Search

Bu makale, Fransız Dördüncü Cumhuriyeti’nin siyasal yapısının dış politika üzerindeki etkisini analiz etmeyi amaçlamaktadır. Bu analizi, Süveyş Krizi’ne giden yolda Fransa’nın İsrail’e karşı izlediği politika üzerinden yapmaktadır. Fransa’nın bu krizde kritik bir rol oynadığını savlayan makale, Paris’in bu politikasını açıklayabilmek için Dördüncü Cumhuriyetin zayıf ve istikrarsız siyasal yapısı içerisinde öne çıkan savunma ve dışişleri bürokrasileri arasında bürokratik siyaset modeli çerçevesinde cereyan eden iç mücadeleye odaklanmaktadır. Bu mücadelede Savunma Bakanlığı bürokrasisinin galip gelmesinde bir dizi bölgesel gelişme etkili olmuş ve sonuçta Fransa, Mısır’a yönelik ortak askerî müdahalenin planlanmasında öncü bir rol oynamıştır.

ABD’nin Almanya sorununa ilişkin politikası, Alman sanayisinin yokedilmesini öngören Morgenthau Planı’ndan, onu Avrupa’nın yeniden inşasınınçekirdeği olarak öngören Schuman Planı yönünde radikal bir değişim göstermiştir.Almanya’nın sanayisizleştirilmesi düşüncenin savunucusu Başkan Roosevelt’in aniölümü esas alındığında ilk bakışta, Amerikan Hükümetinde meydana gelen liderdeğişikliğin politika değişikliğini belirlediği düşünülebilecektir. Öte yandan görecekısa sürede ortaya çıkan bu radikal politika değişikliği sadece lider değişikliği ileaçıklanamayacak bir derinlikte siyasal kaymayı işaret etmektedir. Makale,uluslararası olguların nedenlerinin hükümetlerin davranışlarına indirgenmedenaçıklanması gerektiği varsayımından hareketle, Almanya Sorunu ile ilgili yaşananpolitika değişikliğinin yapısal nedenlerini ortaya koymayı hedeflemektedir.Makalede iki kutupluluğun bir sonucu olarak ABD ve Sovyetler’in yeni karşılıklıkonumlanması ve daha da önemlisi bu konumlanmanın etkisi altında Batı Avrupa’dahegemonik bir liberal düzen inşa süreci yapısal belirleyenler olarak incelenecektir.

Siyasal istikrarsızlık, III. Cumhuriyet’in son dönemindeki temel sorundur. II. Dünya Savaşı’nın başlaması, Fransa’daki istikrarsızlığı daha da artırmıştır. Özellikle, “Tuhaf Savaş” döneminin belirsizliği, Paris’teki güç mücadelesini daha karmaşık hale getirmiştir. Bu karmaşık yapıda devam eden liderlik mücadelesi, yenilgi sonrasında Vichy ile Londra arasındaki kamplaşma ekseninde daha belirgin hale gelmiştir. Bu kamplaşmada açıkça görünen taraflar, Almanya ile işbirliği yapan kadro ile İngiltere’den mücadeleyi sürdüren kadrodur. Dolayısıyla ilk bakışta, Vichy Fransası ile Özgür Fransa arasında ve Pétain ile de Gaulle arasında net biçimde görülebilen bir mücadeleden bahsedilebilir. Oysa hem iki kampın kendi içinde, hem de de Gaulle ve Müttefiklerin Vichy Fransası’na müdahaleleriyle, liderlik mücadelesi göründüğünden daha karmaşıktır. Bu mücadele, işgalin doğal sonucu olarak değerlendirilebileceği gibi, III. Cumhuriyet’in son döneminde ortaya çıkan yapısal sorunların ve kadrolar arası mücadelenin bir uzantısı olarak da değerlendirilebilir

The EU member States declared at the Cologne European Council in June 1999, their "determination to play a full role on the intemational stage and to obtaın the necessary means and capabılities regarding a coromon European policy on security and defence"* 1 and furthermore they defıned at the Helsinki Summit ın December 1999 the guidelines of a future European security and defence pohcy. The objective was to "create an autonomous capacity for the EU to take decisions and, where NATO as a whole is not engaged, to launch and then to conduct EU-led military operations in response to International crises"2.