Search

ÖZET Günümüzde kullanım alanı giderek yaygınlaşan melatoninin yara iyileşmesi üzerine olan etkisi henüz belli değildir. Bu alanda yapılan çalışmalar oldukça yetersizdir. Melatonin, pineal bezden ayrı olarak, GİS'de de sentezlenip, salgılanabildiği ve bu GİS kaynaklı melatoninin, pineal bezden bağımsız olabileceği belirtilmiştir. Bu çalışmada, melatoninin yara iyileşmesi üzerine olan etkisinin araştırılması amaçlandı. Gastrointestinal sistem kaynaklı melatoninin pineal bezden bağımsız olarak etkisinin olup olmadığını araştırmak için de keşi yarası ve anastomotik yara iyileşmesi üzerinde karşılaştırmalı bir çalışma yapıldı. Çalışma 37 adet Wistar-Albino cinsi rat üzerinde yapıldı. Çalışma grupları aşağıdaki gibi belirlendi: Grup 1. İnce barsak anastomozu yapılan grup Grup 2. İnce barsak anastomozu yapılıp, melatonin verilen grup Grup 3. Kalvaria açılıp kapatılarak, ince barsak anastomozu yapılan grup Grup 4. Pinealektomi uygulanıp, ince barsak anastomozu yapılan grup Grup 5. Pinealektomi ile beraber ince barsak anastomozu yapılıp, melatonin verilen grup Postoperatif 7. gün bütün ratların anastomoz patlama basınçları ve keşi yarası kopma kuvvetleri ölçüldükten sonra, doku hidroksiprolin düzeyleri belirlendi ve histopatolojik inceleme yapıldı. Sonuç olarak, hem normal hem de pinealektomize ratlarda dışarıdan verilen melatonin, kollajen sentezini ve epitel proliferasyonunu azaltarak yara iyileşmesini olumsuz yönde etkilemiştir. Pinealektomi sonrası kollajen miktarı, keşi yarası ve anastomoz hattında birlikte arttığından, barsaktaki melatonin sentezinin pineal bezin kontrolü altında olabileceği düşünüldü. 56

Postoperatif adezyonlar önemli ancak henüz çözümlenememiş bir problemdir. Devam eden çalışma ve gelişmelere rağmen en iyi ihtimalle dahi adezyon oluşumu insidansı düşürülmüş ancak adezyon gelişimi tamamen engellenememiştir. Yapılan bazı çalışmalarda ACE inhibitörü olan lisinoprilin adezyonları azalttığı gösterilmiştir ve fosfodiesteraz tipV inhibitörü olan sildenafilin mezenterik yatakta kanlanmayı artırdığı gösterilmiş dolayısı ile iskemiyi azaltarak adezyonları önleyebileceği düşünülmüştür. Bu çalışma sildenafil, lisinopril ve bu ikisinin kombinasyonun laparatomize ratlarda adezyon oluşması üzerine etkilerinin karşılaştırılması amacıyla yapılmıştır.Ağırlıkları 180-220gr arasında, Wistar-Albino cinsi 40 adet erkek rat 4 eşit gruba bölündü. Ratların çekum duvarında ve sağ alt kadranda batın ön duvarındaki peritonda abrazyon oluşturulduktan sonra, grup 1'e %0.9 NaCl, grup 2'ye Lisinopril, grup 3'e Sildenafil ile Lisinopril, grup 4'e sildenafil oral olarak uygulandı.Adezyon formasyonu skoru açısından kontrol grubu ile diğer gruplar kıyaslandığında istatiksel olarak anlamlı farklılık vardı( p ? 0.001). İlaç uygulanan bütün gruplarda adezyon formasyonu azalmıştı. Ancak kombine grup ile tekli gruplar kıyaslandığında istatiksel olarak anlamlı bir farklılık saptanmadı.Anahtar kelimeler: Adezyon, sildenafil sitrat, lisinopril Postoperative adhesions are still unsolved important problems. Although there are some studies and advancements in this issue, the incidence of adhesion formation has been decreased but not totally solved. Some studies have been showed that Lisinopril may decrease adhesion formation and sildenafil citrate increase blood flow in the mesenteric area . For this reason we think that sildenafil citrate decrease ischaemia and adhesion formation. This study; was planned to aim to compare the adhesion formation effects of sildenafil citrate, lisinopril and sildenafil citrate with lisinopril combinations in the laparotomized rats .Wistar-Albino 40 male rats, weight range between 180-220 gr, divided into 4 groups. After abrasion formation in the rat?s caecum wall and in the peritoneal surface at the localization of right lower quadrant of anterior abdominal wall; in Group1 0.9% NaCl, in Group 2 Lisinopril, in Group 3 Sildenafil citrate with Lisinopril, in Group 4 sildenafil citrate, were given by orally. There were statistically significant differences between control group and the study groups according to adhesion formation scala (p ? 0.001). In all groups that agents were used adhesion formation was decreased, but when the groups comparing the agents used, there was no statistically significant difference.Sildenafil citrate and Lisinopril usage in the laparotomized rats decrease adhesion formation. But the combinations of these agents do not show any additional effect to decrease adhesion formation .Key words: Adhesion, Sildenafil citrate, Lisinopril 79

Cerrahi sonrası intraabdominal yapışılık gelişimi infertilite, intestinal obstrüksiyon ve ağrıyla sonuçlanan önemli bir morbidite sebebidir. Özellikle sellüler ve moleküler düzeyde adezyon formasyonun patogenezinin anlaşılması yapışıklık gelişiminin önlenmesi için daha fazla efektif tedaviler gelişmesine yardımcı olacaktır. Anjiogenezis dokunun yeniden yapılanmasında ve yara iyileşmesinde önemli rol oynar. Operatif doku hasarı sonrasında anjiogenezis, intraabdominal yapışıklıkların gelişiminde önemli rol oynadığı gözlenmektedir. Çünkü yapışıklık oluşumu ile neovaskülarizasyon arasında korelasyon mevcuttur. Bu da hasarlı dokuda yeni damar oluşumu ile ilgilidir. Bu çalışmanın amacı; spesifik olarak Vasküler endotelyal growth faktör (VEGF) hedef alan anti-anjiojenik rekombinant monoklonal VEGF antikorunun postoperatif adezyon oluşması üzerine etkisini belirlemektir.Ağırlıkları 180-220 gr arasında, Wistar-Albino cinsi 30 adet dişi rat 3 eşit gruba bölündü. Ratların çekum duvarında ve sağ alt kadranda batın ön duvarındaki peritonda abrazyon oluşturulduktan sonra; Grup 1 kontrol, Grup 2'ye %0.9NaCl, Grup3'e Bevacizumab(VEGF antikoru), intraperitoneal olarak uygulandı. Operasyondan 7 gün sonra ratların batınları açılarak yapışıklıklar ciddiyetine göre derecelendirildi. Daha sonra yapışıklık gelişen yüzeyler ve yapışıklıklar histopatolojik olarak incelenerek VEGF reseptör düzeyi immunokimyasal boyama yapıldıktan sonra subjektif olarak değerlendirildi.Yapışıklık gelişimi skoru açısından kontrol grubu ile bevacizumab verilen grup kıyaslandığında istatiksel olarak anlamlı farklılık bulundu (p ? 0.001). Bevacizumab'ın adezyon formasyonunu ve VEGF reseptör düzeyini anlamlı olarak azalttığı gösterildi.Sonuç olarak Bevacizumab kullanımı laparotomize ratlarda yapışıklık gelişimini azaltmaktadır. Intra-abdominal adhesion formation follwing laparotomy is a cause of significant morbidity, resulting infertility and pain. The understanding of pathogenesis of adhesion formation especially at the cellular and molecular level can help develop further to more effective treatments for prevention of adhesion formation. Angiogenesis plays an important role in wound healing and tissue remodeling. Angiogenesis appears to play an important role in the development of intraabdominal adhesions after opertaive tissue injury , because the extent of early neovascularization correlates with adhe sion formation. This study?s aim is determinate that Bevacizumab, anti-angiogenic and recombinant monoclonol antibody, which specific target of Vasculer Endothelial Growth Factor (VEGF), effects at the adhesion formation.Wistar-Albino 30 female rats, weight range between 180-220 gr, divided into 3 groups. Following abrasion formation in the rats caecum wall and in the peritoneal surface at the localization of right lower quadrant of anterior abdominal wall; Group 1 only performed abrasion (as control) and in Group 2 performed abrasion + % 0.9 NaCl serum , in Group 3 performed abrasion + bevacizumab were administered intraperitoneally. On postoperative 7th day, re-laparotomy was performed and the number of the rats with adhesions was recorded and severity of adhesions was graded. After adhesions surfaces and fibrin band excised for immunohistochemical staining which are identify VEGF receptor, these receptor level assessed subjective.There were statistically significant differences between control group and Bevacizumab group according to adhesion formation scala (p

Akut apandisit, akut karın nedeniyle acil birimlere başvuran hastalardaki en sıkcerrahi patolojidir. Günümüzde, Negatif Apendektomi (NA) ve perforasyon oranıyüksekliği sorun olmaya devam etmektedir.Akut apandisit tanısında bazı laboratuvar testleri ve görüntüleme yöntemlerikullanılmaktadır. Bu çalışmada akut apandisit tanısı ile ameliyata alınan veya takipedilen hastalarda; enfeksiyonlar sırasında organizmanın sistemik reaksiyonu ileindüklenen, ve akut inflamasyonun ayırıcı tanısında kullanılan prokalsitonin (PCT) ileakut faz uyaranının yaygınlığını ve aktivitesini çok iyi yansıtan C reaktif protein (C-RP) ve aktive olmuş makrofajlardan salgılanan neopterin (NPT) seviyelerinin akutapandisitin tanısında belirleyici olup olamayacağının araştırılması amaçlandı.Sağ alt kadran ağrı şikayeti 12 saattir devam eden, yaşları 16'dan büyük, gebeolmayan, 44'ü bayan 56'sı erkek, yaş ortalaması 34 olan 100 hasta çalışmaya alındı.Akut apandisit ön tanısı ile yatışı yapılan hastaların başvuru anında PCT, C-RP veNPT analizi için serum örnekleri alındı.Tüm hastalar beş gruba ayrıldı. Grup I: Klinik şikayetleri kaybolup taburcuedilen hastalardı. Grup II: Opere edilip patolojik tanısı normal A.vermiformis olanlar,Grup III: Fokal apandisit olanlar, Grup IV: Süpüratif apandisit olanlardı. Tanısıperfore apandisit, apse ve yaygın peritonit olan hastalar ise Grup V'e alındı. Sonuçlar,bilgisayar ortamında istatistiksel olarak değerlendirildi.Takipleri sonucu taburcu edilen Grup I olguları ve ameliyat edilip tanılarınormal A.vermiformis olan hastaların serum PCT, C-RP ve NPT seviyeleriistatistiksel anlamlılık içermiyordu. Fokal, süpüratif ve perfore apandisit, apse,lokalize peritonit tanılı hastaların PCT ve C-RP seviyeleri anlamlı yükseklikteyken,NPT seviyesi sadece fokal apandisitte anlamlı yükseklikte bulundu. (P

1-OZET Akut pankreatit, etiyopatogenezi ve klinik bulguları tam olarak anlaşılamamış ve pankreasın kendi kendini sindirme kaskadının uyarılması ile başlayan bir dizi patofizyolojik mekanizmanın toplamı olarak tarif edilebilir. Erken tanı ve uygun tedavi yapılmadığı taktirde tabloya eklenen sistemik komplikasyonlar mortaliteyi artırır. Bu çalışmada L-arginine ile oluşturulan deneysel akut pankreatit modelinde melatonin ile pentoksifilinin etkileri araştırıldı. Çalışmada Yeni Zelanda cinsi 50 adet erkek tavşan kullanıldı. Kontrol gurubuna (KG) (Gl) (n=10) herhangi bir işlem uygulanmadı. Akut pankreatit gurubuna (APG) (G2) (n=10) 250 mg/100 gr bir saat ara ile iki doz L-arginine intraperitoneal verilerek pankreatit oluşturuldu. Melatonin gurubuna (MG) (G3) (n=10) pankreatit oluşturulmadan lA saat önce 30 mg/kg melatonin intraperitoneal verildi. Pentoksifilin gurubuna (PG) (G4) (n=10) pankreatit oluşturulduktan sonra 6- 12-24'üncü saatlerde 7 mg/kg intraperitoneal pentoksifilin verildi. Melatonin- Pentoksifilin gurubuna (MPG) (G5) (n=10) melatonin ve pentoksifillin verildi. Bütün gruplardan kan örnekleri alınarak serum MDA, SGOT, LDH, amilaz, IL-6 ve TNF-oc düzeylerine bakıldı. 48 'inci saatin sonunda histopatolojik inceleme için pankreasları çıkartıldı. Gl'unda elde edilen değerler normal olarak kabul edildi. G2'nda ölçülen MDA, SGOT, LDH, amilaz, IL-6, TNF-oc düzeyleri Gl'na göre anlamlı olarak yüksek bulundu (p