Search

The objective of this research was to assess genetic diversity using eight microsatellite markers in 30 tomato genotypes from the collection of the Institute of Field and Vegetable Crops in Novi Sad. The SSR markers were selected from publicly available data and Solanaceae Genome Network database. Genotypes were grouped into three clusters, using Ward's hierarchical clustering method and Euclidean distance measure. Markers SSR248, TMS9, TMS42 and SSR111 had very high PIC (Polymorphism information content) values and can be recommended for the future studies. Paradajz (Lycopersicon esculentum Mill.) je jedna od povrtarskih vrsta najviše izučavanih na polju oplemenjivanja, genetike i genomike i jedna od 3000 iz familije Solanaceae (pomoćnice). Veličina genoma paradajza iznosi 950 Mbp, a sadrži 77% heterohromatina i 23% euhromatina (Peterson, Price, Johnston i Stack 1996). Iako je diverzitet njegovih prirodnih staništa veoma velik, znatan deo genetičke varijabilnosti paradajza je izgubljen u procesu domestifikacije i intenzivne veštačke selekcije. Cilj ovog istraživanja je procena genetičkog diverziteta 30 genotipova paradajza iz kolekcije Instituta za ratarstvo i povrtarstvo u Novom Sadu korišćenjem 8 mikrosatelitskih markera. SSR markeri su izabrani na osnovu objavljene naučne literature i Solanaceae Genome Network baze podataka. Markeri SSR 248, TMS 9, TMS 42 i SSR 111, kod kojih je utvrđena visoka PIC vrednost, mogu se preporučiti za buduća istraživanja.

Five local tomato populations and fourteen heirloom cultivars were analyzed in this study. The analyzed genotypes represent a part of tomato collection of Institute of Field and Vegetable Crops in Novi Sad. The following fruit and plant traits were analyzed: growth type, fruit color, fruit shape index, fruit weight, number of locules and dry matter content. Cluster analysis was performed so as to group the analyzed genotypes by homology and divergence. The aim of this article was to determine the importance of heirloom cultivars and local populations as sources of genetic variability in tomato breeding process. U ovom istraživanju je analizirano 5 lokalnih populacija i 14 starih sorti paradajza. Ispitivani genotipovi predstavljaju deo kolekcije paradajza Instituta za ratarstvo i povrtarstvo u Novom Sadu. Analizirane su sledeće osobine biljke i ploda: tip rasta, boja ploda, indeks oblika ploda, masa ploda, broj komora i sadržaj suve materije u plodu. Primenjena je analiza grupisanja (klaster analiza) u cilju grupisanja ispitivanih genotipova na osnovu sličnosti i razlika za ispitivana svojstva. Cilj rada je ispitivanje značaja starih sorti i lokalnih populacija kao izvora genetičke varijabilnosti u oplemenjivanju paradajza.

Tomato (Lycopersicon esculentum Mill) is one of the most common and economically important vegetable crops grown in an open field and indoors. In Serbia, it is grown on about 20,000 ha and 180,0001 of tomato fruit are harvested. The average yields per hectare in the country are very low around 9,000 kg/ha. The reasons for such low yields do not lie in the genetic potential of tomato cultivars and hybrids grown but in the inadequacy of the growing technologies used and the reduced or inadequate application of mineral fertilizers and plant protection chemicals. The present paper describes tomato production and its demands related to growing conditions water requirements as affected by temperature, crop rotation, and soil selection. It also discusses fertilizer application in this crop as affected by soil fertility as well as tomato harvesting. Special attention is devoted to calculations used in outdoor tomato production from seeds and to the economy of tomato production. Tomato fruit production can be highly profitable, provided it makes use of appropriate cultural practices scientific discoveries and achievements of modern vegetable production. Paradajz (Lycopersicon esculentum Mill) je jedna od najčešćih i ekonomski najznačajnijih povrtarskih vrsta, koje se gaje na otvorenom polju i u zaštićenom prostoru. U Srbiji se paradajz gaji na oko 20.000 ha, sa ostvarenom proizvodnjom od 180.000 t ploda. Ostvareni prosečni prinosi po hektaru su veoma niski (u Srbiji) i kreću se oko 9.000 kg po hektaru. Razlozi ovako niskih prinosa nisu u genetskom potencijalu sorti i hibrida već u neadekvatnoj tehnologiji gajenja, smanjenoj i neadekvatnoj primeni mineralnih đubriva i sredstava za zaštitu bilja. U radu su dati uslovi uspevanja potrebe za vodom u zavisnosti od temperature, plodored i izbor zemljišta za proizvodnju paradajza. Dat je osvrt na đubrenje paradajza u zavisnosti od plodnosti zemljišta, kao i berba paradajza. Posebno je obrađena kalkulacija proizvodnje paradajza na otvorenom polju iz direktne setve i ekonomičnost proizvodnje. Proizvodnja ploda paradajza je profitabilna i visoko akumulativna, ukoliko se primenjuju: pravilna agrotehnika, naučna saznanja i dostignuća savremene povrtarske proizvodnje.