Search

The institution of group ownership has rarely been studied in political philosophy. Instead, most property theories in this discipline focus on arguments for and against individual ownership. When group ownership is discussed at all, moreover, this is often in the specific context of workplace governance. What is lacking is a general normative justification of group ownership that explains when and why it is valuable that individuals share a resource. This dissertation provides such a justification. The particular conception of group ownership that it defends is the institutional realisation of a sharing practice, called sharing in common. In this practice, members of a private group determine collectively and democratically how their shared object may be used. This conception of group ownership is irreducible to individual property rights, because under this institu-ion, individual rights to use and/or derive income from an object are authorised and subject to change by the group’s collective decisions. Group ownership so understood is valuable when and because it secures basic non-domination, and that it is also justified for that reason. People enjoy basic non-domination when they have the capabilities that are reasonably required to resist arbitrary power, and are equally in control of the decisions that affect these basic capabilities. This ideal constitutes the basis for a society of equals, where the normative status that belongs to beings capable of practical reason is affirmed for everyone. This dissertation develops two criteria for judging whether property institutions realise basic non-domination. First, they must promote people's ability to use resources to gain their basic capabilities. Secondly, the institutions must place the people who rely on a resource for their basic capabilities, in control of how that resource may be used. Using common property regimes (CPRs) in natural and agricultural resources as the central case study, the dissertation shows how existing institutions that approach the ideal of sharing in common can succeed on both counts. When democratically organised, CPRs al-low resource users to efficiently share and manage their resource themselves, and thus obtain their own livelihoods on their own terms. Other institutions that approach the ideal of sharing in common, such as insurance mutuals, energy cooperatives, worker cooperatives, and knowledge commons, are also briefly discussed for their potential to secure basic non-domination. The dissertation furthermore clarifies when and why alternative strategies for realising basic non-domination – such as through equal individual property rights, strong exit opportunities, and public ownership – fail to achieve that goal. The resulting theory not only defends a particular conception of ownership, but also provides tools that can facilitate research on ownership institutions and on basic non-domination more generally.

The institution of group ownership has rarely been studied in political philosophy. Instead, most property theories in this discipline focus on arguments for and against individual ownership. When group ownership is discussed at all, moreover, this is often in the specific context of workplace governance. What is lacking is a general normative justification of group ownership that explains when and why it is valuable that individuals share a resource. This dissertation provides such a justification. The particular conception of group ownership that it defends is the institutional realisation of a sharing practice, called sharing in common. In this practice, members of a private group determine collectively and democratically how their shared object may be used. This conception of group ownership is irreducible to individual property rights, because under this institu-ion, individual rights to use and/or derive income from an object are authorised and subject to change by the group’s collective decisions. Group ownership so understood is valuable when and because it secures basic non-domination, and that it is also justified for that reason. People enjoy basic non-domination when they have the capabilities that are reasonably required to resist arbitrary power, and are equally in control of the decisions that affect these basic capabilities. This ideal constitutes the basis for a society of equals, where the normative status that belongs to beings capable of practical reason is affirmed for everyone. This dissertation develops two criteria for judging whether property institutions realise basic non-domination. First, they must promote people's ability to use resources to gain their basic capabilities. Secondly, the institutions must place the people who rely on a resource for their basic capabilities, in control of how that resource may be used. Using common property regimes (CPRs) in natural and agricultural resources as the central case study, the dissertation shows how existing institutions that approach the ideal of sharing in common can succeed on both counts. When democratically organised, CPRs al-low resource users to efficiently share and manage their resource themselves, and thus obtain their own livelihoods on their own terms. Other institutions that approach the ideal of sharing in common, such as insurance mutuals, energy cooperatives, worker cooperatives, and knowledge commons, are also briefly discussed for their potential to secure basic non-domination. The dissertation furthermore clarifies when and why alternative strategies for realising basic non-domination – such as through equal individual property rights, strong exit opportunities, and public ownership – fail to achieve that goal. The resulting theory not only defends a particular conception of ownership, but also provides tools that can facilitate research on ownership institutions and on basic non-domination more generally.

The institution of group ownership has rarely been studied in political philosophy. Instead, most property theories in this discipline focus on arguments for and against individual ownership. When group ownership is discussed at all, moreover, this is often in the specific context of workplace governance. What is lacking is a general normative justification of group ownership that explains when and why it is valuable that individuals share a resource. This dissertation provides such a justification. The particular conception of group ownership that it defends is the institutional realisation of a sharing practice, called sharing in common. In this practice, members of a private group determine collectively and democratically how their shared object may be used. This conception of group ownership is irreducible to individual property rights, because under this institu-ion, individual rights to use and/or derive income from an object are authorised and subject to change by the group’s collective decisions. Group ownership so understood is valuable when and because it secures basic non-domination, and that it is also justified for that reason. People enjoy basic non-domination when they have the capabilities that are reasonably required to resist arbitrary power, and are equally in control of the decisions that affect these basic capabilities. This ideal constitutes the basis for a society of equals, where the normative status that belongs to beings capable of practical reason is affirmed for everyone. This dissertation develops two criteria for judging whether property institutions realise basic non-domination. First, they must promote people's ability to use resources to gain their basic capabilities. Secondly, the institutions must place the people who rely on a resource for their basic capabilities, in control of how that resource may be used. Using common property regimes (CPRs) in natural and agricultural resources as the central case study, the dissertation shows how existing institutions that approach the ideal of sharing in common can succeed on both counts. When democratically organised, CPRs al-low resource users to efficiently share and manage their resource themselves, and thus obtain their own livelihoods on their own terms. Other institutions that approach the ideal of sharing in common, such as insurance mutuals, energy cooperatives, worker cooperatives, and knowledge commons, are also briefly discussed for their potential to secure basic non-domination. The dissertation furthermore clarifies when and why alternative strategies for realising basic non-domination – such as through equal individual property rights, strong exit opportunities, and public ownership – fail to achieve that goal. The resulting theory not only defends a particular conception of ownership, but also provides tools that can facilitate research on ownership institutions and on basic non-domination more generally.

Krakers wonen vaak op de meest fantastische plekken, zoals oude forten, monumentale panden, oude boerderijtjes, kloosters of treinloodsen. Het komt voor dat krakers zich vestigen in minder fantasievolle plekken als een "jaren '80 flat", maar er lijkt wel een voorkeur uit te gaan naar plekken met karakter. Hoe zit dat nou? Een visie op de kraker anno 2010, vlak voor een nieuw overheidsbeleid t.a.v. leegstand, waar een kraker geen woonrecht meer heeft.

Twintig procent van het Nederlandse bosoppervlak is in handen van particulieren met minder dan vijf hectare. Een onderzoek onder kleine boseigenaren in de gemeente Beekbergen (gemiddeld bosbezit 0,74 hectare) laat zien dat de leefstijl van de boseigenaren heel erg verschillend kan zijn en van invloed is op de manier waarop ze met hun bos omgaan. Het leefstijlenconcept biedt mogelijkheden om de kleine boseigenaren beter in beeld te brengen. Dan kunnen ze benaderd, geholpen en voorgelicht worden

Ingegaan wordt op de nieuwe functies die, naast de landbouw, van het landelijk gebied in Nederland en Vlaanderen worden verwacht, en wie belang hebben bij deze nieuwe functies. Ook wordt de noodzaak voor de vorming van nieuwe coalities voor de nieuwe functies besproken, waarbij veranderingen in de institutionele omgeving optreden. Tenslotte komt de rol van overheid en van financiële instellingen ter sprake

Schets van de strijd om de grond door de eeuwen heen, door grootgrondbezitters, overheid, kerken, steden en stedelingen, en boeren, vanuit verschillende visies op het platteland: utilitaristisch, arcadisch-pastoraal en natuur-empathisch. Toenemend ruimtegebruik betekende toenemende strijd, de noodzaak van coalities tussen de verschillende visies, en uiteindelijk de uitvinding van de 'groene ruimte'. De geschiedenis c.q. de agrarische geschiedenis biedt (naast de cultuurhistorie) belangrijke mogelijkheden om de groene ruimte en de daarin tot uitdrukking komende cultuur te analyseren . Tweede artikel in een themakatern over agrarische geschiedenis en actualiteit

Achtereenvolgens worden behandeld: de markt voor pachtcontracten; de redenen voor verpachten; en het rendement van verpachten, tegenover andere vormen van beleggen. Een onderzoek vanuit Wageningen Universiteit

Naast boeren vormen nu ook buitenlui uitgangspunt voor het natuurbeleid. Onder buitenlui wordt verstaan burgers die in een vrijgekomen boerderij zijn gaan wonen. Alterra onderzocht in Zelhem (Achterhoek) hoe buitenlui omgaan met natuur- en landschapsontwikkeling op hun terreinen, en welke mogelijkheden er zijn om buitenlui te informeren en te ondersteunen bij natuur- en landschapsbeheer. Gemeenten, provincies en natuur- en landschapsorganisaties hebben hierin een taak

NB! Bij dit rapport hoort een bijlage onder hetzelfde nummer (306 p.) De pdf bevat rapport en bijlage (vanaf pagina 227).

NB! Bij dit rapport hoort een bijlage onder hetzelfde nummer (306 p.) De pdf bevat rapport en bijlage (vanaf pagina 227).

Een goed ontwerp voor het kloosterpark Groot Bijsterveld in Oirschot houdt rekening met kwaliteiten uit het verleden en met de behoeften van toekomstige gebruikers. Dat zijn de belangrijkste uitgangspunten voor het herontwerp van het park dat de Wetenschapswinkel van Wageningen UR maakte in opdracht van de Stichting Behoud Erfgoed Oirschot. Aan het ontwerp ging een grondig cultuurhistorisch onderzoek vooraf. Het herontwerp biedt ruimte voor maximaal 35 nieuwe woningen. Het herontwerp van kloosterpark Groot Bijsterveld brengt oude kwaliteiten terug en is gericht op de gebruikers van de toekomst. Dat zijn de nieuwe bewoners, maar ook de andere Oirschotse burgers die nu niet over een openbaar park beschikken. Het herontwerp heeft een boomgaard en een groentetuin. Het park biedt ruimte voor wandelen, bidden en spelen. Daarvoor worden enkele oude wandelroutes, het uitzicht over de vijver en de oorspronkelijke vorm van de weide hersteld. Student-onderzoeker Luc Joosten van Wageningen UR concludeert dat, als rekening wordt gehouden met de kwaliteiten en de afmetingen van het huis Groot Bijsterveld en het park, het aantal nieuwe wooneenheden beperkt moet blijven tot 35. Na 100 jaar in gebruik te zijn geweest als klooster, zijn het huis Bijsterveld en het bijbehorende park (zo goed als) verkocht aan het gemeentelijke Woningbedrijf Oirschot. Door de jaren heen hebben de kloosterlingen het park steeds aangepast en uitgebreid. Voor hen had het park allerlei functies: van bidden en brevieren tot sporten en het verbouwen van groenten. Onder meer door het slinken van de groep bewoners was het onderhoud echter niet meer op te brengen. Hierdoor zijn veel doorkijkjes en bijzondere elementen in de loop der tijd verdwenen. Na aankoop wil het Woningbedrijf Oirschot het complex ombouwen tot een zorgcentrum met een openbaar toegankelijk park. De Stichting Behoud Erfgoed Oirschot staat positief tegenover de functieverandering, maar is het niet eens met de huidige plannen van de gemeente als het gaat om de wijze waarop extra paviljoens in het park worden gebouwd. Daarom heeft de Stichting Behoud Erfgoed Oirschot (SBEO) aan de Wetenschapswinkel van Wageningen UR gevraagd om te zoeken naar een maatschappelijk, cultuurhistorisch en ecologisch duurzame functieverandering voor het park van het Montfortanenklooster in Oirschot.

Krakers wonen vaak op de meest fantastische plekken, zoals oude forten, monumentale panden, oude boerderijtjes, kloosters of treinloodsen. Het komt voor dat krakers zich vestigen in minder fantasievolle plekken als een "jaren '80 flat", maar er lijkt wel een voorkeur uit te gaan naar plekken met karakter. Hoe zit dat nou? Een visie op de kraker anno 2010, vlak voor een nieuw overheidsbeleid t.a.v. leegstand, waar een kraker geen woonrecht meer heeft.

Een goed ontwerp voor het kloosterpark Groot Bijsterveld in Oirschot houdt rekening met kwaliteiten uit het verleden en met de behoeften van toekomstige gebruikers. Dat zijn de belangrijkste uitgangspunten voor het herontwerp van het park dat de Wetenschapswinkel van Wageningen UR maakte in opdracht van de Stichting Behoud Erfgoed Oirschot. Aan het ontwerp ging een grondig cultuurhistorisch onderzoek vooraf. Het herontwerp biedt ruimte voor maximaal 35 nieuwe woningen. Het herontwerp van kloosterpark Groot Bijsterveld brengt oude kwaliteiten terug en is gericht op de gebruikers van de toekomst. Dat zijn de nieuwe bewoners, maar ook de andere Oirschotse burgers die nu niet over een openbaar park beschikken. Het herontwerp heeft een boomgaard en een groentetuin. Het park biedt ruimte voor wandelen, bidden en spelen. Daarvoor worden enkele oude wandelroutes, het uitzicht over de vijver en de oorspronkelijke vorm van de weide hersteld. Student-onderzoeker Luc Joosten van Wageningen UR concludeert dat, als rekening wordt gehouden met de kwaliteiten en de afmetingen van het huis Groot Bijsterveld en het park, het aantal nieuwe wooneenheden beperkt moet blijven tot 35. Na 100 jaar in gebruik te zijn geweest als klooster, zijn het huis Bijsterveld en het bijbehorende park (zo goed als) verkocht aan het gemeentelijke Woningbedrijf Oirschot. Door de jaren heen hebben de kloosterlingen het park steeds aangepast en uitgebreid. Voor hen had het park allerlei functies: van bidden en brevieren tot sporten en het verbouwen van groenten. Onder meer door het slinken van de groep bewoners was het onderhoud echter niet meer op te brengen. Hierdoor zijn veel doorkijkjes en bijzondere elementen in de loop der tijd verdwenen. Na aankoop wil het Woningbedrijf Oirschot het complex ombouwen tot een zorgcentrum met een openbaar toegankelijk park. De Stichting Behoud Erfgoed Oirschot staat positief tegenover de functieverandering, maar is het niet eens met de huidige plannen van de gemeente als het gaat om de wijze waarop extra paviljoens in het park worden gebouwd. Daarom heeft de Stichting Behoud Erfgoed Oirschot (SBEO) aan de Wetenschapswinkel van Wageningen UR gevraagd om te zoeken naar een maatschappelijk, cultuurhistorisch en ecologisch duurzame functieverandering voor het park van het Montfortanenklooster in Oirschot.

Krakers wonen vaak op de meest fantastische plekken, zoals oude forten, monumentale panden, oude boerderijtjes, kloosters of treinloodsen. Het komt voor dat krakers zich vestigen in minder fantasievolle plekken als een "jaren '80 flat", maar er lijkt wel een voorkeur uit te gaan naar plekken met karakter. Hoe zit dat nou? Een visie op de kraker anno 2010, vlak voor een nieuw overheidsbeleid t.a.v. leegstand, waar een kraker geen woonrecht meer heeft.

Twintig procent van het Nederlandse bosoppervlak is in handen van particulieren met minder dan vijf hectare. Een onderzoek onder kleine boseigenaren in de gemeente Beekbergen (gemiddeld bosbezit 0,74 hectare) laat zien dat de leefstijl van de boseigenaren heel erg verschillend kan zijn en van invloed is op de manier waarop ze met hun bos omgaan. Het leefstijlenconcept biedt mogelijkheden om de kleine boseigenaren beter in beeld te brengen. Dan kunnen ze benaderd, geholpen en voorgelicht worden

Achtereenvolgens worden behandeld: de markt voor pachtcontracten; de redenen voor verpachten; en het rendement van verpachten, tegenover andere vormen van beleggen. Een onderzoek vanuit Wageningen Universiteit

Twintig procent van het Nederlandse bosoppervlak is in handen van particulieren met minder dan vijf hectare. Een onderzoek onder kleine boseigenaren in de gemeente Beekbergen (gemiddeld bosbezit 0,74 hectare) laat zien dat de leefstijl van de boseigenaren heel erg verschillend kan zijn en van invloed is op de manier waarop ze met hun bos omgaan. Het leefstijlenconcept biedt mogelijkheden om de kleine boseigenaren beter in beeld te brengen. Dan kunnen ze benaderd, geholpen en voorgelicht worden

Achtereenvolgens worden behandeld: de markt voor pachtcontracten; de redenen voor verpachten; en het rendement van verpachten, tegenover andere vormen van beleggen. Een onderzoek vanuit Wageningen Universiteit

Naast boeren vormen nu ook buitenlui uitgangspunt voor het natuurbeleid. Onder buitenlui wordt verstaan burgers die in een vrijgekomen boerderij zijn gaan wonen. Alterra onderzocht in Zelhem (Achterhoek) hoe buitenlui omgaan met natuur- en landschapsontwikkeling op hun terreinen, en welke mogelijkheden er zijn om buitenlui te informeren en te ondersteunen bij natuur- en landschapsbeheer. Gemeenten, provincies en natuur- en landschapsorganisaties hebben hierin een taak

Naast boeren vormen nu ook buitenlui uitgangspunt voor het natuurbeleid. Onder buitenlui wordt verstaan burgers die in een vrijgekomen boerderij zijn gaan wonen. Alterra onderzocht in Zelhem (Achterhoek) hoe buitenlui omgaan met natuur- en landschapsontwikkeling op hun terreinen, en welke mogelijkheden er zijn om buitenlui te informeren en te ondersteunen bij natuur- en landschapsbeheer. Gemeenten, provincies en natuur- en landschapsorganisaties hebben hierin een taak

Ingegaan wordt op de nieuwe functies die, naast de landbouw, van het landelijk gebied in Nederland en Vlaanderen worden verwacht, en wie belang hebben bij deze nieuwe functies. Ook wordt de noodzaak voor de vorming van nieuwe coalities voor de nieuwe functies besproken, waarbij veranderingen in de institutionele omgeving optreden. Tenslotte komt de rol van overheid en van financiële instellingen ter sprake

Schets van de strijd om de grond door de eeuwen heen, door grootgrondbezitters, overheid, kerken, steden en stedelingen, en boeren, vanuit verschillende visies op het platteland: utilitaristisch, arcadisch-pastoraal en natuur-empathisch. Toenemend ruimtegebruik betekende toenemende strijd, de noodzaak van coalities tussen de verschillende visies, en uiteindelijk de uitvinding van de 'groene ruimte'. De geschiedenis c.q. de agrarische geschiedenis biedt (naast de cultuurhistorie) belangrijke mogelijkheden om de groene ruimte en de daarin tot uitdrukking komende cultuur te analyseren . Tweede artikel in een themakatern over agrarische geschiedenis en actualiteit

Schets van de strijd om de grond door de eeuwen heen, door grootgrondbezitters, overheid, kerken, steden en stedelingen, en boeren, vanuit verschillende visies op het platteland: utilitaristisch, arcadisch-pastoraal en natuur-empathisch. Toenemend ruimtegebruik betekende toenemende strijd, de noodzaak van coalities tussen de verschillende visies, en uiteindelijk de uitvinding van de 'groene ruimte'. De geschiedenis c.q. de agrarische geschiedenis biedt (naast de cultuurhistorie) belangrijke mogelijkheden om de groene ruimte en de daarin tot uitdrukking komende cultuur te analyseren . Tweede artikel in een themakatern over agrarische geschiedenis en actualiteit