Search

Predmet istraživanja ove disertacije predstavljaju imaginarne distopije budućnosti koje su prikazane u filmovima na temu postapokalipse. Osnovno obeležje ovih filmova naučne fantastike jeste da se u njima prikazuje mogući svet posle kraja sveta do koga je došlo usled neke katastrofe globalnih razmera. Radnja postapokaliptičnog filma odvija se u bližoj ili daljoj budućnosti i prati život onih koji su preživeli katastrofu. U postkataklizmičnoj budućnosti dolazi do radikalne transformacije postojećih političkih, društvenih i kulturnih struktura. Fiktivni postapokaliptični svet u velikom broju filmova ovog (pod)žanra naseljavaju relativno mala, zatvorena „društva“ koja se prikazuju kao izolovane zajednice koje po svojoj strukturi nalikuju na društva koja su kulturni antropolozi u prošlosti istraživali, odnosno koja su nekada važilla za „tipičan“ predmet analize u antropologiji. Analiza se sastoji od šest studija slučaja – u radu se razmatraju značenja kulturnih predstava o (is)hrani, materijalnom nasleđu, urbanom okruženju, kao i o tome na koji način su zamišljeni socijalni odnosi u postkataklizmičnim društvima prikazanim u ovim filmovima. U skladu sa antropološkim pristupom istraživanju dugometražnih igranih filmova, filmovi na temu postapokalipse posmatraju se kao savremeni mitovi u kojima se izražavaju i istražuju ključne kulturne kontradikcije, odnosno u kojima nam se nude imaginarne rezolucije preovlađujućih sociokulturnih tenzija od Drugog svetskog rata do danas. Cilj ovog rada jeste da pokaže šta nam antropološka analiza filmskih narativa postapokalipse može reći o društvu/kulturi koja ih je proizvela, o imaginaciji epohe i sociokulturnim i ideološkim promenama koje su se dešavale tokom druge polovine XX veka., The research subject of this dissertation is comprised of imaginary dystopias of the future presented in movies about the post-apocalypse. The basic trait of these science fiction films is that they display a possible world after a doomsday which occurred due to a global catastrophe. The action takes place in the nearer or farther future and follows the lives of those who survived the end of the world. In the post-cataclysmic future extant political, social and cultural structures are radically transformed. In most films of the (sub)genre the fictional post-apocalyptic world is peopled by relatively small, closed “societies” which are shown as isolated communities which are structurally similar to societies explored by cultural anthropologists in the past, and which were once typical fare for anthropological study. The analysis consists of six case studies – the dissertation considers the meanings of cultural ideas about food, material heritage, urban environments, as well as how social relations in these post-apocalyptic societies are imagined within these films. In accordance with the anthropological approach to studying feature live-action films, movies about the postapocalypse are viewed as contemporary myths which express and explore key cultural contradictions and offer imaginary resolutions to cultural tensions from the Second World War onward. The aim of this dissertation is to show what the anthropological analysis of film narratives on the post-apocalypse can tell us about the society/culture which produced them, about the imagination of the era and about the sociocultural and ideological changes which occurred during the second half of the XX century.

Predmet istraživanja ove disertacije je koncept „kultura revizije“ (eng. audit culture) koji se sve češće koristi u savereminim istraživanjima sistema visokog obrazovanja koji teže ili jesu organizovani prema savremenom anglo-saksonskom i kontinentalnom modelu. Definicija ovog koncepta u velikoj je meri diskutabilna i pod njim se može misliti na čitav skup društvenih, političkih i ekonomskih okolnosti, pretpostavki, verovanja i praksi koje se sve više uobičavaju u sisteme funkcionisanja univerziteta. S obzirom da koncept kulture revizije koristimo kao glavno operativno sredstvo pri istraživanju, u prvom delu rada smo pokušali da ga što jasnije predstavimo i definišemo. U najopštijem smislu, misli se na skup normativnih praksi i tehnologija namenjenih za nadgledanje rada pojedinaca i čitavih institucija iz oblasti javnog sektora i procenjivanje njihovih rezultata. Osnovni cilj u radu nam je bio da uvidimo da li se koncept „kultura revizije“ može koristiti pri opisu i pokušaju razumevanja prirode promena domaćeg akademskog konteksta. Zbog toga se ovo istraživanje može posmatrati kao vrsta komparativnog doprinosa tezi prema kojoj savremene reforme u domenu visokog obrazovanja, ali pre svega njeni administrativni aspekti, dovode do transformacije čitave akademske kulture. Da bismo došli do takvog odgovora, istražili smo i predstavili širi disciplinarni kontekst teorijskih stanovišta koja se odnose na razvoj institucije i Zapadne ideje univerziteta, njegovu društvenu ulogu i transformacije kroz koje je ova institucija prošla do današnjih dana. Nakon toga smo ponudili analizu domaćeg akademskog konteksta., The main subject of the dissertation is „audit culture“, a concept which has been frequently used in contemporary studies of Anglo-Saxon and Continental higher education systems. The definition of the concept is still questionable and may refer to range of social, political and economic circumstances, assumptions, beliefs and practices which are recognizable in contemporary systems of higher education. Concerning the fact that we use audit culture concept as the main operative tool in the research, at the beginning of the work we tried to offered more plausible definition of the term. In the broadest sense of the word, audit culture includes a set of normative practices and technologies designed to monitor and evaluate individual and collective work in the public sector area. The primary concern in this work is to find out whether we could use the audit culture concept in our pursuit for understanding the nature of domestic higher education system reforms. Considering that aim, presented research could be seen as a type of comparative contribution to the thesis which says that contemporary reforms of higher education systems and particularly its administrative aspects, lead to transformation of the academic culture itself. For the sake of argument, we explored and presented the wider disciplinary context of theoretical thinking on the development of the Western concept of a university, its social function and it’s historical transformations. Ultimately, we offer analysis of our native academic context.