Search

Self-regulation problems are critically involved in the onset and the maintenance of sexual offending behavior against children. Studying the neuropsychological underpinnings of these problems could help deepen our understanding of this contributing factor and, thus, of sexual offending behavior. Whereas most studies have examined executive functioning in relation to self-regulation problems in individuals convicted of sexual offenses against children (ISOCs), this review aimed to provide an overview of what is known about another process that is involved in self-regulation, that is reinforcement learning. The results of this review suggested that ISOCs are impaired in their ability to acquire and reverse stimulus-reward and stimulus-punishment associations relative to nonoffender controls, but similar to a control group of individuals convicted of nonsexual violent offenses. These reinforcement learning impairments were found to be more pronounced in nonpedophilic ISOCs than in pedophilic ISOCs. By paving the way towards a deeper understanding of the self-regulation problems seen in ISOCs, this review can help guide treatment strategies for ISOCs.

BackgroundDespite a high prevalence of mental disorders among asylum seekers, many barriers to mental healthcare exist. Cultural and contextual factors strongly influence the experience and expression of psychological distress, putting asylum seekers at greater risk of misdiagnosis and inappropriate treatment. The Cultural Formulation Interview (CFI) is a useful tool to map out cultural and contextual factors of mental disorders; however, to the best of our knowledge, it has not yet been investigated in asylum seekers specifically. The primary aim of this study is to evaluate the value of the CFI in the psychiatric assessment of asylum seekers. Second, we will describe the themes relevant to psychiatric distress in asylum seekers that are identified by the CFI. In addition, asylum seekers’ experience of the CFI will be evaluated.Methods and analysisThis cross-sectional, mixed-method clinical study aims to recruit a group of 60–80 asylum seekers (age 15–29) with mental health symptoms. Data will be collected using structured (MINI, PCL-5, HDRS-17, WHOQoL-BREF & BSI) and semi-structured (CFI & CFI-debriefing) questionnaires to assess cultural background, contextual factors, and illness severity. Multidisciplinary case discussions will be held after the completion of interviews, following a methodological stepped approach. Combining qualitative and quantitative research techniques, this study aims to generate reliable knowledge on working with the CFI in asylum seekers. Based on the findings, recommendations for clinicians will be developed.DiscussionThis study addresses the knowledge gap on using the CFI in asylum seekers. Compared to prior studies, it will provide new insights into the use of the CFI in the specific context of working with asylum seekers.Ethics and disseminationPrior research on the CFI in asylum seekers is limited, partly because of their high vulnerability and low access to care. The study protocol has been tailored in close collaboration with several stakeholders and validated after piloting. Ethical approval has already been obtained. Together with the stakeholders, the results will be translated into guidelines and training materials. Recommendations to policymakers will also be provided.

Achtergrond Vanwege de hemodynamische veranderingen die optreden tijdens elektroconvulsietherapie (ECT), bestaat er een theoretisch verhoogd risico op een recidief van cerebrovasculair accident (CVA). Doel De wetenschappelijke evidentie aangaande het risico op een recidief-CVA bij een behandeling met ECT in kaart brengen. Methode Voor dit systematisch literatuuroverzicht werden de PRISMA-richtlijnen toegepast in PubMed en in de Cochrane Library. Artikelen waarin ECT werd beschreven bij patiënten met een voorgeschiedenis van CVA werden geïncludeerd aan de hand van specifieke zoektermen. Resultaten We vonden 19 artikelen: 1 grote en 1 kleine prospectieve studie, 3 kleine retrospectieve studies en 14 gevalsbeschrijvingen. In de grote longitudinale Deense studie was er globaal genomen geen verhoogde prevalentie van recidief- CVA bij de patiënten die behandeld werden met ECT. In de overige artikelen werd er ook geen verhoogd risico op CVA gerapporteerd. Conclusie Ondanks het beperkte aantal prospectieve studies en de methodologische beperkingen kunnen we voorzichtig besluiten dat een behandeling met ECT niet gepaard gaat met verhoogd risico op een recidief-CVA. ECT kan op een veilige wijze toegepast worden bij patiënten met een voorgeschiedenis van CVA, mits men zorgdraagt voor een grondige voorafgaande neurologische en cardiovasculaire diagnostiek en monitoring tijdens de behandeling.

ACHTERGROND Veranderde cytokineconcentraties bij personen met een bipolaire stoornis ten opzichte van controlepersonen suggereren een rol van het immuunsysteem in de pathofysiologie van bipolaire stoornis. Farmacotherapie is een belangrijke verstorende factor in klinisch onderzoek naar cytokineconcentraties. DOEL Evalueren van cytokineconcentraties bij medicatievrije patiënten met een bipolaire stoornis en van het effect van stemmingsstabiliserende geneesmiddelen op deze concentraties. METHODE We doorzochten systematisch PubMed en Embase naar klinische studies die cytokineconcentraties bij medicatievrije patiënten met een bipolaire stoornis beschrijven of het effect van een individueel stemmingsstabiliserend geneesmiddel op deze concentraties evalueren. RESULTATEN Van de 564 gescreende artikelen werden er 17 geïncludeerd. Resultaten bij medicatievrije patiënten toonden stemmingsgerelateerde cytokineveranderingen. Hoewel geen data over de kortetermijneffecten van lithium beschikbaar waren, was lithiumgebruik langer dan 2 maanden geassocieerd met normale cytokineconcentraties. Twee studies rapporteerden geen effect van valproïnezuur. We vonden geen studies over carbamazepine, lamotrigine of antipsychotica. CONCLUSIE Dit systematisch literatuuroverzicht toont stemmingsgerelateerde cytokineveranderingen bij medicatievrije patiënten met een bipolaire stoornis met de meeste evidentie voor een proinflammatoire immuunrespons tijdens manie. Euthymie en langdurig lithiumgebruik zijn geassocieerd met normale cytokineconcentraties. Er is een belangrijke methodologische heterogeniteit en onvoldoende replicatie tussen studies. Longitudinale studies met medicatievrije beginmetingen, gerandomiseerde monotherapeutische behandelprotocollen en nauwkeurige monitoring van stemming zijn noodzakelijk.

OBJECTIVES: Stimulant use is associated with increased anxiety and a single administration of dexamphetamine increases amygdala activation to biologically salient stimuli in healthy individuals. Here, we investigate how current cocaine use affects amygdala activity and amygdala connectivity with the prefrontal cortex in response to biologically salient stimuli in an emotional face matching task (EFMT). EXPERIMENTAL DESIGN: Amygdala activity and amygdala connectivity during the EFMT were assessed in 51 cocaine using males and 32 non-drug-using healthy males using functional magnetic resonance imaging (fMRI). Within the cocaine use group, we explored whether amygdala activation was associated with age of first use of cocaine and duration of cocaine use to distinguish between amygdala activation alterations as a cause or a consequence of cocaine use. PRINCIPAL OBSERVATIONS: We observed hyperactivity of the amygdala, thalamus, and hippocampus and reduced amygdala connectivity with the anterior cingulate gyrus in response to angry and fearful facial expressions in current cocaine users compared to controls. Increased amygdala activation was independently associated with earlier age of first cocaine use and with longer exposure to cocaine. CONCLUSIONS: Our findings suggest that amygdala hyperactivity to biologically salient stimuli may represent a risk factor for an early onset of cocaine use and that prolonged cocaine use may further sensitize amygdala activation. High amygdala activation to emotional face processing in current cocaine users may result from low prefrontal control of the amygdala response to such stimuli. Hum Brain Mapp, 2015. © 2015 Wiley Periodicals, Inc.

ACHTERGROND Bij bipolaire stoornis staat een verstoorde stemmingsregulatie op de voorgrond. Sinds kort is er meer aandacht voor cognitieve stoornissen, waaronder sociaal-cognitieve stoornissen, die hun weerslag hebben op het dagelijks functioneren. DOEL Een overzicht geven van de recente literatuur over sociale cognitie in de stemmingsfases bij bipolaire stoornis en belichten van het verband tussen sociale cognitie en psychosociaal functioneren. METHODE Systematisch literatuuronderzoek met behulp van de voornaamste literatuurdatabases en kruisreferenties. RESULTATEN Zowel tijdens euthyme als symptomatische stemmingsfases zijn er tekorten op belangrijke sociaalcognitieve domeinen, zoals emotieherkenning en theory of mind. Deze tekorten worden onder meer beïnvloed door modererende variabelen zoals medicatiegebruik, klinische symptomen en neurocognitieve tekorten. Deze sociaal-cognitieve tekorten zijn volgens enkele recente studies daarenboven geassocieerd met een lagere functionele uitkomst. CONCLUSIE Sociaal-cognitieve functiestoornissen zijn bij bipolaire stoornis op verschillende domeinen aanwezig en zijn grotendeels onafhankelijk van de stemmingsfase. Aanvullend onderzoek naar de verschillende sociaal-cognitieve domeinen en hun effect op het dagelijks functioneren in alle fases van bipolaire stoornis blijkt hoognodig.

achtergrond In een eerdere publicatie toonden wij aan dat in het onderzoek naar alexithymie bij fibromyalgie uitsluitend de Toronto Alexithymia Scale als meetinstrument werd gebruikt. doel Nagaan welke meetinstrumenten beschikbaar zijn voor alexithymie en of er argumenten zijn om deze tests in te zetten bij onderzoek naar alexithymie bij patiënten met fibromyalgie. methode Systematisch literatuuronderzoek in Medline/PubMed op trefwoorden. We maakten een selectie uit de literatuur betreffende psychometrische eigenschappen van de gevonden tests en beïnvloedbaarheid door negatief affect. resultaten We vonden 14 verschillende meetinstrumenten voor alexithymie. Na uitsluiting van tests die zwakke psychometrische eigenschappen hebben of onvoldoende gevalideerd zijn, bleven 3 observatieschalen en 2 zelfinvullijsten over, die goed gevalideerd zijn. Wij vergeleken de relatieve sterktes en zwaktes. conclusie Er zijn argumenten om in het onderzoek naar alexithymie bij patiënten met fibromyalgie een multimodale meetmethode te gebruiken en niet uitsluitend de tas-20.

Background: The clinical presentation of panic disorder (PD) is known to be highly heterogeneous, complicating research on its etiology, neurobiological pathways, and treatment. None of the attempts to identifyPD subtypes have been independently reproduced, rendering the current literature inconclusive. Methods: Using a data-driven, case-centered approach (factor mixture modeling) on a broad range of anxiety symptoms assessed with the Beck anxiety inventory, the present study identifies PD disorder subtypes in a large (n = 658), welldocumented mixed-population sample from the Netherlands Study of Depression and Anxiety (NESDA), with subtypes being validated and detailed using a variety of clinical characteristics. Results: A three-class, one-factor model proved superior to all other possible models (Bayesian information criterion = 13,200; Lo-Mendel-Rubin = 0.0295; bootstrapped likelihood ratio test 0.0001), with the first class, a cognitive-autonomic subtype, accounting for 29.8%, the second class, the autonomic subtype, for 29.9%, and a third class, the aspecific subtype, for 40.3% of the population. The cognitive-autonomic and autonomic subtypes showed significant differences compared to the aspecific subtype (e.g., comorbidity and suicide attempts) but on severity differed between themselves only. Conclusion: Three qualitatively different PD subtypes were identified: a severe cognitive-autonomic subtype, a moderate autonomic subtype, and a mild aspecific subtype. Qualitative and quantitative differences were related to severity and clinical properties such as comorbidity, suicide attempts, sleep, and sense of mastery.

ACHTERGROND Psychomotorische stoornissen bij schizofrenie worden in de klinische praktijk gemeten met observatieschalen. Instrumentele (mechanische en elektronische) meetmethoden kunnen echter ook van nut zijn voor de klinische praktijk. DOEL Bespreken van de toegevoegde waarde van instrumenteel meten van de psychomotoriek voor de kliniek. METHODE De belangrijkste voor- en nadelen van instrumenteel meten werden nagegaan in een systematische literatuursearch. Ze worden besproken aan de hand van concrete voorbeelden. RESULTATEN Instrumenteel meten biedt betrouwbaardere en sensitievere informatie over het psychomotorisch functioneren van patiënten dan observatie. Daarnaast geeft het inzicht over welke subprocessen zijn aangetast en mogelijke onderliggende mechanismen. De validiteit hangt samen met de vraag of de instrumenteel gemeten aspecten van een beweging voldoende de klinische observatie weerspiegelen. CONCLUSIE Instrumenteel meten van psychomotorische stoornissen bij schizofrenie biedt belangrijke voordelen voor de praktijk. Er moet echter meer geïnvesteerd worden in onderzoek naar de validiteit en daarmee de vertaling naar de clinicus.

ACHTERGROND De complexe zorgsituatie bij het verplegen van psychiatrische patiënten maakt dat verpleegkundigen voortdurend voor ethische dilemmas komen te staan. Het ethische klimaat op een afdeling is hierbij van groot belang. Deze studie is de eerste naar dit ethisch klimaat in de psychiatrie. DOEL Onderzoeken of de enige vragenlijst die het ethisch klimaat in algemene ziekenhuizen meet, de Hospital Ethical Climate Survey (hecs), een valide en betrouwbaar instrument is voor de psychiatrie. METHODE Cross-sectioneel onderzoek, uitgevoerd in een psychiatrisch ziekenhuis in Vlaanderen. Alle 320 verpleegkundigen werden uitgenodigd om deel te nemen, met een respons van 265. De factorstructuur van de hecs werd nagegaan via exploratieve principalecomponentenanalyse (pca) en confirmatorische factoranalyse (cfa). De betrouwbaarheid van de verkregen subschalen werd onderzocht. RESULTATEN Vijf factoren werden geïdentificeerd, waarbij de gevonden factorstructuur van de vertaalde hecs grotendeels overeenkwam met die van het originele instrument en met de onderliggende theoretische basis. Door de toegevoegde items over paramedici werd de dimensie verhouding met arts uitgebreid naar verhouding met andere disciplines. CONCLUSIE De betrouwbaarheid van het instrument bleek goed en was vergelijkbaar met die in vroeger onderzoek in de somatische gezondheidszorg. De onderzochte setting had significant betere scores voor ethisch klimaat dan eerder onderzochte settings.

Nicotinereceptoragonisten zijn potentiële preparaten ter bestrijding van de cognitieve symptomen optredend bij schizofrenie. doel Zicht krijgen in welke mate nicotine bij patiënten met schizofrenie cognitie bevordert, op welke cognitieve domeinen het inwerkt en welke obstakels er zijn voor toekomstige nicotinereceptoragonisten. Ter aanvulling willen we het gangbaarste werkingsmechanisme van nicotine formuleren. methode Literatuuronderzoek in PubMed met de zoektermen schizophrenia, (nicotine or smoking), cognition en P50. resultaten Aandacht en visuospatieel werkgeheugen blijken in gunstige zin responsief te zijn op éénmalige nicotinetoediening. Verbetering van de signaal-ruisverhouding door nicotine gemeten met P50-sensory gating bestendigt deze resultaten en wordt ondersteund door neurobiologische bevindingen. Echter, het effect van chronisch gebruik van nicotine op de cognitie is onduidelijker. conclusie Er is evidentie voor een beperkte acute cognitieve verbetering door nicotine bij patiënten met schizofrenie. Nicotine is echter niet geschikt voor klinisch gebruik, wegens bijwerkingen, risico op verslaving en desensitisatie van de nicotinereceptor. Desalniettemin vormen nicotinereceptoragonisten een hoopvolle klasse onder de cognitieve stimulantia.

This paper provides an overview of the research in the field of consultation and liaison psychiatry, conducted at the Collaborative Antwerp Psychiatric Research Institute (University of Antwerp). In the past decade, chronic fatigue syndrome (CFS) has been the major research topic. Regarding this, we elaborate on the following projects in the first part of the paper: neuro-endocrine dysfunction, psychological risk factors, psychomotor disturbances and genetic vulnerability. At the end of the first part, we propose an integrative model of CFS. In the second part of the paper, several other recent research topics in the area of consultation and liaison psychiatry are being presented. These include: epidemiological and neurobiological research on panic disorders subtypes, research on the epidemiology and clinical consequences of child abuse in sport, research on psychological risk factors for post partum depression and finally, research on sleep disorders.

Aan de hand van een literatuuronderzoek werd nagegaan wat er bekend is over de interacties tussen valproaat en fluoxetine, alsook tussen valproaat en antidepressiva in het algemeen. Er bestaan enkele aanwijzingen voor interacties tussen enerzijds valproaat en anderzijds fluoxetine, amitriptyline, nortriptyline en clomipramine, maar de wetenschappelijke evidentie hiervoor is globaal genomen beperkt en omvat voornamelijk enkele farmacokinetische studies en gevalsbeschrijvingen. Het lijkt desalniettemin raadzaam om bij de combinatie van valproaat en antidepressiva de bloedspiegels te controleren.

Background: The rs1344706 single nucleotide polymorphism in the ZNF804A gene is a common variant with strong evidence for association with schizophrenia. Recent studies show an association of rs1344706 with cognitive functioning, and there is some evidence suggesting that the risk allele may increase susceptibility for a subtype of schizophrenia with relatively spared cognition. Methods: We tested the effect of rs1344706 genotype in 89 schizophrenia patients on 3 basic cognitive domains (working memory, processing speed and attention) shown to be severely impaired in schizophrenia. Also we investigated the effect of rs1344706 on the severity of neurological soft signs, subtle impairments in motor and sensory functions highly frequent in schizophrenia patients. Neurological soft signs and cognitive deficits are central features of schizophrenia and are tightly linked with clinical, social and functional outcome. Results: Our results show an association of higher rs1344706 risk allele load with improved performance on processing speed and with fewer neurological soft signs. Conclusions: Together with other studies, our findings suggest that ZNF804A is associated with a subtype of schizophrenia with better cognitive and neurological functioning. Discovery of the specific pathways through which ZNF804A is exerting this effect may lead to better prevention, diagnosis and treatment for a specific group of schizophrenia patients. Copyright (C) 2012 S. Karger AG, Basel

achtergrond : Antidepressiva kunnen in theorie door blokkade van het serotoninetransportersysteem leiden tot bloedingen. Hoe groot het bloedingrisico is en de klinische betekenis ervan blijven echter onduidelijk. doel : Nagaan hoe groot het bloedingrisico is en wat de klinische betekenis ervan is. methode : Literatuurstudie met de trefwoorden ‘antidepressants’ en ‘bleeding’ tot maart 2011 met als vraag het risico op bloedingen bij antidepressivagebruik. resultaten: Er voldeden 34 studies aan de selectiecriteria. De meeste studies handelen over hoge gastro-intestinale bloedingen en hemorragische cerebrovasculaire accidenten (cva’s). Bij gebruik van antidepressiva met een hoge serotonineaffiniteit is de kans op hoge gastro-intestinale bloedingen licht verhoogd. Antidepressiva verhogen niet de kans op een hemorragisch cva. Over de andere types van bloedingen zijn de gegevens zeer beperkt. conclusie : Uit deze systematische review blijkt dat antidepressiva wat betreft bloedingen relatief veilig zijn. Bij risicopatiënten kunnen voorzorgsmaatregelen getroffen worden BACKGROUND: By blocking the serotonin transporter system antidepressants can, in theory, result in bleedings. However, we do not yet know how great the risk of bleeding is and what the clinical implications are. AIM: To assess how great the risk of bleeding is and what the clinical implications are. METHOD: Using keywords 'antidepressants' and 'bleeding' we searched the relevant literature up to March 2011 to find out what the risk of bleeding were/or users of antidepressants. RESULTS: 34 studies met our selection criteria. Most studies reported upper gastrointestinal bleeding and hemorrhagic cerebrovascular accidents (CVA). Antidepressants with high serotonin affinity can slightly increase the risk of upper gastrointestinal bleeding. Antidepressants do not increase the risk for hemorrhagic CVA. Very little information is available about other types of bleeding. CONCLUSION: Our systematic review of the literature shows that antidepressants are relatively safe as far as bleeding is concerned. Precautions can be taken in the case of high risk patients

achtergrond De symptomen van burn-out vertonen gelijkenissen met die van een depressieve stoornis enerzijds en die van het chronischevermoeidheidssyndroom anderzijds. De neuro-endocriene correlaten van deze beide aandoeningen zijn echter tegengesteld; respectievelijk een hyper- versus een hypofunctie van de hypothalamus-hypofyse-bijnierschorsas (hpa-as). doel Aan de hand van een systematisch literatuuroverzicht nagaan of burn-out gepaard gaat met een hyper- dan wel een hypofunctie van de hpa-as. methode In de database van PubMed werd gezocht naar Engelstalige artikelen via combinatie van Mesh-termen burnout syndrome en burnout enerzijds, en adrenocorticotropic hormone, corticotropin releasing factor, hypothalamic pituitary adrenal axis en cortisol anderzijds. Dit leverde 16 originele onderzoeksartikelen en één meta-analyse op. resultaten Het functioneel onderzoek wijst op een hypersuppressie van de hpa-as na cortisol. De bevindingen betreffende de basale cortisolniveaus zijn globaal genomen minder consistent, maar de meta-analyse wijst in de richting van een negatieve samenhang tussen burn-out en cortisol. Er werden geen studies uitgevoerd met fysiologische, fysieke of psychologische stressfactoren bij burn-out. conclusie Burn-out hangt voornamelijk samen met een hypofunctie van de hpa-as en vertoont op neuro-endocrien vlak dus eerder kenmerken van een uitputtingssyndroom. Verder onderzoek met functionele stresstesten is echter noodzakelijk om het neuro-endocriene profiel in kaart te brengen, evenals het verband met de immunologische ontregelingen.

Although some recent research has indicated reduced performance monitoring in patients with schizophrenia, the literature on this topic shows some remarkable inconsistencies. While most studies suggest diminished error signals following error responses, some studies reported normal post-error slowing. Here we review these studies and highlight the most important discrepancies. Furthermore, we argue that overall error rates are a mostly neglected issue that can at least partly explain these discrepancies. It has been reported previously that post-error slowing depends on the error rates. Participants or patients that make more errors are likely to show decreased post-error slowing. Therefore, when a group of patients is compared to a group of controls, it is extremely important to match error rates. For this purpose, we developed a procedure where we matched individuals' error rates. In a task where subjects had to press a response key corresponding to one of four colors we manipulated the difficulty on an individual basis by varying the discriminability between the colors. Schizophrenic patients and a group of controls were tested with this procedure showing that differences in accuracy disappear. Interestingly, we can see that in patients, the color values that were needed to reach similar levels of accuracy correlate with the Positive and Negative Syndrome Scale (PANSS) scale, with higher PANSS requiring more color. Most important, we found that schizophrenic patients have increased rather than decreased post-error slowing when the inter-trial interval (ITI) is short. This result can be interpreted within the framework of the orienting account, as it has been demonstrated previously that schizophrenic patients show increased distractibility.

Docx L, Morrens M, Bervoets C, Hulstijn W, Fransen E, De Hert M, Baeken C, Audenaert K, Sabbe B. Parsing the components of the psychomotor syndrome in schizophrenia. Objective: Catatonia, extrapyramidal signs, psychomotor slowing, and (motoric) neurological soft signs are well-known psychomotor symptoms in schizophrenia. This study aims at investigating the interrelations between these symptoms. In addition, associations between psychomotor symptoms, clinical symptoms, and cognitive functioning will be studied. Method: An extensive test battery containing psychomotor (Bush Francis Catatonia Rating Scale; St Hans Rating Scale; Salpetriere Retardation Rating Scale; Neurological Evaluation Scale) and clinical (Positive and Negative Syndrome Scale; Calgary Depression Scale) rating scales as well as instrumental psychomotor tests (Line Copying Task; Finger Tapping Task) and cognitive tasks (Symbol Digit Substitution Test; Stroop Colour Word Test; Continuous Performance Test; Letter Number Sequencing) was administered to a sample of 124 patients with schizophrenia or schizoaffective disorder. Results: Correlational analyses showed that two clusters emerge from our data: first, a psychomotor poverty cluster referring to the interrelations between catatonia, parkinsonism, psychomotor slowing, and negative symptoms; second, a cluster containing motoric neurological soft signs, which were found to be correlated with cognitive functioning. Conclusion: Psychomotor abnormalities are highly prevalent phenomena in schizophrenia that have to be considered as a heterogeneous construct. However, longitudinal and neurobiological research is needed to further explore the precise nature of the interrelations found in this study.

achtergrond Modafinil, een stimulerend middel dat de waakzaamheid bevordert bij narcolepsie en daarnaast ook cognitieve functies versterkt, heeft in de psychiatrie reeds twee decennia de status van een veelbelovend product. Vandaag de dag moeten we echter vaststellen dat het gebruik hiervan bij andere aandoeningen dan narcolepsie op zich laat wachten. doel Een overzicht geven van de huidige stand van zaken omtrent het gebruik en de doeltreffendheid van modafinil bij psychiatrische aandoeningen. methode Relevante placebogecontroleerde onderzoeken werden verzameld via PubMed (Medline) en Web of Science. resultaten Modafinil wordt experimenteel gebruikt bij adhd, stemmingsstoornissen, schizofrenie en middelenafhankelijkheid. Het middel heeft op verscheidene klinische en cognitieve maten positieve, maar veelal wisselende resultaten in vergelijking met placebo. Modafinil bereikt snel effect, binnen een week, maar dit stabiliseert na verloop van tijd. conclusie Modafinil heeft vooral positieve resultaten bij adhd, depressie en cocaïneafhankelijkheid op respectievelijk maten van aandacht en hyperactiviteit, vermoeidheid, en cocaïnegebruik. Er is echter meer placebogecontroleerd onderzoek met langere follow-upperioden en grotere populaties nodig om de veiligheid van het product te verzekeren en de indicatiestelling te verfijnen.

achtergrond Bipolaire I-stoornis (bpi) is een invaliderende psychiatrische aandoening die frequent samengaat met comorbide psychiatrische en somatische stoornissen. Studies in het buitenland tonen sterk verhoogde prevalenties van angststoornissen en stoornissen in alcoholgebruik bij patiënten met bpi, maar in de Vlaamse populatie werd dit niet eerder gerapporteerd. doel Bepalen van de prevalentie van angststoornissen en van stoornissen in alcoholgebruik bij Vlaamse ambulante patiënten met bpi in remissie, en nagaan of de comorbiditeit van deze stoornissen gepaard gaat met een vroegere beginleeftijd van bpi. methode Gestructureerd interview aan huis bij 69 patiënten met bpi in remissie en vergelijking met de Belgische prevalenties uit de European Study of the Epidemiology of Mental Disorders (esemed). resultaten Zowel de prevalenties van de stoornissen in alcoholgebruik (15 van de 69 patiënten of 21,7%) als die van de angststoornissen (17 patiënten of 24,6%) waren verhoogd ten opzichte van de algemene bevolking (8,1 en 13,2% respectievelijk). Onder de angststoornissen werden verhoogde prevalenties gevonden voor de paniekstoornis, de sociale fobie en de posttraumatische stressstoornis. Er werd geen significante samenhang gevonden tussen de comorbiditeit en de beginleeftijd van de ziekte. conclusie De prevalenties van angst- en alcoholgebonden stoornissen in een ambulante Vlaamse populatie van patiënten met bpi in remissie zijn verhoogd.

Background Several studies have identified clinical, biological and aetiological similarities and differences between chronic fatigue syndrome (CFS) and Major Depressive Disorder (MDD). The current paper presents an overview of a common symptom cluster i.e. psychomotor disturbances in both disorders. Method A Pubmed search was performed to locate papers on psychomotor functioning in MDD and CFS. Results Numerous studies have demonstrated psychomotor slowing in major depression. Research on this topic in CFS is limited, though the majority of studies demonstrate a reduced psychomotor performance as well. Only 2 published studies directly compared psychomotor functioning in MDD and CFS. Conclusions The application of a standardized psychomotor testbattery may be a helpful tool in the differential diagnosis between CFS and MDD, and might help to get a better insight in the underlying neurobiological processes of both conditions, although further research on this topic is required.

A cognitive neuropsychiatric analysis will be proposed by presenting recent research on -1-motor control, and -2-action monitoring in two psychiatric disorders i.e. major depression and schizophrenia. Motor control is best studied,from the broader cognitive neuropsychological perspective of action control. Even very simple actions implicate quite diverse brain activities reflecting the cognitive processes of planning, selection, visuomotor integration, timing, force adjustment, and action monitoring. The extent to which deficits in these cognitive processes cause slowed or stereotypic actions can be experimentally studied in clinical settings by means of graphic tasks, as will be illustrated. A central process in motor/action control is error monitoring. The last decade research on this higher cognitive control process has been booming, also because the detection of errors is accompanied by a clear peak in the EEG, known as the error-related negativity (ERN). Deficient error monitoring has been observed in several psychiatric disorders. ERN studies in major depression and schizophrenics will be discussed. Psychiatric disorders can best be understood by considering three perspectives, i.e. psychopathology, cognitive neuropsychology and neuroscience. The findings support the view that cognitive neuropsychiatry should involve the combined study of psychiatric symptoms, cognitive dimensions and neurological structures.

achtergrond Patiënten met schizofrenie vertonen katatone symptomen, psychomotorische vertraging en neurological soft signs en neurological hard signs. Er bestaat veel verwarring over deze psychomotorische symptomen. doel Aan de hand van de bestaande literatuur de neurologische symptomen bij schizofrenie bespreken. methode Relevante artikelen werden verzameld via medline. resultaten De psychomotorische symptomen zijn intrinsieke kenmerken van de ziekte en kunnen niet als neveneffecten van antipsychotische medicatie gezien worden. Ze lijken progressief te verergeren gedurende de ziekte en hangen samen met een slechte uitkomst. Psychomotorische symptomen hangen, in tegenstelling tot cognitieve symptomen, samen met positieve symptomen. De verschillende psychomotorische symptomen zijn gelinkt met dezelfde hersenstructuren. De symptomen hangen mogelijk ook onderling samen. conclusie Er zijn aanwijzingen voor het bestaan van een psychomotorisch symptoomcluster naast positieve, negatieve en cognitieve symptomen bij schizofrenie.

In de te verwerven kennis, vaardigheden en attitudes tijdens de opleiding tot psychiater in Vlaanderen, hebben sinds de jaren zeventig wezenlijke veranderingen plaatsgevonden. Deze veranderingen zijn grotendeels toe te schrijven aan tijd- en cultuurgebonden evoluties van het vak zelf, zoals verwetenschappelijking, medicalisering en op evidentie gebaseerd klinisch handelen. Niettemin wordt de klemtoon op de ontwikkeling van de eigen persoon behouden. In de wijze van opleiden blijft het meester-gezelmodel dominant. Inhoud en wijze van opleiden krijgen in de nabije toekomst een nieuwe invulling als 'Master na Master'-opleiding.