Search

Bilişsel Analitik Terapi 1980’li yıllarda Anthony Ryle tarafından geliştirilmiştir. Bilişsel Analitik terapi; psikanalitik nesne ilişkilerini, bilişsel terapiyi, davranışçı terapiyi, Vygotsky’nin sosyal öğrenme kuramını içine alan yenilikçi ve bütünleştirici bir model olarak ortaya çıkmıştır. Bu terapi modeli, kendi hayatı üzerinde kontrolünü kaybettiğini düşünen danışanlarda davranış, duygu ve düşünce örüntülerini işleyerek danışanın kendi hayatını yeniden formüle etmesini sağlamaktadır. Terapi süreci ilk oturumlar, çalışma oturumları ve sonlandırma olmak üzere üç aşamadan oluşmaktadır. Süreç; danışana ait formülasyon-diyagram geliştirme ve bu formülasyonu yeniden formüle etme temelinde ilerlemektedir. Bu süreç hem bireyin kendini tanıması hem de bireyin hayatına dair yeni bir bakış açısı geliştirmesi için önemlidir. Terapi süreci yapılandırılmıştır. Bu durum uygulayıcıya kolaylık sağlamaktadır. Bilişsel analitik terapiye dayalı yapılmış olan çalışmalarda; bu terapi modelinin borderline, fobi, anksiyete, obsesif kompulsif bozukluklar, depresyon ve yeme bozuklukları gibi problemlerle gelen danışanlar üzerinde olumlu etkisi olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Bunun yanı sıra kurama getirilen eleştirilerden biri yapılan çalışmaların sınırlı olması ve literatürdeki bilimsel çalışmaların çoğunlukla kuramcının kendisinin çalışmalarından oluşmasıdır. Güncel kuramlardan olan bilişsel analitik terapi dünyada ve ülkemizde henüz yeterince tanınmamaktadır. Bu çalışmanın amacı, bilişsel analitik terapinin ülkemizde tanınmasını sağlamaktır. Bu kapsamda mevcut çalışmada bilişsel analitik terapinin tarihi ve gelişimine, kuramsal temellerine ve ilkelerine, temel kavramlarına, terapi sürecine ve terapide kullanılan ilkelere yer verilmiştir. Bilişsel analitik terapi ile ilgili yapılmış çalışmalar ve bu modele getirilmiş olan eleştirilerin yanı sıra terapist olmak için alınacak eğitim sürecine değinilmiştir., Cognitive Analytical Therapy was developed by Anthony Ryle in the 1980s. Cognitive Analytical therapy; it has emerged as an innovative and integrative model that includes psychoanalytic object relations, cognitive therapy, behavioral therapy, and Vygotsky's social learning theory. This therapy model enables the client to reformulate her/his own life by processing patterns of behavior, emotions and thoughts in clients who think they have lost control over their own life. The therapy process consists of three stages: initial sessions, study sessions and termination. Process; it proceeds on the basis of the client's formulation-diagram development and reformulation of this formulation. This process is important both for the individual to know herself/ himself and to develop a new perspective on her/his life. The therapy process is structured. This situation provides convenience to the practitioner. In studies based on cognitive analytical therapy; It was concluded that this therapy model has a positive effect on clients who come with problems such as borderline, phobia, anxiety, obsessive-compulsive disorders, depression and eating disorders. In addition, one of the criticisms brought to the theory is that the studies are limited and the scientific studies in the literature are mostly composed of the studies of the theorist herself/himself. Cognitive analytical therapy, which is one of the current theories, is not known enough in the world and in our country yet. The aim of this study is to provide recognition of cognitive analytical therapy in our country. In this context, the history and development of cognitive analytical therapy, its theoretical foundations and principles, its basic concepts, the therapy process and the principles used in therapy are included in the present study. The studies on cognitive analytical therapy and the criticisms brought to this model, as well as the education process to be a therapist are mentioned.

The aim of this study is to introduce positive psychology generally. In this regard firstly, it is included the biography of Martin Seligman and positive psychology is introduced. Then, historical process which has some ideas contrubuting to positive psychology is discussed. In the following section, concepts which are common and under the roof of positive psychology have been mentioned. After the evaluation of the view of positive psychology to human nature, therapeutic relationship and purposes are focused on. This is followed with therapeutic process and intervention methods. At the related part, therapy approaches which are evaluated under the roof of positive psychology and intervention methods which are used in positive pschology have been mentioned. Then, criticisms on positive psychology have been focused. Finally, the study has been finished with the closing part., Bu çalışmanın amacı pozitif psikolojiyi genel hatları ile tanıtmaktır. Bu bağlamda, öncelikle Martin Seligman’ın biyografisine yer verilmiştir. Ardından, pozitif psikolojiye giriş yapılmıştır. Daha sonra, pozitif psikolojinin gelişmesine katkıda bulunan görüşlerin yer aldığı tarihsel süreç ele alınmıştır. Bunu takip eden bölümde, pozitif psikoloji çatısı altında yer alan ve daha sık karşılaşılan kavramlara değinilmiştir. Pozitif psikolojinin insan doğasına bakışı değerlendirildikten sonra, terapötik amaçlar ve terapötik ilişki üzerinde durulmuştur. Bunu, terapötik süreç ve müdahale yöntemleri takip etmiştir. İlgili kısımda, pozitif psikoloji çatısı altında değerlendirilebilecek terapi yaklaşımlarına ve pozitif psikoloji bağlamında kullanılan birçok müdahale yöntemine yer verilmiştir. Ardından, pozitif psikolojiye yöneltilen eleştiriler üzerinde durulmuştur. Son olarak, çalışma sonuç kısmı ile noktalanmıştır.

Bu araştırmanın amacı, akran arabuluculuk eğitiminin lise öğrencilerinin arabuluculuk becerilerine etkisini incelemektir. İki aşamalı olarak yürütülen bu araştırmada, Çalışma 1 olarak adlandırılan birinci aşamada akran arabuluculuk eğitiminin lise öğrencilerinin çatışma çözme düzeyleri, empatik eğilim düzeyleri ve saldırganlık düzeyleri üzerindeki etkisi incelenmiştir. Ön test son test kontrol gruplu deneysel desenin kullanıldığı Çalışma 1'in bağımsız değişkeni akran arabuluculuk eğitimidir. Akran arabuluculuk eğitimi 10 oturumdan oluşmaktadır. Dört temel beceriyi içeren akran arabuluculuk eğitiminin içeriğinde şu beceriler içermektedir: Çatışma kavramının anlaşılması, iletişim becerileri, öfke yönetimi becerileri, müzakere ve arabuluculuk becerileridir. Araştırmanın ikinci aşaması olan Çalışma 2'de akran arabuluculuk eğitimi alan öğrencilerin arabuluculuk becerilerinin gerçek öğrenci çatışmalarının yapıcı ve barışçıl çözümünde etkisi incelenmiştir. Çalışma 2'de akran arabuluculuk sürecinin değerlendirmesi yapılmıştır. Çalışma 2'de arabuluculuk formu, akran arabulucuların ve çatışan tarafların arabuluculuğa ilişkin görüş, deneyim ve algılarına başvurulmuştur. Araştırma 2009-2010 eğitim-öğretim yılında Denizli ilinde bulunan iki Anadolu lisesinde yürütülmüştür. Çalışma 1 kapsamında, deney ve kontrol gruplarına ön test olarak Çatışma Çözme Ölçeği, Empatik Eğilim Ölçeği ve Saldırganlık Ölçeği uygulanmıştır. Daha sonra, sadece deney grubunda yer alan öğrencilere 10 oturumluk akran arabuluculuk eğitimi verilmiştir. Ardından, deney ve kontrol gruplarına son test olarak Çatışma Çözme Ölçeği, Empatik Eğilim Ölçeği ve Saldırganlık Ölçeği uygulanmıştır. Çalışma 2 kapsamında, sadece deney grubunda yer alan ve akran arabulucu olarak eğitilen öğrenciler, arkadaşlarının gerçek öğrenci çatışmalarında arabuluculuk yapmışlardır. Bu sürecin değerlendirilmesi için öğrencilerin arabuluculuk oturumlarında kullandıkları arabuluculuk formları kullanılmıştır. Ayrıca akran arabulucu ve çatışan taraf olarak öğrencilerin arabuluculuk sürecine ilişkin görüş ve algılarını tespit etmek amacıyla görüşmeler yapılmıştır. Çalışma 1?de akran arabuluculuk eğitiminin lise öğrencilerinin çatışma çözme ve empatik eğilim düzeylerine etkisini test etmek amacıyla 2X2 split-pilot karışık desen olarak tanımlanan tekrarlanmış ölçümler için iki faktörlü varyans analizi ANOVA kullanılmıştır. Akran arabuluculuk eğitiminin lise öğrencilerinin saldırganlık düzeylerine etkisini test etmek amacıyla parametrik olmayan istatistiksel yöntemlerden Mann-Whitney U kullanılmıştır. Çalışma 2?de akran arabulucu olarak eğitilen öğrencilerim arkadaşlarının gerçek öğrenci çatışmalarının yapıcı ve barışçıl çözümünde etkisini incelemek amacıyla nitel very analizlerinden içerik analizi kullanılmıştır. Çalışma 1?in bulguları incelendiğinde, deney grubunda yer alan öğrencilerin çatışma çözme düzeyleri kontrol grubunda yer alan öğrencilerin çatışma çözme düzeyleriyle karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı düzeyde bir fark olduğu, deney grubunda yer alan öğrencilerin yapıcı çatışma çözme düzeylerinde anlamlı bir artış olduğu saptanmıştır. Deney ve kontrol gruplarında yer alan öğrencilerin ön test ve son test empatik eğilim düzeyleri karşılaştırıldığında, gruplar arasında anlamlı düzeyde fark olmadığı görülmüştür. Buna karşın, akran arabuluculuk eğitimi alan deney grubunda yer alan öğrencilerin saldırganlık düzeylerinin bu eğitimi almayan öğrencilere kıyasla anlamlı derecede azaldığı saptanmıştır. Çalışma 2?nin bulguları incelendiğinde, 39 öğrenci çatışmasının akran arabuluculuk yoluyla çözüldüğü görülmüştür. Bu çatışmaların % 97.5 oranında yapıcı bir anlaşmayla sonuçlandığı tespit edilmiştir. Öğrenciler en çok, olumsuz davranışı yapmamaya söz vererek anlaşmaya varmışlardır. Akran arabulucu 23 öğrencinin arabuluculuk uygulamaları ve deneyimlerine ilişkin görüşleri incelenmiştir. Buna göre akran arabulucuların üstlendikleri arabulucu rolünden çok memnun ve mutlu oldukları, kendilerini arkadaşlarına ve yeni görevlerine karşı sorumlu hissettikleri, davranışlarında olumlu yönde değişimler olduğu saptanmıştır. Akran arabulucular, arabuluculuk basamaklarını uygularken zaman zaman güçlükler yaşasalar da uygun baş etme stratejilerini kullandıkları sonucuna varılmıştır. Akran arabuluculuk yardımı alan ve çatışan taraf olarak uygulamalara katılan 41 öğrencinin arabuluculuk uygulamalarına ilişkin görüşleri, algıları ve deneyimleri incelenmiştir. Buna gore öğrenciler, bu sürece katılmaktan memnun olduklarını, arabuluculuğa başvurarak bundan yararlar sağladıklarını, tekrar arabuluculuğa başvurabileceklerini ve arkadaşlarına da tavsiye edebileceklerini aktarmışlardır. Çalışma 1 ve Çalışma 2?nin sonuçlar birlikte değerlendirildiğinde akran arabuluculuk eğitiminin lise öğrencilerinin yapıcı çatışma çözme becerilerinin gelişmesinde ve saldırganlık düzeylerinin azalmasında etkili olduğu ifade edilebilir. Buna ek olarak, akran arabuluculuğun lise öğrencilerinin gerçek öğrenci çatışmalarının yapıcı ve barışçıl çözümünde etkili bir yol olduğu söylenebilir. The purpose of this study is to investigate the effect of peer mediation training on mediation skills of high school students. In this study that was carried out in two stages, the first stage referred to as Study 1, the impact of peer mediation training was examined on the empathic tendency and aggression conflict resolution levels of high school students. İn study 1 pre-test and post-test control group experimental design was used. İndependent variable of the Study 1 is peer mediation training. Peer mediation training consists of 10 sessions. Peer mediation training which is composed of four basic skills include: Understanding of the concept of conflict, communication skills, anger management skills, and negotiation and mediation skills. In Study 2, the second phase of the study; the effect of mediation skills of students who had received the peer mediation training, in resolving actual student conflicts in a constructively and peacefully. In Study 2, the peer mediation process was evaluated. In Study 2, an opinion of peer mediators and conflicting parties regarding mediation experience and perceptions were consulted. Research was carried out in the academic year 2009-2010 in two Anatolian High School in the province of Denizli. Under Study 1, as a pre-test to the experimental and control groups, Resolving Conflict Scale, Empathic Tendency Scale, and Aggression Scales are applied. Then, only the students in the experimental group were given 10 sessions of peer mediation training. After that, Resolving Conflict Scale, Empathic Tendency Scale, and Aggression Scales are applied to the experimental and control groups as a final test. In the context of Study 2, only students in the experimental group trained as peer mediators, made mediation in their friends? actual student conflicts. For the evaluation of this process, the mediation forms used by students in the mediation sessions were used. Also interviews were conducted with the students as peer mediators and conflicting parties in mediation process, in order to determine their opinions and perceptions.In Study 1, 2X2 split-pilot described as a mixed pattern of two-factor analysis of variance for repeated measures ANOVA is used in order to test the effect of peer mediation training on level of conflict resolution and empathic tendency of high school students. Non-parametric Mann-Whitney U statistical methods were used in order to test the effect of peer mediation training to the level of aggression in high school students. In Study 2, content analysis, one of qualitative data analysis was used to investigate the effect of students trained as peer mediators for in resolving their friends? actual student conflicts in a constructive and peaceful way. As the findings Study 1 were analyzed, when the conflict resolution levels of the students in the experimental group and the control group were compared, it is observed that a statistically significant difference exist; there is a significant increase in the levels of conflict resolution of the students in the experimental group. When the levels of the pre-test and post-test empathic tendency of the students in the experimental and control groups, the difference between the two groups was not significant. In contrast, aggression levels were significantly lower in the students in the experimental group who received the peer mediation training, compared to students who did not.Examined the findings of Study 2, 39 student conflict has been resolved through peer mediation. It has been found that 97.5% of the conflicts resulted in a constructive agreement. Students mostly agreed by promising not to repeat the negative behavior. Views of 23 peer mediators on the peer mediation practices and experiences were investigated. Accordingly, peer mediators were very happy and pleased with themselves with their undertaken role of mediator; they felt responsible to their friends and to their new mission and their changes in behavior were found to be positive. Peer mediators faced difficulties from time to time while they were performing the steps of mediation, it is concluded that the appropriate coping strategies were used. Perceptions, opinions and experiences on the implementation of peer mediation of 41 students are examined, who received the help of mediation and participated the applications as the conflicting party peer mediation. Accordingly, students were pleased to participate in this process, they provided benefits by applying mediation, they would apply mediation again and they recommend it to their friends.Taken together the results of Study 1 and Study 2, peer mediation training can be said to be effective in developing conflict resolution skills of high school students and in reducing levels of aggression. In addition, peer mediation can be said to be an effective way of constructive and peaceful in actual high school student conflict resolution. 231

Bu araştırmada, Müzakere (Problem çözme) ve Arabuluculuk eğitim programının ilköğretim 4. ve 5. sınıf öğrencilerinin çatışma çözme becerilerine ve empati becerilerine etkisi incelenmiştir.Bu araştırma Milli Eğitim Bakanlığı'na bağlı üç ilköğretim okulunda 2006- 2007 eğitim-öğretim yılında gerçekleştirilmiştir. Araştırmada ön-test, son-test kontrol gruplu yarı deneysel desen kullanılmıştır. Araştırma kapsamında deney grubunda yer alan öğrencilere 16 hafta süresince Müzakere (Problem Çözme) ve Arabuluculuk eğitimi verilmiştir. Kontrol grubuna ise, herhangi bir eğitim verilmemiştir.Müzakere (Problem çözme) ve Arabuluculuk eğitim programı dört bölümden oluşmaktadır. Çatışmanın doğasının anlaşılması, iletişim becerileri, öfke yönetim becerileri ve çatışma çözme becerileri olarak da müzakere ve arabuluculuk becerileridir.Bu araştırmanın amacı, Müzakere (Problem Çözme) ve Arabuluculuk eğitim programının ilköğretim 4. ve 5. sınıf öğrencilerinin çatışma çözüm becerileri ve empati becerileri üzerindeki etkisinin olup olmadığını test etmektir. Bu nedenle araştırmanın bağımsız değişkeni deney grubuna uygulanan Müzakere (Problem Çözme) ve Arabuluculuk eğitim programı; bağımlı değişkenleri ise, çatışma çözme ve empati becerileridir.Müzakere (Problem Çözme) ve Arabuluculuk eğitim programı öncesinde ve sonrasında deney ve kontrol grubuna Çatışma Çözümü Ölçeği ve Çocuklar İçin Empati Ölçeği uygulanmıştır. Deney ve kontrol grubunun çatışma çözümü ve empati becerileri arasında anlamlı fark olup olmadığını test etmek amacıyla bağımsız iki örneklem t testi ve ANCOVA kullanılmıştır. Bunun yanında deney ve kontrol gruplarına ait fark (kazanç) puanları karşılaştırılarak, deneysel işlemin etkisi incelenmiştir.Yapılan istatistiksel analizler sonucunda deney grubunda yer alan öğrencilerin kontrol grubunda yer alan öğrencilere oranla çatışma çözümünde daha yapıcı oldukları ve daha az hükmetme ve kaçınma stratejilerini kullandıkları saptanmıştır. Müzakere (problem çözme) ve Arabuluculuk Eğitimi alan öğrencilerin empati becerilerinde kontrol grubu ile karşılaştırıldığında herhangi bir farklılık saptanmamıştır. Buna karşın, deney ve kontrol grubunun fark (kazanç) puanları değerlendirildiğinde, deney grubu lehine istatistikî olarak anlamlı bir farklılık saptanmıştır. Within this research, the effect of the negotiation (problem solving) and mediation training programme on the conflict resolution and empathy skills of the students in fourth and fifth grades of primary education has been examined.Research has been carried out on three primary schools which are affiliated to the Ministry of National Education during the 2006-2007 education period. Pre-test, post-test, semi experimental design with the control group have been used within the research. In the scope of the research, negotiation (problem solving) and mediation training has been provided to the students of the experiment group for 16 weeks, but the control group has not been provided any training.Negotiation (problem solving) and mediation training programme consists of four parts. Understanding the nature of conflict, communication skills, anger management skills and negotiation and mediation skills as the conflict resolution skills.The aim of this research is to test whether the negotiation (problem solving) and mediation training programme has effect on the conflict resolution and empathy skills of the students in fourth and fifth grades of primary education. For this reason, the independent variable of the research is the negotiation (problem solving) and mediation education programme which was applied to the experiment group, and the dependent variables are conflict resolution and empathy skills.Before and after the negotiation (problem solving) and mediation training programme, Conflict Resolution Ability Scale and Scale of Empathy for Children have been applied to the experiment and control groups to test if there is any difference between conflict resolution and empathy skills of the experiment and control group. Two independent sampling t test and ANCOVA have been used in order to test if there is any significant difference between conflict resolution and empathy skills. Besides, effect of the experimental process has been observed by comparing the difference (gaining) points of the experiment and control groups.Statistical analyses results indicates that the students of the experiment group are more constructive for conflict resolution and applying less domination and avoidance strategies compared to the students those in the control group. No difference observed for the empathy skills of the students who were provided the negotiation (problem solving) and mediation training compared to the control group. Nevertheless, when the difference (gaining) points of the experiment and control groups have been evaluated, statistically significant difference in favor to the experiment group is observed. 188

Bu araştırmanın amacı bilişsel davranışçı yaklaşıma dayalı psiko-eğitim programının psikolojik dayanıklılık üzerindeki etkisini incelemektir. Araştırmanın alt amaçları ise, bilişsel davranışçı yaklaşıma dayalı psiko-eğitim programının akılcı olmayan inanç ve öznel iyi oluş üzerindeki etkisinin incelenmesidir. Çalışmaya lise birinci sınıfta öğrenim gören 29 öğrenci katılmıştır. Deney grubu 15 ve kontrol grubu 14 kişiden oluşmaktadır. Araştırmada veri toplama araçları olarak Gürgan (2006) tarafından geliştirilen Yılmazlık Ölçeği, Türküm (2005) tarafından geliştirilen Akılcı Olmayan İnançlar Ölçeği-Ergen Formu, Özen (2005) tarafından geliştirilen Öznel İyi Oluş Ölçeği-Lise Formu ve Terzi (2008) tarafından geliştirilen Risk Faktörlerini Belirleme Listesi kullanılmıştır. Araştırmada bilişsel davranışçı yaklaşıma dayalı psiko-eğitim programı haftada bir oturum olmak üzere toplam 10 oturumda deney grubuna uygulanmıştır. Kontrol grubu ile herhangi bir çalışma yapılmamıştır. Araştırmada 2x3'lük deneysel desen kullanılmıştır. Araştırmanın bitiminde son-test ve beş ay sonra izleme ölçümleri gerçekleştirilmiştir. Elde edilen verilerin analizinde ANCOVA ve ANOVA istatistiksel analizi kullanılmıştır. Yapılan analizler sonucunda bilişsel davranışçı yaklaşıma dayalı psiko-eğitim programına katılan öğrencilerin psikolojik dayanıklılık düzeylerinde anlamlı bir artışın, akılcı olmayan inanç düzeylerinde ise anlamlı bir azalmanın olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Öğrencilerin öznel iyi oluş düzeylerinde uygulama öncesi ve sonrasında herhangi bir değişiklik olmadığı sonucuna ulaşılmıştır. Öğrencilerin psikolojik dayanıklılık ve akılcı olmayan inanç düzeylerindeki değişimin beş aylık izleme döneminde de devam ettiği sonucuna ulaşılmıştır. Elde edilen bulgular; kullanılan bilişsel davranışçı yaklaşıma dayalı psiko-eğitim programının lise öğrencilerinin psikolojik dayanıklılık düzeylerini artırmada ve akılcı olmayan inanç düzeylerini azaltmada etkili olduğunu göstermektedir. The aim of this study is to investigate the effect of psycho-education program based on cognitive behavioral approach on psychological resilience. The sub-objectives of the study are to investigate the effect of psycho-education program based on cognitive behavioral approach on irrational belief and subjective well-being. 29 high school students participated in the study. The experimental group consisted of 15 persons and the control group consisted of 14 persons. The Resilience Scale developed by Gürgan (2006) as a data collection tool in the study, the Irrational Beliefs Scale-Adlescent Form developed by Türküm (2005), the Subjective Well-being Scale-High School Form developed by Özen (2005) and The Determination of Risk Factors developed by Terzi (2008) was used. In the study, psycho-education program based on cognitive behavioral approach was applied to experimental group in 10 sessions, once a week. No study was performed with the control group. 2x3 experimental design was used in the research. The post-test was administered after the research was completed and follow-up measurements were performed five months later. ANCOVA and ANOVA statistical analysis were used to analyze the data. As a result of the analyzes, it is concluded that there is an increase in psychological resilience levels and a decrease in irrational belief levels of students who participated in psycho-education program based on cognitive behavioral approach. It is concluded that there isn't change in the subjective well-being of the students before and after the application. It is concluded that the changes in psychological resilience and irrational belief levels of the students continued in the five-month follow-up period. Findings; psycho-education program based on the cognitive behavioral approach used in this study is effective in increasing the psychological resilience levels and reducing irrational belief levels of high school students. 136

Bu araştımanın amacı Ankara AMATEM'de madde bağımlılığı tedavisi gören bireylerin bağlanma stilleri ile aleksitimidüzeyleri arasındaki ilişkisinin incelenmesidir. Örneklemi 270 kişi oluşturmaktadır. Betimsel tarama modeli kapsamında veri toplama aracı olarak; demografik bilgi formu, Brennan ve ark. (1998) tarafından geliştirilen, Selçuk ve ark. (2005) tarafından Türkçe'ye uyarlanan Yakın İlişkilerde Yaşantılar Envanteri-II ile Taylor ve ark. (1985) tarafından geliştirilen ve Dereboy(1990) tarafından Türkçe'ye uyarlanan Toronto Aleksitimi Ölçeği TAÖ-26 kullanılmıştır. Aleksitiminin ve bağlanma stillerinin incelendiğiregresyon analizi sonuçlarına göre aleksitimi cinsiyete göre değişmemektedir. Bağlanma kaçınması ise kadınlarda daha yüksek rapor edilmektedir. Tüm örneklemde bağlanma stilleri ile aleksitimi toplam puanı arasında ilişki bulunmamaktadır. Aynı zamanda bağlanma kaygısı ve aleksitimi toplam puanı arasında bazı sosyo-demografik değişkenlerinin aracı bir etkisi bulunmamaktadır. Erkeklerde ise bağlanma kaygısı ile aleksitimi arasında sınırda anlamlı yordayıcı bir ilişki mevcuttur. Bununla birlikte tüm örneklemde bağlanma kaygısı ile duyguları ve bedensel duyumları ayırt etme yetersizliği arasındaki anlamlı ilişkiden dolayı bağımlılık süresi ve aile öyküsünün aracı etkisi incelenmiştir. Elde edilen sonuçlara göre bu değişkenler arasındaki ilişki literatür ile uyumludur.Araştırmada elde edilen bulgular ilgili literatür ışığında tartışılmıştır. The purpose of this study is to examine the relationship between attachment styles and alexithymia level of individuals who received substance abuse treatment in Ankara AMATEM. The sample is composed of 270 people. In this research using descriptive scanning model, Demographic Information Form, Near Relevant Experiences Inventory II developed by Brennan et al. (1998) and adapted to Turkish by Selçuk et al. (2005) and Toronto Alexithymia Scale TAS-26 developed by Taylor et al. (1985) and adapted toTurkish by Dereboy (1990) were used as data collection tool. In this study, descriptive analysis was performed as data analysis. In addition, regression analyzes were performed among several variables in accordance with there search questions. According to the results of regression analysis of alexithymia and attachment styles, alexithymia does not change according to sex. Avoidance of attachment is reported higher in women. All sample, there is no correlation between the total score of alexithymia and attachment styles. At the same time, there is no mediating effect of some socio-demographic variables between the total score of attachment anxiety and alexithymia. In males, there is a limited meaningful predictive relationship between the anxiety of attachment and alexithymia. However, the median effect of addiction duration and family story was examined in the whole sample because of the significant association between attachment anxiety and inability to distinguish emotions and physical sensations. According to the results obtained, the relation between the sevariables is consistent with the literature.The results of the research were compared with the results of the researches in the literature. 135