Search

Uptake from the soil is the main route by which lead ends up in food. Lead in soil has its origin in both natural and anthropogenic sources. The lead concentration in food has decreased over the last decennia by the use of unleaded petrol and paint, and the replacement of lead water pipes. RIVM has assessed the intake of lead via food in the Netherlands. The calculated intakes showed that detrimental health effects cannot be excluded in a part of children up to age seven, pregnant women and adults. The number of persons actually at risk cannot be quantified. The food groups cereals, milk, fruit, non-alcoholic beverages (including tea and fruit juices) and vegetables contributed most to the total lead intake (about 70 percent). The intake of too much lead may have a negative effect on brain development (quantified as the loss of one IQ point) in children up to age seven, as well as in the developing foetus via lead ingestion of the mother. In adults, the negative effects of a high lead intake are on the kidney. Too much lead can also result in negative effects on blood pressure, but that risk is very low at all calculated intakes via food. The intake calculations were performed with the most recent information on lead concentrations in food combined with food consumption data from Dutch food consumption surveys, and calculated with a calculation model with which currently the best intake estimations can be obtained. Data on lead concentrations in some food products were limited. Therefore, concentration data from other European countries were also used. Additionally, lead concentrations in certain food products, including milk (products) and bread, were so low that they were difficult to quantify. The European Food Safety Authority (EFSA) has evaluated at which intake level of lead no detrimental health effects occur. This evaluation was used to determine if the lead intake results in possible health risks.

Uptake from the soil is the main route by which lead ends up in food. Lead in soil has its origin in both natural and anthropogenic sources. The lead concentration in food has decreased over the last decennia by the use of unleaded petrol and paint, and the replacement of lead water pipes. RIVM has assessed the intake of lead via food in the Netherlands. The calculated intakes showed that detrimental health effects cannot be excluded in a part of children up to age seven, pregnant women and adults. The number of persons actually at risk cannot be quantified. The food groups cereals, milk, fruit, non-alcoholic beverages (including tea and fruit juices) and vegetables contributed most to the total lead intake (about 70 percent). The intake of too much lead may have a negative effect on brain development (quantified as the loss of one IQ point) in children up to age seven, as well as in the developing foetus via lead ingestion of the mother. In adults, the negative effects of a high lead intake are on the kidney. Too much lead can also result in negative effects on blood pressure, but that risk is very low at all calculated intakes via food. The intake calculations were performed with the most recent information on lead concentrations in food combined with food consumption data from Dutch food consumption surveys, and calculated with a calculation model with which currently the best intake estimations can be obtained. Data on lead concentrations in some food products were limited. Therefore, concentration data from other European countries were also used. Additionally, lead concentrations in certain food products, including milk (products) and bread, were so low that they were difficult to quantify. The European Food Safety Authority (EFSA) has evaluated at which intake level of lead no detrimental health effects occur. This evaluation was used to determine if the lead intake results in possible health risks.

Nitrate and nitrite are authorised as preservatives in certain food products, such as salami, ham (nitrite) and cheese (nitrate). They prevent food spoilage and protect the consumer against food-borne pathogens. Next to that, nitrate and nitrite play a role in food colour retention and contribute to flavour formation of the food. RIVM estimated that the nitrate intake of the population aged 2 to 79 years does not exceed the acceptable daily intake (ADI). The intake of nitrite, however, exceeded the ADI. Because of the conservative assumptions, the real intake will probably much lower. Refinement is needed to obtain a more realistic intake assessment. RIVM calculated the intake of nitrite and nitrate using the maximum permitted levels as laid down in the European Regulation on food additives. These levels are mostly expressed as maximum ingoing amounts. The actual concentration in food as consumed differs from the ingoing amounts because of chemical processes during processing and storage of foods. The nitrite concentration decreases, but derivatives, such as nitrosamines, may be generated. Analytical values of nitrite in meat products are desired to refine the intake assessment of nitrite. Some other European countries used analytical values of nitrite for their intake assessments. These studies showed lower nitrite intake estimates that remained below the ADI. Chronic intake of high levels of nitrate, nitrite or their derivatives (such as nitrosamines) may have negative effects on health. Nitrate may hamper growth of young children and nitrite may have a negative effect on heart and lung functioning. Some nitrosamines (but not all) may induce cancer. RIVM did not perform an intake assessment of nitrosamines, because recent analytical data of these substances in food were not available. Analytical values of nitrosamines in food products are also desired to assess whether problems could be expected by current food additive use of nitrate and nitrite. The study was performed on the initiative of the Dutch Ministry of Health, Welfare and Sport (VWS). The research described in this report is part of the programme on the development of an efficient system for monitoring intake of food additives (conform article 27 of EU Regulation 1333/2008).

Nitrate and nitrite are authorised as preservatives in certain food products, such as salami, ham (nitrite) and cheese (nitrate). They prevent food spoilage and protect the consumer against food-borne pathogens. Next to that, nitrate and nitrite play a role in food colour retention and contribute to flavour formation of the food. RIVM estimated that the nitrate intake of the population aged 2 to 79 years does not exceed the acceptable daily intake (ADI). The intake of nitrite, however, exceeded the ADI. Because of the conservative assumptions, the real intake will probably much lower. Refinement is needed to obtain a more realistic intake assessment. RIVM calculated the intake of nitrite and nitrate using the maximum permitted levels as laid down in the European Regulation on food additives. These levels are mostly expressed as maximum ingoing amounts. The actual concentration in food as consumed differs from the ingoing amounts because of chemical processes during processing and storage of foods. The nitrite concentration decreases, but derivatives, such as nitrosamines, may be generated. Analytical values of nitrite in meat products are desired to refine the intake assessment of nitrite. Some other European countries used analytical values of nitrite for their intake assessments. These studies showed lower nitrite intake estimates that remained below the ADI. Chronic intake of high levels of nitrate, nitrite or their derivatives (such as nitrosamines) may have negative effects on health. Nitrate may hamper growth of young children and nitrite may have a negative effect on heart and lung functioning. Some nitrosamines (but not all) may induce cancer. RIVM did not perform an intake assessment of nitrosamines, because recent analytical data of these substances in food were not available. Analytical values of nitrosamines in food products are also desired to assess whether problems could be expected by current food additive use of nitrate and nitrite. The study was performed on the initiative of the Dutch Ministry of Health, Welfare and Sport (VWS). The research described in this report is part of the programme on the development of an efficient system for monitoring intake of food additives (conform article 27 of EU Regulation 1333/2008).

Bisfenol A (BPA) is een chemische stof die wordt gebruikt om een transparant plastic te maken (polycarbonaat), dat onder andere wordt gebruikt in voedselverpakkingsmaterialen. Verder wordt BPA gebruikt in coatings om de kwaliteit van ingeblikt voedsel en dranken te beschermen (de witte laag aan de binnenkant van het blik). Onder andere via deze verpakkingen kan BPA in voedsel terechtkomen. Producten als kassabonnen, bouwmaterialen (verf en coatings) en medische hulpmiddelen kunnen ook BPA bevatten. Uit berekeningen van het RIVM blijkt dat de totale hoeveelheid BPA die mensen in Nederland via het voedsel binnenkrijgen zeer beperkt is. Zelfs onder de meest ongunstige omstandigheden ligt de blootstelling nog 30 keer onder de huidige tolereerbare dagelijkse inname (TDI). Het onderzoek maakt ook duidelijk dat niet één voedselbron een grote bijdrage levert, maar alle voedselbronnen afzonderlijk hun eigen individuele 'kleine' bijdragen hebben. De focus in het RIVM-onderzoek is op voedselbronnen gelegd, omdat voedsel voor de gemiddelde consument de belangrijkste bron is van blootstelling aan BPA. Dit onderzoek volgt op eerder onderzoek van het RIVM (2016) waarin aandacht gevraagd werd voor nieuwe informatie over de TDI. De European Food Safety Authority (Europese voedselveiligheidsautoriteit, EFSA) is momenteel bezig met een nieuwe beoordeling van deze gezondheidsnorm. In afwachting van dit onderzoek vroeg het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) het RIVM om te onderzoeken via welke bronnen mensen in Nederland het meest worden blootgesteld aan BPA en om welke hoeveelheden het daarbij gaat.

Alleen digitaal verschenen

Bisfenol A (BPA) is een chemische stof die wordt gebruikt om een transparant plastic te maken (polycarbonaat), dat onder andere wordt gebruikt in voedselverpakkingsmaterialen. Verder wordt BPA gebruikt in coatings om de kwaliteit van ingeblikt voedsel en dranken te beschermen (de witte laag aan de binnenkant van het blik). Onder andere via deze verpakkingen kan BPA in voedsel terechtkomen. Producten als kassabonnen, bouwmaterialen (verf en coatings) en medische hulpmiddelen kunnen ook BPA bevatten. Uit berekeningen van het RIVM blijkt dat de totale hoeveelheid BPA die mensen in Nederland via het voedsel binnenkrijgen zeer beperkt is. Zelfs onder de meest ongunstige omstandigheden ligt de blootstelling nog 30 keer onder de huidige tolereerbare dagelijkse inname (TDI). Het onderzoek maakt ook duidelijk dat niet één voedselbron een grote bijdrage levert, maar alle voedselbronnen afzonderlijk hun eigen individuele 'kleine' bijdragen hebben. De focus in het RIVM-onderzoek is op voedselbronnen gelegd, omdat voedsel voor de gemiddelde consument de belangrijkste bron is van blootstelling aan BPA. Dit onderzoek volgt op eerder onderzoek van het RIVM (2016) waarin aandacht gevraagd werd voor nieuwe informatie over de TDI. De European Food Safety Authority (Europese voedselveiligheidsautoriteit, EFSA) is momenteel bezig met een nieuwe beoordeling van deze gezondheidsnorm. In afwachting van dit onderzoek vroeg het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) het RIVM om te onderzoeken via welke bronnen mensen in Nederland het meest worden blootgesteld aan BPA en om welke hoeveelheden het daarbij gaat.

alleen digitaal verschenen

Alleen digitaal verschenen

Aan sommige voedingsmiddelen wordt rookaroma toegevoegd, zoals rookworst en bepaalde smaken chips. De blootstelling aan rookaroma kan nauwkeuriger worden geschat als de industrie de daadwerkelijke gehalten per product aanlevert. Deze gehalten worden vervolgens gekoppeld aan de hoeveelheid die mensen per dag aan producten consumeren die rookaroma's bevatten. Dit blijkt uit een pilotstudie van het RIVM. Het is van belang om de blootstelling aan rookaroma's te berekenen om na te gaan of die binnen de veilige marge valt. In de huidige methode worden de gegevens over de concentraties verkregen op basis van informatie die de producenten van rookaroma aanleveren over het gebruik ervan in bredere productgroepen (zoals 'vlees en vleesproducten' en 'snacks'). Deze gegevens worden vervolgens geëxtrapoleerd naar de dagelijkse consumptie van de producten uit die volledige productgroepen. Hierdoor wordt vaak een hogere blootstelling aan rookaroma's geschat dan feitelijk het geval is. Meerdere partijen zijn gebaat bij een nauwkeurigere schatting. De risicomanager (het ministerie van VWS) hoeft geen kostbaar monitoringsprogramma op te zetten dat op metingen is gebaseerd. Daarnaast krijgen de blootstellingsdeskundigen de beschikking over nauwkeurigere gegevens. Ten slotte kan de industrie er voordeel bij hebben, als de nauwkeurige berekeningen resulteren in lagere blootstellingsberekening. Het onderzoek is uitgevoerd op initiatief van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) en de Federatie Nederlandse Levensmiddelen Industrie (FNLI). De resultaten gelden voor Nederland. De blootstellingschatting kan niet gebruikt worden voor de risicobeoordeling van één type rookaroma. Om dat te kunnen specificeren, is het nodig om te weten hoeveel producten dat rookaroma bevatten. Een voorbeeld is het percentage van een type chips dat een bepaald rookaroma bevat op het geheel aan chipsproducten.

Aan sommige voedingsmiddelen, zoals bepaalde likeuren, donkere bieren, en koekjes, worden karamelkleurstoffen (E150) toegevoegd om het product een bruine kleur te geven. Er is nu een verfijndere manier beschikbaar om te berekenen in welke mate consumenten aan deze kleurstof blootstaan. Deze verbeterde berekening was mogelijk omdat de industrie gegevens beschikbaar heeft gesteld over de werkelijke gehalten aan karamelkleurstoffen per product dat op de Nederlandse markt verkrijgbaar is. Deze gehalten zijn vervolgens gekoppeld aan de dagelijkse consumptie van deze producten. De blootstelling voor volwassenen valt dan lager uit dan bij eerdere berekeningen; voor kinderen is er geen aantoonbaar verschil. Dit blijkt uit een studie van het RIVM. Het is van belang om na te gaan of de blootstelling aan kleurstoffen binnen de veilige marge valt, omdat een overschrijding de gezondheid mogelijk kan schaden. Voorheen werd voor een bepaald product dat minder of geen E150 bevat (bijvoorbeeld pils) gekeken naar de hoogste concentratie van de kleurstof in een bredere productgroep (bijvoorbeeld ' alle bieren inclusief bruin bier', dat hogere gehalten E150 bevat). Voor deze soorten producten wordt dan een hogere blootstelling aan E150 geschat dan feitelijk het geval is. Meerdere partijen zijn gebaat bij de verfijndere methode. De risicomanager (het ministerie van VWS) hoeft geen kostbaar monitoringsprogramma op te zetten dat op metingen is gebaseerd. Daarnaast beschikken de blootstellingsdeskundigen over nauwkeurigere gegevens. Ten slotte zijn zowel de overheid als de industrie gebaat bij een realistische inschatting. Zowel de overheid als industrie hoeven bijvoorbeeld geen maatregelen te nemen om de risico's van een overschrijding tegen te gaan in die gevallen waarbij dat in feite onnodig was. Het onderzoek is uitgevoerd op initiatief van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) en de Federatie Nederlandse Levensmiddelen Industrie (FNLI). Het draagt bij aan de ontwikkeling van een nieuw monitoringssysteem voor additieven en smaakstoffen dat ook voor alle EU-landen kan worden gebruikt.

Alleen digitaal verschenen

Alleen digitaal verschenen