Search

Background: Cognitive models of obsessive–compulsive disorder (OCD) propose that beliefs are important in the etiology and maintenance of OCD and that these beliefs develop during childhood [Neal et al., 1991: Psychol Bull 109:400–410; Rachman, 1997: Behav Res Ther 35:793–802; Cronbach, 1951: Psychometrika 16:297–334]. However, the ability to test these predictions has been hampered by the lack of a standardized measure of OCD-related beliefs for youth. Therefore, this article presents initial data on a youth version of the widely used Obsessive Belief Questionnaire (OBQ) [Bonett, 2002: J Educ Behav Stat 27:335–340]. Methods: Data examining the psychometric properties of the Obsessive Belief Questionnaire-Child Version (OBQ-CV) are presented from two pediatric OCD samples: a North American (n=29, aged 9–17 years) and a Dutch sample (n=48, aged 8–18 years). Results: Preliminary findings from both samples support the internal consistency, retest reliability, and convergent validity of the OBQ-CV. Conclusions: Results of this study suggest that the OBQ-CV is a promising tool for examining the role of cognitions in pediatric OCD. Development of the OBQ-CV to augment the existing adult version of the scale creates unique opportunities for investigating the role of cognitions in OCD across the lifespan. Depression and Anxiety, 2010. © 2010 Wiley-Liss, Inc.

The child version of the Carver and White (1994) BIS/BAS-scales (Muris et al., 2005) was used to assess sensitivity of the Behavioral Inhibition and the Behavioral Activation System in clinically anxious and non-anxious youth (n = 175, ages 8-18 years, 70 boys). Results supported the hypothesis that clinical anxiety is associated with overactivity in the BIS (Gray, 1982). Consistent with the revised Reinforcement Sensitivity Theory (Gray and McNaughton, 2000 J.A. Gray and N. McNaughton, The neuropsychology of anxiety: An inquiry into the functions of the septo-hippocampal system, (2nd ed.), Oxford University Press (2000). Gray & McNaughton, 2000) the BIS-scale consists of two subscales, one measuring BIS_Anxiety and one measuring FFFS_Fear. BIS-scores were higher in the anxious sample than in the non-anxious sample. BAS-scores were equal. Higher levels of BIS-activity were related with an increase in symptoms of anxiety and depression. BIS-scores were higher in girls than in boys, there were no gender differences in BAS-scores.

The aim of this study is to describe the factor structure and psychometric properties of an extended version of the Children’s Automatic Thoughts Scale (CATS), the CATS-Negative/Positive (CATS-N/P). The CATS was originally designed to assess negative self-statements in children and adolescents. However, positive thoughts also play a major role in childhood disorders such as anxiety and depression. Therefore, positive self-statements were added to the CATS. The CATS-N/P was administered to a community sample of 554 children aged 8-18 years. The results of a confirmatory factor analysis revealed that the positive self-statements formed a separate and psychometrically sound factor. Internal and short-term test-retest reliability was good. Boys reported more hostile and positive thoughts than girls; and younger children reported more negative thoughts concerning physical threat, social threat, and failure than older children. In conclusion, the results of the current study support the use of the CATS-N/P for the measurement of positive and negative thoughts in children. The application of the CATS-N/P can facilitate further research on cognitive factors in different childhood disorders.

Dit protocol is geschikt voor de behandeling van kinderen en jongeren met een dwangstoornis. Voor jongere kinderen zijn aanpassingen beschreven. Vanzelfsprekend kunnen deze aanpassingen ook gebruikt worden bij jongeren voor wie de eerst beschreven technieken te ingewikkeld zijn.

Ritueel gedrag is bij jonge kinderen niet ongewoon. Het bekendste voorbeeld is het lopen over stoeptegels: juist wel of juist niet op de randjes stappen. Maar ook naar bed gaan, eten en afscheid nemen gaan vaak gepaard met ritueel gedrag. Lange tijd was de vrij algemene opvatting dat ritueel gedrag in de vroege jeugd kwalitatief en kwantitatief verschilt van de rituelen van een dwangstoornis. Volgens Evans e.a. (1997) blijkt echter dat er kinderen zijn die al op zeer jonge leeftijd vrijwel niet te beinvloeden dwangrituelen kunnen hebben.

Dwangrituelen hebben meestal als doel het doen afnemen of het voorkomen van angst. Hoewel het kind geen plezier beleeft aan de dwangrituelen (sommigen haten de dwangrituelen zelfs), zal het toch alles op alles zetten om ze te kunnen uitvoeren. Met de dwangrituelen wordt bereikt dat angst vermindert of zelfs niet optreedt. Dwangrituelen kunnen zo worden opgevat als actief vermijdingsgedrag.

Voor het vaststellen van een dwangstoornis zijn geen specifieke onderzoeksmethoden voorhanden. Net als bij andere stoornissen kan gebruik worden gemaakt van een gestructureerd klinisch interview, bijvoorbeeld de ADIS (Anxiety Disorder Interview Schedule) (Silverman & Albano, 1996, Nederlandse vertaling Siebelink & Treffers, 2001) of van een of meer gesprekken met de patient en een gesprek met de ouders, zoals gebruikelijk is bij kinderpsychiatrisch onderzoek. Daarnaast wordt gebruik gemaakt van een aantal meetinstrumenten om de ernst van de dwangstoornis vast te stellen.

Het protocol van de behandeling beslaat 12 tot 16 zittingen. Dit betekent echter niet dat een behandeling dat aantal zittingen in de praktijk zal duren. Bij sommige kinderen zijn de klachten eerder verdwenen, bij anderen moet de behandeling veel langer duren. Het is vaak vrij ingewikkeld wanneer besloten moet worden de behandeling als afgerond te beschouwen.

De huiswerkopdrachten – om vervelende associaties met school te vermijden oefeningen genoemd – zijn een essentieel onderdeel in de behandeling van de dwangstoornis. Zij vormen als het ware de achillespees van de therapeut. Als het kind de oefeningen thuis niet doet en niet blijft doen, zal de behandeling mislukken.

Bij de obsessieve-compulsieve stoornis heb je last van dwanghandelingen (compulsies) en dwanggedachten (obsessies).

De protocollaire behandeling van de dwangstoornis bestaat uit 12 tot 16 zittingen. Uit effectiviteitsonderzoek blijkt dat ongeveer vier van de tien kinderen tot de ‘nonresponders’ moeten worden gerekend. Zij zijn niet of minder dan 50% verbeterd. Maar ook lang niet alle ‘responders’, met een verbetering van 50% of meer, zijn na de protocollaire behandeling al voldoende van hun klachten af. Toch betekent dit niet altijd dat de therapie bij deze kinderen is mislukt. Uit een onderzoek dat op de polikliniek van een kinderpsychiatrisch centrum werd uitgevoerd, blijkt dat de effectiviteitscijfers aanzienlijk kunnen verbeteren bij voortzetting van de therapie, zowel bij responders als bij nonresponders. Een voorbeeld hiervan is de behandeling van Daan, een jongen met ernstige obsessies en dwanghandelingen.

Klaas’ ouders hebben een heel groot bed. Dat is fijn, want Klaas heeft een klein zusje dat nog niet alleen kan slapen. Klaas is zelf al groot, al bijna tien jaar. Toch slaapt ook hij in het grote bed. Er is namelijk iets aan de hand: ’s nachts veranderen schaduwen in boeven en in spoken. Zelfs in het grote bed, als zijn ouders beneden zijn. Dat is vreselijk eng. Trillend van angst gaat Klaas naar beneden, waar hij veilig bij zijn vader op schoot kruipt. De volgende dag is Klaas dan een beetje moe. En eigenlijk voelt hij zich ook niet zo stoer. Maar ’s avonds zit het huis opnieuw vol boeven en spoken… Maar nu heeft Klaas er genoeg van! (En zijn ouders ook.) Klaas zal gaan oefenen om weer alleen te slapen, in zijn eigen bed. De boeven en spoken komen er niet meer in.

‘Ik schrijf dit boek omdat ik OCS heb en je wil vertellen hoe dat is, zodat het, hoop ik, voor anderen niet hetzelfde zal zijn. OCS (obsessieve-compulsieve stoornis) betekent niet dat je gek bent of wordt. Je schrijft geen ‘REDRUM’ op de deur en je runt geen griezelig motel. Als je OCS hebt, maak je je overmatig druk over dingen die anderen onbenullig vinden of waar ze niet eens bij stilstaan. Door die zorgen ga je rituelen uitvoeren of dingen vermijden.’

Voor me zit een twaalfjarige jongen die vertelt dat hij bang is. Vreselijk bang. Voor monsters en enge mannen. Zo bang dat hij thuis niet alleen naar boven durft, niet over de gang durft te lopen en zich al helemaal niet in donkere ruimtes waagt.