Search

In dit onderzoek wordt de functie van het met CGI vormgegeven hoofdpersonage in de film Alita: Battle Angel onderzocht. Deze film is als casus gekozen, aangezien de film gebruik maakt van een nieuwe vorm van CGI (Computer-Generated Imagery) bij de vormgeving van het hoofdpersonage Alita. Alita toont namelijk een samensmelting van een natuurlijke ofwel menselijke uitstraling en opvallende manga-achtige proporties, die nog niet eerder mogelijk waren met de bestaande CGI techniek. Er wordt allereerst ingegaan op het filmwetenschappelijk discours waarin de film kan worden geplaatst. Zo wordt er betoogt dat filmwetenschappers CGI met name in verband brengen met realisme. Bovendien wordt Alita: Battle Angel in verband gebracht met het bredere filmwetenschappelijk debat over science fiction en meer in het bijzonder over de rol van de cyborg daarbinnen. Vervolgens wordt er gesteld dat er nog een interessante manier is om naar de CGI van Alita te kijken. Doordat het hoofdpersonage Alita aan verschillende lichamen kan worden gekoppeld, roept de film namelijk filosofische vragen op over het gebruik van techniek in het menselijk lichaam. In het theoretisch kader wordt een overzicht gegeven van de belangrijkste auteurs en concepten die in verband staan met de functies van CGI en/of de cyborg. Omdat er voor is gekozen om een neoformalistische analyse uit te voeren, worden deze theorieën niet direct in de analyse op de film toegepast. Vanuit de drie gemaakte protocollen die in de bijlage te vinden zijn, wordt er in de analyse ingegaan op de bijzondere eigenschappen van Alita en welke functie deze dienen. In de analyse is allereerst onderzocht wat Alita’s uiterlijke kenmerken en vaardigheden zijn en welke door CGI mogelijk zijn gemaakt, waarbij er is geanalyseerd in hoeverre deze semes bepalend zijn voor de ontwikkeling van het plot. Bovendien wordt Alita vergeleken met de mens en de cyborg in de film en wordt er onderzocht wat dit zegt over haar rol. Tot slot is er in de analyse i

Star Studies is binnen de filmwetenschappen een bloeiend subdisciplinair onderzoeksveld, maar tot op heden blijft de manifestatie van een Nederlandse sterrencultuur onbeschreven. In dit bacheloreindwerkstuk is binnen een selectie van Nederlandse filmtijdschriften (De Rolprent en Cinema & Theater) en dagbladen (Het Vaderland en de Haagsche Courant) door middel van historisch bronnenkritiek onderzoek gedaan naar de constructie van Truus van Aalten als ster tussen 1926 en 1936. In dit verband is tevens gekeken naar hoe een sterrencultuur zich tijdens deze periode in Nederland uitte en hoe deze zich op het gebied van stardom verhield tot de heersende Amerikaanse en Duitse referentiekaders. Truus van Aalten was een Nederlandse actrice die bekend stond om haar bakvis-imago en sensationele transformatie van doorsnee winkelmeisje naar grote filmster bij de Duitse Universum Film AG (Ufa). In de kern ging het om die sensatie, want de onderzochte filmtijdschriften en dagbladen wisten daarnaast weinig diepte te geven aan het image van de Nederlandse actrice. De filmtijdschriften – na 1927 alleen Cinema & Theater – bleven oppervlakkig aangezien ze niet over haar professionele kwaliteiten, imago of persoonlijke leven schreven. Enkel de nationale trots en de betrokkenheid van het publiek en de pers bij Van Aalten stonden centraal. Bij de dagbladen is in de constructie een zekere tweestrijdigheid te herkennen. Aan de ene kant kreeg het publiek, door de kritische houding van de dagbladen ten aanzien van haar bakvis-imago, handvatten aangeboden om aan haar unieke kwaliteiten toe te kennen. Aan de andere kant bleef de constructie aan de oppervlakte, aangezien er door de pers geen diepgaande verklaring gegeven kon worden voor Van Aaltens populariteit. Toeval en haar Nederlandse nationaliteit zijn de enige twee factoren waar dagbladjournalisten Van Aaltens populariteit op terug wisten te voeren. De sensationele transformatie van Truus van Aalten neigt naar Amerikaanse praktijken op het

De filmtheoretische literatuur is niet eenduidig over de functie van de long take. Filmtheoreticus André Bazin is bijvoorbeeld van mening dat de long take een objectieve filmtechniek is. Dat houdt in dat het aandeel van de menselijke hand in het tonen van de werkelijkheid minimaal is. Bazin schrijft dat er met de long take geen illusie kan worden gecreëerd rondom ruimte en tijd. Hij plaatst de long take tegenover montage, waarmee een illusie van ruimte en tijd wel gecreëerd kan worden. Bazins ideeën zijn echter niet onomstreden. Filmmaker Pier Paolo Pasolini is van mening dat de long take subjectief is en montage objectief. John Rhodes beschrijft dat de long take door de afwezigheid van aanwijzingen voor vervreemding bij de kijker zorgt, terwijl Bill Nichols beargumenteert dat de transparante vertellingstechniek voor een “reality effect” zorgt, wat als verbinding tussen de kijker en het getoonde kan worden gezien. Dit onderzoek richt zich op de functie van het device de long take in de Georgische film Mijn Gelukkige Familie. Deze functie wordt onderzocht door middel van de neoformalistische methode die Kristin Thompson beschrijft in haar boek Breaking the Glass Armor. De film vertelt het ongebruikelijke verhaal van Manana, een Georgische moeder van in de vijftig, die haar ouderlijk huis verlaat. Manana’s besluit gaat in tegen de heersende Georgische culture norm die bepaalt dat de moeder haar leven in dienst moet stellen van haar familie. De long takes benadrukken de plot points van de narratieve structuur van de film, iets wat geen van de besproken theoretici als mogelijkheid beschrijft.

In deze scriptie wordt gekeken op welke manier de traumatische ervaringen bij het Duitse volk naar aanleiding van de Eerste Wereldoorlog terug te zien zijn in de Duitse film in de periode na de Eerste Wereldoorlog. Er wordt kritisch gekeken naar het huidige debat rondom de Duitse film in deze periode, die aangeduid wordt als de Weimar Cinema, waarna er verder ingegaan wordt op de film Der Letzte Mann als case study. In deze case study wordt gekeken op welke manier de trauma's van de oorlog terug te zien zijn in de film Der Letzte Mann.

Deze scriptie onderzoekt de laatste film van Quentin Tarantino, Inglourious Basterds, op basis van postmoderne theorie. Vragen waar het onderzoek onder andere een antwoord op probeert te geven zijn: wat houdt postmoderniteit in, levert het postmodernisme (nog) een bruikbare theorie op om kunst en film mee te analyseren, kunnen we de term wellicht gebruiken om Inglourious Basterds en Tarantino's cinema beter te duiden?

Deze casestudy beoogt aan de hand van het beroemde beeld van het meisje dat tijdens de Tweede Wereldoorlog in Westerbork door de wagondeur kijkt de relatie tussen geschiedenis, cultureel erfgoed en identiteit te definiëren.

Hoe wordt geweld/de oorlog en goed versus kwaad gerepresenteerd in Inglourious Basterds en hoe staat dit in verhouding met het oeuvre van Quentin Tarantino?