Search

The number of municipal councillors and aldermen in the Brussels-Capital Region is relatively high, and increases at each election. In the debates on the functioning of the political institutions of the Region the idea to reduce the number of local representatives is regularly raised. This contribution explores the possible implications of such a reduction. Three scenarios are examined: a reduction by 10 %, by 20 % and by 30 %. For each of these scenarios, the consequences for the ideological diversity in the municipal councils, the workload for the representatives and the aldermen, the formation of coalitions, the gender balances and the position of the Dutch speaking elected representatives are simulated. For the smaller fractions, the Dutch speaking representatives and the gender balances the effects are clearly negative., SCOPUS: re.j, info:eu-repo/semantics/published

Le 11 octobre 2011, après plusieurs mois de négociations, était dévoilé un accord institutionnel sur la sixième réforme de l’État, conclu entre quatre partis francophones (le PS, le MR, le CDH et Écolo) et quatre partis flamands (le CD&V, le SP.A, l’Open VLD et Groen!). Entre juillet et octobre 2011, soit avant la conclusion de cet accord, une grande enquête avait été menée auprès de l’ensemble des parlementaires fédéraux, régionaux et communautaires du pays afin de connaître leur avis sur l’avenir du fédéralisme en Belgique . Entre novembre 2014 et février 2015, à la suite des élections multiples du 25 mai 2014 et des formations gouvernementales qui ont été opérées dans la foulée de celles-ci, une enquête similaire a également été conduite auprès de l’ensemble des parlementaires. Le présent Courrier hebdomadaire livre les résultats de cette seconde enquête, en les comparant à l’occasion avec ceux de l’enquête de 2011. Il est ainsi possible d’analyser l’évolution des préférences institutionnelles des parlementaires avant et après l’adoption de la sixième réforme de l’État, ainsi qu’après la formation des exécutifs issus des élections du 25 mai 2014.

De mate waarin de Belgische kiezers zich Belg, Vlaming of Waal noemen, staat centraal in de bijdrage van Kris Deschouwer, Lieven de Winter, Min Reuchamps, Dave Sinardet en Jérémy Dodeigne. In hoofdstuk 9 bevestigen zij nogmaals dat de Vlaamse en Waalse identiteiten minder sterk zijn dan de Belgische en dat zij niet sterker worden, ondanks de grote politieke polarisering rond het thema van de staatshervorming. Dat thema was in mei 2014 – net als in het verleden – overigens weinig stembepalend. Toch verschillen de kiezerskorpsen van de partijen onderling wel van elkaar. Dat is niet zozeer het geval in Wallonië, maar wel in Vlaanderen, waar we drie groepen kiezers van elkaar kunnen onderscheiden. In de eerste groep, met de sterke voorstanders van een verdere staatshervorming en meer Vlaamse autonomie, vinden we de kiezers van de N-VA en van het Vlaams Belang. In een middengroep rond het Vlaamse gemiddelde vinden we de kiezers van CD&V. En de kiezers van Open VLD, sp.a, Groen en PvdA staan meer aan de Belgische kant van het spectrum.

Political disagreement is the basic democratic condition in most Western societies, and few will deny that a diversity of perspectives and opinions is the driving force behind any democracy. However, there is a point beyond which the diversity might become too great to allow for any meaningful public debate. When identities oppose and interests collide, democracies will have a hard time avoiding civil strife and political breakdown. This is often true in deeply divided societies, such as Belgium, where citizens and elites refuse to engage in a meaningful dialogue with members of the other side. ‘[S]uch societies’, Dryzek (2005, p. 230) contends, ‘are divided into blocs with dense within-bloc communication but little across-bloc communication’, and this leads more often than not to a situation where citizens and elites stand firm on their initial position even if it leads to a complete political and social deadlock (Caluwaerts, 2012).

In hun bijdrage onderzoeken Dave Sinardet, Min Reuchamps en Jérémy Dodeigne of de communautaire kloof inderdaad onoverbrugbaar is geworden. Wordt 2014 het ultieme referendum over het land? Is het werkelijk zo dat de communautaire verschillen de voorbije jaren zijn toegenomen? Hebben Vlaamse en Franstalige politici fundamen- teel tegengestelde meningen over de toekomst van België? Sinardet, Reuchamps en Dodeigne bestuderen daartoe de opvattingen van parlementsleden, de volksvertegenwoordigers die geacht worden de mening van hun kiezers te vertolken. Wat de parlementsleden betreft, blijkt alvast niet dat de kloof dieper is geworden. Toch niet in de aanloop naar de zesde staatshervorming, nochtans net het thema bij uitstek waarvan werd beweerd dat homogene Vlaamse en Franstalige fronten recht tegenover elkaar stonden.

Le fédéralisme belge creuse-t-il sa propre tombe ? Pour nécrologique qu’elle puisse paraître, la question qu’entend soulever cet article n’appelle néanmoins pas à une dissertation sur la fin de la Belgique. Il ambitionne davantage d’explorer le paradoxe du fédéralisme belge : et si le fédéralisme mis en place progressivement en Belgique, transformant son État unitaire en un État fédéral, portait en germe non seulement les ingrédients de la pacification du conflit communautaire mais aussi le terreau de sa fertilisation. Généralement considérée comme un système politique divisé, mais stable, la Belgique se caractérise par des clivages structurant traversant l’ensemble de la société. Cependant, divisée dès son origine en 1830, la Belgique l’est encore devenue davantage au fil du temps avec la prépondérance de plus en plus grande du clivage linguistique, subordonnant et cristallisant les tensions économiques, culturelles, sociales et politiques du pays.

NA

X

x

pas dispoible

x

Federalizatsiya vneshnepoliticheskikh svyazei: obsuzhdenie al'ternativ gruzino-abkhazskomu konfliktu

Introduction: federalization perspectives of Georgia

x

x

Analysis of the UN proposal presented by Dieter Boden on the unification of Georgia and Abkhazia

federalism

Uit een uitgebreid onderzoek bij de leden van alle parlementen in België blijkt hun voorkeur over de bevoegdheidsverdeling in België te zijn geëvolueerd. Terwijl in 2011 de gemiddelden van alle partijen nog uitkwamen op een (lichte) defederalisering van bevoegdheden zitten die van de Franstalige partijen, sp.a, Groen en Open VLD intussen op een (lichte) herfederalise- ring. Bovendien evolueerden alle partijen in Belgische richting. De kloof groeit tussen parle- mentsleden van N-VA/Vlaams Belang, die zo goed als geen België meer willen, en die van de andere partijen die iets minder of iets meer België willen. Dat een groeiend aantal parlements- leden open staat voor het terugbrengen van sommige bevoegdheden naar België verbreedt het spectrum van het debat over staatshervorming. Een vergelijking met de voorkeuren van de kiezers leert echter dat die nog een pak ‘Belgischer’ denken dan hun volksvertegenwoordigers.

Federalizatiya vneshnepoliticheskikh svyazi: obsuzhdenie al'ternativ gruzinu-abkhazskomu konfliktu

Parlementsleden vinden steeds meer dat de federale staat opnieuw meer bevoegdheden moet krijgen. Deze ‘Belgiëbocht’, die al een aantal jaren aan de gang is, zet zich langzaam maar zeker verder, maar met belangrijke onderlinge verschillen, vooral binnen de partijen.