Search

Vaatchirurgen maken steeds meer gebruik van EVAR, een operatietechniek via de lies die kan worden ingezet bij patiënten met een gesprongen slagader in buik. De behandeling geeft uitstekende overlevingscijfers, maar is niet goedkoper dan een buikoperatie. Dat concludeert Marten Kapma in een onderzoek naar de kosteneffectiviteit van deze twee verschillende operatietechnieken. Mensen met een uitpuiling van de slagader in de buik lopen het risico dat deze verzwakte plek knapt, met een levensgevaarlijke interne bloeding tot gevolg. Van de patiënten die het ziekenhuis op tijd bereiken, overlijdt bijna de helft alsnog. Daarom is het van groot belang om de behandelmethoden te verbeteren. Artsen brengen daarvoor een prothese in op de plek van de ruptuur. Dat kan op twee manieren: via de buik of de lies. Die laatste optie is minimaal invasief, gebaseerd op Dotter-technieken en wordt EVAR genoemd. Een mogelijk voordeel van de laatste methode, zo stelt Kapma, is bovendien dat het bloedverlies kleiner is. Op basis van onderzoek onder patiënten in Groningen en Amsterdam concludeert Kapma dat EVAR uitstekende overlevingskansen geeft, maar dat de kosten hoog zijn. Ook kan nog niet aangetoond kan worden dat de ene techniek beter of goedkoper is dan de andere. Een beter behandelprotocol, dat tot stand kwam als gevolg van het gebruik van beide technieken, leidt volgens hem daarentegen al wel tot lagere sterftecijfers. Ziekenhuizen bepalen daarbij vooraf welke behandeling ze voor welke patiëntengroep willen inzetten. Zo’n protocol vergt voorbereidingstijd en een leercurve, waarschuwt Kapma, voordat patiënten er daadwerkelijk van kunnen profiteren.

Vaatchirurgen maken steeds meer gebruik van EVAR, een operatietechniek via de lies die kan worden ingezet bij patiënten met een gesprongen slagader in buik. De behandeling geeft uitstekende overlevingscijfers, maar is niet goedkoper dan een buikoperatie. Dat concludeert Marten Kapma in een onderzoek naar de kosteneffectiviteit van deze twee verschillende operatietechnieken. Mensen met een uitpuiling van de slagader in de buik lopen het risico dat deze verzwakte plek knapt, met een levensgevaarlijke interne bloeding tot gevolg. Van de patiënten die het ziekenhuis op tijd bereiken, overlijdt bijna de helft alsnog. Daarom is het van groot belang om de behandelmethoden te verbeteren. Artsen brengen daarvoor een prothese in op de plek van de ruptuur. Dat kan op twee manieren: via de buik of de lies. Die laatste optie is minimaal invasief, gebaseerd op Dotter-technieken en wordt EVAR genoemd. Een mogelijk voordeel van de laatste methode, zo stelt Kapma, is bovendien dat het bloedverlies kleiner is. Op basis van onderzoek onder patiënten in Groningen en Amsterdam concludeert Kapma dat EVAR uitstekende overlevingskansen geeft, maar dat de kosten hoog zijn. Ook kan nog niet aangetoond kan worden dat de ene techniek beter of goedkoper is dan de andere. Een beter behandelprotocol, dat tot stand kwam als gevolg van het gebruik van beide technieken, leidt volgens hem daarentegen al wel tot lagere sterftecijfers. Ziekenhuizen bepalen daarbij vooraf welke behandeling ze voor welke patiëntengroep willen inzetten. Zo’n protocol vergt voorbereidingstijd en een leercurve, waarschuwt Kapma, voordat patiënten er daadwerkelijk van kunnen profiteren.

Vaatchirurgen maken steeds meer gebruik van EVAR, een operatietechniek via de lies die kan worden ingezet bij patiënten met een gesprongen slagader in buik. De behandeling geeft uitstekende overlevingscijfers, maar is niet goedkoper dan een buikoperatie. Dat concludeert Marten Kapma in een onderzoek naar de kosteneffectiviteit van deze twee verschillende operatietechnieken. Mensen met een uitpuiling van de slagader in de buik lopen het risico dat deze verzwakte plek knapt, met een levensgevaarlijke interne bloeding tot gevolg. Van de patiënten die het ziekenhuis op tijd bereiken, overlijdt bijna de helft alsnog. Daarom is het van groot belang om de behandelmethoden te verbeteren. Artsen brengen daarvoor een prothese in op de plek van de ruptuur. Dat kan op twee manieren: via de buik of de lies. Die laatste optie is minimaal invasief, gebaseerd op Dotter-technieken en wordt EVAR genoemd. Een mogelijk voordeel van de laatste methode, zo stelt Kapma, is bovendien dat het bloedverlies kleiner is. Op basis van onderzoek onder patiënten in Groningen en Amsterdam concludeert Kapma dat EVAR uitstekende overlevingskansen geeft, maar dat de kosten hoog zijn. Ook kan nog niet aangetoond kan worden dat de ene techniek beter of goedkoper is dan de andere. Een beter behandelprotocol, dat tot stand kwam als gevolg van het gebruik van beide technieken, leidt volgens hem daarentegen al wel tot lagere sterftecijfers. Ziekenhuizen bepalen daarbij vooraf welke behandeling ze voor welke patiëntengroep willen inzetten. Zo’n protocol vergt voorbereidingstijd en een leercurve, waarschuwt Kapma, voordat patiënten er daadwerkelijk van kunnen profiteren.

De levensverwachting in de westerse wereld is afgelopen decennia dramatisch gestegen met als gevolg dat de bevolking niet alleen toeneemt maar ook ouder wordt. Deze ouderen vormen een groeiende chirurgische populatie met meer comorbiditeit en een verminderde fysiologische reserve in vergelijking met jonge patiënten. Hierdoor worden we steeds vaker geconfronteerd met de gespecialiseerde zorg die ouderen nodig hebben. Hoewel vooruitgang in de medische zorg veel heeft bijgedragen aan de huidige goede resultaten, blijven er specifieke leeftijdsafhankelijke factoren die nog steeds onze aandacht behoeven. Deze verhoogde kwetsbaarheid geeft een verhoogd risico op een slechtere uitkomst door verlies in het basis functioneren.1 En hoewel dit geldt voor zowel de algemene geneeskunde als de chirurgie, bij het overwegen van chirurgie in deze patiënten groep wegen deze factoren extra zwaar. De verhoogde kwetsbaarheid van deze groep betekend dat aanpassing aan veranderingen in stress, fysiologie en hun omgeving een veel grotere impact zal hebben. Hierdoor lopen zij een groter risico op een hogere morbiditeit en mortaliteit. In het verleden kan dit verhoogde risico hebben geleid tot een bewuste of onbewuste voorkeur voor een conservatieve benadering bij oudere patiënten. Binnen de chirurgie steekt de vaatchirurgie ruim boven het maaiveld uit als het gaat zwakke en kwetsbare patiënten.2 Meest waarschijnlijk berust dit op het feit dat vaatpatiënten vaak ouder zijn en multipele comorbiditeiten hebben zoals hypertensie, diabetes mellitus en cerebrovasculaire vaatlijden. Voor de oudere vaatchirurgische patiënt betekend opname in het ziekenhuis dat er specifieke aandacht moet worden besteed aan deze verhoogde kwetsbaarheid. En hoewel men af en toe nog terughoudend kan zijn in de behandeling van bv. patiënten ≥ 80 jaar laten diverse studies zien dat de overleving na majeure (vaat)chirurgie boven verwachting goed is en niet onder doet aan die van jongere patienten.3-9 Hierdoor lijkt het niet langer verantwoord om alleen op basis van leeftijd patiënten enkel nog conservatief te behandelen. In dit proefschrift hebben we gekeken naar de resultaten van diverse vaatchirurgische procedures in patiënten ≥ 80 jaar. Onze hypothese was dat oudere patiënten veilig, of tenminste net zo veilig, konden worden behandeld als een jongere patiëntenpopulatie. Op basis van deze resultaten hebben we ons gericht op de meest cruciale parameters die zowel positief als negatief de uitkomst kunnen hebben beïnvloed.

De levensverwachting in de westerse wereld is afgelopen decennia dramatisch gestegen met als gevolg dat de bevolking niet alleen toeneemt maar ook ouder wordt. Deze ouderen vormen een groeiende chirurgische populatie met meer comorbiditeit en een verminderde fysiologische reserve in vergelijking met jonge patiënten. Hierdoor worden we steeds vaker geconfronteerd met de gespecialiseerde zorg die ouderen nodig hebben. Hoewel vooruitgang in de medische zorg veel heeft bijgedragen aan de huidige goede resultaten, blijven er specifieke leeftijdsafhankelijke factoren die nog steeds onze aandacht behoeven. Deze verhoogde kwetsbaarheid geeft een verhoogd risico op een slechtere uitkomst door verlies in het basis functioneren.1 En hoewel dit geldt voor zowel de algemene geneeskunde als de chirurgie, bij het overwegen van chirurgie in deze patiënten groep wegen deze factoren extra zwaar. De verhoogde kwetsbaarheid van deze groep betekend dat aanpassing aan veranderingen in stress, fysiologie en hun omgeving een veel grotere impact zal hebben. Hierdoor lopen zij een groter risico op een hogere morbiditeit en mortaliteit. In het verleden kan dit verhoogde risico hebben geleid tot een bewuste of onbewuste voorkeur voor een conservatieve benadering bij oudere patiënten. Binnen de chirurgie steekt de vaatchirurgie ruim boven het maaiveld uit als het gaat zwakke en kwetsbare patiënten.2 Meest waarschijnlijk berust dit op het feit dat vaatpatiënten vaak ouder zijn en multipele comorbiditeiten hebben zoals hypertensie, diabetes mellitus en cerebrovasculaire vaatlijden. Voor de oudere vaatchirurgische patiënt betekend opname in het ziekenhuis dat er specifieke aandacht moet worden besteed aan deze verhoogde kwetsbaarheid. En hoewel men af en toe nog terughoudend kan zijn in de behandeling van bv. patiënten ≥ 80 jaar laten diverse studies zien dat de overleving na majeure (vaat)chirurgie boven verwachting goed is en niet onder doet aan die van jongere patienten.3-9 Hierdoor lijkt het niet langer verantwoord om alleen op basis van leeftijd patiënten enkel nog conservatief te behandelen. In dit proefschrift hebben we gekeken naar de resultaten van diverse vaatchirurgische procedures in patiënten ≥ 80 jaar. Onze hypothese was dat oudere patiënten veilig, of tenminste net zo veilig, konden worden behandeld als een jongere patiëntenpopulatie. Op basis van deze resultaten hebben we ons gericht op de meest cruciale parameters die zowel positief als negatief de uitkomst kunnen hebben beïnvloed.

De levensverwachting in de westerse wereld is afgelopen decennia dramatisch gestegen met als gevolg dat de bevolking niet alleen toeneemt maar ook ouder wordt. Deze ouderen vormen een groeiende chirurgische populatie met meer comorbiditeit en een verminderde fysiologische reserve in vergelijking met jonge patiënten. Hierdoor worden we steeds vaker geconfronteerd met de gespecialiseerde zorg die ouderen nodig hebben. Hoewel vooruitgang in de medische zorg veel heeft bijgedragen aan de huidige goede resultaten, blijven er specifieke leeftijdsafhankelijke factoren die nog steeds onze aandacht behoeven. Deze verhoogde kwetsbaarheid geeft een verhoogd risico op een slechtere uitkomst door verlies in het basis functioneren.1 En hoewel dit geldt voor zowel de algemene geneeskunde als de chirurgie, bij het overwegen van chirurgie in deze patiënten groep wegen deze factoren extra zwaar. De verhoogde kwetsbaarheid van deze groep betekend dat aanpassing aan veranderingen in stress, fysiologie en hun omgeving een veel grotere impact zal hebben. Hierdoor lopen zij een groter risico op een hogere morbiditeit en mortaliteit. In het verleden kan dit verhoogde risico hebben geleid tot een bewuste of onbewuste voorkeur voor een conservatieve benadering bij oudere patiënten. Binnen de chirurgie steekt de vaatchirurgie ruim boven het maaiveld uit als het gaat zwakke en kwetsbare patiënten.2 Meest waarschijnlijk berust dit op het feit dat vaatpatiënten vaak ouder zijn en multipele comorbiditeiten hebben zoals hypertensie, diabetes mellitus en cerebrovasculaire vaatlijden. Voor de oudere vaatchirurgische patiënt betekend opname in het ziekenhuis dat er specifieke aandacht moet worden besteed aan deze verhoogde kwetsbaarheid. En hoewel men af en toe nog terughoudend kan zijn in de behandeling van bv. patiënten ≥ 80 jaar laten diverse studies zien dat de overleving na majeure (vaat)chirurgie boven verwachting goed is en niet onder doet aan die van jongere patienten.3-9 Hierdoor lijkt het niet langer verantwoord om alleen op basis van leeftijd patiënten enkel nog conservatief te behandelen. In dit proefschrift hebben we gekeken naar de resultaten van diverse vaatchirurgische procedures in patiënten ≥ 80 jaar. Onze hypothese was dat oudere patiënten veilig, of tenminste net zo veilig, konden worden behandeld als een jongere patiëntenpopulatie. Op basis van deze resultaten hebben we ons gericht op de meest cruciale parameters die zowel positief als negatief de uitkomst kunnen hebben beïnvloed.