Search

در این آزمایش، اثر تزریق مواد معدنی کم نیاز در اواخر آبستنی بر کیفیت آغوز و ایمنی بزهای لری و بزغاله‌های آنها بررسی شد. برای این منظور از 30 رأس بز لری بالغ با میانگین وزن 40 کیلوگرم استفاده شد. دام‌ها یک ماه قبل از زمان مورد انتظار زایش بر اساس سن و وزن بدن به دو گروه 15 رأسی تقریباً یکسان تقسیم و به­طور تصادفی به تیمارهای آزمایشی اختصاص داده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1- بزهای تیمار شاهد (بدون تزریق مواد معدنی کم نیاز) و 2- بزهای دریافت­کننده محلول حاوی مواد معدنی کم نیاز (مس، منگنز، روی و سلنیوم) بودند. محلول مواد معدنی کم نیاز (یک میلی‌لیتر) در چهار و دو هفته قبل از زمان مورد انتظار زایش به­صورت زیرجلدی تزریق شد. نمونه‌های خون بزها در شروع آزمایش و هفت روز قبل از زایش و در بزغاله‌ها، هفت روز پس از تولد جمع‌آوری شد. نتایج نشان داد که تزریق محلول مواد معدنی کم نیاز باعث کاهش غلظت مالون‌دی‌آلدئید و افزایش غلظت پروتئین‌کل، شاخص بریکس، فعالیت سوپراکسید دسموتاز و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی کل پلاسما شد (05/0>P). آغوز بزهای دریافت­کننده محلول حاوی مواد معدنی کم نیاز دارای درصد پروتئین، چربی و شاخص بریکس بیشتر و لاکتوز کمتری در مقایسه با آغوز بزهای گروه شاهد بود (05/0>P). به­طور کلی، تزریق مواد معدنی کم نیاز در اواخر آبستنی سبب بهبود وضعیت آنتی‌اکسیدانی بزهای لری و بزغاله‌های آن­ها و کیفیت آغوز شد که می‌تواند بر سلامت و عملکرد بزغاله‌ها اثر مثبت داشته باشد.

به­منظور مطالعه اثر تزریق ویتامین AD3E بر کیفیت آغوز میش‌های افشاری و جذب ایمیونوگلوبولین در بره‌های آنها از 40 رأس میش بالغ افشاری با میانگین وزن بدن 45 کیلوگرم استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1- میش‌های تیمار شاهد (بدون تزریق ویتامین‌های AD3E)، 2- میش‌های دریافت­کننده 10 میلی‌لیتر محلول تزریقی حاوی AD3E در چهار هفته قبل از زایش، 3- میش‌های دریافت­کننده 10 میلی‌لیتر محلول تزریقی حاوی AD3E در دو هفته قبل از زایش و 4- میش‌های دریافت­کننده پنج میلی‌لیتر محلول تزریقی حاوی AD3E در چهار و دو هفته قبل از زایش بودند. بیشترین غلظت گلوکز و مالون‌دی‌آلدئید در یک هفته قبل از زایش در پلاسمای میش‌های گروه شاهد مشاهده شد (05/0>P). تزریق ویتامین AD3E در مقایسه با عدم تزریق آن باعث افزایش پروتئین کل و شاخص بریکس پلاسمای میش‌ها در یک هفته قبل از زایش و در بره‌های آنها شد (05/0>P). کمترین شاخص بریکس در آغوز میش‌های گروه شاهد مشاهده شد (05/0>P). درصد پروتئین آغوز میش‌های گروه شاهد در مقایسه با دیگر گروه‌ها تمایل به کاهش داشت (08/0=P). تزریق 10 میلی‌لیتر محلول ویتامین AD3E در دو هفته قبل از زایش باعث افزایش فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز، سوپراکسید دسموتاز و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی کل در پلاسمای میش‌ها در یک هفته قبل از زایش و بره‌های آنها شد (05/0>P). به­‌طور کلی، تزریق 10 میلی‌لیتر ویتامین AD3E در دو هفته قبل از زایش باعث افزایش غلظت پروتئین کل و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی پلاسمای میش‌ها، افزایش درصد پروتئین آغوز و به دنبال آن، افزایش غلظت پروتئین کل و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی پلاسمای بره‌های آنها شد.

این پژوهش با هدف مطالعه برهم‌کنش اسانس صمغ آنغوزه (Ferula assafoetida) و یا اسانس درمنه کوهی (Artemisia aucheri) در جیره‌های دارایسطوح مختلف کنسانتره (40 یا 60 درصد) بر پویایی تخمیر و القاء اسیدوز در شرایط برون‌تنی انجام­ شد. میزان استفاده از هر اسانس در جیره‌ها به میزان ۰۵/۰ درصد ماده خشک جیره بود. فراسنجه­های تولید گاز، pH، غلظت نیتروژن آمونیاکی، اسیدهای چرب فرار و جمعیت پروتوزوآ اندازه‌گیری و گوارش‌پذیری ماده آلی برآورد شد. اثر اسانس صمغ آنغوزه و اسانس درمنه کوهی بر جلوگیری از اسیدوز در شرایط برون‌تنی نیز اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد که برهم‌کنش جیره‌ها‌ و اسانس‌ها‌ بر تولید و سرعت گاز، غلظت نیتروژن آمونیاکی، pH، غلظت کل اسیدهای چرب فرار، استات، پروپیونات و والرات، کل جمعیت پروتوزوآ و جنس­های انتودینیوم، دیپلودینیوم و افریواسکولکس معنی‌دار نبود. افزودن اسانس صمغ آنغوزه به جیره دارای 40 درصد کنسانتره سبب افزایش گوارش‌پذیری ماده آلی برآورد شده در مقایسه با جیره شاهد شد (64/92 در برابر 13/83 درصد، 05/0˂P). افزودن اسانس‌ها سبب کاهش تولید گاز، غلظت نیتروژن آمونیاکی و جمعیت کل پروتوزوآ شد (05/0˂P). نتایج آزمایش القاء اسیدوز در شرایط برون‌تنی نشان داد اسانس صمغ آنغوزه و اسانس درمنه کوهی توانایی جلوگیری از اسیدوز را داشتند. بر اساس نتایج این آزمایش، اسانس صمغ آنغوزه و اسانس درمنه کوهی می‌توانند تخمیر شکمبه را بهبود بخشند.

هدف از این مطالعه، بررسی نوع غله (ذرت یا جو) و نسبت پروتئین غیر قابل تجزیه به قابل تجزیه در شکمبه (RUP: RDP) با استفاده از 40 راس گوساله‌ شیرخوار نر هلشتاین با میانگین وزن 9/2±6/42 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 2×2 بود. جیره‌ها شامل: (1) ذرت با سطح پایین RUP: RDP، (2) ذرت با سطح بالای RUP: RDP، (3) جو با سطح پایین RUP: RDP و (4) جو با سطح بالای RUP: RDP بودند. گوساله ها در روز 53 از شیر گرفته شدند، ولی آزمایش تا روز 63 ادامه داشت. مصرف جیره آغازین در بین تیمارها تفاوت نداشت، اما افزایش وزن و بازده خوراک برای جو با سطح بالای RUP: RDP بیشترین بود (04/0=P). سطح بالاتر RUP سبب بهبود ارتفاع جدوگاه و ارتفاع هیپ شد (05/0>P). ارتفاع هیپ در گوساله­هایی که جو دریافت کرده بودند تمایل به افزایش داشت (06/0=P).جو سبب افزایش سطح بتاهیدروکسی بوتیرات خون تا 33/0 میلی­ مول شد (02/0=P). سطح بالاتر RUP: RDP سبب افزایش پروتئین کل خون شد. همچنین مصرف جو در مقایسه با ذرت سبب کاهش سطح اوره خون شد (01/0=P). غلظت انسولین خون با مصرف جو و سطح بالای RUP: RDP افزایش یافت (02/0=P). به طور کلی نتایج نشان داد که تغذیه جیره آغازین حاوی دانه جو و سطح بالاتر پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه و تغذیه جیره آغازین حاوی دانه ذرت و سطح پایین­تر پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه سبب بهبود رشد گوساله­های شیرخوار هلشتاین شد.

پسمانده‌های میوه و تره‌بار فصل‌های تابستان و زمستان در یک نوبت در هر فصل تهیه و ترکیبات شیمیایی آنها در آزمایشگاه اندازه‌گیری شد. 5 گرم ماده خشک از پسمانده‌های هر فصل یا پودر یونجه در کیسه‌های نایلونی با سه تکرار در شکمبه سه راس قوچ فیستولادار قرار گرفت و در زمان‌های صفر، 4، 8، 16، 24، 48، 72 و 96 ساعت از شکمبه خارج شدند و تجزیه‌پذیری ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، الیاف نامحلول در شوینده خنثی (NDF) و اسیدی (ADF) تعیین شد. مقدار پروتئین خام (85/17 و 00/15 درصد)، NDF (85/37 و 66/34 درصد) و ADF (80/28 و 12/25 درصد) در پسمانده‌های تابستان بیشتر از زمستان بود. ماده خشک (57/12 و 13/13 در برابر 00/92 درصد)، ماده آلی (90/83 و 20/84 در برابر 00/94 درصد)، NDF (85/37 و 66/34 در برابر 00/48 درصد) و ADF (80/28 و 12/25 در برابر 10/34 درصد) در پسمانده‌های تابستان و زمستان کمتر از یونجه بود، اما مقادیر پروتئین خام (85/17 در برابر 00/15 و 05/15 درصد) و کربوهیدرات‌های غیرالیافی (53/33 در برابر 14/27 و 96/29 درصد) به ‌ترتیب در پسمانده‌های تابستان و زمستان بیشتر از یونجه بود. پسمانده‌های تابستان و زمستان تفاوت معنی‌داری به لحاظ فراسنجه‌های تجزیه‌پذیری شکمبه‌ای نداشتند. در تمام زمان‌های شکمبه‌گذاری، پسمانده‌ها نسبت به یونجه تجزیه‌پذیری بیشتری در بخش ماده آلی و تجریه‌پذیری کمتری در بخش ADF داشتند. نتایج این آزمایش نشان داد که می‌توان از پسمانده‌های میوه و تره‌بار با موفقیت در تغذیه گوسفندان بالغ استفاده کرد اما توجه به نوع پسمانده‌ها و فصل سال نیز حائز اهمیت است.