Search

XIX. yüzyılın ortalarında Konya Vilayeti Yenişar kazasına bağlı olan Kurucaova köyünün sosyo-ekonomik yapısını incelemek amacıyla yapılan bu çalışmada 1835, 1838 ve 1840 yıllarına ait nüfus defterlerinden hareketle bazı değerlendirme ve mukayeseler yapılmıştır. İlgili yıllara ait söz konusu üç defterin incelenmesi neticesinde Kurucaova’da yaşayan erkek nüfus, şahısların adı, baba adı, eşkâlleri, yaşları, meslekleri, engel ve askerlik durumları hakkında bazı bilgilere ulaşılmıştır. Çalışmada XIX. yüzyılın ortalarında Beyşehir Sancağı Yenişar kazasına bağlı Kurucaova köyünün nüfusunun yaklaşık 700 kadar olduğu tespit edilmiştir. İncelenen yıllarda 26,03’lük yaş ortalamasının yaklaşık %62’sini çocukların ve gençlerin oluşturduğu genç ve dinamik bir nüfusa sahip olan yerleşimde çekirdek aile yapısının hâkim olduğu görülmektedir. Kurucaova köyünde baskın tipolojinin orta boylu, kara ve kumral sakallı olduğu söylenebilir. İncelenen nüfus defterlerinde en çok kullanılan isim Mehmed ve Hüseyin olmuştur. Bu dönemlerde yaşanılan coğrafyanın etkisiyle Kurucaova halkının geçim kaynağının %98 oranında ziraat ve hayvancılığa dayalı olduğu görülürken, %2’lik kesim kethüda, imam ve muhtar gibi mesleklerle iştigal etmektedir. In this study, which was conducted to examine the socio-economic structure of Kurucaova Village, which was connected to the Yenişar District of Konya Province in the mid-19th century, some evaluations and comparisons were made based on the population records of the 1835, 1838 and 1840. As a result of the examination of the notebooks, information was obtained about the male population living in Kurucaova, the names of the persons, their father's name, descriptions, ages, professions, disability and military service status. In the study, it was determined that the population of Kurucaova, which was connected to the Yenişar District of Beyşehir Sanjak in the middle of the 19th century, was around 700 people. It is seen that the nuclear family structure is dominant in the settlement, which has a young and dynamic population in which approximately 62% of the average age of 26.03 was formed by children and youth in the years examined. It can be said that the dominant typology in Kurucaova village is medium height, black and brown beard. The most used names in the population registers examined were Mehmed and Hüseyin. With the effect of the geography lived in these periods, it is seen that the livelihood of the people of Kurucaova is based on agriculture and animal husbandry at the rate of 98%, 2% of them are engaged in professions such as kethüda, imam and headman.

07-09 Ekim 2021 tarihleri arasında Karaman’da Yunus Emre’nin Vefatının 700. Yıl Dönümü Anısına “Karaman Uluslararası Yunus Emre ve Türkçe Bilgi Şöleni” adıyla bir etkinlik düzenlenmiştir.

WOS: 000503767500015, Mader-i Mevlâna Külliyesi, Mevlâna Celâleddin Rumî’nin annesi Mümine Hatun’un Karaman’da bulunan kabrinin çevresine çeşitli vakıf binalarının inşa edilmesiyle kurulmuştur. Külliyenin en eski ve ana yapısının Mümine Hatun’un türbesi olmasından dolayı buraya bu isim verilmiş olup Valide Sultan’ın mezarının yanı sıra burada, Hz. Mevlâna’nın ağabeyi Muhammed Alâeddin’in kabri ile Mevlevî şeyhlerinin ve çelebilerin mezarları da bulunmaktadır. Külliye, Mader-i Mevlâna’nın vefatından çok sonra Hz. Mevlâna’nın torunu Ulu Arif Çelebi’nin müridiKalemioğlu Ahi Mehmed Bey tarafından inşa edilmiş; Karamanoğlu Mirza Halil Bey ve onun oğlu Alâeddin Bey dönemlerinde iseonarım ve ilavelerle genişletilip değiştirilmiştir. Aktekke (Ağa Tekke) Cami, Kalemiye Zaviyesi, Karaman Mevlevîhanesi, Mader-i Mevlâna Türbesi, Mümine Hatun Türbesi ve Valide Sultan Cami gibi çeşitli isimlerle de anılan bu Karamanoğlu yapısında, elimizdeki arşiv belgelerine göre XVIII.-XIX. yüzyıllara ait toplamda 10 adet; XX.-XXI. yüzyıllara ait olarak ise 7 adettadilat ve tamirat girişimibulunmaktadır. Dolayısıyla Osmanlı Devleti’ninve Türkiye Cumhuriyeti’nin Mader-i Mevlâna Külliyesi’ne ait yapıları koruma ve vakıf binası olarak hayatiyetini sürdürme çabasından yola çıkılarak çalışmamızda; külliyenin tamir ve tadilat süreci, onarım ve bakım masrafları, burada kimlerin çalıştığı gibi hususlar üzerinden bazı değerlendirmeler yapılmıştır. Ayrıca külliyenin 700 yılı aşkın bir süre boyunca geçirdiği değişim ve dönüşümü, Osmanlı’nın bu eski eseri korumak için gösterdiği ihtimamı çözümleyebilmek amacıyla külliyenin Mevleviliğe ait olması veya Hz. Mevlâna’nın annesinin merkatının burada bulunmasının bu süreçte etkili olup olmadığı sorgulanmıştır., Mader-i Mevlana Islamic-Ottoman Social Complex was established with the construction of various foundation structures around the mother of Mevlana Celaleddin Rumi, Mumine Hatun's grave being in Karaman. Since the oldest and main structure of the social complex was Mumine Hatun's shrine, this name was given to it and other than the Mother's grave, there are also the graves of Muhammed Alaeddin, the brother of Hz. Mevlana, Mevlevi sheikhs and gents. The social complex was built by Kalemioglu Ali Mehmed Bey, who was the disciple of the grandson of Hz. Mevlana, the Great Arif Celebi. Much later than Mader-i Mevlana's death and in the eras of Karamanoglu Mirza Halil Bey and his son Aldeddin Bey, it was expanded and changed with repairs and additions. In this Karamanoglu structure also named as Aktekke (Aga Tekke) Mosque, Kalemiye Islamic Monastery, Karaman Mevlevi Lodge, Mader-i Mevlana Shrine, Miimine Hatun Shrine and Valide Sultan Mosque, there are 10 modification and repair initiatives in XVIII.-XIX centuries; 7 modification and repair initiatives in XX.-XXI. centuries according to our archive documents. Therefore, some evaluations were made on issues such as the repair and modification process, restoration and maintenance expenses and who the workers are with the attempt to protect the vitality of the structures of Mader-i Mevlana Social Complex of the Ottoman Empire and Turkish Republic. In addition, it was questioned whether the fact that the social complex's belonging to the Mevleviyeh or Hz. Mevlana's mother's grave's being here was effective in this process in order to analyse the change and transformation that the social complex went through for more than 700 years, and the care that the Ottoman showed to protect this old work of art.

WOS:000562252500015 According to Islam, the material and moral protection of orphans, patients, widows, elderly and poor people who compose the weak part of the society constitutes an important issue. In fact, those who help such people in society have been regarded as a auspicious believer. Ottoman State which is an Islamic state also acted with this awareness of responsibility and and thus aimed to ensure social continuity by respecting the social order and welfare. Accordingly, there are many policies developed and implemented by the Ottoman State. One of these is also the guarding of children born from multiple pregnancies in poor families with "tav'am salary" application. This application, the earliest examples of which corresponded to the 1760s, was applied until the last times of the Ottoman State. Tav'am salary application is important in terms of protecting the family institution and to show the responsibility of the state to its citizens. It is also important in that it constitutes a part of the policies implemented in the regulation of center-periphery relations and the "modern social state" understanding beginning to develop from the second half of the XIXth century. The main resource of the study consists of Presidency Ottoman Archive Documents. These documents, obtained through the random (accidental / incidental) sampling method were evaluated according to the type of multiple pregnancies, the amount of salary, the institution making the payment, the professions and statuses of the parents and their places of residence. Accordingly, the aim of the study was to determine to whom and for how long the taw'am salaries were paid, what the amount of these salary was and whether the number of children, the profession and status of the father and the region they lived in formed a factor in salary allocation. In addition, the institution making the payments and the reasons of the state for paying such salaries were examined in the study. İslamiyet’e göre toplumun zayıf kesimini oluşturan yetim, hasta, dul, yaşlı ve yoksul kişilerin maddî ve manevî olarak himâye edilmesi önemli bir hususu teşkîl etmektedir. Hatta toplumda bu gibi kişilere yardım edenler Allah’a yakın ve hayırlı bir mümin olarak görülmüşlerdir. Bir İslam devleti olan Osmanlı Devleti de bu sorumluluk bilinciyle hareket etmiş ve böylece toplum düzeni ve refahını gözeterek toplumsal sürekliliği sağlamayı amaçlamıştır. Bu doğrultuda Osmanlı Devleti’nin geliştirdiği ve uyguladığı pek çok politika bulunmaktadır. Bunlardan biri de, yoksul ailelerde çoğul gebeliklerle dünyaya gelen çocukların tev’em maaşı uygulaması ile gözetilmesidir. En erken tarihli örnekleri 1760’lara tekabül eden bu uygulama, Osmanlı Devleti’nin son zamanlarına kadar tatbik edilmiştir. Tev’em maaşı uygulaması, aile kurumunun korunması ve devletin tebaasına olan sorumluluğunu göstermesi açısından önemlidir. Ayrıca XIX. yüzyılın ikinci yarısından itibaren gelişmeye başlayan “modern sosyal devlet” anlayışının ve merkez-çevre ilişkilerinin düzenlenmesinde uygulanan politikaların bir parçasını teşkîl etmesi açısından da mühimdir. Çalışmanın temel kaynağını Cumhurbaşkanlığı Osmanlı Arşiv Belgeleri oluşturmaktadır. Seçkisiz (rastgele / tesadüfî) örnekleme yöntemi ile elde edilen belgeler; çoğul gebeliklerin türü, maaş miktarı, ödemeyi yapan kurum, ebeveynlerin meslekleri ve statüsü ile ikamet yerlerine göre değerlendirmeye alınmıştır. Bu kapsamda tev’em maaşı ödemelerinin kimlere ve ne kadar süre ödendiği, maaş miktarının ne kadar olduğu; ayrıca çocuk sayısının, babanın mesleğinin, statüsünün veya yaşadıkları bölgenin maaş tahsisinde bir etken oluşturup oluşturmadığı tespit edilmeye çalışılmıştır. Bunun yanı sıra çalışmada, maaşların ödendiği kurum ile devletin bu maaşı ödeme nedenleri de araştırılmıştır.

20-22 Haziran 2019 tarihleri arasında Karaman Valiliği, Karaman Belediyesi ortaklığı ve Karamanoğlu Mehmetbey Üniversitesi ev sahipliğinde Karaman (Sosyal ve Beşeri Bilimler) Sempozyumu gerçekleştirilmiştir. Karamanoğlu Mehmetbey Üniversitesi Rektörü Sayın Prof. Dr. Mehmet Akgül’ün projesi ve himayesi doğrultusunda ortaya çıkmış olan sempozyum fikri, Karaman Valiliği ve Karaman Belediyesince desteklenerek Karamanoğlu Mehmetbey Üniversitesi tarafından kısa bir süre içerisinde hayata geçirilmiştir. Sempozyum çağrısı öncesinde, şahsımın başkanlığında Sosyal Bilimler Meslek Yüksekokulu Müdürü Dr. Öğretim Üyesi Erol Yüksel, Karamanoğulları Kültür ve Medeniyeti Uygulama ve Araştırma Merkezi Müdürü Dr. Öğretim Üyesi Mehmet Ali Kapar gibi akademisyenlerden oluşan bir düzenleme kurulu tertip edilmiştir. Düzenleme kurulu tarafından, sempozyum bilim heyetinin oluşturulması esnasında akademisyenlerin Karamanlı olması, Karaman ile bir bağının bulunması veya bir vesile ile Karaman üzerine çalışmış olması gibi hususlar dikkate alınmıştır. Sempozyum sekretaryasını KMÜ Edebiyat Fakültesi Tarih Bölümü Araştırma Görevlisi Emre Koç ve Arkeoloji Bölümü Araştırma Görevlisi İsmail Akkaş yürütmüştür.

Yetim, öksüz, hasta, yaşlı, mecnun ve müsrif gibi ehliyetsiz kişiler,hayatlarını idame ettirebilmeleri, haklarından faydalanabilmeleri ve zorduruma düşmemeleri için hukukî ve malî temsile ihtiyaç duymaktadır.İslâm hukukunda himaye edilmesi zorunlu kılınan ve hakları üzerindeehliyet sahibi olmayan bu kişilere genel olarak hacir denilmektedir.Kişiler, yaş ve sağlık durumları ile mali yetkinliklerine göre iki farklışekilde hacir altına alınmaktadır. Buna rağmen hukukî ve malî temsilaçısından eşit kabul edilen hacirlerin, yaş ve sağlık durumlarına göreşahsî bakım ve gözetime ihtiyaç duydukları aşikârdır. Çalışmamızınhazırlanmasında, Osmanlı döneminde vesâyet altındaki hacirler ile ilgiliKonyaŞer’iyyeSicilleri’neyansıyançeşitlitutanaklardanfaydalanılmıştır. Öncelikle, 1640-1740 yılları arasına tarihlenensicillerdeki örneklerden yetimler, öksüzler ve gözetime muhtaç olan diğerhacirlerin bakımı, muhafazası ve ihtiyaçlarının karşılanması hususundanasıl bir yöntem izlendiği sorgulanmıştır. Ayrıca Osmanlı’da vasîlikkurumunun incelenmesi amacıyla; “Osmanlı vesâyet uygulaması, İslâmhukukundaki uygulamadan farklı mıdır? Bu dönemde hacirlerinkorunması aileye mi, devlete mi aittir? Haciri koruyacak olan kişi veyakurumun hangi özelliklere sahip olması gerekir? Muhafaza ile görevlikişilerin yükümlülükleri nelerdir? Hangi şartlarda kişi, korunma altınaalınır? Hacirin, bakım ve gözetimi süresince masrafları nasıl karşılanır?”gibi sorulara cevap aranacaktır. Bu soruların cevaplanması amacıylafıkıh kitapları, fetvâ kitapları, ayet ve hadislerden istifade edilerek şer’iyyesicillerinde yer alan örneklerle uygulamanın ne olduğu, teorideki vepratikteki durumunun nasıl olduğu tespit edilmeye çalışılmıştır., Noncompetent people such as orphan, motherless, mad,extravagantneed legal and financial representation to live on, benefit fromtheir rights and not to get into a jam. These people, who shouldobligatorily be protected, and who are noncompotent fort heir rights aregenerally referred to as those with juridical disability. Persons areinterdicted two different forms according to their age and health statusand financial competence. Nevertheless, it is obvious that the juradicaldisability, which are considered equal in terms of legal and financialrepresentation, need personal care and supervision according to their ageand health status. During the preparation of our study, various officialreports, reflecting on the Konya’s court records regarding people withjuridical disability who were undercustody in Ottoman period, were used.Firstly, which method was followed regarding the care, maintenance andmeeting needs of orphans, motherless people and other people withjuridical disability who need supervision were questioned throughsamples from the records dating from 1640 to 1740. Moreover, theanswer of question ssuch as “Is the application of wardship different fromthe practice in Islamic law? Is the protection of people with juridicaldisability under the responsibility of the state or family at this period?Which characteristics should the person or institution have that will protectperson with juridical disability? What are the obligations of persons incharge of protection? Under which conditions is the person with juridicaldisability put under protection? How the expenses of person with juridicaldisability are covered during the period of care and supervision?” weresought with the aim of the investigation of wardship association inOttoman. Benefiting from islamic law books, fetwa books, verses andhadiths, and also through the samples included in court records, thesituation in theory and practice was attempted to be determined in orderto answer above mentioned questions.

Mader-i Mevlâna Külliyesi, Mevlâna Celâleddin Rumî’nin annesi Mümine Hatun’un Karaman’da bulunan kabrinin çevresine çeşitli vakıf binalarının inşa edilmesiyle kurulmuştur. Mümine Hatun’un türbesinin külliyenin en eski ve ana yapısı olmasından dolayı buraya bu isim verilmiş olup Valide Sultan’ın mezarının yanı sıra burada, Hz. Mevlâna’nın ağabeyi Muhammed Alâeddin’in kabri ile Mevlevî şeyhlerinin ve çelebilerin mezarları da bulunmaktadır. Külliye, Mader-i Mevlâna’nın vefatından çok sonra Hz. Mevlâna’nın torunu Ulu Arif Çelebi’nin müridi Kalemioğlu Ahi Mehmed Bey tarafından inşa edilmiş; Karamanoğlu Mirza Halil Bey ve onun oğlu Alâeddin Bey dönemlerinde ise onarım ve ilavelerle genişletilip değiştirilmiştir. Aktekke (Ağa Tekke) Cami, Kalemiye Zaviyesi, Karaman Mevlevîhanesi, Mader-i Mevlâna Türbesi, Mümine Hatun Türbesi ve Valide Sultan Cami gibi çeşitli isimlerle de anılan bu Karamanoğlu yapısında, elimizdeki arşiv belgelerine göre XVIII.-XIX. yüzyıllara ait toplamda 10 adet; XX.-XXI. yüzyıllara ait olarak ise 7 adet tadilat ve tamirat girişimi bulunmaktadır. Dolayısıyla Osmanlı Devleti’nin ve Türkiye Cumhuriyeti’nin Mader-i Mevlâna Külliyesi’ne ait yapıları koruma ve hayatiyetini sürdürme çabasından yola çıkılarak çalışmamızda; külliyenin tamir ve tadilat süreci, onarım ve bakım masrafları, burada kimlerin çalıştığı gibi hususlar üzerinden bazı değerlendirmeler yapılmıştır. Ayrıca külliyenin 700 yılı aşkın bir süre boyunca geçirdiği değişim ve dönüşümü, devletin bu eski eseri korumak için gösterdiği ihtimamı çözümleyebilmek amacıyla külliyenin Mevleviliğe ait olması veya Hz. Mevlâna’nın annesinin merkatının burada bulunmasının bu süreçte etkili olup olmadığı sorgulanmıştır, Mader-i Mevlâna Islamic-Ottoman Social Complex was established with the construction of various foundation structures around the mother of Mevlâna Celâleddin Rumî, Mümine Hatun’s grave being in Karaman. Since the oldest and main structure of the social complex was Mümine Hatun’s shrine, this name was given to it and other than the Mother’s grave, there are also the graves of Muhammed Alâeddin, the brother of Hz. Mevlâna, Mevlevi sheikhs and gents. The social complex was built by Kalemioğlu Ali Mehmed Bey, who was the disciple of the grandson of Hz. Mevlâna, the Great Arif Çelebi. Much later than Mader-i Mevlâna’s death and in the eras of Karamanoğlu Mirza Halil Bey and his son Alâeddin Bey, it was expanded and changed with repairs and additions. In this Karamanoğlu structure also named as Aktekke (Ağa Tekke) Mosque, Kalemiye Islamic Monastery, Karaman Mevlevi Lodge, Mader-i Mevlâna Shrine, Mümine Hatun Shrine and Valide Sultan Mosque, there are 10 modification and repair initiatives in XVIII.-XIX centuries; 7 modification and repair initiatives in XX.-XXI. centuries according to our archive documents. Therefore, some evaluations were made on issues such as the repair and modification process, restoration and maintenance expenses and who the workers are with the attempt to protect the vitality of the structures of Mader-i Mevlâna Social Complex of the Ottoman Empire and Turkish Republic. In addition, it was questioned whether the fact that the social complex’s belonging to the Mevleviyeh or Hz. Mevlâna’s mother’s grave’s being here was effective in this process in order to analyse the change and transformation that the social complex went through for more than 700 years, and the care that the Ottoman showed to protect this old work of art

2-4 Ağustos 2018tarihleri arasında, Karamanoğlu Mehmetbey Üniversitesi’nin ev sahipliğinde,Karaman Valiliği, Karaman Belediyesi, Ermenek Kaymakamlığı ve ErmenekBelediyesi’nin katkıları ile Ahmet Keleşoğlu Kültür ve Eğitim Vakfı ve SelçukEcza Deposu’nun destekleyiciliğinde “Uluslararası Geçmişten Günümüze Ermenek veÇevresi Sempozyumu” düzenlendi.

URL: http://sutad.selcuk.edu.tr/sutad/article/view/1080, Eşrefoğulları Beyliği, XIV. yüzyıl başlarında Beyşehir ve çevresinde kurulmuş bir Türk Beyliği’dir. Beyşehir Kenti, Eşrefoğulları döneminde kurulmuş ve gelişim göstermiş bir kent olarak bu dönemden itibaren önemli bir merkez haline dönüşmüştür. Eşrefoğlu Süleyman Bey’in Beyşehir’de kurduğu külliye etrafında mimari ve kültürel açıdan gelişen şehir, bir cazibe merkezi olarak çevresindeki kent ve kırsalın artı ürününü kendi pazarına çekmek suretiyle sosyo-ekonomik yönlerden de gelişim göstermiştir. Beyşehir kent merkezindeki bu gelişim, Osmanlı hâkimiyeti sürecinde de devam etmiştir. Osmanlı hâkimiyetinde bir sancak merkezi olan Beyşehir, bu özelliğini 1842 yılına kadar sürdürmüştür. Beyşehir kenti sahip olduğu bu potansiyel nedeniyle, Eşrefoğulları döneminden itibaren demografik açıdan da gelişim göstermiştir. Ancak Beylik merkezi ve özellikle sancak merkezi olma özelliğini kaybettikten sonra, Beyşehir kent nüfusu ivmesini kaybetmiştir. Kent nüfusunun gelişmemesinin sebepleri arasında idarî, sosyal, ticarî meselelerin önemli yer tuttuğu söylenebilir. Bu tür meseleler Beyşehir ve çevresinde önemli oranda nüfus hareketlerinin yaşanmasına neden olmuştur. Beyşehir ve çevresinde yaşanan nüfus hareketlerinin önemli bir bölümü geçici ve gönüllü niteliğe sahip olarak ortaya çıkan ama zamanla sürekli hale dönüşen, daha çok ekonomik temelli iç göçler olarak değerlendirilebilir. Bu çerçevede özellikle XIX. yüzyılın ortalarından itibaren Beyşehir ve çevresinden büyükşehirlere önemli oranlarda içgöç yaşandığı tespit edilmiştir. Ancak daha da önemli olarak, özellikle XIX. ve XX. yüzyıllarda başta Beyşehir Gölü’nden kaynaklanan ciddi sağlık problemleri nüfus üzerinde önemli etkiler oluşturduğu anlaşılmaktadır. Bu çalışmada Eşrefoğulları’ndan günümüze kadar Türk hâkimiyeti döneminde Beyşehir Kenti’nin demografik gelişimi, sosyal ve ekonomik açılardan ele alınmıştır., Eşrefoğulları Beylic is a Turkish beylic founded in the early 14th century, in Beyşehir and its surrounding regions. Beyşehir was founded and developed during Eşrefoğulları era and became an important center later on. The city, which developed architecturally and culturally around the social complex founded by Eşrefoğlu Süleyman Bey, advanced socio-economically by drawing the surplus of its hinterland as a commercial center of attraction. This development of Beyşehir city center went on during the Ottoman era as well. Beyşehir had a status of Sanjak center during the Ottoman era, which it preserved until 1842. Due to its potential Beyşehir manifested demographic development since the days of Eşrefoğulları. However, after it lost its status as a Beylic center and especially as a sanjak center population growth lost its momentum. It can be asserted that administrative, social and commercial issues played big roles in stopping of population growth. Such issues caused substantial population movements around Beyşehir and its surrounding regions. Those movements mainly composed of temporary and voluntary domestic migration movements which gained permanence later on, most of which were caused by economic factors. It has been seen that a substantial level of domestic migration took place from Beyşehir and its surrounding areas to big cities especially after mid-19th century. Futhermore, serious health issues caused by Beyşehir Lake during 19th and 20th centuries are considered to have led to important population movements. The current study deals with demographic development of Beyşehir since the days of Eşrefoğulları from social and economic angles.

1844 tarihli Beyşehir Kazası Nüfus Defteri, Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü Osmanlı Arşivleri Daire Başkanlığında BOA, NFS.d katalogunda 3315 numarada kayıtlı bulunmaktadır. Tasnif sırasında verildiğini düşündüğümüz sayfa usulüne göre numaralandırılmış olan nüfus defteri 252 sayfadan oluşmaktadır. Defterle ilgili bilgi formunda verilen bilgilere göre, defterin başlangıç tarihi 7 Kasım 1844'tür. Her sayfada 8-10 satır ve her satırda da 3-4 isim bulunan defterin sayfa düzeni ve yazı bakımından itinalı tutulmuş olduğu söylenebilir. 1844 yılı Beyşehir Kazası nüfus kayıtları, hane esasına göre tutulmuştur. Kayıtlarda hane reisi esas alınmış, önce hane reisi yazıldıktan sonra sırayla o hanede yaşayan erkek nüfus kaydedilmiştir. Kadın nüfusa dair herhangi bir kayıt, bu defterde bulunmamaktadır. Deftere Beyşehir kaza merkezinde Hacı Armağan, Orta, Cami ve Dalyan olmak üzere 4 mahalle ve 34 köy kaydedilmiştir. Defterdeki kayıtlara göre, Beyşehir Kazası'nda 1844 yılında 2457 hane, 6480 erkek nüfus ve yaklaşık 13.000 kişi yaşamaktadır. 1844 yılı nüfus defteri verilerine göre, kaza merkezinde yaklaşık 400 hane yaşamakta olup, kentte 911 erkek ve 1822 kişi ikamet etmektedir. Beyşehir Kazası'ndaki yerleşimlerden yaşayan ailelerin yoğun olarak çekirdek aile özelliğini taşıdığı söylenebilir. Nüfus defterindeki kayıtlar Beyşehir Kazası'nda yaşayanların 3/2'sinin tarımla meşgul olduğunu ortaya koymaktadır. Beyşehir kaza merkezinde ise tarımla meşgul olanların oranı %30 civarındadır. Bu oranda bir ilişki bile şehirlerin hala büyük bir köy görünümünde olduğunu göstermektedir. Defterlerde düşülen notlara göre Beyşehir Kazası'nda kaydedilmiş 6480 erkekten 622'si İzmir, 63'ü İstanbul, 46'sı da başka yerlerde olmak üzere toplam 731 kişi, yani erkek nüfusunun %11,3 çalışmak amacıyla Beyşehir Kazası'ndan büyük şehirlere göç etmişlerdir. Bütün bunlara göre Beyşehir Kazası XIX. yüzyılın ortalarında tahminî 13.000 kişilik nüfusuyla orta seviyede bir yerleşim halinde kırsal nüfusunu büyük, Beyşehir District Civil Registry Book of 1844 is registered to number 3315 in BOA, NFS.d (Prime Minister’s Ottoman Archives, Civil Registry Book Catalogue) in the Department of Ottoman Archives in the Republic of Turkey Prime Minister’s General Directorate of State Archives. Having been numbered in accordance with the paging method which might have been chosen during classification, the civil registry book consists of 252 pages. According to the information given on the information form concerning the book, the starting date of the book was November 7, 1844. Containing 8-10 lines on each page, and 3-4 names on each line, the book was obviously kept with due diligence in terms of page layout and scripture. The civil registry of Beyşehir District in 1844 was kept based on household records. The head of the household was to be recorded first in the registry, respectively followed by the other male residents of that household. The book does not include any kind of registries concerning female population. The book specifies 4 neighborhoods called Hacı Armağan, Orta, Cami and Dalyan as well as 34 villages in the Beyşehir district center. According to the book entries, there were 2457 households, 6480 males and approximately 13,000 residents in Beyşehir District in 1844. According to the data on the civil registry book of 1844, there were 400 households in the district center, and 1822 residents of which 911 were males. It could be said that the majority of the families resident within Beyşehir District were nuclear families. The entries in the civil registry book show that 3/2 of the Beyşehir District residents were engaged in agriculture. The number of those engaged in agriculture in the Beyşehir district center was around 30%. Such a relation at even this rate indicates that the cities are still big villages. According to the notes taken on the books, of 6480 males registered in Beyşehir District, 622 emigrated to İzmir, 63 to İstanbul, and 46 to other places. In other words, 731 people, 11.3% of the male population emigrated from Beyşehir District to big cities to work there. Considering all, Beyşehir District in the mid-19th century was a medium level settlement of 13,000 people. Its demographic development pace was low due to the emigration of the rural population to big cities. One of the most important indicators of this situation is that a part of İzmir residents today are clearly of Beyşehir origin, regarding that 1 in 10 people living in Beyşehir immigrated to İzmir. The data given in the civil registry books of the 19th century of Ottoman empire are composed of the names, professions, appearance and age of the male residents of any region. The analysis of the registry books shows that the males were given a serial number according to which they were filed. Thus, at the first glance, the data in the registry books might seem as ordinary, simple and valueless statistics. What does it mean to know the names and ages of the people resident in a region 150-120 years ago or to see their professions were filed in sequence? To what extent do the subject data differs from the data from previous periods? What do all these data when put together? What kind 1844 Tarihli Nüfus Sayımına Göre Beyşehir Kazası 481 Turkish Studies International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Volume 10/1 Winter 2015 of results can we infer from the data in the registry books? The primary question/conclusion of this study is to find out what kind of a picture is represented about Beyşehir, an Ottoman city, in the mid-19th century using the civil registry books. After all the inquiries, the study explicitly found out that the nuclear family structure was common among the people of Beyşehir and its surroundings and that the average number of children was 3, although the number of births were undoubtedly higher. This conclusion has resulted in repeating the cliche finding based on previous studies about even the Classical period Ottoman society that specifies the Ottoman family was a nuclear one containing 3 children and parents. Thus, the obtained data can be used only for repetition and approval. However, we can say that the Beyşehir distribution of population was a relatively young one, which is a new finding. The median age of men resident in Beyşehir was 21.3, which means that Beyşehir responded well to expectations of Ottoman State from this population census. 7.2% of the male residents in the city were still doing their military service; the large number of those who were not must have been recorded in this civil registry book. Some of the findings related the frequency and prevalence of some of the names display similarity with today’s Turkey. One out of six people in Beyşehir was named Mehmet. One out of five was named either Ali or Mustafa. One out of five was named either Hasan or Hüseyin. It is obvious that the people tended to name their children after their own fathers. It can be inferred that the love for the Family of the Prophet was quite common and strong. The Ottoman cities were not detached from agriculture as much as today’s cities are. Although the Books of Income offer quality information on this subject, the civil registry books confirm that Ottoman society and cities were not far from agricultural activities. The registry book of Beyşehir specify that 3/2 of the residents there were engaged in agriculture. Those who are engaged with agriculture in the Beyşehir city center amounted up to 30%. Such a large rate shows us that the cities still looked like large villages. The urban qualities of the city were displayed in practice of almost 40 industrial or commercial professions such as merchants, greengrocers, butchers, lumberjacks, coal dealers, saddlers, tailors, roasted chickpea sellers, bakers, pancake sellers, coffeehouse keepers, coffee stores, tobacco shops, oil sellers, draper, grocers, junk dealer, porters, painters, constructors, boatmen, whitesmiths, middlemen, cooks, muleteers, servants, potters, tanners, miller, saddle makers, carpenters, plumber, steward, hoopers, ironsmiths and blacksmiths. While some of the professions were practiced in the countryside to carry out agricultural activities, the urban population that could use the product of the countryside was involved more in industry and commerce. However, it is obvious that the Beyşehir registry books tell us that the land in Beyşehir and its surrounding and the industrial and commercial activities there were not large enough for the sustenance of the residents. If they had been, the residents would not have attempted to migrate to big cities. When the students and those at the military service are considered exceptional, the migrating population of 11.3% to big cities such as İzmir and İstanbul must have had a reason for such a movement. The civil 482 Hüseyin MUŞMAL – Müjgan ŞAHİNKAYA Turkish Studies International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Volume 10/1 Winter 2015 registry books contain small notes of these motives, which are mostly called “destiny path”. In other words, the residents of Beyşehir were deprived of jobs that could provide them with their livelihood and sustenance in Beyşehir and around. Therefore, they left their homelands for the bigger cities looking for ‘the path of their destiny’. They applied for the jobs although they were not qualified. The registry books show that the total migrants from Beyşehir in big cities worked as porters, which means that they had to adjust to the services sector as porters without any qualifications. The fact that some of them continued in this job for 5,10 and even 15 years in the big cities does not guarantee that the income was satisfactory, but that their agricultural experience was not enough for any other job other porterage. Some people were registered as deaf, blind, one-armed, crippled, insane, disabled, sick, one-eyed, tongue-tied, deaf-mute in the civil registry books, which amount to 1.3% of the population. Considering that this rate is around 9-10% in Turkey today, such a level appears to be quite low. However, regarding that the perception of the disabled was different back in the mid-19th century, the rate becomes less surprising due to the low rate of survival. Although slavery was gradually fading away in the 19th century Ottoman society, it continued to a little extent among the socio-economically well-to-do families of Beyşehir and its surrounding. The number of the males specified as male guards was 0.5%.

Bu çalışma Konya Vilayeti'nin Beyşehir ilçesine bağlı Doğanbey kasabasının mezarlığında bulunan 1813-14 ile 1940 yılları arasına tarihlenen mezar taşlarını, tarih ve sanat tarihi ölçütlerine göre inceleyerek Osmanlı Devleti'nden Cumhuriyet dönemine geçiş aşamasında mezar taşlarında görülen değişiklikleri tespit etmektedir. Osmanlıca yazılmış mezar taşları geçiş döneminde yerini önce eski ve yeni alfabelerin bir arada kullanıldığı çift alfabeli mezar taşlarına ve nihayetinde günümüz alfabesi ile yazılmış mezar taşlarına bırakmıştır. Hem Osmanlı hem de Cumhuriyet döneminde yer kazanmak, mevcut mezar yapılarından ve taşlarından istifade etmek ve özellikle aile üyelerinin eski mezarlarının kaybolmasını önlemek amacıyla mezarlık alanında aynı mezara birkaç kuşağın üst üste defnedildiği görülmektedir, This study examines the history and art of tombstones dated between 1813 and 1940 in the cemetary of Doğanbey, a town in the Beyşehir District of Konya according to art history standards and presents the changing characteristics of tombstones in the transition stage from the Ottoman Empire to Turkish republic. In the transition stage the Ottoman engraved tombstones were initially replaced by the tombstones written in both Ottoman and the modern Latin alphabet and eventually the Latin alphabet became the sole characters that appeared on the tombstones. Also, in order to use the cemetary space sparingly, take advantage of the existing stones and preserve family members' graves, several generations were buried in different layers of a same grave both in the Ottoman and the republic periods.

Beyşehir ve çevresi, Anadolu Selçuklu Devleti'nin yıkılmasıyla birlikte Eşrefoğulları'nın merkezi olmuş, Eşrefoğulları'ndan sonra ise Moğol Emiri Halil Ağa-zâde İsmail Ağa'nın hâkimiyetine girmiştir. İsmail Ağa Beyşehir yöresinde yaklaşık 44 yıl (1335-1379) hüküm sürmüş ve bu dönemde gerek Beyşehir merkezinde gerekse Beyşehir'e bağlı bazı köylerde birtakım eserler yaptırmıştır. Beyşehir merkezindeki Vuslat Parkında iki, Vuslat Parkı devamındaki Sevgi adasında iki ve Eşrefoğlu Külliyesi içerisinde bulunan Yarım Türbe'de (Emir Türbesi) bir adet olmak üzere, Moğol Emiri İsmail Ağa dönemine tarihlenen toplam beş sanduka bulunmaktadır. Bu çalışmada Moğol Emiri İsmail Ağa dönemine tarihlenen söz konusu sandukalar, tarih, sanat tarihi ve dil özellikleri açısından incelenmiştir. Sandukaların baş taraflarında yer alan kimlik bilgileri ve ayak taraflarında yer alan vefat tarihi ile ilgili ifade ve bilgilerden hareketle söz konusu sandukaların XIV. yüzyılın ikinci yarısına tarihlendiği görülmektedir. Sandukaların baş ve ayak taraflarındaki metinler Arapça, sağ ve sol cephelerindeki metinler ise bütünüyle Farsça olarak hazırlanmıştır. Sandukalar üzerinde yapılan incelemelerde, bunlardan iki tanesinin özgün yerinin İsmail Ağa tarafından yaptırılan Çilledar Sultan Zaviyesi olduğu kesin olarak anlaşılmıştır. Diğer üç sandukanın ise tarih, dil ve sanat özellikleri açısından yine İsmail Ağa döneminde yaptırılan Kalenderhâne ve Afşar Bey zaviyelerine ait olması muhtemeldir, Beyşehir and around of it was the center of Eşrefoğulları Principality upon collapsing Anatolian Selçuklu. After Eşrefoğulları Principality, ıt was dominiated by Mongolian Emir Halil Aga-zade Ismail Aga. Ismail Aga reigned in Beyşehir approximately 44 years and got some artifacts built in the centre of Beyşehir or villages. Some of these artifacts that he allocated from, were Kalenderhane, Çilledar Sultan and Afşar Bey zawiyahs and any of them haven’t reached today. But today there are five sarcophagus’ from Mongolian Emir Ismail Aga and two of them are in Vuslat Park in centre of Beyşehir, two of them are in Sevgi Island and one of them is in Emir Turbe in Eşrefoğlu Külliye (complex). In this study 5 different sarcophagus’ which dated to Mongolian Emir Ismail Aga period have been investigated, in terms of history, art history and language properties. It ıs possible to date these sarcophagus’ to second half of XIV. century with referance to information on the head and foot stones. The informations about dead person’s name and date of death on head and foot Stones of sarcophagus were written in Arabic; all the texts on right and left side of sarcophagus were written in Persian. İn the researchs on sarcophagus’ ıt has been determinated that the first place of two sarcophagus is Çilledar Sultan Zawiyah which was built by Ismail Aga. Other 3 sarcophagus belong to Kalenderhane and Afşar Bey Zawiyahs in terms of history, art history and language properties likely

This project conceming the reformation and improvement of konya province was prepared and presented to the govemment in 1880 by konya province. The project included needs and demands of the province for educalion, sanitation, transportation, agriculture, development, trade and production. Some of these demands were the opening of new training and sanitary institutions, the improvement of services, the construction of modem highways between Konya and the Mediterranean ports, the building of railways, and the opening of factories on soap, wax and textile manufacture. Administrators of the province believed that when those demands were met, both the whole country and people of Konya would advance; trade and production would increase and thus Ottoman people and the government would eam a great deal of money. in the project some projects, which are stili undone even today, such as the Jrrigation Project of Konya Plain and the river h·ansportation projects between Lake Eğridir and the Mediterranean Sea were put on the agenda. it was emphasized that there would be significant progress on condition that those projects under consideration would be carried out., 1880 yılında Konya Vilayeti tarafından vilayetin ıslahı ve iman hakkında bir layiha hazırlanarak merkeze sunulmuştur. Bu layihada vilayete bağlı kazaların eğitim, sağlık, ulaşım,ziraat, üretim ve ticaret, bayındırlık ve imar gibi alanlardaki ihtiyaç ve taleplerine yer verilmektedir. Bunlar arasında Konya Vilayeti'nde yeni eğitim ve sağlık kurumlarının açılması,verilen hizmetlerin iyileştirilmesi, Konya ile Akdeniz limanları arasında çağın gereklerine uygun olarak karayollan yapılması ve demiryolu ağının Konya'ya da ulaştırılması, sabun, mum vegiyim üzerine üretim yapan fabrikalar açılması gibi talepler bulunmaktadır. Vil~yet yöneticileri, söz konusu talepler karşılandığında ahali ve memleketin ilerleyeceğine, üretim ve ticaretinartacağına ve böylece halkın ve devletin önemli ölçüde kazanç sağlayacağına inanmaktadır. Layihada, bugün dahi tam olarak tamamlanamamış olan Konya Ovası Sulama Projesi ileEğridir Gölü-Akdeniz arasında nehir taşımacılığı projeleri gündeme taşınmış ve söz konusu projelerin hayata geçirilmesi halinde ülke kalkınmasına çok ciddi katkılar sağlanacağı hususlarıüzerinde durulmuştur.

The new street in which the Chechenian-Ingusheitan Emigrees were settled at the begining of 20. Century, was named as Hamidiye representing to Sultan Abdülhamid 2nd. The families who descendant from Chechenian- Ingusheitan Emigrees who settled to Beyşehir, are living on this street even now. In our study 38 tombstones which were written with Arabic letters by using Ottoman Turkish in two seperate graveyards belong to Chechenian- Ingusheitan Emigrees in Hamidiye Street, were investigated in terms of historically and art historically. 33 of these tombstones are in Lower graveyard and 5 of them are in Upper Graveyard. It was emphasised on the tombstones whose artistries get behind of identitiy features that these persons who were tombowner came from Caucasia. Being only a headstone on the tomb, being shaped coarsely some of them and not being seen ornamentation generally on them, it must be related with economic problems and social impossibleness which were lived as a natural result of migrate, 20. yüzyılın başlarında, Beyşehir’e Kafkasya’dan gelen Çeçen-İnguş muhacirlerin yerleştirilmesiyle birlikte meydana gelen yeni mahalleye Sultan 2. Abdülhamid’in adına izafeten Hamidiye ismi verilmiştir. Bugün hala aynı adla anılan mahallede Beyşehir’e yerleşen Çeçen-İnguş muhacirlerin soyundan gelen aileler yaşamaya devam etmektedir. Çalışmamızda Hamidiye Mahallesi’nde bütünüyle muhacirlere ait olan iki ayrı mezarlık alanındaki Arap harfleri ile Osmanlı Türkçesi kullanılarak yazılmış olan 38 mezar yapısı, tarih ve sanat tarihi ölçütlerine göre incelenmiştir. Söz konusu mezar taşlarından 33 tanesi Aşağı ve 5 tanesi Yukarı Mezarlık’ta yer almaktadır. Sanatsal özellikleri, kimlik bildirme özelliklerinin gerisinde kalan mezar taşlarında, mezarda yatan kişilerin Kafkasya’dan Anadolu’ya geldikleri sıklıkla vurgulanmıştır. Mezarlara dikilen taşların sadece baş taşı olması, bir kısmının kabaca biçimlendirilmiş olması ve genel anlamda süslemeye yer verilmemesi de göçün doğal bir sonucu olarak yaşanan ekonomik sıkıntılar ve sosyal imkânsızlıklarla alakalı olmalıdır.

Ilgın Kazası’nda 5 Mart 1866 Pazartesi günü sabahın erken saatlerinde büyük bir deprem yaşanmıştır. Sarsıntının olduğu saatlerde Ilgın Kaplıcasının sıcak suyu tamamen kesilmiştir. Diğer taraftan depremin şiddetiyle kasabadaki binaların bir kısmı harap olmuş, bir kısmı ise ciddi hasar görmüştür. Depremin etkisini kaybetmesinden sonra, kaza yetkilileri tarafından kasabanın ne durumda olduğu tespit edilebilmiştir. Böylece 1866 depreminde, hasar gören veya yıkılan 33 evle beraber kasaba merkezinde bulunan Piri Hüseyin Bey Cami, Konya-İstanbul yolu üzerinde bulunan Bulasan Köprüsü ve Behlülbey Mahallesi Medresesinin de hasar gördüğü anlaşılmıştır. Ancak ahalinin büyük bir kısmı deprem olabileceği ihtimaliyle evlerinde kalmadıkları, bağ-bahçe ve sokaklarda kurdukları çadırlarda ikamet ettikleri için depremde can kaybı olmamıştır., There was a big earthquake in the early morning on 5th March, 1866 Monday in the Ilgın township. During the earthquake hot water in the hot spring resort was cut off. On the other hand some of the buildings were ruined, some of them were damaged due to the violence of the earthquake seriously. After the earthquake cease to exist, authorities were able to determine the circumstance of the town. As a matter of fact Piri Hasan Bey Mosque, the Bulasan Bridge on the road between Konya and İstanbul and the madrasah of the Behlülbey District were also damaged besides 33 houses. There were not any loss of life because they did not stay in their houses; they have stayed in tents, which they have pitched on streets, in their gardens or vineyards, because of the expectation of earthquake.

Günümüzde Konya‘nın bir ilçesi olan Beyşehir‘in tarih, edebiyat ve sanat geçmişinin incelenmesi, hem o bölgenin hem de ilgili dönemin kültür tarihinin açıklığa kavuşturulması açısından büyük önem arz etmektedir. Bu çalışmada, Beyşehir yöresinde bulunan ve XV-XVI. yüzyıllara tarihlenen altı sanduka ele alınarak tarih, sanat tarihi ve edebiyat bilim dallarının ölçütlerine göre incelenmektedir. Makalede incelenen sandukaların çoğunluğu, Anadolu Selçuklu Devletinin yıkılmasından sonra, Karamanoğulları ile Osmanlıların Beyşehir çevresinde iktidar mücadelesi verdikleri geçiş dönemine tarihlenmektedir. Sandukaların bir tanesi ise bölgede kesin olarak Osmanlı hâkimiyetinin tesis edildiği döneme aittir. Genel anlamda Selçuklu dönemi üslubunu devam ettiren sandukalar boyut, yazı stili, süslemesi, kullanılan dil ve ifadeler açısından Karamanoğulları-Osmanlı izlerini de taşımaktadır. Bu çalışma ile Anadolu Selçuklu Devletinden sonraki Beylikler ve Osmanlı Devleti dönemlerinde Beyşehir ve çevresinde yaşanan kültürel değişimin izleri aranmış, sandukalar üzerinde elde edilen bulgularla bu geçiş döneminin bazı özellikleri ortaya konulmaya çalışılmıştır, The examination of historic, literary and artistic past of Beyşehir has importance in terms of elucidating the cultural history of that region and above period. In this study six sarcophaguses, dated XV.-XVI. century in Beyşehir region, are investigated according to criterions of history, art history and literary sciences. In this article most of sarcophaguses dated to the transition period when Karamanoğulları and Ottoman Empire struggled for power near Beyşehir after Anatolian Seljuks. One of the sarcophaguses is from during the certain Ottoman domination. In general terms, although the sarcophaguses have Seljuk art style, in terms of size, writing style, or mentation, language and expressions they have traces Karamanoğulları- Ottoman style. With this study, it has been investigated the traces of cultural shift in Beyşehir during the Ottomans and Principalities after Anatolian Seljuks, and was tried to present some features of this transition period in terms of history, art history and literary with the obtained findings on sarcophaguses

Muhittin TUŞ' un Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü'nde tamamlamış olduğu "Sosyal ve Ekonomik Açıdan Konya" adındaki doktora tezi Konya Ticaret Odası tarafından yayımlanmış bulunmaktadır. 1756-1856 yılları arasında Konya şehrinin sosyal ve ekonomik açıdan ele alındığı eser Sunuş, Önsöz, Giriş, Üç Bölüm, Sonuç, Bibliyografya, Ekler ve İndeksten ibarettir. Eserin sunuş yazısı Hüseyin ÜZÜLMEZ tarafından yazılmıştır. Son yıllarda, Türk tarihinin Osmanlı Dönemi ile ilgili çalışmaların yöneliş yoğunluğu merkezi hükümetin siyasi faaliyetlerinin dışına çıktığı, Osmanlı merkezinin dışında yaşayan bir toplum bulunduğu ve bu toplumun da Osmanlı tarihinin bir parçası olduğu üzerine odaklanmıştır. Bu düşüncelerden hareketle tarih sadece önemli bireylerin faaliyetlerinin tahlil edildiği bir bilim dalı olmaktan çıkmış geniş kitlelerin her türlü hareketlerinin incelendiği bir alan haline gelmiştir. Bu noktada geniş kitlelerin siyasi, sosyal, dini, ekonomik ve bunun gibi bir çok sahadaki faaliyetleri incelemeyi esas alınmıştır. Böylece bireysel tarihten toplumsal ve dolayısıyla sosyal tarihe ulaşılmıştır. Bu çalışma yazarında belirttiği gibi bu düşüncelerden hareketle Konya toplumunu incelemeyi amaç edinmiştir. Konya sosyal Ekonomik ve kültür Tarihi açısından çok önemli bir bölgedir. Bizans'tan Türklerin eline geçtiğinde küçük bir kasaba hüviyetinde olan Konya Selçuklular zamanında Anadolu'nun değil dünyanın en modern ve düzenli şehirlerinden biri haline gelmiştir. Sahip olduğu potansiyeli ile araştırmacıların gözünden kaçmayan Konya, tarihinin hemen hemen her döneminde olduğu gibi Osmanlı devleti dönemi için de araştırmalara konu olmuştur. Osmanlı Devleti'nin bir parçası olan Konya'nın incelenme sinin neticede Osmanlı Tarihinin de incelenmesi anlamına geldiğini belirten Tuş, Konya tarihinin seyri bakımından geçirdiği ilginç merhaleyi bir başka sebep addederek, çalışmasının, ayrıca doğup büyüdüğü memleketine duyduğu sevgi ve minnet duygusunun ürünü olduğunu belirtmektedir.

Üniversitemiz, Eğitim Fakültesi öğretim üyelerinden Yrd.Doç.Dr. Zeki Atçeken "Konya'daki Selçuklu Yapılarının Osmanlı Devrinde Bakımı ve Kullanılması" adlı doktora çalışmasını, Türk Tarih Kurumu yayınları arasında yayınlamış bulunmaktadır (Ankara 1998). Biz burada sayın Z.Atçeken'in bu değerli çalışmasını elimizden geldiği ölçüde tanıtmaya çalışacağız.

Url: http://sutad.selcuk.edu.tr/sutad/article/view/391, Beyşehir Gölü çevresinde tarih öncesi dönemlere ait yerleşimler bulunmakla birlikte yerleşimlerin büyük bir kısmı Roma, Bizans, Selçuklu ve Osmanlı dönemlerine tarihlendirilmektedir. Günümüzde Beyşehir Gölü ile bağlantısı bulunan onlarca yerleşim bulunmaktadır. Ancak tarih öncesi dönemlerden bu tarafa Beyşehir Gölü kıyılarında yaşayan halkın hayatı büyük oranda göl sularının kabarıp çekilmesine bağlı kalmıştır. Nitekim daha önceki yüzyıllarda örnekleri bulunmasına rağmen 1910–1911 yıllarında Beyşehir Gölü’nde büyük bir taşkın hadisesi daha yaşanmıştır. Söz konusu taşkın Konya Ovası Sulama Projesi çalışmaları kapsamında yürütülen faaliyetlerin etkisiyle meydana gelmiştir. Yaklaşık 2 yıl boyunca devam eden taşkınlar neticesinde Beyşehir, Seydişehir, Bozkır kazalarına bağlı 30’a yakın yerleşim ile Konya Ovası’nda bulunan bazı köylerde 25–30000 dönüm arazi, bağ ve bahçe sular altında kalmıştır. Bu durum bölgede çeşitli çevre sorunları yaşanmasına da neden olmuştur. Beyşehir Gölü doğal rejimine yapılan ilk ciddi müdahale olan Konya Ovası Sulamasının hayata geçirilmesinden sonra uygulanan yanlış sulama politikaları nedeniyle göl suları çekilmiş ve özellikle 1990 yılından itibaren Beyşehir Gölü kuruma tehlikesiyle yüzleşmeye başlamıştır., In the vicinity of Lake Beyşehir, there are not only traces of pre-historic settlements but also a lot dating from Roman, Byzantian, Seljuk and Ottoman times. Still today, even a good number of settlements relating to Lake Beyşehir stand. However, lives of many people who have existed by the coast of Lake Beyşehir since pre-historic times depend heavily on the rising and falling of the lake waters. Despite the flood disasters which had happened many times before, there was a great flood in 1910-1911. The reason for this disaster was some activities in the Konya Plain Irrigation Project. Because of the floods having happened for two years, about 30 villages in Beyşehir, Seydişehir and Bozkır, and 25-30000 acres of farmland in some other villages in Konya Plain were flooded. That case caused various environmental problems in the region. Due to erroneous watering policies adopted after the Konya Plain Irrigation Project which is the first serious intervention to nature regime of Lake Beyşehir, the lake waters receded, and particularly since 1990, Lake Beyşehir has begun to face the danger of getting dry.

Url: http://sutad.selcuk.edu.tr/sutad/article/view/413, XIX. yüzyılın ortalarındaki idarî düzene göre Çumra, Konya Vilayeti merkez kazasına bağlı bir köy statüsündedir. Bu dönemde Çumra’da ikamet eden insanlar, Anadolu’nun pek çok yerinde olduğu gibi geçimini ziraat ve hayvancılıktan sağlamaktadır. Bunların dışında bazı faaliyetlere rastlanmakla birlikte bu faaliyetler temel geçim alanı olmaktan uzaktır. Üstelik şehir ve kasabalarda icra edilen sınaî ve ticari faaliyetlere de tesadüf edilmemektedir. Bu çerçevede XIX. yüzyılın ortalarında Çumra’da yaşayan ailelerin, ortalama bir çift öküzü, bir binek hayvanı ve bir ineği ile yaklaşık 50 dönümlük arazilerinde asgari geçimlerine yetecek ölçekte tahıl üretimi gerçekleştiren tipik bir Anadolu köylüsü olduğu söylenebilir. Bununla birlikte, hane başına düşen küçükbaş hayvanların fazlalığı ve kökboya bitkisi üretiminin yaygın ve yoğun olarak yapılıyor olması gibi özellikler, Çumra Köyü’nü daha nitelikli kılmıştır., According to the administrative system in the mid-19th century, Çumra was a village affiliated to the central district of the Province of Konya. People who were settled in Çumra during this period earned their living from farming and animal husbandry as in many parts of Anatolia. Though some other activities are also observed, they are far from being the main means of subsistence. Moreover, industrial and commercial activities conducted in cities and towns are not encountered there, either. In this framework, it can be said that a typical family living in Çumra in the mid-19th century owned a couple of oxen, a beast of burden, a cow and engaged in subsistence farming in their farmland of about 50 acres. Nevertheless, features such as large numbers of sheep and goats per home and extensive farming of madder plant rendered the village of Çumra different from and better qualified.

Selçuklu döneminden itibaren gelişim göstermiş olan Konya çarşısında tarihî süreçte, zaman zaman bazı yangınlar yaşanmıştır. Ancak bugün bilinen yangınlar arasında en büyüğü 1867 yılında yaşanmış olanıdır. Adı geçen yangın 27 Eylül 1867 Cuma gününü 28 Eylül 1867 Cumartesi gününe bağlayan gece, sabah saat 7 sıralarında Kapı Camii civarında başlamıştır. Yangını söndürmek maksadıyla büyük bir gayret gösterilmişse de gerek yangın söndürme malzemelerinin yetersizliği ve gerekse rüzgârın şiddetiyle alevler kısa sürede çarşının geneline yayılmıştır. Konya ahalisinin çoğunun bu mevsimde yaylalarda ve Meram’da olan bağlarında bulunmaları, şehirde su şebekesinin bulunmaması ve mevcut suyun yeterli gelmemesi nedeniyle yangın kısa sürede bastırılamamıştır. Yaklaşık 4 saat süren yangın neticesinde 872 adet küçük ve büyük dükkân, üç adet ev ve iki adet cami kül olmuştur. Diğer taraftan 1867 yangını geleneksel Konya çarşısında mekânsal ve fiziksel açıdan önemli bir dönüşüme zemin hazırlamıştır. Çarşının 2/3’ü yandığından XIX. yüzyıldan önceki ticarî bina örneklerinin önemli bir bölümü sonraki dönemlere ulaşamamıştır. Bununla birlikte 1867 yılından itibaren Konya çarşısındaki dükkânlar yapı malzemeleri açısından bir dönüşüm geçirmiştir. Bu dönüşüm sokakları ve yerleşim özellikleri açısından bazı düzensizliklere sahip olan eski çarşının yeni bir düzene kavuşmasına da neden olmuştur., Konya bazaar which has developed since Selcuk period has weathered fires many times in the past. However the biggest recorded fire incidence was the one in 1876. The mentioned fire started on 28th September, 1876 at around 7 a.m. No matter how hard the people tired to put out the fire, the fire spread to the bazaar due to insufficiency of the extinguishing equipments and to the strength of fire. The fire wasn’t taken under control in a short period of time as most of Konya residents were in plateaus and in their vineyards in Meram and as there wasn’t water network in the city and available water was not adequate. As a result of the fire which lasted 4 hours 872 small and big shops, 3 houses and 2 mosques were reduced to ashes. On the other hand the 1876 fire laid the groundwork for the physical transformation of traditional Konya bazaar. As the 2/3 of the bazaar burned, a significant portion of trade buildings built before XIX century could not live up to the present. Besides, the structural materials used to build the shops in Konya bazaar have undergone a transformation beginning after the fire. This transformation led to a new design of the bazaar which previously had some irregularities in its streets and environmental design.

URL: http://sefad.selcuk.edu.tr/sefad/article/view/497, 1880 yılında Konya Vilayeti tarafından vilayetin ıslahı ve iman hakkında bir layiha hazırlanarak merkeze sunulmuştur. Bu layihada vilayete bağlı kazaların eğitim, sağlık, ulaşım, ziraat, üretim ve ticaret, bayındırlık ve imar gibi alanlardaki ihtiyaç ve taleplerine yer verilmektedir. Bunlar arasında Konya Vilayeti'nde yeni eğitim ve sağlık kurumlarının açılması, verilen hizmetlerin iyileştirilmesi, Konya ile Akdeniz limanları arasında çağın gereklerine uygun olarak karayollan yapılması ve demiryolu ağının Konya'ya da ulaştırılması, sabun, mum ve giyim üzerine üretim yapan fabrikalar açılması gibi talepler bulunmaktadır. Vil~yet yöneticileri, söz konusu talepler karşılandığında ahali ve memleketin ilerleyeceğine, üretim ve ticaretin artacağına ve böylece halkın ve devletin önemli ölçüde kazanç sağlayacağına inanmaktadır. Layihada, bugün dahi tam olarak tamamlanamamış olan Konya Ovası Sulama Projesi ile Eğridir Gölü-Akdeniz arasında nehir taşımacılığı projeleri gündeme taşınmış ve söz konusu projelerin hayata geçirilmesi halinde ülke kalkınmasına çok ciddi katkılar sağlanacağı hususları üzerinde durulmuştur., This project conceming the reformation and improvement of konya province was prepared and presented to the govemment in 1880 by konya province. The project included needs and demands of the province for educalion, sanitation, transportation, agriculture, development, trade and production. Some of these demands were the opening of new training and sanitary institutions, the improvement of services, the construction of modem highways between Konya and the Mediterranean ports, the building of railways, and the opening of factories on soap, wax and textile manufacture. Administrators of the province believed that when those demands were met, both the whole country and people of Konya would advance; trade and production would increase and thus Ottoman people and the government would eam a great deal of money. in the project some projects, which are stili undone even today, such as the Jrrigation Project of Konya Plain and the river h·ansportation projects between Lake Eğridir and the Mediterranean Sea were put on the agenda. it was emphasized that there would be significant progress on condition that those projects under consideration would be carried out.

In this work, "some arguments about the social and economic life in Konya between 16401650" we have firstly examined administrative and geographical situation and then made some critics about the demographic situation. The most important part of this work contain some evaluations about the daily-life of the Christians, Muslims, Christians converted into Islam and slaves in the Konya city. In addition we have done some evaluations about the property sale which can enlight the economic structure between 1640-1650., “1640-1650 yılları arasında Konya’da Sosyal ve Ekonomik Hayata Dair Bazı Tespitler” ismindekibu çalışma da öncelikle idarî durum ele alınmış, daha sonra demografik yapı hakkındabazı tespitler yapılmıştır. Çalışmanın önemli bir bölümü, Müslümanlar, Hıristiyanlar, Müslümanolan Hıristiyanlar ve köleler ekseninde Konya şehri gündelik yaşamı hakkında bazı değerlendirmeleriiçermektedir. Ayrıca dönemin ekonomik yapısının aydınlatılmasına imkantanıyan mülk satışları hakkında da bazı değerlendirmeler yapılabilmiştir.

“1640-1650 yılları arasında Konya’da Sosyal ve Ekonomik Hayata Dair Bazı Tespitler” ismindeki bu çalışma da öncelikle idarî durum ele alınmış, daha sonra demografik yapı hakkında bazı tespitler yapılmıştır. Çalışmanın önemli bir bölümü, Müslümanlar, Hıristiyanlar, Müslüman olan Hıristiyanlar ve köleler ekseninde Konya şehri gündelik yaşamı hakkında bazı değerlendirmeleri içermektedir. Ayrıca dönemin ekonomik yapısının aydınlatılmasına imkan tanıyan mülk satışları hakkında da bazı değerlendirmeler yapılabilmiştir., In this work, "some arguments about the social and economic life in Konya between 1640- 1650" we have firstly examined administrative and geographical situation and then made some critics about the demographic situation. The most important part of this work contain some evaluations about the daily-life of the Christians, Muslims, Christians converted into Islam and slaves in the Konya city. In addition we have done some evaluations about the property sale which can enlight the economic structure between 1640-1650.

URL: http://sefad.selcuk.edu.tr/sefad/article/view/515, Bu çalışmada Konya Vilayeti Beyşehir Kazası'na bağlı Kurucaoua Köyü'nde XX. yüzyılın ilk yarısında uuku bulan olan sel ue yangın afetleri incelenmiştir. Söz konusu afetlerden ilki 1909 yılındaki sel hadisesidir. Set neticesinde köydeki eulerin büyük çoğunluğu sular altında kalmış, hayvanlar ue zahireler telef olmuştur. Afet sonrasında Çe§itli önlemler alınmış olmasına rağmen köy halkı uzun yıttar afetin etkileri altında kalmıştır. Köyde yaşanan ikinci felaket ise, 1932 yılındaki yangın hadisesidir. Söz konusu yangın, 1909 yılındaki sel felaketinden daha kötü sonuçlara yol açmıştır. Yangın neticesinde köyde bulunan 148 ev tamamen yandığından köylülerin evlerde bulunan €§yaları, nakit paraları, zahireleri, hayuanları, hayvanlara mahsus gıdaları, yiyecek, giyecek ve yakacak olarak hazırladıkları malzemeleri de telef olmuştur. 1932 yangını neticesinde büyük ölçüde yanan Kurucaoua Köyü'nün, eski yerinin yerle§ime uygun fiziki özelliklere sahip olmaması da göz önüne alınarak ye,ri değiştirilmiştir. Yeni yerle§imin kurulması sırasında bazı kriterler belirlenmiş; yeni konutların da afetlere dayanıklı yapılmasına gayret gösterilmiştir., in this work, we haue studied the fire and the flood disasters in the Kurucaoua Village-Beyşehir in the Konya Proulnce in 1909 and in 1932. The flrst of the aforementioned dlsasters was the flood in 1909. This flood caused a great part of the uillage-residents to go under the water, the /iuestock and the cereals to be wast away. Desplte the fact that some precautlons were taken, the peasants continued to be affeded by the disaster for a long perlod. The next studied disaster in this work was the fire calamity in 1932. This fire brought about a greater disaster than the flood in 1909. 148 residences in the uillage were bumt down and the peasants property, cash, cereats, feed, food and equipments for heating were all wasted. After Kurucaoua uitlage was largely bumt down in 1932. Taking account of the unfauorable physical conditions of the former uillage, They had to change it's settlement place. Some new disaster criteria were designated and the new residence were built according to these principles

Bilindiği gibi sosyal, kültürel ve ekonomik hayatın gelişmesinde vakıf sisteminin çok önemli katkıları bulunmaktadır. Bu suretle şehirlerde medrese, hamam, zaviye, cami, mescit, çeşme, bedesten ve buna benzer eserlerin kurulması ve yaşatılması da mümkün olmuştur. Bu çalışmanın inceleme döneminde Beyşehir Kenti’nde 4 medrese, 3 cami, 12 mescit, 6 zaviye, 2 hamam, 3 çeşme ve 1 bedesten bulunmakta, bu eserler sosyal ve ekonomik hayatın gelişmesine katkı sağlamaktadır., As it is known the wakf system has contributed to the development of the social , the cultural and the economic life. By means of this important contribution, medresses, baths, zaviye, mosque, mesjid fountains and bedestens have been founded and survived in the cities. In the mentioned period of this study, there were 4 medresses, 3 mosques, 12 mesjids, 6 zaviyes, 3 fountains and 1 bedesten which played an important role in the improvement of the social and economic life in Beyşehir.

Url: http://sutad.selcuk.edu.tr/sutad/article/view/345, “1640-1650 yılları arasında Konya’da Sosyal ve Ekonomik Hayata Dair Bazı Tespitler” ismindeki bu çalışma da öncelikle idarî durum ele alınmış, daha sonra demografik yapı hakkında bazı tespitler yapılmıştır. Çalışmanın önemli bir bölümü, Müslümanlar, Hıristiyanlar, Müslüman olan Hıristiyanlar ve köleler ekseninde Konya şehri gündelik yaşamı hakkında bazı değerlendirmeleri içermektedir. Ayrıca dönemin ekonomik yapısının aydınlatılmasına imkan tanıyan mülk satışları hakkında da bazı değerlendirmeler yapılabilmiştir., In this work, "some arguments about the social and economic life in Konya between 1640- 1650" we have firstly examined administrative and geographical situation and then made some critics about the demographic situation. The most important part of this work contain some evaluations about the daily-life of the Christians, Muslims, Christians converted into Islam and slaves in the Konya city. In addition we have done some evaluations about the property sale which can enlight the economic structure between 1640-1650.

Url: http://sutad.selcuk.edu.tr/sutad/article/view/327, Bilindiği gibi sosyal, kültürel ve ekonomik hayatın gelişmesinde vakıf sisteminin çok önemli katkıları bulunmaktadır. Bu suretle şehirlerde medrese, hamam, zaviye, cami, mescit, çeşme, bedesten ve buna benzer eserlerin kurulması ve yaşatılması da mümkün olmuştur. Bu çalışmanın inceleme döneminde Beyşehir Kenti’nde 4 medrese, 3 cami, 12 mescit, 6 zaviye, 2 hamam, 3 çeşme ve 1 bedesten bulunmakta, bu eserler sosyal ve ekonomik hayatın gelişmesine katkı sağlamaktadır., As it is known the wakf system has contributed to the development of the social , the cultural and the economic life. By means of this important contribution, medresses, baths, zaviye, mosque, mesjid fountains and bedestens have been founded and survived in the cities. In the mentioned period of this study, there were 4 medresses, 3 mosques, 12 mesjids, 6 zaviyes, 3 fountains and 1 bedesten which played an important role in the improvement of the social and economic life in Beyşehir.

490

122

Tanzimat’ın ilan edilmesinden sonraki süreçte yöneticilerin, ülkenin birçok noktasında, Tanzimat prensiplerinin hayata geçirilmesi için gayret gösterdikleri ve çeşitli düzenlemeler yaptıkları bilinmektedir. Bu düzenlemeler çerçevesinde 1850 yılında -yani Tanzimat’ın ilan edilmesinden yaklaşık 11 yıl sonra- Konya Eyaleti’nde Tanzimat reformlarının gereğince uygulanamadığı gerekçe gösterilerek Konya valisi Selim Paşa’ya bir talimâtnâme verilmiştir. Söz konusu talimâtnâmenin incelenmesi neticesinde Tanzimat yöneticilerinin gerçekleştirmek istedikleri yönetim tarzı ve bu yönetimin uygulanması konusunda yaşanan aksaklıklar ve problemler hakkında bazı bilgiler elde edilebilmektedir, It is known that in the period after the declaration of administrative reforms, the administrators put a lot of effort in their application in real life and made various arrangements. Within the framework of these arrangements, in 1850, that is 11 years after the declaration of administrative law, the government sent Konya governor Selim Pahsa a directive on the ground that the administrative reforms are not applied in Konya. The investigation of the mentioned document reveals some information about the government style administrators adopt and some breakdowns and problems occurred during the application

There was a big earthquake in the early morning on 5th March, 1866 Monday in the Ilgın township. During the earthquake hot water in the hot spring resort was cut off. On the other hand some of the buildings were ruined, some of them were damaged due to the violence of the earthquake seriously. After the earthquake cease to exist, authorities were able to determine the circumstance of the town. As a matter of fact Piri Hasan Bey Mosque, the Bulasan Bridge on the road between Konya and İstanbul and the madrasah of the Behlülbey District were also damaged besides 33 houses. There were not any loss of life because they did not stay in their houses; they have stayed in tents, which they have pitched on streets, in their gardens or vineyards, because of the expectation of earthquake, Ilgın Kazası’nda 5 Mart 1866 Pazartesi günü sabahın erken saatlerinde büyük bir deprem yaşanmıştır. Sarsıntının olduğu saatlerde Ilgın Kaplıcasının sıcak suyu tamamen kesilmiştir. Diğer taraftan depremin şiddetiyle kasabadaki binaların bir kısmıharap olmuş, bir kısmıise ciddi hasar görmüştür. Depremin etkisini kaybetmesinden sonra, kaza yetkilileri tarafından kasabanın ne durumda olduğu tespit edilebilmiştir. Böylece 1866 depreminde, hasar gören veya yıkılan 33 evle beraber kasaba merkezinde bulunan Piri Hüseyin Bey Cami, Konya-İstanbul yolu üzerinde bulunan Bulasan Köprüsü ve Behlülbey Mahallesi Medresesinin de hasar gördüğü anlaşılmıştır. Ancak ahalinin büyük bir kısmıdeprem olabileceği ihtimaliyle evlerinde kalmadıkları, bağ-bahçe ve sokaklarda kurduklarıçadırlarda ikamet ettikleri için depremde can kaybıolmamıştır.

XIX. yüzyılda Osmanlı Devleti'nin farklı memuriyet kademelerinde görev yapan Avlonyalı Mehmed Ferid Paşa, 27 Mart 1898 ile 30 Kasım 1902 tarihleri arasında yani yaklaşık dört buçuk yıl boyunca Konya Valiliği vazifesinde bulunmuştur. Disiplinli ve çalışkan bir devlet adamı olan Ferid Paşa, buradaki görevini layığıyla yerine getirebilmek için çok çalışmış; eğitim, sağlık, ticaret, ulaşım ve ziraat ile sosyal, kültürel ve endüstriyel (sınai) alanlarda Konya'nın ıslahını sağlamıştır. Aynı zamanda Vali, Konya vilayetinin genelinde asayiş ve güvenliği temin etmiş, çeşitli faaliyetlerle bölgenin ekonomik yapısına katkıda bulunmuş, gerçekleştirdiği bayındırlık ve imar faaliyetleri ile de ahalinin takdirini ve sevgisini kazanmıştır. Bununla birlikte eğitim ve kültürel alanda başarılı sonuçlar elde ettiği çalışmaları diğer vilayetler için örnek teşkil etmiştir. Konya vilayetindeki bu başarılı çalışmalarından dolayı Paşa, padişah tarafından da takdirle karşılandığından sadrazamlık vazifesine tayin edilmiştir. Dolayısıyla bu tez çalışmasında, Ferid Paşa'yı sadrazamlığa terfi ettiren Konya vilayetindeki ıslahatları ve diğer çalışmaları incelenmiş ve Paşa'nın Konya'ya yaptığı katkıları ve bunların önemi tespit edilmeye çalışılmıştır., In the 19th century, Mehmed Ferid Pasha of Avlonya, who served in different civil service levels of the Ottoman Empire, was the Governor of Konya between 27 March 1898 and 30 November 1902, that is, for approximately four and a half years. Ferid Pasha, a disciplined and hardworking statesman, worked hard to fulfill his duty here properly; provided the improvement of Konya in education, health, trade, transportation and agriculture and in social, cultural and industrial areas. At the same time, the Governor ensured the order and security of the Konya province in general, contributed to the economic structure of the region with various activities, and gained the appreciation and love of the people with the public works and development activities. Due to his successful works in Konya province, Pasha was appointed as grand vizier, as he was gained appreciation by the sultan. Therefore, in this thesis study, the reforms in Konya province, which promoted Ferid Pasha to the grand vizier, and other works were examined and the contributions of Pasha to Konya and their importance have been tried to be determined.

Conjoined twinship is a deformity associated with the various conjoined parts of the body or the excess of some parts especially limbs. There are various studies conducted with conjoined twins in the international literature until now. Most of them are case reports or short biographic studies addressing the live of some world-famous twins (Biddenden Maids and Siamese Twins). Very few of these studies address the condition of conjoined twins legally and morally. There are also some publications that examined how this abnormality is perceived in the society and its reflections in iconography. The number of studies that address conjoined twins is limited in Turkey and there is no substantive study addressing the matter in detail. The present study briefly addressed some world-famous twins who were noted in previous studies and included in the teratology literature. However the conjoined twin cases recorded within the Ottoman borders were addressed and how this was perceived by the government and how these children were treated were investigated in this study, unlike those studies. The main resources of this study are the documents in the Ottoman Archive of the Presidency of Public Records of the Presidency of the Republic of Turkey, and some news about conjoined twins published in Ottoman gazettes. The researchers found 22 cases in the screenings made on the archive documents and gazettes, and one of the cases was in Iran and one was in the district of Libadiye affiliated with Greece. Therefore, the subject was addressed basically over 22 cases and statistically over 20 cases. Moreover, some news published in the gazettes of the Republic period were also used to form more examples for better understanding of the subject. The history of conjoined twins goes back to ancient times and can be seen in art such as in paintings, sculptures and ceramics and in mythologic narrations. However, individuals with any type of diseases or abnormalities in these early days were reflected as healthy and powerful individuals due to factors like superstitions and fear. Even though world-famous conjoined twins in history were born in different places, at different times, and under different conditions, they generally shared a common destiny. In addition to the fact that living standards of conjoined twins are low and their survival depends on the other sibling, the fact that this situation is seen as a bad fate and bad luck by the society and that they are turned into a commercial tool by being exhibited in circuses or fairs have become their unfortunate destinies. Conjoined twins were described as a single living creature based on the intensity of their bodies' adjacency in the Ottoman Empire just like in the entire world in the early days. Of 20 cases detected in the Ottoman Empire, seven were human samples and 13 were various animal samples. There is no evidence regarding miscarriage cases that are most commonly encountered in the pregnancy of conjoined twins. Not many examples might have been observed in similar subjects due to the reasons that such pregnancies end with miscarriage, children are born dead or die shortly after the birth. It can be considered that cases were not reflected in archive documents and gazettes due to some reasons. Most of the examples contain conjoined twins symmetrical from the anterior part of the body (ventral/abdomen). It is known that the thoracopagus/omphalopagus and cephalopagus types being at the top in the Ottoman Empire based on the incidence rate are among the most common types today. It was understood that the adjacency in the examined samples was due to twin pregnancies. It was observed that there was no conjoined twinship formed based on other fold of multiple pregnancy. On the other hand, the low number of cases and unspecified gender of the child do not enable us to give an opinion about the incidence frequencies according to gender, region, administrative units or different countries. The oldest conjoined twins case in the Ottoman Empire goes back to 1696. This document leaving the study questions unanswered in many ways is very important in terms of the fact that the Ottoman Empire tried to protect this conjoined twins by providing salary compared to contemporaries. However, there has been a possibility that these cases were tried to be kept secret since there might have been an understanding that these innate deformities were bad signs, sins or the punishment from Allah in the society. Although a low probability, the pieces on "monster births" published in Europe in the XVI and XVII centuries might have also affected the Ottoman society. It is possible for the majority of conjoined twins who were currently stillborn or died shortly after birth to have buried without anyone's knowledge due to the thought that it could cause the family to be blamed and marginalized. However, the limited number of examples obtained indicates that the Ottoman Empire addressed conjoined twinship as a disease at the discretion of God rather than marginalizing or blaming conjoined twins. Solid data on conjoined twins born alive or lived for many years were very scarce until the first half of the XIX century. Many human and animal cases with conjoined twinship were recorded in the first half of the XIX century. The fact that Chang and Eng brothers who were born in 1811 and became famous with the name "Siamese twins" gained the sympathy in many cities they were taken and changed the perspective towards individuals with this abnormality might have been effective in this. However, the most important reason of this must be the Mekteb-i Tıbbiye-i Adliye-i Şâhâne Numunehanesi in the Ottoman Empire. This sample unit where teratological and anatomical samples were collected was actually established imitating the anatomy museums in Europe in 1839 and samples collected from various parts of the country were used for medical education. Collection of such samples eased descriptive anatomy and pathological anatomy courses and made an important contribution to the generation of modern embryology and development of teratology; thus, significant progress was made in histology and surgical fields. Living creatures with any anomalies have been tried to be normalized in society over time with these developments in medicine. In addition to the documents describing the protection of conjoined twins with salaries or use of them as cadavers in the Ottoman Archives, the reasons for the reflection of such births were that the central government was informed about abnormal births or the permission of the central was required for some matters. Even though it is not possible to directly determine the perception of the society regarding individuals born with deformities in the Ottoman Empire based on these documents, it was found that conjoined twinship arouse curiosity and interest among the public. Especially the fact that the secret behind the formation of abnormal bodies could not be unraveled but considering these cases as a sign of the existence of Allah and his will increased the interest in conjoined twins. This situation emerged as a matter of mercy and compassion for the Ottoman Empire, unlike its contemporaries, and it was considered as a tool in the development of medicine in the future. On the other hand, no information about to what age conjoined twins lived, how they earned their livelihood, and what were the advantages and disadvantages of being conjoined were found in the samples. Also, no information about how these pregnancies and births occurred, and how was the mother's health after the birth was found. Due to the limited number of documents and information, it was not possible to shed light on the subject from different aspects. However, it could be noted that these subjects can be enlightened by future studies to be carried out based on new documents and information that may be obtained in the future.

YÖK Tez No: 675078 Bugünün dünyasında var olan zaman kavramı, zaman ile ilgili araç ve gereçler geçmiş dönemlerde farklı şekilde isimlendirilmiştir. Örneğin Anadolu şehirlerinde ibadet vakitlerini tespit etme işi yapılırken geçmiş dönemlerden günümüze doğru gelindiğinde, vakit tespit etme süreci her dönemde farklılık göstererek ilerlemiştir. Geçmiş dönem ile günümüz arasındaki bu farklılığı ve Anadolu şehirlerinde ibadet vakitlerinin nasıl belirlendiğini çözmek amacı ile çalışmada "vakit" üzerine inşa edilmiş mimarî yapılar olan "muvakkithane" ile burada görev yapan "muvakkit" kavramları üzerinde durulmuştur. Daha sonra ise çalışmamızda muvakkithanelerin işlevi ve genel özellikleri hakkında bilgi verilmiştir. Çalışmanın birinci bölümünde "muvakkitlerin" nasıl atandığı, muvakkit olarak atanacak kişilerin ne gibi niteliklere sahip olması gerektiği ve bunların görevlerinin neler olduğu ile maaşlarının miktarı hakkında bilgi verilmiştir. Çalışmanın ikinci bölümünde muvakkithanelerde bulunan astronomik aletler ve çalışma yapılan diğer aletler ele alınırken, muvakkithanelerin inşasında hangi malzemelerin tercih edildiği ve muvakkithanelerin bağlı bulunduğu kurumlardan bahsedilmiştir. Çalışmanın üçüncü bölümünde günümüze ulaşan muvakkithaneler tek tek incelenip, bu mimarî yapıların sınıflandırılması, kim tarafından yaptırıldığı, ne zaman inşa edildiği, plan ve süsleme özellikleri bakımından nasıl olduğu ve muvakkithanede kimin muvakkitlik görevini sürdürdüğü anlatılmıştır. Bu bölümde ayrıca muvakkithanelerin genel olarak günümüzde ne şekilde kullanıldıkları açıklanarak, ilerleyen zaman içerisinde teknolojinin gelişmesi ile birlikte bu gelişmeden muvakkithanelerin nasıl etkilendiğine değinilmiştir. Son olarak da bu tarihi yapıların kapatılma süreçleri hakkında bilgiler verilmiştir. Çalışmanın dördüncü bölümünde ise günümüze ulaşamayan muvakkithaneler tek tek incelenip, kim tarafından yaptırıldığı, ne zaman inşa edildiği, muvakkithanede kimin muvakkitlik yaptığı plan ve süsleme türlerinin neler olduğu belirtilmiştir. The concept of time that exists in today's world, tools and accessories related to time have been named differently in past periods. For example, when the work of determining the time of worship was carried out in Anatolian cities, from past periods to the present, the process of determining the time has progressed by varying in each period. In order to solve this difference between the past period and the present and how worship times are determined in Anatolian cities, the study focused on the concepts of "muvakkithane", which are architectural structures built on "time", and "muvakkit", which serve here. Later, in our study, information was given about the function and general characteristics of muvakkithanes. In the first part of the study, information is given about how "muvakkits" are appointed, what qualifications should the people to be appointed as muvakkits and what their duties are and the amount of their salaries. In the second part of the study, astronomical instruments found in muvakkithanes and other instruments studied were discussed, which materials were preferred in the construction of muvakkithanes and the institutions to which muvakkithanes are connected were mentioned. In the third part of the study, the muvakkithanes that have reached today were examined one by one and described the classification of these architectural structures, by whom they were built, when they were built, how they were in terms of plan and ornamental features, and who maintained the task of muvakkithane. In this section, it is also explained how muvakkithanes are generally used today and how muvakkithanes are affected by this development with the development of technology in the following time. Finally, information about the closing processes of these historical structures has been given. In the fourth part of the study, the muvakkithanes, which have not reached the present day, are examined one by one, who built them, when they were built, who made the muvakkithane plans and what types of decorations are mentioned.