Search

The aims of the present study were to evaluate the efficacy and tolerability of ledipasvir/sofosbuvir (LDV/SOF) with or without ribavirin in the treatment of chronic hepatitis C (CHC) in patients with advanced liver disease and to analyse whether the use of LDV/SOF treatment is associated with a new occurrence of hepatocellular carcinoma (HCC) during and after LDV/SOF treatment. The Turkish Early Access Program provided LDV/SOF treatment to a total of 200 eligible CHC patients with advanced liver disease. The median follow-up period was 22 months. All patients were Caucasian, 84% were infected with genotype 1b, and 24% had a liver transplantation before treatment. The sustained virological response (SVR12) was 86.0% with ITT analysis. SVR12 was similar among patients with Child-Pugh classes A, B and C disease and transplant recipients. From baseline to SVR12, serum ALT level and MELD score were significantly improved (P < 0.001). LDV/SOF treatment was generally well tolerated. Only one patient developed a new diagnosed HCC. Seventeen of the 35 patients, who had a history of previous HCC, developed HCC recurrence during the LDV/SOF treatment or by a median follow-up of 6 months after treatment. HCC recurrence was less commonly observed in patients who received curative treatment for HCC compared with those patients who received noncurative treatment (P = 0.007). In conclusion, LDV/SOF with or without ribavirin is an effective and tolerable treatment in CHC patients with advanced liver disease. Eradication is associated with improvements in liver function and a reduced risk of developing a new occurrence of HCC.

Kronik viral hepatit, yaygın bir hastalık olması, siroz ve hepatosellüler karsinoma gibi ciddi komplikasyonları ile tüm dünya için önemli bir sağlık sorunudur. Ülkemiz kronik B hepatiti ve kronik D (delta) hepatiti açısından dünya üzerindeki endemik bölgelerdendir. Kronik viral hepatit C açısından ise Batı Avrupa ve Kuzey Amerika ülkelerine benzer epidemiyolojik bulgulara sahiptir. Kronik viral hepalitlerin sağlık üzerine bu olumsuz etkileri ve oluşturduğu komplikasyonlar açısından tedavi edilmeleri büyük önem taşımaktadır. Biz bu prospektif çalışmamızda kronik viral hepatit nedeniyle tedavisini tamamlamış olduğumuz olgulardaki bulguları sunuyoruz. Kliniğimizde 1993-1996 yılları arasında başvuran ve klinik, serolojik, biyoşimik ve histopatolojik olarak kronik viral hepatit tanısı konulan ve şu anda tedavileri bilmiş ve halen izlenmekte olan 18 hasta çalışmaya alındı. Yaş ortalamaları 36.53+6.22 (23-45) ( 6 kadın, 12 erkek) idi. Hastaların 16'sında etiyolojik ajan hepatit B virüsü, 2 olguda ise hepatit C virüsü İdi. Kronik hepatit C (HCV)'li olgulara 1 yıl süre ile haftada 3 kez 3 milyon, kronik hepatit B olan (HBV) olgulara ise haftada 3 kez 5 milyon ünite rekombinant alfa-2a interferon verildi. Olguların klinik, biyoşimik ve serolojik değerlendirmeleri 2 ay ara ile yapıldı. Tedavi sonundaki değerlendirmelerde HBV gurubundaki 16 olgudan 9'unda (%56.25) tam cevap, 2 sinde kısmi cevap (% 12.25), 5 (%3 1.25) olguda ise primer cevapsızlık vardı. HBV gurubunda Tam cevap veren olgulardan 2 (%14.2)'sinde tedavi sonrası 6. ayda relaps görüldü. Hepatit C gurubunda iki olgunun birisinde tam cevap birinde ise primer cevapsızlık görüldü. Tedaviye cevap veren HCV'li olguda ise tedavi sonrası ikinci ayda relaps oldu. Sonuç olarak rekombinant interferon alfa tedavisi kronik viral hepatit tedavisinde etkin ve efektif bir tedavi yöntemi olmakla beraber arzulanan sonuçları elde etmekten oldukça uzaktır bu nedenle kronik viral hepatitlerin tedavisinde interferon yeni ilaçlarla kombine edilmeli veya yeni tedavi alternatifleri aranmalıdır. Çalışmamız halen devam etmekte olup toplu sonuçlar ileride belirtilecektir. 66 84

The combination of hepatitis B immunoglobulin and potent nucleos(t)ide analogs after liver transplantation is considered as the standard of care for prophylaxis against hepatitis B virus recurrence. However, the recommended doses, route of administration, and duration of HBIG administration remain unclear. Moreover, hepatitis B immunoglobulin-free prophylaxis with potent nucleos(t)ide analogs has shown promising disease outcomes in preventing hepatitis B virus recurrence. The current recommendations, produced by the Turkish Association for the Study of the Liver, Acute Liver Failure and Liver Transplantation Special Interest Group, suggest a reduced need for hepatitis B immunoglobulin administration with effective long-term suppression of hepatitis B virus replication using potent nucleos(t) ide analogs after liver transplantation.

Giriş: Bu çalışmada tedavi deneyimsiz ve tedavi deneyimli [Pegile-İnterferon±Ribavirin (PEG-IFN±RBV)] olup sonrasında nüks gelişmiş Hepatit C Virüsü (HCV) ile enfekte hasta grubunda, yeni geliştirilmiş bir Direkt Etkili Antiviral (DEA) ajan olan Ledipasvir/Sofosbuvir (LED/SOF) kombinasyon teavisinin etkinliği çalışılmıştır.Materyal ve Metod: İnönü Üniversitesi Turgut Özal Tıp Merkezi Gastroenteroloji Kliniğine 06.06.2016-23.05.2018 tarihleri arasında başvuran, 3-6 ay boyunca LED/SOF tedavisi alan, tedavi deneyimsiz (daha önce tedavi almamış) ve tedavi deneyimli (PEG-IFN±RBV) olup sonrasında nüks gelişmiş Hepatit C ile enfekte hastaların dosyaları incelenmiştir.Bulgular: Çalışmamıza 20 kadın (%44.4) 25 erkek, (%55.6) olmak üzere 45 hasta dahil edildi. Bu hastalardan 22'si daha önce PEG-IFN±RBV tedavisi alıp nüks etmiş olup, 23'ü tedavi deneyimsiz hasta idi. Hastaların yaşı, cinsiyeti, tedavi başlangıcındaki ve 6. aydaki aspartat aminotransferaz (AST), alanin aminotransferaz (ALT), alkalen fosfataz (ALP), gama-glutamil transferaz (GGT), total bilurubin, albümin, Uluslararası Düzeltme Oranı (INR), hemoglobin (HGB) ve trombosit (PLT) değerleri, tedavi başlangıcındaki, 1. ay, 2. ay ve 6. aydaki HCV-RNA düzeyleri incelendi.Tedavi öncesi HCV-RNA düzeyleri ile tedavi verildikten sonraki 1.ay, 2.ay ve 6.ay HCV-RNA düzeyleri birbirleri ile karşılaştırıldığında değerlerdeki azalma istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p

Giriş: Bu çalışmada; kronik HCV'ye sekonder siroz gelişen ve sonrasında karaciğer transplantasyonu yapılmış olan hastalarda, HCV enfeksiyonunun nüksüne yönelik yeni geliştirilmiş DEA ilaç grubundan LDV-SOF kombinasyon tedavisinin etkinliği araştırıldı.Materyal ve Metodlar: İnönü Üniversitesi Turgut Özal Tıp Merkezi Gastoenteroloji Bilim Dalı'nda 01.01.2008 - 31.12.2017 tarihleri arasında kronik HCV'ye bağlı siroz nedeniyle karaciğer transplantasyonu yapılan, transplantasyon sonrasında 01.01.2016 - 31.12.2017 tarihleri arasında 12 hafta boyunca LDV-SOF tedavisi alan 27 hasta dosyası retrospektif olarak incelendi.Bulgular: Çalışmaya 20 hasta dahil edildi. Hastaların HCV genotipleri, tedavi başlangıcı ve tedavi sonrasındaki 1.ay, 2.ay, 6.ay HCV-RNA, AST, ALT, ALP, GGT, total bilirubin, albümin, INR, HGB ve PLT düzeyleri çalışıldı. 6.ay sonunda hastaların tamamında HCV-RNA düzeyleri ölçülemeyecek düzeye gelmiş olup, AST, ALT ve GGT düzeylerinde anlamlı düşüş saptandı (sırasıyla; p

HDV nedeniyle karaciğer nakli yapılan hastalarda HDV nüksü Amaç: İnönü Üniversitesi karaciğer nakli enstitüsünde Mart 2003, Haziran 2013 tarihleri arasında, HDV nedeniyle karaciğer nakli yapılan hastalardaki HDV nüksünü araştırmayı amaçladık. Materyal ve Metot: İnönü Üniversitesi, Karaciğer Nakli Enstitüsü'nde Mart 2003, Haziran 2013 tarihleri arasında, HBV+HDV nedeniyle karaciğer nakli olmuş 54 hastanın verileri geriye dönük olarak incelendi. Nakil öncesi viral serolojisinde HDV Ag pozitifliği HBV+HDV olarak belirlendi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 54 hastada nakil öncesi HBV+HDV saptanmış hastalardı. Hastaların ortalama yaşı 54.31±10.97yıl idi. Ortalama takip süreleri 5 yıldı.Sonuç: Nakil sonrası HBV nüksü halen karaciğer nakli hastalarının büyük bir problemdirMerkezimizde uygulamakta olduğumuz proflaksi protokolü sonucunda HBV ve HDV nüks oranımız literatüre kıyaslandığında daha düşüktür. Nakil öncesi HDV koenfeksiyon varlığında, HBV nüksü istatistiksel olarak anlamlı olmasa da, nakil sonrası HBV nüksü daha az oranda görülmektedir. Nakil sonrası hiçbir hastamızda HDV nüksü görülmedi.Sonuç olarak HBV ve ilave HDV koinfeksiyonu olan olgularda posttransplant dönemde uygun antiviral ve HBIG tedavisiyle HBV nüksü görülmemesinin yanısıranHDV'nin nüksünün olmadığı sonucuna varıldı.Anahtar kelimler: Delta Hepatit, Nüks, Karaciğer nakli Aim: We have aimed to research hdv relapse in patients whıch have been done liver transplantation due to HBV and HDV between march 2013 and june 2013 in liver transplant institute in Inonü Universty.Material Method: We have investigated retrospectively 54 patient who heve been transplated due to HBV+HDV between march 2013 and june 2013 in liver transplant institute in Inonü Universty.The positivity of HDV Ag was determined as HBV+HDV at viral serology before transplantation.Findings: 54 patients who were included to research were found to have HBVand HDV before tarnsplantation. The avarage mean age of patients was 54.31±10.97 . The meanfol-low up time was 5 yearsResults: The relapse of HBV after transplantation is a major problem for transplantation patients. Result of our prophylaxis programme which were implicated in our clinic, the proportion of relapse is less than value which was compared with literatüre. In the condition of HDV co-infection before transpalntation, even the relapse of HBV was not statistically significant, the relapse of HBV were detected with less proportion. After tranplantation no patient is detected the relapse.Consequently it were found that in cases which have HBV and HDV co-infection was not been detected the relapse of HBV infection as well as HDV infection with appropiate medical treatment in the posttransplantation period.Key words: Delta Hepatitis,Recurrence, Hepatic Transplantation 34

ÖZETGiriş ve Amaç Çalışmamızda HBV'ye bağlı karaciğer sirozu nedeniyle karaciğer nakli sonrası tenofovir kullanan hastalarda viral supresyon oranlarını retrospektif olarak karşılaştırmayı amaçladık.Gereç ve YöntemÇalışmamıza tenofovir kullanan 189 kronik hepatit B'ye bağlı nakil hastası dâhil edildi. Hastalarda ALT, AST, HBsAg, anti-HBsAg, INR ve HBV DNA düzeylerini irdeledik. Nakil öncesi, nakil sonrası 1. 3. 6. ve 12. aydaki ALT, AST, HBSAg, anti-HBSAg, total ve direkt bilürübin, INR ve HBV DNA düzeylerini karşılaştırdık.Bulgular:Nakil sonrası tenofovir tedavisi alan hastaların nakil öncesi, nakil sonrası 1. 3. 6.ve 12.ayındaki HBV DNA düzeyleri karşılaştırıldı. Tedavinin 3. ayında hastaların hepsinde 1 log10'dan daha fazla düşüş mevcuttu. Primer cevapsız hasta saptanmadı. Tedavinin 12.ayında 189 hastada (%100) tam cevap saptandı. Nakil öncesi ve nakil sonrası antiviral tedavi alan hastaların nakil öncesi HBV DNA düzeyleri ile nakil sonrası tedavinin 12. ay, HBV DNA düzeyleri karşılaştırıldığında HBV DNA düşüş hızları arasında istatiksel olarak anlamlı fark yanında kayıt edilecek herhangi bir direnç de saptanmadı.Nakil sonrası tenofovir alan hastaların nakil öncesi, nakil sonrası 1. 3. 6.ay ve 12.ay AST, ALT, INR, total-direkt bilürübin ortalamaları karşılaştırıldı. Başlangıç, nakil sonrası 1.3.6. ve 12. ay değerleri karşılaştırıldığında istatiksel olarak anlamlı düşüş saptandı ( p

Giriş ve Amaç Çalışmamızda Tenofovir kullanan kronik hepatit B?li hastalarda viral supresyon oranlarını retrospektif olarak karşılaştırmayı amaçladık.Gereç ve YöntemÇalışmamıza Tenofovir kullanan 117 kronik hepatit B hastası dahil ettik. Hastalarda ALT, AST ,HBV DNA, HBsAg, AntiHBs, HBeAg, AntiHBe düzeyini araştırdık. 1., 3., 6., 9., 12. aydaki HBV DNA, ALT , AST, HBsAg, AntiHBs, HBeAg, AntiHBe düzeylerini karşılaştırdık.BulgularTenofovir tedavisi alan hastaların 1. ay, 3. ay , 6. ay,9. ay ve 12. aydaki HBV DNA düzeyleri karşılaştırıldı. Tedavinin 3. ayında hastaların hepsinde 1 log10?dan daha fazla düşüş mevcuttu. Primer cevapsız hasta saptanmadı. Tedavinin 6. ayında 77 hastada (% 65,8) tam cevap , 21 hastada (% 17,9) parsiyel cevap , 19 hastada (% 16,2) yetersiz cevap olduğu saptandı.Tenefovir tedavisi alan hastaların tedavi öncesi HBV DNA düzeyleri ile tedavinin 6. ay, HBV DNA düzeyleri karşılaştırıldığında HBV DNA düşüş hızları arasında istatiksel olarak anlamlı fark vardı.Tenofovir alan hastaların 1. ay, 3.ay, 6.ay, 9. ay ve 12. ay AST ve ALT ortalamaları karşılaştırıldı. AST ve ALT değerleri karşılaştırıldığında istatiksel olarak anlamlı azalma saptandı ( p

Giriş ve Amaç : Çalışmamıza 2012-2013 yılları arasında Turgut Özal Tıp Merkezi Hepatoloji polikliniğinde takip edilmekte Telbivudin kullanan 28 Kronik Hepatit B‟li hasta alındı. Bu hastalarda viral supresyon oranlarını retrospektif olarak karşılaştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntem : Çalışmamıza Telbivudin kullanan 28 kronik hepatit B hastası dahil ettik. Hastalarda HBsAg, Anti-HBsAg, HBeAg, Anti-HbeAg, HBV-DNA, ALT, düzeyini araştırdık. 1., 3. 6. Ve 12. aydaki HBV DNA, ALT , HBeAg, AntiHBe, düzeylerini karşılaştırdık.Bulgular : Telbivudin tedavisi alan hastaların yaş ortalaması 43,642910,41443, yaş aralığı 23-59 olup (ortalama:40), Çalışmaya dahil edilen hastaların 15 (53.5%) erkek, 13 (46.5%) kadın idi. 3. Ayda HBV DNA 28 hastadan 22‟sinde (%78,5) negatif iken 6. Ayda bu oran %92,8‟ e ulaşırken 12.ayda (%75) e düşmekteydi. Tedavinin 6. ayında 22 hastada (% 78,5) tam cevap, 3 hastada (% 10,75) parsiyel cevap, 3 hastada (% 10,75) yetersiz cevap tespit edilmiştir.Telbivudin tedavisi alan hastaların tedavi öncesi HBV DNA düzeyleri ile tedavinin 12. ay, HBV DNA düzeyleri karşılaştırıldığında HBV DNA düşüş hızları arasında istatiksel olarak anlamlı fark vardı (p

Amaç : Bu çalışmada Perkütan Endoskopik Gastrostomi uygulanan hastaların endikasyon, komplikasyon ve sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlandı.Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda Nisan 2008-Kasım 2010 tarihleri arasında TÖTM Gastroenteroloji Bilim dalına başvuran veya TÖTM`de yatan, en az 4 hafta süre ile oral beslenemiyeceği düşünülerek PEG uygulanan 257 hasta retrospektif olarak değerlendirilmiştir.Bulgular: Olgularımızın 247 sine toplam 296 kez PEG işlemi yapılmıştır. 110 olgu ile en sık norolojik hastalıklar PEG takılma endikasyonu almış olup,bunu sırayla 25 olgu ile solunum yetmezliği, 24 olgu ile multitravma, 20 olgu ile hipoksik ensefalopati ve diğer hastalıklar izlemiştir. Toplam 42 olguda PEG ile ilişkili komplikasyonlar görülmüştür. PEG komplikasyonu olarak 10 olguda yara yeri enfeksiyonu, 5 olguda tüpte tıkanma, 5 olguda tüpte kırılma, 2 olguda tüp kenarında sızıntı, 1 olgu kendi tüpünü çıkarmış ve 8 olguda gömülü tampon sendromu görülmüştür. Toplam minör komplikasyon %13,7, majör komplikasyon oranımız (gömülmüş tampon sendromu) % 3,2 saptanmıştır. En sık görülen komplikasyon yara yeri enfeksiyonu olmuştur. Takip sırasında 102 hasta primer hastalığı nedeniyle ölmüştür. 1.ayda (erken dönem) ve 1. yılda mortalite oranları %14,3 ve % 39,5 olmuştur. Toplam mortalite oranımız %41,3 olmuş olup ortalama sağkalım 17,34 ±0,7 ay olmuştur. 10 olguda yeterli oral alım başladığı için PEG tüpü çekilmiştir. Ortalama PEG tüpü kalış süresi 16±1,2 ay olmuştur.Sonuç: PEG genel anestezi gerektirmeyen, düşük morbidite ve mortalite oranları olan, güvenli, etkin, hasta başında dahi uygulanabilen, uzun süreli enteral beslenmede tercih edilmesi gereken yöntemlerden birisidir. Aim: The purpose of this study was to evaluate the indications, complications and results of patients undergoing percutaneus endoscopic gastrostomy (PEG).Material and Method: In our study, we evaluated the outpatients or hospitalized patients applying to Turgut Özal Medical Center between April 2008-November 2010. 247 patients who would be unable to perform oral feeding for at least 4 weeks for PEG procedure were evaluated retrospectively.Results: PEG procedure was performed 296 times in total 247 cases. The most common indication for PEG has been neurological diseases with 110 cases, other indications follow up in order with 25 cases of respiratory failure, 24 cases with multiple trauma, 20 cases with hypoxic encephalopahty and the other diseases. Complications associated with PEG were a total of 42 cases. Wound infection in 10 cases, tube blockage in 5 cases, tube fracture in 5 cases, the edge of tube leakage in 2 cases, removal of tube by patient in 1 case, and buried bumper syndrome in 8 cases were seen as complications of PEG. Overall minor complication rate was %13.7, and overall major complication rate (buried bumper syndrome) was 3.2%. The most common complication was wound infection. During follow-up, 102 patients died of primary disease. 30 days (early) and 1 year mortality rates were 14.3% and 39.5%. Overall mortality rate was 41,3% and mean survival was 17.34 ± 0.7 months. PEG tube was removed in 10 cases because of an adequate oral intake. The mean duration of a PEG tube stay was 16 ± 1.2 months.Conclusion: PEG is a procedure requiring no general anesthesia with low morbidity and mortality rates. It is also an effective, safe method which can be performed at the bedside. It should be one of methods preferred for patients who need long-term enteral nutrition. 44

Giriş ve AmaçÇalışmamızda pegile interferon kullanan kronik hepatit B'li hastalarda viral supresyon oranlarını retrospektif olarak karşılaştırmayı amaçladık.Gereç ve YöntemÇalışmamıza pegile interferon kullanan 35 kronik hepatit B hastası dahil ettik. Hastalarda yaş, cinsiyet, HBeAg pozitifliği ve ALT düzeyini araştıtdık. Başlangıç, 1. ay, 3. ay ve 6. aydaki HBV DNA düzeylerini karşılaştırdık.BulgularPegile interferon tedavisi alan hastaların tedavi öncesi HBVDNA düzeyleri ile tedavinin 1. ayı, 3. ayı ve 6. ayındaki HBVDNA düzeyleri karşılaştırıldığında HBVDNA düşüş hızları arasında istatiksel olarak anlamlı fark vardı. En fazla HBV DNA düşüşü birinci ayın sonunda olmuştur. Tedavinin 6. ayında HBeAg pozitif ve negatif hastaların ALT normalizasyonu HBeAg pozitif hastalarda %63, HBeAg negatif hastalarda %70 olarak bulundu. Pegile interferon tedavisi alan HBeAg pozitif ve negatif hastaların tedavi öncesi, tedavinin 1. ayı, tedavinin 3. ayı ve tedavinin 6. ayındaki HBV DNA düzeyleri karşılaştırıldığında; tedavi öncesi, tedavinin 1. ayı ve tedavini 3. ayında HBeAg negatif ve HBeAg pozitif hastaların HBV DNA düzeyleri arasında anlamlı fark bulunmadı. Tedavinin 6. ayında HBeAg negatif ve HBeAg pozitif hastaların HBV DNA düzeyleri arasında anlamlı fark vardı. Tüm hastaların %60'ında viral supresyon tespit edildi. HBeAg negatif hastaların % 70. 8'inde, HBeAg pozitif hastaların %36.36'sında viral supresyon sağlanmıştır.SonuçPegile interferon tedavisi alan HBeAg negatif hastalarda, HBeAg pozitif hastalara göre daha yüksek oranda viral supresyon ve ALT normalizasyonu sağlanmıştır. Çalışmaya dahil edilen hasta sayısının azlığı göz önüne alındığında daha uzun süreli ve daha çok vaka içeren geniş serili çalışmalara ihtiyaç vardır.Anahtar kelimelerKronik hepatit B, Pegile interferon, ALT normalizasyonu, HBV DNA düzeyleri. İntraduction and AimIn our study, we aimed to compare the viral supression rates in patients with chronic hepatitis B infection who have used pegylated interferons retrospectively.Material and MethodsWe included 35 patients with chronic hepatitis B infection who have used pegylated interferons in our study. We investigated age, gender, HBeAg positivity and ALT levels. We compared the levels of HBV-DNA at the beginnig, at the 1st, 3rd and 6th months.FindingsAs the levels of HBV-DNA prior to the treatment and at the 1st, 3rd and 6th months of the treatment were compared in patients who have received pegylated interferons, these was a statistically significant difference between the decline rates of HBV-DNA. The maximum HBV-DNA decline occurred at the end of the 1st month. ALT normalisation of HBeAg positive and negative patients at the 6th month of the treatment was found to be 63% and 70%, respectively. When the levels of HBV-DNA prior to the treatment and at the 1st, 3rd and 6th months of the treatment in HBeAg positive and negative patients who have received pegylated interferons were compared; no significant difference was found HBV-DNA levels between HBeAg positive and negative patients, prior to and at the 1st and 3rd months of the treatment.There was a significant difference between the HBV-DNA levels of HBeAg positive and negative patients at the 6th month of the treatment. Viral supression was detected in 60% of all patients. Viral supression was achieved in 36.36% of HBeAg positive and in 70.8% of HBeAg negative patients.ConclusionA higher rate of viral supression and ALT normalisation was achieved in HBeAg negative patients in contrast with HBeAg positive patients all of whom received pegylated interferon treatment. As the smaller number of patients included in the study is taken into account, it?s needed to have longer and serial trials which includes more cases.Key wordsChronic hepatitis B, pegylated interferon, normalisation of ALT, HBV DNA levels. 64

Pankreatiko-biliyer maligniteler için spesifik ve sensitiv olan CA 19-9 tümör belirtecinin, benign safra yolları hastalıklarında ne kadar yükseldiğini ve bu belirtecin benign ve malign safra yolu darlıklarının ayrımında kullanılabilirliğini değerlendirmek amacı ile yaptığımız bu çalışmada klinik, laboratuar ve radyolojik olarak safra yolu obstrüksiyonu tespit edilmiş 52 olgu aldık. Olgulara ERCP ile safra yolu drenajı sağlandı.ERCP işlemi öncesi olgularda beyaz küre, sedimantasyon, CRP, serumda AST, ALT, ALP, GGT, LDH ve bilirubin (direkt ve indirekt) ve çalışmamızın amacına yönelik serum CA19-9 düzeylerine bakıldı. ERCP öncesi yapılan üst batın USG'sinde koledokta dilatasyon ve intra hepatik safra yollarında (İHYS) dilatasyon olup olmadığı çalışmaya dahil edildi.ERCP işlemi sonrası olgular benign ve malign olma üzere iki gruba ayrıldı. 52 Olgunun 35'i benign ( 1 olguya oddi fibrozisi, 1 sklerozan kolanjit, 1 koledok duplikasyonu, 32 olguya ise koledokolityazis tanısı kondu), 17 'si malign darlık tanısı aldı (10 olgu malign darlık, 3 olgu kolanjio CA, 4 olgu klatskin tm- adenokarsinom tanısı aldı).Olgularda saptanan ortalama serum CA 19-9 düzeyi, ortalama beyaz küre, sedimantasyon, CRP, AST, ALT, ALP, GGT, LDH, direkt ve indirekt bilirubin düzeyleri, koledok dilatasyonu, İHYS'da dilatasyon olup olmadığı, bu iki grupta karşılaştırıldı.Beyaz küre değerleri istatistiksel olarak anlamlı biçimde benign grupta daha yüksek çıktı (p=0,047). Sedimantasyon ortalaması ise malign grupta anlamlı olarak yüksek tespit edildi (p=0,047). CRP düzeyi iki grupta anlamlı olarak farklı bulunmadı. Biyokimyasal parametrelerden GGT, direkt ve indirekt bilirubin düzeyleri istatistiksel olarak anlamlı biçimde malign grupta daha yüksek bulundu (p=0,014, p=0,0001 ve p=0,012). Bu iki grupta AST, ALT, ALP ve LDH düzeylerinin farkı istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı. İki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı biçimde USG'de İHYS ve koledok dilatasyonu malign grupta daha yüksek saptandı (p=0,014 ve p=0,047).Ortalama serum CA 19-9 değerleri iki grup arasında kıyaslandığında malign olgularda daha yüksek saptandı ve bu fark istatistiksel olarak anlamlıydı (p=0,0001). Benign grupta ortalama 118±170 (en yüksek 289U/L), malign grupta ise ortalama 670±406 U/L olarak bulundu. Benign grubun %54'ünde CA 19-9>37 U/L olarak tespit edildi. Malign olguların 1 tanesi dışında CA 19-9 >37U/L saptandı (%94).Sonuç olarak pankreatiko-biliyer maligniteler için spesifik ve sensitiv olan CA 19-9 belirtecinin benign safra yolu obstrüksiyonu hastalıklarında da artabilmektedir. Malign hastalarda daha yüksek serum değerlerine ulaşsa da, benign hastalıklarda bulunan yüksek serum seviyeleri kafa karıştırabileceğinden, bu belirtecin kolestazlı vakalarda tanı amaçlı kullanılması yanlış değerlendirmelere yol açabilir. In our study,we investigated 52 patients,who have been diagnosed as bile duct obstruction by clinical and radiological examination in order to evaluate how much CA 19-9,a spesific and sensitive marker for pancreatico-biliary malignancies,is elevated in benign bile duct obstructions and wherher it can be used in the differential diagnosis of benign and malignant bile duct obstructions.ERCP was used to provide bile duct drainage of the cases.We studied white blood cell count, ESR (erythrocyte sedimentation rate), CRP, AST, ALT, ALP, GGT, LDH, bilirubin (direct and indirect) CA 19-9 levels and upper abdomen USG by means of choledochal dilatation and dilatation of intrahepatic bile duct in all cases before performing ERCP.The patients were divided into two groups as benign and malignant after ERCP. 35 of 52 cases were diagnosed as benign obstruction (1 case with oddi fibrosis,1 case with sclerosing cholangitis, 1 case with choledochal duplication and 32 cases with choledocholithiasis), and 17 of 52 cases were diagnosed as malignant obstruction (10 cases with malignant obstructions, 3 cases with cholangiocarcinoma and 4 cases with Klatskin tumour-adenocarcinoma).Mean serum CA 19-9 levels, mean leucocyte numbers, ESR , CRP, AST, ALT, ALP, GGT, LDH, bilirubine levels, choledochal dilatation and presence of dilatation in the intrahepatic bile ducti were all compared between two groups.Leucocyte numbers were significatly higher in the benign group (p=0,047). Mean ESR was significantly higher in the malignant group (p=0,047). CRP levels were significantly indifferent between both groups. Some of biochemical parameters, such as GGT and direct-indirect bilirubin levels, were significantly higher in the malignant group (p=0,014,p=0,0001 and p=0,012; respectively). The differences of AST, ALT, ALP and LDH levels between both groups were not statistically significant. Intrahepatic bile ducti and choledochal dilatations observed an USG were significantly higher in the malignant group when compared with the benign group (p=0,014).Mean serum CA 19-9 levels were observed as higher in the malignant group when compared with the benign group and this differance was statisticaly significant (p=0,0001); mean values were 118±170 (the highest value 289 U/L) and 670 ±406 in the benign and malignant groups, respectively. CA 19-9 was found >37 U/L in 54% of the benign group. CA 19-9 was found >37 U/L in all except 1 of the malignant group (94%).In conclusion , CA 19-9 which is a sensitive an spesific marker for pancreatico-biliary malignancies, may also be increased in benign bile ducti obstructive disease. Although it reaches higher serum levels in patients with malignancies, using this marker in cholestatic cases for diagnostic purpose may cause mistake evaluations, because high levels of this marker detected in benign diseases may be perplexity. 47

Giriş ve AmaçSiroz hastalarında farklı bölgelerdeki osteoporozun saptanması, hastalık şiddeti ve süresi ile ilişkisinin belirlenmesi.Gereç ve YöntemÇalışmaya karaciğer sirozu tanısı konulan 44 hasta (26 erkek, 18 kadın, ortalama yaş 48,18±12,265) ile 27 sağlıklı kontrol olgusu (12 erkek,15 kadın, ortalama yaş 32,89±12,007) alındı. Hastalardan 19'u Child A, 12'si Child B ve 13'ü Child C grubunda idi. Kemik mineral dansitesi (BMD) dual enerji x-ray absorbsiyometrisi (DEXA) ile lomber vertebra, ön kol ve femur boynunda ölçüldü. Kemik metabolizması ile ilgili biyokimyasal parametreler ve hormon düzeyleri araştırıldı.BulgularLomber vertebra ölçümünde erkeklerin % 42,3'ünde, kadınların % 33.3'ünde osteoporoz mevcuttu. Femur ölçümünde erkeklerin %26,9'unda kadınların ise %16,7'sinde osteoporoz saptandı. Önkol BMD ölçümünde erkeklerin %57,7'sinde kadınların ise %33,3'ünde osteoporoz mevcuttu. Child-Pugh A, B ve C gruplarının BMD, T ve Z skorları ortalamaları arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p>0.05).Karşılaştırma yapılan parametreler olan; alkalen fosfataz, fosfor, TSH, prolaktin, kortizol ve GH değerlerinde hasta ve kontrol grubu arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulunmazken (p>0.05); 25 OH D vitamini, serum kalsiyum, ve paratiroid hormon arasındaki fark ise istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p0.05).)There was no statistical significance amongparameters of phosfor, TSH, prolactin,cortisol and GH levels (p>0.05). There was statistically significant result 25 OH D vitamini, serum kalsiyum, ve parathyroid hormone levels between patients group and control group (p

6. ÖZETKRONİK KARACİĞER PARANKİM HASTALIĞINDA OLUŞAN BATINDAKİASİT TEDAVİSİNDE ?BEYİN NATRİÜRETİK PEPTİT'İN? (BNP) YERİGiriş ve Amaç: Sirozun bir çok organ ve sistemleri etkileyen semptom vebulguları içerdiği gösterilmiştir. Bu yüzden sirozda plasma BNP düzeylerihemodinamik dolaşımdan dolayı artmıştır. Sirozda BNP düzeyleri kardiyakdisfonksiyondan bağımsız olarak asit sıvı derecesinden etkilenebilir. Sirozhastalarındaki asit sıvı derecesi ile BNP düzeylerini değerlendirmeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 48 siroz hastası ve başlangıçta ve ortalama 3 aysonra kontrole geldiğinde bakılan plazma BNP düzeyleri ile ilaç tedavisi alan asit sıvımiktarları arasındaki ilişki değerlendirildi.Bulgular: Hem başlangıçta hem de kontrolde asit sıvısı olan hastalarda plazmaBNP düzeyleri anlamlı bir şekilde artmıştır (Başlangıç grubunda p0.05) (Tablo 3).Sonuç: Başlangıç siroz hastalarında plasma BNP düzeyleri anlamlı yüksekbulundu. Siroz hastalarında oluşan asit sıvı miktarı ile plasma BNP düzeyleri arasındadaha da anlamlı bir ilişki vardı. Asit sıvının tedavisi sonrası kontrole gelen hastalarınBNP düzeyleri asit miktarı ile bağlantılı değişkenlik gösterdi (p0.05).Anahtar Kelime: BNP, Siroz, Asit21 7. SUMMARYTHE SITUATION OF BNP LEVELS AT MEDİCAL TREATMENT OFASCİTES IN CHRONIC LIVER DISEASE OF PARENCHYMA (CIRRHOSIS)Introduction and aim: It has been shown that cirrhosis induces findings andsymptoms by affecting multipl organs and systems. Therefore plasma BNP levels hasbeen increased in cirrhosis because of haemodynamic circulation. Degree of ascites canbe affected from the levels of BNP in cirrhosis, independent of cardiac dysfunction, weaimed to evaluate the BNP levels in cirrhotic patients with degree of ascites fluid.Materials and Methods: The fourthy eight (48) cirrhotic patients included toour study. Cirrhotic patients and ascitic fluids in abdomen that their plasma BNP levelshave evaluated at initially and after control mean treatment of three months.Results: BNP levels of initially and control of cirrhotic patients with ascitesfluids were found significantly higher (at initially group0.05) (Table 3).Conclusion: At beginning group of cirrhotic patient plasma BNP levels werefound significantly to be increased. In cirrhotic patient had been occured that betweendegree of ascite fluids and plasma BNP levels were releated more significant. Aftermedical treatment of ascitic fluid, plasma BNP levels of patients came to controlshowed changeability that connected with degree of ascitic fluid. As for group increasedof ascitic fluid levels that their plasma BNP levels were found to be increased but thisincreased didn?t significant.Key Word: BNP, Cirrhosis, Ascites.22 35

ÖZET SİROZLU HASTALARDA SERUM VE ASİT SIVISINDA İNFLAMATUVAR BELİRLEYİCİLER VE SPONTAN BAKTERİYEL PERİTONİT İLE İLİŞKİSİ Sirozlu hastalar bağışıklık sistemlerinin yeterli çalışamaması ve karaciğer yetersizliğinin sonucu olarak infeksiyonlara eğilim gösterirler. Spontan bakteriyel peritonit hayatı tehtid eden, erken tam ve tedavisi ile sağ kalımı etkileyen durumlardan birisidir. Prokalsitonin son zamanlarda inflamasyonun yeni bir göstergesi olarak tanımlanmaktadır. Bu çalışmada spontan bakteriyel peritonitin erken tanısı için inflamatuvar belirleyiciler ile ilişkisi değerlendirilmiştir. Siroz tanısı daha önce karaciğer biyopsisi ve/veya klinik ve laboratuar bulguları ile konulan 27 erkek 13 kadından oluşan 40 hasta çalışmaya alındı. Hastalar SBP varlığına göre iki gruba ayrıldı. Tedaviye başlamadan önce hem serum hem de asit sıvısında IL-6, TNF-a ve PCT bakıldı. SBP' li hastalarda serum ve asit sıvısı PCT değerleri diğer gruba göre yüksek bulundu (serum PCT p