Search

Cel pracyCelem realizowanego projektu była ocena częstości występowania zaburzeń poznawczych oraz ustalenie związków pomiędzy ich występowaniem a zmiennymi klinicznymi i socjodemograficznymi u dzieci i młodzieży z wertykalnym zakażeniem HIV.MetodaW badaniu udział wzięło: 50 dzieci z wrodzonym zakażeniem HIV (PHIV+), w wieku 6-18 lat, 24 zdrowych dzieci urodzonych przez matki zakażone HIV (PHEU) oraz 43 zdrowych dzieci zdrowych rodziców (HIV-nA). Do oceny zaburzeń poznawczych użyto baterii testów CANTAB Research Suite.WynikiU osób z grupy PHIV+ stwierdzono, istotnie gorsze wyniki w porównaniu z grupą HIV-nA w zakresie przełączania uwagi, elastyczności poznawczej, wykorzystywania informacji zwrotnych oraz pamięci roboczej, a w stosunku do grupy PHEU - dłuższy czas planowania podczas wykonania zadania. Analiza wyników dla grupy wiekowej 12-18 lat wskazuje na pogorszenie funkcji wykonawczych w grupie PHIV+ w stosunku do grupy HIV-nA, widoczne dla każdego z testów. Wyższy logarytm wiremii na początku wdrożonego leczenia ARV związany był ze słabszymi wynikami w zakresie korzystania z informacji zwrotnej, przerzutności uwagi i elastyczności poznawczej oraz z wolniejszym przetwarzaniem.WnioskiWyniki badań wskazują na gorsze funkcjonowanie poznawcze młodzieży PHIV+, przy czym deficyty te są związane z zaawansowaniem infekcji przed leczeniem oraz narastają wraz z czasem trwania neuroinfekcji.

Cel pracyCel: ocena zmian w zakresie objętości istoty szarej w grupie adolescentów z ASD, spełniających kryteria dla zespołu Aspergera.MetodaMateriał i metoda: Badania morfometryczne oparte o pomiar voksela (Voxel Based Morphometry) wykonano u 37 nastolatków płci męskiej, w wieku od 12 do 19 lat (śr. 14,3 ± 2,0), z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, którzy spełniali kryteria DSM-IV-TR dla zespołu Aspergera oraz 15 prawidłowo rozwijających się nastolatków dobranych pod względem wieku. Analizy statystyczne przeprowadzono na poziomie pWynikiWyniki: w grupie ASD wykazano zmniejszenie objętości istoty szarej w zakręcie przedśrodkowym i zaśrodkowym, górnym i środkowym zakręcie czołowym, górnym i dolnym płaciku ciemieniowym, przedklinku, przedniej i tylnej korze obręczy, zakręcie wrzecionowatym, zakręcie parahipokampalnym, zakręcie językowatym, środkowym obszarze potylicznym, klinku i zakręcie kątowym, okolicach bruzd ostrogowych oraz móżdżku; większość zmian była zlokalizowana obustronnie.WnioskiWnioski: zmniejszenie objętości istoty szarej w grupie osób z ASD w obszarach kory mózgowej, które funkcjonalnie można powiązać z charakterem deficytów obserwowanych w zaburzeniach ze spektrum autyzmu, podkreśla rolę nieprawidłowej budowy licznych struktur OUN w powstawaniu objawów obserwowanych w sferze poznawczej i behawioralnej.

Cel pracyCel: ocena aktywacji fMRI w trakcie wykonywania zadań semantycznych u adolescentów z ASD.MetodaMateriał: 44 praworęcznych nastolatków płci męskiej w wieku 12-19 lat (śr. 14,3 ± 2,0) - 31 z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, którzy spełniali kryteria DSM-IV-TR dla zespołu Aspergera oraz 13 prawidłowo rozwijających się nastolatków dobranych pod względem wieku i ręczności. Metoda: Badania czynnościowe (fMRI) przeprowadzono w czasie podejmowania decyzji semantycznych i kontrolnych decyzji fonologicznych w trzech kategoriach zadań: rzeczowniki konkretne, czasowniki o znaczeniach mnogich, słowa opisujące stany umysłu. Analizy statystyczne przeprowadzono na poziomie pWynikiWyniki: w grupie ASD niższy sygnał BOLD wykazano w wielu obszarach mózgu (m.in. przedklinek, tylna część zakrętu obręczy, zakręt kątowy, zakręt parahipokampalny) niezależnie od kategorii zadania oraz sposobu przetwarzania. Najmniejsze różnice dla przetwarzania semantycznego stwierdzono dla rzeczowników konkretnych, największe dla słów opisujących stany umysłu.WnioskiWnioski: obecność odmiennych wzorców aktywacji w grupie ASD podkreśla rolę nieprawidłowej organizacji funkcjonalnej obszarów OUN związanych nie tylko z funkcjami językowymi w powstawaniu deficytów semantycznych.

Cel pracyDokonanie porównań w zakresie funkcji rodzin nastolatków (13-16 lat) z rozpoznaniem ADHD lub ADHD i opozycyjno-buntowniczych zaburzeń zachowania (ODD).MetodaOcena przy użyciu Kwestionariusza do Oceny Rodziny w trzech grupach nastolatków, wychowujących się w rodzinach biologicznych: (1) grupie ADHD/ODD (n=40), (2) grupie ADHD (n=40) oraz (3) grupie K (kontrolnej) nastolatków (n=40), którzy nie korzystali obecnie lub w przeszłości z opieki psychologicznej lub psychiatrycznej.WynikiMatki, ojcowie i nastolatkowie z grupy ADHD/ODD istotnie gorzej ocenili wszystkie istotne aspekty funkcjonowania rodziny w porównaniu z grupą kontrolną. W grupie ADHD stwierdzono mniej korzystnie w odniesieniu do grupy kontrolnej oceny matek i ojców dla wszystkich obszarów funkcjonowania rodziny oraz oceny nastolatków w wymiarze Pełnienia ról, Emocjonalności, Afektywnego nawiązywania relacji oraz Kontroli. Badani z grupy ADHD/ODD i ich rodzice gorzej ocenili funkcjonowanie rodziny w odniesieniu do grupy ADHD: matki-we wszystkich opisywanych obszarach, nastolatkowie-w większości z opisywanych obszarów poza wymiarem Kontroli, a ojcowie w większości z opisywanych obszarów poza wymiarem Emocjonalności.WnioskiFunkcjonowanie rodzin pacjentów z ADHD i opozycyjno- buntowniczymi zaburzeniami zachowania oraz rodzin pacjentów z ADHD istotnie negatywnie różni się we wszystkich lub większości badanych wymiarów w odniesieniu do rodzin osób bez diagnozy, przy czym funkcjonowanie rodzin pacjentów z ADHD i opozycyjno- buntowniczymi zaburzeniami zachowania można opisać jako bardziej nieprawidłowe niż rodzin pacjentów z ADHD.

Cel pracyOcena wzorców przywiązania wśród nastolatków (13-16 lat) z rozpoznaniem ADHD lub ADHD i opozycyjno- buntowniczymi zaburzeniami zachowania (ODD).MetodaOcena przy użyciu Inwentarza Przywiązania do Rodziców i Rówieśników (IPPA) oraz Kwestionariusza Przywiązania do Rodziców (PBI) w trzech grupach nastolatków, wychowujących się w rodzinach biologicznych: (1) grupie ADHD/ODD (n=40), (2) grupie ADHD (n=40) oraz (3) grupie K (kontrolnej) nastolatków (n=40), którzy nie korzystali obecnie lub w przeszłości z opieki psychologicznej lub psychiatrycznej.WynikiWzorce przywiązania do rodziców w obszarze Zaufania, Komunikacji i Alienacji (IPPA) oraz Troski i Kontroli (PBI) w grupie ADHD/ODD różnią się istotnie w porównaniu z grupą kontrolną. Nastolatki z grupy ADHD/ODD opisują istotnie mniej doświadczanego Zaufania i Komunikacji (IPPA) oraz Troski (PBI) w relacjach z rodzicami a więcej Alienacji (IPPA) i Kontroli (PBI), niż nastolatki z grupy ADHD. Wzorce przywiązania do rówieśników w obu grupach klinicznych i kontrolnej różnią się istotnie. W grupie ADHD/ODD dominuje lękowo – unikający styl przywiązania do matki oraz ojca, w grupie ADHD styl bezpieczny w relacji z matką oraz lękowo-unikający w relacji z ojcem. W relacjach z rówieśnikami w grupie ADHD/ODD oraz grupie ADHD dominuje styl lękowo-unikający.WnioskiObraz przywiązania istotnie różni się u nastolatków z rozpoznaniem ADHD i opozycyjno – buntowniczych zaburzeń zachowania i nastolatków z rozpoznaniem ADHD. W grupie ADHD/ODD oraz grupie ADHD w odróżnieniu od grupy nastolatków bez diagnozy psychiatrycznej, dominują pozabezpieczne wzorce przywiązania do rodziców i rówieśników (głównie styl lękowo- unikający).

Jadłowstręt psychiczny jest zespołem chorobowym obarczonym wysoką śmiertelnością i wieloletnim przebiegiem. Jego najbardziej charakterystycznym objawem jest znaczny niedobór masy ciała wywoływany i podtrzymywany przez pacjenta, który postrzega się jako osobę otyłą i wyznacza sobie niski limit masy ciała. Przebieg leczenia najczęściej jest wieloletni i angażujący znaczne grono specjalistów, a w zależności od stanu pacjenta możliwa jest opieka ambulatoryjna, opieka w oddziale dziennym lub w przypadku dużej utraty masy ciała czy pojawienia się powikłań niedożywienia konieczna jest wielomiesięczna hospitalizacja. Aktualnie widoczna jest tendencja do skracania czasu pobytu w oddziale stacjonarnym pacjentów z AN na rzecz innych form opieki. Celem artykułu jest zebranie i przedstawienie wyników niewielkiej liczby badań dotyczących czynników wpływających na długość hospitalizacji w leczeniu jadłowstrętu psychicznego. W oparciu o dostępne w chwili obecnej badania za czynnik istotnie wpływający na długość hospitalizacji należy uznać przede wszystkim wskaźnik masy ciała w momencie przyjęcia do szpitala. Dyskusja jednak pozostaje otwarta i wskazane są dalsze badania w tym zakresie. Wyjaśnienie powyższego zagadnienia może stanowić podstawę do bardziej zorientowanego na potrzeby pacjenta określania czasu trwania leczenia szpitalnego. Niezbędne będą także dalsze badania dotyczące czynników zidentyfikowanych w pojedynczych badaniach i relacji zachodzących między nimi.

Centralna koherencja pozwala na integrowanie bodźców w spójną całość i przetwarzanie informacji w określonym kontekście. Jest terminem wprowadzonym w celu usystematyzowania obserwacji dotyczących funkcjonowania poznawczego osób z rozpoznaniem zaburzeń ze spektrum autyzmu (Autism Spectrum Disorder - ASD). Słaba centralna koherencja charakterystyczna dla ASD jest rozumiana jako odmienny styl poznawczy, charakteryzujący się tendencją dla lokalnego przetwarzania informacji. Pozwala to na przedstawienie centralnej koherencji jako kontinuum cechy. Pomimo wielu badań, jak dotąd nie dysponujemy ostateczną konceptualizacją powyższego konstruktu. Aktualnym jest pytanie, czy słaba centralna koherencja jest ograniczoną zdolności do integracji bodźców, czy też zwiększoną umiejętnością skupiania się na danych szczegółowych. Ważny postulat dotyczy ustalenia standardu pomiaru centralnej koherencji i jej poszczególnych wymiarów. Poza licznymi badaniami wśród osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, centralną koherencję badano także w zaburzeniach odżywiania, zespole Williamsa, zespole nadpobudliwości psychoruchowej i zaburzeń koncentracji uwagi oraz specyficznych zaburzeniach rozwoju umiejętności szkolnych (dysleksji). Poniższa praca stanowi podsumowanie dotychczas przeprowadzonych badań.

Cel pracyOcena częstości występowania zaburzeń psychicznych, behawioralnych, emocjonalnych oraz ustalenie związków ze zmiennymi klinicznymi i socjodemograficznymi u dzieci i młodzieży z wertykalnym zakażeniem HIV.MetodaW badaniu udział wzięło 56 dzieci z wrodzonym zakażeniem HIV (grupa PHIV+), 24 zdrowych dzieci urodzonych przez matki zakażone HIV (grupa PHEU) oraz 43 zdrowych dzieci zdrowych rodziców (grupa HIV-nA), w wieku 6-18 lat. Do oceny zaburzeń behawioralnych i emocjonalnych zastosowano Kwestionariusz dla Rodziców CBCL/4-18 oraz Kwestionariusz Samooceny YSR, do oceny objawów zaburzeń psychicznych półustrukturyzowany wywiad diagnostyczny K-SADS-PL.WynikiWykazano wyższą częstość występowania zaburzeń psychicznych w ciągu życia w grupie PHIV+ oraz grupie PHEU w porównaniu z grupą HIV-nA. Najczęściej diagnozowano zaburzenia lękowe oraz zaburzenia nastroju. Występowanie objawów zaburzeń emocjonalnych i behawioralnych w grupie PHIV+ oraz w grupie PHEU było związane z podobnymi zmiennymi socjodemograficznymi (m.in. płeć męska, niezamieszkiwanie z opiekunem biologicznym, doświadczenie stresującego wydarzenia w życiu). Zaburzenia psychiczne występowały częściej u osób, u których leczenie antyretrowirusowe (ARV) rozpoczęto dopiero po 12 m.ż. Stwierdzono dodatnią korelację pomiędzy wynikiem dla części skal YSR i CBCL/4-18, a liczbą limfocytów CD4 w momencie przeprowadzania badania oraz wyższym logarytmem wiremii na początku leczenia ARV i w momencie ustalenia rozpoznania zakażenia HIV.WnioskiW grupie dzieci PHIV+ oraz PHEU, stwierdzono wyższą częstość występowania zaburzeń psychicznych. Cięższy przebieg zakażenia HIV i jego nasilenie przed rozpoczęciem leczenia wiąże się z większym nasileniem problemów internalizacyjnych.

Objective: This study aimed to assess the prevalence of overweight and obesity in the group of children and adolescents with attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) according to three diffe...

Zaburzenia ze spektrum autyzmu (Autism Spectrum Disorders; ASD) to heterogenna grupa zaburzeń neurorozwojowych, która może dotyczyć nawet 2,6% populacji. U większości z tych osób w ciągu życia pojawi się przynajmniej jedno inne zaburzenie psychiczne, często rozpoznane z opóźnieniem lub nie rozpoznane wcale. W tej pracy opisano epidemiologię, trudności diagnostyczne oraz potencjalne leczenie pacjentów z ASD i współwystępującą chorobą afektywną dwubiegunową (CHAD). Wskaźniki rozpowszechnienia CHAD w ASD wahają się od 0% do 31%. Badanie na najliczniejszej grupie dotyczyło 700 000 dzieci i wykazano w nim, że 21% pacjentów z ASD spełniało kiedykolwiek kryteria manii. Na trudności w rozpoznawaniu współwystępowania obu zaburzeń ma wpływ wiele czynników. Ze względu na specyfikę schorzenia pacjenci z ASD mają często ograniczony wgląd w rozumienie złożonych stanów emocjonalnych oraz trudno je komunikują. Co więcej, objawy CHAD są w przypadku tej grupy niespecyficzne i różnią się od tych występujących w populacji ogólnej, co utrudnia postawienie rozpoznania nawet doświadczonym lekarzom. Mimo braku badań dotyczących ich trafności w grupie pacjentów z ASD do stawiania diagnoz stosowane są narzędzia psychometryczne stworzone do ewaluacji populacji ogólnej. Farmakoterapia przy współwystępującymi CHAD i zaburzeniach ze spektrum autyzmu jest niewystarczająco zbadana i opiera się głównie na seriach przypadków. Ta praca ma na celu pokazanie stanu obecnej wiedzy oraz obszarów, które wymagają dalszego dokładnego zbadania.

Cel pracyCel: ocena trafności kryterialnej oraz stabilności w czasie diagnozy zaburzeń osobowości u młodzieży oraz związków między stylem przywiązania a rozpoznaniem zaburzeń osobowości.MetodaMateriał i metoda: 50 nastolatków (46 dziewcząt oraz 4 chłopców) w wieku 15-17 lat, hospitalizowanych w oddziale psychiatrii dzieci i młodzieży, przebadano przy pomocy ustrukturyzowanego wywiadu SCID-II i Inwentarza Przywiązania do Rodziców i Rówieśników (IPPA). Powtórną ocenę wywiadem SCID-II przeprowadzono po upływie roku w grupie osób spełniających kryteria diagnostyczne dla zaburzeń osobowości w pomiarze 1WynikiWyniki: w pomiarze 1 kryteria diagnostyczne dla różnych rodzajów zaburzeń osobowości potwierdzono u 41 (82%) adolescentów (średnia liczba kryteriów =5.9). Najczęściej potwierdzano kryteria dla zaburzeń osobowości typu borderline (n=26; średnia liczba kryteriów =7.9). W pomiarze 2 przebadano 21 osób (51%), średnia ilość potwierdzonych kryteriów wyniosła =6.6. Wykazano istotny statystycznie związek pomiędzy ilością kryteriów diagnostycznych dla zaburzeń osobowości w pomiarze 1 i ilością kryteriów w pomiarze 2 (r=0.58, pWnioskiWnioski: Cechy zaburzeń osobowości w wieku nastoletnim, szczególnie typu borderline, są trwałe na przestrzeni roku..

Teoria umysłu jest złożonym procesem poznawczym, dzięki któremu rozumiemy, że inni ludzie posiadają stany mentalne i emocjonalne takie jak przekonania, plany, pragnienia, nadzieje, intencje czy wiedzę, które różnią się od naszych własnych. Teoria umysłu umożliwiając rozumienie zachowań innych ludzi jest umiejętnością niezbędną do prawidłowego funkcjonowania społecznego. Początkowo cel badań nad teorią umysłu stanowiło opisanie i udokumentowanie rozwoju poznawczego dzieci w wieku przedszkolnym. Wraz z odkryciem, 30 lat temu, deficytów w teorii umysłu u pacjentów z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, rozpoczęto badanie nieprawidłowości w funkcjonowaniu teorii umysłu u pacjentów z różnymi zaburzeniami. Wyniki badań wskazują na obecność deficytów w teorii umysłu u pacjentów z zaburzeniami psychicznymi wieku rozwojowego, takimi jak: zaburzenia ze spektrum autyzmu, zespół nadpobudliwości psychoruchowej, zaburzenia opozycyjno-buntownicze, zespół Tourette’a, alkoholowy zespół płodowy, zaburzenia nastroju, zaburzenia jedzenia czy zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne. Niniejszy artykuł stanowi przegląd istotnych badań dotyczących nieprawidłowości w funkcjonowaniu teorii umysłu w poszczególnych zaburzeniach wieku rozwojowego i wybranych zaburzeniach psychicznych.

Cel pracyOcena częstości występowania czynników ryzyka związanych z przebiegiem ciąży i porodu oraz ze stanem dziecka po porodzie, w grupie dzieci i młodzieży z ADHD i grupie kontrolnej.Metoda205 niespokrewnionych dzieci i młodzieży z rozpoznaniem ADHD oraz 106 uczniów szkół podstawowych i ponadpodstawowych, w wieku 7-17 lat. Matki dzieci i młodzieży z rozpoznaniem ADHD oraz z grupy kontrolnej zostały poproszone o udzielenie wywiadu w celu uzyskania danych do uzupełnienia Kwestionariusza wywiadu ciążowo-okołoporodowego.WynikiIstotne statystycznie różnice (p 35 r.ż., zastosowanie substancji redukujących ból porodowy oraz występowanie problemów z dzieckiem w czasie porodu, uzyskanie przez noworodka wyniku w skali Apgar w przedziale 5-7 pkt., występowanie u noworodka po porodzie żółtaczki wymagającej leczenia, zwłaszcza przy pomocy transfuzji wymiennej, anomalii fizycznych/problemów wrodzonych, a także problemów adaptacyjnych wymagających podania tlenu lub umieszczenia w inkubatorze.WnioskiIstotnie częstsze występowanie w grupie ADHD w porównaniu z grupą kontrolną czynników ryzyka związanych z przebiegiem ciąży, porodu oraz ze stanem dziecka po porodzie, może świadczyć o ich potencjalnej roli w etiologii ADHD.

Cel pracyocena zmian w zakresie ogólnego stanu zdrowia, poczucia koherencji oraz stylów radzenia sobie ze stresem rodziców dzieci i młodzieży z ADHD, uczestniczących w 12-tygodniowych ‘Warsztatach dla rodziców dzieci nadpobudliwych’.Metodagrupę eksperymentalną stanowiło n=186 matek i n=139 ojców (rodzice n=199 dzieci), a grupę odniesienia n=23 matki i n=19 ojców (rodzice n=24 dzieci), uczestniczących w okresie 12-tygodni w 1-2 standardowych wizytach lekarskich (teratment as usual). Rodzice z obu grup zostali poddani dwukrotnemu badaniu z zastosowaniem (1) kwestionariusza Ogólnego Stanu Zdrowia GHQ, (2) kwestionariusza Orientacji Życiowej SOC-29 oraz (3) kwestionariusza radzenia sobie w sytuacjach stresowych CISS.Wyniki(1) w grupie eksperymentalnej wykazano istotną poprawę w zakresie nasilenia objawów somatycznych i niepokoju/bezsenności u matek oraz ogólnego samopoczucia matek oraz ojców, wpływ na poczucie zaradności matek oraz redukuję poziomu emocjonalnego stylu radzenia sobie ze stresem matek; (2) uczestnictwo w warsztatach w ocenie matek wiązało się z istotnym statystycznie efektem (najczęściej umiarkowany) w odniesieniu do ich ogólnego stanu zdrowia, zaś oddziaływania typu as usual wiązały się w większości z efektem małym lub nieznaczącym.WnioskiOceniana forma oddziaływań wpływa na poprawę funkcjonowania rodziców dzieci z ADHD.

Zaburzenia ze spektrum autyzmu (Autism Spectrum Disorders-ASD) należą do zaburzeń neurorozwojowych, charakteryzujących się obecnością deficytów w zakresie umiejętności społecznych i komunikacyjnych oraz ograniczonymi i powtarzającymi się wzorcami zachowań, zainteresowań i aktywności. Wśród teorii tłumaczących mechanizmy powstawania powyższych objawów istotną rolę przypisuje się teorii umysłu, czyli umiejętności umożliwiającej wyciąganie wniosków o stanie umysłu innych osób, przypisywanie innym stanów psychicznych oraz interpretowanie ich zachowań. Zgodnie z wytycznymi NICE (The National Institute for Health and Care Excellence) dotyczącymi leczenia zaburzeń ze spektrum autyzmu postępowanie terapeutyczne obejmuje różnorodne metody, dopasowane do poziomu funkcjonowania oraz prezentowanych trudności. W najczęściej stosowanych behawioralnych treningach umiejętności społecznych celem jest ćwiczenie zachowań społecznych z wykorzystaniem technik modelowania i odgrywania ról. Mniej uwagi poświęca się zagadnieniu rozumienia społecznego, teorii umysłu czyli poznawczym aspektom interwencji terapeutycznych. Istnieją badania dowodzące możliwości rozwijania kompetencji w zakresie teorii umysłu u osób z ASD, a także, generalizowania nabytych umiejętności. W artykule dokonano przeglądu piśmiennictwa dotyczącego zastosowania programów terapeutycznych, ukierunkowanych na rozwój teorii umysłu u pacjentów z ASD oraz ich skuteczności. Interwencje te uznaje się za obiecujące, choć wymagające dalszych ocen.

Cel pracyOcena zmian w zakresie nasilenia objawów ADHD u dzieci i młodzieży, których rodzice uczestniczyli w ‘Warsztatach dla rodziców dzieci nadpobudliwych’.Metodagrupę eksperymentalną stanowili rodzice n=199 dzieci i młodzieży z rozpoznaniem ADHD, uczestniczący w 12-tygodniowym programie warsztatowym, grupę odniesienia rodzice n=24 dzieci i młodzieży z ADHD, uczestniczący w czasie 12-tygodni w 1-2 standardowych wizytach lekarskich (treatment as usual). Metoda: w czasie pierwszego i ostatniego spotkania warsztatowego poproszono o wypełnienie kwestionariuszy: CBCL oraz Conners-IOWA-10 (ocena dziecka przez rodzica), TRF oraz Conners-RCTRS-28 (ocena dziecka przez nauczyciela/wychowawcę), YRS (ocena dokonana przez dziecko, jeśli ukończyło 11 r.ż.). Dzieci i młodzież z grupy odniesienia poddano takiej samej, dwukrotnej ocenie po pierwszej wizycie w poradni i po 12 tygodniach.Wynikiosoby uczestniczące w programie warsztatów byli w większości rodzicami chłopców z rozpoznaniem podtypu mieszanego ADHD ze współwystępującymi lub bez opozycyjno-buntowniczych zaburzeń zachowania oraz podtypu ADHD z przewagą zaburzeń uwagi. W grupie eksperymentalnej istotne zmniejszenie nasilenia objawów wykazano dla ocen matek we wszystkich skalach Conners-IOWA-10 oraz w następujących skalach CBCL: Problemy społeczne, Zaburzenia uwagi, Zachowania agresywne, Zachowania eksternalizacyjne oraz w zakresie Wyniku całkowitego. Poprawa była niezależna od rodzaju ustalonego rozpoznania oraz prowadzonego leczenia farmakologicznego.Wnioskioceniany program prowadzi do redukcji nasilenia objawów w umiarkowanym lub małym zakresie, niezależnie od podtypu zaburzenia, współwystępujących opozycyjno-buntowniczych zaburzeń zachownia, a także stosowanej, lub też nie, farmakoterapii.

Próby stosowania komputerowych technologii wspomagających (Computer-Assisted Technologies- CAT) w rehabilitacji deficytów poznawczych, w tym występujących w zaburzeniach psychicznych wieku rozwojowego w tym zaburzeniach ze spektrum autyzmu, zespole nadpobudliwości psychoruchowej, specyficznych zaburzeniach rozwoju umiejętności szkolnych czy upośledzenia umysłowego , sięgają początku lat osiemdziesiątych XX wieku. Doskonalenie technologii informatycznych,rozwój mechatroniki, robotyki, coraz szersze rozpowszechnienie Internetu a także szeroki dostęp i tani dostęp do urządzeń elektronicznych przyczyniło się do dynamicznego rozwoju, zarówno w zakresie tworzonego oprogramowania terapeutycznego, jak i różnorodnych urządzeń wspomagających funkcjonowanie. Celem oddziaływań prowadzonych przy użyciu powyższych metod jest, z jednej strony zmiana w zakresie deficytowych funkcji poprzez ich ukierunkowaną stymulację ale również poprawa komfortu i jakości życia. Celem pracy jest omówienie rodzaju niektórych rodzajów interwencji wspomaganych komputerowo, najczęściej stosowanych w terapii dzieci i młodzieży z deficytami funkcji poznawczych, przegląd badań dotyczących oceny ich skuteczności a także zwrócenie uwagi na możliwe trudności i ograniczenia związane z wdrażaniem tego rodzaju oddziaływań.

Cukrzyca wiąże się ze zwiększonym ryzykiem występowania problemów z odżywianiem, różnych w zależności od typu cukrzycy. Zespół napadowego objadania się występuje częściej u pacjentów z cukrzycą typu 2. Z kolei intencjonalne pomijanie dawek insuliny w celu uzyskania spadku masy ciała występuje głównie wśród chorych z cukrzycą typu 1, choć u niektórych osób z cukrzycą typu 2 można również odnotować pomijanie dawek doustnych leków przeciwcukrzycowych. Do czynników ryzyka rozwoju zaburzeń odżywiania w przypadku pacjentów z cukrzycą należą: wiek, płeć żeńska, wyższa masa ciała, niezadowolenie z wyglądu własnego ciała, stosowanie w przeszłości różnych diet, dodatni wywiad w kierunku depresji. Słaba kontrola glikemii, nawracające epizody kwasicy ketonowej, czy też nawracająca hipoglikemia, wtórna do intencjonalnego przedawkowania insuliny, nie zgłaszanie się na kontrolne wizyty lekarskie, manipulowanie posiłkami oraz obniżona samoocena powinny wzbudzać niepokój. Konsekwencją zaburzeń odżywiania lub nieprawidłowych wzorców odżywiania u osób z cukrzycą jest słaba kontrola glikemii, a co za tym idzie większe ryzyko rozwoju powikłań tj. nefropatii, retinopatii czy przedwczesnego zgonu.

Self-injury is a common phenomenon among adolescents and young adults, however its prevalence in clinical population is estimated at 40-80%, especially in regard to patients during puberty. Symptoms usually appear between 12th and 14th year of age, and their average duration is approx. 2 years. According to accepted sociocultural norms self-injury can be regarded as a normal behavior. Nevertheless, the prevalence of body art phenomenon in Western culture including professional tattooing, piercing, scarification, burning tattoos and other body modification typical for tribal cultures, has forced the need to redefine the boundaries for normative behavior. Introduction of a separate nosological unit of Non-Suicidal Self Injury in the fifth edition of DSM classification proves the validity of discussion, being hold for many years, regarding classification and understanding of the underlying mechanisms of self-harm. The aim of our study was to present the current state of knowledge regarding self-harm, with an emphasis on issues devoted to their placement in newest mental disorders classifications and mechanisms responsible for their development and maintenance. Databases such as: PubMed, EBSCO (medical and psychological resources) and WEB OF SCIENCE (years 1990-2016) have been screened for the following key words: self-injury, self-harm, self-mutilation, suicide, deliberate self-harm, affect regulation, NSSI, DSH, personality disorders, suicide attempt, neurobiology self-harm, DSM-5, adolescent, adults, stress coping styles, self-mutilation - children, adolescents and adults-prevalence. The analysis indicated 110 articles and 3 textbooks. We have used the following criteria: (1) for the articles presenting the latest research on risk factors for self-harm we have used the criterion of the study group number (>30 people) and meta-analyses have been included, (2) for theories explaining the mechanisms of self-harm criterion of empirical review of the assumptions and the number of the published studies that verify the theory has been applied.

Celustalenie związku między obecnością objawów obsesyjno-kompulsyjnych a poziomem i rodzajem aktywności fizycznej u pacjentek z jadłowstrętem psychicznym (anorexia nervosa - AN).Metoda76 dziewcząt z AN w wieku 14,8 +/- 1,8 lat wypełniło polską wersję kwestionariusza LOI-CV (the Leyton Obsessional Inventory-Child Version). Oceny aktywności fizycznej dokonano przy pomocy autorskiego Kwestionariusza Aktywności Fizycznej.Wyniki35 (46%) osób z co najmniej 25 pkt. w Skali Wpływu LOI-CV włączono do grupy podwyższonego ryzyka wystąpienia zaburzenia obsesyjno-kompuslyjnego (grupa PR), pozostałe 41 (54%) do grupy bez ryzyka (grupa BR). Pacjentki z grupy BR istotnie mniej czasu spędzały na świeżym powietrzu zimą, rzadziej uczyły się stojąc, częściej jeździły windą, niż korzystały ze schodów. Wykazano dodatnią korelację między ilością godzin tygodniowo poświęcanych na aktywności fizyczne w ocenie rodzica a ilością odpowiedzi „TAK” LOI-CV, na poziomie tendencji dodatnią korelację między wynikiem Indeksu Aktywności wg Pacjenta oraz łącznego Indeksu Aktywności a ilością odpowiedzi „TAK” LOI-CV. Czas spędzany na nauce w szkole ujemne korelował z ilością odpowiedzi „TAK” LOI-CV.Wnioskiuzyskane wyniki wskazują na związek pomiędzy występowaniem objawów obsesyjno-kompulsyjnych a nadmierną aktywnością fizyczną u pacjentek z AN.

To estimate the prevalence and to describe clinical characteristics of tic disorders in 12–15 year old Warsaw schoolchildren. Children attending 24 randomly selected schools were screened by inquiring their parents and teachers. Children indicated as tic-positive by the screening procedure were investigated using semi-structured questionnaires and the Polish version of YGTSS scale. A validity study involved random selection and investigation of 130 non-indicated subjects. Out of 1,579 screened children, 104 met criteria for tic disorders, giving a lifetime prevalence of 9.9% (95% CI 7.1–12.6%) and a point prevalence of 6.7% (4.3–9.1%). Lifetime prevalence of ICD-10 tic disorders was 2.6% (95% CI 1.2–4.1%) for transient tic disorder (TTD); 3.7% (1.9–5.4%) for chronic tic disorder (CTD); 0.6% (0.2–0.9%) for Tourette disorder (TD); and 2.9% (1.2–4.6%) for non-specific tic disorder. Screening procedure had high sensitivity (92%) and low positive predictive value (18%). Tic disorders are common among Warsaw schoolchildren, have mild severity and form a continuum. The present study has confirmed numerous problems with studying neurobehavioral disorders in general population not referred to physicians, and stressed out the need to improve education on tic disorders in the general public.

Zaburzenia osobowości u dorosłych są bardzodobrze poznane i opisane w literaturze przedmiotu. Od ponad dwóch dekad prowadzona jest dyskusja dotycząca możliwości występowania zaburzeń osobowości u młodzieży. Część badaczy uważa, że w przypadku osób przed 18 rokiem życia można mówić jedynie o prekursorach zaburzeń osobowości w dorosłości, co znalazło swoje odzwierciedlenie w dostępnych klasyfikacjach diagnostycznych. U podłoża tego stanowiska leży przekonanie, że osobowość młodzieńcza nie jest ostatecznie ukształtowana. Wyklucza to spełnienie kryterium diagnostycznego dotyczącego trwałości objawów w czasie (utrzymanie się objawów zaburzeń osobowości przez co najmniej 2 lata). Zwolennicy innego podejścia argumentują, że nie można wszystkich problemów pacjentów w wieku rozwojowym rozumieć w kategoriach zaburzeń z osi I wg DSM i twierdzą, że możliwe jest diagnozowanie zaburzeń osobowości u młodzieży, a brak stałości i trwałości objawów w czasie jest wynikiem nie dostosowania narzędzi diagnostycznych do tej grupy wiekowej. Celem pracy jest dokonanie przeglądu aktualnego piśmiennictwa dotyczącego zaburzeń osobowości u młodzieży.

The aim of this study was to investigate the frequency and phenomenology of obsessive-compulsive disorder (OCD) and subclinical OCD in a non-referred population of young Polish adolescents.A two stage ascertainment procedure (school screening and diagnostic evaluation) was used to identify affected individuals. In the first stage, 3,100 pupils were asked to complete the Polish version of the 20-item Leyton Obsessional Inventory-Child Version (LOI-CV). In the diagnostic stage, the presence of obsessions and compulsions was assessed with the author's structured interview questionnaire based on DSM-IV and ICD-10 diagnostic criteria for OCD; the Polish version of the Children's Yale-Brown Obsessive-Compulsive Scale (CY-BOCS) was used to rate the symptom severity.A frequency of 0.38 % was found for OCD and 2.7 % for subclinical OCD. There was no significant difference in the phenomenology, demographic characteristic or socio-familial variables comparing the diagnosed OCD and subclinical OCD subjects.The identified OCD cases had characteristics similar to those of previously described clinical and non-referred samples.

Two children presenting symptoms of obsessive-compulsive disorder (OCD) and with acquired toxoplasmosis are described and the possibility of a previously rarely reported association between OCD and acquired toxoplasmosis is discussed. Case 1 is a 14-year-old boy with Tourette syndrome (TS), attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) in partial remission and a three-year history of OCD referred to our department due to an acute deterioration of obsessive-compulsive (OC) symptoms. Case 2 is an 11-year-old boy referred to our department because of a two-year history of OCD. The OC symptoms were observed immediately following an infection. In both cases laboratory tests confirmed the diagnosis of acquired toxoplasmosis. The pharmacological therapy of T.gondi infection without any psychopharmacological treatment caused remission or significant improvement regarding OC symptoms.

Introduction Possible pathogenesis of cognitive impairments and psychiatric disorder in perinatally HIV infected children is related to the interaction of neurotoxic effects of infection, HIV exposure in utero and psychosocial factors. Studies on prevalence of cognitive impairment and psychiatric disorders have not been done in Poland so far. Objectives The goal of the study was to assess the effects of perinatal HIV infection on the cognitive functions and mental health in children and adolescent in Poland. Methods 45 vertically HIV-infected children, aged 6 to 18, were examined with the CANTAB. Results were compared to published age and gender-matched norms using z-scores. 41 subjects (a child and/or a caregiver) were interviewed using K-SADS-PL for the presence of psychiatric disorders (current or past) and were asked to complete sociodemographic questionnaire. Results The results revealed significant impairment in a few of Cantab measures for infected group of patients. The main deficits in this group were in the tests of executive function: Stocking of Cambridge planning task, attentional set shifting, spatial working memory but also in the test of speed of movement. Out of 41 infected children tested up to day 24 met criteria for at least one current or past psychiatric disorder according to DSM-IV including ADHD, mood and anxiety disorders. Conclusions Further studies are required to recognize the multiple factors underlying cognitive impairments and psychiatric disorders in vertically HIV infected children. The project was financed with the National Science Centre grant. Decision no. DEC-2012/05/N/NZ7/02139