Search

ALLOJENİK KEMİK İLİĞİ NAKLİ YAPILAN HASTALARDA CMV DNA ANTİJENEMİ DURUMUNUN DEĞERLENDİRİLMESİDr. Merve KESKİNKILIÇDokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Anabilim Dalı Hematopoetik kök hücre nakli (HKHN), hematopoetik sistemin yeniden yapılanmasını sağlamak amacıyla kişinin kendinden veya doku grubu uyumlu kişilerden kök hücrelerin toplanarak uygun koşullarda alıcıya nakledilmesidir. HKHN hasta ve donör arasındaki ilişki ve kök hücrelerin anatomik kaynağı arasındaki ilişkiye göre otolog HKHN, singeneik HKHN ve allojenik HKHN olarak üç gruba ayrılır. Allojenik HKHN, HLA doku grubu uyumlu vericiden alıcıya kök hücrelerin hazırlama rejimi sonrası transfer edilmesidir. Allojenik HKHN (AHKHN) sonrası sitomegalovirüs (CMV) reaktivasyon riski %30-50 gibi değerlere ulaşmakta olup nakil sonrası gelişen CMV enfeksiyonları en önemli viral morbidite ve mortalite nedenidir. CMV enfeksiyonunun tespiti için viral kültür ve serolojik yöntemler gibi tarama testleri kullanılmaktadır. CMV 65 kDa fosfoprotein (pp65) antijenemisini saptamaya çalışan serolojik yöntemin duyarlılığı daha düşüktür. CMV DNA'sının polimerize zincir reaksiyonu (PCR) yöntemi ile saptanması, daha duyarlı bir test olup, düzey kantitatif olarak hesaplanabilmektedir. Bu çalışmada Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Hematoloji Bilim Dalı'nda takip edilen AHKHN yapılan hastalarda CMV DNA Antijenemisinin uygulanan immunsupresif tedavi, nötropeni, lenfopeni, hemoglobin düzeyi, trombositopeni, mobilizasyon ve hazırlık rejimi, c-reaktif protein (CRP) düzeyi, greft versus host hastalığı (GVHH), alıcıdaki galaktomannan (GM) durumu, alıcı ve vericinin CMV immunitesi, yaş, cinsiyet ile bağlantısının incelenmesi ve diğer ölçüm yöntemi olan PCR ile karşılaştırılması hedeflendi.Çalışmaya Haziran 2009- Ekim 2016 tarihleri arasında AHKHN yapılmış olan 39 hastadan bakılan 138 örnek dahil edildi. Hastaların demografik özelikleri, klinik durumu, engrafman zamanları, transplant hazırlık rejimleri, graft versus host hastalığı (GVHH) gelişme durumu, CMV enfeksiyon durumu, alıcı ve vericinin CMV immunitesi, CMV enfeksiyonu geliştiği andaki GVHH derecesi, aldığı immunsupresif tedavi, beyaz küre, nötrofil ve lenfosit değerleri retrospektif incelendi.K/E; 1.05/1 olup medyan yaş 38 ±11(18-64) idi. Hastaların transplant anındaki labaratuvar degerleri incelendiğinde ortalama hemoglobin (hb) 10g/dL (5,5-15g/dL ), beyaz küre sayısı 5100 x 103/µL (200 x 103/µL – 30900x103/µL), ortalama trombosit sayısı 69 x10 3/µL (4 x 103/µL-373 x 103/µL), nötrofil (neu) 3200 x 103/µL (100x103/µL – 4500x103/µL), lenfosit 1200 x 103/µL (10 x 103/µL – 1360 x 103/µL) idi. Transplant anındaki CMV Ig G % 68' inde pozitif , % 23 ünde negatifti, % 9 olguda ulaşılamadı. Dönörlerin % 17'sinde CMV Ig G negatif , %83'ünde Ig G pozitifti. Tüm hastalar GVHH profilaksi olarak Metotrexat-siklosporin , antiviral profilaksi olarak valasiklovir almıştı. İnfüze edilen CD34 + hücre miktarı ortalama 5,9 x10 6/kg (2-12 x10 6/kg) olup nötrofil engrafmanı ortalama 12 günde, trombosit engrafmanı ortalama 15,7 günde oldu. % 23,2 sinin ( n:32) trasplant sonrası CMV enfeksiyonu geçirdiği tespit edildi. CMV enfeksiyonu gelişen 7 hastanın 6' sında GİS enfeksiyonu, 1' inde ise CMV pnönonisi görüldü. Tümüne antiviral gansiklovir tedavisi verildi, ancak 3 hastada valgansiklovir ile devam edildi. 7 hastaya aktif enfeksiyonu nedeniyle ve diğer hastalara ise preemptif amaçlı antiviral tedavi uygulandı. 1 hastada gansiklovire direnç düşünülerek sidefovire geçildi. CMV enfeksiyonu tespit edilmiş hastaların tespit anındaki GVHH durumları incelendiğinde % 42,8'inde cilt GVHH, % 19,5'inde cilt ve gis GVHH, % 10,2' sinde cilt ve akciğer GVHH, % 7,2'sinde cilt ve hepatik GVHH mevcuttu, % 20,3 ünde ise GVHH yoktu. İmmunsupresif tedavi olarak % 54.4'ü steroid-siklosporin, % 19,2' si siklosporin, % 10,3'ü steroid, % 9,5'i steroid-siklosporin-MMF, % 6,6'sı prednol-takrolimus almaktaydı. 1 hastaya fotoforez tedavisi, 2 hastaya da mezenkimal kök hücre tedavisi uygulanmıştı. Medyan 30 aylık izlem sonucunda allogenik nakil yapılan olgularımızın % 76,8' u ölmüş , % 23,2 yaşıyordu.CMV antijenemi ve CMV DNA eş zamanlı pozitifliği olan 138 epizod incelendi. O dönemdeki beyaz küre, nötrofil ve lenfosit değerlerine bakıldı. Engrafman sonrası lenfosit değeri ile CMV DNA titresi arasında istatistiksel anlamlılık yoktu (p=0,07). Hastalar lenfosit sayısı 500 üstü olarak ikiye ayrıldığında lenfosit değeri 2000 ile CMV DNA arasında da korelasyon izlendi, nötrofil değeri arttıkça CMV DNA titresi artıyordu (p=0,027). Ayrıca nötrofil değeri ve CMV antijeni ile arasında da istatistiksel ilişki vardı (p=0,034). Yine, CMV antijenemi ile nötrofil değerleri 1000 olarak incelendiğinde istatistiksel ilişkinin belirginleştiği izlendi (p=0,005). Nötrofil değeri >1000 olan hasta grubunda CMV antijenemi pozitifliği yüksekti. CMV antijenemi ve CMV DNA değerleri arasında anlamlı bir korelasyon tespit edildi (p=0,033). Örneklerin 8' inde ( % 5,8) CMV pp65 antijenemi ve CMV DNA PCR negatif; 49' unda (% 35.5) ise her iki test de pozitif sonuçlanmıştır. CMV antijenemi negatif/ CMV pozitif örnek sayısı 81 (% 58,7) iken, antijnemi pozitif/ CMV PCR negatif örnek yoktu. İki testte de pozitif gelen 49 örneğin CMV PCR ortalama değeri 57.887 kopya/ml'di ( 70 - 1.213.633 kopya/ml). Her iki test ile pozitif saptanan örnekler arasında anlamlı korelasyon saptandı (p=0,018). ROC analizi ile bakıldığında plazmada 322 kopya/ml CMV viral yükün ≥ 1 antijen pozitif hücre/200 bin lökosite karşılık geldiği görüldü (Duyarlılık % 68,5; Özgüllük % 31,5).Sonuç olarak, CMV tespitinde kullanılan pp65 ve PCR tetkikleri arasında anlamlı ilişki bulunmaktadır. Beyaz küre ve nötrofil değerleri CMV antijenemi ve DNA sonuçlarını etkilemektedir. Nötrofil ve platelet engrafmanı ile CMV antijenemisi arasında da anlamlı ilişki bulunmakta olup geç engrafmanı olanlarda CMV pozitiflik oranı yüksektir ve CMV klinik sıklıkla bu olgularda görülmektedir. ANAHTAR KELİMELER: Allojenik Hematopoetik Kök Hücre Nakli, CMV Enfeksiyonu, CMV Antijenemisi (pp65), CMV DNA PCR, Nötrofil Engrafman. EVALUATION OF CMV DNA ANTIGENEMIA DURING ALLOGENIC BONE RELEVANT PATIENTSMerve KESKİNKILIÇ, MDDokuz Eylul University School of Medicine, Department of Internal Medicine Hematopoietic stem cell transplantation (HSCN) is the collection of stem cells from a person's or tissue-group-compatible individuals to restore the hematopoietic system to the recipient under appropriate conditions. According to the relationship between the HSCN patient and the donor and the relationship between the anatomical source of the stem cells, three groups are distinguished as autologous HSCN, syngeneic HSCN and allogeneic HSCN. Allogeneic HSCN is the post-regulatory transfer of stem cells to the HLA donor-recipient donor recipient. The risk of cytomegalovirus (CMV) reactivation after allergen HSCN (AHSCN) reaches 30-50 % and CMV infections after transplantation is the most important cause of viral morbidity and mortality. Screening tests such as viral culture and serological methods are used to detect CMV infection. The serological method is less sensitive to CMV 65 kDa phosphoprotein (pp65) antigenemia. The detection of CMV DNA by the polymerase chain reaction (PCR) method is a more sensitive test and the level can be calculated quantitatively.In this study, immunosuppressive therapy, neutropenia, lymphopenia, hemoglobin level, thrombocytopenia, mobilization and preparation regimen, c-reactive protein (CRP) level, graft versus host disease (GVHD), the presence of galactomannan (GM) in the recipient, the investigation of CMV immunity, age, sex with the recipient and donor, and comparison with other measurement method PCR.The study included 138 specimens from 39 patients who had AHSCN between June 2009 and October 2016. Demographic characteristics of patients, clinical status, time of engraftment, transplant preparation regimens, graft versus host disease (GVHD) development status, CMV infection status, CMV immunity of the donor and donor, GVHD degree at the time of CMV infection, immunosuppressive therapy, white blood cell, neutrophil and Lymphocyte values were analyzed retrospectively.Female/ male rate was 1.05/1 and the median age was 38 ± 11 (18-64). When the laboratory values of the patients were examined, the mean hemoglobin (hb) was 10g / dL (5,5-15g / dL), the white blood cell count was 5100 x103/µL (200x103 / µL - 30900 x 103 / µL), and the mean platelet count was 69 x 103( 4 x 103 / µL-373x103 / µL), neutrophil (neu) 3200 x 103 / µL (100 x 103 / µL – 4500 x 103/ µL), lymphocyte 1200 x 103/ µL (10 x 103 / µL – 1360 x 103 / µL). CMV IgG at the time of transplantation was positive in 68 %, negative in 23 %, could not be reached in 9 %. In 17 % of the rotors CMV Ig G was negative and 83 % was IgG positive.All patients received methotrexate-cyclosporine as GVHD prophylaxis and valaciclovir as antiviral prophylaxis. The mean CD34 + cell count was 5,9 x 10 6 / kg (2-12 x 10 6 / kg), and the mean time to neutrophil engraftment was 12 days and the mean platelets engraftment was 15.7 days. 23,2 % (n: 32) were found to have undergone CMV infection after transplantation. Of the 7 patients who developed CMV infection, 6 had GIS infection and 1 had CMV pneumonia. All of them were given antiviral ganciclovir treatment, but 3 patients were treated with valganciclovir. Seven patients were treated with antiviral treatment for active infection and preemptive therapy for other patients. In 1 patient, sidefovir was switched to ganciclovir resistanceSkin GVHD was found to be 42,8 %, skin and gastric GVHD 19,5 %, skin and lung GVHD 10.2 %, skin and hepatic GVHD 7,2 %, and 20.3 % GVHD were not found to have GVHD when the detected GVHD cases of CMV infected patients were examined . Immunosuppressive therapy was 54,4 % for steroid + cyclosporine combination, 19,2 % for cyclosporine 10,3 % for steroid, 9,5 % for steroid-cyclosporine-MMF combination and 6,6 % for prednol- tacrolimus combination. One patient underwent photopheresis treatment and two patient had mesenchymal stem cell therapy. As a result of the median 30-month follow-up, 76,8% of our cases who had allogeneic transplantation died and 23,2 % were alive.138 episodes with CMV antigenemia and CMV DNA concurrent positivity were examined. White blood cell count, neutrophil and lymphocyte levels were evaluated. There was no statistical significance between the post-engraftment lymphocyte and CMV DNA titer (p = 0,07). When the lymphocyte count was divided into two as 500 over, the patients with lymphocytes 2000 was also correlated with CMV DNA, as the neutrophil value increased CMV DNA titer increased (p = 0,027). There was also a statistical relationship between neutrophil value and CMV antigen (p = 0,034). Again, when the neutrophil values were examined with 1000 as CMV antigenemia, it was observed that the statistical relation was significant (p = 0,005). CMV antigenemia positivity was high in patients with neutrophil values> 1000. There was a significant correlation between CMV antigenemia and CMV DNA values (p = 0,033). In 8 of the samples (5.8%) CMV pp65 antigenemia and CMV DNA were PCR negative; In 49 (35.5 %) both tests were positive. The number of CMV antigenemia negative / CMV positive samples was 81 (58.7 %), whereas the positive / CMV PCR negative sample was not available. The mean value of the CMV PCR of 49 samples, which were positive in both tests, was 57.887 copies / ml (70 - 1.213.633 copies / ml). A significant correlation was found between the two tests and the positive samples (p = 0,018). ROC analysis showed that 322 copies / ml of CMV viral load corresponds to ≥ 1 antigen-positive cell / 200 thousand leukocytes (Sensitivity 68.5 %; Specificity 31.5 %).As a result, there is a significant relationship between pp65 and PCR tests used in CMV detection. White blood cells and neutrophil values affect CMV antigenemia and DNA results. There is a significant relationship between neutrophil and platelet engraftment and CMV antigenemia, and CMV positivity rate is higher in patients with late engraftment and CMV is seen in these cases.KEY WORDS: Allogeneic Hematopoietic Stem Cell Transplantation, CMV Infection, CMV Antigenemia (pp65), CMV DNA PCR, Neutrophil Engraftment 69

Amaç: Kan güvenliği, transfüzyon tıbbında temel bir hedeftir ve klinik olarak önemli antikorlarla alloimmünizasyon önlenerek artırılabilir. Bir bölgede kan gruplarının dağılımı hakkında doğru bilgiye sahip olmak, bireylerin ihtiyaçları ve kan bankası işlemleri için yararlı olmasının yanında bilimsel katkı da sağlayacaktır. Literatürde İzmir'de ABO , Rh ve Kell kan gruplarının dağılımını inceleyen çalışma bulunmayıp, bu çalışma ile İzmir'i büyük ölçüde yansıtan Dokuz Eylül Üniversitesi Hastanesi'ne başvuran hasta ve donörlerin ABO ve Kell kan grupları ile Rh subgruplarının dağılımının belirlenmesi hedeflendi.Gereç ve Yöntem: 2008 ile 2017 yılları arasında Dokuz Eylül Üniversitesi Hastanesi kan merkezinde jel aglütinasyon yöntemi ile kan grubu çalışılan 157038 hastanın ve 232364 donörün verilerinin retrospektif analizi yapıldı.Bulgular: Hastalarda kadın erkek oranı 1.2/1, donörlerde K/E oranı ise 0.08/1'di. Hastaların %30'u 65 yaş üstü, %26'sı 45-65 yaş grubu, %25.7'si 25-44 yaş grubu, %18.2'si 18-24 yaş grubu idi. Donörlerin %63.1'i 25-44 yaş grubu, %33.5'i 45-65 yaş grubu, %3.4'ü 18-24 yaş grubu idi. Hasta ve donörlerin doğum yerleri en sık İzmir'di. Hastaların %88.7'si Rh pozitif, %11.3'ü Rh negatif iken donörlerin %87.9'u Rh pozitif, %12.1'i Rh negatif idi. Rh pozitif ve Rh negatif hasta ve donörlerde kan grubu sıklıkları A>O>B>AB idi. A kan grubuna dahil olgu ve donörlerin %99.9'u A1 ve A2 fenotipine sahipti. B kan grubu hastalarının %99.9'u, donörlerin ise %100'ü B fenotipi gösteriyordu. AB kan grubu hasta ve donörlerde en sık (%99.9) A1B ve A2B fenotipi saptandı. Rh subgruplara bakıldığında hastalarda en sık %30 CDcee, donörlerde %33.4 ce bulundu. Kell kan grubu ise hastalarda %6.8, donörlerde %5 olarak saptandı.Sonuç: ABO ve Rh kan grupları dağılımı Türkiye verilerine yakın olup, en sık rastlanan A kan grubu en az görülen B ile AB kan grubudur. Donör grubunu çoğunlukla erkek ve 25-44 yaş grubu oluşturmaktadır. Kadın ve 18-24 yaş grubunun donör olması için destek ve bilgilendirme programlarının yapılması donör sayısını arttırmak için uygun olacaktır. Bu çalışma, bir donör veri bankası oluşturmak ve çoklu transfüzyon gereken hastalara uyumlu kan sağlamak açısından önemli olup kan gruplarının dağılımı konusunda veri tabanı oluşmasına da katkı sağlayacaktır.Anahtar Kelimeler: Kan grupları, donör, ABO, Rh, Kell Objective: Blood safety is a core objective in transfusion medicine, this can be enhanced by avoiding alloimmunization with clinically important antibodies. Accurate knowledge on the distribution of blood groups in a region is useful for individuals needs and blood bank processes as well as such knowledge would provide scientific contribution. In the literature, there is no study examining the distribution of ABO, Rh and Kell blood groups in İzmir. The aim of this study was to determine the distribution of AB and Kell blood groups and Rh subgroups of patients and donors who applied to Dokuz Eylul University Hospital which reflects Izmir to a great extent.Subjects and methods: Between 2008 and 2017, a retrospective analysis of 157038 patients and 232364 donors with blood agglutination method was performed in Dokuz Eylül University Hospital blood center.Results: The female male ratio was 1.2 / 1 in the patients and the F / M ratio in the donors was 0.08 / 1. 30% of the patients were older than 65 years, 26% were 45-65 age group, 25.7% were 25-44 age group and 18.2% were 18-24 age group. 63.1% of the donors were 25-44 age group, 33.5% were 45-65 age group, 3.4% were 18-24 age group. When we look at the places of birth of the patients and donors, Izmir was found most frequently. Of the patients, 88.7% were Rh positive, 11.3% Rh negative while 87.9% of the donors were Rh positive and 12.1% Rh negative. The blood group frequencies in Rh positive and Rh negative patients and donors were A>O>B>AB. 99.9% of cases and donors included in A blood group had A1 and A2 phenotypes. 99.9% of B blood group patients and 100% of donors showed B phenotype. The most frequent (99.9%) A1B and A2B phenotype were detected in patients and donors in the blood group AB. When the subgroups of Rh are seen, the most frequent ones were 30% CDcee in the patients and 33.4% ce in the donors. Kell blood group was 6.8% in patients and 5% in donors.Conclusion: The distribution of ABO and Rh blood group data is close to Turkey, the most common is A blood group and the least common is B and AB blood group. The donor group is mostly male and 25-44 age group. Support and information programs for women and 18-24 age group to be donors will be appropriate to increase the number of donors. This study provides the first step to create a donor data bank and to prepare red cell panels to provide compatible blood to multi-transfused patients. Our results will contribute to the data base about the distribution of blood group.Key Words: Blood groups, donor, ABO, Rh, Kell 50

GİRİŞ VE AMAÇ: Myelodisplastik sendrom (MDS) kemik iliğinde anormal selüler proliferasyon ve displazi, çevre kanında sitopeni, ile karakterize akut myeloid lösemiye dönüşüm riski olan klonal, heterojen bir grup hematopoetik kök hücre hastalığıdır. Hastalığın tedavisi prognostik değerlendirmelere göre yapılır. Prognostik skorlamada morfoloji, immünofenotip, genetik ve klinik özellik kombinasyonuna dayanan Dünya Sağlık Örgütü (WHO) sınıflandırma sistemi kullanılır. Bu çalışmada Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi (DEÜTF) İç Hastalıkları Anabilim Dalı Hematoloji Bilim Dalı tarafından takip edilen MDS hastalarında, Sitogenetik/FİSH ve demografik verilerin, prognostik özelliklerin ve sağkalımlarının geriye dönük değerlendirilmesi amaçlanmıştır.GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmaya 01.01.2010 – 31.01.2018 yılları arasında DEÜTF Hematoloji Bilim Dalı tarafından takip edilen MDS hastaları dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri ve laboratuar verileri geriye dönük olarak probelde tarandı. BULGULAR: MDS tanısı ile izlenen 205 hastanın medyan yaşı 72 (27-92) yıl olup, Kadın/Erkek oranı 0,8/1'di (%55,6'i erkek, %48,3'i kadın). Medyan 24 aylık ( 20,79 ay) izlem süresi sonunda hastaların 99'unun (%48,3) sağ, 106'sının (%51,7) ex olduğu tespit edildi. Genel medyan sağkalım 35±6 ay (23,22 - 46,77) olarak tespit edildi. Hastalar CCI, cinsiyet, serum albümin düzeyi, ferritin düzeyi, kemik iliği displazisi, selülaritesi, fibrozisi, lenfoid agregat varlığı, CD 34 kümelenmesi, FİSH/Sitogenetik anomali varlığı, IPSS sınıflaması, kan ürün ihtiyaçları ve MDS alt tiplerinin sağkalıma etkisi açısından değerlendirildi. Olguların transfüzyon ihtiyaçları değerlendirildiğinde MDS-MLD ve SLD grubunun yıllık eritrosit transfüzyon ihtiyacı sırasıyla 19,69 18,03 – 21,71 16,14 ünite iken, RAEB grubunda EB1 ve EB2 için sırasıyla 29,00 18,39 – 22,93 16,68 üniteydi. Kan ürün replasman ihtiyacı olan hastaların sağkalım sürelerindeki kısalma istatistiksel olarak anlamlıydı (108 ay x 24 ay p:0,000*). Albumin düzeyinin sağkalım üzerinde anlamlı etkisi saptandı (≤4 gr : 24 ay x > 4 gr : 68 ay p:0,000*). Ferritin 1000 mg altı olan hastaların sağkalımı uzun görünmekle birlikte istatistiksel olarak anlamlı değildi (36 6,09 ay x 22 5,86 ay p=0,043). IPSS yüksek risk grubunun medyan sağkalımı düşüktü. Myeloid seride displazisi olan, CD 34 (+) oranı yüksek olan grupların sağkalımı kısa saptandı. FISH verileri açısından yapılan değerlendirmede, del 7q pozitifliği, p53 mutasyon varlığı sağkalımı olumsuz yönde etkiledi. Kemik iliği immunhistokimya yöntemi ile P53 boyanma yüzdesinin sağkalım üzerinde olumsuz etkisi olmakla birlikte istatistiksel olarak anlamlı değildi ( 4 gr: 68 months p: 0,000 *). The survival of patients with less than 1000 mg ferritin was long but not statistically significant (36 ± 6.09 months x 22 ± 5.86 months p: 0.043). Median survival of IPSS high risk group was low. The survival rate of the patients with dysplasia in the myeloid series and high CD 34 (+) ratio was short. In terms of FISH data, del 7q positivity and p53 mutation negatively affected survival. The percentage of P53 staining by bone marrow immunohistochemistry had a negative effect on survival, but was not statistically significant (

Amaç: Multipl myelom nedeni bilinmeyen, kemik iliğinde klonal proliferasyona uğrayan plazma hücrelerine bağlı gelişen, serum ve idrarda monoklonal proteinlerin varlığı ve bu monoklonal proteinlerin yol açtığı uç organ hasarıyla karakterize neoplastik bir hastalıktır. Bu çalışmada kliniğimizde takip edilip IMID grubu tedavi alan relaps refrakter multipl myelom (RRMM) hastalarının tedavi yanıtlarını, yan etkileri ve yan etki yönetimini ortaya koyarak günlük pratiğimizi şekillendirecek en uygun yaklaşımların belirlenmesi hedeflenmiştir.Yöntem: Bu çalışma Haziran 2001 – Eylül 2018 yılları arasında Dokuz Eylül Üniversitesi Hematoloji Bilim Dalı'nda takip ve tedavisi sürdürülmekte olup tedavisinin bir basamağında immünmodulatuar ilaç (IMID) kullanmış multipl myelom hastalarının genel özellikleri, genel sağkalımları, İMİD grubu ilaçlarla sağlanan etki, yan etki profilleri, yan etkileri önlemek için kullanılan profilaksiler ve yan etki yönetimiyle elde edilen genel sonuçlar değerlendirilmiştir.Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 85 hastanın demografik verileri, multipl myelom alt tipleri, performans durumları ve evreleri literatür ile uyumlu saptanmıştır. Görüntüleme yöntemleri karşılaştırıldığında Kemik survey ile tutulum saptanmayan 28 hastanın 9'unda (%32.1) ise MR, BT veya PET ile tutulum saptanmıştır. Lenalidomid tedavisi alan hastaların %88.5'inde tedaviyle en az PR yanıt elde edildiği görülmüştür. Hastaların %5.2'sinde VTE nedeniyle doz azaltımı yapılmış, %2.6'sında tedaviye ara verilmiş, %2.6'ında tedavi sonlandırılmıştır. Bunlar ileri yaşlı, çok komorbidli, yüksek hastalık aktiviteli hastalardır. Antibiyotik profilaksisi alan hastalarda tedaviye ara vermeyi gerektirecek infeksiyon görülme oranı %14.2 iken profilaksi almayan hastalarda bu oran %58.8 olarak saptanmıştır. İnfeksiyöz nedenlerle doz azaltımı yapılan 8 hastanın 4'ünün (%50) doz azaltımına kadar profilaksi almadığı görülmüştür.Sonuç: IMID grubu ilaçlar RRMM'da sıkça kullanılan ve belirgin yanıt alınan ilaçlardır. İlaçların etkin olarak kullanılabilmeleri için yan etkileri henüz gelişmeden önlemeyi sağlayacak profilaktik yaklaşımlar hasta özelliklerine göre belirlenmelidir. Anahtar Sözcükler: Relaps refrakter multipl myelom, immünmodulatuar ilaçlar (IMID), lenalidomid, talidomid, pomalidomid, etki, yan etki Objective: Multiple myeloma is a neoplastic disease characterized by the presence of monoclonal proteins in serum and urine, end organ damage caused by these monoclonal proteins. In this study, we aimed to determine the most appropriate approaches to shape our daily practice by revealing treatment responses, side effects and side effect management of relapsed and refractory multiple myeloma patients who were treated in our clinic with IMIDs.Method: This study was carried out in Dokuz Eylul University, Section of Hematology among the patients with multiple myeloma who underwent immunomodulatory drugs (IMIDs) in one step of their treatment between June 2001 and September 2018. General characteristics, overall survival, response rates, and side effects of IMIDs. Besides we evaluate side effects profiles, prophylaxis and side effects managements used to prevent side effects. Results: The demographic data, multiple myeloma subtypes, performance status and stages of 85 patients included in the study were found to be compatible with the literature. When imaging methods were compared, MRI, CT, or PET were involved in 9 (32.1%) of the 28 patients with no bone involvement with bone survey imaging. It was found that 88.5% of the patients receiving lenalidomide treatment had at least PR response. In 5.2% of the patients, dose reduction was done due to VTE, 2.6% of the patients were discontinued the drug and 2.6% of the patients were quitted from the drug. These patients are elderly, with many comorbidities, and have higher disease activity. In patients receiving antibiotic prophylaxis, the rate of infections requiring interruption of treatment was 14.2% and this rate was found to be 58.8% in patients without prophylaxis. It was observed that 4 of 8 (50.0%) patients who had dose reduction for infectious reasons did not receive prophylaxis until dose reduction.Conclusion: IMIDs are drugs that are frequently used in RRMM and have a pronounced response. In order to use the drugs effectively, prophylactic approaches to prevent the side effects before they are developed should be determined according to patient characteristics.Key Words: Relapsed and refractory multiple myeloma, immunomodulatory drugs (IMIDs), lenalidomide, thalidomide, pomalidomide, effect, side effect 70

Amaç: Akut myeloid lösemi (AML) erişkinlerde en sık görülen lösemi tipidir. Farklı sitogenetik ve moleküler özellikler risk sınıflamasında ve hastalığın prognozu üzerinde önemli etkiye sahiptir. Ancak halen pekçok merkezde yeterli sitogenetik değerlendirme yapılamamaktadır. Çalışmamızda DEÜTF'de AML tanısı almış olguların sitogenetik ve moleküler özelliklerinin demografik verileri ile birlikte geriye dönük incelenmesi, sağkalım üzerine etkilerinin ve sağkalım verilerinin değerlendirilmesi amaçlandı. Gereç ve Yöntem: 2008-2014 yılları arasında merkezimizde AML tanısı almış ve izlemde olan 147 olgunun klinik ve demografik verileri retrospektif olarak gözden geçirildi. Tanı anındaki hemogram, biyokimyasal laboratuar bulguları, sitogenetik ve moleküler özellikleri kaydedildi. 69 hastada prognostik risk sınıflaması yapılabildi. Risk gruplarına göre yanıt, relaps ve refrakter hastalık durumları, tüm sağkalım (OS) ve relapsa kadar geçen süre (RFS) analiz edildi.Bulgular: Olguların %47'si kadın, %53'ü erkek olup tanı anında ortanca yaşları 53,7 (±15,16) idi. Medyan 63 aylık izlem süresi sonunda %70,1'inin öldüğü saptandı. En sık ölüm nedeni %29,3 ile hastalık progresyonu ve tedavi ilişkili iken bunu enfeksiyonun izlediği saptandı. İlk yanıtta tam remisyon (CR) oranı %68,7 saptanırken hastaların %27,9'unun izlemde relaps olduğu görüldü. Hastaların %54,4'ünde karyotipik anomali yoktu (46;XY). Sitogenetik ve moleküler verileri yeterli olan 69 hastanın %26,08'inin iyi, %40,57'sinin orta, %33,33'ünün kötü prognostik risk grubunda olduğu görüldü. Tüm AML hastalarının medyan OS'si 12 (±1,436) ay (ortalama 31,111 (±3,987) ay). 3 yıllık sağkalım tüm hastalar için %14,96 olarak saptandı. Risk gruplarına göre değerlendirildiğinde 3 yıllık sağkalım %14,49, iyi risk grubunda %41,7, orta risk grubunda %16,7 ve kötü risk grubunda %41,7 olarak bulundu. Risk grupları ile OS süreleri arasında anlamlı ilişki saptanırken (p=0,000), ilk tedavi sonrası elde edilen yanıt kalitesi, relaps ve refrakter hastalık durumu arasında ise anlamlı ilişki gösterilemedi. Risk grupları ile relapsa kadar geçen süre (RFS) arasında da istatistiksel anlamlılık görülmemekle birlikte, iyi risk grubunda RFS daha uzundu (iyi risk grubunda:22 (±13,05) ay, orta risk grubunda:13,333 (±2,858) ay, kötü risk grubunda: 10,429 (±1,556) ay, p=0,419).Sonuç: AML hastalarında moleküler ve sitogenetik özelliklerin bilinmesi risk sınıflaması, tedavi seçimi ve prognoz açısından yol göstericidir. Özellikle orta risk grubundaki genetik mutasyonlar üzerindeki çalışmalar devam etmektedir. Bu mutasyonların saptanması ve geliştirilecek yeni tedavi yöntemlerinin prognoza önemli katkı sağlayacağı düşünülmektedir.Anahtar Kelimeler: AML, sitogenetik ve moleküler özellikler, risk sınıflaması ve prognoz Aim: Acute myeloid leukemia (AML) is the most common type of leukemia in adults. The molecular cytogenetic and different features have a significant impact on the prognosis of the disease and risk stratification. But still not enough cytogenetic evaluation performed at many centers. In our study, it's aimed to examine that, the data of molecular and cytogenetic features with with the demographic cases that have been diagnosed as AML in our hospital DEU, their effects on survival and evaluation of the data on survival. Material-Method: The clinical and demographic data of 147 patients, which were diagnosed and monitorized with AML between the years 2008-2014 in our center, were reviewed retrospectively. Complete blood count at diagnosis, biochemical laborotary findings, cytogenetic and molecular characteristics were recorded. Prognostic risk stratification could be done in 69 patients. Response according to risk groups, patients with relapsed or refractory disease states, overall survival (OS) and time to relapse (RFS) were analyzed.Results: 47% of patients were female and 53% were men and the median age at diagnosis was 53.7 (± 15.16). At the end of 63 months of median follow-up the death rate was %70,1. The most common cause of death was associated with disease and treatment and followed by infection with %29,3. Complete remission rate at the first response was &68,7 and %27,9 of patients relapsed during follow-up period. There was no karyotype abnormalities (46, xy) in 54.4% of patients. %26,08 of patients with enough cytogenetic and molecular data were found to be in good risk group, %40,57 in intermediate risk group and %33,33 in poor risk group. The median OS of all AML patients was 12 (± 1.436), mean OS was found 31.111 (± 3.987) months. 3 year survival for all patients was %14.96. when it is evaluated according to the risk groups; 3 year survival was found as %14,49; in good risk group it is %41,7, in intermediate risk group it is %16,7 and in poor risk group it is %41,7. A significant relationship was found between the OS and risk group (p = 0.000). A significant relationship did not shown according to initial treatment response, relapsed and refractory disease status. Although not statistically significant relationship between the time until relapse (RFS) and risk gruops, mean RFS was longer in good risk group (22 (±13,05) months in good risk group, 13,333 (±2,858) months in intermediate risk group, 10,429 (±1,556) months in poor risk group) (p=0,419).Conclusion: The knowledge of molecular and cytogenetic characteristics of AML patients guides the risk classification, choice of treatment and prognosis in terms. The studies about genetic mutations continue especially in intermediate risk group. Detection of these mutations and the development of new treatment modalities are expected to contribute positively on prognosis. Key Words: AML, cytogenetic and molecular features, risk stratification and prognosis 64

ÖZET Amaç: Kronik lenfositik lösemi (KLL) erişkinlerde en sık görülen kronik lösemi tipidir. Farklı sitogenetik ve moleküler özellikler risk sınıflamasında ve hastalığın prognozu üzerinde önemli etkiye sahiptir. Ancak halen pekçok merkezde yeterli sitogenetik değerlendirme yapılamamaktadır. Çalışmamızda DEÜTF'de KLL tanısı almış olguların sitogenetik , FISH ve klinik özelliklerinin demografik verileri ile birlikte geriye dönük incelenmesi, sağkalım üzerine etkilerinin ve sağkalım verilerinin değerlendirilmesi amaçlandı. Gereç ve Yöntem: 2005-2015 yılları arasında merkezimizde KLL tanısı almış ve izlemde olan 125 olgunun klinik ve demografik verileri retrospektif olarak gözden geçirildi. Bulgular: E/K oranı 1.4/1idi. Tanı anındaki ortanca yaş 64 (min 38- max 85) olarak saptandı. Tanı anında 84 hasta evre A (%67,2), 22 hasta evre B (%17,6),19 hasta ise evre C(%15,2) idi. Sağkalım verileri Haziran 2016 tarihinde güncellenen hastaların medyan 40 aylık (1-137 ay) izlem sonunda 95'inin (%76) halen yaşadığı, 30'unun (%24) ise öldüğü saptandı. Seksenaltı (%68,8) hastada sitogenetik inceleme yapılamadığı, 24 hastada (%19,2) yetersiz metafaz nedeniyle sonuç alınamadığı, 10 (%8) hastanın normal sitogenetik özelliklere sahip olduğu belirlendi. 1 hastada (%0,8) , 41-46,XY,-5,-13,del(13) sitogenetik anomali saptandı. 1 hastada hiperdiploidi (%0,8), 3(%2,4) hastada da Y kromozom kaybı izlendi. Kırk aylık median izlem süresi sonunda median sağkalım süresine ulaşılamadığı, ortalama sağkalım sürelerinin 103,5 ay (±5) olduğu görüldü. 17p delesyonu bakılanlar içinde, pozitif hastalarda median sağkalım 92 ay (±24),17p del negatif hastalarda ise median sağkalım 108(±24) ay olarak izlendi. 13q delesyonu olanlarda median sağkalım 96(±22) ay, trizomi 12 pozitif hastalarda 108 ay olarak saptandı. Trizomi 12, 13q del,17p del ve 11q del negatif olgularda (10 hasta) median sağkalıma ulaşılamamış olup ortalama sağkalım 108 (± 10) aydı. Sonuç: KLL hastalarında, tedavi aşamasında yapılan sitogenetik/FISH analizleri hastaların prognoz tayininde önemli olup, tedavi ve takibin daha iyi yapılabilmesini ve uygun tedavi seçimleri ile hastaların sağkalımı üzerine olumlu katkıda bulunulmasını sağlamaktadır. Bu nedenle tanı anında sitogenetik/FISH yapılmasına özen gösterilmelidir. Anahtar Kelimeler: KLL, sitogenetik ve moleküler özellikler, risk sınıflaması ve prognoz SUMMARY Aim: Chronic lymphocytic leukemia ( CLL) is the most common type of chronic leukemia in adults. Various cytogenetic and molecular features of disease has a significant impact on the prognosis and risk stratification. But still enough cytogenetic evaluation could not be performed at many centers. In this study, we aimed to evaluate cytogenetics, FISH, clinical characteristics and demographic data of our CLL cases and their effect on survival. Material-Method: The clinical and demographic data of 125 CLL patients diagnosed between 2005-2015 were reviewed retrospectively. Results: M / F ratio of was 1.4 / 1. The median age at time of diagnosis was 64 (min 38 max 85) . 84 patients (67.2 %) were stage A, 22 patients (17.6 %) were stage B and 19 patients (15.2%) were grade C. The survival data was updated at June 2016. Ninety-five patients (76%) were still lived, 30 (24%) were dead at the end of median 40 months (1-137 months) follow-up period. When cytogenetic examinations were reviewed, they could not be done in 86 (68.8 %) patients, sufficient metaphase can not be obtained in 24 patients (19.2 %) and normal cytogenetic features were assigned in 10 (8%) patients. One patient (0.8 %) had cytogenetic abnormality as 41- 46,XY, -5, -13 , del ( 13). Hyperdiploidy in 1 (0.8 %) patient , loss of the Y chromosome in 3 (2.4%) patients were observed. At the end of median 40 months follow-up time, median survival time was not reached but mean survival time was 103.5 (± 5) months. Median survival time was 92 (± 24) months in 17p del positive patients but 108 (± 24) months in 17p del negative patients. Median survival times of patients with 13q deletion was 96 (± 22) months, 108 months in patients with trisomy 12 positive. Median survival has not reached but mean survival time was 108 (± 10 ) months in 10 patients with all negative ( trisomy 12, 13q del, 17p del, 11q del). Conclusion: Cytogenetic characteristics in CLL are guiding for choice of treatment and prognosis. Treatment according to cytogenetic chractheristics will enable extension of their survival. So cytogenetic/FISH evaluation should be made at the beginning of treatment. Key Words: KLL, cytogenetic and molecular features, risk stratification and prognosis 79

Akut myeloid lösemi (AML) hastalarında gelişen invaziv fungal enfeksiyonlar mortalitenin en önemli nedeni olarak görülmektedir. İnvaziv fungal enfeksiyon gelişimi için yüksek riskli dönem olan remisyon/indüksiyon kemoterapi döneminde hastalara primer antifungal profilaksi önerilmektedir. Çalışmaya 01/01/2008-01/08/2015 tarihleri arasında merkezimizde akut myeloid lösemi (akut promyelositer lösemi dışı) tanısı konulan ve yatarak remisyon/indüksiyon kemoterapisi alan 71 erişkin AML (akut promyelositer lösemi dışı) hastası alındı. Bu hastalardan 40'ı primer antifungal profilaksi olarak posakonazol kullanmakta olup, 31 hasta 2011 yılından önce profilaktik ajan temini olmaması nedeniyle antifungal profilaksi alamayan hastalardan oluşuyordu. Hastaların retrospektif olarak median 18 ay izlemleri yapıldı. Hastaların antifungal süreleri açısından karşılaştırmalı grup analizleri yapıldığında primer antifungal profilaksi alan hastalarda toplam parenteral terapötik antifungal tedavi süresi 9,9 (SD±10,4) gün, profilaksi almayan grupta ise 21,4 (SD±14,8) gün saptandı. Primer antifungal profilaksi alan hastalarda terapötik antifungal tedavi süresi anlamlı ölçüde kısa bulundu (p:0,001).Hastaların profilaktik ajan kullanım süresi ve terapötik parenteral antifungal tedavi sürelerinin toplamına bakıldığında ise primer antifungal profilaksi alan grupta 26,9(SD±9,7) gün, almayan grupta ise 21,4 (SD±14,8) gün saptandı. Her iki grup arasında profilaksi ve terapötik parenteral antifungal kullanım süreleri toplamı arasında belirgin farklılık yoktu (p:0,057).12. ay sağkalımları incelendiğinde primer antifungal profilaksi alan hastalardan %42,5'inin, profilaksi almayan hastalardan %38,5'inin ex olduğu görüldü. Hastalar median sağkalım sürelerine göre karşılaştırıldığında primer antifungal profilaksi alan hastalarda 25 (SD±16) ay, profilaksi almayan hastalarda 18 (SD±5) ay olarak saptandı. Hasta grupları arasında sağkalım yönünden anlamlı bir farklılık görülmedi (p:0,61). İnvaziv fungal enfeksiyon açısından yüksek riskli hastalarda primer antifungal tedavi stratejilerinin geliştirilmesi için daha çok sayıda hasta içeren çalışmaların yapılmasına ihtiyaç vardır. Invasive fungal infections are seen as the most important cause of martality in AML patients. Primary antifungal prophylaxis (PAP) is suggested during remission-induction chemotherapy period which has high risk for developing invasive fungal infections.The sample of this study is cocsisted of 71 adults diagnosed with AML (except for acute promyelocytic leukemia) patient in our center who were given inpatient remission-induction chemotherapy between 01/01/2008-01/08/2015. 40 patients of the sample had been using posaconazol as primary antifungal prophylaxis and 31 patients of the sample was not recieved antifungal prophylaxis due to the lack of supply prophylactic agent prior to 2011. Median follow-up of patients was 18 months which was held retrospectively. When compared groups analysis of patients in terms of antifungal time was studied; primary total parenteral therapeutic duration of antifungal therapy in patients with antifungal prophylaxis was 9.9 (SD ± 10.4) days and in the group not receiving prophylaxis was 21.4 (SD ± 14.8) days. The need for therapeutic antifungal therapy was significantly lower in patients who were recieved primary antifungal prophylaxis (p:0,001).When we compared the total usage time of prophylactic agent and parenteral therapeutic antifungal therapy; in the primary antifungal prophylaxis group it was 26.9 (SD ± 9.7) days, in the group who were not receiving it was 21.4 (SD ± 14.8) days. There was no significant difference between the the total usage time of prophylactic agent and parenteral therapeutic antifungal therapy between two groups (p: 0.057).When we consider survival at 12 months; 42.5% of the patients who had recieved primary antifungal prophylaxis and 38.5% of patients who hadn't recieved prophylaxis died. When the patients were compared according to the median survival time, in the patients who recieved primary antifungal prophylaxis it was 25 (SD ± 16) months, in the group who did not received it was 18(SD±5) months. There was no significant differences between the patient groups in the terms of survival (p = 0.61). There is need for studies who composed of more patients to improve primary antifungal therapy in high risk patients for IFI. 43

Lenfomalar; Hodgkin Lenfoma (HL) ve non-Hodgkın Lenfoma (NHL) olmak üzere 2 gruba ayrılır. Son yıllarda modern tıp teknolojilerindeki gelişmeler sonucu tanı koymada ve tedavi edilebilirlikte artış nedeni ile tedavi sırasında ve sonrasında gelişen psikiyatrik komplikasyonlar ön plana çıkmaktadır. Lenfoma tanısı ile izlenen ve tedavi gören hastalarda normal popülasyona kıyasla daha fazla oranda geçici veya süreğen bitkinlik durumu ve depresyon hali önceki çalışmalarda ortaya konmuştur. Türk toplumunda çeşitli kanser tiplerinde yapılmış olan yaşam kalitesi analizleri literatürle uyumlu bulgular içerse de lenfoma için mevcut durumu tanımlayacak yeterli veri veya çalışma mevcut değildir. Çalışmamızda, Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi ve İzmir Kâtip Çelebi Üniversitesi Hastanesi Erişkin Hematoloji Kliniğinde tanı konmuş lenfoma hastalarının tedavi sürecinde ve tedavi bitimini takip eden dönemde Beck Depresyon Ölçeği, Beck Umutsuzluk Ölçeği, Sürekli Kaygı Ölçeği ve EORTC-QLQ C30 Yaşam Kalitesi Ölçeği'ni kullanarak depresyon, kaygı, umutsuzluk durumlarını ve yaşam kalitesi durumlarını incelemeyi ve bu değişkenlerin birbirleri ile olan ilişkilerini ortaya koymayı amaçladık.Çalışmaya HL ve NHL tanısı olan ve anketleri yanıtlamayı kabul eden yeni tanı ve tedavi almakta olan 75 hasta dâhil edildi. Bu hastalardan 35' i ile tedavi sonrası izlemde tekrar anket değerlendirmesi yapıldı.Yeni tanı almış ve tedavi almakta olan hastaların %24.2' sinde (%7.1' inde ciddi depresyon) ve tedavi sonrası izlemde olan hastaların %17.1' inde depresyon saptanmıştır. Umutsuzluk düzeyi tedavi sonrası izlemde olan ve tedavi sonrası tam remisyonda olan hastalarda daha yüksek olduğu görülmüştür. Tedavi sürecinin hastaların fiziksel, emosyonel, sosyal ve ekonomik dengelerinin bozduğu ve yaşam kalitelerini düşürdüğü saptanmıştır.Bu nedenle lenfoma tedavisinde gözetilmesi gereken ana ilke; sadece sağkalımın iyileştirilmesi değil, hastaların psikolojik bozukluklarını belirleyerek bunlara yönelik çözüm yolları bulmak ve yaşam kalitelerini koruyarak sağkalımın iyileştirilmesi olmalıdır. Lymphomas divided into two groups as Hodgkin's lymphoma (HL) and non-Hodgkin's lymphoma (NHL). In recent years, as a result of advances in modern medical technology, availability of diagnosis and treatment was increased. Thus the psychiatric complications during and post treatment have attracted much attention. In previous studies has been demonstrated that compared to the normal population, there is more temporary or chronic tiredness and depressed mood in patients who diagnosed and treated with Lymphoma. In Turkish society, quality of life analyzes in various types of cancer are compatible with the literatures, but there is insufficient datas or studies to define the current situation for Lymphoma.In our study, we evaluated the patients who diagnosed lymphoma at Dokuz Eylul University Faculty of Medicine and Adult Hematology Clinic of Izmir Katip Celebi University Hospital. We aimed to demonstrate the status of depression, anxiety, despair and quality of life and the relationship with each of these variables with using Beck Depression Scale, Beck Hopelessness Scale, State Trait Anxiety Inventory and EORTC-QLQ C30 Quality of Life Scale.75 newly diagnosed and treated patients were included in this study, who agreed to answer the questionnaire. These patients were re-assessment questionnaires during follow after treatment with 35.Depression was identified %24.2 of newly diagnosed or treated patients (%7.1 severe depression) and %17.1 of post treatment control patients. Hopelessness level was significantly higher in during follow after treatment patients and in patients with complete remission after treatment. It was found that quality of life decreased in treatment process and the physical, emotional, social and economic balance is disrupted.Therefore the main principles to be considering in lymphoma treatment is not only to improve survival, but also identifying the psychological disorders of patients and find solutions for them and improving survival with preserving their quality of life. 58