Search

Subaraknoid kanama (SAK) sonrası komplikasyonların önlenmesinde ve hasta sonuçlarının iyileştirilmesinde pozisyon ve oksijenizasyon önemlidir. Bu açıdan havayolu açıklığının sağlanmasında ve sürdürülmesinde nöroşirurji hemşireleri hastalara oksijenlenmeyi arttıracak uygun pozisyonu vermelidir. Araştırma SAK geçiren hastalarda lateral pozisyonun hasta sonuçlarına etkisini belirlemek amacıyla yapılmıştır.Randomize kontrollü müdahale araştırması olarak yapılan bu çalışma, Sağlık Bilimleri Üniversitesi Adana Şehir Eğitim ve Araştırma Hastanesi Beyin Cerrahi Yoğun Bakım Ünitelerinde SAK ameliyatı uygulanan ve örneklem kriterlerine uyan 42 (deney grubu:21, kontrol grubu:21) hasta ile yapılmıştır. Deney grubu hastalarına; ameliyattan sonra ilk 72 saat boyunca 2. saatten itibaren 2-4 saatte bir sırasıyla; 30 derece sağ lateral, 30 derece semifowler ve 30 derece sol lateral pozisyon verilmiştir. Kontrol grubu hastalarına ise; sadece ameliyattan sonra ilk 72 saat boyunca kliniğin rutini olan 20-45 derece semifowler pozisyonu verilmiştir. Her iki gruba da ameliyattan sonraki ilk 24 saatte 'Hasta Tanıtıcı Bilgi Formu' ameliyat sonrası ilk 2. saatten itibaren 24., 48., ve 72. saatlerde 'Hasta Sonuçları Formu' uygulanmıştır. Veriler Kolmogorov-Smirnov, Ki-Kare, Fisher'in Kesin Ki-Kare, student T, Mann-Whitney U, mixed model analizi, ortalama±standart sapma, ortanca (minimum, maksimum), sayı ve yüzde ile değerlendirilmiştir. Araştırmadan elde edilen bulgulara göre, hastaların tüm saatlerde kan gazı değerleri genel olarak deney grupları lehine olmakla birlikte, 48. saat Ph, 72. saat PaO2 ve SaO2 düzeyleri istatistiksel olarak anlamlıdır (p

Frontal ventrikülostomi, nöroşirurjide kateterin beyin ventriküllerin içine yerleştirilmesi ile yapıldığı hayat kurtaran standart ve önemli hayat kurtarıcı bir yöntemdir. Acil bir durumda craniumda açılacak deliğin yerinin belirlenerek drenajın sağlanması için anatomik referans noktaların bilinmesi başarılı bir cerrahi yaklaşım için son derece önemlidir. Bu çalışmanın amacı frontal ventrikülostomi için faydalı olacak cranium ölçümlerinin belirlenmesidir. Bu çalışma için Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Anatomi Anabilim Dalı’na ait cinsiyeti ve yaşı belli olmayan 17 adet cranium’da ölçümler gerçekleştirilmiştir. Deforme olmuş craniumlar çalışma dışı bırakılmıştır. Elastik olmayan mezura ile gerçekleştirilen ölçümler belirtildiği gibidir: nasion-bregma arası mesafe, margo supraorbitalis orta noktası sutura coronalis arası uzaklık (sağ ve sol). İstatistiksel analizler için SPSS 20.0 programı kullanılmıştır. Nasion-bregma arası uzaklık, sağ margo supraorbitalis orta noktası sutura coronalis arası uzaklık, sol margo supraorbitalis orta noktası sutura coronalis arası uzaklık ortalama değerleri sırası ile 11,96±0,73 mm, 9,68±0,74 mm, 10,02±0,69 mm olarak bulunmuştur. Bu çalışma sonuçlarının nöroşiruji alanındaki yaklaşımlarda başarının artmasında yardımcı olacağına inanmaktayız. Bunların yanısıra bulgularımızın cranium’un anatomik özellikleri ve ölçümleri ile literatürdeki bilgi birikimine katkı sağlayacağı düşünülmektedir

Amaç: İntervertebral disk dejenerasyonu ve bel ağrısının ana sebeplerinden biridir. Toll benzeri reseptör 4 (TLR4) sinyal yolunun, miyeloid diferansiye primer cevap proteini (MyD88) bağımlı veya bağımsız yolaklarda olması ve ayrıca nükleus pulposus hücrelerinde TLR4'ün aktivasyonu ile ilişkili sonuçları değerlendirilip belirlenmesidir. Böylelikle, MyD88'e bağlı TLR4 sinyal yolunun disk dejenerasyonunun altında yatan hedef yol olduğuna dair hipotezin desteklenmesi ve sebep olan moleküler mekanizmaları araştırmak için teorik bir temel oluşturulması sağlanmaya çalışılmaktadır. Ayrıca; modic tip değişikliklere ve ilaç kullanıp kullanmamaya göre de dejenerasyonda kullanılan bu yolak ve bu iki faktör arasındaki ilişki ortaya konulmaya çalışılmıştır.Yöntem: Çalışma, İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Nöroşirurji Anabilim Dalı ve İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Fizyoloji Anabilim Dalı'nda gerçekleştirilmiştir. Nöroşirurji Anabilim Dalı Polikiliniğine bel ağrısı ve siyatalji şikayeti ile başvuran, lomber MRG ile değerlendirmenin akabinde dejenerasyon bulguları gösteren ve lomber disk hernisi (LDH) nedeniyle cerrahi tedavi endikasyonu mevcut olan 88 erişkin erkek hasta yazılı onam formu alınarak kliniğimizde opere edildi. Lomber dejeneratif disk hastalığının oluşumuna katkıda bulunduğu düşünülen; CD4, IKKA, NF KBA ve TRAF 6 gibi adaptör proteinlerin belirgin rol oynadığı, MyD88'e bağlı Toll like reseptör 4 sinyal yolu değerlendirilmiş ve bu yolun Modic tip dejenerasyon derecesi ile ilişkisi ortaya konmaya çalışılmıştır.Bulgular: Modic dejenerasyon tiplerine göre; Varyansları homojen olan grupta; NF-kBα'nın 0.001 anlamlılık düzeyinde, IRF 3'ün 0.05 anlamlılık düzeyinde ve TICAM2'nin ise 0.01 anlamlılık düzeyinde en az iki grup arasında farklı olduğu gösterilmiştir. CD4 için ise gruplar arasında anlamlı fark olmadığı görülmüştür (p=0.092). Varyansları homojen olmayan grupta ise; IKKα, MYD88, NF-kB p65, TLR4 ve TRAF6 değişkenleri için 0.001 anlamlılık düzeyinde, TICAM1 için 0.05 anlamlılık düzeyinde fark bulunmuştur. TBK1 için ise istatistiksel açıdan anlamlı fark bulunmamıştır (p=0,502). , NSAİİ ilaç kullanıp/kullanmama durumlarına göre MyD 88 değişkeni için varyanslar farklı çıkmış ve p0.05)Sonuç: Çalışmamız, daha önce literatürde gösterilmemiş veya tartışmalı bir şekilde bildirilmiş yorumları, literatürün aksine net şekilde ortaya koymaktadır. Özellikle ''innate immün sistemin'' disk dejenerasyonundaki rolünün ve bunun Modic dejenerasyon ile olan korelasyonunun anlaşılması, gelecekte hastaların yönetimine ve tedavi sürecine dair ciddi gelişmeler sağlayacaktır.Anahtar sözcükler: İmmunoloji, Modic dejenerasyon, Toll benzeri reseptör, Bel ağrısı, MyD88 bağımlı yol, Dejeneratif disk hastalığı Aim: One of the primary causes of low back pain is thought to be degeneration of the intervertebral disc (IVD). The aim of the present study was to investigate the role of the myeloid differentiation primary-response protein 88 (MyD88)-dependent Toll-like receptor 4 (TLR4) signal pathway in the mechanism of IVD degeneration. In particular, to determine the relationship between this pathway and modic degeneration which is one of the main findings of disc degeneration; it will be important in increasing theoretical knowledge and its use in the clinic. In this study, the relationship between this pathway and drug use was tried to be revealed.Method: The study was carried out in Istanbul University Cerrahpasa, Cerrahpasa Medical Faculty Department of Neurosurgery and Physiology. A total of 88 adult male patients who presented with low back pain and sciatalgia, showed signs of degeneration after lumbar MRI evaluation, and had indications for surgical treatment for lumbar disc hernia (LDH) were operated in our clinic. It is thought to contribute to the formation of lumbar degenerative disc disease; MyD88-induced Toll-like receptor 4 signaling pathway, in which adapter proteins such as CD4, IKKA, NF KBA and TRAF 6 play a prominent role, was evaluated and its relationship with the degree of Modic type degeneration was attempted.Results: According to modic degeneration types; In the variance homogeneous group; It was shown that NF-kBα was different between at least two groups at 0.001 significance level, IRF 3 at 0.05 significance level and TICAM2 at 0.01 significance level. There was no significant difference between the groups for CD4 (p = 0.092). In the variance non-homogeneous group; IKKα, MYD88, NF-kB p65, TLR4 and TRAF6 were found to be significant at 0.001 significance level and TICAM1 at 0.05 significance level. There was no statistically significant difference for TBK1 (p = 0.502). According to the NSAID use / non-use status, the variances were different for MyD 88 and p 0.05).Conclusion: Our study clearly demonstrates, unlike the literature, comments that have not previously been shown in the literature or have been controversially reported. In particular, understanding the role of the innate immune system in disc degeneration and its correlation with Modic degeneration will provide significant improvements in the management and treatment of patients in the future.Keywords: Immunology, Modic degeneration, Toll-like receptor, Low back pain, MyD88 dependent pathway, Degenerative disc disease 89

Amaç:Bu çalışmada, Aloperine'nin anti-enflamatuvar ve anti-oksidatif özelliklerinin spinal kord travma modelinde etkilerini araştırdık.Gereç ve Metod: 36 Wistar Albino cinsi sıçan 4 ayrı grupta randomize edildi. Spinal kord yaralanması ağırlık düşme modeli ile uygulandı.Grup 1, sham grubu seçildi ve deneyin 7. Gününde kan ve doku örnekleri alındı.Grup 2, sıçanlara ilk gün laminektomi uygulandı. Ağırlık düşürme ile kord hasarı oluşturuldu. Deneyin 7. Gününde kan ve doku örnekleri alındı.Grup 3, sıçanlara ilk gün laminektomi uygulandı. Ağırlık düşürme ile kord hasarı oluşturuldu. İntraperitoneal 50 mg / kg % 0.9 serum fizyolojik uygulandı. Deneyin 7. gününde kan ve doku örnekleri alındı.Grup 4, sıçanlara ilk gün laminektomi uygulandı. Ağırlık düşürme ile kord hasarı oluşturuldu. 150 mg / kg aloperin intraperitoneal olarak uygulandı. Deneyin 7. gününde kan ve doku örnekleri alındı.Deneyin 7. gününde kan ve doku örnekleri alındı. Drummond Moore testi ve eğik düzlem testi anestezi öncesinde, deneyin 1. ve 7. Günlerinde sıçanların alt ekstremite motor değerlendirmesi için uygulandı.Sıçanların kan ve spinal kord doku interlökin 6, interlökin 10, 8-hidroksi-deoksiguanozin, Glutatyon peroxidaz, TAS (total antioksidan durumu), TOS (total oksidatif stres) düzeyleri N.E.Ü Tıbbi Biyokimya Araştırma Departmanında enzim bağlı immünosorbent deneyi (ELISA) kullanılarak elde edildi.N.E.Ü Tıbbi Embriyoloji ve Histoloji Araştırma Departmanında, sıçanlardan elde edilen hemikord kesitleri hematoksilen eozin boyama ve histokimyasal MTK boyama kullanılarak ışık mikroskobu altında incelendi, gözlemlenen patolojiler Malinowsky ve ark. tarafından belirlenen skorlamaya göre sınıflandırıldı ve ayrıca Tunnel metodu kullanılarak değerlendirildi.iiiBulgular:Bu çalışmada, spinal kord travması oluşturulan sıçanlarda aloperine uygulanmasının, tedavi uygulanmayan kord hasarı oluşturulmuş ve kord hasarı oluşturulup SF uygulanması yapılmış sıçanlara göre, inflamatuar sitokin olan IL-6 ve oksidatif stres göstergesi olan 8-OHG seviyesinde anlamlı olarak azalma, anti-enflamatuvar sitokin olan IL-10 seviyesinde anlamlı yükseklik sağladığı tespit edilmiştir. Travma sonrası oluşan oksidatif stres düzeyleri karşılaştırıldığında, Aloperine tedavisi uygulanan spinal kord hasarlı sıçanlarda glutatyon peroksidaz enziminde anlamlı yükselme total oksidan seviyesinde anlamlı düşüş ve total anti-oksidan seviyesinde anlamlı yükselme saptanmıştır. Serum değerlerinde saptanan bu değerler doku düzeyinde yapılan çalışma ile teyit edilmiştir. Eğik düzlem testinde grubların eğik düzlemde 5 sn süreyle durabildikleri açıları değerlendirilmiş ve karşılaştırma sonrasında aloperin verilen grupta grup 2 ve grup 3'den anlamlı olarak daha yüksek açı değerlerine sahip olduğu gösterildi. Deneklerin Drummond-Moore skorlaması ile nörolojik muayeneleri kıyaslandığında Aloperine verilen grup 4'ün grup 2 ve grup 3'den anlamlı olarak yüksek değerlere sahip olduğu, grup 1'den ise anlamlı olarak daha düşük değere sahip olduğu görüldü.Sonuç: Çalışmamızda elde edilen biyokimyasal, histopatolojik ve nörolojik değerlendirme sonuçlarına göre, spinal kord yaralanmalarında aloperin anti-enflamatuvar, anti-oksidan ve anti-apoptotik etkinlik göstermektedir. Aim: In this study, we investigated the effects of anti-inflamatory and anti-oxidative characteristics of aloperine on spinal injury in spinal cord trauma modelMaterial and methods: 36 Wistar albino rats were randomized into 4 groups. Spinal cordinjury was performed with weight drop model.Group 1, sham group was selected and blood and tissue samples were taken on the 7th day of the experiment.Group 2, rats underwent laminectomy on the first day. Cord damage was created by dropped weight. Blood and tissue samples were taken on the 7th day of the experiment.Group 3, rats underwent laminectomy on the first day. Cord damage was created by dropped weight. Intraperitoneal 50 mg / kg 0.9% SF was administered. Blood and tissue samples were taken on the 7th day of the experiment.Group 4, rats underwent laminectomy on the first day. Cord damage was created by dropped weight. 150 mg / kg aloperine was administered intraperitoneally. Blood and tissue samples were taken on the 7th day of the experiment.Group 4, rats underwent laminectomy on the first day. Cord damage was created by dropped weight. 150 mg / kg aloperine was administered intraperitoneally. Blood and tissue samples were taken on the 7th day of the experiment.Blood and tissue samples were taken on the 7th day of the experiment.Drummond Moore test and inclined plane test were performed for the lower extremity motor examinations of rats before anesthesia on the 1st and 7th days of the experiment. Interleukin 6, interleukin 10, 8-hidroksi-deoksiguanozin, Glutathione peroxidase, TAS (total antioxidant status), TOS (total oxidative stress)levels from spinal cord tissue and bloodvobtained from rats performed with enzyme linked immunosorbent assay (ELISA) method in the Department of Medical Biochemistry Research.In the Department of Medical Embriology and HystologyResearch hemicord sections obtained from rats were examined under light microscope using hematoxylin eosin staining and histochemical MTK staining and the pathologies observed were classified according to the scoring defined by Malinowsky et al.Apoptosis was also evaluated using Tunel method.Results:In this study, it has been shown that IL-6 (an inflammatory cytokine) and 8-OHG levels (an oxidative stress indicator)decreased and IL-10 levels (an anti-inflammatory cytokine)increased significantly after application of aloperine in rats with spinal cord trauma, compared to application of SF and untreated rats with spinal cord trauma. When comparing oxidative stress levels after trauma, a significant increase in glutathione peroxidase enzyme and total anti-oxidant levels and a significant decrease in total oxidant level were found in spinal cord damaged rats treated with aloperine.These values determined in serum values were confirmed by the study at the tissue level.In the inclined plane test, the angles of the groups that can stand on the inclined plane for 5 seconds were evaluated and after comparison, aloperin group was shown to have significantly higher angle values than the group 2 and 3.When the subjects' Drummond-Moore scoring and neurological examinations were compared, it was seen that aloperine applied group 4 had significantly higher values than group 2 and group 3, and significantly lower than group 1.Conclusion:Based on the biochemical, histopathological and neurological examination results obtained from our study, aloperine shows antiinflammatory, antioxidant and antiapoptotic efficacy on spinal cord injury. 92

Amaç: Akromegali hastalarında kontrol grubuna kıyasla lakrimal bez hacminin değerlendirilmesi ve olası artışın gözyaşı fonksiyonları ile olan ilişkisinin incelenmesi amaçlanmıştır.Materyal ve Metod: Herhangi bir oküler patolojisi olmayan 38 aktif akromegali (AA) ve 48 inaktif akromegali (İA) hastası çalışma grubu olarak, yaş ve cinsiyet açısından eş 44 nonfonksiyonel hipofiz adenomu (NFA) hastası ise kontrol grubu olarak çalışmaya dahil edilmiştir. 0, 3 ve 6. aylarda akromegali hastalarının 0 ve 3. aylarda ise kontrol grubunun manyetik rezonans görüntüleme (MRG) ile lakrimal bez hacimleri hesaplanmıştır. Aynı vizitlerde Schimer, gözyaşı kırılma zamanı (TBUT) ve oküler yüzey hastalık indeksi (OSDI) ile hastaların gözyaşı fonksiyonları değerlendirilmiştir. Tüm verilerin hastaların serum insülin benzeri büyüme faktörü-1 (IGF-1) ve büyüme hormonu (BH) düzeyleriyle korelasyonu incelenmiştir.Bulgular: Akromegali hastalarının ortalama lakrimal bez hacmi 0. ve 3. ayda 116,0±33,2 mm3 ve 119,5±36,4 mm3, kontrol grubunun ise 0 ve 3. ayda 65,2±22,3 mm3 ve 63,2±22,3 mm3 olarak bulunmuştur (p

Giriş: Teknolojik gelişmelerle beraber üç boyutlu (3B) yazıcılar tıp alanında daha fazla kullanılmaktadır ve bu teknolojiden kişiye özel implant üretimi yapılarak faydalanılmaktadır. Bizim çalışmamızda üç boyutlu modelleme ve üç boyutlu yazıcı teknolojisini kullanarak hastaya özel implant kalıbı oluşturmak ve kliniğimizdeki uygun kranioplasti operasyonlarında bu kalıplardan faydalanarak cerrahi tekniği geliştirmek amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Dokuz Eylül Üniversitesi Hastanesi Beyin ve Sinir Cerrahisi kliniğinde kranioplasti uygulanan 20 hasta çalışmaya dahil edildi. 3B yazıcı ile hazırlanan kalıplar, hazırlanma prensibi ve uygulama tekniklerine göre altı farklı şekilde kullanıldı.Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 20 hastadan 16 (%80) hasta erkek, 4 (%20) hasta kadındır. Hastaların yaş ortalamaları 38,00 ± 16,27 idi. Ölçülen hastaların kranial defekt alanlarının ortalaması 5927,70 ± 2983,12 mm2 olarak hesaplandı. En sık tercih ettiğimiz teknik ile opere edilen hastalar, çalışmadaki diğer tekniklerin kullanıldığı hastalarla karşılaştırıldı. Kranioplasti operasyon süresi seçilen grupta ortalama 100,83 ± 2,04 dk olarak saptanmışken diğer gruplardaki hastaların ortalamasının 111,42 ± 15,74 dk olduğu görüldü ve bu sonuç istatistiksel açıdan anlamlı olarak değerlendirildi (p=0,043).Sonuç: 3D yazıcı teknolojisi kraniyoplasti prosedüründe cerrah için paha biçilmez bir araç olabilir. Çalışmamızda bu tekniğin kullanılması, daha kısa ameliyat süresi ile tatmin edici kozmetik sonuçlara yol açmıştır. Objective: Along with the technological developments, three-dimensional printers are being used more frequently in medicine. In this study, we aimed to create patient- specific implant mold using 3D modeling and also to develop the surgical technique in selected cranioplasty cases.Materials and Methods: A total of 20 patients underwent cranioplasty in Dokuz Eylül University Neurosurgery Department were included in the study. The molds printed by the 3D printer were used in six different ways based on the preparation principle and application techniques.Results: Of the 20 patients included in the study, 16 (80%) were male and 4 (20%) were female. The mean age was 38.00 ± 16.27. The mean cranial defect area was 5927,70 ± 2983,12 mm2 . The outcomes of the patients for whom the mold wascreated using the most recent technique (Group 6), was compared to the rest. Of all the parameters, operation time reached statistical significance. (100.83 ± 2.04 minutes in Group 6, 111.42 ± 15.74 min in others, P=0,043).Conclusion: 3D printer technology can serve as an invaluable tool for the surgeon in cranioplasty procedure. In our study, using this technique resulted in satisfactory cosmetic results with shorter operation time. 59

Sonlu elemanlar analizi, lomber omurganın biyomekanik tepkisini incelemek için sıklıklakullanılan güçlü bir araçtır. Bu analiz için kullanılan anatomik ağlar genellikle sabittir,böylece morfometrik parametrelerin ayarlanmasını önler. Bu çalışmanın temel amacı,önceden belirlenmiş L4 L5 omurga seviyesinin morfometrik parametrelerinin bağımsızolarak ayarlanmasına izin verecek şekilde segmentli bir sonlu eleman modeli ve parametrikbir sonlu eleman modeli geliştirmektir. Yakınsama çalışmaları ile kapsamlı bir doğrulamaprosedürü uygulandı. Doğrulama ölçütlerimiz olarak, moment-dönüş eğrileri, intradiskalnükleer basınçlar ve faset eklem temas kuvvetleri bu iki modelden ve literatürden elde edilenverilerden toplanmış ve modellerimizi doğrulamak için birbirleriyle karşılaştırılmıştır.Segmentli sonlu elemanlar modelinin literatürle iyi bir uyum içinde olduğu gözlendi, bunedenle, ölçüm karşılaştırmalarımıza göre sonuçları geçerli kabul edildi. Parametrik sonluelemanlar modelinin, ani dönme eğrisi tahminleri ve intradiskal nükleer basınç tahminleriiçin segmentli sonlu elemanlar modeli ve literatür ile iyi bir uyum içinde olduğugörülmüştür. Faset eklem temas kuvvetlerinin parametrik sonlu elemanlar modeli tarafındanfazla tahmin edildiği gözlenmiştir. Faset eklem geometrisi ve omur geometrisinin simetrikolmayan doğasının dahil edilmesi üzerine gelecekte bir çalışma yapılması önerilmiştir. Finite element analysis is a powerful tool that is often used in order to study thebiomechanical response of the lumbar spine. Anatomical meshes that are used for suchanalysis are often fixed, hence preventing the tuning of morphometrical parameters. Theprimary objective of this study was to develop a segmented finite element model and aparametric finite element model that would allow the independent tuning of previouslydetermined morphometrical parameters of the L4 L5 spinal level. An extensive verificationprocedure was applied via convergence studies. As our validation metrics, moment-rotationcurves, intradiscal nuclear pressures, and facet joint contact forces were collected from theseboth models, as well as the data from the literature, and compared with each other in orderto validate our models. Segmented finite element model was observed to be in a goodagreement with the literature, therefore, validated for all of our validation metric predictions.The parametric finite element model, on the other hand, was observed to be in a goodagreement with the segmented finite element model, and with the literature, for its momentrotation curve predictions and intradiscal nuclear pressure predictions. Facet joint contactforces were observed to be overpredicted by the parametric finite element model. Futurestudy on the facet joint geometry and inclusion of the non-symmetric nature of the vertebraegeometry was proposed as a future study. 0

Amaç: Skafosefalili opere edilen olgularda total kalvaryal rekonstrüksiyon cerrahisinin korpus kallozumun dört farklı açısında preoperatif ve postoperatif MR görüntülerinde sağladığı değişimleri araştırdık.Gereç ve Yöntem: Selçuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Beyin ve Sinir Cerrahisi servisinde 2004 Mart – 2017 Kasım tarihleri arasında skafosefali nedeniyle opere edilen 11 olgu retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Preoperatif ve postoperatif MR görüntülerinden elde edilen korpus kallozum açıları kontrol grubununkiler ile karşılaştırılmıştır. Bulgular: Hasta grubunda; preoperatif ve postoperatif anteriyor, posteriyor, A-P veKallozal açı ölçümleri arasında fark bulunmamaktadır.Hasta ve kontrol grubunda ;Anteriyor açı ölçümü ortalaması hasta grubunda daha yüksek bulunmuştur.Kallozal açı ölçümü ortalaması kontrol grubunda daha yüksek bulunmuştur.Preoperatif dönemde yapılan posteriyor ve A¬-P açı ölçümlerine göre hasta ve kontrol arasında fark bulunmamaktadır.Sonuç: Sonuç olarak bu çalışmada sagittal sinostoz hastalarında korpus kallozum düzeyinde normal kontrolere göre gelişimsel bir farklılık olduğu; ancak bunun istatistiksel olarak bir anlam ifade etmediği ortaya konulmuştur. Bu durumun hasta sayısındaki azlıktan kaynaklanabileceği düşünülmektedir. Kraniyosinositoz hastalarında uygulanan kafatası şekillendirme ameliyatları beynin morfolojik gelişimini düzeltmekte ve kognitif açıdan oluşlabilecek bozuklukların önüne geçilmesine olanak sağlamaktadır. Objective : We investigated the influence of total calvaryal reconstruction surgery for patients operated with scaphocephaly on corpus callosum's four different angles provided from preoperative and postoperative MR images. Material and method: We evaluated retrospectively 11 case operated for scaphocephaly at Neurosurgery Department of Selcuk University Faculty of Medicine between 2004 March -2017 November. Corpus callosum angles provided from preoperative and postoperative MR images compared with control group's. Results: There is no any difference in measurement of preoperative and postoperative anterior, posterior, A-P and callosal angles in patient group. The mean anterior angle measurement was higher in the patient group.The mean callosal angel measurement was higher in the control group.There is no difference in posterior and A-P angle measurement made in preoperative period.Conclusion: In this study, there was a developmental difference in corpus callosum level compared to normal controls in patients with sagittal synostosis but it has been shown that this does not make any sense statistically. It is thought that this may be caused by the small number of patients. Cranial shaping operations performed in craniosynocytosis patients improve the morphological development of the brain and allow the prevention of cognitive disorders. 118

Bu çalışmanın amacı, posterior fossa tümörleri ile ilgili cerebellar yolakların haritalanmasında yüksek açısal çözünürlüklü difüzyon görüntüleme (HARDI) yönteminin rolünü göstermek ve beyin cerrahisi planlaması ve postoperatif değerlendirme için yararlı olup olmadığını belirlemektir. Ek olarak volumetrik MRG görüntüleri üzerinden hastalığa bağlı değişim gösteren beyaz ve gri cevher hacim değişikliklerinin hesaplanması amaçlanmıştır. Yaşları pediatrikten genç yetişkinlere kadar olan ve posterior fossa tümörü teşhisi konmuş 18 erkek, 12 kız hastadan ve yaş-cinsiyet eşleşmeli sağlıklı kontrolden oluşan bir kohort, HARDI traktografisi ile 30 difüzyon ağırlıklı ölçümleri olan bir 3T MR sistemi üzerinde ile çalışılmıştır. Pedunculus cerebellaris superior, medius ve inferior'dan geçen sinir lifleri operasyon öncesi, sonrası ve kontrol grubunda yapılandırılmıştır. Hasta grubundan 25 örneğin volümetrik MRG görüntülerine de operasyon öncesi ve sonrası karşılaştırmalı olarak VolBrain atlas temelli segmentasyon programı ile hacim analizi yapılmıştır. Tümörün derecesine göre liflerde yer değiştirme ve bozulmalar görülmüştür. Operasyon sonrasında liflerde yaşanan kayıpların tümör infiltrasyonuna bağlı rezeksiyon esnasında kaybedilmiş olabileceği düşünülmüştür. Hacim analizinde ise, operasyon sonrasında tüm yapılarda hacim düşüşü görülürken, thalamus (p>0,05) ve sağ amygdala (p0,05) and right amygdala (p

Amaç: Bilgisayarlı beyin tomografisi (BBT) görüntülemesinde optik sinir kılıf çapı (OSKÇ) ölçümü; invaziv olmayan bir yöntem olması ve ek bir işlem gerektirmeden mevcut BBT görüntülerinden ölçülebilmesinden dolayı acil serviste (AS) olguların prognozunu saptamada kullanışlı bir tanı aracı olabilir. Biz çalışmamızda AS'e başvuran non-travmatik subaraknoid kanamalı (SAK) olgularda ilk başvuru sırasında çekilen BBT'de OSKÇ'nı ölçerek OSKÇ'nın prognoz ve mortalite ile bir ilişkisinin bulunup bulunmadığını araştırmayı amaçladık.Hastalar ve Yöntem: Bu geriye dönük çalışma 01.06.2013 ile 01.06.2018 tarihleri arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Erişkin AS'ine başvurmuş ve non-travmatik SAK tanısı konulmuş bulunan 500 olgu ile yine AS'e başvurmuş ancak çekilen BBT'si normal olan 500 tane kontrol grubu üzerinde gerçekleştirilmiştir. Olguların klinik durumundan haberdar olmayan uzman bir radyolog tarafından BBT'nde kesite giren sağ ve sol OSKÇ ölçümü yapıldı. Olguların yaşı, cinsiyeti, yaşamsal bulguları, başvurduğu tarih, AS'e başvuru anındaki bilinç düzeyi, olguların hastanede kalma süresi, olguların komorbid hastalıkları ve olguların son durumları (eksitus, şifa) dosyalarından tarandı ve her bir olgunun Hunt and Hess skoru ile Fisher skoru belirlendi. OSKÇ ile olguların prognozu arasındaki ilişki incelendi.Bulgular: Non-travmatik SAK'lı olgularımızın %58.6'nı (293) kadınlar, %41.4'ni (207) ise erkekler oluşturmaktadır. Olgularımızın son durumlarını incelediğimizde %40.2'sinin (201) öldüğünü, %59.8'nin (299) ise sağ olduğunu gözlemledik. SAK'ya bağlı mortaliteyi göstermesi bakımından OSKÇ'nın 0.530 cm ve üzerinde olduğunda %75 duyarlılık ve %40 özgüllüğünün bulunduğunu saptadık. SAK'lı olgularda sağ OSKÇ 0.553 cm, sol OSKÇ 0.564 cm iken kontrol grubundakilerde sağ OSKÇ 0.521 cm, sol OSKÇ 0.520 cm olarak ölçüldü. SAK'lı olgularda Glasgow Koma Skoru (GKS) ne kadar düşükse OSKÇ'nın da o kadar arttığını gözlemledik (p

Primer santral sinir sistemi (SSS) tümörleri yüksek mortalite ve morbidite oranları ile ciddi bir sağlık sorunu olma durumunu korumaktadır. Son yıllarda bu tümörlerin moleküler ve genetik profillerinin anlaşılmasına yönelik veriler artsa da etiyoloji hususu bilinmezliğini korumaktadır. Bu çalışmanın amacı düşük insidansına rağmen yüksek mortalite ile seyreden heterojen bir tümör grubunu temsil eden gliom vakalarının erişkin hasta popülasyonunda etiyolojik açıdan araştırılması ve Dünya Sağlık Örgütü (DSÖ) 2016 SSS Tümörleri sınıflamasının prognostik değerinin araştırılmasıdır. Çalışmaya glial kitle tanısı ile opere edilmiş/takip edilen ve patolojisi glioma ile uyumlu sonuçlanmış hasta popülasyonu dâhil edilmiştir. Veriler hazırlanan form, tıbbi kayıtlar ve telefon görüşmeleri/kontrol vizitlerinden yararlanılarak olası risk faktörleri ile ilgili bilgi toplanmıştır. Patoloji preparatları son 2016 DSÖ sınıflamasına göre değerlendirilmiştir. İyonize/non-iyonize radyasyon, kimyasal maruziyeti (pestisit, ağır metal vb.), alkol/tütün kullanımı, diyet, ilaç kullanımı, fiziksel faktörler, enfeksiyonlar ve hastalıklar gibi birçok faktörün SSS tümörleri veya özellikle gliom ile ilişkileri araştırılmıştır. Son DSÖ 2016 tümör sınıflaması daha titiz tanı olanağını ortaya koyarak biyolojik ve prognostik olarak anlamlı antitelerin oluşmasını sağlamıştır. Detaylı tanıya yardımcı olabilecek yeni biyo-belirteçlerin tanımlanması kişiselleştirilmiş tedavilerin de yolunu açmıştır. Biyo-belirteçlerin test edilmesine yönelik daha pratik ve kullanılabilir metotların geliştirilmesi elzemdir. Çoklu belirtece yönelik paralel, hızlı ve sağlıklı testlerin kabul edilebilir bir maliyetle kullanıma sunulmasına acil ihtiyaç vardır. Primary central nervous system tumours with their high mortality and morbidity ratios maintain their positions to be a critical health problem. Recent progress regarding the molecular and genetic features of these tumours has been augmented but the darkness of their etiology is still an issue. In this study, the aim is to seek any relation regarding the etiology of the highly mortal and heterogeneous gliomas in adult patients and search for the prognostic value of recent 2016 World Health Organisation (WHO) classification. Study population consisted of patients who were operated/followed up due to glioma tumour and their pathological analysis confirmed the diagnosis. Data was obtained using a survey form, medical records and phone survey/medical visits. Pathological specimens were evaluated in the guidance of latest WHO 2016 tumour classification system. Any relations between glioma tumours and many factors like ionizing/non-ionizing radiation, chemical exposure (pesticides, heavy metals etc.), alcohol/tobacco consumption, diet, medicine usage, physical factors, infections, etc. were analysed. Latest WHO 2016 tumour classification increased the opportunity for more meticulous diagnosis and provided more meaningful biological and prognostic entities. The definition of new biomarkers that helped more detailed diagnosis also paved the way for individualized therapies. Developing practicable and available methodologies to test such biomarkers is a mandatory. Parallel, fast and reliable methods that are able to test multi biomarkers with acceptable cost are an emergent necessity. 83

Omurga hareketliliğinin en fazla olduğu yer olan servikal omurga, disk herniasyonu ve spondiloz sık geliştiği için, dekompresyon ve stabilizasyon cerrahisi sık yapılmaktadır. Günümüzde servikal disk hastalıklarının çözümüne yönelik cerrahi tedavi yöntemleri çeşitli olup, etkinlikleri halen tartışmalıdır.Bu çalışma, kliniğimizde Ocak 2015- Aralık 2018 tarihleri arasında tek seviye anterior servikal diskektomi yapılan hastalarda PEEK kafes ve servikal disk protezi (SDP) kullanımının etkinliğini karşılaştırdık.Kliniğimizde Ocak 2015-Aralık 2018 tarihleri arasında tek seviye servikal disk herniasyonu nedeniyle anterior servikal diskektomi (ASD) yapılan, PEEK kafes yerleştirilen 40 hasta ile disk protezi yerleştirilen 40 hasta retrospektif olarak incelenmiştir. Çalışmaya dahil edilen, PEEK kafes takılan bireylerin 11 (%27,5)'i erkek, 29 (%72,5)'u kadın; disk protezi takılan bireylerin 14 (%35)'ü erkek, 26 (%65)'sı kadın idi. Dahil edilen hastalardan PEEK kafes takılanların yaş ortalaması 48,12 iken, disk protezi takılanların yaş ortalaması 44,27 idi. Gruplar arasında yaş ve cinsiyet arasında anlamlı bir fark bulunmamıştır. Servikal disk hastalığının en sık görüldüğü seviyeler C5-6 (45 hasta, %56,25) ve C6-7 (28 hasta, %35) idi.Hastaların ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası (1.gün, 1.ay, 12.ay) servikal yan grafilerinde COBB açısı, T1 Slope açısı, segmental COBB açısı, servikal tilt açısı ölçümleri ve hastaların ameliyat seviyesindeki disk yüksekliği değerlendirildi.PEEK kafes ve disk protezi takılan hastalar karşılaştırıldığında, ameliyat seviyesindeki disk yükseklikleri ve ölçümü yapılan açılar açısından karşılaştırıldığında gruplar arası fark olmadığı, fakat hastaların ameliyat öncesi ve sonrası değerlendirilmelerinde farkın anlamlı olduğu tespit edildi.Bizim çalışmamızda ve literatürde yer alan geniş serilere sahip çalışmaların sonuçlarına bakıldığında, her ne kadar kısa dönem sonuçlarında SDP'nin üstün olduğu görülse de, uzun dönem sonuçlarında ve özellikle komşu segment hastalığı (KSH)'ını önleme konusundaviyeterli kanıta sahip olmadığını öne süren geniş serili yayınlar mevcut olup, bu konuda tartışmalar halen devam etmektedir.Anahtar Kelimeler: Anterior Servikal Diskektomi, Servikal Disk Hastalığı Since cervical spine, disc herniation, and spondylosis are the most frequent sites of spine mobility, decompression and stabilization surgery is performed frequently. Today, surgical treatment methods for cervical disc diseases are various, and their effectiveness is still controversial. Since cervical spine, disc herniation, and spondylosis are the most frequent sites of spine mobility, decompression and stabilization surgery is performed frequently. Today, surgical treatment methods for cervical disc diseases are various, and their effectiveness is still controversial.In this study, we compared the effectiveness of PEEK cage and cervical disc prosthesis in patients who underwent single-level anterior cervical discectomy between January 2015 and December 2018 in our clinic.Due to the single-level cervical disc herniation in our clinic between January 2015-December 2018 with anterior cervical discectomy, PEEK cages placed in 40 patients and disc prosthesis placed in 40 patients were analyzed retrospectively.Included in the study, PEEK cage installed 11 individuals (27,5%) were males, and 29 (72,5%) were female; disc prosthesis attached to individuals of 14 (35%) males, and 26 (65%) patients were female. The mean age of the patients who had PEEK cage implantation was 48,12, and the mean age of the patients with disc prosthesis was 44,27. There was no significant difference between the groups in terms of age and gender. The most common levels of cervical disc disease were C5-6 (45 patients, 56,25%) and C6-7 (28 patients, 35%).Preoperative and postoperative (1st day, 1st month, 12th month) cervical lateral radiographs of the patients were evaluated for COBB angle, T1 Slope angle, segmental COBB angle, cervical tilt angle measurements, and disc height at the operation level.When PEEK cage and disc prosthesis patients were compared, there was no difference between groups in terms of disc heights and measured angles at the operational level. However, the difference was significant in the pre- and postoperative evaluation of the patients.viiiLooking at the results of our study and the broad series of studies in the literature, although the short-term results are superior to SDP, there are broad series of publications suggesting that they do not have sufficient evidence for long-term results and mainly to prevent KSH. Discussions are still ongoing.Keywords: Anterior Cervical Discectomy, Cervical Disc Disease 57

Periferik sinir rejenerasyonu, günümüzde hala çözülemeyen bir sorun olarak karşımıza çıkmaktadır. Üridin majör pirimidin nükleozididir ve Kennedy yolağı aracılığıyla membran fosfolipid sentezinin bir prekürsörüdür. Çalışmamızın amacı; tek taraflı siyatik sinir hasarı sonrasında sistemik verilen üridin'in rejenerasyon ve skar dokusu oluşumu üzerine etkisinin araştırılmasıdır.Çalışmada 96 adet Sprague Dawley erişkin erkek sıçan kullanıldı. Denekler erken (4 grup) ve geç dönem (4 grup) olarak ayrıldı. Birinci grup hariç tüm gruplarda sağ siyatik sinir transeksiyon ve sütürasyon uygulandı. Birinci ve ikinci grupta salin (Sham ve Kontrol), üçüncüde Üridin 100mg/kg (U100), dördüncüde ise Üridin 500mg/kg (U500) intraperitoneal yolla 1 hafta boyunca günde bir kez enjeksiyonu yapıldı. Erken gruplar 1., geç ise 12. haftada sakrifiye edildi. Erken gruplarda apoptotik belirteç, oksidasyon hasarı ve antioksidatif savunma mekanizmaları incelendi. Geç dönemde ise siyatik fonksiyonel (SFI) ve elektrofizyolojik (EMG) testlerinden sonra siyatik sinirleri çıkarılarak akson iyileşmesi incelendi. U500 sıçanlarda anti-apoptoz etkisi kontrole göre anlamlı görüldü (p

Amaç: Bel ağrısı insan hayatını tehdit eden ve sık görülen bir sağlık problemidir. Lomber disk hernileri ise bel ağrılarının cerrahi olarak tedavi edilebilen önemli nedenlerinden biridir. Lomber diskektomi sonrasında cerrahi alanda fibrozis süreci sonucunda peridural granülasyon dokusu oluşumu iyi tanımlanmış. Bu çalışmada, lomber diskektomi operasyonu yapılan hastalarda dura mater üzerine konulan sentetik kollojen membranın izolasyon sağlamak suretiyle araknoidit ve fibrozis gelişimini önleme üzerine etkilerinin manyetik rezonans görüntüleme (MRG) bulguları ile değerlendirilmesi amaçlandı.Gereç ve Yöntem: Lomber disk hernisi nedeniyle tek seviye, unilateral diskektomi yapılan toplamda 40 hasta retrospektif olarak incelendi. Dura üzerine kollagen membran yerleştirilen 16 kişilik hasta grubu ile dura üzerine herhangi bir materyal konulmayan 24 kişilik hasta grubu çalışmaya dahil edildi. Kollajen membran kullanılan ve kullanılmayan hastaların postoperatif MRG görüntüleri incelenerek kullanılan materyalin araknoidit ve/veya epidural fibrozis, granülasyon dokusu oluşumunu önlemede etkili olup olmadığı değerlendirildi.Bulgular: Kollajen membran kullanılmayan gruptaki 24 hastanın 9'u kadın (%37,5), 15'i erkek (%62,5) idi. Kollajen membran kullanılan gruptaki hastaların ise 4'ü kadın (%25) 12'si erkek (%75) idi. Membran kullanılmayan grubun yaş ortalaması 35,47±9,06, membran kullanılan grubun yaş ortalaması ise 37,40±8,92 olarak saptandı. Kollajen membran kullanılan toplamda 16 hastanın 8'inde (%50) MRG bulgularına göre granülasyon dokusu ve epidural fibrozis gözlenmezken 8'inde (%50) granülasyon dokusu gözlenmiştir. Peroperatif kollajen membran kullanılmayan 24 hastanın ise 10'unda (%41,7) granülasyon dokusu gözlenmezken 14'ünde ( %58,3) epidural fibrozis ve granülasyon dokusu oluşumu gözlenmiştir. Bu sonuçlar eşliğinde Tip-I kollajen membran kullanımı ile granülasyon dokusu oluşumu arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki saptanmamıştır. (p=0.604>0.05). Tip-I kollajen membran kullanılan hastalarda granülasyon dokusunun görülüp (%50) görülmeme (%50) oranı arasında fark yoktur.Sonuç: Bu sonuçlara ve MRG bulgularına göre lomber diskektomide peroperatif Tip-I kollajen membran kullanımının granülasyon dokusu ya da epidural fibrozis oluşumu üzerine istatistiksel olarak anlamlı etki etmediği saptanmıştır. Objectives: Low back pain is a common health problem threatening human life. Lumbar disc herniations are one of the major causes of low back pain that can be treated surgically. Peridural granulation tissue formation as a result of fibrosis process in surgical area after lumbar discectomy is well defined. In this study, we aimed to evaluate the effects of synthetic collagen membrane placed on dura mater on the prevention of arachnoiditis and fibrosis development by magnetic resonance imaging (MRI) findings in patients undergoing lumbar discectomy.Materials and Methods: A total of 40 patients who underwent single level unilateral discectomy for lumbar disc hernia were retrospectively evaluated. Sixteen patients with collagen membranes placed on the dura and 24 patients without any material on the dura were included in the study. Postoperative MRI images of the patients with and without collagen membranes were examined and evaluated whether the material used was effective in preventing arachnoiditis and / or epidural fibrosis and granulation tissue formation.Results: Nine female patients (37.5%) and 15 male patients (62.5%) of 24 patients were in the collagen membrane-free group. Four of the patients in the collagen membrane group were female (25%) and 12 were male (75%). The mean age of the non-membrane group was 35.47 ± 9.06, and the mean age of the membrane group was 37.40 ± 8.92 years. According to MRI findings, granulation tissue and epidural fibrosis were not observed in 8 (50%) of 16 patients with collagen membranes, whereas granulation tissue was observed in 8 (50%) patients. Granulation tissue was not observed in 10 (41.7%) of 24 patients without collagen membrane, whereas epidural fibrosis and granulation tissue formation was observed in 14 (58.3%). Based on these results, there was no statistically significant relationship between type-I collagen membrane use and granulation tissue formation. (P = 0.604

Hidrosefali nedeni ile kliniğimizde opere edilerek ventriküloperitoneal şant takılan hastalarda; pediatrik nöroşirurji camiasında hem ulusal hem de uluslararası güncelliğini korumakta olan bir konu olan şant enfeksiyonlarını inceleyerek, literature katkı sağlayabilecek bir tek merkez çalışması sunmayı amaçladık. Retrospektif nitelikli çalışmaya, 2012-2017 tarihleri arasında ESOGÜ nöroşirurji, pediatri veya yenidoğan kliniklerinde takip edilerek tarafımızca opere edilen yetmiş beş hasta dahil edildi. İncelenecek parametreler; hastanın ilk opere olduğu yaş, cinsiyet, toplam kaç kez şant cerrahisi geçirdikleri, ilk ameliyat tarihleri, hidrosefali etyolojisi, BOS kültür sonuçları, BOS kültürü alımı ile eş zamanlı alınan kan kültürü sonuçları, takılan şant tipi, kültürde üreyen mikroorganizmaların tipleri ve çoklu enfeksiyon/süperenfeksiyon varlığı, BOS mikroskopi sonuçları, BOS glikoz ve protein sonuçları, gün cinsinden hastanede yatış süreleri, takipte ex olanlar, gün cinsinden takip süreleri, EVD kateteri takılma süreleri, ilk cerrahiden ne kadar gün sonra revizyon cerrahisi uygulandığı ve revizyon nedenleri olarak belirlendi. İstatistiki değerlendirmenin ardından şu başlıklar ortaya çıkmıştır: BOS kültürü ile eş zamanlı kan kültürü bakılması, VPŞ enfeksiyonları ile ilgili ileri çalışmalara hem kaynak oluşturacak, hem de enfeksiyonun kaynağının belirlenmesine ve hangi mekanizma ile ortaya çıktığının anlaşılmasına katkıda bulunabilecektir. BOS mikroskopisi pozitifliği ve glikoz değeri mevcut bilgilerimizden daha önemli ve farklı anlamlar taşıyor olabilir. Bu iki parametrenin, ileri çalışmalarla desteklendiği taktirde VPŞ enfeksiyonlarında prognostik değer taşıyabileceği düşünülmektedir. Bakteriyemi varlığının, enfektif valf disfonksiyonuna neden olabileceği görüldüğünden, revizyon veya reimplantasyon öncesi değerlendirilmesi önerilebilir.Anahtar Kelimeler: ġant Enfeksiyonu, BOS infeksiyonu, BOS biyomarkerlar, mortalite, EVD enfeksiyonları We aimed to present a single centered project which can contribute to literature by evaluating shunt infections in patients who are operated in our clinic suffering from hydrocephalus. This subject has national and international currency in pediatric neurosurgery community. Seventy five patients who were operated by ourselves and treated by neurosurgery, pediatrics or neonatalogy departments between years 2012-2017 were included to this retrospective work-out. Determinant parameters were first operation age, sexuality, number of shunt surgeries, etiology of hydrosecephalus, CSF medium results, blood culture results which are provided simultaneously with CSF medium, shunt type, bacteria types which reproducted in CSF medium and existence of infection/superinfection, number of cells and gram strain results, CSF glucose results, CSF protein results, number of hospital treatment days, patients who died under treatment, duration of EVD catheterization, time between revision operation and first operation, revision causes. After statistical consideration, as a result of our five year experience, these headlines have appeared: blood culture results which are provided simultaneously with CSF medium would provide source to progress about VPS infections, help understanding source of infection and its mecanism. CSF microscopy positivity and CSF glucose rate may have meanings beyond we know. These two parameters may be considered to have prognostic significance in VPS infections in case of backup studies existence. Consideration existence of bacteriemia could be recommended before revision or reimplantation because of its possible infectious valve disfunction effect.Key words: Shunt infections, CSF infections, CSF biomarkers, mortality, EVD related infection 86

Amaç: Bu çalışmada hesperidinin spinal kord travmasında (SKT) sekonder hasar üzerine olanetkileini inceledik.Yöntem: 45 adet Wistar albino cinsi rat 5 gruba randomize edildi. Spinal kordyaralanması ağırlık düşürme modeliyle gerçekleştirildi. 1. Grup sham grubu seçildi ve deneyin 7. günü kan ve doku örnekleri alındı. 2. grup ratlara 1. gün laminektomi uygulandı. Ağırlık düşürülerek kord hasarı oluşturuldu. Deneyin 7. günü kan ve doku örnekleri alındı. 3. grup ratlara 1. gün laminektomi uygulandı. Ağırlık düşürülerek kord hasarı oluşturuldu. İntraperitoneal 50 mg/kg %0,9 serum fizyolojik (SF) uygulandı. Deneyin 7. günü kan ve doku örnekleri alındı. 4. grup ratlara 1. gün laminektomi uygulandı. Ağırlık düşürülerek kord hasarı oluşturuldu. İntraperitoneal 50 mg/kg hesperidin uygulandı. Deneyin 7. günü kan ve doku örnekleri alındı. 5. grup ratlara 1. gün laminektomi uygulandı. Ağırlık düşürülerek kord hasarı oluşturuldu. İntraperitoneal 100 mg/kg hesperidin uygulandı. Deneyin 7. günü kan ve doku örnekleri alındı. Deneyin 1. ve 7. günlerinde anestezi öncesinde ratların alt ekstremite motor muayeneleri için Drummond Moore testi ve eğik düzlem testi uygulanmıştır. Ratlardan elde edilen spinal kord dokusu ve kandan, tümör nekrozis factor alfa (TNF-α), interlökin 10, TAS (total antioksidan status), TOS (total oksidatif stres), TBARS (thiobarbituric acid reactive substances) seviyeleri enzyme linked immunosorbent assay (ELISA) yöntemi ile Tıbbi Biyokimya AD Araştırma Laboratuvarında çalışıldı. Fakültemiz Patoloji AD laboratuvarında ise sıçanlardan elde edilen hemikord kesitleri Hematoksilen-Eozin (H-E) boyası ve histokimyasal MTK (Masson Trikrom) boyası kullanılarak patoloji laboratuvarında ışık mikroskobu altında incelendi ve gözlemlenen patolojiler Malinowsky ve arkadaşları tarafından tanımlanan skorlamaya göre tasnif edildi. Ayrıca Tunel yöntemi kullanılarak apoptoz değerlendirildi. Bulgular: Serum TNF α, TAS veTOS düzeylerinde gruplar arasında farklılık saptanmazken (p>0,05), serum IL-10, TBARS, OSI (oksidatif stres indeks) ve spinal kord dokusuna ait TNF α, IL-10, TAS, TOS, TBARS ve OSI düzeylerinde hesperidinin antiinlamatuar ve antioksidan özelliğini destekleyici nitelikte anlamlı bulgular elde edildi (p0,05). Tunel testi ise hesperidin lehine gruplar arası anlamlı farklılık gösterdi (p0,05), in serum IL-10, TBARS, OSI and TNF α, IL-10, TAS, TOS, TBARS and OSI levels of spinal cord tissue, significant findings were obtained supporting the antiinammatory and antioxidant properties of hesperidin (p0,05). Tunel test showed significant differences between groups in favor of hesperidin (p

Giriş ve Amaç: Derin beyin stimülasyonu (DBS) ameliyatlarında başarılı klinik sonuç için elektrotların hedeflenen çekirdeğe doğru implantasyonu kadar kraniuma tespitleri de hatasız yapılmalıdır. Çalışmamızda subtalamik nukleus (STN) DBS uygulanmış Parkinson hastalarında elektrotların kraniuma sabitlenmesi için kullanılan kemik sement ve Stimloc® uygulamalarının postoperatif klinik sonuç ve komplikasyonlar açısından karşılaştırmalı değerlendirilmesini amaçladık. Gereç ve Yöntem: 01.05.2015 – 31.12.2017 tarihleri arasında lokal anestezi ile mikroelektrot kayıt eşliğinde STN-DBS uygulanan 30 Parkinson hastasının verileri prospektif randomize olarak kayıt edildi. Otuz hastanın 15' inde kalıcı elektrotun kraniuma tespiti için kemik sement, 15' inde Stimloc ® kullanıldı. Hastaların preoperatif demografik bilgileri, Unified Birleşik Parkinson Hastalığı Değerlendirme Ölçeği (UPDRS III) ve Levodopa Eşdeğeri Günlük Doz (LEDD) değerleri kayıt edildi. Preoperatif dönemde ve intraoperatif dönemde; kalıcı elektrot tespiti dışında standardize edilmiş cerrahi prosedür uygulandı. Postoperatif erken dönemde bilgisayarlı tomografileri çekildi. Postoperatif 12. ayda radyolojik olarak ve klinik yanıt açısından tekrar değerlendirildi. Enfeksiyon, elektrot migrasyonu ve elektrot kırılması yönünden karşılaştırmalı olarak incelendi.Bulgular: İki yöntem arasında uygulama süreleri açısından istatistiksel anlamlı fark vardı. (Kemik sement: 21 dk, Stimloc: 6 dk). Enfeksiyon, geç dönem migrasyon, pnömosefalus, yara yeri erozyonu ve klinik sonuçlar yönünden iki yöntem arasında istatistiksel anlamlı fark yoktu. İki grupta da pnömosefalus miktarıyla migrasyon ölçümleri arasında istatistiksel anlamlı ilişki vardı. Tartışma ve Sonuç: DBS ameliyatlarında elektrot fiksasyonunda stimloc kullanımı kemik semente göre uygulama süresi açısından avantajlıdır. Cerrahinin uyanık olarak yapıldığı göz önüne alındığında hastanın cerrahi konforu ve toleransı için daha uygun gözükmektedir. Kemik sement ve Stimloc grupları arasında klinik düzelme ve komplikasyon açısından postoperatif dönemde fark yoktur. Her iki yöntem elektrot fiksasyonu açısından güvenilir ve uygulanabilir tekniklerdir. Introduction and Aim: To obtain successful clinical outcomes in deep brain stimulation (DBS) surgeries, fixation of the macroelectrodes to the cranium should be done perfectly like high-precision targeting of the relevant nucleus. In our study, we aimed to evaluate the postoperative long-term clinical results and complications of bone cement and Stimloc® usage in the fixation of the macroelectrodes to cranium in patients with Parkinson's disease (PD) who treated with subthalamic nucleus (STN) DBS.Materials and Methods: Data of 30 patients with PD who underwent STN-DBS with microelectrode recording under local anesthesia between 01.05.2015 - 31.12.2017 were prospectively randomized recorded. Bone cement used for the fixation of the macroelectrode to cranium in fifteen of thirty patients and Stimloc® used in the other fifteen patients. Preoperative demographics, Unified Parkinson's Disability Rating Scale (UPDRS) III scores and levodopa equivalent daily dose (LEDD) values of the patients were recorded. In the preoperative and intraoperative period; standardized surgical procedure was performed in all patients except different permanent macroelectrode fixation methods. A cranial computerized tomography (CT) was performed for each patient in the early postoperative period. In addition, a cranial CT re-performed in the postoperative 12th month to re-evaluate the position of the macroelectrode radiologically and for the clinical response. The results were compared in terms of infection, macroelectrode migration and fracture.Results: There was a statistically significant difference between the two methods in terms of application times. (Bone cement: 21 minutes, Stimloc®: 6 minutes). There were no statistically significant differences between the two different methods about on infection, late-term electrode migration, pneumocephalus, wound erosion and clinical results. In both groups, there was a statistically significant relationship between the amount of pneumocephalus and migration measurements.Discussion and Conclusion: The usage of Stimloc® for fixation of macroelectrode in DBS surgeries is advantageous in terms of the shorter duration in contrast with bone cement usage. Considering that surgery is performed awake, it seems more appropriate for the patient's surgical comfort and tolerance. There is no difference between the bone cement and Stimloc® groups in terms of clinical improvement and rate of complication in the postoperative period. Both of these methods are reliable and applicable techniques for the fixation of the macroelectrodes. 90

Giriş : Bu çalışmamız Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi Nöroşirürji Kliniği'nde Nisan 2017 – Nisan 2018 tarihleri arasında opere edilmiş olan 80 hastanın operasyon öncesi ve sonrası sonuçları değerlendirilerek hazırlanmıştır.Amaç : Farklı patolojiler sebebiyle posterior stabilizasyon ve füzyon operasyonu geçiren hastalara uygulanan iki farklı füzyon yönteminin postoperatif süreçte omurga açılarına etkisinin araştırılmasıdır.Materyal ve Metod : Çalışmada transpediküler vida ile posterior stabilizasyon ve füzyon yapılan (40 hasta) ve bu yöntemin interbody cage ile desteklenerek füzyon yapılan (40 hasta) toplam 80 hasta retrospektif olarak incelenmiştir. Hastaların ameliyat öncesi, ameliyat sonrası 1. ay ve ameliyat sonrası 1. yıl lomber lordoz açıları ve L4-5 wedge açıları ölçülerek açılar arasındaki değişimlerin yüzdelik değerleri hesaplanmış, bulunan değerler SPSS paket programı ve T testi kullanılarak istatistiksel olarak hesaplanmıştır.Tartışma : Lomber omurgada stabiliteyi bozan patolojiler hareketle ortaya çıkan bel ağrısından kalıcı nörolojik defisitlere kadar farklı belirti ve bulgularla ortaya çıkmakta, hastanın yaşam kalitesinin arttırılması için enstrümanlı posterior stabilizasyon ve füzyon operasyonları tedavide olumlu bir yer tutmaktadırlar. Uygulanan prosedürlerin mevcut faydalarının yanı sıra normal omurga biyomekaniğine uymayan yönleri ve bunların kısa ve uzun vadede etkileri mevcuttur. Stabilizasyon sistemlerinin yararlılığının arttırılmasıve patolojik durumu çözümlerken normal omurga biyomekaniğine daha uygun hale getirilmesi için mevcut uygulamaların klinik ve radyolojik değerlendirmelerinin yapılması şarttır.Sonuç : Hastaların ameliyat öncesi ve sonrası yapılan omurga açı değerlendirmelerinde transpediküler vida ile yapılan fiksasyon ve füzyon ve interbody cage ile desteklenmiş posterior fiksasyon ve füzyon operasyonlarının omurga açılarına etkileri ve hastaların 1 yıllık süreç içerisinde lomber lordoz ve L4-5 wedge açılarındaki değişimleri tespit edildiğinde, her iki yöntemin omurga açılarında kısa vadede anlamlı değişikliğe sebep olmadığı ancak uzun vadede açılarda değişime yol açtığı sonucuna varılmıştır. Bununla beraber interbody cage ile desteklenmiş olan yöntemin omurga açılarına daha olumlu katkıları olduğu düşünülmüştür. Introduction: This study was performed by evaluating the preoperative and postoperative results of 80 patients who underwent surgery at Neurosurgery Clinic of Süleyman Demirel University Medical Faculty Hospital, between April 2017 and April 2018.Purpose: The purpose of the present study was to evaluate the effect of two different surgical lomber spinal fusion methods on selected spinal angle measurements in the early & late postoperative periods.Material and Method: In the present study, a total of 80 patients 40 of whom underwent posterior stabilization and fusion with transpedicular screw (40 patients), and 40 of whom were supported with fusion and interbody cage (40 patients) were examined retrospectively. The preoperative, postoperative 1st month and 1st year postoperative lumbar lordosis angles and L4-5 wedge angles were measured on computerized tomography (CT) scans of the patients. Thepercentages of the changes in these angles were calculated.The results were compared by using t test with SPSS program.Discussion: The pathologies that disrupt stability in the lumbar spine manifest with different signs and symptoms which may vary from low back pain after movement to permanent neurological deficits; and instrumental posterior stabilization and fusion surgeries have positive roles in the treatment of the patient to improve the life quality. The routinely applied surgical procedures both have well-known benefits, together with disadvantages affecting normal spine biomechanics.. It is necessary to evaluate clinically and radiologically, the existing surgical applications; to achieve more beneficial stabilization systems suitable with normal spine biomechanics.Result: The comparison of selected spinal angle changes between posterior screw fixation only group and posterior screw plus interbody fusion group revealed non-significant difference in the early post-operative period. On the contrary, the comparison of late post-operative period measurements revealed a significant difference between the study groups. This result means a positive contribution of interbody cage application to reach the goal of preserving spinal angles as close as possible to the normal ranges post-operatively. 77

Amaç: Bu çalışmadaki amacımız, insan cilt altı ve spinal epidural adipoz dokudan izole edilen adipoz doku kaynaklı mezenkimal kök hücrelerin (AKH), grafen nanofiber matriks üzerindeki nöronal farklılaşma potansiyelini in vitro olarak incelemekti.Gereç ve Yöntem: İnsanlardan cilt altı ve spinal epidural adipoz doku örnekleri cerrahi yol ile alındı. Mekanik ve enzimatik yöntemler ile kök hücre izolasyonu yapıldı. Üretilen bu kök hücrelerin belirli yüzey belirteçlerinin ekspresyonu akım sitometri analizi ile gösterildi. Adiposit, osteosit ve nöral hücrelere farklılaşabilme potansiyeli incelendi. Grafen Oksit (GO) sentezlendi ve Polycaprolacton (PCL) ile birlikte nanofiber skaffoldlar elektroeğirme yöntemi ile üretildi ve üretilen skaffoldların kimyasal özellikleri ve yüzey morfolojileri incelenerek karakterizasyonu yapıldı. MTT analizi ile skaffoldlar üzerinde AKH'lerin canlılığı test edildi. AKH'lerin skaffoldlar üzerinde tutunması immünfloresan ve taramalı elektron mikroskobu (SEM) görüntüleri ile incelendi. AKH'lerin skaffoldlar üzerinde normal medium ve nöronal farklılaştırma mediumunda inkübasyonu sonrasında immünfloesans ve SEM görüntüleri ile farklılaşma potansiyeli incelendi. Bulgular: Cilt altı ve epidural bölgeden alınan adipoz dokudan kök hücreler izole edildi. Bu kök hücrelerin yapılan akım sitometri analizinde belirli pozitif ve negatif yüzey belirteçlerinin tespiti ve adiposit, osteosit ve nöral hücrelere farklılaşma potansiyelinin gösterilmesi ile AKH'ler oldukları kanıtlandı. Yapılan MTT analizinde PCL ve PCL+GO biyomateryalleri üzerinde AKH'lerin canlılıklarını sürdürdükleri belirlendi. PCL ve PCL+GO skaffoldları üzerinde, AKH'lerin tutundukları gösterildi. POC+GO skaffoldu üzerinde daha yoğun tutunma olduğu gözlendi. Yapılan immünfloresans görüntülemerde, PCL ve PCL+GO skaffoldları üzerinde, AKH'lerin indüksiyon ortamı olmaksızın nöronal farklılaşma potansiyelinin olduğu ve nöronal farklılaşma ortamının eklenmesi ile hücrelerin erken nörnal farklılaşma morfolojik bulgularını gösterdiği gözlendi. Ayrıca cilt altından farklı olarak epidural alandan izole edilen AKH'lerin, PCL ve PCL+GO skaffoldu üzerinde, miyelin ile ilişkili bir enzim olan CNPase ve sadece PCL+GO skaffoldu üzerinde, aksonal ve dendritik uzantıların oluşumunda mikrotübüller ile ilişkili bir protein olan Map2 eksprese ettikleri immünfloresan boyamaları ile gösterildi. Skaffoldlar üzerinde nöronal farklılaştırma ortamında bekletilen AKH'lerin yapılan SEM görüntülemerinde uzantılar ve birbirleri ile bağlantılar yaptıkları ayrıca PCL skaffoldundan farklı olarak hücrelerin PCL+GO skaffolduiçine göç ettikleri gözlendi. Sonuç: Epidural alandan alınan adipoz dokudan izole edilen kök hücrelerin, mezenkimal kök hücre özelliklerine sahip olduğu gösterildi. Ayrıca bu kök hücrelerin cilt altından farklı olarak, SSS miyelin üretiminden sorumlu olan oligodendrosit hücrelerine farklılaşma eğilimi olduğu immünhistokimyasal olarak gösterildi. PCL+GO ile üretilmiş nanofiber skaffoldu üzerinde AKH'lerin tutunması, skaffold içine göç etmesi ve nöronal farklılaşma potansiyelinin, yalnızca PCL'den oluşan skaffolda kıyasla daha fazla olduğu gözlendi.Anahtar kelimeler: adipoz doku kaynaklı mezenkimal kök hücre, grafen oksit, polikaprolakton, nanofiber skaffold, nöronal farklılaşma Aim: The aim of this study was to examine the neuronal differentiation potential of adipose derived mesenchymal stem cells (ADSC's) which was isolated from human subcutaneous and spinal epidural adipose tissue, on the grafen nanofiber matrix in vitro.Material methods: Subcutaneous and spinal epidural adipose tissue samples were taken from humans by surgery. Stem cell isolation was performed by mechanical and enzymatic methods. Expression of specific surface markers of these produced stem cells was demonstrated by flow cytometry analysis. The potential for differentiation into adipocytes, osteocytes and neural cells was examined. Graphene Oxide (GO) was synthesized and together with polycaprolacton (PCL) nanofiber scaffolds were produced by electrospinning method and the chemical properties and surface morphology of the produced scaffolds were characterized. The viability of AKHs on scaffolds was tested by MTT analysis. Adhesion of ADSC's on scaffolds was examined by immunofluorescence and scanning electron microscopy (SEM) images. After incubation of ADSC's in normal medium and neuronal differentiation medium on scaffolds, the potential for differentiation was examined by immunofluorescence and SEM images.Results: Stem cells were isolated from adipose tissue taken from subcutaneous and epidural regions. Flow cytometry analysis of these stem cells revealed specific positive and negative surface markers. In addition, these stem cells proved to be ADSC's by demonstrating the differentiation potential of adipocytes, osteocytes and neural cells. In MTT analysis, it was determined that ADSC's remained viable on PCL and PCL + GO biomaterials. Adhesion of ADSC's on PCL and PCL + GO scaffolds was shown. POC + GO scaffold showed more intense adhesion. Immunofluorescence imaging showed that ADSC's on PCL and PCL + GO scaffolds had neuronal differentiation potential without induction medium and the addition of neuronal differentiation medium showed the morphological findings of early neural differentiation of cells. In addition, immunofluorescence staining of ADSC's isolated from the epidural area, unlike subcutaneous, express CNPase which is a myelin-associated enzyme, on the PCL and PCL + GO scaffold and Map2 which is a protein associated with microtubules in the formation of axonal and dendritic extensions, only on PCL + GO scaffold. In the SEM images of the ADSC's which were kept in neuronal differentiation medium on the scaffolds, they made extensions and connections with each other, and unlike the PCL scaffold, the cells migrated into the PCL + GO scaffold. Conclusion: Stem cells isolated from adipose tissue from epidural area were shown to have mesenchymal stem cell characteristics. In addition, unlike the subcutaneous of these stem cells, it was shown immunohistochemically that they tend to differentiate into oligodendrocyte cells responsible for CNS myelin production. Adhesion, migration into the scaffold, and neuronal differentiation potential of ADSC's on the nanofiber scaffold produced with PCL + GO was observed to be greater than in the scaffold consisting of PCL alone.Key words: adipose tissue-derived mesenchymal stem cells, graphene oxide, polycaprolactone, nanofiber scaffold, neuronal differentiation 136

İntrakraniyal anevrizma, arteriyel damar duvarında anormal dilatasyon olarak gözlemlenen serebrovasküler bir hastalıktır. İntrakranial anevrizmaların rüptüre olmasından kaynaklı subaraknoid kanama (SAK) insidansı dünya genelinde yıllık 6.67/100.000'dir. Buna göre her yıl neredeyse 500.000 kişi anevrizmaya bağlı SAK sebebiyle hayatını kaybetmektedir. İntrakranial anevrizmaların oluşum mekanizmasında etkili olan hemodinamik faktörlerin anevrizma rüptürüyle ilişkisinin değerlendirilmesi ve anevrizma tedavisi sırasında kullanılacak etkili ve doğru yöntemlerin belirlenmesi ise büyük önem arz etmektedir. Bu amaçla son yıllarda hesaplamalı akışkanlar dinamiği (HAD) kullanılarak damar içi hemodinamik değişimler incelenmeye başlanmıştır. Bu çalışmada %20, %40, %60 değerlerindeki farklı hematokrit (Hct) seviyelerinin hemodinamik kuvvetler üzerinde yarattığı değişimlerin ana arter ve anevrizma içindeki etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışmada Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Beyin ve Sinir Cerrahisi bölümüne başvuran intrakranial anevrizmalı hastalara ait bilgisayarlı tomografi anjiografi (BTA) görüntüleri kullanılmıştır. HOROS v 3.0.1 (https://horosproject.org/) yazılımı kullanılarak 3 boyutlu (3B) hâle getirilen damar modelleri, daha sonra ANSYS® FLUENT programı içerisine aktarılarak HAD çalışılmıştır. Kan, Newtonyen olmayan bir akışkan ve damar dış duvarı rijit olarak kabul edilmiştir. Damarlarda pulsatil akış öngörülmüştür. Giriş ve çıkış noktalarına ise bu pulsatil akıştan elde edilen basınç uygulanmıştır. Bu çalışma sonucunda; anevrizma içerisinde türbülans akım oluştuğu ve Hct değeri yükseldikçe türbülansın arttığı gözlemlenmiştir. Bununla birlikte anevrizma kubbesinde düşük duvar kayma gerilimi (DKG) alanları izlenirken, arter içerisindeki ortalama DKG ise Hct 3 katına çıktığında yaklaşık 3 kat artmaktadır. HAD yöntemi sayesinde hemodinamik faktörlerle, rüptüre sebep olan etkilerin ilişkisi non-invaziv bir şekilde kolayca incelenebilmekte ve bu sayede gelecekte doktorların hastalar için en etkili tedavi yöntemini belirlemesi açısından faydalı olacağı umut edilmektedir.Anahtar Sözcükler: İntrakranial anevrizma, Hesaplamalı akışkanlar dinamiği, Pulsatilakış, Hemodinami, Subaraknoid kanama The intracranial aneurysm is a cerebrovascular disease observed as an abnormal dilatation in the arterial vessel wall. The incidence of subarachnoid hemorrhage (SAH) due to rupture of intracranial aneurysms is 6.67 / 100.000 annually. Accordingly, almost 500,000 people die each year due to aneurysm-related SAH. Evaluation of the relationship between hemodynamic factors and rupture of aneurysms which are effective in the mechanism of intracranial aneurysms and determining the effective and correct methods to be used during aneurysm treatment are of great importance. For this purpose, intravascular hemodynamic changes have been investigated by using computational fluid dynamics (CFD). The aim of this study is to investigate the effects of different hematocrit (Hct) levels of 20%, 40%, 60% on hemodynamic forces in the parent artery and aneurysm. In this study, computed tomography angiography (CTA) images of patients with intracranial aneurysm applied to the Department of Neurosurgery in Gaziantep University Faculty of Medicine were used.3-dimensional (3D) vessel models created by using HOROS v 3.0.1 (https://horosproject.org/) software, then transferred into the ANSYS® FLUENT program for CFD analyzes. Blood, accepted as a non-Newtonian fluid and the vessel outer wall considered as rigid. Pulsatile flow is provided in the vessels. The pressure obtained from this pulsatile flow was applied to the inlet and outlets. As a result of this study; turbulence flow observed in the aneurysm sac and increased when the Hct value increased. However, low wall shear stress (WSS) areas are observed in the aneurysm dome, while the mean WSS in the artery increases approximately 3 times when the Hct was 3 times higher. Thanks to the CFD method, the relationship between hemodynamic factors and rupture-induced effects can be readily examined in a non-invasive manner and it's hoped that in the future it will help doctors to determine the most effective treatment method for the patients. Key words: Intracranial aneurysm, Computational fluid dynamics, Pulsatile flow,Hemodynamics, Subarachnoid Hemorrhage 105

Üst servikal bölge ve kraniovertebral bileşkeye yönelik posterior yaklaşımlar nöroşirurji pratiğinde sıkça uygulanmaktadır. Bu çok yönlü kullanım alanı olan yaklaşımlar üst servikal bölge, oksipitoservikal bileşke ve posterior fossaya uygulanan dekomprresyon, füzyon ve fiksasyon amacıyla oksipital kemikten C3 vertebraya kadar uygulanabilmektedirler.Bu çalışmanın amacı atlantoaksiyel instabilitedede kullanılan posterior fiksasyon cerrahisi göz önünde bulundurularak atlas ve aksisin cerrahi ve radyolojik anatomisinin incelenmesidir. Ayrıca atlas ve aksis vertebralarında incelenen parametreleri de karşılaştırdık.İngilizce literatürde C1 lateral kitlesi, C2 pedikülü için oldukça farklı vida giriş noktalarına göre değişken posterior vida yönelimleri olmasına rağmen ideal vida uzunlukları ve ideal vida açıları için henüz kesin bir sonuca varılamamıştır. Bu çalışmada ince kesit bilgisayarlı tomogarfi ile C1 lateral kitle vidası ve C2 pedikül vidası için ideal açı ve uzunlukları araştırdık. Ek olarak, C2 lamina vidasının radyolojik anatomisini de değerlendirdik.17 kadavranın üst servikal bölgesine çalışmanın amacına yönelik anatomik diseksiyonları ve 3D reformatlanmış uygulamaları üzerinden morfometrik analizler yapıldı. Atlas lateral kitlesinin, C2 pedikülünün ve C2 laminasının posterior vida tekniklerindeki fizibilitesinin geliştirmek amacıyla ideal vida giriş noktaları, ideal vida hedef noktaları ve ideal açıları için detaylı anatomik inceleme yapıldı. Atlas lateral kitle vidası için giriş yeri posterior arkusun lateral kitleye tutunduğu yerin ortası olarak belirlendi ve hedef noktası olarak anterior tüberkülün üst kısmının 3-4 mm aşağısı belirlendi. İdeal giriş ve hedef noktası arasındaki ideal medial açı 13,4 ± 1,0° ve ideal kraniyal açı 14,7 ± 1,1° olarak bulundu. Uygun vida uzunluğu ise ortalama 20,4 ± 1,6 mm. Bu çalışmada, aksisin inferior artiküler yüzeyinde yeni bir ideal giriş noktası tanımlandı. Ayrıca bu çalışma ile ideal hedef nokta da tanımlanmıştır. Bunların arasındaki pedikül vidasının ideal kraniyal açısı 27,7 ± 1,4°, ideal mediyal açısı 20,4 ± 1,5° dir.C2 laminasının ortasından geçen translaminar vida seyrinin medial açısı ortalama 34,4 ± 4,4 mm olarak bulunmuştur. Ayrıca bu çalışmada atlantoaksiyel morfometri karşılaştırılmalı olarak değerlendirilmiş, vertebral arter ve kemik yapıların varyasyonları ve insizdansları da değerlendirilmiştir.Anahtar Kelimeler: atlas, atlas lateral kitle vidası, aksis, aksis pedikül vidası, aksis translaminar vidası Surgical And Radiological Anatomy Of The Atlas And Axis Vertebraes: Cadaveric StudyThe posterior approach to the upper cervical spine and craniovertebral junction is one of the most common neurosurgical procedures. This versatile approach allows exposure of the upper cervical region, posterior fossa and the occipitocervical region for decompression and fusions with fixation from the occipital bone to C3 vertebra. The aim of this study was to asses the surgical and radiological anatomy of the atlas and axis vertebrae for posterior screw fixation of the atlantoaxial instability. Also we compared morphometric parameters of atlas and axis vertebrae. Although various posterior screw trajectories for variable insertion points have been proposed for C1 lateral mass, C2 pedicle and C2 lamina in the English literature, substantial conclusions have not been reached regarding ideal angles and average length of the screw yet. We aimed to re-consider the ideal angles of the C1lateral mass and C2 pedicle screw by fine cut computed tomography. A we assesed to evaluate the radiological anatomy of the C2 translaminary screw placement.Morphometric assesment were performed on upper cervical region of 17 cadavers with anatomical dissections and 3D imaging application. The detailed anatomy of the screw entry zone, angles, and the ideal lengths of the screws were performed to evaluate the feasibility of posterior screw fixation of the lateral mass of the atlas, pedicle and lamina of the axis. The insertion point into the lateral mass of the atlas is the intersection of the posterior arch and the C1 lateral mass. And the target screw point is 3-4 mm below the anterior tubercule upper part. The ideal medial angle is 13,4 ± 1,0° and the ideal cranial angle is 14,7 ± 1,1° between the entry and target points. The optimum mean screw length was found to be 20,4 ± 1,6 mm. In this study, the new insertion point of the axis pedicle screw determined on the posterior aspect of inferior articular surface. And the optimal exit point also determined in this study. The screw projection between them were measured; cranial angle of pedicle screw is 27,7 ± 1,4° and medial angle is 20,4 ± 1,5°.The medial angle of the C2 translaminary screw projection in the midline of the lamina is 48,3±3,2o and the optimum lenght was fount to be 34,4 ± 4,4 mm.In this study we compare atlantoaxial morphometry, incidence and variations in vertebral arter and skeletal structures of the cadavers. In conclusion, For an ideal atlantoaxial screw placement, preoperative 3D reformatted computed tomography scans of the C1 and C2 anatomy and the ideal trajections should be precautiously calculated. Good reference points should be determined for the ideal sagittal and medial angulation of the screw preoperatively. Spinal navigation is another option to make C1 and C2 screw placement safer.Keywords: atlas, atlas lateral mass screw, axis, axis pedicle screw, axis translaminary screw 110

Amaç: Araştırmanın amacı bel fıtığı ameliyatı sonrası pedometre destekli yürüyüş ve tele izlemin ağrı, engellilik düzeyi ve yaşam kalitesine etkisini belirlemektir.Gereç ve Yöntem: Randomize kontrollü deneysel türde olan araştırma Mart 2018-Ocak 2019 tarihleri arasında bir üniversite hastanesinin beyin cerrahi kliniğinde yapıldı. Örnekleme basit rastgele yöntemiyle belirlenen ve araştırma kriterlerine uyan 80 hasta (40 deney, 40 kontrol) alındı. Çalışma sürecinde 13 hastada çıkarılma kriterleri oluştuğu için çalışma 67 (33 deney, 34 kontrol) hastayla tamamlandı. Veriler hasta tanıtım formu, McGill Ağrı ölçeği, Oswetry Engellilik ölçeği ve SF- 36 Yaşam Kalitesi Ölçeği ile toplandı. Deney grubunun günlük adım sayısı, yürüme mesafesi ve yürüme süresine ilişkin veriler araştırmacı tarafından oluşturulan yürüme çizelgesi ile elde edildi. Veriler, ameliyattan bir gün önce, ameliyattan sonra 3, 7, 11 ve 15. haftalarda yüz yüze görüşme yöntemiyle toplandı. Verilerin değerlendirilmesinde ki kare testi, eşleştirilmiş gruplar için t testi, bağımsız gruplar için t testi, Pearson korelasyon analizi kullanıldı.Bulgular: Ameliyattan 7. ve 11. haftanın sonunda grupların ağrı düzeyleri, 11 ve 15. haftanın sonunda ise engellilik düzeyleri arasındaki fark deney grubu lehine anlamlıydı (p

Amaç: Bu çalışmadaki amacımız, Türk Toplumunda C2 vertebrada pedikül, lamina ve vertebral arter foramen anatomisinin radyolojik olarak değerlendirilmesi ve elde edilecek bulgularla C2 pedikül ve lamina enstrumantasyonuna katkısının incelenmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Marmara Üniversitesi Pendik Eğitim ve Araştırma Hastanesinde 2018 ve 2019 yıllarında çeşitli nedenlerle (servikal patolojiler hariç) bilgisayarlı servikal tomografi çekilen toplam 100 hastada C2 vertebrasına ait özellikler 1mm kesit aralığında incelendi. Her vaka için bilateral ölçüm yapıldı.Bulgular: Toplam 100 hastadan erkeklerin sağ ve sol pedikül aksiyel çaplarının (PAÇ) medyan değeri 5.01 ve 5.09 olarak saptandı. Kadınların sağ ve sol PAÇ medyan değeri 4.31 ve 4.38 olarak saptandı. İstatistiksel olarak erkek ve kadın PAÇ değerleri anlamlı bulundu (p

Amaç: İntraoperatif elektrofizyolojik testler spinal cerrahide giderek artan oranda kullanılmaktadır ancak myelomeningosel cerrahisinde kullanımı halen yaygın değildir. Ayrıca nöral plakodun ve plakoddan çıkan sinirlerin fonksiyonelliği halen tartışmalıdır. Bu çalışmanın amacı, myelomeningoselli yenidoğanlarda nöral plakod ve sinir kökü stimülasyonu kullanarak nöral plakod rekonstrüksiyonun fonksiyonelliği ve etkinliğini değerlendirmektir.Gereç ve Yöntem: Torakolomber ve lumbosakral myelomeningosel nedeniyle 8 yenidoğan opere edildi. Tüm olgular intraoperatif nöromonitorizasyon kullanılarak free-running elektromyografi ile takip edildi ve nöral plakod, lomber ve sakral sinir kökleri ile proksimal spinal kord uyarımı olguların tamamına uygulandı. Uyarı alanları, uyarı şiddetleri ve distal yanıtların amplitüd ve latansları kayıt edildi.Bulgular: Beş hastada torakolomber ve üç hastada lumbosakral myelomeningosel mevcuttu. İki hastanın alt ekstremitelerinde hiç spontan hareket yokken, diğerlerinde hareket saptandı. Bir hastada, ameliyat esnasında yapılan sinir uyarımı sonucunda alt ekstremitelerden yanıt alınamadı. Sinir köklerinin uyarımı sonucu alınan yanıtlar, nöral plakod uyarımına göre daha güçlüydü.Sonuç: Açıkça görülüyor ki, nöral plakod ve nöral plakoddan köken alan sinir kökleri çoğunlukla fonksiyoneldir ve ameliyat esnasında korunmaları gerekir. Daha iyi nörolojik sonuç elde etmek için myelomeningosel cerrahisinde intraoperatif nöromonitorizasyon ve direkt stimülasyon kullanılmalıdır. Aim: Spinal surgery is the main area where intraoperative electrophysiological studies are increasingly used. However, its use in myelomeningocele surgery is still not widespread. This study aims to evaluate the efficacy of neural tube reconstruction via neural placode and nerve root stimulations in newborns with myelomeningocele.Material and Methods: We operated 8 babies for myelomeningocele. In all cases, we performed intraoperative neuromonitoring, including free-running electromyography and stimulation of proximal spinal cord, neural placode, lumbar, and sacral nerve roots. We recorded stimulation sites and intensities, and distal response's amplitudes and latencies. Results: The locations of the myelomeningocele are thoracolumbar region in five patients, and lumbosacral region in three. Two patients were paraplegic while the other had some movements. We could not obtain any response from the lower extremities only in one patient. Responses from the nerve root stimulations were more robust and significant than the placode stimulations.Conclusion: Neural placode and nerve roots exiting the placode are functional, and must be protected while performing surgical treatment. Intraoperative neuromonitoring and direct stimulation are the main steps of the myelomeningocele repair for good clinical outcome. 75

Giriş: Glimfatik sistemin önemli bileşenlerinden biri aquaporin-4 (AOP-4) kanallarıdır. Nörodejenerasyona neden olan patolojilerde glimfatik sistem ve AOP-4 kanallarında değişiklikler olduğu bildirilmektedir. Çalışmamızda N-metil D-aspartat (NMDA) reseptör blokajı ile oluşturulan deneysel şizofreni modelinde AQP-4 kanallarının prefrontal korteks ve hipokampusta dağılımının araştırılması amaçlandı.Gereç ve Yöntem: Deneysel şizofreni modeli oluşturmak için yetişkin Balb/c farelere 11 gün boyunca NMDA reseptör antagonisti MK-801 periton içine uygulandı. Fareler (N=10-11) ilaç uygulamasının beşinci günüden itibaren uzaysal öğrenme-bellek performanslarının değerlendirilmesi amacıyla Morris su havuzu (MWM) testine alındı. MWM'de farelerin platformu bulma süresi, hedef kadranda geçirdikleri süre ve yüzme hızı Ethovision XT ile kayıtlandı. Bir grup farede (N=5) ise MWM testine alınmadan 10. günde enjeksiyondan yarım saat sonra sakrifiye edilerek hipokampus ve prefrontal korteks izolasyonu yapıldı. İmmünohistokimyasal ve elektron mikroskobik olarak AQP-4 kanalları prefrontal korteks ve hipokampusta incelendi. Davranış testlerinin istatistiksel analizinde repeated measure ANOVA, immünohistokimyasal verilerin analizinde Mann Whitney-U testi kullanıldı. Bulgular: MWM testinde, MK-801 uygulanan farelerde kontrol grubuna göre platformu bulma süresinde anlamlı artma, hedef kadranda geçirilen sürede ise anlamlı azalma bulundu (p

Hedefler: Korpus kallozum beyinde bulunan en büyük kommissüral liftopluluğudur. Korpus kallozum her iki hemisferin homolog alanlarını birbirinebağlar ve beyin cerrahları tarafından bu yapının bilinmesi ve bağlantılarınınanlaşılması çok önemlidir.Gereç ve Yöntem: Bu çalışma, Temmuz 2019 ve Ekim 2019 tarihleriarasında Acıbadem Üniversitesi Tıp Fakültesi Beyin ve Sinir Cerrahisi A.D.Mikrocerrahi – Nöroanatomi Laboratuarı'nda ve Gazi Üniversitesi Tıp FakültesiHızır Alp Mikroşirurji Anatomi ve Ak Madde Laboratuarı'nda yapıldı. 10 adetpostmortem insan beyin spesimeni ve 4 adet postmortem insan kafa spesimeni,Klingler metodu uygulanarak hazırlandı. Hemisferlerde lateralden mediale,medialden lateral, süperiordan inferiora ve inferiordan süperiora doğru ak maddelif diseksiyonları, mikrocerrahi seti ile operasyon mikroskobu altında yapıldı ve heraşama stereoskopik olarak fotoğraflandı. MRG traktografi bulununan ak maddeyollarının gösterilmesinde ve doğrulanmasında kullanıldı.Sonuçlar: Korpus kallozum ve bağlantılı olduğu ak madde yollarıdisseeksiyonlar ve bunlara karşılık gelen MRG traktografilerle korele bir şekildeincelendi. Kademeli olarak yapılan disseksiyonlar sonucu elde edilen bulgular;kallozal lifler koronal kesitte 3 katmana ayrıldı. Bunlar bağlantı sağladıklarıbölgelere göre sınıflandı. Dorsal kallozal liflerin kortikal alanları bağladığı,intermediate kallozal liflerin her iki internal kapsüle girdiği ve ventral kallozalliflerin kaudat nukleusu bağladığı gösterildi. İki farklı ak madde yolu bulundu. İlkyolun; spleniumun antero-dorsalinden çıkıp hippotalamusa uzandığını, diğeri yolunspleniumdan köken alıp singuluma ve sledge runner'a lifler verdiğini ve bu yapılarıbağladığını gösterildi. Aynı zamanda spleniumun infero-anteriorunda singulumaverdiği ikinci bir lif demeti göserildi. Kallozal segmentasyon revize edildi. Motoralanları birbirne bağlayan liflerin daha posteriordan yani isthmustan geçtiğigösterildi.Tartışma: Korpus kallozumun mikrocerrahi anatomisi ve ilişkili ak maddeyolları beyin cerrahisi açısından büyük önem arz etmektedir. Bunun yanı sıra buanatomik yapıyı bilmek yeni cerrahi tekniklerin gelişmesi, glial tümör invazyonyollarının açıklanması ve epileptik nöbet yayılım patternlerinin anlaşılmasındabüyük öneme sahiptir. Objectives: Corpus callosum is the biggest commissural fiber bundle andconnects homolog areas between two hemispheres. It's crucial that neurosurgeonshave to know corpus callosum anatomy and understand it's connections.Material And Methods: Dissections were made at Acıbadem UniversityFaculty of Medicine Neuroanatomy Laboratory and Gazi University Faculty OfMedicine Hızır Alp Microsurgery Laboratory between july 2019-october 2019. Tenadult human formalin-fixed cadaveric hemispheres and 4 formalin-fixed humanhead were examined using the fiber dissection technique. Dissections performed bysurgical microscobe and surgical micro-dissection tools were used. Every step ofdissections were photographed stereoscopically. The dissections were performedfrom lateral to medial, medial to lateral, superior to inferior, and inferior to superior.MR tractography showing corpus callosum and connected tracts aided in explainingthe relationship of white matter tracts and corpus callosum.Results: Microsurgical anantomy of the corpus callosum and related whitematter tracts were examined by dissections and MRI tractographies. Results of thestep by step dissections were; callosal fibers in coronal plane divided into threedifferent layers. From superior to inferior first layer was; dorsal callosal fiberswhich connect two homolog cortical areas, second layer was intermediate callosalfibers that merges into internal capsula and the last layer of the fibers was ventralcallosal fibers which provide connection between two caudate nucleus. Two newwhite matter tracks were identified. First white matter bundle was originating fromantero-dorsal splenium and has a course through hippothalamus. Second fiber tractwas originating from posterior splenium and gave fibers to cingulum and sledgerunner. Also another fiber bundle which originates from antero-inferior spleniumaand merging into cingulum was identified. Callosal segmentation was revisiedaccording to our findings about the fact that; two motor cortical areas are connectsthrough isthmus of the corpus callosum.Conclusion: Microsurgical anatomy of the corpus callosum and relatedwhite matter tracts are important for the neurosurgery. Knowing this anatomicalstructure and understanding it's connections will lead new developments forsurgical interventions. And also these connections have a crucial role to understandinvasion patterns of the glial tumors and disseminetion of the epileptical seizures. 63

Amaç: Kafa travması öldürücü, sakat bırakıcı, uzun süre tedavi ve bakım gerektiren bir patoloji olup, ölüm nedenleri arasında ön sıralarda yer almaktadır. Bu çalışmada kafa travmasında sugammadeks etkinliğinin araştırılmasını ve klinik uygulamalarda çoğunlukla kullanılan mannitolle etkinliğinin karşılaştırılmasını amaçladık. Gereç ve Yöntem: 35 adet Wistar türü albino suşu erkek ratlar rastgele seçilerek, her biri 7 (yedi) rat içeren beş grup oluşturuldu ve anestezi verilmesini takiben kafa travması uygulandı. Denekler Grup I Sham (n=7), Grup II Kontrol (kafa travması,n=7), Grup III Mannitol (kafa travması, mannitol %20 1gr/kg, n=7), Grup IV Sugammadeks (Kafa travması, sugammadeks 100mg/kg, n=7), Grup V Manntiol ve Sugammadeks (kafa travması, mannitol %20 1gr/kg ve sugammadeks 100 mg/kg, n=7) gruplarına ayrıldı. Deneklerde travma öncesi ve sonrası karotid arterden doppler ultrasonografi yapılarak serebral kan akımı ölçüldü. Ardından sakrifikasyon sonrası deneklerin beyinlerine histolojik bakı ve immünohistokimyasal boyama yapıldı. Bulgular: Travmadan 4 saat sonra 35 deneğin 27'sinde doppler ile akım tespit edildi. Gruplar incelendiğinde nöronal dansite ortalaması en yüksek, Neu N ve aktive kaspaz-3 immünohistokimyası en düşük ortalamaya sahip olan grup I'di. Grup III'ün nöronal dansite ortalaması grup IV'e göre daha iyi bulunmasına rağmen grup V'in değerleri her ikisinden de iyiydi. Prefrontal korteksten yapılan nöronal dansite, Neu N ve aktive kaspaz-3 immünohistokimyası sonuçları arasındaki anlamlılık Mann-Whitney U testi ile değerlendirildi. Grup III'ün grup IV'e göre nöron canlılığını gösteren nöronal dansitesi anlamlı olarak artmış ancak apopitotik nöronları gösteren Neu N immünohistokimyası da anlamlı olarak artmıştı. Grup V'in değerlerinde ise grup III ve grup IV e göre göre anlamlı bir farklılık gözlenmedi. Sonuç: Nöromusküler blok etkilerini geri çeviren bir ajan olan sugammadeksin, nöroprotektif etkilerinin bulunduğunu ve mannitol kadar etkili olduğunu saptadık. Kafa travmasında kullanılan mannitol ve sugammadeks tedavileri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık saptanmadı.Anahtar Kelimeler: kafa travması, mannitol, sugammadeks, doppler, neu N, kaspaz-3 EVALUATION OF SUGAMMADEX AND MANNITOL EFFECTIVENESS AFTER HEAD TRAUMA IN EXPERIMENTAL ANIMAL MODELAli Osman Muçuoğlu, MD, Dokuz Eylul University Faculty of Medicine, Department of Neurosurgery, İnciraltı, İzmir – TURKEYE-mail: aliosmanmucuoglu@hotmail.comPurpose: Head trauma, which is a lethal pathology, disabling, needing long-term treatment and care, is one of the leading causes of death. In this study, we aimed to investigate sugammadex activity in head trauma and to compare the efficacy of mannitol in clinical applications.Material and Method: Thirty-five male Wistar-type albino rats were randomly selected and divided into five groups, which contain 7 (seven) rats in each group, and head trauma was performed under general anesthesia. The animals were grouped as follows: Group I Sham (n=7), Group II Control (n=7), Group III Mannitol (head trauma, mannitol 20% 1gr/kg, n=7), Group IV Sugammadex (head trauma, sugammadex 100mg/kg, n=7), Group V Mannitol & Sugammadex (head trauma, mannitol 20% 1gr/kg & sugammadeks 100mg/kg, n=7). Cerebral blood flow was measured by doppler ultrasonography from the carotid artery before and after trauma. After sacrification, the rats' brains were collected for histological examination and immunohistochemical staining.Results: Doppler flow was detected in 27 of 35 rats 4 hours after head trauma. The mean neuronal density was the highest in group I, while Neu N and activated caspase-3 immunohistochemistry were lowest. Although the mean neuronal density of group III was higher than group IV, group V values were higher than both groups. Neuronal density, Neu N and activated caspase-3 immunohistochemistry results from prefrontal cortex were evaluated with Mann-Whitney U test. Neuronal density of group III which shows neuron viability was significantly increased compared to group IV but Neu N immunohistochemistry which shows apoptotic neurons was significantly increased in group III than group IV. There was no significant difference in Group V values according to Group III and Group IV.Conclusion: We found that sugammadex, which is an agent that reverses the effects of neuromuscular blockade, has neuroprotective effects and this was effective as mannitol. There was no statistically significant difference between mannitol and sugammadex treatments in head trauma. Key words: head trauma, mannitol, sugammadex, doppler, neu N, caspase-3 90

Giriş ve amaç: Superior orbital fissür (SOF) ve optik kanalın (OK) orbitaya açılış yerlerinin endoskopik olarak gösterilmesi, bu bölgeden yapılacak yaklaşımın tanımlanması ve kavernöz sinüse (KS) invazyon gösteren özellikle izole lateral ve anteroinferior kompartman tutulumu gösteren hipofiz adenomları ve diğer sellar ve parasellar bölge tümörlerinin güvenli bir şekilde eksize edilmesine olanak sağlayacağının araştırılmasıdır.Gereç ve yöntem: Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi Anatomi Laboratuarında 3 kadavra ve bu kadavralarda her iki göz üzerinde 6 KS endoskopik transorbital teknikle incelenerek çalışıldı. Endoskopik diseksiyon 0 derece açılı Olympus endoskop ile görüntülenerek, fiberoptik kablo, ışık kaynağı ve kamera sistemi ile dijital video kayıt sistemi ile kaydedildi.Bulgular: Periorbital diseksiyonla SOF, OK, AEA ve PEA foramenleri görüntülendi. OS turlandıktan sonra KS anterior duvarına ulaşıldı. Duvar açıldığında KS lateral ve anteroinferior kompartmanları görüntülendi. İKA, proksimal ringden paraklival karotidin son 2 cm'sine kadar görüntülendi. KS içinde seyreden kranial sinirler ve interklinoid ligamanın seyri görüntülendi.Sonuç: Endoskopik transorbital teknik KS lateral ve anteroinferior kompartmanlarına ulaşmada alternatif bir yöntemdir. Tekniğin avantajları, dezavantajları ve limitasyonları belirlenmiştir. Anatominin daha iyi anlaşılabilmesi için yeni çalışmalara ihtiyaç vardır.Anahtar kelimeler: Transorbital, lateral kompartman, anteroinferior kompartman, optik strut, superior orbital fissür Introduction and purpose: The aim of this study is to demonstrate endoscopic opening of superior orbital fissure (SOF) and optic canal (OC) to the orbit, to define the approach from this region and to investigate the possible excision of pituitary adenomas, other sellar and paracellar tumors which have cavernous sinus (CS) invasion especially at isolated lateral and anteroinferior compartment.Materials and methods: Endoscopic transorbital technique was studied in Kocaeli University Faculty of Medicine Anatomy Laboratory on 3 cadavers and 6 CS on this cadavers. Endoscopic dissection was visualized with 0 degree angle Olympus endoscope and recorded with fiberoptic cable, light source and camera system and digital video recording system.Results: SOF, OC, AEA and PEA foramens were visualized by periorbital dissection. Anterior wall of CS was reached after drilling the OS. When the wall was opened, CS lateral and anteroinferior compartments were visualized. ICA were visualized from proximal ring to the last 2 cm of paraclival carotid artery. Cranial nerves within the CS and the course of the interclinoid ligament were visualized.Conclusion: Endoscopic transorbital technique is an alternative method for reaching the lateral and anteroinferior compartments of CS. The advantages, disadvantages and limitations of the technique have been determined. New studies are needed to understand the anatomy better.Keywords: Transorbital, lateral compartment, anteroinferior compartment, optic strut, superior orbital fissure 48

Bu çalışma kapsamında endoskopik cerrahide kullanılan kamera görüntüsü üzerine konumlandırılan navigasyon işaretçisinin, cerrahi performans üzerindeki etkisini daha iyi anlamak için endo-beyin cerrahisi eğitim programlarının gerekliliklerine uygun bir bilgisayar tabanlı simülasyon yazılımı geliştirilmiştir. Katılımcılara rehberlik etmek için tasarlanan navigasyon işaretçisinin etkisi cinsiyet etkisi göz önüne alınarak incelenmiştir. In this study, in order to better understand the effect of the navigation pointer on the camera view in endoscopic surgery on the surgical performance, a computer based simulation software has been developed according to the requirements of endo-brain surgery training programs. The effect of the navigation pointer designed to guide the participants was examined considering the gender effect. 74

RATLARDA DENEYSEL OLUŞTURULAN EPİDURAL FİBROZİS MODELİNDE EMODİNİN ETKİLERİGiriş:Bel ağrısı toplumda sık karşılaşılan sağlık problemlerinden biri olup lomber disk hernisi bunun en sık sebeplerinden biridir. Lomber disk hernisi cerrahisindeki laminektomiden sonra dura üzerinde oluşan skar dokusu olarak adlandırılan epidural fibrozis; omurga cerrahisi sonrası oluşan ağrıların ve başarısız bel cerrahisinin sebeplerindendir.Fibrozisi önlemek amacıyla çeşitli maddeler kullanılmış olup bu maddelerin deneysel çalışmalarla sınırlı kaldığı görülmektedir. aloe emodin (1, 3, 8-trihidroksi-6-metilanthraquinone), Rheumpalmatum (L. Polygonaceae)'dan elde edilen bir birleşendir ve aloe veranın yapraklarının kauçuk sütünden elde edilir. Literatürde, emodinin laksatif, antifungal, antibakteriyal, antiviral ve hepatoprotektif ve antiproliferatif etkileri gösterilmiştir.Bu çalışmadaki amacımız; deneysel olarak ratlarda oluşturulan laminektomi modelinde aloe emodin (1, 3, 8-trihidroksi-6-metilanthraquinone)'in ratlardaki oluşturulan laminektomi sonrası gelişen epidural fibrozisin önlenmesindeki etkinliğini araştırmak ve gelişebilecek epidural fibrozisin derecesini azaltıcı olası bulgularını ortaya koymaktır.Materyal Metod:Çalışmada ağırlıkları 250-300 gr arasında değişen toplam 40 adet Wistar cinsi erkek rat kullanıldı. Denekler 4 gruba ayrıldı. Grup I (Kontrol grubu), Grup II (Emodin grubu), Grup III (Metilprednisolon grubu), Grup IV (NaHCO3 grubu). Laminektomi alanındaki fibrozis miktarı ve dura mater ile ilişkisi literatürdeki kriterlere ve sınıflamalarına uygun olarak kontrol grubu ile karşılaştırılarak değerlendirildi. Sonuçlar histopatolojik ve istatistiksel olarak karşılaştırıldı.Bulgular:Kontrol grubu ile karşılaştırıldığında ameliyat sonrası üçüncü haftada emodin kullanılan grupta epidural fibrozisin istatiksel olarak anlamlı derece azaldığı görüldü.Sonuç:Emodin, laminektomi yapılmış ratlarda gelişen spinal epidural fibrozisi anlamlı derecede azaltmıştır. Emodin, epidural fibrozisin oluşumunu önlemek için, bir ajan olarak kullanılabilir.Çalışmamızda uygulanan aloe emodin (1, 3, 8-trihidroksi-6-metilanthraquinone) daha önce spinal EF tedavisinde kullanılmamıştır. Çalışmamız deneysel model üzerinde uygulanmış olup insanlarda spinal epidural bölge üzerindeki etkisi de bilinmemektedir. Bu çalışmanın yapılabilecek daha kapsamlı ve geniş çalışmalara öncü olabileceği kanaatindeyiz.Anahtar kelimeler: Epidural fibrozis, Laminektomi, Emodin THE EFFECTS OF EMODIN IN THE EXPERIMENTALLY MODELED EPIDURAL FIBROSIS MODEL IN RATSObjective:Low back pain is one of the most common health problems in the community and lumbar disc hernia is one of the most common causes. Epidural fibrosis called scar tissue on the dura after laminectomy in lumbar disc hernia surgery; It is one of the causes of pain and unsuccessful low back surgery after spine surgery.Various substances have been used to prevent fibrosis, and these substances are limited to experimental studies. Aloe emodin (1, 3, 8-trihydroxy-6-methyanthraquinone) is a compound from Rheumpalmatum (L. Polygonaceae) and is obtained from the rubber milk of the leaves of aloe vera. In the literature, laxative, antifungal, antibacterial, antiviral and hepatoprotective and antiproliferative effects of emodin have been demonstrated.Our aim in this study is to investigate the efficacy of aloe emodin (1, 3, 8-trihydroxy-6-methyanthraquinone) in the prevention of epidural fibrosis after laminectomy in rats and to reveal possible findings to reduce the degree of epidural fibrosis.Material Method:A total of 40 male Wistar rats weighing between 250-300 grams were used in the study. The subjects were divided into 4 groups. Group I (Control group), Group II (Emodin group), Group III (methylprednisolone Group), Group IV (NaHCO3 group). The amount of fibrosis in the laminectomy area and its relationship with the dura mater were compared with the control group according to the criteria and classifications in the literature, and the results were compared histopathologically and statistically.Findings:Epidural fibrosis was significantly reduced in the emodin group in the third postoperative week compared to the control group.Results:Emodin laminectomy significantly reduced spinal epidural fibrosis in rats. Emodin can be used as an agent to prevent the formation of epidural fibrosis.Aloe emodin (1, 3, 8-trihydroxy-6-methyanthraquinone), applied in our study, has not been used before in the treatment of spinal EF. Our study was performed on experimental model and its effect on spinal epidural region in humans is unknown. We believe that this study can lead to more comprehensive and broader studies.Keywords: Epidural fibrosis, Laminectomy, Emodin 72

11. kromozomda bulunan kodlama yapmayan uzun RNA (long-noncoding RNA (lncRNA) MALAT1 (Metastasis associated in lung adenocarcinoma transcript 1) geni, çeşitli moleküler sinyal yolaklarının modülasyonunda yer aldığı, hücre göçü ve invazyonu, bağışıklık, anjiyogenez ve tümörijenitede etkili olduğu bilinmektedir. Aynı zamanda tümör yerleşimi, tümör büyüklüğü, farklılaşması ve kanser evresi gibi klinikopatolojik özelliklerle de ilişkilidir. Ayrıca, artan kanıtlar MALAT1'in tümör dokularında veya vücut sıvılarında anormal eksprensyonunun, tümör tanısı ve prognozu için bir biyobelirteç olarak kullanılabileceğini göstermektedir.Onkogen olarak işlev gören MALAT1'in, glioma dokularında aşırı ekspresyonunun, tümörün derecesi ve büyüklüğü ile pozitif ilişkili olduğu bildirilmiştir. Bununla birlikte, MALAT1'in özellikle homojen primer Glioblastoma (GB) hastalarının prognozundaki önemi belirsizdir. MALAT1'in anormal ekspresyonu için mevcut kanıtlara dayanarak, MALAT1'in düzensizliğinin primer GB patogenezinde kritik bir rol oynayabileceğini varsaydık. MALAT1 gibi LncRNA'ların GB'deki genetik mekanizmalarla birlikte değerlendirilmesindeki eksiklik, bu alandaki mevcut bilgiyi sınırlamaktadır. Bu nedenle, bu tez çalışmasında, IDH-wild tipte primer GB topluluğunda MALAT1 ekspresyon profillerini analiz etmeyi amaçladık.Çalışmamızda MALAT1 ekspresyonunun anlamlı derecede yukarı doğru regüle olduğunu ve IDH wild tipi primer GB'lerde kısa genel sağkalım ile ilişkili olduğunu gösterdik. Ayrıca, MALAT1 ekspresyonunun yüksek seviyesinin bu kohortta daha genç yaş ve sol hemisferde GB lokalizasyonu ile ilişkili olduğunu bulduk. Özellikle, MALAT1 ekspresyonu, insüler lobda diğerlerine kıyasla anlamlı ölçüde artmıştı. Sonuç olarak, primer GB'de patogenez mekanizması tam olarak anlaşılamamıştır. Ek olarak, şu anda GB'nin bu alt grubu için iyileştirici bir tedavi mevcut değildir. Bu nedenle, bu hastalık için yeni moleküler biyobelirteçleri veya terapötik hedefleri belirlemek önemlidir. MALAT1 ekspresyonunun çeşitli kanserlerde hayatta kalmak için bağımsız bir prognostik parametre olduğu bildirilmiştir. Çalışmamızda, çok değişkenli cox regresyon analizine göre, yüksek MALAT1 ekspresyon seviyesi IDH mutasyonları olmayan primer GB hastaları için bağımsız bir zayıf prognostik faktördür. Bu nedenle, MALAT1 primer GB hastalarında potansiyel bir prognostik belirteç ve terapötik hedef olabilir. The lncRNA (Long-noncoding RNA) MALAT1 (Metastasis associated in lung adenocarcinoma transcript 1) gene which is located on the chromosome 11 and it is known to be involved in the modulation of various molecular signaling pathways, influencing cell migration, cell invasion, immunity, angiogenesis and tumorigenicity. It is also associated with pathological features such as tumor location, size, differentiation, and cancer staging. In addition, increased evidences illustrate that abnormal expression of MALAT1 in tumor tissues or body fluids can be used as a biomarker for tumor diagnosis and prognosis. Overexpression of MALAT1 (which acts as an oncogene) in the glioma have been reported to be positively correlated with the degree and size of the tumor. However, the importance of MALAT1 especially in homogeneous primary Glioblastoma (GB) patients, prognosis remains uncertain. Based on available evidence for abnormal expression of MALAT 1, we have assumed that the irregularity of MALAT 1 may play a critical role in the pathogenesis of primary GB. The current lack of information in this field, is due to the hard task of evaluating the genetics mechanism of LncRNAs ( MALAT1 ) in GB. Therefore, in this thesis we aimed to analyze MALAT1 expression profiles in the IDH-wild type primary GB population.We demonstrate that MALAT1 expression was significantly upregulated and associated with short overall survival in IDH wild type primary GBs. In our study high levels of MALAT1 expression were associated with a young age group, with the GB being localized in the left hemisphere, more precisely in the insular lobe when compared with others cohorts.As a result, the mechanism of pathogenesis in primary GB is not yet fully understood and no treatment is available. Therefore, it is important to identify new molecular biomarkers and therapeutic targets for this devastating disease. In our study, based on multivariate COX regression analysis, high MALAT1 expression level were proven to be an independent poor prognostic factor for primary GB patients without IDH mutations. Also the release of MALAT1 plays as an independent prognostic parameter for survival within multiple cancers, including primary GB, where it will serve as a prognostic marker and therapeutic target. 51

Servikal disk hastalığı ve tedavisi yüz yılı aşkın bir zamandır tartışılmaktadır. Servikal disk hernileri için nöroşirürji pratiğinde çok sık uygulanmakta olan servikal diskektomi ve füzyon ameliyatının uzun dönemde komşu segmentlerde meydana gelen komplikasyonları nedeniyle, omurganın biyomekaniğinin ve fonksiyonunun korunduğu cerrahi teknikler gündeme gelmiştir. Çalışmamızda anterior mikroforaminatomi ve anterior servikal diskektomi + Peek cage ile füzyon teknikleri ile opere edilen hastaların radyolojik ve klinik sonuçlarının karşılaştırılarak füzyon cerrahisinin istenmeyen etkilerini önlemek için uygun hastalarda servikal segmental hareketin korunabildiği anterior mikroforaminatomi tekniğinin tercih edilmesi gerektiğinin vurgulanması amaçlanmıştır. Bu çalışmada tek mesafe servikal disk hernisi nedeniyle 26' sı Peek cage ile füzyon, 25' i anterior mikroforaminatomi tekniğiyle olmak üzere opere ettiğimiz toplam 51 hasta geriye dönük analiz edildi. Preoperatif, taburculukta, 6. ay ve 1. yılda boyun ve kol için VAS skorları ölçüldü. Her iki grupta bir yılın sonunda Vas skorları preoperatif değerlere göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde düşük bulunup gruplar arası anlamlı fark yoktu. Füzyon grubunda mikroforaminatomi gubuna göre boyun Vas skorunun 6. ayda anlamlı oranda daha düşük olduğu bulundu. Hastaların preop ve bir yıl sonra çekilen direk servikal grafilerinden segmental aks, global servikal aks ve disk mesafesi yüksekliğindeki değişimler değerlendirildi. Mikroforaminatomi gurubunda disk mesfesi yüksekliğinde kayıp olan hasta sayısı füzyon grubuna kıyasla fazla olmakla birlikte bu farkın istatistiksel olarak anlamlı olmadığı görüldü. Mikroforaminatomi grubunda segmental, global servikal aksda lordoz kaybı görülürken, füzyon gurubunda segmental ve global servikal aks' ın korunduğu görüldü. Herhangi bir radyolojik veriyle Vas skorları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki tespit edilmedi. Servikal kifozu olmayan hastalarda uygun endikasyonlarda her iki cerrahi tekniğin etkili ve güvenli olduğu görüldü. Mikroforaminatomi sonrası kifotik açılanmada artış olması nedeni ile servikal kifozu olan hastalarda mikroforaminatomi yerine cage ile füzyonun tercih edilmesi gerektiği sonucuna varıldı.Anahtar kelimeler: servikal disk hernisi, anterior mikroforaminatomi, unkoforaminatomi, PEEK cage ile füzyon, servikal açılanma Cervical disc disease and its treatment have been discussed for more than a hundred years. Because of the long-term complications of cervical discectomy and fusion surgery, which is applied frequently in neurosurgical practice for cervical disc herniations, surgical techniques that protect biomechanics and function of the spine have been brought to the agenda. In our study, we aimed to emphasize that anterior microforaminatomy technique should be preferred in order to prevent undesirable effects of fusion surgery by comparing the radiological and clinical results of patients operated with fusion techniques with anterior microforaminatomy and anterior cervical discectomy + Peek cage. In this study, a total of 51 patients who were operated for single distance cervical disc hernia, 26 of them with fusion with Peek cage and 25 of them with anterior microforaminatomy technique, were analyzed retrospectively. Vas scores for neck and arm were measured preoperatively, at discharge, at 6 months and 1 year. At the end of one year, Vas scores were significantly lower in both groups compared to preoperative values and there was no significant difference between the groups. The neck Vas score was significantly lower in the fusion group than in the microforaminatomy group at 6 months. The changes in the segmental axis, global cervical axis and disc distance height were evaluated from the direct cervical radiographs taken preoperatively and one year later. In the microforaminatomy group, the number of patients who lost disc space height was higher than the fusion group, but this difference was not statistically significant. In the microforaminatomy group, segmental and global cervical axis loss was seen, whereas in the fusion group, segmental and global cervical axis were preserved. There was no statistically significant relationship between any radiological data and Vas scores. Both surgical techniques were found to be effective and safe for appropriate indications in patients without cervical kyphosis. It was concluded that cage fusion should be preferred instead of microforaminatomy in patients with cervical kyphosis because of increased kyphotic angulation after microforaminatomy.Key words: cervical disc hernia, anterior microforaminatomy, uncophoraminatomy, PEEK cage fusion, cervical angulation 78

Lumbal vertebraların volumetrisi ve discus intervertebralis'lerin volumetri ve morfometri özelliklerinin bilinmesi, dejeneratif disk hastalıkları üzerinde başarılı bir yaklaşımın gerçekleştirilmesi için önemlidir. Bu çalışmada; intervertebral disklerin yüksekliklerinin ve konkavite indeks değerlerinin disk hernili olgular ile sağlıklı olguların MR görüntüleri ve ayrıca lumbal vertebraların korpusları ile intervertebral disklerin volumlerinin sağlıklı ve disk hernili olgularda yaşa ve cinsiyete bağlı olarak karşılaştırılması amaçlandı. Discus intervertebralis'deki konkavite indeks değerinde yaşa ve cinsiyete bağlı olarak oluşan değişiklikler, lumbal lordozdaki farklılaşmanın değerlendirilmesi amacıyla kaydedildi. Yaş aralığı 18-75 olan 50 (25 kadın ve 25 erkek) lumbal disk hernili ile yaş aralığı 18-75 olan (20 kadın ve 20 erkek) kontrol grubu incelendi. Her iki grupta da disk hacmi Cavalieri yöntemi kullanılarak stereolojik olarak değerlendirildi. Konkavite indeksi ise, santral disk yüksekliğinin (c) , anterior disk yüksekliğine (a) oranı olarak değerlendirildi. Artmış konkavite indeks (c/a) oranı lumbal lordozda azalma/düzleşme olarak değerlendirildi. Sağlıklı olgular ile disk hernili olgular karşılaştırıldığında yaşa bağlı olarak dejenerasyon ve diskte dehidrasyona bağlı hacim kaybı oluştuğu saptandı. Discus intervertebralis'in morfometrik olarak değerlendirmesi ve ayrıca lumbal lordozun konkavite indeks hesaplanarak yaşa ve cinsiyete bağlı olarak disk hernili olgularda ortaya konulması, hem radyolojik tanı hem de klinik yaklaşım ve tedaviye katkı sağlayabileceği öngörüsündeyiz. Knowing the volumetry and morphometry properties of lumbal vertebrae and discus intervertebralis is important for the realization of a successful approach on degenerative disc diseases. In this study, it was aimed to compare the height of the intervertebral discs and the concavity index values of the patients with disc hernias and the MRI images of healthy cases and also the corpuses of the lumbal vertebrae and the volumes of the intervertebral discs in healthy and disc hernias depending on age and gender. Changes in the concavity index value in Discus intervertebralis based on age and gender were recorded for the purpose of assessing differentiation in lumbal lordosis. The control group of 50 (25 women and 25 men) with lumbal disc hernias with age range 18-75 (20 women and 20 men) was examined. In both groups, the volume of the disc was assessed stereologically using the Cavalieri method. The concavity index was evaluated as the ratio of the central disk height (c) to the anterior disk height (a). The increased concavity index (C/a) ratio was assessed as a reduction / flattening in lumbal lordosis. In comparison with healthy patients and patients with disc hernias, degeneration due to age and loss of volume due to dehydration was found in the disc. We predict that morphometric evaluation of Discus intervertebralis and also lumbal lordosis can contribute to both radiological diagnosis and clinical approach and treatment in patients with disc hernias depending on age and gender by calculating concavity index. 71

AMAÇ: Çalışmamızın hipotezini oluşturan SAK' lı hastalarda postoperatif dönemde yapılacak olan sempatik blokaj, vazospazmı önleyebilir ve vazospazmın yol açtığı oksidan enzimleri azaltarak ve antioksidan sistemleri harekete geçirerek postoperatif dönemde SAK'lı hastaların yaşam kalitesini artırabilir.YÖNTEM: Çalışmamızda toplam 35 adet, ağırlıkları 150-200 gr arasında değişen Wistar cinsi erkek sıçanlar kullanıldı. Ratlar 5 gruba ayrıldı: Grup 1: Kontrol (n=7), Grup 2: Sham kontrol (n=7), Grup 3: SAK (n=7), Grup 4: SAK + Sempatektomi (n=7), Grup 5: SAK + Sham opere (n=7). Deneysel oluşturulan SAK modeli sonrasında sempatektomi yapılarak bu uygulamanın oksidan/antioksidan düzeyleri üzerine etkisi perfüzyon sonrasında elde edilen beyin dokusu üzerinde ELISA yöntemi ile ve plazmada çalışılmıştır. ELISA yöntemi ile oksidan MDA ve antioksidan SOD, CAT, GPx moleküllerinin ve total oksidan (TOS) ve total antioksidan (TAS) düzeyleri ölçülmüştür. BULGULAR: Plazma TOS düzeylerini subaraknoid grupta sham kontrole göre önemli derecede arttı (p

Giriş ve amaç: Travmatik beyin hasarı tüm dünyada yaygındır ve ölüm, kalıcı veya geçicisakatlıklara sebep olmaktadır. TBH mekanizmalarından birincisi travma esnasında ortaya çıkanprimer hasardır. Sekonder beyin hasarı genellikle travmayı takip eden saatler veya günlerboyunca süren hücresel ve moleküler hasarla ilgilidir. Sekonder hasar mekanizmaları olaraknörotransmitter aracılı eksitotoksisite, elektrolit dengesizliği, mitokondriyal disfonksiyon,nöroinflamasyon, apoptoz, vazospazm, fokal mikrovasküler tıkanıklık araştırılmaktadır. Yeniçalışmalarda papaverinin RAGE reseptör inhibisyonu ve apoptoz yolaklarından Nf-KB yolakinhibisyonu ile mikroglial aktivasyonu baskıladığı gösterilmiştir. Bu sayede papaverinintravmada sekonder hasar sonucu oluşan apoptoz ve nöroinflamasyon üzerine etkili bir ajanolabileceği düşünülmüştür. S100B RAGE reseptörü üzerinden mikromolar düzeylerde nöron,astrosit ve mikrogliada apoptoz ve inflamasyonu uyarır ve prognostiktir. Bu çalışmada, farekafa travması modelinde intraperitoneal papaverin uygulamasının travmanın 24.saatinde nöroinflamasyon ve nöroproteksiyon üzerindeki etkilerinin incelenmesi, davranıştestleri ile post travmatik anksiyete ve depresyona etkilerinin değerlendirilmesi ve gruplar arasıserum S100B seviyelerinin incelenmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmada her grupta 7 adet (n=7) olacak şekilde toplam 28 adet erkekSwiss albino fare kullanılmıştır. Gruplar Sham grubu, travma grubu, travma ve papaverinuygulanan grup ve sadece papaverin uygulanan grup olmak üzere 4 gruba ayrılmıştır. Farelereizofluran anestezisi altında 9 cm yükseklikten 80 gr serbest ağırlık düşürülerek kafa travmasımodeli oluşturulmuştur. Travmadan yarım saat sonra kontrol grubuna intraperitoneal serumfizyolojik, deney gruplarına ise 40 mg/kg papaverin intraperitoneal olarak uygulanmıştır. Tümgrupların sakrifikasyon öncesi davranış deneyleri yapılmış. 24. saatin sonunda fareler sakrifiyeedilerek beyin dokularındaki histopatolojik ve immunhistokimyasal bulgular ve serum 100bdüzeyleri gruplar arası karşılaştırılmıştır.Bulgular: Travma grubunda sham grubuna göre RAGE işaretli hücre sayısı artmıştır (p

Giriş ve amaç: Spinal kord hasarı (SKH) birçok vücut fonksiyonunu etkileyen kompleks ve yıkıcı bir durumdur. Spinal kord travmasından sonra, hasar oluşumunu takiben ilk 24 saatte serbest oksijen radikallerinin üretimi, mitokondri fonksiyonlarının bozulması ve hasarlı hücrelerdeki (mikroglia, astrosit, nöron) potasyum ve genetik materyalin hücre dışına çıkması ile omurilik dokusunun özelleşmiş makrofajları olan mikroglialar aktifleşir. Prostaglandin E2, cyclooxygenase 2 (COX2), nitrooksidase (İNOS) ve aktifleşen mikroglialar tarafından TNF-α, IL-1β, IL-6 gibi proinflamatuar sitokinler salgılanır. Özetle, inflamasyon sürecinde görevli moleküler yolaklar aktive olur. Günümüzde temel tedaviler, bu hastaların hastaneye başvurması, tanı konması ve tedavilerinin başlamasına kadar geçen süreçte, ikincil hasarın azaltılması üzerinedir.İzoalantolakton (IAL), geniş biyolojik aktiviteye sahip yeni nesil bir ilaçtır. Yapılan çalışmalarda izoalantolakton'un antibakteriyel, antiinflamatuar ve antiapoptotik etkiye sahip olduğu gösterilmiştir. Ayrıca sıçan travmatik beyin hasarı modelinde nöroprotektif etkisi gösterilmesine rağmen, travmatik spinal kord hasarında bu ilacın etki mekanizmasını açıklayan bir çalışma bulunmamaktadır.Bu çalışmada, spinal kord travması modelinde intraperitoneal olarak sıçanlara enjekte edilen İzoalantolakton (IAL)'un travmadan 24 saat sonra nöroinflamasyon üzerine etkilerinin incelenmesi ve sık kullanılan bir anti-inflamatuar ilaç olan metilprednizolon ile etkilerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır. 24. saatin sonunda post travmatik nörolojik değerlendirme yapılıp sakrifiye edilmiştir. Daha sonra TNF-α, IL-6 gibi proinflamatuar sitokinler spinal kord dokusunda ELİSA yöntemi, IL-6, CD3, Mikroglia (Iba-1) ve Makrofaj (F4/80) antikorları, immünohistokimya yöntemi ile incelenip, kontrol gruplarıyla karşılaştırılmıştır. Ayrıca inflamatuar mediatörlerin sentezinden sorumlu olan transkripsiyon faktörü NF-κB'nin alt birimi olan NF-κB p65, immünohistokimyasal yöntem ile incelenmiştir. Gereç ve Yöntem: Çalışmada her grupta 8 adet (n=8) olacak şekilde toplam 32 adet erkek Wistar sıçan kullanılmıştır. Gruplar Sham grubu, travma grubu, travma ve Metilprednizolon uygulanan grup, travma ve İzoalantolakton uygulanan grup olmak üzere 4 gruba ayrılmıştır. Sıçanlara ketamin / xylazine anestezisi altında 10 cm yükseklikten 15 gr serbest ağırlık düşürülerek spinal travma modeli oluşturulmuştur. Travmadan yarım saat sonra bir gruba tek doz intraperitoneal 20 mg/kg İzoalantolakton , kontrol gruplarına ise intraperitoneal yolla serum fizyolojik veya 60 mg/kg Metilprednizolon intraperitoneal uygulanmıştır. Tüm grupların sakrifiye edilmesinden önce davranış deneyleri yapılmış, 24. saatin sonunda sıçanlar sakrifiye edilerek gruplar arasında spinal dokularındaki histopatolojık ve immunhistokimyasal bulgular karşılaştırılmıştır.Bulgular: Izoalantolakton (IAL), travmatik spinal kord hasarında inflamasyonu ceşitli yollarla azaltmaktadır, bunlardan birisi NF-κB yolağıdır. IAL kullanarak spinal kord hasarında nörolojik olarak anlamlı bir iyileşme ve düzelme sağlandığı (p

Son elli senede daha yoğun olmak üzere, birçok hastalıkta omurga tespit ameliyatı yaygın olarak kullanılmaktadır. Sık uygulanması ile birlikte hatalarda artmaktadır. Bu çalışmamızın amacı ise torakolomber posteriyor transpediküler tespit ameliyatında sık olarak karşılaştığımız vida yanlış yerleşimi ve bunun sonuçlarından korunmamızı sağlama açısından, en önemli değişken olduğunu düşündüğümüz omurga kanal şekli ve yapısını 01.01.2013-01.08.2018 tarihleri arasında Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi Beyin ve Sinir Cerrahisi Anabilim Dalı'nda yaptığımız tüm torakolomber transpediküler tespit olguları inceleyip, değerlendirme yapılarak ameliyat öncesi hazırlıkta ve ameliyat yönteminde değişiklik önerileri yapılmasıdır.Her hastada 20 değişken geriye dönük olarak incelendi. Hasta seçiminde, belirtilen tarihlerde torakolomber her mesafede yapılan posteriyor transpediküler tespit işlemleri değerlendirilmiştir. Toplamda 214 olgu incelendi. Çalışmamızdan elde edilen veriler SPSS (Sürüm: 22. 0) programına yüklenerek verilerin değerlendirmesinde parametrik test varsayımları sağlıyorsa t testi; yerine getirilmediğinde Mann Whitney u testi, ki kare testi ve ki-kare varsayımlarının yerine getirilemediği durumlarda ki-kare exact testlerden Fisher exact test Monte Carlo modeli kullanılarak ki-kare değeri hesaplanmış ve yanılma düzeyi 0,05 olarak alınmıştır.Değerlendirmemizde kabaca laminektominin iyileşmeye faydası olmadığı ve ligamentotaksis seçilmiş hastalarda biyomekanik anatomi izin verdiği kadar ile doğru uygulanırsa iyileşmeye faydası olduğu bulundu. Kanal yapısı ile hatalı vida gönderimi arasında bağ tespit edildi.Tüm bunların ışığında kanal yapısının etrafında şekillenen omurga yapısının, odak noktamız olan omuriliğin korunması yolunda torakolomber posteriyor transpediküler tespit uygulamalarımızda, vida yerleştirirken değerlendirmede baz almamız gerektiği ortaya kondu. Buna uygun cerrahi uygulama ameliyat öncesinden 6 ay sonraki takibe kadar yan etki yönetimi ile birlikte sırasıyla anlatıldı.Anahtar Kelimeler: Omurga kanal şekli, Torakolomber posteriyor transpediküler tespit, Yanlış vida gönderimi, Uzun dönem takip Thoracolumbar posterior transpedicular stabilization is widely used for many pathologies in neurosurgery practice especially in the last fifty years. Frequent application comes with increased complication.The aim of this study to analyze spinal canal type and spine structure of patients that operated from 01.01.2013 to 01.08.2018 at Cumhuriyet University Medical Faculty Neurosurgery Department and making suggestions about preoperative preparation and changes in the surgical procedure to prevent material malposition which is the most common complication of procedure and its clinical outcomes.20 parameters were documented and examined retrospectively in each patient. Thoracolumbar posterior transpedicular stabilization procedures at each level of thoracolumbar vertebrae were evaluated. A total of 214 cases were examined and t test used if the parametric test provides assumptions in the evaluation of the data. When the parametric test doesn't provide assumptions Mann Whitney u test and chi-square test is used. Chi-square items were not fulfilled, chi-square value was calculated by tespitng the Fisher exact test Monte Carlo model. The error level was taken as 0.05.In our evaluation, it was found that the laminectomy was not helpful for healing and that ligamentotaxis was beneficial for healing. The correlation between the canal structure and the defective screw delivery has been found.In the light of all these, it was revealed that the spinal structure formed around the canal structure should be first form to evaluate while thoracolumbar posterior transpedicular stabilization applications for the protection of the spinal cord which is the focal point of the spinal structure.Keywords: Spinal canal shape, Thoracolumbar posterior transpedicular stabilization, Material malposition, Long-term results 170

Spinal kord yaralanması artan nüfus ile birlikte özellikle gençlerde ciddi sağlık sorunu haline gelmiştir. Çalışmamızda spinal kord yaralanmasını takiben miRNA21 ekspresyonunun 1. ve 7. Günlerdeki düzeyi ayrıca metilprednisolone tedavisinin miRNA21 düzeyine etkisini incelemek amacıyla altı deney grubu (n=6) oluşturulmuştur. İlk ve dördüncü grup hariç tüm hayvan gruplarına anevrizma klip yöntemi ile spinal travma modeli uygulandı. Tedavi gruplarına (üçüncü ve altıncı grup) SKY sonrası metilprednisolone tedavisi verildi. Tedavi sonrasında ilk üç grup 1.günde son üç grup 7.günde tekrar operasyona alınmış ve real-time PZR inceleme için laminektomi sahasındaki spinal kord dokusu çıkarılmıştır. Real-Time PCR ile miRNA21 düzeyi ve astrogliozis, apopitoz ve inflamasyon parametreleri olarak GFAP, VIM, STAT3, FASLG, PTEN, BAX, BCL2, COX-2, IL6 düzeylerine bakıldı. Sonuçta; miRNA21 düzeyinin travma sonrası giderek arttığı ve metilpredinisolone tedavisinin erken dönemde miRNA21 düzeyini azalttığı görüldü. Metilprednisolone tedavisinin astrogliozis, apopitoz ve inflamasyon parametlerinde anlamlı bir etkisinin olmadığı görüldü. miRNA21'in SKY'deki rolünün kesin açıklanması için ek çalışmalara ihtiyaç olduğu düşünülmektedir.Anahtar Kelimeler: Spinal kord hasarı, miRNA21, Metilprednizolon, real-time PCR Spinal cord injury has become a serious health problem especially in young people with increasing population. In our study, six experimental groups (n = 6) were created in order to investigate the effect of miRNA21 expression on the 1st and 7th days after spinal cord injury and miRNA21 level of methylprednisolone treatment. Spinal trauma model was applied to all animal groups except the first and fourth groups by aneurysm clip method. Methylprednisolone was given to the treatment groups (third and sixth group) after SCI. After the treatment, the first three groups were reoperated in the first three groups on the 7th day and the spinal cord tissue in the laminectomy area was removed for real-time PCR. Levels of miRNA21 and astrogliosis, apoptosis and inflammation were measured with Real-Time PCR and GFAP, VIM, STAT3, FASLG, PTEN, BAX, BCL2, COX-2, IL6 levels were measured. After all; It was observed that miRNA21 level increased after trauma and methylpredinisolone treatment decreased miRNA21 level in early period. Methylprednisolone treatment did not have a significant effect on astrogliosis, apoptosis and inflammation parameters. Further studies are needed to clarify the role of miRNA21 in SCI.Keywords: Spinal cord injury, miRNA21, Methylprednisolone, real-time PCR 53

Amaç: Araştırma, cerrahi hastalarının anksiyete düzeylerinin hemşirelik bakım kalitesini algılamalarına etkisini incelemek amacıyla yapılmıştır. Yöntem: Araştırma Ağustos 2018-Nisan 2019 tarihleri arasında İzmir ilinde yer alan Ege Üniversitesi Sağlık Uygulama ve Araştırma Merkezi Nöroşirürji kliniğinde yatan 92 hasta ile gerçekleştirildi. Verilerin toplanmasında; sosyodemografik verileri içeren Hasta Tanıtım Formu, Bakım Davranışları Ölçeği-24 (BDÖ-24), Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri (STAI) kullanıldı. Verilerin değerlendirilmesinde SPSS 17.0 programı kullanılmıştır. Anlamlılık düzeyi 0,05 kabul edilmiştir. Bulgular: Araştırmamıza katılan hastaların yaş ortalaması 51,22±11,56 olup, %51,1'i kadın, %88,0'inin evli, %51,7'si ilkokul mezunu, %32,6' sı ev hanımı, %71,8'i kranial bir tanı ile yatmış, %64,1'i daha önce hastanede yatmış, %58,7' si daha önce ameliyat olmuştur. Araştırmamızın verilerine göre BDÖ-24 puan ortalamaları 5,1±0,6 iken, STAI puan ortalamaları 66,8±14,2 bulunmuştur. Kadın hastaların anksiyete düzeyi erkek hastalara göre daha yüksek bulunmuştur (p=0,0001; t=4,567). Daha önce ameliyat olan hastaların anksiyete düzeyi ameliyat olmayanlara göre daha yüksek bulunmuştur (p=0,022 ; t=2,339). Ev hanımı olan hastaların anksiyete seviyesi diğer mesleklere göre yüksek bulunmuştur (p=0,010; F=3,230). STAI ile BDÖ-24 arasında negatif yönde zayıf düzeyde istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptandı. Ayrıca, her ölçek kendi içindeki alt boyutu ile korelasyonu incelenmiş olup yüksek ve pozitif yönde bir ilişki olduğu tespit edilmiştir. Sonuç: Cerrahi hastalarının anksiyete düzeylerinin hemşirelik bakım kalitesini algılamalarına etkisi yoktur., Purpose: The aim of this study was to investigate the effect of anxiety levels on the perception of nursing quality of surgical patients. Methods: The study was conducted between August 2018 and April 2019 with 92 patients who were hospitalized in Ege University Health Application and Research Center Neurosurgery Clinic. In the collection of data; Sociodemographic data including Patient Information Form, Caring Behaviors Inventory-24, State-Trait Anxiety Scale were used. The patient's age, gender, educational level, marital status, previous surgery, and the number of days of hospitalization were questioned. SPSS 17.0 program was used to evaluate the data. The level of significance was accepted as 0,05. Results: The mean age of the patients included in our study was 51.22 ± 11.56, 51.1% were women, 88% were married, 51,7% were primary school graduates, 32.6% were housewives, 71.8% were hospitalized with a cranial diagnosis and 64.1% previously hospitalized, 58.7% had previous surgery. According to the data of our study, the mean CBI-24 score was 5.1±0.6, while the mean STAI score was 66.8 ± 14.2. The anxiety level of female patients was higher than male patients (p = 0.0001; t = 4.567). Anxiety levels of patients who had previous surgery were higher than those without surgery (p = 0.022; t = 2,339). The anxiety level of the housewives was higher than the other occupations (p = 0.010; F = 3,230). A statistically significant negative correlation was found between STAI and CBI-24. In addition, the correlation between each scale and its sub-dimension was examined and it was found that there was a high and positive relationship. Conclusion: Anxiety levels of surgical patients have no effect on the perception of nursing care quality.

YÖK Tez No: 578625 Günümüzde kırıklar ve spinal dejenerasyon problemlerinin çözümlenmesinde biyomateryaller (Paslanmaz çelik, Co-Cr bazlı alaşımlar, Titanyum ve titanyum alaşımları vs.) kas-iskelet sistemi stabilizasyonlarında kullanılmaktadır. Çalışmamızda implantasyon sonrası oluşabilecek rejeksiyon, hastaya özgü inflamasyon olaylarını kontrol altına alabilmek amacıyla, Wistar albino soyu erkek sıçanlarda spinal bölgeye Titanyum ve Titanyum 500 implante ederek doğal immün sistem mekanizmasında ilk tetiklenen makrofaj ve sub gruplarının (M1, M2a, M2b, M2c) aktivasyonunu karşılaştırmalı olarak analiz ettik. 21 adet Wistar albino soyu erkek sıçanlar Kontrol (K) (n=7), Titanyum (Ti) (n=7), Titanyum 500 (Ti 500) (n=7) olmak üzere 3 grup oluşturuldu. Biyomateryaller (10 mm çap, 3 mm kalınlık) sıçanlarda L5 ve L6 arasına yerleştirildi. 1., 3., 5. ve 7. günlerde periferal kan alındı. Serum CCL3, CCL4, CD163, CD206, CCL1, CD150 parametreleri ELISA yöntemi ile analiz edildi. K ve Ti grubu kıyaslandığında; 1. günde CD163 ve 5. günde CD206'da p

Amaç: Kraniosinositoz, cerrahi ve anestezi açısından yönetimi zor ameliyatlardır. Hipotermi ve kanamaya bağlı hipovolemi, morbidite ve mortalitenin en önemli nedenleridir (2). Kan transfüzyonu ve kan ürünlerinin yönetimi kraniosinositoz cerrahisinde en önemli tartışma konularından birisidir. Allojenik kan transfüzyonunu azaltmak için kan kaybını azaltmak amaçlı çok çeşitli teknikler ve uygulamalar mevcuttur. Bir çok klinikte sıvı ve kan kayıpları kristaloidler, eritrosit süspansiyonu ve TDP ile karşılanmaktadır. Litaratüre bakıldığında kraniosinositoz olgularında allojenik kan replasman miktarını azaltmaya yönelik olarak pıhtılaşma kaskadı üzerinden fibrinojen ve TDP kullanılarak yapılan çalışmalar mevcuttur (12, 13). Çalışmamızda, kraniosinositozlu olgularda trombosit miktarındaki düşmenin, kan replasman ihtiyacında artışa sebep olduğunu göstermek ve hangi saatlerde trombosit değerlerinde düşüş meydana geldiğini ortaya koyarak, klinisyen için yol göstermek hedeflenmiştir.Gereç ve Yöntem: Çalışmada Erciyes üniversitesi tıp fakültesi nöroşirürji kliniğinde Temmuz 2017 ile Mart 2019 tarihleri arasında opere edilen toplam 38 kraniosinositozlu olgu değerlendirilmiştir. Olguların kraniyosinostoz dışında ek kranial herhangi bir patolojileri yoktu. Bütün olgular tek cerrah tarafından opere edilmiş ve tüm olguların demografik verileri, anestezi süresi, operasyon süresi, preoperatif tam kan sayımı ve kanama zamanı değeri, operasyon sırasındaki kan transfüzyon miktarı, postoperatif tam kan sayımı değerleri ve kan transfüzyon miktarı kaydedilmiştir.Bulgular: Bu çalışmada kraniosinostoz olgularında preoperatif ve postoperatif dönemdeki hemoglobin ve trombosit değerlerine ait değişim ve saatleri, postoperatif kan transfüzyon miktarları ve saatleri, preoperatif ve postoperatif trombosit değerleri ile kan replasman miktarı ve saati arasındaki ilişki incelenmiştir. Postoperatif trombosit değerleri 12.,18. ,24.,36. saatlerde sürekli düşme eğilimi göstermiştir, 48. saatten sonra trombosit değerleri artış göstermeye başlamıştır. Trombosit miktarındaki azalmanın trombosit replasman ihtiyacı doğurmamasına rağmen postoperatif dönemde ki eritrosit replasman miktarına etkisi olduğu görülmüştür.Sonuç: Trombosit değerleri ile kan replasman miktarı arasında bir ilişki söz konusudur. Kraniosinositoz olguları genellikle 1 yaşın altında olduğundan, kan replasmanı açısından, preoperatif hazırlık büyük önem taşımaktadır. Bu sebeple kanamayı en aza indirmek ve kan replasman miktarını azaltmak amacıyla preoperatif dönemde trombosit değerlerinin düzeltilmesi ve yükseltilmesi önemlidir.Anahtar kelimeler: Kraniosinostoz, Kan kaybı, Kan transfüzyonu, trombosit Objective: Craniosinostosis is difficult to manage in terms of surgery and anesthesia. . Hypothermia and hypovermia due to bleeding are the most important causes of morbidity and mortality (2). Blood transfusion and management of blood products is one of the most important discussion topics in craniosynocytosis surgery. A wide range of techniques and applications are available to reduce blood loss to reduce allogeneic blood transfusion. In many clinics, fluid and blood losses are compensated by crystalloid, erythrocyte suspension and TDP. There are studies using fibrinogen and TDP over the coagulation cascade to reduce the amount of allogeneic blood replacement in craniosynocytosis cases(12,13). In this study, it was aimed to show that the decrease in platelet amount in patients with craniosynocytosis leads to an increase in the need for blood replacement and to show the way for the clinician by revealing the decrease in platelet values.Material and method: In this study, 38 patients with craniosynocytosis who were operated between July 2017 and March 2019 in the Neurosurgery Department of Erciyes University Faculty of Medicine were evaluated. There was no additional cranial pathology except craniocinostosis. All patients were operated by a single surgeon, and demographic data, duration of anesthesia, operation time, preoperative complete blood count and bleeding time value, intraoperative blood transfusion amount, postoperative complete blood count values and blood transfusion amount were recorded.Results: In this study, the changes and hours of hemoglobin and platelet values in preoperative and postoperative period, postoperative blood transfusion amounts and hours, relationship between preoperative and postoperative platelet values and blood replacement amount and time in cases with craniosynostosis were investigated. Postoperative platelet counts 12, 18. , 24., 36. hours of continuous downward trend, platelet values started to increase after 48 hours. Although the decrease in platelet amount did not cause platelet replacement requirement, it was observed that it had an effect on the amount of erythrocyte replacement in the postoperative period.Conclusion: There is a relationship between platelet values and the amount of blood replacement. Since craniosynocytosis cases are usually under 1 year of age, preoperative preparation is of great importance in terms of blood replacement. Therefore, it is important to correct and increase platelet values in the preoperative period in order to minimize bleeding and reduce the amount of blood replacement.Keywords: Craniosinostosis, Blood loss, Blood transfusion, Platelet 65

Amaç: Hidrosefalinin cerrahi tedavisinde kullanılan şant sistemleri gelişen teknolojiye uyum sağlamasına karşın beklentiyi karşılayamamaktadır. Teknolojik gelişmelerle birlikte endoskopik üçüncü ventrikülostomi (EÜV) popüler hale gelmiştir. Günümüzde EÜV nonkomunike hidrosefalide ilk tedavi seçeneği olarak kabul edilmektedir. Şant cerrahisi ile kıyaslandığında, EÜV hidrosefali tedavisi için daha fizyolojik bir çözüm sunmaktadır. Bu çalışmada kliniğimizde hidrosefali nedeniyle EÜV uygulanan hastaların değerlendirilmesi amaçlandı.Materyal-metod: Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Balcalı Eğitim ve Araştırma Hastanesi Beyin ve Sinir Cerrahisi Anabilim Dalı kliniğinde Ocak 2014- Aralık 2018 tarihleri arasında hidrosefali nedeniyle tedavi edilen ve endoskopik üçüncü ventrikülostomi yapılan 82 hastanın yaş ve cinsiyete göre dağılımları, hidrosefali etiyolojik faktörleri ve tedavinin etkinliğini içeren kayıtları retrospektif olarak incelenmiştir.Bulgular: Obstruktif hidrosefalisi olan hastaların %63,5 inde, nonobstruktif hidrosefalisi olan hastaların da %57,89 unda başarı sağlandı. Hidrosefali etiyolojisine dikkat edilmeksizin, 0-18 yaş aralığındaki başarı oranı %58,92 iken, 18 yaş üstü hastalarda başarı oranı %69,23 olarak hesaplanmıştır. Komplikasyon oranı ise, 3 hastada menenjit, 3 hastada cerrahi insizyondan beyin omurilik sıvısı kaçağı, 1 hastada epileptik nöbet, 1 hastada subdural efüzyon ve 1 hastada ventrikül içi kanama olmak üzere %10,97'dir.Sonuç: Yüksek kabul edilebilecek başarı oranları ve şant uygulamaları ile karşılaştırıldığında düşük olarak tespit edilen komplikasyon oranları ile EÜV, yaş grubu ve etiyoloji ne olursa olsun, tercih edilen bir tedavi yöntemi olarak karşımıza çıkmaktadır.Anahtar kelimeler: Hidrosefali, endoskopik üçüncü ventrikülostomi, şant, beyinomurilik sıvısı Aim: Although the shunt systems used in the surgical treatment of hydrocephalus are compatible with the developing technology, they can not meet the expectations. Endoscopic third ventriculostomy (ETV) has become popular with technological advances. Nowadays, ETV is considered as the first treatment option in non-communicating hydrocephalus. Compared with shunt surgery, ETV presents a more physiological solution for the treatment of hydrocephalus. The aim of this study was to evaluate the patients who underwent ETV with the diagnosis of hydrocephalus.Material-methods: The records of 82 patients who were treated with the diagnosis of hydrocephalus and underwent ETV between January 2014 and December 2018 in the neurosurgery department of Cukurova University, Balcalı Training and Research Hospital including age and sex distribution, etiologic factors of hydrocephalus and the efficacy of treatment were retrospectively reviewed.Results: 63.5% of patients with obstructive hydrocephalus and 57.89% of patients with non-obstructive hydrocephalus were treated successfully. The rate of success in the pediatric group was 58.92% and 69.23% in the adult group, regardless of the etiology of hydrocephalus. The complication rate was 10.97% including meningitis in 3 patients, cerebrospinal fluid leak from surgical incision in 3 patients, epileptic seizure in 1 patient, subdural effusion in 1 patient and ventricular hemorrhage in 1 patient.Conclusion: ETV is a preferred treatment modality with high success rates and low complication rates compared to shunt applications, regardless of age and etiology.Keywords: Hydrocephalus, endoscopic third ventriculostomy, shunt,cerebrospinal fluid 67

Giriş: Chiari tip 1 malformasyonu'nun cerrahi tedavisinde, standart bir cerrahi teknik ortaya konulamamış olmasına rağmen, suboksipital kraniektomiyi takiben yapılan duraplasti, günümüzde en çok tercih edilen cerrahi teknik olma özelliğini sürdürmektedir. Son yıllarda, duranın dış yaprağı soyularak yapılan, durasplit tekniği de kullanılmaktadır. Bu çalışmada, biri daha az invaziv olan iki cerrahi tedavi tekniğinin, klinik ve radyolojik olarak, fayda görme oranları değerlendirilerek bir birine üstünlüklerinin gösterilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Bu çalışma, 2014 Ocak- 2018 Nisan ayları arasında, Bülent Ecevit Üniversitesi Nöroşirurji Kliniği'nde, Chiari tip 1 malformasyonu tanısı konulmuş ve ameliyat olmuş 28 hastanın bilgilerinin, retrospektif olarak değerlendirilmesi ile oluşturulmuştur. Hastaların demografik özellikleri, semptomları, fizik ve nörolojik muayene bulguları, preoperatif ve postoperatif radyolojik görüntüleme verileri, otomasyon sisteminden alınarak kayıt edilmiştir. Hastaların, preoperatif ve postoperatif değerlendirme sonuçları da, otomasyon sistemi üzerinden temin edilmiştir. Hastaların preoperatif ve postoperatif radyolojik görüntüleri, otomasyon sistemi üzerinden incelenerek gerekli ölçümler ve veriler elde edilmiştir. 17 hastaya suboksipital kraniektomiyi takiben duraplasti yapıldığı, 11 hastaya ise suboksipital kraniektomiyi takiben durasplit tekniği ile dura dış yaprağının soyulduğu ve iç yaprağına da mikroinsizyonlar yapıldığı kayıt altına alınmıştır.Bulgular: Çalışmaya dahil edilen hastaların yaş ortalaması 38,5± 13 olup, çalışmada ki kadın erkek oranı 2.1/1 olarak tespit edilmiştir. Hastaların % 50 sinde siringomiyeli mevcuttur. Ortalama tonsil herniasyon uzunluğu 11.64 ± 4 mm, ortalama tonsillo-dural mesafe 4.18 ± 1.7 mm olarak bulunmuştur. Herniye tonsil uzunluğu ile siringomiyeli varlığı arasında ve tonsillo-dural mesafe ile klinik iyileşme arasında istatistiksel açıdan anlamlı sonuç izlenmemiştir. Duraplasti ve durasplit teknikleri arasında VAS, Chicago Chiari Sonuç Ölçeği, Boyun Özürlülük İndeksi, Nörolojik Skorlama Sistemi ve modifiye JOA skorlaması kullanılarak, hastalığın tedavisi üzerine yapılan değerlendirmelerde anlamlı fark izlenmemiştir. Hastane yatış süresi, operasyon süresi ve komplikasyon oranları açısından, durasplit tekniği lehine anlamlı sonuçlar izlenmiştir.Sonuç: Suboksipital Kraniektomiyi takiben yapılan Duraplasti, Chiari tip 1 malformasyonu'nun tedavisinde etkili bir cerrahi yöntemdir. Suboksipital Kraniektomiyi takiben Durasplit tekniği ile dura dış yaprağının soyulması ve sonrasında duranın iç yaprağına yapılan mikroinsizyonlar ile de etkili sonuç alınabilir. Durasplit tekniği, BOS fistülü başta olmak üzere daha az komplikasyon oranı, daha kısa operasyon süresi ve daha kısa hastane yatış süresi ile iyi bir alternatif olarak görülmektedir. Introduction: Although a standard surgical technique has not been established in the surgical treatment of Chiari type 1 malformation, duraplasty following suboccipital craniectomy remains the most preferred surgical technique. In recent years, the dural splitting technique, which was made by peeling the outer layer of dura, is also used. In this study, we aimed to demonstrate clinically and radiologically the superiority of two surgical treatment techniques, which one of them is less invasive.Methods: The data of 28 patients who were diagnosed as Chiari type 1 malformation and operated at the Department of Neurosurgery of Bülent Ecevit University between January 2014 and April 2018 were retrospectively evaluated. Demographic characteristics, symptoms, physical and neurological examination findings, preoperative and postoperative radiological imaging data were obtained from the automation system.Preoperative and postoperative evaluation results of the patients were also obtained through the automation system. Preoperative and postoperative radiological images of the patients were examined by means of the automation system and necessary measurements and data were obtained. In 17 patients, duraplasty was performed following suboccipital craniectomy, and in 11 patients, the dura splitting technique followed the suboccipital craniectomy, and the outer layer of dura was peeled off and microincisions were made on the inner layer.Results: The mean age of the patients included in the study was 38.5 ± 13, and the ratio of female to male was 2.1/1. Syringomyelia had been seen %50 of all cases. The mean tonsil herniation length was 11.64 ± 4 mm and the mean tonsillo-dural distance was 4.18 ± 1.7 mm. There was no significant relationship between tonsil herniation length and the presence of syringomyelia. No statistically significant difference was observed between tonsillo-dural distance and clinical improvement. There were no significant differences evaluations on the treatment of Chiari type 1, between duraplasty and dural splitting techniques in VAS, Chicago Chiari Outcome Scale, Neck Disability Index, Neurological Scoring System and modified JOA score. In terms of hospital stay, operation time and complication rates, significant results was observed in favor of dural splitting technique.Conclusion: Duraplasty performed following suboccipital craniectomy is an effective surgical method for the treatment of Chiari type 1 malformation. Dural splitting performed following suboccipital craniectomy then peeling outer layer of dura and then microincisions to the inner layer is an effective surgical method for the treatment of Chiari type 1 malformation. Dural splitting technique is seen as a good alternative with lower complication, rate, especially in CSF fistula, shorter operation time and shorter hospital stay. 85

Nöroşirurji pratiğinde disk hernisi ve spinal stenoz sık gözlenirler. Disk hernileri her yaşta görülebilen, intervertebral diskin fıtıklaşması sonucu klinik oluşturan, temelde aksiyel kompresyon ve dejenerasyona bağlı gelişebilen bir hastalıktır. Ligamentum flavumda (LF) histopatolojik değişiklikler beklenebilir. Spinal stenoz ise daha ileri yaşlarda karşılaşılan, LF'da elastik liflerin azalması, fibrozis oluşumu ve ossifikasyon gibi histopatolojik değişiklikler ile seyreden bir hastalıktır. Kemik morfogenetik protein 2 (BMP-2) osteoblastlar ve osteositler tarafından sentezlenen, primer olarak kemikte bulunan, ossifikasyonda önemli rol alan bir proteindir. Vasküler endotelyal büyüme faktörü (VEGF) vücutta birçok farklı hücreden sentezlenir, anjiogenezde rol alır. D vitamin reseptörü de (DVR) kemik ve kıkırdak dokularda esas olarak bulunan ve D vitaminin etkisini gösterebilmesi için gerekli olan reseptördür.Çalışmamızda spinal stenoz ve lomber disk hernisi hastalarında, LF dokularında BMP-2, VEGF ve DVR düzeylerinde farklılıklar olup olmadığını değerlendirmeyi hedefledik. Lomber disk hernisi ve spinal stenoz nedeniyle cerrahi uyguladığımız toplam 50 hasta değerlendirildi. Ameliyatta hastaların ligamentum flavumları uygun olarak toplandı. Patoloji laboratuvarında BMP-2, VEGF ve DVR immün reaktivitelerinin yaygınlığı histopatolojik olarak değerlendirildi. Veriler SPSS (Statistical Package for Social Sciences) programı kullanılarak analiz edildi.BMP-2 düzeylerinin her iki hastalıkta da birbirine yakın düzeylerde olduğu tespit edildi. VEGF düzeylerinin spinal stenoz hastalarının LF dokularında istatistiksel açıdan anlamlı olarak daha yüksek olduğu görüldü. DVR düzeyleri ise spinal stenoz hastalarında anlamlı olarak daha düşüktü.Sonuç olarak, lomber disk hernisi ve spinal stenozda LF'da dejeneratif değişiklikler gelişmektedir. Spinal stenozda, lomber disk hernisine göre LF'da VEGF düzeylerinin daha fazla yükselmesi, DVR düzeylerinin ise belirgin olarak azalması hastalıktaki dejeneratif proçeslerin daha yoğun ve kronik olmasına bağlandı.Anahtar kelimeler: Lomber disk hernisi, Spinal stenoz, BMP-2, VEGF, DVR Disc herniation and spinal stenosis are encountered frequently in neurosurgical practice. Disc herniations are disorders occurring as a result of herniation of intervertebral disc, which can be seen at any age. Since this is a disease that may develop due to axial compression and degeneration, histopathological changes may be expected in ligamentum flavum (LF). Spinal stenosis is a disease characterized by histopathological changes such as decrease in elastic fibers, fibrosis formation and ossification in LF. Bone Morphogenetic Protein-2 (BMP-2) is a protein synthesized by osteoblasts and osteocytes that is primarily found in bone and plays an important role in ossification. Vascular Endothelial Growth Factor (VEGF) is synthesized by many different cells in the body and plays a role in angiogenesis. Vitamin D receptor (VDR) is a receptor that is mainly found in bone and cartilage tissues and is required by vitamin D to show its effect.In our study, we aimed to evaluate whether there were differences in the levels of BMP-2, VEGF and VDR in LF tissues of patients with spinal stenosis and disc herniation. A total of 50 patients who underwent surgery for lumbar disc herniation and spinal stenosis were evaluated. The LF of the patients were collected appropriately. The prevalence of immunoreactivity of BMP-2, VEGF and VDR was evaluated histopathologically in the pathology laboratory. The data obtained in the study were analyzed using SPSS (Statistical Package for Social Sciences) software.BMP-2 levels were found to be close to each other in both diseases. In the LF tissues of patients with spinal stenosis, VEGF levels were statistically significantly higher. VDR levels were significantly lower in patients with spinal stenosis.In conclusion, disc herniation and spinal stenosis, degenerative changes develop in LF. Higher levels of VEGF and significant decrease in VDR levels in LF in spinal stenosis were attributed to degenerative processes in the disease being more severe and chronic.Keywords: Lumbar disc herniation, Spinal stenosis, BMP-2, VEGF, VDR 78

The aim of this study is to investigate the cerebral blood flow (CBF) changes in the first 24 hours following SAH, the effect of intravenous squalene-adenosine on CBF, functional outcome of mice and cerabral histologic findings in mice filament perforation SAH model. A total of 42 Swiss albino mice were used (6 in each of the following groups: control SAK, sham, squalene, low-dose adenosine, high-dose adenosine, low-dose squalene adenosine and high-dose squalene adenosine). SAH was induced in all groups other than Sham group. Laser speckle contrast imaging (LSCI) was used to measure bazal, immediate post SAH and 24th hour CBF leves. After 24 hours, locomotor activities were evaluated by open field test. The brains of the subjects who underwent functional evaluations were subjected to cresyl violet, TUNEL and Masson’s trichrome staining. In the early period after SAH, CBF was found to be decreased globally and severely in the bleeding groups. In the high dose squalene adenosine treatment group, CBF values were significantly higher than the control group. Similarly, the locomotor activity score obtained by open field test was higher in the group which received high dose squalene adenosine. Histological examinations revealed neuronal degeneration, apoptosis and intravascular fibrin plugs in all bleeding groups, which were less intense in the high-dose treatment group. In conclusion, it was observed that LSCI can accurately evaluate CBF changes after SAH. Intravenous application of high-dose squalene adenosine improves CBF after SAH, which in turn was reflected in functional evaluation. ONAY SAYFASI iii YAYIMLAMA VE FİKRİ MÜLKİYET HAKLARI BEYANI iv ETİK BEYAN SAYFASI v TEŞEKKÜR vi ÖZET vii ABSTRACT viii İÇİNDEKİLER ix SİMGELER ve KISALTMALAR xii ŞEKİLLER xiii TABLOLAR xv 1. GİRİŞ 1 2. GENEL BİLGİLER 3 2.1. Vazospazm ve Kanama Sonrası Serebral İskemi 3 2.2. Erken Beyin Hasarı Kavramı 4 2.3. Serebral İskeminin Nedeni Olarak Mikrodolaşım Bozuklukları 4 2.4. Serebral İskemi Nedeni Olarak Mikrotromboz 5 2.5. Kan Beyin Bariyeri Harabiyeti 6 2.6. Kortikal Yayılan Depolarizasyonlar 6 2.7. Fare Filaman Perforasyon Subaraknoid Kanama Modeli 7 2.8. Bir Nöromodülatör Olarak Adenozin 11 2.9. Squalene Adenozin 13 2.10. Lazer Beneklenme Kontrast Görüntüleme 15 2.11. Açık Alan Lokomotor Aktivite Testi 17 3. GEREÇ ve YÖNTEM 18 3.1. Deney Grupları 18 3.2. Subaraknoid Kanamanın Eş Zamanılı İntrakranial Basınç ve Beyin Kan Akımı Ölçümü ile Doğrulanması 18 3.3. Bazal Beyin Kan Akımının Değerlendirilmesi 20 3.4. Subaraknoid kanama oluşturulması 22 3.5. Subaraknoid Kanama Sonrası Beyin Kan Akımının 25 Değerlendirilmesi ve İntravenöz Enjeksiyonlar 3.6. Açık Alan Labirent Testi ile Lokomosyonun Değerlendirilmesi 25 3.7. Yirmi Dördüncü Saat Kan Akımının Değerlendirilmesi 27 3.8. Sakrifikasyon Perfüzyon ve Beyinlerin Ekstraksiyonu 27 3.9. Parafin Kesitlerin Alınması ve İmmünohistokimya 27 3.10. İstatistik Analiz 27 3.11. Etik Kurul Onayı 27 4. BULGULAR 28 4.1. Eş Zamanlı Beyin Kan Akımı ve İntrakranial Basıç Ölçüm Sonuçları 28 4.2. 5/0 Naylon Filaman İskemik Depolarizasyona Yol Açmaktadır. 29 4.3. LSCI sonuçları ve Subaraknoid Kanama Varlığı 30 4.4. İntrakranial Basınç Ölçüm Problarınn LSCI kayıtlarına etkisi 34 4.5. Kanama Sonrası Kan Akımı Değerleri 36 4.6. Tedavi Gruplarında 24. Saat Kan Akımı Değerleri 41 4.7. Açık Alan Lokomoyon Testi Sonuçları 45 4.8. Kortikal Nöronal Dejenerasyon 47 4.9. Kortikal Nöronal Apoptoz 50 4.10. Kortikal Dokuda İntravasküler Fibrin Tıkaçları 52 4.11. Gruplardaki Kilo Kaybı 54 5. TARTIŞMA 55 6. SONUÇ 64 7. KAYNAKLAR 65 8. EKLER EK-1: Etik Kurul Onay Belgesi EK-2: Dijital Makbuz EK-3: Orijinallik Raporu 9. ÖZGEÇMİŞ Bu tez çalışmasında amaç, fare filaman perforasyon SAK modelinde, ilk 24 saat içinde serebral kan akımı (SKA) değişikliklerini incelemek, squaelen ile konjüge edilmiş adenozinin SAK sonrası SKA, farelerin fonksiyonel ölçütleri ve serebral histolojik bulgularına etkisini incelemektir. Tez çalışmasında her bir grupta (kontrol SAK, sham, squalene, düşük doz adenozin, yüksek doz adenozin, düşük doz squalene adenozin ve yüksek doz squalene adenozin) 6’şar olmak üzere toplam 42 Swiss albino fare kullanıldı. Sham grubu dışındaki gruplarda SAK oluşturuldu. Lazer beneklenme kontrast görüntüleme (LSCI) yöntemi kullanılarak farelerin bazal, SAK sonrası erken dönem ve 24. saat SKA değerleri incelendi. 24 saat sonunda açık alan testi ile lokomotor aktiviteleri değerlendirildi. Fonksiyonel değerlendirmeleri yapılan deneklerin beyinleri cresyl violet, TUNEL ve Masson’s trichrome boyamasına tabi tutuldu. SAK sonrası erken dönemde, kanama gruplarında SKA’nın global ve ciddi derecede azaldığı görüldü. Yüksek doz squalene adenozin tedavisi uygulanan grupta SKA değerlerinin kontrol grubuna kıyasla anlamlı derecede yüksek olduğu gözlendi. Benzer şekilde yüksek doz squalene adenozin tedavisi uygulanan grubun açık alan testi ile elde edilen lokomotor aktivite skoru daha yüksek bulundu. Histolojik incelemelerde, yüksek doz tedavi grubunda daha az yoğun olmak üzere tüm kanama gruplarında nöronal dejenerasyon, apoptoz ve intravasküler fibrin tıkaçları görüldü. Sonuçta, LSCI ile SAK’a bağlı SKA değişimlerinin değerlendirilebildiği, yüksek doz squalene adenozin uygulanmasının SAK sonrası SKA seviyesini düzelttiği bu değişimin fonksiyonel değerlendirmeye yansıdığı görüldü.