A short overview of the history of academic geography since the 19th century shows that there has never been a unity of physical and human geography in the past, at least in the form that is strived for today to justify the relevance of geography in coping with the present problems faced by humanity. But the fact that the limits of positivism start to be recognized in physical geography opens a way to collaboration for addressing the pressing problems affecting our planet today. The paper ends with some examples of how such a collaboration might look like and advocates greater attention to a political chorological approach, concentrating on the diversity of regions in the world, by taking both their internal and external relationships in terms of power structures into account. Een kort overzicht van de geschiedenis van de academische geografie sinds de 19e eeuw leert dat er in het verleden nooit sprake is geweest van een eenheid tussen fysische en sociale geografie, althans niet in de vorm die vandaag wordt nagestreefd om de relevantie van de geografie te rechtvaardigen bij het aanpakken van de problemen waarmee de mensheid vandaag wordt geconfronteerd. Maar het feit dat men in de fysische geografie de grenzen van het positivisme begint te erkennen, opent de weg naar samenwerking om de dringende problemen aan te pakken waarmee onze planeet vandaag te kampen heeft. Het artikel eindigt met enkele voorbeelden van hoe zo’n samenwerking eruit zou kunnen zien en pleit voor meer aandacht voor een politiek-chorologische benadering, die zich concentreert op de diversiteit van streken in de wereld, door rekening te houden met zowel hun interne als externe relaties in termen van machtsstructuren. Un bref aperçu de l’histoire de la géographie académique depuis le XIXe siècle montre qu’il n’y a jamais eu d’unité entre la géographie physique et la géographie humaine dans le passé, du moins sous la forme nécessaire aujourd’hui pour justifier la pertinence de la géographie face aux problèmes actuels de l’humanité. Mais le fait que les limites du positivisme commencent à être reconnues en géographie physique ouvre une voie à la collaboration pour aborder les problèmes urgents qui affectent notre planète aujourd’hui. L’article se termine par quelques exemples de ce à quoi pourrait ressembler une telle collaboration et préconise d’accorder une plus grande attention à une approche chorologique politique, en se concentrant sur la diversité des régions dans le monde et en tenant compte de leurs relations internes et externes en termes de structures de pouvoir. Una breve rassegna della storia della geografia accademica a partire dal XIX secolo mostra che in passato non c’è mai stata un’unità tra geografia fisica e geografia umana, almeno nella forma oggi necessaria per giustificare l’attinenza della geografia ai problemi attuali dell’umanità. Tuttavia, il fatto che la geografia fisica stia cominciando a riconoscere i limiti del positivismo apre la strada alla collaborazione per affrontare le questioni urgenti che affliggono oggi il nostro pianeta.L’articolo si conclude con alcuni esempi di come potrebbe essere tale collaborazione e raccomanda di prestare maggiore attenzione a un approccio regionale politico, concentrandosi sulla diversità delle regioni nel mondo e tenendo conto delle loro interrelazioni, interne ed esterne, in termini di strutture di potere.