Search

L’image extrêmement négative de Bruxelles dans la presse, souvent citée comme un facteur expliquant le manque d’attrait de la ville en tant que lieu de vie, fait rarement l’objet de recherches. Cette étude porte sur la façon dont les journaux belges présentent la vie bruxelloise, ainsi que sur la façon dont ces représentations sont corrélées à des schémas culturels plus généraux qui influent sur les perceptions de la population. Une analyse des correspondances multiples nous a permis de constater que dans l’ensemble, la presse regroupe des concepts pour forger deux représentations diamétralement opposées : la première correspond à une perception « phobique » de Bruxelles, centrée sur les aspects négatifs de la vie citadine, tandis que la seconde traduit une vision « cosmopolite » de la capitale, l’accent étant mis sur son dynamisme et sur d’autres atouts qui lui sont propres. En outre, en matière de description de la vie bruxelloise, les différences entre les journaux tiennent davantage à leur orientation (élitaire ou populaire) qu’à la langue de publication (néerlandais ou français). De zeer negatieve afschildering van Brussel in de pers wordt vaak aangehaald als factor in de verklaring waarom de stad niet zo’n aantrekkelijke plek is om te wonen, maar is amper empirisch onderzocht. Deze studie onderzoekt hoe het stadsleven wordt beschreven in Belgische kranten en hoe de gehanteerde frames resoneren met bredere culturele schema’s die de percepties van mensen over Brussel beïnvloeden. Aan de hand van een meervoudige correspondentie analyse ontdekten we dat de krantenberichtgeving twee tegenovergestelde frames gebruikt: het eerste frame stemt overeen met een fobische perceptie van Brussel, waarbij de focus ligt op de negatieve aspecten van de stad, en het tweede met een kosmopolitische kijk op de hoofdstad, die gericht is op het bruisende karakter en andere troeven van de stad. Bovendien hebben de verschillen tussen kranten in hun afschildering van het leven in Brussel meer betrekking op hun oriëntering (elitair versus populaire) dan op de taal waarin ze artikelen publiceren (Nederlands versus Frans). Brussels’ overwhelmingly negative depiction in the press is a frequently mentioned but little researched factor in explaining its lack of appeal as a place to live. This study examines how city life is framed in Belgian newspapers as well as how said frames resonate with broader cultural schemes that influence public perceptions. Using multiple correspondence analysis, we found that the press by and large groups concepts into two diametrically opposed frames: the first corresponding to a phobian perception of Brussels that centres on the negative aspects of city life and the second to a cosmopolitan view of the capital that focusses on its vibrant nature and other inherent advantages. Furthermore, differences between newspapers in their portrayal of life in Brussels relate more so to their orientation (elite versus popular) rather than to their language (Dutch versus French).

L’image extrêmement négative de Bruxelles dans la presse, souvent citée comme un facteur expliquant le manque d’attrait de la ville en tant que lieu de vie, fait rarement l’objet de recherches. Cette étude porte sur la façon dont les journaux belges présentent la vie bruxelloise, ainsi que sur la façon dont ces représentations sont corrélées à des schémas culturels plus généraux qui influent sur les perceptions de la population. Une analyse des correspondances multiples nous a permis de constater que dans l’ensemble, la presse regroupe des concepts pour forger deux représentations diamétralement opposées : la première correspond à une perception « phobique » de Bruxelles, centrée sur les aspects négatifs de la vie citadine, tandis que la seconde traduit une vision « cosmopolite » de la capitale, l’accent étant mis sur son dynamisme et sur d’autres atouts qui lui sont propres. En outre, en matière de description de la vie bruxelloise, les différences entre les journaux tiennent davantage à leur orientation (élitaire ou populaire) qu’à la langue de publication (néerlandais ou français). De zeer negatieve afschildering van Brussel in de pers wordt vaak aangehaald als factor in de verklaring waarom de stad niet zo’n aantrekkelijke plek is om te wonen, maar is amper empirisch onderzocht. Deze studie onderzoekt hoe het stadsleven wordt beschreven in Belgische kranten en hoe de gehanteerde frames resoneren met bredere culturele schema’s die de percepties van mensen over Brussel beïnvloeden. Aan de hand van een meervoudige correspondentie analyse ontdekten we dat de krantenberichtgeving twee tegenovergestelde frames gebruikt: het eerste frame stemt overeen met een fobische perceptie van Brussel, waarbij de focus ligt op de negatieve aspecten van de stad, en het tweede met een kosmopolitische kijk op de hoofdstad, die gericht is op het bruisende karakter en andere troeven van de stad. Bovendien hebben de verschillen tussen kranten in hun afschildering van het leven in Brussel meer betrekking op hun oriëntering (elitair versus populaire) dan op de taal waarin ze artikelen publiceren (Nederlands versus Frans). Brussels’ overwhelmingly negative depiction in the press is a frequently mentioned but little researched factor in explaining its lack of appeal as a place to live. This study examines how city life is framed in Belgian newspapers as well as how said frames resonate with broader cultural schemes that influence public perceptions. Using multiple correspondence analysis, we found that the press by and large groups concepts into two diametrically opposed frames: the first corresponding to a phobian perception of Brussels that centres on the negative aspects of city life and the second to a cosmopolitan view of the capital that focusses on its vibrant nature and other inherent advantages. Furthermore, differences between newspapers in their portrayal of life in Brussels relate more so to their orientation (elite versus popular) rather than to their language (Dutch versus French).

L’image extrêmement négative de Bruxelles dans la presse, souvent citée comme un facteur expliquant le manque d’attrait de la ville en tant que lieu de vie, fait rarement l’objet de recherches. Cette étude porte sur la façon dont les journaux belges présentent la vie bruxelloise, ainsi que sur la façon dont ces représentations sont corrélées à des schémas culturels plus généraux qui influent sur les perceptions de la population. Une analyse des correspondances multiples nous a permis de constater que dans l’ensemble, la presse regroupe des concepts pour forger deux représentations diamétralement opposées : la première correspond à une perception « phobique » de Bruxelles, centrée sur les aspects négatifs de la vie citadine, tandis que la seconde traduit une vision « cosmopolite » de la capitale, l’accent étant mis sur son dynamisme et sur d’autres atouts qui lui sont propres. En outre, en matière de description de la vie bruxelloise, les différences entre les journaux tiennent davantage à leur orientation (élitaire ou populaire) qu’à la langue de publication (néerlandais ou français). De zeer negatieve afschildering van Brussel in de pers wordt vaak aangehaald als factor in de verklaring waarom de stad niet zo’n aantrekkelijke plek is om te wonen, maar is amper empirisch onderzocht. Deze studie onderzoekt hoe het stadsleven wordt beschreven in Belgische kranten en hoe de gehanteerde frames resoneren met bredere culturele schema’s die de percepties van mensen over Brussel beïnvloeden. Aan de hand van een meervoudige correspondentie analyse ontdekten we dat de krantenberichtgeving twee tegenovergestelde frames gebruikt: het eerste frame stemt overeen met een fobische perceptie van Brussel, waarbij de focus ligt op de negatieve aspecten van de stad, en het tweede met een kosmopolitische kijk op de hoofdstad, die gericht is op het bruisende karakter en andere troeven van de stad. Bovendien hebben de verschillen tussen kranten in hun afschildering van het leven in Brussel meer betrekking op hun oriëntering (elitair versus populaire) dan op de taal waarin ze artikelen publiceren (Nederlands versus Frans). Brussels’ overwhelmingly negative depiction in the press is a frequently mentioned but little researched factor in explaining its lack of appeal as a place to live. This study examines how city life is framed in Belgian newspapers as well as how said frames resonate with broader cultural schemes that influence public perceptions. Using multiple correspondence analysis, we found that the press by and large groups concepts into two diametrically opposed frames: the first corresponding to a phobian perception of Brussels that centres on the negative aspects of city life and the second to a cosmopolitan view of the capital that focusses on its vibrant nature and other inherent advantages. Furthermore, differences between newspapers in their portrayal of life in Brussels relate more so to their orientation (elite versus popular) rather than to their language (Dutch versus French).

Face à la congestion croissante et les impacts négatifs sur la santé, l’environnement et les espaces publics du « tout à la voiture », la marche gagne depuis quelques années de l’importance dans les débats et les esprits. Afin de promouvoir la pratique à Bruxelles, Bruxelles Mobilité a réalisé un diagnostic des espaces publics, à travers les plans d’accessibilité de la voirie et de l’espace public [PAVE]. La recherche dont est tirée le présent article complète ce diagnostic en identifiant le spectre large des gênes au déplacement piéton et les variations de leur appréhension. Pour ce faire, plusieurs méthodologies distinctes ont été combinées (analyse spatiale et morphologique, analyse des flux et comportements piétons, parcours commentés auprès de personnes à mobilité réduite), permettant ainsi d’élaborer une vision dynamique du déplacement piéton et des gênes qui peuvent l’affecter. Sur cette base, plusieurs pistes de solution sont formulées pour arriver à un équilibre entre besoins de fluidité de déplacement, ralentissements des flux piétons et expérience de la marche. Door de toenemende verkeerscongestie en de negatieve impact van “Koning Auto” op de gezondheid, het milieu en de openbare ruimten wordt sinds enkele jaren meer belang gehecht aan stappen in de debatten en bij de mensen zelf. Om stappen als vervoerswijze te stimuleren in Brussel, heeft Brussel Mobiliteit aan de hand van de toegankelijkheidsplannen voor de weg en de openbare ruimte (PAVE) een diagnose van de openbare ruimten opgemaakt. Het onderzoek waarop dit artikel gebaseerd is, vult deze diagnose aan door het brede spectrum van obstakels voor voetgangers te bepalen, alsook de verschillende manieren om deze obstakels te begrijpen. Door meerdere methodologieën (ruimtelijke en morfologische analyse, analyse van de voetgangersstromen en -gedragingen en becommentarieerde trajecten door personen met een beperkte mobiliteit) te combineren, kon een dynamisch beeld worden gevormd van de verplaatsingen door voetgangers en van de obstakels die deze verplaatsingen kunnen beïnvloeden. Op basis daarvan worden mogelijke oplossingen geformuleerd om tot een evenwicht te komen tussen de behoefte aan vlotte verplaatsingen, de vertragingen van de voetgangersstromen en de wandelervaring. Travel on foot has been gaining ground in recent years in debates and in people's thinking due to growing congestion and the negative impacts of the “cars come first” approach on health, the environment and public spaces. In order to promote this form of travel in Brussels, Bruxelles Mobilité carried out a diagnosis of public spaces, through the plans for the accessibility of roads and public spaces [Plans d’accessibilité de la voirie et de l’espace public, PAVE]. The research which this article is drawn from adds to this diagnosis by identifying the broad spectrum of pedestrian inconveniences and variations in how they are perceived. To do this, several distinct methodologies were combined (spatial and morphological analysis, analysis of pedestrian flows and behaviours, itineraries with commentary with people with reduced mobility), thus making it possible to develop a dynamic vision of pedestrian movement and the inconveniences which can affect it. On this basis, several possible solutions are proposed in order to achieve a balance between the need for fluidity of movement, the slowing down of pedestrian flows and the experience of walking.

Face à la congestion croissante et les impacts négatifs sur la santé, l’environnement et les espaces publics du « tout à la voiture », la marche gagne depuis quelques années de l’importance dans les débats et les esprits. Afin de promouvoir la pratique à Bruxelles, Bruxelles Mobilité a réalisé un diagnostic des espaces publics, à travers les plans d’accessibilité de la voirie et de l’espace public [PAVE]. La recherche dont est tirée le présent article complète ce diagnostic en identifiant le spectre large des gênes au déplacement piéton et les variations de leur appréhension. Pour ce faire, plusieurs méthodologies distinctes ont été combinées (analyse spatiale et morphologique, analyse des flux et comportements piétons, parcours commentés auprès de personnes à mobilité réduite), permettant ainsi d’élaborer une vision dynamique du déplacement piéton et des gênes qui peuvent l’affecter. Sur cette base, plusieurs pistes de solution sont formulées pour arriver à un équilibre entre besoins de fluidité de déplacement, ralentissements des flux piétons et expérience de la marche. Door de toenemende verkeerscongestie en de negatieve impact van “Koning Auto” op de gezondheid, het milieu en de openbare ruimten wordt sinds enkele jaren meer belang gehecht aan stappen in de debatten en bij de mensen zelf. Om stappen als vervoerswijze te stimuleren in Brussel, heeft Brussel Mobiliteit aan de hand van de toegankelijkheidsplannen voor de weg en de openbare ruimte (PAVE) een diagnose van de openbare ruimten opgemaakt. Het onderzoek waarop dit artikel gebaseerd is, vult deze diagnose aan door het brede spectrum van obstakels voor voetgangers te bepalen, alsook de verschillende manieren om deze obstakels te begrijpen. Door meerdere methodologieën (ruimtelijke en morfologische analyse, analyse van de voetgangersstromen en -gedragingen en becommentarieerde trajecten door personen met een beperkte mobiliteit) te combineren, kon een dynamisch beeld worden gevormd van de verplaatsingen door voetgangers en van de obstakels die deze verplaatsingen kunnen beïnvloeden. Op basis daarvan worden mogelijke oplossingen geformuleerd om tot een evenwicht te komen tussen de behoefte aan vlotte verplaatsingen, de vertragingen van de voetgangersstromen en de wandelervaring. Travel on foot has been gaining ground in recent years in debates and in people's thinking due to growing congestion and the negative impacts of the “cars come first” approach on health, the environment and public spaces. In order to promote this form of travel in Brussels, Bruxelles Mobilité carried out a diagnosis of public spaces, through the plans for the accessibility of roads and public spaces [Plans d’accessibilité de la voirie et de l’espace public, PAVE]. The research which this article is drawn from adds to this diagnosis by identifying the broad spectrum of pedestrian inconveniences and variations in how they are perceived. To do this, several distinct methodologies were combined (spatial and morphological analysis, analysis of pedestrian flows and behaviours, itineraries with commentary with people with reduced mobility), thus making it possible to develop a dynamic vision of pedestrian movement and the inconveniences which can affect it. On this basis, several possible solutions are proposed in order to achieve a balance between the need for fluidity of movement, the slowing down of pedestrian flows and the experience of walking.

Face à la congestion croissante et les impacts négatifs sur la santé, l’environnement et les espaces publics du « tout à la voiture », la marche gagne depuis quelques années de l’importance dans les débats et les esprits. Afin de promouvoir la pratique à Bruxelles, Bruxelles Mobilité a réalisé un diagnostic des espaces publics, à travers les plans d’accessibilité de la voirie et de l’espace public [PAVE]. La recherche dont est tirée le présent article complète ce diagnostic en identifiant le spectre large des gênes au déplacement piéton et les variations de leur appréhension. Pour ce faire, plusieurs méthodologies distinctes ont été combinées (analyse spatiale et morphologique, analyse des flux et comportements piétons, parcours commentés auprès de personnes à mobilité réduite), permettant ainsi d’élaborer une vision dynamique du déplacement piéton et des gênes qui peuvent l’affecter. Sur cette base, plusieurs pistes de solution sont formulées pour arriver à un équilibre entre besoins de fluidité de déplacement, ralentissements des flux piétons et expérience de la marche. Door de toenemende verkeerscongestie en de negatieve impact van “Koning Auto” op de gezondheid, het milieu en de openbare ruimten wordt sinds enkele jaren meer belang gehecht aan stappen in de debatten en bij de mensen zelf. Om stappen als vervoerswijze te stimuleren in Brussel, heeft Brussel Mobiliteit aan de hand van de toegankelijkheidsplannen voor de weg en de openbare ruimte (PAVE) een diagnose van de openbare ruimten opgemaakt. Het onderzoek waarop dit artikel gebaseerd is, vult deze diagnose aan door het brede spectrum van obstakels voor voetgangers te bepalen, alsook de verschillende manieren om deze obstakels te begrijpen. Door meerdere methodologieën (ruimtelijke en morfologische analyse, analyse van de voetgangersstromen en -gedragingen en becommentarieerde trajecten door personen met een beperkte mobiliteit) te combineren, kon een dynamisch beeld worden gevormd van de verplaatsingen door voetgangers en van de obstakels die deze verplaatsingen kunnen beïnvloeden. Op basis daarvan worden mogelijke oplossingen geformuleerd om tot een evenwicht te komen tussen de behoefte aan vlotte verplaatsingen, de vertragingen van de voetgangersstromen en de wandelervaring. Travel on foot has been gaining ground in recent years in debates and in people's thinking due to growing congestion and the negative impacts of the “cars come first” approach on health, the environment and public spaces. In order to promote this form of travel in Brussels, Bruxelles Mobilité carried out a diagnosis of public spaces, through the plans for the accessibility of roads and public spaces [Plans d’accessibilité de la voirie et de l’espace public, PAVE]. The research which this article is drawn from adds to this diagnosis by identifying the broad spectrum of pedestrian inconveniences and variations in how they are perceived. To do this, several distinct methodologies were combined (spatial and morphological analysis, analysis of pedestrian flows and behaviours, itineraries with commentary with people with reduced mobility), thus making it possible to develop a dynamic vision of pedestrian movement and the inconveniences which can affect it. On this basis, several possible solutions are proposed in order to achieve a balance between the need for fluidity of movement, the slowing down of pedestrian flows and the experience of walking.

En 2005, la Région de Bruxelles-Capitale est passée d’une tarification linéaire de l’eau à une tarification progressive par personne, car cette dernière était supposée être sociale et écologique. Nous montrons que les ménages pauvres ne consomment pas moins d’eau par personne que les ménages riches en Belgique et à Bruxelles. La tarification progressive n’avantage donc pas les ménages pauvres et n’est pas sociale. Nous mettons également en évidence que rien n’indique que la tarification progressive ait incité les Bruxellois·es à réduire leur consommation d’eau, qui est déjà basse. Elle ne serait dès lors pas non plus écologique. Par contre, la tarification progressive comporte une série d’inconvénients et entraine de sérieux problèmes d’équité. Nous préconisons dès lors le retour à une tarification linéaire de l’eau pour tou·te·s à Bruxelles. In 2005 is het Brussels Hoofdstedelijk Gewest overgeschakeld van een lineaire tarifering voor water naar een progressieve tarifering per persoon, omdat zo’n progressief tariefbeleid sociaal en ecologisch zou zijn. Wij tonen aan dat arme huishoudens niet minder water per persoon verbruiken dan rijke huishoudens in België en in Brussel. Een progressieve tarifering is bijgevolg niet in het voordeel van arme huishoudens en is dus niet sociaal. Ook benadrukken we dat niets erop wijst dat het progressieve tarief de Brusselaars heeft gestimuleerd om hun reeds lage waterverbruik verder te verminderen. Milieuvriendelijker is het dus evenmin. De progressieve tarifering heeft echter een aantal nadelen, met ernstige problemen op het gebied van rechtvaardigheid als gevolg. Wij pleiten er dan ook voor dat er voor alle Brusselaars opnieuw een lineair watertarief wordt gehanteerd. In 2005, the Brussels-Capital Region switched from linear pricing to progressive pricing per person because the latter was supposed to be social and ecological. We show that poor households do not consume less water per person than rich households in Belgium and Brussels. Tiered pricing therefore does not benefit poor households and is not social. We also point out that there is no evidence that progressive pricing has encouraged Brussels residents to reduce their already low water consumption. It would therefore not be environmentally friendly either. On the other hand, progressive pricing has a number of disadvantages and leads to serious problems of equity. We therefore advocate a return to linear water pricing for all in Brussels.

In 2005, the Brussels-Capital Region switched from linear pricing to progressive pricing per person because the latter was supposed to be social and ecological. We show that poor households do not consume less water per person than rich households in Belgium and Brussels. Tiered pricing therefore does not benefit poor households and is not social. We also point out that there is no evidence that progressive pricing has encouraged Brussels residents to reduce their already low water consumption. It would therefore not be environmentally friendly either. On the other hand, progressive pricing has a number of disadvantages and leads to serious problems of equity. We therefore advocate a return to linear water pricing for all in Brussels. In 2005 is het Brussels Hoofdstedelijk Gewest overgeschakeld van een lineaire tarifering voor water naar een progressieve tarifering per persoon, omdat zo’n progressief tariefbeleid sociaal en ecologisch zou zijn. Wij tonen aan dat arme huishoudens niet minder water per persoon verbruiken dan rijke huishoudens in België en in Brussel. Een progressieve tarifering is bijgevolg niet in het voordeel van arme huishoudens en is dus niet sociaal. Ook benadrukken we dat niets erop wijst dat het progressieve tarief de Brusselaars heeft gestimuleerd om hun reeds lage waterverbruik verder te verminderen. Milieuvriendelijker is het dus evenmin. De progressieve tarifering heeft echter een aantal nadelen, met ernstige problemen op het gebied van rechtvaardigheid als gevolg. Wij pleiten er dan ook voor dat er voor alle Brusselaars opnieuw een lineair watertarief wordt gehanteerd. En 2005, la Région de Bruxelles-Capitale est passée d’une tarification linéaire de l’eau à une tarification progressive par personne, car cette dernière était supposée être sociale et écologique. Nous montrons que les ménages pauvres ne consomment pas moins d’eau par personne que les ménages riches en Belgique et à Bruxelles. La tarification progressive n’avantage donc pas les ménages pauvres et n’est pas sociale. Nous mettons également en évidence que rien n’indique que la tarification progressive ait incité les Bruxellois·es à réduire leur consommation d’eau, qui est déjà basse. Elle ne serait dès lors pas non plus écologique. Par contre, la tarification progressive comporte une série d’inconvénients et entraine de sérieux problèmes d’équité. Nous préconisons dès lors le retour à une tarification linéaire de l’eau pour tou·te·s à Bruxelles.

In 2005 is het Brussels Hoofdstedelijk Gewest overgeschakeld van een lineaire tarifering voor water naar een progressieve tarifering per persoon, omdat zo’n progressief tariefbeleid sociaal en ecologisch zou zijn. Wij tonen aan dat arme huishoudens niet minder water per persoon verbruiken dan rijke huishoudens in België en in Brussel. Een progressieve tarifering is bijgevolg niet in het voordeel van arme huishoudens en is dus niet sociaal. Ook benadrukken we dat niets erop wijst dat het progressieve tarief de Brusselaars heeft gestimuleerd om hun reeds lage waterverbruik verder te verminderen. Milieuvriendelijker is het dus evenmin. De progressieve tarifering heeft echter een aantal nadelen, met ernstige problemen op het gebied van rechtvaardigheid als gevolg. Wij pleiten er dan ook voor dat er voor alle Brusselaars opnieuw een lineair watertarief wordt gehanteerd. En 2005, la Région de Bruxelles-Capitale est passée d’une tarification linéaire de l’eau à une tarification progressive par personne, car cette dernière était supposée être sociale et écologique. Nous montrons que les ménages pauvres ne consomment pas moins d’eau par personne que les ménages riches en Belgique et à Bruxelles. La tarification progressive n’avantage donc pas les ménages pauvres et n’est pas sociale. Nous mettons également en évidence que rien n’indique que la tarification progressive ait incité les Bruxellois·es à réduire leur consommation d’eau, qui est déjà basse. Elle ne serait dès lors pas non plus écologique. Par contre, la tarification progressive comporte une série d’inconvénients et entraine de sérieux problèmes d’équité. Nous préconisons dès lors le retour à une tarification linéaire de l’eau pour tou·te·s à Bruxelles. In 2005, the Brussels-Capital Region switched from linear pricing to progressive pricing per person because the latter was supposed to be social and ecological. We show that poor households do not consume less water per person than rich households in Belgium and Brussels. Tiered pricing therefore does not benefit poor households and is not social. We also point out that there is no evidence that progressive pricing has encouraged Brussels residents to reduce their already low water consumption. It would therefore not be environmentally friendly either. On the other hand, progressive pricing has a number of disadvantages and leads to serious problems of equity. We therefore advocate a return to linear water pricing for all in Brussels.

De nieuwe voetgangerszone is één van de belangrijkste stadsprojecten in het Brusselse stadscentrum van de afgelopen decennia. In 2015 werd de centrale doorgangsweg -Anspachlaan- autovrij gemaakt. De heraanleg van de publieke ruimte en vernieuwing van de belangrijkste metrostations moet nog starten. De realisatie en uitdagingen van dit stadsproject zijn per definitie complex. Ervaringen uit binnen- en buitenland tonen dat de impact groot zal zijn op verschillende niveau’s: de kwaliteit van de publieke ruimte, huisvesting en voorzieningen, de lokale economie en tewerkstelling, mobiliteit, bereikbaarheid en logistiek, de sociale en culturele activiteiten, enz. Recente gegevens en analyses zijn echter vaak gefragmenteerd, onbestaande, of onvoldoende toegankelijk voor alle betrokken actoren. Toch slaagt een kwaliteitsvol stadsproject pas wanneer deze kennis wordt gebundeld en gedeeld, maar ook besluitvorming ondersteunt. Daarom volgt het BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO) dit project van nabij op. Deze synthesenota bouwt verder op eerder gepubliceerd werk [het Portfolio, Deze synthesenota is deels gebaseerd op het onderzoek dat gepubliceerd werd in het eerste Portfolio van het BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO), waarvan we de auteurs oprecht willen bedanken: Mathieu Berger, Kobe Boussauw, Céline Brandeleer, Jean-Michel Decroly, Bas de Geus, Jean-Philippe De Visscher, Thomas Ermans, Jean-Louis Genard, Virginie Jourdain, Imre Keseru, Bram Kin, Kevin Lebrun, Christophe Loir, Cathy Macharis, Mathieu Strale, Pierre Vanderstraeten, Linus Vanhellemont, Sara Verlinde, Benjamin Wayens en Nils Wuytens. Deze synthesenota, waarvoor de auteurs alleen verantwoordelijk zijn, is tot stand gekomen met de steun van de Stad Brussel en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest., Deze synthesenota werd vertaald vanuit het Frans, en is ook beschikbaar in het Engels in hetzelfde tijdschift., info:eu-repo/semantics/published