Search

In Nederland krijgt bijna één op de vijf mensen ooit een depressie. Daarom heeft het ministerie van VWS de preventie van depressie als prioriteit in het beleid opgenomen. Het doel is om op lokaal niveau meer mensen te bereiken met preventieve interventies, en zo bij meer mensen een depressie te voorkomen. Uit een inventarisatie van het RIVM blijkt dat het aanbod van interventies voor depressiepreventie groot, maar versnipperd is. Voor de inventarisatie is onderzocht hoeveel preventieve interventies er tussen 2011 en 2013 in de 28 GGD-regio's in Nederland zijn aangeboden. In totaal zijn bijna 200 verschillende interventies gevonden, waarvan een derde slechts in één van de GGD-regio's wordt aangeboden. Verder zijn niet in elke GGD-regio evenveel interventies voor verschillende hoogrisicogroepen beschikbaar: het aanbod voor scholieren, huisartspatiënten met beginnende klachten en mantelzorgers is groter en gevarieerder dan voor mensen met een chronische ziekte of net bevallen moeders. De gevonden interventies lopen uiteen van groepsbijeenkomsten en zelfhulpcursussen tot chatsessies met lotgenoten onder begeleiding van een hulpverlener, en speciale spreekuren. De meeste van de gevonden interventies worden aangeboden door preventieafdelingen binnen de geestelijke gezondheidszorg, maar soms ook door bijvoorbeeld de thuiszorg of school. De inventarisatie laat ook zien dat vaak gegevens ontbreken over het aantal mensen dat bereikt wordt met een interventie, en over de effectiviteit ervan. Meer inzicht hierin is nodig. Een kanttekening bij de resultaten is dat het nog onbekend is welke invloed de recente veranderingen in de organisatie van de geestelijke gezondheidszorg hebben op het aanbod van interventies. Ten slotte blijkt dat Nederland gebruik zou kunnen maken van vernieuwende (effectieve) interventies die in andere westerse landen zijn ontwikkeld. Een voorbeeld hiervan is begeleiding en huisbezoeken door 'vrijwilligers' bij vrouwen met een beperkt sociaal vangnet en een hoog risico op een postnatale depressie. Zij geven deze vrouwen emotionele en praktische steun, in aanvulling op de verloskundige.

FAIR (Framework to Assess International Regimes for differentiation of commitments) is een interactief computer model voor het (kwantitatief) verkennen van verschillende beleidsopties voor internationale lastenverdeling voor het internationale klimaatbeleid, gekoppeld aan doelstellingen voor bescherming van het klimaat. De huidige versie van FAIR bevat drie verschillende benaderingen voor internationale lastenverdeling-regimes: 1) Increasing participation (toenemende participatie): in deze benadering neemt het aantal landen en hun inspanningsniveau geleidelijk toe op basis van regels en criteria voor zowel deelname als bijdrage (bijvoorbeeld op basis van hoofdelijk inkomen, hoofdelijke emissies of bijdrage aan temperatuurstijging (Braziliaans voorstel); 2)Convergentie: in deze benadering nemen alle partijen direct deel aan een emissierechtenregime, waarbij de toegestane emissieruimte in de tijd convergeert van het bestaande naar een gelijk hoofdelijk niveau; 3)Triptych (triptiek): De methode is gebaseerd op gedifferentieerde doelstellingen voor verschillene sectoren: energie-efficientie en de-carbonisatiedoelstellingen voor de electriciteits- en internationaal georienteerde zware industriele sectoren en internationale convergentie in per capita emissieruimte voor de binnenlandse sectoren. De eerste twee modes zijn top-down methodologen, en de triptych methode is een bottom-up methode. FAIR bevat ook een optie om eigen emissie scenario's te ontwikkelen, alsmede de klimaatseffecten hiervan te evalueren (scenario constructie).

niet beschikbaar

This report, Climate Change, a Permanent Concern, presents the results of research that was conducted in over 90 projects during the second phase of the National Research Programme on Global Air Pollution and Climate Change (NRP-II, 1995-2001). The report is intended for policymakers, members of business and societal organisations and interested members of the public.This report addresses the following questions arising from climate policy in the Netherlands: What new understanding is there about the climate system: what has been learned about climate variability, the causes of climate change and the role of human activities (detection and attribution). What are the possible consequences of climate change for the Netherlands in particular, but also for other regions (especially developing countries), and what possibilities are there for adaptation? What development paths are there to bring about reductions in emissions? What recommendations can be made for the Netherlands' national, international and local climate policies?

Nederland voldoet in grote lijnen aan internationale afspraken en doet veel op het gebied van kind, milieu en gezondheid. Toch is er een aantal onderwerpen waarvoor nog onvoldoende beleid is ontwikkeld om aan de internationale afspraken te voldoen. Dit zijn: 1. kindvriendelijke stadsontwikkeling; 2. (groen)voorzieningen voor sport en spel; 3. richtlijnen bouwmaterialen en meubels; 4. beperking uitstoot verkeer en industrie; en 5. monitoring blootstelling kinderen aan stoffen. Voor een aantal onderwerpen (onder andere verbetering binnenlucht en blootstelling kinderen aan chemische stoffen) lopen op dit moment onderzoeken en kan nog niet beoordeeld worden of Nederland voldoet aan de afspraken. Dit blijkt uit een inventarisatie die gedaan is naar aanleiding van de WHO Ministersconferentie Milieu en Gezondheid in 2004 in Boedapest. Daar hebben 52 Europese milieuministers afspraken gemaakt over onderwerpen op het gebied van Milieu en Gezondheid, met speciale aandacht voor kinderen. De WHO heeft in dit kader het Children's Environment and Health Action Plan for Europe (CEHAPE) opgesteld. Nederland heeft de Ministersverklaring en het CEHAPE ondertekend. Om na te gaan in hoeverre Nederland voldoet aan de gemaakte afspraken, is een overzicht gemaakt van de activiteiten van de rijksoverheid die op dit moment in Nederland plaatsvinden met betrekking tot de onderwerpen uit het CEHAPE en de Ministersverklaring. Voor elk onderwerp is een afweging gemaakt of extra beleidsinzet nodig is om aan de afspraken te voldoen. Onderwerpen die meer aandacht verdienen in het beleid zouden uitgewerkt kunnen worden in een vervolg op het Actieprogramma Gezondheid en Milieu. Het is belangrijk dat huidige en eventuele aanvullende acties geevalueerd worden.

This report, Climate Change, a Permanent Concern, presents the results of research that was conducted in over 90 projects during the second phase of the National Research Programme on Global Air Pollution and Climate Change (NRP-II, 1995-2001). The report is intended for policymakers, members of business and societal organisations and interested members of the public.This report addresses the following questions arising from climate policy in the Netherlands: What new understanding is there about the climate system: what has been learned about climate variability, the causes of climate change and the role of human activities (detection and attribution). What are the possible consequences of climate change for the Netherlands in particular, but also for other regions (especially developing countries), and what possibilities are there for adaptation? What development paths are there to bring about reductions in emissions? What recommendations can be made for the Netherlands' national, international and local climate policies?

Deze notitie dient ter ondersteuning van het AER advies "Post-Kyoto en het Energiebeleid". De doelstelling van deze notitie is om inzicht te verschaffen in een aantal relevante beelden van mogelijke ontwikkelingen van het internationaal klimaatbeleid, afgezet tegen een aantal wereldbeelden met betrekking tot mogelijke sociaal-economische ontwikkelingen. Hoe kunnen in verschillende wereldbeelden (LTVE/IPCC-SRES: Vrijhandel/A1, Isolatie/A2, Grote Solidariteit/B1, Ecologie op Kleine Schaal/B2) meer of minder strikte klimaatdoelstellingen (450, 550, 650, 750 ppm CO2 stabilisatie) gehaald worden? Oplossingen worden geevalueerd op basis van de criteria kosteneffectiviteit, duurzaamheid, en haalbaarheid. Een belangrijke conclusie is dat de score op deze criteria voor bepaalde oplossingen zeer sterk bepaald wordt door het wereldbeeld: in een wereld waar de algemene sociaal-economische ontwikkeling wordt gestuurd door duurzaamheidsoverwegingen en waar sprake is van een snelle ontwikkeling en uitwisseling van milieuvriendelijke technologieen en internationale beleidscoordinatie is het behalen van klimaatdoelen eenvoudiger en goedkoper. Deze notitie laat zien dat er duidelijke aanknopingspunten zijn voor het energiebeleid om een bijdrage te leveren aan het internationaal klimaatbeleid. Het accent van de notitie ligt op het wereldniveau, maar er wordt ook ingezoomd op de Europese en Nederlandse schaal. De notitie geeft enkele conclusies m.b.t. "robuuste" opties, d.w.z. opties die in verschillende wereldbeelden en voor verschillende klimaatdoelstellingen een significante rol spelen. Deze opties hebben vooral betrekking op energiebesparing, verhoogde wereldwijde inzet van aardgas en vernieuwbare energie (biomassa op korte- tot middenlange termijn, andere bronnen op langere termijn). Twee andere energiesporen die kunnen bijdragen aan het behalen van strenge klimaatdoelstellingen - kernenergie en opvang en opslag van CO2 - zijn niet robuust in de bovengenoemde zin, maar kunnen in bepaalde wereldbeelden en in regio's waar deze opties niet controversieel zijn, een belangrijke optie vormen. De notitie gaat tenslotte kort in op het belang van niet-CO2 broeikasgassen, niet-energie CO2 emissies en de noord-zuid lastenverdeling.

Deze notitie dient ter ondersteuning van het AER advies "Post-Kyoto en het Energiebeleid". De doelstelling van deze notitie is om inzicht te verschaffen in een aantal relevante beelden van mogelijke ontwikkelingen van het internationaal klimaatbeleid, afgezet tegen een aantal wereldbeelden met betrekking tot mogelijke sociaal-economische ontwikkelingen. Hoe kunnen in verschillende wereldbeelden (LTVE/IPCC-SRES: Vrijhandel/A1, Isolatie/A2, Grote Solidariteit/B1, Ecologie op Kleine Schaal/B2) meer of minder strikte klimaatdoelstellingen (450, 550, 650, 750 ppm CO2 stabilisatie) gehaald worden? Oplossingen worden geevalueerd op basis van de criteria kosteneffectiviteit, duurzaamheid, en haalbaarheid. Een belangrijke conclusie is dat de score op deze criteria voor bepaalde oplossingen zeer sterk bepaald wordt door het wereldbeeld: in een wereld waar de algemene sociaal-economische ontwikkeling wordt gestuurd door duurzaamheidsoverwegingen en waar sprake is van een snelle ontwikkeling en uitwisseling van milieuvriendelijke technologieen en internationale beleidscoordinatie is het behalen van klimaatdoelen eenvoudiger en goedkoper. Deze notitie laat zien dat er duidelijke aanknopingspunten zijn voor het energiebeleid om een bijdrage te leveren aan het internationaal klimaatbeleid. Het accent van de notitie ligt op het wereldniveau, maar er wordt ook ingezoomd op de Europese en Nederlandse schaal. De notitie geeft enkele conclusies m.b.t. "robuuste" opties, d.w.z. opties die in verschillende wereldbeelden en voor verschillende klimaatdoelstellingen een significante rol spelen. Deze opties hebben vooral betrekking op energiebesparing, verhoogde wereldwijde inzet van aardgas en vernieuwbare energie (biomassa op korte- tot middenlange termijn, andere bronnen op langere termijn). Twee andere energiesporen die kunnen bijdragen aan het behalen van strenge klimaatdoelstellingen - kernenergie en opvang en opslag van CO2 - zijn niet robuust in de bovengenoemde zin, maar kunnen in bepaalde wereldbeelden en in regio's waar deze opties niet controversieel zijn, een belangrijke optie vormen. De notitie gaat tenslotte kort in op het belang van niet-CO2 broeikasgassen, niet-energie CO2 emissies en de noord-zuid lastenverdeling.

De uitkomsten zijn samengevat van een dialoog tussen wetenschappers, beleidsmakers en belanghebbenden (stakeholders) over lange termijn opties voor klimaatbeleid en hun implicaties voor de kortere termijn. Deze dialoog was onderdeel van het project Climate OptiOns for the Long-term (COOL). De Mondiale dialoog bestond uit een serie van workshops waarbij de methode van back casting werd gebruikt om de kortere termijn consequenties van lange termijn opties te verkennen. Als startpunt werd uitgegaan van een stabilisatie van de CO2 concentratie op 450 ppmv (ongeveer 550 ppmv in CO2 equivalente termen), wat is vertaald in een reductie van de mondiale CO2 emissies met zo'n van 15-25% in 2050 ten opzichte van het niveau in 1990. Een bevinding van de dialoog was dat een dergelijke reductie technisch haalbaar is tegen beperkte economische kosten op voorwaarde dat de wereld zich economisch en politiek gunstig ontwikkeld (open wereld) en belangrijke sociale en institutionele barrieres kunnen worden overwonnen. Het vergt voorts een vroege deelname van ontwikkelingslanden aan de mondiale emissiebeperking en de realisatie van een systeem van wereldwijde emissiehandel om te komen tot een kosteneffectieve aanpak. Het lijkt te vragen om een alomvattend internationaal klimaatregime aangezien een regime met incrementele uitbreiding van het aantal landen met emissiedoelstellingen op een ad hoc basis hoogstwaarschijnlijk leidt tot het onbereikbaar worden van stabilisatie op 450 ppmv. Het is cruciaal dat rekening wordt gehouden met de grote inertia in zowel natuurlijke als menselijke systemen. Beleidsvorming op korte termijn dient plaats te vinden vanuit een lange termijn perspectief, Daartoe kunnen ofwel voorlopige lange termijn klimaatdoelstellingen te worden geformuleerd, dan wel een systematische verkenning van de lange termijn implicaties van korte termijn beslissingen plaatsvinden. Het project heeft voorts geresulteerd in een lijst van wenselijke korte termijn acties.

niet beschikbaar

Nederland voldoet in grote lijnen aan internationale afspraken en doet veel op het gebied van kind, milieu en gezondheid. Toch is er een aantal onderwerpen waarvoor nog onvoldoende beleid is ontwikkeld om aan de internationale afspraken te voldoen. Dit zijn: 1. kindvriendelijke stadsontwikkeling; 2. (groen)voorzieningen voor sport en spel; 3. richtlijnen bouwmaterialen en meubels; 4. beperking uitstoot verkeer en industrie; en 5. monitoring blootstelling kinderen aan stoffen. Voor een aantal onderwerpen (onder andere verbetering binnenlucht en blootstelling kinderen aan chemische stoffen) lopen op dit moment onderzoeken en kan nog niet beoordeeld worden of Nederland voldoet aan de afspraken. Dit blijkt uit een inventarisatie die gedaan is naar aanleiding van de WHO Ministersconferentie Milieu en Gezondheid in 2004 in Boedapest. Daar hebben 52 Europese milieuministers afspraken gemaakt over onderwerpen op het gebied van Milieu en Gezondheid, met speciale aandacht voor kinderen. De WHO heeft in dit kader het Children's Environment and Health Action Plan for Europe (CEHAPE) opgesteld. Nederland heeft de Ministersverklaring en het CEHAPE ondertekend. Om na te gaan in hoeverre Nederland voldoet aan de gemaakte afspraken, is een overzicht gemaakt van de activiteiten van de rijksoverheid die op dit moment in Nederland plaatsvinden met betrekking tot de onderwerpen uit het CEHAPE en de Ministersverklaring. Voor elk onderwerp is een afweging gemaakt of extra beleidsinzet nodig is om aan de afspraken te voldoen. Onderwerpen die meer aandacht verdienen in het beleid zouden uitgewerkt kunnen worden in een vervolg op het Actieprogramma Gezondheid en Milieu. Het is belangrijk dat huidige en eventuele aanvullende acties geevalueerd worden.

De uitkomsten zijn samengevat van een dialoog tussen wetenschappers, beleidsmakers en belanghebbenden (stakeholders) over lange termijn opties voor klimaatbeleid en hun implicaties voor de kortere termijn. Deze dialoog was onderdeel van het project Climate OptiOns for the Long-term (COOL). De Mondiale dialoog bestond uit een serie van workshops waarbij de methode van back casting werd gebruikt om de kortere termijn consequenties van lange termijn opties te verkennen. Als startpunt werd uitgegaan van een stabilisatie van de CO2 concentratie op 450 ppmv (ongeveer 550 ppmv in CO2 equivalente termen), wat is vertaald in een reductie van de mondiale CO2 emissies met zo'n van 15-25% in 2050 ten opzichte van het niveau in 1990. Een bevinding van de dialoog was dat een dergelijke reductie technisch haalbaar is tegen beperkte economische kosten op voorwaarde dat de wereld zich economisch en politiek gunstig ontwikkeld (open wereld) en belangrijke sociale en institutionele barrieres kunnen worden overwonnen. Het vergt voorts een vroege deelname van ontwikkelingslanden aan de mondiale emissiebeperking en de realisatie van een systeem van wereldwijde emissiehandel om te komen tot een kosteneffectieve aanpak. Het lijkt te vragen om een alomvattend internationaal klimaatregime aangezien een regime met incrementele uitbreiding van het aantal landen met emissiedoelstellingen op een ad hoc basis hoogstwaarschijnlijk leidt tot het onbereikbaar worden van stabilisatie op 450 ppmv. Het is cruciaal dat rekening wordt gehouden met de grote inertia in zowel natuurlijke als menselijke systemen. Beleidsvorming op korte termijn dient plaats te vinden vanuit een lange termijn perspectief, Daartoe kunnen ofwel voorlopige lange termijn klimaatdoelstellingen te worden geformuleerd, dan wel een systematische verkenning van de lange termijn implicaties van korte termijn beslissingen plaatsvinden. Het project heeft voorts geresulteerd in een lijst van wenselijke korte termijn acties.

This report contains the model documentation and user instructions of the FAIR model (Framework to Assess International Regimes for differentiation of commitments). FAIR is an interactive - scanner-type - computer model to quantitatively explore a range of alternative climate policy options for international differentiation of future commitments and link these to targets for global climate protection. The model includes three different approaches for evaluating international commitment regimes: 1)Increasing participation: in this mode the number of parties involved and their level of commitment gradually increase according to participation and differentiation rules, such as per- capita income, per capita emissions, or contribution to global warming.2) Convergence: in this mode all parties participate in the burden-sharing regime, with emission rights converging to equal per capita levels over time. 3) Triptych: different burden sharing rules are applied for different sectors (e.g. convergence of per capita emissions in the domestic sector, efficiency and de-carbonisation targets for the industry sector and the power generation sector). The first two modes are representatives of top-down methodologies, so from global emission ceilings to regional emission budgets, whereas the triptych approach is more bottom-up in character, although it can be combined with specific emission targets (as illustrated in the case of the EU). In order to construct and evaluate global emission profiles, the FAIR model also has the mode: Scenario construction. In this mode the impacts in terms of the main climate indicators can be scanned of a constructed or well-defined global emissions profile.

This report contains the model documentation and user instructions of the FAIR model (Framework to Assess International Regimes for differentiation of commitments). FAIR is an interactive - scanner-type - computer model to quantitatively explore a range of alternative climate policy options for international differentiation of future commitments and link these to targets for global climate protection. The model includes three different approaches for evaluating international commitment regimes: 1)Increasing participation: in this mode the number of parties involved and their level of commitment gradually increase according to participation and differentiation rules, such as per- capita income, per capita emissions, or contribution to global warming.2) Convergence: in this mode all parties participate in the burden-sharing regime, with emission rights converging to equal per capita levels over time. 3) Triptych: different burden sharing rules are applied for different sectors (e.g. convergence of per capita emissions in the domestic sector, efficiency and de-carbonisation targets for the industry sector and the power generation sector). The first two modes are representatives of top-down methodologies, so from global emission ceilings to regional emission budgets, whereas the triptych approach is more bottom-up in character, although it can be combined with specific emission targets (as illustrated in the case of the EU). In order to construct and evaluate global emission profiles, the FAIR model also has the mode: Scenario construction. In this mode the impacts in terms of the main climate indicators can be scanned of a constructed or well-defined global emissions profile.

In the Netherlands, much is being done on the subject of children, environment and health. For most issues, the Netherlands complies with international agreements. However, there are five areas in which Dutch policy does not meet these agreements. These are: 1. child-friendly urban planning; 2. children's facilities for social interaction, play and sports; 3. regulations for construction and furniture materials; 4. reducing emissions from transport and industry; and 5. monitoring exposure of children to substances. For a number of subjects, e.g. indoor air quality and children's exposure to chemicals, research is still ongoing. Results of current projects will provide insight into these issues. These are the findings of a Dutch inventory as follow-up of the WHO Ministerial Conference on Environment and Health in 2004 in Budapest. Fifty-two European countries, including the Netherlands, entered into agreements on a number of subjects in the area of environment and health as related to children. Within this framework, WHO has developed the Children's Environment and Health Action Plan for Europe (CEHAPE). The Netherlands has signed the Ministerial Declaration and CEHAPE. To assess whether the Netherlands meets these international agreements, an inventory was set up to incorporate the current activities of the Dutch government related to the subjects in the Declaration and CEHAPE. For each of the issues, the current activities were examined to determine if enough efforts were being made to meet the agreements. Topics worthy of more focus in Dutch policy could be integrated in the follow-up of the Dutch Health and Environment Action Plan. It is important that current and additional actions are evaluated.