile HBS arasında anlamlı korelasyon saptanmamıştır. Her tür nöropati, miyelinopati ve Parkinson Hastalağı başta olmak üzere HBS'nin periferik ve santral sinir sistemini etkileyen hastalıklara eşlik edebileceği bilinmektedir. Bu çalışmada MS ve Nöro-Behçet Sendromunun da HBS için hem bir risk faktörü oluşturduğu hem de semptomların daha ağır seyretmesine neden olduğu gösterilmiştir. The restless legs syndrome is a sensorimotor disorder characterized by irresistible urge to move one's legs, which further deteriorates at night and the evening hours during rest. There is no testing method to diagnose this condition, and the diagnosis is based on assessment of the clinician and use of diagnostic criteria. The present study investigated the prevalence and characteristics of RLS in patients with Behcet's Disease (BD), Neuro-Behcet's Disease, and Multiple Sclerosis (MS).A total of 96 consecutive patients with BD (mean age 39.9±11.8; 51 males) and 97 patients with MS (mean age 34.97±4.1; 24 males) followed in the outpatient clinic were included in the study after an informed consent was obtained from the patients. Age- and gender-matched 100 subjects without a known peripheral or central nervous system disorder were included in the control group (the mean age was 36.18±11.10; 46 males). Demographic features, past medical history of family history were questioned, and all patients underwent neurological examination. The patients were evaluated for the presence of diagnostic criteria for RLS. The characteristics and the severity of RLS were evaluated in patients with RLS. The clinical and radiological findings of patients with BD and MS were retrieved from the medical charts. RLS was most prevalent in MS (22.8%) and Neuro-Behcet (22%) groups compared to the control group (10%) (p = 0.004 and 0.029, respectively). The prevalence of RLS in patients with BD without Neuro-Behcet's disease was close to the prevalence in the control group (10.9%). The prevalence of RLS was higher in patients with MS, which is associated with less disability. Although iron deficiency anemia was the most prevalent in the MS group (p=0.008), there was no correlation with RLS in this group. In patients with Behcet's disease, there was a significant correlation between iron deficiency anemia and RLS (p=0.004). The most severe RLS symptoms were observed in the MS group. The rate of sleep disorders was higher and the sleep onset latency was longer in the MS group. Although stress appeared to be a factor worsening RLS in all groups, the prevalence was higher in the MS group (p=0.011). There was no correlation between the distribution of MR lesions and RLS in both MS and Neuro-Behcet groups. It is well established that RLS can accompany disorders affecting peripheral and central nervous system such as all types of neuropathy, myelinopathy, and Parkinson's disease. The present study showed that MS and Neuro-Behcet's disease are a risk factors for RLS, and these conditions are associated with more severe symptoms. 77

İdiyopatik intrakraniyal hipertansiyon (İİH) hastalarında ana komplikasyonun görme kaybı olması nedeniyle, optik sinir disfonksiyonunun erken saptanması ve takibi oldukça önemlidir. İİH hastalarının görsel sinir disfonksiyonunun saptanmasında ve takibinde bir non-invaziv araç olarak Visual Evoked Potential (VEP) değerlerinin önemini ortaya koymayı amaçladık.Gereç ve Yöntem:Prospektif olarak yapılan bu çalışmada İİH ilk tanılı 32 olgu ile 30 sağlıklı kontrol grubu çalışmaya dahil edildi. İİH hasta grubunun grubunun öncesinde ve lomber ponksiyon sonrası başlanan 1 aylık tedaviyi takiben P100 dalga latansı, her iki göz arası latans farkı, amplitüd ve dalga formasyonu içeren VEP değerlerini karşılaştırdık. İİH hasta grubunu yaş, cinsiyet, badimeks indeksi, göz dibi, görme alanı, görme keskinliği, Beyin MR bulgusu, BOS basıncı, hastanın kontrol esnasındaki şikâyeti, gibi özelliklerine göre gruplara ayrılarak kategorik değişkenler için sayı ve yüzde ifadeleri kullanılmış olup bu özelliklerin VEP üzerindeki etkisini araştırdık. Bulgular: Hastaların 27'si kadın(%84), 5'ü erkek(%16) idi. İİH hasta grubunun ilk VEP sağ P100 değeri hasta grubunda ortalama 115.10 msn iken sağlıklı kontrol grubunda 101.4 msn; Sol P100 değeri hasta grubunda ortalama 115.19 msn iken sağlıklı kontrol grubunda 101.7 msn idi ve bu fark her iki göz için anlamlıydı (P=0.01).Görme alanı normal olan hastaların 1'inde ilk VEP değerleri patolojik olup 6'sının normaldi ayrıca görme alanı patolojiklerin 17'sinde ilk VEP değeri patolojik olup 8'inde normaldi ve VEP ile görme alanı arasında anlamlı ilişki vardı (P=0.011).Görme keskinliği normal olan hastaların 13'ünde ilk VEP değerleri patolojik olup 11'inde normaldi ayrıca görme keskinliği azalmışların 7'sinde ilk VEP değerleri patolojik olup 1'inde normaldi veVEP ile görme keskinliği arasında anlamlı ilişki vardı(P=0.040). Hastaların ilk sağ p100 değeri ortalama 115,10 iken kontrol VEP sağ 100 değeri ortalama 118,84 olup bu değerler arasındaki fark anlamlıydı(P=0.045). Hastaların ilk sol p100 değeri ortalama 115,19 iken kontrol VEP sol p100 değeri ortalama 118,69 olup bu değerler arasındaki fark anlamlıydı(P=0.049).Şikâyeti azalan hastaların 4'ünde VEP değerleri düzelmiş, şikâyeti aynı olan hastaların hiçbirinde düzelme olmamış, şikâyetleri artan hastaların 1'inde VEP değerleri düzelmişti ancak istatistiksel olarak anlamlı değildi (P=0.286).Şikâyeti azalanlarda VEP P100 iki göz arasındaki latans farkı 2,20 msn, şikâyeti aynı kalanlarda iki göz arasındaki latans farkı 5,86 msn şikayeti artanlarda iki göz arasındaki latans farkı 12,00 msn olup bu değerler anlamlıydı (P=0.012). Hastaların ilk VEP'in 14'ü normal, 18'i patolojik olup kontrol esnasında 5 VEP degeri düzelmişti fakat, VEP'ler arasındaki fark anlamlı değildi. (P=0.125).Sonuç: Bizim çalışmamız İİH tanısı esnasında optik iletinin durumunu gösterme açısından VEP değerlerinin önemine işaret etmektedir ve patogenezinde optik sinirde eletrofizyolojik olarak demiyelinizasyonun rolü olabileceğini göstermektedir. VEP'in takipdeki değerinin sınırlı olmasının, İİH hastalığının kronik seyirli olmasına rağmen çalışmamızda BOS basıncı düşürülmeye yönelik tedavi süreci içerisinde VEP kontrolünü yaptığımız sürenin kısa olmasından kaynaklanabileceğini düşünmekteyiz. Bununla birlikte iki göz arasındaki latans farkı erken prognozu değerlendirmede önemli bir kriter olabilir. İİH hastalarının takibinde en etkin yöntemin tespit edilmesi ve yeni çalışmalara ufuk olması için hastalığın VEP ile perimetri üzerindeki etkisini daha uzun süre takipte değerlendiren, ayrıca multifoksiyonel VEP, optik koherens tomografi, vaskuler doppler sonografi yöntemlerini de içeren uzun süre takipli çalışmaların faydalı olacağı görüşündeyiz.Anahtar Kelimeler: İdiyopatik İntrakraniyal Hipertansiyon, Visual Evoked Potential (VEP), Psödotümor Serebri SUMMARYObjective: The main complication of idiopathic intracranial hypertension (IIH) is visual loss, so early diagnosis and follow-up of optic nevre dysfuncyion is important. We intended to study heimportance of Visual Evoked Potential (VEP) as a non-invasive method in early detection and follow-up of visual nevre dysfunction in IIH patients. Matherial and Method: 32 patients with newly diasnosed IIH and 30 healthy controls were taken to the study which designed prospectively. We compared VEP values containing P100 wave latency, latency difference between two eyes, amplitude sand wave formations at diagnosis and after 1 month of treatment which was started after lumbar puncture between IIH patients and controls. We also divided IIH patients into groups according to age, gender, body mass index, state of fundus, visual fied, visualacuity, Cranial Magnetic Resonance Imaging (MRI) findings, pressure of cerebrospinal fluid (CSF), complaint of the patient on follow-up. After grouping, we investigated the effect of these features by using categorical variables for number and frequncies on VEP. Results: 27 of patients (84%) was female and 5 (16%) was male. Mean values of initial P100 were 115.10 msec in patient group and 101.4 msec in control group for right eye, 115.19 msec in patient group and 101.7 msec in control group for left eye. These differences were significant for both eyes (p=0.01). One of patients with normal visual field had a pathological value on initial VEP, whereas 6 of those had normal VEP. Besides, 17 of patients with pathological visual field had a pathological value on initial VEP whereas 8 of those had normal VEP. There was significant difference with VEP and visual field ( p=0.011). 13 of patients with normal visual acuity had a pathological value on initial VEP whereas 11 of those had normal VEP. 7 of patients with decreased visual acuity had a pathological value on initial VEP whereas 1 of those had normal VEP. There was significant difference with VEP and visual acuity ( p=0.040).Mean right P100 value of patients on initial VEP was 115.10 msec 118.84 msec on control VEP. This difference was significant (p=0.045). Mean left P100 value of patients on initial VEP was 115.19 msec 118.69 msec on control VEP. This difference was significant (p=0.049). On follow up, VEP improved on 4 of patients who had reduced complaint sand 1 of patients who had increased complaints. No improvement was seen in patients within variable complaints (P=0.286). Latency difference with two eyes was 2,20 msec in patients who had reduced complaints, 5.86 msec in which having invariable complaint sand 12.00 msec in patients who had increase complaints. These latency differences were significant (p=0.012). Of patients, 14 had normal and 18 had pathological VEP initially. On follow-up, 5 of pathological VEP values improved. However the differences between VEP values was not significant (P=0.125). Conclusion: Our study indicates the importance of VEP as a method showing the state of optic transmission on diagnosis of IIH. Study results suggested that there may be demyelinization on optic nerves in disease pathogenesis. Limited value of VEP on follow-up may be because of control VEP was done in a short time during treatment period of high CSF pressure in spite of more chronic course of the disease. However, latency difference between two eyes may be an important criteria for assessment of early prognosis. Further studies with longer follow-up timeshare needed for determination of the most effective method on follow-up of IIH patients and for evaluation the effect of disease on VEP and perimetry. Multifunctional VEP, Optical Coherence Tomography and Vascular Doppler Sonography are some methods that can be used in studies for these purposes. Keywords: Idiophatic intracranial hypertension,Visual Evoked Potential (VEP), Pseudotumor Cerebri 120

Tip 2 DM WHO'ya göre dünya çapında 220 milyondan fazla insanı etkileyen ve alarm verici global bir sağlık sorunudur. Diyabetik nöropati diyabetin en sık görü-len mikrovasküler komplikasyonlarından biridir ve diyabetik polinöropati tanısında en sensitif EMG yöntemini belirlemek açısından çalışmalar devam etmektedir.Bu çalışmada; normal sağlıklı bireylerle, DM'li hastalar arasında yakınlarda tanımlanmış olan nervus radialis superficialisin (NRS) lateral ve medial dallarının elektrofizyolojik olarak değerlendirilmesiyle fark olup olmadığını ve muhtemel di-yabetik polinöropati geliştirecek hastaların erken tanısında kullanılıp kullanılamaya-cağı, tanıya katkısının olup olmayacağını belirlemek amaçlanmıştır.Bu amaçla ADA kriterlerine göre diyabetes mellitus (DM) tanısı alan 26 hasta ile DM ve nöropatisi olmayan 26 normal sağlıklı bireyler çalışmaya alınmıştır.8 veride (4 hasta) sural sinir iletileri alınamazken 1 veride (1 hasta) radiyal si-nir iletisi alınamamış, 4 veride (2 hasta) ise radial sinir lateral ve mediyal dalı iletileri alınamamıştır. Bu durum sural sinirin diğer sinirlerden önce etkilendiğini göstermesi açısından anlamlıdır. 2 yanlı sural/radial sinir ana trunkus oranları olgu ve kontrol arasında karşılaştırıldığında anlamlı fark saptanmıştır; radial sinirin de diyabetes mellitusta sural sinir kadar etkilendiğini, sonuçta oranın değişmediğini göstermekte-dir. Ayrıca sural/radiyal sinir lateral ve mediyal dallarının ölçümü de olgu ve kontrol arasında anlamlı bulunmuştur; bu durum da radiyal sinir lateral ve mediyal dallarının ölçümünün de PNP tespitinde hassas yöntemler olduğunu göstermektedir. Sonuç olarak, literatürde pek çok nörolog tarafından Diyabetik PNP tanısında en sensitif yöntem olarak kabul edilen sural sinir ölçümlerinin bizim çalışmamızda da DM'de ilk etkilenen sinir olduğu; ancak özellikle ilerleyen dönemlerde gidişatı takip etmek açısından bir üst ekstremite duyusal siniri olan NRS'nin ölçümlerinin de kullanılabileceği çalışmamızda bulunmuştur; ancak NRS ile lateral ve mediyal dalla-rının DM tanısı ve gidişat takibinde optimum değerlerinin belirlenmesi için geniş çaplı çalışmalara ihtiyaç vardır.Anahtar kelimeler: diyabetes mellitus, nöropatik ağrı, nervus radiyalis superfisiyalis Type 2 DM is an alarming global health problem which affects more than 220 million people worlwide. Diabetic neuropathy is one of the most common microvascular complication of diabetes and studies has been continuing to determine the most sensitive method for the diagnosis of diabetic polyneuropathy.In this study; we aimed to determine whether there are differences by evaluating the electophysiology of lateral and medial branches of superficial radial nerve which has been defined recently between normal healthy subjects and DM patients and it can be used in early diagnosis of patients who will develop possible diabetic polyneuropathy.For this purpose, 26 DM patients and 26 normal healthy individuals who don't have DM or any other neuropathy were included in the study.While sural nerve conduction couldn't be obtained in 8 data (4 patients), radial nerve conduction couldn't be obtained in 1 data (1 patient) and conductions of lateral and medial branches of NRS weren't obtained in 4 data (2 patients). This situation is meaningful because it demonstrates sural nerve is affected before other nerves. When 2 sided sural/radial main trunk ratio was compared with patient and control groups, statistically significant difference was found; this shows that in DM radial nerve is as affected as sural nerve and in the end the ratio hasn't changed. Also the measurement of lateral and medial branches of sural/radial nerve is significantly different between cases and controls; and this shows that the measurement of lateral and medial branches of radial nerve is a sensitive method for the detection of PNP.Consequently, sural nerve conduction values which are accepted as the most sensitive method in the diagnosis of diabetic PNP by many neurologists in the literature were also the first affected nerve in our study; but it was also found in our study that conduction values of NRS which is an upper extremity sensory nerve can be used in following the prognosis especially in the advanced stage of the disease. However, comprehensive studies should be conducted in order to determine the op-timum conduction values of NRS and its branches which can be used in DM diagnosis and follow-up.Key words: diabetes mellitus, neuropathic pain, superficial radial nerve 82

Giriş: D vitamini metabolitleri ile vücutta hormon gibi etki gösteren bir vitamindir. D vitamini reseptörleri sinirler de dahil olmak üzere vücutta çok sayıda organda yer almaktadır. Kalsiyum homeostazı ve kemik metabolizması üzerindeki klasik etkilerinin yanı sıra başka sistemlere de etkilerinin ve bazı hastalıklarla ilişkisinin olduğu gösterilmiştir. Son dönemlerde D vitaminin nöroprotektif ve nörotrofik etkilerine yönelik deneysel ve klinik veriler bildirilmiştir. D vitamin eksikliğinin MS gelişimi ve atağı, Alzheimer hastalığı ve serebrovasküler hastalıklar için risk faktörü olduğunu bildiren çalışmalar vardır. Periferik sinir etkilenmesine dair çalışmalar sayıca azdır. Bunların da bir kısmı deneyseldir. Klinik olanlar daha çok diabetli hastalarda D vitamini eksikliğinin diabetten bağımsız olarak polinöropati için bir risk faktör oluşturduğu ve suplementasyon yapıldığında düzelme sağladığı yönündedir. D vitamin düzeyi ile periferik sinir etkilenmesini direkt olarak araştıran bir çalışma literatürde bulunamamıştır.Yöntem: Rutin tetkiklerinde serum D vitamini düzeyi düşük saptanan ancak PNP nedeni olabilecek hastalık-ilaç kullanımı olmayan 40 olgu araştırma grubu, benzer yaş ve cinsiyet dağılımına sahip serum D vitamin düzeyi normal olan 40 sağlıklı birey de kontrol grubu olarak çalışmaya alındı. Araştırma ve kontrol grubundaki tüm olgulara nörolojik muayene ve ENMG yapıldı. ENMG ile bilateral üst ekstremitede median ve ulnar sinirler, alt ekstremitede ise tek taraflı posterior tibial, fibuler, sural sinirlere ait duysal, motor yanıtlar ve ek olarak alt ve üstten sempatik deri yanıtları değerlendirildi. Bulgular: D vitamini düşük ve normal olan her iki grupta da hiçbir olguda PNP saptanmamış, sinirlere ait distal latans, sinir iletim hızı, amplitüd ortalama değerleri normal sınırlar içinde bulunmuştur. Ortalama değerler istatistiksel olarak karşılaştırıldığında özellikle iletim hızlarında olmak üzere D vitamini düşük olan grubun lehine olmak üzere bazı farklar bulunmuşsa da değerler normal sınırlar içinde olduğu için bu anlamlı kabul edilmemiştir. Gruplar, tek bir sinirde anormal elektrofizyolojik bulgu olan hasta sayısına göre karşılaştırıldığında da anlamlı bir fark gözlenmemiştir. Ek olarak, D vitamini düşüklüğü olan grupta, Vitamin D düzeyi ile elektrofizyolojik değerler arasında korelasyona da bakılmış herhangi bir ilişki saptanmamıştır. Sonuç: Bu çalışmada D vitamini düşük grupta sinirlere ait elektrofizyolojik değerlerde normal olan gruba göre anlamlı bir patoloji saptanmamışsa da D vitaminin periferik sinirler üzerine olan etkilerini tartışmak için daha fazla olgu içeren çalışmalara ihtiyaç vardır. Introductıon: Vitamin D is a vitamin acting in the body as a hormone through its metabolites. Receptors of vitamin D are present in many organs in the body including the nerves. It has been shown to be related to some diseases and to have impacts on other systems in addition to its classical effects on the calcium homeostasis and bone metabolism. Recently, experimental and clinical data have been reported on neuroprotective and neurotrophic effects of vitamin D. There are several studies reporting that deficiency of vitamin D is a risk factor for development and attacks of multiple sclerosis, Alzheimer's disease, and cerebrovascular conditions. Studies on involvement of peripheral nerves are scarce. Some of them are experimental. Clinical studies suggest that deficiency of vitamin D is a risk factor for polyneuropathy independent of diabetes in the diabetic patients and supplementation of vitamin D improves polyneuropathy. No study has been found in the literature directly exploring relationship between level of vitamin D and involvement of the peripheral nerves. Methods: Forty subjects with low serum level of vitamin D on their routine investigations without history of any disease or use of medication that might cause PNP were included in the present study as study group, and 40 age- and gender-matched subjects with normal serum level of vitamin D as control group. All subjects in the study and control groups underwent neurological examination and ENMG. ENMG evaluated bilateral median and ulnar nerves in the upper limbs and unilateral posterotibial, fibular, sural nerves in the lower limb for sensory and motor response and additionally, sympathetic skin responses were obtained from the lower and upper limbs. Findings: No PNP was found in any subject in both groups, and distal latency, nerve conduction velocity, mean amplitude values were all found to be within normal limits. When compared statistically, although some differences were found in favor of the group with low level of vitamin D especially for nerve conduction velocities, this was not considered to be significant because the values were within normal limits. When the groups were compared in number of subjects with abnormal electrophysiological findings in only one nerve, no difference was found between them. Furthermore, correlation was examined between level of vitamin D and electrophysiological values in the group with low level of vitamin D but no correlation was found.Conclusion: In the present study, although no significant pathology was found for electrophysiological values in the group with low level of vitamin D compared to that with normal level of vitamin D, further studies with more subjects are needed to discuss impacts of vitamin D on the peripheral nerves. 63

Derin beyin uyarımının Parkinson hastalarında uyku bozuklukları üzerine olumlu etkilerinin olduğu gösterilmiştir. Tez çalışmamızda, çift taraflı subtalamik nükleus derin beyin uyarımı yapılması planlanan idiyopatik Parkinson hastalarında objektif uyku yapısı ve subjektif uyku kalitesinin operasyon öncesi ve operasyon sonrasında değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Çalışmamıza 10 hasta dahil edilmiştir. Ancak bir hastanın operasyon esnasında komplikasyon gelişmesi, diğer bir hastanın çalışmadan çekilmesi ile 8 hastada çalışma tamamlanmıştır. Hastaların operasyon öncesi ve sonrası hem pil açık, hem de pil kapalı polisomnografi ve çoklu uyku latans testi yapılmıştır. Operasyon öncesi ve sonrası subjektif ve objektif veriler birbirleri ile karşılaştırılmıştır. Operasyon öncesi polisomnografi verileri, operasyon sonrası pil açık gece ile karşılaştırıldığında REM uyku latansının istatistiksel olarak kısalmıştır (p=0,003). Pil kapalı PSG verileri, operasyon öncesi ile karşılaştırıldığında vücut pozisyon değişikliği anlamlı olarak artmıştır (p=0,012). Operasyon sonrası Pittsburg uyku kalitesi indeksi alt gruplarından subjektif uyku latansının (p=0,033) kısaldığı ve subjektif uyku süresinde ise (p=0,041) uzadığı izlenmiştir. ÇULT'da istatiksel olarak anlamlı olmasa da operasyon sonrası hem pil açık, hem de pil kapalı verilerde uyku latansında uzama ve SOREM sayısında azalma izlenmiştir. Çalışmamız verileri STN-DBS'in REM uykusunu onarabileceğini ve gündüz aşırı uykululuk, ani uyku atakları ve subjektif uyku kalitesi üzerinde iyileştirici etkisi olduğunu desteklemektedir. Gündüz aşırı uykululuk, ani uyku atakları için ÇULT'un uygulandığı ilk çalışma tez çalışmamızdır. EUÖ ve ÇULT verileri arasındaki uyumsuzluk ise, bu konuda yapılacak yeni çalışmalarda gündüz aşırı uykululuğun ÇULT ile değerlendirilmesinin daha sağlıklı sonuçlar verebileceği yönündedir. Subjektif ve objektif testler ile daha geniş hasta grubuyla yapılan çalışmaların STN-DBS ve uyku ilişkisini daha fazla aydınlatacağını düşünmekteyiz. Deep brain stimulation in Parkinson patients has been shown to have positive effects on sleep disorders. Our thesis study, bilateral subthalamic nucleus deep brain stimulation is scheduled scheduled for construction in patients with idiopathic Parkinson's sleep objective and subjective sleep quality of preoperative and postoperatively to evaluate.10 patients were included in our study. Nevertheless, one of patients had a complication during the operation and other patient retract from the study, work was completed with 8 patients.Before and after surgery, battery on and battery off polysomnography and multiple sleep latency test was performed of patients.Before and after surgery, subjective and objective data are compared with each other. When the preoperative polysomnography data are compared with the battery on night of postoperative, REM sleep latency has shortened statistically (p=0,003). When battery off PSG data compared with the preoperative, body position changes increased significantly (p=0,012). After the operation, shortening has observed as (p=0,033) on one of sub groups of subjective sleep latency of Pittsburgh sleep quality index and increasing subjective sleep time as (p = 0.041). Although its not significant statistically on MSLT, after operation has been observed longer sleep latency and reduction number of SOREM in both battery on and battery off data. Data of our study shows that STN-DBS could repair the REM sleep and excessive daytime sleepiness, sudden sleep attacks and subjective sleep quality with curative effects on them. Our thesis is the first study which is applying MSLT for excessive daytime sleepiness and sudden sleep attacks.The incompatibility between Epworth Sleepiness Test and MSLT data shows the new studies to be done in this regard is that it could give more reliable results of the excessive daytime sleepiness with multipl sleep latency test. We believe that the studies with larger groups of patients with subjective and objective tests, will clear up the relation between STN-DBS and sleep. 100

Bu çalışmaya Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı Hareket Bozuklukları Polikliniği'nde izlenen genç başlangıçlı parkinsonizm (GBP) tanılı 28 hasta ve 13 sağlıklı kontrol grubu alındı.Çalışmaya katılan tüm hastalarda SNCA (1-4), PARKIN,PINK1 ve DJ1 genlerinde hastalık ile ilişkisi olduğu düşünülen mutasyonlar ve gen değişimleri araştırıldı. Tüm olguların 3T kraniyal manyetik rezonans (MR) görüntülemelerinde; substantiya nigra (SN)kontrast oranına bakıldı. Subkortikal ve beyinsapı yapıların T2 relaksasyon süreleri, kortikal ve subkortikal yapıların volümetrik ölçümleri yapıldı. Gen değişimi saptanan, saptanmayan ve kontrol grupları arasında elde edilen MR verilerinin farklılığına, sonuçların hasta gruplarında hastalık süresi, evresi ve klinik ile ilişkisine bakıldı.Gen değişimi saptanan hastalarda SNkontrast oranının azaldığı, SN ve kaudat nukleusta T2 relaksasyon süresinin hastalarda düştüğü ancak volümetrik ölçümlerde gruplar arasında anlamlı bir fark olmadığı gözlendi.Sonuç olarak Parkinson hastalığında kraniyal MR'ın hastalığın erken tanısında önemli bir belirteç olabileceği ve klinik olarak tanı konulan hastalıkta radyolojik yöntemlerden de faydalanılabileceği görüşüne varıldı.Anahtar kelimeler:Genç başlangıçlı parkinsonizm, kraniyal MR, gen değişimi İn this study;28 patients diagnosed with young-onset parkinsonism followed in Uludag Univesity Faculty of Medicine, Department of Neurology and 13 healthy control subjects were enrolled.All enrolled patients were evaluated for mutations and gene alterations thought to be related with diseases in SNCA (1-4), PARKIN, PINK1 and DJ1 genes.Contrast ratio of substantia nigra, T2 relaxation time of subcortical and brainstem structures, volumetric measurements of cortical and subcortical structures were performed in 3T cranial magnetic resonance imagings(MRI) of all cases. Differences of MRI findings between groups with gene alteration; without gene alteration and control groups, associations of results with duration; stage and clinical features of diseases were examined.It was found that contrast ratio of substantia nigra was decreased; T2 relaxation time in substantia nigra and caudate nucleus of patients were decreased; however there was no significant difference between groups in volumetric measurements.In conclusion, it was concluded that cranial MRI may be an important indicator for early diagnosis of Parkinson's disease and radiologic methods may be utilized for clinically diagnosed diseases.Key words: Young-onset parkinsonism, cranial MRI, gene alteration 58

Demans, akut bilinç bozukluğu ve deliryum olmaksızın merkezi sinir sisteminin hasarına bağlı gelişen, hastanın günlük yaşamını etkileyen, ilerleyici, en az iki kognitif alanda yıkım ile seyreden semptomların klinik bütünlüğü durumunda konulan bir tanıdır. Alzheimer hastalığı (AH) orta ve geç yaş popülasyonda ortaya çıkan, ilk olarak kayıt belleğinin hasarlandığı ilerleyici demans tablosu ile karakterize nörodejeneratif bir hastalıktır. AH yaklaşık olarak tüm demans vakalarının 70%'ini oluşturur. Başlangıç yaşına bağlı olarak 65 yaşından önce ortaya çıkan vakalar erken başlangıçlı AH (EBAH), 65 yaşıdan sonra ortaya çıkan vakalar geç başlangıçlı AH (GBAH) olmak üzere ikiye ayrılır. EBAH vakaların1-5%'ini oluşturmakta iken GBAH vakaların 95%'iden sorumludur. EBAH'da sorumlu tutulan genlerin sporadik AH'nı açıklamaktaki yetersizliğini takiben AH genetiği üzerinde yapılan çalışmalar sonucu AH'nın poligenik multifaktöryel bir hastalık olduğu ortaya çıkmış ve AH'da rol oynayan birçok SNP keşfedilmiştir. Bu çalışma tanımlanmış genetik faktörlerinin Türk popülasyonunda GBAH ile ilişkisini taramak amacıyla yapılmış ve 37 AH ve 31 kontrol vakasında TREM2, BIN1 ve CLU genlerine ait seçilmiş SNP'ler çalışılmıştır. TREM2 geninin rs75932628 polimorfizmi literatüre uygun olarak bizim çalışmamızda da artmış GBAH riski ile ilişkili olarak bulunmuştur. Daha geniş bir popülasyonu ile çalışılması durumunda `T` alleline sahip olmanın tahmini riski arttırdığı gösterilebilir. CLU geninin rs9331896 polimorfizminin de literatüre uygun olarak GBAH'dan koruyucu genetik faktör olarak rol oynadığı bulunmuştur. BIN1 geninin rs744373 polimorfizmi ile GBAH arasında ilişki bulunamamıştır. Literatürde APOE'den sonra ikinci risk faktörü olarak anılan bu genin birden çok polimorfizmi daha geniş bir Türk popülasyonu ile çalışılırsa anlamlı sonuçlar elde edilebilir. Dementia is a progressive neurodegenerative process leading to progressive decline in at least two cognitive domains leading to inability to perform daily activities. Alzheimer disease (AD) is a form of dementia that first affects short term memory and is seen in adult and elderly population. AD is %70 of all the dementia cases. It can be classified as early onset AD (EOAD) which is diagnosed before the age of 65 and late onset AD (LOAD) which is diagnosed after the age of 65. EOAD is responsible for %1-5 of AD and LOAD is responsible for %95 of AD cases. Their genetic risk factors are also different. To our knowledge today; AD is a multifactorial polygenetic disease in which many single nucleotide polymorphisms (SNPs) are discovered as genetic risk factors. In this study we aimed to identify the relationship between Turkish population and 3 SNPs of 3 known genetic origins related to LOAD (TREM2, BIN1 and CLU) by testing 37 AD diagnosed and 31 control cases blood samples. We found that rs75932628 polymorphism of TREM2 gene is a statistically meaningful risk factor for AD and rs9331896 polymorphism of CLU gene is a statistically meaningful protective genetic SNP from AD.We found no statistically meaningful relationship with rs744373 polymorphism of BIN1 gene and AD. We can conclude that if these SNPs are studied with larger AD samples, the results will be more accurate and representative of Turkish population. 80

Giriş ve Amaç: Migren; başağrısı ve otonom bulgularla karakterize, paroksizmal seyirli bir sendromdur. Son yıllarda, migrenin birincil nöronal bir süreç olduğu düşünülmektedir. Otonom sinir sistemi (OSS); kan basıncı, vücut ısısı gibi düzenlemeleri yapar, sindirim sistemi, salgı bezleri, dolaşım sistemi gibi istemsiz çalışan faaliyetleri yönetir. Çalışmamızda migren olgularında OSS tutulumunu, klinik ve elektrofizyolojik yöntemler kullanarak araştırmayı amaçladık. Hastalar ve Yöntem: Çalışmamıza BBUS-III beta (Başağrısı Bozukluklarının Uluslararası Sınıflaması III beta) sınıflamasına göre migren tanısı almış 66 hasta (51'i kadın, 15'i erkek) ile yaş ve cinsiyetleri uygun, 29 (18'i kadın, 11'i erkek) sağlıklı birey dahil edilmiştir. Olguların tümünde otonom semptomlar COMPASS-31 testi ile sorgulanmıştır. Tüm olgular ortostatik hipotansiyon açısından değerlendirilmiş, her iki el ve ayaktan sempatik deri yanıtı (SDY) ve R-R aralık değişkenliği (RRAD) incelemesi yapılmıştır. Sonuçlar: Hasta grubunun COMPASS-31 puanları kontrol grubuna oranla anlamlı derecede yüksek saptandı. Ortostatik hipotansiyon tüm olgular içinde sadece 4 kişide pozitif idi ve istatistiksel olarak anlamlı farklılık oluşturmamaktaydı. Hasta grubunda, kontrol grubuna göre, sol ayak SDY latans (p=0,006) ve sağ ayak SDY amplitüd (p=0,018) değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı farklılık vardı fakat klinik olarak anlamlı kabul edilmedi. RRAD parametreleri ve Valsalva Oranı hasta ve kontrol grubu, arasında karşılaştırıldı, anlamlı farklılığa rastlanmadı. Yorum: Migren hastaları, sağlıklı bireylere oranla otonomik yakınmaları daha sık yaşamaktadır. Bu çalışma migrenli hastalardaki otonom disfonksiyonun hipereksitabilite şeklinde olduğunu düşündürmektedir. Yapılan elektrofizyolojik incelemeler, hasta ve kontrol grubu arasında anlamlı bir farklılık ortaya koymamış olsa da daha fazla sayıda olgu ve migren alt grupları ile yapılacak çalışmalara ihtiyaç vardır. Introduction and Objective: Migraine is a syndrome characterized with headache and autonomic indications. It is thought to be a primary neurological condition. Autonomic nervous system (ANS) regulates the digestive system, salivary glands and circulatory system which are involuntarily controlled. In our study, we aimed to investigate ANS involvement in migraine patients with clinical and electrophysiological procedures.Patients and method: Sixty six patients (51 women, 15 men) diagnosed with migraine according to ICHD-III beta classification and twenty nine (18 women, 11 men) healty people have been included in our study. All of the obtained autonomic symptoms were investigated by the COMPASS-31 test. For all data, orthostatic hypotension were also obtained, the SSR and RRIV have been measured.Results: The COMPASS-31 results of the patients were significantly high when they were compared to the control group. Left foot SSR latency (p=0,006) and right foot SSR amplitude (p=0,018) values of the patient group had statistically a significant difference when compared to the control group, however, clinically they were not considered as a significant difference. RRIV parameters and Valsalva Ratio were compared and any significant difference was obtained. Conclusion: The symptoms of autonomic dysfunction were higher in patients having migraine than in healthy people. This study suggests that autonomic dysfunction in migraine is caused by hyperexcitability. Even though the electrophysiological investigations did not show a significant difference between the control group and the patients, there is a need of more researches including higher data in order to clarify the conditions. 65

İnme, toplumlarda sosyoekonomik önemi giderek artan bir hastalıktır. WHO ya göre, inme tüm dünyada, en önemli mortalite sebeplerinden ikinci sırada ve gelişmekte olan ülkelerde üçüncü sırada gelmektedir. İnme 15-55 yaş arasındaki genç erişkinlerde de görülebilmektedir ve genç SVO olarak adlandırılmaktadır. Genç yaşta meydana gelen inme ciddi iş ve üretim kaybına neden olmaktadır.Bu çalışmada genç inmeli hastalarda hemogram parametreleri ve trombofili paneli incelenmiştir. İnme anında inflamasyon varlığı araştırılmış ve bunun göstergesi olan hemogram parametreleri değerlendirilmiştir. İnme ile ilgili risk faktör içindeki değiştirilemeyen risk faktörlerinden birisi olan genetik faktörlerden trombofili paneli (Faktör V Leiden, Faktör II, MTHFR C677T ve MTHFR A1298C mutasyonları) ve normal sağlıklı bireylerle, genç SVO'lu hastaların inme esnasındaki ve inmeden önceki hemogram parametreleri değerlendirilmiş ve aralarındaki farklar incelenmiştir. Trombofili paneli parametrelerinin hemogram parametreleri ile ilişkisinin olup olmadığı ve hemogram parametreleri ile trombofili penelinin inme öncesinde erken tanıya ve inme anında tanıya katkısının olup olmayacağını belirlemek amaçlanmıştır.Bu amaçla genç SVO tanımına uyan, kardiyak nedenler haricindeki bir sebepten inme geçirmiş 47 hasta ile inme geçirmemiş, obez olmayan, hematolojik ve romatolojik hastalığı bulunmayan 47 normal sağlıklı birey çalışmaya dahil edilmiştir. Hemogram parametreleri ve trombofili paneli retrospektif olarak incelenmiştir. Kontrol grubunda obez olması, enfeksiyon hastalığı, FMF gibi enfamasyonu artıran hastalıkların olması dışlama kriteri olarak kullanılmıştır.Zamanında konulmuş bir tanı; yeterli tedavi, tekrar eden inmelerin ve daha ciddi sekellerin önlenmesi açısından gerekli olduğundan, inmenin risk faktörlerinin bilinmesine ve kolay çalışılabilen biyokimyasal markerlara ihtiyaç vardır. İnflamatuar süreçler, hem iskemik SVO'ın bir nedeni olarak, hem de beyin iskemisinin patofizyolojisinde önemli role sahiptir. Bizim çalışmamızda da genç SVO'lu hastaların ilk inme anındaki hemogram parametrelerinden inflamasyonu destekleyen anlamlı sonuçlar elde edilmiştir. Hemogram parametrelerinden; Hb, Htc, WBC, Neu/Lenfosit oranı, RDW ve PDW nin inme hastalarında infalamasyon göstergesi ve belki de risk tayini için kullanılabileceği çalışmamızda gösterilmiştir. Sitemik inflamasyonun ateroskleroz gelişiminde önemli bir rol oynadığı ve inme ile koroner kalp hastalığı riskini artırdığı bildirilmiştir. Stroke is a disease with increasing socioeconomic importance in populations. According to the WHO, stroke is worldwide the second leading cause of mortality but ranks third in the developing countries. Stroke can be seen also in young adults aged between 15 and 55 years and called as young CVA. Young CVA causes serious loss of labor and production.The present study evaluated hemogram parameters and thrombophilia panel. Presence of inflammation during stroke was investigated and hemogram parameters, which are the indicator of this, were evaluated. Thrombophilia panel (Factor V Leiden, Factor II, MTHFR C677T and MTHFR A1298C mutations), which is among genetic factors -one of the unchangeable risk factors for stroke, and hemogram parameters before and after stroke, were compared between normal healthy subjects and young CVA patients and the difference was investigated. It was aimed to determine whether there is a relation between the parameters of thrombophilia panel and the parameters of hemogram as well as whether hemogram parameters and thrombophilia parameters would contribute to early diagnosis before stroke and to the diagnosis during stroke.For this purpose, 47 patients that met the definition of young CVA and had had stroke due to non-cardiac reason and 47 normal healthy subjects, who had not have stroke, were not obese, and had no hematological or rheumatologic disease, were included in the study. Hemogram parameters and thrombophilia panel were retrospectively reviewed. Exclusion criteria for the control group were being obese or having infectious diseases as well as inflammatory diseases such as FMF.As timely diagnosis is necessary for adequate treatment and for the prevention of recurrent strokes and serious sequela, knowing the risk factors of stroke and easily analyzed biochemical markers are needed. Inflammatory processes have important role both as the causes of ischemic CVA and in the pathophysiology of cerebral ischemia. In the present study, significant results supporting inflammation were obtained among hemogram parameters of young CVA patients during the first stroke. The present study demonstrated that, among hemogram parameters Hb, Htc, WBC, Neu/Lymphocyte ratio, RDW and PDW can be used as inflammatory markers and maybe even for risk assessment in stroke patients. It was reported that systemic inflammation plays an important role in the development of atherosclerosis and enhances the risk for stroke and coronary heart disease. Key words: Young CVA, hemogram parameters, thrombophilia panel, inflammation 78

Beyin tümörlerinde direkt yayılım, metabolik ve vasküler etkiler ile hastalığın herhangi bir döneminde (ameliyat öncesi, ameliyat sonrası ve ameliyatın mümkün olmadığı durumlarda) epileptik nöbet görülebilir.Beyin tümörlü hastalarda epileptik nöbetlerin kontrol altına alınması tedavinin önemli bir kısmını oluşturur. İyi kontrol edilmiş beyin tümörlü hastalarda, epileptik nöbetlerin eklenmesi, beyin tümörü dışında morbiditeyi olumsuz yönde etkiler. Beyin tümörlü hastalarda epileptik nöbetler lezyonun lokalizasyonuna göre değişmekle birlikte sekonder jeneralize olan yada olmayan parsiyel ve kompleks nöbetler şeklindedir.Beyin tümörlü hastalarda epilepsi insidansı, tümörün tipine göre değişmekle birlikte, %30 dur (1). Beyin tümörlü epileptik hastaların %30-50'sinde nöbetler ilk klinik bulgu iken, %10-30 unda hastalığın ileri evrelerinde yada post operatif dönemde ortaya çıkar.Malign tümör hücrelerinin çoğalmasında esas etkili olan atipik mitotik proliferasyondur.Daha önceki çalışmalarda bazı antiepileptiklerin mitotik proliferasyon üzerinde olumlu ve olumsuz etkileri gösterilmiştir. Beyin tümörlü hastalarda ise büyük çoğunluğu antiepileptik kullanmasına rağmen bütün antiepileptiklerin mitotik proliferasyon üzerindeki etkileri karşılaştırılmalı olarak araştırılmamıştır.Üniversitemizde daha önce yapılan bir çalışmada gabapentin, pregabalin, valproik asit, levetirasetam, zonisamid, fenitoin, karbamazepinin glioblastom ve nöroblastom hücre kültürlerinde invitro şartlarda antimitotik etkileri araştırıldı. Fenitoin, levetirasetam ve valproik asit'in glioblastom hücre kültürlerinde doz bağımlı antimitotik etkilerinin olduğu, zonisamid ve pregabalinin tüm dozlarda antimitotik etkilerinin olduğu, karbamezepinin antimitotik etkisinin olduğu fakat 25 μg/ml üzerindeki konsantrasyonlarda antimitotik etkisinin azaldığı, gabapentinin ise antimitotik etkisinin olmadığı izlendi.Nöroblastom hücre kültürlerinde sadece valproik asit ve zonisamid'in antimitotik etkili olduğu fenitoin, levetirasetam, karbamezepin, gabapentin ve pregabalinin ise antimitotik etkili olmadığı izlendi.Bu çalışmada ki amacımız glioblastom ve nöroblastom hücre kültüründe in vitro şartalarda antiepileptiklerin mitotik proliferasyon üzerindeki etkilerini karşılaştırmalı olarak göstererek tedavi önceliğini belirlemekti.Çalışmamızda kullanılan antiepileptiklerden lakozamid, lamotrijin, okskarbazepin, primidon, topiramat, vigabatrinin in vitro glioblastom (GB) ve nöroblastom (NB) hücre kültürlerinde mitotik proliferasyon üzerine etkileri gerçek zamanlı hücre analiz sistemi ile değerlendirildi. Çalışmada E-plate 16 isimli, herbir kuyucuğu 250 µL hacminde, zemin çapı 5mm olan ve 16 kuyucuktan oluşan plateler kullanıldı. İlk olarak her bir kuyucuğa hücre içermeyen, 100 µL besiyeri karışımı konularak cihazda bir baseline okuma yaptırılarak ardından flasklardan tripsinizasyon ve santrifüjasyon (800 RPM, 10 dakika) yoluyla toplanan hücreler kuyucuklara 100 µL hacim içerisinde ekildi.Kanser hücre hatları laminer flow içerisinde kuyucuklara ekildikten sonra plate inkübatörün içerisine yerleştirildi ve 1'er saatlik zaman aralıkları ile hücre büyümeleri takip edildi. Kuyucuklara ekilen tümör hücreleri kuyucuk tabanına yapıştı ve burada uygun besin ve O2/CO2 ortamında büyümeleri sağlandı. Kuyucuk tabanına yerleştirilmiş olan altın plak elektrik akımını kullanarak bölünen hücrelerin elektrik yük empedanslarını ölçerek, hücrelerin büyüme indekslerini tespit etmemizi sağladı. Hücrelerin hızlı büyüme fazına girmelerinin ardından (Log fazı), deney grubu olarak belirlenen kuyucuklara antitümör etkinliği değerlendirilecek ajanlar 10 µL hacim içerisinde, değişen konsantrasyonlarda uygulandı. Bu uygulamayı takiben plate yeniden inkübatörün içerisine yerleştirildi. İlaç uygulamasının ardından 1'er saatlik ölçümlere devam edildi ve takip 24-72 saat boyunca sürdü.X celligence testi ile materyallerin C6 ve T98G hücreleri üzerindeki antimitotik etkisi değerlendirildi ve bulgular ile her materyale ait ortalama hücre proliferasyon yüzdeleri hesaplanarak elde edilen değerler karşılaştırıldı.Topiramat ve Okskarbezepinin tüm dozlarda antimitotik etki gösterdiği, lamotrijin ve primidonun doz bağımlı antimitotik etki gösterdiği, vigabatrin ve lakozamidin antimitotik etkisi olmadığı izlendi.Gruplar arasındaki fark varyans analizini (ANOVA testi) takiben, post hoc TUKEY testi ile araştırıldı.Sonuç olarak bu çalışmada xCELLİgence yönteminin antiepileptiklerin mitotik proliferasyonunu belirlemede kolay ve hızlı bir yöntem olduğunu ve antiepileptiklerin tümör hücreleri üzerine farklı antimitotik etkileri olduğunu göstermiştir. Antiepileptiklerin antitümöral etkisini anlamak için, antiepileptiklerin mitotik proliferasyon etkileri ile ilgili daha fazla çalışma yapılması gerekmektedir Epileptic seizures can be observed at any time during the course of disease (preoperative or postoperative periods or inoperable conditions) due to direct extension, and metabolic and vascular effects of brain tumors. Controlling epileptic seizures comprises an important aspect of management in patients with brain tumors. Addition of epileptic seizures affects morbidity negatively in patients with well-controlled brain tumor. Although epileptic seizures vary based on localization of the lesion, they are secondary generalized or non-generalized partial and complex seizures.Although the incidence of epilepsy varies depending on tumor type, it is reported as 30% in patients with brain tumor. Seizures are first clinical sign in 30-50% in epileptic patients with brain tumor, while they develop at advanced stages or post-operative period in 10-30%. Atypical mitotic proliferation is the primary mechanism in the growth of malignant tumor cells. Positive and negative effects of some anti-epileptics on proliferation were shown in previous studies; however, effects of all anti-epileptics on mitotic proliferation have not been investigated in comparative manner although most patients with brain tumor use anti-epileptic agents. In a previous study which performed in our university, antimitotic effect of gabapentin, pregabalin, valproic acid, levatiracetam, zonisamide, phenytoin and carbamazepine was investigated as in-vitro in glioblastoma and neuroblastoma cell cultures. In this study, it was found that phenytoin, levatiracetam and valproic acid had an dose-dependent antimitotic effect, zonisamide and pregabalin had an dose-independent antimitotic effect (for all doses), carbamazepine had an antimitotic effect which reduced at concentrations above 25 μg/ml but gabapentin had no antimitotic effect in glioblastoma cell culture. In neuroblastoma cell cultures, only valproic acid and zonisamide had an antimitotic effect but phenytoin, levatiracetam, carbamazepine, gabapentin and pregabalin had no antimitotic effect.In the present study, our aim is to determine therapeutic priority by demonstrating effects of anti-epileptics on mitotic proliferation on in vitro glioblastoma and neuroblastoma cell cultures in comparative manner.In our study, in vitro anti-tumoral activities of lacosamide, lamotrigine, oxcarbazepin, primidone, topiramate and vigabatrin were assessed by using a real-time cell analysis system. In the study, E-Plate 16 was used, which has 16 wells with base diameter of 5 mm and volume of 250 µL. Firstly, 100 µL growth medium was placed to each well and a baseline reading was performed. Then, cells harvested by trypsinization and centrifugation (800 rpm for 10 minutes) were inoculated into each well with a volume of 100 µL.Cancer cell lines were inoculated into wells under laminar flow; then, plate was placed into incubator and cell proliferation was monitored by one-hour intervals. Tumor cells were adhered to base of wells where they proliferated under appropriate nutritional and O2/CO2 conditions. Proliferation indices were detected by measuring electric charge impedances of mitotic cells using electric current via gold plate placed to the base of each well. After onset of rapid proliferation phase (log phase), differential concentrations of agents in which anti-tumoral effects would be assessed were added to each well in a volume of 10 µL. Then, plate was placed into incubator again. Measurements were performed by one-hour intervals over 24-72 hours after drug administration.By utilizing xCELLIgence test, the antimitotic effect of materials on C6 and T98G cells was assessed, then using findings of this study average cell proliferation percentage of each material was calculated and results were compared. It was observed that Topiramate and Oxcarbazepine showed antimitotic effect at all doses, lamotrigine and primidone showed dose-dependent antimitotic effect, and vigabatrin and lacosamid had no antimitotic effect.The difference between groups was assessed by using variance analysis (ANOVA test); followed by post-hoc Tukey test.In conclusion, it was shown that xCELLIgence system is a simple and rapid method in determination of mitotic proliferation of anti-epileptics and that anti-epileptics have different cytotoxic activities on tumor cells. Further studies on effects of anti-epileptics on mitotic proliferation are needed to understand anti-tumoral effects of anti-epileptics. 90

ÖZETAmaç: Biz bu çalışmada kortikal nöronal fizyoloji ile ilişkili bir hastalık olan epilepside, transkranial manyetik uyarım ile kortikal motor eşik, kortikal sessiz periyod ve daha önce hiç çalışılmamış parametreler olan kortikal gecikme zamanını ve uzun latanslı refleksleri değerlendirmeyi amaçladık. Ayrıca antiepileptiklerle bu parametrelerde değişim olup olmadığını araştırdık.Materyal-Metod: ILAE tanı kriterlerine göre epilepsi tanısı almış 52 hasta (39' u kadın, 13'ü erkek) ve 20 gönüllü denek (12 'si kadın, 8'i erkek) çalışmaya dahil edildi. Çalışmaya katılan tüm bireylere uygulama ile ilgili bilgi verildikten sonra yazılı onamları alındı. TMS öncesi standart EEG incelemesi yapıldı. TMS ile ME, MUP amplitüdü, MUP latansı, SMİZ ve KSP süreleri ölçüldü, ayrıca ULR ve SUP amplitüdü, SUP latansı çalışıldı. ULR II latansından MUP ve SUP latansları toplamı çıkartılarak KGZ hesaplandı.Tartışma ve Sonuç: Bizim çalışmamızda KGZ, JME dışı jeneralize epilepsili grupta kontrol grubu, fokal epilepsili grup ve JME'li gruba kıyasla uzun, JME'li grupta daha kısa bulundu. Ancak gruplar arası farklılık istatiksel olarak anlamlı bulunmadı. ULR II amplitüdü JME de en yüksek, JME dışı jeneralize epilepsili grupta en düşük bulundu. Bu fark istatiksel olarak anlamlı bulundu. ULR II latansı kontrol grubunda en uzun, JME'li grupta en kısa bulundu. Gruplar arası farklılık istatiksel olarak anlamlı bulunmadı. JME'li grupta ME, diğer gruplar ile kıyaslandığında anlamlı olarak düşük bulundu. Bu sonucu, JME'li hastalarda inhibitör internöronal devrelerin fonksiyonunda bozukluk sonucu gelişen bir hipereksitabilite ile ilişkili olabileceği düşünüldü. En sık kullanılan antiepileptiklerden valproik asit ve levetiresetamın bu parametreler üzerindeki etkileri karşılaştırıldı, elektrofizyolojik veriler üzerinde istatiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı. Çalışılan elektrofizyolojik parametreler içinde bir tek ME'nin kortikal eksitabilitenin değerlendirilmesinde güvenilir bir parametre olduğu düşünüldü. Kortikal elektrofizyolojinin değerlendirilmesinde önemli bir parametre olabileceğine inandığımız KGZ'nın olası bu öneminin değerlendirilmesi için ilaç öncesi ve sonrası daha çok sayıda epileptik hastanın incelenmesi ileriki çalışmalar açısından uygun olabilir. SUMMARYAim: Epilepsy is a disease of central nervous system and mainly depended to excitability of cortical neuronal population. Some electrophysiological parameters like cortical motor thresholds (ME), cortical silent periods (KSP) reflecting the excitability of cortical neuronal activity have been studied in epilepsy in many studies. However, some reflexes originating from sensorimotor cortex like long latency reflexes obtained from intrinsic hand muscles has never been studied in epilepsy, previously. In this study our aims were evaluating of these reflexes in patients with epilepsy and comparing of the results with more conventional parameters like ME and KSP.Materials and Methods: Fifthy-two patients (39 female and 13 male) with epilepsy and 20 healthy controls (12 female and 8 male) were included to the study. All participants gave informed consent for the study. After the clinical evaluation, routine EEG investigation was performed. Thereafter, electrophysiological investigations were performed. Initially, upper extremity somatosensorial evoked potentials were recorded. Then long latency evoked potentials evoked by electrical stimulation of median nerve and motor evoked potentials evoked by transcranial magnetic stimulation were recorded. Cortical relay time were calculated by the using of these parameters.Discussion and Results: Cortical relay time (KGZ) was shortenned in patients with JME. However, difference did not reach to significance statistically. Additionally, this parameter was increased in patients with generalised epilepsy (extra JME). However, significant difference was not observed between generalised epilepsy and JME and generalise epilepsy and controls. Amplitude of ULR2 was increased in patients with JME in comparison with controls and patients with generalised epilepsy. Additionally, mean latency of ULR2 was shortened in patients with JME however, the difference did not reach statistical significance. Level of motor thresholds (ME) was significantly decreased in patients with JME in comparison with controls and other epileptics. These findings suggested that there was an increased excitability may be due to a dysfunction in the cortical inhibitör interneuronal activity in the motor cortex in patients with JME. However, silent periods did not show any significant change between patients and controls. Additionally, we evaluated the effects of valproic acid and levetiracetam on the electrophysiological parameters. However, no effect was demonstrated. We concluded that MEs was most sensitive parameter in the demonstration of cortical excitability in JME. However, it seems that the evaluation of ULRs and analysis of KGZ did not give significant information in epilepsy. Evaluation of both pre and post treatment periods to demonstration of effect of antiepileptics on electrophysiological parameters should be performed in further studies. 87

Uyku apne sendromu toplumda sık görülen, ciddi mortalite ve morbiditeye neden olan bir hastalıktır. Uyku apne sendromu toplumda erkeklerde kadınlardan en az iki kat daha fazla görülen nadir olmayan bir hastalığı tanımlamaktadır. Frenik sinir, esas inspirasyondan sorumlu diyaframın motor uyarımından sorumludur. Biz bu çalışmada OUAS hastalarında frenik sinir etkilenmesinin var olup olmadığını inceledik. Bu amaçla 22'si ağır OUAS tanılı ve 29 sağlıklı bireye çalışmamızda yer verildi. Bu olgularda frenik sinirin boyun, servikal kök ve kortikal TMS yanıtlarına bakıldı. Elde edilen verilerde kontrol grubu ile hasta grup arasında anlamlı farklılık saptanmadı. Elde ettiğimiz veriler frenik sinirin OUAS hastalarında etkilenmesinin olmadığını gösterdi.Anahtar Kelimeler: OUAS, frenik sinir, diyafram, TMS Sleep apnea syndrome is common in society, a disease that causes significant mortality and morbidity. Sleep apnea syndrome in the community at least two times greaterin men than women is not a rare disease is defined. Phrenic nerve, mainly responsible forthe inspiration of the diaphragm is responsible for motor stimulation. Phrenic nerve in OSAS patients in this study, we examined whether there were to be affected. For this purpose, 22 diagnosed with severe OSAS and 29 healthy individuals were included in our study. In these cases, the phrenic nerve, neck, cervical root and cortical response to TMSwere measured. The data obtained in the control group showed no significant differencebetween the patient groups. Phrenic nerve, we obtained data showed that in patients with OSAS not be affected.Keywords: OSAS, phrenic nerve, diaphragm, TMS 52

Karpal tünel sendromu (KTS) median sinirin karpal tünelden geçerken basıya uğraması sonucu meydana gelir ve en sık görülen tuzak nöropatisidir. Gerilim tipi baş ağrısı (GTBA) ve migren tipi baş ağrısı toplumda en sık görülen primer baş ağrılarıdır. Bu çalışmada toplumda çok sık görülen kronik hastalıklar olan KTS ile migren ve GTBA arasında herhangi bir ilişkinin olup olmadığını, ilişki varsa bu faktörlerin neler olduğunu belirlenmeye çalışılmıştır. Bu çalışmaya elektrofizyolojik olarak KTS saptanan 201 hasta ile 100 kontrol grubu dahil edildi. Sadece idiyopatik KTS'li hastalar çalışmaya alındı. Hasta ve kontrol gruplarındaki bireylerin nörolojik muayenesi ve sinir iletim çalışması yapıldı. Ayrıca baş ağrısı varlığı sorgulandı; vücut kitle indeksi (VKİ) hesaplandı; Boston sorgulama formu (BSF), Beck depresyon ölçeği (BDÖ) uygulandı. Hem GTBA hem de migren tipi baş ağrısı KTS'si olan grupta kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede fazla idi. Ayrıca her iki baş ağrısı atak sıklığı da KTS'si olan grupta, KTS'si olmayan gruba göre anlamlı derecede fazla idi. KTS'li hastaların BDÖ, VKİ değerleri anlamlı derecede yüksekti. Hasta grubu hafif KTS ile orta-ağır KTS şeklinde gruplandığında gruplar arasında baş ağrısı türü ve baş ağrısı atak sıklığı açısından anlamlı fark saptanmadı. Boston skorları ile baş ağrısı kıyaslandığında baş ağrısı olan KTS'li hastaların, baş ağrısı olmayanlara göre ortalama semptom şiddet skorları ve fonksiyonel kapasite skorları anlamlı derecede daha yüksekti. Yaş, VKİ ve BDÖ arasında yapılan ileri regresyon analizlerinde, yaşın diğer iki etkenden farklı olarak bu ilişkide bağımsız değişken olduğu tespit edildi.Sonuç olarak KTS'li hastalarda primer baş ağrıları kontrol grubuna göre daha sık görülmektedir. Bunun nedeni obezite, depresyon, düşük gelir düzeyi gibi her iki hastalıkta da görülen ortak risk faktörleri olabileceği gibi somoto-otonomik reflekslerden de kaynaklanabilir.Anahtar kelimeler: Karpal tünel sendromu, primer baş ağrıları, migren, gerilim tipi baş ağrısı, vücut kitle indeksi, depresyon Carpal tunnel syndrome (CTS) occurs as a result of median nerve's being pressed while going through the carpal tunnel and it is the most frequent entrapment neuropathy. Tension type headache (TTH) and migraine type headache are the most common headaches seen among the society. This study aims at determining whether there is a relation between carpal tunnel syndrome and migraine and TTH which are the frequently seen illnesses and if there is a relation, to determine what these factors are. This study includes 201 patients electro physiologically determined as CTS patients and 100 control groups. Only idiopathic CTS patients are involved in the study. Neurologic examination and nerve conduction studies of the individuals in the patient and control groups were done. Besides, the existence of headache was examined; their body mass index (BMI) was calculated; Boston query form (BQF), Beck depression scale (BDS) were applied. In the group including CTS, both TTH and migraine type headache are more in terms of being statistically meaningful compared to control group. Also, both headache attack frequency is significantly more in the group including CTS compared to the group that doesn't include CTS. BDS and BMI of the CTS patients are significantly high. When the patient group was put into groups as mild CTS and mild-seriously ill, any significant difference wasn't determined between the groups in terms of the headache type and headache attack frequency. When Boston scores were compared to headache, average symptom severity score and functional capacity scores of CTS patients who have headache were higher than those who don't have headache. In the severe regression analysis done among age, BMI and BDS, it was determined that unlike other two factors, age is independent variable in this relation. Monthly income level of patients with CTS were lower than control groupAs a result, primary headache is seen more frequently in the CTS patients than the control group. This situation may stem from somoto-autonomic reflexes as well as common risk factors that can be seen in both illnesses like obesity, depression and low level of income.Keywords: Carpal Tunnel Syndrome, Primary Headaches, Tension type headache, Migraine, Body Mass index, Depression 61

Ekolali başkalarının söylediklerini anlamsız olarak tekrar edilmesi olan sözel bir davranış bozukluğudur. Topiramat birçok epileptik nöbet tipinin tedavisinde kullanılan etkili bir antiepileptik ajandır. Olgumuz 44 yaşında epileptik nöbetleri için 1000mg/gün sodyum valproat kullanan bir epilepsi hastası idi. Son aylarda nöbet sıklığında artma nedeniyle tedavisine yüksek dozda ve hızlı titre edilerek 600mg/gün dozunda topiramat eklendi. Topiramat eklendikten sonra epileptik nöbeti olmadı. Hasta topiramat kullanmaya başladıktan kısa bir süre sonra konfüzyon, dezoryantasyon ve özelikle ekolali içeren konuşma bozukluğu gelişti. Bu nedenle bir epilepsi hastasında topiramatın hızlı titrasyonunun sebep olduğu bir ekolali olgusunu sunduk. Echolalia are subsets of imitative behavior which repetition of sounds and language. Topiramate is an effective drug for treatment several types of seizures. It is generally tolerated well. We reported the case of a 44-year old man patient who presented with a history of a epilepsy disorder, He had been maintained with 1000 mg/day sodium valproate for seizure episode. But this recently did not control his seizure episode. Then he was placed on topiramate (600mg/day). Following treatment, he had no seizure episode. subsequently He became incoherence, confusion, disorientation, and significant speech impairments including echolalia Thereby, we present a case of echolalia in a rapidly titrated topiramate induced in a epilepsy disorder patient.

Varol A, Sessiz Serebral İskemili Hastalarda Tıkayıcı Uyku Apnesi Sendromu Araştırılması, Bülent Ecevit Üniversitesi Tıp Fakültesi, Nöroloji Tezi. Zonguldak, 2014.Sessiz serebral iskemi (SSİ), inme öyküsü olmayan ve nörolojik semptomları bulunmayan bireylerde kranial magnetik rezonans görüntülemede (MRG) saptanan iskemik lezyonları tanımlamak için kullanılmaktadır. SSİ de, geçici iskemik atak (GİA) ve minör inme gibi majör inme riskini arttırmaktadır. Bu nedenle risk faktörleri saptanmalı ve tedavi edilmelidir. SSİ'ye neden olan hipertansiyon, diyabetes mellitus, hiperlipidemi ve sigara gibi pek çok risk faktörü vardır. Tıkayıcı uyku apne sendromunun (TUAS) inme açısından risk faktörü olduğu bildirilmesine rağmen SSİ'deki yeri bilinmemektedir. Biz bu çalışmamızda SSİ hastalarında TUAS'ın risk faktörü olup olmadığını araştırdık. Çalışmaya, SSİ tanısı konulan 28 hasta ve kranial MRG'si normal olan 25 gönüllü sağlıklı hasta olmak üzere 53 kişi alındı. Hastalarla birebir görüşülerek uykuyla ilişkili şikayetleri değerlendirildi, subjektif uyku testleri verildi ve tüm gece video eşliğinde polisomnografi uygulandı. Kan, elektrokardiyografi, ekokardiyografi ve karotis arter doppler ultrasonografi tetkikleri yardımıyla değiştirilebilen kesin ve kesinleşmemiş inme risk faktörleri araştırıldı. TUAS (p=0.030), hiperlipidemi (p

Amaç: Epilepside doğru tanı ve uygun tedavi, nöbet semiyolojisinin iyi tanımlanmasıile mümkündür. Nöbet semiyolojisinin doğru tanımlanması epileptik nöbetlerin vesendromların sınıflandırılması ve nöbet tipi ile lateralizasyonun belirlenmesi açısından dagereklidir. Bu çalışmada uzun süreli video EEG monitorizasyon (VEM) amacı ile DokuzEylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Epilepsi ve Uyku İzlem Merkezi'ne yatırılan veuzun dönem VEM protokolü olarak ilaçları kesilen hastaların VEM öncesi olan nöbetlerininsemiyolojik özellikleri ile, VEM süresince geçirdikleri nöbetlerin semiyolojik özellikleri ilekarşılaştırılması, hastaların nöbet semiyolojisindeki çeşitliliğin saptanması ve nöbetsemiyolojisi literatürüne katkıda bulunulması amaçlanmıştır.Yöntem: Çalışmamıza 24 dirençli epilepsi hastası dahil edilmiş olup, hastaların VEMöncesi nöbet semiyolojisine yönelik anamnez bilgileri ile VEM esnasında saptanan nöbetsemiyolojileri karşılaştırılmıştır.Bulgular: Hasta ve hasta yakını anamnezi ile VEM'de saptanan nöbetlerinsemiyolojik uyumu kappa analizi ile karşılaştırıldı. Distonik ekstremite, non-verbalvokalizasyon, göz deviasyonunda iyi uyum saptanırken, postiktal burun silme, el ve oralotomatizmalarda kötü uyum saptandı. Kötü uyumun sebebi olarak nöbeti gözleyen hastayakınlarının bu motor fenomenleri nöbetin bir parçası olarak görmedikleri sonucuna varıldı.Karşılaştırılan semiyolojik bulgular istatistik açıdan anlamlı bulunmadı. Hasta ve hasta yakınıanamnezi ile VEM'de saptanan nöbetlerin lokalizasyonu arasında istatistik açıdan anlamlı fark saptandı.Sonuç: Nöbet semiyolojisi elde edilirken, anamnez bulgularının semiyolojiye katkısısınırlı olmaktadır. VEM'in sağladığı semiyolojik lateralizasyon/lokalizasyon bilgileri ve bubilgilerin multidisipliner değerlendirmeyle birleştirilmesi tanı ve tedavi açısından daha fazlakesinlik yaratacaktır. Purpose: Accurate diagnosis and appropriate treatment of epilepsy can be possible with theidentification of seizure semiology. Correct identification of seizure semiology is necessaryfor classification of epileptic seizures and epileptic syndromes. In this study, we aimed tocompare with epileptic patient seizures, which seen before VEM and during the VEM. Andwe aimed to determine the diversity of the seizure semiology and aimed to contribute toseizure semiology of literature.Method: 24 drug-resistance epilepsy patients were included to our study. We compared toepileptic patient seizures semiology, which seen before VEM and during the VEM. And weevaluated in terms of its contribution to localization.Findings: We compared to epileptic patient seizures semiology concordance, which seenbefore VEM and during the VEM with kappa analysis. It was good concordance at dystonicextremite, non-verbal vocalization and eye deviations. And was poor concordance at postictalnose wipping, hand and oral automatisms. For poor concordance, we concluded that thisphenomenon was not seen as part of the seizure by observers. statistical significant differencewas found (p

Nörogörüntülemede çok önemli ilerlemelere rağmen elektroensefalografi (EEG) stupor ve komalı hastaların değerlendirilmesinde halen çok önemli bir yardımcı tanı yöntemi olarak kullanılmaktadır.Rutin elektroensefalografi (EEG); interiktal dönemde,30 dakika süre ile, 5-6 defa göz açma-kapama, 3-4 dakika hiperventilasyon, düşük ve yüksek frekanslarda intermittan fotik stimülasyonu gibi provakasyon yöntemlerinin kullanıldığı bir nörofizyolojik tetkik yöntemidir. Bu tetkik yönteminin bilinç bozukluğu ile giden klinik tablolarda sensitivitesi ve spesivitesi yüksektir. Tetkik süresinin artırılması, video görüntüleme özelliğinin eklenmesi, intragrid-epidural-subdural elektrodların devreye girmesi, çoklu kanal sayıları, spektral inceleme özelliklerinin kullanılabilmesi gibi kantitatif özellikler EEG'nin kullanım değerini daha da artırmıştır. Bazı metabolik belirteçlerin yüksekliği (kan üre nitrojen, kreatinin, potasyum, klor, sodyum) veya düşüklüğü (kalsiyum, albümin, hematokrit, karbondioksit, PO4) EEG anormalliği ile doğru orantılı korelasyon gösterir. Biz de bu çalışmamızda EEG bulguları ile elektrolit, BFT, hemotokrit, KCFT, kan şekeri değerlerini kıyasladık. Bu klinik tablolarda video monitorizasyon tetkikinin yerini araştırdık. Sonuç olarak; bilinç bozukluğu olan hastalarda bu gün için EEG tetkikinin hakettiği önemde rutinde yer almadığını düşünüyoruz. Rutin EEG ile kıyaslandığında uzun süreli video EEG monitorizasyonu çok daha değerli katkılar sunmaktadır. Bu nedenle yoğun bakım koşullarında izlerken bilinç bozukluğu ya da bilinç değişikliği olan tüm olgularda rutin ya da olabiliyorsa uzun süreli video EEG tetkiki yapılmalıdır. Electroencephalography (EEG) is still being used as a very important adjuvant diagnostic modality in evaluating the patients with stupor and coma despite substantial advances in neuro-imaging. Routine electroencephalography (EEG) is a neurophysiological investigation for which several provocative methods are used such as 5 to 6 times eye opening-closing for 30 minutes during the interictal period, hyperventilation for 3 – 4 minutes, or intermittent photic stimulation at low and high frequencies. This investigation has high sensitivity and specificity for the clinical conditions presenting with altered conscious. Several quantitative features increased value of using EEF such as increasing duration of the investigation, integrating feature of video-imaging, activating intragrid-epidural-subdural electrodes, multiple canal numbers, and using the possibility of spectral examination. Elevation (blood urea nitrogen, creatinine, potassium, chloride, sodium) or reduction (calcium, albumin, hematocrit, carbon dioxide, PO4--) correlates directly with abnormal EEG. In the present study, we compared EEG findings with electrolytes, renal and hepatic function tests, hematocrit, and blood glucose level. We investigated place of video monitoring for these clinical condition. In conclusion, we believe that EEG has not gained the importance it deserves currently for the patients with altered conscious. Compared to routine EEG, long-term video EEG monitoring offers much more contribution. Thus, routine EEG or long-term video monitoring EEG, if possible, should be performed in all cases showing impairment or alteration of conscious during monitoring in the intensive care unit. 173

Alzheimer Hastalığı (AH), ileri yaştaki demansların en sık formudur. Demans, erişkin merkezi sinir sisteminin hasarlanması sonucu gelişen birden fazla kognitif fonksiyonda ilerleyici bozulma ile karakterize bir sendromdur. Kognitif bozulma, günlük yaşam aktivitelerinde kayda değer bozulmaya yol açacak şiddette olmalıdır. Belirtilmiş tanı kriterleri muhtemel AH içindir. Klinik pratikte, AH'nin kesin kriterlerine rağmen tanısı sekonder nedenlerin ve diğer demans nedenlerinin dışlanması ile konur. AH'de erken tanı ve hastalığın erken evrelerinde müdahale, tedavinin etkinliği açısından büyük önem taşır. Kesin AH tanısı beyninde tipik nöropatolojik değişikliklerin gözlenmesi ile konulabilir. Bu nedenle AH'da spesifik biyobelirteç gereksinimi vardır. AH'de erken tanı ve hastalığın erken evrelerinde müdahale, tedavinin etkinliği açısından büyük önem taşır. Kesin AH tanısı beyninde tipik nöropatolojik değişikliklerin gözlenmesi ile konulabilir. Bugün amiloid-beta plaklarının birikimini ve nörofibriler yumakların oluşumunu başlatan sebeplerin ne olduğu tam olarak bilinmemektedir. Bu durum birçok genin etkileşimi ile oluşmakta ve buna çevresel faktörlerde katkıda bulunmaktadır. Şu ana kadar bilinen en majör genetik risk faktörü apolipoprotein E (APOE) genine ait ε4 allelidir, fakat ε4 alleli de sadece az bir kısmı temsil etmekte ve tek başına yeterli olmamaktadır.Şu ana kadar bilinen en majör genetik risk faktörü apolipoprotein E (APOE) genine ait ε4 allelidir, fakat ε4 alleli de sadece az bir kısmı temsil etmekte ve tek başına yeterli olmamaktadır. AH için spesifik biyobelirteç tanımlanması; risk altındaki popülasyonun belirlenebilmesi, yeni tedavi stratejilerinin geliştirilebilmesi ve erken tanı konulması açısından çok önemlidirBu çalışmaya 49 Alzheimer hastası ve 45 kontrol alınarak, AH için en önemli risk faktörü olan ApoE geni ε2, ε3, ε4 polimorfizmleri ve AH için olası diyagnostik ve prognostik biyobelirteç olabilecek APH-1A gen polimorfizminin genotip ve allel frekansları incelenmiştir. Hasta grubunda mevcut polimorfizmlerin hastalık seyrine etkisini değerlendirmek üzere Standardize Mini Mental Test, Cornell Demansta Depresyon Ölçeği, Global Kötüleşme Ölçeği, Enstrümental Günlük Yaşam Aktiviteleri Ölçeği ve Klinik Demans Derecelendirme Ölçeği uygulanmıştır. Sonuç olarak, hasta grubumuzda APOE ε4 alleli ve APH-1A geni ile Alzheimer hastalığı arasında anlamlı bir ilişki bulunamamıştır. Alzheimer's Disease (AD) is the most frequent form of dementia in the elderly population. Dementia is the decline of cognitive functions due to neuropathological changes in the brain. It is characterized by impairment in more than one cognitive function and interferes with daily activities. The diagnostic criteria cover only the diagnosis of `probable` AD. In clinical practice, the diagnosis is made by the exclusion of secondary causes and other types of dementia. Early diagnosis and intervention in early stages plays an important role for the course of the disease and efficacy of the treatment. The gold standard for the definite diagnosis of Alzheimer‟s Disease can be made by the observation of typical neuropathological changes in the brain. These neuropathological changes include the extracellular accumulation of amiloid-beta plaques, intracellular accumulation of neurofibrillary tangles, which include hyperphosphorilated tau protein, along with progressive synaptic and neuronal loss. The factors precipitating Alzheimer‟s disease are still not completely known. . It is thought to be a consequence of the interactions of multiple genetic and environmental factors. The ε4 allele of APOE gene is the best known risk factor for Alzheimer‟s disease, yet it represents only a small ratio of the genetic factors. From this point of view, specific biomarkers are required to determine the population under risk, develop new treatment strategies and to make an early diagnosis possible. e. In the present study, 49 AD patients and 45 control subjects were included. We studied ε2, ε3, ε4 polymorphisms of the ApoE gene and −980C/G (rs3754048) polymorphism of the APH-1A gene. We performed Global Deterioration Scale, Mini-Mental State Examination, Clinical Dementia Rating Scale and Instrumental Daily Activity Scale to all the AD patients. There were no significant difference between patients and healthy cases for APOE ε4 allele and APH-1A −980C/G (rs3754048) polymorphism. Future studies with larger numbers of patients and controls are necessary to elucidate exact role of APH-1A and APO ε4 in AD pathogenesis. 111

Serebrovasküler Hastalıklar subtiplerinden küçük damar hastalığı genel bir terimdir ve birkaç ayrı patolojik durumu tanımlamak için kullanılmaktadır Küçük damar hastalıklarında genelde subkortikal lakünlerle beyaz cevherde lökoensefalopati bir arada bulunur. Bu tür subkortikal lezyon kombinasyonları, genelde herhangi bir inme olmaksızın tıpkı dejeneratif bir demans gibi yavaş progresif bir seyir göstererek hastalarda ilerleyici kognitif yıkıma sebep olabilmektedir. Bu çalışmada Kr MR tetkikinde hiperintens lezyonları olan ve fazekas skorlamasına göre gruplandırılan hastaların kognitif durumları, kan parametreleri, arteriyel sertlik ve 24 saatlik ambulatuar kan basınçları arasındaki ilişki incelenmesi planlanmıştır. Geçmişinde bilinen semptomatik inme öyküsü bulunmayan, görüntülemesinde serebral hemoraji, subraknoid kanama ve intrakranial kitle lezyonu saptanmayan, manyetik rezonans görüntülemelerinde küçük damar hastalığı bulguları olan 62 hasta çalışmaya dahil edildi. Çalışmaya katılan tüm hastaların yaş, cinsiyet, vücut kitle indeksi (VKİ), hipertansiyon (HT), diabetes mellitus (DM), hiperlipidemi (HL), kardiyovasküler hastalık, sigara ve alkol kullanım öyküsü, ilaç kullanımı sorgulandı. Kranial MRG tetkikleri Fazekas skorlamasına göre gruplandırılan hastalara SMMT, ESMMT ve MoCA bilişsel değerlendirme ölçekleri uygulandı. Çalışma sonucunda yaş ile fazekas grupları arasında fazekas 3 ile fazekas 1 (p

GİRİŞ: Refleks nöbetler; özgün bir duysal veya bilişsel uyaranla ortaya çıkan, fokal veya jeneralize epilepsi sendromlarına eşlik edebilen nöbetlerdir. Kognitif fonksiyonların tetiklediği nöbetler hakkında fazla bilgimiz bulunmamaktadır. Elektroensefalografi (EEG) kaydedilirken geleneksel aktivasyon yöntemleri kullanılmasına karşın yapılandırılmış bir kognitif fonksiyon değerlendirmesi yapılmamaktadır.AMAÇ: Çalışmamız ile üniversite hastanesi epilepsi polikliniğinde refleks nöbet uyaranlarının sıklığını belirlemeyi, refleks nöbet uyaranı varlığında kognitif fonksiyonların interiktal EEG üzerine etkisini ve hangi yönde etkisi olduğunu tespit etmeyive EEG kaydı sırasında kullanılabilecek yeni bir aktivasyon yönteminin geliştirilmesini amaçladık.METOD: Çalışmamıza epilepsi polikliniğimizce değerlendirilen 299 epilepsi hastası dahil edildi. Refleks nöbet uyaranı taraması amacıylaanket formu oluşturuldu. Anket değerlendirilmesinde refleks nöbet uyaranı tespit edilen ve/veya önceki rutin EEG'lerinde epileptiform deşarjları olan 35 hastaya rutin EEG kaydı yapıldı ve kognitif fonksiyonların interiktal EEG üzerine etkisinin araştırılması amacıyla test verildi. SONUÇLAR: Hastaların, %73,9'u en az bir refleks nöbet uyaranı bildirmiş, %26,1'i sorgulanan refleks nöbet uyaranlarından hiçbirini belirtmemiştir. En sık bildirilen nöbet uyaranı'stres' olmuştur. Hiperventilasyonla %45,7 (en sık), ışık uyaranıyla %5,7 (en az) ve kognitif test bataryası ile %11,4 oranında ve sadece idiyopatik jeneralize epilepsi grubunda deşarjlar üzerine aktivasyon etkisi gözlenmiştir. Verbal testin geleneksel aktivasyon yöntemleriyle uyumlu etkiler gösterdiği görülmüştür.TARTIŞMARefleks nöbet uyaranlarının bilinmesi tanının doğru konmasında ve nöbetlerin kontrol altına alınmasında önemli rol oynadığından epilepsi hastalarının değerlendirilmesinde bu uyaranlar unutulmamalı ve detaylı bir şekilde sorgulanmalıdır. Verbal test sonuçlarının geleneksel aktivasyon yöntemleriyle uyumlu etkiler göstermesi, testin geliştirilebileceğini ve pratik uygulamaya konabileceğini düşündürmüştür. Testlerin EEG ve fMRI çalışmaları ile değerlendirilmesinin fizyopatolojinin anlaşılmasını kolaylaştıracağı ve yeni görüşler kazandıracağı düşüncesini doğurmuştur. INTRODUCTIONReflex seizures are epileptic seizures precipitated by sensory/cognitive stimuli. There isn't much knowledge on seizures provocated by cognitive functions. During EEG recordings, hyperventilation, photic stimulus are used to provocate seizures but organised cognitive function tests aren't used.OBJECTIVEObjectives of our study are researching the frequency of reflex precipitants, determining cognitive function's effects on interictal EEG at the presence of reflex precipitants and to develop a new method of activation during EEG recordings.METHODSIn ourstudy, 299 epilepsy patients were included. Survey consisting of 12 questions, was created. 35 patients given positive answer in survey or/and had epileptiform discharges inprevious EEG, were evaluated to determine the effects of cognitive function's.RESULTS299 patients, 73,9% reported at least one reflex precipitant and 26,1% didn't report any of reflex precipitant which were questioned. The most frequently reported precipitant was stress, respectively. Cognitive tests were activated 11,4%, only on idiopathic generalized epilepsy group, of interictal EEG discharges. IFS 5,7% and HV 45,7% patient's discharge were found to be activated. Verbal test results showed consistent effects with traditional activation methods.DISCUSSIONKnown of reflex precipitants play an important role in correct diagnosis and control of seizures of epilepy patients. Reflex precipitants should take questioned during the evaluation of the epilepsy patients. As the effects of verbal test show consistent results with traditional activation methods, this suggests that test could be developed and used in practical implementation. EEG and fMRI studies will facilitate the understanding of pathophysiology and gain new insights. 92

Giriş: Alzheimer Hastalığı (AH) dünya genelinde yaşlanan nüfus ile birlikte ciddi bir sağlık problemi haline gelmiştir. AH konusunda artan ilgi ve çalışmalar neticesinde, hastalığın tanı ve tedavisinde gelişmeler yaşanmaktadır. AH'nın semptom vermeden uzun yıllar önce başlayan patofizyolojik süreci biyobelirteçler adı verilen beyin omurilik sıvısı (BOS) biyopeptidleriyle saptanabilmektedir. AH bu preklinik evreden, hafif kognitif bozukluk evresine, ardından da demans evresine ilerlemektedir. AH demansı subjektif ve sosyokültürel durumdan etkilenen kognitif testler ve işlevsel ölçekler ile takip edilmektedir. Yeni biyobelirteçler, ölçülebilir, objektif izlem yöntemleri, klinisyenler açısından hastalığın takibini kolaylaştıracak ve yeni tedavilere cevabın monitorize edilmesine katkı koyacaktır. Biyobelirteçler; BOS' da bulunan moleküller, genler, radyolojik ve nükleer görüntüleme yöntemleri gibi çeşitlilik göstermektedir. Bu çalışma AH demansı tanısı almış hastalarda BOS biyobelirteçleri, manyetik rezonans görüntüleme (MRG) volüm ölçümleri ile NPD alt testleri arasındaki ilişkiyi tartışmaktadır. Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya 2012-2013 yılları arasında Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi (DEUTF) Nöroloji Anabilim Dalı Demans polikliniğinde izlenen, 2011 NIA-AA tanı kriterlerine göre patofizyolojik kanıtla desteklenen muhtemel AH demansı tanısı almış 29 hasta alınmıştır. NPD testlerinden oluşturulan batarya ile minimental durum muayenesi (MMSE), sözel ve görsel bellek, frontal lob ve lisan ilişkili testler yapılmış, nöropsikiyatrik envanter (NPI), klinik demans evrelemesi(KDE) ve enstrumental günlük yaşam aktivitesi (EGYA) ölçekleri hesaplanmıştır. Sözel bellek için sözel bellek süreçleri testi(SBST) ve görsel bellek için Wechsler hafıza skalası (WMS-R) görsel üretim alt testi, frontal lob ilişkili testlerden semantik akıcılık için hayvan listesi testi, fonemik akıcılık için KAS testi, planlama için Watson saat çizimi testi, karmaşık dikkat için ileri ve geri sayı menzili testleri, enterferans direnci için Stroop testi, lisan değerlendirmesi için Boston adlandırma testi kullanılmıştır. Yirmi dört hastaya ADNI protokolu ile MRG incelemesi yapılmış ve 27 hastadan BOS örnekleri alınmıştır.. Çekilen MRG'lerin DEU Sinirbilimleri Anabilim dalında mim-Lava programı kullanılarak tüm beyin ve intrakranial hacimleri ölçülmüştür. BOS materyallerinden Aβ ve p-tau (fosforile tau) düzeyleri çalışılmıştır. Bulgular: Analiz sonucunda MMSE, sözel ve görsel bellek puanları, frontal lob test puanları ve Boston adlandırma testi puanları norm değerlere düşük saptanmıştır. MRG volüm ölçümleri ile tüm beyin volümü ve intrakranial volüme bölünerek bulunan oran, norm değerlere göre düşük bulunmuştur. BOS Aβ düzeyleri norm değerlere göre düşük ve p-tau düzeyleri ile p-tau/Aβ oranı ise yüksek bulunmuştur. MRG volümleri ölçümleri ile NPD testleri arasında yapılan ilişki analizi sonucu SBST anlık bellek ve tanıma puanları, görsel spontan hatırlama puanları, ileri ve geri sayı menzili, semantik ve fonemik akıcılık testleri ile Boston adlandırma testleri ile volüm ölçümleri arasında yüksek derecede ilişki saptanmıştır. BOS proteinleri ile gerek NPD testleri, gerekse MRG volüm ölçümleri arasında ilişki saptanmamıştır.Tartışma: Bulgular MRG volüm ölçümlerinde ortaya konan değerler ile beyin atrofisinin, amiloidoz, nörodejenerasyonu ve kognitif kötüleşmeyi işaret ettiğini göstermektedir. NPI ölçeği, davranış bozukluğunu, EGYA ölçeği ise işlevsellik kaybını yansıtmaktaydı. Çalışmada 21 Erken başlangıçlı AH (EBAH) olgusu bulunmaktaydı EBAH hastaları nadir görülmesine rağmen çalışmamızda yüksek oranda bulunmaktdır. MRG volüm incelemeleri ile NPD testleri arasındaki yüksek derecede ilişki saptandı. Çalışmamızın bulguları, NPD testleri ile MRG volüm oranları birbiri yerine kullanılabilir ve MRG volümü klinik takipte yarar sağlamaktadır sonucuna ulaştırmaktadır. BOS biyobelirteçlerinin MRG volümleri ve NPD testleri ile ilişkili bulunmaması biyobelirteçlerin ön planda diagnoz amaçlı kullanılması ve prognostik göstergeler olarak değerinin sorgulanabileceği sonucunu ortaya çıkarmıştır. Literatürde özellikle p-tau için AH klinik ağırlığını yansıttığı varsayımına karşı, Aβ ve p-tau'nun demans evresinde stabil kaldıkları ve hastalık hızını yansıtmadıkları varsayımına katkı sunan sonuçlar saptandı.Sonuç ve Öneriler: Olgu grubunun EBAH ağırlıklı olması, çalışmanın literatüre katkısını güçlendirmektedir. Fakat genetik çalışma yapılmamış olması ve örneklem sayısı çalışmanın kısıtlıklılarındandır. Avrupa Birliği bünyesinde yapılan bir çalışmanın Türkiye ayağında gerçekleştirilen bu çalışmanın verilerinin daha geniş olgu gruplarına katkı koyacağı düşünülmektedir. Sonuç olarak MRG volümetrik incelemesi klinik parametrelerle korele iken, BOS biyobeliteçleri tanı amaçlı kullanılabilmektedir. Background: Alzheimer's disease (AD) became a worldwide healthcare problem because of aging population. There is novel diagnostic and therapeutic approaches due to accelarating clinical studies and interest on the disease. Pathophysiological processes begin long years before clinical signs and can de diagnosed by cerebrospinal fluid biomarker peptids. AD progresses from preclinical stage to mild cognitive impairment stage, then progresses to demantia stage. Current clinical follow up tools include cognitive tests and functionality scales that are subjective and can change according to socio-cultural status. New biomarkers for diagnostic or prognostic purposes must be measurable and objective, and should contribute to clinicians treatment approach. Biomarker candidates for AD include cerebrospinal fluid (CSF) peptids, genes, radiological and nuclear imaging technics. In this study we aim to explore the association between CSF biomarkers, neuropsychologic assessment (NPA) and magnetic resonance imaging (MRI) volumetry for using biomarkers.Method: Twenty nine consecutive AD subjects who were followed in DEUTF Neurology Department Dementia Clinic between 2012 and 2013 were included to the study. The clinical diagnosis was based on the NIA-AA Criteria (McKhann et al, 2011). Neuropsychological assessment includes Mini-Mental State Examination (MMSE), Öktem's Verbal Memory Test, Wechsler Memory Scale (WMS-R) visual reproduction test for visual memory, Stroop test, verbal categorical fluency test, Watson's clock drawing test, and digit span tests for frontal lobe functions, and Boston naming test for language skills. Clinical severity of dementia was rated by Clinical Dementia Rating (CDR), behavioral scale was chosen as Neuropsychiatric Inventory, (NPI) and functionality was assessed by Brody-Lawton's Instrumental Daily Living Scale (IADL). Twenty four subjects underwent MRI imaging with ADNI protocol for neuroimaging and CSF sample was collected from twenty seven subjects. Images were analysed according to mimLAVA program for measuring total brain volume in Neuroscience Department. CSF samples are analysed for Aβ and phospho tau (p-tau) levels.Results: MMSE, all verbal and visual memory tests, all frontal lobe function tests and Boston naming test scores were worse than the normative data. MRI total brain volume and volume rates showed decreased volume in all subjects comparison to normative values. CSF Aβ levels were lower, and p-tau levels were higher than normative data. Correlation between MRI volumetry measurements and NPA tests were higly remarkable for digit span tests, verbal fluency tests, Boston naming test, visual recall test and verbal recognition test. There found no association between CSF biomarkers and MRI volumetry or NPA tests.Discussion: The results in the present data indicate that brain volumetry is decreased which implicates amiloidosis, neurodegeneration and cognitive decline. Behavioral disturbance as showed by NPI and loss of functionality by IADL are common and well known findings in AD. In our study group, twenty one subjects were diagnosed as early onset AD. Early onset AD is a rare subgroup, in this regard the literature related to this subgroup is scarce. In the present study we found a high level of association between MRI volumetry and NPA tests. Our results implied that each can be used for predicting the other. It seems reasonable to use MRI volumetry for clinical follow up. On the other hand, CSF biomarker results suggests that they can be useful for diagnosis, but not for prognosis or clinical follow up. P-tau results contribute to the literature that p-tau is stable across dementia stage.Conclusion: In the present study, majority of the subjects were EOAD, this empowers the study for contribution to the literature. The main limitations of this study included the lack of genetic investigation and the sample size. However, it is a part of Europian Union research project which will collect the multicenter data. As to conclude, MRI volumetry is associated to clinical parameters, whereas CSF measurements are useful for diagnosis in AD. 83

Alzheimer Hastalığı (AH) yaşlılarda demansın önde gelen nedenlerindendir. Demans hastalarında davranışsal semptomlar en az kognitif semptomlar kadar önemlidir çünkü hasta ve yakınlarının yaşam kalitesini olumsuz etkilemektedir. Bu çalışmada AH'da davranışsal semptomlar detaylı olarak araştırılmış ve bu semptomlar arasında en sık ve en sorun yaratıcı davranışsal semptomlardan olan ajitasyon ayrıntılı olarak incelenmiştir. Bu amaçla; çalışmaya hastanemiz nöroloji polikliniğine başvuran DSM-IV'e ve NINCDS-DRDA göre olası AH tanısı almış 30 hasta ve kognitif açıdan sağlıklı 24 kişi dahil edilmiştir. Hastalara Kısa Mini Mental Test (KMMT), Nöropsikiyatrik Envanter (NPE), Cohen-Mansfield Ajitasyon Envanteri (CMAE), Demansın Klinik Evrelendirilmesi Ölçeği (DKEÖ), İşlevsel faaliyet anketi (İFA) testleri uygulanmıştır. Hasta ve kontrol grubuna elektroensefalografi (EEG) incelemesi yapılmış ve hemoglobin (Hb), tiroid fonksiyon testleri (TFT), vitamin B12, folik asit (FA), ferritin, üre, kreatinin, sodyum (Na) ve potasyumdan (K) oluşan metabolik parametreler değerlendirilmiştir. Çalışmamızda NPE'e göre en sık gözlenen davranışsal semptom apati olarak bulunmuş bunu ajitasyon takip etmiştir. Hastalar hem NPE hem de CMAE'e göre ajitasyonu yüksek ve düşük olan grup diye ikiye ayrılmış ve bu iki grup kendi arasında karşılaştırılmıştır. Hem NPE ajitasyon alt ölçeğine hem de CMAE'e göre daha fazla ajitasyon görülen grubun DKEÖ'e göre daha ileri evrede olduğu belirlenmiştir. Ayrıca çalışmamızda her iki ajitasyon değerlendirme ölçeğine göre ajitasyonu fazla olan grupta hemoglobin değeri düşük bulunmuştur. Hasta ve kontrol grubunun EEG bulguları ile ajitasyonu yüksek ve düşük olan gruplar arasında EEG bulguları açısından farklılık gözlemlenmemiştir. Sonuç olarak bu çalışmada davranışsal semptomların hastalık ilerledikçe daha fazla görüldüğü, hasta ve bakıcı yükü üzerinde olumsuz etkisi olan ajitasyonun düşük hemoglobin düzeyi gibi metabolik bozukluklarla ilişkili olabileceği belirlenmiştir. Kontrole gelen ve ajitasyon şikayeti ön planda olan hastaların bu açıdan kontrol edilmesi önerilmektedir. Alzheimer's Disease (AD) is one of the leading causes of dementia in elderly population. Behavioral symptoms are as important as cognitive symptoms in demantia patients because they negatively affect the quality of life of patients and their relatives. In this study, behavioral symptoms in AD, especially agitation as the most frequent and troublesome behavioral symptom, were examined in detail. Thirty diagnosed AD patients, according to DSM-IV and NINCDS-DRDA, and 24 cognitively healthy individual were included to the study. In patient group, Mini-Mental State Examination MMSE, Neuropsychiatric Inventory (NPI), Cohen - Mansfield Agitation Inventory (CMAI), Clinical Dementia Rating Scale (CDR) and Functional Activities Questionnarie (FAQ) were performed. Both in control and patient group, electroencephalography (EEG) and metabolic parameters as haemoglobin (Hb), thyroid function tests (TFT), vitamin B12, folic acid (FA), ferritin, urea, creatinine, sodium (Na), potassium (K) and were evaluated. According to NPI, apathy was found to be the most frequent behavioral symptom, followed by agitation. According to NPI and CMAI, patients were divided into 2 groups as high and low level of agitation group, and these groups were compared. According to NPI agitation subscale and CMAI, the group which had high level of agitation were found to be more advenced stage according to CDR. Furthermore, the group which had high level of agitation according to both agitation rating scales, were found to have lower levels of haemoglobin. There were no significant differences on EEG findings between patient and control groups and high agitation and low agitation groups. As a result, behavioral symptoms were found to be seen more and more as the disease progresses and agitation, which has a negative effect on patients and their caregivers, was found to be related with metabolic disorders such as low hemoglobin levels. It is recommended to control these parameters in patients with agitation. 122

iPH motor ve non-motor semptomların eşlik ettiği nörodejeneratif bir bozukluktur. Non-motor özellikler her evrede görülebilir ve motor bulgulardan daha önce ortaya çıkabilir. Otonomik disfonksiyon iPH'nin en yaygın non-motor özelliklerinden biri olupbağırsak ve mesane disfonksiyonu, seksüel disfonksiyon, terleme bozuklukları, ortostatik hipotansiyon gibi bulguları içerir. Non-motor semptomların önemi sadece çok sık görülmesinde değil, aynı zamanda hastanın yaşam kalitesi üzerinde büyük bir etkisinin olmasında yatar. Beynin asimetrisi, tüm sinir sisteminin fonksiyonunu tanımlayan evrensel bir olgu olarak karşımıza çıkmaktadır. iPH çalışmalarında da bu asimetrik tutulum hem klinik hem de nöropatolojik olarak ortaya konulmuştur. Çalışmamızda da iPH'daki asimetri ile otonom sinir sistemi tutulumu arasındaki ilişkiyi incelemek için 30 iPH hastası ile çalışıldı. Hastalar ayrıntılı fizik ve nörolojik muayeneden geçirildi. H&Y, UPDRS, MMT skorları alındı. Otonom bulgular 12 maddede sorgulandı. Sonuçlar incelendiğinde hastaların hastalık süresi arttıkça motor bulguların şiddetinin arttığı gibi otonom tutululm şiddetinin de arttığı belirlendi. Ayrıca otonom bulguların hastalığın ilk dönemlerinden itibaren görülebileceği sonucuna ulaşıldı. Bradikinezi olmayan hastaların tedaviye daha iyi yanıt verdiği ortaya konuldu. Hastaların yaş ve hastalık şiddeti arttıkça halüsinasyon görülme sıklığının arttığı görüldü. Çalışmamızın amacı olan dominant tutulan taraf ve otonom tutulum ilişkisi incelendiğinde ise aralarında anlamlı derecede bir ilişki saptanmadı ancak çok zayıf bir korelasyon bulundu. iPD is a neurodegenerative disorder which the motor and non-motor symptoms are accompanied with. Non-motor features can be seen in every stage and can appear before motor findings arise. Autonomic dysfunction is one of the most prevalent non-motor features of iPD which includes enteric and bladder dysfunction, sexual dysfunction, sweating disorders, ortostatic hypotension. Not only because they seem very often but since they effect the quality of life of the patients, non-motor symptoms have great importance. The asymmetry of brain as a universal phenomenon describes the function of the whole nervous system. This asymmetric involvement is also manifested in iPD studies clinically and neuropathologically. In this study we examined 30 iPD patients to investigate the association of asymmetry in iPD and autonomic nervous system involvement. Patients are gone through a detailed physical and neurological examination. H&Y, UPDRS, MMT scores are enrolled. Autonomic symptoms are questionized with 12 items. When the outcomes are examined we saw that autonomic disorder severity increases with the term of the disease as well as the severity of motor symptoms. Furthermore we came through that the autonomic symptoms can be seen from the early stages of the disease. The patients without bradykinesia had better responses to the therapy. The frequency of hallucination increased with the age and the severity of the disease. When the association with the side of onset of iPH symptoms and the autonomic involvement examined , which was the aim of this study, there was not a significant association but a weak correlation. 74

Giriş: Frontotemporal demans (FTD) nadir görülen, erken başlangıçlı, otozomal dominant kalıtılma olasılığı yüksek olan ve demans sıklığı içinde erken başlangıçlı demanslar arasında Alzheimer hastalığından (AH) sonra ikinci sıklıkla görülen nörodejeneratif bir hastalıktır. Genetik, görüntüleme yöntemleri ve nöropsikolojik testler tanı koyma ve sınıflamada yardımcıdır. Bu çalışmada MRG volümetrik ölçümlerin, nöropsikolojik testlerin ve BOS biyobelirteçlerin FTD hastalarındaki klinik sonuçları ve aralarındaki ilişki tartışılmıştır. Böylelikle objektif tanı araçları aracılığıyla subjektif olabilen işlevsellik ve nöropsikolojik değerlendirmelerin tahmin edilme olasılığı araştırılacaktır.Gereç ve yöntem: Bu çalışmaya 01.01.2012-31.12.2013 tarihleri arasında Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı Demans polikliniğinde izlenmekte olan klinik konsensus tanı kriterleri ile FTD tanısı almış 20 hasta alınmıştır. Hastalardan ve hasta yakınlarından bilgilendirilmiş onam formu alınmış, lomber ponksiyon yapılması amacı ile hastalar yatırılmış ve olası başka etyolojik nedenler dışlanması için rutin kan tetkikleri gönderilmiştir. Hastalara ADNI protokolü ile beyin MRG çekimi yapılmış, elde edilen MRG görüntüleri mim-LAVA programı kullanılarak tüm beyin ve normalize beyin volümleri ölçülmüştür. Hastalara nöropsikolojik test olarak; MMSE, Sözel Bellek Süreçleri Testi (SBST), Wechsler Bellek Skalası (WMS-R) Görsel Üretim alt testi, Stroop testi, Sözel Kategorik Akıcılık testi, Watson Saat Çizme testi, İleri ve Geri Sayı Menzili Testi uygulanmıştır. Hastaların klinik evre değerlendirmesi için Klinik Demans Evreleme Ölçeği (KDE), davranışsal açıdan değerlendirme için Nöropsikiyatrik Envanter (NPI), işlevsellik açıdan değerlendirme için Enstrümantal Günlük Yaşam Ölçeği (EGYA) kullanılmıştır.Bulgular: Bu çalışmada FTD olgularında; BOS biyobelirteçleri ve MRG volümetrik ölçümleri elde edilmiş ve klinik parametrelerle ilişkisi araştırılmıştır. Bulgularımız, laboratuvarımızın normatif değerlerine göre düşük total beyin volümü ve BOS'ta yüksek p-tau değerleri, düşük Abeta protein değerlerine işaret etmektedir. Nöropsikolojik testlerin tümü normatif değerlerin altında saptanmıştır. BOS biyobelirteçlerin, klinik parametrelerin ve MRG volümetrik ölçümlerin ilişkisi ikili olarak incelenmiş ve BOS Abeta protein oranı ile toplam beyin hacmi ilişkili bulunmuştur. Toplam beyin hacmi ile özellikle sözel bellek süreçleri testleri, görsel bellek testleri, frontal lob testlerinden Watson saat çizimi testi arasında yüksek derecede korelasyon saptanmıştır. BOS biyobelirteçleri ile Nöropsikolojik testlerden görsel öğrenim puanı ve enstrümental günlük yaşam aktiviteleri testi arasında yüksek derecede korelasyon bulunmuştur. Nöropsikolojik testlerden görsel öğrenme puanını tahmin etmede normalize beyin volümü tek başına puanın %84'ünü açıklayabilecek kadar yüksek derecede ilişkili bulunmuştur. Sonuç: Bu çalışmada MRG volümetrik ölçümleri ile görsel bellek, sözel bellek testleri ve frontal lob ilişkili testlerin arasında yüksek derecede ilişki saptanmıştır. Ayrıca BOS biyobelirteçleri ile görsel öğrenim puanı ve enstrümental günlük yaşam aktiviteleri testi arasında yüksek derecede ilişki bulunmuştur. Bu bulgular sübjektif sonuçlar verebilen, cinsiyet, eğitim ve kültürel özelliklere göre değişebilen Nöropsikolojik değerlendirme (NPD) ve işlevsellik değerlendirmeleri yanında, objektif BOS ve MRG belirteçlerinin tanı aşamasında FTD değerlendirilmesinde yararlı olacağına işaret etmektedir. Background: Frontotemporal dementia (FTD) is a rare neurodegenerative dementing illness with an early age onset and high rates of autosomal dominant heredity. It is the second prevalent dementia type before the age of 65. Genetics, neuroimaging, and neuropsychological tests are useful in diagnostics and clinical classification. In the present study, we aimed to explore MRI volumetry, neuropsychological tests, CSF biomarkers, and relations between these variables in a group of FTD subjects. Methods: Twenty consecutive FTD subjects who were followed in DEUTF Neurology Department Dementia Clinic between the dates of 1.1.2012 and 31.12.2013 were included to the study. The diagnosis was based on the Consensus Criteria (Rascovsky et al, 2011) that included MRI and functional neuroimaging and clinical characteristics. The informed consent was obtained from all relatives and eligible subjects. Lumbar puncture was performed to all except one and routine dementia screening of blood tests was undertaken. Thirteen subjects underwent MRI imaging with ADNI protocol for neuroimaging acquisition. Images were analysed semi-automatically according to mimLAVA program for measuring total brain volume. Then, a brain volume ratio defined as normalized total brain volume to intracranial volume was calculated for each subject. Neuropsychological testing included Mini-Mental State Examination, Öktem's Verbal Memory Test, Wechsler Memory Scale (WMS-R), visual reproduction test, Stroop test, verbal categorical fluency test, Watson's clock drawing test, and digit span tests. Clinical severity of dementia vas rated by Clinical Dementia Rating (CDR), behavioral scale was Neuropsychiatric Inventory, and functionality was assessed by means of Brody-Lawton's Instrumental Daily Living Scale (IADL).Results: In the present study, CSF biomarkers p-tau and Abeta proteins differed in FTD from normative values of Neurosciences' laboratory. Also MRI total absolute or normalized brain volume measurements showed decreased volume in FTD in comparison to normative values of healthy controls from Neurosciences' laboratory. Some of the subjects were not eligible for formal neuropsychological tests due to disease severity or aphasia. All the subjects who underwent neuropsychological testing showed worse performance than the normative data. When the cross relations were examined between volumetry, CSF values and neuropsychological testing, following relations were noted: 1) CSF Abeta is correlated to brain volume, 2) among the neuropsychological tests, some of the verbal or visual memory parameters correlate to brain volume with high positive correlation coefficients, and with a moderate negatice correlation to Watson's clock drawing test, 3) CSF Abeta is highly correlated to Instrumental Activities of Daily Living (IADL) and visual production tests. Regression analysis indicated that normalized MRI volume can explain the variance of visual learning score in the subjects by 84 percent.Discussion: This study indicates that CSF Abeta is related to MRI volume, visual memory, and functionality tests. Moreover, MRI volumetry measurements highly relate to verbal or visual memory values and some of the frontal lobe tests. These findings indicate that using MRI volumetry or CSF biomarkers along with clinical criteria help in diagnosis of FTD, since neuropsychological testing and functionality assessment cannot be reliable or eligible for some patients who cannot cooperate due to their disease severity or socio-cultural status. 67

Karotis arter stentleme (KAS), daha az invaziv olması ile karotis endarterektomiye (KEA) bir alternatiftir. Bu çalışmanın amacı, karotis arter stentleme yapılmış hastalarda klinik ve radyolojik sonuçlarının belirlenmesidir.Bu retrospektif çalışmada, Ocak 2009 ve Temmuz 2012 tarihleri arasında karotis arter darlığı nedeniyle tedavi edilen 98 olgu/112 arterin verileri analiz edildi. Hastaların demografik özellikleri, darlık yüzdeleri, kullanılan stent ve emboli koruma cihazlarının sayı ve çeşitleri ile perioperatif 30 günlük inme, ölüm ve uzun dönem inme, geçici iskemik atak (GİA), ölüm ve restenoz oranları araştırıldı. 30 günlük dönemde GİA %5,1, intrakraniyal kanama %2,0, ipsilateral inme %4,1 oranında; uzun dönemde ise GİA %8,1, ipsilateral inme %2,1 oranında görülmüştür. Ortalama takip süresi 15,7 ay olup 13 damarda (%11,6) intimal hiperplazi saptanmış; 1 olguda (%0,9) %50 üzerinde darlık tespit edilerek restenoz olarak kabul edilmiştir.Sonuç olarak, KAS erken ve uzun dönem komplikasyon oranlarıyla uygulanabilirdir. Gelişen ve olgunlaşan KAS malzeme ve teknolojisi ile günümüzde KEA'ya iyi bir alternatiftir. Gelecekte, KEA'dan ziyade KAS'tan fayda görecek hastaların belirlenmesi için yeni çalışmalara ihtiyaç vardır.Anahtar kelimeler: Ateroskleroz, karotis darlığı, inme, stent, karotis arter stentleme Carotid artery stenting (CAS), is an alternative which is less invasive than carotid endarterectomy (CEA). Purpose of this study is to determine the results of CAS in patients with a clinical and radiological findings.In this retrospective study, between January 2009 and July 2012 were treated for carotid artery stenosis who analyzed data from 98 case/112 artery. Demographic characteristics of the patients, the percentages of stenosis, stent and embolic protection devices used with different kinds of numbers, and the 30-day perioperative stroke, death, and long-term stroke, transient ischemic attack (TİA) , death, and restenosis rates were investigated.TIA is a 30-day period, 5,1%, 2,0%, intracranial hemorrhage, the ipsilateral stroke rate of 4,1%, 8,1% in the long term TIA, ipsilateral stroke was 2.1%. Average follow-up was 15.7 months, and 13 vessels (%11,6), intimal hyperplasia was detected in 1 patient (0,9%) were considered to be over 50% stenosis, restenosis was detected .As a result, the early and long-term complication rates applicable to CAS. Materials and technology is evolving and maturing with CAS CEA today is a good alternative. In the future, rather than CEA new studies are needed to identify patients who will benefit from CAS.Key words: Atherosclerosis, carotid stenosis, stroke, stent, carotid artery stenting. 75

Giriş ve Amaç: Klinik izole sendrom (KİS); sıklıkla multipl skleroz (MS) ile ilişkili olan, klinikte nörolojik belirtilere neden olan inflamatuvar demiyelinizan karakterdeki ilk ataktır. Günümüzde KİS'ten MS'e dönüşümü öngörmede yeterli duyarlı ve özgül belirteçlerin bulunmaması nedeniyle; çalışmamızda patogenezle ilişkili olarak KİS ve MS alt tiplerinin ayrımını sağlayabilecek ve MS'e dönüşümün öngörülmesinde yararlanılabilecek biyolojik belirteçlerin (biyobelirteçlerin) saptanması hedeflenmiştir.Bireyler ve Yöntem: Yirmi üç KİS ile yaş ve cinsiyetleri uyumlu 22 RRMS, 7 PPMS ile 10 psödotümör serebri tanılı kontrol hastası dahil edilmiştir. Demografik, klinik ve radyolojik özellikler kaydedilmiştir. Rutin klinik uygulamalarda yararlanılan serum ve BOS incelemelerinin yanı sıra; aday biyobelirteçlerden Fetuin-A, S100B ve glial fibriller asidik protein (GFAP) ELISA yöntemiyle ölçümlenmiştir. Ayrıca, ortalama iki yıl içinde KİS'ten MS'e dönüşüm izlenmiş ve aday biyobelirteçlerin rolü incelenmiştir. Bulgular: PPMS grubunda Qalb düzeyleri yüksektir (p=0,001). IgG indeksi ise, MS grupları arasında yalnızca PPMS'te KİS'e göre yükselmiştir (p=0,020). BOS Fetuin-A düzeyleri, anlamlı olmamakla birlikte PPMS grubunda artmıştır (p=0,240). FetuinAI düzeyi; kontrol grubunda yüksek olup (p=0,0001); istatistiksel anlamlılık saptanmamakla birlikteKİS'ten RRMS'e ve PPMS'e doğru azalmıştır. BOS GFAP ve S100B düzeyleri MS gruplarından bağımsız olarak; EDSS>6 olan hastalarda, EDSS0,05). KİS'te EDSS>1 grubunda BOS GFAP düzeyleri artmıştır (p=0,015). Sonuçlar: (1) Fetuin-A'nın MS patogenezinde inflamatuvar aktivitenin izleminde yararlı olabileceği, (2) BOS GFAP ve S100B düzeylerinin MS alt gruplarından bağımsız olarak özürlülük ile korelasyon gösterdiği, (3) BOS GFAP düzeylerinin KİS'te hastalık süresinden bağımsız olarak özürlülük derecesini yansıtabileceği düşünülmüştür. Introduction and Objective: Clinically isolated syndrome (CIS) is the first attack causing neurological deficite and determined as the initial episode of multiple sclerosis (MS). For conversion to MS, certain indicators with sufficient sensitivity and specificity are still missing. We purpose to investigate biological markers (biomarkers) in CSF and serum to predict the conversion to MS, and also differ CIS and MS subtypes in correlation with disease pathogenesis. Patients and Methods: This study comprised 23-CIS, 22-RRMS, 7-PPMS and 10 age and gender-matched controls diagnosed with pseudotumour cerebri. Demographic, clinic and radiologic features were also recorded. Besides routine diagnostic CSF and serum analysis; Fetuin-A, S100B and glial fibrillary acidic protein (GFAP) were assessed with ELISA. CIS group was followed during a median time of two years and the role of these candidate biomarkers have been studied.Results: Qalb and IgG index were found higher in PPMS (p=0.001; p=0.020). CSF-Fetuin-A increased in PPMS without a significant correlation(p=0.240). FetuinAI levels were elevated in controls (p=0.0001), and a gradual decrease were noticed in CIS, RRMS and PPMS groups (p>0.05). CSF-GFAP and S100B concentrations were correlated with EDSS>6, EDSS0.05). CIS with EDSS>1 had shown elevated CSF-GFAP values (p=0.015). Conclusions: (1) CSF Fetuin-A levels can represent inflamatory activity in MS, (2) CSF-GFAP and S100B levels are correlated with increased disability independent of disease subtype, (3) CSF-GFAP levels can indicate disability degree in CIS independent of the disease duration. 130