Search

Purpose: The aim of this study is to investigate the role of epidermal growth factor receptor (EGFR) in odontogenic tumors and rare soft tissue tumors.Material and Methods: This study includes 28 cases (11 cases of odontogenic tumors and 17 cases of soft tissue tumors) which were diagnosed at Cukurova University Medical Faculty, Department of Pathology between 2002 and 2010. They were evaluated for immunohistochemical staining of EGFR and the presence of genetic abnormality by FISH method. Results: Eleven cases were positively stained by immunohistochemistry. Eight cases had genetic abnormality of EGFR gene by FISH method. Nine of eleven odontogenic tumors (81,8%) showed overexpression of EGFR by immunohistochemical method or FISH method. Conclusion: Our findings highlight that EGFR plays an important role in chordoma pathogenesis in soft tissue tumors. In addition to odontogenic tumors; two cases of vascular neoplasia, composite and retiform hemangioendothelioma, exhibited EGFR gene amplification. Interestingly, there is no avaliable data about EGFR gene status in these tumors. EGFR can be used for diagnostic purposes. Also, it is a target for anti-EGFR therapy. Therefore, EGFR gene status is a valuable marker for therapeutic management., Amaç: Bu çalışmada amaç, çeşitli odontojenik tümörler ve nadir görülen yumuşak doku tümörlerinde epidermal growth faktör reseptörün (EGFR) rolünü ortaya koyabilmektir.Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada 2002-2010 yılları arasında Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı’nda tanı almış onbir odontojenik tümör olgusu ve onyedi nadir görülen yumuşak doku tümörü olgusu olmak üzere toplam 28 olgu incelenmiştir. Bu olgularda immünohistokimyasal olarak EGFR boyanması ve FISH yöntemi ile genetik anormallik araştırılmıştır. Bulgular: Çalışmamızda tüm olgulara immünohistokimyasal olarak uygulanan EGFR ile onbir olgu pozitif boyanmıştır. FISH yöntemi ile ise sekiz olguda genetik anormallik saptanmıştır. Odontojenik tümör olgularımızın dokuzunda (%81,8) immünohistokimyasal yöntemle ya da FISH metodu ile EGFR overekspresyonunun saptanmıştır.Sonuç: Yumuşak doku tümörlerinde ise kordoma patogenezinde EGFR’nin önemi bulgularımızla tekrar vurgulanmış olup, daha önce EGFR varlığı gösterilmemiş olan odontojenik tümörler ile retiform ve kompozit hemanjioendotelyoma grubu tümörlerde de EGFR’nin rolü olduğu ileri sürülebilir. EGFR tanısal amaçlı kullanılabileceği gibi, anti-EGFR ilaçların hedefini teşkil ettiğinden, hastaların tedavi yönetiminde de oldukça değerlidir.

WOS: 000437951900014 Purpose: The aim of this study was toexplore the histopathologic subtypes of pediatric lymphomas and their relation with Ebstein-Barr virus infection in our region. Materials and Methods: In this retrospective study, 87 children including 36 cases with Hodgkin lymphoma and 51 cases with non-Hodgkin lymphoma were included in the study. The pathologic slides were used to investigate immunohistochemical staining with ebstein-barr virus latent membrane protein-1 and in-situ hybridization. Results: The most common histopathological subtype in hodgkin lymphoma cases was mixed cellular classical hodgkin lymphoma (55.6%). The most common histopathological subtype in Non-Hodgkin lymphoma cases was Burkitt lymphoma (51.0%). Ebstein-Barr virus latent membrane protein-1 was positive in 29 Hodgkin lymphoma. All non-Hodgkin lymphoma cases were stained negative with immunohistochemical. The positive staining rate of Hodgkin lymphoma cases with in-situ hybridization was 83.3% and this rate was 27.5% in non-Hodgkin lymphoma cases. The differences between groups for both staining methods were significant. Conclusion: The results of this study show that the distribution of histopatholojik subtypes of pediatric lymphomas similar to in developing countries. And we have observed that in-situ hybridization is more specific than immunohistochemistry because Ebstein-Barr virus positivity is more detected in in-situ hybridization.

Aim: Lymphomas are the second most common malignant disease after leukemiaand brain tumors in developingcontries. Ebstein-Barr virus has ainitiator role in the development of lymphoma,but it is known that socioeconomic conditions, genetic features and the immunesupressive factors is also important. We aimed to explore the histopathologicsubtypes of pediatric lymphomas and their relation with Ebstein-Barr virüs infectionin our region.Materialand Methods: In thisretrospective study, 87 childrenincluding 36 cases with hodgkin lymphoma and 51 cases with non-hodgkin lymphomawere included in the study. The pathologic slides were used to investigate immunohistochemical staining with Ebstein-Barrvirüs latent membrane protein-1 and in-situ hybridization.Results: The most common histopathological subtype in hodgkin lymphoma cases were mixed cellular classical Hodgkin lymphoma(55.6%) followed by nodular sclerosis classical hodgkin lymphoma (16.6%). The most common histopathological subtype in non-Hodgkinlymphoma cases was Burkitt lymphoma(51.0%) followed by precursor T-cell lymphoblastic leukemia/lymphoma (13.7%). Ebstein-Barrvirüs latent membrane protein-1 was positive in 29 Hodgkin lymphoma. All non-Hodgkin lymphoma cases werestained negative with ımmunohistochemical. The positive staining rate of Hodgkin lymphoma cases with in-situ hybridizationwas 83.3% and this rate was27.5% in non-Hodgkin lymphoma cases. The differences between groups for bothstaining methods were statistically significant (p, Amaç: Bu çalışmanın amacı bölgemizdeki pediatrik lenfomaların histopatolojik alt tiplerinin oranını ve bunların Ebstein-Barr virüs enfeksiyonu ile olan ilişkisini incelemektir.Gereç ve Yöntem: Hodgkin lenfoma tanısı alan 36 olgu ve non-hodgkin lenfoma tanısı alan 51 olgu retrospektif arşiv taraması yapılarak çalışmaya dahil edildi. Olgulara immünohistokimyasal olarak Ebstein-Barr virüs latent membran proteini-1 ve in-situ hibridizasyon uygulandı.Bulgular: Hodgkin lenfoma olgularında; en sık rastlanan histopatolojik alt tipler sırası ile mikst sellüler klasik hodgkin lenfoma (%55,6) idi. Non-Hodgkin lenfoma olgularında en sık rastlanan histopatolojik alt tip Burkitt lenfoma (%51) idi. Ebstein-Barr virüs latent membran proteini-1 ile 29 hodgkin lenfoma olgusunda pozitif iken non-hodgkin lenfoma olgularında immünohistokimya ile pozitif boyanma saptanmadı. Hodgkin lenfoma olgularında in situ hibridizasyon ile boyanma oranı % 83.,3 iken non-Hodgkin lenfoma olgularında bu oran % 27.5 idi.. Her iki boyama yöntemi için gruplar arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlıydı.Sonuç: Bu çalışmada, olgularımızın histopatolojik dağılımlarının gelişmekte olan ülkelerdeki pediatrik lenfoma olguları ile benzer olduğunu göstermektedir. Aynı zamanda in situ hibridizasyon’da Ebstein-Barr virüs pozitifliği daha fazla olması nedeniyle in situ hibridizasyonun ebstein barr virüs tespitinde immünohistokimyadan daha spesifik olduğunu düşünmekteyiz.

Follicular dendritic cell sarcoma is a spindle cell neoplasm, originating from follicular dendritic cells. It frequently presents in lymph nodes. Occasionally, it occurs in extranodal regions like head and neck, mediastinum, gastrointestinal system. We present a 50 years old woman with mediastinal and metastatic follicular dendritic cell sarcoma with clinical and pathological findings. Follicular dendritic cell sarcoma is usually under-recognized because of the misleading histomorphology and the rarity of this tumor. Hence, this tumor has specific immunohistochemical markers, it is important to keep in mind this tumor in differential diagnosis of spindle cell tumors., Folliküler dendritik hücreli sarkom, folliküler dendritik hücre kökenli, iğsi hücreli neoplazidir. Genellikle lenf nodlarında ortaya çıkar, baş-boyun, mediasten ve gastrointestinal sistem gibi ekstranodal bölgelerde de nadiren görülmektedir. Bu makalede, 50 yaşında, kadın hastada mediasten yerleşimli folliküler dendritik hücreli sarkom olgusunun klinik ve patolojik bulguları literatür eşliğinde tartışıldı. Hastanın yaşı ve tümörün mediasten yerleşimli olması nedeni ile ayırıcı tanıda lenfoma, timik neoplaziler, metastaz düşünüldü. Ancak immünohistokimyasal yöntemle vimentin ve CD21 pozitif saptandı ve olgu mediastinal yerleşimli folliküler dendritik hücreli sarkom olarak rapor edildi. Folliküler dendritik hücreli sarkom, yanıltıcı histomorfolojisi ve nadir görülmesi nedeniyle özgün immünohistokimyasal belirleyiciler ile kesin tanıya ulaşmak için ayırıcı tanıda akılda tutulmalıdır.

Giriş ve Amaç: Tiroid karsinomları en sık görülen endokrin malignensilerdir. Papiller ve folliküler karsinomların (iyi diferansiye karsinomlar) tanısında ve prognozlarının belirlenmesinde moleküler belirteçler gittikçe artan sıklıkta kullanılmaktadır. Bu karsinomların patogenezinde sinyal yolaklarının anahtar elemanlarını kodlayan KRAS ve BRAF genlerinde oluşan değişimler temel rol oynamaktadır. VEGF-C lenfanjiogeneziste önemli olan bir büyüme faktörü ve ICAM-1 bir adezyon molekülüdür. Her iki molekülün de tümör yayılımı ve prognozla ilişkili olduğunu destekleyen pek çok çalışma vardır. Bu çalışmada diferansiye tiroid karsinomu olgularında KRAS, BRAF mutasyonlarının varlığını ve VEGF-C ve ICAM-1 ekspresyonlarını araştırmayı, tüm sonuçların klinik verilerle ilişkisini ve prognostik önemlerini belirlemeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 2005-2010 yılları arasında diferansiye tiroid karsinomu tanısı alan 94 olgu alınmıştır. Parafin bloklardan kesitler hazırlanarak, immunohistokimyasal yöntem ile VEGF-C ve ICAM-1 antikorları uygulanmıştır. PCR yöntemi ile KRAS ve BRAF mutasyonları değerlendirilmiştir. Bulgular, olguların klinikopatolojik özellikleri (yaş, cinsiyet, histolojik subtip, evre, lenfovasküler ve kapsüler invazyon, multifokalite) ile karşılaştırılmış ve prognoza etkileri istatistiksel olarak analiz edilmiştir. Bulgular: Toplam 94 diferansiye tiroid karsinomunun 74'ü papiller, 20'si folliküler karsinomdur. Olguların ortalama yaşı 49,2±11,6'dır. VEGF-C ekspresyonu ile lenfovasküler invazyon (p=0,042) ve lenf nodu metastazı varlığı (p=0,036) arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptanmıştır. ICAM-1 ekspresyonu ile tiroid kapsül invazyonu ve multifokalite arasında anlamlı ilişki saptanmıştır (sırayla p=0,013, p=0,016). KRAS mutasyonu olguların 72'sinde, BRAF ise tümünde çalışılmıştır. Olguların %15,3'ünde KRAS mutasyonu, % 36,1'inde BRAF mutasyonu pozitif saptanmıştır. Hastalıksız sağ kalım oranı; VEGF-C (p=0,027) ve ICAM-1 (p=0,031) ekspresyonları saptanan ve KRAS (p=0,050), BRAF (p=0,008) mutasyonları pozitif olan gruplarda, mutasyon ve ekspresyon saptanmayan gruplara göre daha düşük bulunmuştur. Sonuç: Son yıllarda diferansiye tiroid karsinomlarında moleküler belirteçlerin ve gen mutasyonlarının belirlenmesi, hasta yönetimi ve hedefe yönelik tedavilerin planlanmasında önem kazanmıştır. Çok basamaklı karsinogenezis şemasında yer alan ve çalışmamızda kullanılan VEGF-C ve ICAM-1 moleküllerinin ekspresyonlarının saptanması, KRAS ve BRAF mutasyonlarının varlığı prognozun belirlenmesinde, hastaların cerrahi tedavi yönetiminin ve sonrasında kişiye yönelik tedavilerin planlanmasında önemli rol oynayabilir. Ancak bu konu ile ilgili daha geniş hasta serileri ve daha uzun takip süreleri ile planlanacak çalışmalara gereksinim halen devam etmektedir. Introduction and the Objective: Thyroid carcinomas are the most common endocrine malignancy. Molecular markers are being used with increasing frequency for the diagnosis of papillary and follicular carcinomas (well-differentiated carcinomas) and in determining the prognosis. KRAS and BRAF genes variations that encode key elements in the signalling pathways play major roles in the pathogenesis of these carcinomas. VEGF-C is an important growth factor in lenfangiogenezis and the ICAM-1is an adhesion molecules. There are several studies which prove that both molecules are related with tumor invasion and prognosis. In this study, we aimed to determine the presence of KRAS, BRAF mutations and VEGF-C and ICAM-1 expressions in the differentiated thyroid carcinomas and the relationship of all results with the clinical datas and prognostic significance.Materials and Methods: Ninetyfour cases diagnosed as differentiated thyroid carcinomas between the years 2005-2010 have been included to the study. Sections prepared from paraffin blocks and then applied ICAM-1 and VEGF-C antibody with immunohistochemical method. KRAS and BRAF mutations were evaluated with PCR method. The findings were compared with the clinicopathologic features (age, sex, histologic subtype, stage, lymphovascular and capsular invasion, multifocality) of the patients and their effects to the and prognosis were analysed statistically. Results: A total 74 of 94 differentiated thyroid carcinomas are papillary and 20 of 94 are follicular carcinomas. The median age of the patients was 49.2 ± 11.6. Statistically significant relationship was detected between VEGF-C expression and lymphovascular invasion (p = 0.042) and the presence of lymph node metastasis (p = 0.036). Significant relationship was observed between ICAM-1 expression and thyroid capsule invasion and multifocality (respectively p = 0.013, p = 0.016). KRAS mutations worked in 72 of the cases, while BRAF worked in all of them. 15.3% of the cases was detected as positive for KRAS mutation and 36.1% of the cases was positive for BRAF mutation. Disease free survival rate was found lower in the groups diagnosed with positive VEGF-C (p = 0.027) and ICAM-1 (p = 0.031) expression and KRAS (p = 0.050) and BRAF (p = 0.008) mutations than the groups were not diagnosed with mutation and expression. Conclusion: Identifying molecular markers and gene mutations in differentiated thyroid carcinomas is gained the importance for patient management and in the course of planning targeted therapy, in recent years. To determine VEGF-C and ICAM-1 molecules expressions and the presence of KRAS and BRAF mutations which used in our study and take part in multistep carcinogenesis scheme could be play important roles for determining of prognosis, management of surgical procedures and then planning of individualized therapy. However, larger patient series and studies planned with longer follow-up periods about this subject are still needed. 117