Search

Use of stem cells in the treatment of retinal diseases is a new and popular topic in ophthalmology. Embryonic and bone marrow derived stem cells can be used for treatment. Age-related macular degeneration, Stargardt’s macular dystrophy and retinitis pigmentosa are common encountered retinal diseases causing progressive vision loss. The researches therefore mostly focus on these diseases which have no curative treatment modality in order to evaluate the efficacy of stem cell therapy. In this review, we aimed to present the results of the phase 1/2 clinical studies about stem cell treatments in eye diseases. Stem cell therapies are the rising trends in treatment of retinal diseases. Further clinical studies are required for standardization of the therapy and obtaining long-term data about the results and complications Retina hastalıklarının tedavisinde kök hücrelerin kullanımı oftalmolojide yeni ve popüler bir konudur. Embriyonik ve kemik iliği kaynaklı kök hücreler tedavi için kullanılabilir. Yaşla bağlı maküla dejenerasyonu, Stargardt'ın maküla distrofisi ve retinitis pigmentosa, progresif görme kaybına neden olan yaygın görülen retina hastalıklarıdır. Bu nedenle araştırmalar kök hücre tedavisinin etkinliğini değerlendirmek için herhangi bir küratif tedavi modalitesine sahip olmayan bu hastalıklara odaklanmaktadır. Bu yayında göz hastalıklarında kök hücre tedavisi ile ilgili faz 1/2 klinik çalışmaların sonuçlarını incelemeyi amaçladık. Kök hücre terapileri, retinal hastalıkların tedavisinde yükselen bir trenddir ve tedavinin standardizasyonu, sonuçlar hakkında uzun vadeli veriler elde etmek ve komplikasyonlara ilişkin daha ileri klinik çalışmalara ihtiyaç vardır.

Purpose: The choroid plays a vital role in the pathophysiology of many diseases affecting the choroid and the retina, but adequate visualization and the certain thickness measurement of the choroid have not been possible until recently. Since 2006, a variety of spectral-domain OCT instruments have become commercially available; and invivo choroidal thickness measurements are possible. In this study we examined central choroidal and macular thickness in healthy Turkish subjects using spectral-domain optical coherence tomography (SD-OCT) and aimed to reveal normal choroidal thickness to compare with pathologic conditions.Materials and Methods: Three hundred eyes of 150 subjects with no retinal or choroidal disease and refractive error, underwent high-definition raster scanning using SD-OCT with frame enhancement software. Choroidal thickness was measured from the posterior edge of the retinal pigment epithelium to the choroid-sclera junction. Furthermore, the central foveal thickness was also measured at the same time.Results: The mean age of the subjects was 36.8 (range, 29 to 41) years. All eyes had normal foveal contour with no retinal pathology and no abnormalities of the choroid. The visual acuity in all patients was 1.0 Snellen lines. The mean choroidal thickness at the center of the fovea was 287.6 µm (range, 241 to 313). The mean central macular thickness was 215.4 µm (range, 179 to 252).Conclusions: The choroid is a highly vascular tissue necessitating in vivo imaging to accurately determine its true structure and thickness. Choroidal thickness can change in some ocular pathologies. Until recently, the information regarding choroidal thickness in normal eyes was based primarily on histological results, which do not necessarily reflect the true measurements of this dynamic tissue. Choroidal and macular thickness may vary with location and this should be considered when evaluating the choroidal and macular thickness. Improved in vivo visualization of the choroid and measurement of choroidal thickness using OCT is likely to improve our understanding of a variety of ophthalmic diseases in the future.

52 ÖZET Bu çalışmada miyopik gözlerde ganglion hücrelerinin ve makülanın fonksiyonlarını elektrofizyolojik olarak değerlendirmek için, 20'si emetrop, 60'ı miyop 80 hastanın 160 gözü incelendi. Miyoplar refraksiyon kusuru derecelerine göre üç alt gruba ayrıldı. Her grupta eşit sayıda kadın ve erkek hasta mevcuttu ve hastaların yaşlan 18-39 arasında değişiyordu. Tüm hastalara PERG uygulandı. Gruplar arasında P50 ile N95 dalgalarının lalans ve amplilüdlerindeki değişiklikler ve bunların refraksiyon kusurunun derecesi ile aksiyel uzunlukla olan ilişkisi araştırıldı. -3.0 D'nin üzerindeki miyoplarda (Grup 3 ve Grup 4) P50 ve N95 dalgalarının amplitüdleri, -3.0 D'nin altındaki miyoplara (Grup 1 ve Grup 2) göre istatistiksel olarak anlamlı şekilde düşük bulundu (p0.05). We conclude that the observed reduction of the P50 and N95 amplitudes could be caused by the disturbance in the functions of ganglion cells and the _macula. This functional disturbance may contribute to the decrease of visual performance in highly myopic eyes. 644

Amaç: Kronik santral seröz koryoretinopatili (SSKR) olgularda fotodinamik tedavi (FDT) öncesi ve sonrası optik kohorens tomografi (OKT) ve multifokal elektroretinografi (mfERG) bulgularının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Hastalar ve Yöntem: Çalışmaya kliniğimizde takip edilen 31 kronik SSKR hastasının 31 gözü dahil edildi. Kontrol grubu rutin polikliniğe başvuran aynı yaş grubundan 15 sağlıklı gönüllüden oluşturuldu. Çalışma grubunda bulunan tüm olgulara FDT öncesi ve sonrasında 1. hafta, 1. Ay ve 3. ay takiplerinde rutin oftalmolojik muayene ile birlikte OKT, mf ERG testleri yapıldı. Bulgular: Tüm olgular 6 aylık takiplerini tamamladı. Takiplerde hiçbir olguda sistemik ve okuler komplikasyon gelişmedi. Kontrol grubu ile çalışma grubunun tedavi öncesi değerleri ile tedaviden 3 ay sonra elde edilen görme keskinliği, santral fovea ve koroid kalınlıkları karşılaştırıldı. Ortalam görme keskinliği değeri çalışma grubunda tedavi öncesinde kontrol grubuna göre anlamlı olarak düşüktü. Tedaviden 3 ay sonra görme keskinliği düzeyleri anlamlı olarak iyileşmesine rağmen kontrol grubu değerlerine ulaşamadı. FDT öncesi ve sonrası OKT ölçümleri karşılaştırıldığında santral koroidal kalınlığı (SKK) ve santral makula kalınlığında (SMK) anlamlı azalma görüldü. mfERG değerlendirmesinde çalışma grubunun FDT öncesindeki santral 5 derecede N1 ve P1 dalgalarının amplitüdleri kontrol grubuna göre anlamlı olarak düşük bulunurken, latansları da anlamlı olarak uzun bulundu. FDT sonrasında mfERG değerlerinde anlamlı iyileşmeler gözlenirken, santral 5 derecede ölçülen değerler kontrol grubunun değerlerine ulaşamadı.mfERG de santral 5 derecede N1 ve P1 amplitüd ve latans değerleri ile SMK arasında anlamlı negatif korelasyon izlendi. Ayrıca görme keskinliği değerleri ile mfERG santral 5 derecede mfERG parametreleri arasında anlamlı pozitif korelasyon saptandı.Sonuç: SSKR hastalarının anatomik ve fonksiyonel değerlendirilmesinde mf-ERG ve OKT birbirlerini tamamlayıcı tetkikler olarak kullanabilir. FDT sonrasında mfERG ile değerlendirilen fonksiyonel düzelme, OKT ile değerlendirilen anatomik düzelmeden daha geç görülebilmektedir. mfERG'nin santral parametreleri ile SMK arasındaki korelasyon makulada elektriksel cevap iletimindeki bozukluğun makulada biriken sıvı ile orantılı olduğunu düşündürmektedir. Anahtar Kelimeler: Santral seröz koryoretinopati (SSKR), Fotodinamik tedavi (FDT), Multifokal elektroretinografi (mfERG), Optik kohorens tomografi (OKT). Purpose: The aim was to compare optical coherence tomography (OCT) and multifocal electroretinogram (mfERG) findings of chronic central serous chorioretinopathy (CSCR) cases before and after photodynamic therapy (PDT.Patients and method: We included 31 eyes of 31 patients with chronic CSCR. The control group was formed of 15 healthy individuals who admitted to our routine clinic. OCT and mfERG tests were performed along with normal opthalmological examination before PDT and at first week, first month and third month after PDT. Results: All cases completed the 6 month follow up period. There were no systemic or ocular complications during this period. Visual acuity, central foveal and choroidal thickness measurements were compared between the control and the patient group before and 3 months after treatment. The mean visual acuity of the patient group before treatment was significantly lower than the mean visual activity of the control group. The mean visual acuity of the patients 3 months after the treatment showed significant recovery however could not reach control group levels. The comparison of OCT measurements before and after PDT showed significant decrease in central choroidal thickness (CCT) and central macular thickness (CMT) after PDT.When we evaluate mfERG analysis of the patient group before PDT, N1 and P1 wave amplitudes of central 5 degrees were significantly lower than the control group and latencies were found to be significantly delayed. Significant improvements were seen in mfERG findings after FDT, however values at cental 5 degrees could not reach the control group levels. N1 and P1 wave amplitude and latency values of the mfERG, at the central 5 degrees showed negatif correlation with CMT. There was also a positive correlation between visual acuity levels and mfERG parameters at central 5 degrees showed. Conclusion: In the anatomical and functional analysis of CSCR patients, mfERG and OCT can be used as complementary techniques. Functional improvement evaluated with mfERG after FDT could be observed later than the anatomical improvement evaluated with the OCT. Negatif correlation between central parameters of the mfERG and central macular thickness may show that electrical impulse transmission defects can correlate with the amount of fluid collected between the layers of the macula.Key words: Central serous chorioretinopathy (CSCR), Photodynamic therapy (PDT), Multifocal electroretinography (mfERG), Optical cohorence tomograhy (OCT) 75

Amaç: Retina pigment epiteli (RPE) hücre kültürüne Anti-VEGF ilaçların etkisini değerlendirmek.Gereç ve Yöntem: Yeni Zelanda beyaz tavşanlarından enükleasyon yöntemi ile elde edilen gözlerden izole edilen retina pigment epitel hücrelerinden oluşturulan hücre kültürlerine aflibercept (0,5 mg/ml), bevacizumab (0,3125) ve ranibizumab (0,125 mg/ml) dozlarında uygulandı. 72 saat sonunda kontrol grubunda ve ilaç uygulaması yapılan kültürlerde canlılık, apopitozis, proliferasyon ve senesense olan etkileri değerlendirildi.Bulgular: Aflibercept uygulanan kültürde hem kontrol grubuna göre hem de bevacizumab ve ranibizumab uygulanan gruba göre apopitoziste azalma ve canlılıkta artış olduğu görülmektedir ve istatistiksel olarak anlamlıdır (p0.05).Sonuç: Anti-VEGF ilaçların proliferasyon ve senesens üzerine herhangi bir etkisi gözlenmedi. Afliberceptin apopitozisi azaltarak muhtemelen buna sekonder canlılığı artırdığı, ranibizumab ve bevacizumabın ise tam tersine apoptozisi artırarak canlılığı azalttığı gözlenmiştir. Literatürde şimdiye kadar anti-VEGF ilaçların senesense olan etkilerini değerlendiren bir çalışma bulunmamaktadır. Bizim çalışmamız bu yönde hem yol gösterici olup hem de yeni çalışmalarla desteklenmelidir. Aim: To evaluate the effects of anti-VEGF drugs on retinal pigment epithelium (RPE) cell culture. Material and Methods: Aflibercept (0.5 mg/ml), bevacizumab (0,3125 mg/ml) and ranibizumab (0.125 mg/ml) were applied to the RPE cell cultures which were isolated from the enucleated eyes of New Zealand white rabbits. The effects on viability, apoptosis, proliferation, and senesence of the cells were evaluated in the control and drug applied cultures at the end of 72 hours. Results: There was a statistically significant increase in the viability and decrease in the apoptosis of the cells in aflibercept applied culture when compared to the control, bevacizumab and ranibizumab groups (p 0.05).Conclusion: Our study showed that anti-VEGF drugs had no effects on senescence and proliferation of RPE cells. Aflibercept was found to decrease the apoptosis and increase the viability of the cells. In contrast, ranibizumab and bevacizumab was observed to increase the apoptosis and reduce the viability of RPE cells. In the literature, there are no studies evaluating the effects of anti-VEGF drugs on senesence. We believe that our study will guide future studies in this respect. 68

Amaç: Posterior penetran göz travmalarında tavşan modelinde intravitreal Anti-Vasküler Endotelyal Büyüme Faktörü (Anti-VEGF) ve Deksametazon tedavilerinin etkinliğini karşılaştırmak.Gereç ve Yöntem: Çalışmamıza 30 adet Yeni Zellanda ırkı tavşan dahil edildi. Tüm tavşanların gözüne üst temporal kadrandan limbusun 8 mm gerisinden 5 mm'lik posterior penetran yaralanma oluşturuldu. Tüm gözlere yara dudakları arasından 25 gauge iğne ile 0.4 cc otolog kan injekte edildi ve tavşanlar randomize olarak 3 gruba ayrıldı. 1. gruba (n: 13) pars planadan intravitreal 0.1 mL deksametazon alkol (1mg), 2. gruba (n: 13) 1.25 mg (0.05mL) intravitreal bevacizumab (Altuzan: Genentech, İnc. South San Francisco, CA) ve 3. gruba da (Kontrol grubu n: 4) her iki göze intravitreal 0.05mL serum fizyolojik (SF) (%0,9) enjekte edildi. Tüm gözler 1, 3, 7, 14 ve 28. günlerde muayene edildi ve klinik skorlama yapıldı. Yirmisekizinci günde gözler enükle edildi ve makroskopik, ışık mikroskopik ve taramalı elektron mikroskobik olarak değerlendirildi. Bulgular: 14. ve 28. günlerde median klinik skor ve makroskopik skor deksametazon grubunda kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı daha iyi (p=0.018), deksametazon grubunda bevacizumab grubuna göre skorlama daha iyi bulunmuş ancak fark istatistiksel olarak anlamlılık göstermemiştir. Retina dekolmanı (RD) oranları Deksametazon grubunda %8.3 (1 adet traksiyonel); Bevacizumab grubunda %16.6 (1 adet yırtıklı, 1 adet traksiyonel) ve Kontrol grubunda da %12.5 (1 adet traksiyonel) olarak saptanmıştır. RD oranları açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmamıştır (p=0.476). Kesi bölgesindeki fibrosellüler proliferasyon deksametazon ve bevacizumab grubuna göre kontrol grubunda daha şiddetli izlenirken, fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p=0.538). Taramalı elektron mikroskobik incelemelerinde tüm gruplarda fibröz uzantı ve vitreustaki kollajen liflerinde kondansasyon izlenmiştir.Sonuç: Bu çalışma deneysel posterior penetran göz yaralanmalarında intraoküler proliferasyonu azaltmada hem deksametazonun hemde bevacizumabın etkili olduğunu göstermiştir. Anahtar Kelimeler: Posterior penetran göz travmaları, deksametazon alkol, bevacizumab, retina dekolmanı Purpose: In our study, we aimed to compare the effect of intravitreal Anti-Vascular Endothelial Growth Factor (VEGF) and Dexamethasone in an experimental rabbit model of penetrating posterior ocular injury.Material and Method: Thirty white New Zealand rabbits were included in the study. A penetrating posterior ocular injury was performed with a 5-mm circumferential incision placed 8 mm behind the limbus at the superotemporal quadrant. Autologus blood was injected through a 25 gauge needle inserted through the wound into the mid-vitreous in all eyes. They were randomly divided into three groups. The rabbits in group 1 (n:13) received 1 mg (0.1 mL) of intravitreal dexamethasone alcohol via pars plana injection, in group 2 (n:13) they received 1.25 mg (0.05 mL) of intravitreal bevacizumab (Altuzan: Genentech, İnc. South San Francisco, CA) via pars plana injection and those in group 3 (Control groups, n:4) the rabbits received 0.05 mL of intravitreal physiological saline solution (%0,9) in both eyes. All eyes were ophthalmologically examined on the 1st, 3rd, 7th, 14th and 28th days following the injury and the clinical findings were scored. On the day 28, the eyes were enucleated, evaluated and scored macroscopically, histopathologically and scanning electron microscopically.Results: The median clinical score on the 14th and 28th days and the median macroscopic score of the dexamethasone group was significantly better than that of control group (p=0.004 and p=0.018). Dexamethasone group was also better than that of bevacizumab group but the differences did not reach statistical significance. Retinal detachment rate was 8.3% (n:1, tractional), 16.6% (n:2, 1 tractional and 1 rhegmatogenous) and 12.5% (n:1, tractional) in the dexamethasone group, bevacizumab group and control groups, respectively (p=0.476). More extensive fibrocelluler proliferations were observed in controls compared with dexamethasone and bevacizumab groups (p=0.538). But these differences did not reach the statistical significance. In scanning electron microscopy all groups showed fibreous stalk and collagen fibrils in vitreous were condanse.Conclusion: This study showed that intravitreal injection of both dexamethasone alcohol and bevacizumab may reduce the intraoular proliferation after an experimental posterior penetrating ocular injury in rabbits.Key Words: Penetrating posterior ocular injury, rabbit, dexamethasone alcohol, bevacizumab, retinal detachment 78

Amaç: Prematüre retinopatisi (PR) nedeniyle takip edilen hastaların birinci yıl kontrollerindeki göz bulgularını değerlendirmekGereç ve Yöntem: Ağustos 2010 ile Ağustos 2013 tarihleri arasında Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı Polikliniğine bir yaş kontrolüne gelen gestasyonel yaşı 32 hafta ve altında olan veya doğum ağırlığı 1500 gram ve altında doğan toplam 70 bebek çalışmaya dahil edildi. Hastalar lazer fotokoagülasyon yapılanlar (n=27) ve yapılmayanlar (n=43) olmak üzere iki gruba ayrıldı. İki grup arasında risk faktörleri, şaşılık insidansı, sferik ekivalan (SE) değerleri, F-VEP testi sonuçları açısından farklılıklar değerlendirildi.Bulgular: Lazer yapılan ve yapılmayan iki grup arasında cinsiyet, F-VEP test sonuçları bakımından istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı (p>0.05). Gestasyonel yaş, doğum ağırlığı, sistemik risk faktörleri, hastaların takiplerinde görülen PR evresi, ezotropya ya da ekzotropya bulunması, SE değerleri yönlerinden iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark tespit edildi (p0.05). Gestational age, birth weight, systemic risk factors, ROP stage of patients during the follow up, presence of esotropia or exotropia, SE values were found to be statistically significant between the two groups (p

Amaç: Yırtıklı retina dekolmanı tedavisinde skleral çökertme (SÇ), pars plana vitrektomi (PPV) ve pnömotik retinopeksi (PR) cerrahilerinin sonuçlarını karşılaştırmayı planladık.Gereç ve Yöntem: Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Kliniği Retina Biriminde Nisan 2006-Nisan 2010 tarihleri arasında regmatojen retina dekolmanı tanısı ile cerrahi tedavi yapılan olgular (101 olgu) çalışmaya dahil edildi. Olgular retrospektif olarak incelendi. Cerrahi operasyonun tekniğine göre; SÇ, PPV ve PR uygulanan olgular 3 gruba ayrıldı. Gruplar anatomik ve fonksiyonel başarı ile görülen komplikasyonlar açısından değerlendirildi.Bulgular: Ameliyat tarihinde olguların yaş ortalamaları SÇ grubundaki 51 hastada 51,1±18,2, PPV grubundaki 36 hastada 49,8±20,0, PR grubundaki 14 hastada ise 55,6±13,2 idi. Retina dekolmanı olguları ilişkili faktörlerine göre incelendiğinde miyopinin % 24,8, psödofakinin % 38,7, afakinin %4, travmanın % 12,7 oranında eşlik ettiği saptandı. Cerrahi öncesi en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri ortalamaları SÇ grubunda 1,90±0,77, PPV grubunda 2,25±0,58, PR grubunda ise 1,30±0,89 idi. Olguların dekolman süreleri bir gün ile bir yıl arasında değişmekteydi. Anatomik başarı oranları birinci cerrahi sonunda SÇ grubunda %52,9, PPV grubunda %80,6, PR grubunda ise %28,6 idi. Tekrarlayan cerrahiler sonunda anatomik başarı oranları SÇ grubunda %88,2, PPV grubunda %91,7, PR grubunda ise %92,9 idi. Fonksiyonel başarı oranları birinci cerrahiler sonunda SÇ grubunda %47,1, PPV grubunda %58,3, PR grubunda ise %28,6 idi. Tekrarlayan cerrahiler sonunda fonksiyonel başarı oranları SÇ grubunda %76,5, PPV grubunda %72,2, PR grubunda ise %57,1 idi. Olguların ameliyat sonrası takip süreleri değerlendirildiğinde SÇ grubunda 16,6 ± 14,3 ay, PPV grubunda 10,1 ± 7,5 ay, PR grubunda ise 11,7 ± 10,8 ay ortalama takip süreleri mevcut idi. Gruplardaki komplikasyon oranlarına bakıldığında SÇ ve PR gruplarında sırasıyla %47,1 ve %71,4 ile en sık görülen komplikasyon nüks RD iken, PPV grubunda %52,6 ile en sık görülen komplikasyon katarakt idi.Sonuç: Yırtıklı retina dekolmanı tedavisinde uygun cerrahi girişimin ve materyalin seçilip dikkatli bir biçimde operasyonun yapılması durumlarında yüz güldürücü sonuçlar alınabileceğini düşünmekteyiz.Anahtar Kelimeler: Pars plana vitrektomi, Pnömotik retinopeksi, Skleral Çökertme, Yırtıklı retina dekolmanı Purpose: We aimed to compare the results of scleral buckling (SB), pars plana vitrectomy (PPV) and pneumatic retinopexy (PR) surgeries for the treatment of rhegmatogenous retinal detachment .Material and Methods: This study included cases (101 cases) who received surgical treatment because of primary rhegmatogenous retinal detachment in Erciyes University, Faculty of Medicine, Ophthalmology Department between April 2006 and April 2010. The cases were evaluated retrospectively and divided into three groups as SB, PPV and PR according to surgery techniques. The groups were evaluated for anatomical and functional success and encountered complications.Results: The mean age of the patients at the time of surgery was 51,1±18,2 in SB group, 49,8±20,0 in PPV group and 55,6±13,2 in PR group. When the cases were evaluated according to their related factors it was found that the ratio of myopia was 24,8 %, pseudophakia was 38,7 %, aphakia was 4 %, trauma was 12,7 % as an accompaning factor. The mean best corrected visual acuity (BCVA) before surgery was 1,9±0,77 in SB group, 2,25±0,58 in PPV group and 1,3±0,89 in PR group. The duration of the detachment in cases variated between a day and a year. Anatomic success rates after first surgeries were 52,9 % in SB, 80,6% in PPV, 28,6 % in PR group. Anatomic success rates after recurrent surgeries were 88.2 % in SB, 91.7 % in PPV, 92,9 % in PR group. Functional success rates after first surgeries were 47,1 % in SB, 58,3 % in PPV, 28,6 in PR group. Functional success rates after recurrent surgeries were 76,5 % in SB, 72,2 % in PPV, 57.1 % in PR group. Postoperative follow-up time was 16,6±14,3 months in SB group, 10,1±7,5 months in PPV group, and 11,7±10,8 in PR group. When we evaluate the frequency of complications, recurrence of retinal detachment was the most frequent complication in SB and PR groups with the rates of 47,1 and 71,4 respectively, the most frequent complication in PPV group was cataract with the rate of 52,6 %.Conclusion: In our opinion best results may be obtained when the appropriate surgical method was performed carefully with the use of appropriate material for the treatment of rhegmatogenous retinal detachmentKey Words: Pars plana vitrectomy, Pneumatic retinopexy, Scleral buckling, Rhegmatogenous retinal detachment. 80

Amaç: Diabetik retinopatili olgularda tedavi amaçlı uygulanan argon lazer fotokoagulasyon (FK) tedavisi sonrasında elektrofizyolojik testlerde meydana gelen değişiklikleri saptamak.Gereç ve Yöntem: Panretinal FK yapılan diabetik retinopatili 21 olgunun 42 gözü çalışmaya alındı. Tüm olgulardan FK öncesi ve FK tamamlandıktan bir ay sonra elektroretinografi (ERG), Patern elektroretinografi (PERG) ve görsel uyarılmış potansiyel (VER) kayıtları alınarak karşılaştırıldı.Bulgular: FK öncesi ve sonrasında sağ gözden elde edilen ERG sonuçları karşılaştırıldığında, rod yanıtı b dalgasının amplitüdündeki, maksimal kombine yanıt b dalgası amplitüdündeki ve kon yanıtı b dalgası amplitüdündeki azalmanın istatistiksel olarak anlamlı olduğu tespit edildi (p0.05). FK öncesinde ve sonrasında sağ ve sol gözden elde edilen flaş VER (FVER) ve patern VER (PVER) testlerinin verileri karşılaştırıldığında P100 dalgasının amplitüd ve latanslarında istatistiksel olarak anlamlı fark olmadığı görüldü (p> 0.05). FK öncesinde ve sonrasında sağ ve sol gözden elde edilen PERG testlerinin verileri karşılaştırıldığında sadece sol gözde N95 dalga amplitüdünde istatistiksel olarak anlamlı azalma olduğu saptandı (p 0.05).Sonuç: FK sonrasında ERG' de hem skotopik hem fotopik yanıtlarda istatistiksel olarak anlamlı amplitüd azalmaları olduğu görüldü. VER ve PERG testlerinde belirgin değişiklik görülmedi. Bu sonuçlar FK tedavisinin fotoreseptör hücre fonksiyonunda bozulmaya yol açtığını gösterir. Santral retina ve ganglion hücre fonksiyonuna olumsuz etki söz konusu değildir. Purpose : To evaluate the changes in electrophysiological tests in patients with diabetic retinopathy after argon laser photocoagulation treatmentMaterials and Methods : The study included 42 eyes of 21 patient with diabetic retinopathy who received panretinal argon laser photocoagulation. The ERG, PERG and VER responses of all patient were compared before and one month after treatment.Results : When we compared the responses of the both eyes, it was found that the b waves amplitudes of rods responses, maximal combined responses and cones responses were significantly reduced after laser photocoagulation (p0.05). When we compared the amplitudes and latencies of P100 waves of FVER and PVER, we found no significance between the values before and after laser treatment in both eyes (p>0.05). When we evaluated the values of PERG it was found that the amplitudes of N95 were sinificantly lower in the left eyes of the patients after treatment (p0.05).Conclusion: The amplitudes of scotopic and photopic ERG responses were significantly lower after treatment. No significantly differences were found in VER and PERG tests. The results of this study show that photocoagulation treatment may cause disturbances in the function of photoreceptors. There were no negative effect on the functions of the central retina and ganglion cell layer. 65