Search

Amaç: Legg-Calvé-Perthes Hastalığı (LCPH) çocukluk çağında kronik kalça ağrısının en önemli nedenlerinden birisidir. Sıklıkla gözlenen ön kalça ve bacak ağrısı ve kas güçsüzlüğü, LCPH olan çocuklarda aktivite kısıtlılığı, yürüme bozuklukları ve fonksiyon kaybına neden olmaktadır. Araştırmamızın amacı güncel fizyoterapi tekniklerinden biri olan kinezyolojik bantlamanın LCPH'de ağrı, kas gücü, denge ve fonksiyonellik üzerine anlık etkilerinin incelenmesidir.Çalışma Dizaynı: Randomize Kontrollü Klinik ÇalışmaMetot: 6-15 yaşlarında (9,40±2,31), 27si erkek toplam 30 olgu randomize olarak iki gruba ayrıldı. 1. Gruba Kinezyo bant uygulaması (KT), 2. Gruba Plasebo bant uygulaması (PKT) yapıldı. Ağrı Vizüel Analog Skala (VAS) ile, eklem hareket açıklığı gonyometrik ölçüm ile, kas gücü Hand Held Dinamometre (HHD) ile, denge Tek Ayak Üstünde Durma Testi (TAÜDT) ve Tandem Yürüme Testi (TYT) ile, fonksiyonel performans 10 metre yürüme testi süresi (10 MYT), 10 basamak çıkma inme testi süresi (10 BÇİT) ile ve algılanan yorgunluk düzeyi Modifiye Borg Skalası ile bant uygulaması öncesinde ve uygulamadan yarım saat sonrasında değerlendirildi.Sonuçlar: Uygulama sonrasında her iki grupta ağrı, kas gücü, TYT ve 10 MYT değerlerinde anlamlı değişim gözlendi (p0,05). TAÜDT ve Modifiye Borg Skalasındaki değişimler iki grup için de anlamlı değildi (p>0,05). Çalışma ve kontrol grupları arasında bu ölçümlerin hiçbirinde anlamlı fark bulunmadı (p>0,05).Sonuç olarak kinezyolojik bantlama uygulamasının LCP Hastalarında ağrı, kas gücü, denge ve fonksiyonel performans parametrelerinde anlık pozitif değişim gösterebileceği görülmüştür. Bu artışın kinezyolojik bandın plasebo etkisinden kaynaklandığını, kinezyolojik bantlamanın tedaviye yardımcı olabileceğini düşünmekteyiz.Anahtar Kelimeler: Legg-Calvé-Perthes-Hastalığı, Perthes, Kinezyolojik bantlama, Bantlama, Fizyoterapi Objectives: Legg-Calvé-Perthes Disease (LCPD) is one of the most important cause of chronic hip pain of the childhood. Muscle weakness, anterior hip and knee pain are common symptoms which cause activity limitation, gait disorder, and loss of function in LCPD. To determine the immediate effects of Kinesio Taping, applied to the gluteal region, on pain, muscle weakness, balance and functional performance in individuals with LCPD. Design: Randomized-controlled Clinical TrialMethod: Thirty patients (9,40±2,31, 6-15 years, 27 male, 3 female) were randomly assigned to 1 of 2 groups: the experimental group received Kinesio Taping and the placebo group received a sham Kinesio Taping. The patients' pain by The Visual Analog Scale (VAS), range of motion by goniometer, muscle strength by Hand Held Dynamometer (HHD), balance by One Leg Stance Test (OLST) and Tandem Walk Test (TWT), functional performance by 10 meters walking test duration (10 MWT), 10 steps climbing test duration (10 SCT), the Perceived Exertion by the Modified Borg Scale were evaluated before and after 30 minutes from the application.Results: After the application, both of the groups had significant change on pain, muscle strength, TWT, and 10 MWT (p0,05). The changes of 10 MWT and Modified Borg Scale weren't significant in both groups (p>0,05). In the between groups assessments we didn't find any significantly difference for these scores after application of KT (p>0,05).In conclusion, KT application can show immediate positive change on pain, muscle weakness, balance and functional performance in patients with LCPD. We think that this positive change derive from placebo effect of kinesiology tape, it can help for the physiotherapy of LCPD. Key Words: Legg-Calvé-Perthes-Disease, Perthes, Kinesiotape, Taping, Physiotherapy 71

Çalışmamızda, spastik diparezili ve hemiparezili çocuklarda AFO?nun topuk temasını sağlamada ve erken topuk kalkışını önlemede tek başına yetersiz kaldığı durumda, ayak bileği dorsifleksiyonuna yardımcı olan kinezyolojik bant (KT) uygulamasının etkinliğininin araştırılması amaçlanmıştır. SP tanılı 25 olgu (20 hemiparezi, 5 diparezi) ile gerçekleştirilen çalışmaya bağımsız yürüyebilen ve en az 6 aydır AFO kullanan olgular dahil edilmiştir. Olguların ayakkabı ile, AFO ile ve AFO ve KT?nin birlikte kullanıldığı durumda (AFO+KT ile) yürüyüşleri VBGYA ile değerlendirilmiştir. Değerlendirme sırasında AFO ve ayakkabının topuk kısmına her topuk temasında ışığı yanan bir basınç algılayıcı yerleştirilmiş, topuğun yere teması, ilk-temas, yüklenme ve basma-ortası fazlarında ışığın yanıp yanmadığı gözlenerek değerlendirilmiştir. Veriler SPSS 21.0 paket programı ile analiz edilmiştir. Uygulanan yöntemlerin ve fazların birbirleri ile ilişkileri 2?li ve 3?lü karşılaştırmalar yapılarak araştırılmıştır. İstatistiksel analizlerde, 3?lü karşılaştırmalar Ki-Kare bağımsızlık testi ve 2?li karşılaştırmalar bağımlı örneklem Ki-Kare testi olan Mc Nemar testi kullanılmıştır. p< 0,05 anlamlılık düzeyi olarak kabul edilmiş ve analizler sonucunda AFO ve AFO+KT ile yürüyüş, sağlanan topuk teması açısından karşılaştırıldığında inceleme yapılan üç fazda da AFO+KT ile anlamlı olarak daha sık topuk teması sağlandığı gözlenmiştir (p

Amaç: GBS tüm yaşlarda görülebilen akut inflamatuvar bir polinöropatidir. Semptomlar genellikle alt ekstremitelerden başlayarak yukarı doğru ilerler. Simetrik kas güçsüzlüğü ve derin tendon reflekslerinin kaybı ile karakterizedir. Solunum yetmezliği nedeniyle bazen ölümcül olabilmektedir. Tanı, klinik ve laboratuvar testlerle konur. Tedavide İVİG ve Plazma Değişimi kullanılır. Rehabilitasyonun tam düzelmede önemi büyüktür. Bu çalışmada kliniğimize başvuran ve GBS tanısı almış vakaların değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntemler: Kliniğimize 2005-2011 yılları arasında başvuran ve GBS tanısı alan 40 hastanın klinik ve laboratuvar özellikleri, tedavileri, rehabilitasyon ve iyileşme süreçleri retrospektif olarak değerlendirildi.Bulgular: Yaş ortalaması 5.4 ± 3 yıl, dağılımı 1-12.5 yıl olan vakaların 20'si (%50) kız, 20'si (%50) erkekti. Tüm vakalarda kas güçsüzlüğü ve refleks kaybı vardı. Öyküde 32 (%80) vakada GBS öncesi enfeksiyon görüldü. Bunlardan 21 (%52.5)'inde ÜSYE, 11 (%27.5)'inde AGE vardı. Otuzdokuz (%97.5) vakada GBS lehine EMG bulgusu saptandı. Ondört (%35) vaka AMAN, 5 (%12.5) vaka AMSAN, 20 (%50) vaka AIDP alt tipinde GBS ile uyumluydu. Semptomların en fazla olduğu gün ortalama 2.1 ± 1.6 gün (dağılım 1-7 gün) olarak izlendi. Solunum sıkıntısı 8 (%20) vakada izlenirken bunlardan 5 (%12.5)'inin entübe edilmiş olduğu gözlendi. Hastalara İVİG, Plazma Değişimi ya da kombine tedavi uygulandı. Tedavi sonrası iyileşmenin başlangıcı ortalama 8.8 ± 5.7 gün (dağılım 3-30 gün), hastanede yatış süresi ortalama 15 ± 12.5 gün (dağılım 4-75 gün) bulundu. Tüm hastalara yatışlarının ilk haftasında fizik tedavi başlandığı görüldü. Destekli yürüme zamanının ortalama 2 ± 1.7 ay (dağılım 0.5-7 ay), desteksiz yürüme zamanının ortalama 3.7 ± 2.9 ay (dağılım 1-36 ay) olduğu saptandı. Vakaların 33'ünde (%82.5) ortalama 7.4 ± 6.3 ayda tam düzelme gözlenmişken 7 (%17.5) vakada sekel kaldığı gözlendi.Sonuç: GBS tedavi edilebilir bir hastalıktır. Gelişmiş tedavi yöntemleri ile hastalarda tam bir iyileşme görülebilmektedir. En önemli ölüm sebebi solunum yetmezliği ve otonom tutuluma bağlı ciddi aritmilerdir. İlerleyici bir kliniği olması nedeniyle erken tanı ve tedavi prognozu olumlu etkilemektedir.Anahtar kelimeler: Guillain?Barré Sendromu, polinöropati, AIDP, AMAN, AMSAN. Aim: GBS is an acute inflammatory polyneuropathy that can be seen at all ages. Commonly symptoms originate in the lower extremities and progress to upward. The disease characterizes by symmetrical muscle weakness and loss of deep tendon reflexes. Sometimes it becomes fatal due to respiratory failure. Diagnose can be made after clinical and laboratory tests. IVIG and plasma exchange are used in the treatment. Rehabilitation is greatly important for full recovery. This study aims to evaluate the cases which have been diagnosed GBS after the admission.Methods: The clinic and laboratory features, treatment, rehabilitation and recovery period of 40 patients were evaluated retrospectively who referred to our clinic between the date 2005 and 2011 and diagnosed GBS.Results: The mean age was 5.4 ± 3.0 years, range between 1-12.5 years. 20 cases (50%) were female and 20 cases (50%) were male. Muscle weakness and loss of reflexes were present in all cases. The presence of infection was detected in 32 (80%) cases before the development of GBS. 21 (52.5%) cases were URI, 11 (27.5%) cases were AGE. 39 (97.5%) patients had signs in favor of GBS in EMG. 14(35%) of these cases were concordant with AMAN, 5 (% 12.5) of them with AMSAN and 20(50%) of them with AIDP. Symptoms occurred meanly 2.1 ± 1.6 days (range, 1-7 days). Meanwhile 8 (%20) cases had respiratory distress and 5 (%12.5) of them were intubated. IVIG, plasma exchange or combined treatment were administered. The onset of the recovering time started at 8.8 ± 5.7 days (range 3-30 days) and the hospitalization period was 15 ± 12.5 days (4-75 days). Physiotherapy was started for all patients in the first week of the hospitalization. The time of walking with support was 2 ± 1.7 month (range 0.5-7 months); mean independent walking duration was 3.7 ± 2.9 months (range 1-36 months). Full recovery was observed in 33 (%82.5) cases at 7.4± 6.3 months, while 7 (%17.5) cases remained with sequelae.Conclusions: GBS is a treatable disease. Full recovery can be seen at patients with advanced treatment methods. The most important cause of death is respiratory failure and serious arrhythmias due to autonomic involvement. Because of a progressive clinical course, early diagnosis and treatment affects prognosis.Key Words: Guillain?Barré Syndrome, polyneuropathy, AIDP, AMAN, AMSAN. 62

Epilepsi ve onun tedavisinin endokrin sistem üzerine olan etkileri pek çok çalışmacının ilgisini çekmektedir. Çalışmalarda antiepileptik ilaçların hipotalamo-hipofizer ve gonadal aks üzerine etki ettiği bildirilmektedir. Bu çalışma ile antiepileptik ilaçların tiroid ve adrenal fonksiyonlar üzerine etkisinin araştırılması amaçlanmıştır.Bu çalışmada yaşları 3 ay ile14 yaş arasında değişen, fenobarbital (FB), valproik asit (VPA), karbamazepin (KBZ), okskarbazepin (OKZ), topiramat (TPM) ve levelirasetam (LEV) kullanan, 47'si kız ve 59'u erkek toplam 106 epilepsi tanılı çocuk hasta alındı. Bu hastaların klinik ve hormonal verileri retrospektif olarak dosya kayıtlarından elde edildi. Başvuru sırasındaki klinik bulguları yanında, görüntüleme ve EEG bulguları değerlendirilmeye alındı. Başvuru ve izlem sırasında 3,6 ve 9. aylardaki serbest tiroksin(sT4), tiroid situmulan hormon(TSH) ve kortizol düzeyleri tiroid ve adrenal fonksiyonları değerlendirmek için dosya kayıtlarından elde edildi. Klinik ve laboratuar bulguları ile karşılaştırmalar yapıldı.VPA dışındaki antiepileptikleri kullananlarda sT4, TSH, kortizol düzeyleri normal sınırlar içinde ve izlem sırasında da istatistiksel açıdan anlamlı bir değişim gözlenmedi. Buna karşın 9. aydaki izlemde VPA kullananlarda istatistiksel anlamlı TSH yüksekliği bulunmuştur(p=0,007). Ayrıca antiepileptik ilaçların kullanımı serum kortizol düzeyini etkilememiştir. Hastaların elektroensefalografi(EEG) bulguları ile tiroid hormon düzeyleri karşılaştırıldığında EEG'de ağır bozukluğu olan grupta tiroid disfonksiyonu anlamlı olarak sık bulunmuştur(p=0,041). Magnetik rezonans(MR) bulguları ile tiroid hormon düzeyleri karşılaştırıldığında patolojik görüntüleme bulguları olan hastalarda tiroid hormon bozukluğu görülme sıklığı artış göstermemiştir.Çalışmamızda VPA dışındaki antiepileptiklerin kullanımının 9 ay gibi kısa bir dönemde tiroid hormon bozukluğu oluşturmadığı gösterilmiştir. İzlem süresinin uzaması ile fonksiyon bozukluğu ortaya çıkma olasılığının artabileceğini düşünmekteyiz.Çalışmamızın sonuçları ışıgında; antiepileptik ilaç kullanan hastalarda oluşabilecek tiroid disfonksiyonu olasılığına yönelik tiroid hormon düzeyleri özellikle VPA kullanalarda düzenli olarak takip edilmelidir. Ayrıca EEG'de ağır bozukluğu olanlar daha yakından izlenmelidir.Anahtar kelimeler: Epilepsi, antiepileptikler, tiroid hormonları, kortizol. Many researchers are interested in epilepsy and its effects on endocrine system. In some studies, it has been shown that antiepileptic drugs had an effect on hypothalamo-hypophysial and gonadal axis. We aimed to investigate the effects of anti-epileptic drugs on thyroid and adrenal functions in our study.106 children of 47 girls and 59 boys whose ages differed between 3 months and 14 years, taking phenobarbital (PB), valproic acid (VPA), carbamezepin (CBZ), topiramate(TPM) and levericetam (LEV) for epilepsy diagnosis were included in our study. The clinical and hormonal data of these children were collected retrospectively in their hospital file records.Clinical evidence at the time of hospital admissions, imaging and EEG findings were also investigated. During admission and 3, 6 and 9 month follow-up periods, the results of free thyroxin (fT4), thyroid stimulating hormone (TSH) and cortisol levels were collected from the hospital records to evaluate the thyroid and adrenal functions. Clinical and laboratory results were compared.There has been no significant correlation in those taking anti-epileptic drugs except VPA with normal FT4 and cortisol levels. Elevated TSH levels of children taking VPA were statistically significant (p:0,0007) at the time of the 9th month's follow-up. On the other hand, anti-epileptic drug usage had no effects on cortisol levels. When the results of EEG and the thyroid hormon levels compared, there was a significantly increased correlation between serious EEG findings and thyroid disfunction(p:0,041).It was shown no increased correlation between pathological findings of magnetic resonans imaging(MR) and thyroid disfunction.Our study showed that anti-epileptic drugs except VPA didn?t cause any thyroid disfunction in a short time around 9 months. We think existance of thyroid disfunction is probably higher as the follow-up period is expanded.According to our study, thyroid hormone levels should be measured regularly to prevent thyroid disfunction in patients using anti-epileptic drugs, especially in those taking VPA. On the other hand, epileptic patients with severe EEG findings should be followed up frequently.Key words: Epilepsy, anti-epileptics, thyroid hormones, cortisol. 67

Oromotor problemler, Serebral Palsi'li (SP) çocuklarda görülen önemli sorunlar arasında yer alır. Salya akması, emme, yutma ve çiğneme sorunları, konuşmada gecikme sık görülür. Çalışmamızda SP'li çocuklardaki oromotor disfonksiyonlara yönelik uygulanan tedavi yöntemlerinden biri olan oromotor eğitim kullanıldı, SP'li çocuklarda oromotor eğitimin günlük yaşam aktivitelerine etkisinin araştırılması amaçlandı.Çalışmaya, Mart 2007 ? Mayıs 2008 tarihleri arasında İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları ABD Çocuk Nörolojisi BD Polikliniği'nde izlenen SP tanılı, oromotor sorunu olan, yaşları 12-42 ay arasında değişen, 80 olgu alındı, 40 olgu eğitim grubunu, 40 olgu kontrol grubunu oluşturdu. Eğitim grubuna 1 seans değerlendirmenin ardından 6 ay boyunca, haftada 1 gün, 1 saat fizyoterapist tarafından oromotor eğitim verildi, kontrol grubuna sadece başlangıçta önerilerde bulunuldu. Altı ay ara ile olgu gruplarının; yutma, öğürme, asimetrik tonik ense refleksi, oromotor, yutma sorunları, dil, çene, ağız fonksiyonları, salya akma şiddeti, yutma değerlendirmesi, yemeklerin kıvamı, Multidisipliner Beslenme Profili Alt Ölçeği Fonksiyonel Beslenme Değerlendirilme Skalası ve Bayley İnfant Gelişim Skalası?II (BSID-II) değerlendirildi. Kategorik değişkenlerin karşılaştırılmasında Ki-kare veya Fisher testleri kullanıldı, nicel değişkenler ise örnek sayısına ve varyansa bağlı olarak Student's T-test veya Mann-Whitney U testi ile karşılaştırıldı.Eğitim ve kontrol gruplarının çiğneme, yutma, salya akması, bağımsız beslenme, beslenme sorunları, yutmada gecikme, aspirasyon, tıkanma, dil, ağız fonksiyonları, çene stabilizasyonu, yenilebilen yemeğin kıvamı, salya akma şiddeti, yutma, Multidisipliner Beslenme Profili Alt Ölçeği Fonksiyonel Feslenme Değerlendirme Skalası ve BSID-II değişkenleri 6 ay sonunda karşılaştırıldığında, eğitim grubunda olumlu yönde istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmuştur. Sonuçlar, SP'li çocuklarda oromotor eğitimin yararlı olduğunu düşündürmektedir. Oromotor impairments are the most common problem in children with cerebral palsy (CP). Drooling, sucking, swallowing and chewing problems and speech delays are frequently observed. The aim of our study is assess the efficiency of oromotor treatment which was used for treating oromotor dysfunctions, in daily living activities of children with CP.Eighty subjects; 40 treatment, 40 control groups division aged between 12-42 months that are following in Department of Basic Pediatric Sciences, Developmental Neurology Divison Outpatient Clinic with the diagnose of CP including oromotor dysfunction, were participated in our study between March 2007 ? May 2008. After 1 session of assessment, oromotor treatment were performed by physical therapist for 6 months, 1 day per week, 1 hour for the training group, advices alone with no treatment were to the control group. Swallowing, gag, asymetric tonic neck reflexes, oromotor, swallowing problems, tongue, jaw and mouth functions, salivary flow, swallowing assessment, texture of food, Functional Feeding Assessment Subscale of the Multidisciplinary Feeding Profile and Bayley Scales of Infant Development-II (BSID-II) were assessed by 6 months intervals. Chi-Square and Fisher Exact Tests were performed to detect out categoric variances. Quantitive variables were compared according to sample size and variance by using Student T-Test and Mann Whitney U Test.At the end of 6 months, when the chewing, swallowing, self feeding, feeding problems, swallowing delay, aspiration, choking, tongue, mouth, jaw stabilization, texture of food, salivary flow severity, swallowing, Functional Feeding Assessment Subscale of the Multidisciplinary Feeding Profile and BSID-II variables are compared between treatment and control groups. There is statistically significant difference between the treatment group and the control groups. Results demonstrated that oromotor treatment is beneficial at children with CP. 126

İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı, Çocuk Nörolojisi Bilim Dalı Polikliniği'nde Eylül 2003 - Mayıs 2004 tarihleri arasında yürütülen bu çalışma; spastik parezili (SP) çocukların ve SP'li çocuğa sahip anne-babalannın sosyodemografik özelliklerinin anne-baba tutum ve davranışlarına olan etkilerini incelemek amacıyla planlandı. Çalışmaya yaşları 1-6 arasında değişen, tedavisi süren, tedaviye yeni başlanacak olan 50'şer SP'li olgunun annesi ile epilepsisi, nörolojik özürü, kronik hastalığı olmayan 50 sağlam çocuğun annesi alındı. Her üç grubun nitel sosyodemografik özellikleri `ki-kare` testi ile karşılaştırıldı. Anne - baba tutumlarına ait verilerin karşılaştırılmasında `Mann- Whitney U Testi` kullanıldı. İstatistikler SPSS 10.0 ile Windows ortamında yapıldı. Çalışmamızın sonuçlarına göre; her iki SP grubunda da `aşırı koruyuculuk` boyutunun annelerde farklı olmadığı görüldü. `Aşırı koruyuculuk` boyutunun dışında `eşitlik-paylaşma`, `ev kadınlığını reddetme`, eş geçimsizliği` ve `baskı-disiplin` boyutları iki grupta karşılaştırıldığında aynı şekilde anlamlı bir fark bulunmadı. SP gruplarında çalışan anne düzeyinin düşük olma sebebinin eğitim düzeyleri ile paralel olarak, annelerin çocukları ile daha fazla ilgilenebilmek amacıyla çalışmadıklarını düşündürmektedir. Annelerin evde olmaktan ve ev işlerinden mutlu olmaması ve çocuklarına zarar vermekten korkması ile çocuktaki kronik hastalık ile koruyuculuk arasında doğru orantılı bir ilişki olduğu düşünülmektedir. Sonuçlarımız, tanı ve tedavide SP'li çocukların motor faaliyetlerine yoğunlaşırken, eşlik eden duygusal ve davranışsal sorunların çoğunlukla ikinci planda kaldığını düşündürmekte, ailenin ve çocukların hastalığa birlikte uyumlarının sağlanmasında ve anne-babaların çocuklarına karşı tutum ve davranışlarının yönlendirilmesinde psikolojik danışmanlık hizmetinin gerekliliğini ve önemini vurgulamaktadır. 37 SUMMARY The title of this study is `Parental Attitudes of the Children with Cerebral Palsy`. It was held in Istanbul University, Istanbul Faculty of Medicine, Department of Pediatrics, Division of Child Neurology between September 2003 and May 2004. The purpose of the study is to determine the effects of the children with the CP and their parents socio-demographic factors on the parents behavior and attitudes. We studied 50 spastic children's mother whose treatments have been continued, 50 spastic children's mother whose treatments will be started and 50 healty children's mother. Both of the children's ages were changed between 1-6. Each of these three group's socio-demographic factors were compared with the `Chi Square Test`. `Mann-Whitney U Test` was used at the comparison of the data for parental child rearing attitudes. The Statistical Package of Social Sciences was used for the statistical analysis. The results of the study point out that at two CP groups there were no difference between parental child rearing attitudes for all dimensions of the PARI. Our results suggested that the behavioral and emotional problems of the children with cerebral palsy are mostly neglected while the attention is focused on the physical movement. The families may need psychological counselling in their child rearing attitudes, and the medical program should include a psychological dimension for the adjustment of the child to the illness. 38 52

ÖZET İstanbul Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı, Çocuk Nörolojisi Bilim Dalı polikliniğinde Mayıs 2002 - Mayıs 2003 tarihleri arasında yürütülen bu çalışmanın amacı; riskli yenidoğanlarda nöromotor gelişimi BSID- II, AIMS ve MCMTT ile değerlendirerek, testler arasındaki ilişki ve uyumu belirlemek ve en uygun olan testi rutin kullanıma sokmaktı. Çalışmaya yaşamı etkileyecek düzeyde görme ve işitme kusuru olmayan, Kliegman kriterlerine (32) göre riskli yenidoğan olarak izlenen 0-6 ay arasındaki 109 bebek alındı. Çalışmaya alınan her olguya BSID-II, AIMS, MCMTT uygulandı. BSID-II motor skalasının saf skorları ile AIMS toplam skorları pearson's bağıntı katsayısı (r) ile karşılaştırıldı. BSID-II ile AIMS, BSID-II ile MCMTT ve AlMSile MCMTT arasındaki uyum ise Kohen'in kappa ölçümü ile karşılaştırıldı, istatistikler SPSS 10.0 ile Windows ortamında yapıldı. BSID-II'nin motor skalasının saf skoru ile AIMS toplam skoru arasında çok yüksek derecede korelasyon olduğu görüldü (r=0,92). Test sonuçlarının uyumu karşılaştırıldığında ise; BSID-II ile AIMS arasında iyi (k=0,35), BSID-II ile MCMTT arasında zayıf (k=0,11) ve AIMS ile MCMTT arasında orta derecede (k=0,16) uyum olduğu saptandı. Çalışmamızın sonucunda BSID-II testinin riskli bebeklerin nöromotor gelişimi hakkında daha ayrıntılı bilgi verdiği için seçilmiş olgularda kullanılabileceğini ancak test süresinin uzun olması nedeniyle rutin olarak kullanımının zor olduğunu, BSID-II ile iyi ilişki ve uyum gösteren AlMS'nin ise itemlerinin kolay ve uygulama süresinin kısa olması nedeniyle motor açıdan değerlendirilmesi istenen bebeklerde rutin muayene ile birlikte kullanılabileceğini düşünmekteyiz. 50 SUMMARY This study was conducted at istanbul Faculty of Medicine, Department of Paediatrics, Division of Child Neurology between May 2002-May 2003, and was undertaken to investigate neuromotor development of high risk infants by using Bayley scales of infant development-ll (BSID-II), Alberta infant motor scale (AIMS) and Milani - Comparetti motor development screening test (MCMTT). The aim of the study was to determine feasibility and correlation between these tests, and choose the best test for routine usage. Onehundred nine infants aged between 0-6 months without evident visual and auditory loss, diagnosed as high risk infant according to Kliegman's criteria were included to the study. BSID-II, AIMS, MCMTT were applied to all of the cases. Pearson's correlation coefficient ( r ) between the raw scores of BSID-II motor scale and the total scores AIMS was calculated. High degree statistical significance was found between these tests (r=0,92). Between BSID-II and AIMS, BSID-II and MCMTT, AIMS and MCMTT accordance was calculated by Kohen's kappa statistics. Accordance was well between BSDI-II and AIMS (k=0,35), mild between BSDI-II and MCMTT (k=0,11), and moderate between AIMS and MCMTT (k=0,16). Statistical analysis was done by using SPSS for Windows. In conclusion, we suggest that although BSDI-II gives detailed information on psychomotor development of infants, it is difficult to use in routine evaluation of high-risk infants because it requires long time. AIMS, which shows good correlation with BDSI-II is quick and easy to administer and may be used as a neuromotor screening test. 51 57

ÖZET Çalışma İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı, Çocuk Nörolojisi Bilim Dalı, Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Bölümü'nde Aralık 2000 - Mayıs 2002 tarihleri arasında yürütüldü. Çocuk Nörolojisi Polikliniğinde Kliegman kriterlerine göre `riskli yenidoğan` olarak tanımlanan 0 - 6 ay arası, 72'si erkek, 38'i kız olmak üzere toplam 110 olgu çalışma grubunu oluşturdu. Tedaviye başlama yaşları ortalama 2,62±1,64 ay (0,4-7 ay), tedavi süreleri ise ortalama 10,51±3,13 ay (6-17 ay) idi. Olgular randomize olarak iki gruba ayrıldı; 1. grup Vojta metodu, 2. grup NDT ile tedavi edildi. Olguların gelişimlerini değerlendirmek için Griffith gelişim skalası ve Milani-Comparetti motor tarama testi kullanıldı. Bu testler, olgular tedaviye alınmadan ve tedavi sonrası olmak üzere iki kez tekrarlandı. Tüm bebeklerin nörokinezyolojik muayene ve test sonuçlarına göre bulundukları gelişim basamakları belirlenerek tedavi programları çizildi. Randomize seçilen gruplar arasındaki fark olup olmadığını araştırmak için her iki grubun yaşları, tedavi süreleri, Griffith gelişim skalası ve Milani- Comparetti motor tarama testi ön değerlendirmeleri Mann-Whitney U testi ile karşılaştırıldı. Grupların tedaviden yararlanma düzeylerini görmek için Vojta ve NDT gruplarında ayrı ayrı tedavi öncesi ve tedavi sonrası Griffith gelişim skalası ve Milani-Comparetti motor tarama testi değerleri Wilcoxon testi ile karşılaştırıldı. Birinci ve ikinci gruplarda tedavi yöntemlerinin gelişim üzerine etkilerinin karşılaştırması ise yine Mann-Whitney U testi ile yapıldı. İstatistikler SPSS 10.0 for Windows ile gerçekleştirildi, p

ÖZET Çalışmaya, İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilimdalı, Çocuk Nörolojisi Bilimdalı polikliniğinde 1.12.2000 - 31.12.2001 tarihleri arasında SP tanısı konan 100 olgu alınmıştır. Vakaların 43'ü kız, 57'si erkektir, yaşları 18 - 96 ay arasında değişmektedir (ortalama 39,17 ± 21,09 ay). İzlem süresi en az 9 ay, en çok 19 aydır (ortalama 11,26 ± 2,90 ay). Olgular randomize olarak 2 gruba ayrılmıştır, Grup 1'e NDT, Grup 2'ye NDT+İUT uygulanmıştır. Olgulara tedaviye başlamadan önce ve sonra fonksiyonel bağımsızlık seviyelerini ölçmek için Weefim ve üst ekstremite becerilerini ölçmek için Quest testleri uygulanmıştır. Grupların yaşları, tedavi süreleri, tedavi öncesi Weefim ve Quest değerleri, tedaviye yanıtları ve iki grup arasındaki yanıt farkları Mann- Whitney U, Wilcoxon testleri ile istatistiksel olarak karşılaştırılmıştır. Grup 1 ve Grup 2 Weefim tedavi öncesi değerleri arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlıdır. Grup 1 ve Grup 2'nin tedavi öncesi Quest değerleri karşılaştırıldığında istatistiksel açıdan anlamlı fark bulunmamıştır. Grup 1 'in tedavi öncesi ve tedavi sonrası değerleri Weefim testi kendine bakım, algı alanları ve toplam puanları açısından karşılaştırıldığında istatistiksel açıdan anlamlı fark bulunmamış ve hareketlilik alanında istatistiksel açıdan anlamlı fark bulunmuştur. Grup 1'in tedavi öncesi ve sonrası arasında Quest değerlendirmesinde bütün alanlarında istatistiksel anlamlı fark saptanmıştır. Grup 2'nin tedavi öncesi ve sonrası değerlendirmeleri arasında Weefim testine göre bütün bölümlerde istatistiksel anlamlı fark bulunmuştur. Grup 2'in tedavi öncesi ve sonrası bütün alanlarda Quest değerlendirmesinde istatistiksel anlamlı fark saptanmıştır. Grup 1 ve Grup 2'nin Weefim testine göre tedaviye yanıt farkları karşılaştırıldığında bütün alanlarda ileri derecede anlamlı fark bulunmuştur. 55Grup 1 ve Grup 2'nin Quest'e göre tedaviye yanıt farkları karşılaştırıldığında bütün alanlarda ileri derecede anlamlı fark bulunmuştur. NDT uygulamasındaki hedef varolan bozukluğu iyileştirmek ve hareketin kalitesini arttırmaktır. İUT ise fonksiyonel aktiviteleri gerçekleştirmedeki problemler ve bu problemleri iyileştirmedeki detaylar üzerinde durur. NDT+IUT grubunda çocuğun rehabilitasyonunu farklı yönlerden ele alan 2 tedavi yaklaşımı birlikte uygulandığından tedavi sonuçlarının olumlu yönde etkilendiğini düşünmekteyiz. 56 SUMMARY This study was carried out in İstanbul Medical Faculty, Department of Pediatrics, Division of Child Neurology. The purpose of this study was to compare the effect of neurodevelopmental treatment (NDT) and occupational therapy (OT) in improving daily life activities and quality of upper extremity movement in children aged between 18 months and 8 years with cerebral palsy. In this study, 100 children with cerebral palsy were assessed before and after the treatment using the `Functional Independence Measure for Children` (Weefim) as a measure of self-care performance and `Quality of Upper Extremity Skills Test` (Quest). Children were randomly placed into NDT (n=49) or NDT+OT (n=51) group. Both groups underwent treatment between 9-19 months (mean = 11,26±2,90 months). Mann Whitney U test was used to compare the Quest scores and Weefim total scores of the two groups before treatment, and the responses of the two groups to the treatment. Wilcoxon tests were used to compare the Quest and Weefim total scores of each group before and after the treatment. The results were statistically significant for NDT and NDT+OT groups for Weefim scores before treatment. The results were not statistically significant for NDT and NDT+OT groups for Quest scores before treatment. In NDT group the results were not statistically significant for self-care, cognition and total scores of the Weefim test before and after the treatment. Mobility scores were better after treatment. In NDT group, the total Quest scores were significantly better after treatment period.. In NDT+OT group, the Weefim and Quest scores for all of the areas were significantly better after treatment period.. Analysis of the outcomes between two groups revealed significant differences in Weefim and Quest scores 57Goals for therapy using NDT were based on changing impairments and improving quality of movement. The most prevalent goals for OT focused on difficulties that disables children on achieving functional activities and the details for changing these difficulties into normal functional activities. The results of this study indicate that NDT in the presence of OT significantly improved functional independence of the children and quality of upper extremity movement. 58 85