Search

Hemolytic disease of the fetus and newborn (HDFN) is the development of anemia, hyperbilirubinemia, and finally hydrops fetalis in the fetus when antibodies to antigens on the surface of erythrocytes are transferred from the placenta to the fetus. The most common cause is D-HDFN. K (KEL1) from the Kell blood group system is the most potent immunogenic antigen after D among all blood group antigens. K-HDFN occurs in 0.1–0.3% of pregnant women. It accounts for 10% of cases of antibody-mediated severe fetal anemia. We present a successful management of Kell alloimmunization in a pregnant woman who had 3 times pregnancy loss with hydrops fetalis due to K-HDFN and who was proven to have K-HDFN in the postnatal period in her last pregnancy.

Purpose: There is a trend that causes an increase in newborn weights and macrosomy rates in many countries around the world. The aim of our study is to compare the mean newborn weights in 2012 and 2016, to investigate whether there is a tendency to increase in the mean newborn weight and macrosomia rates, and to evaluate the effects of neonatal gender, mode of birth, maternal age and the season of birth on newborn weight. Materials and Methods: The data of a total of 1573 newborns 2012 (n:687) and 2016 (n=886) between 37-40 weeks of gestation were evaluated retrospectively. The data of the newborns' birth weight, gender, gestationel age, maternal age, mode of birth and season of birth were evaluated statistically. Results: It was found that there was an increase in the rate of macrosomia (birth weight ≥4000 g) from 4.9% in 2012 to 8.1% in 2016. There is a weak positive correlation between maternal age and newborn weight for both years. There was a significant increase in terms of birth weight between babies delivered by cesarean section and babies delivered by normal route 2016. It was observed that the season of birth had no effect on birth weight. Conclusion: There was an increase macrosomia rates in 2016. It was observed that maternal age and neonatal gender affected the weight of the newborn, but the seasons have no effect on neonatal weight. Maternal age, sex of newborn and gestational age were considered as independent risk factors for macrosomia.

Amaç: Bu çalışmanın amacı gebelerin mizaç özellikleri ile invaziv testi tercih etmeleri arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi. amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Mevcut çalışma fetüste Down sendromu açısından artmış riske sahip 337 gebeliğin prospektif değerlendirilmesini içermektedir. Hastaların mizaç özellikleri TEMPS-A skalası aracılığıyla belirlenmeye çalışılmıştır. Gebeler invaziv test yapılmasını kabul edenler (çalışma) ve etmeyenler (kontrol) şeklinde iki gruba ayrılmıştır. Bulgular: Nihai analizler 284 gebe üzerinden yapılmıştır. Çalışma grubundaki hastalarda düzenli bir işte çalışma oranı ve eğitim seviyesi kontrol grubuna göre daha yüksek bulunmuştur. Hastaların 247'sinde (%87) baskın bir mizaç saptanmadı. Bununla birlikte en yüksek skor hipertimik mizaca (11.2 ± 4.1) ait olarak bulundu. Çalışma grubundaki hastalar daha düşük anksiyetik (ve depresif (mizaç skorlarına sahiplerdi. Sonuç: Daha düşük anksiyöz ya da depresif mizaç özelliklerine sahip hastalar invaziv tanı testlerini daha yüksek oranda tercih etmektedirler. Buna ek olarak düzenli bir işte çalışma ve daha yüksek eğitim durumu da invaziv prenatal testi yaptırmayla ilişkilidir.

COVID-19, Aralık 2019’dan itibaren Çin’in Wuhan bölgesinden tüm dünyaya yayılarak pandemi oluşturan yeni tip koronavirustür. Gebe hastalarda diğer coronavirus enfeksiyonları (Middle East Respiratory Syndrome=MERS-CoV, Severe Acute Respiratory Syndrome=SARS-CoV) olumsuz sonuçlarla seyrettiğinden COVID-19 pozitif gebe hastalar endişeleri arttırmaktadır. Bu olgu sunumunda, kliniğimizin ilk COVID-19 pozitif hastası olan 36 haftalık gebenin sezaryen anestezisi yönetimi ele alınmıştır.

Amaç: Bu çalışmanın amacı agonist in-vitro fertilizasyon (IVF) / intrasitoplazmik sperm enjeksiyonu (ICSI) / embriyo transferi (ET) siklüslerinde, luteal faz desteği için progesterona ek olarak estrojen vermenin gebelik oranları üzerine etkisinin araştırılmasıdır. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya toplamda IVF / ICSI endikasyonu olan 142 hasta çalışmaya alındı. Hastalar, oosit toplama işleminden (OPU) sonra luteal destek için progesteron (kontrol grubu n = 71) ve ek olarak transdermal östrojen (çalışma grubu n = 71) verilmek üzere randomize edildi. Östrojen seviyeleri, embriyonun transfer gününde ve transfer sonrası 12. günde ölçüldü. Çalışmanın esas sonucu devam eden gebelik oranıdır. Her iki grup indüksiyon özellikleri, östrojen seviyeleri, β-hCG pozitifliği ve düşük oranları açısından da karşılaştırıldı. Bulgular: Gruplar arasında yaş, infertilite süresi ve endikasyon açısından istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Her iki grup indüksiyon özellikleri ve E2 düzeyleri açısından benzerdi. β-hCG pozitiflik oranı benzerdi ve devam eden gebelik oranı her iki grupta benzerdi. Biyokimyasal ve klinik abortus oranları açısından da her iki grup arasında anlamlı fark yoktu. 12. gün östrojen seviyesi gebelik elde edilen hastalarda, elde edilemeyenlere göre anlamlı düzeyde yüksekti. Sonuç: Çalışmamız; luteal destek amacı ile progesterona ek olarak östrojen eklenmesinin β-hCG pozitifliği, devam eden gebelik ve düşük oranları üzerinde olumlu bir etkisi olmadığını göstermiştir.

Amaç: Bu çalışmada miks endometrial karsinomun (MEK) klinik ve patolojik özelliklerini değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Ocak 2000 - Aralık 2019 tarihleri arasında kliniğimizde ameliyat edilen ve düzenli takip edilen 29 MEK hastasının klinik ve patolojik kayıtları gözden geçirildi. MEK grubundaki (n = 29) klinik-patolojik özellikler ve sağkalım, saf seröz (n = 42) ve saf berrak hücreli adenokarsinomlar (n = 13) ile karşılaştırıldı. Hastaların klinik bulguları, operasyon özellikleri, patolojik bulguları, miyometriyal invazyon derecesi (MI), lenf nodu tutulumu (LNI), lenfovasküler alan invazyonu (LVSI), adjuvan tedaviler ve takip verileri ve sağkalıma etkileri araştırıldı. Bulgular: Olguların 18'inde endometrioid + seröz, 7'sinde endometrioid + berrak hücreli, 3'ünde endometrioid + seröz ve 1'inde berrak hücreli+ seröz histopatoloji vardı. Hastaların ortalama yaşı 63,2 ± 12,1 yıldı. Mikst gruptaki olguların 8'ine (% 27,6) laparoskopik cerrahi uygulandı. Evre, LVSI, LNI, MI ≥% 50 ve omental metastaz oranları gruplar arasında benzerdi. Adjuvan tedavi alma oranları için gruplar arasında önemli bir fark yoktu. Genel olarak hayatta kalma süresi gruplar arasında benzerdi. Sonuç: MEK'ler, teşhis edilmesi ve yönetilmesi zor olabilen tümörlerdir. Klinikopatolojik özellikler ve prognoz açısından MEK ile saf seröz karsinom ve saf berrak hücreli karsinom arasında fark yoktu. Histopatolojik özelliklerinin yanı sıra moleküler özelliklerinin ortaya çıkarılması ve değerlendirilmesi bu grup tümörleri daha iyi anlamamıza yardımcı olacaktır.

Amaç: Bu çalışmanın amacı erken ve geç başlangıçlı İntrauterin gelişme geriliği (İUGG) perinatal sonuçlara etkisini ve aradaki farkları gösterilmesidir. Gereç ve Yöntem: Çalışmamız retrospektif bir çalışmadır. Çalışmamızda 01 Ocak 2015- 01 Ocak 2019 tarihleri arasında İUGG tanısıyla takibe 334 hasta erken ve geç başlangıçlı IUGG olmak üzere alt gruplara ayrıldı. Gelişme geriliği tipi, tanı aldığı gebelik haftası, tahmini fetal ağırlığı (TFA), preeklampsi varlığı, Doppler bulguları, doğum kilosu, doğum şekli, doğum haftası, 5.dk Apgar skoru, yenidoğan yoğun bakım ihtiyacı kayıt edildi ve tüm bu parametrelerin yenidoğanın olumsuz sonuçlarıyla ilişkisi ele alındı. Bulgular: Tanı konulan gebelik haftası ortalaması 30,9±4,5 (min-maks:18-39)’dır. Hastaların doğum haftası ortalaması 34,4±4,5 (min-maks:22-41)’dır. Hastalar tanı aldıkları gebelik haftasına göre 37 hafta olarak dört grupta incelendi. Verilerimiz doppler bulgularının şiddeti ile perinatal sonuçların kötüleştiğini ortaya koymaktadır. Yine çalışmamız TFA

Abstract Background and objectives: Limited data are present on safety and efficiency of epinephrine for the prophylaxis and treatment of spinal-hypotension. This study was conducted to compare the effect of epinephrine with norepinephrine and phenylephrine on the treatment of spinal-hypotension and ephedrine requirement during cesarean delivery. Methods: One hundred and sixty parturients with uncomplicated pregnancies undergoing elective cesarean delivery under spinal anesthesia were recruited. They were allocated randomly to receive norepinephrine 5 µg.mL−1 (n = 40), epinephrine 5 µg.mL−1 (n = 40), phenylephrine 100 µg.mL−1 (n = 40) or 0.9% saline infusions (n = 40) immediately after induction of spinal anesthesia. Whenever systolic blood pressure drops to less than 80% of baseline, 5 mg of intravenous ephedrine was administered as rescue vasopressor. The incidence of hypotension, total number of hypotension episodes, the number of patients requiring ephedrine, the mean amount of ephedrine consumption and side effects were recorded. Results: There was no statistically significant difference in incidence of maternal hypotension between groups. The number of patients requiring ephedrine was significantly greater in group saline than in group phenylephrine (p< 0.001). However, it was similar between phenylephrine, norepinephrine, and epinephrine groups. The mean ephedrine consumption was significantly higher in group saline than in norepinephrine, epinephrine, phenylephrine groups (p= 0.001). Conclusion: There is no statistically significant difference in incidence of hypotension and ephedrine consumption during spinal anesthesia for cesarean delivery with the use of epinephrine when compared to norepinephrine or phenylephrine. Epinephrine can be considered an alternative agent for management of spinal hypotension.

Background and objectives: Limited data are present on safety and efficiency of epinephrine for the prophylaxis and treatment of spinal-hypotension. This study was conducted to compare the effect of epinephrine with norepinephrine and phenylephrine on the treatment of spinal-hypotension and ephedrine requirement during cesarean delivery. Methods: One hundred and sixty parturients with uncomplicated pregnancies undergoing elective cesarean delivery under spinal anesthesia were recruited. They were allocated randomly to receive norepinephrine 5 μg.mL−1 (n = 40), epinephrine 5 μg.mL−1 (n = 40), phenylephrine 100 μg.mL−1 (n = 40) or 0.9% saline infusions (n = 40) immediately after induction of spinal anesthesia. Whenever systolic blood pressure drops to less than 80% of baseline, 5 mg of intravenous ephedrine was administered as rescue vasopressor. The incidence of hypotension, total number of hypotension episodes, the number of patients requiring ephedrine, the mean amount of ephedrine consumption and side effects were recorded. Results: There was no statistically significant difference in incidence of maternal hypotension between groups. The number of patients requiring ephedrine was significantly greater in group saline than in group phenylephrine (p

Amaç: Bu çalışmanın amacı, oral kontraseptiflerin adezyon moleküllerinin serum seviyelerine olan etkisini araştırarak, sentetik östrojenlerin ateroskleroza karşı koruyucu etkisi olup olmadığı saptamaktır.Gereç ve Yöntem: Ek hastalığı bulunmayan, kontrasepsiyon amaçlı en az 3 aydır oral kontraseptif kullanan, 18-45 yaş aralığında olan hastaların serum interlökin 6 (İL-6), tümör nekrozis faktör alfa (TNF alfa), damarsal hücre yapışma molekülü 1 (VCAM-1), hücreler arası adezyon molekülü (ICAM-1), E selektin, P selektin, c reaktif protein (CRP) seviyeleri ve eritrosit sedimentasyon hızları (ESH); ek hastalığı bulunmayan, düzenli adet gören, 18-45 yaş aralığında olan sağlıklı gönüllülerle karşılaştırıldı.Bulgular: Her iki grubun VCAM-1, ICAM-1, E selektin, P selektin, TNF alfa, İL 6, ESH seviyeleri arasında anlamlı fark saptanmadı. Oral kontraseptif kullanan grupta serum CRP seviyeleri anlamlı olarak daha yüksek saptandı.Sonuç: Oral kontraseptiflerin adezyon moleküllerinin serum seviyelerini değiştirdiği gösterilemiştir. Serum crp seviyelerinin değişimleri ise karaciğer ilk geçiş etkisine bağlanmaktadır.

Amaç: Bu çalışmada normal over rezervine sahip infertil hastalarda rekombinant FSH kullanılarak kontrollü overyan stimülasyon yapılan IVF-ICSI-ET sikluslarında, GnRH agonist uzun protokol ile fleksible multidoz GnRH antagonist protokolü karşılaştırmayı amaçlanmıştır.. Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda, kontrollü over stimülasyonu için rekombinant FSH kullanılmış ve sonrasında IVF-ICSI-ET uygulanmış 1765 hastanın dosyaları retrospektif olarak taranarak kullanıldı. Belirlenen kriterlere uyan 121 GnRH agonist uzun protokol ve 53 fleksible multidoz GnRH antagonist protokol uygulanan hasta olmak üzere, toplamda 174 hasta çalışmaya dahil edildi. İki grup arasındaki stimülasyon sürelerinin, FSH dozlarının, elde edilen oosit sayısı, fertilizasyon oranlarının, implantasyon oranlarının, hCG pozitiflik oranlarının, klinik gebelik oranlarının ve eve giden bebek oranlarının karşılaştırılması yapıldı.Bulgular: Çalışmaya alınan hastalardan GnRH antagonist protokolde kullanılan ortalama toplam stimülasyon süresi 8.57 ± 1.26 gün iken, GnRH agonist grupta 9.47 ± 1.56 gün olarak bulundu. HCG pozitiflik oranları GnRH antagonist grupta %35.8 iken, GnRH agonist grupta %34.7 bulunmuştur. Eve giden bebek oranları GnRH antagonist protokolde %28.25 iken, GnRH agonist long protokolde %27.3 bulunmuştur. Sonuç: Fleksible multidoz GnRH antagonist protokolünde, stimülasyon süresi daha kısa ve FSH dozu daha azdır. Bununla beraber, GnRH agonist uzun protokol ile benzer başarı oranlarına sahip olduğu söylenebilir.

Amaç: Over rezervini belirlemede anti-müllerian hormonun(AMH) diğer kullanılan rezerv belirteçleriyle kıyaslayarak etkinlik ve güvenirliliğini tespit etmektir. Gereç ve Yöntem: Çalışmamız Cukurova University Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum kliniğinde prospektif kohort çalışması olarak planlandı. Eylül 2009-Temmuz 2010 tarihleri arasında hastanemiz Üremeye Yardımcı Tedavi Merkezinde yaşı 18-45 arası olan 89 infertil çift değerlendirmeye alındı. Hastaların adetinin 3.günü bazal serum FSH, LH, E2, prolaktin, sT3, sT4, TSH seviyeleri ölçüldü. Aynı gün AMH için kan alınıp, ELISA yöntemiyle AMH değerleri ölçüldü. Transvaginal ultrason ile over volümü ve antral folikül sayısı belirlendi. Çalışmamızda tüm hastalara GnRH agonisti ile long protokol uygulandı. 18 mm’den büyük folikül gelişen hastalardan oosit toplama işlemi yapıldı. Tedavi başarısı, toplanan oosit sayısına göre belirlendi. Hastalar toplanan oosit sayısına göre≥4(iyi yanıt) ve0,24 ng/ml olan grupta 24 (% 39,3), diğer grupta ise 3 (% 10,7) gebelik izlendi. AMH>0.24 ng/ml olan grupta 17 (% 27,8) canlı doğum, diğer grupta ise 2 (% 7,1) canlı doğum izlendi. Sonuç: Serum AMH seviyesi ile over cevabı arasında kuvvetli ilişki olduğunu gördük. Aynı zamanda yüksek AMH seviyeleri gebelik başarısıyla da ilişkilidir. Ancak canlı doğumla AMH arasında herhangi bir ilişki saptanmamıştır.

Purpose: This study aimed to compare the pregnancy rates of intramuscular and vaginal progesterone use for luteal phase support in in vitro fertilization -intracytoplasmic sperm injection and embryo transfer cycles done with gonadotropin releasing hormone analogs. Material and Methods: Sixty six patients undergoing in vitro fertilization -intracytoplasmic sperm injection and embryo transfer with controlled ovarian hyperstimulation were included. Thirty two patients were supplemented with vaginal gel (90 mg daily) and thirty four patients with intramuscular progesterone (50 mg daily) starting at the day on oocyte retrieval. 20 mIU/mL or above was considered positive for beta-hCG. Positive beta-hCG, clinical pregnancy and live birth rates were compared among these groups. Results: In women undergoing intracytoplasmic sperm injection and embryo transfer, vaginal progesterone supplementation once a day beginning the day after oocyte retrieval resulted in comparable rates of positive beta-hCG, clinical pregnancy and live birth rates with women supplemented with intramuscular progesterone. Conclusion: The results of vaginal progesterone administration were similar with the results obtained with intramuscular progesterone. Vaginal progesterone use is a more tolerable method for patients. [Cukurova Med J 2016; 41(4.000): 639-647]

Purpose: The aim of this study was to evaluate the borderline ovarian tumor cases who were operated in our clinic. Material and Methods: The last 5 years' pathology reports, computer records and archival files of the Cukurova University Medical Faculty Gynecologic Oncology Unit were retrospectively reviewed for the borderline ovarian tumor patients. A total of 41 cases were detected and included in the study. Patients' demographic characteristics, preoperative assessments, operation and pathological features were evaluated. Results: Patients' mean age was 41 and 85% of them were premenopausal. Average of the tumor diameter was found to be 10cm in the preoperative ultrasound examination. Mean of the preoperative ca125 value was 120. While total hysterectomy + bilateral salpingo-oophorectomy was applied to 12 cases, unilateral salpingo-oophorectomy was performed in the remaining 29 patients. Lymphadenectomy was carried out in 41.5% of the patients. Serous borderline was the most common histology (70.7%). Majority of the cases was with stage I disease (90.2%). No recurrences were determined among the study population. Conclusion: Borderline ovarian tumors have a favorable prognosis and therefore, unilateral salpingo-oophorectomy can be suggested to be a safely treatment approach for patients who desire to protect their fertility. [Cukurova Med J 2016; 41(4.000): 653-657]