Search

The Cyprus problem is one of the most protracted and complex conflicts in the world. This article uses poliheuristic (PH) theory to analyze Turkey's decision-making during the Cyprus crises of 1964, 1967, and 1974. We utilize the PH model (Mintz 1993, 2004) and its method to systematically examine the decision-making process and outcomes during the three crises. We present primary evidence from governmental archives and secondary from media sources. The two hypotheses derived from the PH literature are supported by evidence. Results confirm Turkish decision-makers employed two-stage decision-making during each crisis. In the first stage, Turkish leaders followed the noncompensatory rule and eliminated options that could incur losses. In the second stage, their calculations were more in line with expected utility maximization. Implications of the case study in terms of PH model, foreign policy analysis, and international relations theory are discussed in the conclusion.

Despite the significance of the subject, studies on the foreign policy preferences of European populist radical right leaders are scarce except for a handful of examples. Are European populist radical right leaders more hostile than other world leaders or comparatively friendly? Do they use cooperative or conflictual strategies to achieve their political goals? What are the leadership types associated with their strategic orientations in international relations? Using the operational code construct in this empirical study, we answer these questions and depict the foreign policy belief systems of seven European populist radical right leaders. We test whether they share a common pattern in their foreign policy beliefs and whether their foreign policy belief systems are significantly different from the norming group of average world leaders. The results indicate that European populist radical right leaders lack a common pattern in terms of their foreign policy belief systems. While the average scores of the analysed European populist radical right leaders suggest that they are more conflictual in their world views, results also show that they employ instrumental approaches relatively similar to the average group of world leaders. This article illuminates the microfoundations of strategic behaviour in international relations and arrives at conclusions about the role of European populist radical right leaders in mainstream International Relations discussions, such as idealism versus realism. In this sense, the cognitivist research school complements and advances structural accounts of international relations by analysing leadership in world affairs.

Avrupa'da son dönemde, popülist radikal sağ, hem akademi hem de siyaset çevrelerinde popüler ve üzerinde çokça tartışılan bir konu olmuştur. Ancak, Avrupalı popülist radikal sağ (APRS) liderlerin ve partilerin artan etkisi ve görünürlüğüne rağmen, dış politika inançları, Uluslararası ilişkiler (Uİ) ve dış politika analizi (DPA) araştırmacıları tarafından yeteri kadar ilgi görmemiştir. Bu doğrultudan, bu çalışma, DPA ve popülist radikal sağ literatürlerini, ampirik ve teorik olarak güçlü bir analizle bir araya getirerek literatürdeki bu boşluğu doldurmayı amaçlamaktadır. Dokuz önemli APRS liderin dış politika inançlarının operasyonel kod analizini yaptığımız bu çalışmada, APRS liderlerinin hem kendi arasında hem de ortalama dünya liderine kıyasla gösterdikleri benzerlik ya da farklılıkları bulmak amaçlanmıştır. Akabinde ise, bu benzerlik ve farklılıkların altında yatan sebepler tartışılmıştır. Bulgular, politik evren hakkındaki inançlar açısından, APRS liderlerin iki gruba ayrılabileceğini gösteriyor: Yerliciliğin popülizme baskın geldiği örneklerde APRS liderler politik evreni daha çatışmacı görürken, aksi durumda daha çatışmacı görmemektedirler. Öte yandan, dış politika enstrümanları açısından ise, sonuçlar APRS liderlerle çatışmacı bir dış politikayı doğrudan ilişkilendirmenin mümkün olmadığını göstermektedir. Bu çalışmanın, APRS liderlerin dış politika inançları ile ilgili sunduğu önemli bulguların yanında, yeterli ilgiyi görmeyen bu alandaki gelecek çalışmalara da temel hazırlayacağına inanıyoruz. Recently, both in scholarly and policy circles, the populist radical right has been a popular and contested topic in Europe. Despite the increasing influence and visibility of European populist radical right (EPRR) parties and leaders, their foreign policy beliefs have not been studied thoroughly by scholars of International Relations (IR) and Foreign Policy Analysis (FPA), with a few descriptive exceptions. This study aims at filling this gap by linking the FPA and populist radical right literatures with an empirically and theoretically robust analysis. With an operational code analysis of the foreign policy beliefs of nine prominent EPRR leaders, this dissertation first seeks similarities or differences between EPRR leaders and also compare them to the average world leader, and then discuss the underlying reasons for the presence or lack of these similarities and differences. On the one hand, the results show that, in terms of beliefs about the political universe, the EPRR leaders can be grouped into two categories: Where nativism dominates over populism, the EPRR leaders' beliefs about the political universe are more conflictual and vice versa. On the other hand, in terms of beliefs about foreign policy instruments, the general picture shows that the EPRR leaders are not and will not necessarily be conflictual. This study presents significant findings about the foreign policy beliefs of EPRR leaders and may also provide a basis for future research in this under-studied field. 219

Political Islam and Islamist organizations have broadly gained strength across the Middle East and North Africa (MENA) in the post-Cold War era. Following the Arab uprisings, the Muslim Brotherhood (MB), generally viewed as the world’s largest and most influential Islamist organization, has shaped the wider landscape of MENA politics. This study examines MB leadership by comparing M. Morsi of Egypt, R. Ghannouchi of Tunisia, and K. Meshaal of Gaza as examples of Islamist leaders to explain their political belief systems and predict their foreign-policy behavior. We use the operational code approach, a content-analysis software and statistical tests to conduct the study. Results show that the three leaders’ foreign policy beliefs are analogous to the averages of world leaders. Results also partially support the hypothesis that their foreign-policy propensities are similar to each other. We conclude that despite the conventional portrayal of MB leadership, these leaders use negotiation and cooperation to settle their differences in foreign affairs, and the best way to approach them is to engage in a Rousseauvian assurance game that emphasizes international social cooperation. Results also suggest important implications in terms of mainstream international relations theories.

Siyasi partilerin evrimsel dönüşümü kadro partisinden kitle partisine, ardından herkesi yakala partisine, ve sonunda kartel partiye doğru evrilmektedir (Katz and Mair, 1995: 18). Kartel parti modeli, siyasi oligopol oluşumunu öngörmektedir. Bu yapılanmada siyasi yelpazenin solunda ve sağında bulunan seçmen ayrılıklarına bakılmaksızın, partiler arasında piyasa ekonomisini devam ettirme temelli işbirliği gerçekleşmektedir. Bu tezin temelinde incelenmek istenen olgu, kartel parti sistemine sahip ülkelerin birbirleriyle olan dış ilişkilerinde devletler arası parti kartelleşmesinin var olup/olmadığını ölçmektir. Araştırma, mevcut siyasi sorunun piyasa ekonomisiyle [ve geleneksel olan/olmayan ulusal güvenlikle] alakadar olduğu bir zamanda, ilgili anlaşmanın/problemin çözümünde iki ülkenin kartel partileri arasında artan iş birliği olup olmadığını çözümlemeyi amaçlamaktadır. Bu amaçta, bu tez iki vaka çalışması üzerine durmaktadır: (a) federal hükümet düzeyinde 2008 yılından beri tartışılmaya devam edilen Keystone XL boru hattı projesi, ve (b) 2011 Eylül'ünde Malatya'nın Kürecik nahiyesine `Kara-Deniz Kuvvetleri İçin Ortak, Taşınabilen İzleme Radarı'nın (AN/TPY-2)` (Kaya, 2011) yerleştirilmesini öngören Türk-Amerikan ortak niyet bildirgesi. Teoride, James N. Rosenau'nun (1966) `ön-teoriler` çerçevesi, karşılaştırmalı siyaset alanındaki seçim ve parti sistemleri yazınlarıyla bütünleştirilmiş ve ardından demokratik barış teorisi çalışmalarına atıflarda bulunulmuştur. Metodolojide, en farklı sistemler tasarımının yanında Ki-kare testi ve Pearson çarpım-moment korelasyon katsayısı'ndan faydalanılmaktadır. Vaka çalışmalarındaki dış politika karar alma süreçlerinin modelini oluşturmak için Robert D. Putnam'ın (1988) iki seviyeli oyun metaforundan yararlanılmaktadır. Birincil politika durumunda (güvenlik sorunları) [Kürecik radar üssü], kartel parti tezinin dış politika karar alma sürecine yansıması istatistiki olarak desteklenmektedir. İkincil politika durumunda (refah sorunları) [Keystone boru hattı], kartel parti tezinin dış politika karar alma sürecine uygunluğu istatistiki olarak doğrulanmamaktadır.Anahtar Kelimeler: Karşılaştırmalı Dış Politika Çalışması, Ön Teoriler, Kartel PartiSistemi, İki Seviyeli Oyun Modeli, Keystone XL Boru Hattı, Kürecik Radar Üssü Political parties' evolutionary trajectory starts from elite party to mass party, to catch-all party, and to cartel party (Katz and Mair, 1995: 18). Cartel party modeling envisions oligopoly of political parties that sustain market-economy oriented policies irrespective of the divisions among the left-right spectrum of the electorate. This thesis investigates presence/absence of inter-state party cartelization in the international relations of countries with cartel party system. The research inquires whether there will be increased cooperation among cartel parties of two states, if the policy question is market-based [and blended with (non-) traditional form of national security]. The analysis focuses on two case studies: Keystone XL pipeline project debate in the U.S. and Canada at the federal government level since 2008 and Turkish-American memorandum of understanding to host `the Army Navy Transportable Radar Surveillance System (AN/TPY-2)` (Kaya, 2011) on Turkey's Malatya province's Kürecik district in September 2011. The research integrates James N. Rosenau's (1966) `pre-theories` framework with electoral and party systems literature from comparative politics and refers to the stream of democratic peace theory studies. This study employs the most different systems design along with chi-square statistics and Pearson's r. Robert D. Putnam's (1988) two-level game analysis is utilized as the foreign policy decision-making modeling. In the case of high politics (security issues) [Kürecik radar base], cartel party hypothesis' projection into foreign policy decision-making process is statistically supported. As for low politics (welfare issues) [Keystone XL pipeline], cartel party hypothesis' application into foreign policy decision-making process is not statistically validated.Key Words: Comparative Study of Foreign Policy, Pre-Theories, Cartel PartySystem, Two-Level Game Analysis, Keystone XL Pipeline Project, Kürecik Radar Base 213

Siyasi İslam hareketi ve belli başlı İslamcı örgütler Soğuk Savaş sonrası dönemde Orta Doğu ve Kuzey Afrika'da muazzam bir şekilde güçlenmişlerdir. Müslüman Kardeşler dünyanın en büyük ve en etkili Islamcı hareketi olarak görülmektedir ve bu özelliği ile Orta Doğu ve Kuzey Afrika politikalarının genel tabiatını ciddi şekilde etkilemektedir. Psikolojik yaklaşım, karar verici durumunda olan liderlerin karakteristik özelliklerinin dış politika çıktılarını anlamada çok kritik bir önemi olduğunu iddia eder (Hudson 2005). Bu literatür içerisinde, liderlerin inançlarının, dış politika yapımına etkisi çerçevesinde, çalışılması dünya politikalarını anlamak için geliştirilen en yenilikçi yaklaşımlardan birisidir (Leites 1951; George 1969). Bu çalışma Operasyonel Kod Analizi kullanarak, Muhammed Mursi, Raşid Gannuşi ve Halid Meşal'ın dış politika davranışlarında kendisini gösteren Islamcı dış politikanın genel motiflerini ortaya çıkarmayı amaçlamaktadır. Bu tezde iki ana hipotez öne sürülmektedir. Birincisi, Müslüman Kardeşler örgütü ile ilintili olan üç liderin dış politika inançları ile 'standart örneklem' içerisinde yer alan dünya liderlerinin inançları arasında kayda değer bir farklılık bulunmamaktadır. İkinci olarak, tamamen farklı siyasal ve kültürel yapılarda yer almalarına rağmen üç İslamcı liderin dış politika davranışlarının tam benzerlik modeline işaret ettiği varsayımında bulunulmuştur. Analiz sonuçları iki örneklem arasında sadece birkaç istatistiksel olarak önemli farklılık olduğunu saptayıp, üç Müslüman Kardeşler lideri ile ortalama dünya liderinin operasyonel kodlarının birbirlerine yakın olduğunu ortaya koymuştur. Ayrıca, bulgular farklı siyasi sistemde hareket etmelerine rağmen üç İslamcı liderin de stratejik çevre içerisinde tanımladıkları 'ötekiye' karşı birbirine benzer dış politika davranışları gösterdiği argümanını desteklemektedir. Political Islam and particular Islamist organizations have broadly gained strength across the Middle East and North Africa (MENA) in the post-Cold War era. The Muslim Brotherhood (MB) is viewed as the world's largest and most influential Islamist organization impinging upon the wider landscape of contemporary MENA politics. The psychological approach contends that the characteristics of leaders making foreign policy are crucial to understanding ultimate foreign policy outcomes (Hudson 2005). In this literature, the study of leaders' beliefs is one the most progressive approaches to world politics which focuses on leaders' belief systems and their impacts on foreign policy-making (Leites 1951; George 1969). By utilizing the operational code analysis, this research aims to unravel the general patterns of Islamist foreign policy manifested itself in three MB-affiliated MENA leaders' foreign policy behaviors in the post-Arab uprisings era: Egypt's Morsi, Tunisia's Ghannouchi, and Hamas' Meshaal. Two main hypotheses are posited in this thesis. First, the foreign policy beliefs of three MB-affiliated MENA leaders are not significantly different from the world leaders' included in the 'norming group.' Secondly, it is hypothesized that foreign policy behaviors of three Islamist leaders designate uniformity pattern even though these leaders operate in quite different political and cultural settings. The analysis results yield that operational codes of three MB leaders are analogous to the average world leader's since there are only a few statistically significant differences. The findings also support the argument that despite operating in different political systems, all three MB-Islamists exhibit similar foreign policy behaviors towards the 'other' in a strategic environment. 199