Search

Background: Rewarding properties of morphine constitue the principal reasons for drug-craving behaviors which appear during morphine addiction. Varenicline and bupropion were reported to have some positive effects on addictive substances by different studies. In this study, the effects of varenicline and bupropion on morphine rewarding properties were investigated via conditioned place preference (CPP) in rats.Methods: Conditioning was performed by intraperitoneal (i.p.) administration of morphine (10 mg/kg, i.p., 1, 3, 5, and 7 days) and saline (2,4, 6, and 8 days). To evaluate the development of dependence, subcutaneous administration of varenicline (0.5, 1 and 2 mg/kg, s.c.) or bupropion (5, 10 and 20 mg/kg, i.p.) was carried out 15 minutes before the administration of morphine. To evaluate the expression of dependence, varenicline or bupropion was administered 15 minutes before the test on 9th day. To investigate the extinction of the reward effect, drugs were tested daily on days 14, 18, and 22 and evaluated for reinstatement on 23rd day.Results: Systemic morphine administration statistically significant produced CPP. Varenicline and bupropion did not reduce the development of morphine-induced CPP. In addition, varenicline and bupropion decreased expression, reinstatement and accelerated the extinction of morphine-induced CPP. Unlike varenicline, bupropion statistically significant produced CPP and altered locomotor activity.Conclusions: These data suggest that varenicline and bupropion may be useful therapeutic pharmacological agents to reduce morphine dependence. The results of our research provide preliminary evidence to highlight the importance of the effects of varenicline and bupropion on morphine dependence. In the future, it would be appropriate to conduct mechanistic studies to explain the underlying mechanisms by using different methods on the subject.

Objective: Opioid dependence is a chronic complicated disorder characterized by relapse and remission. Chronic administration of morphine causes symptoms of physical and psychological dependence. The purpose of the present study was to investigate the effect of anti-addictive drugs such as bupropion and varenicline on morphine dependence and naloxone precipitated withdrawal syndrome in a rat model.Materials and Methods: To assess the physical dependence of morphine, adult male Wistar rats were administered intraperitoneally (i.p.) increasing doses of morphine twice daily for 5 days, 4 hours after a single dose of morphine on day 6, and 15 minutes before subcutaneous (s.c.) naloxone (2 mg/kg, s.c.) administration to elicit withdrawal symptoms. Physical dependence was evaluated by injecting bupropion (5, 10, and 20 mg/kg, i.p.) and varenicline (0.5. 1, and 2 mg/kg, s.c.) for 15 minutes.Results: The morphine-dependent rats more significantly demonstrated withdrawal symptoms than naive control rats. The results elucidated that administration of bupropion and varenicline during induction of morphine dependence attenuated the most of the severity of withdrawal symptoms. Co-administration of bupropion with morphine reduced withdrawal symptoms such as jumping, wet dog shaking, weight loss and total withdrawal symptoms. Co-administration of varenicline with morphine was found to be effective on withdrawal symptoms such as bupropion, but had no effect on weight loss.Conclusion: These outcomes provide preliminary data which show that bupropion and varenicline can be used as a candidate drugs to attenuate morphine withdrawal symptoms., Amaç: Opioid bağımlılığı, nüks ve remisyon ile karakterize kronik ve karmaşık bir hastalıktır. Kronik morfin uygulaması, fiziksel ve psikolojik bağımlılık semptomlarına neden olur. Bu çalışmanın amacı, bupropion ve vareniklin gibi anti-bağımlılık ilaçlarının morfin bağımlılığı ve nalokson ile hızlanırılmış yoksunluk sendromu üzerindeki etkisini sıçan modelinde araştırmaktı.Gereç ve Yöntemler: Morfine bağlı fiziksel bağımlılığı değerlendirmek için, yetişkin erkek Wistar sıçanlarına 5 gün boyunca günde iki kez artan dozlarda morfin intraperitoneal (i.p.) uygulandı. 6. günde tek doz morfin uygulamasından 4 saat sonra yoksunluk semptomlarını ortaya çıkarmak için subkutan (s.c.) nalokson (2 mg/kg, s.c.) uygulaması yapıldı. Fiziksel bağımlılık, 15 dakika süreyle intraperitoneal (i.p.) bupropion (5, 10 ve 20 mg/kg, i.p.) ve vareniklin (0,5, 1 ve 2 mg/kg, s.c) verilerek değerlendirildi.Bulgular: Morfin gurubunda kontrol grubuna göre önemli ölçüde yoksunluk semptomları görüldü. Sonuçlar, morfin bağımlılığının indüklenmesi sırasında bupropion ve vareniklin uygulamasının, yoksunluk semptomlarının şiddetinin çoğunu azalttığını gösterdi. Bupropionun birlikte uygulanması, sıçrama, ıslak köpek silkelenmesi, kilo kaybı ve toplam yoksunluk semptomlarını azaltmıştır. Vareniklinin birlikte uygulanmasının bupropion gibi yoksunluk semptomları üzerinde etkili olduğu, ancak kilo kaybı üzerinde etkisi olmadığı saptandı.Sonuç: Bu sonuçlar, bupropion ve vareniklinin morfininin yoksunluk semptomlarını hafifletmek için aday ilaçlar olarak kullanılabileceğine dair ön veriler sağlamaktadır.

Background/aim: Hashimoto thyroiditis (HT) is one of the most prevalent autoimmune diseases. The intestine microbiota is strongly associated with autoimmune diseases. Zonulin, a modulator of tight junctions that controls the selective permeability of the intestine can induce an elevation in gut permeability. We aimed to investigate the association of plasma zonulin levels with HT. Materials and methods: We compared 77 HT patients with 66 age-gender and BMI-matched healthy individuals in the case of plasma zonulin levels. Plasma zonulin levels were measured by ELISA. The statistical analyses were performed using Student's t-test and chi-square tests. The predictive power was investigated using univariate and multivariate logistic regression analysis. Results: We found that the increase in plasma zonulin levels in the HT group was statistically significant compared to the control group (p < 0.001). The regression analysis showed that urea, anti-thyroid peroxidase, aspartate aminotransferase, thyroid-stimulating hormone, free T3, and serum zonulin levels were found to be associated with HT in both univariate and multivariate models (p < 0.05). Conclusion: Zonulin is a possible biomarker candidate that may link intestinal permeability with the etiology of autoimmune diseases.

Objective: Opioid dependence is a chronic complicated disorder characterized by relapse and remission. Chronic administration of morphine causes symptoms of physical and psychological dependence. The purpose of the present study was to investigate the effect of anti-addictive drugs such as bupropion and varenicline on morphine dependence and naloxone precipitated withdrawal syndrome in a rat model. Materials and Methods: To assess the physical dependence of morphine, adult male Wistar rats were administered intraperitoneally (i.p.) increasing doses of morphine twice daily for 5 days, 4 hours after a single dose of morphine on day 6, and 15 minutes before subcutaneous (s.c.) naloxone (2 mg/kg, s.c.) administration to elicit withdrawal symptoms. Physical dependence was evaluated by injecting bupropion (5, 10, and 20 mg/kg, i.p.) and varenicline (0.5. 1, and 2 mg/kg, s.c.) for 15 minutes. Results: The morphine-dependent rats more significantly demonstrated withdrawal symptoms than naive control rats. The results elucidated that administration of bupropion and varenicline during induction of morphine dependence attenuated the most of the severity of withdrawal symptoms. Co-administration of bupropion with morphine reduced withdrawal symptoms such as jumping, wet dog shaking, weight loss and total withdrawal symptoms. Co-administration of varenicline with morphine was found to be effective on withdrawal symptoms such as bupropion, but had no effect on weight loss. Conclusion: These outcomes provide preliminary data which show that bupropion and varenicline can be used as a candidate drugs to attenuate morphine withdrawal symptoms, Öz Amaç: Opioid bağımlılığı, nüks ve remisyon ile karakterize kronik ve karmaşık bir hastalıktır. Kronik morfin uygulaması, fiziksel ve psikolojik bağımlılık semptomlarına neden olur. Bu çalışmanın amacı, bupropion ve vareniklin gibi anti-bağımlılık ilaçlarının morfin bağımlılığı ve nalokson ile hızlanırılmış yoksunluk sendromu üzerindeki etkisini sıçan modelinde araştırmaktı. Gereç ve Yöntemler: Morfine bağlı fiziksel bağımlılığı değerlendirmek için, yetişkin erkek Wistar sıçanlarına 5 gün boyunca günde iki kez artan dozlarda morfin intraperitoneal (i.p.) uygulandı. 6. günde tek doz morfin uygulamasından 4 saat sonra yoksunluk semptomlarını ortaya çıkarmak için subkutan (s.c.) nalokson (2 mg/kg, s.c.) uygulaması yapıldı. Fiziksel bağımlılık, 15 dakika süreyle intraperitoneal (i.p.) bupropion (5, 10 ve 20 mg/kg, i.p.) ve vareniklin (0,5, 1 ve 2 mg/kg, s.c) verilerek değerlendirildi. Bulgular: Morfin gurubunda kontrol grubuna göre önemli ölçüde yoksunluk semptomları görüldü. Sonuçlar, morfin bağımlılığının indüklenmesi sırasında bupropion ve vareniklin uygulamasının, yoksunluk semptomlarının şiddetinin çoğunu azalttığını gösterdi. Bupropionun birlikte uygulanması, sıçrama, ıslak köpek silkelenmesi, kilo kaybı ve toplam yoksunluk semptomlarını azaltmıştır. Vareniklinin birlikte uygulanmasının bupropion gibi yoksunluk semptomları üzerinde etkili olduğu, ancak kilo kaybı üzerinde etkisi olmadığı saptandı. Sonuç: Bu sonuçlar, bupropion ve vareniklinin morfininin yoksunluk semptomlarını hafifletmek için aday ilaçlar olarak kullanılabileceğine dair ön veriler sağlamaktadır

OBJECTIVE: Cardiovascular diseases are responsible for the majority of deaths on a global scale. Atherosclerosis is the main risk factor for cardiovascular disorders and represents a complex phenomenon associated with endothelial dysfunction and inflammation. Statins, especially atorvastatin (ATV) and pitavastatin (PTV), are common agents used to control ongoing atherosclerotic events in the body to minimize cardiovascular disease-based deaths. MATERIALS AND METHODS: The present study aimed at comparing the efficacy of ATV and PTV in a cell line model of inflammation. Human saphenous vein cells were treated with TNF-alpha to mimic atherosclerotic conditions, and the cells were divided into 7 groups, including control, DMSO, TNF-alpha (10 ng/mL-6 hours), ATV (50 μM/24 hours), PTV (2 μM/24 hours), ATV (50 μM/24 hours)+TNF-alpha (10 ng/ mL-6 hours) and PTV (2 μM/24 hours)+TNF-alpha (10 ng/mL-6 hours). The expression levels of 20 proinflammatory cytokines and chemokines were investigated in these groups using a human atherosclerosis antibody array. RESULTS: Possible pathway interactions were determined by STRING and PANTHER analyses. Comparison with the effect of ATV indicated that PTV reduced the levels of 4 proinflammatory cytokines: CCL11, CSF2, CCL20, and TGFB1 (p

Giriş: Ateroskleroz, arteryal duvarda kolesterol içeren düşük dansiteli lipoprotein parçacıklarının birikmesi ile tetiklenen farklı tip hücreler ve ekstraselüler matriks birikiminin kalınlaşmaya sebep olduğu kronik inflamatuvar bir hastalıktır. Aterosklerotik süreçte subendotelyal matriks modifikasyonuna dahil olan başta matriks metalloproteinazları (MMP) olmak üzere birçok yapısal proteinlerin ve enzimlerin sentezi ile salınımında artışlar görülür. Patolojik vasküler dokularda özellikle MMP-2, -3 ve -9 ekspresyonunda ve bu enzimlerin proteolitik aktivitelerinde artış meydana gelir. Statinler, 3-hidroksi-3-metilglutaril-koenzim A redüktaz enzimini inhibe ederek kolesterol sentezini azaltan lipid düşürücü ajanlardır, ateroskleroz ve vasküler endotelyal hasara karşı koruyucu etkilere sahiptir. Statinler, direkt olarak vasküler ve immün hücrelerinin inflamatuvar fonksiyonlarını etkileyerek pleiotropik anti-inflamatuvar etki gösterirler. Gereç ve Yöntemler: Çalışmamızda, insan safen ven endotelyal hücrelerinde (HSaVEC) tümör nekroz faktörü alfa (TNF-α) ile uyararak oluşturduğumuz aterosklerozun inflamatuvar süreci modelinde, koroner bypass cerrahisi sonrası sıklıkla reçetelenen statinlerden atorvastatin ve pitavastatinin anti-inflamatuvar etkilerini karşılaştırdık. HSaVEC’lere 10 ve 50 µM atorvastatin ve 1 ve 2 µM pitavastatin uygulamalarının ardından, TNF-α ile inflamasyon oluşturduk, laktat dehidrogenazı (LDH) spektrofotometrik olarak ölçerek sitotoksisiteleri belirledik. MMP-2 ekspresyon seviyelerini qRT-PCR ile tespit ettik. Bulgular: DMSO grubu ile karşılaştırıldığında, her iki ilaç uygulamasının yapıldığı gruplardaki LDH düzeylerinin daha düşük olduğunu belirledik. TNF- uygulaması sonucunda, MMP-2 ekspresyon seviyesinin kontrol grubuna göre anlamlı olarak azaldığını gözlemledik (p

Giriş: Ateroskleroz, arteryal duvarda kolesterol içeren düşük dansiteli lipoprotein parçacıklarının birikmesi ile tetiklenen farklı tip hücreler ve ekstraselüler matriks birikiminin kalınlaşmaya sebep olduğu kronik inflamatuvar bir hastalıktır. Aterosklerotik süreçte subendotelyal matriks modifikasyonuna dahil olan başta matriks metalloproteinazları (MMP) olmak üzere birçok yapısal proteinlerin ve enzimlerin sentezi ile salınımında artışlar görülür. Patolojik vasküler dokularda özellikle MMP-2, -3 ve -9 ekspresyonunda ve bu enzimlerin proteolitik aktivitelerinde artış meydana gelir. Statinler, 3-hidroksi-3-metilglutaril-koenzim A redüktaz enzimini inhibe ederek kolesterol sentezini azaltan lipid düşürücü ajanlardır, ateroskleroz ve vasküler endotelyal hasara karşı koruyucu etkilere sahiptir. Statinler, direkt olarak vasküler ve immün hücrelerinin inflamatuvar fonksiyonlarını etkileyerek pleiotropik anti-inflamatuvar etki gösterirler. Gereç ve Yöntemler: Çalışmamızda, insan safen ven endotelyal hücrelerinde (HSaVEC) tümör nekroz faktörü alfa (TNF-α) ile uyararak oluşturduğumuz aterosklerozun inflamatuvar süreci modelinde, koroner bypass cerrahisi sonrası sıklıkla reçetelenen statinlerden atorvastatin ve pitavastatinin anti-inflamatuvar etkilerini karşılaştırdık. HSaVEC’lere 10 ve 50 µM atorvastatin ve 1 ve 2 µM pitavastatin uygulamalarının ardından, TNF-α ile inflamasyon oluşturduk, laktat dehidrogenazı (LDH) spektrofotometrik olarak ölçerek sitotoksisiteleri belirledik. MMP-2 ekspresyon seviyelerini qRT-PCR ile tespit ettik. Bulgular: DMSO grubu ile karşılaştırıldığında, her iki ilaç uygulamasının yapıldığı gruplardaki LDH düzeylerinin daha düşük olduğunu belirledik. TNF- uygulaması sonucunda, MMP-2 ekspresyon seviyesinin kontrol grubuna göre anlamlı olarak azaldığını gözlemledik (p, Introduction: Atherosclerosis is a chronic inflammatory disease, in which variety of cell types and extracellular matrix accumulation leads to thickening, that is induced by accumulation cholesterol-containing low-density lipoprotein on arterial wall. In the atherosclerotic process, there is an increment in synthesis and release of several functional proteins and enzymes for subendothelial matrix modification, like matrix metalloproteinases (MMPs). Especially MMP-2, -3, and -9 enzyme expressions and their proteolytic activities increase in pathological vascular tissues. Statins are lipidlowering agents, which inhibit 3-hydroxy-3-methylglutaryl-coenzyme A reductase enzyme, leading to decrease the cholesterol synthesis and they have protective roles against vascular endothelial damage. Statins directly affect inflammatory functions of vascular and immune cells with their pleiotropic anti-inflammatory effects. Material and Methods: In our study, we compared anti-inflammatory effects of atorvastatin and pitavastatin, which are commonly prescribed after bypass surgery, in the inflammatory process model of atherosclerosis, which we generated by inducing human saphenous vein endothelial cells (HSaVECs) with tumor necrosis factor alpha (TNF-α). Following the pretreatment of 10 and 50 µM of atorvastatin and 1 and 2 µM of pitavastatin on HSaVECs, inflammation was induced by TNF-α and cytotoxicity was detected by spectrophotometrics measurement of lactate dehydrogenase (LDH). MMP-2 expression levels were detected by qRT-PCR method. Results: LDH levels of the treatment groups were lower when compared with the DMSO group. MMP-2 expression level was decreased after TNF-α induction in comparison with the control group (p

ÖZETAmaç: Tipik anjinaya sahip, invaziv olmayan testlerde iskemi bulgusuna rastlanan ve koroner anjiyografide normal epikardiyal koroner arterlere sahip olan hasta popülasyonu Kardiyak Sendrom X (KSX) olarak tanımlanmaktadır. KSX hastalarında CRP ve diğer inflamatuvar belirteçlerin düzeylerinin artması, hastalığın inflamasyon aracılı bir patogeneze sahip olduğunu gösterir niteliktedir. Sitokrom P450 enzimi olan CYP2J2, koroner arter endoteli, düz kas hücreleri ve kardiyomiyositlerde yüksek düzeylerde eksprese edilen bir hem protein ailesi üyesidir. CYP2J2’nin başlıca görevi, araşidonik asidin; 5,6- 8,9- 11,12- 14,15- olmak üzere 4 farklı çeşit epoksieikozatrienoik asitlere (EET) dönüşümünü sağlamaktır. Bu EET’ler, TNF-α ile uyarılan VCAM-1’in, endotelyal ekspresyonunu azaltarakinflamatuvar yanıt oluşumunu baskılamakta ve NF-κB’yi de inhibe ederek vasküler duvara lökosit adezyonunu azaltmaktadır. CYP2J2 geni -76G>T polimorfizmi, hücre içerisinde CYP2J2 ve metabolitlerinin ekspresyonunda düşüşe neden olmaktadır. Biz bu çalışmamızda, patofizyolojisinde inflamatuvar süreçlerin etkili olduğu düşünülen KSX hastalığı ile inflamatuvar yolakta rol aldığı bilinen CYP2J2 geni -76G>T polimorfizmi arasındaki bağlantıyı incelemeyi amaçladık. Materyal ve Metot: Ardışık 125 KSX hastası ve 125 sağlıklı bireyden oluşan kontrol grubunu, CYP2J2 geni -76G>T polimorfizmi açısından karşılaştırdık. DNA örneklerinden CYP2J2 geni -76G>T polimorfizminin genotiplemesi gerçek zamanlı PCR metodu kullanılarak yapılmıştır. Bulgular: Hasta ve kontrol gruplarında görülen TT, GT ve GG genotipleri incelendiğinde, istatistiksel olarak anlamlı bir fark gözlenmemiştir (p>0,05). Sonuç: Bu durum KSX hastalığının patogenezinde, inflamasyon artışına neden olan CYP2J2 geni -76G>T polimorfizminin önemli bir rolü olmadığını düşündürmektedir.

Ateroskleroz, hücresel ve hümoral immün yanıtların katıldığı, orta ve daha büyük boyutlardaki arterlerin kalınlaşması ve sertleşmesi sonucunda damar lümeninin aterosklerotik plaklarla daralması ile oluşan kronik inflamatuar bir hastalık olarak tanımlanmaktadır. Aterosklerotik süreçte yer alan hücreler, sitokinleri salgıladıkları gibi, sitokinler tarafından da aktive edilebilme özelliğine sahiptirler. İnflamasyonun, endotel aktive olduktan sonra adezyon moleküllerinin, sitokinlerin ve kemokinlerin (MCP-1, IL-8, ICAM-1, VCAM-1, E-selektin ve P-selektin) ekspresyonuyla monositlerin ve/veya lenfositlerin toplanmasına ve subendotelyumda infiltrasyona yol açtığı bildirilmiştir. Anakardik asit (AA), Anacardium occidentale (kaju fıstığı) kabuğunda bulunan biyoaktif bir fitokimyasal maddedir. AA, oksidatif hasardan kansere kadar birçok patofizyolojik bozukluk için iyi bir koruma sağlayabilir. AA kullanılarak NF-κB aktivasyon yolağı ve NF-κB düzenleyici gen ürünlerinin apoptoz ve inflamasyon mekanizmaları üzerine yapılan çalışmalarda AA'nın, büyüme faktörleri ve inflamatuar yanıtlarla aktiflenen NF-κB yi baskıladığı bildirilmiştir. Çalışmamızda, AA'nın insan safen ven endotel kültüründe, TNF-α ile uyarımı sonucu oluşturulan inflamasyon modelinde ICAM-1, VCAM-1 ve NF-κB arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık. Çalışmamızda endotel hücreleri üzerine kısa süreli AA uygulamasının ardından TNF-α uygulaması yapılarak, AA'in adezyon molekülleri ve NF-κB üzerine olan akut etkisi saptanmıştır. Daha sonra gerçek zamanlı kantitatif polimeraz zincir reaksiyonu yöntemi ile ICAM-1, VCAM-1 ve NF-κB genlerinin mRNA seviyelerindeki değişiklikler saptanmıştır. NF-κB ve ICAM-1 proteinleri için ise ikili immünfluoresan boyama prosedürü uygulandı. Tüm gruplara sitotoksisite testi uygulandı. Çalışmamızın sonuçlarına göre AA'nın, safen ven greft hastalığının gelişmesinin önlenmesinde ve tedavisinde NF-κB yolağı üzerinden, adezyon moleküllerinin ekspresyonunu etkileyerek etkin olabileceği düşünülebilir. Atherosclerosis is a chronic inflammatory disease, which the cellular and humoral immune responses are included, caused by the constriction of the vessel lumen because of the atherosclerotic plaques as a result of the thickening and hardening of medium and larger arteries. The cells going through the atherosclerotic process secrete cytokines and they also have the ability of being activated by the cytokines. It is demonstrated that inflammation generates accumulation of the monocytes and/or lymphocytes as a result of the expression of adhesion molecules, cytokines and chemokines (MCP-1, IL-8, ICAM-1, VCAM-1, E-selectin and P-selectin) after activation of the endothelium, which consequently results in infiltration of the subendothelium. Anacardic acid (AA) is a bioactive phytochemical found in the nutshell of the Anacardium occidentale (cashew apple). AA may provide better protection against several pathophysiological disorders, such as oxidative damage or cancer. Several studies on NF-κB activation pathways by using AA and on apoptosis and inflammation mechanisms of NF-κB regulatory gene products suggest that AA suppresses NF-κB, which is activated by the growth factors and inflammatory responses.In our study, we aimed to investigate the relation between AA and ICAM-1, VCAM-1 and NF-κB, which are associated with atherosclerotic process and with formation of atheroma plaque, by using the inflammation model of human saphenous vein endothelial culture constituted by TNF-α stimulation.In our study, the acute effect of the AA on adhesion molecules and on NF-κB has been determined by applying TNF-α on endothelial cells after acute application of AA. Afterwards, changes in mRNA levels of ICAM-1, VCAM-1 and NF-κB genes have been determined by using qRT-PCR method. Double immunofluorescence procedure has been applied to NF-κB and to ICAM-1 proteins. The cytotocixity test has been applied to all groups. As a consequence of our study, it is considered that AA can be effective on prevention of the development of saphenous vein graft disease and on its treatment by altering the expression of adhesion molecules through NF-κB pathway. 104

Alzheimer hastalığı (AH), demansın en sık görülen şeklidir ve tüm demansların yaklaşık %50-70 ini oluşturur.Alzheimer hastalığının klinik ve patolojik tablosu içinde bellek kaybı, davranış değişiklikleri, kognitif yetmezlik, intraselüler nörofibriller yumaklar (NFY), ekstraselüler nöritik plaklar ve nöron ölümü gelmektedir. Alzheimer Hastalığında beyinde görülen nörodejenerasyonun lokal inflamatuar bir süreç ile ilgili olduğu düşünülmektedir.Bazı epidemiyolojik çalışmalar, steroid olmayan anti-inflamatuar ilaçların Alzheimer Hastalığının başlangıcını geciktirdiği ya da ilerleyişini yavaşlattığını göstermiştir. Alzheimer Hastalarının beyinlerindeki senil plaklarda IL-6' nın varlığı immünohistokimyasal olarak tespit edilmiştir. Aynı zamanda Alzheimer Hastalarının merkezi sinir sistemlerinde yüksek seviyelerde IL-6 bulunduğu gösterilmiştir.Son yıllarda hastalığın genetik kökenleri üzerinde birtakım çalışmalar yapılmaktadır. Yapılan bir takım araştırmalarda, IL-6 geni VNTR polimorfizmi ve IL-6 geninin promotör bölgesindeki polimorfizm Alzheimer hastalığı ile ilişkilendirilmiştir. Bu polimorfizmin, serumdaki IL-6 düzeylerini belirleyici bir etkiye sahip olduğu gösterilmiştir. Ancak, çeşitli toplumlarda yapılan araştırma sonuçları arasında çelişkili bulgular elde edilmiştir. Biz, bu çalışmada, Türk toplumunda IL-6 VNTR ve promotör bölge polimorfizmleri ile AH arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık.Çalışmada 126 geç başlangıçlı Alzheimer hastası ve 127 kontrol bireyde IL-6 promotör bölge polimorfizmi PZR ve RFLP yöntemi ile VNTR polimorfizmi ise, PZR yöntemi ile araştırıldı. Ayrıca 19 AH ve 23 kontrol bireye ait serumlarda IL-6 düzeyleri ELISA yöntemi ile saptandı.IL-6 promotör bölge polimorfizmi ile Alzheimer hastalığı arasında bir ilişki bulunmadı. VNTR polimorfizmi D ve B allelleri ile Alzheimer hastalığı arasında ileri derecede anlamlı bir ilişki saptandı. IL-6 serum seviyeleri ile her iki polimorfizm arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı. Alzheimer Disease (AD) is the most common form of dementia and it builds up the 50-70% of dementias.There are loss of memory, behavioral changes, cognitive failures, intracellular neurofibrillary tangles (NFT), extracellular neuritic plaques and the death of neurons in the clinic and pathologic chart of Alzheimer Disease. It is thought that neurodegeneration seen in Alzheimer disease is related with the process of local inflammation in the brain.The existence of IL-6 in the senile plaques of the Alzheimer patients brains is shown immunohistochemically. At the same time there are high levels of IL-6 in the Alzheimer patients central nervous systems.Some researches shows that, IL-6 gene's VNTR polymorphism and polymorphism in the promotor region of the IL-6 gene were associated with Alzheimer disease.It is showed that polymorphism in the promotor region of the IL-6 gene has a determining effect on the levels of IL-6 in the serum. In this study we aimed to investigate IL-6 VNTR and the promotor region polymorphisms and deterine association with Alzheimer disease.In our study, IL-6 promotor region polymorphism and VNTR polymorphism was investigated at 126 Alzheimer patients with late onset and 127 control subjects. Also serum levels of IL-6 at 19 AD and 23 control subjects was determined.No association could found between Alzheimer disease and IL-6 promotor region polymorphism. Significant association was determined between B and D alleles of VNTR polymorphism with Alzheimer disease. No association was determined between IL-6 serum levels and both two polymorphisms. 59