Search

Een gemeente kan zelf veel doen om de kansen op werk voor inwoners met een achterstandspositie (alleenstaande moeders, dropouts, gehandicapten) te stimuleren. Bijvoorbeeld door bij aanbestedingen en inkoop rekening te houden met effecten op de lokale werkgelegenheid en bij voorkeur zaken te doen met bedrijven die helpen banen voor bepaalde doelgroepen te realiseren. Meer mensen met een grote afstand aan het werk helpen, dat is wat het stadsdeel Amsterdam-Zuidoost wil bereiken met social return cq. contract compliance. Als kapitaalkrachtige organisatie kan men via de aanbestedingen bedrijven aansporen om de gemeente hierbij te helpen. Vanaf 2009 komt vijf procent van elke bestede euro ten goede aan werkgelegenheid voor inwoners in een achterstandspositie, geeft Jude Kehla-Wirnkar (portefeuillehouder arbeidsmarktbeleid/social return van stadsdeel Amsterdam-Zuioost) aan. Het belangrijkste is, dat men gewoon aan de slag gaat. De praktijk zal volgens hem leren hoe men het beste met social return kan omgaan. Dit artikel is met toestemming van de redactie overgenomen uit Sociaal Bestek, 2009,nr.2.

Een gemeente kan zelf veel doen om de kansen op werk voor inwoners met een achterstandspositie (alleenstaande moeders, dropouts, gehandicapten) te stimuleren. Bijvoorbeeld door bij aanbestedingen en inkoop rekening te houden met effecten op de lokale werkgelegenheid en bij voorkeur zaken te doen met bedrijven die helpen banen voor bepaalde doelgroepen te realiseren. Meer mensen met een grote afstand aan het werk helpen, dat is wat het stadsdeel Amsterdam-Zuidoost wil bereiken met social return cq. contract compliance. Als kapitaalkrachtige organisatie kan men via de aanbestedingen bedrijven aansporen om de gemeente hierbij te helpen. Vanaf 2009 komt vijf procent van elke bestede euro ten goede aan werkgelegenheid voor inwoners in een achterstandspositie, geeft Jude Kehla-Wirnkar (portefeuillehouder arbeidsmarktbeleid/social return van stadsdeel Amsterdam-Zuioost) aan. Het belangrijkste is, dat men gewoon aan de slag gaat. De praktijk zal volgens hem leren hoe men het beste met social return kan omgaan. Dit artikel is met toestemming van de redactie overgenomen uit Sociaal Bestek, 2009,nr.2.

Voor het vergroten van participatie en re-integratie van WWB'ers uit het zgn. granieten bestand is meer kennis nodig over hun gezondheid. Een slechte gezondheid is immers één van de belemmerende factoren hierbij. In dit artikel staat een onderzoek centraal over hoe het met de fysieke en psychische gezondheid van bijstandscliënten is gesteld. Inderdaad blijkt bij veel van de cliënten dat sprake is van een slechte gezondheid. De meesten van hen geven aan dat zij fysieke en/of psychische klachten ervaren. Met name klachten aan het bewegingsapparaat, depressieve gevoelens en stress worden vaak genoemd. Tevens blijken die gezondheidsklachten een negatieve invloed te hebben op de mate van maatschappelijke participatie van bijstandscliënten tijdens hun werkloosheid. De cliënten ervaren een slechte fysieke of psychische gezondheid bovendien als een obstakel bij het zoeken naar werk. Deze resultaten bevestigen dat een goede gezondheid van groot belang is voor de maatschappelijke participatie van bijstandscliënten. Het is belangrijk bijstandscliënten zo snel mogelijk te activeren, omdat gezondheidsklachten blijven toenemen als zij te lang werkloos zijn. Deze verslechtering van de gezondheid heeft vaak tot gevolg dat mensen minder (effectief) zoekgedrag vertonen, waardoor de kans op uitstroom afneemt. Cliënten kunnen daardoor in een vicieuze cirkel belanden. Dit artikel is met toestemming van de redactie overgenomen uit Sociaal Bestek, 2009,nr.2.

Voor het vergroten van participatie en re-integratie van WWB'ers uit het zgn. granieten bestand is meer kennis nodig over hun gezondheid. Een slechte gezondheid is immers één van de belemmerende factoren hierbij. In dit artikel staat een onderzoek centraal over hoe het met de fysieke en psychische gezondheid van bijstandscliënten is gesteld. Inderdaad blijkt bij veel van de cliënten dat sprake is van een slechte gezondheid. De meesten van hen geven aan dat zij fysieke en/of psychische klachten ervaren. Met name klachten aan het bewegingsapparaat, depressieve gevoelens en stress worden vaak genoemd. Tevens blijken die gezondheidsklachten een negatieve invloed te hebben op de mate van maatschappelijke participatie van bijstandscliënten tijdens hun werkloosheid. De cliënten ervaren een slechte fysieke of psychische gezondheid bovendien als een obstakel bij het zoeken naar werk. Deze resultaten bevestigen dat een goede gezondheid van groot belang is voor de maatschappelijke participatie van bijstandscliënten. Het is belangrijk bijstandscliënten zo snel mogelijk te activeren, omdat gezondheidsklachten blijven toenemen als zij te lang werkloos zijn. Deze verslechtering van de gezondheid heeft vaak tot gevolg dat mensen minder (effectief) zoekgedrag vertonen, waardoor de kans op uitstroom afneemt. Cliënten kunnen daardoor in een vicieuze cirkel belanden. Dit artikel is met toestemming van de redactie overgenomen uit Sociaal Bestek, 2009,nr.2.

Op gesubsidieerde arbeid en sociale activering is veel kritiek geweest. Er was een beeld ontstaan van gesubsidieerde arbeidsplaatsen, waar mensen jarenlang op zaten zonder zicht op uitstroom naar een reguliere baan. Kortom, er werden veel kosten gemaakt, terwijl de opbrengsten beperkt waren. Behalve uitstroom naar werk, zijn er echter ook ander effecten. Eén van de andere effecten is dat de activiteiten van deelnemers een toegevoegde waarde opleveren voor de maatschappij. Het artikel is grotendeels gebaseerd op het TNO-rapport "Maatschappelijke kosten en baten van gesubsidieerde arbeid en sociale activering" (Hoofddorp, 2006). Dit artikel is met toestemming van de redactie overgenomen uit Sociaal Bestek, 2007,nr.10.

Op gesubsidieerde arbeid en sociale activering is veel kritiek geweest. Er was een beeld ontstaan van gesubsidieerde arbeidsplaatsen, waar mensen jarenlang op zaten zonder zicht op uitstroom naar een reguliere baan. Kortom, er werden veel kosten gemaakt, terwijl de opbrengsten beperkt waren. Behalve uitstroom naar werk, zijn er echter ook ander effecten. Eén van de andere effecten is dat de activiteiten van deelnemers een toegevoegde waarde opleveren voor de maatschappij. Het artikel is grotendeels gebaseerd op het TNO-rapport "Maatschappelijke kosten en baten van gesubsidieerde arbeid en sociale activering" (Hoofddorp, 2006). Dit artikel is met toestemming van de redactie overgenomen uit Sociaal Bestek, 2007,nr.10.

Studie naar de effectiviteit van een innovatieve begeleidingsvorm voor zeer moeilijk bemiddelbare bijstandsgerechtigden met psychische klachten en of ernstige psychosociale problemen. Hierbij is kennis over kortdurende en intensieve begeleiding van werklozen gecombineerd met kennis over de begeleiding naar en op het werk van mensen met een psychiatrische aandoening. Er is onderzocht wat de verschillen tussen de groepen zijn voor wat betreft o.a. werkhervatting, stemming en werkzoekgedrag. Er zijn 2 ‘controle’ groepen gebruikt om het resultaat van de experimentele groep tegen af te zetten. De eerste controle groep betrof deelnemers aan een traject bij een ander re-integratiebedrijf dan het bedrijf dat de experimentele begeleiding uitvoerde. Omdat bleek dat deze groep teveel verschilde van de experimentele groep op, vooral de ernst van de psychosociale problematiek is een tweede benchmark controle groep gevormd. De resultaten laten onder meer een significant hogere uitstroom naar werk zien dan wat gemiddeld voor een dergelijke groep mag worden verwacht. Het aantal deelnemers dat is gestart met betaald werk, vrijwillig werk of een opleiding is in beide groepen even groot, namelijk rond de 40%. Er wordt geconcludeerd dat de kennisontwikkeling over effectieve begeleidingsvormen voor langdurige werklozen nog in de kinderschoenen staat. Bovendien is er meer duidelijkheid nodig over waarom een interventie effectief is.

Studie naar de effectiviteit van een innovatieve begeleidingsvorm voor zeer moeilijk bemiddelbare bijstandsgerechtigden met psychische klachten en of ernstige psychosociale problemen. Hierbij is kennis over kortdurende en intensieve begeleiding van werklozen gecombineerd met kennis over de begeleiding naar en op het werk van mensen met een psychiatrische aandoening. Er is onderzocht wat de verschillen tussen de groepen zijn voor wat betreft o.a. werkhervatting, stemming en werkzoekgedrag. Er zijn 2 ‘controle’ groepen gebruikt om het resultaat van de experimentele groep tegen af te zetten. De eerste controle groep betrof deelnemers aan een traject bij een ander re-integratiebedrijf dan het bedrijf dat de experimentele begeleiding uitvoerde. Omdat bleek dat deze groep teveel verschilde van de experimentele groep op, vooral de ernst van de psychosociale problematiek is een tweede benchmark controle groep gevormd. De resultaten laten onder meer een significant hogere uitstroom naar werk zien dan wat gemiddeld voor een dergelijke groep mag worden verwacht. Het aantal deelnemers dat is gestart met betaald werk, vrijwillig werk of een opleiding is in beide groepen even groot, namelijk rond de 40%. Er wordt geconcludeerd dat de kennisontwikkeling over effectieve begeleidingsvormen voor langdurige werklozen nog in de kinderschoenen staat. Bovendien is er meer duidelijkheid nodig over waarom een interventie effectief is.

Sinds de invoering van de Wet werk en bijstand (WWB) in 2004 ontvangt elke gemeente een budget in twee delen: het inkomensdeel voor het verstrekken van uitkeringen en het werkdeel voor het aanbieden van reïntegratietrajecten. Overschrijdingen van de budgetten komen primair ten laste van de eigen gemeente. Gezien de geleidelijke reductie van het voor reïntegratie bestemde deel van het budget is het van groot belang dat de inzet van de trajecten bijdraagt aan een vermindering van het aantal bijstandsafhankelijken. Het is dus de hoogste tijd voor gemeenten om hun reïntegratiebeleid kritisch onder de loep te nemen. In het jongste maartnummer van Sociaal bestek besteedden Meihuizen en Van Eekert in hun artikel "Effectiviteitsmeting onbegonnen werk?" aandacht aan het meten van de gemeentelijke effectiviteit. De vraag of effectiviteitsmeting onbegonnen werk is, beantwoorden de auteurs van dit artikel met neen. De gemeente Rotterdam vindt dat effectiviteit leidend moet zijn bij de inzet van reïntegratiemiddelen. Onderzoeksinstituut TNO stelde samen met de sociaal-wetenschappelijke afdeling van de gemeente Rotterdam de effectiviteit vast van de diverse soorten reïntegratietrajecten voor verschillende klantcategorieen. De resultaten van dit onderzoek zijn neergelegd in het rapport "De juiste klant op het juiste traject: een onderzoek naar de netto-effectiviteit van het Rotterdamse reïntegratiebeleid voor het ontwikkelen van klantprofielen" (Rotterdam/Hoofddorp, 2006). Dit artikel is met toestemming van de redactie overgenomen uit Sociaal Bestek, 2006,nr.2.

De invoering van de WWB maakt een (kosten)effectieve inzet van de gemeentelijke reïntegratie- middelen noodzakelijk. Er is daarom onderzoek gedaan naar de bijdrage die reïntegratietrajecten - middels uitstroom naar regulier betaald werk - leveren aan het verkorten van de uitkeringsduur van bijstandsklanten. De uitkomsten vormen een basis voor de ontwikkeling van klantprofielen die een meer effectieve inzet van reïntegratietrajecten in de toekomst mogelijk maakt. De onderzoeks- populatie bestond uit 86.182 WWB-uitkeringsperioden, waarbinnen klanten tussen de 16 en 57,5 jaar oud waren en geen vrijstelling hadden van de arbeidsplicht. Het onderzochte reïntegratieaanbod bestond uit de basisreïntegratie, de reïntegratieplus (inclusief de werkervarings- plaatsen) en het uitstroomspoor van het sociale activeringsprogramma. Voorzover mogelijk is een nadere differentiatie gemaakt naar aanbieder (bijv. reïntegratiebedrijf Alexander Calder) en de combinatie van trajecten met losse producten, zoals beroepsgerichte scholing en taalcursussen. In het rapport worden onder meer de bruto- en nettoresultaten naar reïntegratieprogramma gepresenteerd. Het netto-effect van basisreïntegratie met 16 procent (uitstroomkans naar werk) lijkt gering. Ten opzichte van "geen traject" neemt de kans op uitstroom echter met 50 procent toe.

De invoering van de WWB maakt een (kosten)effectieve inzet van de gemeentelijke reïntegratie- middelen noodzakelijk. Er is daarom onderzoek gedaan naar de bijdrage die reïntegratietrajecten - middels uitstroom naar regulier betaald werk - leveren aan het verkorten van de uitkeringsduur van bijstandsklanten. De uitkomsten vormen een basis voor de ontwikkeling van klantprofielen die een meer effectieve inzet van reïntegratietrajecten in de toekomst mogelijk maakt. De onderzoeks- populatie bestond uit 86.182 WWB-uitkeringsperioden, waarbinnen klanten tussen de 16 en 57,5 jaar oud waren en geen vrijstelling hadden van de arbeidsplicht. Het onderzochte reïntegratieaanbod bestond uit de basisreïntegratie, de reïntegratieplus (inclusief de werkervarings- plaatsen) en het uitstroomspoor van het sociale activeringsprogramma. Voorzover mogelijk is een nadere differentiatie gemaakt naar aanbieder (bijv. reïntegratiebedrijf Alexander Calder) en de combinatie van trajecten met losse producten, zoals beroepsgerichte scholing en taalcursussen. In het rapport worden onder meer de bruto- en nettoresultaten naar reïntegratieprogramma gepresenteerd. Het netto-effect van basisreïntegratie met 16 procent (uitstroomkans naar werk) lijkt gering. Ten opzichte van "geen traject" neemt de kans op uitstroom echter met 50 procent toe.

Gemeenten zullen met de WWB, de aanstaande wijziging van de Wsw en de invoering van de WMO een krachtige regierol moeten oppakken om te voorkomen dat de lokale sociale zekerheid spaak loopt. Daarvoor is een integrale visie op de lokale arbeidsparticipatie gewenst. Vanuit deze visie is er tevens de noodzaak om het instrumentarium te innoveren. Kortom, tijd om te bouwen aan de fundamenten van een Nieuwe Sociale Stad! Dit artikel is met toestemming van de redactie overgenomen uit Sociaal Bestek, 2005,nr.2

Op 1 januari 2004 is de Wet Werk & Bijstand (WWB) ingevoerd. Daarin zijn gemeenten verantwoordelijk voor de arbeidsinschakeling van bijstandsgerechtigden (naar schatting 400.000 personen), niet-uitkeringsgerechtigden (naar schatting 205.000 personen) en rechthebbenden van een ANW-uitkering. Op basis van de WWB beschikken gemeenten in 2004 over een reïntegratiebudget van bijna 1,6 miljard euro, inclusief 98 miljoen euro voor niet-uitkeringsgerechtigden. Gemeenten zijn formeel verplicht om een groot deel van de reïntegratietrajecten uit te besteden aan private reïntegratiebedrijven. Niettemin heeft het landelijke beleid aan gemeenten een zogenaamde vrije ruimte toebedeeld waarvoor geen uitbestedingsplicht geldt. Het is momenteel niet duidelijk in welke mate de vrije ruimte gevolgen heeft voor de private reïntegratiemarkt. Borea, de brancheorganisatie van private reïntegratiebedrijven heeft TNO Arbeid gevraagd een inventariserend onderzoek te doen naar de besteding van het gemeentelijke reïntegratiebudget. Om een antwoord te krijgen op deze vraag is de besteding van het werkdeel in 2004 in kaart gebracht.

Op 1 januari 2004 is de Wet Werk & Bijstand (WWB) ingevoerd. Daarin zijn gemeenten verantwoordelijk voor de arbeidsinschakeling van bijstandsgerechtigden (naar schatting 400.000 personen), niet-uitkeringsgerechtigden (naar schatting 205.000 personen) en rechthebbenden van een ANW-uitkering. Op basis van de WWB beschikken gemeenten in 2004 over een reïntegratiebudget van bijna 1,6 miljard euro, inclusief 98 miljoen euro voor niet-uitkeringsgerechtigden. Gemeenten zijn formeel verplicht om een groot deel van de reïntegratietrajecten uit te besteden aan private reïntegratiebedrijven. Niettemin heeft het landelijke beleid aan gemeenten een zogenaamde vrije ruimte toebedeeld waarvoor geen uitbestedingsplicht geldt. Het is momenteel niet duidelijk in welke mate de vrije ruimte gevolgen heeft voor de private reïntegratiemarkt. Borea, de brancheorganisatie van private reïntegratiebedrijven heeft TNO Arbeid gevraagd een inventariserend onderzoek te doen naar de besteding van het gemeentelijke reïntegratiebudget. Om een antwoord te krijgen op deze vraag is de besteding van het werkdeel in 2004 in kaart gebracht.

In het najaar van 2004 is een verkenning verricht naar de mogelijkheden voor misbruik van reïntegratiegelden. Doel van deze verkenning was het in kaart brengen van risico's van binnen de reïntegratiesector. Het gaat hier om een intern werkdocument dat gebruikt wordt door het SIOD om opsporingsonderzoeken voor te bereiden. De verkenning definieert het begrip fraude zeer ruim. Het gaat in het rapport niet alleen om overtredingen van wet- en regelgeving maar ook om oneigenlijk gebruik (niet conform de "geest" van de wet). In enkele gevallen gaat het om gebruik dat past binnen de ruimte die de wet biedt aan uitvoerders. Lang niet alle in de verkenning genoemde gevallen zijn derhalve in strafrechtelijke zin aan te merken als fraude. In de rapportage zijn de navolgende regelingen onder de loep genomen: de Wet werk en bijstand; het flexibel reïntegratiebudget niet-uitkeringsgerechtigde werkzoekenden (NUG); reïntegratietrajecten arbeidsongeschikten; reïntegratietrajecten werklozen; de voorzieningen in het kader van de Wet REA en de SVWW (Stimuleringsregeling Vacaturevervulling door Werklozen en met werkloosheid bedreigde Werknemers).

De vraag rijst wat de volgende partijen met elkaar gemeen hebben: CWI, UWV, ruim vierhonderd gemeenten, SVB, ako, PPI, BKWI, het coördinatiepunt ICT gemeenten, VNG, Divosa, het Inlichtingenbureau, Rinis, Gemnet, de Belastingdienst, IBG et cetera. Niet-ingewijden hebben moeite door de bomen het bos te zien, maar de genoemde bomen spelen alle een rol in de SUWI-(informatie)keten. Op papier staat de klant centraal en zijn de institutionele belangen van de uitvoerende partijen hieraan ondergeschikt. De praktijk blijkt echter weerbarstig. Op basis van hun ervaringen met het Inlichtingenbureau geven de auteurs een aantal kritische succesfactoren voor ketensamenwerking en -informatisering in de sociale zekerheid. Op landelijk niveau zou wellicht het BKWI als ketenregisseur kunnen fungeren. Maar het BKWI zou dan als agentschap rechtstreeks aangestuurd moeten worden door het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Of is het juist beter als de gemeenten de volledige regie over het gehele proces krijgen, ondersteund door een landelijke back office? Dit artikel is met toestemming van de redactie overgenomen uit Sociaal Bestek, 2004,nr.7-8.

De vraag rijst wat de volgende partijen met elkaar gemeen hebben: CWI, UWV, ruim vierhonderd gemeenten, SVB, ako, PPI, BKWI, het coördinatiepunt ICT gemeenten, VNG, Divosa, het Inlichtingenbureau, Rinis, Gemnet, de Belastingdienst, IBG et cetera. Niet-ingewijden hebben moeite door de bomen het bos te zien, maar de genoemde bomen spelen alle een rol in de SUWI-(informatie)keten. Op papier staat de klant centraal en zijn de institutionele belangen van de uitvoerende partijen hieraan ondergeschikt. De praktijk blijkt echter weerbarstig. Op basis van hun ervaringen met het Inlichtingenbureau geven de auteurs een aantal kritische succesfactoren voor ketensamenwerking en -informatisering in de sociale zekerheid. Op landelijk niveau zou wellicht het BKWI als ketenregisseur kunnen fungeren. Maar het BKWI zou dan als agentschap rechtstreeks aangestuurd moeten worden door het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Of is het juist beter als de gemeenten de volledige regie over het gehele proces krijgen, ondersteund door een landelijke back office? Dit artikel is met toestemming van de redactie overgenomen uit Sociaal Bestek, 2004,nr.7-8.

In het najaar van 2004 is een verkenning verricht naar de mogelijkheden voor misbruik van reïntegratiegelden. Doel van deze verkenning was het in kaart brengen van risico's van binnen de reïntegratiesector. Het gaat hier om een intern werkdocument dat gebruikt wordt door het SIOD om opsporingsonderzoeken voor te bereiden. De verkenning definieert het begrip fraude zeer ruim. Het gaat in het rapport niet alleen om overtredingen van wet- en regelgeving maar ook om oneigenlijk gebruik (niet conform de "geest" van de wet). In enkele gevallen gaat het om gebruik dat past binnen de ruimte die de wet biedt aan uitvoerders. Lang niet alle in de verkenning genoemde gevallen zijn derhalve in strafrechtelijke zin aan te merken als fraude. In de rapportage zijn de navolgende regelingen onder de loep genomen: de Wet werk en bijstand; het flexibel reïntegratiebudget niet-uitkeringsgerechtigde werkzoekenden (NUG); reïntegratietrajecten arbeidsongeschikten; reïntegratietrajecten werklozen; de voorzieningen in het kader van de Wet REA en de SVWW (Stimuleringsregeling Vacaturevervulling door Werklozen en met werkloosheid bedreigde Werknemers).

Globale Einflussfaktoren üben derzeit einen massiven Einfluss auf die Arbeitswelt und deren Gestaltung aus. Viele Unternehmen stehen daher aktuell vor der Situation, sich über ihre bestehende Arbeitswelt Gedanken zu machen und neue Wege zu gehen, somit eine Neue Arbeitswelt zu erschaffen. Ein Konzept, welches sich damit beschäftigt mit modernen Bürogestaltungsmöglichkeiten, Leistungsfähigkeit und Kreativität zu steigern, ist das „Activity Based Working“ Konzept, kurz ABW. Die Idee dahinter ist, dass man den Arbeitsplatz der momentanen Tätigkeit anpasst, um so optimale Ergebnisse erzielen zu können. Im ersten Schritt werden im Literaturteil der Begriff New Work und die globalen Einflussfaktoren beschrieben, sowie die Voraussetzungen und Gestaltungsmöglichkeiten für die Implementierung eines solchen Konzeptes erarbeitet. Danach werden die Vorteile aber auch die Herausforderungen angeführt, sowie ein mögliches Konzept zur Implementierung vorgestellt, welches auf Strategie und Changemanagement basiert. Das Ziel dieser Arbeit soll es sein, die Forschungsfragen zu beantworten, Warum und Wie, Unternehmen ein Konzept wie ABW einführen. Anhand von vier ausgewählten Beispielen sollen die Forschungsfragen des Warum und Wie beantwortet werden, um in einer Cross Case Analyse Gemeinsamkeiten festzustellen, um am Schluss Empfehlungen für die Einführung von ABW geben zu können., Sarah Kammerlander, Masterarbeit Universität Klagenfurt, Universitätslehrgang Human Resource Management 2021