Search

Amaç: GKD tedavisindeki amaç, konsantrik redüksiyonu sağlayarak stabil bir kalça eklemi elde etmek ve normal asetabular gelişimi sağlamaktır. Normal asetabular gelişimi etkileyen en önemli faktörlerden birisi asetabular örtünmedir. Günümüze kadar sıklıkla kullanılan ve kemiksel örtünmeyi gösteren kemik asetabular indeksin asetabular gelişim ile ilişkisi olmadığı savunulmaktadır. Ancak kıkırdak asetabular örtünmeyi gösteren kıkırdak asetabular indeksin önemi ile ilgili çalışmalar sınırlıdır ve önemi iyi bilinmemektedir. Bu çalışmada kıkırdak örtünmeyi gösteren kıkırdak asetabuler indeks ile asetabuler gelişim ve sekonder displazi arasındaki ilişki araştırıldı. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji kliniğinde 2011-2015 yılları arasında GKD nedeniyle intraoperatif artrografi eşliğinde açık redüksiyon veya sınırlı açık redüksiyon yapılan, 35’i kız 4’ü erkek toplam 39 hastanın 58 kalçası çalışmaya dahil edildi. İntraop asetabuler kıkırdak indeks ölçümleri yapıldı ve kıkırdak asetabuler indeksi düşük ve yüksek olan hastalar iki gruba ayrıldı. Kıkırdak asetabuler indeksi 80 altında olanlar grup 1, 80 ve üstünde olanlar grup 2 olarak belirlendi. Kıkırdak asetabular asetabular indeksin önemini belirlemek için, takip süresi en az 24 ay olan hastalarda kemiksel asetabular gelişim ve sekonder displazi gelişimi bakımından her iki grup karşılaştırıldı. Shenton-Menard hattının kırık olması ve/veya redüksiyondan 2 yıl sonra asetabuler indeksin 32° ve daha yüksek olması sekonder asetabuler displazi olarak değerlendirildi. Bulgular: Hastaların en küçüğü 6 aylık, en büyüğü 30 aylık olup yaş ortalaması 14,33 ay idi. Takip süresi en az 24 ay, en fazla 40 ay olup ortalama takip süresi 28,23 ay idi. Hastaların intraop kıkırdak asetabuler indeks açıları sekonder asetabuler displazi için postop 24. ay grafilerde bakılan kemik asetabuler indeks açılarına göre değerlendirildiğinde, grup 1 de olan 25 hastanın 2’ sinde 320 ve üstü, grup 2 de ise 33 hastanın 14’ ünde 320 ve üstünde olan kemik asetabuler açı değerleri bulunmuştur. Hastaların intraop kıkırdak asetabuler indeks açıları sekonder asetabuler displazi için Shenton-Menard hattındaki kırılmasına göre değerlendirildiğinde grup 1 deki 25 hastanın 1’inde Shenton-Menard hattında kırılma görülmüş olup, grup 2 deki 33 hastanın 9’ unda Shenton-Menard hattında kırılma görülmüştür. Hastaların intraop kıkırdak asetabuler indeks açıları sekonder asetabuler displazi için bakılan postop 24. ay grafilerdeki kemik asetabuler indeks açılarına ve Shenton-Menard hattındaki kırılmasına göre istatistiksel olarak anlamlı değişim göstermiştir (p=0.006, p=0.033). Otuz dokuz kalçanın 1’inde Grade I avasküler nekroz görüldü. Tekrar çıkık, subluksasyon, enfeksiyon ve femur kırığı gibi ek komplikasyonlar görülmedi. Sonuç: Gelişimsel kalça displazisi tedavisinde normal asetabuler gelişimi etkileyen en önemli faktörlerde birisi asetabuler örtünmedir. Kıkırdak asetabuler indeks ölçümü henüz yeni kullanıma giren bir değerlendirme yöntemidir. Bizim bulgularımıza göre preoperatif kıkırdak asetabuler örtünmeyi gösteren kıkırdak asetabuler indeks değeri ile asetabuler gelişim ve sekonder asetabuler gelişim arasında bir korelasyon vardır. Bu çalışmada da kıkırdak asetabuler indeksin, asetabuler gelişimin tahmininde kullanılabilecek teknik olarak kolay, komplikasyonsuz kemik asetabuler indeksle birlikte rutin kullanılması gereken bir değerlendirme yöntemi olduğu kanaatine varıldı. Anahtar Sözcükler: Gelişimsel kalça displazisi, sekonder asetabuler displazi, kıkırdak asetabuler indeks Aim: The goal in the treatment of developmental dysplasia of the hip is to achieve a stable hip joint by providing concentric reduction and to achieve normal acetabular development. One of the most important factors affecting normal acetabular development is the acetabular cover. The relation of the acetabular development with the bone acetabular index, a widely used method to evaluate acetabular coverage, is now being questioned. However, studies which is the importance of cartilaginous acetabular index that show cartilaginous acetabular cover are limited and the importance is not well known. In the present study, we investigated the relationship between cartilage acetabular index which showed cartilaginous cover, acetabular development and secondary dysplasia. Material and Method: A total of 39 patients, 35 female and 4 male, including 58 hips who underwent open reduction or limited open reduction by intraoperative arthrography due to developmental dysplasia of the hip between 2011 and 2015 were included in the study at Department of Orthopedics and Traumatology, Dicle University Faculty of Medicine. Intraoperative acetabular cartilage index measurements were performed and patients were divided into two groups according to low and high cartilage acetabular index. Group 1, consist of a cartilaginous acetabular index below 80 and group 2, consist of a cartilaginous acetabular index 80 and above was determined. To determine the importance of cartilage acetabular index, patients with at least 24 months follow-up were compared regarding both osseous acetabular development and development of secondary dysplasia. A broken Shenton-Menard line, and an acetabular index (Ai) of 32° or higher two years after reduction were considered to be indicative of secondary acetabular dysplasia. Evidence: The youngest patient was six months old, the oldest was 30 months old, the average age was 14,34 months. The follow-up period of at least 24 months, a maximum of 40 months with a mean follow-up of 28.23 months. The intraoperative cartilage acetabular angle of the patients was evaluated according to bone acetabular index at postoperative 24th-month radiograph was interpreted for secondary acetabular dysplasia. 2 of 25 patients in group 1 and 14 of 33 patients in group 2 were found 32° and above. The intraoperative cartilage acetabular angle of the patients was evaluated according to a broken Shenton-Menard line is interpreted for secondary acetabular dysplasia. 1 of 25 patients in group 1 and 9 of 33 patients in group 2 were found 32° and above. Patients' intraoperative cartilage acetabular angles showed a statistically significant change with respect to the bone acetabular index at the postoperative 24th-month radiograph and Shenton-Menard fracture for secondary acetabular dysplasia (p=0.006, p=0.033). One of 39 hips had Grade I avascular necrosis. Complications such as redislocation, subluxation, infection and femur fracture were not seen. Result: One of the most important factors affecting normal acetabular development in the treatment of developmental dysplasia of the hip is acetabular coverage. Measurement of cartilaginous acetabular index is a new method of evaluation. There is a correlation between cartilaginous acetabular index that shows preoperative cartilaginous acetabular coverage and acetabular development and secondary acetabular development according to our findings. In this study, it was concluded that cartilaginous acetabular index can be used to predict acetabular development. It is technically simple and uncomplicated. This method can be routinely used for acetabular index evaluation along with the bone acetabular index.

Amaç: Omuz kırıklı çıkıkları toplumda diğer kırıklara nazaran daha nadir görülen, cerrahi açıdan zorlayıcı olgulardır. Çalışmamızda omuz kırıklı çıkığı tanısıyla açık redüksiyon ve plak vida ile tespit uygulanan hastaların klinik ve radyolojik sonuçlarını değerlendirdik.Gereç ve Yöntem: Ocak 2009 ile Ocak 2016 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı'nda omuz kırıklı çıkığı nedeniyle 17 hasta açık redüksiyon ve plak vida ile tespit yöntemi ile tedavi edildi. Hastalar yaşa göre 2 gruba ayrıldı. Grup 1, 65 yaş üstü 6 hastadan oluşmakta olup, yaş ortalaması 77,5 (69-87) idi. Grup 2, 65 yaş altı 11 hastadan oluşmakta olup yaş ortalaması 41,6 (24-60) idi. Grup 1'in tamamı kadın hastalardan, Grup 2'nin tamamı erkek hastalardan oluşmuş idi. Hastaların acile başvuru grafileri Neer Sınıflamasına göre sınıflandırıldı. Hastaların klinik değerlendirmesinde Oxford Omuz Skorlaması, DASH (Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand) Skoru, ve Constant Murley Skorlaması kullanıldı. Hastaların operasyon sonrası avasküler nekroz evrelemesi Cruess Evrelemesine göre yapıldı.Bulgular: Hastaların ortalama takip süresi 13,8 ay (10-38) idi. Hastalar ortalama ameliyata alınma süresi 1,11 gün (0-4) idi. Neer sınıflamasına göre olguların dağılımı % 11,8'i iki parçalı kırıklı çıkık, %64,7'si üç parçalı kırıklı çıkık ve %23,5'i dört parçalı kırıklı çıkık şeklinde idi. Kırık tipi ve travma sebebi ile klinik sonuçlar arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki bulunmadı (p>0,05). Yaş gruplarına göre klinik sonuç değerlendirmesinde Oxford ve DASH skorlarında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulundu (p=0,001 , p=0,049). Grup 2'nin klinik sonuçları Grup 1'e göre daha iyiydi. Takiplerde 17 olgunun 14'ünde (%82,3) farklı evrelerde avasküler nekroz izlendi. Dağılım, Grup 1'deki hastaların tümünde , Grup 2'de %72,7 oranında idi. Yaş gruplarına göre avasküler nekroz gelişimi arasında istatistiki olarak anlamlı korelasyon bulunmuştur (p< 0,022). Yaş arttıkça avasküler nekroz görülme sıklığı ve evresi artmakta idi. Avasküler nekroz evresine göre klinik sonuç değerlendirmesinde Oxford ve Constant Murley skorlarında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulundu (p=0,013 , p=0,028). Yara yeri enfeksiyonu, kaynamama gibi ek komplikasyonlar izlenmedi.Sonuç: Omuz kırıklı çıkıkları az görülmesine rağmen üst ekstremitede yüksek oranlarda fonksiyon kaybı ortaya çıkarabilen ve cerrahi yaklaşım konusunda halen ortak görüş olmayan kırıklardır. Yaptığımız çalışmada; omuz kırıklı çıkıklarında açık redüksiyon ve plak ile internal tespit yöntemi özellikle genç ve aktif hasta grubunda yeterli cerrahi teknik bilgi ve etkin post operatif omuz rehabilitasyonu ile tercih edilebilecek etkin bir tedavi yöntemi olarak görülmüştür. İleri yaş hasta grubunda ise kemik kalitesinde kayıp ve iyileşmeyi etkileyecek ek hastalıkların varlığı da göz önünde bulundurularak daha az fragman ve deplasman içeren kırık tiplerinde ve yumuşak doku hasarı fazla olmayan olgularda omuz replasman cerrahisinden önceki son şans olarak değerlendirilebilir.Anahtar sözcük : Omuz, kırık, çıkık, açık redüksiyon, plak ile tespit, avasküler nekroz Objective: Fracture dislocations of shoulder are more rare and surgically more challenging in society than the other fractures. In our study, we evaluated the clinical and radiological results of patients with shoulder fracture dislocation operated with open reduction and plate screw fixation technique.Material and method: Between January 2009 and January 2016, 17 patients were treated with open reduction and plate screw fixation due to shoulder fracture dislocation at Department of Orthopedics and Traumatology, Dicle University Faculty of Medicine. Patients were operated within mean 1.11 days (0-4) . Patients were divided into 2 groups according to age. Group 1, consisted of 6 patients over 65 years of age and the mean age was 77.5 (69-87). Group 2, consisted of 11 patients under 65 years of age and the mean age was 41.6 (24-60). All of the Group 1 was composed of female patients and all of the Group 2 consisted of male patients. Patients' radiographs were classified according to Neer Classification. In clinical evaluation of the patients, Oxford Shoulder Score, DASH (Disability of the Arm, Shoulder and Hand) Score and Constant Murley Score were used. Postoperative avascular necrosis of the patients was evaluated according to the Cruess Classification.Results: The mean follow-up period of the patients was 13.8 months (10-38). There was no statistically significant relationship between fracture type, trauma cause and clinical outcomes (p> 0.05). There was a statistically significant difference between Oxford and DASH scores in the clinical outcome according to age groups (p = 0,001, p = 0,049) . The clinical outcomes of Group 2 were better than Group 1. Avascular necrosis was observed in 14 of 17 patients (82.3%) at different stages. The distribution was 72.7% of patients in Group 1 and all of the patients in Group 2. There was statistically significant correlation between development of avascular necrosis according to age groups (p

Amaç : Tekrarlayan travmatik anterior omuz çıkıklarında artroskopik olarak ankor ilestabilizasyon son yıllarda oldukça sık kullanılan bir yöntemdir. Artroskopik olaraktedavi edilen bu çıkıklarda optimum ankor sayısı birçok cerrah tarafından 3 ankorkullanılarak yapılmaktadır. Bu çalışmada sporcu olmayan hastalarda tekrarlayantravmatik anterior çıkığına tek ankor kullanılarak purse-string yöntemiyle tedavinin kısadönem sonuçlarını incelemeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem : Bu çalışmada tekrarlayan travmatik anterior omuz çıkığı nedeniyletek ankor kullanılarak purse - string yöntemiyle artroskopik stabilizasyon yapılanortalama 14,64 aylık takibi olan 28 hasta retrospektif olarak incelendi. Hastaların 27'si(%96,4) erkek, 1'i (%3,6) kadın olup, yaş ortalaması 25,46 (14-36) idi. Hastalarınmeslek olarak dağılımları; 9 tanesi (%32,1) memur (polis, asker ve devlet dairesindeçalışanlar), 6 tanesi (%21,4) öğrenci, 5 tanesi (%18) işçi ve 8 tanesi de (%28,8) ticaretile uğraşmaktaydı. Hastaların 18'sinde (%64,2) pre-op MRI'da saptanan ve artroskopikolarak doğrulanan %25'den küçük Hill-Sacks lezyonu mevcuttu. Ayrıca hastaların1'inde (%3,6) kemik bankart, 3'ünde (%10,8) ALPSA, 5'inde (%18) SLAP lezyonu(SLAP1:2, SLAP2:1, SLAP3:2) ve 1 tanesinde de (%3,6) biceps dejenerasyonumevcuttu. Hastalar son kontrollerinde çıkık olup olmaması ve Rowe, Constant veOxford instabilite skorları ile değerlendirildi.Bulgular : Ortalama Rowe skoru pre - op 24,64 iken, post - op 90,89 olmuştur. Rowe'un değerlendirme skalasına göre sonuçlarımız; 21 omuzda (%75) mükemmel, 6 omuzda(%21,4) iyi, 1 omuzda da (%3,6) kötü sonuç görülmüştür. Ortalama Oxford instabiliteskoru pre - op 20,03 iken, post - op 42,39 olmuştur. Bu skalaya göre sonuçlarımız; 23omuzda (%82,1) mükemmel, 4 omuzda (%14,3) iyi, 1 omuzda da (%3,6) kötü sonuçgörülmüştür. Ortalama Constant skoru pre-op 62 iken, post-op 94,53 olmuştur. Buskalaya göre sonuçlarımız da; 25 omuzda (%89,3) mükemmel, 2 omuzda (%7,1) iyi, 1omuzda (%3,6) da orta sonuç görülmüştür. Yapılan istatiksel çalışmalara göre pre - opve post - op tüm skorlarda anlamlı düzelme mevcuttu. Hastalardan 1'inde (%3,6)redislokasyon, 2 tanesinde de( %7,2) son kontrol muayenesinde korkutma testi pozitif olduğu saptandı. Bu hastaların dışındaki hastaların hepsi eski mesleklerinde ve günlükaktivitelerinde çıkık korkusu nedeniyle yapamadıkları aktiviteleri sorunsuz bir şekildegerçekleştirmektedirler.Sonuç : Tekrarlayan travmatik anterior çıkığı olan sporcu olmayan hastalarda başarılıomuz stabilizasyonunun tek ankor ile sağlanabileceği ve bunun hem cerrahi süreyikısaltacağı hem de daha az maliyetli olacağı kanısındayız.Anahtar Sözcük : Anterior instabilite, tek ankor, artroskopik onarım, Bankart lezyon Objective: Arthroscopic stabilization using anchors is the most commonly used method in recurrent traumatic anterior shoulder dislocations recent years. In these dislocations, which are treated arthroscopically, the optimal number of anchors is defined as using three anchors by surgeons. This study aimed to investigate the short-term results of the purse-string method of treatment in non-athletic patients with recurrent traumatic anterior dislocations by using a single anchor.Material - Method: In this study, 28 patients who had recurrent traumatic anterior shoulder dislocations, were arthroscopically stabilized by using a single anchor and purse-string method, and were followed-up for an average period of 14.64 months were examined retrospectively. Of the patients, 27 (96.4%) were males and one (3.6%) was female with a mean age of 25.46 (range: 14-36) years. The distribution of patients in terms of their occupations was as follows: nine (32.1%) were officers (policeman, soldier, and governmental officer), six (21.4%) were students, five were (18%) workers, and eight (28.8%) were dealing with commercial affairs. Eighteen patients (64.2%) were preoperatively diagnosed by MRI and Hill-Sacks lesions that were smaller than 25% were arthroscopically determined. Moreover, a bony Bankart lesion was diagnosed in one (3.6%) patient, ALPSA in three (10.8%) patients, SLAP lesions (18%) in five patients (SLAP1:2, SLAP2:1, SLAP3:2), and biceps degeneration in one (3.6%) patient. Patients were evaluated at their last control visits by the presence of dislocation, Rowe, Constant, and Oxford instability scoring systems.Results: The mean Rowe scores were 24.64 preoperatively, and 90.89 postoperatively. According to the Rowe evaluation scale, the results were excellent in 21 shoulders (75%), good in six shoulders (21.4%), and poor in one shoulder (3.6%). The mean Oxford instability scores were 20.03 and 42.39, preoperatively and postoperatively, respectively. According to this scale, the results were excellent in 23 shoulders (82.1%), good in four shoulders (14.3%), and poor in one shoulder (3.6%). The mean Constant scores were 62 preoperatively and 94.53 postoperatively. According to this scale, the results were excellent in 25 shoulders (89.3%), good in two shoulders (7.1%),and moderate in one shoulder (3.6%). According to statistical analyses, there were significant improvements in all pre- and postoperative scores. Redislocation was determined in one patient (3.6%), and the apprehension test was positive in two patients (7.2%) in the last control visit. All of the patients other than these ones perform the activities smoothly that they could not carry out due to the dislocation fear in their professional and daily activities.Conclusion: We believe that successful shoulder stabilization can be performed in non-athletic patients with recurrent traumatic anterior dislocation by performing a single anchor, and this procedure will both shorten the surgical duration and it will be less costly.Key words: Anterior instability; single anchor; arthroscopic repair; Bankart lesion. 131

Amaç: Bu çalışmada açık redüksiyon ve internal fiksasyon tekniği iletedavi ettiğimiz asetabulum kırıklı hastaların klinik ve radyolojik sonuçlarıdeğerlendirilip, Kısa Form-36 anketi ile hasta yaşam kalitesine etkileriaraştırıldı.Gereç ve yöntem: Ocak 2003 ile Kasım 2012 tarihleri arasında DicleÜniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalında 37hastanın 37 asetabulum kırığı açık redüksiyon ve internal fiksasyon ile tedaviedildi. Hastalar ortalama 3,8 (1-10 gün) gün içerisinde operasyona alındı.Hastaların 30'u erkek, 7'si kadın olup ortalama yaşları 36,4 (17-58) idi. Tümkırıklar kapalı kırıktı. Kırıkların 22'si (%59,5) sağ, 15'i (%40,5) sol kalçayaaitti. Travma mekanizması; 19 hastada araç içi trafik kazası, 5 hastada araçdışı trafik kazası, 8 hastada yüksekten düşme, 3 hastada motosiklet kazasıve 2 hasta basit düşme idi. Hastaların 16'sında eşlik eden ek ortopedikyaralanma mevcuttu. Ameliyat öncesi çekilen grafilerden asetabular kırıklarınJudet ve Letournel'e göre sınıflaması yapıldı. Buna göre kırıkların 22'si(%59,5) basit tip ve 15'i (%40,5) kompleks tip kırık idi. Yirmi hastada (%54,1)posterior, 5 hastada (%13,5) santral, 2 hastada anterior (%5,4) olmak üzeretoplam 27 hastada (%73) travmatik kalça çıkığı tespit edildi. Çıkıklar acilpolikliniğinde kapalı olarak redükte edildi.Bulgular: Hastaların ortalama takip süresi 49,8 (12-117) ay idi.Redüksiyon 32 (%86,5) hastada anatomik (0-1 mm), 3 (%8,1) hastadabaşarılı (2-3 mm), 2 (%5,4) hastada kötü (>3 mm) idi. Matta'nın radyolojikdeğerlendirme kriterlerine göre %78,3 mükemmel ve iyi, %10,8 orta ve%10,8 kötü sonuç görüldü. Klinik değerlendirme kriterlerine (Merle d'Aubigneve Postel) göre toplamda % 67,5 mükemmel ve iyi, %24,3 orta ve %8,1 kötüklinik sonuç elde edildi. Klinik değerlendirme (Merle d'Aubigne ve Postel)sonuçları mükemmele yaklaştıkça Kısa Form-36 yedi alt parametresonuçlarının (Mental Sağlık parametresi hariç) benzer bir şekilde arttığı,radyolojik değerlendirme sonuçları mükemmele yaklaştıkça Kısa Form-36sekiz alt parametre sonuçlarının da benzer bir şekilde arttığı gözlendi.iiiSonuç: Asetabulum kırıklarının tedavisinde uygun zamandaredüksiyon sağlanması, uygun insizyon seçimi ve yeterli cerrahi deneyim iletatmin edici sonuçlar elde edilmiştir. Yaşam kalitesini değerlendirmede KısaForm-36 radyolojik ve klinik sonuçlarla korele ve etkin bir ankettir.Anahtar Sözcük: Asetabulum; cerrahi; kırık; internal/fiksasyon; Objective: In this study, the clinical and radiological results of the patientswith acetabular fractures we treated with the open reduction and internalfixation technique were evaluated. Patient life quality effects was surveyedwith Short Form-36.Material and method: Between January 2003 and November 2012 in DicleUniversity Faculty of Medicine Department of Orthopaedics andTraumatology, 37 acetabulum fracture of 37 patients treated with the openreduction and internal fixation technique. Patients operated average in 3,8days (1-10). Thirty of the patients were male, seven of were female and theaverage age was 36,4 (17-58). All fractures were close. Twenty two (%59,5)of fractures were on the right hip and 15 (%40,5) were on the left hip. Travmamechanism was; in 19 patients traffic accident (in vehicle),5 patients trafficaccident (out vehicle), 8 patients fall from high,3 patients motorcycle accidentand 2 patients simple fall.16 of patients had additional orthopaedic injury.Pre- op acetabular fracture graphics were classified according to Judeth andLetournel. Accordingly 22 (%59,5) of fractures were simple type and 15(%40,5) were complex type. Totally in 27 (%73) patients traumatic hipdislocation were determined, 20 (%54,1) were posterior, 5 (%13,5) werecentral and 2 (%5,4) were anterior. Dislocations were reducted with closereduction technique in emergency service.Findings: Patients average follow up time was 49,8 (12-117) months. In 32(%86,5) patients reduction was anatomic (0-1 mm), 3 (%8,1) patientssuccesful (2-3 mm) and 2 (%5,4) patients bad (>3 mm). According to Matta'sradiologic evaluation criteria; %78,3 excellent and good, %10,8 average and%10,8 bad results had seen. According to clinic evaluation criteria (Merled'Aubigne and Postel) totally %67,5 excellent, %24,3 average and %8,1 badclinic results has achieved. When clinical evaluation (Merle d'Aubigne andPostel) results gets closer to the excellent, a similar increase in the results ofseven sub parameters (except Mental Health parameter) of Short Form-36vand when radiological evaluation results gets closer to the excellent, a similarincrease in the results of eight sub parameters of Short Form-36 had seen.Result: In treatment of acetabular fractures with reduction in proper time,proper incision choosing and sufficient surgical experience satisfactingresults has achieved. To evaluate the life quality, Short Form-36 is aneffective survey that corelated with clinical and radiological results.Keywords:Acetabulum,surgery,fracture,internal/fixation. 136

Giriş: Osteoid osteoma benign bir kemik tümörüdür. Çapı genellikle 20 mm'den küçük olan nidus hastalığın patogenezinden sorumludur. Güncel tedavi yaklaşımı cerrahidir. Cerrahi tedavide nidusun eksizyonu amaçlanır. Bunun için açık ve kapalı pek çok yöntem geliştirilmiştir. Daha yüksek başarı sağlayan ve daha az kemik kaybına sebep olan perkütan eksizyon yöntemleri son yıllarda daha popüler olmuştur.Amaç: Bilgisayarlı tomografi eşliğinde işaretleme ve trephine (yuvarlak uçlu oyucu) ile enblok rezeksiyon yapılan osteoid osteoma olgularının klinik ve radyolojik sonuçlarını değerlendirmektir.Hastalar ve yöntem: Osteoid osteoma tanısıyla 2012-2014 yılları arasında BT eşliğinde perkütan nidus eksizyonu uygulanan 24 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların 18'i (%75) erkek, 6'sı (%25) kadındı. Ortalama yaş 15.3 (aralık 4-27) ve ortalama takip süresi 18.2 (aralık11-25) ay idi. İşaretleme BT eşliğinde K-Teli ile yapıldı. Sonrasında, steril şartlarda işaret teli üzerinden trephine ile enblok rezeksiyon uygulandı. Rezeksiyon sonrası kesi duvarları kürete edildi. Tedavinin etkinliği preop-postop VAS(Görsel Ağrı Ölçeği) ve FPS(Yüz Ağrı Ölçeği) ağrı skorlaması ile değerlendirildi. Kortikal defektin takibi direk grafi ile yapıldı.Bulgular: Hastaların 21'inde başarılı, 3'ünde başarısız sonuç elde edildi. Ağrı şiddeti VAS skalasına göre preoperatif ortalama 7.8, postoperatif ortalama 0.75 olarak bulundu. Nidusun en geniş çapı ortalama 11 mm ölçüldü. İşaretleme süresi ortalama 14 dk, ameliyat süresi ortalama 44.3 dk bulundu. Ortalama hastanede kalma süresi 1.17 gün (aralık 1-2) idi. Olguların % 83'ünde tanı histolojik olarak doğrulandı. Bir hastada operasyondan 3 ay sonra patolojik kırık gelişti. İki hastada enfeksiyon gelişti. İntraoperatif kırık ve nörovasküler yaralanma görülmedi.Sonuç: Osteoid osteoma tedavisinde, trephine ile BT eşliğinde perkütan eksizyon pratik, başarı oranı yüksek, komplikasyon oranı düşük ve yüksek maliyetli ekipman gerektirmeyen ekonomik bir yöntemdir.Anahtar Kelimeler: Osteoid Osteoma, Perkütan Eksizyon, Benign Kemik Tümörü Introduction: Osteoid osteoma is a benign bone tumor. Nidus which its diameter is narrower than 20 mm is responsible for the pathogenesis of the illness. Current treatment approach is surgical treatment. In surgical treatment, nidus excision is aimed. For this aim, many opened and closed methods have been developed. Percutaneous excision method which provides more success and less bone loss has been more popular recently. Purpose: It evaluates the clinical and radiological results of osteoid osteoma facts which accompanied with computerized tomography (CT) by notation and trephine en-block wide resection.Patients and Method: Between 2012-2014 years, 24 patients with Osteoidosteoma diagnosis whom percutaneous nidus excision were applied accompanied with CT were evaluated retrospectively. 18 (%75) of the patient were male and 6 (%25) of them were female. Average age was 15.3 (between 4-27) and average length of follow-up was 18.2 (between 11-25) months. Notation was done accompanied with CT by K-wire. Then, in sterilized environment, en-block wide resection was applied by notation string. After resection cut walls were curettaged. Treatment efficiency was evaluated by preop-postop VAS (Visual Analog Acale) and FPS (Face Pain Scale) pain stocking. Cortical defect follow-up was done by X-ray. Results: in 21 percent of patients successful results and in 3 percent patients unsuccessful results were obtained. According to VAS scale, average preoperative pain level was determined 7,8 and average postoperative pain level was determined 0,75. The widest diameter of nidus was measured 11 mm. Average notation time was 14 minutes; average operation time was 44, 3 minutes. Average time of keeping in hospital determined as 1.17 day (between 1-2). 83 percent of the cases were verified histologically. In one patient, pathological fracture occurred three months after operation. In two patients infection occurred. Intraoperative fracture and neurovascular injury did not occur.Conclusion: In Osteoid osteoma treatment, Percutaneous excision by trephine accompanied with CT is an economical, practical treatment which have high success rate, low complication rate, low cost.Key Words: Osteoid osteoma, Percutaneous Excision, Benign Bone Tumor 109

Amaç: Gelişimsel kalça displazisi tedavisinde Tönnis tip II ve III kalçalarda eklem kapsülü açılmadan, ekstrakapsüler yapıları gevşeterek uygulanan sınırlı açık redüksiyon tekniği yeni bir tedavi şeklidir. Bu çalışmada Tönnis tip II ve III GKD’li hastalarda intraoperatif artrografi eşliğinde posteromedial girişimle sınırlı açık redüksiyon yapılan, konsantrik ve stabil redüksiyon elde edilen hastaların klinik ve radyolojik sonuçları incelendi. Materyal ve Metod: Gelişimsel kalça displazisi nedeniyle posteromedial girişimle eklem kapsülü açılmadan intraoperatif artrografi eşliğinde sadece addüktor longus ve iliopsoas tenotomileri yapılan, takip süresi en az 18 ay olan Tönnis tip II ve III kalça çıkıklı 27’si kız, 3’ü erkek toplam 30 hastanın 37 kalçası çalışmaya dahil edilerek retrospektif olarak incelendi. Hastaların; preoperatif, postoperatif ve son kontrol asetabuler indekslerine, McCay klinik değerlendirme kriterlerine, radyolojik değerlendirmelerine, Kalamchi-MacEwen değerlendirme sistemine göre aldıkları skorlara bakıldı ve sekonder asetabuler girişim gereksinimleri bakımından değerlendirildi. Olgularımızda sekonder asetabuler displazi kriterleri ile hastaların sekonder asetabuler girişim ihtiyacı Shenton-Menard hattının kırılmasına, redüksiyondan 2 yıl sonra asetabuler indeksin 35° ve daha yüksek olmasına ve asetabuler kaşın (sourcil) yukarıya doğru eğimli olmasına göre belirlendi. Bulgular: Hastaların en küçüğü 5 aylık, en büyüğü 23 aylık olup yaş ortalaması 12.36 ay idi. Takip süresi en az 18 ay, en fazla 43 ay olup ortalama 24.53 ay idi. Otuz yedi kalçanın preoperatif asetabuler indeks açı ortalaması 34,5135 (±4,574), postoperatif asetabuler indeks açı ortalaması 27,7297 (±4,433), son kontrol asetabuler indeks açı ortalaması 23,0541 (±5,328) olup, dönemlerdeki tekrarlanan açısal değerler istatistiksel olarak anlamlı değişim göstermiştir (F=85,00 ; p

Transtibial teknik ön çapraz bağ (ÖÇB) cerrahisinde en sık uygulanan yöntemdir. Ancak diz anatomisi ve biyomekaniğinin daha iyi anlaşılmasıyla birlikte son zamanlarda ÖÇB'nin anatomik rekonstrüksiyonu önem kazanmıştır. Bu çalışmada artroskopik üçlü portal teknik ile tek bant anatomik ÖÇB rekonstrüksiyonu (ÖÇBR) uyguladığımız olguların fonksiyonel sonuçlarını değerlendirdik.ÖÇBR uygulanan 27 hasta (bir kadın, 26 erkek; ortalama yaş 26.7 yıl; dağılım 17-34 yıl) çalışma grubunu oluşturdu. Tüm hastalara artroskopik üçlü portal anatomik rekonstrüksiyon tekniği ile hamstring otogrefti ve endobutton CL kullanılarak ÖÇBR uygulandı. Hastaların ameliyat öncesi ve sonrası değerlendirilmelerinde şikâyet, fizik muayene, IKDC, Lysholm, Tegner ve Cincinnati değerlendirme skalaları, eklem hareket açıklıkları, uyluk atrofisi, tek bacakla atlama testi kullanıldı. Greftin anatomik yerleşimini değerlendirmede Fu ve ark.'nın önerdiği radyolojik kriterler kullanıldı. Ortalama takip süresi 11.4 ay (dağılım 6-16 ay) idi.IKDC skorlama sistemine göre hastaların tamamı ameliyat öncesi C ve D gurubunda iken ameliyat sonrasında %85'i A ve B gurubundaydı. Hastaların Lysholm ve Cincinnati skoru ortalaması ameliyat öncesinde sırayla 49 ve 9.7, ameliyat sonrasında ise 92 ve 28.1; Tegner aktivite düzeyi ortalaması travma öncesi 7.3, ameliyat öncesi 1.5, son kontrolde 6.1 olarak saptandı. Radyografik değerlendirmede 23 hastada (%85) greftin anatomik olarak yerleştirildiği görüldü.Üçlü portal teknikle ÖÇBR; greftin anatomik yerleşimine imkan sağlayarak erken dönemde başarılı sonuçlar vermektedir.ANAHTAR SÖZCÜKLER: Ön çapraz bağ, anatomik rekonstrüksiyon, artroskopik, üçlü portal teknik, greft, tünel. Transtibial technique is the most common method which is used in anterior cruciate ligament (ACL) surgery. However the anatomic reconstruction has gained importance in recent years with a better understanding of anatomy and biomechanics of the knee. In this study we evaluated the functional results of the patients treated with single bundle anatomic ACL reconstruction using three portal technique.The study included 27 patients (one female, 26 males; mean age 26.7 years; range 17 to 34) with ACL injury. All patients uderwent arthroscopic anatomic ACL reconstruction with three portal technique using hamstring autograft and endobutton CL. Patients were evaluated according to their complaints, physical examination, IKDC, Lysholm, Tegner and Cincinnati scales, range of motion, thigh atrophy, one leg jumping test and both preopatively and postoperatively. The anatomic placement of grafts were assessed using the radiological critera of Fu et al. The mean follow-up period was 11.4 months (range 6-16).According to IKDC score system all the patients were group C and group D preoperatively, and %85 were group A and B at the latest folluw-up. The average Lysholm and Cincinnati scores were 49, 9.7 and 92, 28.1 preoparatively and postoperatively, respectively. Tegner activity level score was 7.3 preinjury, 1.5 preoperatively and 6.1 at latest follow-up. Radiological evaluation revealed that anatomical graft placement were obtained in 23 (%85) patients.ACL reconstruction with three portal technique, can allow anatomic graft placement and give succesfull results in early period.KEYWORDS: Anterior cruciate ligament, anatomic reconstruction, arthroscopic, three portal technique, graft, tunnel. 103

Amaç: Kapalı Redüksiyon ve yivli k-teliyle Perkutan Fiksasyon (KR-PF) yenibir teknik olup yaygın kullanılmamaktadır. Çalışmamızda Açık Redüksiyonplakvidayla İnternal Fiksasyon (AR-İF) tekniği ve KR-PF tekniğiyle tedaviedilen hastaların klinik ve radyolojik sonuçları karşılaştırıldı.Gereç ve yöntem: Haziran 2008 ile Aralık 2012 tarihleri arasında, DicleÜniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalında,deplase eklem içi kalkaneus kırığı nedeniyle AR-İF ve KR-PF tekniğikullanılarak, 50 hastanın 64 ayağı opere edildi. Hastalar ortalama 4.3 gün (1-13 gün) içinde ameliyata alındı. Bunlardan 27 kırığa (%42.2) AR-İF tekniği(Grup I), 37 kırığa (%57.8) KR-PF tekniği (Grup II) uygulandı. Grup I'in 16'sıerkek, 4'ü kadın olup yaş ortalaması 30.0 idi. Grup II'nin 17'si erkek, 13'ükadın olup yaş ortalaması 26.6 idi. Sanders kırık sınıflamasına göre Grupl'deki 23 kırık (%35.9) Sanders tip III, 4 kırık (%6.3) Sanders tip IV idi. GrupII'deki kalkaneus kırıklarının 2'si (%3.1) Sanders tip II, 21'i (%32.8 ) Sanderstip III, 14'ü (%21.9) Sanders tip IV idi. Hastaların ameliyat öncesi ve sonrasıBöhler açıları ölçülüp, klinik değerlendirme AOFAS Arka Ayak SkorlamaSistemine göre yapıldı.Bulgular: Hastaların ortalama takip süresi 32.5 ay (10-54) idi. Kırık tipi ileklinik sonuçlar arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir ilişki vardı (p=0.017).Grup I'in ameliyat öncesi ortalama 7.59º (-22º_28º) olan Böhler açısı ameliyatsonrası 21.03º (8º_36º), Grup II'nin ameliyat öncesi ortalama 0.70º (-36º_20º)olan Böhler açısı ameliyat sonrası 16.94º (-18º_36º) saptandı. Grup I'deBöhler açısının daha iyi restore edildiği fakat fonksiyonel sonuçlar açısındanGrup II ile arasında anlamlı bir fark olmadığı görüldü (p>0.05). Böhleraçısındaki düzelmeyle memnun edici klinik sonuçlar arasında pozitif birkorelasyon vardı (Grup I,p=0.004; Grup II,p=0.013). Böhler açısının tekbaşına klinik sonuçlara etkisinin sınırlı olduğu görüldü (p=0.001). OrtalamaAOFAS skoru Grup I'de 89.8 puan, Grup II'de 85.4 puan olup, gruplararasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark görülmedi (p>0.05).iiiSonuç: Eklemi içi deplase kalkaneus kırıklarında AR-İF tekniğinin memnunedici klinik sonuçlar açısından daha üstün olduğu söylenebilir. Ancakyaptığımız çalışmada KR-PF tekniğiyle elde ettiğimiz klinik sonuçların AR-İFtekniğiyle kıyaslanabilir olması, ayrıca düşük yumuşak doku hasarı, daha azkomplikasyon oranı, travma yükünü arttırmadan kısa sürede uygulanabilirolması açısından, doğru seçilmiş hasta gruplarında (eşlik eden hastalıklardanötürü daha kötü iyileşme potansiyeli olan hastalar, ek sistem yaralanması vebirden çok kırığı olan hastalar) KR-PF'nun etkili bir tedavi tekniği olduğunudüşünmekteyiz.Anahtar Sözcük: Kalkaneus; deplase; kırık; kapalı; perkutan. Objective: `Close reduction & percutanous fixation with K wire` (CR-PF)technique is new and not common in use. In our study clinic and radiologicresults of patients treated with `Open reduction & internal fixation with plateand screw` (OR-IF) and CR-PF are compared.Material and method: Between June 2008 and December 2012, in DicleUniversity Faculty of Medicine Department of Orthopaedics andTraumatology, using OR-IF and CR-PF for displaced intraarticular calcaneusfracture, 64 feet of 50 patients are operated. Patients operated average in 4.3days (1-13). In 27 fracture (%42,2) OR-IF technique (Group I) and in 37fracture (%57,8) CR-PF technique (Group II) applied. Group 1 had 16 male, 4female patients and the average age was 30. Group 2 had 17 male, 13female patients and the average age was 26.6. According to Sandersfracture classification 23 fracture in Group 1 (%35.9) were Sanders type III, 4fracture (%6.3) were Sanders type IV. Two of calcaneus fractures in Group II(%3.1) were Sanders type II, 21 (%32.8) were Sanders type III, 14 (%21.9)were Sanders type IV. Patients pre and post op Böhler angles' measured andclinical evaluation made according to AOFAS Hind Foot Score System.Findings: Patients average follow up time was 32,5 months (10-54). Therewas statistically significant relationship between fracture type and the clinicresults (p=0.017). Group I's pre op average 7.59 (-22_28) degrees of Böhlerangle was post op 21.03 (8-36), Group II's pre op average 0.70 (-36_20)degrees of Böhler angle was post op 16.94 (-18_36) determined. Group I hasbetter restoration in Böhler angle but as the functional results there was not asignificant difference between Group II (p>0,05). The improvement in Böhlerangle has a positive corelation with satisfactional clinical results (GroupI,p=0.004; Group II,p=0.013). Böhler angle was found to be only a limitedeffect on clinical results alone (p=0,001). Average AOFAS score was 89.8points in Group I, 85.4 points in Group II and there was not a statisticallysignificant difference between the groups (p>0,05).vResult: It can be said that in treatment of intraarticular displaced calcaneusfractures, OR-IF technique is a better way for satisfactional clinical results.However in this study the clinical results that we achieved with CR-PFtechnique to be comparable with OR-IF technique, also lower soft tissuedamage, lower complication ratio and applicability in less time to minimizethe increase of the trauma effect, we think that in properly chosen patientgroups (patients with lower recovery potential because of accompanyingdiseases, patients with additional system injuries and multipl fractures) CRPFtechnique is an effective treatment technique.Keywords: Calcaneus; displaced; fracture; closed; percutan 101

Amaç: Yeni bir yöntem olan minimal invaziv teknikle kilitli plaklarla osteosentezin açık tibia kırıklarındaki uygulama sonuçlarını, kaynama oranlarını , enfeksiyon görülme oranlarını, kaynamama oranlarını değerlendirmek istedik.Hastalar ve yöntem : Bu çalışma kapsamına mart 2008 ile aralık 2009 tarihleri arasında açık tibia kırığı nedeniyle Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji anabilim dalına başvuran kilitli plakla indirek redüksiyon tekniği kullanılan ve yeterli takibi yapılabilen 41 hasta çalışmamıza dahil edildi.Hastaların ortalama takip süresi 18' ay dı (dağılım 12-30 ay). Hastaların hastanede kalış süreleri ortalama 6.04 gündü ( dağılım 3-11 gün). Hastaların 32 si erkek (% 78), 9' u kadın (% 22)' dı. Hastaların ortalama yaşı 31,68±10,7 di.(dağılım 16-64). Açık tibia kırıklı hastalarımız Gustillo-Anderson sınıflamasına göre sınıflandırıldı. Buna göre 13 (% 31,7) kırık Tip I, 21 (% 51,2) kırık Tip II , 6 (% 14,6) kırık Tip IIIA, 1 (% 2,4) kırık Tip III C olarak değerlendirildi.Bulgular: Çalışmaya dahil ettiğimiz 41 hastanın 38' inde (%92,7) tam kaynama, 3' ünde (%7,3) kaynama gecikmesi görüldü.Tip I açık kırıklı tüm hastalarımızda tam kaynama görüldü. Tip II açık kırıklı hastaların 18' inde(%85,7) tam kaynama , 3' ünde (%14,3) kaynama gecikmesi görüldü. Tip III açık kırıkların tamamında tam kaynama görüldü. Hastalarımızın 2'sinde (% 4,9) plak yetmezliği gelişti. 39 (% 95,1) hastada plak yetmezliği gelişmedi. Plak yetmezliği gelişen hastaların açık kırık tipine göre değerlendirilmesinde; 13 Tip I açık kırıkta plak yetmezliği görülmezken ,21 Tip II açık kırıktan 2' sinde (%9,5) plak yetmezliği görüldü. Bu da plak yetmezliği yönünden açık kırık tipi arasında istatistiksel olarak anlamlı (p=0.001) fark olduğunu gösterdi.Hastalarımızın 10' unda (% 24,4) yüzeyel enfeksiyon görüldü. Bir (% 2,4) hastamızda derin doku enfeksiyonu gelişti. Bir (%2,4) hastamızda osteomiyelit gelişti.Sonuç: Açık tibia kırıklarının kalıcı tedavisinde elde ettiğimiz sonuçlar ışığında minimal invaziv teknikle kilitli plaklama; İMÇ'lerle beraber düşük enfeksiyon ,yüksek kaynama oranı ve düşük kaynamama oranları nedeniyle güvenilir bir yöntemdir. Objective: A new minimally invasive technique is a method of implementation results locked plate open tibia osteosynthesis plaques, union rates, infection rates seen, wanted to assess the rate of nonunion.Patients and methods: This is included in the study between March 2008 and December 2009 because of open tibia fractures admitted to the Dicle University Medical Faculty Orthopaedics and Traumatology department locked plate indirect reduction technique can be used and adequate follow-up study of 41 patients were included.The mean follow-up period in 18 months di (range 12-30 months). Mean duration of hospital stay, 6:04 days (range 3-11 days). 32 patients were men (78%), 9 'u women (22%) It was. The mean age was 31.68 ± 10.7. (range 16-64). Open tibial fractures, patients were classified according to Gustillo-Anderson classification. Accordingly, 13 (31.7%) fractures type I, 21 (51.2%), fracture type II, 6 (14.6%), fracture type III, 1 (2.4%) fractures were type III CResults: Of the 41 patients included in our 38 'patients (92.7%) complete union of the 3' patients (7.3%) delayed union görüldü.Tip I open fractures, all patients showed complete union. Patients with type II open fractures in 18 patients (85.7%) complete union, 3 of the patients (14.3%) and delayed union. Type III open fractures seen in all the full union. In 2 patients (4.9%) developed plaque failure. 39 (95.1%) patients developed plaque failure. Record the type of failure, according to the evaluation of the patients with open fractures, 13 Type I open fractures were observed plate failure, 21 type II open fracture 2 patients (9.5%) showed plaque failure. This type of open fracture in terms of plate failure as a statistically significant (p = 0.001) showed the difference.Patients in 10 (24.4%) were superficial infection. One (2.4%) patient developed a deep tissue infection. One (2.4%) patient developed osteomyelitis.Conclusion: In light of our results in the treatment of open tibia fractures in a minimally invasive technique permanently locked plating; İMÇ'lerle with the low infection rates because of high union rate and low non-union is a reliable method. 90

Amaç: GKÇ'nin 1-3 yaş arasında tedavisi, özellikle pelvik osteotominin hangi yaştan sonra tedaviye eklenmesi gerektiği tartışmalıdır. Çalışmamızda 1-3 yaş arasında GKÇ olan ve sadece anterior açık redüksiyonla tedavi edilen hastaların sonuçları incelendi ve yetersiz asetabuler gelişim ve sekonder asetabuler girişimle tedavi yaşı arasındaki ilişki araştırıldı.Materyal ve Metod: Yürüme sonrası, anterolateral yaklaşımla açık redüksiyon uygulanan, takip süresi en az 2 yıl olan, Tönnis grade III ve IV kalça çıkıklı 53 hasta (70 kalça) çalışmaya dahil edildi. Tedavi yaşına göre (18 ay öncesi grup I ve sonrası grup II) gruplandırıldı ve her iki grup radyolojik ve fonksiyonel sonuçlar ve sekonder asetabuler girişim ihtiyacı bakımından karşılaştırıldı. Olgularımızın fonksiyonel durumu modifiye Trevor skorlamasına göre değerlendirildi. Sekonder asetabuler displazi tanısı ve hastaların sekonder asetabuler girişim ihtiyacı Shenton-Menard hattının kırılmasına, redüksiyondan 2 yıl sonra asetabuler indeksin 35° ve daha yüksek olmasına ve asetabuler kaşın (sourcil) yukarıya doğru eğimli olmasına göre belirlendi.Bulgular: Grup I'de 29 kalça (ortalama yaş 16,09 ay), grup II'de 41 kalça (ortalama yaş 23,1 ay) vardı ve ortalama takip süresi 48,9 aydı. Modifiye Trevor skoruna göre grup I'de 23 kalçada mükemmel (%79,3), 6 kalçada iyi (%20,7), grup II'de 30 kalçada (%73,2) mükemmel, 10 kalçada (%24,4) iyi ve 1 kalçada (%2,4) orta sonuç alındı ve sonuçlar arasındaki fark anlamlı değildi (p>0,05). Grup I'de 11 kalçada (%37,9), grup II'de ise 16 kalçada (%39) yetersiz asetabuler gelişim saptandı ve yetersiz asetabuler gelişim ve sekonder asetabuler girişim ihtiyacı bakımından gruplar arasında fark yoktu (p>0,05).Sonuç: GKÇ'de, yetersiz asetabuler gelişim ve sekonder asetabuler girişim ihtiyacı bakımından 18 ay öncesi ve sonrası tedavi edilenler arasında fark saptanmadı. Bu sonuçlara göre redüksiyonun 18 aydan önce yapılması yeterli asetabuler gelişimi her zaman sağlamamakta ve redüksiyonu 18 aydan sonra yapılan hastalarda da her zaman sekonder asetabuler girişim ihtiyacı olmamaktadır. GKÇ'nin 1-3 yaş tedavisinde, açık redüksiyonla birlikte primer asetabuler girişim kararı, hastanın 18 aydan küçük veya büyük oluşuna göre değil, stabiliteye göre verilmeli ve asetabuler gelişim açısından her hasta yakın takip edilmelidir. Objective: Particularly adding pelvic osteotomy in treatment of developmental dysplasia of the hip (DDH) in the ages of 1 and 3 years is still controversial. Our goal is to determine the correlation between the failure of acetabular development and the age of treatment with secondary acetabular intervention (SAI) in the 1-3 year-old children who had DDH and treated only with anterior open reduction.Materials and Methods: The study participants consisted of 53 patients (70 hips) with Tönnis grade III and IV DDH who had undergone anterolateral open reduction after walking and followed up at least two years. Patients divided in two groups according to age (18 months younger group I and older group II) in which they had been operated. Groups were compared in terms of radiologic and functional results and the need for SAI. The functional outcomes of cases were evaluated by the modified score system of Trevor (MSST). Secondary acetabular dysplasia and the need for SAI are decided by fracture of Shenton-Menard line, acetabular index of 35 degrees or higher two years after reduction and the upward slope of acetabular sourcil.Results: After a follow-up of 48,9 months on average, radiological and clinical results were noted in group I ( n=29, average age 16,09 months) and group II ( n=41, average age 23,1 months). The results were scored by the MSST. Excellent (79,3%), good (20,7%) results in Group I and excellent (73,2%), good (24,4%), fair (2,4%) results in Group II were obtained. The differences between groups were not significantly meaningful (p>0,05). 11 (37,9%) and 16 (39%) failure of acetabular development were found in Group I and II respectively. There were no differences between two groups with respect to failure of acetabular development and the need for secondary acetabular intervention (p>0,05).Conclusion: There was no difference in treatment between patients with DDH younger than 18 months and those older than 18 months in terms of poor acetabular development and secondary acetabular intervention. According to these results, open reduction which is done before 18 months does not always need acetabular development; in those who underwent surgery after 18 months don't always need secondary acetabular intervention as well. Decision of primary acetabular intervention with open reduction based on the stability not according to patients whether are smaller than 18 months or older than 18 months and every patient should follow up the regarding acetabular development. 78

Çalışmamızda kanüllü vida ve DHS fiksasyonu uyguladığımız femur boyun kırıklı olguların sonuçlarını değerlendirdik. Eylül-2005 / Kasım-2009 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniğine femur boyun kırığı nedeni ile başvuran 38 olgu değerlendirildi. Bu olgulardan 20'si kanüllü vidalarla, 18'i DHS ile tedavi edildi.Hastaların 16'sı (% 42,1) kadın, 22'si (%57,9) erkekti ve ortalama yaşları 37,13(17-64) idi. Garden sınıflamasına göre olgulardan 6'sı (%15,8) Garden Tip I, 6'sı (%15,8) Garden Tip II, 15'i (%39,5) Garden Tip III ve 11'i (%28,9) Garden Tip IV idi. Takip süreleri ortalama 18,05 (2-57) ay idi. Tüm olgular ortalama 3,8 (1-X) günde operasyona alındı. Hastalar Salvati-Wilson kalça değerlendirme skoruna göre ağrı, yürüme ve fonksiyon yönünden değerlendirildi. Grupların ayrıca avasküler nekroz, kaynamama ve yetmezlik gibi komplikasyonlar nedeniyle revizyona gidişleri değerlendirildi. DHS grubunda Salvati-Wilson kalça eklemi değerlendirme kriterine göre hastalarımızın 8 (%44,4)'i çok iyi, 5 (%27,8)'i iyi, 5 (%27,8)'i orta olarak değerlendirildi. Bu gruptaki hastaların 9'unda (%50) revizyon ihtiyacı gerekti. Kanüllü vida grubunda Salvati-Wilson kalça eklemi değerlendirme kriterine göre hastalarımızın 13 (%65)'ü çok iyi, 5 (%25)'i iyi, 2 (%10)'si orta olarak değerlendirildi. Bu gruptaki hastaların 7'sinde (%35) revizyon ihtiyacı gerekti.Femur boyun kırıklarında multipl kanüllü vida ile tespit ve DHS ile tespit yöntemlerini karşılaştırdığımızda, sonuçlar bazında anlamlı bir fark olmadığını gördük. In the present study the outcome of the patients with femoral neck fractures who treated cannulated screws and dynamic hip screw-plate. We evaluated 38 cases between September (2005) to June (2009), that admitted to Orthopaedics and Traumatology Clinic of Medical Faculty of Dicle University because of a fracture of the femural neck. Twenty of them were fixed with cannulated screws whereas eightteen of them were fixed with dynamic hip screw (DHS).There were 16 female (42,1 %) and 22 male (57,9 %). The average age was 37,13 (17-64). Distribution of fractures according to Garden classification was 6 (%15,8) type I, 6 (%15,8) type II, 15 (%39,5) type III and 11 (%28,9) type IV. Average follow up period was 18,05 months (2-57). The mean time between the injury and the operation was 3,8 days (1-X). Pain, walking and function were rated on a ten-point scale using the Salvati-Wilson hip rating system. Groups also avascular necrosis, nonunion and failure such as complications due to, going to the revision were evaluated. In the DHS group, according to Salvati-Wilson of the hip joint the evaluation criteria of our eight patients (44.4%) were very good, five (27.8%) were good, five (27.8%) were evaluated as fair. 9 patients in this group of patients (50%) required revision was needed. At cannulated hip screw group, according to the Salvati-Wilson evaluation criteria, 13 of our patients (65%) were very good, 5 (25%) were good, two (10%) have been assessed as medium. 7 of the patients in this group (35%) required revision was needed.In femoral neck fracture compare with multiple cannulated screws detection methods and with DHS detection methods, the basis of the results we see no significant difference. 96

Torakolomber omurga yaralanmalarının tedavisinde hastaların dikkatli bir şekilde değerlendirilmesi ve kemik, yumuşak doku ve sinir yapılarının yaralanma mekanizmalarının ayrıntılı bir şekilde bilinmesi gerekmektedir. Hastanın ilk değerlendirmesi klinik ve radyolojik incelemeyle başlar. Radyolojik değerlendirme direk grafileri ve daha ileri görüntüleme yöntemleri olan bilgisayarlı tomografi, myelografi ve manyetik rezonansı kapsar. Klinik değerlendirme genel travma muayenesini ve ayrıntılı yüzeyel omurga ve nörolojik muayeneyi içerir. Spinal enstrümentasyon sistemlerindeki gelişmelere rağmen çoğu omurga yaralanması cerrahi dışı yöntemlerle tedavi edilmektedir. Cerrahi tedaviler instabil kırıkları stabil kırıklardan ayırmaya çalışan sınıflandırma sistemleri ışığında planlanır. Cerrahi tedavi omurga stabilitesini sağlamayı, nörolojik tablonun daha iyiye gitmesini ya da mevcut durumun korunmasını ve hastanın hızla günlük yaşama dön¬mesini amaçlar. Bu nedenle bizde füzyonsuz posterior enstrumantasyon uyguladığımız torakolomber kırıklarının hastalarımızın geç dönem sonuçlarını araştırdık ve sonuçlarını çok yeterli bulduk. A detailed evaluation of patients and complete understanding of mechanism of bone, soft tissue and nerve injury mechanism is essential for treatment of thoracolumbar spine injuries. The initial evaluation begins with clinical and radiologic assessment. Radiologic evaluation includes both plain radiography and advanced imaging methods like computed tomography, myelography and magnetic resonans imaging. Clinical evaluation includes both the general trauma examinations and detailed local spine and neurologic examina-tion. Despite the advances in spinal instrumentation systems majority of the patients with thoracolumbar spine injuries are treated nonoperatively. More aggressive treatments are guided by the classification systems that tries to distinguish between stabile and instabile fractures. The aim of the treatment is to provide spinal stability, im-provement or protection of the neurologic status of the patient and allowing rapid ambulation. So we search late results of posterior instrumentation without fusion for surgically treated fractures of the thoracolumbar spine and we found the results very satisfactory. 74

Amaç: Kliniğimizde diz medial kompartman osteoartriti nedeni ile medial açık kama osteotomisi uygulanmış olan hastaların, erken ve uzun dönem sonuçları ve bu sonuçların, patellar tendon uzunluğu ve açısal değişimlerle (femorotibial açı, tibial slope vb.) ilişkisini radyolojik ve klinik sonuçlar yönünden değerlendirmek istedik. Hastalar ve Yöntem: MAKO uygulanan 32 hastanın 25’i çalışmaya alındı. Çalışmaya dahil edilen 25 hastanın 26 dizi değerlendirildi. Hastaların tümü kadın ve yaş dağılımı en küçük 46 ve en büyük 66 olmak üzere ortalama 57,04 yıl idi. 25 hastanın takip süreleri göz önüne alınacak şekilde minimum takip süresi 8 ay ve maksimum 69 olmak üzere ortalama 25,4 ay idi. Radyolojik olarak femorotibial açı, femoral kondil - tibial plato açısı, femoral kondil - femoral şaft açısı, tibial plato - tibial şaft açısı, tibial eğim açısı ve patellar indeks oranları (Insall - Salvati, Blackburne - Peel, Caton indeks) preoperatif, postoperatif( 3.ay) ve son takip grafilerinde ölçüldü. Osteoartritin derecesi artroskopik olarak Outerbridge yöntemi, radyolojik olarak da Ahlback yöntemi ile değerlendirildi. Klinik değerlendirmede HSS (Hospital for Special Surgery), WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities Index of Osteoarthritis) ve VAS (Visual Analogue Scale) skorlama sistemleri kullanılarak yapıldı. Bulgular: MAKO yapılan hastalarda femorotibial açıdaki değişimin anlamlı olduğunu ve bunun klinik skorları olumlu yönde etkilediğini gördük. Zaman içinde femorotibial açıda korreksiyon kaybı olduğunu ve bununda HSS skorunu olumsuz yönde etkilediğini tespit ettik. Hastalarda postoperatif patellar indeks oranlarında belirgin derecede azalma ve tibial eğimde anlamlı artış mevcut idi. Fakat bu değişimlerin HSS skorları üzerine etkisinin olmadığını tespit ettik. Yaşın ve preoperatif osteoartrit derecesinin hastalarımızın skorlarını etkilemediğini gördük. Hastalarımız’daki HSS, WOMAC ve VAS skorlarındaki artışlar anlamlıydı. Sonuç: Medial açık kama osteotomi tekniğinin, varus gonartrozu olan osteotomi kriterlerine uyan hastalarda tercih edilebilecek bir yöntem olduğunu düşünmekteyiz. Anahtar kelimeler: Yüksek tibial osteotomi, medial açık kama osteotomisi, radyolojik değerlendirme, klinik değerlendirme. Objective: Our aims were to evaluate short and long term results of osteotomy, and how patellar tendon length and angle alternations ( femorotibial angle, tibial slope angle like..) effects results clinically and radiologically for the patients who were treated for medial compartment osteoarthritis by medial opening wedge osteotomy(MOWO) in our clinic. Patients and methods: We treated 32 patients with high tibial osteotomy and 25 of them included our study. 26 knees of 25 patients investigated in this study. All patients are women and their average age were 57,04 years ( min. 46- max. 69). Average follow up period of 25 patients were 25,4 months (min. 8- max. 69 months). Radiologically femorotibial angle, femoral condyle - femoral shaft angle, femoral condyle - tibial plateau angle, tibial plateau – tibial shaft angle, tibial slope angle and patellar index ratios (Insall - Salvati, Blackburne - Peel, Caton index) were measured on preoperative, postoperative(3.month) and last follow up radiographs. Arthrosis were evaluated arthroscopically and radiologically according to Outerbridge classification and Ahlback classification. HSS, WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities Index of Osteoarthritis) and VAS (Visual Analogue Scale) scoring systems were used for the clinical evaluation. Results: Changes of femorotibial angle at the MOWO done patients were statistically significant and this changes effects clinical scores positively. As time goes by correction loss occured at the femorotibial angle and this loss effects HSS scores negatively. Postoperatively, patellar index ratios were decreased and tibial slope angle were increased significantly. However, these changes were not effects HSS scores statistically. Preoperative osteoarthritis severity and age were not effects our patients clinical scores. HSS, WOMAC and VAS scores increased significantly in our patients. Conclusion: We believe that medial opening wedge osteotomy technique is preferrable for the patients who are suitable for osteotomy criterias and have varus gonarthrosis. Keywords: High tibial osteotomy, medial open wedge osteotomy, radiologic evaluation, clinical evaluation.

Çalışmamızda kliniğimizde 1996-2007 yılları arasında en küçüğü 2 en büyüğü 10 yaşında olan tek aşama kombine tedavi uyguladığımız 72(95 kalça) hastayı inceledik.Hastaların hepsine tek aşama kombine prosedür( salter osteotomisi,femoral kısaltma ve açık redüksüyon) uygulandı.Hastalar Grup A( bilateral) ve Grup B (uni lateral ) olarak iki gruba ve gruplarda kendi içinde 5 yaş öncesi ve sonrası tedavi edilenler diye iki gruba ayrıldı.Grup A'da ortalama takip süresi 4.1 yıl, Grup B'de 4.9 yıldır.Modifiye Trevor Skorlama sistemine göre Grup A'da 30 kalça iyi ,8 kalça iyi ,6 kalça orta ,2 kalça kötü sonuç ; Grup B'de 28 kalça iyi ,15 kalça iyi ,6 kalça orta sonuç olarak değerlendirildi. Grup A'da 1 ,Grup B'de 4 hastada 1.5 cm den fazla ekstremite uzunluk eşitsizliği mevcuttu. Grup A'da 14 kalçada Grup B'de 30 kalça da osteonekrozis mevcuttu.Biz her iki grupta da 5 yaş öncesi tedaviye başlananlarda 5 sonrasına göre sonuçların daha iyi olduğunu bulduk. The surgical treatment of patients with neglected developmental dysplasia of the hip (DDH) has been the subject of controversy. We asked if age affected outcome in patients with neglected DDH with unilateral or bilateral dislocation who underwent one-stage combined procedures. We retrospectively reviewed the results of 72 patients (51 hips) treated with a one-stage combined pro¬cedure consisting of open reduction, pelvic osteotomy, and femoral shortening. The average age at the time of surgery was 4.8 years for Group A (bilateral dislocation, 22 hips) and 5.4 years for Group B (unilateral dislocation, 29 hips). Mean followup was 4.1 years for Group A and 4.9 years for Group B. According to the modified score system of Trevor et al, 30 hips rated excellent, 8 were good, 6 were fair and 2 were poor in Group A; the ratings were 28, 15, and 6 hips respectively in Group B. Four patients had a limb-length discrepancy of approximately 1.5 cm in Group B and one hip in Group A. Fourteen hips in Group A and 30 hips in Group B had osteonecrosis of varying severity. Our data suggest the outcomes of the children who were 5 years or younger in Group A and Group B were better. 79

Amaç: Bu çalışmada geriatrik hastalarda lökomotor sorunların ve kalça artroplastisinin (çimento kullanılan) pulmoner fonksiyonlar üzerine etkisi araştırıldı. Hastalar ve yöntem: Artroplasti planlanan yaklaşık 100 geriatrik hastaya solunum fonksiyon testleri uygulanmaya çalışıldı. Hastaların yarısıyla kooperasyon sağlanabildi. Preoperatif, postoperatif ilk hafta, 3. ve 6. aylarda test sonuçları 30 hastada elde edilebildi. Çalışma bu 30 hasta ile yapıldı. Hastalar 61–88 yaş arasında 18 bayan, 12 erkek hastadan oluşmaktaydı. Hastalara endikasyonlarına göre modüler, bipolar ve total eklem artroplastisi uygulandı. Preoperatif, postoperatif ilk hafta, 3. ve 6. aylarda solunum fonksiyon testlerinde vital kapasite (VC), zorlu vital kapasite (FVC), 1. saniyedeki zorlu ekspiratuar hacim (FEV1 ), FEV1 / FVC, FVC’ nin orta fazındaki ortalama zorlu (FEF25– 75 ) ve zirve ekspiratuar (PEF) akım oranları ölçüldü ve kaydedildi. Bu değerler aynı yaş, kilo ve boyda sağlıklı bireylerde beklenen değerlerin yüzdelikleri haline çevrildi. Hastaların kalça skorları Harris (modifye) kalça skalasına göre ölçüldü 3. ve 6. aylardaki değerler kaydedildi. İstatistikî değerlendirme için SPSS paket program kullanıldı. Bulgular: Hastalarda klinik olarak solunum sıkıntısı olmamasına rağmen elde edilen fonksiyon testleri verilerine göre kombine (restriktif+obstrüktif) tipte bir pulmoner patolojinin mevcut olduğu görüldü. Preoperatif, postoperatif, 3. ve 6. aylardaki değerler istatistikî olarak karşılaştırıldı. Postoperatif dönemde test sonuçları kötüye gitti fakat sonraki dönemde lökomotor sorunun çözülmesi, mobilizasyon ve rehabilitasyon sayesinde istatistikî olarak anlamlı olan bir düzelme tespit edildi. Sonuç: Lökomotor sistem sorunları neden oldukları ağrı ve immobilizasyonla yaşlı hastada solunum fonksiyonlarını olumsuz yönde etkilemektedir. Artroplastik cerrahininde pulmoner sistem üzerinde olumsuz etkileri vardır. Fakat lökomotor problemin uygun bir şekilde çözümü ve yaşam aktivitelerinin geri kazanılması solunum fonksiyonlarını da olumlu yönde etkiler. Object: İn this study; locomotor complaints and affect of arthroplastic (use of cement) surgery researched on pulmonary functions of geriatric patients. Patients and method: Respiration function test have performed on approximately 100 geriatric patients who planned artroplastic surgery. Half of the patients have cooperated. Preoperative, postoperative at first week, in 3rd and 6th months test results have received on 30 patients. Study has carried out with this 30 patients. The patients were between 61 to 88 age group, as 18 female and 12 male. According to indications, modular, bipolar and total joint arthroplasty has applied to patients. Respiration function tests; vital capacity (VC), forced vital capacity (FVC), in one second forced expiratory volume (FEV1 ), , FEV1 / FVC, FVC mid phase average(FEF25–75 ) and peak expiratory (PEF) current (flow) ratios has measured and registered in Preoperative, postoperative first week 3rd and 6th months. These values have converted in to percentage form as expected, among healthy persons at same age, weight and height. Patient’s hip scores measured according to Harris (modify)hip scale and 3rd and 6th months values registered. SPSS software package has been used for statistical assessment. Findings: Clinically, in spite of there was no respiration problem of patient’s. according to test results function values, combine (restrictive + obstructive) type of pulmonary pathology has accrued. Preoperative, postoperative, 3rd and 6th month’s values compared statistically. During Postoperative period, test results shown negative. But in later period, statistically significant progress has been accrued with help of mobilisation and rehabilitation as solution to locomotor problem. Result: Locomotor system problems have affected geriatric patient’s respiration functions in negative way because of pain and immobilisation. Also Arthroplastic surgery has negative affects on pulmonary system. But appropriate way of solution to locomotor problem, affects gaining back daily routine activities and respiration functions in positive way.

Tibia plato kırıklarının tedavisi, özellikle Schatzger Tip-V ve Tip-VI'da halen tartışmalıdır. Bazı yazarlar bu tip kırıklarda açık redüksiyon internal fiksasyon tekniği savunurken, bazı yazarlar bu teknikte özellikle ciddi yara problemlerinin çok yüksek oranda görüldüğünü iddia edip, bu kırıkların eksternal fiksatörle tedavisinin daha yararlı olacağını bildirmekteler. Kliniğimizde Tip-V, Tip-VI ve ekpulsiv plato kırığa sahip 43 diz, ilizarov eksternal fiksatörle tedavi edildi. Operasyonda açık kırığa sahip hastalarda öncelikle debritman ve bol serum fizyolojikle irrigasyondan sonra kırıklar redükte edildi. Gerekli görülen fragmanlara kanüllü vidayla minimal osteosentez uyuglandıktan sonra, sirküler eksternal fiksatör takılarak operasyona son verildi. Otuzu erkek 12'si kadın olan hastaların yaş ortalaması, 39 idi. Kırıkların 12'si ateşli silah yaralanması, 15'i trafik kazası, 10'yüksekten düşme, 6'sı ise, iş kazası sonucu meydana gelmişti. Yirmialtısı açık 17'si kapalı kırıktı. Kırıklar Schatzger sınıflamasına göre, 15'i Tip-V, 22'si Tip-VI ve beşi ise ekspulsiv tipinde olup sınıflandırılamadı. Olguların 22'sinde eklem içi yumuşak doku patolojileri tespit edilirken, 17'sinde ek kırıklar mevcuttu. Hastalar ortalama36 ay takip edildiler.Ortalama kırık kaynama süreleri, açık kırıklarda, 22.8, kapalı kırıklarda ise 19 hafta idi. Bir hastada intraoperatif popliteal ven, bir hastada ise peroneal sinir yaralanması meydana geldi. Yirmidört tel dibi enfeksiyonu, 4 hastada osteomyelit, 2 hastada septik artrit oluştu. Ondukuz hasta nonanatomik redüksiyona sahipti. Yapılan son fizik muayenede 6 hastada fiske fleksiyon kontraktürü ve beş hastada ise redüksiyon kaybı oluştu. Hastaların diz muayene sonuçları ise, 13 dizde mükemmel, 15 dizde iyi, 4 hastada orta ve 11 dizde ise kötü sonuç elde edildi. Nonanatomik redüksiyona sahip hastaların hiç birinde mükemmel sonuç yoktu. Sadece 8 hastada iyi sonuç vardı. Çekilen son düz grafilerde ise, 10 dizde grade-0, 18 dizde grade-I, 8 dizde grade-II, 7 dizde ise grade-III osteoartritik değişikler mevcuttu. Sonuç olarak, eksternal fiksatörle yapılan plato kırıklarının tedavisi, yara problemleri yönünden önemli avantajları sahip. Özellikle internal fiksasyon tekniği ile karşılaştırıldığında özellikle septik artrit veya osteomyelit gibi ciddi enfeksiyonların oranı bu teknikte oldukça düşüktür. Ancak bu tekniğin en önemli dezavantajı ise eklem yüzünün anatomik redüksiyon oranlarının düşük olması ve takiplerde ise redüksiyon kaybı oranlarının oldukça yüksek olmasıdır. The treatment of tibia plateau fractures is stil controversial especially in Schatzger Type-V and Type-VI.while some authors are advocating the open reduction internal fixation technique,the others have reported good functional results by using external fixator treatment,claiming that high rate of serious wound problems associated with this technique. In our study, 43 knees having TypeV, TypeVI and expulsive plateau fracture were treated using by Ilizarov external fixator. In open fractures radical debridement and irrigation were applied during the operation. Reduction of the fractures was attempted through an open traumatic wound.To the required fragments ,minimal osteosynthesis with cannulated screw was applied and then the operatıon finished with applying circular external fixator. There were 30 men and 12 women with a mean age of 39 years. Twelve fractures were gunshot,15 were traffic accident,10 were by falls from height and 6 were because of work accident. 26 fractures were open and 17 were closed. According to Schatzger,15 fractures were Type-V,22 were Type-VI and 5 were unclassified because these were expulsive fractures. Ligament and tendon injury were present in 22 of our patients,additional fractures were in 17 patients. The patients were followed for an average of 36 months(range 24 to 54). The average time to union of the fractures were 22.8 weeks in open fractures, and 19 weeks in closed fractures. Popliteal vein injury occured in one patient, peroneal nerve injury occured in an other patient intraoperatively.24 wire pin-site infections, in 4 patients osteomiyelitis, in 2 patients septic arthritis occured. 19 patients had nonanatomic reduction. At time of final follow up 6 patients had a fixed flexion contracture and 5 patients had loss of reduction. According to Knee Society Clinical Rating Score;13 knees were excellent,15 as good,4 as fair and 11 as poor. None of the patients having nonanatomic reduction had excellent score. Only 8 patients had good results. At time of final follow-up post-traumatic osteoarthrosis was grade-0 for ten knees, grade-1 eighteen, grade-2 eight,and grade-3 seven. 57 In summary, we found the circular external fixation to be successful fort the superficial and deep infection of open and closed extensive comminuted fractures of tibia plateau,but in this technique,loss of reduction and lower rate of anatomic reduction stil are the most important concern.

ÖZET Değişik etyolojik nedenler ile oluşan açık tibia kırıkları, yüksek enerjili travmalar ile oluşurlar. Travmanın yüksek enerjili olması, geniş yumuşak doku hasarı ve yüksek enfeksiyon riski nedeniyle bu kırıkların tedavisi zordur. Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniğinde Eylül 1998- Ocak 2005 tarihleri arasında değişik etyoloj ilere bağlı olarak oluşan 27 açık tibia kırığı olan 26 hasta incelendi. Olguların 23'ü (%88,4) erkek, 3'ü (%11,6) bayan idi. Yaş itibariyle en küçük hastamız 14, en büyük hastamız ise 70 yaşında olup, yaş ortalaması 31,8 olarak saptandı. Olgularımız açık kırık açısından incelendiğinde Gustillo sınıflamasına göre;3 olgu (%11,5) Tip 1, 9 olgu (%34,6) Tip 2, 15 olgu (%57,6) Tip 3 olarak değerlendirildi. Olgularımız ek yaralanma açısından incelendiğinde 18 olguda, (%69,2) fibula kırığı ilk sırayı almaktaydı. Olgularımızın tümünde yaralanmalar yüksek enerjili travmayla oluştuğu için; acil serviste kafa travması, intraabdominal ve toraks gibi hayatı tehdit eden ek yaralanmalar araştırıldı. Tüm olgularımıza antibiyotik ve tetanoz proflaksisi yapıldı. Hastaların tümüne ameliyathane şartlarında debridman ve basit yıkama ile irrigasyon yapıldı. Kırıkların tespitinde 1 0 olguda unilateral eksternal fıksatör, iki olguya kilitli İM çivi ile uygulandı. Geri kalan 15 kırığın tespitinde ise sirküler (İlizarov) tip eksternal fıksatör kullanıldı. Kırık fiksasyonu sırasında krista iliakadan alman sponjiöz greftler primer uygulandı. Cilt örtüsü kırığın tipine göre erken primer kapama, erken veya geç yarı kalınlıkta cilt grefti ve fasiyokutanöz lokal flep gibi değişik yöntemlerle sağlandı. Toplam 26 hastanın 27 kırığının 23'ünde ek girişim gerekmeden kaynama elde edildi. Bunlarda ortalama kaynama süresi 26,5 (14-68) hafta idi. Nonunion problemi olan 4 olgudan 2'sinde unilateral eksternal fıksatör çıkarılıp, oto ve allogreft uygulanarak PTB alçısı uygulandı ve yük verdirildi. Olguların Tinde 8 ay, diğerinde 6 ay sonra tam konsolidasyon sağlandı. Bu çalışmada, yüksek enerjili açık tibia kırıklarının tedavisinde, kırık fiksasyonu ve yumuşak doku rekonstrüksiyonu ile eş zamanlı otojen kemik grefti uygulamaları literatür bilgileri ışığında tartışıldı. İlk 12 saatte yapılan primer erken proflaktik greftlemenin, enfeksiyon oranlarını arttırmadığı, kırık kaynama süresini kısaltarak kaynama yokluğu ve gecikmesi oranlarını azalttığı sonucuna varıldı. 58 ABSTRACT Öpen tibial fractures caused by various etiologic factors take place in a form of high-energy traumas. Due to the high-energy nature of the trauma, wide soft tissue damage, and the high risk of infection, these fractures treatments are difficult. 26 patients with 27 öpen tibia fractures caused by various etiologies were examined in the Orthopedics and Traumatology Clinic of the Faculty of Medicine in Dicle University from September 1998 to January 2005. 23 of the cases (88,4%) were males and 3 (U. 6%) were females. The youngest patient was 14 and the oldest was 70 years old, with a mean age of 31.8. Based on the classification of Gustillo, an investigation of our cases in terms of öpen fractures indicated that 3 of the cases (l l.5) were Type l, 9 of them (34.6%) Type 2, and 15 of them (57.6%) Type 3. When the patients were examined for the presence of additional injury, fibula fracture was observed to rank first in 18 of the cases (69%). Since the injuries had occurred with high-energy trauma in our cases, such additional life-threatening injuries as intra-abdominal, thorax and head trauma, were examined at the emergency room. Ali of our cases were administered antibiotics and tetanus prophylaxis. Debridement and irrigation by simple washing were applied to ali of the patients under surgical conditions. For the stabilization of the fractures, external fixator was administered to 10 of the cases and 2 of them were fıxed with a locked İM nail. Circular type (Ilizarov) external fixator was applied to 15 patients. Cancellous grafts obtained from iliac crest were primarily utilized with the fixation of the fractures. Skin cover was achieved through such methods as early primary covering, initial ör late, semi- thickness skin graft, and local fasciocutaneous flap. Union was obtained in the 23 of the 27 fractures in ali the patients without a additional operation. The average union time was 26.5 weeks (14-68). in 2 of the 4 cases with nonunion, the unilateral fıxator was removed and auto and allograft were applied. Subsequently, PTB cast was administered for early weightbearing. Full consolidation was achieved 8 months later in öne of the cases and 6 months later in the other. in this present study, the application of autogenous bone graft synchronic the fracture fixation and soft tissue reconstruction in the treatment of high-energy öpen tibia fractures were investigated under the light of the related literatüre. İn conclusion early primary prophylactic bone grafting during the first 12 hours did not increase in infection rates and, reduced the nonunion and delayed union rates by decreasing the union time. 59 67

ÖZET Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Kliniğinde Ekim 1999- Ocak 2004 tarihleri arasında operasyona alınan Olekranon kırıklı 15 hastanın sonuçlan literatür ışığında irdelendi. Hastalarımızın 13 tanesi (%86,6) erkek, 2'si (%13,3) kız idi. On olgunun (%66,6) sol, 5 olgunun (%33,3) sağ dirsekleri etkilenmiştir. Olgularımızın yaş ortalaması 8.8 olarak (en küçüğü 4- en büyüğü 14 yaşında). Etyolojik açıdan bakıldığında; 10 olgumuz (%66.6) basit düşme, yüksekten düşme 4 olgu (%26.6), araç içi trafik kazası 1 (%6.6) sonucu kliniğimize başvurmuşlardı. Onbeş hastanın 7(%46.6) ek patolojileri mevcuttu. Bu hastaların 4 tanesinde (%26.6) aynı tarafta dirsek çevresi ek yaralanmaları bulunmaktaydı. 11 olgunun (%73.3) 2 mm olan ve cerrahi gerektiren eklem içi kırıkları vardı. 4 olgumuz (%26.6) cerrahi açıdan sınırda olgulardı. Dirsek çevresi ek yaralanmaları ve ek patolojileri nedeniyle operasyona alındılar. Tüm hastalarımıza Kirchner teli ve gergi bandı (Traction Absorbtion Wiring) uygulandı. Implantların çıkarılmasını gerektirmeyecek şekilde, yeni bir cerrahi teknik uygulandı. Tüm olgularımızda kaynama zamanında görüldü. Holdsworth-Mossad puanlama sistemine göre olgularımız değerlendirildi. On bir hastamız (%73.3) 14 puan ve üzeri (çok iyi-mükemmel), 4 tanesi (%26.6) 11-14 puan alarak iyi olarak değerlendirilmiştir. Hiçbir olgumuzda 11 puan ve altı (kötü) sonuç yoktu. Bizim uyguladığımız yöntem Weber gergi bandının modifiye şeklidir. Kırık iyileşmesinden sonra implant çıkarılması için ek bir cerrahi girişim gerektirmemesi en önemli avantaj olup, kırık sağaltımı konusunda en az Weber gergi bandı kadar etkili olduğu kanısındayız. 69 ingilizce özet Based on the related literature, the results of 15 patients with Olecranon fractures operated on in the Orthopedics and Traumatology Clinic of Dicle University, Medical Faculty between October 1999 and January 2004 were examined. 13 of the patients (86.6%) were male, while two of them (13.3%) were female. 10 of the cases (66.6%) had fractures in the left elbow and 5 of them (33.3%) on the right. The average age of the patients was 8.8 (the youngest was 4 and the oldest was 14 years old). Etiologically, 10 of the cases (66.6%) applied to our clinic as a result of ordinary falling, 4 cases (26.6%) because of falling from a high place, and 1 of them due to in-car traffic accident. 15 of the cases (46.6%) had additional pathologies. In 4 of these cases (26.6%), additional injuries around the elbow were observed. 11 of the patients (73.3%) had fractures of 2mm inside the joints requiring surgery. 4 of the cases (26.6%) were surgically on a critical condition. Owing to the additional injuries around the ankle and the additional pathologies, they were operated on. All of the patients were treated with Kirchner wire and Traction Absorption Wiring. A new technique which did not require the extraction of the implants was utilized. In all the cases, knitting was observed to take place at the expected time. The cases were evaluated based on the Holdsworth-Mossad grading system. 11 of the patients (73.3%) were assigned a grade of 14 and above (very good-excellent) and 4 of them (26.6%) were graded 11-14 (good). No patient got a grade of 1 1 and under (poor). The technique we applied is the modified form of the Weber Traction Absorption Wiring. The most important advantage of this new technique is that it does not require an extra operation for the extraction of the implant after the full recovery of the fracture, and we believe that it is as effective as the Weber Traction Absorption Wiring in the treatment of fractures. 70 73

ÖZET Bu çalışmada gelişimsel kalça çıkıkh çocukların tedavi sonrası alt ekstremite rotasyon profil değerleri, bu değerlerin normal çocuk değerlerinden farkları ve bu farkların klinik ve radyolojik sonuçlarla ilişkisi araştırıldı. Toplam 64 hastanın 82 alt ekstremitesinde klinik olarak ayak-ilerleme açısı, fotoğrafik olarak transmalleolar aksis açısı, kalça rotasyonları ve uyluk-ayak açısı ise klinik ve fotoğrafik olarak ölçüldü. Elde edilen veriler Staheli'nin normal çocuk verileriyle karşılaştırıldı. Ayrıca klinik ve radyografik alt grupların verileri kendi aralarında ve Staheli'nin normal çocuk verileriyle karşılaştırıldı. Sonuçların değerlendirilmesinde Student-t testi ve Oneway Aııova testi kullanıldı. Yürüme sonrası tedavi edilen gelişimsel kalça çıkıkh çocukların alt ekstremite rotasyon profillerinin normal çocuklardan farklı olmadığı, ancak McKay tip III ve IV olguların kalça iç ve dış rotasyonlarının normal çocuklardan ve McKay tip I ve tip II olgulardan daha düşük olduğu gözlendi. 32 .. ingilizce özet In this study, the lower-extremity rotation profile values were investigated at children with developmental dislocation of hip after treatment. Besides the difference of these values with normal children, and the relation of these differences with the clinical and radiological results were researched. In 82 lower extremity of totally 64 patients, the foot-progression angle was measured clinically, transrnalleolar axis was measured photographically, and hip rotations and thigh-foot angle were measured both clinically and photographically. The measurements obtained were compared with the normal child data of Staheli. In addition, the data related to the clinical and radiographic sub-groups were weighed the differences between each other as and also between the normal children data of Staheli. Student-t test and Oneway Anova test were used in the assessment of the results. We observed that the lower extremity rotation profile values of children with developmental dislocation of hip treated after walking was not different from the normal ones; on the other hand, it was noted that the internal and external hip rotation of McKay type III and IV lower than the ones at the normal child and also than the cases of McKay type I and II. 33 35

Bu çalışmada, Ekim 1994 -Şubat 2001 tarihleri arasında plak ile tedavi edilen 36, intramedüller çivi ile tedavi edilen 15, toplam 51 önkol çift kırıklı olgunun sonuçları retrospektif olarak değerlendirildi. Olguların 11'i bayan 40' ı erkek, ortalama yaşları ise 32 (18-64)idi. Kırıkların 21 'i trafik kazası sonucu oluşmuştu ve 20 olgu multiple travmalı idi. Nörovasküler yaralanma olarak olguların 1'inde brakial arter, 3'ünde radial sinir, 2'sinde ise medial sinir yaralanması saptandı. Postoperatif dönemde açık kırıklı 3 olguda enfeksiyon görüldü. Bunlardan 1'i (plak uygulanan) cerrahi debritman gerektiren derin enfeksiyon, diğerleri ise yüzeyel enfeksiyondu. Cerrahi sırasında uygulanan turnikeye bağlı 2 olguda postoperatif turnike paralizisi görüldü. Hastalar ortalama 3 yıl (2-5) yıl takip edildiler. Plakla tedavi edilen 36 olgudan 1'i(26 haftada) geç kaynadı. Diğer bir olguda radius kaynarken ulnada kaynama olmadı. Bu hastalar hariç tutulduğunda orttalama 14 (10-22 ) haftada kaynama görüldü. İntramedüller çivi uygulanan 15 olgunun tamamında kaynama görüldü ve ortalama kaynama süresi 11 (10-18) hafta olarak saptandı. Plak uygulanan olgulardan 2 hastada refraktür oluştu. Fonksiyonel olarak olgular Anderson kriterlerine göre değerlendirildiğinde, plak uygulanan olguların 29'unda mükkemmel veya iyi, çivi uygulanan olguların 14'ünde mükkemmel veya iyi sonuç alındı. Sonuç olarak, intramedüller çivinin minimal ekspojur gerektirmesi, refraktür ve enfeksiyon riskinin düşük olması, implant çıkarma gerekliliğinin olmaması veya çıkarıldığında korumaya ihtiyaç duymaması gibi avantajları vardır. Bu nedenle önkol çift kırıklarında endikasyonlarına uyularak yapılacak olan intramedüller çivi uygulaması ile daha başarılı sonuçlar alınmaktadır. 100 ABSTRACT In this study, the result of 51 cases with fractures of ulna and radius were retrospectively evaluated in the periodof time between September 1994- February 2001. Eleven cases were female and 40 male, and the average age was 32 years(18-64). Twenty-one cases had the history of the traffic accident and 20 cases had multiple injuries. One brachial artery, three radial, and two median nerves were damaged. Three cases with open fracture had postoperative infection. Out of three cases, one case treated with plate and screw had deep infection, and required surgical debridement; and the other two cases had superficial infection. Postoperative paralysis was seen 2 cases because of intraoperative tourniquet application. Patients were controlled on an average 3 years(2-5). One of the 36 cases that was treated with plate delayed union(26 weeks). In other case, radius was united, but ulna was non-union. Except the patients mentioned above, union occurred on an average in 14 weeks(10-22). In all the 15 cases that were treated intramedullary nail, union occurred and average time to union was fixed 11 weeks(10-18). In two patients that were treated with plate and screw refracture occurred. When the cases were evaluated functionally according to the Anderson criteria, the results were excellent or good in 29 patients that treated with plate; in 14 patients the results were excellent or good that were treated with nail. In conclusion, minimal exposure necessity of the intramedullary nail, refracture and infection rate is low, having no necessity to removal implant or when removal it has an advantage as there is no need protection. For that reason, more successful results we get with intramedullary nail use in indications of fractures the shafts of both bones of the forearm. 101 108

ÖZET İntertrokanterik kırıklar ileri yaşta en sık basit travma sonucu meydana gelir.Hastaların ileri yaşta olmaları erken mobilize olmalarını ve bunun sonucu cerrahi tedavi olmalarını gerektirir. Bu çalışmamıza ocak 1996 -mayıs 2000 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Ortepedi Kliniğinde intertrokanterik kırık nedeniyle cerrahi tedavisi yapılan 44 hasta alındı. Hastalarımıza AO'nun açılı plağı,Kompresyonlu çivi-plak(DHS),ve intramedüller çivi implantlarını kullandık. Hastalarımızın 16'sı(%36.3)kadm,28'i(%63.7) erkek idi.En genç 20, en yaşlı hasta 91 ;ortalama yaş 60 idi.Hastalarımızın 26'sında sağ (%59.1),18'inde sol (%40.9) intertrokanterik kırık tesbit edildi. Kırıklarımızın 25'i (%56.8)basit düşme, 8'i(%18.2) yüksekten düşme,ll'i(%25) trafik kazası sonucu olmuştur. Değerlendirmeye aldığımız 44 hastamızı ortalama 24 ay takip ettik.Bütün hastalarımızda kaynama gerçekleşti.Kaynama süresi ortalama 12 (10-18) haftadır. İntertrokanterik bölgenin spongioz kemik yapıda olması kaynamayı hızlandırır.Bizim kırığa yardımımız kaynama sırasında oluşacak varus'u engellemek ve yaşlı hastaları erkenden eski hareketli yaşamına geri döndürmektir.Bunun içinde implant materyel kullanarak cerrahi tedavi yapmaktır. 60 SUMMARY Intertrochanteric fracture occurs mostly with simple trauma in elder patients.This fracture requires surgical treatment for early mobilization of the patient. 44 patients whose intertrochanteric fracture treated surgically at the D.Ü. Orthopaedic Surgery Department between January 1996 and May 2000 formed the study group. AO Blade plate, Dynamic Hip Screw and Intra-medullary nail were used for internal fixation. Of 44, 16 were female and 28 were male.Age range was between 20 and 91 with the mean age of 60 years.Right site was involved in 28 and left in 18. Simple fall in 25, falling from height in 8, and traffic accident in 11 were seen in the etiology. Average follow-up was 24 months.AH healed uneventfully with the average union time of 12weeks(10-18). Cancellous nature of intertrochanteric area shortens the union period.We aimed to prevent varus complication and to help patients to return their pre-injury daily activities. We recommend surgical treatment with internal fixation for intertrochanteric fractures of femur. 61 69

ÖZET I- Ilizarov yöntemiyle tibial tek seviyeli metafizer uzat malarda: a- îlizarov eksternal sirküler fiksator tipi kulla nıldı. b- Metafizer subperiostal osteotomi yapıldı. c- Fibula diafizinden 1 cm uzunluğunda segment çıka rıldı - d- Periost hem fibulada hem de tibiada korundu. 2- Postoperatif günlerde; a- Postop l.gün ayak bileğini nötralde tutacak özel çelik tabanlığa geçildi ve dizin fleksiyon kontraktürünü önleyecek önlemler alındı. b- Hastaların yürümeleri kısıtlanmadı. c- Postop 2. günden itibaren aktif ve pasif hareket lere başlandı. d- Postop 7. gün hastaların tümünün distraksiyonu 2

Bu çalışmanın amacı antirotasyonel proksimal femur çivisi (PFN-A) ile tedavi edilen intertrokanterik femur kırıklı hastalarda shear-wave elastografi ile abduktor kas (gluteus medius) elastisitesinin sağlam kalçaya göre karşılaştırarak değerlendirilmesi ve kalça fonksiyonlarının Harris kalça skorlaması ile değerlendirilmesidir.Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı'nda, Temmuz 2016 ile Temmuz 2019 tarihleri arasında, intertrokanterik femur kırığı tanısı alan ve kırıkları antirotasyonel proksimal femur çivisi (PFN-A) kullanılarak tedavi edilen ve cerrahi üzerinden en az 6 hafta geçmiş olan 40 olgu çalışmaya alındı.Çalışmaya alınan 40 olgunun 23 (%57,5) 'ü kadın kadın, 17 (%42,5)'si erkekti. Çalışmadaki yaş ortalaması 70,53 idi. En genç olgu 26 en yaşlı olgu 91 yaşındaydı.Çalışmaya alınan tüm olgular yaş, cinsiyet, travma şiddeti, cerrahi tedaviden çalışma için yapılan muayeneye dek geçen süre açısından değerlendirildi. Çalışma için yapılan poliklinik kontrolünde olguların opere taraf kalça aktif abduksiyon derecesi ölçüldü, Harris kalça skorlaması hesaplandı. Ayrıca olguların shear wave elastografi ile opere olan taraf gluteus medius kası ve opere olmayan taraf gluteus medius kasının elastikiyeti ve kas kalınlıkları ölçüldü.Çalışmamızda yüksek enerjili travma geçiren olguların genellikle genç yaştaki olgular olduğu ve erkek olguların yoğunluklu olduğu bulundu. Erkek olguların Harris kalça skoru ortalamalarının kadın olgulara göre anlamlı derecede yüksek olduğu, olguların yaş ortalamaları arttıkça Harris kalça skorlarının azaldığı bulundu. Olguların yaş ile aktif abduksiyon derecesi ilişkisine bakıldığında yaş ilerledikçe aktif abduksiyon derecesinin azaldığı, ayrıca kadın olguların erkek olgulara kıyasla aktif abduksiyon derecesi ortalamalarının daha düşük olduğu bulundu.Çalışmaya katılan olguların opere olan taraf ile sağlam taraf gluteus medius kas kalınlıkları ve shear wave elastografi ile değerlendirilen gluteus medius kas elastikiyetleri benzer bulundu. Bu benzerliğin sebebi çalışmaya dahil edilme kriterlerinden olan olguların cerrahi tedavilerinin üzerinden en az 6 hafta geçmiş olması kriterine, 6 haftada yumuşak dokunun iyileşmesinin tamamlanmış olduğuna bağlandı. Çalışmamız neticesinde intertrokanterik femur kırıklarının tedavisinde PFN-A ile çivileme yönteminin gluteus medius kasının elastikiyet özelliğinde ve kasılabilirliğinde olumsuz bir etki oluşturmadığı görülmüştür.Çalışmamız PFN-A ile tedavi edilen intertrokanterik femur kırığı olguların gluteus medius kaslarının shear wave elastografi ile değerlendirildiği literatürdeki ilk çalışma olup, çalışmamızın ilerideki çalışmalara öncü olacağı ve literatüre farklı bir bakış açısı kazandıracağını düşünmekteyiz.Anahtar kelimeler: Gluteus medius, shear wave elastografi, PFN-A, intertrokanterik femur kırığı The aim of this study is to evaluate the elasticity of the abductor muscle (gluteus medius) with shear-wave elastography and the hip functions by Harris hip scoring in patients with intertrochanteric femoral fractures treated with antirotational proximal femur nail (PFN-A).Forty patients who were diagnosed with intertrochanteric femoral fracture and treated with an antirotational proximal femur nail (PFN-A) and who had undergone surgery at least 6 weeks prior to the study in Trakya University Faculty of Medicine, Department of Orthopedics and Traumatology between July 2016 and July 2019 were included in the study.Of the 40 cases included in the study, 23 (57.5%) were female and 17 (42.5%) were male. The average age in the study was 70.53. The youngest case was 26 years oldest and 91 years old.All cases included in the study were evaluated in terms of age, gender, severity of trauma, time from surgical treatment to examination for the study. In the control performed for the study, the degree of active abduction on the operated side was measured, and Harris hip scoring was calculated. In addition, elasticity and muscle thickness of the operated gluteus medius muscle and non-operated operated gluteus medius muscle were measured by shear wave elastography.In our study, it was found that the cases with high energy trauma were generally young and the male cases were concentrated. It was found that the average of Harris hip score of male cases was significantly higher than that of female cases, and Harris hip scores decreased as the mean age of the cases increased. When the relationship between age and active abduction degree of the cases was examined, it was found that the degree of active abduction decreased as the age progressed, and that the average of active abduction level of female cases was lower compared to male cases.The operative side and intact side gluteus medius muscle thickness and the elasticity of gluteus medius muscle evaluated by shear wave elastography were similar. The reason for this similarity was attributed to the criteria of inclusion in the study at least 6 weeks after the surgical treatment of the patients, and the healing of the soft tissue in 6 weeks was completed. As a result of our study, it has been observed that PFN-A nailing method does not have a negative effect on the elasticity and contractility of the gluteus medius muscle in the treatment of intertrochanteric femur fractures.Our study is the first study in the literature where the gluteus medius muscles of intertrochanteric femur fracture treated with PFN-A were evaluated by shear wave elastography, and we think that our study will be a pioneer in future studies and give a different perspective to the literature.Key words: Gluteus medius, shear wave elastography, PFN-A, intertrochanteric femur fracture 74

Amaç: 65 yaş üstü intertrokanterik femur kırığı nedeni ile ameliyat edilen hastaların tedavisinde kullanılan farklı 3 yöntemin mortalite ile ilişkisi araştırılmıştır.Materyal-Metod: Çalışmaya 2010 Ocak ve 2019 Aralık tarihleri arasında kliniğimizde intertrokanterik femur kırığı tanısı ile ameliyat edilen 498 hastanın takibi yapılabilen 296 hasta dahil edildi. Bu olguların 182 kadın, 114 erkek hasta idi. Bulgular: Hastalara PFN (38 olgu), bipolar kalça protezi (97 olgu) ve DHS/DCS (161 olgu) tipi kayan kalça plakları ile tedavi uygulandı. Tedavisi yapılan hastaların mortalite ve ameliyata alınma süreleri açısından değerlendirildiğinde ilk 24 saat, 1. Yıl ve 2. Yıl sonunda mortalite oranları bipolar kalça protezi uygulan olgularda sırasıyla 16.5%, 25% ve 36%, DHS/DCS grubunda 7.5%, 14%, 15.6%, PFN grubunda ise 7.9%, 12.5%, 9.4% olduğu tespit edilmiştir. Ameliyata hazırlanma ve bekleme süresi açısından değerlendirildiğinde bipolar kalça protezi planlanan olguların oldukça geç ameliyata alınabildikleri görülmüştür. Sonuç: Çimentolu bipolar kalça protezi uyguladığımız hastalarımızın ameliyata hazırlanma süreleri ve ameliyat sonrası takiplerinde mortalite oranları diğer cerrahi tekniklerin uygulandığı olgularımıza göre daha yüksektir. Bunda hastaların ek sorunlarının fazlalığı, bekleme süresinin uzunluğu, kemik kalitesinin yetersiz olması nedeniyle uygulanan çimentonun yarattığı hemodinamik bozulmanın etkili olabileceği sonucu çıkarılabilir. Anahtar kelimeler: Geriatri, kalça kırıkları, cerrahi zamanlama, hemiartroplasti, PFN, mortalite AIM: To compare mortality and morbidity rates in terms of treatment methods in patients over 65 years with intertrochanteric femoral fractures.MATERIAL-METHOD: Between January 2010- December 2019, in Kocaeli University School of Medicine, Depertment of Orthopaedics and Traumatology, 498 patients over 65 years admitted to ER with proximal femoral fractures were operated with three different implants (Bipolar hip arthroplasty, PFN and DHS/DCS plates). The results of patient records are retrospectively examined. In early and late post-operative period mortality and morbidity (24 hours, 1st year and 2nd year mortality) were detailed. Patients were contacted by telephone if necessary. Results: 296 of 498 patients were examined. 182 of the patients were female with mean age of 72.29 years, 114 were male with mean age of 69.24 years. 161 were treated with DHS/DCS plates, 97 with bipolar hip arthroplasty, 38 with PFN. CONCLUSION: Arthroplasty patients showed higher mortality rates against fixation patients. In early post-operative period (in 24 hours) mortality rate is dramatically higher than the fixation groups. Arthroplasty should be limited for the patients with co-morbidities and informed for the high mortality rates. Keywords: intertrochanteric femoral, mortality, morbidity, hip, fracture, treatment 63

AMAÇ : Bu çalışmada amacımız otojen hamstring grefti kullanılarak akut, kronik, menisektomili, menisektomisiz gibi farklı hasta gruplarında transtibial ve tamamı içerde yöntemleri ile ÖÇB rekonstruksiyonlarının erken-orta dönem ağrı gelişimleri ile fonksiyonel sonuçlarını karşılaştırmaktır.MATERYAL VE METOD: Maltepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Ortopedi ve Travmatoloji kliniğinde 2014-2019 yılları arasında ÖÇB yırtığı nedeniyle hamstring tendon otogrefti kullanılarak TT yöntemle 22 hasta, Tİ yöntemle 23 hasta olmak üzere ÖÇB rekonstrüksiyonu uygulanan toplam 45 hasta çalışmaya dahil edildi. ÖÇB yırtığı tanısı hastaların muayene ve mr görüntüleri ile konuldu. Tüm hasta gruplarının sosyodemografik özellikleri (yaş,VKİ,cinsiyet) ,taraf, yaralanma sebebi ve mekanizması, yaralanma ve ameliyat arasında geçen süre, intraop menisküs patolojisi, postop stabilite değerlendirmeleri (lachman,ön çekmece,pivot-shift testleri),preop fonksiyonel skorlama sonuçları (IKDC,Tegner-Lysholm,KOOS ve KSS diz skorları), postop 2.yılda fonksiyonel skorlama sonuçları, postop osteoartrit varlığı, preop VAS skorları, post op 2.hafta ve 2.yıl VAS skorları kaydedildi. Gruplar arasındaki tüm veriler SPSS 20.0 (Statistical Package for Social Sciences) programı kullanılarak istatistiksel analiz yapıldı.BULGULAR: Hastaların demografik özelleri bakımından (yaş, cinsiyet, taraf, yaralanma mekanizması ve travma-cerrahi arasındaki süre) istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmamıştır. Tİ grubunda TT grubuna göre postop 2.hafta VAS değerleri arasında Tİ grubunda daha düşük olmak üzere istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmuştur (p=0,028). VAS 2.yıl kontrollerinde her iki grup arasında anlamlı fark bulunmamıştır (p

Amaç: Bu çalışmada ratlarda geliştirilen deneysel osteoartrit (OA) modelinde ozon (O3) ve hiperbarik oksijen (HBO) tedavilerinin kıkırdak dokusu üzerindeki etkilerini histopatolojik yöntemle incelemeyi amaçladık.Materyal ve Metod: 27 adet Wistar Albino cinsi erkek rat, sağ diz eklemlerine deneysel OA oluşturmak için artrotomi yapılarak ön çapraz bağ (ÖÇB)'ları kesilerek O3, kontrol (K) ve HBO olmak üzere üç gruba ayrılıp numaralandırıldı. Tüm gruplardaki ratların sol diz eklemlerine ÖÇB kesisi yapılmadan sadece artrotomi yapılarak negatif kontrol olarak kaydedildi. Yapılan cerrahiyi takiben 2. haftanın sonunda K grubuna herhangi bir tedavi verilmezken, O3 grubuna günde 1 kez intraperitonel 30 μg 2ml O3, HBO grubuna günde 2 kez 60 dakika HBO tedavisi 3 hafta boyunca verildi. Ratlar 10. haftada sakrifiye edilerek her iki diz eklemi kıkırdak dokusu histopatolojik olarak değerlendirildi. Diz eklemi medial kompartmanı kıkırdak dokusunun lezyonlarının histopatolojik ve histopatolojik evrelemesinde Mankin skorlama sistemi, kullanılarak değerlendirildi. Elde edilen sonuçlar istatiksel olarak gruplar arasında karşılaştırıldı. Bulgular: ÖÇB kesisi yapılan sağ dizlerde femur medial kondilde gelişen lezyonların değerlendirilmesiyle elde edilen ortalama Mankin skorları K grubunda 8,2±2,22, HBO grubunda 6,22±1,56 ve O3 grubunda 4,67±1,32 olarak saptandı. Femur medial kondil kıkırdak dokusu için yapılan Mankin skorlamasından elde edilen puanlar gruplar arasında istatistiksel olarak karşılaştırıldığında, HBO grubu ile K grubu arasında fark saptanmadı (p: 0,086). O3 ve HBO deney grupları ile O3 ve K deney grupları arasında anlamlı fark mevcuttu ((p: 0,033, p:0,001). O3 grubu hem K hem de HBO grubundan Mankin skorları açısından yapılan değerlendirmede daha düşük skorlara sahipti ve istatiksel olarak bu fark anlamlı olarak bulundu.Çıkarımlar: Bu çalışmanın sonuçlarına göre, O3'ün kıkırdak hasarının gelişimini azaltmada ve dejeneratif sürece yol açan mekanizmanın önlenmesinde etkili olduğu düşünülmüştür.Anahtar sözcükler: Deneysel Osteoartrit Modeli, Hiperbarik Oksijen, Osteoartrit, Ozon Objective: In this study, we aimed to investigate the effects of ozone (O3) and hyperbaric oxygen (HBO) treatments on cartilage tissue in his experimental osteoarthritis (OA) model by using histopathological method. Methods: 27 Wistar Albino male rats were divided into three groups as O3, control (K) and HBO, by performing an arthrotomy to create experimental osteoarthritis to the right knee joints. Anterior cruciate ligament transection (ACLT) was performed to create experimental OA in the right knees of 27 male rats. Rats in all groups were recorded as negative control by performing an arthrotomy without performing anterior cruciate ligament (ACL) transection to the left knee joints. Following the surgery, at the end of the 2nd week, no treatment was given to the K group, while the O3 group received intraperitoneal 30 μg 2ml of O3 once a day, and the HBO group for 60 minutes twice a day for 3 weeks. The rats were sacrificed at the 10th week and cartilage tissue of both knee joints was evaluated histopathologically. The medial compartment of the knee joint was evaluated using the Mankin scoring system for histological and histopathologic staging of the lesions of cartilage tissue. The obtained results were statistically compared amound the groups.Results: The average Mankin scores obtained by evaluating the lesions developing in the femur medial condyle in the right knees with ACL incision were found to be 8.2 ± 2.22 in the K group, 6.22 ± 1.56 in the HBO group and 4.67 ± 1.32 in the O3 group. When the scores obtained from the Mankin scoring for the femoral medial condyle cartilage tissue were compared amound the groups, there was no difference between the HBO group and the K group (p> 0.086). There was a significant difference between O3 and HBO experimental groups (p: 0.033). There was a significant difference between O3 and K experimental groups (p: 0.001). The O3 group had lower scores in both the K and HBO group in terms of Mankin scores and statistically significant difference was found.Conclusions: According to the results of this study, O3 was thought to be effective in reducing the development of cartilage damage and preventing the mechanism leading to the degenerative process.Keywords: Experimental Osteoarthritis Model, Hyperbaric Oxygen, Osteoarthritis, Ozone 105

Giriş ve Amaç: Periprostetik eklem enfeksiyonları (PEE) total eklem artroplastilerindeki en sık revizyon cerrahi sebebplerinden biridir. Mevcut PEE tablosu altında en sık uygulanan cerrahi yöntemler; implant korunarak debridman-antibiyoterapi (DAIR), tek basamaklı veya iki aşamalı revizyon cerrahileridir. Erken başlangıçlı PEE (

Giriş: Adhesiv Kapsülit (donuk omuz); ağrı, eklem sertliği, hareket kısıtlılığı ve belirgin morbidite ile seyreden bir hastalıktır. Fonksiyon zamanla iyileşir, ancak tam ve ağrısız hareket açıklığı her hastada tam olarak elde edilemez. Omuzda sertliğin ve hareket kısıtlılığının konservatif tedaviye rağmen geçmediği vakalarda cerrahi tedavilere başvurulur. Biz çalışmamızda cerrahi tedavi seçimini sorguladık. Acaba anestezi altında manipülasyon hasta fonksiyon, ağrı ve hareket açıklıklarında yeterli iyileşme için yeterli midir yoksa bu işleme artroskopik rotator interval eksizyonu eklenmesi gerekli midir?Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde Donuk omuz tanısı konan hastaların hepsine UCLA omuz skoru testi yaptık. Hastalarımızın muayenesini kayıt altında aldık. 2015 ile 2019 arasında donuk omuz tanısı ile kliniğimizde aynı cerrah tarafından opere edilen hastalarımızı iki gruba ayırdık. Glenohumeral artriti, masif rotator manşet yırtığı, biseps yırtığı, glenohumeral eklemi ilgilendiren kırığı olan, bize başvurmadan dış merkezde invazif bir tedavi almış olan ya da fizik tedavisini alamamış hastalarımızı çalışmanın dışında bıraktık. Birinci gruba sadece anestezi altında manipülasyon uygulandı. İkinci gruba anestezi altında manipülasyon ve artroskopik rotator interval eksizyonu uyguladık. Hastalara ameliyat sonrası standart fizik tedavi protokolümüzü uyguladık. Hastaları 24. Ay sonunda kliniğimizde UCLA, CONSTANT, DASH skorları hesaplandı, tüm hareket açıklıkları muayene edildi. Fleksiyon ve abduksiyon güçleri dinamometre ile ölçülüp not edildi. P

Amaç : 2011-2018 yılları arasında İstanbul SUAM Ortopedi ve Travmatoloji kliniğinde femur boyun kırığı nedeni ile internal tespit uygulanan hastaların klinik ve radyolojik sonuçlarını başta cerrahi öncesi süre olmak üzere etkileyen faktörlerin incelenmesi ve paylaşılması amaçlanmıştır.Gereç ve yöntem : Hasta kayıt incelemeleri ve radyolojik değerlendirmeler retrospektif olarak hastane dosya ve radyoloji arşivinden yapıldı. Çalışmaya 69 hasta dahil edildi. Takip süreleri en az 6 ay en fazla 96 ay olarak belirlendi. Hastaların tanıları direkt grafi ile konulup Garden ve Pauwel sınıflamaları ile sınıflandırılmaları yapıldı. Cerrahi öncesi süre 12 saat öncesi ve sonrası olarak belirlendi. Tüm hastalara kanüllü vida ile tespit uygulandı. Travma mekanizması, sigara kullanımı, DM eşliği, redüksiyon kalitesi incelendi. Takiplerinde direkt grafi gerektiğinde BT ile kaynamama ve AVN oranları belirlendi. Fonksiyonel skorlama Harris kalça skorlaması ile yapıldı. Bulgular : Çalışmaya dahil ettiğimiz 69 hastanın 25 (%36.2)'i kadın, 44 (%63.8)'ü erkekti. 26 (%37.7) hasta 40 yaş altı iken 43 ( %62.3) hasta 40 yaş üstü idi. 42 (%60.9) hasta Garden 1-2 (nondeplese), 27 ( %39.1) hasta Garden 3-4 (deplese) olarak değerlendirildi. 39 (%56.5) hasta 12 saat öncesi opere edilirken 30 (%43.5) hasta 12 saat sonrası opere edildi. Toplam 14 (%20.3) hastada kaynamama ve 12 (%17.4) hastada AVN saptandı. Haris kalça skorlaması ortalama 88.7 ± 14.2 (47-100) idi. Garden 1-2 olan grupta 3 hastada kaynamama, 5 hastada AVN saptandı. Garden 3-4 olan grupta 11 hastada kaynamama, 7 hastada AVN saptandı. 12 saat öncesi opere edilen grupta 10 hastada kaynamama, 8 hastada AVN saptanırken 12 saat sonrası opere edilen grupta 4 hastada kaynamama, 4 hastada AVN saptandı. Sonuç : Genel komplikasyon oranlarımız literatürle uyumlu bulundu. Yaş, cinsiyet, taraf, sigara kullanımı, cerrahi öncesi süre kaynamama ve AVN ile ilişkisiz saptandı. Pauwel sınıflamasına göre gruplar arasında anlamlı fark saptanmadı. Garden 3-4 (deplese) grupta kaynamama anlamlı olarak yüksek saptanırken AVN oranlarında anlamlı fark saptanmadı. Redüksiyon kalitesi kaynamama ve AVN ile anlamlı olarak ilişkili saptandı.Anahtar kelimeler: femur boyun fraktürü, internal tespit, cerrahi öncesi süre Purpose : The aim of this study was to evaluate the factors affecting the clinical and radiological results of the patients who underwent internal fixation due to femoral neck fracture in Istanbul SUAM Orthopedics and Traumatology Clinic between 2011-2018.Material and method : Paitent records and radiological evaluations were retrospectively performed from hospital files and radiology archives. 69 patients are included in this study. Follow up periods are determined as minimum of 6 months and maximum of 96 months. Diagnosis of patients were made with direct x-ray and classified with Garden and Pauwel classifications. Time to fixation was determined as before and after 12 hours. Cannulated screw fixation was applied to all patients. Trauma mechanism, smoking, concomitant DM and reduction quality were evaluated. Nonunion and AVN rates were determined with direct x-ray and CT if needed in follow ups. Harris Hip Score was used as functional scoring modality.Results : In 69 patients included in this study, 25 (%36.2) patients were female and 44 (%63.8) were male. 26 (%37.7) patients were under 40 years old and 43 ( %62.3) were above 40. 42 (%60.9) patients were identified as Garden 1-2 (nondeplaced) and 27 ( %39.1) were Garden 3-4 (deplaced). While 39 (%56.5) patients' time to fixation were before 12 hours, 30 (%43.5) patients' time to fixation were after 12 hours. Nonunion was detected in 14 (%20.3) patients and AVN was detected in 12 (%17.4) patients. Mean Harris Hip Score was 88.7 ± 14.2 (47-100). According to Garden classification, nonunion and AVN rates were 3 and 5 patients in Garden 1-2 group, while it was 7 and 11 patients in Garden 3-4 group. According to time to fixation; nonunion and AVN rates were 10 and 8 in before 12 hours group, while it was 4 and 4 in after 12 hours group. Conclusions : Our complication rates were found to be similar with the literature. Age, gender, fracture side, smoking and time to fixation were found as irrelevant with nonunion and AVN rates. No significant diffirences was found between the groups according to Pauwel classification. Nonunion was significantly was higher in Garden 3-4 (displaced) group and no significant difference was found in AVN rates. The reduction quality was significantly associated with nonunion and AVN.Keywords : femoral neck fractures, internal fixation, time to surgery 71

Amaç: Epidermal Büyüme Faktörü, Hyalüronik Asit ve kombinasyonunun kırık iyileşmesi üzerine olan etkilerinin in-vivo deneysel rat modelinde incelenmesi ve olası yan etkilerinin tespit edilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Genel anestezi altında femur şaft osteotomisi uygulanan 48 adet Wistar-Albino cinsi rat, randomize olarak Kontralateral, Kontrol, EGF, HA ve Kombine olmak üzere 5 ayrı gruba ayrılmıştır. Kırık oluşturulan tüm gruplara K-teli kullanılarak internal fiksasyon uygulanmıştır. EGF grubuna rat başına 0,75µg/1cc olacak şekilde tek doz lokal Heberprot-P®, HA grubuna rat başına 2x0,5cm'lik Hyalofast® ve Kombine gruba EGF emdirilmiş Hyalofast® tatbik edilmiştir. Kontralateral gruba herhangi bir işlem uygulanmamıştır. Randomize olarak kontrol grubundan seçilen 4'er; EGF, HA ve Kombine grubundan 5'er rat 4. ve 6. haftalarda genel anestezi altında sakrifiye edilerek radyolojik (Lane-Sandhu sınıflaması, BT), biyomekaniksel (3 nokta bükülme testi) ve histolojik (Huo sınıflaması, SEM) olarak incelenmiştir.Bulgular: Kontrol grubu ile karşılaştırıldığında, EGF ve HA gruplarında 4. hafta sonunda, kaynamanın radyolojik (p

Amaç: Bu çalışmada, deneysel rat osteoartrit modelinde UCMA'nın anti-osteoartritik etkisinin hyaluronik asit ve kortikosteroidlerle karşılaştırılması amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Kırk adet erişkin erkek Wistar Albino rat 8'erli rastgele gruplara ayrıldı. Gruplar; kontrol, MIA, MIA+kortikosteroid, MIA+Hyaluronik asit, MIA+UCMA şeklinde belirlendi. Ratların sağ dizlerine intra-artiküler MIA injeksiyonu yapılarak OA modeli oluşturuldu. Üç günde bir olmak üzere, tedavi gruplarına toplamda 7 defa sağ dizlerine intraartiküler injeksiyon yapıldı. Deneylerin sonunda ratlar sakrifiye edilerek sağ diz eklem bölgeleri histopatolojik ve immünohistokimyasal analizler için alındı. Histopatolojik olarak Hematoksilen-Eozin Boyama, Safranin O & Fast Green FCF boyama, Toluidine Blue Boyaması yapılmıştır. İmmünohistokimyasal olarak BMP-2 ve Nf-κB boyaması yapılmıştır. Dejenerasyon seviyesi belirlenmesi amacıyla Mankin Skor Derecelendirme Sistemi kullanılmıştır.Bulgular: Kontrol grubuna kıyasla MIA grubunda Mankin skoru istatistiksel olarak anlamlı derecede arttığı belirlenmiştir (p< 0.05). Histopatolojik olarak UCMA, HA ve Betametazon asetat+betametazon disodyum fosfat gruplarında ise eklem kıkırdağının yapısında dejenerasyonların izlendiği fakat MIA grubuna kıyasla daha hafif seyrettiği gözlendi. UCMA, HA ve Betametazon asetat+betametazon disodyum fosfat uygulanan tedavi gruplarında Mankin skoru MIA grubuna kıyasla anlamlı derecede azaldığı belirlenmiştir (p

Amaç: Çalışmamızda, traneksamik asidin tendon-kemik birleşim yeri iyileşmesi üzerine olan etkilerini biyomekanik ve histopatolojik olarak göstermeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda, 450-600 gr ağırlığında Wistar-Albino ırkı toplam 64 adet erkek sıçan kullanıldı. On altışar sıçandan oluşan dört grup oluşturuldu. Grupların tamamında sıçanların sağ aşil tendonlarına tendon-kemik birleşkesinden aşilotomi uygulandı ve plantaris tendonu korundu. İnsizyon sahası içerisinden çalışma grubuna lokal olarak 1 ml traneksamik asit, kontrol grubuna ise lokal olarak 1 ml serum fizyolojik uygulandıktan sonra operasyon sonlandırıldı. 4 haftalık takip süresi sonunda tüm denekler sakrifiye edildi. Biyomekanik çalışmalar Testometric M500-50CT cihazında yapıldı. Histopatolojik değerlendirmede Bonar, Movin ve Nourissat Tendon-Kemik Birleşim Yeri Skorlaması kullanıldı. İstatistiksel önem düzeyi 0,05 olarak alındı.Bulgular: Biyomekanik çalışmada maksimum noktadaki uzama, maksimum yük ve maksimum gerilme parametreleri açısından traneksamik asit grubu ve serum fizyolojik grubu arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı (p=0,558 p=0,775 p=0,558). Histopatolojik değerlendirmede, traneksamik asit grubunda kollajen içeriğinin daha iyi ve kollajen yapısının normale daha yakın olduğu tespit edildi (p=0,047 p=0,008). Vaskülarite, hiyalinizasyon ve GAG içeriği parametrelerinde traneksamik asit grubunda istatistiksel olarak anlamlı düşüklük saptandı (p=0,004 p=0,014 p=0,026). Toplam bonar ve movin skoru değerlendirildiğinde traneksamik asit grubu lehine anlamlı istatistiksel sonuç elde edildi (p=0,003 p=0,023). Kendi aralarında Bonar ve Movin skorlama sistemlerinin anlamlı yüksek korelasyon gösterdiği tespit edildi (p=0,0001).Sonuç: Çalışmamızda lokal uygulanan traneksamik asidin tendon-kemik birleşke yeri iyileşmesini olumlu yönde etkilediğini saptadık. Objectives: In our study, we aimed to determine the effects of tranexamic acid on bone-tendon junction healing biomechanically and histopathologically. Material and Methods: Sixty four male Wistar-Albino rats which weighed 450-600 gr were used in our study. They were divided into four groups which include 16 rats for each. Achillotomy was performed on the right Achilles tendons of the rats from the bone-tendon junction in all groups and the plantaris tendon was preserved. Operation was ended after solutions were locally applied through incision site as 1 ml tranexamic acid to study group and 1 ml saline solution to control group. In the end of follow-up period for four weeks, all rats were sacrificed. Biomechanical tests were performed via Testometric M500-50CT device. In histopathological evaluation, Bonar, Movin and Nourissat Bone-Tendon Junction Scoring were used. The statistical significance value was determined as 0,05.Results: There was no statistically significant difference between the tranexamic acid group and the saline group in terms of elongation at maximum point, maximum load and maximum strain parameters in the biomechanical study (p= 0,558 p= 0,775 p= 0,558). In histopathological evaluation, it was determined that the collagen content was better and the collagen structure was closer to normal in the tranexamic acid group (p=0,047 p=0,008). There was statistically significant decrease in tranexamic acid group in vascularity, hyalinization and GAG content parameters (p=0,004 p=0,014 p=0,026). When the total bonar and movin score was evaluated, statistically significant results were obtained in favor of the tranexamic acid group (p=0,0001).Conclusions: In our study, we found that locally administered tranexamic acid had a positive effect on bone-tendon junction healing. 81

Giriş:Diz yaralanmalarında en sık etkilenen yapılar menisküslerdir. Günümüzde, yırtılmış bir menisküs için en yaygın olarak kullanılan tedavi seçenekleri, hasarlı dokuyu çıkarmak veya geri yüklemek için sırasıyla bir menisektomi veya menisküs onarımıdır. Artroskopinin gelişmesi ile birlikte menisküs onarımında çeşitli tamir seçenekleri ortaya çıkmıştır. Menisküs yırtık konumu,tipi,hasta yaşı gibi birçok faktörler menisküs onarımı sonuçlarını etkilemiştir.Amaç:Çalışmamamızda menisküs yaralanması nedeniyle başvurmuş ve tamir yaptığımız hastaların demografik bilgilerini,yırtık yerleşim yeri,tipi,atılan sutur sayısına göre klinik sonuçlarını Lysholm ve VAS skorları ile değerlendirmeyi amaçladık.MateryalveMetod:Bu çalışmamızda 2015-2019 yılları arasına diz eklemişikayetiile Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Ortopedi ve Travmatoloji bölümüne başvuran ve tarafımızca menisküs yırtığı tanısı koyduğumuz ve artroskopik olarak opere ettiğimiz 76 hastanın dosyalarını retrospektif olarak değerlendirdik.Hastaların klinik değerlendirmeleri amacı ile preoperatif ve postoperatif 1. yıldaki Lysholm fonksiyon skorlaması ve vas değerlendirilmesi kullanıldı.Bulgular: Çalışmaya dahil edilen hastaların 57'si erkek, 19'ukadındı. 37 hastanın sağ dizinde 39 hastanın ise sol dizinde menisküs yırtığı mevcuttu. Hastaların 20'si lateral menisküs,56' sı medial menisküs, 10' u anterior horn, 66'sı posterior horndaki yırtık nedeniyle opere edildi. Yırtık şekillerine göre hastaların 29'unda horizontal, 14' ünde longitudinal, 9' unda radial, 12' sinde kova sapı, 4' ünde kök yırtığı, 8' inde kompleks yırtık görüldü. Hastaların yaş ortalaması 33,22 ± 10,30 idi. Kullanılan sutür sayısı ortalama 2,74 ± 1,30 idi. Hastaların preop Lysholm değeri ortalama 52,42 ± 16,09 iken,postop 1.yılındaki kontrolündeLysholm değeri ortalama 86,51 ± 14,24 idi. Hastaların preop vas değeri ortalama 6,91 ± 1,4 iken, postop 1. yılındaki kontrolünde vas değeri ortalama 1,95 ± 2,05 idi. Yaş, cinsiyet,menisküs tarafı, atılan sütur saysı ve yırtık şeklinin menisküs onarımı yapılan hastalardaki postop Lysholm ve vas değerlerindeki değişim yüzdesine etkisi olmadığı tespit edildi.Sonuç: Menisküslerin diz fonksiyonunda çok önemli bir yere sahip olduğunun ve korunması gerektiğinin; artroskopik onarımının menisküs yırtıklarında çok iyi klinik sonuçlar veren bir tedavi yöntemi olduğunun ve başta ileri yaş olmak üzere,cinsiyet, menisküs tarafı, atılan sütur sayısı ve yırtık şeklinin klinik sonuçları etkilemediği sonucuna varıldı. Introduction: In knee injuries, one of the most frequently affected structures is meniscus. Today, the most commonly used treatment options to remove or restore the damaged tissue in a ruptured meniscus are menisectomy or meniscus repair, respectively. Various repair options have emerged in meniscus repair, with the development of arthroscopy. Many factors such as meniscus rupture location, type, patient age have affected the results of meniscus repair.Purpose: In our study, we aimed to evaluate the clinical results of the patients, who applied for repair due to meniscus injuries, according to the demographic information, ruptured location, type, number of sutures with Lysholm and VAS scores.Materials and Methods: In this study, we retrospectively evaluated the files of 76 patients who applied to the Department of Orthopedics and Traumatology of Gaziantep University Medical Faculty Hospital with the complaint of knee joints between 2015 and 2019 and whom we diagnosed with meniscus tear and operated arthroscopically. Lysholm function scoring and VAS evaluation in the preoperative and 1st postoperative control wereused for clinical evaluation of the patients.Findings: 57 of the patients included in the study were male and 19 were female. 37 patients had a meniscus tear in the right knee and 39 in the left knee. 20 patients were operated for lateral meniscus tear, 56 for medial meniscus tear, 10 for anterior horn tear and 66 for posterior horn tear. According to the shape of the tear, 29 patients had horizontal, 14 had longitudinal, 9 had radial, 12 had bucket handle, 4 had root tear, and 8 had complex tears. The mean age of the patients was 33.22 ± 10.30. The mean number of sutures used was 2.74 ± 1.30. While the mean pre op Lysholm value of the patients was 52.42 ± 16.09, the mean Lysholm value in the 1st year post op control was 86.51 ± 14.24. While the mean pre op VAS value of the patients was 6.91 ± 1.4, the mean VAS value in the 1st year post op control was 1.95 ± 2.05. It was determined that age, gender, meniscus location, number of sutures and tear shape had no effect on the percentage of change in post op Lysholm and VAS values in patients undergoing meniscus repair.Conclusion: It was concluded that meniscus has a very important place in knee function and should be protected, that arthroscopic repair is a treatment method providing superb clinical results in meniscus tears and that gender, meniscus location, number of sutures and tear shape, especially in older age, do not affect the clinical results. 61

Amaç: Humerus cisim kırıklarında eksternal fiksatör ile tedavi edilen olguların tedavi sonrası radyolojik ve fonksiyonel sonuçlarını değerlendirmek. Gereç ve Yöntem: 2012-2019 tarihleri arasında kliniğimize travma nedeniyle başvuran hastalardan, humerus cisim kırığı olan hastalar çalışmaya alındı.18 yaş üzeri ve aydınlatılmış onam imzalayabilecek hastalar çalışmaya dahil edildi. Açık kırıklar, patolojik kırıklar ve omuz yada dirsek eklemine uzanan kırıklar çalışma dışı bırakılarak kapalı redüksiyon ve eksternal fiksasyon ile tedavi edilen 74 humerus cisim kırığı retrospektif olarak değerlendirildi. Takipleri yetersiz olan 9 hasta ve ölüm/red gibi sebeplerle çalışmaya dahil edilemeyen 14 hasta dışlandı. Çalışmaya dahil edilen 51 hastanın demografik verileri, yaralanma şekilleri, AO sınıflaması ve bölgesine göre kırık sınıflaması, sigara içip içememesi, varsa radial sinir yaralanması kayıt edildi. Radyografik olarak 6. aya kadar kaynama olup olmaması değerlendirildi. Hastaların son kontrollerinde omuz ve dirsek hareket açıklığı, Mayo Elbow Performance Index (MEPI), The Disability of The Arm, Shoulder and Hand (DASH) ve Constant ve Murley Shoulder Score ile değerlendirildi. Elde edilen veriler SPSS 22.0 programına aktarılarak analiz edidi. Analiz sonucunda p değeri 0.05'ten küçük olan farklar istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Bulgular: Çalışmamızda ortalama yaş 39,24 ± 16,48'di. Hastaların 37'si erkek (72.55%), 14'ü (27.45%) kadındı. Humerusların 25'i (49 %) sağ, 26'sı (51 %) sol taraftı. AO sınıflamasına göre; 6 humerus (11.7 %) 12A1, 12 humerus (23.5 %) 12A2, 17 humerus (33.4 %) 12A3, 8 humerus (15.7 %) 12B1, 5 humerus (9.9 %) 12B2, 2 humerus (3.9 %) 12C1, 1 humerus (1.9 %) 12C3 olarak sınıflandırıldı. Peroperatif radial sinir hasarı yoktu. MEPI ve DASH skoru sırasıyla 94,90 ± 8,75 ve 8,90 ± 9,79, ortalama Constant skoru 92,88 ± 5,95 idi. Kaynama süresine bakıldığında distal cisim kırıklarında daha erken kaynama olduğu görüldü. Sigara kullanan hastalarda literatürle uyumlu olarak kaynamanın geciktiği görüldü. Sonuç: Humerus cisim kırıklarının kapalı redüksiyon ve eksternal fiksasyon yöntemi ile tedavisi, minimal yumuşak doku hasarı, daha küçük insizyon skarı oluşumu ve yüksek omuz-dirsek hareket fonksiyonu sunarak diğer tedavi seçeneklerinin yanında değerli bir alternatif olarak düşünülebilir.Anahtar Sözcükler: Kapalı redüksiyon, Eksternal Fiksasyon, Humerus Cisim Kırığı. Aim: : The goal of this study is to evaluate the radiologic and clinical outcomes of the external fixator treatment on humeral shaft fractures. Method: Patients admitted to emergency department in Erciyes University Orthopedic Surgery Department with humerus shaft fractures have been enrolled to study between 2012-2019. All patients were over 18 years old and were willing to sign informed consent. Patients with open fractures, pathologic fractures and fractures associated with either proximal and distal join line were excluded from the study. Total 74 humeral shaft fracture cases evaluated retrospectively. Total 23 patients have been excluded from the study, 9 were due to the inadequate follow-up and 14 were secondary to death or denial of participation. Data has been collected regarding the demographic features, mechanism of injury, AO classification, smoking status and radial nerve injury history. Radiologic union rate is evaluated. Functions of the upper extremity evaluated with Mayo Elbow Performance Index (MEPI), The Disability of The Arm, Shoulder and Hand (DASH), Constant and Murley Shoulder Scores at the final follow-up. Obtained data have been processed using SPSS 22.0 and 'p' values

Amaç: El bileği ve parmakların ekstensör mekanizmasındaki kayıplar, günlük hayatta kavrama-tutma-bırakma eylemlerin gerçekleştirilmesinde ve bu eylemlerin kuvvetinde zaafiyete ve ayrıca ciddi kozmetik problemlere yol açan ve bu nedenle ciddi morbidite yaratan klinik tablolardır. Bu durumlarda, etiyolojileri ne olursa olsun, tedavi seçenekleri arasındaki son tercih tendon transferleridir. Bunun temel sebebi tendon transferinin bir feda ediş girişimi olmasıdır. El ekstensör mekanizmasındaki problemler için uygulanan tendon transferlerinin diğer transferlere göre daha öngörülebilir sonuçlara sahip olduğu öne sürülmektedir. Bununla birlikte transfer gerginliğinin nasıl ayarlanması gerektiği ve sonuçlar üzerindeki etkileri konusu halen belirsizdir. Bu yüzden klinikten kliniğe, cerrahiyi gerçekleştiren kişiden kişiye ve hastadan hastaya değişen sonuçlar bildirilmektedir. Bu çalışmada el bileği ve parmaklarda ekstensör mekanizma restorasyonu için tendon transferi yapılan hastalarda ayarlanan gerginliğin tüm yönlerdeki etkilerini ve gelişebilen fonksiyonel yetersizliklerin hastalardaki subjektif ve objektif bulgularla ilişkisini araştırdık.Yöntem: 01.09.2007 ile 01.02.2019 tarihleri arasında el bileği ve parmakların ekstensiyon mekanizmasındaki yetmezlik nedeniyle polikliniğe başvuran hastalara ait bilgiler dijital arşiv sisteminden retrospektif olarak derlendi. Çalışma planı içerisinde yer alan hastaların değerlendirilmesi geldikleri son poliklinik kontrollerinde yapıldı. Çalışmaya toplamda 65 (46 erkek, 19 kadın) hasta dahil edildi. Ortalama yaş 30,8±17,8 yıl, ortalama takip süresi ise 47,4±34,4 ay idi. Hastalar etiyolojik olarak periferik sinir sistemi hasarı (n: 35), kas-tendon ünitesi hasarı (n: 22), ve santral sinir sistemi hasarı (n: 8) olarak 3 ana gruba ayrıldı. Hastalarda toplam 124 ekstensiyon fonksiyon restorasyonu (51 başparmak ekstansiyonu, 39 diğer parmak/lar ekstensiyonu ve 34 el bilek ekstansiyonu) yapılmıştı. Tüm yönlerde eklem hareket açıklıkları, kavrama, sıkıştırma (pinç) güçleri, QDASH ve Mayo El Bileği skorları ve sübjektif memnuniyet skorları değerlendirildi. Etiyoloji, restore edilen fonksiyon, kullanılan tendon, zaman, yaş gibi farklı değişkenler temelinde istatistiksel analizler yapıldı. Ek olarak meslek değişikliği sorgulandı ve bunun sebebi ile ilgili analizler yapıldı. Karşılaştırmalar ve ilişkilerdeki istatistiksel anlamlılık için p

Amaç: Tibia kırıklarının cerrahi tedavisinde kullanılan geleneksel intramedüller çivilerde distal kilit vidaları ile ilgili uygulama zorluğu, kırılma, gevşeme, kırığın yetersiz tespiti vb. sorunlar yaşanmaktadır. Bu sorunlar dikkate alınarak distal bolt kilitli tibia çivisi geliştirilmiştir. Bu çalışmamızda distal bolt kilitli intramedüller çivi ile geleneksel distal kilitli intramedüller çivilerin klinik, radyolojik ve fonksiyonel sonuçlarını retrospektif olarak değerlendirdik.Yöntem: İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği'nde Kasım 2012-Kasım 2018 tarihleri arasında intramedüller tibia çivisi uygulanmış 66 hasta alınan etik kurul onayı sonrası retrospektif olarak değerlendirildi. Ameliyat sonrası dönemde hayatını yitiren, psödoartroz tedavisi amacıyla intramedüller çivi uygulanan, kontrollerine düzenli olarak gelmeyen, hastane kayıtlarında bulunan iletişim bilgileri üzerinden kendilerine ulaşılamayan hastalar çalışma kapsamı dışında tutuldu. Bu kriterler göz önüne alınarak 37 hastanın 38 tibia kırığı çalışmaya dahil edildi. Hastaların 23'ü (%62,1) erkek, 14'ü (%37,9) kadın idi. Hastaların yaş ortalaması 45 yaş (dağılım 18 -84 yaş) idi. Hastalar tibia kırığı tedavisinde kullanılan çivinin türüne göre iki gruba ayrıldı. Distal bolt kilitli tibia çivisinin kullanıldığı hastalar Grup 1, geleneksel tibia çivilerinin kullanıldığı hastalar Grup 2 olarak değerlendirildi. İki grup arasında koronal ve sagittal planda dizilim ve kaynama süreleri radyolojik olarak karşılaştırıldı. Klinik ve fonksiyonel karşılaştırmada yük verme sürelerine, işe ve spora dönüş sürelerine, AOFAS ve OMAS skorlarına bakıldı. Karşılaşılan komplikasyonlar değerlendirildi. Bulgular: İki grup yük verme süreleri bakımından karşılaştırıldığında Grup 1' de bulunan hastalar Grup 2'deki hastalara göre daha erken tam yük verdi (p=0,032). İki grup arasında kaynama süreleri, işe ve spora dönüş süreleri ve komplikasyon oranları arasında anlamlı farklılık yoktu (p= 0,283; p=0,422; p=0,470, p=0,750). Fonksiyonel karşılaştırmada AOFAS değerlerine göre iki grup arasında anlamlı farklılık yokken, OMAS değerlerine göre Grup 2'de sonuçlar Grup 1'e göre daha iyi bulundu (p=O,475; p=0,037).Sonuç: Distal bolt kilitli tibia çivisi geleneksel çiviler ile karşılaştırıldığında erken yük verilmesine olanak sağlar ve tibia kırıklarının intramedüller çivi ile tedavisinde güvenle tercih edilebilir. Objective: In the conventional intramedullary nails used in the surgical treatment of tibia fractures, there are problems such as insufficient stability, difficulty in application, fracture and loosening of the distal locking screws. Considering these problems, distal bolt locking tibia nail has been developed. In our study, we retrospectively evaluated the clinical, radiological and functional results of intramedullary nails with distal bolt locking screws and the conventional distal locking intramedullary nails. Material and Method: 66 patients treated with intramedullary tibia nail between November 2012 and November 2018 were evaluated retrospectively at the Orthopedics and Traumatodology Department of İstanbul Medeniyet University Göztepe Training and Research. Patients who died postoperatively, who underwent intramedullary nails for pseudoarthrosis treatment, who did not come to their controls regularly and who could not be contacted through the contact information in the hospital records were excluded from the study. Considering these criteria, 38 tibial fractures of 37 patients were included in the study. 23 (62,1%) of the patients were male and 14 (37,9%) were female. The mean age of the patients was 45 years (range 18 to 84 years). The patients were divided into two groups according to the type of nail used in the treatment of tibial fractures which are with distal bolt locking tibia nails as Group 1 and with conventional tibia nails as Group 2. Coronal and sagittal plane alignment and union times were compared radiologically between the two groups. In the clinical and functional comparisons, the duration time of operation, load-bearing times, return to work and sports, complication rate, AOFAS and OMAS scores were evaluated. Encountered complications were evaluated. Results: When the two groups were compared in terms of load-bearing times, the patients in Group 1 gave full load earlier than those in Group 2 (p = 0.032). There was no significant difference between the two groups in terms of union rates, time to return to work and sports, complication rates and functional outcomes (p= 0,283; p=0,422; p=0,470, p=0,750). While there was no significant difference between the two groups according to AOFAS values in functional comparison, the results were better in Group 2 than Group 1 compared to OMAS values (p=O,475; p=0,037).Conclusion: Clinical, radiological and functional results of distal bolt locking tibia nails used in the treatment of tibial fractures are as successful as conventional nails. Distal bolt locking tibia nails are able to provide patients with earlier load used by patients who used conventional nails. 76

Amaç: Kienböck hastalığında her evrede tedavi yaklaşımları farklıdır. Genel yaklaşım olarak Lichtman evre 1 konservatif takip edilirken evre 2 ve 3a'da radial kısaltma yapılmaktadır. Evre 3B hastalarda radial kısaltma metodu konsunda tartışmalar mevcut iken biz de kliniğimizde radial kısaltma yapılan evre 2, 3a ve 3b hastaların sonuçlarını inceledik.Materyal ve Metod: Gaziantep Üniversitesi Şahinbey Araştırma ve Uygulama Hastanesinde 2009-2019 yılları arasında tedavi edilmiş 31 hasta çalışmaya katıldı. Çalışma retrospektif olarak yapıldı. Daha önce el bileğinden cerrahi operasyon geçirmiş hastalar, lunat kemikte avasküler nekroz dışında hastalığı olanlar çalışmaya dahil edilmedi. Nakamura, VAS skoru ve Modifiye Mayo El Bileği Skoru incelendi. Preop MRG ve direkt grafi; postop genellikle direkt grafi radyolojik değerlendirme aracı olarak kullanıldı. Bulgular: Çalışmaya katılan hastalarda E/K oranı 18/13 olarak bulundu. Bu hastaların 11'I evre 2, 8 hasta evre 3A, 12 hasta evre 3B idi. Ameliyat öncesi el bileği fleksiyonu 46 derece, ekstansiyonu 45 derece idi. Ameliyat öncesi el bileği kavrama gücü sağlam elin %62'si oranında bulundu. Ameliyat öncesi yapılan radyolojik değerlendirmede 23 hastada negatif ulnar varyans, 6 hastada nötral varyans, 2 hastada ise pozitif ulnar varyans tespit edildi. Sonuç: Hastalarda radyolojik kriterler olan Lichtman evresi, karpal yükseklik, stahl indeksinde kötüleşme olmasına rağmen klinik bulgularda (VAS skoru, Modifiye Mayo El Bileği Skoru, El bileği eklem hareket açıklığı, kavrama gücü) iyileşme sağlanmıştır. Anahtar Kelimeler: Kienböck hastalığı, Radial kısaltma, Lunat kemik Purpose: In Kienböck's disease there is different treatment approach for every stage. In Lichtman stage 1 general approach is conservatively following but in stage 2 and stage 3A radial shortening is done. There are discussions about radial shortening in Lichtman stage 3B but in despite of discussions we conducted radial shortening on stage 2,3A and stage 3B to analysis result of radial shortening.Material and Method: 31 treated patients attended to study in Gaziantep University Şahinbey Research and Training Hospital between 2009 to 2019. Study was done retrospectively. Patient who had have surgical operation on his/her wrist and have another diseases other than avasculer necrosis of lunate bone was excluded from study. Nakamura, VAS score and Modified Mayo wrist score were analyzed. MRI and X-Ray, X-Ray were used radiological evaluation in preoperatively and postoperatively, respectively.Findings: The ratio of patients was male/female 18/13. 11 of them were stage 2, 8 were stage 3A and 12 of them were stage 3B. Before surgery flexion of wrist was 46 degrees and extension was 45 degrees. Also before surgery grip strength was %62 less than in comparison to intact wrist. In radiological evaluation which was conducted before surgery we identified that 23 patients had negative ulnar variance, 6 patients had neutral variance and 2 patients had positive ulnar variance. 62

ÖZETHumerus diafiz kırığı nedeniyle kliniğimizde tedavi edilen hastalarda inramedüller çivileme, plaklı osteosentez ve konservatif tedavi sonuçlarımızı retrospektif olarak inceleyerek literatürle kıyaslayıp değerlendirmeyi amaçladık.Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalında, Ocak 2013 ile Şubat 2019 tarihleri arasında humerus diafiz kırığı nedeniyle konservatif, intremadüller çivileme ya da plaklı osteosentez ile tedavi edilen ve yeterli verileri olan 79 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların klinik, fonksiyonel ve radyolojik bulguları retrospektif olarak incelemeye alındı. Çalışmamızdaki hastaların demografik verileri, hastanede kalma süreleri, yatış ile tedaviye başlama arasındaki süre, ek travmasının olup olmadığı, radial sinir hasarı, kaynamama, travma oluş şekli, sigara kullanımı, kırık ekstremite tarafı ve kırık kaynama zamanı değerlendirildi. Ayrıca fonksiyonel değerlendirme için Stewart-Huntley ve QuickDASH skorlama kriterleri ve kırık tiplerinin belirlenmesi için de AO sınıflaması kullanıldı.Yetmişdokuz hastanın 59'u erkek, 20'si kadındı. Çalışmaya katılan hastaların en genci 16 en yaşlısı 83 yaşında olup hastaların yaş ortalaması 39,7 idi. Hastaları yaşlarına göre 16-30, 30-60 ve 60 yaş üzeri olarak 3 gruba ayırarak değerlendirdik. Etiyolojik neden olarak hastaların 33'ünde (%42) trafik kazası, 33'ünde (%42) basit düşme görülürken 4 (%5) hastada ateşli silah yaralanması, 4 (%5) hastada yüksekten düşme ve 5 (%6) hastada iş kazası görüldü.Kırıklar AO sınıflandırılmasına göre gruplandırıldığında 50 hasta (%63) AO tip A,15 hasta (%19) AO tip B, 14 hasta da (%18) ise AO tip C kırık mevcuttu.Hastaların 23 (%29) tanesi intamedüller çivilemeyle, 16 (%20) tanesi konservatif tedaviyle, 40 (%51) tanesi ise plaklı osteosentez ile tedavi edilmişti. 79 hastanın 73'ünde (%92) kaynama görüldü Hastalar Stewart-Huntley ve QuickDASH değerlendirme sistemine göre değerlendirildi. Stewart-Huntley skorlama sistemine göre mükemmel ve iyi sonuç olan hastaların oranı intramedüller çivilemede %74, konservatif tedavide ve plaklı osteosentezde %87 olarak bulundu. Üç tedavi yöntemi ile QuickDASH skoru arasındaki ilişkinin anlamlı olduğu görüldü.Verilerimizi analiz ederken SPSS 22.0 (Statistical Packages for the Social Sciences) proğramını kullandık. Kategorik ölçümler yüzde ve sayı olarak, sürekli ölçümlerse ortalama ve standart sapma (gerekli yerlerde ortanca, minimum ve maksimum) olarak özetlendi. Gruplar arasındaki sürekli ölçümlerin değerlendirilmesinde dağılım kontrolü yapıldı. Parametrik dağılım şartları sağlanmadığında Kruskal Wallis testi ve Mann Whitney U testi kullanıldı. Kategorik değişkenlerin karşılaştırılmasında Ki Kare test ya da Fisher test istatistiği kullanıldı. Tüm testlerde istatistiksel önem düzeyi 0,05 olarak alındı.Çalışmanın sonucunda; humerus diafiz kırıklı hastalarda 3 farklı tedavi yönteminde de yüksek oranlarda kaynama elde edildiği görüldü. Konservatif tedavi edilen hastaların hastanede kalış süresinin daha kısa olduğu tespit edildi. Kaynama zamanının azalmasının kaynama sonrası fonksiyonel sonuçları olumlu yönde etkilediği sonucuna ulaşıldı. Sigara kullanan hastalarda kaynama zamanının daha uzun olduğu ve kaynamama oranlarının daha yüksek olduğu sonucu elde edildi.Anahtar Kelimeler: Humerus diafiz kırık, humerus diafiz kırığı konservatif tedavisi, humerus diafiz kırığı plaklı osteosentez, humerus diafiz kırığı intramedüller çivileme ABSTRACTCOMPARISON OF RESULTS OF CONSERVATIVE, INTRAMEDULAR NAILING AND PLATE OSTEOSENTESIS TREATMENT IN HUMERUS DIAPHYSIS FRACTURESWe aimed to retrospectively evaluate and compare the results of inramedullary nailing, plaque osteosynthesis and conservative treatment in patients receiving humeral diaphyseal fractures in our clinic.Between January 2013 and February 2019, 79 patients who were treated conservatively, intramedullary nailing or plate osteosynthesis for humerus diaphyseal fractures were enrolled in the study at the Department of Orthopedics and Traumatology, Faculty of Medicine, Fırat University. Clinical, functional and radiological findings of the patients were evaluated retrospectively. Demographic data, duration of hospitalization, presence of additional trauma, radial nerve injury, nonunion, trauma type, smoking, fractured extremity side and fracture union time were evaluated. In addition, Stewart-Huntley and QuickDASH scoring criteria were used for functional evaluation. AO classification was used to determine fracture types.Of the 79 patients, 59 were male and 20 were female. The youngest of the patients included in the study were 16, the oldest was 83 years old and the mean age of the patients was 39.7 years. We evaluated the ages of the patients in 3 groups as 16-30, 30-60 and over 60 years.Etiological causes were traffic accidents in 33 patients (42%), simple falls in 33 patients (42%), gunshot wounds in 4 patients (5%), falls from height in 4 patients (5%) and work accident in 5 patients (6%)When the fractures were classified according to AO classification, 50 patients (63%) had AO type A, 15 patients (19%) AO type B, and 14 patients (18%) had AO type C fractures.Twety-three (29%) patients were treated with intamedullary nailing, 16 (20%) were treated conservatively, and 40 (51%) were treated with plaque osteosynthesis. Union was seen in 73 (92%) of 79 patientsThe patients were evaluated according to Stewart-Huntley and QuickDASH evaluation system. According to Stewart-Huntley scoring system, the rate of patients with excellent and good results was 74% in intramedullary nailing, 87% in conservative treatment and plate osteosynthesis. The relationship between three treatment methods and QuickDASH score was found to be significant.We used SPSS 22.0 (Statistical Packages for the Social Sciences) program to analyze our data. Categorical measurements were summarized as percentage and number, and continuous measurements were summarized as mean and standard deviation (median, minimum and maximum where necessary). Distribution control was used to evaluate continuous measurements between groups. When parametric distribution conditions were not fulfilled, Kruskal Wallis test and Mann Whitney U test were used. Chi square test or Fisher test statistics were used to compare categorical variables. Statistical significance was taken as 0,05 in all tests.As a result of the study; In patients with humeral diaphyseal fractures, high rates of union were obtained in 3 different treatment methods. The duration of hospitalization was shorter in conservatively treated patients. Decreased union time had positive effects on the functional results after the union. The duration of union was longer and nonunion rates were higher in smokers.Keywords: Humerus diaphyseal fracture, conservative treatment of humeral diaphyseal fracture, plate osteosynthesis of humerus diaphyseal fracture, intramedullary nailing of humerus diaphyseal fracture 92

Amaç: Bu çalışmada, idiyopatik talipes ekinovaruslu hastalarda tedavi sürecinde oksidatif ve antioksidatif durumlarda serum prolidaz aktivitesinin takip ve tedavi parametresi olarak kullanılabilirliğini araştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: İleriye dönük olarak planlanan bu çalışma 2018-2020 yılları arasında Harran Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Bölümünde Ponseti manipülasyon ve alçılama yöntemi ile tedavi ettiğimiz 33 hasta ve 33 sağlıklı kontrol grubunu içermektedir. Hasta grubundan tedavi başlamadan önce, tedavi sürecinde ve son kontrollerde olmak üzere 3 defa kan alındı, kontrol grubundan 1 defa kan alınarak çalışıldı. Alınan kanlarda serum prolidaz düzeyi, total antioksidan seviye (TAS), total oksidan seviye (TOS) ve oksidatif stres indeksi (OSİ) çalışıldı. Bütün hastalar Ponseti yöntemi ile tedavi edildi ve deformite şiddet skorlaması için Pirani skorlama sistemi kullanıldı. Bulgular: Tedavi başlanmadan önce alınan kanda bakılan serum prolidaz düzeyi, TOS ve OSİ değerleri hasta grubunda kontrol grubuna göre anlamlı yüksek bulunurken, TAS düzeyleri kontrol grubuna göre düşük bulundu. Tedavi sürecinde ve deformitede tam düzelme elde edildikten sonra Pirani skorundaki düşüşle beraber serum prolidaz, TOS ve OSİ değerlerinde de kontrol grubuyla uyumlu olacak şekilde düzelme olduğu, TAS değerinde ise kontrol grubuyla uyumlu olacak şekilde yükselme olduğu görüldü. Sonuç: Artmış serum prolidaz aktivitesi, TOS ve OSI ve düşük TAS seviyeleri idiyopatik talipes ekinovarus ile ilişkili olabilir ve bu parametrelerin idiyopatik talipes ekinovaruslu hastalarda izlem için yardımcı araçlar olabileceğini düşünüyoruz. Objectives: In this study our aim was to search if prolidase can be used as an oxidativestress parameter for the treatment and follow up period of clubfoot patients.Materials and methods: This prospective study was conducted between October 2018 andJanuarry 2020 in the Department of Orthopaedics and Traumatology of Harran University Facultyof Medicine. Thirty three idiopathic clubfoot patients were included into this study. Thirty threehealthy infant were used as a control group. All the patients were treated according to Ponsetimethod. Before the begining of treatment period, after the last cast before Achilles tenotomy and atsixth month follow ups all the patients had been scored with Pirani scoring system andsimultaneously we draw blood from all patients. We draw blood from control group once. Westudied prolidase, total antioxidant level (TAL), total oxidant level (TOL) and oxidative stress index(OSI). We compared the oxidative status of the patients and control group and we searched therelation of oxidative status and clinical status of the clubfoot patients.Results: Prolidase, TOL and OSI levels were higher and TAL levels are lower significantlyin the clubfoot patients. With the treatment process as the deformity was corrected prolidase, TOLand OSI levels decreased and TAL levels increased.Conclusion: Increased levels of prolidase, TOL and OSI may be related with clubfoot.These parameters can be used as a tracking parameter for clubfoot. 102

AMAÇ: Kliniğimizde çift lag vidalı proksimal femoral çivilemeyle (PFÇ) tedavi edilmiş intertrokanterik femur kırığı olgularının sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.YÖNTEM: İstanbul Üniversitesi-Cerrahpaşa Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı'nda 2006-2011 yılları arasında ameliyat edilen 39 hastanın Barthel aktivite indeksi ve takip grafileri değerlendirildi. BULGULAR: Hastaların yaş ortalaması 71,3 (40-94), ameliyat öncesi bekleme süresi ortalama 8,1 (2-21) gün, ortalama takip süresi 42,3 (8-159) ay bulundu. Redüksiyon kalitesi 20 vakada (%51,2) iyi, 11 vakada (%28,2) kabul edilebilir, 8 vakada (%20,6) kötüydü. Mekanik komplikasyon 5 vakada (%12,8). İki cut-out, bir Z-efekti, bir vida lateral migrasyonu, bir kabul edilemeyecek pozisyon nedeniyle revizyon cerrahisi görüldü. Mekanik komplikasyonların tamamı instabil kırık tiplerinde görüldü (p

ÖZET AMAÇ Pediatrik popülasyonda en sık görülen üst ektsremite kırıklarından olan humerus lateral kondil kırıklarında ayrılmanın düzeyinin belirlenmesi ve tedavinin buna göre planlanması, komplikasyonlar ve klinik sonuçlar açısından önemlidir. Bu çalışmadaki amacımız, konservatif ve cerrahi tedavi uygulanmış Jakob - Fowles tip 2 humerus lateral kondil kırıklarında klinik sonuçları değerlendirmek ve bu yöntemlerin birbirine üstünlükleri olup olmadığını incelemektir. GEREÇ VE YÖNTEM Kliniğimize 2010-2018 yılları arasında lateral kondil tip 2 kırığı ile başvuran, 0 - 13 yaş aralığında, kırığın stabilitesine göre kapalı redüksiyon ve perkütan çivileme (KRPÇ) yöntemiyle cerrahi tedavi veya uzun kol alçılama ile konservatif tedavi uygulanmış, en az 6 aylık takibi olan hastalar çalışmamıza dahil edilmiştir. Hastaların geriye dönük olarak takiplerdeki dirsek grafileriyle muayene kayıtları incelenmiş, dirsek fonksiyonları Mayo Dirsek Skorlaması Sistemi‟ne (MDSS) göre değerlendirilmiştir. Veriler IBM Statistical Package for the Social Sciences ver.24 ile analiz edilmiştir. BULGULAR Çalışmamıza konservatif tedavi uygulanan 18 hasta ve KRPÇ uygulanan 25 hasta olmak üzere toplam 43 hasta dahil edildi ve bunların %62,8‟i erkek (n=27), %37,2‟si kız çocuktu (n=16). Hastaların yaş ortalamaları 5±2,92, ilk başvuru anındaki ayrışma miktarlarının ortalaması 2,48±0,51 mm ve MDSS ortalamaları 98,37 ± 4,04‟tü.Erkeklerin yaş ortalamaları kızlardan anlamlı düzeyde daha yüksekti (p=0,038). Bunun dışında yaş, cinsiyet ve izlemde ayrışmada artış görülme durumu diğer değişkenlerle anlamlı ilişki göstermedi. Komplikasyon görülen hastaların cerrahi süreleri komplikasyon görülmeyenlere göre anlamlı düzeyde daha yüksekti (p=0,017). KRPÇ grubunun tel çıkarılma süresi, konservatif tedavi grubunun alçı çıkarılma süresine göre (p=0,001), ilk başvurudaki ayrışma miktarlarının ortalaması2(p=0,010) ve komplikasyon görülme oranı da konservatif tedavi grubuna göre (p=0,032) anlamlı düzeyde daha yüksekti. Eşlik eden yaralanması olan hastaların ilk başvuru anındaki ayrışma miktarı ortalamaları eşlik eden yaralanmasıolmayanlara göre anlamlı düzeyde daha yüksek (p=0,031), MDSS ortalamaları ise anlamlı düzeyde daha düşüktü (p=0,023). SONUÇ Ek yaralanması olmayan Jakob - Fowles tip 2 lateral kondil kırıklarında konservatif tedavi, klinik sonuçlar açısından KRPÇ ile karşılaştırıldığında anlamlı bir MDSS‟e göre fark gözlenmedi.Daha az komplikasyon görüldüğü ve daha kısa iyileşme süresi sağladığı için öncelikli olarak tercih edilebilir. SUMMARY AIM Lateral condyle fractures are one of the most common upper extremity fractures in the pediatric population. Determining the displacement and planning the treatment accordingly is important due to complications and clinical outcomes. Our aim is to evaluate the clinical results of Jakob - Fowles stage 2 lateral condyle fractures which were treated conservatively and surgically and to examine whether these treatment methods have any superiority to each other. MATERIALS AND METHODS Patients aged between 0 - 13 years who were admitted to our clinic between 2010-2018 with lateral condyle stage 2 fracture, treated surgically with closed reduction and percutaneous pinning (CRPP) or conservatively with long arm cast, and followed up for 6 months were included. Radiographs and patient records were examined retrospectively. Elbow functions were evaluated according to the Mayo Elbow Performance Score. All data were analyzed with IBM Statistical Package for the Social Sciences ver.24. RESULTS Forty-three patients were included in our study, including 18 patients in conservative treatment group (43.2%) and 25 (56.8%) in CRPP group. Patients‟ mean age was 5±2.92, 62.8% of them were boys (n=27) and 37.2% were girls (n=16). Patients‟ mean displacement at first application was 2.48±0.51 mm and mean MEPS was 98.37±4.04.Boys‟ mean age was significantly higher than girls (p=0.038). Age, sex and displacement increase in follow-up showed no other significant relationship with other variables. Patients who had complications had higher duration of surgery than those without complications (p=0,017). CRPP group‟s mean displacement at first application (p=0,010), duration until wire removal (p=0,001) and complication rate (p=0,032) was significantly higher when compared to conservative treatment group. Patients with concomitant injuries had significantly greater displacement at first4application (p=0,031) and significantly lower MEPS scores (p=0,023) when compared to those without. CONCLUSION Conservative treatment could be preferred for Jakob - Fowles stage 2 lateral condyle fractures without concomitant injury, as it showed no significant difference with CRPP in terms of clinical outcomes and it provides significantly less complication rate and shorter recovery time. 63

ÖZETİskelet sistemine ait tüm kırıklar içerisinde %10 gibi bir oranla nispeten sık görülen ayak bileği kırıkları kalça kırıklarından sonra alt ekstremitenin en sık görülen ikinci kırık türüdür. Bu kırıkların önemli bir kısmı izole malleol kırığıdır. Stabil ve deplase olmamış kırıklar konservatif tedavi edilebilirken stabil olmayan kırıklar için cerrahi tedavi gerekebilir. Ayak bileği kırıklarının cerrahi tedavisinde kullanılan yöntemler zamanla değişime uğramaktadır. Cerrahi zamanlama açısından farklı görüşler olmakla birlikte erken dönemde yapılan cerrahiyle hastalar erken mobilize olabilmektedir. Ayak bileğinin cerrahi tedavi gerektirebilen kırıklarından biri de medial malleol transvers kırıklarıdır. Bu kırık tipi için günümüzde farklı tespit yöntemleri mevcuttur. Bu çalışmada, medial malleolün transvers kırıklarında medial malleol plağı, hazır gergi bandı, malleol vidası yöntemlerinin biyomekanik olarak karşılaştırılması amaçlanmıştır.Kasaptan temin edilen tüketim amaçlı kesilmiş ineklerin tibiaları yumuşak dokularından arındırılarak 42 adet inek tibiası elde edildi. Bu tibialar tibia plafondun 15 cm proksimalinden kesilerek proksimal kısımlar çalışma dışında bırakıldı. Çalışma kapsamına alınan kemiklerin medial malleollerine kesici motor yardımıyla transvers kırıklar oluşturuldu ve her biri 14 kemikten oluşan 3 gruba ayrıldı. Bu 3 gruptaki oluşturulmuş olan medial malleol kırıkları hazır gergi bandı, malleol vidası, medial malleol plağı kullanılarak usulüne uygun tespit edildi. Daha sonra bu örnekler Fırat Üniversitesi Metalurji ve Malzeme Mühendisliği laboratuarında çekme kuvveti ve transvers kuvvet uygulayan test cihazında, kemiklerin cihaza tutturulması için özel olarak hazırlanmış aparatlar yardımıyla biyomekanik analize tabi tutuldu. Cihazdan alınan veriler kuvvet-deplasman eğrilerine dönüştürülerek yorumlandı.Çekme kuvvetinde medial malleol plağı yöntemi, 2 mm deplasman kuvveti ve katastrofik hasar kuvveti açısından diğer yöntemlere göre daha yüksek kuvvetlere dayanırken, dayanıklılık açısından hazır gergi bandı yöntemiyle arasında fark bulunamamıştır. Medial malleol plağı yönteminin çekme kuvvetinde malleol vidası yöntemine göre daha dayanıklı olduğu görülmüştür. Tranvers kuvvet uygulanan gruplarda 2 mm deplasman kuvvetinde medial malleol plağı yöntemi, hazır gergi bandı ve malleol vidası yöntemlerine göre daha yüksek kuvvetlere dayanabilmiştir. Transvers kuvvetlerde medial malleol plağı yöntemi, hazır gergi bandı ve malleol vidası yöntemlerine göre daha dayanıklı bulunmuştur. Transvers kuvvet grubunda katastrofik hasar oluşturma kuvvetleri açısından medial malleol plağı yöntemi ile hazır gergi bandı yöntemi arasında anlamlı fark bulunamamıştır. Anahtar Kelimeler: Medial malleol, medial malleol plağı, hazır gergi bandı, malleol vidası ABSTRACTBIOMECHANICAL COMPARISON OF THREE DIFFERENT METHODS USED IN THE TREATMENT OF MEDIAL MALLEOLAR FRACTURES Among all fractures of the skeletal system, ankle fractures with a rate of %10, the most common type of fractures of the lower extremity after hip fractures. An important part of these fractures is isolated malleolar fracture. While stable and nondisplaced fractures can be treated conservatively, surgical treatment may be required for unstable fractures. The methods used in the surgical treatment of ankle fractures are changing over time. Although there are different opinions in terms of surgical timing, patients can be mobilized sooner with early surgery. One of the fractures of the ankle that may require surgical treatment is medial malleolus transverse fractures. Different fixation methods are available for this type of fracture. In this study, we aimed to biomechanically compare the medial malleolar plate, sled fixation system and malleolar screw methods in transverse fractures of the medial malleolus.The tibias of the cows obtained from the butcher was purified from soft tissues and 42 cow tibias were obtained. These tibias were cut 15 cm proximal to the tibial plafond and the proximal parts were excluded. Transverse fractures were formed in the medial malleolus of the bones included in the study and were divided into 3 groups, each consisting of 14 bones. The medial malleolar fractures formed in these 3 groups were fixed by using sled device, malleolar screw and medial malleolar plate. Afterwards, these samples were subjected to biomechanical analysis in the Engineering Laboratory of Fırat University by means of specially prepared apparatus for attaching the bones to the tensile and transverse force tester device. The data obtained from the device were converted to force-displacement curves and interpreted.When tensile force was applied, the medial malleolar plate method was resistant to higher forces than other methods in terms of 2 mm displacement force and catastrophic failure force, no difference was found between the medial malleolar plate method and sled device method in terms of stifness. The medial malleolar plate method was found to be more durable in tensile strength than malleolar screw method. The medial malleolar plate method with 2 mm displacement force was able to withstand higher forces in the transverse force groups compared to sled device and malleolar screw methods. In transverse forces, the medial malleolar plate method was found to be more durable than sled device and malleolar screw methods. In the transverse force group, no significant difference was found between the medial malleolar plate method and sled device method in terms of catastrophic failure forces.Keywords: Medial malleolus, medial malleolar plate, sled device, malleolar screw 71

Amaç: Bu çalışmada ekstansiyon tipi suprakondiler humerus kırığı tanısıyla kapalı redüksiyon ve perkütan pinleme yöntemiyle tedavi edilen hastaların radyolojik ve klinik sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Mayıs 2006 ile Mart 2019 yılları arasında Tokat Gaziosmanpaşa Üniversitesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniğine suprakondiler humerus kırığı nedeniyle ameliyat edilen 88 hastanın klinik ve radyolojik sonuçları incelendi. Klinik incelemede McRae yöntemine göre ölçülen taşıma açıları, eklem hareket açıklıkları ve bu ölçümler baz alınarak yapılan Flynn tarafından tanımlanmış kozmetik ve fonksiyonel skorlamalar yapıldı. Radyolojik incelemede Baumann açısı, humerokapitellar açı, lateral humerokapitellar açı, rezidüel sagittal deformite ve rotasyonel deformite ölçümleri yapıldı. Cerrahi teknik olarak Casiano tarafından tanımlanan kapalı redüksiyon ve perkütan tesbit yöntemi kullanıldı.Bulgular: Çalışmada 32(%36,4) hasta kız, 56 (%63,6) hasta erkekti. Otuz yedi (%42) hastanın sağ, elli bir (%58) hastanın sol dirseğinde kırık olduğu görüldü. Hastaların ameliyat sonrasında takip süreleri 1 yıl ile 14 yıl arasında olup takip süresi ortalaması 5,15 ± 2,55 yıldı. Olguların yaş ortalaması 6,02 ±2,8 yıl olarak bulundu. Hastaların Gartland sınıflandırmasına göre dağılımı incelendiğinde 23 (%26,1) hastanın Tip IIa, 15 (%17) hastanın Tip IIb, 39 (%44,3) hastanın Tip III ve 11 (%12,5) hastanın Tip IV olduğu görüldü. Tüm hastalara çapraz pin konfigürasyonu ile osteosentez sağlandığı görüldü. Kırk sekiz(%54,5) hastaya lateralden 1, medialden 1 adet K teli, 33 (%37,5) hastaya lateralen 2, medialden 1 adet K teli, 7 (%8) hastaya ise medial ve lateralden 2 adet K teli ile osteosentez sağlandı.Ameliyat sonrasında ortalama 4,1±0,8 haftada dirsek egzersizleri başlandı. Kontrol grafileri sonrasında ortalama 6,17±1,26 haftada K telleri çekildi. İki hastada operasyon öncesi dönemde median sinir arazı ve bir hastada operasyon sonrası dönemde ulnar sinir hasarı geliştiği görüldü. Bu hastalarda spontan remisyon gözlendi. Tüm hastalar klinik olarak Flynn tarafından tanımlanan kozmetik ve fonksiyonel kriterlere göre değerlendirildi. Kozmetik sonuçlar 80 (%90,9) hasta mükemmel, 5 (%5,7) hasta iyi, 3 (%3,4) hasta orta olarak değerlendirildi. Fonksiyonel sonuçlar incelendiğinde 81 (%92) hasta mükemmel, 7 (%8) hasta iyi olarak değerlendirildi.Sonuç: Suprakondiler humerus kırıklarının tedavisinde kapalı redüksiyon etkili bir tedavi yöntemidir. Aim: the aim of this study is to evaluate the radiological and clinical results of the patients diagnosed with extension-type supracondylar fracture treated using closed reduction and percutaneous pinning technique. Materials and Methods: The clinical and radiological results of the 88 patients who's admitted to the Tokat Gaziosmanpasa University Orthopedics and Traumatology Clinics between May 2016 and March 2019 operated for supracondylar humerus fracture were assessed in this study. Carrying angles measured by McRae method, range of motion, and cosmetic and functional scoring using these measurements which is defined by Flynn were performed. The measurements of Baumann angle, humerocapitellar angle, lateral humerocapitellar angle, residual sagittal deformity and rotational deformity were measured in the radiological assessment. Closed reduction and percutaneous fixation defined by Casiano were applied for surgical technique.Results: Thirty-two (36.4%) of the patients were female where 56 (63.6%) were male. Thirty-seven patients (42%) had right elbow fracture where 51 (58%) had left were detected. The follow-up period of the patients was between 1 and 14 years, which had a mean of 5.15±2.55. The mean age of the subjects was found as 6.02±2.8.The distribution of the patients according to Gartland classification is found as 23 (%26,1) of the patients Type IIa, 15 (%17) of the patients Type IIb, 39 (%44,3) of the patients Type III and 11 (%12,5) of the patients Type IV. All patients received osteosynthesis with cross-pin configuration. Osteosynthesis was performed by one lateral and one medial K wires in 48 (54.5%) of the patients, two lateral and 1 medial K wires in 33 (37.5%) of the patients, and 2 lateral and 2 medial K wires in seven (8%) of the patients.Elbow exercises were initiated at a mean of 4.1±0.8 weeks after operation. Kwires were removed at 6.17±1.26 weeks after control x-rays. Median nerve injury was developed in two patients in preopretive period where ulnar nerve injury was detected in one patient after operation. Spontaneous recovery was observed in these patients. All patients were evaluated according to the cosmetic and functional criteria defined by Flynn. Cosmetic results revealed 80 patients (90.9%) as perfect, five (5.7%) as good, three (3.4%) as fair. Functional findings showed 81 patients (92%) as perfect and seven (8%) as good.Conclusion: Closed reduction is an effective technique for the treatment of supracondylar humerus fractures. 99

AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, femur boyun kırığı nedeniyle Lateral (Modifiye Hardinge)ve Posterior (Modifiye Gibson) yaklaşımlarla kalça hemiartroplastisi uygulanan hastalarınerken dönem sonuçlarını değerlendirmektir.GEREÇ VE YÖNTEM: 2016-2019 tarihleri arasında femur boyun kırığı nedeni ilehemiartroplasti uygulanan, takip süresi en az bir yıl olan 178 hasta (64 erkek, 114 kadın)prospektif olarak değerlendirildi. Lateral ve Posterior yaklaşımlara göre hastalar iki grubaayrıldı. Lateral grupta 81 (38 erkek, 43 kadın; ortalama yaş 81,2 yıl dağılım 61-96) hasta,Posterior grupta ise 97 (16 erkek, 71 kadın ortalama yaş 81,5 dağılım 60-99) hasta vardı.Lateral grupta hastaların ortalama takip süresi 25,5 ay (12-46), Posterior grupta hastalarınortalama takip süresi 26 ay (12-42) idi.BULGULAR: Harris kalça skorlaması Lateral grupta ortalama 68,3 olup 39 hastada çok iyi,9 hastada iyi, 20 hastada orta ve 2 hastada kötü sonuç; Posterior grupta ise ortalama skor67,1 olup 1 hastada mükemmel, 37 hastada çok iyi, 16 hastada iyi, 39 hastada orta ve 9hastada kötü sonuç elde edildi. Postoperatif dönemde her iki grupta da mobilizasyonununameliyat öncesi döneme göre benzer oranda azaldığı görüldü. Lateral grupta tüm takiplerboyunca hiç çıkık gelişmezken, Posterior grupta çıkık oranı %10,3(n=10) idi (p=0.002).Lateral grupta intraoperatif kırık oranı %14,8(n=12), Posterior grupta %4,1 (n=4) idi(p=0.017). Lateral grupta derin doku enfeksiyon oranı %2,5(n=2), posterior grupta %5,2(n=5) olup fark istatistik olarak anlamlı değildi (p=0.457). Lateral grupta üç, Posterior gruptaise onbir hastada ikinci cerrahi girişime gerek duyuldu (p=0.056). Preop mobilite vefonksiyonel bağımsızlık skorları mortalitenin güçlü bir göstergesiydi (p=0.00). Mortaliteoranları, hastaların tüm takipleri boyunca lateral grupta 37(%45,7) hasta, posterior grupta50(%51,5) hasta olarak tespit edildi (p=0.45).SONUÇ: Çalışmamızda; kalça eklemine hemiartroplasti uygulamasında, posterior gruptaprotez çıkığının lateral gruba göre anlamlı derece yüksek olduğu görüldü. Ayrıca çıkık gelişen hastalarda ikincil cerrahi gereksinimin erken mortaliteyi arttırdığı ve fonksiyonelskoru olumsuz yönde etkilediği tespit edildi.Anahtar sözcükler: Femur boyun kırığı; hemiartroplasti; yaklaşım. BACKGROUND: The aim of this study is to evaluate the early results of patients whounderwent hip hemiarthroplasty with lateral (Modified Hardinge) and Posterior (ModifiedGibson) approaches following a femoral neck fracture.METHODS: 178 patients (64 men, 114 women) who underwent hemiarthroplasty due to afemoral neck fracture between 2016-2019 and who had at least one year of follow-up wereevaluated prospectively. Patients were divided into two groups according to lateral andposterior approaches. There were 81 (38 men, 43 women; mean age 81.2 years distribution61-96) patients in the lateral group, and 97 (16 men, 71 women mean age 81.5 distribution60-99) patients in the posterior group. The mean follow-up time of the patients in the lateralgroup was 25.5 months (12-46), and the mean follow-up time of the patients in the Posteriorgroup was 26 months (12-42).RESULTS: Harris hip scoring was 68.3 in the lateral group and it was very good in 39patients, good in 9 patients, moderate in 20 patients, and poor in 2 patients; Mean score inthe posterior group was 67.1, excellent in 1 patient, very good in 37 patients, good in 16patients, moderate in 39 patients, and poor in 9 patients. In the postoperative period, it wasobserved that mobilization in both groups decreased at a similar rate compared to thepreoperative period. In the lateral group, no dislocation developed during all follow-ups,whereas in the posterior group, the dislocation rate was 10.1% (n = 10) (p = 0.002). Theintraoperatif fracture rate was 14.8% (n = 12) in the lateral group and 4.1% (n = 4) in theposterior group (p = 0.017). The rate of deep tissue infection in the lateral group was 2.5%(n = 2) and 5.2% in the posterior group (n = 5), and the difference was not statisticallysignificant (p = 0.457). Second surgery was required in three patients in the lateral group andeleven in the Posterior group (p = 0.056). Preoperatif scores for mobility and functionalindependence were highly predictive of mortality. (p = 0.00). Mortality rates weredetermined as 37 (45.7%) patients in the lateral group and 50 (51.5%) patients in theposterior group (p = 0.45).CONCLUSION: In our study; In the application of hemiarthroplasty to the hip joint,prosthetic dislocation was significantly higher in the posterior group than in the lateral group.In addition, it was found that secondary surgery requirement increases early mortality andnegatively affects functional score in patients with dislocations.Keywords: Femoral neck fracture; hemiarthroplasty; approach. 132

Amaç: Bipolar parsiyel protez uygulanmış kalça kırıklı hastalarda hastaya ait perioperatif prognostik faktörlerin ve maliyet analizinin makine öğrenmesi teknikleri kullanarak belirlemek.Gereç ve Yöntemler: 2010-2018 yılları arası kliniğimizde kalça kırığı sebebiyle bipolar parsiyel protez uygulanmış 150 hasta çalışmamıza dahil edilmiştir. Hastaların yaş, cinsiyet, travma derecesi, travma esnasındaki ek kırık durumu, başvuru anındaki kan tahlilleri(böbrek, karaciğer ve tiroit fonksiyonu için), kronik hastalık varlığı (kronik obstrüksif akciğer hastalığı, diabet, hipertansiyon, kronik böbrek yetmezliği ve kronik kalp yetmezliği), kırık sınıflaması, kemik kalitesi, uygulanan protez tipi, protez yerleşimi, trokanterik major tespiti, bacak uzunluk farkı, başvuru tarihinden operasyon tarihine kadar geçen süre, ameliyat süresi, kan transfüzyonu, postoperatif revizyon durumu ve takip esnasındaki ölümler kaydedilmiştir. Hastanın ölümüne, revizyon durumuna, taburculuk süresine ve son olarak da toplam maliyete etki eden faktörler belirlenerek seçilmiştir. Daha sonra bu veriler değerlendirilerek makine öğrenmesi yöntemleri olan naive bayes (NB), destek vektör makineleri(DVM), karar ağacı(KA) ve yapay sinir ağları (YSA) ile tahminler gerçekleştirilmiştir.Bulgular: Performans karşılaştırmaları için doğruluk, F-ölçüm, ROC ve hata oranları (MAE) değerlendirilmiştir. Ölüm tahmini için en iyi model KA olmuştur. Revizyon tahmini için en iyi model DVM olmuştur. Hem hastanede kalım süresini hem de maliyeti en az hata ile en iyi tahmin eden model DVM olmuştur. Sonuç: Ölüm için kreatinin (revizyon için de önemli bir parametre) ve kronik hastalık varlığı modellerin genelde en fazla ağırlık verdiği parametreler olmuştur. Kalça kırığı sebebiyle parsiyel protez uygulanacak hastalarda bu 2 parametre yakın takip edilmeli ve gerekli konsültasyonların vakit kaybedilmeden yaptırılması gerekmektedir. Ayrıca protez uygulanırken intraoperatif olarak dikkat edilmesi gereken parametreler bacak uzunluk farkı, protez tipi(sementli) ve trokanterik tespit olarak belirlenmiştir. Bu nedenle parsiyel protez uygulanırken bu parametreler özellikle dikkate alınmalıdır. Bacak uzunluk farkı için gerekirse protez deneme aparatı ile intraoperatif röntgen çekilmelidir. Hastanede kalım süresine ve maliyete etki eden en önemli parametre ise başvuru tarihi ile ameliyat olduğu tarih arasındaki süre(ortalama 4.02 gün) olarak belirlenmiştir. Sonuç olarak bu hastalar ameliyata mümkün olan en kısa sürede ameliyata hazır hale getirilmeli ve en uygun zamanda opere edilmelidirler. Aim: To determine the perioperative prognostic factors and cost analysis of hip fracture patients using bipolar hemiartroplasty by using machine learning techniques.Materials and Methods: Between 2010 and 2018, 150 patients who underwent bipolar hemiartroplasty for hip fractures were included in our study. Age, gender, degree of trauma, additional fracture at the time of the trauma, blood tests (for renal, liver and thyroid function), presence of chronic disease (chronic obstructive pulmonary disease, diabetes, hypertension, chronic renal failure and chronic heart failure), fracture classification, bone quality, type of prosthesis, prosthesis placement, trochanteric major fixation, leg length difference, time from admission to operation date, operative time, blood transfusion, postoperative revision status and deaths during follow-up were recorded. Factors affecting the patient's death, revision status, duration of discharge and finally the total cost were determined and selected. Afterwards, these data were evaluated and predictions were made with machine learning methods,including naive bayes (NB), support vector machines (SVM), decision tree (DT) and artificial neural networks (ANN).Results: Accuracy, F-measure, ROC and mean absolute error (MAE) were evaluated for performance comparisons. The best model for estimating death was DT. The best model for revision estimation was SVM. SVM was the best predictor of both hospitalization time and cost with minimal errors.Conclusion: Creatinine (also an important parameter for revision) and the presence of chronic disease for death were the most commonly used parameters in the models. These two parameters should be closely monitored in patients who will undergo hemiartroplasty due to hip fracture and necessary consultations should be made immediately. In addition, parameters to be considered intraoperatively during prosthesis application were determined as leg length difference, prosthesis type (cemented) and trochanteric fixation. If necessary, intraoperative X-ray should be performed with prosthesis test apparatus. Therefore, these parameters should be taken into consideration when applying hemiartroplasty. The most important parameter affecting the length of hospital stay and cost was determined as the period between the date of admission and the date of surgery(average 4.02 days) . As a result, these patients should be prepared for surgery as soon as possible and should be operated as soon as possible. 106

Çalışmamızda Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği'nde tek taraflı radius distal uç kırıklarında tedavi sonrası radyolojik parametrelerin klinik sonuçlarla olan ilişkisinin araştırılması amaçlanmıştır.Çalışma grubunu 2010-2018 tarihleri arasında Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği'nde takip edilmekte olan radius distal uç kırığı olan 40 hasta oluşturmaktadır. Hastaların 11'i (%27,5) kadın, 29'u (%72,5) erkektir. Kırıkların 28'i (%70) eklem içi, 12'si (%30) eklem dışı olarak tespit edildi. Hastaların 7'sinin (%17,5) kapalı redüksiyon + eksternal fiksatör, 14'ünün (%35,0) kapalı redüksiyon + alçılama ve 19'unun (%47,5) açık redüksiyon + internal fiksasyon yöntemi ile tedavi edildiği belirlenmiştir. Hastaların ortalama VAS puanı 1,72 ± 2,03, DASH puanı 16,01 ± 17,58 olarak bulunmuştur.Tek taraflı radius distal uç kırıklarında tedavi sonrası radyolojik parametrelerin klinik sonuçlarla olan ilişkisinin araştırılması planlanan çalışmamızda bozuk parametresi olmayanlarda volar fleksiyon, dorsifleksiyon, supinasyon hareket açısının istatiksel olarak anlamlı ve yüksek olduğu saptanmıştır. Eklem içi basamaklaşma bozuk parametre varlığı olmayanların radial deviasyon, dorsifleksiyon hareket açısı daha yüksek ve DASH puanları da daha düşük olduğu tespit edilmiştir. Kapalı redüksiyon + alçılama ve kapalı redüksiyon + eksternal fiksatör tedavi yöntemleri ikili karşılaştırıldığında kapalı redüksiyon + alçılamanın VAS puanının istatistiksel olarak anlamlı ve yüksek olduğu bulunmuş olup DASH puanlarıyla üç tedavi yöntemi ve ikili kıyaslamalarda istatiksel olarak anlamlı fark bulunmamıştır.Çalışmamız sonucunda elde ettiğimiz verilere göre hastalarda tedavi sonrası ağrı ve fonksiyonellik açısından sonucu en çok etkileyen paramatreler, eklem içi basamaklaşma,48ulnar varyans ve volar tilttir. Özellikle eklem içi basamaklaşma sonuçlara en çok etki eden faktördür. Uygulanan tüm tedavilerde buna dikkat edilmelidir. Eklem içi ve eklem dışı deplase olmayan kırıklara kapalı redüksiyon + alçılama uygulanmalıdır. Deplasmanı olan ancak kabul edilebilir redüksiyon sağlanan hastalarda da kapalı redüksiyon + alçılama yapılmalıdır. Yapılan redüksiyonun sürdürülemediği, şişliği olan, açık yaraları olan hastalarda kapalı redüksiyon + eksternal fiksatör uygulanabilir. Eklem içi deplasmanı olan, redüksiyonun kabul edilebilir sınırlarda olmadığı hastalarda ise açık redüksiyon + internal fiksasyon yapılmalıdır. Ayrıca kapalı redüksiyon + alçılamanın VAS skorunu artırdığı sonucuna dayanarak; elbileğini çok aktif olarak kullanan meslek gruplarında, genç hastalarda, kırığı dominant elinde olanlarda kapalı redüksiyon + alçılama yerine kapalı redüksiyon + eksternal fiksatör veya açık redüksiyon + internal fiksasyon yapılabilir. Tüm bu veriler birlikte değerlendirildiğinde tedavi yöntemlerinin seçimi esnasında kırık tipi, hastanın yaşı, yaşam tarzı, ek sağlık problemleri, tedaviye uyum, fiziksel ve mental kapasite vb. faktörler de göz önünde tutulmalıdır ve tedavi yöntemlerini seçerken bunlara dikkat edilmesi gereklidir.Anahtar kelimeler: Radius kırıkları, DASH puanları, VAS puanları The aim of this study is to investigate the relationship between post-treatment radiological parameters and clinical results in unilateral distal radius fractures at Trakya University Orthopedics and Traumatology Clinics.Study group consists of 40 patients with distal radius fractures who were followed up at Trakya University Orthopedics and Traumatology Policlinics between 2010-2018. 11 of the patients (%27.5) were female and 29 (%72.5) were male. 28 of the fractures (%70) were intra-articular and 12 (%30) were extra-articular. 7 of the patients (%17.5) were treated by using closed reduction + external fixator, 14 patients (%35) were treated with closed reduction + casting and 19 of them (%47.5) were treated with open reduction + internal fixation. Mean VAS score of the patients was found as 1.72 +/- 2.03, DASH score was 16.01 +/- 17.58.In our study which aimed to investigate the relationship between post-treatment radiological parameters and clinical results, the patients who do not have deteriorated parameters, were detected to have statistically significant higher volar flexion, dorsiflexion and supination movement angles. The patients who did not have deterioriated intra-articular step-off presence parameters, were found to have higher radial deviation, dorsiflexion movement angle and lower DASH scores. When closed reduction + casting and closed reduction + external fixator treatment methods were compared dually, VAS score of closed reduction + casting was found to be statistically higher however, DASH scores of three treatment methods did not show any statistically significant difference, even in dual comparisons.According to the data obtained as a result of our study, the parameters which effect the patients in pain and functionality aspects during post-treatment period are intra-articular step-off, ulnar variance and volar tilting. Especially intra-articular step-off is the most frequent effective factor. This should be taken into consideration in all treatment applications. İntra and extra-articular non-displaced fractures should be treated with closed reduction + casting. The fractures with displacement but which may have acceptable reduction also should be treated with closed reduction + casting. The patients whom reduction could not be obtained, having swelling and open wounds may be treated with closed reduction + external fixator application. The patients who have intra-articular displacement and do not have acceptable reduction must be treated with open reduction + internal fixation. Moreover, when the outcome of closed reduction + casting to increase VAS scores taken into account, elective cases may be treated with closed reduction + external fixator or open reduction + internal fixation instead of closed reduction + casting.According to the evaluation of all these data, treatment method should be chosen by considering factors such as fracture type, age of the patient, life style, additional health problems, treatment compliance, physical and mental capacity and their should be carried out carefully.Keywords: Radius fractures, DASH scores,VAS scores 66

Amaç: Suprakondiler humerus kırıklarının tedavisinde temel amaç, uygun bir redüksiyon sağlamak ve redüksiyonu kaynama sağlanıncaya kadar tespit etmektir. Bu kırıkların cerrahi tedavisinde çok çeşitli yöntemler ve cerrahi yaklaşımlar kullanılmıştır. Bu nedenle hangi yöntemin en iyi sonuç vereceği ile ilgili karar birliği yoktur. Bu çalışmanın amacı cerrahi tedavinin sonuçlarını etkileyen faktörleri incelemektir. Materyal ve Metod: Bu çalışma retrospektif kohort tipi bir çalışmadır. Kliniğimizde 2010-2017 yılları arasında suprakondiler humerus kırığı nedeni ile opere edilen 121 hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Son kontrol tarihinde hastaların önkol taşıma açıları ve hareket aralıkları ölçülerek kaydedildi. Klinik ve kosmetik sonuçlar Flynn kriterlerine göre değerlendirildi. Preop grafilerinden kırık tipleri ve kırık seviyesi not edildi. Postoperatif en erken 1. yıldaki grafiler üzerinden her iki dirseğin Baumann açıları, olekranon-koronoid fossa alanları ölçüldü, anterior humeral çizgileri değerlendirildi. Bulgular: Hastaların 44'ü kız, 77'si erkekti. Yaş ortalaması 76,5 (16-172) ay olarak bulundu. Hastalar ortalama 32,8 (13-73) ay takip edildi. Ortalama yatış süresi 2,2 (1-9) gün olarak gözlendi. Hastaların %19'u (n:23) Gartland Tip 2, %81'i (n:98) Gartland Tip 3 kırıktı. Hastaların %71,9'u (n:87) kapalı cerrahi ile, %28,1'i (n:34) açık cerrahi ile tedavi edilmiştir. Açık cerrahi uygulanan hastaların hastanede kalış süreleri kapalı cerrahi uygulananlara göre istatistiksel olarak daha yüksek olduğu belirlendi (p:0,016). Bu iki grup arasında cerrahi şekline bağlı haraket kaybı (p:0,348) ve klinik taşıma açısı farkında (p:0,400) anlamlı fark görülmedi. Tek kolon tespit yapılan hastalar ile çift kolon tespit yapılan hastalar arasında Flynn kriterlerine göre anlamlı fark saptanmadı (p:0,999). Hastaların %90,9 (n:110) ile çoğunluğunda tam iyileşme sağlanırken, %9,1'inde (n:11) hareket kaybı görülmüştür. Hareket kaybı olan hastalarda olekranon-koronoid fossa alan oranları hareket kaybı olmayan hastalara göre istatistiksel olarak daha düşük olduğu belirlenmiştir (p:0,001). Baumann açısı sağlam dirsek için ortalama 73,5±6,6 derece, kırık dirsek için 75,3±6,6 derece olarak ölçülmüştür. İki dirsek arasındaki Baumann açısı farkı 5,7±3,9 derece olarak bulunmuştur. Flynn kozmetik sonuçlarına göre tatminkar sonuca sahip olmayan hastalarda Baumann açısı farkı istatistiksel olarak yüksek bulunmuştur (p:0,001). Sonuçlar: Kozmetik olarak daha avantajlı olması, hastanede yatış süresinin daha kısa olması ve fonksiyonel sonuçların açık redüksiyona göre anlamlı olmaması nedeniyle kapalı redüksiyonun öncelikli tercih edilmesi kanaatindeyiz. Operasyon sırasında olekranon-koronoid fossanın anatomik redüksiyonuna önem verilmeli ve Baumann açısı kontrol edilmelidir. Olekranon-koronoid fossa alanının daralması, eklem hareket kısıtlılığının bir nedeni olarak gösterilmiştir. Anahtar sözcükler: suprakondiler humerus kırığı, Flynn kriterleri, Baumann açısı, olekranon-koronoid fossa Purpose: The purpose of treatment of supracondylar humerus fractures (SCHF) is to achieve an anatomical reduction and maintain the reduction until the union is completed. There are various procedures and surgical approaches in the surgical treatment of SCHF. Therefore there is no consensus on which procedures will have the best results. The purpose of this study is to examine the factors that affect the results of surgical treatment.Material and Method: This study is a retrospecitve cohort study. 121 patients who underwent surgical treatment due to SCHF in our clinic between the 2010 and 2017 were included. Both of the operated and contralateral elbow's range of movement and the carrying angles are measured. Clinical and cosmetic results were evaluated according to the Flynn criteria. The type and the level of fractures were noted from the preoperative roentgenograms. From the postoperative roentgenograms, with the earliest in postoperative first year, the Baumann angle, area of olecranon-coronoid fossa and anterior humeral lines of both elbows were evaluated. Findings: 44 of the patients were female, and 77 of them were male. The mean age was found as 76,5 months (range, 16-172). The patients were followed for an average of 32,8 months (range, 13-73). The mean hospitalization period was as 2,2 days (range, 1-9). %19 (n:23) of patients were Gartland type 2 and %81 (n:98) were Gartland type 3 fractures. %71,9 (n:87) of the patients were treated with closed surgery and %28,1 (n:34) were treated with open surgery. There was statistically meaningful result in requirement of hospitalization when the patients who had open surgery were compared to the patients who had closed surgery, in which the patients that underwent open surgery required more hospitalization (p:0,016). There was no statistically significant difference in carrying angle (p:0,400) and range of movement (p:0,348) between these two groups. According to the Flynn criteria, there was no significant differrence between the patients who had single column fixation or double column fixation (p:0,999). While %90,9 (n:110) of the patients had complete recovery, %9,1 (n:11) of them had loss of movement. The ratio of olecranon-coronoid fossa to patients with motion loss was statistically lower (p:0,001). The Baumann angle was measured as an average of 73,5±6,6 (range, 58-89,2) degrees for the contralateral elblow and an average of 75,3±6,6 (range, 57-89,3) degrees for the fractured elblow. The difference of the Baumann angle between the two elblows was found to be 5,7±3,9 degrees. According to Flynn cosmetic results, Baumann angle difference was found statistically high in patients who did not have satisfactory results (p:0,001).Results: We believe that closed reduction should be the preferred choice because of the better cosmetic results, shorter hospitalization periods and there is no significant difference in functionality when compared with the open reduction. One of the priorities should be anatomical reduction of olecranon-coronoid fossa and Baumann angle should be controlled. The narrowing of the olecranon-coronoid fossa area has been shown as a range of movement limitation.Keywords: Supracondylar humerus fracture, Flynn criteria, Baumann angle, olecranon-coronoid fossa 54

Çalışma düzeni: Retrospektif, klinik çalışmaAmaç: Erken başlangıçlı skolyoz hastalarının cerrahi tedavisinde kullanılan manyetikbüyüyen rod sisteminin sonuçlarını, etkinliğini ve komplikasyonlarınıdeğerlendirmek.Hastalar ve Yöntem: Manyetik büyüyen rod implantasyon tekniğiyle cerrahi olaraktedavi edilen toplam 10 hasta (6 kız, 4 erkek) dahil edildi. Hastaların ortalama yaşları7 yıl 2 ay idi (3 yıl 4 ay – 9 yıl 11 ay). Hastaların takip süreleri cerrahiden sonraortalama 4 yıl 9 aydı (1 yıl 5 ay-7 yıl 1 ay). Preop, erken postop ve son kontrollerdeelde edilen radyolojik verilerden Cobb açısı, torakal kifoz ve lomber lordoz açıları,T1-T12, T1-S1 yükseklikleri ölçüldü ve değerler analiz edildi. Takipler sırasındaklinik ve radyolojik bulgular değerlendirildi, karşılaşılan komplikasyonlar not edildi.Sonuç: Ortalama yaşları 7 yıl 2 ay olan 10 hastanın ortalama 4 yıl 9 ay takip süresisonunda cobb açısı değerinde 28º (%57) düzeltme sağlandı. T1-L1 uzunluğunda 4,3cm (%23) uzama elde edilirken, T1-S1 uzunluğunda 6,7 cm (%22) uzama elde edildi.6 hastanın tedavisi sonlandırıldı. Erken başlangıçlı skolyoz hastalarında kullanılanmanyetik büyüyen rod tekniği güvenilir ve etkili bir tekniktir. Bu teknik, deformitenindüzeltilmesini ve ek cerrahi olmaksızın uygulanan uzatma ile omurga büyümesininsürdürülmesini sağlar. Akciğer ve toraks gelişiminin sürdürülmesine imkânvermektedir. Uzun dönem sonuçlarında komplikasyon oranı düşüktür.Anahtar kelimeler: Omurga gelişimi, Erken başlangıç, Omurga deformitesi, Skolyoz,Manyetik rod, Büyüme dostu, Uzatma. SUMMARYStudy pattern: Retrospective, clinical studyPurpose: The purpose of our study is to evaluate the consequences, activities andcomplications of magnetic growing rod system which is used for the treatment ofpatients with early onset scoliosis.Patients and Method: 10 patients (6 female, 4 male) who were treated surgically bymagnetic growing rod implantation technique were included in the study. Average ageof the patients was 7 years and 2 months (3 years and 4 months - 9 years and 11months). Post-operative follow-up period of the patients was 4 years and 9 months (1year and 5 moths - 7 years and 1 month). Cobb angle, thoracic kyphosis and lumberlordosis angles, T1 - T2, T1 - S1 heights obtained from the radiological data frompreoperative, early postoperative and latest follow-ups were measured and the valueswere analyzed. Clinical and radiological findings obtained during the follow-ups wereevaluated and the complications were noted.Result: After a mean follow-up of 4 years and 9 months, 10 patients with a mean ageof 7 years and 2 months had a 28 ° (57%) correction of cobb angle. Elongation of 4.3cm (23%) in length T1-L1 was achieved, while 6.7 cm (22%) in length of T1-S1 wasobtained. Treatment of 6 patients had been finished. Magnetic growing rod systemwhich is used for the treatment of patients with early onset scoliosis is a reliable andeffective technique. This technique ensures the improvement of the deformity and themaintenance of spine growth with magnetic extending performed without additionalsurgery. It allows the maintenance of lung and thoracic development. Complicationrate of long-term results is low.Key words: Spine growth, Early onset, Spine deformity, Scoliosis, Magnetic rod,Growth friendly, Lengthening. 85

Giriş ve amaç: Femoroasetabuler sıkışma sendromu genç erişkinlerde görülen kalça ağrısının ve erken kalça osteoartritinin en sık sebebidir. Tedavisinde son yıllarda teknik olanakların artması ve daha minimal invaziv olması sebebi ile artroskopik yöntemler öne çıkmaktadır. Cerrahi tedavinin başarısı en çok, önceden var olan eklem hasarı miktarına bağlıdır. Hastaların eklem dejenerasyonunun belirlenmesinde direk radyografiler kullanılabilir bu bağlamda kullanılan sınıflama Tönnis sınıflamasıdır. Bu çalışmanın amacı; artroskopik olarak tedavi edilen cam tipi sıkışması olan olgularda eklem dejenerasyonunun hastaların klinik sonuçlarına etkisini değerlendirmek ve eklem dejenerasyonunun değerlendirilmesinde kullanılan direk radyografilerin artroskopik veriler ile kıyaslanarak güvenilirliğini araştırmaktır.Metaryal metod: Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Ortopedi ve Travmatoloji Bölümüne Ocak 2011 ve Ocak 2019 yılları arasında başvuran, izole cam tipi sıkışma tanısı alan ve artroskopik tedavi edilen hastalar retrospektif olarak incelendi. Cam tipi sıkışmaya eşlik eden ek patolojileri olan hastalar çalışma dışında bırakıldı böylece hasta sonuçlarına etki eden dejenerasyon haricindeki parametreler dışlandı. Tüm hastalara aynı cerrah tarafından aynı cerrahi yöntem uygulandı ve postop aynı rehabilitasyon programına alındı. Hastaların preop eklem dejenerasyon değerlendirmesi için direk grafiler üzerinden Tönnis sınıflaması kullanıldı. Hastaların artroskopik kayıtlarından eklem dejenerasyon değerlendirmesi için Outerbridge sınıflaması kullanıldı. Hastaların klinik sonuçlarının değerlendirilmesi amacıyla hasta kayıtlarından preop ve takibindeki Harris kalça skoru ve vizüel analog skala (VAS) sonuçları değerlendirildi. Bulgular: Cam tipi sıkışması olan toplam 128 hastanın 56 tanesi kalçasında ek patolojileri( 40 tanesi pincer, 26 tanesi labrum yırtığı ) olduğu için çalışma dışında bırakıldı. Geriye kalan 72 hasta( 47 erkek, 25 kadın) ile çalışmaya devam edildi. Hastaların yaşı ortalama 36,5 (16-64) olarak bulundu. Ortalama takip süresi 27,7 (25-86) aydı. Tanı parametresi olarak kullanılan alfa açısı ortalama 59,1° (55,8-82,9) olarak bulundu. Tönnis sınıflaması ve Outerbridge sınıflaması karşılaştırıldığında % 71 genel uyum bulundu ve kappa değeri 0,428 olarak saptandı. Klinik sonuçlara bakıldığında tüm hasta gruplarında (dejenerasyonu olan veya olmayan) anlamlı klinik düzelme saptandı(p< 0,001). Tönnis sınıflamasına göre klinik sonuçlar arasında anlamlı fark saptanmadı(p=0,836). Outerbridge sınıflamasına göre klinik sonuçlar arasında anlamlı fark saptandı(p=0,008).Sonuç: Bu çalışmanın sonucunda literatürle uyumlu olarak Outerbridge sınıflamasına göre kondral hasarı olan hastaların klinik sonuçlarının daha kötü olduğunu saptadık. Tönnis sınıflamasının ise hastaların eklem dejenerasyonunun değerlendirilmesinde ve cerrahi sonrası başarıyı tahmin etmede güvenilir olmadığını saptadık. Bununla beraber literatürden farklı olarak ek eklem içi patolojisi olmayan izole cam tipi sıkışması olan hastalarda ileri eklem dejenerasyonu olsa dahi artroskopik tedavinin başarılı olabileceğini savunuyoruz. Introduction and purpose: Femoroacetabular impingement (FAI) syndrome is the most common cause of hip pain and early hip osteoarthritis in young adults. With the help of developing technical possibilities, minimally invasive arthroscopic methods have become prominent in the treatment of FAI. The success of surgical treatment depends mostly on the severity of the pre-existing joint damage. Direct radiography can be used to determine the severity of the joint degeneration of FAI patients. In this context, the preferred method is the Tönnis classification. This study aims to evaluate the effect of joint degeneration on the clinical outcome of arthroscopically treated Cam-type FAI patients and to compare the reliability of direct radiography in the evaluation of joint degeneration by comparing it with arthroscopic data.Materials and methods: We retrospectively evaluated data of patients who were admitted to the Gazi University Medical Faculty Hospital Orthopedics and Traumatology Department between January 2011 and January 2019 and underwent arthroscopic treatment for isolated Cam-type impingement. In order to eliminate additional parameters that might influence treatment outcome, Cam-type FAI patients with hip comorbidities were excluded from the study. All patients were treated with the same surgical method by the same surgeon, and the patients underwent the same postoperative rehabilitation program. Preoperative joint degeneration of the patients was evaluated by Tönnis classification using direct radiography. Joint degeneration was also evaluated by Outerbridge classification using arthroscopic records of the patients. The clinical outcomes of the patients were evaluated by comparing the preoperative and postoperative Harris Hip Scores (HHS) and Visual Analog Scale (VAS) results from patient records. Results: 56 of the 128 Cam-type FAI patients had hip comorbidities (pincer impingement, n = 40; hip labral tear, n = 26) and thus were excluded from the study. Hence, a total of 72 subjects were included in the study (47 male, 25 female). The mean age of the subjects was 36.5 years (16-64). The mean follow-up duration was 27.7 months (25-86). Mean alpha angle – a diagnostic parameter – was 59.1 degrees (55.8-82.9). Tönnis grade and Outerbridge classification were found to have a 71% correlation with a kappa value of 0.428. When clinical outcomes were evaluated, we observed that all patient groups (with and without degeneration) had significant clinical improvement (p < 0.001). Patients with different Tönnis grades did not have significantly different clinical outcomes (p = 0.836). Patients with different Outerbridge grades had significantly different clinical outcomes (p = 0.008).Conclusion: We conclude that patients with chondral defects as per the Outerbridge classification had significantly worse clinical outcomes. Our results are consistent with the literature. We also found that the Tönnis classification was not reliable in evaluating patients' joint degeneration and predicting treatment outcome. However, unlike the literature, we argue that arthroscopic treatment can be successful in patients with isolated Cam-type impingement (i.e. without intra-articular comorbidities), even with advanced joint degeneration. 75

Amaç: Çalışmamızın amacı, femur boyun kırığı nedeniyle çimentoluveya çimentosuz bipolar hemiartroplasti operasyonu geçirmiş hastalardaki,preoperati/postoperatif fonksiyonel kapasite, uzun dönem protez sağkalımınıdeğerlendirmek ve bu iki protez tipinin fonksiyonel iyileşme,perioperatif/posteoperatif sistemik ve lokal komplikasyonları, geriye dönükolarak karşılaştırmaktır.Yöntem: Bu çalışmada,2014-2018 yılları arasında Mersin ÜniversitesiTıp Fakültesi Hastanesi Ortopedi ve Travmatoloji kliniğine femur boyun kırığıtanısıyla yatırılan 55 yaş üstü, sementli bipolar hemiartroplasti yapılan 37(ortalama yaş 80), sementsiz bipolar hemiartroplasti yapılan 99 (ortalama yaş78), toplamda 136 hasta (48 erkek, 88 kadın) incelenmiştir. Veriler hastalarınarşive kayıtlı dosyalarından ve hastane bilgi yönetim sisteminden retrospektifolarak edinilmiştir. Ayrıca hayat kalitesi, fonksiyonel kapasite, ağrı ile ilgilideğrelendirmeler, son poliklinik muayenesi sırasında hastaların kendisineve/veya bakım veren kişiye yöneltilen ölçekler/skalalar ile yapıldı.Bulgular: Erkeklerin sayısı çimentolu grupta 11(%36,2) iken, kadınlarınsayısı 26(%63,8), çimentosuz protez uygulanan grupta ise erkeklerin sayısı37(%37,4) kadınların sayısı 62(%62,6) idi. Palmer Parker aktivite değerlendirmeskoruna göre çimentolu grupta tam bağımlı hasta oranı daha fazladır.Fonksiyonel kapasite, hayat kalitesi ölçeklerinden Barthel indeksi, Harris kalçaskoru çimentolu/çimentosuz grupta benzerdi. 75 yaş altı hastaların skorlarındaçimentosuz grupta skorlamalar daha iyi iken, 75 yaş üstü hastalarda çimentolugrupta skorlamalar daha iyi bulunmuştur. Çalışmamızda literatürden farklıolarak womac ağrı skorunda, oransal olarak çimentolu grupta yüksekliksaptanmıştır. Genel komplikasyonlardan, intraoperatif ölüm 4 hastada (3sementli, 1 sementsiz) görüldü. Postoperatif pulmoner emboli ise 2 hastadagelişti. 14 hastada (9 sementli, 5 sementsiz) reoperasyon gereksinimidoğmuştur. Lokal komplikasyonlardan, enfeksiyon 10 hastada, aseptik gevşeme2 hastada, dislokasyon 3 hastada, periprostatik fraktür 2 hastada izlendi.Sonuç: Çalışmamızda postoperatif lokal komplikayonların osteoporoz vekemik kalitesine bağlı geliştiği düşünülmektedir. Preoperatif mobilitesi düşükhastalar sementli hemiartroplasti cerrahisinden daha çok fayda görmüştür. 755yaş üzeri hastalar için çimentolu hemiartroplasti uygulaması, postoperatif yaşamkalitesinin daha yüksek olmasını sağlamaktadır. Bu hastaların tedavisinde tercihedilecek ilk yöntem olmalıdır. Çimentosuz hemiartroplastinin uzun dönem protezsağkalımları %94.8 gibi yüksek bir orandır. 75 yaş altında çimentosuzhemiartroplasti uzun dönemde güvenilir ve başarılı bir yöntemdir.Anahtar kelimeler: Femur boyun kırığı, çimentolu/çimentosuz bipolarhemiartroplasti, fonksiyonel kapasite Purpose: The aim of the study is to evaluate preoperative /postoperative functional capacity and long-term prosthetic survival in patientswho have undergone bipolar hemiarthroplasty with or without cement due tofemoral neck fracture and to compare the functional recovery, perioperative /posteoperative systemic and local complications of these two types ofprostheses are to retrospectivelyMethods: In this study, we evaluate the patiants over 55 years of agewho were operated in Mersin Üniversity Medical School Department ofOrtopedia and Traumotology, for femoral neck fracture by using cemented (37patient, mean age 80 years) or cementless (99 patient, mean age 78 years)hemiarthroplasty technique between the years of 2014-2018. The data wereobtained from the archive files of the patients and the hospital informationmanagement system retrospectively. In addition, quality of life, functionalcapacity, pain assessments were made with scales / scales directed to patientsand / or the caregiver during the last outpatient examination.Results: While the number of men was 11 (36.2%) in the cementedgroup, the number of women was 26 (63.8%), and in the cementless prosthesisgroup, the number of men was 37 (37.4%) and the number of women was 62(62.6%). Compared to the Palmer Parker activity evaluation score, theproportion of fully dependent patients in the cement group is higher. Functionalcapacity, quality of life scales, Barthel index, Harris hip score were similar in thecemented / cementless group. Scores in the cementless group were better inthe scores of patients under the age of 75, while scores in the cemented groupwere found to be better in patients over the age of 75. In our study, unlike theliterature, the womac pain score was proportionally higher in the cementedgroup. From general complications, intraoperative death was seen in 4 patients(3 cemented, 1 cementless). Postoperative pulmonary embolism developed in 2patients. Reoperation was required in 14 patients (9 cemented, 5 cementless).Among local complications, infection was observed in 10 patients, asepticrelaxation in 2 patients, dislocation in 3 patients, periprostatic fracture in 2patients.7Conclusions: In this trial, postoperative local complications are thoughtto develop due to osteoporosis and bone quality. Cemented hemiarthroplastywas more effective for the patient with low preoperative mobility. Moreover,cemented hemiarthroplasty approach for patients over 75 years of age ensureshigher quality of postoperative life. It should be the first method to be preferredin the treatment of these patients. Long-term prosthesis survival of cementlesshemiarthroplasty is as high as %94.8. Cementless hemiarthroplasty under theage of 75 is a reliable and successful method in the long term.Key words: Femoral neck fracture, cemented / cementlesshemiarthroplasy, functional capacity 89