Search

Gledališka alternativa v Sloveniji in Makedoniji je bila v šestdesetih in sedemdesetih letih dvajsetega stoletja zelo pomemben nosilec novega gledališkega izraza. Kljub nekaterim razlikam so prisotni identični procesi in poetike, ki pomenijo deliterarizacijo, reteatralizacijo gledališča na podlagi del Artauda, Grotovskega, ameriške alternative.

Poetika, şairlerin şiirlerini oluştururken bağlı bulundukları şiir geleneği veya ekolünün kurallarını ihtiva eden bir terimdir. Her şairin, bağlı bulunduğu şiir geleneğini irdeleyerek şiir anlayışına yönelik çalışmaların yapılması, şairlerin aynı zamanda zihin dünyalarını ortaya çıkarmak adına önem arz etmektedir. Dîvân şiirine bakıldığında poetika konusu; tezkireler, dîvân dîbâceleri, bazı mesnevîlerin ilgili bölümleri, kasidelerin fahriye bölümleri, gazellerin mahlas beyitleri ile bazı poetik unsur barındıran beyitler üzerinden incelenebilmektedir. Şairler, dîvânlarında şiirlerinin güzelliğini ve etkileyiciliğini vurgulamak için türlü sanatlar ile oldukça fazla sayıda mazmuna başvurmuşlar, böylece şiir ve şaire dâir görüşlerini eserlerine yansıtmışlardır. Osmanlı şairinin dünyaya bakışını ve dolayısıyla da şiirine hâkim olan tasavvufî bakış açısını ortaya koyan eserler, aynı zamanda Osmanlı toplumunun zihniyet dünyasını yansıtmaktadır. Mutasavvıf şairler, her şeyden önce şiirde mânânın olması gerektiğini belirtmişler ve bu eksende hareket ederek eserlerini oluşturmuşlardır. Şairler, şiirlerinin lafza bakılarak anlaşılamayacağını, mânâ gözüyle şiire bakan âriflerin şiiri anlayacaklarını dile getirmişlerdir. Bu meyanda her bir sûfi şairin şiir ve şaire bakışı incelenmeli ve özelden genele giden bu yolda Osmanlı tasavvuf şiirinin poetikası bir bütün hâlinde ortaya konulmalıdır. Bu çalışmada, mutasavvıf bir şair ve aynı zamanda Bayramî-Melâmîliğinin Aksaray’daki temsilcisi konumunda olan Yûsuf Hakîkî Baba’nın şair ve şiir anlayışına yönelik mülâhazaları ortaya konulmaya çalışılmıştır. Bu vesile ile şairin dîvânı, kasidelerinin fahriye bölümleri, gazellerinin makta beyitleri ile poetik nitelikli diğer beyit ya da bentleri bakımından taranmış, tespit edilen örnekler çalışmamıza ışık tutmuştur. Yûsuf Hakîkî Baba’nın şair ve şiir anlayışının tespitine yönelik olan bu çalışma, Bayramî-Melâmîliğinin mümessili olan bir şairin gözüyle şiir ve şairin nasıl tanımlandığını ortaya koymayı amaçlamaktadır, Poetic is a term that contains the rules of the poetry school to which poets belong while they write their poems. The studies which have executed concerning their conception of poetry by examining the poetry tradition of each poet is important in order to reveal mental infrastructure of poets. When the Diwan poetry take into consideration, the subject of poetic is able to be analysed through some poems in which contain poetical elements such as tezkîres, introduction of diwan, parts of fahriye in odes, pseudonymous couplet of the ghazals. Poets have referred to various arts and a large number of mazmûn in their diwan in order to emphasize beauty and effectiveness of their poems, thus they have reflected to their views on poetry and poetry in their works. The works which reflect the life vision of the Ottoman poet and therefore his mystical viewpoint that dominates his poetry present mental infrastructure of the Ottoman society. Sufi poets, they stated first of all that it should be meanings in poetry, and they write their works by acting on this axis. Poets expressed that their poems can not be understood by moving from words, will have just comprehended by Erudits who look through the heart eye. In this case; The view about poetry and poet of each Sufi poet should be exam the poetics of Ottoman mystic poetry should be introduced by aid of inductive approach ined and the poetics of Ottoman mystic poetry must be put forward by aid of inductive approach. In this work; ideas about comprehension of poet and poetry of Yusuf Hakiki Baba, sufi poet and representative of Bayrami-Melamism in Aksaray, were tried to be revealed. As a result of the analyse of the diwan of poet, last couplets of ghazals, parts of fahriye in odes and poetic couplet or bents have shed light on us during research. The aim of this work concerning comprehension of poet and poetry of Yusuf Hakiki Baba, representative of Bayrami-Melamism in Aksaray, is to explain how the poet defined both terms.

Türk siyasi tarihinde kendine önemli bir yer bulmuş şahsiyetlerden biri olan Bülent Ecevit, aynı zamanda poetika sahibi bir şair ve İngilizceden Türkçeye önemli eserler vermiş bir çevirmendir. Bülent Ecevit, politik bir lider ve devlet adamı olarak çeşitli sahalarda akademik veya akademik olmayan çalışmalarda kendine yer bulmuştur. Ancak bir şair olarak edebiyat tarihi ve edebiyat incelemesi sahasında Bülent Ecevit'e dair yapılmış tez niteliğinde kapsamlı bir araştırma yoktur. Bu çalışmanın amacı Bülent Ecevit'i şiir yazan, şiir üzerine düşünen ve şiir çeviren bir edebi bir şahsiyet olarak tanıtmak ve eserlerinin Türk Edebiyatına katkılarını ortaya koymaktır. Bu bağlamda Bülent Ecevit'in edebi yaşamı ve kişiliği incelenmiş ve şiir dünyası metin analizleriyle ortaya konmaya çalışılmıştır. Çalışmada öncelikle Bülent Ecevit'in bir şair olarak hayatı ve eserleri verilmiş, ardından poetikası analiz edilmiştir. Daha sonra Bülent Ecevit'in şiirleri biçim ve içerik yönünden incelenmeye çalışılmış ve ulaşılan sonuçlar tez sonunda ortaya konmuştur. Bulent Ecevit is a translator who settled himself in an important place in Turkish political history and also a poet that has poetics. Moreover, he also translated important works from English to Turkish. Bulent Ecevit found a place for himself as a political leader and a statesman in academic or non-academic works in various fields. However, there is no any sort of thesis or wide research of him as a poet in the history of literature or literary research. This work's aim is to put forth Bulent Ecevit as a literary person who wrote poems, thought about poems and translated poems and his contributions to Turkish literature. In this context, Bulent Ecevit's literary life and personality are examined and aimed to put forth with poetry world text analysis. Firstly, in this work, Bulent Ecevit's life as a poet and his works are given, and then, his poetics are analyzed. Afterwards, the poems of Bulent Ecevit are aimed to be examined in the matter of style and content and put forth and the end of the thesis. Rahşan Bülent Ecevit Bilim Kültür ve Sanat Vakfı

Rad se zasniva na tezi koja se odnosi na istraživanje metonimije u strukturi i logici slike kao bitnog i zajedničkog čimbenika u relaciji slikarstva i pokretne slike (filma, umjetničkog videa i dr.) U postavljanju relacije slikarstva i pokretne slike, okosnicu njihovog konceptualnog i značenjskog sadržaja čini medij slike prema dvojnom modelu: odnos slike i svijeta te odnos slike i naše mentalne referencije. Metaforička analogija pesrpektive slike i naše izravne percepcije temelji se na metonimijskoj zamjeni PERSPEKTIVE ZA PERCEPCIJU kao semantički aktivnoj zoni neophodnoj u interpretaciji slike. Differentia specifica ovog pristupa je istraživanje prirode slike iz same slike, kojim se razjašnjava ključna uloga metonimije u produkciji i interpretaciji medija slike. Ovim se modelom ontološka razina slike (značenje, koncept, objekt i istinita vrijednost) susreće s epistemičkom (smisao, način prezentacije i mišljenje) i realizira na likovno-formalnoj razini (ikonički znak, izgled i izraz). Time se analiza i interpretacija slike temelji na razmatranju metonimije kao kognitivnog i konceptualnog modela iskazivanja realnih pojava i činjeničnih stanja medijske stvarnosti slike koju razmatramo u okviru konceptualne složenosti elementarnog, konstrukcijskog, kompozicijskog i semantičkog sklopa slike. Metonimija je zato korisno translacijsko sredstvo u razumijevanju strukture i logike stvaranja slike, prirode njene veze između izgleda i onog što pokazuje, predstavlja ili označuje. Prema toj koncepciji heuristička i poetička uloga metonimije pokazuje se adekvatnim polazištem i pogodnim sredstvom u analizi i interpretaciji slike. The dissertation is based on the hypothesis exploring the role of metonymy in the structure and logic of image as an important and mutual factor in the relation of painting and moving images (film, video art and so on). The basis of the conceptual and semantic content in the relation of painting and moving images is the medium of image and its dual model: relationship of image to the world around us and relationship of image to our mental constitution. The metaphoric analogy of the image perspective and our direct perception is based on the metonymic substitution of PERSPECTIVE FOR EXPERIENCE as a semantically active zone necessary for the interpretation of perception. The differentia specifica of this approach is investigating the role of image within the image itself, which explains the crucial role of metonymy in the production and interpretation of image. By applying this model the ontological level of image (meaning, concept, object and true value) meets the epistemic (sense, mode of presentation and thinking) and finds its realization in the artistic-formal level (iconic sign, appearance and expression). In this way analysis and interpretation of image is based on contemplating metonymy as a cognitive and conceptual model of registering real phenomena and factual conditions of the media reality of image, which is being investigated within the scope of the conceptual complexity of the elementary, constructional, compositional and semantic image context. For that reason metonymy is a useful translation device in understanding the structure and logic of creating image, the nature of the relation between its appearance and what it displays, expresses or signifies. According to this concept the poetic and heuristic role of metonymy is an adequate starting point and an appropriate device in the analysis and interpretation of image.

Poetic is known to use for the first time in history by Aristotle. In subsequent studies, all over the world’s literatures have adopted it as a resource. Although initially it has been used as general terms for the art, in modern times it has been accepted including views on the art of poetry. In Turkish literature, despite detachedly a small number of poetics being systematically, there are numerous views spoken on the poetry and art of poetry. Although this is a unproductive situation interms of our Classical literature, the poetic opinions is quite high inrenewal period. Especially, this situation raises the highest level in theRepublican period. While poets’ express their own poetrycomprehension, they carry the purpose of responding to criticismagainst them too much. However it is not right to accept all the poeticsin this nature. While still alive, also Behçet Nacatigil is among peoplewho have published own poetic. Basically, Necatigil’s poetic is notresponse to any attitude or criticism. When Necatigil expresses hiscomprehension of poetry, he doesn’t strike completely an oppositebehavior to his own previous attitudes. His aim is reflect the world, theage which he lives and the society in his poems by passing hisviewpoint. He takes everything of humans, the home, the family, theenvironment and everything as witness. He cares about the people whocreate poem so poets. He wants to that his poems be stable in terms ofshape. He accepts the language as the most important element ofpoetry. He believes that reflecting the age of living and community is thebasic aim of poem. In the face of all these issues, he emphasizes thatthe reader of poetry should make an effort to understand poem. Thus,all aspect of poetry is perceived as necessary. For this reason,Necatigil’s Poetic carries remarkable ideas and suggestions in the nearperiod of our poetry. Poetikanın, bir kavram olarak “estetik” manasında tarihte ilk defa Aristoteles tarafından Poetika adlı eserinde kullanıldığı bilinmektedir. Önceleri genel manada sanatın karşılığı olarak kullanılmış olmasına rağmen, modern dönemlerde şiir sanatına dair görüşleri kapsayacak şekilde kabul görmüştür. Türk edebiyatında müstakil olarak az sayıda derli toplu poetika olsa da, şiir ve şiir sanatı üzerine söylenen sayısız görüş vardır. Bu durum Klasik edebiyatımız açısından kısır olmasına rağmen, yenileşme döneminde poetik görüşler oldukça fazladır. Özellikle Cumhuriyet döneminde bu durum en üst seviyeye çıkar. Şairler kendi şiir anlayışlarını dile getirirken daha çok kendilerine yönelik eleştirilere cevap verme amacını taşırlar. Ancak bütün poetikaları bu mahiyette kabul etmek doğru değildir. Henüz yaşarken kendi poetikasını yayınlayanlar arasında Behçet Necatigil de vardır. Necatigil’in poetikası temelde herhangi bir tutuma veya eleştiriye cevap niteliğinde değildir. Necatigil, kendi şiir anlayışını dile getirirken, kendinden önceki tutumlara tamamen zıt bir tavır takınmaz. Onun amacı, dünyayı, yaşadığı çağı, toplumu kendi süzgecinden geçirerek şiirlerinde yansıtmaktır. İnsana ait ne varsa, evi, aileyi, çevreyi, tanık olduğu her şeyi konu edinir. Şiir meydana getiren kişiyi, yani şairi önemser. Şiirlerin şekil yönünden sağlam olmasını ister. Dil’i şiirin en önemli öğesi olarak görür. Şiirin esas amacının toplumu ve yaşanılan çağı yansıtmak olduğuna inanır. Bütün bu meseleler karşısında şiir okuyucusunun, şiiri anlayabilmesi için çaba harcaması gerektiğini vurgular. Böylelikle şiir bütün yönleriyle gerektiği gibi algılanmış olur. Bu sebeple Necatigil’in Poetika’sı, yakın dönem şiir sanatımız açısından kayda değer fikirler ve önermeler taşımaktadır.

This article is Tomas S. Eliot’s an introduction that related English translation of The Art of Poetry by Paul Valery. In article, Valery’s poetic thoughts are evaluated. It is focused on the sources and evolution of poetics and determined interest between the poet’s poem with the idea of poetry. Eliot criticizes the contribution of Valery’s poetic thought and puzzle overs the idea up to pure poetry. While discussing Valery’s poetic thought hecontacts with important issues of the poetry in this introduction., Bu yazı Paul Valéry’nin meşhur The Art of Poetry adlı eserinin İngilizce tercümesine T. S. Eliot’ın yazdığı takdim yazısıdır. Yazıda Valéry’nin poetik düşüncesi değerlendirilmiştir. Bu poetikanın kaynakları ve tekâmülü üzerinde durulmaktadır. Şairin şiiri ile şiir düşüncesi arasındaki ilgi belirlenir. Valéry’nin poetik düşünceye katkısı tenkit edilmekte ve saf şiire varan düşünce çözümlenmeye çalışılmaktadır. Modern şiir ve poetikanın kurucularından olan iki önemli ismin biri diğerini taktim ederken şiirin önemli meselelerinetemas edilmektedir.

Bu yazi Paul Valery’nin meshur The Art of Poetry adli eserinin Ingilizce tercumesine T. S. Eliot’in yazdigi takdim yazisidir. Yazida Valery’nin poetik dusuncesi degerlendirilmistir. Bu poetikanin kaynaklari ve tekâmulu uzerinde durulmaktadir. Sairin siiri ile siir dusuncesi arasindaki ilgi belirlenir. Valery’nin poetik dusunceye katkisi tenkit edilmekte ve saf siire varan dusunce cozumlenmeye calisilmaktadir. Modern siir ve poetikanin kurucularindan olan iki onemli ismin biri digerini taktim ederken siirin onemli meselelerine temas edilmektedir.

In this study, aesthetic/poetic background of Asaf Halet Çelebi's poems will be discussed based on his poems, subconscious, eastem mysticism and who brings out knowledge and culture based a new poetry. It is thought that this approach is necessary for analysizing the poems that seem to be ambiguous and a mystery formula. In the study, under the "Critique and Counter-Critique", "Poetic Definitions" subtitles Asaf Halet's thoughts are examined comparatively with other poets at his period., Bu çalışmada, 1940'lardan itibaren şiirlerini tasavvufa, bilinçaltına ve doğu mistisizmine yaslayan; kültür ve bilgi kaynaklı yeni bir şiir çıkaran Asaf Halet Çelebi'nin şiirlerinin estetik/poetik arka planı belirlenmeye çalışılmaktadır. Müphem ve sırlı birer formül gibi duran şiirlerin çözümlenmesi yolunda bu yaklaşımın gerekli olduğu düşünülmektedir. "Eleştiri ve Karşı Eleştiri", "Poetik Belirlemeler" başlıklarıyla Asaf Halet'in düşünceleri, dönemindeki diğer şairlerle karşılaştırmalı olarak irdelenmektedir.

Şairler öteden beri şiir sanatı üzerine görüşlerini edebiyatın farklı türlerini kullanarak dile getirmişlerdir. Kimi şairler, poetikalarını müstakil bir metin halinde yazmış kimi şairler ise şiir hakkındaki görüşlerini, müstakil bir şekilde yazmak yerine yeri geldikçe eserlerinde ifade etmişlerdir. 1980 sonrası Türk şiirinin en üretken şairlerinden biri olan Murathan Mungan müstakil bir poetika yazmak yerine şiir hakkındaki düşüncelerini deneme, şiir ve roman gibi edebiyatın farklı türlerini kullanarak açıklamıştır. Şiir yazmayı, bir var olma meselesi olarak gören Mungan?a göre şair olmak uzun ve sabır gerektiren bir süreçtir. Şair olmak isteyen kişi çalışmalı, gayret göstermeli; kendisi ve hayat hakkında düşünmeyi bilmelidir. İyi bir şair taklit etmeden gelenekten faydalanır; eskimeye karşı direnç göstermeyi öğrenir. Bu çalışmanın amacı, Murathan Mungan?ın değişik eserlerinde dile getirdiği poetik nitelikteki düşüncelerini incelemektir. Poets have expressed their ideas on poetry by using different types of literature all along.While some poets have written their private poetics, some have declared their poetics when necessary rather than writing their private poetics in their works. Murathan Mungan, who is a productive poet after 80s Turkish poem, explains his poetic ideas by using different types of literature such as poem, novel, essay rather than writing his private poetic. Accordingto his idea, becoming a poet is a process which requires patience. He describes poem writing as amatter of existence. A person who wants to be come a poet must study hard and give effort. It can not be poet without contemplation about himself and life. Moreover, poet candidate must know to benefit tradition without imitating other poets. He must learn to resist obsolescence. The aim of this study is to peruse Murathan Mungan‟s poetic ideas in his works.

Tyrimu siekiama atskleisti skonio figūrų literatūroje semantines galimybes, remiantis prielaida, kad skonio pokyčiai išreiškia svarbiausius santykio su pasauliu variantus. Tikima, jog lietuvių prozos apžvalga skonio aspektu gali išryškinti jos kultūrines paradigmas ir padeda geriau suprasti mentaliteto kaitos istoriją, užčiuopti moralės ir poetikos sąryšį. Straipsnyje pagrindinis dėmesys skiriamas lietuvių rašytojų, atstovaujančių skirtingas vertybių sistemas, tekstams. Tuo tikslu nagrinėjami Motiejaus Valančiaus, Prano Mašioto, Šatrijos Raganos, Antano Škėmos, Icchoko Mero, Juozo Baltušio ir Danutės Kalinauskaitės tekstai, apimant kaltės ir skonio, skonio ir socialinio statuso ryšius, skonio atsisakymo motyvus ir skonio kaip gyvenimo autentikos metaforą. Pasinaudojant Jean-Marie Flosho idėjomis apie verčių santykius, konstruojamas toks semiotinis kvadratas: didžiąją opoziciją sudaro transcendentinės ir socialinės vertės, mažąją opoziciją – estetinės ir etinės vertybės. Daroma išvada, kad lietuvių literatūroje prioritetas teikiamas maisto gausai, moralei ir tradicijoms, o ne kulinarijos menui ir žaidimui. In this study, an attempt is made to expose semantic possibilities of taste figures in literature on the basis of presumption that changes of the alimentary subject denote the main variants of the relation to the world. It might be thought that a review of Lithuanian fiction nominating the aspect of taste could highlight its cultural paradigms, and help to better understand the history of mentality shifts, and discover the interaction of morality and poetics. In the article, attention is focused on the texts of Lithuanian writers representing different systems of values, and for this purpose, texts written by Motiejus Valančius, Pranas Mašiotas, Šatrijos Ragana, Antanas Škėma, Icchokas Meras, Juozas Baltušis, and Danutė Kalinauskaitė are analyzed, including relation between guilt and taste, taste and social status, motives of rejecting the ability to taste, and taste as a metaphor of life's authenticity. Relying on the model of values by Jean-Marie Flosh, such a semiotic square is modelled: the main opposition appears between the transcendental and social values, and the minor one between the aesthetical and ethical values. The conclusion is made that in Lithuanian literature the priority is given to the abundance of food, morality and traditions, and not to cuisine and playfulness.

URL: http://sefad.selcuk.edu.tr/sefad/article/view/359, Yahya Kemal, modern Türk şiirinin öncü isimlerindendir. Devrinin şairlerinden dil ve üslup yönüyle farklılıklaşan ve yol açıcı olan şiiri onu. edebiyatımızda ayncalıklı bir yere oturtmuştur. Şairliği yanında şiir üzerine düşünen ve bunu değişik vesilelerle ifade eden Yahya Kemal, şiir üzerine yazmış olduğu yazılarıyla da bir anlamda 'poetika'sını oluşturmuştur. Yahya Kemal, şiiri yanında şiir hakkındaki düşünceleriyle üzerinde durulması gereken önemli bir isimdir. Şiirimizin gelenekle ve modern Batı şiiriyle olan ilişkisini anlayabilmek ve bugünkü Türk şiirini değerlendirebilmek noktasında Yahya Kemal'e dönmek, onun şiir sanatına dair görüşlerini yeniden bir arada ele almak durumundayız. Bu makale, onun şiire dair görüşlerini bir 'poetika' çerçevesinde bir araya getirmektedir., Yahya Kemal is an avant-garde of modern Turkish poetry, have a privileged standing for his poetry, with a difference from his contemporaries in terms of language and style, in the Turkish literature. He has also an oeuvre on poetics through which he articulated his own poetics. So he is to be evaluated as a poet as well as a poetician. Hence we need to return to the oeuvre of Yahya Kemal on poetics to understand the web of interactions between the Turkish poetical tradition and the modern Western poetry. in this article, we assemble his sights and insights on poetry an!=! poetics in order to provide a descriptive account of his critical labor as a poetician.

Darbas sudarytas iš dviejų dalių: autorės verstos Motiejaus Kazimiero Sarbievijaus „Poetikos“ ištraukos „Apie tobuląją poeziją, arba Vergilijus ir Homeras“, ir autorės analitinių svarstymų apie šį Sarbievijaus veikalą bei publikuojamą ištrauką. Teigiama, kad tobuląja poezija pavadindamas epą ir skirdamas jam didžiausią savo teorinių samprotavimų dalį, Sarbievijus paklūsta renesansinei nuostatai aukščiausiu poezijos žanru laikyti epinę kūrybą. Pažymima, kad Sarbievijus savo teoriją grindžia epinės poezijos tobulumo, kurį geriausiai iliustruojanti Vergilijaus poema, įrodymais. Pabrėžiama lotyniškai rašiusio poeto Vido įtaka, teigiama, kad jo „Kristiada“ Sarbievijui buvo svarbi pirmiausia kaip krikščioniško epo pavyzdys, rodantis, kaip galima išnaudoti ne tik iš antikinės poezijos, bet ir iš Šventojo Rašto pasisemtas galimybes. Galimybių teoriją Sarbievijus pradeda dėstyti ir savo knygoje „Apie epo invenciją ir dispoziciją". Lygindamas Antikos poemų ir Biblijos tekstų teikiamas galimybes, Sarbievijus pirmenybę be išlygų teikia pastariesiems. Daroma išvada, kad Sarbievijaus cituojamų ar primygtinai siūlomų kaip sektini pavyzdžiai autorių pasirinkimas rodo ne vien jo literatūros teorijos prioritetus, bet galimai turėjo įtakos ir paties Sarbievijaus poetinei kūrybai. Teigiama, kad todėl ir tobulos poezijos sampratą grindžiantys autoriaus teiginiai atrodo išsiveržiantys iš epo žanro ribų ir atveriantys naujas galimybes jo lyrinei bei epigraminei poezijai nagrinėti. The publication features an extract from translation of De perfecta poesi, sive Vergilius et Homerus, "De inventione et dispositione epica" by Mathias Casimirus Sarbievius's (1595-1640) and an introductory article. De perfecta poesi constitutes the largest part of Sarbievius's Poetics and discusses almost all the problems of epic poetry. Sarbievius's theory of epic reflects the predominant attitude in the Renaissance formulated by Marco Girolamo Vida. As opposed to Aristotle, who values drama most, Sarbievijus gives preference to the epic and regards Virgil as the best epic poet, better than Homer. In the chapter "De inventione et dispositione epica" Sarbievius presents his theory of "possibilities", which he derives from the literature of antiquity and some Christian sources. Sarbievius' views on the theory of the epic, his works of poetry and, most interestingly, lyrical pomes and epigrams are heavily influenced by the Renaissance humaniste and Neolatin poets quoted in De perfecta poesi and referred to as theorists of the epic. The comparison of Vidas's Hymns (10, 11, 22) and Sarbievius's Epod. 4, 6, 9, Epigr. 9, Od. IV. 7 etc. make the links between their poetry obvious. Furthermore, the comparison of In Canticum Canticorum Salomonis Commentarius by Martin Antonio Del Rio (1551-1608) with Sarbievius' epigrams that are paraphrases of the Canticle of Canticles reveals the links of priorities. This publication is the first original Lithuanian translation of "De inventione et dispositione epica" from Latin.

Straipsnyje, pasiremiant aktualiomis teorinėmis ir kritinėmis literatūros tyrėjų įžvalgomis, analizuojamas A. Marčėno eilėraštis „Adventas“. Kūrinyje derinama oratorinės ir meditacinės lyrikos patirtis: kalbėtojas kreipiasi į visus ir tuo pat metu į save patį. Sugebėjimas sklandžiai eiliuoti Marčėnui sudaro didžiąją poezijos meno dalį. Tą rodo straipsnyje pateikiama eilėraščio pirmojo posmo metroritminė schema, pažymint moteriškus ir vyriškus rimus. Meditacinis ir agitacinis eilėraščio kalbėjimas ritmizuotas jambu, atskleidžiančiu platų intonacinį eilių diapazoną. Imperatyvas „Užmiršt, užmiršt“, kuris žiedinės kompozicijos būdu atveria ir užveria eilėraštį, žymi idėjinę eilėraščio ašį ir kalbėtojo būseną. Eilėraštyje plėtojant Dievo užmiršto pasaulio temą, nakties ir žiemos figūromis akcentuojamas pabaigos laikas, kuriam suteiktos nykimo ir negyvenimo reikšmės. Eilėraštyje aiški Marčėno poezijai būdinga vektorinė laiko samprata (chronologinė kartinių įvykių tėkmė), kuri net tokias tautosakoje įprastas cikliškumo nuorodas kaip diena ir naktis, žiema ir vasara pajungia negrįžtamumo ir nykstamumo dėsniui. Erdvės figūros eilėraštyje įteigia dar mitinių matmenų nepraradusį pasaulio modelį. Viena svarbiausių erdvinės horizontalės priešpriešų tekste – centras ir paribiai, kaip šventumo ir profaniškumo santykis. Atsiskleidžiama žemininkams būdinga namų praradimo, tremties, kaip egzistencinės būtinybės tematika. Greta kitų eilėraščio kontekstų aptariamas pavadinime aktualizuotas Advento prasmių laukas, vedantis į tikėjimo/netikėjimo prieštarą, vertybių ir tradicijos transformaciją.