Search

Giriş ve Amaç: Endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi, pankreatobiliyer hastalıklarda etkin bir tanı ve tedavi aracı olmakla beraber ciddi komplikasyonlara sahip olan invaziv bir işlemdir. Endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografiişleminin önemli komplikasyonlarından biri kanamadır. Retrospektif olarak tek merkezde yapılan bu çalışmanın amacı,endoskopik sfinkterotomi sonrası kanamanın sıklığını, derecesini, tipini, risk faktörlerini ve uygulanan tedavi yöntemlerini belirlemektir. Gereç ve Yöntem: Ocak 2008-Nisan 2013 tarihleri arasında merkezimizde çeşitli endikasyonlar ile endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi yapılan hastalara ait kayıtlar retrospektif olarak incelendi. Bu süre aralığında endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi yapılan toplam 12.893 hastadan endoskopik sfinkterotomi yapılan naiv papillalı 6552 hasta vardı. Endoskopik sfinkterotomi sonrası kanama gelişen hastalar çalışma popülasyonunu oluşturdu. Bulgular: Endoskopik sfinkterotomi yapılan hastaların 81?inde (%1.23) kanama saptandı. Hastaların 46?sı (%56.8) kadın ve 35?i (%43.2) erkek idi. Yaş ortalaması 64.9 (18-89) yıl olarak saptandı. Erken kanama 50 (%61.7) ve geç kanama 31 (%38.3) hastada görüldü. Kanama derecesi 53 (%65.4) hastada hafif, 21 (%25.9) hastada orta ve 7 (%8.6) hastada şiddetli saptandı. Hastaların 41?ine (%50.6) epinefrin enjeksiyonu, 25?ine (%30.8) epinefrin enjeksiyonu ile heater probu kombinasyonu, 7?sine (%8.6) heater probu, 2?sine (%2.4) balon tamponadı, 3?üne (%3.7)?üne balon tamponadı ile epinefrin enjeksiyon kombinasyonu, 2?sine (%2.4) tam kaplı metalik stent ve 1?ine (%1.2) hemoklips uygulandı. Endoskopik sfinkterotomi kanaması gelişen bu hastalarda cerrahi gereksinim ve mortalite olmadı. Sonuç: Endoskopik retrograt kolanjiyo- pankreatografi işleminin önemli komplikasyonlarından biri olan kanama, eski çalışmalara göre günümüzde insidansı azalmakla birlikte halen önem arzetmektedir. Çalışmamızda, son yıllarda literatürde bildirilen endoskopik sfinkterotomi sonrası kanama oranlarına benzer oranda (%1.23) saptandı. Aynı zamanda çalışmamız, endoskopik sfinkterotomi sonrası kanamalara erken tanı ve zamanında müdahalenin önemli olduğunu göstermektedir., Background and Aims: Endoscopic retrograde cholangiopancreatography is an effective diagnostic and therapeutic method; however, its invasive nature can lead to serious complications, including bleeding. The primary aim of this retrospective study, which was performed in a tertiary reference center, was to demonstrate the frequency, severity, and types of post-endoscopic sphincterotomy bleeding, identify the risk factors of post-endoscopic sphincterotomy bleeding, and determine the appropriate treatments for these patients. Material and Methods: Medical information on patients treated with endoscopic retrograde cholangiopancreatography between February 2008 and April 2013 was examined retrospectively. In this period, a total of 12,893 patients were detected; 6552 of them had no previous endoscopic retrograde cholangiopancreatography history. Patients with bleeding after endoscopic sphincterotomy were included in the study. Results: The frequency of bleeding after endoscopic sphincterotomy was 1.23% (81 patients). The mean patient age was 64.9 (18–89) years, 46 patients were women (56.8%), and 35 patients were men (43.2%). Immediate bleeding was observed in 50 (61.7%) patients, and delayed bleeding was observed in 31 (38.3%) patients. Most bleeding episodes were mild (53 patients, 65.4%), moderate bleeding was seen in 21 patients (25.9%), and severe bleeding was seen in 7 (8.6%) patients. Epinephrine injection alone was the most frequent treatment method (41 patients, 50.6%), followed by epinephrine injection plus heater probe (25 patients, 30.8%), heater probe alone (7 patients, 8.6%), epinephrine injection plus balloon tamponade (3 patients, 3.7%), balloon tamponade alone (2 patients, 2.4%), self-expandable full covered metal stent (2 patients, 2.4%), and endoclips alone (1 patient, 1.2%). These patients did not require surgery, and mortality was not observed. Conclusion: To date, the frequency of post- endoscopic sphincterotomy bleeding is lower than reported by older studies; nonetheless, bleeding is an important complication of endoscopic retrograde cholangiopancreatography. We found a 1.23% frequency of post-endoscopic sphincterotomy bleeding, in agreement with previous literature. Our study also demonstrates the importance of early diagnosis and prompt treatment of this complication.

Objective: In this study, we investigated the technicaland clinical success and complications of transpapillary gallbladder drainagewith endoscopic retrograde cholangiopancreatography in patients with gallbladderor cystic duct related diseases accompanied by comorbid conditions.Materialand Methods: Thisstudy was performed on 19 patients with acute cholecystitis who had already anindication for endoscopic retrograde cholangiopancreatography due to choledocholitiasis,cholangitis or Mirizzi syndrome between 2011-2017. After choledochal and cysticduct stones had been removed, or choledochal stents had been placed accordingto indication, transpapillary gallbladder drainage with nasocystic drain orpigtail stent were provided in all patients. The technical and clinical success oftranspapillary gallbladder drainage and the complications of the procedure wereevaluated.Results:15 (79%) of the patients had atleast one comorbid disease. Cystic duct stones were observed in 10 patients. Balloon lavage to all patients with cysticduct stones, basket and mechanical lithotripsy to 3 patients, and balondilatation to the entrance of cystic duct to one patient were applied. Transpapillarygallbladder drainage was provided with 7F nasocystic drain in 8 patients, stentmade from 7F nasobiliary drain in 6 patients, 7F double pigtail stent in 3patients and 10F double pigtail stent in 2 patients. In this study, the technical successof transpapillary gallbladder drainage was found 100% and clinical success wasfound 89%. No complications including death were observed due to the procedure.Conclusion:Transpapillary gallbladder drainage with endoscopicretrograde cholangiopancreatography is a successful and less complicated procedurein patients who have gallbladder or cystic duct related diseases with comorbidconditions., Girişve Amaç: Bu çalışmadakomorbit durumların eşlik ettiği sistik kanal veya safra kesesi ilişkilihastalıklarda ERCP ile transpapiller safra kesesi drenajının teknik ve klinikbaşarısını ve komplikasyonlarını araştırdık. Gereç ve Yöntem: Bu çalışma 2011-2017 yılları arasında koledoktaşı, kolanjit veya Mirizzi sendromu nedeniyle endoskopik retrograd kolanjiopankreotografiendikasyonu zaten konulan ve eşlik eden akut kolesistiti olan toplam 19 hasta ileyapıldı. Endikasyona göre koledok taşları ve sistik kanal taşları çıkarıldıktanveya koledoğa stent yerleştirildikten sonra tüm hastalarda nazosistik dren veyapigtail stent ile transpapiller safra kesesi drenajı sağlandı. Transpapillersafra kesesi drenajının teknik ve klinik başarısı ve işlemin komplikasyonlarıdeğerlendirildi. Bulgular: Hastaların 15’inde (%79) en az bir komorbid hastalık vardı.10 hastada sistik kanalda taş izlendi. Sistik kanalında taş olan tüm hastalarabalon ile lavaj, 3 hastaya basket ve mekanik litotripsi ve bir hastaya dasistik kanal girişine balon dilatasyonu uygulandı. Transpapiller safra kesesidrenajı 8 hastada 7F nazosistik dren, 6 hastada 7F nazobiliyer drenden yapılmastent, 3 hastada 7F double pigtail stent ve 2 hastada 10F double pigtail stentile sağlandı. Çalışmada transpapiller safra kesesi drenajının teknik başarısı%100 ve klinik başarısı %89 olarak bulundu. İşleme bağlı ölüm dahil herhangibir komplikasyon görülmedi. Sonuç: Komorbit durumların eşlik ettiği safrakesesi veya sistik kanal ile ilişkili hastalıklarda endoskopik retrograd kolanjiopankreotografiile transpapiller safra kesesi drenajı başarılı ve komplikasyonu az biryöntemdir.

Giriş ve Amaç: Kendiliğinden genişleyebilen metalik stentler kolonun benign ve malign bir çok hastalığında giderek artan sıklıkta kullanılmaktadır. Malign ve benign darlıklar, kaçaklar ve perforasyonlar en sık görülen kullanım endikasyonlarıdır. Bu çalışmada amacımız kolona kendiliğinden genişleyebilen metalik stent yerleştirmiş olduğumuz hastaların verilerini retrospektif olarak değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: Türkiye Yüksek İhtisas Eğitim ve Araştırma Hastanesinde 2010-2017 yılları arasında kolona kendiliğinden genişleyebilen metalik stent yerleştirilen hastaların verileri retrospektif olarak incelendi. Hastalara kolon stentleri 2 farklı teknik kullanılarak yerleştirildi. Distal lezyonlarda kılavuz tel üzerinden yalnızca floroskopi yardımıyla, proksimal lezyonlarda ise kolonoskopun terapötik kanalından kendiliğinden genişleyebilen metalik stent geçirilerek endoskop ve floroskop birlikte kullanılarak yerleştirildi. Bulgular: Çalışmaya toplam 41 hasta alındı (yaş ortancası: 63,6, erkek/kadın: 28/13). 40 hastaya kolonik obstrüksiyon, 1 hastaya ise anastomoz kaçağı nedeniyle kendiliğinden genişleyebilen metalik stent yerleştirildi. Kolonik obstrüksiyonu olan hastaların 36 tanesinde neden kolorektal kanserken diğer 4 hasta benign nedenlere bağlı darlık gelişmişti. Genel olarak bakıldığında teknik başarı oranı %82, klinik başarı oranı ise %96 olarak izlendi. Toplam 4 hastada komplikasyon geliştiği görüldü; iki hastada erken dönemde perforasyon ve migrasyon gelişti. Diğer iki hastada geç dönemde reobstrüksiyon geliştiği görüldü. Tartışma: Kolonik metal stentlerin yüksek teknik ve klinik başarıları ve düşük komplikasyon oranları, bu stentleri uygun endikasyonu olan hastalarda önemli bir tedavi modalitesi haline getirmiştir. Bu nedenle sadece kolorektal kanserde değil, anastomoz darlıklarında ve kaçaklarında da kolonik metal stentlerin önemli bir tedavi metodu olduğu akılda tutulmalıdır., Giriş ve Amaç: Kendiliğinden genişleyebilen metalik stentler kolonun benign ve malign bir çok hastalığında giderek artan sıklıkta kullanılmaktadır. Malignve benign darlıklar, kaçaklar ve perforasyonlar en sık görülen kullanımendikasyonlarıdır. Bu çalışmada amacımız kolona kendiliğinden genişleyebilenmetalik stent yerleştirmiş olduğumuz hastaların verilerini retrospektif olarakdeğerlendirmektir. Gereç ve Yöntem:Türkiye Yüksek İhtisas Eğitim veAraştırma Hastanesinde 2010-2017 yılları arasında kolona kendiliğindengenişleyebilen metalik stent yerleştirilen hastaların verileri retrospektifolarak incelendi. Hastalara kolon stentleri 2 farklı teknik kullanılarakyerleştirildi. Distal lezyonlarda kılavuz tel üzerinden yalnızca floroskopiyardımıyla, proksimal lezyonlarda ise kolonoskopun terapötik kanalından kendiliğindengenişleyebilen metalik stent geçirilerek endoskop ve floroskop birliktekullanılarak yerleştirildi.Bulgular: Çalışmaya toplam 41 hasta alındı (yaş ortancası: 63,6,erkek/kadın: 28/13). 40 hastaya kolonik obstrüksiyon, 1 hastaya ise anastomozkaçağı nedeniyle kendiliğinden genişleyebilen metalik stent yerleştirildi. Kolonikobstrüksiyonu olan hastaların 36 tanesinde neden kolorektal kanserken diğer 4hasta benign nedenlere bağlı darlık gelişmişti. Genel olarak bakıldığındateknik başarı oranı %82, klinik başarı oranı ise %96 olarak izlendi. Toplam 4hastada komplikasyon geliştiği görüldü; iki hastada erken dönemde perforasyonve migrasyon gelişti. Diğer iki hastada geç dönemde reobstrüksiyon geliştiğigörüldü.Tartışma: Kolonik metal stentlerin yüksek teknik ve klinikbaşarıları ve düşük komplikasyon oranları, bu stentleri uygun endikasyonu olanhastalarda önemli bir tedavi modalitesi haline getirmiştir. Bu nedenle sadecekolorektal kanserde değil, anastomoz darlıklarında ve kaçaklarında da kolonikmetal stentlerin önemli bir tedavi metodu olduğu akılda tutulmalıdır.

Background and Aims: Endoscopic retrograde cholangiopancreatography is an effective diagnostic and therapeutic method; however, its invasive nature can lead to serious complications, including bleeding. The primary aim of this retrospective study, which was performed in a tertiary reference center, was to demonstrate the frequency, severity, and types of post-endoscopic sphincterotomy bleeding, identify the risk factors of post-endoscopic sphincterotomy bleeding, and determine the appropriate treatments for these patients. Material and Methods: Medical information on patients treated with endoscopic retrograde cholangiopancreatography between February 2008 and April 2013 was examined retrospectively. In this period, a total of 12,893 patients were detected; 6552 of them had no previous endoscopic retrograde cholangiopancreatography history. Patients with bleeding after endoscopic sphincterotomy were included in the study. Results: The frequency of bleeding after endoscopic sphincterotomy was 1.23% (81 patients). The mean patient age was 64.9 (18–89) years, 46 patients were women (56.8%), and 35 patients were men (43.2%). Immediate bleeding was observed in 50 (61.7%) patients, and delayed bleeding was observed in 31 (38.3%) patients. Most bleeding episodes were mild (53 patients, 65.4%), moderatebleeding was seen in 21 patients (25.9%), and severe bleeding was seen in 7 (8.6%) patients. Epinephrine injection alone was the most frequent treatment method (41 patients, 50.6%), followed by epinephrine injection plus heater probe (25 patients, 30.8%), heater probe alone (7 patients, 8.6%), epinephrine injection plus balloon tamponade (3 patients, 3.7%), balloon tamponade alone (2 patients, 2.4%), self-expandable full covered metal stent (2 patients, 2.4%), and endoclips alone (1 patient, 1.2%). These patients did not require surgery, and mortality was not observed. Conclusion: To date, the frequency of post- endoscopic sphincterotomy bleeding is lower than reported by older studies; nonetheless, bleeding is an important complication of endoscopic retrograde cholangiopancreatography. We found a 1.23% frequency of post-endoscopic sphincterotomy bleeding, in agreement with previous literature. Our study also demonstrates the importance of early diagnosis and prompt treatment of this complication., Giriş ve Amaç: Endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi, pankreatobiliyer hastalıklarda etkin bir tanı ve tedavi aracı olmakla beraber ciddi komplikasyonlara sahip olan invaziv bir işlemdir. Endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografiişleminin önemli komplikasyonlarından biri kanamadır. Retrospektif olarak tek merkezde yapılan bu çalışmanın amacı,endoskopik sfinkterotomi sonrası kanamanın sıklığını, derecesini, tipini, risk faktörlerini ve uygulanan tedavi yöntemlerini belirlemektir. Gereç ve Yöntem: Ocak 2008-Nisan 2013 tarihleri arasında merkezimizde çeşitli endikasyonlar ile endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi yapılan hastalara ait kayıtlar retrospektif olarak incelendi. Bu süre aralığında endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi yapılan toplam 12.893 hastadan endoskopik sfinkterotomi yapılan naiv papillalı 6552 hasta vardı. Endoskopik sfinkterotomi sonrası kanama gelişen hastalar çalışma popülasyonunu oluşturdu. Bulgular: Endoskopik sfinkterotomi yapılan hastaların 81’inde (%1.23) kanama saptandı. Hastaların 46’sı (%56.8) kadın ve 35’i (%43.2) erkek idi. Yaş ortalaması 64.9 (18-89) yıl olarak saptandı. Erken kanama 50 (%61.7) ve geç kanama 31 (%38.3) hastada görüldü. Kanama derecesi 53 (%65.4) hastada hafif, 21 (%25.9) hastada orta ve 7 (%8.6) hastada şiddetli saptandı. Hastaların 41’ine (%50.6) epinefrin enjeksiyonu, 25’ine (%30.8) epinefrin enjeksiyonu ile heater probu kombinasyonu, 7’sine (%8.6) heater probu, 2’sine (%2.4) balon tamponadı, 3’üne (%3.7)’üne balon tamponadı ile epinefrin enjeksiyon kombinasyonu, 2’sine (%2.4) tam kaplı metalik stent ve 1’ine (%1.2) hemoklips uygulandı. Endoskopik sfinkterotomi kanaması gelişen bu hastalarda cerrahi gereksinim ve mortalite olmadı. Sonuç: Endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi işleminin önemli komplikasyonlarından biri olan kanama, eski çalışmalara göre günümüzde insidansı azalmakla birlikte halen önem arzetmektedir. Çalışmamızda, son yıllarda literatürde bildirilen endoskopik sfinkterotomi sonrası kanama oranlarına benzer oranda (%1.23) saptandı. Aynı zamanda çalışmamız, endoskopik sfinkterotomi sonrası kanamalara erken tanı ve zamanında müdahalenin önemli olduğunu göstermektedir.

Background/aim: We aimed to present the endoscopic ultrasound (EUS) features of gastric lesions suggesting gastric ectopic pancreas during upper gastrointestinal endoscopy that were diagnosed in our gastroenterology unit, which is a tertiary center for endoscopic procedures in Turkey. Materials and methods: The data of patients who underwent upper gastrointestinal EUS in our center between April 2012 and July 2014 were retrospectively analyzed. Results: All of the lesions suggesting gastric ectopic pancreas were localized in the gastric antrum. Thirty-six of 44 lesions (81.1%) showed central dimpling. Lesion borders were shown to be definite in 10 (22.7%) lesions, whereas the borders of 34 lesions (77.3%) were indefinite. Thirty-nine lesions (88.6%) had heterogeneous and 5 lesions (11.4%) had homogeneous echo patterns; whereas 29 lesions (65.9%) were hypoechoic, 9 lesions (20.5%) were hyperechoic and 6 lesions (13.6%) had mixed echogenicity. Forty-two lesions (95.5%) were shown to affect only a single sonographic layer of the gastric wall. Conclusion: EUS features of lesions that strongly suggest gastric ectopic pancreas endoscopically, without any histopathological evidence and without either endoscopic or surgical resection, are as follows: indefinite border appearance, minimal heterogeneous hypoisoechoic echo pattern, existence of anechoic duct-like structures inside the lesion, common localization in the submucosal layer, and existence of umbilication.

Background and Aims: This study describes the demographic featuresof patients with Dieulafoy’s lesion, their endoscopic findings, endoscopictreatments, and their response to therapy. Materials and Methods:Endoscopy reports were screened for Dieulafoy’s lesion between 2008and 2016. Patients with this diagnosis were also screened to determineinitial laboratory findings, endoscopic treatments, and response to therapy.Results: A total of 18 patients were diagnosed with Dieulafoy’s lesion.The most frequent presentation was melena. Seven patients diedduring the follow-up period. Clip was the most frequent endoscopictreatment method either alone or in combination with other endoscopicmodalities. There was no difference in mortality between patientswho were treated with clip alone and those treated with the combinedmodality (p=0.9). When patients treated with adrenalin and heaterwere excluded, no difference in mortality was observed between theclip group and the clip combined with other endoscopic treatmentgroup (p=0.6). Conclusion: This study demonstrated that additionalendoscopic methods such as adrenalin and/or heater did not reducemortality compared with clip monotherapy.&nbsp, Giriş ve Amaç: Çalışmamızda kliniğimizde Dieulafoy Lezyonu tanısı konulanhastaları, yapılan endoskopik tedavileri ve bu tedavilerin başarıoranlarını ortaya koymayı hedefledik. Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde2008-2016 tarihleri arasında endoskopileri yapılan hastalar ‘DieulafoyLezyonu’ tanısı için retrospektif olarak tarandı. Endoskopik tanısı Dieulafoylezyonu olan hastaların servis yatışları, laboratuvar değerleri, kaçgün yattıkları, hastalıklarının nihai sonucu tespit edildi. Bulgular: 18hasta çalışmaya alındı. En sık başvuru şikayeti melenaydı. Hastalarınyedi tanesinde mortalite gerçekleşti. Klips, tek başına veya kombineolmak üzere en sık başvurulan endoskopik tedavi yöntemiydi. Klipsintek başına uygulandığı hastalarla, klipsle beraber veya klips olmadankombine tedavi uygulanan hastalar arasında mortalite açısından farkyoktu (p=0,9). Adrenalinle beraber heater yapılan olgular dışlanarakyapılan subgrup analizinde klips uygulanan hastalarla klipsle beraberdiğer yöntemlerin yapıldığı hastalar arasında mortalite karşılaştırıldı. İkigrup arasında yine mortalite açısından bir fark yoktu (p=0,6). Sonuç:Çalışmamız klips tedavisine eklenecek adrenalin ve/veya heater koagü-lasyon gibi yöntemlerle yapılan kombine tedavinin mortaliteyi azaltmadaklips monoterapisine kıyasla herhangi bir üstünlüklerinin olmadığınıgöstermiştir.

Background and Aims:Pancreatic plastic stent placement to prevent post-endoscopic retrograde cholangiopancreatography pancreatitis significantly reduces the frequency of pancreatitis in patients deemed to be high risk. Spontaneous migration of these stents is desirable and endoscopic removal is advised for stents that do not migrate due to the increased risk they pose for ductal injury and other stent related complications. In this study, we looked at the frequency of spontaneous migration of plastic stents within 3 days following placement and the occurence of post endoscopic retrograde cholangiopancreatography pancreatitis in these patients. Materials and Methods:The medical records of 80 patients who received pancreatic prophylactic stents between May 2010 and September 2012 were reviewed; the records of 67 patients with 5 Fr stents were studied. Results:In 33 (49.3 %) of the 67 patients in the study group, stents spontaneously migrated to the intestinal lumen by the end of 3 days. Mild pancreatitis occured in only 2 patients (3%) with prophylactic pancreatic plastic stents. Conclusion:Almost half of 5Fr pancreatic plastic stents placed to prevent post-endoscopic retrograde cholangiopancreatography pancreatitis migrated by the end of 3 days. The use of these stents significantly reduced the frequency of post-endoscopic retrograde cholangiopancreatography pancreatitis in high risk patients, Giriş ve Amaç: Post endoskopik retrograd kolanjiografi pankreatitini önlemek amacıyla pankreas kanalına profilaktik stent koymak riskli kişilerde pankreatit gelişimini önemli ölçüde azaltmaktadır. Profilaktik olarak yerleştirilen stentlerin bir süre sonra spontan olarak düşmesi istenilir, spontan olarak düşmeyen stentler pankreatik duktal hasara ve stentlerle ilişkili diğer komplikasyonlara yol açabileceğinden endoskopik olarak çıkartılmalıdırlar. Bu çalışmada profilaktik amaçla 5 Fr plastik, pankreatik stent yerleştirilen hastalarda stentlerin 3 günün sonundaki spontan düşme oranı ve bu hasta grubundaki pankreatit sıklığını belirlemeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem:Mayıs 2010 ve Eylül 2012 tarihleri arasında post endoskopik retrograd kolanjiografi pankreatiti profilaksisi amacıyla pankreatik stent konulan 80 hastanın bilgileri incelendi. Bu hastalardan 5 Fr pankreatik stent konulan 67 hasta çalışmaya alındı. Bulgular: Çalışmaya alınan 67 hastanın 33'ünde (%49.3) 3 günün sonunda pankreatik stentler spontan olarak düştü, proflaktik amaçla 5 Fr pankreatik stent yerleştirilen hasta grubundaki sadece 2 hastada (%3) hafif pankreatit görüldü. Sonuç:Profilaktik amaçla konulan 5 Fr plastik pankreatik stentlerin yarısı 3 günün sonunda spontan olarak migre olmaktadır. Yüksek riskli hastalarda profilaktik amaçla konulan bu stentler pankreatit gelişimi riskini önemli ölçüde azaltırlar.

Background and Aims: Cirrhotic patients with biliary disease may sometimes require endoscopic retrograde cholangiopancreatography as an alternative to surgery. Endoscopic retrograde cholangiopancreatography in such patients runs the risk of bleeding after sphincterotomy. This study was undertaken in our clinic with the aim of discussing the indications and outcome of endoscopic retrograde cholangiopancreatography in cirrhotic patients. Materials and Methods: Eleven patients (5 female, 6 male) with cirrhosis (Child-Pugh Class A, 2; B, 5; C, 4 patients) underwent endoscopic retrograde cholangiopancreatography between June 2005 and September 2008. Prior to each procedure, antibiotic prophylaxis was given, and attempts were made to maintain an international normalized ratio of less than 1.5. For all patients, blended cut-coagulation (25 watt/15 watt) was preferred. Results: Sphincterotomy was performed in 10 patients, while balloon dilatation was reserved for 2 patients with stones. Stones were successfully extracted in all 5 patients with choledocholithiasis. One of the patients with ChildPugh Class C cirrhosis, who had a malignant biliary stricture, started bleeding from esophageal varices, this being the only endoscopic retrograde cholangiopancreatography-related complication encountered in all patients. Hemostasis in this case was achieved by sclerotherapy. No bleeding from the sphincterotomy site or pancreatitis was observed in any of the patients. Conclusions: Sphincterotomy for choledocholithiasis and malignant biliary strictures is safe and effective, even in cirrhotic patients., Giriş ve Amaç: Sirotik hastalarda biliyer hastalıklarda cerrahi dışında alternatif olarak endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografinin zaman zaman yapılabilmesi gerekmektedir. Bu tür hastalarda endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi sırasında yapılacak sfinkterotominin endoskopik sfinkterotomi kanamasından korkulmaktadır. Bu çalışma kliniğimizde karaciğer sirozlu hastalara yapılan endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografinin endikasyonlarını ve sonuçlarını tartışmak amacıyla yapılmıştır. Gereç ve Yöntem: 11 hastaya (5 Kadın, 6 Erkek), (Child-pugh sınıf A, 2; B, 5; C, 4 kişi) Haziran 2005-Eylül 2008 tarihleri arasında endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi yapılmıştır. İşlem öncesi her hastaya antibiyotik profilaksisi yapılmış ve INR değerleri 1.5'in altına çekilmeye çalışılmıştır. Tüm hastalara Blended cut-koagülasyon (25 watt/15 watt) tercih edilmiştir. Bulgular: On hastada endoskopik sfinkterotomi yapıldı, 2 taşlı hastada ilave balon dilatasyonu yapıldı. Taşı olan 5 hastanın hepsinden taşlar çıkartıldı Bir hastada endoskopik sfinkterotomi yapılmadan stent takıldı. ChildPugh sınıf C ve malign biliyer darlığı olan bir hastada işlem sırasında başlayan özofagus varis kanaması dışında endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi işlemi ile ilişkili komplikasyon izlenmedi. Bu kanama da skleroterapi ile durduruldu. Endoskopik sfinkterotomi yerinde kanama ve pankreatit gözlenmedi. Sonuç: Sirotik hastalarda endoskopik sfinkterotomi koledokolitiazis ve malign biliyer darlıkda güvenli ve etkili bir şekilde kullanılmaktadır.

Pyogenic liver abscess generally occurs secondary to biliary system pathologies, and first-line treatment consists of antibiotherapy together with percutaneous drainage, although it can vary patient to patient. In addition, in some cases, surgical management may be necessary. Recently, endoscopic treatment of liver abscesses, especially those secondary to biliary system pathologies, via sphincterotomy, dilatation of strictures, stent replacement, and nasobiliary drain replacement to the abscess pouch, has became a current issue of interest. In this case series, we aimed to present the clinical course of three patients with pyogenic liver abscess secondary to ascending cholangitis who were managed by nasobiliary drain replacement to the abscess pouch., Piyojenik karaciğer abseleri sıklıkla biliyer sistem patolojileri sonucu gelişmekte olup, hastadan hastaya değişmekle birlikte tedavide en sık antibiyotik tedavisi ve perkütan drenaj uygulanmaktadır. Bunlara ilave olarak ancak cerrahi girişim ile tedavi edilebilen durumlar da söz konusudur. Son dönemde özellikle biliyer sistem patolojileri sonucu gelişen abselerin sfinkterotomi, darlık dilatasyonları, stent yerleştirilmesi ve daha da nadir olarak abse poşuna nazobiliyer dren yerleştirilmesi ile endoskopik tedavileri gündeme gelmiştir. Burada asendan kolanjit sonucu pyojenik abse gelişen 3 olgunun abse poşuna nazobiliyer dren yerleştirilmesi ve sonrası seyirleri ile ilgili verileri sunmayı amaçladık.

Background and aim: Inflammatory bowel disease patients are at high risk for hepatitis- B Virus infection due to the frequent need for hospitalisation, blood transfusion and endoscopic examination. The aim of this study was to evaluate the responsiveness of inflammatory bowel disease patients to hepatitis- B Virus vaccination. Material and methods: A total of 41 patients (24 ulcerative colitis and 17 Crohn's disease) and 28 healthy controls were vaccinated with a recombinant hepatitis- B virus vaccine (at months zero, one and six). Groups were compared for seroconversion rate, effective immunity (antiHBs ≥ 100mIU/ml) and mean titers of antiHBs Ab. Results: There was no significant difference in the seroconversion rate between inflammatory bowel disease patients (75.6% ) and controls (92.8%) (p=0.06). However, the effective immunity response rate was lower in inflammatory bowel disease patients (34.1%) than controls (82.1%) (p= 0.01, Giriş ve amaç: Sık hospitalizasyon, kan transfüzyonu ve endoskopik girişimler nedeniyle, inflamatuar barsak hastaları Hepatitis- B virüsü infeksiyonu açısından risk grubundadır. Bu çalışmanın amacı, inflamatuvar barsak hastaları hastalarının Hepatitis- B virüsü aşılamasına yanıtının değerlendirilmesidir. Gereç ve yöntem: Toplam 41 hasta (24 ülseratif kolit, 17 Crohn hastalığı) ve 28 kontrol, 3 doz (0,1 ve 6.aylarda) rekombinant Hepatitis- B virüsü aşısı ile aşılandı. Gruplar serokonversiyon oranı, efektif immünite (antiHBs ≥ 100mIU/mL) ve antiHBs antikoru titrasyon ortalamaları yönünden karşılaştırıldı. Bulgular: Serokonversiyon oranı açısından inflamatuvar barsak hastaları (%75.6) ile kontrol grubu (%92.8) arasında istatiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı (p=0.06). Efektif immün yanıt inflamatuvar barsak hastalarında (%34.1), kontrol grubundan (%82.1) daha düşüktü (p

Oddi sfinkter disfonksiyonu ön tanısıyla 1 yıl önce endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi (ERCP) yapılan ve lümen içi patoloji saptanmayan hastaya terapötik amaçlı sfinkteretomi yapılmış. Karın ağrısı ile yeniden başvuran ve ERCP yapılan has- tanın sfinkteretomisi büyütüldü ve koledok balonla kontrol edildi. Bu sırada yaklaşık 1.5 cm boyunda ince uzun iplik ben- zeri, öncelikle daha önce geçirmiş olduğu operasyondan kalan sutur materyali olduğu düşünülen yabancı cisim çıkartıldı. Bu cisim dışarıda incelendiğinde uzun saplı bir bitki olduğu anlaşıldı. Bu ot parçasının 1 yıl önceki sfinkteretomi sonrası koledo- ğa girdiği ve hastada klinik semptomlara yol açtığı kanaatine varıldı

Background and Aims: Fast and reliable biliary cannulation and therapeutic attempts can be problematic in endoscopic retrograde cholangiography, even in experienced hands. The V-system is a modified duodenoscope design, and was developed in order to simplify and improve the procedure and shorten the length of endoscopic retrograde cholangiography. The aim of this study was to evaluate the V-system advantages and compare the V-system with conventional duodenoscope. Materials and Methods: All patients admitted for biliary endoscopic retrograde cholangiography throughout January 2011 were assessed for the study. Patients were assigned to the V-system or conventional duodenoscope groups randomly. All parameters about the procedure were recorded by a chronometer. Results: Sixty-three patients were included, with 36 in the V-system group and 27 in the conventional duodenoscopy group. The most common diagnosis in the groups was cholelithiasis, and the most common attempt was implantation of biliary stent. Both total procedure time and fluoroscopy time were significantly shorter in the V-system group than conventional duodenoscope group. Loss of guide wire and necessity of guide wire repositioning occurred clearly less often in the V-system group. Conclusions: The V-system has shown some advantages in guide-wire control and procedure length, and provides convincing benefits in the performance of endoscopic retrograde cholangiography procedures., Giriş ve Amaç: Endoskopik retrograd kolanjiografide, bazen çok deneyimli ellerde dahi, hızlı ve güvenli bilier kanülasyon, terapötik işlem uygulamaları bir problem haline gelebilir. V-sistem değiştirilmiş bir duodenoskop tipi olup işlemi kolaylaştırmak ve geliştirmek, endoskopik retrograd kolanjiografi süresini kısaltmak üzere üretilmiştir. Bu çalışmanın amacı V-sistemin avantajlarını değerlendirmek ve konvansiyonel duodenoskop ile karşılaştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Ocak/2011 boyunca endoskopik retrograd kolanjiografi için başvuran tüm hastalar bu çalışma için değerlendirildi. V- sistem veya konvansiyonel duodenoskop randomize olarak seçildi. İşlem ile ilgili tüm parametreler kronometre kullanılarak kaydedildi. Bulgular: Çalışamaya 63 hasta dahil edildi, bunların 36'sı V-sistem grubunda, 27'si ise konvansiyonel duodenoskopi grubunda idi. Gruplarda en sık tanı kolelitiazis olup en sık işlem ise bilier stent yerleştirilmesi idi. Hem total işlem süresi hem de floroskopi süresi V-sistem grubunda belirgin kısa idi. Kılavuz tel kaybı ve kılavuz tele yeniden pozisyon verme ihtiyacı V-sistem grubunda açık olarak daha az idi. Sonuç: V-sistem kılavuz tel kontrolünde ve işlem süresinde avantajlar göstermektedir, bu durum endoskopik retrograd kolanjiografi işlemlerini uygulamada ikna edici faydalar sağlamaktadır.

Fasciola hepatica is an infestation mainly affecting animals like sheep and cattle, whereas humans are infected as accidental hosts. Unlike most of the parasitoses, there are reports suggesting that Fasciola hepatica infection is also frequently seen in developed countries. In the liver phase (acute phase), the patient's clinical picture and presence of peripheral eosinophilia may aid in the diagnosis, whereas in the biliary phase (chronic phase), flukes may be visualized via ultrasonography or ERCP. In the chronic phase, patients can present with cholangitis or obstructive jaundice. Herein, we present a 55-year-old female with the main complaint of abdominal pain and a presumed diagnosis of sphincter of Oddi tumor, who was later determined to have biliary fascioliasis after ERCP intervention., Fasciola hepatica esas olarak sığır, koyun gibi hayvanları etkileyen, insanların rastlantısal konak olduğu bir bir enfestasyondur. Pekçok paraziter hastalığın aksine gelişmiş ülkelerde de sık görüldüğüne dair yayınlar vardır. Karaciğer ve biliyer fazları vardır. Karaciğer fazında (akut faz) hastanın kliniği ve periferik eozinofili varlığı tanıya yardımcı olabilirken biliyer fazda (kronik faz) ultrasonografi veya endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi ile fasciola hepatica görülebilir. Kronik fazda kolanjit, tıkanma ikteri gibi kliniklerle karşılaşılabilir. Burada karın ağrısı ile başvuran, görüntüleme yöntemleri ile Oddi tümörü olduğu düşünülen, endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi ile tanı konulan biliyer fascioliasisli 55 yaşında kadın hasta sunulmaktadır.

Resim 2. T tüp kolanjiografi sırasında papillanın intraduodenal parçası, oddi tümörlü hastalarda olduğu gibi, duodenuma doğru belirginleşti. Resimde iğne uçlu sfinkterotom da kullanıma hazır olarak izleniyor

The conditions causing primary sclerosing cholangitis-like cholangiogram are pathologies of the biliary tract due to obstructive, ischemic or toxic events and neoplastic diseases. We aimed to discuss the data of 14 patients with primary sclerosing cholangitis-like cholangiogram in this report. Materials and Methods: In this report, the demographic, clinical and follow-up data of the patients with primary sclerosing cholangitis-like cholangiogram who were either followed in our clinic or were referred to our endoscopic retrograde cholangiopancreatography unit for further investigation between January 2006 and November 2010 are evaluated. Results: The mean age of the 14 patients was 56.36±15.93 years, and 5 (36%) were female. In 12 patients (86%), the underlying causes of the pathology were malignancies with liver metastases; in the remaining 2 patients, the causes were granulomatous hepatitis secondary to tuberculosis (n: 1) and systemic Exophiala dermatitidis infection with biliary involvement (n: 1). In 11 (78.5%) of the patients, the main symptom was icterus, and in 5 of these patients, pruritus and/or pain was accompanying. In 2 patients with malignancy, only biochemical analysis and ultrasonographic findings revealed cholestasis. One patient referred with cholangitis was diagnosed as systemic fungal infection. In all patients with primary sclerosing cholangitis-like cholangiogram, endoscopic biliary drainage was attempted by endoscopic retrograde cholangiography. After endoscopic approach, 7 (58.3%) of the patients with underlying malignancy died due to cholangitis and secondary septic complications, but in the patients with tuberculosis and Exophiala dermatitidis infection, follow-up cholangiograms revealed improvement with medical therapy of the underlying diseases. Conclusions: In patients with liver metastases causing primary sclerosing cholangitis-like cholangiogram, endoscopic drainage by endoscopic retrograde cholangiography worsens the clinical condition. In order to determine the optimal biliary duct suitable for drainage, magnetic resonance cholangiopancreatographic evaluation should be performed. The underlying disease should be treated whatever the cause., Primer sklerozan kolanjit benzeri kolanjiyograma neden olan durumlar; safra yollarinda obstrüktif, toksik, iskemik patolojilere neden olan durumlar ve neoplastik hastaliklar olarak sayilabilir. Biz burada primer sklerozan kolanjit benzeri kolanjiyograma sahip 14 olguya ait verileri sunmayi amaçladik. Gereç ve Yöntem: Ocak 2006 Kasim 2010 yillari arasinda kliniğimizce takip edilen veya endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi ünitemize değerlendirme amaçli gönderilen primer sklerozan kolanjit benzeri kolanjiyograma sahip 14 hastaya ait bulgular ve seyir değerlendirildi. Bulgular: Hastalarin ortalama yaşi 56.36±15.93 idi ve 5'i (%36) kadindi. 12 hastada (%86) altta yatan malignite söz konusu iken (karaciğere metastaz yapmiş diğer organlara ait malignitesi olan 9 hasta ve primer hepatobiliyer sistem malignitesi olan 3 hasta) diğer 2 hastanin birinde tüberküloza bağli granülomatöz hepatit, diğerinde ise biliyer sistem tutulumunun da eşlik ettiği sistemik Exophiala dermatitidis enfeksiyonu söz konusuydu. Tüm hastalarin 11'inde (%78.5) temel bulgu ikter iken, bunlarin 5'inde iktere ağri ve/veya kaşinti eşlik ediyordu. İki hastada ise malignite söz konusu olup bunlarda yalnizca kan biyokimyasinda ve ultrasonografik değerlendirmede kolestaz lehine bulgular saptanmişti. Kolanjit ile başvuran yalnizca bir hasta mevcuttu ve bu hastaya sistemik mantar enfeksiyonu tanisi konulmuştu. Primer sklerozan kolanjit benzeri kolanjiyogram saptanan tüm hastalara endoskopik retrograd kolanjiyografi ile endoskopik biliyer drenaj tedavileri denenmişti. Malignitesi olan hastalarin 7'si (%58.3) endoskopik girişim sonrasi kolanjit ve buna sekonder gelişen septik komplikasyonlarla kaybedilirken, tüberküloz ve Exophiala dermatitidis enfeksiyonu olan hastalarda altta yatan hastaliğin medikal tedavisi ile kontrol kolanjiogramlarinda belirgin düzelme gözlendi. Sonuç: Sonuçlarimiza göre primer sklerozan kolanjit benzeri kolanjiyogramli hastalarin büyük çoğunluğunu, karaciğere metastaz yapmiş diğer organ malignitelerine sahip hastalar oluşturmaktadir. Karaciğere, primer sklerozan kolanjit benzeri kolanjiograma neden olacak şekilde metastaz yapmiş veya primer hepatobiliyer maligniteli olgularda, endoskopik retrograd kolanjiyografi araciliğiyla yapilacak endoskopik drenaj tedavileri tabloyu daha da kötüleştirebilir. Öncelikle drenaja en uygun safra kanalinin saptanmasi açisindan manyetik rezonans kolanjio- pankreatografik inceleme uygun olabilir.

Oral psöralenlerle birlikte ultraviyole ışığı tedavisi, psöriasis, vitiligo ve benzeri hastalıkların tedavisinde yaygın olarak kullanılmaktadır. En sık görülen yan etkiler artmış fotosensiviteye bağlı bulantı, kusma, kaşıntı ve eritemdir. Psörolanlerin hepatotoksik olmadığı ama geçici karaciğer enzim yükseklikleri yapabileceği kabul edilmektedir. Biz burada hepatotoksisite varlığını biyopsi ile gösterdiğimiz iki olguyu sunuyoruz., Psoralen and ultraviolet A therapy has been widely used in the treatment of psoriasis, vitiligo and similar diseases. The most common side effects are nausea, vomiting, pruritus, and erythema, due to increased photosensitivity. It was accepted that psoralens are not hepatotoxic but can cause transient liver enzyme elevations. Here, we present two cases in which we demonstrated hepatotoxicity with biopsy.

Cholangiocarcinomas located at the bifurcation of the common bile duct are termed as Klatskin tumors. In inoperable patients, the best palliation is achieved by bilateral drainage of bile ducts using metal stents. Due to localization of the tumor, calibration of extrahepatic bile ducts remains normal while intrahepatic ducts dilate, and it is usually impossible to implant two metallic stents into the common bile duct side-by-side. Herein, we present such a patient, whose bilateral bile duct drainage was achieved using a Y-stent, which is specifically developed for these patients., Sağ ve sol safra kanallarını bileşke düzeyinde tutan kolanjiokanserlere Klatskin Tümör'ü adı verilmektedir. Bu hastalarda metal stentler ile bilateral olarak safra yollarının drene edilmesi, operable olmayan hastalarda en iyi palyasyonu sağlamaktadır. Ancak hastalığın tutulum şekli nedeni ile intrahepatik safra yolları dilate iken, ekstrahepatik safra yolları normal kalibrasyonda olmaktadır, ve yan yana iki metaklik stent yerleştirilmesine uygun olmayabilmektedir. Bu durumdaki bir hastada bilateral drenajın sağlanması için geliştirilmiş olan Y-stentin endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi ile yerleştirilmesi tanımlanmıştır.

Background/aims: Patients with Billroth II gastrectomy, who have modified anatomy of the gastrointestinal tract, present technical difficulties during endoscopic stone removal. Recently, a large balloon dilatation has been used especially for extraction of difficult bile duct stones after endoscopic sphincterotomy. The aim of this study was to evaluate the efficacy and safety of endoscopic papillary large balloon dilatation with limited endoscopic sphincterotomy for removal of bile duct stones in patients with Billroth II gastrectomy. Methods: Twelve patients (12 men; median age: 69 years) with bile duct stones and a history of Billroth II gastrectomy were enrolled. After cannulation, limited endoscopic sphincterotomy was performed. Then, a large balloon dilatation (balloon size, 12-18 mm) was performed and stones were removed conventionally or via mechanical lithotripsy. Successful stone removal and complications were evaluated. Results: In all cases, stones were removed successfully. The median number of sessions for complete stone removal was one (range 1-3). Stone removal by mechanical lithotripsy was achieved in three patients (11.5%). There were no significant complications such as bleeding, pancreatitis or perforation. Conclusions: Endoscopic papillary large balloon dilatation after endoscopic sphincterotomy appears to be an effective and safe method for removal of difficult bile duct stones in patients with Billroth II., Amaç: Billroth-II gastrektomi ameliyatı geçirmiş olan hastalarda değişen anatomik özellikler nedeniyle safra yolu taşlarının çıkartılması güçlük arz eder. Son yıllarda özellikle zor safra taşlarının çıkartılmasında endoskopik sfinkterotomiden sonra endoskopik papiller ''large'' ballon dilatasyonu uygulanmaktadı r. Bu çalışmanın amacı Billroth-II ameliyatı geçirmiş olan hastalarda endoskopik sfinkterotomi sonrası endoskopik papiller ''large'' ballon dilatasyonunun safra yolu taşı temizlenmesinde etkinliğinin ve güvenirliğinin araştı rılmasıdır. Gereç ve Yöntem: Billroth-II ameliyatı geçirmiş, safra yolu taşı olan ve konvansiyonel endoskopik sfinkterotomi ile taşı çıkartılamayacağı düşünülen hastalarda endoskopik sfinkterotomiyi takiben, koledok çapına eşit, 12-18 mm 'large'' ballon dilatasyonu uygulandı. Taşlar balon, basket veya mekanik litotripsi ile çıkartıldı. Bu yöntemin başarı ve komplikasyon oranları incelendi. Bulgular: On iki [hepsi erkek, ortalama yaş 69.0 (aralık 48-84) yıl)] Billroth-II ameliyatı geçirmiş olan hastaya kısmi endoskopik sfinkterotomiyi takiben 'large'' ballon dilatasyonu ile taş çıkarma girişiminde bulunuldu. 6 hastaya 12 mm, 6 hastaya 15 mm, 1 hastaya 18 mm balon uygulandı. Taş boyutu (enine çapı) ortalama 14,6 (aralık 12-18) mm idi. Koledok çapı ortalama 15,8 (aralık 10- 21) mm idi. On bir hastanın taşları 1 seansta, 1 hastanın taşları 2 seansta çıkartıldı. 1 hastaya mekanik litotripsi, 1 hastaya ESWL yardımı gerekti. İşlemden sonra 1 hastada az miktarda paraduodenal sıvı birikimi oldu. Bu hasta konvansiyonel tedbirlerle 3 gün içerisinde iyileşti. Kanama, pankreatit veya açık perforasyon hiçbir hastada gelişmedi. Sonuç: Endoskopik sfinkterotomi sonrası 'large'' ballon dilatasyonu, Billroth-II ameliyatı geçirmiş olan hastalarda zor safra yolu taşlarının çıkartılması nda etkili ve güvenli görülmektedir.

The prevalence of acute pancreatitis in population is estimated as 100.000/520 and alcohol and bile stone migration are considered as causes in 80% of cases. Disease has a mild course in most cases and patients recover with a short term hospitalization. In minority of patients, disease has a severe course that may cause death eventually. Patients in last form should be treated in ICU and be monitored very closely. Therefore estimating the severity of the disease early in the course, using several severity indexes which is developed for this purpose is very important. The treatment includes medical and interventional (surgical / endoscopic) modalities. Fluid replacement, pain control, antibiotic prophylaxis , enteral feeding, thrombosis prophlaxis and O2 support are considered as essentials of medical treatment. Invasive methods are consist of biliary stone extraction , stenting in pancreas divisium, sphincterotomy in Sphyncter of Oddi Dysfunction via endoscopic retrograde cholangiopancreatography and endoscopic or surgical debridman in pancreatic necrosis and pseudocyst drainage., Toplumdaki insidansı 100.000'de 5-20 olan akut pankreatitin en sık nedeni %80 olguda alkol ve safra taşı migrasyonudur. Olguların büyük çoğunluğu hafif formda olup, sadece kısa süreli hospitalizasyonla düzelebilirken, az bir kısmı ciddi mortalitiye de neden olabilen şiddetli formda görülür. Şiddetli formlarda tedavi mutlak yoğun bakım koşullarında yapılmalı ve hasta çok yakından izlenmelidir. Bu nedenle bu amaçla geliştirilmiş indeksler kullanılarak şiddetli formun önceden tanınması çok önemlidir. Tedavi medikal ve girişimsel (endoskopik/cerrahi) olmak üzere ikiye ayrılabilir. Sıvı replasmanı, ağrı kontrolü, tromboz proflaksisi, antibiyotik proflaksisi, enteral beslenme, O2 tedavisi medikal tedavide önemliyken, endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi ile biliyer pankreatitde taş ekstraksiyonu, pankreas divisumda stent yerleştirilmesi, sfinkter oddi disfonksiyonunda sfinkterotomi ve ayrıca endoskopik/cerrahi nekroz debridmanı, pseudokist drenajı uygulanabilecek girişimsel yöntemlerdir.

Acute pancreatitis which is a serious disease can lead to mortality in a small group of patients. One of the main causes of acute pancreatitis is biliary stone (40-60%). Endoscopic Retrograde Cholangiopancreaticography can be a life saving procedure in some patients with obstructed stone clinic such as icterus, elevated cholestatic enzymes and biliary dilatation. In this report, emergent therapy of a biliary stone which is impacted at the papilla Vatery and caused acute pancreatitis has been presented., Akut pankreatit mortal seyirli olabilen önemli bir hastalıktır. Akut pankreatitlerin %40-60 nedeni safra yolu taşlarıdır. Bu yüzden akut pankreatitli hastalarda obstrüksiyon bulguları saptandığında (sarılık, hiperbilirubinemi, kolestaz enzimlerinde yükseklik ve safra yollarında dilatasyon) acil terapötik Endoskopik Retrograd Kolanjiyopankreatikografi yapılması hayat kurtarıcı olabilir. Burada akut pankreatite neden olan papilla Vateriye şıkışmış biliyer taşın acil tedavisi sunulmuştur.

Nineteen years old female patient presented with a history of intermittant ab-dominal pain. Her abdominal ultrasonography and CT revealed a 3 cm du-odenal duplication cyst located between second and third parts of the duode-num. Endoscopic needle knife sphincterotome and snare polypectomy met-hods performed succesfully at two different sessions for this rare disease., Ondokuz yafl›nda genç bayan hasta tekrarlayan kar›n a¤r›s› flikayeti ile bafl-vurdu. Abdominal ultrasonografi ve tomografi tetkikleri sonucunda duode-num 2. ve 3. k›s›mlar› aras›nda 3 cm'lik bir duplikasyon kisti tespit edildi. Bu nadir hastalık için iki ayrı seansta endoskopik sfinkterotomi ve snare polipektomi yöntemleri başarı ile uygulandı

Hemobili, safra yollarına kanama olmasıdır. Üst gastrointestinal kanamalarının nadir bir nedenidir. Hemobilinin en sık etiyolojik nedeni iyatrojenik veya travmatik olaylardır. Kolanjiokarsinom, nadir bir gastrointesinal tümör olup hemobili ile ortaya çıkabilir. Burada 77 yaşında, varfarin kullanan, uzamış melaena ve sarılık şikayeti ile gelen bir olguyu sunmaktayız., Hemobilia bleeding into the biliary tree is an unusual cause of upper gastrointestinal bleeding. Generally, etiologies of hemobilia are iatrogenic or traumatic in origin. Cholangiocarcinoma is a rare gastrointestinal tumor that can become evident with hemobilia. We present a 77-year-old female with a history of warfarin use, who suffered from a protracted course of melena and jaundice.

Background and Aims: Biliary changes caused by cavernous transformation, which develops after portal vein thrombosis, are referred to as portal biliopathy. It may involve extrahepatic or intrahepatic bile ducts, or both. We aimed to reveal whether findings on Doppler ultrasound are related to changes seen on cholangiography in patients with portal vein thrombosis who developed cavernous transformation. Materials and Methods: A total of 22 patients [15 males, mean age 40,28±12,02 years] with portal biliopathy who underwent endoscopic retrograde cholangiopancreatography procedure for the relief of biliary obstruction were examined with Doppler ultrasound by radiologists who were blinded to the endoscopic retrograde cholangiopancreatography findings. The data from both examinations were compared, particularly the relationship of extrahepatic and intrahepatic main bile ducts with the site of thrombosis and the presence of collaterals. Results: We found biliary strictures in the right hepatic duct in 3 patients, in the left hepatic duct in 2 patients and in the extrahepatic bile ducts in all patients by endoscopic retrograde cholangiopancreatography. On the other hand, Doppler ultrasound showed that a significant number of patients had no biliary stricture even in the presence of dilated collateral veins accompanying the bile ducts (next to the extrahepatic bile duct in all patients, to the right hepatic duct in 12 patients and to the left hepatic duct in 9 patients). Conclusions: We found that there was no relation between the Doppler ultrasound findings of portal veins and collaterals and the site of the stricture detected by endoscopic retrograde cholangiopancreatography. It may be concluded that there are some factors other than compression of collateral veins that play a role in the pathogenesis of portal biliopathy., Giriş ve Amaç: Portal ven trombozu ve portal ven kavernomatöz transformasyonu gelişen hastalarda ortaya çıkan safra yolu değişikliklerine portal biliopati denmektedir. Portal biliopati, ekstrahepatik safra yollarını, intrahepatik safra yollarını veya hem ekstra hem intrahepatik safra yollarını tutabilmektedir. Bu çalışmanın amacı portal ven trombozu ve portal ven kavernomatöz transformasyonu olan hastalarda Doppler ultrasonografi bulgularının safra yollarının farklı düzeylerdeki tutulumunu açıklayıp açıklayamayacağını saptamaktır. Gereç ve Yöntem: Safra yolu tıkanıklığı bulguları ile endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi yapılan portal biliopatili 22 olgunun (15 erkek, 7 kadın, ortalama yaş 40,28±12,02 yıl) Doppler ultrasonografi bulguları, endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi bulgularından haberdar olmayan radyolog tarafından saptandı ve her iki yöntemin bulguları kıyaslandı. Sağ ve sol intrahepatik safra yollarına, ekstrahepatik safra yollarına komşu kollaterallerin varlığı, endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi ile saptanan kolanjiografi bulguları ile karşılaştırıldı. Bulgular: Endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi'de ekstrahepatik safra yollarında tüm hastalarda, sağ intrahepatik safra yollarında 3 hastada, sol intrahepatik safra yollarında 2 hastada (sağ intrahepatik safra yolları tutulu olan 3 hastanın 2'si) darlık vardı. Önemli bir hasta grubunda intrahepatik safra yollarına komşu kollateraller olduğu halde safra yolu darlığı olmadığı saptandı: Doppler ultrasonografi'de ekstrahepatik safra yollarına komşu tüm hastalarda, sağ intrahepatik safra yollarına komşu 12 hastada (safra yolu darlığı olan 3 hasta dahil), sol intrahepatik safra yollarına komşu 9 hastada (safra yolu darlığı olan 2 hasta dahil) kollateraller vardı. Sonuç: Doppler ultrasonografi ile saptanan portal ven ve kollaterallere ait bulgular, safra yolu tutulum düzeyi ile korelasyon göstermez. Bu bulgu, portal biliopati patogenezinde sadece kollateral basısının değil, başka faktörlerin de rol oynadığını desteklemektedir.

The routine use of self-expandable metallic stents in the palliation of esophageal, biliary system and left-sided colonic neoplasms is well known, but there is only limited evidence that related to the use of self-expandable metallic stents in obstructions due to small bowel neoplasms. Therefore, it is crucial for centers to report their experiences in small bowel obstructions that was treated successfully with endoscopic drainage procedures. We herein would like to share our previous experience in a patient with small bowel obstruction due to peritoneal carcinomatosis that was successfully palliated with endoscopic self-expandable metallic stents replacement, despite its technical difficulties and common failure rates. Although the patients with peritoneal carcinomatosis present with accompanying lesions, external impression and long segment obstruction that leads to difficulties while stent replacement, it can be an acceptable alternative to surgical routes in selected cases., Kendiliğinden açılabilir metal stentler özellikle özofagus, biliyer sistem ve sol kolon tümörlerinin palyatif tedavisinde rutin olarak kullanılmakla birlikte, benign yada malign sebeplere bağlı ince barsak darlıklarında kullanımı ile ilgili bilgiler kısıtlıdır. Bu nedenle özellikle ince barsak kaynaklı darlıklarda başarılı bir şekilde uygulanan endoskopik drenaj işlemlerinin merkezler tarafından rapor edilmesi büyük önem arz etmektedir. Bu nedenle biz burada endoskopik stentlemenin hem teknik olarak zor hemde sonuçlarının sıklıkla başarısız olduğu peritoneal karsinomatozis'e bağlı ince barsak tıkanıklığı olan ve endoskopik olarak konulan kendiliğinden açılabilir metalik stent ile palyasyonu sağlanan bir olguyu paylaşmak istiyoruz. Her ne kadar peritoneal karsinomatozis hastalarında, eş zamanlı lezyonların varlığı, eksternal bası ve uzun segment tıkanıklık nedeniyle stentleme bazı zorluklar gösterse de sınırlı lokalizasyonu olan seçilmiş vakalarda cerrahi tedavinin makul bir alternatifi olabilir.

Background and aim: Colonic spasm is a complication of colonoscopy which may cause pain and intolerance of the procedure. The aim of this study was to evaluate the benefit of a spasmolytic agent used for colonic spasm. Meterial and methods: Eighty-nine consecutive patients referred for colonoscopy between March and April 2000 were included in the study. They were divided into two groups randomly, with the first group receiving Hyoscine-N-Butyl Bromide (10 mg intraveneously) as a spasmolytic agent and the second group no drugs. No sedation was given to any patient. The blood pressure and pulse rate of each patient was recorded before and immediately after the procedure. Bowel preparation was scored between 0 and 4, spasticity between 0 and 100, and diffuculty of procedure between 0 and 4. The time of starting the procedure reaching to caecum and finishing were recorded. Age, ,bowel preparation score, spasticity score, caecum time, systolic and diastolic blood pressures and pulse rate before and after the procedure were compared between the two groups. Result: The 89 patients comprised 51 males (mean age 48.50±14.37 years) and 38 females (mean age 46.86±14.74 yeras). The first group receiving N-Hyoscine-Butyl- Bromide consisted of 45 patients and the second group 44 patients. Although statistically insignificant, the time taken to reach the caecum (caecum time) was longer in the first group (p=0.071). Increase in blood pressure was more significant in male patients (p=0.049), with diastolic blood pressure increasing according to age (p=0.001). The pulse rate was higher in females patients (p=0.01) Conclusion: Hyoscine-N Bromide was found to be ineffective as a spasmolytic agent during colonoscopy and to possibly have a negative effect on the time taken to reach the caecum., Giriş ve amaç: Kolondaki spazm kolonoskopi işlemini güçleştirmekte, hasta için ağrılı olup hasta toleransını azaltmaktadır. Bu çalışmanın amacı spazmı ortadan kaldırabilecek bir spazmolitik ajanın (Hyoscine- N-butyl bromide) uygulamasının kolonoskopi işlemine katkısını araştırmaktır. Gereç ve yöntem: İkibin yılının Mart-Nisan ayları içinde kolonoskopi ünitesine çeşitli nedenlerle başvuran ardışık 89 hasta çalışmaya alındı. Hastalar rastlantısal olarak iki gruba ayrıldı ve bir gruba spazmolitik olarak Hyoscine-N-butyl bromide 10 mg intravenöz olarak uygulanırken diğer gruba hiç bir ilaç verilmedi. Ayrıca hiç bir hastaya sedasyon uygulanmadı. İşleme başlamadan önce ve işlem bittikten hemen sonra kan basıncı ve nabız dakika sayısı ölçüldü ve kaydedildi. İşlem süresince kolonun kirliliği 0-4 arası, spastisite 0-100 arası ve zorluluk 0-4 arası skorlandı. İşleme başlama zamanı, çekuma ulaşma zamanı ve işlem bitiş zamanı kaydedildi. Bulgular: Çalışmaya alınan 89 hastanın 38'i kadın olup yaş ortalamaları 46,86±14,74 idi. Ellibir hasta ise erkek olup yaş ortalamaları 48,50±14,37 idi. Hastaların 44 tanesine hiçbir medikasyon yapılmazken, 45 hastaya Hyoscine-Nbutyl bromide 10mg intravenöz olarak uygulandı. Çalışmada antispazmodik uygulanan grupta çekuma ulaşma zamanının istatistiksel olarak anlamlı olmasa da (p=0.071) daha uzun olduğu gözlendi. İşlem bitiminde kan basıncındaki artışın erkeklerde başlangıca göre anlamlı düzeyde olduğu gözlendi (p=0.049). İşlem sonunda diyastolik kan basıncındaki artış ileri yaşla birlikte belirginleşiyordu (p=0.001), nabız dakika sayısındaki artış kadınlarda erkeklerden daha belirgindi (p=0.01). Sonuç: Spazmolitik ajan kullanımının kolonoskopide herhangi bir yararının olmadığını aksine çekuma ulaşma zamanını etkileyebileceği bulundu.

Background and Aims: Malignant biliary stricture is known to be a consequence of a heterogeneous group of diseases. Endoscopic retrograde cholangiopancreatography has been widely used in the diagnosis and treatment of biliary diseases for 20 years. If a malignant biliary stricture is suspected during endoscopic retrograde cholangiopancreatography, brush cytology can be obtained for histopathological evaluation. The current study aimed to compare the efficacy of two different methods in the diagnosis of biliary malignancy: 1) directly transferring the cellular material to a glass slide by smearing and 2) dipping the brush into a tube and smearing the supernatant fluid on to a slide after centrifugation. Materials and Methods: Patients with biliary strictures included in the study were required to have a definite final benign or malignant diagnosis by evaluating radiological procedures, tumor markers, histological confirmation, intraoperative signs, and/or clinical progression. Brush cytology specimens obtained during endoscopic retrograde cholangiopancreatography were both directly smeared to three glass slides and then the brushes were cut into a specimen tube, and after centrifugation at 3000 /minute, the fluid was smeared on to the slides. Air-dried May-Grünwald-Giemsa stained smears were prepared for cytological examination. Results: Brush cytology specimens were obtained from 62 patients with biliary stenosis between February 2007 and September 2009 (Boston Scientific, 1.5 cm in length). Thirty-two patients were diagnosed to have malignant stricture. The mean age was 57 years, and 18 of the patients were female. In the total group of patients, 14 were diagnosed as malignant using both methods together (sensitivity 44%). Fourteen (44%) patients had a positive result for malignancy with the conventional method, while only 8 patients had positive results in both methods. There was no case in which the centrifuge fluid was found to be positive while the conventional method was negative. Conclusions: Cytologic examination of the centrifuged brush fluid was shown to have no additive value to the conventional method. Further studies in larger populations are needed., Giriş ve Amaç: Malign biliyer darlıklar heterojen bir grup hastalık tarafından oluşturulur. Endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi bu hastalıkların tanısı ve tedavisinin yönlendirilmesinde son 20 yıldır yaygın olarak kullanılmaktadır. Malign darlık şüphesi olduğunda endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi ile fırça sitolojisi yapılarak histopatolojik doku tanısına ulaşılabilmektedir. Malign biliyer darlıklarda fırça sitolojisinin sensitivitesi %50, spesifitesi 75-100 civarındadır. Bu çalışmada sitoloji fırçasının santrifüj suyunun incelenmesinin, sadece lam sürüntüsüyle elde edilen malignite tanısına olan katkısı araştırıldı. Gereç ve Yöntem: Şubat 2007 Eylül 2009 tarihleri arasında biliyer darlığı olan 62 hastadan safra yollarından fırça sitolojisi alındı (Boston Scientific, 1.5 cm). Hastalar görüntüleme yöntemleri, tümör markırları, biyopsi sonuçları, cerrahi bulguları ve klinik seyirlerinden biri veya birkaçı ile malign ve benign olarak ayrıldılar. Hastalardan alınan fırça biyopsileri hasta başında aynı anda 3 adet lama yayıldı ve fırça kesilerek biyopsi şişesine konuldu. Şişe 3000/dk devirde santrifüj edilerek supernatant lama yayıldı. Materyaller May Grünwald Giemsa boyası ile boyandıktan sonra malignite yönünden incelendi. Bulgular: Otuz iki hasta (14 E, 18 K, ort yaş 57) malign darlığa sahipti. Bu hastalarda her iki yöntemle de 14 hastada malignite saptandı (sensitivite %44). Lam sürüntüsü 14 hastada (%44), hem lam sürüntüsü hem de fırça santrifüj suyu 8 hastada pozitifti. Bu seride hiç bir hastada; lam sürüntüsü negatif olduğu halde, fırça santrifüj suyu pozitif bulunmadı. Sonuç: Malign biliyer darlığı olan hastalarda fırça santrifüj suyunun incelenmesi, lam sürüntüsüne katkıda bulunmamaktadır. Bu durumun daha geniş serilerle araştırılması gereklidir.

Pacemakers and implantable cardioverter defibrillators are high technology devices used for the treatment of bradyarrhythmias and/or tachyarrhythmias. These devices can be affected by some surgical equipment. Endoscopic sphicterotomy is one of the therapeutic endoscopic procedure that produce electromagnetic interference which can potentially produce unwanted affects for these groups of patients. Awareness of these interferences is of crucial importance. We presented three patients with pacemakers who were performed ES and reviewed the literature for therapeutic endoscopic procedures in patients with implanted cardiac devices., Kalp pilleri ve implante defibrilatörler ileri teknolojinin kullanıldığı, bradiaritmi ve taşiaritmi, tedavisinde kullanılan cihazlardır. Bu cihazlar bazı cerrahi işlemlerden etkilenebilirler. Endoskopik sfinkterotomi, elektromanyetik alan yaratarak bu hasta grubunda istenmeyen etkilere neden olabilen teröpatik endoskopik bir işlemdir. Bu etkileşimin farkında olmak önemlidir. Bu vaka serisinde endoskopik sfinterotomi yapılan ve kalp pili olan üç olgumuzu sunduk ve bu konu ile ilgili literatürü değerlendirdik.

Günümüzde mortalite ve morbiditenin en önemli nedenlerden biri arteriyel ve venöz trombozdur. Trombüs oluşumunu engellemek için her geçen gün antitrombotik ilaç kullanımı artmaktadır. Antitrombotik ilaçların en bilinen ve korkulan yan etkisi kanamadır. Bu retrospektif çalışmada GİS kanaması ile başvurup antitrombotik tedavi alan(grup 1) ve almayan (grup 2)hastaların klinik, laboratuvar ve endoskopik özellikleri,yoğun bakım ihtiyacı,eritrosit replasman tedavisi,hastanede kalış süresi,tekrar kanama,izlemde gelişen morbidite ve mortalite oranların saptanması ve her iki grubun karşılaştırılması; mortalite ve morbiditeyi etkileyen faktörlerin saptanması ve bu bulguların literatür verileri ile karşılaştırılması amaçlanmıştır. Çalışmaya Ocak 2014 ve Ocak 2018 tarihleri arasında GİS kanaması başvuran 290 tanesi antitrombotik tedavi alan(grup 1),209 tanesi anitrombotik tedavi almayan(grup 2) olmak üzere toplam 499 hasta alınmıştır. Çalışmaya kronik karaciğer hastalığına ve/veya portal hipertansiyona bağlı varis kanaması geçiren hastalar dahil edilmemiştir.Olguların grup 1 de %62.3'ü, grup 2 de %58.9'ü erkek olup; yaş ortalamaları grup 1 de 74, grup 2 de 70 olarak bulunmuştur.Gis kanaması ile başvuran olguların kanama yerleri sınıflandırıldığında; üst Gis kanama grup 1 de %65 grup 2 de %68, alt Gis kanama grup 1 de %10 grup 2 de %14.8 olarak tespit edilmiştir. Olguların grup 1 de %10,grup 2 de %3.8 inde kanama odağı tespit edilememiştir. Hastane başvuru şikayeti grup 1de hemotekezya iken grup 2 de hematemez olarak bulunmuştur. Her iki grupta da en sık endoskopik bulgu olarak peptik ülser tespit edilmiştir. Grup 1 de %62, grup 2 de %38 olgunun başvuru anında yoğun bakım ihtiyacı saptanmıştır(p